Granica wyobraźni

– Znasz plan, praw­da? – za­py­tał męż­czy­zna o zim­nym spoj­rze­niu.

 Osoba, do któ­rej ad­re­so­wa­ne było py­ta­nie po­ki­wa­ła głową na znak, że zna plan, po czym za­ło­ży­ła czap­kę z dasz­kiem z na­pi­sem: PO­LI­CJA.

– Znam, jed­nak wo­lał­bym zro­bić coś bar­dziej wi­do­wi­sko­we­go, Tryhj­ko­enb­ny – od­po­wie­dział bez za­jęk­nię­cia. – Nie wiem… Pu­ścić tą wieś z dymem albo na­słać ze sto me­chów wiel­ko­ści tam­te­go domu.

– Po pierw­sze, nie uży­wa­my tu praw­dzi­wych imion. Ja na­zy­wam się Mi­chał Ró­żal­ski, a ty… – Mi­chał zer­k­nął do no­tat­ni­ka. – A ty na­zy­wasz się Jakub Nowak. Po dru­gie, po­stę­pu­je­my zgod­nie z roz­ka­zem, za­bie­ra­my dziew­czyn­kę z po­wro­tem i nie wzbu­dza­my żad­nych po­dej­rzeń.

 Jakub opu­ścił ką­ci­ki ust, wy­krzy­wia­jąc twarz w gry­ma­sie nie­za­do­wo­le­nia.

 Pod­je­cha­li jesz­cze kil­ka­set me­trów, aż za­trzy­ma­li się przed śred­niej wiel­ko­ści domem, oto­czo­nym nie tylko pło­tem, ale rów­nież wy­so­ki­mi tu­ja­mi. Je­dy­nie brama uchy­la­ła rąbka ta­jem­ni­cy, co kryje się na te­re­nie po­se­sji. Dwój­ka męż­czyzn ubra­na w po­li­cyj­ne stro­je wy­szła z sa­mo­cho­du i za­dzwo­ni­ła do­mo­fo­nem.

– Kto tam? – za­py­tał ko­bie­cy głos zdra­dza­jąc, że do­mo­fon nie po­sia­da ka­me­ry.

– Po­li­cja – po­wie­dział gło­śno i wy­raź­nie Mi­chał.

– Mój Boże! Co się stało?

– Za chwi­lę od­po­wiem na te py­ta­nia, ale naj­pierw może pani ze­chcia­ła­by nas wpu­ścić?

 Do­mo­fon za­brzę­czał, a furt­ka otwo­rzy­ła się.

 Męż­czyź­ni wkro­czy­li na pod­jazd bacz­nie ob­ser­wu­jąc teren do­oko­ła nich, jed­nak nie zna­leź­li ni­ko­go, poza zwy­czaj­nym, czar­nym kotem. We­szli na we­ran­dę i za­pu­ka­li do drzwi, które uchy­li­ły się po chwi­li.

– Dzień dobry, star­szy aspi­rant po­li­cji Mi­chał Ró­żal­ski – po­wie­dział męż­czy­zna po­ma­chu­jąc le­gi­ty­ma­cją po­li­cyj­ną. – A to jest mój part­ner, młod­szy aspi­rant Jakub Nowak.

 Drugi po­li­cjant rów­nież po­ka­zał le­gi­ty­ma­cję.

– Dla­cze­go tu przy­cho­dzi­cie, pa­no­wie? – za­py­ta­ła ko­bie­ta. Wy­glą­da­ła na za­nie­po­ko­jo­ną.

– Cho­dzi o pani dzie­ci – po­wie­dział Jakub wolno, jakby miał pro­blem z mó­wie­niem.

– Oh! Czy coś się im stało?! – Ko­bie­ta prak­tycz­nie wy­krzy­cza­ła słowo „stało”. Po­li­cjan­ci za­uwa­ży­li rów­nież, że jej twarz po­bla­dła.

– Nie, nic się im nie stało – uspo­ko­ił ją Mi­chał. – Chcie­li­śmy je­dy­nie z nimi po­roz­ma­wiać.

– Dla­cze­go?

– Kilka dni temu w szko­le do­szło do na­pa­du. Jeden z uczniów gro­ził dru­gie­mu, do­szło do krwa­wej bójki. Szu­ka­my świad­ków.

– Moje dzie­ci po­wie­dzia­ły­by mi o czymś takim.

– Jest pani pewna?

 Ko­bie­ta nie od­po­wie­dzia­ła, je­dy­nie uśmiech­nę­ła się wsty­dli­wie, co ozna­cza­ło: „Nie, nie je­stem pewna”.

– Gdzie są dzie­ci? – za­py­tał Jakub.

– Bawią się na placu zabaw w szko­le. Mo­że­cie im po­wie­dzieć, żeby przy­szli. Na­zy­wa­ją się Adam i Maja. Zresz­tą… po pro­stu po­ka­żę wam, jak wy­glą­da­ją. – Ko­bie­ta wy­ję­ła z kie­sze­ni te­le­fon. – Wi­dzi­cie? To jest Adam, a to jest Maja.

– Jasne.

 Mi­chał zszedł z we­ran­dy i po­szedł w kie­run­ku szko­ły.

 Jakub po­sta­no­wił po­cze­kać w domu.

 

***

 

 Adam bujał się na huś­taw­ce, gdy jego sio­stra, Maja, po­wie­dzia­ła mu, że idzie do Wy­obraź­ni. Z per­spek­ty­wy Adama i in­nych osób, które na nią pa­trzy­ły, nie znik­nę­ła nawet na chwi­lę, cho­ciaż tak na­praw­dę spę­dzi­ła tam o wiele wię­cej czasu.

– Byłam tam dwie go­dzi­ny – po­wie­dzia­ła. – Chcesz już wra­cać?

 Chło­piec po­krę­cił prze­czą­co głową.

– Ehhh – wes­tchnę­ła dziew­czyn­ka.

 Na plac zabaw wszedł po­li­cjant, co zwró­ci­ło uwagę Mai. Co on tutaj robi? – po­my­śla­ła. Jesz­cze bar­dziej zdzi­wi­ła się, gdy męż­czy­zna pod­szedł nie do kogo in­ne­go, tylko do niej.

– Na­zy­wasz się Maja? – Po­li­cjant po­pa­trzył na chłop­ca. – A ty, Adam, tak?

– Tak – od­po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka, na jej twa­rzy od­ma­lo­wał się nie­po­kój. – Coś się stało?

 Ro­dzi­ce za­wsze uczy­li ją, aby nie roz­ma­wia­ła z ob­cy­mi, jed­nak tym razem uzna­ła, że może zro­bić wy­ją­tek. W końcu to po­li­cjant.

– Wasi ro­dzi­ce mó­wi­li, żebyś po­szła do domu razem z bra­tem. Poza tym, mu­si­my z wami o czymś po­roz­ma­wiać.

– D…do…do­brze – wy­du­ka­ła Maja, jesz­cze bar­dziej zdzi­wio­na.

 Ode­szła w stro­nę domu razem z Ada­mem, a Mi­chał ru­szył za nimi.

