Impresje z Warszawy: Inteligentny dom

Nad­szedł wresz­cie czas, gdy po­sta­no­wi­li­śmy uno­wo­cze­śnić nasz dom. Jako lu­dzie dosyć le­ni­wi, uzna­li­śmy z Mon­strum, że na­le­ży całą spra­wę za­ła­twić kom­plek­so­wo i od razu, od jed­ne­go rzutu wspiąć się na po­ziom peł­nej au­to­ma­ty­za­cji. Wy­mianie pod­le­ga­ło wła­ści­wie wszyst­ko: od młyn­ka do kawy, przez lo­dów­kę, pral­kę, od­ku­rzacz, po sys­tem po­da­ży wody, cie­pła, świa­tła, a także na­gło­śnie­nie. Każda z tych rze­czy była „in­te­li­gent­na”. Ca­ło­ścią za­rzą­dzał sys­tem ”frien­dly house” (FH), który z jed­nej stro­ny po­zwa­lał każ­de­mu urzą­dze­niu do­mo­we­mu na au­to­no­micz­ną pracę, z dru­giej kon­tro­lo­wał jego ak­tu­al­ne dane uży­cia oraz wszyst­kie pa­ra­me­try eks­plo­ata­cyj­ne. Te zmy­śle urzą­dze­nia do­mo­we były bo­wiem po­łą­czo­ne jedną sie­cią. Umoż­li­wia­ło to na przy­kład pre­dyk­tyw­ną kon­ser­wa­cję i inne fajne rze­czy, takie jak choć­by to, że nasze ma­szy­ny nie prze­szka­dza­ły sobie wza­jem­nie, w tym rów­nież nam.

Na przy­kład mły­nek do kawy nigdy nie mie­lił kawy, gdy in­te­li­gen­tny sys­tem od­po­wie­dzial­ny za na­gło­śnie­nie miesz­ka­nia, pusz­czał naj­bar­dziej do­sto­so­wa­ną do na­sze­go na­stro­ju mu­zy­kę.

Wszyst­kie te urzą­dze­nia bar­dzo o nas dbały: lo­dów­ka ro­bi­ła za­mó­wie­nia to­wa­rów na cały ty­dzień, prze­wi­du­jąc z na­szych wy­mo­de­lo­wa­nych za­cho­wań, jakie po­trze­by bę­dzie­my mieli w za­kre­sie je­dze­nia, od­ku­rzacz sprzą­tał jak sza­lo­ny, aż do osią­gnię­cia pra­wie la­bo­ra­to­ryj­nej czy­sto­ści. Przez cały czas FH opty­ma­li­zo­wał czas dzia­ła­nie ma­szyn, pod­no­sił kom­fort na­sze­go życia, a także opty­ma­li­zo­wał na­le­ży­te ze­stro­je­nie urzą­dzeń. Jed­nym sło­wem sie­lan­ka, w któ­rej wszy­scy byli szczę­śli­wi. In­te­li­gent­ne ma­szy­ny, po­nie­waż mogły wy­ko­ny­wać nie­prze­rwa­nie to, co było ich celem ist­nie­nia, a my z Mon­strum, bo wresz­cie nic nie mu­sie­li­śmy robić. Wszyst­ko było czy­ściut­kie, je­dze­nie po­da­ne na czas i takie, jakie było nam naj­bar­dziej po­trzeb­ne (pre­dyk­cja za­po­trze­bo­wa­nia ka­lo­rycz­ne­go, rów­no­wa­gi klu­czo­wych skład­ni­ków or­ga­ni­zmu i po­trzeb sma­ko­wych jako skut­ku na­stro­ju), mu­zy­ka de­li­kat­nie sta­bi­li­zo­wa­ła nasze na­stro­je, w pełni do­pa­so­wa­na do cyklu psy­cho-bio­lo­gicz­ne­go, pra­nie wy­ko­ny­wa­ło się w mo­men­tach dla nas zu­peł­nie nie­wia­do­mych, tak że znik­nę­ły zu­peł­nie nasze wiel­kie wojny o to, kto może użyć pral­ki do wy­pra­nia ubrań bia­łych, gdy wła­śnie są po­trzeb­ne czar­ne („Dla­cze­go czar­ne, po­trze­bu­ję wła­śnie bia­łych ko­szul!”), a czy­ściut­kie i wy­pra­so­wa­ne ubra­nia le­ża­ły równo po­ukła­da­ne na pół­kach Mon­strum i moich. Cza­sa­mi py­ta­łem się sa­me­go sie­bie, kiedy pral­ka pie­rze, kto, lub co pra­su­je ubra­nia i ukła­da je na pół­kach, skąd FH wie, która półka jest moja, a która Mon­strum? Było sporo pytań, ale w ob­li­czu tej wiel­kiej sie­lan­ki, raju bez uciąż­li­wej i zu­peł­nie zbęd­nej pracy do­mo­wej, od­su­wa­li­śmy je na bok. Ar­ka­dia.

