Bezsens

 Nagły atak kaszlu u Colina zmusił Reesa do zwolnienia kroku. Z Colinem było źle, to nie ulegało wątpliwościom – silnie krwawiące ramię dawało mu się we znaki coraz bardziej. Nawet wspierając się na ramieniu kompana ledwo mógł iść, na szczęście do meliny, gdzie Colinowi będzie można pomóc, nie zostało już daleko. 

-Trzymaj się stary, zaraz będziemy na miejscu – sapnął Rees, podnosząc przyjaciela do pionu – jeszcze chwila i Boris poskłada cię do kupy. 

Odpowiedziało mu jedynie niemrawe pomrukiwanie Colina, który niechętnie przyspieszył kroku. Szli przez opuszczony rejon dzielnicy przemysłowej, niezdatny do zamieszkania przez ludzi z powodu bliskości fabryk i produkowanych przez nie zanieczyszczeń, który w świetle księżyca wyglądał jak żywcem wyjęty z horroru. Okolica jednak nadawała się doskonale na miejsca spotkań szemranych osobistości, chcących załatwiać równie szemrane interesy z dala od ciekawskich oczu i uszu uczciwych mieszkańców miasta. Wokół nich były jedynie resztki rozpadających się budynków mieszkalnych, które najpewniej niedługo zostaną wyburzone, by w ich miejscu mogły wyrosnąć kolejne hale produkcyjne, niczym komórki nowotworowe w chorym ciele. Ulica za ulicą, mijali smętne wraki dawnych mieszkań, sklepów, restauracji, miejsc dawno opuszczonych przez ich mieszkańców, którzy zostali eksmitowani z nich przez nowych właścicieli terenu, którzy nie dali im wielkiego wyboru. Wśród tych niesprzyjających życiu warunków znajdowało się miejsce, w którym to urzędował, swego czasu światowej sławy, chirurg, który to jednak z powodu pewnych wydarzeń, o których nigdy nikomu nie powiedział, musiał się tam zaszyć, zabijając czas przyjmowaniem pacjentów, którzy woleli nie pokazywać się w szpitalu. 

 Ciałem Colina znowu wstrząsnął kaszel. 

-Ni-e dam… już rady – jęknął, uginając się pod ciężarem swojego ciała.

-Dasz, dasz, jesteś przecież bogaty! Kto zaopiekuje się twoją działką, jeśli teraz wykitujesz? – namawiał go Rees, wypatrując tego jednego, konkretnego budynku. – Poza tym Lisa nie da mi żyć, jeśli nie odstawię cię do domu. 

-Nie przypominaj mi o niej – warknął Colin, w którego nagle wstąpiły siły. -Trzeba było jej posłuchać, żeby się w to nie pakować.

“Ledwo żyje, a i tak prawi kazania” pomyślał Rees, gdy jego oczom ukazał się mały, jednopiętrowy domek, w którego oknie paliła się świeczka, znak, że Boris przyjmuje. “W końcu” pomyślał, po czym powiedział: 

-Nie próbuj nawet mi teraz wymięknąć, jesteśmy na miejscu. 

Z Colinem na ramieniu zapukał do drzwi. Z początku nikt nie otworzył, ani nawet nie odpowiedział, co wzbudziło w Reesie głęboki niepokój, zapukał więc po raz drugi, a gdy i to nie przyniosło efektu, zaczął walić w drzwi pięścią. 

-Nie hałasuj tak, łeb mi pęka – upomniał go Colin. 

Nie słuchając go, Rees miał już zamiar wyważyć drzwi, gdy nagle pokazał się w nich rosły mężczyzna z pistoletem wycelowanym w dwójkę na progu. 

-Ktoście wy? Co tu robicie? – warknął nie spuszczając broni. 

-Braliśmy udział w napadzie dla Sheldona – odpowiedział spokojnie Rees. Następnie wskazał na Colina i dodał: 

-On jest ranny, stracił dużo krwi. Powiedz Borisowi że to Colin i Rees. 

Drzwi się zamknęły, zaś po kilku pełnych napięcia minutach obaj mężczyźni weszli do środka.

Wewnątrz zobaczyli korytarz, po którego obu bokach było dwoje drzwi. Po lewej stronie były zaś schody, po których zbiegał starszy mężczyzna z okrągłymi okularach na nosie, naprędce zakładający fartuch. 

-Co z nim? – zapytał nie witając się. – O co ja pytam, od razu widać że trzeba go operować. Za mną, Rico! - zwrócił się do mężczyzny, który wpuścił ich do środka – przygotuj mi salę, pospiesz się! 

Ruszyli we czterech do jednych z drzwi, po których otwarciu ukazała się dobrze wyposażona sala operacyjna. Położyli ledwo przytomnego Colina na stole, po czym Rees powiedział do niego: 

-Trzymaj się bracie, dasz sobie radę… 

Chciał mu powiedzieć więcej, jednak Rico wyprowadził go na korytarz i zamknął drzwi. Rees usiadł na krześle, czując jak nagle opuszcza go adrenalina, obecna w jego organizmie od momentu przeprowadzenia napadu, podczas którego wywiązała się strzelanina w której zginął Fabian, a Colin został ciężko ranny. Nagle poczuł się bardzo senny, chciał za wszelką cenę utrzymać się na nogach, jednak zmęczenie go pokonało. Sam nie wie ile przespał, snem bez snów, jednak w momencie, w którym Boris go obudził, by przekazać wiadomość, był w pełni świadomy. 

 Colin nie żyje. Zmarł z powodu utraty krwi. Podobno był martwy w momencie kładzenia go na stole, jednak Boris nie dawał za wygraną i próbował go odratować. 

-Przykro mi przyjacielu, naprawdę – powiedział lekarz kładąc mu rękę na ramieniu. – Robiłem co mogłem. 

Rees go nie słuchał. Myślał tylko nad tym, co powie Lisie, która pewnie zamartwia się teraz o los jej brata, gdy ten leży bez ducha na stole operacyjnym.

Nie wiedział co jej powie. 

Nie chciał wiedzieć.