Ostatni dzień w Dytek Korpie

W tłu­mie zmie­rza­ją­cym do pracy wy­pa­trzy­łem Jerka. Miał opuch­nię­tą twarz, wy­mię­tą ko­szu­lę, czu­bek cza­pecz­ki nie­dba­le zwi­sał mu na czoło. Nie to, że­by­śmy w Kor­pie szcze­gól­nie dbali o wy­gląd. Na po­rząd­ku dzien­nym były zbyt luźno za­wią­za­ne kra­wa­ty, po­pla­mio­ne kawą man­kie­ty. Jed­nak ostat­nio Jerko bił wszyst­kich na głowę w ran­kin­gu za­nie­dba­nia. Ko­bie­ta. Wszyst­ko to wina ko­bie­ty. A ra­czej jej braku.

– Nie łam się bra­chu, kra­sna­le nie pła­czą – po­wta­rza­łem mu, ale on i tak sta­czał się coraz niżej. Żal było pa­trzeć na ten spusz­czo­ny na kwin­tę no­chal, oczy za­czer­wie­nio­ne od pła­czu. Jeśli w szyb­kim tem­pie nie doj­dzie ze sobą do ładu, wy­wa­lą go z ro­bo­ty. Zbyt ważne zle­ce­nia nam się po­wie­rza. Nie ma czasu na szlo­cha­nie w kącie.

Zbli­ża­li­śmy się do most­ku roz­cią­gnię­te­go po­mię­dzy kra­wę­dzią szaf­ki, a wej­ściem do Korpu, czyli uchem.

Za­sty­gły w bez­ru­chu mo­nu­ment sie­dział z za­mknię­ty­mi ocza­mi, cze­ka­jąc, aż wy­peł­ni­my jego głowę i wpra­wi­my ma­szy­ne­rię w ruch.

Prze­szli­śmy nad ra­mie­niem wiel­ko­lu­da, przy wej­ściu ska­so­wa­li­śmy karty. Klik­nię­cie czyt­ni­ka przy­po­mnia­ło mi, że oto roz­po­czy­nam co­dzien­ną drogę przez mękę.

Tłumek po­dzie­li­ł się na dwie czę­ści: ze­spół kre­atyw­ny po­szedł do bloku pra­we­go, kra­sna­le od­po­wia­da­ją­ce za mo­to­ry­kę, w tym ja i Jerek, do le­we­go. Wje­cha­li­śmy windą na pię­tro, ro­ze­szli­śmy się na sta­no­wi­ska. Rzu­ci­łem ostat­nie spoj­rze­nie w stro­nę od­cho­dzą­ce­go przy­ja­cie­la. Gar­bił się, ręce dyn­da­ły mu po bo­kach, ni­czym dwa mysie ogon­ki. Nie było z nim do­brze. 

Cóż, na razie mu­siał ra­dzić sobie sam. Mia­łem wy­star­cza­ją­co wła­snej ro­bo­ty. Usia­dłem przy biur­ku, na tym prze­klę­tym krze­seł­ku z ni­skim opar­ciem. Już po paru se­kun­dach po­czu­łem kłu­cie w krzy­żu. Garb ro­śnie sobie w naj­lep­sze. Włą­czy­łem kom­pu­ter. Po­wi­ta­ło mnie logo Dytek Korpu: fio­le­to­we DK w żół­tym trój­ką­cie.

Do­ko­ła wrza­ło. Kra­sna­le bie­ga­ły, prze­krzy­ki­wa­ły się, każdy chciał być przy­go­to­wa­ny na tip-top, mieć w po­go­to­wiu wszel­kie po­trzeb­ne pa­pie­ry, no i kawkę, rzecz jasna. Ja w tym nie uczest­ni­czy­łem, tylko z ucie­chą ob­ser­wo­wa­łem. Z obo­wiąz­ka­mi cze­ka­łem do dzwon­ka, sza­no­wa­łem swój czas wolny.

Dzwo­nek wresz­cie za­brzmiał. Bie­ga­ni­na przy­bra­ła na sile, osią­gnę­ła swe apo­geum, by po chwi­li ucich­nąć cał­ko­wi­cie. Na śro­dek sali wy­szedł krępy kra­snal w oku­lar­kach i nie­na­gan­nie wy­pra­so­wa­nej żół­tej cza­pecz­ce. Za­rzu­co­na do tyłu, zwi­sa­ła nie­mal­że do pasa. Był to Mie­cio Dytek, nasz pre­ze­sik. Po­wi­tał pra­cow­ni­ków jak co rano, przed­sta­wił cele na dziś, za­grze­wał do boju za­pew­nie­nia­mi o sile Dytek Korpu i nie­za­wod­no­ści jego kadry:

– Je­ste­śmy li­li­pu­ta­mi, to praw­da, ale nasze przed­się­wzię­cia osią­ga­ją skalę, o któ­rej naj­więk­si z ludzi mogą tylko po­ma­rzyć!

