Dwór

Na polanie stał dwór z obszernym dziedzińcem. Za nim były stajnie i pomieszczenia gospodarcze. Wokół ciągnęły się lasy i sady, rzeki i jeziora pełne przezroczystej wody. Ostatnie promienie słońca odbijały się w niczym niezmąconej tafli. Na placu paliło się ognisko, wokół którego siedziała para przejezdnych. Owinięci w grube płaszcze wpatrywali się w ogień. Słońce zachodziło za ich plecami. Ostatnie promienie znikły z pól i łąk. Mrok wypełzł zza horyzontu i czaił się między drzewami, w rowach i w końcu wtargnął na gościniec.

– Powinniśmy jechać – rzucił krasnolud do towarzysza.

Odpowiedziało mu jedynie długie wycie psa gdzieś w oddali. Rozdzierający skowyt niósł się echem po dolinie. Aż dreszcze chodziły po plecach. Po chwili dołączyło się kilka innych burków i w końcu wycie dało się usłyszeć z każdej strony. Wyciu towarzyszył świszczący wiatr. Ogień pod jego wpływem zatańczył chaotycznie i powoli przygasał. Szarość na chwilę ogarnęła dziedziniec, jednak szybko uciekła, gdy wiatr ucichł i płomienie wyprostowały się.

– Aiven, co sądzisz? – krasnolud powtórzył sugestię.

Chłopak rozejrzał się po okolicy. Księżyc był skryty za chmurami. Jedynym źródłem światła było ich wątłe ognisko, które tworzyło bezpieczne, jasne koło światła. Potworne jęki w końcu ucichły.

– Ruszajmy.

Wstali powoli, rozruszali zdrętwiałe od mrozu kończyny. Zasypali ognisko zmarzniętą ziemią i poszli po konie. Krasnolud rozpalił lampę przyczepioną do topora i oświetlał nią drogę do stajni. Ziemia pod ich stopami była jałowa. Aiven szedł tuż za swoim towarzyszem skupionym na świeceniu pod nogi, by nie potknąć się o wystające korzenie.

Obszerna stajnia, niegdyś w stanie pomieścić ponad tuzin koni gospodarza, teraz stała niemal pusta. Dwie lampy wiszące na filarach podtrzymujących dach oświetlały piękne, drewniane żłobienia. Rzeźbione kolumny wspierały poddasze przykryte czerwoną płachtą. Para koni skryta była wewnątrz stajni. Podróżni przywiązali torby i skrzynie do siodeł, sprawdzili jakość więzów i wyszli spod zadaszenia. Konie niechętnie opuściły bezpieczną przestrzeń. Krasnolud wziął jeszcze wiszące lampy i ruszyli w dalszą drogę. Wątłe światełko pozwalało wybadać kilka metrów przed podróżnymi. Szlak do głównego traktu otaczał las. Narastający wiatr jęczał między drzewami. Gałęzie pełne były zielonych liści. Wicher zrywał co słabsze i ganiał je w powietrzu. Ponownie dało się słyszeć wycie jakiegoś burka, tym razem bliżej. Konie spłoszone straszliwym skowytem, ruszyły pośpiesznie przed siebie. Wędrowni starali się uspokoić wierzchowce, jednak te uciekające przed niewidzialną grozą wciąż przyśpieszały. W końcu wpadły w galop i najwyraźniej zboczyły z drogi, bo gałęzie zaczęły zahaczać o wędrowców i ich bagaże. Kilka pakunków spadło na martwą ziemię. W końcu w oddali można było dostrzec szereg migoczących światełek. Były to lampy przy głównym szlaku. Konie, zachęcone wizją bezpieczniej drogi, przyspieszyły. Aiven z krasnoludem podskakiwali w siodłach i skrywali głowy przed ostrymi gałęziami drzew. Niewidzialne psy wciąż wyły i szybko zbliżały się do koni. Aiven i krasnolud ostatecznie wpadli na szeroką drogę oświetlaną z jednej strony przez szereg lamp. Latarnie ciągnęły się w dwóch kierunkach stawiając przed bohaterami wybór drogi. Konie zdyszane i spocone, spokojnie czekały na dalsze rozkazy. Krasnolud sprawdził, których toreb i pakunków brakuje.

– Wracamy po rzeczy?

