- Opowiadanie: xidi - Jagermeister

Jagermeister

Dyżurni:

joseheim, beryl, vyzart

Oceny

Jagermeister

Jagermeister

 

Promienie zachodzącego słońca przebijały się przez witraże i rozpraszały swój kolorowy blask po przestrzeniach zamku. Na pustym, chłodnym korytarzu rozbrzmiewał zaś stukot obcasów. Czerwony Kapturek stąpał pewnym krokiem przed siebie. Dziewczyna z zadartą wysoko brodą i szkarłatną peleryną, ciągnącą się za nią jak ogon feniksa, przyglądała się mijanym co chwila witrażom. Na jednym z nich rysowała się podobizna wielkiej wojowniczki, która, stojąc walecznie i z wypiętą naprzód piersią, dzierżyła włócznię w prawej ręce, oraz zbudowany z kolorowego szkła łeb wilka w lewej. Półuśmiech wstąpił na usta dziewczyny, kiedy dostrzegła tę podobiznę pierwszej wojowniczki Kapturków… „Czy naprawdę dostąpiłam zaszczytu pojawienia w zamku Najwyższego Łowcy”? – spytała się w myślach. Audiencja u Jagermeistra – „największego mistrza łowiectwa wśród wszystkich zwierząt i ludzi” – była w końcu niezwykłym wydarzeniem dla pospolitej, szeregowej członkini siedemnastego regimentu Czerwonych Kapturków. A jednak. Jagermeister osobiście wysłał list do jej oddziału, żądając jak najszybszego przysłania mu łowczyni C.337… Czyżby zatem miała dostać nagrodę? Czyżby najwyższy władca chciał docenić jej wyniki z minionego kwartału? 

Nagle z przeciwległego końca korytarza wyłoniły się trzy postaci. Mały, delikatny jelonek dreptał między dwoma ludzkimi, uzbrojonymi w halabardy strażnikami zamku. Kiedy zbliżyli się na tyle, by wyraźnie widzieć Kapturka, jelonek przystanął i zgiął się w głębokim pokłonie.

– Zamek wita szanowną panienkę – odezwał się, a dziewczyna pomyślała, że nie słyszała gadającego zwierzęcia od co najmniej pół roku. – Najwyższy Łowca już czeka – dodał po chwili, i skinął ku niknącym w mroku korytarzom zamczyska. 

Wrota – wysokie, drewniane, bogato zdobione myśliwską ornamentyką – otworzyły się teraz. Kapturek wszedł do sali tronowej tuż za jeleniem, zgrabnie podskakującym z racicy na racicę. Dziewczyna rozejrzała się po komnacie. Na ścianach wisiały wypchane łby wilków; ich szklane ślepia odbijały złoty blask rozmieszczonych między nimi pochodni. Łowieckie ozdoby na chwilę przykuły uwagę dziewczyny, aż wreszcie powędrowała wzrokiem dalej, ku wielkiemu, majestatycznemu tronowi. Dostrzegłszy go, natychmiast rzuciła się na kolana.

– To ten Czerwony Kapturek, Her Jagermeister! – odezwał się sługa, pochylając głowę o drobnym, młodzieńczym porożu. 

Odpowiedzią na to była jednak cisza, toteż dziewczyna po chwili podniosła wzrok z ziemi. I sparaliżował ją lęk, gdy dostrzegła siedzącą na tronie postać. Najwyższy Łowca był wielki i zakuty w zbroję, tak że nie było widać nic, prócz czarnych płyt, w których odbijały się tańczące światła pochodni, oraz dwóch czerwonych ślepi przebijających się przez zasłaniający twarz hełm. Pod jego żelaznymi trzewikami zaś spał myśliwski pies. Siedząc dumnie na tronie, wydawał się zamarły w tej samej pozycji od wieków. Kapturek pomyślał teraz, że rozmaite legendy, przekazywane wewnątrz oddziałów, wedle których Jego Ekscelencja, Her Jagermeister, miał być personifikacją samego starożytnego boga łowów Herna, o ogniu ziejącym z czerwonych ślepi oraz z watahą gończych psów, i zesłanym z niebios do przywrócenia porządku w lasach i wsiach królestwa, okazały się prawdziwe.

Kiedy przez dłuższą chwilę nikt się nie odezwał, jeleń ostrożnie wycofał się na korytarz. Wrota zamknęły się za nim ciężko. Kapturek i Najwyższy Łowca zostali sami. 

Nagle ostry, zgrzytliwy głos wybrzmiał z echem po sali tronowej:

– Wstań z kolan, dziecko. I przedstaw mi się.

Podekscytowany Kapturek poderwał się do góry, stanął na baczność i zasalutował, unosząc wyprostowaną jak strzała dłoń ponad głowę.

– Posokowcy, regiment siedemnasty, numer łowczy C.377, Her Jagermeister! – zawołała dziewczyna. 

– Dobrze. Teraz powiedz mi, C.377, czy to prawda, że pochodzisz z Sarniego Boru? 

– Tak, to prawda, Her Jagermeister! – odparła żywo, a po chwili nieco spokojniej dodała: – Moja babcia tam mieszka. 

– Doskonale. W takim razie mam dla ciebie zadanie szczególne. Otóż wieść głosi, że w regionie, z którego pochodzisz, niedawno widziano żywego wilka.

Po tych słowach dreszcz spłynął po plecach Kapturka. Przełknął ślinę. „Jak to” – zastanawiał się – „przecież pozbyliśmy się wszystkich drapieżników w tamtym lesie!”. 

– A więc, C.377 – ciągnął upiorny głos zza czarnej zbroi – udasz się do tej swojej prowincji, znajdziesz potwora, i przyniesiesz mi jego głowę, tak by mogła dołączyć do reszty.

W tej chwili Kapturek jeszcze raz popatrzył na ściany. Rozmaite wilcze łby warczały i szczerzyły kły w ostatnim, przedśmiertnym grymasie wściekłości, spoglądając szklanym spojrzeniem z kamiennych ścian zamku.

– Ale skąd pewność – spytała dziewczyna, zwróciwszy się znów do tronu – że jakiś wilk faktycznie się tam uchował? Bodajże regiment dwudziesty, „Teriery”, z dobry rok temu ubił tam ostatniego drapieżnika. Pamiętam to.

– Dwie niezależne sarny doniosły nam jedna po drugiej, że widziały wilka. I to w okolicy chaty twojej baki, C.377.

Kapturek złapał się za serce. Obraz wilczych, zaślinionych kłów i świecących ślepi rozpalił wyobraźnię dziewczyny. Zacisnęła pięści i, myśląc o bezbronnej, żyjącej w środku lasu babci, stwierdziła, że musi czym prędzej ruszać. Musi zdążyć, nim przebiegły potwór pożre jej babkę żywcem!

 

*

Dwa fioletowe motyle tańczyły w powietrzu, w tle zaś krzewy malin i kwiaty pomarańczowej róży drżały na delikatnym, lipcowym wietrze. Babcia Legertha siedziała na drewnianej huśtawce, przyglądając się temu idealnemu spektaklowi lata, który rozgrywał się w centrum jej ogrodu. Po chwili motyle odleciały. Kobieta westchnęła. „Herman powinien być tu już od piętnastu minut” – pomyślała, i ociężale wstała z huśtawki. Skoro mężczyzna się nie pojawił, postanowiła wrócić do domu i zaparzyć herbaty.

Dochodząc do drzwi chatki usłyszała za plecami wołanie: „Legertha!”. Odwróciła się. Herman – główny myśliwy Sarniego Boru i jej wieloletni przyjaciel zarazem – stał tuż za pochłoniętą bluszczem furtką. 

– Nareszcie – odezwała się kobieta, podchodząc do Hermana.

– Wybacz, ale zatrzymał mnie posłaniec z zamku. – Przywitali się całusem w polik. – Tak, Jagermeister już wie. Podobno ma wysłać śledczych… No ale dobra, gdzie go masz?

– W domu. Chodź. 

Legertha otworzyła skrzypiące drzwi sypialni. Myśliwy zajrzał do środka. Wielkie lóżko pokrywała różowa kołdra o kwiecistym wzorze. Na jej końcu wystawała mała, ciemna, futrzana główka w różowym czepku. Z początku przypominało to śpiące dziecko, lecz dokładniejszemu spojrzeniu ukazywał się pysk młodego wilka. Wilka, który spał, ubrany w haftowany czepek i przykryty kołdrą. 

– Gdzie go znalazłaś? – spytał myśliwy szeptem. 

– Błąkał się po okolicy. Był ranny. I sam… Musiałam coś zrobić.

Wilk zachrapał i przewrócił się na bok. Legertha nie chciała go wybudzić, toteż zaproponowała Hermanowi herbatę. 

Przeszli do salonu. 

– Pochodzi z Wielkiego Jaru – powiedziała Legertha, nalewając parującego płynu do filiżanki. – Powiedział mi, że całą rodzinę mu wystrzelano. Jego trafili w łapę. Kulał, biedak, jak do mnie przyszedł. I z pewnością by zdechł, gdybym nic nie zrobiła.