Kra­sna­le przy­kla­snę­ły, ale to ra­czej z przy­zwy­cza­je­nia niż z fak­tycz­ne­go en­tu­zja­zmu. Mowy mo­ty­wa­cyj­ne każ­de­go ranka, w do­dat­ku wy­gła­sza­ne pi­skli­wym gło­sem Dytka, przy­no­si­ły efekt od­wrot­ny do za­mie­rzo­ne­go. Wszy­scy uśmie­cha­li­śmy się do pre­ze­si­ka, gdy wo­dził wzro­kiem po sta­no­wi­skach. Zie­wa­li­śmy ukrad­kiem, co od­waż­niej­si lub głup­si prze­drzeź­nia­li prze­ło­żo­ne­go.

Wtem Dytek prze­rwał w pół słowa, prze­stał też krę­cić głową. Spod zmarsz­czo­nych brwi spo­glą­dał w kon­kret­ny punkt. Od­wró­ci­łem się w tamtą stro­nę, tak jak i wszy­scy po­zo­sta­li. Gło­śno prze­łkną­łem ślinę. Jerek leżał na biur­ku z głową ukry­tą w ra­mio­nach. Fir­mo­wa cza­pecz­ka wy­sta­wa­ła spo­mię­dzy sple­cio­nych rąk wy­mię­ta, spro­fa­no­wa­na.

Uczyn­ny ko­le­ga ze sta­no­wi­ska obok szturch­nął Jerka w ramię. Ten nie­chęt­nie wy­pro­sto­wał się, lecz cza­pecz­ki nie po­pra­wił. Prze­krzy­wio­na nie­mal­że za­sła­nia­ła mu prawe oko. Cały był czer­wo­ny, twarz wy­krzy­wił w gry­ma­sie cier­pięt­ni­ka. Obraz nędzy i roz­pa­czy.

Dytek od­chrząk­nął, wró­cił do prze­mó­wie­nia, jakby zu­peł­nie nic się nie stało. Ale stało się, oj stało. Jerek któ­ryś raz z kolei pod­pa­dł sze­fo­wi. Prze­kro­czył gra­ni­cę i źle to się dla niego skoń­czy, oj źle. Ocza­mi wy­obraź­ni już wi­dzia­łem, jak pa­ku­je ma­nat­ki, żegna się z miej­scem pracy. A potem… Co cze­ka­ło go potem? Po­rzu­co­ny, bez­ro­bot­ny nie zdoła wyjść z chan­dry. Al­ko­hol na dłuż­szą metę nie spro­sta w walce z czar­ny­mi my­śla­mi. A potem…

Ach, trze­ba zająć się ro­bo­tą. Zła­pa­łem mysz­kę, kur­so­rem na­je­cha­łem na ikon­kę z uśmiech­nię­tą twa­rzą na mi­nia­tur­ce i pod­pi­sem AN­DRZEJ. Po klik­nię­ciu uka­za­ło się okien­ko. Więk­szą jego część zaj­mo­wał tak zwany ekran świa­do­mo­ści, czyli to, co cy­borg po pro­stu wi­dział. Obraz trans­mi­to­wa­no także na te­le­bim przy­mo­co­wa­ny do ścia­ny po we­wnętrz­nej stro­nie czoła. Na razie nic się nie wy­świe­tla­ło, oczy były za­mknię­te. W okien­ku znaj­do­wa­ła się rów­nież długa lista mo­ni­to­ro­wa­nych na bie­żą­co pro­ce­sów za­cho­dzą­cych w ciele An­drze­ja. Tem­pe­ra­tu­ra, puls, ci­śnie­nie, prze­bieg pracy or­ga­nów.

An­drzej. Ma­szy­na na wpół elek­tro­nicz­na, na wpół bio­lo­gicz­na. Cy­borg. Dla ze­wnętrz­ne­go ob­ser­wa­to­ra trzy­dzie­sto­pa­ro­let­ni rosły blon­dyn. Pod nosem równo przy­strzy­żo­ne wąsy, wło­ski ele­ganc­ko za­cze­sa­ne, po­god­ny wyraz twa­rzy. We­wnątrz na naj­wyż­szych ob­ro­tach pra­co­wa­ła cała kor­po­ra­cja. Ponad setka li­li­pu­tów, z któ­rych żaden nie prze­ra­stał ludz­kie­go pa­znok­cia, stu­ka­ła w kla­wi­sze, spi­sy­wa­ła ra­por­ty, kon­ku­ro­wa­ła o awan­se i pre­mie.