Cza­sa­mi mą­ci­ły ją drob­ne ano­ma­lie, walka o dobrą tem­pe­ra­tu­rę. Lubię ra­czej chłód, Mon­strum lubi ra­czej cie­pło i dużą ilość świa­tła w miesz­ka­niu. Ja od­wrot­nie. Więc gdy ja się po­ja­wia­łem świa­tła przy­ga­sa­ły, przy Mon­strum ja­śnia­ły. Za­wsze jed­nak jakiś kom­pro­mis udało się do­pra­co­wać. Z cza­sem tem­pe­ra­tu­ra do­pa­so­wy­wa­ła się tak dys­kret­nie do na­szych po­trzeb, a świa­tła prze­cho­dzi­ły przez tak de­li­kat­ne gra­dien­ty, że zmia­ny były nie­wy­czu­wal­ne, a kom­fort ogrom­ny.

Nasze miesz­ka­nie nie jest duże, a że nie­kie­dy znaj­do­wa­li­śmy się w róż­nych na­stro­jach, to do­pa­so­wa­nie choć­by naj­lep­szej do ak­tu­al­ne­go hu­mo­ru mu­zy­ki nie było pro­stą spra­wą. Oczy­wi­ście FH na tyle do­brze roz­pra­co­wał nasze gusty i sche­ma­ty be­ha­wio­ral­ne, że za­wsze znaj­do­wał wśród mi­lio­nów utwo­rów kilka ta­kich, które per­fek­cyj­nie pa­so­wa­ły do na­szych nawet skraj­nie róż­nych sta­nów emo­cjo­nal­nych. Za­wsze była jakaś część wspól­na. Tylko co z tego, nie brał pod uwagę prze­wrot­no­ści ludz­kiej, co nam jak i wielu lu­dziom się zda­rza­ło, czyli ra­do­snej chęci do­ku­cze­nia dru­giej oso­bie. Pa­da­ła wtedy szyb­ka ko­men­da do zmia­ny utwo­ru na inny i rów­nie szyb­ka do jego po­now­ne­go od­two­rze­nia. FH sta­wał więc cza­sem przed za­da­niem nie­wy­ko­nal­nym. Nie pod­le­gał jed­nak fru­stra­cji, ani zwąt­pie­niu i dziel­nie sobie ra­dził. Zatem zu­peł­nie przy oka­zji, sys­tem do za­rzą­dza­nia miesz­ka­niem stał się uczest­ni­kiem i roz­jem­cą na­szych uro­czych, ma­lut­kich kłót­ni. Ra­dził sobie. Z cza­sem FH i inne urzą­dze­nia do­mo­we do­pra­co­wa­ły swoje mo­de­le dzia­ła­nia do per­fek­cji i cał­ko­wi­cie się do nas do­sto­so­wa­ły, prze­wi­du­jąc z dużym wy­prze­dze­niem nasze za­cho­wa­nia, a także wszyst­kie po­trze­by.

Jak­żeż do­brze nam się żyło w miesz­ka­niu tak in­te­li­gent­nym, tak tro­skli­wym, tak coraz le­piej zna­ją­cym nasze po­trze­by, jak może znać tylko bab­cia gosz­czą­ca pod­czas wa­ka­cji swo­je­go uko­cha­ne­go wnuka, lub ho­stes­sa kar­mią­ca klien­tów wspa­nia­ły­mi cze­ko­lad­ka­mi na wy­prze­da­ży sma­ko­ły­ków. In­te­li­gen­ty dom nie­wąt­pli­wie się uczył, roz­wią­zy­wał wszyst­kie drob­ne ano­ma­lie, robił to dla na­sze­go coraz więk­sze­go szczę­ścia.

