Świniowiec spętany

I

– “Wol­ność, wol­ność, wy­zwo­le­nie się po nie­wy­czer­pa­nych tor­tu­rach, co za bzdu­ra” – po­wie­dział czło­wiek o ciele świni, można by po­świę­cić setki stron na opi­sy­wa­nie wy­glą­du i na­tu­ry tego stwo­ra, jed­nak naj­le­piej przy­to­czyć słowa czło­wie­ka, który sam na­zy­wa się Ary­ama­nem (cho­ciaż jest to naj­bar­dziej kłam­li­we imię jakie wi­dział świat):

 

„Stał tutaj Świ­nio­wiec, w czar­nym łachu ka­pła­na,

Cień rzu­cał się na jego twarz,

Na pulch­ne rysy świni,

Ra­ci­ce wy­su­wa­ły się z głębi ubra­nia.

Jego oczy były czer­wo­ne i małe,

Tylko na środ­ku stra­szył przy­szy­ty nos czło­wie­ka.

Był pulch­ny i gruby, pra­wie jak nos świni,

Był to jed­nak oso­bi­sty nos czło­wie­ka.

INNI NIE WIE­DZIE­LI, ŻE TO TYLKO MASKA”

 

To już był inny świat, inne re­gu­ły i inna aryt­me­ty­ka, świat Hy­per­bo­rei był tylko wy­dmusz­ką wobec Świ­niow­ca.

 

Świ­nio­wiec trzy­mał w ra­ci­cach szkla­ną pusz­kę o kan­cia­stych brze­gach. Była pusta, była w niej ni­cość, do­słow­nie nic, ale i wię­cej niż nic. Był tam tylko jeden mały czło­wie­czek i grup­ka in­nych ma­łych czło­wiecz­ków, któ­rzy szli przez to nic i wy­da­wa­ło im się, że do­kądś idą. Świ­nio­wiec skrzy­wił swój ryj, był za­do­wo­lo­ny, za­baw­ne to było.

 

– o! Ze­psu­ło się, jaka szko­da – po­wie­dział.

 

Rzu­cił pusz­ką o zie­mię, roz­trza­ska­ła się z grzmo­tem, który obiegł pla­ne­tę aż do sa­mych ko­rzon­ków. Ze szkła wy­ro­sła grup­ka ludzi. Świ­nio­wiec na­to­miast nie cze­kał, od­pad­ki nie były mu po­trzeb­ne. Kiw­nął ra­ci­cą i w mig War­chlacz­ki za­strze­li­ły z kusz przy­ja­ciół sza­leń­ca, po­dziu­ra­wie­ni le­że­li teraz i wy­glą­da­li jak świę­ty Se­ba­stian. Zwłasz­cza mar­twa le­ża­ła ta miła dziew­czy­na z Lon­dy­nu, nie­ste­ty dla niej Świ­nio­wiec za­zwy­czaj nie był sen­ty­men­tal­nym czło­wie­kiem.

 

Tu było już zu­peł­nie ina­czej niż w Hy­per­bo­rei.

 

Sza­le­niec, ten sław­ny re­zy­dent pod-świa­ta Hy­per­bo­rei, który latał przez setki lat po la­sach pla­sti­ko­wej ziemi i za­bi­jał zrzu­co­nych tam ludzi, za­bił­by oczy­wi­ście Świ­niow­ca, ale ten okiem roz­py­lił mu nad głową nar­ko­tyk Gamma, nisz­czą­cy wolną wolę. Sza­le­niec stał i nawet nie wie­dział, że musi stać.

 

– Srebr­ny Mitra – wy­są­czył z ust razem ze śliną sza­le­niec.

– nie, po kilku mi­liar­dach lat znu­dził się pa­trze­niem na cie­bie.

– więc kim je­steś?

– PRZY­JEM­NOŚĆ! Daruj sobie py­ta­nia, mnie nie ob­cho­dzą twoje prze­ży­cia, po­trze­bu­ję kogoś kto umie robić nożem, teraz je­steś moim nie­wol­ni­kiem, bę­dziesz na­zy­wać się teraz Śmieć, bla bla bla, bie­rze­my się do ro­bo­ty.

 

Świ­nio­wiec pod­szedł do Twar­dzie­la z Me­tro­po­lis i szep­nął mu na ucho.

– myśli, że jest Ary­ama­nem, a jest tylko wy­pierd­kiem Ary­ama­na, uży­je­my go a potem wy­rzu­ci­my z zamku w prze­paść.