Ocze­ku­jąc, aż kra­sna­le od­po­wie­dzial­ne za roz­chy­la­nie po­wiek zro­bią swoje, nie próż­no­wa­łem. Za­czą­łem do­pra­co­wy­wać spra­woz­da­nie z wczo­raj­sze­go szko­le­nia. Do­ty­czy­ło funk­cjo­no­wa­nia no­wych kom­po­nen­tów cewki mo­czo­wej. Od słu­cha­nia roz­wle­czo­nych do gra­nic opi­sów pomp i tło­ków gor­sze mogło być tylko pi­sa­nie o nich. Zmu­sza­łem się jed­nak, do po­łu­dnia po­wi­nie­nem wy­słać ra­port Dyt­ko­wi.

Kom­pu­ter za­brzę­czał, przy­szło po­wia­do­mie­nie. Kolos otwo­rzył oczy. Za­mkną­łem edy­tor tek­stu, przy­su­ną­łem kla­wia­tu­rę bli­żej, prze­cią­gną­łem się po raz ostat­ni przed kil­ku­go­dzin­nym wpi­sy­wa­niem ko­mend. Na tym w głów­nej mie­rze po­le­ga­ła nasza praca. Sty­mu­lo­wa­li­śmy za­cho­wa­nie cy­bor­ga, pi­sząc wier­sze po­le­ceń. 

Wska­żesz An­drze­jo­wi punkt, do któ­re­go ma się udać, on pój­dzie tam sam, sta­wia­jąc jedną nogę za drugą. Jed­nak po dro­dze wy­stą­pić może wiele nie­ocze­ki­wa­nych zmien­nych oraz zda­rzeń lo­so­wych. Pro­ce­sor prze­twa­rza podstawowe wy­tycz­ne, lecz technologicznie stoi na zbyt ni­skim po­zio­mie, by umoż­li­wić sa­mo­dziel­ne funk­cjo­no­wa­nie w zło­żo­nym śro­do­wi­sku. Cy­borg, idąc chod­ni­kiem, dą­żył­by do celu, lecz obi­jał­by się przy tym o prze­chod­niów, pa­trzył stale przed sie­bie, ni­ko­go nie prze­pra­szał. W skró­cie: od razu by­ło­by widać, że to cy­borg. 

My ko­ry­go­wa­li­śmy jego dzia­ła­nia oraz nada­wa­li­śmy mu ten ludz­ki wyraz. Małe gesty, kom­pul­sje, nawet pewna nie­zdar­ność, tran­sy, znie­cier­pli­wie­nie pod­czas sta­nia w ko­lej­ce. To wszyst­ko by­li­śmy my, Dytek Korp. Upra­wia­li­śmy sztu­kę, praw­dzi­wą sztu­kę. Przy­naj­mniej pre­ze­sik lubił to po­wta­rzać. Oso­bi­ście mało od­naj­dy­wa­łem ar­ty­zmu we wpi­sy­wa­niu wy­zna­czo­nych ko­mend w wy­zna­czo­nych mo­men­tach. Ci z pra­wej pół­ku­li da­wa­li upust swo­jej fan­ta­zji, pi­sząc myśli. Masa tego tam po­wsta­wa­ła, kil­ka­set stron ma­szy­no­pi­su dzien­nie. Li­czy­ła się ilość, nie ja­kość. Nie­wie­le z tego An­drzej miał szan­sę kie­dy­kol­wiek wy­po­wie­dzieć, lecz prze­zor­ność, czyli jeden z nad­rzęd­nych ak­sjo­ma­tów Korpu, na­ka­zy­wa­ła przy­go­to­wa­nie kwe­stii pa­su­ją­cych do każ­de­go sce­na­riu­sza. Skła­da­łem tam pa­pie­ry, ale po­le­głem pod­czas re­kru­ta­cji. Za­bra­kło mi in­tu­icji w ba­lan­so­wa­niu mię­dzy rze­czo­wym in­ter­pre­to­wa­niem rze­czy­wi­sto­ści a wy­pi­sy­wa­niem to­tal­ne­go non­sen­su. Zbyt długo na­my­śla­łem się nad my­śla­mi.

An­drzej wstał, po­szedł do ła­zien­ki od­świe­żyć się nieco. Mo­gli­by­śmy od­pu­ścić sobie do­kład­ną kon­tro­lę, póki nikt na niego jesz­cze nie pa­trzył. Otóż nic bar­dziej myl­ne­go! Po­ran­na to­a­le­ta to tre­ning, czas na osta­tecz­ne wdro­że­nie się przed wy­ru­sze­niem na mia­sto. Tam wy­klu­czo­ne będą po­mył­ki. Żeby utrzy­mać po­sa­dę, trze­ba przy­naj­mniej nie utrud­niać pracy innym. Jak to mówią: na pana miej­sce czeka trzech kra­sna­li.