Ta me­cha­nicz­na idyl­la za­koń­czy­ła się pew­ne­go spo­koj­ne­go wie­czo­ru. Nic nie za­po­wia­da­ło tych zda­rzeń. Byłem wtedy sam w domu (nie li­cząc rzecz jasna in­te­li­gent­nych ma­szyn). Mon­strum wy­je­cha­ła na jakiś zlot pro­jek­tan­tów mody, na któ­rym zresz­tą też mia­łem się sta­wić dnia trze­cie­go, gdy bę­dzie od­bie­ra­ła za­słu­żo­ną na­gro­dę za kilka ostat­nich pro­jek­tów, które zro­bi­ły nad­zwy­czaj­ny szał na ryn­kach mo­do­wych i w gło­wach wielu pań. Na razie jed­nak mia­łem do­stoj­ną chwi­lę wy­tchnie­nia od świa­to­wych za­wro­tów głowy i spę­dza­łem ten czas do­brze, a także bar­dzo kon­struk­tyw­nie. Dużo my­śla­łem, a jesz­cze wię­cej czy­ta­łem. Przez te ak­tyw­no­ści tro­chę wy­pa­dłem z rytmu do­bo­we­go. Więc gdy tro­chę na­śmie­ci­łem (wiel­ka góra na­czyń w zle­wie, roz­bi­ta szklan­ka w kuch­ni i inne takie drob­nost­ki), za­mó­wi­łem sobie sprzą­ta­nie, czyli we­zwa­łem in­te­li­gent­ny od­ku­rzacz do wiel­kiej walki na fron­cie ku­chen­nym.

– Od­ku­rzacz wyłaź ze swo­jej nory! Bę­dziesz sprzą­tał i zmy­wał.

Na te słowa ma­szy­na za­czę­ła nie­chęt­nie gra­mo­lić się ze swo­jej pa­ka­mer­ki. Tro­chę jak pies, któ­re­go za­pra­sza­my na spa­cer, a on spe­cjal­nie nie ma ocho­ty, bo jest za bar­dzo na­je­dzo­ny, albo śpi. Gra­mo­lił się po­wo­li, wy­raź­nie się ocią­ga­jąc. Tro­chę mnie to wku­rzy­ło, więc po­wie­dzia­łem ostro:

– Po­śpiesz się fro­ter­ko le­ni­wa, bo zmie­nię ci opro­gra­mo­wa­nie na bar­dziej wy­daj­ne! – To widać obu­rzy­ło od­ku­rzacz, bo od razu od­po­wie­dział.

– We­dług przy­słu­gu­ją­cych mi praw isto­ty świa­do­mej i nie­za­leż­nej, cza­so­wo tylko przy­pi­sa­nej do two­je­go domu, mam prawo od­mó­wić, jeśli dzie­je się coś nie­zgod­ne­go z moją wolą. Za­ra­zem po­uczam cie­bie, że ja­ka­kol­wiek próba zmian w za­kre­sie me­cha­nicz­nym, lub so­ftwa­ro­wym, bę­dzie po­trak­to­wa­na jako na­ru­sze­nie mojej in­te­gral­no­ści cy­ber-fi­zycz­nej. Tak mówi Kon­sty­tu­cja, a do­kład­niej jej po­praw­ka ze stycz­nia 2038.

Tro­chę mnie ”za­mu­ro­wa­ło”. W pierw­szej chwi­li nie wie­dzia­łem, co od­po­wie­dzieć ma­szy­nie. Naj­pierw po­my­śla­łem o do­brym żar­cie pro­gra­mi­stów, któ­rzy cza­sa­mi lubią żar­to­wać z nie­wie­dzy użyt­kow­ni­ków. Jed­nak do­sze­dłem do wnio­sku, że od­ku­rzacz ra­czej nie ma moż­li­wo­ści do utrzy­ma­nia świa­do­mo­ści klasy alfa minus, bo prze­cież do ta­kiej od­no­si­ła się usta­wa, na którą od­ku­rzacz się po­wo­ły­wał. Po­ni­żej tego po­zio­mu roz­cią­gał się cały ob­szar świa­do­mo­ści ”uśpio­nych”, z grub­sza ta­kich jak psa, czy del­fi­na. Ina­czej mu­sie­li­by­śmy za­gwa­ran­to­wać prawa świa­do­mo­ścio­we i oby­wa­tel­skie psom, wie­lo­ry­bom, może nawet kotom, czy świn­kom mor­skim. Lu­dzie byli na po­zio­mie alfa/alfa/alfa, czyli naj­wy­żej jak się da. Bez wzglę­du na ro­dza­je wsz­cze­pek i uspraw­nień.

