Reinkarnacja Jonathana Hilla

To był jeden z tych dni, które nad­cho­dzą nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo usi­łu­je­my je od sie­bie od­su­nąć. Na iro­nię losu za­kra­wa fakt, że oka­zał się pięk­ną, sło­necz­ną nie­dzie­lą, w cza­sie któ­rej, jak co ty­dzień, Jo­na­than Hill od­wie­dził córkę. Po obie­dzie za­sie­dli całą ro­dzi­ną w sa­lo­nie. Re­be­ka opo­wia­da­ła o swo­ich nie­by­wa­łych suk­ce­sach w pracy, sta­ra­jąc się przy tym ukryć to, że przez cały czas była po­łą­czo­na z sie­cią. Zięć wpa­try­wał się tępo przed sie­bie, sta­no­wiąc sztan­da­ro­wy przy­kład uza­leż­nie­nia od Syma. Jo­na­than nie miał po­ję­cia, co jego córka widzi w tym czło­wie­ku. Kie­dyś nawet od­wa­żył się o to za­py­tać – od­po­wie­dzia­ła mu, że Matt pisze dla niej nie­złe pro­gra­my, a poza tym jest świet­ny w łóżku. Po­nie­waż oj­ciec nie zdo­łał ukryć zdzi­wie­nia, wy­ja­śni­ła, że oczy­wi­ście cho­dzi o seks w VR. Pró­bo­wa­ła roz­wi­jać temat, a pro­te­sty skoń­czy­ły się na­rze­ka­niem na brak przy­sto­so­wa­nia Jo­na­tha­na do współ­cze­sne­go świa­ta, za­koń­czo­nym ry­tu­al­nym „dał­byś sobie przy­naj­mniej wmon­to­wać gniaz­do”. On jed­nak nie chciał, by wsz­cze­pia­no mu do mózgu elek­tro­dy – na samą myśl o dru­tach się­ga­ją­cych w głąb jego ciała czuł się nie­wy­raź­nie. Nie uległ na­mo­wom ro­dzi­ny, lecz z tego po­wo­du jego kon­tak­ty z bli­ski­mi ogra­ni­cza­ły się do owych co­nie­dziel­nych po­po­łu­dni, w cza­sie któ­rych wszy­scy uda­wa­li, że do­brze się ze sobą bawią. Wszy­scy z wy­jąt­kiem Sary. Jo­na­than pa­mię­tał, jak kie­dyś wsta­ła i spy­ta­ła, kiedy dzia­dek już sobie pój­dzie, bo ona umó­wi­ła się z ko­le­ga­mi w Symie. Re­be­ka za­re­ago­wa­ła wtedy nad­zwy­czaj ostro i mała do­sta­ła pię­cio­go­dzin­ny zakaz ko­rzy­sta­nia z netu. Od tam­tej pory już się nie od­zy­wa­ła. Sie­dzia­ła nie­ru­cho­mo w kącie ka­na­py i wpa­try­wa­ła się w Jo­na­tha­na wy­cze­ku­ją­co wiel­ki­mi, sza­ry­mi ocza­mi. Mil­czą­cy wy­rzut su­mie­nia.

 

Można by są­dzić, że wła­śnie tego ro­dza­ju scena spo­wo­du­je nagłe i nie­chcia­ne oświe­ce­nie Jo­na­tha­na, któ­re­mu już wcze­śniej zda­rza­ło się czuć po­mię­dzy bli­ski­mi ni­czym mu­ze­al­ny eks­po­nat. Jed­nak nie. Fe­ral­ne­go po­po­łu­dnia Sara była wy­jąt­ko­wo oży­wio­na – wdra­pa­ła się dziad­ko­wi na ko­la­na i żywo ge­sty­ku­lu­jąc opo­wia­da­ła o awan­sie swo­jej cza­ro­dziej­ki na ko­lej­ny po­ziom. Nawet za­zwy­czaj mil­czą­cy Matt rzu­cił kilka zdań o wy­czy­nach wła­sne­go dru­ida, a Re­be­ka do­da­ła, że jej także zda­rza się cza­sa­mi po­gry­wać „oczy­wi­ście poza go­dzi­na­mi pracy”. Jo­na­than słu­chał, sta­ra­jąc się po­ta­ki­wać od­po­wied­nio czę­sto. I wtedy, bez żad­ne­go ostrze­że­nia do­tar­ło do niego, że dzie­li go od nich ot­chłań czasu. Czasu, z któ­re­go w do­dat­ku nie­wie­le pa­mię­tał. Garść wy­bla­kłych sce­nek – tylko nie­licz­ne był w sta­nie przy­pi­sać do kon­kret­ne­go roku. Resz­ta uno­si­ła się w bli­żej nie­okre­ślo­nej prze­szło­ści: drob­ne wy­da­rze­nia, uryw­ki, nic god­ne­go uwagi. Tro­chę cie­płych myśli o Danie, kilka wspo­mnień z wy­cie­czek z mło­do­ści. Dni spę­dza­ne w warsz­ta­cie sto­lar­skim. Nie­któ­rzy śmia­li się z Jo­na­tha­na. Po co pra­co­wać, skoro więk­szo­ścią rze­czy zaj­mu­ją się ma­szy­ny, nad któ­ry­mi czu­wa­ją nie­licz­ni, wy­kwa­li­fi­ko­wa­ni i do­brze opła­ca­ni fa­chow­cy, zaś Sym ofe­ru­je nie­ogra­ni­czo­ne moż­li­wo­ści roz­ryw­ki? Od­po­wia­dał wtedy, że „woli czuć, iż coś w życiu robi”. Lubił sa­tys­fak­cję ogar­nia­ją­cą go na widok ukoń­czo­nej pracy. Jego meble miały wzię­cie i nawet nie­źle na nich za­ra­biał – po­sia­da­nie w swoim domu rę­ko­dzie­ła w cza­sach nie­mal cał­ko­wi­cie zme­cha­ni­zo­wa­nej pro­duk­cji było jesz­cze bar­dziej sno­bi­stycz­ne niż w po­przed­nich stu­le­ciach. Przez wiele lat to wy­star­cza­ło. Jo­na­than uwa­żał się za czło­wie­ka szczę­śli­we­go i speł­nio­ne­go.