Prysz­nic, wy­szczot­ko­wa­nie zębów, ucze­sa­nie wło­sów, zło­że­nie pi­sto­le­tu, wło­że­nie gar­ni­tu­ru. Przy­go­to­wa­nie do wyj­ścia za­ję­ło nam nie­ca­łe pół go­dzi­ny. An­drzej śpie­szył się, mylił, klął pod nosem. Był bar­dzo na­tu­ral­ny i o to cho­dzi­ło.

 Wy­szedł z miesz­ka­nia. W win­dzie uni­kał wzro­ku dziew­czy­ny, która do­sia­dła się pię­tro niżej. Coś ich łą­czy­ło? Nie­wy­klu­czo­ne. Może kra­sna­le z dru­giej zmia­ny roz­krę­ci­ły jakiś wątek po­bocz­ny w życiu An­drze­ja.

Śmie­szy­ło mnie trak­to­wa­nie go jako od­ręb­nej jed­nost­ki z wła­sny­mi ce­cha­mi, ce­la­mi i hi­sto­rią. Od czasu do czasu za­da­wa­łem sobie py­ta­nie: co jeśli w pro­ce­so­rze po­wsta­ło swego ro­dza­ju po­czu­cie toż­sa­mo­ści? Nie mia­łem po­ję­cia, czy jest to w ogóle moż­li­we, jed­nak sam kon­cept uroz­ma­icał mi dni wy­peł­nio­ne wstu­ki­wa­niem kla­wi­szy, wy­wo­łu­jąc eks­cy­ta­cję zmie­sza­ną z nie­po­ko­jem eg­zy­sten­cjal­nym.

Do prze­rwy do­brnę­li­śmy bez więk­szych kom­pli­ka­cji. Zli­kwi­do­wa­li­śmy pierw­szy cel z trzech wy­zna­czo­nych na dzi­siaj. Wła­ści­ciel ko­mi­su sa­mo­cho­do­we­go do­stał kulkę w tył głowy, gdy pod­le­wał traw­nik przed domem. An­drzej scho­wał pi­sto­let za pa­zu­chę i ulot­nił się z miej­sca zda­rze­nia. Wsiadł do pierw­sze­go lep­sze­go au­to­bu­su. Prze­szedł w stan uśpie­nia, niby wpa­trzo­ny w mia­sto za oknem.

W fir­mo­wym ra­dio­węź­le pusz­cza­no ka­wał­ki wiecz­nie żywe. Od trzech lat przy­gry­wa­ła nam tam sama play­li­sta. Nagle mu­zy­ka się urwa­ła, w gło­śni­kach za­szu­mia­ło, potem za­pisz­cza­ło. W końcu ode­zwał się ak­sa­mit­ny głos se­kre­tar­ki Dytka:

– Pan Do­be­rek pro­szo­ny do ga­bi­ne­tu pre­ze­si­ka. Pan Do­be­rek pro­szo­ny do ga­bi­ne­tu pre­ze­si­ka.

Trzask. Szum. Mu­zy­ka wró­ci­ła.

Sie­dzia­łem w pa­lar­ni przy jed­nym sto­li­ku z Dru­siem Dra­ską, Zylem Prztycz­kiem oraz spo­chmur­nia­łym Jer­kiem. Jer­kiem Do­ber­kiem. Po­pa­trzy­li­śmy na niego ze współ­czu­ciem. Bez słowa wstał i ru­szył na sąd osta­tecz­ny. Po chwi­li wa­ha­nia po­bie­głem za nim.

– Weź to, chło­pie, cho­ciaż po­praw. – Sam za­czą­łem mu na­pro­sto­wy­wać cza­pecz­kę. 

Jerko po­czer­wie­niał, ścią­gnął brwi. Byłem pe­wien, że zaraz do­sta­nę w twarz, taka biła od niego złość. Mimo to stał jak kołek, dał sobą roz­po­rzą­dzać. Po do­ko­na­niu po­pra­wek po­kle­pa­łem go po ra­mie­niu, ży­czy­łem po­wo­dze­nia. Nic nie od­po­wie­dział. Wy­szedł z pa­lar­ni.

Wró­ci­łem do sto­li­ka.

– Się chło­pak do­ro­bił. Fi­ni­to – orzekł Druś Dra­ska.

– Ano, bywa – skwi­to­wał Przty­czek, po czym wziął gryza ka­nap­ki.