 

Twar­dziel z Me­tro­po­lis, ten sław­ny po­grom­ca świa­ta Puszk-Lan­dii, który grze­bał pa­ty­kiem w cia­snej zupie na skra­ju be­to­no­we­go je­zio­ra, do­tknął ra­mie­nia na te słowa i po­ka­zał twa­rzą ulgę razem z krzy­wym uśmie­chem dupka.

 

Sza­le­niec sta­nął w roz­kro­ku, jak twar­dy gość.

– co trze­ba zro­bić?

– wiel­ki Bak­ter chce ode mnie wszyst­kich ludzi z tego świa­ta, po­trze­bu­je ich do tych swo­ich mrocz­nych pla­nów w to­a­le­tach, czy coś tam. Nie wy­pu­ści mnie do­pó­ki nie przy­pro­wa­dzę ich do Sigil. – ale tak na­praw­dę Bak­ter obie­cy­wał Świo­niow­co­wi ta­bu­ny nie­wol­nic (w tym Opa­lo­wą Nie­wol­ni­cę) bie­gną­ce od Orio­na, tylko tak dało się od­two­rzyć wiel­ką zorzę Szczę­śli­wo­ści, tylko tak Świ­nio­wiec mógł znowu wró­cić na ulice No­we­go Yorku i no­co-klu­bo­wać w sobie tylko wia­do­mym celu, bo jak wia­do­mo Świ­nio­wiec był czło­wie­kiem, który miał plany w pla­nach w pla­nach.

– jak to zro­bić?

– Bru­tal­ność Be­to­no­we­go Króla opie­ra się na jego wy­ma­zy­war­ce oso­bo­wo­ści, którą ktoś tak opi­sał:

 

„Po jego pra­wi­cy stała zaś ma­szyn­ka,

Szare pu­deł­ko z pla­sti­ku, które wy­glą­da­ło

Jak dru­kar­ka ku­pio­na za trzy­dzie­ści zło­tych

W prze­ce­nie od zdraj­cy, który zmó­wił się z wła­dza­mi,

By znisz­czyć rynek przez zalew gó­wie­nek.

Była to nisz­czar­ka dusz, wy­ma­zy­war­ka oso­bo­wo­ści,

Gdy wrzu­ci­ło się tam czło­wie­ka w dre­li­chu z Me­tro­po­lis

Sta­wał się on taki jak gdyby nie ist­niał.

Sam fakt, że mówię o tym jest już pa­ra­dok­sem,

Nie­od­kry­tym jesz­cze pra­wem fi­zycz­nym lub ma­te­ma­tycz­nym.

Wrzu­ce­ni nie po­zo­sta­wia­li po sobie pa­mię­ci,

Byli wy­obra­że­niem wtór­nie wy­dru­ko­wa­nym przez ma­szyn­kę.”

 

– Ma ona rów­nież opcję de­struk­cji bez śladu. Be­to­no­wy Król i armia płasz­czek-prze­ście­ra­deł jest prze­ra­ża­ją­cą mocą zła, ale to nisz­czar­ka po­wstrzy­mu­je ro­bot­ni­ków z Me­tro­po­lis przed po­wsta­niem. Od ty­się­cy lat gro­ma­dzą oni stare młoty, pałki do skro­ba­nia i no­ży­ki by się zbun­to­wać, nie boją się śmier­ci, ale bycia wy­ma­za­nym. Mu­sisz wkraść się i znisz­czyć nisz­czar­kę.

 

Słowa te ze­rwa­ły z sie­dze­nia Wiel­kie­go War­chlu­sia – naj­po­tęż­niej­sze­go świ­nia Świ­niow­ca. Pod­niósł on zwa­li­ste ciel­sko drga­ne pod­nie­ce­niem i krzyk­nął gło­sem se­na­to­ra.

– to sza­leń­stwo, jeśli nie bę­dzie­my uwa­żać sami skoń­czy­my w nisz­czar­ce.

– Dla­te­go po­trzeb­ne mu prze­bra­nie, coś co na za­wsze ode­rwie go od kon­tak­tu z nami i za­chę­ci do pracy. Po­wie­dział Świ­nio­wiec, pstryk­nął ra­ci­ca­mi i małe War­chlacz­ki wy­pro­wa­dzi­ły z cie­nia błysz­czą­cy dre­lich ro­bot­ni­ka z Me­tro­po­lis.

