Legactwo

Niemiłosierny hałas coraz bardziej nadciągał z ulicy. Była już godzina dwunasta. Poorman otworzył jedno oko, zaś Szczeknięty oba i szeroko ziewnął. Ten ziew obudził dogłębnie jego pana.

– Znowu nie myłeś zębów przed snem – krztusząc się, Poorman wdychał opary z przetrawionych ślimaków przez psa.

– Hałuuu – Pies, nie rozumiejąc, o co panu chodziło, przekrzywił łeb, wyszczerzając zielone zęby.

– Won mi stąd!!! – Pan dał kopniaka w metalowy psi zad. – Idź sprawdzić, co to za hałas!

Czworonóg wstał na dwie łapy i poszedł do kuchni. Tam w zlewie był „monitorek” podłączony do kranu. Nowy patent Poormana, światłowód bez światła, tylko na wodę. Zwykła woda (no nie taka zwykła), która w sprytny sposób odbierała obraz sprzed jego domu. W pełnym 3D, niestety bez dźwięku. Przyrząd transmitujący głosy z zewnątrz znajdował się w piwnicy.

Pies spojrzał na „monitorek” i zobaczył przed domem wściekły tłum z transparentami: „Legaci do pracy”, „Koniec z socjalem!!!”, „** ******” (Komputer rozkodował to jako „Do roboty”).

– Co tam się dzieje, co to za krzyki? – zapytał pan psa, otworzywszy drugie oko.

– Nie wiem, nie słyszę, mam tu tylko obraz!

– To biegnij do piwnicy, wróć i powiedz, co słyszałeś.

Po dwudziestu minutach zwierzak wrócił.

– I co słyszałeś?

– Zapomniałem – oznajmił smutno psiak.

– Za karę nie obejrzysz dzisiaj Alexa!

To był cios poniżej psiego pasa. Alex był bohaterem Szczekniętego. Dzień w dzień, w wolnym czasie, oglądał bohaterskie wyczyny wilczura z XXI wieku.

Poorman nie mogąc zrozumieć niekompetencji psa, sam wziął sprawy w swoje ręce. W końcu wstał, poszedł wpierw do kuchni, tam stał około dziesięciu minut nad zlewem i rejestrował przekaz z podwórka. Następnie zszedł schodami do piwnicy. Tam cofnął czas do momentu, kiedy zaczął rejestrować obraz na górze. Słuchał co się dzieje na zewnątrz. Mając wcześniej zarejestrowany obraz, puścił go na hologram i słuchał na bieżąco, o co wściekłemu tłumowi może chodzić.

W społeczeństwie, gdzie wszystko było dokładnie wyliczone i każdy miał swoją rolę. Nawet osoby skandujące. Te osoby zazwyczaj krzyczały bez celu i bez sensu. Tylko po to, żeby poprotestować. Cel nie był ważny. Ważne było działanie.

Indywidua takie jak Poorman zaburzały cały proces ładu. Nie myślcie sobie, że nie pracował, o nie. Pięć lat wcześniej dostał zadanie skonstruowania czegoś szybszego od sieci 77G. Czyli technologii działającej w siedemdziesięciu siedmiu wymiarach. Gremium badaczy nowego internetu spodobał się przedstawiony przez niego plan. Po głębszych konsultacjach został nazwany 78G. Poorman zabrał głos:

– Antyperystaltyczną żychliniankę przemacerowałoby niednieprzańsko nad niedipylońskimi nabuńczuczeni formalnogramatyczną, formalnoprawną, formalnosyntaktyczną i formalnoznaczeniową krzemieniewskościami niezintelektualizowań. Zdezynsekowalibyśmy nieruchawości niezderanżowanemu konfidenckości.

Dalej panowie z gremium nie chcieli go słuchać, wiedzieli, że to mądry człowiek i na pewno się zna na tym co robi. Dostał zielone światło i fundusze na projekt.

Podczas pierwszej kontroli tłumaczył się:

– Porozpierdzielały się w typolitograficzną w jerzmanowickościach dzierżoniom.

Panowie nie rozumiejąc go, aktualizowali jego czip środkami na dalszą pracę.

Niestety podczas ostatniej kontroli przyszła osoba z „siódmej płci”. Jak wiadomo „siódma płeć” jest głucha, ale za to ma niesamowite zdolności analityczne, sięgające w głąb do dziesięciu wymiarów. Nie widząc efektów pracy Poormana, nawet w piątym wymiarze, „siódma płeć” skasowała wszystkie środki z jego czipa. Na szczęście wcześniej przelał trochę na czipa Szczekniętego, więc zostało na „wodobezświetl” – czyli urządzenie wspomniane wcześniej, które przesyłało obraz przez wodę bez dźwięku.