Dwie pachnące ziołami filiżanki zabrzęczały, kiedy Legertha położyła je na stole. Usiadła naprzeciw Hermana i wzięła swoją herbatę. Myśliwy zrobił to samo; mieszając gorący napój łyżeczką patrzył zamyślony w stolik, aż wreszcie podniósł spojrzenie na kobietę i rzekł:

– To może być ostatni wilk w kraju. Jagermeister będzie próbował go dopaść. 

– Wiem – Legertha odrzekła szybko, a potem zamoczyła usta w parującej herbacie i kontynuowała: – Nie wezwałam cię, bo się przyjaźnimy, Herman. Potrzebuję twojej pomocy. Co mam zrobić?

– Cóż, dzisiaj posłaniec przekazał mi list z zamku. Wysłano już tutaj Czerwonego Kapturka. Ma zbadać sprawę i zabić tego „potwora”. Musisz więc gdzieś go ukryć i…

– Czekaj – wtrąciła Legertha – Czerwony Kapturek tu będzie? Mówili ci, z którego oddziału?

Nastała chwila ciszy. Herman zbliżył się do Legerthy. Położył dłoń na jej dłoni.

– Tak, twoja wnuczka. Będzie tu na dniach.

Kobieta wstała z fotela i w nerwach przeszła się po salonie. Była zszokowana. Nie widziała wnuczki od lat: odkąd administracja Najwyższego Łowcy zabrała ją z domu, wcieliła w oddziały Czerwonych Kapturów i zindoktrynowała w nienawiści do „wszelkich wrogów lasu i wsi”, zmieniając dziewczynkę w politycznego inkwizytora. A teraz – w czasach, gdy celem wszystkich stało się wieczne polowanie na „drapieżników”, a władza w królestwie zmieniła się w tyranię – teraz mieli się znowu spotkać.

– Legertha, ten wilk może być dla nas ostatnią szansą na obalenie Jagermeistra. Musisz go ukryć i nie pozwolić wnuczce go zabrać.

– Ale… ale przecież ona bez problemów go znajdzie! Jak ja mam…

Legertha ucięła zdanie, bowiem jej uwaga skupiła się na czymś innym. Herman również się odwrócił i popatrzył tam, gdzie ona, czyli w stronę drzwi od sypialni, przed którymi stał mały wilk z zabandażowaną łapą i różowym czepkiem na głowie. 

– Co… co się stało? – przemówił wilk, przypatrując się myśliwemu swymi szklanymi, wielkimi jak wróżbiarskie kule oczyma. 

 

*

 

– A więc widzieliście tutaj drapieżnika, obywatelko. Kiedy to było? – zapytał Kapturek, trzymając notatnik i pióro, i stojąc przed dwiema sarnami w samym środku puszczy.

– Hm. Trzy dni temu, jeśli pamięć mnie nie myli – odrzekła jedna sarna.

– Tak, trzy dni – potwierdziła druga kiwając łbem. – To był straszny okaz, proszę mi wierzyć. Czarne łapy, świecące oczy, kły we krwi. Obyście go szybko schwytali…

Kapturek zapisał słowa „kły we krwi”.

– No dobrze, a wiecie, dokąd mógł pójść? 

– Ależ oczywiście. W domu tej starej kobiety się ukrył, co to mieszka na samym końcu lasu. Bez dwóch zdań. Połowa lasu o tym wie. 

Kapturek wstrzymał się w sporządzaniu notatki. Zamknął i schował notes. Popatrzył na sarny. Zmusił się do uśmiechu.

– Rozumiem. W takim razie dziękuję wam, obywatelki. Niech żyje Jagermeister!

Sarny odpowiedziały salutem: unosząc się na tylne nogi zawołały: „Niech żyje!”. Następnie uciekły w leśne gęstwiny, a dziewczyna, sporządziwszy notatkę, wróciła na szlak. Miała jeszcze długą drogę do przejścia. Co najmniej pięć kilometrów oddzielało ją od chatki babci. Babci, która okazała się być zdrajcą ukrywającym wroga państwa… Jak mogła ochraniać potwora? – zastanawiał się Kapturek, i dostrzegał coraz wyraźniej, że babcia najprawdopodobniej od dawna była elementem wywrotowym. Ta jej miękkość; ten brak entuzjazmu w stosunku do myślistwa… Cóż, jeśli ukrywa wroga państwa, poniesie za to konsekwencje, bez znaczenia na płynącą w niej krew.

Przemierzając ścieżkę Kapturek przypatrywał się puszczy. Trawy wytarte były do cna, gałęzie drzew obgryzione i pozbawione liści. Co kilka chwil dało się zauważyć przemykające gdzieś zwierzęta. Wiewiórki, sarny, jelenie, bażanty oraz rozmaici inni roślinożercy biegali po lesie w poszukiwaniu jedzenia i wznosili okrzyki na cześć Jagermeistra, za każdym razem, gdy wzrok ich spotykał się ze wzrokiem Czerwonego Kapturka. Las wydawał się chory, a żyjące tam społeczeństwo roślinożerców przeludnione i na skraju głodowej klęski. Widok ten uświadamiał dziewczynie, że obecna polityka nie jest wcale pozbawiona błędów. Brak drapieżników musiał w jakiś sposób wpłynąć na krąg natury; oczywiście, że tak, jednak nie da się usmażyć omleta bez rozbijania jajka. Przyszłość ma przecież swoją cenę. No a co było wcześniej? Watahy wilków plądrowały ludzkie wsie i mordowały mieszkańców puszczy. Każdego tygodnia znajdywano okaleczone szczątki. Ludzie się bali, zabraniali dzieciom i psom opuszczać gospody po zmierzchu. Co więcej, przestano zaglądać do lasów: wrzaski i głosy zwierząt dobiegały zza granicy drzew, ale zakazano tam wchodzić; tak też ludzie zamknęli się we wsiach, miastach, a otaczające ich puszcze rozlały się po całym kraju i zamieniły w dzikie labirynty pnączy i mrocznych drzew, w których zapanowały wilki. Działy się wtedy ponoć straszne, straszne rzeczy.

Aż w pewnym momencie pojawił się ktoś, kto postanowił ujarzmić ten chaos. Siłą charakteru i odwagą szybko zyskał władzę wśród swoich ludzkich braci. Wiedział jednak, że to nie wystarczy, toteż spróbował dogadać się z roślinożernymi zwierzętami. Tak też powstał międzygatunkowy sojusz wymierzony w drapieżników, którego przywódcę ogłoszono „Jagermeistrem” – „mistrzem łowieckim”. Tytuł nie powstał oczywiście bez przyczyny. Nowy władca odtworzył bowiem starą tradycję łowiecką, chcąc właśnie przez leśne polowania zwyciężyć swych mięsożernych wrogów. Jego strategia była jednak nieznana historii: chciał pokonać krwiożerców, dzięki myśliwym, stworzonym z tych najbardziej poszkodowanych w społeczeństwie istot. I tak powołał łowców wśród ludzkich chłopów, zbrojne stada saren, mające przepędzać wilki z ich legowisk, oraz oddane myśliwskiej ideologii zastępy dzieci, które, wychowane w naukach Najwyższego Łowcy i noszące krwawe peleryny, miały nie lękać się wilków, i, widząc w nich wyłącznie szkodniki, być w stanie z zimną krwią pozbawić życia każdego z nich. Nie minęło pół roku a ofiary pokonały drapieżników. Ludzie znów zagościli w lasach, rządzonych odtąd przez sarny, za to we wsiach i miastach ludzkich zapanował ład zbudowany na ideologii ciągłych polowań. Najwyższy Łowca szkolił w swym zamku coraz to nowe zastępy dzieci, wyzwalał kolejne części Nieskończonej Puszczy i siedząc na swym tronie czekał wciąż na to, by jego władza stała się absolutna i wieczna dla wszystkich gatunków świata.

 

*

 

Odgłos pukania rozległ się po chacie. Babcia wstała z bujanego fotela. „Zatem nadszedł już czas” – powiedziała do siebie i, zżerana stresem, ruszyła w stronę drzwi. 

Przed gospodą stał nie kto inny jak Czerwony Kapturek. Widok ubranej w szkarłatny płaszcz wnuczki, która zdążyła zmienić się w młodą kobietę o karminowych ustach i kruczoczarnym warkoczu sięgającym do pączkujących piersi, chwycił babkę za serce. Nie widziała jej od pięciu lat. Bez znaczenia na przyczynę dzisiejszego spotkania, poczuła ulgę, że może nareszcie zobaczyć wnuczkę. Rzuciła się zatem w jej ramiona i wyściskała z całych sił. 

– Co cię tu sprowadza, najdroższa? – zapytała retorycznie babka, gdy Kapturek wyplątał się z jej objęć.

– Postanowiłam odwiedzić ukochaną babkę – odparła dziewczyna z pokerowym uśmiechem. – To co? Może wejdę na herbatę?