Druś zwró­cił się do mnie:

– Mó­wi­łeś, że to przez jakąś dziu­nię.

– Aha! – wtrą­cił Zyl z peł­ny­mi usta­mi. – Co tu się dzi­wić w takim razie… – mówił, mlasz­cząc gło­śno – …skoro baba wcho­dzi w grę. Po co mu to było? – Prze­łknął, za­ćmił pa­pie­ro­sem trzy­ma­nym w dru­giej ręce.

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

– No była taka jedna, ale się, że tak po­wiem, zmyła – od­po­wie­dzia­łem Dra­sce.

– Z innym, czy sama?

– Nie wspo­mniał, to pew­nie…

Druś uniósł brwi. Przty­czek za­chi­cho­tał.

– Wi­dzie­li­ście, jak tam­ten upadł? – Po­sta­no­wi­łem zmie­nić temat, bo moje su­mie­nie wy­jąt­ko­wo słabo radzi sobie z plot­ko­wa­niem. – Ze dwa kroki zro­bił i do­pie­ro fik. Wąż przy­ci­snął, cały się umo­czył.

– No i umarł, tyle w te­ma­cie. – Przty­czek po­żarł resz­tę ka­nap­ki na raz. Nie zdą­żył prze­żuć, a już wkła­dał pa­pie­ro­sa mię­dzy zęby.

– A pa­mię­ta­cie tę akcję… to było ze dwa lata temu. W któ­rymś z tych no­wych ho­te­li w cen­trum. – Druś przy­wo­ły­wał szcze­gó­ły z wy­tę­żo­ną miną. – Gang­ster… taki niski z wą­sa­mi. Kula we­szła nad uchem, a on zro­bił obrót, pod­szedł do fo­te­la, usiadł, głowę zwie­sił na bok o tak – Po­ka­zał. – I do­pie­ro… fi­ni­to.

Gło­śny­mi śmie­cha­mi wy­ra­zi­li­śmy z Zylem, że pa­mię­ta­my i bar­dzo sobie to wspo­mnie­nie ce­ni­my.

Wy­pa­lil­iśmy po ko­lej­nej fajce. Koń­ców­ki w po­śpie­chu, bo prze­rwa miała się zaraz skoń­czyć. Jed­nak ocze­ki­wa­ny w na­pię­ciu dzwo­nek nie roz­brzmie­wał.

– Znowu coś nie dzia­ła? – rzu­ci­łem py­ta­nie, roz­glą­da­jąc się ze zdzi­wie­niem.

Przty­czek wes­tchnął.

– Takie życie…

Ze­bra­li­śmy się do wyj­ścia.

Usiadł­szy za biur­kiem, do­pi­sa­łem dwa zda­nia do ra­por­tu. Rzu­ci­łem okiem na ze­ga­rek. Prze­rwa na pewno do­bie­gła końca, ale po­nie­waż nie za­sy­gna­li­zo­wa­no tego faktu, więk­szość kra­sna­li nie wie­dzia­ła, co ze sobą zro­bić. Nie­któ­rzy wró­ci­li na sta­no­wi­ska, ale tylko po to, by dalej się obi­jać. Za­kła­da­li nogi na biur­ko i do­pi­ja­li kawkę albo drze­ma­li sobie. 

Olśni­ło mnie. Dytek oso­bi­ście dzwo­ni dzwon­kiem. Jego roz­mo­wa z Jer­kiem prze­cią­ga się i dla­te­go nie wci­ska gu­zi­ka. Co się tam dzie­je? Zde­cy­do­wa­łem pójść i spraw­dzić.

Na końcu dłu­giej sali pra­cow­ni­czej znaj­do­wa­ły się drzwi, za nimi scho­dy pro­wa­dzą­ce w dół, do móżdż­ka – cen­trum do­wo­dze­nia. Tam zna­leźć można było pro­ce­sor oraz ga­bi­net pre­ze­si­ka.

Mi­ną­łem biur­ko se­kre­tar­ki z ak­sa­mit­nym gło­sem – Duli Czuł­ki. Sta­ną­łem przed drzwia­mi, na któ­rych wid­nia­ły per­so­na­lia Mie­cia Dytka uło­żo­ne ze zło­tych liter. Przy­sta­wi­łem ucho. Dula od­chrząk­nę­ła.

– Co ty wy­pra­wiasz? – za­py­ta­ła. – Po co tu w ogóle przy­cho­dzisz?

Wy­sta­wi­łem dłoń w jej stro­nę, na znak, żeby się uspo­ko­iła. Ze środ­ka do­sły­sza­łem po­mru­ki i szu­ra­nie. Nieco mnie to za­nie­po­ko­iło. Na­ci­sną­łem klam­kę. Za­mknię­te.