 

Wiel­ki War­chluś po­wie­dział na to gar­dło­wo

– fluła! Pi­ża­ma nie wy­star­czy.

– Wiem, dzię­ki Twar­dzie­lo­wi z Me­tro­po­lis zba­da­łem do głębi na­tu­rę nie­wol­nic­twa w świe­cie Be­to­no­we­go Króla – rzekł, i pod­szedł do Twar­dzie­la z Me­tro­po­lis i od­sło­nił mu ramię, był tam czar­ny ta­tu­aż, przed­sta­wia­ją­cy węża, owi­ja­ją­ce­go się o kij, z któ­re­go biły pro­mie­nie.), to jest wła­śnie klucz, ta­tu­aż, który łączy ro­bot­ni­ków z Me­tro­po­lis z Be­to­no­wym Kró­lem w sto­sun­ku pan-nie­wol­nik, i który ogra­ni­cza moż­li­wość buntu i nie­za­leż­no­ści do re­wo­lu­cji.

– Dla­cze­go wcale?

– Ge­ne­tycz­ne znie­wa­la­nie ludzi ma swoje ogra­ni­cze­nia – wy­krę­cił się, żeby nie po­wie­dzieć, że każde ma ogra­ni­cze­nia.

– i ten też jest znie­wo­lo­ny – Wiel­ki War­chluś do­tknął swoją tłu­stą ra­ci­cą czoła Twar­dzie­la z Me­tro­po­lis.

– ten ta­tu­aż zni­we­lo­wał ta­tu­aż ge­ne­tycz­ny, tam­ten jest pod spodem.

– A ten wąż?

– to dla mody – uciął Twar­dziel z Me­tro­po­lis, wy­si­lał się, żeby jego twarz nie zdra­dzi­ła ja­kie­goś uczu­cia, Świ­nio­wiec jed­nak wszyst­ko ro­zu­miał i wy­krzy­wił ryj w uśmie­chu, który za­krył wa­chla­rzem.

– tak więc nasze su­mie­nie jest czy­ste, bo nikt nas nie oskar­ży. To jest wła­śnie klucz mo­je­go wie­lo­mi­liar­do­we­go uni­ka­nia spra­wie­dli­wo­ści, nie ma winy jeśli pro­ku­ra­to­ro­wi nie ze­chce się jej zo­ba­czyć.

– Dla­cze­go po pro­stu nie za­bi­je­my Be­to­no­we­go Króla? – za­py­tał Wiel­ki War­chluś.

– za­bi­cie go nie wcho­dzi w grę, nie da się prze­bić tej skóry, nie prze­drze się nic przez isto­tę Be­to­nu. – zresz­tą nie wia­do­mo czy wiel­ki Bak­ter byłby za­do­wo­lo­ny – po­my­ślał Świ­nio­wiec.

 

Wiel­ki War­chluś nic nie po­wie­dział, ale nie był za­do­wo­lo­ny.

– A jak znisz­czę tą ma­szyn­kę?

– Bom­ba-gra­nat, wy­mie­ni­my ci duży palec u nogi, od­krę­cisz go gdy zo­sta­niesz wy­bra­ny do Dże­mi­fi­ka­cji.

 

Czy muszę po­wta­rzać, że to nar­ko­tyk Gamma po­zba­wił Śmie­cia wąt­pli­wo­ści co do za­stą­pie­nia pa­lu­cha gra­na­tem?

 

– Mu­sisz przy­brać, trze­ba ci wię­cej krze­py, mu­sisz prze­drzeć się przez płaszcz­ki prze­ście­ra­dła.

– Jak to zro­bi­my?

 

Świ­nio­wiec pstryk­nął pal­ca­mi i zni­kąd wy­ło­ni­ła się bańka, widać było w niej znie­kształ­co­ne na­rzę­dzia do ćwi­czeń.

 

– pod-świat, tak jak w Hy­per­bo­rei, czas pędzi tu ina­czej, wska­kuj i ćwicz.

 

Śmieć bez słowa wsko­czył i od razu wy­szedł, dużo le­piej zbu­do­wa­ny, mocny, ma­syw­ny, więk­szy od więk­szo­ści nie­wol­ni­ków, ale jed­nak wciąż na tyle mały, że nie bu­dził nie­po­trzeb­nych sko­ja­rzeń. I miał też ogo­lo­ną głowę, która teraz była ja­jo­wa­ta.