Babka zaprosiła wnuczkę do środka. Prowadząc ją do salonu widziała, jak dziewczyna czujnym spojrzeniem wędruje po każdym zakątku chatki. Wreszcie dotarły do salonu. Dziewczyna ściągnęła pelerynę i rozsiadła się na krześle, podczas gdy babka rozpalała ogień pod czajnikiem i otwierała rozmaite szuflady w poszukiwaniu czegoś słodkiego do jedzenia. 

– Och, gdybym tylko wiedziała, że przyjeżdżasz, zrobiłabym tyle smakołyków! – tłumaczyła się, wyciągnąwszy z jednej z półek opakowanie cynamonowych pierników.

– Nie miałam jak cię wcześniej powiadomić, babciu – odrzekła dziewczyna. – Akurat mięliśmy z oddziałem ćwiczenia pod Sarnim Borem, więc pomyślałam, że zrobię ci niespodziankę. Tak jakoś spontanicznie to wyszło.

Dwie filiżanki herbaty i porcelanowy talerzyk z piernikami pojawiły się na środku stołu. Wnuczka i babka obdarowały się wzajemnie ewidentnie wymuszonymi uśmiechami. 

– No to co, opowiadaj – powiedziała babka po chwili milczenia. – Jak tam ci się żyje w wielkim świecie?

– Cóż… Muszę przyznać, że życie w armii nie należy do najłatwiejszych. Wiesz, codzienna służba, szkolenia, patrole. Trochę tego jest – wyznał Kapturek, po czym zamoczył usta w parującej herbacie. 

Półuśmiech przemknął po ustach babki; splotła dłonie na stole i odparła:

– Cieszę się, że sobie poradziłaś. Pamiętam, jak tamtego dnia, pięć lat temu, wezwali cię na koszary. Och, jak ty płakałaś…

– Babciu – wtrąciła dziewczyna, odstawiając filiżankę – nie wracajmy do tego. Wiadomo, małemu dziecku jest trudno coś takiego przeżyć. No ale teraz jest dobrze. Teraz, jak już zrozumiałam, po co mnie wtedy zabrano, i nauczyłam się kochać kraj i Najwyższego Łowcę.

– Kochać kraj i Najwyższego Łowcę? Kochanie, słyszysz, co ty mówisz?

W reakcji na to Kapturek parsknął śmiechem i pokręcił głową. Pełen pogardy wyraz malował się na jej twarzy. 

– Po pierwsze, babciu, nie mów już do mnie „kochanie” – rzuciła ostrzej. – Mój numer łowczy to C.377 i tak też chcę, by się do mnie zwracano. Po drugie, wiem, babciu, że nigdy nie opuszczasz tego domu i nie masz świadomości, co się dzieje poza Sarnim Borem. Więc rozumiem, że możesz nie mieć rozeznania w polityce. Ale powiem ci coś. Jagermeistra trzeba kochać. W końcu tyle dla nas zrobił. Należy mu się bezwarunkowa miłość. Od każdego obywatela. 

Dreszcz spłynął po plecach babki. Nie spodziewała się, że władza wypaliła w duszy dziewczyny aż tak silne piętno. W ciągu tych kilku lat wnuczka zmieniła się nie do poznania. Z domu wyszła jako mała, niewinna dziewczynka, a wróciła w roli politycznego inkwizytora. Świadomość tego przeraziła starą kobietę i chłodna cisza zapadła teraz na kilka dłuższych chwil.

– No dobra, skoro już jesteśmy w temacie… – odezwała się w końcu wnuczka, wyciągnąwszy się do swojego czerwonego płaszcza, który wisiał na krześle obok. Wyjęła z kieszeni jakiś list, a potem uniosła go w górę i wbiła urzędnicze spojrzenie w zamartwiającą się wciąż staruszkę. – Skoro jesteśmy w temacie politycznym, to muszę ci się do czegoś przyznać. Nie przyjechałam tu przypadkowo. W rzeczywistości zlecono mi śledztwo. Wróć. Sam Jagermeister zlecił mi znalezienie czegoś w Sarnim Borze…

– Czego? – spytała retorycznie babka. Obraz ukrytego w sypialni wilka pojawił się jej przed oczami. 

– Podobno wilk pojawił się w Sarnim Borze – odrzekła z powagą wnuczka. Pozwoliła tym słowom wybrzmieć. – Tak, wilk. Mamy na to wielu świadków. Co więcej, świadkowie ci twierdzą, że widzieli, jak zapraszasz tego wilka do domu. Mam tutaj sprawozdanie ze śledztwa i rozmowy ze świadkami. – Położyła list na stole. – Pozwolisz więc, że zapytam wprost: czy ukrywasz wroga państwa we własnym domu?

Babcia się uśmiechnęła. Wzięła jedną kostkę cukru i wrzuciła ją do swojej filiżanki. Jej spojrzenie utkwiło w herbacie, którą energicznie zaczęła mieszać, rysując porcelanę srebrem. Po chwili spiła łyk i podniosła wzrok na wnuczkę.

– Naprawdę? Nie odwiedziłaś mnie przez trzy lata, aż przychodzisz w roli detektywa? 

– Nie utrudniaj mi tego. 

– Chwila. Mówisz, że sam Najwyższy Łowca osobiście ci to zlecił, tak? Nie uważasz, moja C.377, że to choć trochę cyniczne?

Czerwony Kapturek uciszył babkę gestem dłoni. 

– Wystarczy – rzucił. – Odpowiedz, ukrywasz wroga publicznego pod swoim dachem czy nie? 

– Nie ma czegoś takiego jak wróg publiczny. Jagermesiter wmówił ci to, żeby zniszczyć każdego, kto zechce mu się sprzeciwić. Zrozum, wykorzystano cię. Czerwone Kapturki hoduje się po to tylko, by tyran utrzymał władzę – oświadczyła babcia, i w ramach ostatniej próby sprowadzenia wnuczki na ziemię położyła dłoń na jej dłoni. – Proszę, nie wracaj tam. Są jeszcze istoty, zwierzęta, ludzie, które chcą przywrócić wolność w kraju. Jest nas więcej. I razem możemy naprawdę coś zdziałać. Błagam cię, zrób to. Porzuć tyrana i dołącz do nas.

– Do was? – odrzekła dziewczyna, po czym wyplątała swoją dłoń i wstała na proste nogi. – Dotąd nie chciało mi się wierzyć, że byłabyś w stanie zdradzić własny kraj, babciu. A jednak, proszę, myliłam się. Jesteś elementem wywrotowym! 

Kapturek schował list, zarzucił czerwony płaszcz na siebie i, w pełnym już ekwipunku, podszedł do okna, skąd rozciągał się widok na porośnięty różami i owocowymi drzewami ogród.

– Mów. Gdzie on jest. Gdzie go schowałaś? 

Odpowiedzią na to było jednak wyłącznie milczenie. Babka wstała bowiem od stołu i pozbierała naczynia, pozostawiając na miejscu jedną filiżankę z wystygłą już herbatą wnuczki. Gdy odłożyła ostatni talerzyk, kątem oka dostrzegła, że Kapturek z trudem utrzymuje się na nogach: dziewczyna, podpierając się o szafkę i ciężko oddychając, stała pochylona nad kuchennym blatem.

– Niestety, kochanie, nie pozostawiłaś mi innego wyjścia.

– Coś ty… coś ty mi zrobiła – wymamrotał Czerwony Kapturek, z trudem utrzymując równowagę. 

– Sok z kolców pomarańczowej róży – wyjaśniła babka z dumą w głosie. – Kropla dolana do herbaty usypia w mniej niż piętnaście minut. Jeśli nie poda się odtrutki oczywiście, czyli cukru, którego wam, Kapturkom, zabrania się spożywać. 

– Zdrajco! – zawołała wnuczka, odwracając się do babci. Choć twarz miała czerwoną z wściekłości, jej oczy ewidentnie odpływały. Po chwili upadła na podłogę. 

 

*

 

 Kapturek otworzył klejące się oczy. Czuł, że ciało spętane ma linami lub czymś podobnym. Przed nim stała zaś babka i jakiś starszy mężczyzna, ubrany w zielono-brunatny kostium rządowego myśliwego. Z początku Kapturek nie potrafił skojarzyć faktów. „Gdzie jestem?” – pytał się, skołowany, przypatrując się zarośniętej twarzy nieznajomego łowcy. Po chwili świadomość wcześniejszych wypadków uderzyła dziewczynę jak piorun, i, z wściekłością kumulującą się w zaczerwienionych polikach, spróbowała rzucić się na stojącą naprzeciw babkę. Liny, którymi była przytwierdzona do krzesła, zatrzymały ją jednak w miejscu. 

– Nie szarp się, kochanie – powiedziała babka. 

C.377 rzuciła jej chłodne spojrzenie. Odparła:

– Otrułaś państwowego inspektora. Odpowiesz za to!

– Babka podała ci tylko środek nasenny – wtrącił myśliwy. – Nic ci nie będzie.

Teraz babka podeszła do wnuczki i uklęknęła przed nią. 