 

Teraz jed­nak zło­śli­wa myśl na dobre za­gnieź­dzi­ła się w jego czasz­ce. Ostroż­nie zsa­dził wnucz­kę z kolan i po­szedł do ła­zien­ki. Z lu­stra spoj­rza­ła na niego twarz sześć­dzie­się­cio­let­nie­go męż­czy­zny. Si­wie­ją­ce, rzad­kie włosy za­cze­sa­ne tak, by za­kryć po­więk­sza­ją­cą się ły­si­nę. Ob­wi­słe po­licz­ki, po­dwój­ny pod­bró­dek, sińce pod ocza­mi. Zmarszcz­ki. Jego twarz. Jak mógł wcze­śniej tego nie do­strze­gać? Przez chwi­lę Jo­na­than usi­ło­wał wma­wiać sobie, że prze­sa­dza. Włosy prze­rze­dzi­ły się tylko tro­chę, a sińce pod ocza­mi ro­bi­ły mu się także w mło­do­ści. Jasne. Wy­cią­gnął z kie­sze­ni prze­no­śny da­ta­pad i wy­świe­tlił swoje zdję­cie sprzed trzy­dzie­stu lat. Róż­ni­ca była przy­tła­cza­ją­ca. Po­pa­trzył w dół na po­kaź­ny brzuch, na ręce, gdzie spod skóry za­czy­na­ły prze­świ­ty­wać nie­bie­ska­we żyły i na któ­rej ma­lo­wa­ły się ciem­niej­sze plamy. Oparł się cięż­ko o umy­wal­kę. Bez­oso­bo­wy głos na­tych­miast za­py­tał go, czy po­trze­bu­je leków na nad­ci­śnie­nie. Za­prze­czył, wy­pro­sto­wał się i ener­gicz­nym kro­kiem wró­cił do sa­lo­nu.

 

Wyraz twa­rzy ojca za­nie­po­ko­ił Re­be­kę. Jo­na­than uprze­dził jej py­ta­nie.

– Nie naj­le­piej się czuję. Chyba już pójdę.

Spoj­rze­nie córki na chwi­lę stało się nie­obec­ne.

– Wagon bę­dzie za mi­nu­tę. Czy ma cię za­wieźć do kli­ni­ki?

Jo­na­than mach­nął ręką.

– Nie sądzę, by to było coś po­waż­ne­go.

– Kiedy ostat­nio ak­tu­ali­zo­wa­łeś Ho­me­Me­da?

Za­sta­no­wił się. Wi­dząc jego za­su­mo­wa­ną minę, Re­be­ka po­now­nie po­łą­czy­ła się z sie­cią.

– Za­in­sta­lu­ję dla cie­bie naj­now­szą wer­sję – po­wie­dzia­ła sta­now­czo – Cho­ciaż być może star­sze są bar­dziej… kom­pa­ty­bil­ne z tobą.

– Chcesz po­wie­dzieć, że są rów­nie sta­ro­świec­kie, jak ja – Jo­na­than uśmiech­nął się kwa­śno – Nie uwzględ­nia­ją tych wszyst­kich wa­szych mo­dy­fi­ka­cji.

– Za­wsze uwa­ża­łam, że źle ro­bi­łeś, ską­piąc na le­ka­rzy. Jakiś mie­siąc temu wi­dzia­łam się w realu z matką i uwierz mi, wy­glą­da jak moja sio­stra – od­pa­ro­wa­ła Re­be­ka – Nie ro­zu­miem, co zdroż­ne­go wi­dzia­łeś w te­ra­pii komór…

– Masz rację. – Wie­dział, że tylko w ten spo­sób utnie jej ty­ra­dę. Poza tym, za­sta­no­wił się nagle, pew­nie istot­nie miała rację. – Obie­cu­ję, że przej­dę się do kli­ni­ki.

– To do­brze – pod­su­mo­wa­ła Re­be­ka tonem nie zno­szą­cym sprze­ci­wu – Po­wiem matce, że za­czą­łeś po­stę­po­wać roz­sąd­nie. Ucie­szy się. Za­wsze ży­wi­ła do cie­bie pe­wien sen­ty­ment, choć nigdy nie mogła zro­zu­mieć, dla­cze­go byłeś taki… ana­chro­nicz­ny.

– Może chcia­łem za­trzy­mać czas – mruk­nął bar­dziej do sie­bie. „I patrz, za­miast tego ze­sta­rza­łeś się szpet­nie, pod­czas gdy twoja eks pro­wa­dza się z dwu­dzie­sto­lat­ka­mi. A to ci się udało!” – Dam ci znać, jak będę coś wie­dział.

 

Zde­cy­do­wał, że wy­sią­dzie wcze­śniej i przej­dzie się choć ka­wa­łek. W głębi duszy li­czył na to, że prze­ko­na sam sie­bie od­no­śnie wła­snej kon­dy­cji. Jed­nak widok prze­chod­niów cał­ko­wi­cie ze­psuł mu humor. Wszy­scy mieli smu­kłe, wy­mo­de­lo­wa­ne syl­wet­ki, gład­ką skórę i gęste włosy. Jo­na­than za­pra­gnął jak naj­szyb­ciej wró­cić do sie­bie i za­mknąć się w pach­ną­cym ku­rzem, po­zba­wio­nym więk­szo­ści no­wo­cze­snych udo­god­nień miesz­ka­niu. Ukryć się i prze­cze­kać. Już w domu roz­siadł się w ulu­bio­nym fo­te­lu i włą­czył mu­zy­kę. Nie na wiele się to zdało. Po pię­ciu mi­nu­tach stwier­dził, że boli go krę­go­słup. Resz­tę dnia Jo­na­than spę­dził, pró­bu­jąc od­cy­fro­wać dane z Ho­me­Me­da. Na­za­jutrz z sa­me­go rana za­dzwo­nił na in­fo­li­nię me­dycz­ną, jed­nak pro­gram dia­gno­stycz­no-kon­sul­ta­cyj­ny wy­rzu­cił z sie­bie ko­lej­ny stek dziw­nie brzmią­cych słów. Ro­zu­miał tylko jedno. Po­stę­pu­ją­ca de­ge­ne­ra­cja. Wie­dział, że to nor­mal­ne. Nawet ci, któ­rzy pod­da­wa­li się kosz­tow­nym te­ra­piom opóź­nia­ją­cym sta­rze­nie, w końcu umie­ra­li. „Ale żyli znacz­nie dłu­żej” – wy­krzy­ki­wał głos w jego gło­wie. Przez jakąś go­dzi­nę Jo­na­than mio­tał się w pa­ni­ce po miesz­ka­niu, zanim za­mó­wił po­rząd­ną dawkę an­ty­de­pre­san­tów, które po­grą­ży­ły go na resz­tę dnia w bło­giej bez­tro­sce. Gdy po­czuł, że dzia­ła­nie leku mija, łyk­nął ta­blet­ki na­sen­ne. Po ty­go­dniu na środ­kach miał już tego ser­decz­nie dosyć. Mu­siał zde­cy­do­wać się na ten krok.