 

***

 

 Adam wbiegł na po­dwór­ko, jakby się gdzieś śpie­szył. Za nim po­wo­li, nieco ospa­le szła Maja, a jesz­cze wol­niej kro­czył Mi­chał. Kiedy dziew­czyn­ka i po­li­cjant prze­kro­czy­li furt­kę, chło­piec był już w domu i krzy­czał:

– Nie ma ro­dzi­ców!

 Za­nie­po­ko­jo­ny Mi­chał wbiegł do domu, a jesz­cze bar­dziej za­nie­po­ko­jo­na Maja stała, jakby była drze­wem i za­pu­ści­ła ko­rze­nie.

– Gdzieś ty ich za­brał?! – Usły­sza­ła dziew­czyn­ka.

 Ru­szy­ła znowu po­wol­nym, ele­ganc­kim i ci­chym kro­kiem zbli­ża­jąc się do skłó­co­nych part­ne­rów po­li­cyj­nych.

– Po pro­stu… Znik­nę­li! – powiedział Jaukb.

– Jak to znik­nę­li?

– Ode­szli, prze­mi­nę­li z wia­trem i ku­rzem… No dobra, tylko żar­tu­ję… zde­syn­chro­ni­zo­wa­łem ich.

– Zde­syn… To jest łatwa ro­bo­ta! Lu­dzie zo­rien­tu­ją się, że oni znik­nę­li bez śladu!

– O czym mó­wi­cie? – za­py­ta­ła dziew­czyn­ka z cie­ka­wo­ścią prze­bi­ja­ją­cą strach. – Gdzie są ro­dzi­ce?

– Wła­śnie – dodał Adam. – Gdzie?

 Ci po­li­cjan­ci nie wy­glą­da­ją do­brze, po­my­śla­ła Maja. To było nie tylko prze­rzu­cie, ale i praw­dzi­wy za­rzut. Miała do­pie­ro dwa­na­ście lat, jed­nak do­brze wie­dzia­ła, że służ­by mun­du­ro­we są o wiele bar­dziej pro­fe­sjo­nal­ne i od­po­wie­dzial­ne.

 No i co ozna­cza de­syn­chro­ni­za­cja?

 Mi­chał wziął głę­bo­ki od­dech i po­pra­wił swoje blond włosy, a Jakub za­śmiał się.

– Wra­ca­my, do­brze? – po­wie­dział blond włosy po­li­cjant pa­trząc na Maję.

– Dokąd? – za­py­tał Adam.

– Do domu.

 To wy­glą­da coraz go­rzej, po­my­śla­ła dziew­czyn­ka i w tej samej se­kun­dzie uzna­ła, że chce rzu­cić to wszyst­ko, prze­paść na za­wsze w nie­ogra­ni­czo­nym świe­cie, za­miast iść za tymi po­dej­rza­ny­mi oso­ba­mi. Prze­nio­sła się do Wy­obraź­ni, a Jakub z nie­zau­wa­żal­ną dla czło­wie­ka pręd­ko­ścią wyjął pi­sto­let i strze­lił w stro­nę Mai.

 Tylko, że to nie był pi­sto­let.

 

***

 

 Jakub zna­lazł się na roz­le­głym wzgó­rzu, z któ­re­go widać było się­ga­ją­ce ho­ry­zon­tu mia­sto. I nie było to opusz­czo­ne mia­sto, a tęt­nią­ca ży­ciem me­tro­po­lia za­miesz­ka­na przez wy­glą­da­ją­cych re­ali­stycz­nie ludzi. Ubra­ne ko­lo­ro­wo tłumy prze­cha­dza­ły się wiel­ki­mi chod­ni­ka­mi w cie­niu do­się­ga­ją­cych chmur wie­żow­ców. Mię­dzy dwoma ta­ki­mi bu­dyn­ka­mi męż­czy­zna doj­rzał targ.. Była tam osoba, na któ­rej w tam­tej chwi­li za­le­ża­ło mu naj­bar­dziej – Maja.

 Zbiegł po gład­kim pa­gór­ku na ulicę mia­sta. Miał ocho­tę po­znać ten świat, taki po­dob­ny do praw­dzi­we­go, a jed­no­cze­śnie inny w szcze­gó­łach, jed­nak bra­ko­wa­ło mu czasu. Ru­szył więc prze­py­cha­jąc się przez tłum ludzi w stro­nę targu.

Dziew­czę­cy kucyk ginął w masie róż­no­ra­kich po­sta­ci, cza­sa­mi po­ja­wiał się do­brze wi­docz­ny, jed­nak tylko cza­sa­mi.

 Jakub krą­żył po­mię­dzy ko­lo­ro­wy­mi stra­ga­na­mi oglą­da­jąc się we wszyst­kie stro­ny. Żaden z ludzi nie zwró­cił na niego uwagi, co do­pro­wa­dza­ło go do jed­ne­go wnio­sku – Maja umia­ła two­rzyć dobre atra­py i ilu­zje. Ale tylko atra­py i ilu­zje – po­zba­wio­ne in­te­li­gen­cji, nie umie­ją­ce roz­ma­wiać kukły.

 Szyb­ko uznał, że próba zna­le­zie­nia Mai jest jak szu­ka­nie igły w stogu siana. To mia­sto było zbyt ogrom­ne, aby tak po pro­stu kogoś zna­leźć.

 Męż­czy­zna usiadł na chod­ni­ku i za­czął my­śleć, co robić dalej.

 

***

 

 Maja wy­bie­gła z targu two­rząc wokół sie­bie tłumy ludzi, któ­rzy mieli ją za­sła­niać. My­śla­ła czy by nie wy­kre­ować wielu kopii samej sie­bie, ale uzna­ła, że nie ma to więk­sze­go sensu – nagłe po­ja­wie­nie się masy ta­kich sa­mych osób było mało sub­tel­ne i mogło zwró­cić uwagę męż­czy­zny, któ­re­mu nie za­mie­rza­ła ufać.

 Gdy od­da­li­ła się jesz­cze bar­dziej, wy­obra­zi­ła sobie sa­mo­chód (na tyle nie­wiel­ki, aby się­ga­ła do pe­da­łów) i ru­szy­ła jesz­cze szyb­szym tem­pem. Spę­dzi­ła w tym świe­cie masę czasu, więc miała dużo więk­szą wie­dzę niż prze­cięt­na dwu­na­sto­lat­ka.

Za­trzy­ma­ła się wiele ki­lo­me­trów dalej i scho­wa­ła w sza­fie jed­ne­go z setek bliź­nia­czych domów jed­no­ro­dzin­nych. Mam tutaj pe­wien se­kret, po­my­śla­ła, i nie za­wa­ham się go użyć.

 

***

 

 Jakub po­dą­żał chod­ni­kiem wzdłuż cią­gną­cej się przez ki­lo­me­try ga­le­rii han­dlo­wej. Po­dzi­wiał wy­ko­na­ne z roz­ma­chem obiek­ty – drze­wa z ty­sią­ca­mi po­je­dyn­czych list­ków, bu­dow­le pre­zen­tu­ją­ce style róż­nych epok czy mo­nu­men­tal­ne wie­żow­ce, któ­rych czub­ków nie było widać.