– Pytam się, czego chcesz? Pan pre­ze­sik jest za­ję­ty!

– Chodź, po­słu­chaj.

Prze­pu­ści­łem ją do drzwi. Po­słu­cha­ła i zmarsz­czy­ła czoło. Zła­pa­ła klam­kę, na­ci­snę­ła kilka razy. Za­czę­ła pukać, ude­rzać pię­ścią, wołać:

– Panie Mie­ciu! Pre­ze­si­ku!

Żad­nej zmia­ny, żad­nej re­ak­cji. Dula bar­dzo się zmar­twi­ła. Przez mo­ment krę­ci­ła się w miej­scu. Za­pu­ka­ła jesz­cze kilka razy, wró­ci­ła do biur­ka, chwy­ci­ła słu­chaw­kę te­le­fo­nu.

– Szyb­ko! Drzwi są za­mknię­te! Coś nie­do­bre­go się tam dzie­je!

Prze­szedł mnie dreszcz. We­zwa­ła ochro­nę. Nie mi­nę­ły dwie mi­nu­ty, gdy po­ja­wi­ło się przy nas dwóch dra­bów w błę­kit­nych cza­pecz­kach. Dula wska­za­ła im ga­bi­net. Trzy ude­rze­nia z bara wy­star­czy­ły, by wy­wa­żyć drzwi.

Sta­ną­łem na pal­cach i zaj­rza­łem do środ­ka znad ra­mion ochro­nia­rzy. Nigdy nie za­po­mnę tego ob­raz­ka. Dytek leżał prze­rzu­co­ny przez biur­ko, tak, że jego głowa i prawe ramię zwi­sa­ły za kra­wędź blatu. Po twa­rzy spły­wa­ły kro­pel­ki krwi. Usta miał za­kne­blo­wa­ne swoją wła­sną czapą, teraz przy­wo­dzą­cą na myśl długi żółty jęzor.

Jerko stał nad pre­ze­si­kiem. Pot lał się z niego, kapał z wło­sów. Prze­mok­nię­ta ko­szu­la przy­lgnę­ła do ciała. Czer­wo­ne plam­ki na man­kie­tach, na pier­si. Po­wie­ki sze­ro­ko roz­chy­lo­ne, źre­ni­ce ogrom­ne. Był blady. Dy­go­tał.

Ochro­nia­rze pod­bie­gli do niego. Bez więk­sze­go oporu dał się skrę­po­wać i wy­pro­wa­dzić. Gdy prze­cho­dzi­li obok mnie, za­wo­łał:

– Ej, pa na to!

Wy­krę­cił się w moją stro­nę, wy­piął bio­dra. Z roz­pię­te­go roz­por­ka wy­sta­wał czu­bek żół­tej cza­pecz­ki. Czuł­ka wes­tchnę­ła z obrzy­dze­niem. Ochro­na kuk­sań­ca­mi i szturch­nię­cia­mi przy­wo­ła­ła Jerka do po­rząd­ku. Wy­tasz­czy­li go za win­kiel.

Dula, po­mi­mo roz­e­mo­cjo­no­wa­nia, za­wia­do­mi­ła sa­ni­ta­riu­szy. Pod­czas wstęp­nej ob­duk­cji kra­snal w czer­wo­nej cza­pecz­ce wy­krył je­dy­nie zła­ma­nie nosa, poza tym pre­ze­si­ko­wi nic się nie stało. Stra­cił tro­chę juchy. Był w cięż­kim szoku, zu­peł­nie nie­zdol­ny do peł­nienia ja­kich­kol­wiek obo­wiąz­ków. Po­ło­ży­li go na ka­na­pie, ob­ło­ży­li lodem, po­da­li prosz­ki prze­ciw­bó­lo­we.

Se­kre­tar­ka wci­snę­ła guzik i prze­rwa wresz­cie się skoń­czy­ła. Po­sta­łem tam jesz­cze z mi­nu­tę, ale nikt nie zwra­cał na mnie uwagi. Jeden sa­ni­ta­riusz zo­stał przy pre­ze­si­ku, za za­mknię­ty­mi drzwia­mi ga­bi­ne­tu. Dula usia­dła za biur­kiem, za­ję­ła się swoją ro­bo­tą i ani razu nie pod­nio­sła na mnie wzro­ku. Po­ją­łem wtedy, że po­wi­nie­nem wra­cać na górę.

W sali pra­cow­ni­czej wszy­scy wga­pia­li się w mo­ni­to­ry, nikt o nic nie pytał. Na to przyj­dzie pora w cza­sie na­stęp­nej prze­rwy. Na razie praca, praca.