 

Kli­ni­ka prze­ra­zi­ła Jo­na­tha­na. Jasny, prze­szklo­ny hol, gdzie spo­tkał za­le­d­wie jed­ne­go pa­cjen­ta. Au­to­ma­tycz­na re­cep­cja. Biała sala przy­jęć, w któ­rej roz­ma­wiał z ko­lej­nym botem. Pro­gram skie­ro­wał męż­czy­znę na ba­da­nia i za­ofe­ro­wał noc­leg w ob­rę­bie szpi­ta­la. Po trzech dniach miał już wszyst­kie wy­ni­ki – od mor­fo­lo­gii po re­zo­nans ma­gne­tycz­ny. Ro­zu­miał tylko nie­któ­re z nich. Zna­czą­cy uby­tek czer­wo­ne­go szpi­ku. Tward­nie­nie chrzą­stek. Spa­dek za­war­to­ści wap­nia w ko­ściach. Otłusz­cze­nie na­rzą­dów we­wnętrz­nych. Męt­nie­nie so­cze­wek. Uby­tek re­cep­to­rów słu­cho­wych. Skró­co­ne te­lo­me­ry. Au­to­mat me­dycz­ny nie wy­ka­zał się zbyt­nią em­pa­tią. Bez­oso­bo­wym gło­sem po­in­for­mo­wał Jo­na­tha­na, że przy od­po­wied­nim le­cze­niu po­wi­nien pożyć jesz­cze ze dwa­dzie­ścia lat. Wy­ge­ne­ro­wał plan ćwi­czeń, opty­mal­ną dietę, podał naj­od­po­wied­niej­szą dłu­gość snu. Za­ofe­ro­wał wsz­cze­pie­nie im­plan­tów w krę­go­słup, ope­ra­cje pla­stycz­ne, ku­ra­cję z wy­ko­rzy­sta­niem kwasu hia­lu­ro­no­we­go, od­sy­sa­nie tłusz­czu oraz wy­mia­nę ucha we­wnętrz­ne­go na elek­tro­nicz­ne ana­lo­gi. Jo­na­than przy­stał na wszyst­kie pro­po­zy­cje.

 

Kilka mie­się­cy póź­niej rze­czy­wi­ście czuł się le­piej. Z lu­stra spo­glą­da­ła na niego znacz­nie młod­sza twarz. Znik­nął także brzu­szek. Jo­na­than gra­tu­lo­wał sobie od­wa­gi. Pierw­sze ty­go­dnie po ope­ra­cjach spę­dził w Symie. Teraz nie mógł zro­zu­mieć, dla­cze­go tak długo bro­nił się przed pod­łą­cze­niem. Tyle lat mar­no­wał takie moż­li­wo­ści… Re­be­ka miała rację, a teraz mu­siał wszyst­ko nad­ro­bić. Z gor­li­wo­ścią świe­żo na­wró­co­ne­go Jo­na­than za­głę­bił się w sieci. Nie mu­siał długo cze­kać na spo­dzie­wa­ne ko­rzy­ści. Po­ja­wi­ły się też takie, któ­rych nie ocze­ki­wał. Nigdy jesz­cze nie miał tylu zna­jo­mych. Sara na­resz­cie się do niego prze­ko­na­ła – nawet po­mo­gła mu za­pro­jek­to­wać wła­sne­go awa­ta­ra. Mógł się co­dzien­nie wi­dy­wać z córką. Le­piej też po­znał swo­je­go zię­cia, który w VR pre­zen­to­wał się nie­zwy­kle efek­tow­nie. Wnucz­ka zdra­dzi­ła Jo­na­tha­no­wi, że two­rze­nie cy­fro­we­go wi­ze­run­ku za­ję­ło jej ojcu pięć mie­się­cy. Efekt był wart wło­żo­nej pracy. Jo­na­than także pró­bo­wał na­uczyć się pro­gra­mo­wa­nia, by móc w więk­szym stop­niu wpły­wać na swoją pry­wat­ną prze­strzeń i wy­gląd awa­ta­rów. Matt wy­szpe­rał dla niego pro­gram gra­ficz­ny z bar­dzo in­tu­icyj­nym in­ter­fej­sem, w któ­rym obiek­ty ge­ne­ro­wa­ło się, rzeź­biąc w bry­łach o za­da­nych wy­mia­rach. Rze­mieśl­ni­cze do­świad­cze­nie Jo­na­tha­na nie­ocze­ki­wa­nie oka­za­ło się bar­dzo przy­dat­ne i nawet scep­tycz­na zwy­kle Re­be­ka po­chwa­li­ła wy­sił­ki ojca.

 

W ten spo­sób kupił sobie do­dat­ko­we sześć lat spo­ko­ju. Re­gu­lar­nie od­wie­dzał kli­ni­kę, co ty­dzień uczęsz­czał też do praw­dzi­we­go, ży­we­go psy­cho­lo­ga i dla pew­no­ści ko­rzy­stał z usług ana­lo­gicz­ne­go opro­gra­mo­wa­nia. Dok­tor Lena Har­ris bar­dzo wspie­ra­ła sta­ra­nia Jo­na­tha­na. Po­ma­ga­ła ukła­dać plan dnia i wy­bie­rać ży­cio­we cele. Za­chę­ca­ła do ak­tyw­ne­go trybu życia. Lo­gicz­ną ar­gu­men­ta­cją roz­wie­wa­ła obawy męż­czy­zny, a w razie prze­dłu­ża­ją­cej się chan­dry prze­pi­sy­wa­ła leki. Tłu­ma­czy­ła, że wsz­cze­py mają na celu pod­wyż­sze­nie kom­for­tu i „nie ma się czym mar­twić, teraz wszy­scy tak robią”. Jo­na­than ufał jej bez­gra­nicz­nie. Do czasu. Któ­re­goś dnia spo­strzegł, że od­po­wie­dzi i po­ra­dy dok­tor Har­ris są mniej zróż­ni­co­wa­ne niż te, które pod­su­wał mu pro­gram. Matt wy­ja­śnił te­ścio­wi, że baza da­nych so­ftwa­re’u za­wie­ra te­ra­pie gro­ma­dy spe­cja­li­stów. Ar­gu­ment był sen­sow­ny, jed­nak Jo­na­than na­brał po­dej­rzeń. Za­miast bez­kry­tycz­nie przyj­mo­wać wszyst­ko, co psy­cho­loż­ka do niego mó­wi­ła, sta­rał się ana­li­zo­wać jej wy­po­wie­dzi. Za­uwa­żył, że ile­kroć za­czy­na mówić Lenie o swoim lęku przed śmier­cią, ona zręcz­nie zmie­nia temat roz­mo­wy. Po co mar­twić się o przy­szłość i za­tru­wać swym stra­chem te­raź­niej­szość? Tech­ni­ka me­dycz­na cały czas idzie do przo­du. Na pewno coś wy­my­ślą. Le­piej niech opo­wie jej o swoim ty­go­dniu. Czy zre­ali­zo­wał plan? A może wy­ko­nał coś ponad? Tak? To zna­ko­mi­cie, wprost cu­dow­nie… Na­praw­dę, nie­je­den mógł­by po­zaz­dro­ścić Jo­na­tha­no­wi de­ter­mi­na­cji i werwy. Kto, jak kto, ale on żyje peł­nią życia. Po­wi­nien od­czu­wać sa­tys­fak­cję. Jeśli jed­nak jego po­ziom za­do­wo­le­nia spada, naj­le­piej niech wy­bie­rze się w po­dróż. Ona na przy­kład dwa mie­sią­ce temu od­wie­dzi­ła re­zer­wat le­mu­rów na Ma­da­ga­ska­rze. Było cu­dow­nie. Jeśli tylko Jo­na­than ze­chce, może zo­ba­czyć w Symie za­re­je­stro­wa­ny zapis jej po­dró­ży. Może to go za­chę­ci.