 A wokół niego lu­dzie – ko­bie­ta w leg­gin­sach i topie ze słu­chaw­ka­mi w uszach, męż­czy­zna w ko­szu­li, chi­no­sach i pół­bu­tach, chło­piec w krót­kich spoden­kach i bez­rę­kaw­ni­ku.

 Jakub do­tarł do ogrom­ne­go ronda, na któ­re­go środ­ku znaj­do­wał się ró­żo­wy domek. Li­czą­ca za­le­d­wie kilka me­trów wy­so­ko­ści bu­dow­la nieco przy­po­mi­na­ła mu więk­szą wer­sję domu dla lalek. Wszedł do środ­ka, choć nie wie­dział czemu. Po­czuł pewną cie­ka­wość, ale to mu­sia­ło być coś wię­cej. Może prze­czu­cie?

 Gdy otwo­rzył drzwi po­czuł silny, trud­ny do opi­sa­nia za­pach. Nie spo­dzie­wał się tego – w resz­cie świa­ta stwo­rzo­ne­go przez Maję nie czuł żad­nej woni, co mogło wy­ni­kać z nie­wy­star­cza­ją­cych umie­jęt­no­ści dziew­czyn­ki do stwo­rze­nia cze­goś nie­wi­docz­ne­go dla oczu i trud­ne­go do przy­wo­ła­nia w wy­obraź­ni.

 Dźwię­ki można usły­szeć w mózgu, jed­nak za­pa­chu nie można, ot tak przy­wo­łać.

Męż­czy­zna stał w prze­stron­nym holu, od któ­re­go od­cho­dzi­ły trzy ścież­ki otwie­ra­ne przez drzwi róż­nych ko­lo­rów. Jakub wy­brał zie­lo­ne i skie­ro­wał się na lewo.

 Zna­lazł się w innym świe­cie – za­miast nie­bie­skie­go nieba było ró­żo­we, wszech­obec­ne drze­wa wy­ra­sta­ją­ce na wy­so­kość kilku pię­ter miały li­ście ko­lo­ru fio­le­to­we­go, a peł­za­ją­ce tu i ów­dzie jasz­czur­ki nie przy­po­mi­na­ły ni­cze­go, co wcze­śniej wi­dział.

 I wszę­dzie czuł ten nie­ty­po­wy, trud­ny do okre­śle­nia za­pach.

– Im­po­nu­ją­ce – po­wie­dział.

 Ru­szył długą i krętą ścież­ką, za­zna­czo­ną nie­bie­ski­mi ka­my­ka­mi. Wziął jeden do ręki, ale nie był pe­wien, czy kie­dyś wi­dział coś ta­kie­go. Po­mi­mo nie­bie­skie­go ko­lo­ru ka­mień nie przy­po­mi­nał ani la­pi­su, ani azu­ry­tu, chal­kan­ty­tu, czy li­na­ry­tu.

 Jakub zdał sobie spra­wę, że ten świat na­praw­dę różni się od praw­dzi­we­go, nawet w de­ta­lach. A umie­jęt­ność wy­kre­owa­nia cał­ko­wi­cie fan­ta­stycz­nej, nie­ogra­ni­czo­nej rze­czy­wi­sto­ścią kra­iny jest bar­dzo rzad­ka, do­stęp­na je­dy­nie lu­dziom z naj­więk­szą wy­obraź­nią.

Po kilku mi­nu­tach chodu zna­lazł obiekt, który wy­da­wał się być koń­cem tego nie­wiel­kie­go świa­ta.

 Było to drze­wo, z licz­ny­mi ga­łę­zia­mi od­cho­dzą­cy­mi we wszyst­kie stro­ny świa­ta. Na każ­dym pniu i ko­na­rze znaj­do­wa­ły się nie tylko dziw­ne bro­daw­ki, ale rów­nież wiel­kie, pul­su­ją­ce ko­lo­ra­mi bąble.

 Przed Ja­ku­bem znaj­do­wa­ło się coś na kształt za­sło­nię­te­go przez pną­cze wej­ścia do tego dziw­ne­go drze­wa. Męż­czy­zna spró­bo­wał od­su­nąć ro­śli­ny blo­ku­ją­ce przej­ście, jed­nak nie mógł ich ru­szyć. Po­nad­to, gdy tylko ich do­tknął usły­szał, ale tylko przez jedną, kró­ciut­ką chwi­lę, coś jakby świst po­łą­czo­ny z mla­śnię­ciem. Od­su­nął się za­nie­po­ko­jo­ny.

 Spró­bo­wał jesz­cze raz, ale drze­wo już nie po­prze­sta­ło na ostrze­że­niu. W mgnie­niu oka z kory wy­ro­sły lep­kie, ni to ręce, ni to ga­łę­zie ude­rza­jąc Ja­ku­ba w klat­kę pier­sio­wą.

 Męż­czy­zna prze­le­ciał kilka me­trów i po­śpiesz­nie wy­obra­ził sobie ogrom­ną tram­po­li­nę, aby za­mor­ty­zo­wać wy­pa­dek. Przez lata wy­ćwi­czył swój mózg do stop­nia, w któ­rym stwo­rze­nie pro­ste­go przed­mio­tu nie zaj­mo­wa­ło mu wię­cej niż uła­mek se­kun­dy.

 Gdy tylko zszedł z tram­po­li­ny kil­ka­set bez­kształt­nych, nie­wiel­kich jasz­czu­rek ru­szy­ło pro­sto na niego. Oto­czy­ły go, ata­ko­wa­ły z każ­dej stro­ny, wy­ła­zi­ły z krza­ków, wy­so­kiej trawy, opusz­cza­ły drze­wa i ka­łu­że.

 Za­du­ma nad mi­ster­no­ścią stwo­rzo­ne­go świa­ta ule­gła za­mie­nie­niu na strach przed nie­zna­nym. Jakub za­czął ucie­kać. Jasz­czur­ki po­ru­sza­ły się za­ska­ku­ją­co szyb­ko, drep­ta­jąc po ka­my­kach swo­imi ma­ły­mi, le­d­wie wi­docz­ny­mi, bez­kształt­ny­mi łap­ka­mi.

 Po­wo­li za­czę­ły się na niego wspi­nać, do­ty­kać tłu­sty­mi łap­ka­mi ciała męż­czy­zny, jed­nak i na to był przy­go­to­wa­ny. Wy­obra­ził sobie szczel­ny, lekki kom­bi­ne­zon i w takim stro­ju do­biegł do drzwi za­my­ka­jąc je. Jasz­czur­ki nie chcia­ły albo nie umia­ły przejść dalej.

 Wresz­cie był bez­piecz­ny.

 

***

 

 Jakub nie wie­dział po co Maja wy­my­śli­ła ten świat, ale był pe­wien, że chcia­ła coś ukryć. Przez nie­dłu­gą chwi­lę po­czuł nawet strach przed tym pil­nie strze­żo­nym se­kre­tem, jed­nak szyb­ko go stłu­mił. Nie mógł się teraz wahać.

 Po kilku kro­kach prze­kro­czył drew­nia­ne, czer­wo­ne drzwi i po­now­nie tra­fił do in­ne­go świa­ta.

 

***

 

 Ude­rzy­ło go świa­tło, blade, białe, ośle­pia­ją­ce świa­tło. Nie od­czu­wał jed­nak go­rą­ca. To, co wpi­ja­ło się w jego gałki oczne było le­d­wie bły­skiem, a nie świe­cą­cym słoń­cem.