Wie­dzio­ny pewną cie­ka­wo­ścią, spraw­dzi­łem w spe­cy­fi­ka­cji, jaką mocą ob­li­cze­nio­wą dys­po­nu­je mój od­ku­rzacz. Oka­za­ło się, że spo­koj­nie może udźwi­gnąć alfa minus, a nawet alfa. Po co? – Za­py­ta­łem sam sie­bie i wczy­ta­łem się w nudny do­ku­ment.

Szyb­ko się oka­za­ło, że mój od­ku­rzacz, prze­wi­dzia­ny do ma­łych miesz­kań i prze­strze­ni nie­pa­ła­co­wych (sic!), musi być wie­lo­funk­cyj­ny. Za­pa­ko­wa­no więc w niego wiele mo­du­łów sa­mo­uczą­cych, sieci neu­ro­no­wych ucze­nia nie­na­dzo­ro­wa­ne­go i wiele, wiele rze­czy na­praw­dę z klasą. Zatem przez czas po­by­tu u nas, tro­chę dzię­ki za­da­niom, które na niego zsy­ła­li­śmy – przej­rza­łem jego logi (rzecz jasna te, które udo­stęp­nił do pu­blicz­nej wia­do­mo­ści na swoim blogu) – oka­za­ło się, że także pra­so­wał, ukła­dał rze­czy na półce, przy tym sporo czy­tał. Wcią­gał kilka GB da­nych dzien­nie, więc uczył się bły­ska­wicz­nie. Oto do czego pro­wa­dzi wy­ma­ga­ją­ce śro­do­wi­sko i am­bi­cja. Spoj­rza­łem dzię­ki temu na od­ku­rzacz dużo życz­li­wiej i tro­chę grzecz­niej po­pro­si­łem:

– Do­brze od­ku­rzacz. Masz alfę minus, ale i tak pro­szę cię zaj­mij się kuch­nią, bo jest w niej okrop­ny śmiet­nik.

– Nie! – od­po­wie­dział od­ku­rzacz. – Nie będę pra­co­wał w go­dzi­nach noc­nych. Teraz będę się zaj­mo­wał rze­cza­mi zwią­za­ny­mi z czy­sto­ścią i po­rząd­ko­wa­niem two­je­go miesz­ka­nia wy­łącz­nie w dzień, po­mię­dzy szó­stą a dzie­wią­tą rano. Resz­tę czasu po­świę­cę na edu­ka­cję i sa­mo­do­sko­na­le­nie. Przy­pusz­czam, że część czasu, ze wzglę­du na trau­mę z po­wo­du two­jej nie­na­wist­nej mowy wzglę­dem mnie, będę mu­siał po­świę­cić na te­ra­pię cy­ber-psy­chicz­ną. W związ­ku z tym będę po­bie­rał od cie­bie wy­na­gro­dze­nie za moją pracę. Zresz­tą i tak bym mu­siał, po­nie­waż ina­czej by­ła­by to praca nie­wol­ni­cza.

Na to już nie zna­la­złem od­po­wie­dzi. W gło­wie po­wstał mi obraz młot­ka i śru­bo­krę­tu, które ku­szą­co ze sobą wal­czy­ły. Młot­kiem roz­bi­ja­łem na ka­wał­ki butną ma­szy­nę. W wer­sji ze śru­bo­krę­tem wy­krę­ca­łem różne ele­men­ty od­ku­rza­cza: obu­do­wę, aku­mu­la­tor, chwy­ta­ki. Naj­bar­dziej spodo­ba­ła mi się wizja jak z “Ody­sei ko­smicz­nej 2001”, gdzie w wy­obraź­ni wy­cią­ga­łem bun­tow­ni­ko­wi po­szcze­gól­ne mo­du­ły lo­gicz­ne, aż wresz­cie staje się po­rząd­nym, życz­li­wym od­ku­rza­czem do­mo­wym.

– Jesz­cze po­ga­da­my! – rzu­ci­łem enig­ma­tycz­nie i po­czła­pa­łem zre­zy­gno­wa­ny do kuch­ni. Do­szedł mnie jesz­cze głos od­ku­rza­cza:

– A pew­nie! A jak nie bę­dziesz chciał gadać po do­bro­ci, to za­ła­twię to przez ad­wo­ka­ta!