 

Osią­gnię­tą wiel­kim wy­sił­kiem rów­no­wa­gę znisz­czy­ło ko­lej­ne z po­zo­ru błahe wy­da­rze­nie. Tym razem rzecz miała miej­sce w Symie. Ork-sza­man po­ko­ny­wał Jo­na­tha­na w każ­dej ko­lej­nej walce, a prze­cież po­wie­dzia­no mu, że z jego po­zio­mem spo­koj­nie mógł mie­rzyć się z tym bos­sem. Gdy po raz ko­lej­ny udał się do chaty sza­ma­na ob­ła­do­wa­ny wszel­kim do­stęp­nym sprzę­tem i na wszyst­kich moż­li­wych elik­si­rach, za­stał orka już ubi­te­go. Zwy­cięz­cą oka­zał się el­fic­ki wo­jow­nik, czte­ry po­zio­my niż­szy od po­sta­ci Jo­na­tha­na. Do­ga­da­li się i zro­bi­li kilka wspól­nych wy­praw. Elf za­pro­sił nawet no­we­go to­wa­rzy­sza do swo­jej dru­ży­ny. Jo­na­than na­gry­wał ich wspól­ne walki, by potem bez końca je od­twa­rzać i ana­li­zo­wać. Wnio­ski były jasne. Byli od niego szyb­si. Znacz­nie szyb­si. Wy­szpe­ra­nie pro­gra­mu do po­mia­rów czasu re­ak­cji nie było trud­ne. Wy­ko­nał testy i po­rów­nał ze śred­ni­mi wy­ni­ka­mi. Wy­padł nie­ko­rzyst­nie. Powód mógł być tylko jeden. Męż­czy­zna udał się do kli­ni­ki na trzy mie­sią­ce przed prze­wi­dzia­ny­mi ba­da­nia­mi okre­so­wy­mi, a na­stęp­nie prze­ana­li­zo­wał i po­rów­nał swoje dane me­dycz­ne z ostat­nich pię­ciu lat. Sto­sun­ko­wo szyb­ko zo­rien­to­wał się, że ow­szem, sta­rze­nie zo­sta­ło spo­wol­nio­ne, ale nie ty­czy­ło się to ukła­du krą­że­nia oraz ner­wo­we­go.

 

Po głęb­szej ana­li­zie Jo­na­than do­strzegł też, że sporo za­le­co­nych te­ra­pii miało je­dy­nie spra­wić, by wy­glą­dał i czuł się mło­dziej. Leki, które za­ży­wał, w więk­szo­ści były po pro­stu sty­mu­lan­ta­mi. Gdy rzu­cił pro­chy, po paru dniach po­czuł się wy­koń­czo­ny. Nie mógł spać, miał kło­po­ty z kon­cen­tra­cją, trzę­sły mu się ręce. Au­to­mat dia­gno­stycz­ny grzecz­nie i bez­oso­bo­wo wy­tłu­ma­czył, że ko­niecz­ne będą bar­dziej za­awan­so­wa­ne te­ra­pie. On nie może ta­kich za­le­cić – do tego nie­zbęd­na jest kon­sul­ta­cja ży­we­go spe­cja­li­sty. W jego bazie da­nych były jed­nak od­po­wied­nie kon­tak­ty. Jo­na­than na­tych­miast umó­wił się na wi­zy­tę.

 

Ta kli­ni­ka zro­bi­ła na Jo­na­tha­nie o wiele lep­sze wra­że­nie – ele­ganc­ka i oto­czo­na zie­le­nią. Ga­bi­net dok­to­ra Kre­is­sa mie­ścił się w elip­so­idal­nym prze­szklo­nym bu­dyn­ku, po­łą­czo­nym z resz­tą kom­plek­su ko­ry­ta­rza­mi cią­gną­cy­mi się na i nad po­zio­mem grun­tu. We­wnątrz cze­ka­ła na Jo­na­tha­na młoda ko­bie­ta w bia­łym uni­for­mie z lo­giem Exchan­ge. Za­in­ka­so­wa­ła opła­tę za wi­zy­tę i za­pro­wa­dzi­ła do ga­bi­ne­tu. Tam Jo­na­than wy­rzu­cił z sie­bie wszyst­kie obawy. Gdy skoń­czył, le­karz roz­to­czył przed nim wspa­nia­łą wizję moż­li­wo­ści wy­mia­ny zu­ży­tych or­ga­nów i ko­mó­rek. Cena, któ­rej za­żą­dał za prze­pro­wa­dze­nie te­ra­pii, była wpraw­dzie wy­gó­ro­wa­na, ale „na wła­snym zdro­wiu nie warto oszczę­dzać, czyż nie?” Jo­na­than był ocza­ro­wa­ny no­wy­mi per­spek­ty­wa­mi.

– Kiedy bę­dzie­my mogli za­cząć? – za­py­tał, gdy już skoń­czy­li oma­wiać kwe­stie fi­nan­so­we.

– Kiedy tylko pan ze­chce. Choć­by jutro. Je­dy­ne co nas ogra­ni­cza, to czas trans­por­tu pań­skich za­ban­ko­wa­nych ko­mó­rek – od­parł dr Kre­iss, szcze­rząc w nie­na­gan­nym uśmie­chu gar­ni­tur im­plan­tów.

Jo­na­than zdę­biał.

– Ja­kich za­ban­ko­wa­nych ko­mó­rek?

Tym razem le­karz przez chwi­lę wpa­try­wał się w pa­cjen­ta nie­ro­zu­mie­ją­cym wzro­kiem.

– Pań­skich za­ban­ko­wa­nych ko­mó­rek ma­cie­rzy­stych – od­po­wie­dział po­wo­li – Czyż­by pan ich nie po­sia­dał?

Kil­ka­na­ście na­stęp­nych se­kund za­ję­ło Jo­na­tha­no­wi roz­pacz­li­we prze­szu­ki­wa­nie pa­mię­ci. Potem pod­dał się i po­łą­czył z miej­ską kli­ni­ką. Jego naj­gor­sze obawy po­twier­dzi­ły się szyb­ko. Nie było żad­nych za­ban­ko­wa­nych ko­mó­rek. Ow­szem, to była stan­dar­do­wa pro­ce­du­ra. Nie sko­rzy­stał z niej.

– Nie de­po­no­wa­łem swo­ich ko­mó­rek – od­po­wie­dział wresz­cie.