 Upadł na zie­mię i szyb­ko stwo­rzył gogle ochron­ne. Ledwo wi­dział, ale li­czył, że za chwi­lę mu przej­dzie. Po pięt­na­stu mi­nu­tach czę­ścio­wo od­zy­skał wzrok, więc ru­szył przed sie­bie.

 Świa­tło było wszę­dzie, pa­ra­dok­sal­nie zmniej­sza­jąc wi­docz­ność – za­miast po­ka­zy­wać wię­cej, zmniej­sza­ło kąt wi­dze­nia, bo żaden czło­wiek nie umiał wy­trzy­mać przy takim na­świe­tle­niu bez zmru­ża­nia oczu. Nawet w go­glach.

 Jakub zdu­miał się jesz­cze bar­dziej, niż wtedy, gdy pod­niósł ka­mień w świe­cie za zie­lo­ny­mi drzwia­mi. On sam stwo­rzył coś nie­ma­te­rial­ne­go – jak świa­tło – za­le­d­wie kilka razy. Po­my­ślał o uciecz­ce z tego nie­po­ko­ją­ce­go świa­ta, ale szyb­ko od­go­nił te myśli.

Chciał sobie coś udo­wod­nić, cho­ciaż nie do końca wie­dział co.

 Po kilku mi­nu­tach drogi na­ma­cał laską, którą rów­nież sobie wy­obra­ził, za­bu­do­wa­nie. Przyj­rzał się mu – było skraj­nie białe, cho­ciaż nie za­prze­czał, że mogło to wy­ni­kać z oświe­tle­nia. Wszedł po scho­dach na górę, po­dą­żył ko­ry­ta­rzem za­wie­szo­nym nad prze­pa­ścią, prze­szedł przez ko­lo­sal­nych roz­mia­rów drzwi, które zda­wa­ły się ważyć nie wię­cej niż piór­ko. A przy­naj­mniej tak to wy­glą­da­ło.

 Zna­lazł się w ogrom­nym po­miesz­cze­niu, które za­mknę­ło się za nim z nie­po­ko­ją­cym trza­skiem. W mgnie­niu oka zo­stał od­cię­ty od świa­tła, jego oczy tym razem nie wi­dzia­ły kom­plet­nie nic. Było ciem­no.

Spró­bo­wał wró­cić do rze­czy­wi­sto­ści, jed­nak z ja­kie­goś po­wo­du nie mógł. Czy ona przy­go­to­wa­ła świat w taki spo­sób, abym z niego nie wró­cił? – po­my­ślał.

 Jakub stwo­rzył przed sobą ogni­sko. Wy­obra­ża­nie sobie obiek­tów da­ją­cych świa­tło było dużo ła­twiej­sze i mniej cza­so­chłon­ne, niż stwo­rze­nie sa­me­go świa­tła.

 Po­my­ślał o po­chod­ni, która już chwi­lę póź­niej po­ja­wi­ła się w jego dłoni. Pod­pa­lił ją, a na­stęp­nie ob­szedł po­miesz­cze­nie, które nie pre­zen­to­wa­ło sobą ni­cze­go szcze­gól­ne­go. Wy­ko­na­ne było z ma­te­ria­łu przy­po­mi­na­ją­ce­go wy­bie­lo­ny wa­pień. Doj­rzał wgłę­bie­nie z me­ta­lo­wą krat­ką, po­ło­żo­ne na środ­ku po­ko­ju. Kop­nął w nią nogą, na­stęp­nie sie­kie­rą i to­po­rem. Po­trak­to­wał ją jesz­cze piłą łań­cu­cho­wą, piłą do me­ta­lu, aż wresz­cie dy­na­mi­tem, jed­nak krat­ka nie ustą­pi­ła.

 Męż­czy­zna usiadł na ziemi i wy­obra­ził sobie przy­tul­ny pokój, z łóż­kiem oraz lamp­ką. Zmę­czo­ny, roz­siadł się na po­sła­niu i chwi­lę póź­niej za­snął.

 Nie wie­dział, co robić dalej.

 

***

 

 Maja we­szła do ró­żo­we­go domku. Zna­la­zła się w nie­wiel­kim, pu­stym holu, od któ­re­go od­cho­dzi­ły troje drzwi. W ręku trzy­ma­ła rzeź­bio­ny, kil­ku­na­sto­cen­ty­me­tro­wy klucz. Scho­wa­ła go do torby, pod­czas prze­cho­dze­nia przez drzwi po lewej.

Po­śpiesz­nie oba­da­ła wzro­kiem świat o ró­żo­wym nie­bie i fio­le­to­wych li­ściach z peł­za­ją­cy­mi tu i ów­dzie bez­kształt­ny­mi jasz­czur­ka­mi. Za­gwiz­da­ła cicho i stwo­rze­nia znik­nę­ły bez­pow­rot­nie.

 Zbli­ży­ła się do drze­wa bez po­śpie­chu. Nie stą­pa­ła po ziemi, jak dama, a ra­czej ni­czym mała dziew­czyn­ka, którą zresz­tą była. Czuj­ny­mi ocza­mi wy­pa­try­wa­ła czy nikt nie kryje się w krza­kach.

 Od­dy­cha­ła, ura­do­wa­na z tej chwi­li, po­mi­mo nie­po­ko­ją­ce­go go­ścia w jej wła­snym ma­rze­niu. Pa­mię­ta­ła błysk i po­li­cjan­ta bie­ga­ją­ce­go po targu. Gdzie teraz był?

 Tego nie wie­dzia­ła.

 Do­szła do drze­wa, które cicho za­świ­sta­ło na jej widok, jakby chcia­ło się po­wi­tać. Maja od­gwiz­da­ła, a pną­cza tkwią­ce w pniu od­su­nę­ły się, uka­zu­jąc to, co było w środ­ku.

 A był tam klucz.

 Tak samo pięk­nie rzeź­bio­ny, jak ten, który dziew­czyn­ka za­bra­ła z po­ko­ju o ró­żo­wych drzwiach, wy­ko­na­ny z tego sa­me­go, tro­chę bla­de­go, iskrzą­ce­go się zło­tem ma­te­ria­łu. Wzię­ła klucz i scho­wa­ła go do torby. Wtedy drze­wo, niby alarm, ode­zwa­ło się, za­my­ka­jąc pną­czo­we wrota. Dziew­czyn­ka od­po­wie­dzia­ła ci­chym gwiz­dem, po któ­rym wej­ście po­now­nie sta­nę­ło otwo­rem.

 Wy­szła, a pną­cza za­su­nę­ły się za nią. Ru­szy­ła ścież­ką wy­ty­czo­ną nie­bie­ski­mi ka­mie­nia­mi, za­gwiz­da­ła jesz­cze raz, zaraz przy czer­wo­nych drzwiach, aby jasz­czur­ki po­wró­ci­ły.

Z holu udała się przez środ­ko­we drzwi. Tam ukry­ła ostat­ni klucz.