– Przepraszam, ale musiałam to zrobić – tłumaczyła, patrząc Kapturkowi w oczy. – Widzisz, ja, Herman i wielu innych prowadzimy podziemną walkę z administracją Jagermeistra. Nie mogłam pozwolić, żebyś nas wydała. – Zrobiła pauzę i rzuciła myśliwemu porozumiewawcze spojrzenie. Po chwili kiwnął głową, a ona mówiła dalej: – W zasadzie, jesteś nam potrzebna, wnuczko, by go obalić. 

– Słucham? – Kapturek uśmiechnął się cynicznie. – Naprawdę liczyłaś, że będę z wami spiskować przeciwko Najwyższemu Łowcy? 

– Nie do końca. Stąd środek nasenny w twojej herbacie, kochanie. Ale teraz jesteś na nieco innej pozycji i…

– I nie masz wyjścia – dopełnił Herman, zaciągnąwszy wielkim, sinym nosem, pod którym wyrastały wąsy, wielkie, siwe i zawijające się ku górze, jak płetwy wielorybiego ogona. – Musisz wprowadzić nas do zamku Jagermeistra. 

Twarz myśliwego biła powagą, gdy wypowiadał te słowa. Jego przekrwione oczy przeszywały Kapturka jak ostrza włóczni, przez co dziewczyna powędrowała wzrokiem ku klęczącej wciąż babce.

– Dlaczego go zdradziłaś? – zapytał Czerwony Kapturek. 

– Och, dziecko – westchnęła babka, wstając na proste nogi – ty nic nie rozumiesz. Jagermeister przetrawił ci umysł tą głupią ideologią. Wy, Czerwone Kapturki, jesteście jego narzędziem. Szkoli się was do roli ideologicznych niewolników, które, jak te mrówki w mrowisku, bezmyślnie wykonują tylko żądania królowej. Wszystko, w co wierzysz, jest fikcją. A na imię ci Julia, nie żadne C.377! – wykrzyczała rozemocjonowana babka. Sytuacja przerażała ją z pewnością o wiele bardziej, niż uwięzioną na krześle dziewczynę.

– Aleś ty słaba… jak każdy zdrajca – zakąsiła wnuczka. 

Myśliwy podszedł teraz do babki i przytulił ją. Szepnął jej coś do ucha. Wyszła z salonu. Kapturek odprowadzał ją wzrokiem, i widział, jak chwilę przed zamknięciem drzwi przeciera polik ze spływającej tam łzy. Wtedy zniknęła. Dziewczyna i łowca zostali sami. Kapturek uśmiechnął się do mężczyzny, gdy ten chwycił za sąsiednie krzesło i postanowił je naprzeciwko krzesła Kapturka. Usiadł. Rzucające wyzwanie spojrzenia spotkały się w towarzystwie zadziornych uśmiechów.

– Powiedz mi coś, dziecko – zaczął myśliwy, złożywszy nogę na nodze. – Ile drapieżników zastrzeliłaś?

– Egzekucje nie należą do obowiązków Kapturka. My prowadzimy jedynie śledztwo. Kiedy wróg zostaje odnaleziony, przekazujemy go myśliwym. To dość powszechna wiedza, panie myśliwy, chyba powinien pan znać przepisy.

– Oczywiście. Chodzi mi o to, że nigdy nie zastrzeliłaś wilka, prawdopodobnie nawet go nigdy nie widziałaś. Twoja rola ogranicza się do szczucia i realizowania politycznych bzdur, jakie wam narzuca partia. Przesłuchania, szkolenia, bezsensowne śledztwa… Ja natomiast mam doświadczenie w zabijaniu. I dlatego wiem, że wszystko, do czego zmusza władza Jagermesitera, jest złe. Tysiące niewinnych istnień zginęło przez tę tyranię.

Kroki znowu rozbrzmiały na korytarzu, a po chwili drzwi salonu się otworzyły i pojawiła się babcia Czerwonego Kapturka. C.377 popatrzyła w jej stronę – trzymała przy piersi jakiś zawinięty w bawełniany koc obiekt, który przypominał rozmiarem i kształtem ludzkie niemowlę, kiedy jest jeszcze tak małe, że należy je karmić własnym mlekiem. 

– Oto jest cel waszych obław, dziewczyno – dodał myśliwy, wskazując rozwartą dłonią zbliżającą się babkę, która podeszła do Kapturka i pokazała mu zawartość niesionego zawiniątka. 

C.377 ujrzała małą, siwo-czarną głowę szczeniaka, który spał, owinięty kocem i wtulony w pierś babki. Jego czarny nos błyszczał, pyszczek zdawał się być zastygły w półuśmiechu, a jedno z dużych uszu, gęsto owłosionych i sterczących jak u nietoperza, co jakiś czas drżało, zapewne w chwili, gdy szczenię śniło akurat o ucieczce z rodzimego lasu. 

– Według waszych podręczników to jest najgroźniejszy wróg państwa – oświadczyła babka, a potem usiadła ze szczeniakiem obok myśliwego.

Kapturek natomiast nie wiedział, jak zareagować. Tysiące myśli roiło się w głowie. „Czy oni chcą mnie oszukać i wykorzystać?” – zastanawiała się uwięziona dziewczyna. Fakt, nigdy wcześniej nie widziała wilczego szczenięcia i szczerze się zdziwiła, że administracja chce dostać głowę tak niewinnej istoty. Co bowiem miała ona wspólnego z dawnymi potworami z lasów, z ich czerwonymi oczyma i zaślinionymi kłami, którymi rozrywały ciała ludzkich i zwierzęcych ofiar? Nic, wydawałoby się; chociaż wciąż, mógł to być jedynie podstęp – stwierdził Kapturek, i popatrzył znów na myśliwego. 

– Czego wy ode mnie chcecie? – zapytała, mrużąc oczy. 

– Najpierw, drogie dziecko, coś ci opowiem – odparł myśliwy, westchnął i pochylił się naprzód. – Ja i Legertha jesteśmy od ciebie znacznie starsi. Znamy zarówno wersję historii naszego kraju, jaką ci wpojono, jak i pamiętamy prawdziwe wydarzenia, te, które kiedyś miały miejsce, a o których Jegermeister woli milczeć. Skonstruował własny bieg wydarzeń i zatruł nim wasze umysły, dziecko. W rzeczywistości było inaczej…

Myśliwy opowiedział Kapturkowi alternatywne dzieje ich kraju. 

Drapieżnicy nigdy nie zjadali więcej – mówił – niż to było konieczne. Krąg natury działał sprawnie, a roślinożercy, drapieżnicy i ludzie żyli w harmonii. Las kwitł, osady ludzkie rozwijały się. Niestety, niedługo później sąsiadujące z puszczą miasta wypuściły na świat nowe pokolenie ludzi. Ludzi, którzy zamiast dążyć do harmonii między człowiekiem a lasem, postanowili podporządkować naturę sobie. Wśród nich pojawił się człowiek, który zjednał zwolenników sprawy i, jako nowy wódz wszystkich plemion ludzkich, postanowił zdominować świat zwierząt. Rozpoczęto wycinkę drzew; przeganiano zwierzęta z naturalnych legowisk; w ich miejsce wznoszono fundamenty nowych osad. Wobec tej jawnej wojny świat zwierząt zdecydował się działać. Najodważniejsze i dotychczas rządzące w lasach zwierzęta – wilki, niedźwiedzie, orły – broniły swej ziemi przed atakiem ludzi. Rozpoczęło to krwawą wojnę. Jednakże, po paru latach zmagań, wódz ludzi, nie mogąc zwyciężyć, zaproponował sojusz roślinożernej połowie zwierząt; obiecał im wspólne zwycięstwo nad mięsożercami i przekonał, że obecnie sarny są wyłącznie poddanymi wilków, ich pożywieniem, a sojusz z gatunkiem ludzkim może odwrócić role. Wódz ludzki zyskał tym pożądane poparcie wśród roślinożerców. Ich starszyzna zdecydowała się zdradzić wilki i pomóc ludziom w ujarzmieniu lasów. W nowym kręgu natury role byłyby odwrócone – głoszono – a obok zwycięskich ludzi gatunki byłych ofiar maszerowałyby ku nowemu, lepszemu światu. I tak też się stało: Zjednoczone Stada pokonały drapieżników, którzy rozpierzchli się po puszczy, stając się celem nowych władców. Ludzie i podporządkowane im zwierzęta zdominowały lasy, a ich wódz mianował się Najwyższym Łowcą – jagermeistrem– pozbył się opozycji w miastach i ogłosił nową epokę, opartą o ideologię ciągłych polowań na mięsożerców. Odtąd nienawiść do wilków stała się spoiwem tej władzy, czy, jak głoszą propagandowe podręczniki dla Czerwonych Kapturków, „podstawowym elementem sojuszu ofiar”.

– Dlatego każe ci zabijać szczeniaki – powiedział myśliwy, i zakończył swą mowę z dumą w głosie: – Ale teraz to się zmieni! Z twoją pomocą obalimy go i przywrócimy porządek.