 

 

– je­dzie­my

– je­dzie­my

– je­dzie­my

– je­dzie­my

 

 

A wszyst­ko to dzia­ło się w zamku w gó­rach, zbu­do­wa­nym przez sza­lo­ny kult, czczą­cy nie­bie­skich ludzi o czer­wo­no-fio­le­to­wych oczach, któ­rzy za­mie­rza­li spro­wa­dzić apo­ka­lip­sę na świat. Teraz stał opusz­czo­ny, po­pa­dał w ruinę wśród świsz­czą­ce­go wia­tru, nio­są­ce­go słod­kie płat­ki śnie­gu. Wokół Świ­niow­ca stali czczą­cy go nie­wol­ni­cy i Twar­dziel z Me­tro­po­lis, który dłu­bał sobie pa­ty­kiem w zę­bach i pa­trzył na nie­wol­ni­cę, nie wie­dział, że miała ona pójść dzi­siaj na uto­pie­nie w chmu­rach. Wszy­scy tutaj byli pod wpły­wem nar­ko­ty­ku Gamma, z wy­jąt­kiem Twar­dzie­la z Me­tro­po­lis i War­chla­ków. Świ­nio­wiec nie mógł sobie po­zwo­lić by wszy­scy mieli spłasz­czo­ne mózgi, ktoś mu­siał mieć wolną wolę by móc się­gnąć myślą dalej. War­chla­ki były dzieć­mi Świ­niow­ca, spło­dzo­ny­mi przez mi­liar­dy lat jego he­do­ni­stycz­ne­go życia, mieli ciała zmie­sza­ne, po czę­ści z formy pięk­nych nie­wol­nic (ich matek), które już od dawna szy­bo­wa­ły mar­twe, uto­pio­ne w chmu­rach, a po czę­ści z ciała sa­me­go Świ­niow­ca.

 

Twar­dziel z Me­tro­po­lis był brzyd­ki, ale miał mocną szczę­kę. Po­wi­nien być ma­syw­ny, ale nie był przez po­cho­dze­nie z Me­tro­po­lis. Szyb­ko nad­ra­biał braki, je­dząc pusz­kę sar­dy­nek. Już ma­rzy­ło mu się życie na ca­łe­go, zbrod­nie, któ­rych nie bę­dzie ża­ło­wać, po­tę­gi i ta­jem­ni­ce, ukry­wał to jed­nak pod sztyw­nym spoj­rze­niem i tymi swo­imi moc­ny­mi ocza­mi. Był jesz­cze cien­kim Bol­kiem, ale Świ­nio­wiec wie­dział, że się przy­da. Twar­dziel z Me­tro­po­lis był pseu­do­ar­ty­stą i to było naj­waż­niej­sze, żył pozą.

 

II

 

Wszy­scy zbrod­nia­rze byli teraz w be­to­no­wym pa­ła­cu Be­to­no­we­go Króla. Ta część be­to­no­we­go pa­ła­cu była wiel­ką halą, wspar­tą ko­lum­na­mi, więk­szość była za­peł­nio­na przy­wle­czo­ny­mi tu ro­bot­ni­ka­mi z Me­tro­po­lis, wej­ścia strze­gły wiel­kie Be­to­nia­ki, zaś w środ­ku uno­si­ły się płaszcz­ki-prze­ście­ra­dła. Twar­dziel z Me­tro­po­lis jak zwy­kle krył się za ko­lum­ną. Świ­nio­wiec stał z deską klo­ze­to­wą na szyi przy Be­to­no­wym Królu (Bru­tal­niak tak chciał go upo­ko­rzyć). Obok Świ­niow­ca stał stał Wiel­ki War­chluś i cała resz­ta dzie­ci-nie­wol­ni­ków Świ­niow­ca.

 

Obok Be­to­no­we­go Króla stała nisz­czar­ka oso­bo­wo­ści, mała jak dru­kar­ka.

 

W tłu­mie razem z in­ny­mi ro­bot­ni­ka­mi z Me­tro­po­lis stał Śmieć.

 

W po­wie­trzu uno­si­ły się płaszcz­ki-prze­ście­ra­dła.