Upo­ra­łem się z ra­por­tem na styk. Pięć minut przed dwu­na­stą wy­sła­łem tekst Dulce, ży­cząc miłej lek­tu­ry. Rzecz jasna przy­go­dy An­drze­ja nadal trwa­ły i tym rów­nież mu­sia­łem się zaj­mo­wać. Zli­kwi­do­wa­li­śmy drugi cel. Pry­wat­ny de­tek­tyw, który tro­chę za dużo wie­dział. Dwie kule prze­szły przez tylną szybę. Zo­rien­to­wał się, spoj­rzał w lu­ster­ko w ostat­nim mo­men­cie. Na­ci­snął na klam­kę, ale z sa­mo­cho­du już nie wy­szedł. 

An­drzej czmych­nął do bi­blio­te­ki i uda­wał za­czy­ta­ne­go. Na­de­szła pora na pa­pie­ro­ska i po­ga­du­chy. A było o czym gadać. Temat prze­wod­ni: Jerko Do­be­rek i jego ostat­ni dzień w pracy. Kto­kol­wiek chciał się do­wie­dzieć, co za­szło w móżdż­ku, otrzy­my­wał ode mnie pełną re­la­cję. Su­mie­nie po­zo­sta­wa­ło spo­koj­ne. Jerko wy­le­ciał, więc czemu mia­ło­by go ob­cho­dzić, co się tu o nim mówi? Poza tym to nie były ploty, tylko naj­szczer­sza praw­da. Z nie­ja­sno­ści wy­ro­sły­by wy­bu­ja­łe do­po­wie­dze­nia, a ja, chcąc temu za­po­biec, roz­po­wszech­nia­łem wła­ści­wą wer­sję zda­rzeń.

Sam zo­sta­łem uświa­do­mio­ny, że to, co wi­dzia­łem na dole, nie było koń­cem wy­czy­nów mego ko­le­gi. Jego wej­ście na salę z żół­tym dzyndz­lem wy­sta­ją­cym ze spodni można już okre­ślić prze­kro­cze­niem pew­nej gra­ni­cy. Ale zwie­wa­nie przed ochro­ną? Tego się nie spo­dzie­wa­łem. Przede wszyst­kim na­su­wa się py­ta­nie: dokąd? Wyj­ście z Korpu w środ­ku mia­sta to pewna śmierć. Roz­mia­ry oto­cze­nia na ze­wnątrz naj­czę­ściej oka­zu­ją się za­bój­cze dla li­li­pu­ta. Nagłe spad­ki, od­le­gło­ści nie do prze­sko­cze­nia, mnó­stwo szcze­lin. 

Czło­wiek weź­mie cię za muchę albo zdep­cze nie­opatrz­nie. Za­gro­że­niem są rów­nież wszel­kie­go ro­dza­ju inne dra­pież­ni­ki, mniej­sze i więk­sze, od pa­ją­ków po psy.

Ochro­nia­rze po­bie­gli za nim, ale to rosłe kra­sna­le, prze­waż­nie wy­ka­zu­ją się siłą, nie szyb­ko­ścią. Odkąd opu­ści­li salę, nikt ich nie wi­dział, z Jer­kiem, czy bez.

– Róż­nie to w życiu bywa – pod­su­mo­wał Zyl Przty­czek, po czym roz­brzmiał dzwo­nek.

Ostat­nie za­da­nie na ten dzień: zli­kwi­do­wać wi­ce­sze­fa lo­kal­nej mafii. Chyba naj­więk­sze wy­zwa­nie w tym mie­sią­cu. Kto się wy­ka­że, do­sta­nie pre­mię. Kto nie utrzy­ma rytmu, w naj­gor­szym wy­pad­ku po­dzie­li los Jerka.

Przez korki pra­wie dwie go­dzi­ny za­ję­ło nam do­tar­cie na miej­sce. Za­pa­dał wie­czór.

Za­cza­je­ni za śmiet­ni­kiem w ciem­nej alej­ce, ob­ser­wo­wa­li­śmy tylne wyj­ście re­stau­ra­cji, któ­rej wła­ści­cie­lem był Józef Lew­ski – pseu­do­nim Grzy­wa. W sali za­pa­dła cisza tak głę­bo­ka, że aż fi­zycz­nie od­czu­wal­na. Po­waż­nie, ból krę­go­słup stał się nie do znie­sienia, odkąd prze­sta­li­śmy stu­kać w kla­wi­sze. An­drzej trwał w bez­ru­chu, sku­lo­ny za śmiet­ni­kiem z pi­sto­le­tem w dłoni.