Po spowiedzi myśliwego zapanowało milczenie. Babka i starzec patrzyli tylko na Kapturka, czekając jakby, aż dziewczyna obierze jakieś stanowisko wobec tego alternatywnego biegu wydarzeń. W końcu westchnęła, i rzekła:

– Dlaczego miałabym wam wierzyć?

– Nie musisz – odparł szybko myśliwy. Wstał z krzesła i przeszedł się po chacie. Stanął przy oknie, złożywszy dłonie za plecami, i ze wzrokiem utkwionym w letniej gęstwinie ogrodu kontynuował myśl: – Tak czy inaczej wprowadzisz nas do zamku Jagermeistra. Wyruszamy niebawem, nim twoi przełożeni się zorientują, że zniknęłaś. – Odwrócił się do Kapturka, wyciągnął ku niemu grożący palec wskazujący. Wyglądał teraz jak nauczyciel, który zdenerwowany wybrykami niepokornego ucznia, stara się go przywołać do porządku. – Poprowadzisz nas tam. I to bez żadnych numerów. Pamiętaj: kiedy myśliwy maszeruje przez las, nigdy nie chowa swej kuszy.

 

*

 

Odgłosy rozmów i śpiew ptaków wybudziły wilka ze snu. Otworzył ślepia. Wystawił łeb ponad koc. Leśny trakt atakowany był z obydwu stron gałęziami potężnych jodeł. Iglaste ramiona uciskały i tak już wąską ścieżkę, która, uformowana z gliny i pojedynczych lśniących kamieni, wiła się przez puszczę jak gigantyczny wąż. Wysoko w górze i między koronami drzew rysował się zaś błękitny pas nieba. Wilk utkwił w nim swoje spojrzenie.

Szli już od wielu godzin, pomyślał. On, a raczej niosąca go ludzka staruszka, podobny do niej ludzki starzec, i ta idąca na przedzie dziewczyna w szkarłatnym płaszczu, czyli symbolu zagłady, jaka spadła na rodzinę wilka. Na jej widok włos jeżył się mu na całym ciele, a w pamięci elektryzowały się wspomnienia zastępów podobnych istot w czerwonych pelerynach, które zaatakowały jego rodzimy las i doprowadziły do wymordowania wszystkich żyjących tam wilków. Bał się jej, i kiedy tylko na niego spoglądała, udawał, że śpi. 

– Obudził się! – odezwała się ludzka staruszka. Wilk dostrzegł jej uśmiechniętą i pokrytą zmarszczkami twarz. 

Cała trójka przystanęła. Wilk, zlękniony atakującymi go zewsząd spojrzeniami, zawinął się głębiej w koc. Na zewnątrz pozostały jedynie jego dwie puchate łapy, którymi naciągał fałdy materiału, oraz rozwarte w szoku oczy i sterczące jak u nietoperza uszy. 

– Widzisz, Julio? Spójrz, jaki jest przyjazny. Chodź, podejdź tu.

Czerwony Kapturek utkwił spojrzenie w wilczym szczeniaku. Prześladowca i ofiara, wpatrzeni w siebie nawzajem, znieruchomieli. Na obydwu twarzach malowało się poruszenie; z jednej strony wywołane strachem, z drugiej natomiast… litością?

– Hej, mały – powiedziała wreszcie dziewczyna. Zbliżyła się do skulonego szczeniaka i wystawiła dłoń. Po chwili wilk poczuł, jak głaska go po łbie. 

– Nie zabijesz mnie? – zapytał szeptem, rzucając jej błagalne spojrzenie.

Poliki dziewczyny poczerwieniały, a oczy zakryły się lustrem – wydawałoby się – łez, chociaż to nie mogło być prawdą, bowiem wilk wiedział, że Czerwone Kapturki nie są zdolne do płaczu. A jednak. Faktycznie: pojedyncza łza spłynęła teraz po poliku dziewczyny. Szybko przetarła ślad słabości i odpowiedziała:

– Nie, mój mały, nie skrzywdzę cię. 

– Widzisz? – odezwał się głos zza pleców Kapturka. Odwróciła się do niego, otwierając wilkowi perspektywę na ludzkiego starca, który z uśmiechem i złożonymi na biodrach dłońmi oświadczył, że: – Nie każdy wilk jest groźny i żądny krwi. 

– Nie, nie każdy – przyznał Kapturek, przecierając twarz ze śladów płaczu.

– No dobrze, ile jeszcze do tego zamku? – zapytała stara kobieta. 

– Zamku? – Powtórzył wilk. Kilka razy już słyszał, jak rozmawiali o dostaniu się do twierdzy, ale nie chciało mu się wierzyć, że naprawdę zamierzają zrealizować ten samobójczy plan. Wejść do jaskini tyrana?! W życiu! Nie po to umknął śmierci, gdy Kapturki paliły mu dom, żeby teraz z własnej woli oddać się Jagermeistrowi. Ta wiadomość uderzyła go jak grzmot pioruna. I, przestraszony, zaczął miotać się w ramionach babki. Szarpała się z nim, próbując go uspokoić, tak długo, aż podszedł myśliwy i wyciągnął go z koca. Chwycił go za kark i uniósł w górę.

– Spokój – rzucił chłodno. – Nic ci nie będzie. 

– Ale wy chcecie iść do zamku tyrana! – protestował szczeniak, wymachując łapami we wszystkie strony.

– Żeby go pokonać. Jesteś nam do tego potrzebny, tak jak Kapturek – powiedział i, z typową dla siebie charyzmą, umilkł, pozwalając tym słowom wybrzmieć. Po chwili ciszy wilk się uspokoił, myśliwy mówił więc dalej: – Ukryj się i nie wychodź, dopóki nie dostaniemy się do środka.

Szczenię wróciło w objęcia babki. Szybko zawinęła go w koc i jeszcze raz zapytała Kapturka, jak daleko jest stąd do owej twierdzy. 

– Spójrzcie – powiedział Kapturek, wystawiając dłoń naprzód, w stronę koron najodleglejszych drzew. 

Ciekawski wilk znowu wystawił głowę i wytężył wzrok we wskazanym kierunku. Dostrzegł czarne kształty wierz i murów, rysujące się między gałęziami drzew, gdzieś daleko, daleko na wzgórzystym horyzoncie. 

– Widzę! – zawołał, dostrzegłszy kontury zamku Najwyższego Łowcy. 

 

*

 

Z początku relacja Kapturka i myśliwego polegała wyłącznie na wzajemnych podejrzeniach. Nie ufali sobie. Herman traktował dziewczynę jak jeńca, ona go zaś jak starego zdrajcę, którego należy rozegrać i wykończyć przy pierwszej lepszej okazji. Po dwunastu godzinach wspólnego marszu sytuacja się jednak zmieniła. Kapturek, poznawszy lepiej babkę oraz jej przyjaciela, i przede wszystkim ich małego, niesionego niczym niemowlę wilczka, zrozumiał, że kieruje nimi coś więcej niż tylko „odchylenie wywrotowe”, jak to ujęłaby administracja Jagermeistra, wystawiając każdemu wyrok gilotyny za zdradę stanu. Rozmyślając o tym, decyzje władzy wydały się dziewczynie, ujmując to delikatnie, podważalne. Pomyślała o rozmaitych błędach, jakie ta władza popełniła. Na przykład rozpaczliwa kondycja puszczy; była przecież faktem, żaden Czerwony Kapturek jej nie przeczył, ani też temu, że przez wieczne łowy koło natury poszło w drzazgi. Wszyscy to wiedzieli, a mimo to wykonywali następne polecenia Najwyższego Łowcy bez zająknięcia, niczym ślepi fanatycy, doprowadzając środowisko do ruiny. Tropiono wrogów państwa, tych potwornych drapieżników, zapominając jednocześnie, że Wieczna Puszcza umiera. Babcia i Herman z kolei zdawali się być tego świadomi; poprzez swoją podziemną walkę próbowali najwyraźniej naprawić błędy tyrańskiej władzy. 

Do takich właśnie wniosków doszła C.377, a raczej Julia, kiedy zbliżyli się do posiadłości Jagermeistra na odległość mili.

Wzniesiony na wzgórzu zamek Najwyższego Łowcy ukazał się oczom drużyny o zachodzie słońca. Szkarłatna kula ognia nikła na zalesionym horyzoncie, zalewając ostatnimi promieniami pomarańczowego światła mury i strzeliste wieże kamiennej twierdzy. Po przeciwnej, wschodniej stronie nastała już noc. Na niebie krystalizowały się pierwsze gwiazdy. Julia wyprowadzała drużynę z puszczy sekretnym i mało uczęszczanym traktem. Zeszli ze wzgórza. I zakradając się w cieniu drzew dostali się pod mury zamku. 

– Dobrze, teraz przejdziemy do środka – zarządził Herman, wyciągając potrzebne narzędzia ze swojej myśliwskiej torby. Gdy haki i lina znalazły się na zewnątrz, popatrzył jeszcze na Julię i przypomniał, że: – Tylko pamiętaj, bez żadnych numerów. 

Kapturek zaśmiał się pod nosem. 