 

***

 

 Świa­tło ude­rzy­ło w oczy Mai, jed­nak była na to przy­go­to­wa­na – na twarz za­ło­ży­ła gogle ochron­ne. Wi­docz­ność nie była zbyt wiel­ka, ale zaraz miało się to zmie­nić. Po omac­ku, stą­pa­jąc po nie­mal­że bia­łym ma­te­ria­le przy­po­mi­na­ją­cym wa­pień, wresz­cie na­tra­fi­ła na ka­mien­ny, ogrom­ny przy­cisk. Pod ręką wy­czu­ła rzeź­bie­nia, które miały uła­twiać zna­le­zie­nie kla­wi­sza.

 Po na­ci­śnię­ciu świa­tło zmie­ni­ło się – ze skraj­nie ja­sne­go na takie, które można za­ob­ser­wo­wać w go­dzi­nach po­łu­dnio­wych latem. Czyli dalej było jasne, ale tro­chę mniej.

 Kra­jo­bra­zy, które wcze­śniej wy­da­wa­ły się nie­skoń­czo­ne, oka­za­ły się nie­wiel­kie, się­ga­ją­ce nie wię­cej kil­ka­na­ście me­trów wzdłuż i wszerz, a za­koń­czo­ne nie wia­do­mo jak głę­bo­ką prze­pa­ścią.

 Po kilku mi­nu­tach drogi do­tar­ła do drzwi za­mknię­te­go po­miesz­cze­nia.

– Czyli jed­nak tu był – po­wie­dzia­ła.

 Nie wie­dzia­ła, co z tym zro­bić. Otwie­rać czy nie? – za­sta­na­wia­ła się. Po­li­cjant może być nie­bez­piecz­ny, po­my­śla­ła, ale z dru­giej stro­ny, je­stem u sie­bie, praw­da?

 To była jej wy­obraź­nia, jej świat, w któ­rym pa­nu­ją jej za­sa­dy. Ni­czy­je inne. A poza tym cie­ka­wi­ło ją, skąd po­li­cjant przy­był. Nigdy wcze­śniej nie po­zna­ła osoby umie­ją­cej wcho­dzić do Wy­obraź­ni. Poza nią samą, oczy­wi­ście.

 Nagle wró­ci­ło wspo­mnie­nie – prze­kra­cza drzwi domu i nie ma tam ro­dzi­ców. Co się z nimi stało?

 Teraz nie chcia­ła o tym my­śleć. Teraz żyła w świe­cie, w któ­rym jest bez­piecz­na od ta­kich zmar­twień. Świe­cie bez wad, uto­pii.

 Świe­cie stwo­rzo­nym przez nią samą.

 W ogrom­nych drzwiach znaj­do­wał się naj­zwy­klej­szy w świe­cie przy­cisk. Na­ci­snę­ła go, na­stęp­nie od­po­wie­dzia­ła na wy­cho­dzą­ce zni­kąd py­ta­nie o hasło. Drzwi sta­nę­ły otwo­rem wraz z za­war­to­ścią po­miesz­cze­nia – praw­dzi­wym po­ko­jem.

 We­szła ostroż­nie, roz­glą­da­jąc się.

 Wtedy ze wście­kłym ry­kiem rzu­cił się na nią Jakub z… po­ły­sku­ją­cym czer­wie­nią mie­czem świetl­nym.

 Po­wa­lił dziew­czyn­kę na zie­mię, przy­gnia­ta­jąc ją cia­łem, ce­lo­wo ob­cią­żo­nym jesz­cze bar­dziej za po­mo­cą wa­żą­ce­go nie­ma­ło ubra­nia.

 Maja za­czę­ła za­czę­ła się szar­pać, ko­piąc męż­czy­znę po no­gach, jed­nak była zbyt słaba, aby co­kol­wiek mu zro­bić. Gdy wal­czy­ła pró­bo­wa­ła wy­obra­zić sobie ogrom­ny miecz, który wa­żył­by mniej niż tyle, na ile wy­glą­da. Two­rze­nie obiek­tów o nie­ty­po­wej wadze nie było ła­twym za­da­niem, ale zde­cy­do­wa­nie na­le­ża­ło do zadań wy­ko­nal­nych.

 Gdy broń nie­ubła­ga­nie zbli­ża­ła się do szyi Mai, w jej gło­wie wresz­cie po­wstał po­mysł.

 Mie­rzą­cy kilka me­trów wzwyż me­ta­lo­wy miecz, się­ga­ją­cy nie­mal­że su­fi­tu ogrom­ne­go po­miesz­cze­nia po­ja­wił się w jej ręce. Za­mach­nę­ła się, a męż­czy­zna uchy­lił głowę przed nad­cho­dzą­cą śmier­cią w ostat­niej se­kun­dzie, cudem uni­ka­jąc roz­pła­ta­nia ciała na pół.

 Wy­ko­nał wślizg za­mie­nia­jąc swój nie­wiel­ki miecz świetl­ny na po­tęż­niej­szy, z dwie­ma koń­ców­ka­mi. Dziew­czyn­ka unik­nę­ła ataku two­rząc pod sobą nie­wiel­ki murek. Sko­czy­ła na Ja­ku­ba.

 Stal ude­rzy­ła o zie­mię, gdy Jakub już znaj­do­wał się na dru­gim końcu kom­na­ty. Zmie­nił po­zy­cję za po­mo­cą jet packa. Maja rów­nież stwo­rzy­ła jet pack, pod­le­cia­ła do góry, a na­stęp­nie rzu­ci­ła mie­czem, ni­czym oszcze­pem, w stro­nę męż­czy­zny. Rzut oka­zał się zbyt słaby i Jakub bez pro­ble­mu omi­nął nad­la­tu­ją­cy przed­miot. Pod­le­ciał do prze­ciw­nicz­ki i ciął od góry. Ude­rze­nie nie przy­nio­sło ocze­ki­wa­ne­go re­zul­ta­tu, wy­ko­nał więc płyn­ny, drugi atak, który prze­ciął ka­mi­zel­kę ku­lo­od­por­ną dziew­czyn­ki.

 Maja po­pa­trzy­ła na męż­czy­znę i nie­spo­dzie­wa­nie za­ata­ko­wa­ła, rzu­ci­ła się w niego z roz­war­ty­mi rę­ko­ma, jakby chcia­ła go przy­tu­lić. La­ta­li pod ścia­ną, złą­cze­ni tym nie­ty­po­wym uści­skiem. Dziew­czyn­ka wy­obra­zi­ła sobie, jak ścia­na wy­bu­cha, ni­czym w fil­mach akcji.

 Po­le­cie­li w ni­cość, a po­ru­sza­ją­ca się już z po­mo­cą trzech jet pac­ków Maja ścią­ga­ła męż­czy­znę, który stra­cił jet pack, w dół.

 Pod nimi świe­ci­ła po­ma­rań­czo­wa czer­wień i bu­chał pie­czą­cy w oczy dym. Dziew­czyn­ka dalej biła się z my­śla­mi, o tym, co za­mie­rza zro­bić, ale już wtedy, gdy wkro­czy­ła do tego świa­ta pod­ję­ła de­cy­zję.

 Bę­dzie go bro­nić za wszel­ką cenę.

 Męż­czy­zna nie pusz­czał i nie wal­czył, na jego twa­rzy od­ma­lo­wa­ło się prze­ra­że­nie. Gdyby tylko za­czął wy­ry­wać się, spadł­by na sam dół, a nie wie­dział, co go tam czeka.