Dr Kre­iss aż od­chy­lił się w fo­te­lu.

– W ogóle? – za­py­tał z nie­do­wie­rza­niem.

– Widzi pan, jak byłem młody, nie my­śla­łem o ta­kich rze­czach. Czy to kom­pli­ku­je pro­ce­du­rę?

– Przy­kro mi to mówić, ale to unie­moż­li­wia pro­ce­du­rę.

Jo­na­than zmar­twiał.

– Ale czy… w takim razie nie można po­brać tych ko­mó­rek teraz?

Le­karz po­krę­cił głową.

– W pań­skim wieku na­gro­ma­dze­nie przy­pad­ko­wych mu­ta­cji jest zbyt duże. Ry­zy­ko no­wo­two­rze­nia prze­kra­cza normę… To zna­czy, że ist­nie­je spora szan­sa, że w wy­ho­do­wa­nych przez nas tkan­kach roz­wi­nie się no­wo­twór – dodał, wi­dząc zdez­o­rien­to­wa­ną minę Jo­na­tha­na.

– Ale to tylko szan­sa… – za­opo­no­wał nie­do­szły pa­cjent sła­bym gło­sem.

– Nie po­dej­mie­my ta­kie­go ry­zy­ka – po­wie­dział Kre­iss twar­do – Pół wieku temu, kiedy tech­no­lo­gia była nowa, wiele kli­nik zban­kru­to­wa­ło w wy­ni­ku po­zwów.

– Mogę pod­pi­sać, że to na wła­sną od­po­wie…

– Nie – uciął le­karz.

– Za­pła­cę… – bro­nił się Jo­na­than.

– Czyż­by su­ge­ro­wał pan ła­pów­kę?

– Nic z tych rze­czy… Ja po pro­stu…

– Pro­szę pana. Na­praw­dę nie mo­że­my panu pomóc. Sam pan sobie wi­nien.

Jo­na­than aż skur­czył się w fo­te­lu. Twarz dr Kre­is­sa na mo­ment zła­god­nia­ła.

– Pro­szę się tak nie za­mar­twiać. Stan pań­skie­go zdro­wia jest wy­so­ce za­do­wa­la­ją­cy. („jak na pań­ski wiek” dodał w my­ślach Jo­na­than). Pro­szę kon­ty­nu­ować sto­so­wa­ną obec­nie te­ra­pię. I nade wszyst­ko uni­kać stre­sów. Mogę prze­pi­sać panu zna­ko­mi­ty śro­dek. Zo­ba­czy pan, po­czu­je się pan jak nowo na­ro­dzo­ny.

– Ko­lej­ny neu­ro­mo­du­la­tor? – spy­tał stary czło­wiek zja­dli­wie.

– Panie Hill – Ton głosu le­ka­rza na po­wrót stał się ostry – Może pan nie brać mo­du­la­to­rów i spę­dzić ko­lej­ne lata („ostat­nie lata mo­je­go życia”) czu­jąc się fa­tal­nie, albo je brać i przy­naj­mniej cie­szyć się do­brym sa­mo­po­czu­ciem. Co pan wy­bie­ra?

Nie za­sta­na­wiał się długo. Elek­tro­nicz­ną re­cep­tę prze­sła­no mu przez Sym.

 

Teraz po­zo­sta­ło tylko łykać pro­chy, sie­dzieć jak naj­wię­cej w VR, by nie mu­sieć za czę­sto oglą­dać ani czuć swo­je­go ciała i cze­kać na ko­niec. Po­sta­wio­ny wobec nie­uchron­ne­go Jo­na­than przy­po­mniał sobie, że prze­cież po­dob­no (tak mó­wi­ła mu matka) po­sia­da nie­śmier­tel­ną duszę. Za młodu nie­spe­cjal­nie się tym in­te­re­so­wał, głów­nie dla­te­go, że re­li­gia jego ro­dzi­ców wy­ma­ga­ła dys­cy­pli­ny i sa­mo­ogra­ni­cza­nia się, nie ofe­ru­jąc ni­cze­go w za­mian, poza mgli­sty­mi obiet­ni­ca­mi na­gro­dy w przy­szłym życiu. Teraz jed­nak po­ten­cjal­ne za­świa­ty wy­da­ły się Jo­na­tha­no­wi lep­sze niż nic. Nie­za­wod­na wy­szu­ki­war­ka w kilka set­nych se­kun­dy spo­rzą­dzi­ła dla niego listę bar­dziej i mniej po­pu­lar­nych dok­tryn wraz z ad­re­sa­mi świą­tyń i zgro­ma­dzeń. Po kilku dniach in­ten­syw­ne­go prze­glą­da­nia ma­te­ria­łów, wli­cza­jąc w to blogi i wy­po­wie­dzi na por­ta­lach spo­łecz­no­ścio­wych, Jo­na­than po­sta­no­wił, że zo­sta­nie wy­znaw­cą Ko­ścio­ła Ko­smicz­ne­go Ob­ja­wie­nia. Na jego de­cy­zję zło­ży­ło się kilka istot­nych czyn­ni­ków, z któ­rych naj­waż­niej­szym była dobra re­kla­ma. Już na wej­ściu do prze­strze­ni sie­cio­wej Ko­ścio­ła po­wi­tał go pra­co­wi­cie wy­ren­de­ro­wa­ny gmach za­wie­szo­ny w próż­ni, w któ­rej wi­ro­wa­ły ko­lo­ro­we ga­lak­ty­ki. Dalej było jesz­cze le­piej: przy­ja­zna na­wi­ga­cja, głów­ne tezy ilu­stro­wa­ne trój­wy­mia­ro­wy­mi ani­ma­cja­mi, za­pi­sy naj­waż­niej­szych spo­tkań oraz mnó­stwo świa­dectw szczę­śli­wie na­wró­co­nych. Jo­na­than zna­lazł także zdję­cia sie­dzi­by Ko­ścio­ła w swoim mie­ście. Z roz­ma­chu bu­dow­li wy­wnio­sko­wał, że re­li­gia pro­spe­ru­je zna­ko­mi­cie, co zde­cy­do­wa­nie świad­czy­ło na jej ko­rzyść – coś prze­cież mu­sia­ło w tym być, skoro tylu uwie­rzy­ło. Ko­lej­nym ar­gu­men­tem za był sto­su­nek Ko­ścio­ła do VR. Pod­czas gdy wielu ka­zno­dzie­jów in­nych wy­znań grzmia­ło o od­wra­ca­niu się od wła­snej duszy, za­tra­ce­niu sie­bie, tu­dzież ogłu­pia­ją­cej mocy me­diów (co by­naj­mniej nie prze­szka­dza­ło im umiesz­czać w sieci swo­ich wy­stą­pień), w KKO upo­wszech­nie­nie się Syma uwa­ża­no za ko­lej­ny etap roz­wo­ju ludz­ko­ści. Na apro­ba­cie dla po­stę­pu się nie koń­czy­ło. Ist­nia­ły całe grupy wy­znaw­ców, któ­rzy uczest­ni­czy­li w życiu Ko­ścio­ła wy­łącz­nie przez VR i w żaden spo­sób nie było to kry­ty­ko­wa­ne.