Minęło trochę czasu i część osób z tłumu rozpierzchła się, skandować gdzie indziej. Niektórzy krzyczeli, że trawa jest zielona. Inni poszli protestować, że dzisiaj jest trzydziesty sierpnia, a nie piąty maja. Pod domem zostało tylko parę osób, a to była okazja, żeby bez problemu wybrać się na obiad.

Szczeknięty czytając w myślach pana, dosłownie czytając, otworzył drzwi i wybiegł. Nie wiadomo, co bardziej wystraszyło protestujących. Czy psi oddech, zielone zęby, czy czworonóg na dwóch łapach? Jednak to wystarczyło, żeby resztki osób oblegających dom, dały sobie spokój i poszły protestować gdzie indziej.

Dwa stworzenia nagle wybiegły z domu, a taka nieuzasadniona anomalia działała na policję i innych łowców, jak płachta na byka.

– Niezidentyfikowany obiekt dostał przyspieszenia – dolatywał głos ze środka jednego z radiowozów. – Obiekt znajduje się dziewiętnaście kilometrów od nas.

– Nie zdążymy, mamy ograniczenia w mieście do dwudziestu „kaemha” – westchnął posterunkowy McPączek.

– Pierdol to! Włączaj koguta! – wrzasnął sierżant McMak.

Głośny, błyskający oczami, żywy kogut na dachu, pozwolił im rozwinąć prędkość do siedemdziesięciu kilometrów na godzinę, potem był już ogranicznik. Żeby przekroczyć setkę potrzebowali drugiego koguta, którego nie mieli. McPączek powiadomił centralę z prośbą o przydział na drugiego ptaka.

Po dwóch minutach był już u nich na dachu. Został zrzucony przez policyjnego drona. Ptak spadając uczepił się policyjnej grzędy na dachu, która reagując na pazury wyłączała drugi ogranicznik prędkości. Dwa koguty pięknie lśniły w słońcu, tak jak rycerze w zbroi, wydając z siebie głośne pianie. Niestety, ta cała akcja z kogutami trwała wystarczająco długo, żeby „uciekający” (według policji) przenieśli się do innej strefy, poza jurysdykcją McPączka i McMaka.

– Jeżeli będzie trzeba, to zamontujemy, i trzeciego koguta, i czwartego koguta, ale was złapiemy! – wrzeszczał opętany McMak.

– Hultaje – dodał cicho McPączek.

Pan i jego pies zmęczeni bezcelowym biegiem zwolnili. Poorman poczuł lekki głód. A do obiadu była jeszcze ponad godzina. Dopiero domowe drony wylatywały z bazy, kierując się do gospodarstw. Jeszcze był czas, żeby zebrać ślimaki. Niestety dzisiaj one nie były do jedzenia. Pan i tak ich nie lubił, ale pies za nimi przepadał.

– Dziś zjemy inny obiad, nie ślimaki – słysząc to, Szczeknięty zawył.

– Poluj, szukaj i nie wpieprzaj – rozkazał pan.

To było wyzwanie, upolować ślimaki i ich nie zjeść. Łowczy przyniósł ich aż osiem. Dorodne i tłuste. Prawie każdy wielkości piłki tenisowej. Na jednym był czip.

Drony właśnie wylatywały z mieszkań trzymając w łapkach ekologiczne pakunki. Kierowały się na wschód, tam gdzie podążała dwójka naszych bohaterów. Do ich celu zostało jeszcze parę kilometrów, a to wystarczyło, żeby pan i jego pies przybyli przed nimi.

Psina niosła mięczaki w pysku. Jeden był tak apetyczny, że wprost się „sam rozpuścił” i spłynął do żołądka. Nie spodobało się to Poormanowi. Zabrał wszystkie ślimaki, mimo psiego protestu.

Cel podróży był przed nimi – wielki śmietnik zrobiony z paneli fotowoltaicznych, zbierających światło ze wszystkich możliwych zakresów. W tym czasie drony pojawiły się na horyzoncie. Były parędziesiąt metrów od nich.

– Przygotuj się. – Mężczyzna włożył ślimaki do pyska psa.

– Jeszcze nie, jeszcze nie… – Przeciągał jak mógł.

Szczeknięty przeżywał katorgę, mając w pysku przysmaki i nie mogąc ich skonsumować.

– Teraz!!! – Na komendę salwa mięczaków wyleciała w kierunku dronów, celnie strącając worki, które spadły obok nich. Jedzenie zamiast do śmietnika trafiło do nich.

Obiad podany – pomyśleli obaj.