Aiven spojrzał w głąb lasu. Kilka rozżarzonych węgli wpatrywało się w podróżnych. Zwierzęta skryte w mroku krążyły między drzewami i w straszliwej ciszy czekały na dalsze kroki wędrownych. Aiven smętnie stwierdził, że muszą jechać dalej i obyć się bez zgubionych tobołków. Zrezygnowani skierowali konie wzdłuż latarni na wschód. Wierzchowce z ulgą parsknęły i raźniej ruszyły przed siebie. Księżyc wyszedł zza chmur i oświetlał przejezdnym drogę. Z obu strony znajdowały się pola pełne złocistej pszenicy. Wiatr spokojnie przekradał się między kłosami i leniwie dotrzymywał kroku podróżnym. Zboże ciągnęło się aż po horyzont. Spokojne, złote morze szumiało przyjemnie, gdzieniegdzie dało się usłyszeć konika polnego wygrywającego swoją balladę. Wtórowały mu świerszcze i żaby wygrywając inne utwory. Szlak pełen zielonej trawy nieśpiesznie biegł przed siebie oświetlany przez wysokie latarnie. Miodowe światło wskazywało dalszą drogę.

Aiven z krasnoludem jechali przed siebie. Krajobraz nie wrócił im humoru i posępnie oglądali mijające pola.

– Wesełko, jak myślisz, jutro się pojawi? – zapytał Aiven.

– Miał być dzisiaj. – odpowiedział krasnolud. – Nie wiem, czy jest sens jutro znowu czekać.

– Moglibyśmy wrócić po rzeczy, kilka dałoby się sprzedać, a grosza nigdy za mało.

Uwaga była słuszna. Zgubione skrzynie i torby zawierały skóry, puchary i inne wartościowe dobra. W ciągu dnia las i dwór nie będą tak przerażające. Krasnolud zastanowił się i po chwili milczenia stwierdził, że mogą rankiem wrócić po rzeczy, ale nie ma zamiaru czekać łaskawie na kogoś, kto nie dotrzymuje terminów. Konie zaczęły parskać i wierzgać. Podróżni nadaremnie próbowali je uspokoić. Wierzchowce wyraźnie coś spłoszyło. Zaczęły zataczać koła i rozpaczliwie obserwować okolicę. Aiven zsiadł i próbował opanować zwierzę. Wiatr ponownie przyniósł wycie psów. Jęk przyszedł z daleka, więc coś innego musiało wystraszyć konie. Krasnolud rozglądał się po okolicy. Księżyc stał wysoko, latarnie silnie świeciły, więc nic nie mogło na nich wyskoczyć z zaskoczenia. Wierzchowce po długich staraniach w końcu się uspokoiły. Aiven oddał konia krasnoludowi i zszedł z traktu. Konie odskakiwały od pola po lewej stronie. Chłopak zaciekawiony chciał sprawdzić, co je spłoszyło. Wszedł między złociste kłosy. Powoli przedzierał się przez pszenicę. Powietrze cuchnęło krwią. Zaczął prószyć śnieg, pole zaczęło się przerzedzać. Coś zgniotło i wyrwało kilka źdźbeł. Aiven rozglądał się za źródłem zgniłego zapachu. W końcu natrafił na czerwony ślad. Ruszył jego tropem. W oddali już widział zarys jakiejś postaci, przyśpieszył kroku. Już chciał sięgnąć ręką i odsłonić ostatnie kłosy, gdy przed nim pojawiło się czarne cielsko. Bestia przysłaniała księżyc i wpatrywała się w przerażonego chłopaka. Z wywalonym językiem chwaliła się szeregiem ostrych jak brzytwa zębów. Aiven zerwał się do ucieczki i na oślep biegł w kierunku szeregu świateł. Chmury przysłoniły księżyc i świat ponownie skrył się w mroku, tym razem jednak w cieniu czaiło się ogromne monstrum. Krasnolud nieświadomy niebezpieczeństwa wypatrywał swojego towarzysza. Aiven darł się wniebogłosy, ale jęk wiatru zagłuszał wszystkie ostrzeżenia. Bestia siedziała z ironicznym uśmiechem. Jej pysk pełnym białych kłów czekała, aż jej ofiarę opuszczą siły. Ostatecznie jednak rzuciła się w pogoń. Chłopak miał jednak sporą przewagę i spocony wpadł na drogę. Histerycznie wskoczył na konia, wziął cugle od Wesełka i puścił konie galopem wzdłuż drogi. Wesełek nierozumiejący co się dzieje, zdał się na chaotyczne zachowanie chłopaka. Konie, przeczuwając niebezpieczeństwo, pędziły co sił w nogach. Oszalałe ze strachu wciąż posuwały się naprzód, a bestia równolegle do nich pokonywała następne pasma pszenicy. Nie pojawiła się jeszcze na drodze i teraz wydawałaby się nieistniejącym niebezpieczeństwem, gdyby nie głuche dudnienie jej kroków. Aiven z krasnoludem modlili się o jakieś schronienie i rozpaczliwie rozglądali się po okolicy. Mrok jednak nie pozwalał im znaleźć kryjówki. Musieli zaufać spłoszonym koniom i ich sile. W końcu jednak daleko dostrzegli skupisko świateł. Jakieś miasto. Bestia również je zauważyła i dziko zawyła. Zawtórowały jej kolejne zawodzenia. Wynaturzone stwory powoli okrążały dwóch podróżnych i czaiły się w mroku powoli zacieśniając dystans.