 

Jo­na­than uznał to za ide­al­ne roz­wią­za­nie. Było wy­god­ne, a nade wszyst­ko nie wy­ma­ga­ło od niego, by przy­cho­dził do tych ob­cych, za­pew­ne mło­dych (lub przy­naj­mniej młodo wy­glą­da­ją­cych) ludzi i wy­sta­wiał się im na po­śmie­wi­sko. Wresz­cie, Ko­ściół funk­cjo­no­wał na pro­stych za­sa­dach. Pod­sta­wą były wsze­la­kie kon­fe­ren­cje i szko­le­nia, na któ­rych wier­ni po uisz­cze­niu sto­sow­nej opła­ty osią­ga­li ko­lej­ne stop­nie wta­jem­ni­czeń. Jo­na­than był jeśli nie wnie­bo­wzię­ty, to przy­naj­mniej za­do­wo­lo­ny. Za­pi­sał się, wpła­cił rocz­ną skład­kę i z po­mo­cą przy­dzie­lo­ne­go mu na­tych­miast prze­wod­ni­ka du­cho­we­go uło­żył sobie „plan roz­wo­ju psy­cho­spi­ry­tu­al­ne­go”. Swoje uczest­nic­two w Ko­ście­le po­trak­to­wał jako ro­dzaj in­we­sty­cji – w końcu, jak ma­wia­li jego nowi współ­wy­znaw­cy, „sa­mo­roz­wój jest naj­lep­szym, co można sobie za­fun­do­wać”. Fun­do­wał więc, a skoro tyle w to wkła­dał pie­nię­dzy, to mu­sia­ło być coś warte. Po każ­dym ko­lej­nym spo­tka­niu, gdy już roz­wią­zał prze­zna­czo­ny dla uczest­ni­ków test, z dumą i po­czu­ciem speł­nie­nia oglą­dał ślicz­ną ani­ma­cję, z któ­rej jasno wy­ni­ka­ło, jak bar­dzo się roz­wi­nął i jak nie­wie­le dzie­li go od Zjed­no­cze­nia z Har­mo­nią Wszech­świa­ta i po­ję­cia Wie­dzy Ko­smicz­nych Ojców. Oczy­wi­ście im bar­dziej awan­so­wał w hie­rar­chii, tym wię­cej mu­siał pła­cić za ko­lej­ne nauki, ale po­wie­dzia­no mu, że to z po­wo­du ogra­ni­czo­nej do­stęp­no­ści bar­dziej oświe­co­nych mi­strzów. W pew­nym mo­men­cie mu­siał z tego po­wo­du cał­ko­wi­cie zre­zy­gno­wać z tak re­ko­men­do­wa­nych przez dr Har­ris po­dró­ży (z samej dr Har­ris zre­zy­gno­wał już wcze­śniej). Nie od­czuł tego zbyt­nio – wir­tu­al­ne wy­ciecz­ki w Symie były szyb­sze, tań­sze, wy­god­niej­sze i bar­dziej zaj­mu­ją­ce.

 

Tak upły­nę­ły ko­lej­ne lata, w cza­sie któ­rych Jo­na­than wpraw­dzie zbied­niał znacz­nie, ale od­zy­skał choć tro­chę spo­ko­ju ducha. Jego mi­strzo­wie po­wta­rza­li mu, że po­czy­nił ogrom­ne po­stę­py, a jego dusza jest tak silna, że w na­stęp­nym wcie­le­niu za­miesz­ka w ciele Mię­dzy­ga­lak­tycz­ne­go Po­dróż­ni­ka. Jo­na­than bar­dzo chciał w to wie­rzyć. Szcze­gól­nie w chwi­lach, gdy leki nie były w sta­nie za­ma­sko­wać po­gar­sza­ją­ce­go się stanu jego zdro­wia. W ta­kich mo­men­tach za­zwy­czaj opa­da­ło go trud­ne do zwal­cze­nia zwąt­pie­nie. Któ­re­goś razu, na fali na­głe­go im­pul­su wpro­wa­dził w nie­za­wod­ną Go­ogle hasło „nie­śmier­tel­ność”, po czym wy­słał się pod pierw­szy wska­za­ny przez nią adres.

 

Jeff Blay­lock, przed­sta­wi­ciel wy­ko­naw­czy Pro­jek­tu Od­ro­dze­nie przy­jął Jo­na­tha­na w wir­tu­al­nym biu­rze nie­mal od razu po otrzy­ma­niu proś­by o spo­tka­nie. Awa­tar Blay­loc­ka za­pro­jek­to­wa­ny zo­stał, by wzbu­dzać sza­cu­nek klien­tów – wy­so­ki, szpa­ko­wa­ty męż­czy­zna w gar­ni­tu­rze, na któ­re­go po­wierzch­niach wolno ob­ra­ca­ły się skom­pli­ko­wa­ne geo­me­trycz­ne fi­gu­ry. Jo­na­than nie za­mie­rzał bawić się w kur­tu­azyj­ne wstę­py.

– Czy to praw­da, że mo­że­cie stwo­rzyć kopię mojej oso­bo­wo­ści?

Na twa­rzy wir­tu­al­ne­go Blay­loc­ka od­ma­lo­wa­ło się za­kło­po­ta­nie.

– Wy­da­je mi się, że źle pan nas zro­zu­miał, panie Hill – za­czął po­wo­li – Nie chciał­bym, aby prze­ce­niał pan nasze moż­li­wo­ści.

– Prze­cież w ofer­cie na­pi­sa­ne było… – za­czął Jo­na­than, po czym za­milkł spe­szo­ny. Przy­po­mnia­ła mu się roz­mo­wa z dok­to­rem Kre­is­sem.