Rzucili się na jadło, jakby miesiąc tego nie widzieli. A tam były same pyszności: Banany z terminem ważności trzech godzin, które dla przezorności zostały oddane wcześniej dronom. Były i kurczaki. Niestety, ktoś się pomylił w manipulacji czasem i zamiast śmierdzących i zepsutych były żywe. Na szczęście Poorman miał przy sobie manipulator czasu i ustawił ich czas na stan usmażonych i chrupiących. No i było piwo, a raczej gaz z bąbelków. Manipulator czasem miał jeszcze trochę mocy, więc Poorman cofając czas kierując na gaz odtworzył czyste piwo ALE. Niestety było paskudne. Pies też tak sądził. Wyżerka jednak się udała. To urozmaiciło ich monotonną ślimaczą dietę. Nawet pies był zadowolony.

– Brik, brik, brik. – Dźwięk wydobywał się z odległości paru metrów.

– Co to jest? – zainteresował się pan.

Chip na jednym ze ślimaków, który leżał obok wprawił skorupkę w drganie. Poorman zaciekawiony podniósł ślimaka.

– Urząd Pracy – znaleźliśmy pracę dla pana! – Metaliczny dźwięk wydobył się ze skorupki.

– O kur… – sapnął

Pan ze swoim psem udali się do urzędu pracy. Był to wielki wysoki budynek w kształcie sierpa i młota, który symbolizował siermiężną pracę. Wokół urzędu przechadzali się bezrobotni ze swoimi psami, a niektórzy z kotami. Dominowały jednak psy. Obiekt budowlany nie posiadał schodów. Były za to windy napędzane pracą mięśni bezrobotnych. Niepracujący, jak to niepracujący starali się nie pracować. Jednak dla zabicia czasu czasami się poświęcali. Poorman się wystraszył, że mogą go zaciągnąć do obsługiwania wind.

Okaże się na miejscu – pomyślał.

– Włazi pan czy nie? – zaspanym głosem legat zapytał legata. – Pies zostaje tutaj, nie będę się przemęczał.

Śmiałek sam wszedł do windy. Odczekał dziesięć minut, zanim „pracownik” zechciał pociągnąć za linę. Winda powoli ruszyła. Po dwudziestu minutach był pod obuchem młota, gdzie znajdowało się główne biuro. Po wyjściu z windy usłyszał głośny huk. To winda uderzyła o ziemię. Widocznie „dźwigowy” poszedł na łatwiznę i puścił od razu linę, zamiast powoli spuścić.

Pokój był cofnięty w czasie do roku 1970, w czasie kiedy bezrobocie nie istniało. Urzędnik zaś i petenci znajdowali się w obecnych czasach.

– Mamy dla pana pracę, zatrudnienie na jednąstosześdziesiątą etatu – powiedział uszczęśliwiony urzędnik. – Jak pan wie, nie powinniśmy istnieć, ale istniejemy dzięki wam – tutaj zrobił pauzę – anomaliom w naszym ukochanym systemie, więc zapewniacie nam pracę. Jak was nie będzie, to i my będziemy gdzie indziej.

– Co miałbym robić?

– Praktycznie nic.

– To za dużo – zaprotestował Poorman.

– Osoby, które nie podejmują oferowanej przez nas pracy, schodzą tą samą drogą którą tutaj przybyli – wtrącił pracownik UP.

Taka perspektywa nie uśmiechała się interesantowi. Wiedział, że leniowi na dole nie będzie się chciało dzisiaj podciągać windy, żeby mógł zjechać. Po zastanowieniu się, jednak korzystne było przyjąć tę ofertę. Jeszcze Szczeknięty mu na pewno pomoże, jak dostanie te swoje mięczaki.

– Dobra, przyjmuję tę robotę – powiedział delikwent.

– Pańska praca polega na tym, że przychodzi pan do urzędu raz na miesiąc i pyta o oferty pracy. Właśnie kończy się pański pierwszy okres. Proszę przyjść za miesiąc. Wtedy doładujemy chipa za wykonaną robotę.

– Niech tak będzie – westchnął Poorman. Odtąd był pełnoprawnym pracownikiem UP.

Wolałby robić co innego, ale dzięki robocie, nie będzie już musiał polować na drony, a jedzenie będzie przylatywało wprost do jego domu, tak jak dla każdego szanującego się obywatela.

– Tutaj jest wyjście – pracownik wskazał drzwi, które po chwili zniknęły, odsłaniając wielką dziurę.

Patrząc w dół Poorman zobaczył drabinę, która prowadziła aż do ziemi. Schodził pięć minut, dużo szybciej niż wjechał.

Szczeknięty machał ogonem, widząc swojego pana, schodzącego po drabinie.

– Chodź piesku, czeka nas dużo roboty.

Po chwili pan i jego pies ruszyli w stronę zachodzącego słońca.