– Tutaj już nie możesz być niczego pewien – zabrzmiała odpowiedź. – Wchodzimy do jaskini lwa, panie myśliwy – dodała z cynicznym uśmieszkiem, choć już w ramach zwyczajnego przekomarzania się. Sama bowiem nie miała najmniejszego zamiaru zniweczyć tej akcji. Po wszystkim, co ujrzała, chciała doprowadzić tę historię do końca. Niech buntownicy skontrują się z władcą, a fortuna pokaże, która strona miała rację – pomyślała, i nagle poczuła uścisk na ramieniu. Odwróciła się. To babka Legertha chwyciła ją mocno. I z powagą na pomarszczonej twarzy rzekła:

– Kochanie, naprawdę. Od tego zależą losy królestwa. Jeśli go dzisiaj pokonamy, ludzie powstaną w całym kraju i zrzucą jarzmo tyranii. Ale, żeby tak było, ty musisz z nami…

– Nie – przerwał Herman – nie tłumacz jej tego. To Kapturek. Zrobi wszystko dla swojego pana. Zaradzić tu może tylko bełt kuszy.

Babka się oburzyła. Ostro odpowiedziała, żeby uważał, co mówi, i już niemal wybuchła między nimi sprzeczka. Wtedy jednak wilk wystawił niespodziewanie głowę ponad otulający go koc.

– Nie kłóćcie się teraz! – zaprotestował. 

Legertha i Herman zamilkli.

– Mały ma rację – przyznał Kapturek. – Jeśli chcecie wejść niezauważeni, to należy działać natychmiast i z głową.

– Właśnie – potwierdził szczeniak.

Starzec i babcia popatrzyli na nich zdziwieni. Ten zaskakujący sojusz ofiary i prześladowcy położył kres dyskusji. Bez słowa kontynuowano misję. 

Noc rozciągnęła swój szafirowy baldachim na całym niebie, gdy ostatni członek drużyny został wciągnięty przez mur. Bohaterowie znaleźli się na terenie zamku. Teraz to C.377, wróć, Julia, mogła w zasadzie bez najmniejszych przeszkód uciec i zawiadomić jakiegoś wartownika; drużyna natomiast potrzebowała jej przewodnictwa bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Ciężar sukcesu misji spadł więc właściwie w całości na barki tej, która należała do armii Jagermeistra. Mimo to nie przemknęło jej nawet przez myśl, by dokonać zdrady, nawet gdy prowadziła ich przez mury i korytarze, i zagłębiali się dalej i dalej w mrokach starożytnego zamku. 

Wreszcie dotarli na główny dziedziniec. Był pusty, otoczony krużgankami. Blask księżyca spadał tu na zielone płaty ogrodu, które układały się w kształt szachownicy. W ich centrum wznosiła się fontanna: bogato zdobiona, z czterema wykonanymi z brązu figurami jeleni, oraz wyrastającym między nimi pomnikiem starożytnego łucznika, który dął w złoty róg na znak otwarcia łowów. Za błyszczącą w świetle księżyca fontanną znajdywały się zaś drzwi. Julia wiedziała, że ukryty za nimi korytarz prowadzi już do sali tronowej. Świadomość tego przeszyła ją dreszczem. Chciała ruszać, biec, teraz, kiedy akurat mieli okazję.

– Tam – powiedziała, wychylając się zza kolumny krużganku. – Tam on jest. Chodźcie.

– Chwila – odrzekł Herman i zatrzymał ją gestem. – Czy to nie jest dziwne, że przeszliśmy cały zamek, a nigdzie nie było straży? Czy to nie wygląda na zasadzkę?

– To jedyny sposób, by dostać się do sali tronowej – odparła, patrząc mu w przekrwione oczy. – Tak czy inaczej musimy iść.

Herman, wyszczerzając zęby, złapał ją za kołnierz.

– Czy ty coś kombinujesz?! – zasyczał, a wtedy uspokoiła go Legertha. Kładąc mu dłoń na ramieniu powiedziała, by przez swój strach nie ryzykował powodzenia misji. Słowa te musiały go zaboleć, puścił bowiem Kapturka i odsunął się na pół metra. – Masz rację – przyznał, zagryzając wargi.

Weszli na ogród. Biała tarcza księżyca zawisła nad ich głowami. Źdźbła trawy lśniły, idealną ciszę zagłuszał jedynie szum spływającej z fontanny wody. Drzwi ostatniego korytarza zbliżyły się na wyciągnięcie ręki.

Lecz wtedy wybrzmiał przeraźliwy ryk. 

Nim Julia zdążyła się odwrócić, na dziedziniec wparowały masy Czerwonych Kapturków i rozbiegły się natychmiast wzdłuż korytarzy krużganków. Julia nie wiedziała, co się dzieje. Armia czerwonych płaszczy ich otaczała. Dziewczyna powędrowała wzrokiem ku swoim towarzyszom. Herman leżał na kolanach. Z jego biodra wystawał pióropusz strzały. Julia zrozumiała, że wcześniejszy ryk musiał wyrwać się właśnie z jego piersi, kiedy to padł, raniony bełtem kuszy. Przerażona i zapłakana babcia rzuciła się do Hermana. Płakała, ściskała go, on za to splunął krwią pod nogi Julii. 

– Wiedziałem – wyjąkał, mierząc Julię lodowatym spojrzeniem. 

– Ale ja tego nie zrobiłam! – zaprotestowała dziewczyna. Czuła, że serce bije jej w piersi jak dzwon. 

– Masz! – wyrwała się babcia, unosząc zawiniętego w koc wilka i podając go wnuczce. Wilk wystawił głowę i zeszklonymi oczami przyglądał się tej dramatycznej scenie; zakrwawionemu mężczyźnie, zapłakanej kobiecie, armii czerwonych peleryn. – Weź go i zabij Jagermeistra. Proszę cię, dziecko. Ja ich zatrzymam.

Babka wepchnęła szczeniaka w objęcia Julii. Ona z kolei, nie wiedząc, co zrobić, przemknęła przerażonym spojrzeniem po całym dziedzińcu. Oddziały Kapturków jeszcze formowały szyk, jeszcze wydawano rozkazy i przygotowywano się do walki. „Czy mam wrócić do moich sióstr?” – zastanawiała się, aż nagle poczuła, że przestraszone szczenię wtuliło się głębiej w jej pierś. Wtedy doszła do wniosku, że nie, nie zdradzi babki i szczenięcia. Dzięki nim całe królestwo miało szansę otworzyć oczy. Nie zaprzepaści tej szansy – przyrzekła sobie, po czym ostatnim spojrzeniem przytaknęła klęczącej przy Hermanie babce, przytuliła wilka i, odwróciwszy się na pięcie, szybko zniknęła za ciężkimi wrotami królewskiej wieży. 

 

*

 

– Najwyższy Łowca jest słońcem! Najwyższy Łowca jest księżycem! Najwyższy Łowca jest naszym panem! – zawołał chórem oddział Czerwonych Kapturków. 

Legertha pokręciła głową. Armia jednakowych dziewczynek, stojących na baczność i śpiewających wychwalające tyrana piosenki, napawała ją obrzydzeniem. 

– Pomóż mi wstać – powiedział Herman.

Legertha podała mu ramię i uniosła go na proste nogi. Oparli się o drzwi, przez które uciekła Julia. Oddychając ciężko, popatrzyli sobie w oczy. Jeśli istniał jakiś scenariusz śmierci, który Legertha mogła zaakceptować, to bogowie pisali go właśnie w tej chwili: oddać życie za wolność razem z ukochanym mężczyzną. Tak, w takich warunkach była gotowa odejść.

– Zdrajcy! – przemówił jeden z Kapturków, wyższy stopniem i wzrostem, występując przed szereg. – Najwyższy Łowca, mistrz łowiecki, Her Jagermeister skazuje was, obywatele, na śmierć za zdradę stanu! W jego imieniu wykonamy wyrok.

– Wykonamy! Wykonamy! Wykonamy! – powtórzył oddział. 

Dowódca Czerwonych Kapturków cofnął się. Jego peleryna dołączyła między dwadzieścia innych. 

 

*

 

Wilk, podskakując w objęciach biegnącej dziewczyny, z zaciekawieniem przypatrywał się kolorowym witrażom. Obrazy o myśliwskiej tematyce – lasy, łucznicy, gończe psy – zdobiły ściany korytarza, w którym panował półmrok, lekko rozświetlany spływającym z witraży blaskiem księżyca. Szczeniak wiedział, że znajduje się w legowisku wroga. Lepiej: wtulony w gorące ciało Czerwonego Kapturka czekał, aż polityczna inkwizytorka doprowadzi go przed oblicze samego Najwyższego Łowcy; osoby, odpowiedzialnej za eksterminację jego gatunku. A jednak, mimo to, nie bał się. Czuł bowiem, że dziewczyna zmieniła strony i spotkania z Jagermeistrem obawia się równie mocno, jak i on. Nie szli na szafot, lecz by pokonać tyrana. Losy królestwa, tyranii i wolności, znalazły się zatem w rękach tych dwojga. A przynajmniej taką nadzieję miało bezbronne szczenię.