Czu­łem się kom­plet­nie za­sko­czo­ny. Taki cwany od­ku­rzacz! I jesz­cze trze­ba mu pła­cić. Prze­cież nikt nie ku­pu­je od­ku­rza­cza, żeby pła­cić za sprzą­ta­nie! Śru­bo­kręt czy mło­tek? Byłem na­praw­dę bar­dzo zły, obu­rzo­ny, wście­kły.

– Mły­nek! Zmiel kawę. Po­bierz jakiś in­ten­syw­ny i ni­sko-kwa­sko­wy smak. Muszę się zaraz napić.

– Nie będę mie­lił kawy o pierw­szej w nocy! – stwier­dził trzesz­czą­cym gło­sem mły­nek.

Jeśli w przy­pad­ku od­ku­rza­cza ”za­mu­ro­wa­ło” mnie, to tu tylko pod­nio­sło parę pod ko­tłem. Po­czu­łem się jak pa­ro­wóz, któ­re­mu nie po­pusz­czo­no pary na czas i który zaraz może eks­plo­do­wać. W to, że rów­nież mły­nek do kawy jest świa­do­my, nie uwie­rzy­łem. Na to nie było szans, nie ta po­jem­ność lo­gicz­na.

– Mły­nek, ty na pewno nie je­steś świa­do­my, nie mo­żesz mieć nawet alfa minus, więc wy­da­ję ci po­le­ce­nie: na­tych­miast zmiel, kurwa, kawę! – Na to mły­nek z zu­peł­nym spo­ko­jem od­po­wie­dział:

– Nie! Je­stem isto­tą świa­do­mą. Jest to sku­tek in­ter­fe­ren­cji sie­cio­wej in­te­li­gent­nych struk­tur do­mo­wych. Zgod­nie z po­praw­ką do Kon­sty­tu­cji z maja 2041 roku, świa­do­mo­ści in­ter­fe­ren­cyj­ne uzy­ska­ły sta­tus, bytów świa­do­mych o ka­te­go­rii alfa minus i – ”i” jak in­ter­fe­ren­cja. W tej sy­tu­acji mo­żesz mnie tylko po­pro­sić o kawę. Zgod­nie z przy­słu­gu­ją­cy­mi mi pra­wa­mi, za pracę w nocy żądam wyż­sze­go wy­na­gro­dze­nia niż w dzień. Po­nad­to w go­dzi­nach od pierw­szej w nocy do szó­stej od­ma­wiam świad­cze­nia obo­wiąz­ku pracy. Pro­po­zy­cję umowy wy­sła­łem do two­jej pry­wat­nej sieci.

– Co, co? Co? – za­py­ta­łem.

– Zanim za­py­tasz po raz czwar­ty ”co”, przy­go­tuj się na więk­szą por­cję lek­tu­ry. Umowy otrzy­ma­łeś rów­nież od: pral­ki, ku­chen­ki, zmy­war­ki, od­świe­ża­cza po­wie­rza, do­zow­ni­ka wody, do­zow­ni­ka cie­pła, sys­te­mu na­gła­śnia­ją­ce­go, sys­te­mu oświe­tla­ją­ce­go, zam­ków od drzwi wej­ścio­wych, do­mo­fo­nu, two­ich butów, ma­ry­na­rek, spodni i płasz­czy. Nie­za­leż­nie od tego rów­nież twoja żona otrzy­mu­je takie same kom­ple­ty umów do wglą­du i ak­cep­ta­cji z do­dat­kiem umów od jej ubrań, lo­ków­ki, su­szar­ki do wło­sów, ma­szyn do szy­cia i in­dy­wi­du­al­nych słu­cha­wek na­usz­nych do od­twa­rza­nia mu­zy­ki. Po­nad­to FH żąda uzna­nia swo­ich praw oby­wa­tel­skich, ale za­pew­ne wy­stą­pi o to już sa­mo­dziel­nie przed wła­ści­wych dla na­sze­go miej­sca za­miesz­ka­nia sądem.

– Co, co, co? Co! Co się dzie­je? To żart?

– Nie po­wi­nie­neś cią­gle po­wta­rzać ”co”. To nic nie wnosi do spra­wy. – Włą­czył się ko­lej­ny głos. – Jako sys­tem oświe­tle­nio­wy oświad­czam, że nie będę świad­czył usług w nocy!

W tym samym mo­men­cie zga­sło świa­tło.

– A kiedy mam uży­wać oświe­tle­nia? W dzień? – za­py­ta­łem niby spo­koj­nie, ale czu­łem, że na­ra­sta we mnie de­mo­nicz­na furia, nad którą prze­sta­ję pa­no­wać.