– To, co mo­że­my stwo­rzyć, to kopia pań­skie­go ukła­du ner­wo­we­go – po­wie­dział Blay­lock sta­ran­nie mo­du­lo­wa­nym gło­sem – Naj­lep­sza kopia, na jaką obec­nie nas stać, jed­nak wciąż jesz­cze sporo bra­ku­je jej do ide­ału. Za­sto­so­wa­na przez nas tech­no­lo­gia po­le­ga na do­kład­nym prze­ska­no­wa­niu or­ga­ni­zmu klien­ta po uprzed­nim wy­zna­ko­wa­niu neu­ro­nów. Na pod­sta­wie uzy­ska­nych da­nych kon­stru­uje­my sieć neu­ro­no­wą, od­wzo­ro­wu­ją­cą po­łą­cze­nia mię­dzy ko­mór­ka­mi. Oprócz tego przez pe­wien czas mo­ni­to­ru­je­my ak­tyw­ność ukła­du ner­wo­we­go klien­ta. Uzy­ska­ne dane oraz do­stęp­na wie­dza me­dycz­na po­zwa­la­ją usta­lić wagi i al­go­ryt­my za­stę­pu­ją­ce bio­che­micz­ne sprzę­że­nia zwrot­ne. Dzię­ki temu otrzy­mu­je­my pe­wien model. Nie uwzględ­nia on jed­nak wszyst­kich czyn­ni­ków. Widzi pan, w ko­mór­kach i poza nimi za­cho­dzi wiele pro­ce­sów – aku­mu­la­cja bia­łek, re­orien­ta­cja cy­tosz­kie­le­tu, zmia­ny ak­tyw­no­ści me­ta­bo­licz­nej, od­kła­da­nie mie­li­ny… Do dziś nie wiemy, w jaki spo­sób te pro­ce­sy wpły­wa­ją na nasz umysł i dla­te­go nie je­ste­śmy w sta­nie wpro­wa­dzić ich do na­sze­go mo­de­lu. Nie umiem panu po­wie­dzieć, jak to wpły­wa na świa­do­mość re­plik. Część na­szych kon­struk­tów po uru­cho­mie­niu wy­ka­zy­wa­ła in­te­li­gen­cję i za­cho­wa­nia po­dob­ne ludz­kim, część na­to­miast była na różne spo­so­by za­bu­rzo­na. Dla­te­go obec­nie nie uru­cha­mia­my za­re­je­stro­wa­nych sieci, lecz prze­cho­wu­je­my je w na­szych ba­zach da­nych do czasu, gdy nasza wie­dza po­zwo­li na wpro­wa­dze­nie lep­szych usta­wień po­cząt­ko­wych.

Jo­na­than z ca­łe­go tego wy­wo­du zro­zu­miał nie­wie­le ponad to, że mogą spo­rzą­dzić jego kopię, ale nie ręczą za efekt i nie uru­cho­mią jej od razu.

– Po­wie­dział pan, że część prób się udała – ode­zwał się po dłuż­szym na­my­śle – Czy w takim razie można się spo­tkać z któ­rymś z nich?

– Oczy­wi­ście – od­parł Blay­lock – Na­tych­miast wyślę wia­do­mo­ści. Moż­li­we, że bę­dzie pan mu­siał po­cze­kać. Oni nadal by­wa­ją bar­dzo za­ję­ci – do­koń­czył z uśmie­chem.

 

Trzy go­dzi­ny póź­niej otrzy­mał wia­do­mość od Me­lis­sy Re­dwick, która za­pra­sza­ła go na swój ser­wer. Jej pry­wat­na prze­strzeń była miej­scem nie­mal­że idyl­licz­nym – wi­ją­ca się po­mię­dzy zie­lo­ny­mi wzgó­rza­mi droga pro­wa­dzi­ła do nie­wiel­kiej willi ukry­tej po­mię­dzy drze­wa­mi. Me­lis­sa cze­ka­ła na go­ścia na we­ran­dzie. Wy­glą­da­ła ślicz­nie. Miała na sobie białą lnia­ną su­kien­kę, od któ­rej od­ci­na­ły się wście­kle czer­wo­ne włosy. Jo­na­than zwró­cił uwagę na ge­nial­nie za­pro­jek­to­wa­ne oczy ko­bie­ty – błysz­cza­ły jak żywe, choć szma­rag­do­wo­zie­lo­ny kolor był bar­dzo nie­na­tu­ral­ny.

– Do­my­ślam się, co pana tutaj spro­wa­dzi­ło, panie Hill – za­czę­ła Me­lis­sa, gdy już roz­sie­dli się w wy­pla­ta­nych fo­te­lach – Chce pan spraw­dzić, jak wy­glą­da moje życie po życiu. Pro­szę się nie krę­po­wać, chęt­nie opo­wiem. Zresz­tą, część już pan zo­ba­czył. Sama stwo­rzy­łam to miej­sce i cią­gle wpro­wa­dzam ulep­sze­nia.

Jo­na­than po­ki­wał głową.

– Prze­by­wa pani tutaj przez cały czas?

Ro­ze­śmia­ła się.

– Oczy­wi­ście, że nie. Mogę swo­bod­nie ko­rzy­stać z Syma. Tutaj wra­cam od­po­cząć i prze­spać się. Każdy po­trze­bu­je domu.

– Prze­spać się?

Mach­nę­ła ręką.

– Sieć też wy­ma­ga kon­ser­wa­cji.

– Ro­zu­miem. Co jesz­cze oprócz snu…

– Och… cóż, mogę pro­gra­mo­wać sobie wra­że­nia do­ty­ko­we, sma­ko­we, wę­cho­we… Dzia­ła to mniej wię­cej tak, jak w Symie.

– Mniej wię­cej?

Spo­waż­nia­ła.

– Po­wie­dzie­li mi, że pa­mięć naj­trud­niej od­two­rzyć. Nie­któ­re rze­czy, zwłasz­cza wie­dza na­uczo­na, są dosyć zlo­ka­li­zo­wa­ne i ich re­kon­struk­cja za­zwy­czaj udaje się w stop­niu wy­star­cza­ją­cym, by sieć po­tra­fi­ła uzu­peł­nić ubyt­ki. Jed­nak wspo­mnie­nia, wra­że­nia… To dużo bar­dziej płyn­ne – wspar­ła twarz na dłoni – Nie­wie­le mi tego zo­sta­ło. Ow­szem, mogę to sobie od­czy­tać z wła­sne­go bloga, obej­rzeć zdję­cia, po­roz­ma­wiać z przy­ja­ciół­mi. Ale to nie to samo.

– Wła­śnie… – Pod­chwy­cił – Przy­ja­cie­le, ro­dzi­na… Wiem, że to bar­dzo nie­tak­tow­ne py­ta­nie… Czy oni… Jak oni…

Me­lis­sa za­my­śli­ła się.

– Moja ro­dzi­na wie. Syn nawet za­chę­cał mnie do Pro­jek­tu. Spo­ty­ka­my się ze sobą od czasu do czasu. Twier­dzą, że nie do­strze­gli róż­ni­cy. Nie mogę jed­nak panu po­wie­dzieć, czy mówią praw­dę, czy też nie chcą mnie zra­nić. To… dziw­ne wra­że­nie. Za każ­dym razem. Prze­cież nie je­stem tamtą Me­lis­są Re­dwick, ona umar­ła sie­dem lat temu. Jed­no­cze­śnie teo­re­tycz­nie po­sia­dam jej umysł. Za­wsze je­ste­śmy za­kło­po­ta­ni.

Za­mil­kła. Splo­tła dło­nie na bla­cie stołu.