 Maja za­nur­ko­wa­ła, ledwo omi­ja­jąc lawę, jej oczy za­bły­sły. Upu­ści­ła męż­czy­znę, który od­ru­cho­wo, jakby mógł prze­wi­dzieć przy­szłość o se­kun­dę, stwo­rzył pod sobą ka­mien­ną plat­for­mę.

 Upadł na nią z chrzę­stem ła­ma­nych kości. Po­czuł ból, roz­sa­dza­ją­cy ciało.

 Pod­niósł głowę, spoj­rzał do góry przez pie­ką­ce go od dymu oczy szu­ka­jąc Mai.

 Ale jej tam nie było.

 

***

 

 Drżą­ce, po­ła­ma­ne ręce Ja­ku­ba roz­pa­la­ły jego układ ner­wo­wy, po­wo­du­jąc pie­ką­cy, prze­szy­wa­ją­cy ciało ból.

 Po­ru­szył prawą nogą i po­now­nie za­stygł w bez­ru­chu, a po chwi­li rów­nież przez nogę prze­szedł pul­su­ją­cy, okrop­ny ból.

 Go­rącz­ko­wo my­ślał, co dalej zro­bić, aż wpadł na pe­wien po­mysł. Po­sta­no­wił wy­obra­zić sobie he­li­kop­ter ste­ro­wa­ny przez au­to­pi­lo­ta. Przy­po­mniał sobie, że kie­dyś two­rzył takie he­li­kop­te­ry ma­so­wo, na po­trze­by jed­ne­go zle­ce­nia, więc ko­lej­ny nie po­wi­nien sta­no­wić pro­ble­mu.

 Na nie­wiel­kiej, ka­mien­nej plat­for­mie, tuż obok bez­wład­ne­go, po­ła­ma­ne­go ciała męż­czy­zny po­ja­wił się nowy, wy­glą­da­ją­cy jak z fa­bry­ki śmi­gło­wiec. Męż­czy­zna prze­czoł­gał się, roz­dzie­ra­jąc ciszę ję­ka­mi bólu i cier­pie­nia. Gdy do­tarł do wy­su­wa­nych schod­ków po­jaz­du (które spryt­nie za­pro­jek­to­wał), po­now­nie roz­bły­sło blade świa­tło.

 Ugo­dzo­ny w czułe oczy Jakub upadł, od­ru­cho­wo chciał za­sło­nić twarz rę­ko­ma, jed­nak z uwagi na zła­ma­nia, nie mógł.

– Znisz­czę cię, smar­ku­lo – wy­du­sił.

 Stwo­rzył gogle i prze­czoł­gał się po nie­zbyt stro­mych scho­dach. Upadł na zie­mię już w ka­bi­nie, po­now­nie ak­cen­tu­jąc to nie­szczę­śli­wym okrzy­kiem, i wy­po­wie­dział te słowa:

– Wyleć z tej czę­ści świa­ta.

 Li­czył, że ob­da­rzo­na sztucz­ną in­te­li­gen­cją ma­szy­na po­ra­dzi sobie.

 Jakub za­snął.

 Potem nie wie­dział czy to był sen, czy ze­mdlał z bólu.

 

***

 

 Męż­czy­zna znaj­do­wał się na ron­dzie przed domem.

– Jak tu do­tar­łaś?

– Prze­bi­łam się przez ścia­nę – od­po­wie­dzia­ła ko­bie­cym gło­sem sztucz­na in­te­li­gen­cja he­li­kop­te­ra.

 Jakub spoj­rzał i fak­tycz­nie, domek był zde­mo­lo­wa­ny, deski le­ża­ły wszę­dzie, jed­nak ni­g­dzie nie było widać ukry­tych świa­tów.

– Te drzwi… to były por­ta­le – po­wie­dział z za­in­te­re­so­wa­niem w gło­sie.

 Jed­nak Maja oka­za­ła się kimś z dużo więk­szą wy­obraź­nią, niż się spo­dzie­wał. W końcu z ja­kie­goś po­wo­du Za­rząd­ca chciał ją spro­wa­dzić z po­wro­tem, po­my­ślał.

 Jakub po­czuł prze­moż­ną chęć nisz­cze­nia. Jego umysł pod­świa­do­mie wró­cił do od­le­głe­go, nie­do­stęp­ne­go dla świa­do­mo­ści wspo­mnie­nia. Wspo­mnie­nia z cza­sów, gdy nie był jesz­cze sta­rym czło­wie­kiem. Wspo­mnie­nia, sprzed trzy­stu lat.

 Wtedy pierw­szy raz znisz­czył coś w wy­obraź­ni. Zde­ner­wo­wał się i stwo­rzo­ny przez niego po wielu go­dzi­nach obiekt, legł w gru­zach.

 Teraz po­now­nie, trzy­sta lat od tam­te­go wy­da­rze­nia po­czuł chęć znisz­cze­nia wszyst­kie­go, po­zby­cia się wy­obraź­ni osoby, która mu za­szko­dzi­ła.

 Nie zro­bił ani jed­ne­go kroku, a wszyst­kie bu­dyn­ki wokół niego po pro­stu roz­pa­dły się. Na zie­mię ru­nę­ły ścia­ny, okna wy­pa­dły z okien­nic, na ulicy po­wsta­ło głę­bo­kie wcię­cie, jakby ka­nion, dzie­lą­ce drogę na pół.

 Wokół sły­chać było świ­sty i huki, wa­żą­ce tony ele­men­ty domów, miesz­kań i wie­żow­ców spa­da­ły na zie­mię. Bruk, z któ­re­go wy­ko­na­ne były chod­ni­ki wy­strze­lił do góry, jakby ktoś na niego na­pie­rał od we­wnątrz. Ele­wa­cja roz­le­wa­ła się, gdy tylko upa­da­ła na pod­ło­że, uka­zu­jąc brzyd­ko wy­glą­da­ją­ce cegły. Bez­mó­zgie kukły imi­tu­ją­ce ludzi nawet nie ucie­ka­ły, gi­nę­ły bez okrzy­ków prze­ra­że­nia przy­gnie­co­ne przez spa­da­ją­ce obiek­ty.

 Nad­cho­dził ko­niec.

 Jakub wyj­rzał z okna he­li­kop­te­ra i za­uwa­żył, że wokół niego są same gruzy, szcząt­ki daw­nych, ma­je­sta­tycz­nych, pięk­nych i bu­dzą­cych re­spekt bu­dow­li, które sam po­dzi­wiał jesz­cze kilka go­dzin temu. A także nie ru­sza­ją­ce się, za­la­ne krwią ciała. Taki widok roz­cią­gał się aż po ho­ry­zont.

Po­bladł, gdy zo­ba­czył, co zro­bił. Po­czuł, że na­praw­dę ma moc, która może nie tylko two­rzyć, ale rów­nież bu­rzyć świa­ty. Na po­cząt­ku był tym prze­ra­żo­ny, ale potem po­czuł za­in­te­re­so­wa­nie.