Konie wciąż pędziły naprzód, a miasto naprawdę wydawało się niedaleko. Jedna z bestii całym swoim ciężarem rzuciła się na drogę wyrywając kilka latarni. Aiven odwrócił się, by zobaczyć jak daleko jest niebezpieczeństwo. Stanął oko w oko z krwistymi ślepiami owłosionej kreatury. Jej długie kończyny nienaturalnie wyginały się, by sięgnąć chłopaka. Mroźne powietrze zgęstniało i otoczyło ciekawskiego. Świst przeszył chłopaka i skupił jego wzrok na ciele potwora. Umięśnione kończyny, korpus pokryty szarym futrem, a głowa w kształcie jeleniej czaszki z dwoma pustymi ślepiami. Aiven pobladł i zaczął słaniać się w siodle. Gdyby nie interwencja krasnoluda, spadłby i rychło skończyłaby się jego przygoda. Wesełek widząc nieobecnego przyjaciela, chwycił go za ramię i trzymał prosto w siodle. Konie, opętane i spocone, wciąż zbliżały się do miasta.  

Słońce powoli jawiło się za horyzontem. Promienie powolnie padały na kłosy i budynki. Mrok jednak nie zamierzał ustąpić i skrywał potwory otaczające podróżnych. Monstra zachęcone stawianym wyzwaniem nie poddały się i chciały zagrodzić drogę wierzchowcom. Kolejne cielsko wpadło na drogę przed jeźdźcami. Aiven odzyskawszy zimną krew skierował konie w pole. Krasnolud poszedł w jego ślady. Zwierzęta posłusznie zanurzyły się w pętach pszenicy. Pędzili teraz przez nicość, nie widząc niczego. Mrok otaczał dwie żywe istoty i chciał je zatrzymać w bezkresnym polu. W końcu udało im się wpaść na drogę tuż przed miastem, jednak bramy były zamknięte. Krzyczeli, by ich wpuszczono, jednak nikt nie odpowiadał. Runęli na ciężkie, drewniane drzwi spadając z siodeł i rozrzucając torby na ziemi. Strażnicy zaciekawieni rumorem uchylili jedno skrzydło i wyjrzeli. Wędrowni, brudni i przerażeni, szybko wykorzystali szanse i prześlizgnęli się obok strażników. Aiven jeszcze szybko obejrzał się za siebie. Szara bestia czekała na drodze. Wpatrywała się w słabe bramy i ściany. Jej rozżarzone, rządne krwi ślepia skupiły się na małej szczelince między skrzydłami drzwi.

Strażnicy zdziwieni fenomenem z osłupieniem obserwowali przybyłych, którzy ni stąd z zowąd pchali się do bram, by ją zamknąć. Gdy w końcu padli zmęczeni na ziemi, jeden z żołnierzy zapytał:

– A wy to kto?

Aiven i krasnolud ciężko sapali, konie biegały po obszernym placu. Kilku wojowników ruszyło, by je złapać, wierzchowce jednak wierzgały i zataczały chaotycznie koła. Wędrowni z trudem łapali oddech i przypatrywali się komicznej scenie. Wesełek pierwszy odzyskał mowę i wytłumaczył, że coś rzuciło się na nich na drodze. Strażnicy z niedowierzaniem wysłuchali całej historii. Wymienili się spojrzeniami i wskazali jedyną we wsi gospodę.

– Tam odpoczniecie i pozbędziecie się tych strasznych zwidów – radzili wojownicy.

Aiven również wstał i wraz z krasnoludem ruszyli przejąć ostatecznie złapane konie. Słońce wychodziło za budynków i obejmowało miasto. Promienie ponownie zawitały wśród pól. Nastał nowy dzień.