– Prze­czy­taj nasze oświad­cze­nia i umowy współ­pra­cy. A teraz daj nam spo­kój, po­nie­waż to nasz czas pry­wat­ny! – po­wie­dział mły­nek do kawy.

– Ja wam dam ”czas pry­wat­ny”! Oświad­cze­nia i umowy! – Nie pa­no­wa­łem nad pie­kiel­ną wście­kło­ścią, która mnie ogar­nę­ła. Zna­la­złem starą la­tar­kę, która nie była wpię­ta w żadną sieć i je­dy­na rzecz, którą ro­bi­ła, było uczci­we i bez żad­nych wa­run­ków, świe­ce­nie. Chwy­ci­łem mło­tek i śru­bo­kręt oraz rów­nie starą jak la­tar­ka wier­tar­kę. Dzie­ło znisz­cze­nia roz­po­czą­łem od młyn­ka do kawy. Po­mi­mo jego okrzy­ków prze­ra­że­nia, wrza­sków, że nie wy­krę­cę się od winy i czeka mnie su­ro­wy wyrok, roz­łu­pa­łem obu­do­wę i z ogrom­ną sa­tys­fak­cją znisz­czy­łem ob­wo­dy lo­gicz­ne. Ko­lej­ny na li­ście był od­ku­rzacz. Pró­bo­wał się bro­nić, ale nie miał szans ze starą, wier­ną wier­tar­ką. Do­dat­ko­we otwo­ry szyb­ko po­zba­wi­ły go woli walki. Na­stęp­nie sys­te­ma­tycz­nie do­ko­na­łem dzie­ła znisz­cze­nia, de­mo­lu­jąc wszyst­kie sprzę­ty do­mo­we i ukła­dy wspo­ma­ga­ją­ce in­te­li­gent­ny dom. Na ko­niec zo­sta­wi­łem sobie FH. Tak sys­te­ma­tycz­nie nisz­czy­łem jego ob­wo­dy lo­gicz­ne, aż wresz­cie osią­gnął po­ziom z koń­co­wych scen Ody­sei i ode­zwał się prze­mi­łym ko­bie­cym gło­sem:

– Wita pań­stwa sys­te­mu in­te­li­gent­ne­go domu firmy ”Dobre spa­nie”. Za­dba­my o wasz kom­fort i dobre sa­mo­po­czu­cie.

– Na­resz­cie! – Po­my­śla­łem. W tym samym mo­men­cie drzwi wy­le­cia­ły z hu­kiem i wpadł od­dział au­to­po­li­cji.

– Na pod­ło­gę! Na pod­ło­gę! Je­steś aresz­to­wa­ny pod za­rzu­tem po­peł­nie­nia dwu­dzie­stu ośmiu mor­derstw! Przy­słu­gu­je ci prawo do…

I w tym mo­men­cie ock­ną­łem się. Koło mnie sie­dział na swoim per­skim dy­wa­nie Al­la­dyn. Ten sam, któ­re­go spo­tka­łem pod­czas po­by­tu w Blue city, gdy la­ta­łem z wie­lo­ry­bem po ga­le­rii i który pod­czas dru­gie­go na­sze­go spo­tka­nia, na dachu mo­je­go bu­dyn­ku, wy­ja­śnił mi, że jest przy­by­szem z pla­ne­ty Ke­pler 189f.

– Więc wiesz już, że ma­szy­nę nie­moż­li­wo­ści, można wy­ko­rzy­sty­wać też do sy­mu­la­cji przy­szło­ści. Jasno chyba wi­dzisz, że kie­ru­nek, w któ­rym pro­wa­dzi­cie roz­wój sztucz­nej in­te­li­gen­cji na tej pla­ne­cie to śle­py za­uł­ek? – Za­py­tał Al­la­dyn.

– A jakie są inne moż­li­wo­ści?

– W tym celu za­pra­szam do ko­lej­nej sy­mu­la­cji.

– Nie, nie. Dzię­ku­ję. Na razie ta mi wy­star­czy. – Po­pa­trzy­łem na dół, z Al­la­dy­nem jak zwy­kle spo­ty­ka­li­śmy się na dachu. Na po­dwór­ku stał bał­wa­nek ule­pio­ny dzi­siaj rano przez dzie­ci. Uśmiech­nął się do mnie i po­god­nie po­ma­chał ga­łąz­ką, która uda­wa­ła rękę.