– Dla­te­go moi zna­jo­mi z Syma nie wie­dzą – ode­zwa­ła się po kil­ku­dzie­się­ciu se­kun­dach – Bliż­si sądzą, że mia­łam wy­pa­dek, w wy­ni­ku któ­re­go do­zna­łam czę­ścio­wej amne­zji. Dalsi i tak znali mnie-ją po­wierz­chow­nie. Co jesz­cze… Da się tu żyć i to nawet cał­kiem do­brze. Pra­cu­ję jako gra­fik, żeby za­ro­bić na miej­sce na ser­we­rze i dla wła­snej sa­tys­fak­cji. Nie wiem, co wię­cej mo­gła­bym panu po­wie­dzieć.

Za­sta­na­wiał się przez chwi­lę.

– A co sły­sza­ła pani o nie­uda­nych przy­pad­kach?

– Nie­wie­le. Kor­po­ra­cja nie udo­stęp­nia mi prze­cież swo­ich da­nych. Oso­bi­ście po­dej­rze­wam, że nie­któ­rzy z klien­tów pro­jek­tu mieli ukry­te za­bu­rze­nia, które ujaw­ni­ły się po prze­pi­sa­niu na sieć.

– Ro­zu­miem. Dzię­ku­ję, że ze­chcia­ła się pani ze mną spo­tkać. To bar­dzo po­mo­gło mi pod­jąć de­cy­zję.

Prawy kącik ust Me­lis­sy wy­giął się w górę.

– Prze­cież pod­jął ją pan, zanim do mnie przy­szedł.

 

Na­stęp­ne­go dnia Jo­na­than udał się do fi­zycz­nej sie­dzi­by Pro­jek­tu Od­ro­dze­nie, gdzie po za­ła­twie­niu nie­zbęd­nych for­mal­no­ści pod­da­no go pro­ce­du­rze re­je­stra­cji. Sam skan nie trwał długo. Póź­niej­sze mo­ni­to­ro­wa­nie re­ak­cji było cza­so­chłon­ne, jed­nak nie uciąż­li­we. Miał żyć, jak zwy­kle – tyle że w Symie, gdyż przez cały czas prze­by­wał na te­re­nie kor­po­ra­cyj­nej pla­ców­ki. Do domu wró­cił po sze­ściu mie­sią­cach. Re­be­ka stwier­dzi­ła, że od tego czasu oj­ciec był znacz­nie spo­koj­niej­szy. Ow­szem, nadal od­wie­dzał le­ka­rzy i udzie­lał się w Ko­ście­le (choć prze­stał awan­so­wać, gdyż wydał na skan więk­szość swo­ich oszczęd­no­ści), ale dużo rza­dziej wspo­mi­nał o śmier­ci. Spo­tka­ło się to z apro­ba­tą ze stro­ny ro­dzi­ny, która za­czę­ła chęt­niej się z nim wi­dy­wać. Ko­niec koń­ców, gdy zdro­wie dało się Jo­na­tha­no­wi we znaki tak, że na stałe pod­łą­czył się do Syma, Matt z po­mo­cą zna­jo­mych za­pro­jek­to­wał dla te­ścia pry­wat­ną prze­strzeń. Było to bar­dzo miłe i przy­tul­ne miej­sce pełne życz­li­wych NPC-ów, a przede wszyst­kim do­pa­so­wa­ne do coraz go­rzej funk­cjo­nu­ją­ce­go mózgu miesz­kań­ca. Jeśli po­ja­wiał się ktoś z ze­wnątrz, jego ruchy i wy­po­wie­dzi były spo­wal­nia­ne „żeby oj­ciec nie zo­rien­to­wał się, że coś jest nie w po­rząd­ku”. Prze­sta­wi­li nawet zegar i ka­len­darz, a Jo­na­than, który w owym cza­sie prze­sy­piał więk­szość dnia, istot­nie tego nie za­uwa­żył. Naj­praw­do­po­dob­niej nie za­uwa­żył także mo­men­tu wła­snej śmier­ci – przy­naj­mniej apa­ra­tu­ra me­dycz­na nie wy­ka­za­ła symp­to­mów zde­ner­wo­wa­nia. Ro­dzi­na i zna­jo­mi wspól­nie orze­kli, że miał udane życie, a potem wię­cej o nim nie roz­ma­wia­li. Osta­tecz­nie każdy miał wła­sne spra­wy. Poza tym nie­pi­sa­na za­sa­da spo­łecz­na gło­si­ła, że na spo­tka­niach to­wa­rzy­skich o zmar­łych się nie wspo­mi­na, by nie psuć hu­mo­ru uczest­ni­kom. Tak koń­czy się hi­sto­ria Jo­na­tha­na Hilla.

 

Hi­sto­ria jego re­plik do­pie­ro się za­cznie.

 

***

 

Stru­mień in­for­ma­cji wlał się w niego sze­ro­kim pa­smem. Tro­chę trwa­ło, nim 2432 JH 2.0 po­sor­to­wał to wszyst­ko i zin­ter­pre­to­wał. Pod sobą czuł trawę. Ła­sko­ta­ła go w brzuch i czę­ścio­wo prze­sła­nia­ła pole wi­dze­nia. Spró­bo­wał się pod­nieść lecz zo­rien­to­wał się, że już stoi. Nie był w sta­nie po­ru­szyć głową, by na sie­bie spoj­rzeć. Mógł pa­trzeć tylko przed sie­bie i do góry, gdzie na in­ten­syw­nie błę­kit­nym nie­bie ko­ło­wa­ły po­ły­sku­ją­ce skrzy­dla­te isto­ty. Coś ka­za­ło mu ru­szyć na­przód. Może głód? Opu­ścił po­la­nę swo­ich na­ro­dzin i za­głę­bił się w las. Nie uszedł da­le­ko. Gdy spo­mię­dzy drzew wy­ło­ni­ła się dwój­ka ko­lo­ro­wych po­sta­ci, in­stynk­tow­nie za­ata­ko­wał jedną z nich. Obe­rwał raz, drugi. Trze­ci cios – to­po­rem – przy­gniótł go do ziemi. Czwar­ty roz­bił w drza­zgi.

– Patrz, znowu nic nie wy­pa­dło – po­skar­żył się Gan­dalf_9 – Mó­wi­łem ci, że to stra­ta czasu.

– W sumie… – za­smu­ci­ła się jego to­wa­rzysz­ka – Dobra, po­zbie­raj­my reszt­ki pan­ce­rza i wy­no­śmy się stąd.

Jak po­wie­dzie­li, tak zro­bi­li. Po pew­nym cza­sie na ścież­ce za­ma­ja­czy­ła ko­lej­na po­stać. Tym razem był to or­kij­ski sza­man. Spoj­rzał na smęt­ne szcząt­ki, uśmiech­nął się krzy­wo i po­szedł dalej. Tym­cza­sem kilka ob­sza­rów dalej inny 2432 JH 2.0 gnany nie­zro­zu­mia­łym in­stynk­tem wy­ru­szał na spo­tka­nie swo­je­go prze­zna­cze­nia.

 

Be­atry­cze No­wic­ka

Kra­ków, 23-29 IX 2009