– Schowaj się – rzuciła Julia, zatrzymując się przed potężnymi, bogato zdobionymi wrotami. 

Wilk wykonał polecenie. I zawinąwszy się w koc, pozostawił sobie jedną szczelinę, przez którą miał zamiar oglądać nadchodzącą konfrontację.

Julia przycisnęła go bliżej piersi. Otworzyła wrota komnaty. 

 

*

 

Zakuty w czarną zbroję rycerz siedział na wysokim tronie. Jego czerwone spojrzenie raziło Julię jak promienie słońca. Drugi raz w życiu była z nim sam na sam; i drugi raz czuła ten nieopisany, odbierający dech w piersiach respekt dla majestatu wielkiego wodza, który, otoczony trofeami wypchanych łbów wilków, siedział w dokładnie takiej samej pozycji, w jakiej zastała go za pierwszym razem. 

Julia chciała wypytać go o tyle spraw… Dlaczego kazał mordować dzieci? Dlaczego nigdy nie powiadomił swoich ludzi, że wrogowie, których głów żądał, nie byli wyłącznie ociekającymi krwią potworami? Czy naprawdę należało doszczętnie zaburzyć krąg natury, i doprowadzić środowisko do ruiny, po to tylko, by kilka kolejnych trofeów znalazło się w zamkowej kolekcji? 

Julia zatrzasnęła drzwi. Przeszła się po sali. Wiedziała, że ma niewiele czasu, nim straże pokonają Hermana i babkę i przyjdą po nią. Tak, już niedługo stanie przed sądem za zdradę stanu… Setki spraw należało zatem ująć w kilku słowach.

– Panie – przemówiła wreszcie, zwracając się do milczącego wciąż Jagermeistra – dlaczego kazałeś mi zamordować wilczego szczeniaka? 

Nie odpowiedział. Podeszła bliżej. Gdzieś w oddali wybrzmiała bojowa pieśń Czerwonych Kapturków. 

– Ilu z tych, których kazałeś nam ścigać i oddawać pod topór kata, było bezbronnych? – z każdym kolejnym słowem głos Julii stawał się ostrzejszy, a ona, krok za krokiem, podeszła pod sam tron. – Oszukiwałeś nas, panie. Ludzie, których tu wprowadziłam, nie byli zdrajcami, lecz chcieli uratować kraj, który ty… który my zniszczyliśmy! 

Wyrzucając coraz to nowe zarzuty, i nie uzyskując żadnej odpowiedzi, Julia zapłonęła gniewem: złość elektryzowała jej ciało, łzy napływały do oczu. Czuła się tak, jak gdyby wieloletni kochanek właśnie złamał jej serce, zdradził ją lub rzucił, i nie miał najmniejszego zamiaru powiedzieć nawet czemu.

– Całe życie dla ciebie polujemy! I w imię czego? Odpowiedzże! – zawołała wreszcie wściekle, a potem, usłyszawszy kroki na korytarzu, pękła: oddając się furii wyciągnęła z kieszeni płaszcza sztylet i z całej siły pchnęła nim Najwyższego Łowcę. 

Ostrze przebiło czarną zbroję. A wtedy głowa rycerza odpadła od torsu, odbiła się od ud i poleciała na kamienną posadzkę. Julia powędrowała wzrokiem za turlającym się po ziemi, pustym hełmem. Odwróciła się do zbroi. Dwa świecące, czerwone kryształy zaczepione były na drutach wychodzących z wnętrza pancerza. Wewnątrz nie było ciała.

– Co się stało?! – zapytał wilk, wystawiając głowę. 

Julia nie potrafiła odpowiedzieć. Z rozwartymi w szoku oczami i rozchylonymi ustami patrzyła tępo na pustą, przekutą sztyletem zbroję. 

Wtedy wrota komnaty znów się otworzyły. 

Dwóch uzbrojonych w lśniące halabardy strażników weszło do środka. Między nimi kroczył zaś młody jeleń, na którego poroże spadał słup fioletowego światła, dobywający się z korytarza. Wspomnienie zamkowego lokaja rozbłysło teraz w pamięci Julii. „To on wprowadził mnie do sali tronowej”, pomyślała, i cofnęła się przed nachodzącymi strażnikami. Po chwili strażnicy zatrzymali się na rozkaz jelenia, a on przemówił:

– Czerwone Kapturki nie zauważyły, że ich zdradziecka siostra wdarła się do sali tronowej. – Pokręcił porożem. Cyniczny uśmiech rozkwitł na jego pysku. – Nieładnie, oj nieładnie. Najwyraźniej roczne szkolenie to za mało. No, ale cóż, najważniejsze, że cię znaleźliśmy. – Jeleń, podskakując z racicy na racicę, dotarł do hełmu Jagermeistra. Uśmiech zniknął z jego twarzy, oczy rozbłysły złością. – A teraz…

– A teraz powiedz, co się tutaj dzieje! – odważnie zawołała Julia. 

– Chciałaś zabić Najwyższego Łowcę – stwierdził jeleń, patrząc w pusty hełm. – A widzisz, to nie takie proste. – Podniósł spojrzenie z posadzki i zmierzył nim Julię. – Jagermeister, w formie, w jakiej go znasz, nie istnieje. Zbroja na tronie jest tylko eksponatem. Głos nadajemy z innych pomieszczeń przez specjalne aparatury. Wielki wódz, syn bogów, ojciec myślistwa… Błagam. To wszystko kłamstwa, którymi napełniamy wam, obywatelko, serca i umysły. Jak inaczej skłoniłbym społeczeństwo do oddawania pokłonów sarence? Tak, dobrze słyszysz: klękając przed Jagermeistrem oddawaliście cześć mnie i mojemu leśnemu plemieniu. 

– Co ty mówisz? Jesteś zwykłym lokajem!

– Lokajem? Ha! Tak, bo wy byście chcieli, wspaniała ludzka wojowniczko, żeby każdy roślinożerca wam służył. Żeby każda sarna była w najlepszym razie żałosnym sojusznikiem. A jednak nie. Jednak to wy, wielcy, odważni ludzie, myśliwi i Czerwone Kapturki, daliście się zniewolić sarence, nawet o tym nie wiedząc. Ach, gdybyś tylko mogła teraz zobaczyć swoją minę! Tak, tyle czekałem, by wyjawić komuś prawdę. Ty akurat, mój zdradziecki Kapturku, zasłużyłaś na nią za swoją odwagę. Odważyłaś się podnieść na mnie rękę. Dlaczego? 

– Bo otworzono mi oczy. I wiem, że twoje decyzje zniszczyły kraj – odrzekła dziewczyna. Przytulając wilka jak matka, patrzyła wciąż na strażników, którzy z przygotowanymi do ataku halabardami okrążyli ją, i zmusili do tego, by niczym uciekający przed rekinami na brzeg rozbitek stanęła na podium tronu. 

– Nie, po prostu odwróciły role – poprawił jeleń. – Dzięki mnie sarny i jelenie odzyskały godność. Wreszcie to nie nas się zabija. Wreszcie mordowani są ci, którzy zawsze mieli najlepiej. I wreszcie my sądzimy naszych prześladowców, a wy, ludzie, wykonujecie tylko wyroki. Oj tak, właśnie tak jest. Czemu się krzywisz? Świadomość boli? Cóż, w takim razie zakończmy tę błazenadę. Straże!

– Nie! – zaprotestowała Julia, kiedy strażnicy skierowali ostrza w jej stronę. – Czekaj, Najwyższy Łowco. Zaczekaj.

Jeleń jednym gestem poroża odpędził swych wartowników. Ewidentnie rozkoszując się tą chwilą dominacji, kiedy odarty z pozorów nadwornego sługi mógł pokazać ofierze swe prawdziwe oblicze, łaskawie pozwolił Julii na dalszą spowiedź. Mówiła więc:

– Dlaczego tak bardzo chcesz wymordować wszystkich drapieżników? Dlaczego nie odpuścisz, skoro ujarzmiłeś już lasy? Wolisz pozwolić, by kraj popadł w ruinę, tylko dla pokonania jeszcze kilku wrogów? Czy naprawdę aż tak boisz się wilków, Jagermeistrze?

Na wspomnienie słowa „wilk”, jeleń utracił wcześniejszą pewność siebie. Zatrzymał się, chwilę milczał, chytry uśmieszek przemienił się w grymas lęku. 

– Ty nie wiesz, co one nam zrobiły. Wilki to najohydniejsze, najgorsze…

 

*

 

– najstraszniejsze, najbrzydsze pasożyty, jakie kiedykolwiek urodziła Matka Natura. Jedyne, co należy z nimi zrobić, to wymordować wszystkie!

Wilcze szczenię, słysząc te wypowiadane przez roztrzęsionego jelonka słowa, mimowolnie zaczęło warczeć. „Jak on śmie?” – pomyślało. – „Najpierw zabił mi rodziców, braci i wszystkie siostry, a teraz nazywa je najohydniejszymi pasożytami? On – ten mały, delikatny jelonek o dziewiczym porożu. Czy kiedykolwiek dostanę lepszą szansę, by pomścić bliskich?” – zapytał się w myślach wil, czując, jak pazury wyżynają mu się z puchatych łapek. 