 Na­ka­zał he­li­kop­te­ro­wi wzle­cieć na wy­so­kość pię­ciu­set me­trów. Po­jazd wy­ko­nał za­da­nie uka­zu­jąc coraz bar­dziej za­cie­ka­wio­nym oczom Ja­ku­ba znisz­czo­ne mia­sto.

 Zda­wa­ło się, że wokół nie ma nic, jed­nak męż­czy­zna po do­kład­niej­szym przyj­rze­niu się, za­uwa­żył ledwo wi­docz­ny domek, nie­znisz­czo­ny, ni­czym maszt na to­ną­cym stat­ku.

– Wi­dzisz? – po­wie­dział wska­zu­jąc na dom. – Poleć tam.

 He­li­kop­ter skie­ro­wał się w stro­nę ostat­niej nie­znisz­czo­nej bu­dow­li w tym świe­cie.

 

***

 

 Me­cha­nicz­ne ręce znisz­czy­ły drzwi fron­to­we i ka­wa­łek ścia­ny. Oczy Ja­ku­ba osa­dzo­ne­go w drob­nym kok­pi­cie ner­wo­wo spo­glą­da­ły po po­ko­jach. Ni­ko­go nie było.

 Męż­czy­zna nisz­czył ścia­ny i roz­no­sił w drob­ny pył meble. Robił tak, do­pó­ki każda szaf­ka, każdy sto­lik, każda półka nie zmie­ni­ły swo­jej formy na nieco bar­dziej roz­człon­ko­wa­ną. Drew­no chrzę­ści­ło pod jego nie­zgrab­nie, ner­wo­wo po­ru­sza­ją­cy­mi się no­ga­mi. Wie­dział, że Maja musi być na tym świe­cie, bo gdyby po­wró­ci­ła do rze­czy­wi­sto­ści, męż­czy­zna już by nie żył.

 W jego gło­wie po­ja­wi­ła się tchórz­li­wa myśl, myśl o tym, aby uciec, wró­cić z wy­obraź­ni dziew­czyn­ki, jed­nak szyb­ko znik­nę­ła w od­mę­tach po­zo­sta­łych re­flek­sji prze­wi­ja­ją­cych się przez neu­ro­ny.

 Męż­czy­zna po­now­nie ob­szedł domek i za­uwa­żył, że nie znisz­czył tylko jed­ne­go obiek­tu – nie­wiel­kiej, wy­ko­na­nej z brą­zo­we­go drew­na, rzeź­bio­nej szafy. Jed­nym, szyb­kim ude­rze­niem pię­ści ste­ro­wa­ne­go przez niego mecha zła­mał drzwi na pół. Drew­no z hu­kiem upa­dło na zie­mię.

 W sza­fie znaj­do­wał się nie­wiel­ki pokój oświe­tlo­ny tylko jedną lamp­ką. Cie­płe świa­tło pa­da­ło na twarz Mai ak­cen­tu­jąc jej ła­god­ne rysy twa­rzy. Pa­trzy­ła spod war­ko­cza na przy­by­sza. Nie wy­glą­da­ła na prze­stra­szo­ną.

 Jakub usły­szał w swo­jej gło­wie gło­śną, wy­raź­ną i kon­kret­ną myśl „wy­co­faj się póki mo­żesz”. Po jego ciele prze­biegł dreszcz, jed­nak nie za­wró­cił ani o krok. Pod­szedł do dziew­czyn­ki po­wo­li i ostroż­nie. Teraz trak­to­wał ją ina­czej, jakby z więk­szym sza­cun­kiem. Ich wzrok na chwi­lę skrzy­żo­wał się i wtedy, na nie­zau­wa­żal­ną dla czło­wie­ka se­kun­dę Maja prze­pa­dła w Wy­obraź­ni.

 Męż­czy­zna wy­co­fał się, pra­wie upa­da­jąc. Nie spo­dzie­wał się tego.

 Spoj­rzał na pokój jesz­cze raz i za­uwa­żył, że na każ­dej z trzech ścian znaj­do­wał się zamek. A w każ­dym zamku był pięk­ny, błysz­czą­cy zło­tem klucz. To nie­moż­li­we, po­my­ślał.

– Czy ty… – wy­du­sił z sie­bie. W jego gło­wie po­wsta­wał plan broni, która po­zwo­li­ła­by mu prze­nieść się razem z dziew­czyn­ką. – …stwo­rzy­łaś por­tal?

 Por­ta­le, z któ­ry­mi spo­tkał się w ró­żo­wym domku prze­nio­sły go do innej czę­ści świa­ta. Na­to­miast Maja te­le­por­to­wa­ła się do świa­ta ist­nie­ją­ce­go tylko w jej gło­wie, po­mi­mo, że była w Wy­obraź­ni.

 Jakub nie zwró­cił­by na to uwagi, gdyby była je­dy­nie go­ściem w czy­imś świe­cie, jed­nak Maja prze­nio­sła się będąc we wła­snej Wy­obraź­ni. I jesz­cze wpa­dła na znany od wielu lat po­mysł z klu­cza­mi, który za­stę­po­wał bar­dzo trud­ne wpły­wa­nie na za­sa­dy świa­ta.

– Tak – od­po­wie­dzia­ła. Nie po­wie­dzia­ła nic wię­cej, po pro­stu „tak”, jakby chcia­ła skryć swoje jak naj­bar­dziej nor­mal­ne obawy.

– Ile… ile czasu tam spę­dzi­łaś?

 Maja świ­dro­wa­ła męż­czy­znę wzro­kiem, wy­glą­da­ła na kogoś, kto pró­bo­wał go prze­stra­szyć.

– Ile? Czasu? Tam? Spę­dzi­łaś?! – wy­krzyk­nął.

– Nie wiem ile do­kład­nie, ale na pewno dużo. Bar­dzo dużo.

– Dni, ty­go­dnie, mie­sią­ce?

– Lata – od­po­wie­dzia­ła Maja. – Z pew­no­ścią lata. Zbu­do­wa­łam tam świat więk­szy, niż mo­żesz sobie wy­obra­zić, więk­szy, niż to, co zdo­ła­łam wy­kre­ować w tym świe­cie, więk­szy, niż kto­kol­wiek po­tra­fi stwo­rzyć. Poza mną.

 Męż­czy­zna zdzi­wił się od­wa­gą, bez­czel­no­ścią i, przede wszyst­kim, in­te­li­gen­cją, bądź co bądź, dwu­na­sto­let­niej dziew­czyn­ki.

 A może ona jed­nak pa­mię­ta? – po­my­ślał.

– Czy ty… pa­mię­tasz, co było kie­dyś? Setki lat temu?

 Jakub za­uwa­żył, że roz­mów­czy­ni za­sta­na­wia się nad od­po­wie­dzią.

– Nie, mam prze­cież tylko dwa­na­ście lat. – Tym razem unik­nę­ła kon­tak­tu wzro­ko­we­go. – Ale… cza­sa­mi… wy­da­je mi się, że wiem coś wię­cej. Coś o od­le­głych cza­sach…

 Męż­czy­zna już nie za­py­tał o jakie czasy cho­dzi. Pod­niósł stwo­rzo­ną niby broń i, jakby czu­jąc ma­lut­ki, łatwy do prze­ocze­nia im­puls, na­ci­snął spust.