Wtem przy­szło po­wia­do­mie­nie. Mail od Czuł­ki:

Spra­woz­da­nie bez­na­dziej­ne. Należy poprawić po godzinach. Pozdrawiam, DC.

Ze zre­zy­gno­wa­niem po­krę­ci­łem głową. Po chwi­li znowu brzdęk­nię­cie, tym razem agresywniejsze i nie tylko u mnie. Na wszyst­kich mo­ni­to­rach wy­świe­tli­ło się bi­ją­ce czer­wie­nią ostrze­że­nie. Nigdy wcze­śniej nie wi­dzia­łem tego ko­mu­ni­ka­tu: Nie­au­to­ry­zo­wa­ne otwar­cie ko­mo­ry z pro­ce­so­rem.

Ko­lej­na fala brzdęk­nięć prze­to­czy­ła się przez salę. Pro­gram Andrzej.exe prze­stał dzia­łać. Pa­trzy­li­śmy po sobie skon­fun­do­wa­ni. Kon­ster­na­cja wzro­sła, gdy w Korpie zawył alarm.

Ktoś wy­szedł z re­stau­ra­cji. Cy­borg pod­niósł się na równe nogi. Pa­mię­tał wcze­śniej­sze usta­le­nia, ale poza tym dzia­łał na au­to­pi­lo­cie. W pełni sku­pio­ny na swym celu wy­szedł zza śmiet­ni­ka i wy­ce­lo­wał w si­we­go męż­czy­znę, nie zwra­ca­jąc uwagi na jego cyn­gli.

Oni od razu się­gnę­li po pi­sto­le­ty, wy­pa­li­li w naszą stro­nę. An­drzej od­po­wie­dział ogniem. Jeden z gang­ste­rów do­stał w bark, drugi ja­kimś cudem uni­kał kul, szedł na­przód i strze­lał, strze­lał cel­nie. Ke­vla­ro­wa po­wło­ka pod skórą chro­ni­ła be­be­chy cy­bor­ga, ale tylko w pew­nym stop­niu. Jeśli strzał pad­nie z bli­ska i pod od­po­wied­nim kątem, po­cisk się prze­bi­je.

Kula tra­fi­ła w czoło An­drze­ja. Całym Kor­pem za­trzę­sło. Za­trzesz­cza­ły wa­ha­dła od­po­wie­dzial­ne za utrzy­my­wa­nie nas prostopadle do pod­ło­ża. Na­stą­pił lekki prze­chył, czu­łem, że wbi­jam się w krze­seł­ko. Na szczę­ście wszyst­ko prócz kra­sna­li było tutaj do sie­bie przy­spa­wa­ne.

Stra­ci­li­śmy łącz­ność z pro­ce­so­rem. Nie wie­dzie­li­śmy, w jakim sta­nie znaj­du­je się cy­borg. Je­dy­nym co nie prze­sta­ło funk­cjo­no­wać był duży ekran na końcu sali. Celuj An­drze­ju, celuj!

 Nagle po pro­stu po­le­cia­łem do tyłu, nad biur­kiem kra­sna­la ze sta­no­wi­ska za mną, potem dalej nad ko­lej­ny­mi sta­no­wi­ska­mi. Ośle­pił mnie błysk. Roz­legł się grzmot i prze­raź­li­wie gło­śny wrzask. Póź­niej nic już nie sły­sza­łem. 

Każdy od­dech wią­zał się z bólem nie do opi­sa­nia. Przy­gnie­cio­ny ogrom­nym cię­ża­rem nie byłem w sta­nie się ru­szyć. Pisz­cza­ło mi w uszach, szu­mia­ło w gło­wie, ekran świa­do­mo­ści śnie­żył. Mimo to pa­trzy­łem przez szcze­li­nę w przy­gnia­ta­ją­cym mnie gru­zie. Skon­sta­to­wa­łem, że mam nad sobą płat czo­ło­wy An­drze­ja, roz­trza­ska­ny te­le­bim. Była tam teraz wiel­ka dy­mią­ca dziu­ra. Zaj­rza­ło do niej ol­brzy­mie oko. Za­mru­ga­ło.

Wszyst­ko unio­sło się na uła­mek se­kun­dy. Ustał ból, po­czu­łem ulgę, lek­kość. Uła­mek se­kun­dy minął. Wszyst­ko opa­dło z im­pe­tem. Po­gru­cho­ta­ło kości. Kli­sza ze­rwa­ła się po raz drugi.

Ol­brzy­mia po­marsz­czo­na twarz. Grzy­wa Lew­ski. Uniósł mnie przy po­mo­cy pę­se­ty. Ostat­ni uścisk w klat­ce i nic już nie wi­dzia­łem, nie sły­sza­łem, nie czu­łem.