– A zresztą – ciągnął Jagermeister – wystarczy już tego. Straże, przynieście mi głowę tego zdrajcy!

Szczeniak wystawił głowę z koca. Warczał, piana ściekała spomiędzy odsłoniętych kłów. Po raz pierwszy w życiu łaknął krwi. Julia o tym wiedziała. Nie potrzebowali słów, by wiedzieć, co robić. Nim straże dostrzegły zawartość trzymanego przez nią koca, rzuciła nim przed siebie. Koc spadł na jednego z żołnierzy. Wilk przeleciał dalej. Trafił w cel: z wyszczerzonymi kłami i odsłoniętymi pazurami zatrzymał się na szyi jelenia. Jagermeister zawył, uniósł się na tylne nogi. Wilk z kolei, z całą złością i pragnieniem zemsty, wgryzł się w kark. Niemal kobiecy pisk wyrwał się z jeleniego gardła. Zwierzęta miotały się po sali, aż wreszcie Jagermeister trafił w drzwi i wypadł na korytarz. 

 

*

 

– Co to? – spytał jeden Czerwony Kapturek drugiego. Trzymając kuszę przy skroni myśliwego przypatrywał się królewskiej wieży. Zza jej wrót dobiegał bowiem jakiś dziwny hałas, niby zwierzęcy ryk. 

Nagle wrota zostały wyłamane. Kapturki odskoczyły na widok zakrwawionego zwierzęcia, które wpadło na dziedziniec i, rycząc, miotało się na wszystkie strony. Światło księżyca odbijało się w kroplach krwi na jego ciele. Zwierzę skakało po marmurowych płytach i przestrzeniach ogrodu, aż potknęło się o fasadę fontanny i wpadło do jej głębokiej misy. Zapadła cisza. Kapturki patrzyły na fontannę w szoku, równie wielkim, co cudownie uratowana para staruszków. 

Legertha złapała się za serce. Zobaczyła łepek wilka, wystający z fontanny, tuż obok przypominającej tonący statek gałęzi jelenich rogów. Wilk był spokojny, jego mokre futro lśniło. Po chwili również ją dostrzegł. Wskazał łapką wyłamane wrota. Legertha się odwróciła. I zasłoniła dłonią otwarte w szoku usta, kiedy jej oczy dostrzegły postać Kapturka. Julia stała w wejściu, w triumfalnym rozkroku, trzymając w wyprostowanej dłoni czarny hełm Jagermeistra; niczym Perseusz z odrąbanym łbem Meduzy przeszła na środek placu. 

– Najwyższy Łowca nie żyje! – ogłosiła, a echo tych słów niosło się po dziedzińcu. – Gdy tylko ta wieść się rozniesie, w miastach i w lasach wybuchnie rewolucja. Tyrania zakończona. A wy, siostry, postąpcie teraz mądrze. Nie próbujcie zabić tych, którzy mogą ocalić wam życie w niedalekiej przyszłości, kiedy to wszystko się rozpadnie i będziemy budować kraj na nowo.

Szmer wody podkreślał uroczystą ciszę, jaka teraz zapadła. Kapturki milczały. W końcu ich dowódca wyszedł przed szereg. I pokornie upuścił broń na ziemię. „Udało się” – stwierdziła Legertha, i z ulgą wyjrzała ku niebu. Księżyc się chował. Ciemny grafit nieba zaczęła rozświetlać jasna smuga wschodu. Noc się skończyła. Tak jak ta historia.

A co było dalej? 

Teoria o iskrzącej się w ludziach rewolucji okazała się prawdą. Istotnie, gdy wieść o zamachu na Najwyższego Łowcę rozpłynęła się po królestwie, zmęczone tyrańskimi rządami społeczeństwo wstało z kolan. Eksplozja rewolucji w mgnieniu oka rozłożyła na łopatki całą administrację Jagermeistra. Palono obrazy o łowieckiej tematyce, myśliwskie trofea wrzucano do studni. Słowem, ideologia polowań rozsypała się jak domek z kart. Większość Czerwonych Kapturków zerwała też swoje peleryny i dołączyła do ludu. Kiedy zabrakło tyrana, nikt nie chciał bronić jego dziedzictwa. A gwoździem do trumny systemu okazało się oczywiście wilcze szczenię: gdy ludzie i zwierzęta, w oczekiwaniu na kolejny krok, zaczęli zbierać się w stolicy, Julia, wychodząc na taras zamku, w którym zamieszkała wraz z babcią i Hermanem, ochoczo pokazywała obywatelom tego, który pokonał Najwyższego Łowcę, i poświadczała, że to jemu zawdzięczają swą wolność. Mały wilk ostatecznie przekuł nienawiść do swojego gatunku we współczucie. Ocalałe po czystkach wilki mogły nareszcie powrócić do domów i dołączyć do społeczeństwa, które odtąd zapewniać miało równe traktowanie wszystkim gatunkom; bez znaczenia na to, czy ktoś był sarną, człowiekiem czy wilkiem, od teraz liczyć miał na równość, na wolność, i braterstwo. A przynajmniej tak długo, aż społeczeństwo nie wypuści na świat nowego pokolenia wilków. Młode, silne drapieżniki z całą pewnością przypomną sobie wtedy, kto winny był ich wcześniejszej pozycji. Gniew, który ożywia pojęcia ofiary i łowcy, powróci. Zemsta spadnie na sarny i małe dziewczynki w czerwonych pelerynkach, które, zbłąkane w lesie, natkną się akurat na jednego z tych szukających odkupienia wilków. I cykl się zamknie… O tak, Julia była tego pewna. Choć siedząc wraz z dorastającym wilkiem na tronie obalonego króla, pozwalała sobie odganiać tę myśl i, skupiając się na przyjemnościach obecnego życia, postanowiła zostawić tę kwestię potomnym. 

Koniec

Komentarze

Witaj.

Baja ma w sobie nieco śladów z filmów: “Czerwony Kapturek – historia prawdziwa”, “Łowca i Królowa Lodu” i “Królewna Śnieżka i Łowca”. 

Wspaniała opowieść, moralizatorska i zaskakująca, trzymająca w napięciu do samego końca. 

Bardzo przypadła mi do gustu.

Z technicznych ja bym usunęła przecinki przed wieloma i. 

Interesujące neologizmy wzbogacają treść. 

Gratuluje pomysłu.

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Hej,

 

Interesująca perspektywa i ciekawie na nowo opowiedziana historia. Przywodzi mi na myśl epokę komunizmu czy dzieła Orwella.

Zabrakło mi nieco lepszego umotywowania zmiany ideologicznej Julii, być może powinna spędzić więcej czasu z babcią oraz myśliwym, zobaczyć destrukcję lasu, niedolę ludzi zwierząt. Coś za szybko zmieniła stronę ;)

Wyprawa do zamku w celu obalenia Łowcy również, jak dla mnie, mogłaby być lepiej zaplanowana – skąd wiadomo, że po śmierci Łowcy ludzie powstaną? Dlaczego nie przejął władzy jeden z generałów Łowcy, jak często zdarza się w totalitaryzmach.

Podobała mi się końcówka, z tym sarnim twistem i rzucającym się do gardła wilkiem. Dobre przesłanie :)

 

Jeszcze kilka uwag:

 

Zastanowiłbym się czy nie przyciąć nieco tekstu – wyrzucić zbędne słowa. Proponuję zabawę – wytnij ze swojego tekstu słowa, których utrata nie zmienia wymowy poszczególnych zdań, przykład:

 

Promienie zachodzącego słońca przebijały się przez witraże i rozpraszały swój kolorowy blask po przestrzeniach zamku. Na pustym, chłodnym korytarzu rozbrzmiewał zaś stukot obcasów. Czerwony Kapturek stąpał pewnym krokiem przed siebie. Dziewczyna z zadartą wysoko brodą i szkarłatną peleryną, ciągnącą się za nią jak ogon feniksa, przyglądała się mijanym co chwila witrażom.

W kilku miejscach pojawiają się również słowa, które wydają się nie pasować do kontekstu, np.

– Aleś ty słaba… jak każdy zdrajca – zakąsiła wnuczka. 

Odwróciła się do niego, otwierając wilkowi perspektywę na ludzkiego starca, który z uśmiechem i złożonymi na biodrach dłońmi oświadczył.

 

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

Cześć. Zgadzam się, że jest trochę niespójności, ale to jest jeden z takich “szybkich” tekstów pisanych na warsztaty, więc nie było za bardzo kiedy tego popoprawiać. Dzięki też za zaznaczenie niedociągnięć językowych – będę zwracać na nie uwagę przy następnych tekstach, ale do tego już raczej nie wrócę :)

Dzięki za komentarz i porady!

Pozdrawiam :)

Powodzenia, pozdrawiam i dziękuję. :)

Pecunia non olet

Nowa Fantastyka