 Zna­lazł się w naj­więk­szym świe­cie, jaki dotąd wi­dział.

 

***

 

 Stał na ogrom­nym, li­czą­cym przy­naj­mniej kilka ki­lo­me­trów wzdłuż i wszerz placu. Do­oko­ła niego znaj­do­wa­li się żoł­nie­rze. Maja, nie­wi­docz­na, scho­wa­na gdzieś w tłu­mie ubra­nych w mun­du­ry osób, wy­da­ła roz­kaz ataku.

 I wszy­scy za­ata­ko­wa­li Ja­ku­ba.

 Setki ty­się­cy kul po­sła­nych w tym samym mo­men­cie ude­rzy­ły w pan­cerz mecha. Męż­czy­zna w me­cha­nicz­nym stro­ju upadł na ko­la­na.

 Z tłumu wy­sko­czy­ło na niego kilka ro­bo­tów, które bez zwło­ki przy­stą­pi­ły do ataku. Zanim zdą­żył wy­ko­nać unik sta­lo­wa dłoń już od­le­cia­ła w po­wie­trze. Jeden z nich objął go w pasie, a trze­ci roz­po­czął serię ude­rzeń w pę­ka­ją­ce, me­ta­lo­we ciało.

 Pró­bo­wał, ale nie mógł wy­swo­bo­dzić się z moc­ne­go uści­sku. Sztucz­na in­te­li­gen­cja ro­bo­ta ob­wie­ści­ła mu, że za chwi­lę doj­dzie do znisz­cze­nia mecha. W akcie de­spe­ra­cji za­czął się mio­tać po klau­stro­fo­bicz­nej ka­bi­nie, jed­nak takie dzia­ła­nie nie po­mo­gło mu.

 Się­gnął do wy­obraź­ni, do naj­bar­dziej sza­lo­nych po­my­słów, jakie można mieć.

 Nagle z po­kry­te­go bru­kiem chod­ni­ka wy­strze­li­ły setki nie­wiel­kich bomb miaż­dżąc i wy­sa­dza­jąc żoł­nie­rzy. Ciała la­ta­ły, a po­zo­sta­łe przy życiu osoby po­ru­sza­ły się, nie­skład­nie pró­bu­jąc unik­nąć za­gro­że­nia.

 Wresz­cie, pod wpły­wem wy­ska­ku­ją­cej z ziemi bomby robot pu­ścił Ja­ku­ba, który sko­kiem do przo­du uchro­nił się przed upo­ka­rza­ją­cą śmier­cią od wła­snej pu­łap­ki.

 Stwo­rzył przed sobą mecha dużo więk­sze­go, się­ga­ją­ce­go wiele pię­ter wzwyż, gó­ru­ją­ce­go i pa­trzą­ce­go z wyż­szo­ścią na wszyst­kie mniej­sze kre­atu­ry znaj­du­ją­ce się na placu.

 Męż­czy­zna dalej ko­rzy­sta­jąc z me­cha­nicz­ne­go ciała wszedł do środ­ka przez wej­ście umiej­sco­wio­ne w nodze. Po­biegł na górę, gdzie znaj­do­wał się kok­pit.

 Poza nim w kok­pi­cie była rów­nież Maja.

 

***

 

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła dziew­czyn­ka. – Kim je­steś?! – po­wtó­rzy­ła tym razem krzy­cząc.

 Dla Ja­ku­ba to było zbyt wiele, nie umiał pojąć, co się dzie­je. Od­po­wie­dział tylko:

– Ja… Ja je­stem agen­tem.

 Po jego ciele prze­biegł dreszcz.

– Czyim agen­tem?

– Ja… ja… ja… ja je­stem agen­tem Za­rząd­cy.

– Za­rząd­cy? – Dziew­czyn­ka pod­nio­sła brwi.

– Tak. Je­stem Straż­ni­kiem Świa­tów. Nie je­stem zwy­kłym agen­tem. Je­stem… jakby to ująć? – Męż­czy­zna za­my­ślił się. – Je­stem żoł­nie­rzem.

– I po co tu przy­by­łeś?

 Jakub prze­łknął ślinę. I tak by się do­wie­dzia­ła, po­my­ślał. Więc po­wie­dział jej całą praw­dę.

– Do­sta­łem misję… aby spro­wa­dzić cię z po­wro­tem. Ten świat, w któ­rym ży­jesz… Ten świat, w któ­rym ży­jesz z bra­tem, mamą i tatą… to jest fik­cja. To wy­mysł, wy­obraź­nia skry­ta w umy­śle tej osoby, od któ­rej do­sta­łem roz­kaz – po­wie­dział.

 Maja za­nie­mó­wi­ła. Wy­glą­da­ła, jak kil­ku­let­nie dziec­ko, które upu­ści­ło loda na pod­ło­gę.

– Wiesz, że mo­żesz two­rzyć świa­ty, praw­da? Tak samo, inni lu­dzie z rze­czy­wi­sto­ści mogą two­rzyć wła­sne świa­ty. A ty ucie­kłaś do wy­obraź­ni na­sze­go przy­wód­cy. Nie wiem dla­cze­go, ale kazał cie­bie spro­wa­dzić z po­wro­tem. Po­dob­no nic nie pa­mię­tasz. Przez ten cały czas… Przez ten cały czas żyłaś w ilu­zji, moja droga – po­wie­dział Jakub. – Skąd wie­dzia­łaś, jak stwo­rzyć por­tal do in­ne­go świa­ta?

– Nie wiem – wy­szep­ta­ła. – Czy nie le­piej by­ło­by na mnie po­cze­kać? Prze­cież w praw­dzi­wym świe­cie nie mi­nę­ła­by nawet se­kun­da.

– Mi­nę­ło­by o wiele wię­cej niż se­kun­da – od­po­wie­dział męż­czy­zna. – Nie pa­mię­tasz, jakie za­sa­dy rzą­dzą praw­dzi­wym świa­tem.

 Dziew­czyn­ka po­pa­trzy­ła jesz­cze raz, tymi swo­imi zie­lo­ny­mi, skry­ty­mi za ko­smy­kiem wło­sów ocza­mi, pro­sto na twarz Ja­ku­ba.

– Mam w gło­wie takie wspo­mnie­nie, w któ­rym ktoś był w mojej gło­wie. I ja wró­ci­łam z Wy­obraź­ni do rze­czy­wi­sto­ści, a ta osoba już się nie obu­dzi­ła – po­wie­dzia­ła i wy­tar­ła łzę. – Umar­ła. Czy to praw­da?

– Nie, ty chyba…

 Maja wró­ci­ła z ukry­tej Wy­obraź­ni. Gdy ro­zej­rza­ła się po oświe­tlo­nym jedną lamp­ką po­ko­ju zna­la­zła męż­czy­znę. Nie żył.

 

***

 

 Nie chcia­ła wra­cać do rze­czy­wi­sto­ści. Po­sta­no­wi­ła od­bu­do­wać wła­sny świat, jej bez­piecz­ną ilu­zję i żyć tam.

 Ze­sta­rzeć się w oto­cze­niu wy­my­ślo­ne­go przez nią świa­ta.

 Uzna­ła, że cza­sa­mi ilu­zja jest lep­sza od rze­czy­wi­sto­ści.