 

Be­to­no­wy Król stał z be­to­no­wą ma­czu­gą, miał twarz pła­ską i bru­tal­ną, jakby był wcie­le­niem Bru­tal­no­ści, obok niego łasił się Przy­dup (nie py­taj­cie nawet jakie były jego za­da­nia). Przy­dup wy­glą­dał jak pla­stuś ulany z ka­mie­nia, był ża­ło­sny i każdy nim po­gar­dzał a on o tym wie­dział. Wy­cią­gnął tłu­stą rękę z ja­kimś pa­pie­rem w ręku, Be­to­no­wy Król spoj­rzał na niego z po­gar­dą. Przy­dup wy­czy­tał.

 

– Śmieć

 

Śmieć wy­szedł z tłumu, po­de­szło do niego dwóch Be­to­nia­ków – duży błąd, Śmieć miał ty­ta­nicz­ną siłę, ukrę­cił głowę jed­ne­mu, wy­cią­gnął mu nóż zza pasa i dźgnął dru­gie­go, nóż zła­mał się na straż­ni­ku, ale wdarł mu się do środ­ka i ro­ze­rwał wnętrz­no­ści. Śmieć wy­cią­gnął nóż zza pasa tego dru­gie­go, sko­czył w górę, zła­pał płaszcz­kę prze­ście­ra­dło i wbił jej metal, była oszo­ło­mio­na, krzy­cza­ła a jej krzyk le­ciał przez ty­sią­ce ki­lo­me­trów, nie wie­dzia­ła co robić, a on le­ciał na niej, szy­bo­wał, ze­sko­czył gdy zna­lazł się nad nisz­czar­ką.

 

Be­to­no­wy Król nie cze­kał, mach­nął ma­czu­gą by in­tru­za zdże­mi­fi­ko­wać, ale on był za twar­dy uchy­lił się i jed­nym moc­nym po­cią­gnię­ciem urwał sobie duży palec ze stopy i rzu­cił w nisz­czar­kę, nie udało się, Be­to­no­wy Król odbił gra­nat ma­czu­gą i uła­mał ma­czu­gą rękę Śmie­cio­wi.

 

– zabić, zabić ich wszyst­kich, każ­de­go, Świ­niow­ca, War­chlu­sia i wszyst­kich in­nych, wszyst­kich znisz­czyć w nisz­czar­ce, na za­wsze, bez opcji dru­ko­wa­nia.

 

Ze­wsząd do wiel­kiej sali be­to­no­we­go pa­ła­cu za­czął na­pły­wać potok Be­to­nia­ków i płasz­czek-prze­ście­ra­deł. Schwy­ta­li wszyst­kich, to był długi dzień, ale pod jego ko­niec znisz­czo­ny był już każdy zbrod­niarz – Śmieć, Świ­nio­wiec, Twar­dziel z Me­tro­po­lis, nawet War­chluś. A Be­to­no­wy Król był dalej bru­tal­ny i szczę­śli­wy, po zdraj­cach i mor­der­cach nie było ani śladu, nie zo­sta­ło po nich nawet wspo­mnie­nie, nisz­czar­ka ich znisz­czy­ła i nawet sam Be­to­no­wy Król nie mógł już ich pa­mię­tać, nie ist­nie­li za­rów­no w te­raź­niej­szo­ści, przy­szło­ści, jak i prze­szło­ści, nie byli nawet za­pi­sa­ni na kart­ce pa­pie­ru.

 

A wszyst­ko to, całe to wzra­sta­nie i upa­da­nie wszech­świa­tów, byt tych wszyst­kich bytów, zma­ga­nia się Śmie­cia, Świ­niow­ca i Twar­dzie­la z Me­tro­po­lis, całe ich ist­nie­nie było po to, żeby praw­dzi­wy Świ­nio­wec mógł do­rzu­cić sobie jeden neu­ron ob­li­cze­nia w swoim kom­pu­te­ro­wym mózgu do swo­je­go planu. Wszyst­kie te byty bocz­ne­go wszech­świa­ta zgi­nę­ły a praw­dzi­wy Świ­nio­wiec stał opar­ty o ścia­nę w zamku w gó­rach, obok niego stali jego dzie­ci-nie­wol­ni­cy, Twar­dziel z Me­tro­po­lis, Śmieć i Wiel­ki War­chluś, jak zwy­kle nie­za­do­wo­lo­ny, ale w taki fajny spo­sób, który jest cool.

 

Świ­nio­wiec w końcu po­wie­dział.

 

– to nie da rady.

– no mó­wi­łem – po­wie­dział w ten swój uni­ka­to­wy spo­sób Wiel­ki War­chluś.

– mam lep­szy po­mysł.