Zabij mnie, zabójco z igloo

– Kochany, zasrany Saturn – powiedział mężczyzna wychylając głowę z igloo.

Temperatura dochodziła do minus dwustu stopni Celsjusza, ale z racji nieco cieplejszej niż zwykle nocy, pozwolił sobie na założenie ulubionych kąpielówek.

– Jak ja żałuję, że nie ma tu morza i plaży. Oddałbym cnotę za możliwość wytrzepania tych irytujących ziarenek piasku z gaci.  

– Proponuję zbudować wehikuł czasu, by zapobiec śmierci kucharza – rzucił Coś z wnętrza lodowego domku. – Wówczas nie zostaniesz zesłany karnie na tą cudownie niebezpieczną planetę.

– Przecież zabiłem go w pełni świadom i z premedytacją. Nie żałuję, ale już nawet nie pamiętam, dlaczego musiał zginąć…

– Jest pan zabójcą, a kucharz dodał śmietanę do carbonary.

– Jak ja nienawidzę carbonary ze śmietaną. Wszystko jasne.

– Włoska kuchnia nie wybacza eksperymentów. Nie wolno ingerować w klasykę.

Mężczyzna podciągnął spodenki niemal pod pachy, związał włosy w kucyk i ruszył przed siebie. Coś niechętnie postanowił mu towarzyszyć.

– Tak patrzę na ciebie Cosiu i kogoś mi przypominasz – zagaił zabójca.

– Nikogo – odparł radośnie.

– Właśnie!

Mężczyzna zaczął obracać się na pięcie z coraz większą prędkością. Po chwili stanął, by zaprezentować pozę Miss Wysp Sandwicha Południowego.

– Od początku wiedziałem, że wyglądasz jak bohater mojej ulubionej książki – I nie było już Nikogo.

– Nie wiem, czy dobrze interpretujesz tytuł. Rozmawiałem na WhatsAppie z Agathą Christie i zasugerowała, że powinniśmy raczej zwrócić uwagę na sędziego…

– Tak, on też. Wyglądasz jak oni wszyscy. Nasi chłopcy. Jak ja tęsknię za tymi patriotycznymi marszami na Ziemi.

Obaj wybuchli śmiechem, w głębi zastanawiając się, czy na pewno czytali tą samą książkę.

– Jak masz na imię? – zapytał Coś, drapiąc się po głowie, której nie miał.

– Nie potrzebuję imienia. Nazywaj mnie tak, jak pragniesz.

– Jako małe Nic interesowałem się mitologią państw afrykańskich. Studiując setki niepotrzebnych przedmiotów na Uniwersytecie jakimś tam, odkryłem silny pociąg seksualny do nazwy Onojemoobaoczu.

– Może jednak mam na imię Paweł.

– Chcę spędzić resztę życia z Onojemoobaoczu.

– Jest w tobie coś silnie przekonywającego. Dobrze. – Błysnął złotym zębem w szarmanckim uśmiechu.

Onojemoobaoczu oraz Coś wyglądające jak Nikogo eksplorowali powierzchnię Saturna, raz za razem odkrywając niesamowite rzeczy. Jedną z najwspanialszych chwil spędzili na gazowym pustkowiu, gdzie natrafili na piękne, lśniące igloo. Onojemoobaoczu podejrzewał, że mogło to być ich igloo, ponieważ tak naprawdę od rana stali w miejscu. Coś zaprotestowało i po burzliwej wymianie zdań uznali, że na planecie znajdują się dwa igloo.

– Robi się tłoczno – odparł mężczyzna – a ja nie lubię tłoku. To moja planeta i zabiję każdego, kto się do niej zbliży.

– Dlaczego?

– Bo jestem zabójcą z Narodowego Programu Zabijania.

– Teraz rozumiem.

– Powoli do mnie dociera, że moglibyśmy… – urwał.

Onojemoobaoczu gwałtownie odepchnął kompana, ciskając gigantyczną maczetą w stwora, który wyłonił się z gazowych obłoków. Potwór warknął, wprawiając Cosia w konsternację.

– Wygląda na to – stwierdził mężczyzna – że jest nas za dużo do tanga.

Rzucił się na pokrytą węglem i smogiem istotę, uderzając ją raz za razem w głowę stukilogramowym młotem atomowym. Coś z nieskrywanym podziwem przyglądał się szalonemu tańcowi ze śmiercią.

– Wybiję ci te głupie pomysły z głowy! – krzyczał Onojemoobaoczu.

– Ała, kurwa!

Rozszczepiane jądra wewnątrz główki młota wyzwalały niesamowite ilości energii. Zabójca bez litości, ignorując nasilający się ból ramienia uderzał prosto w głupią gębę stwora.

Mocniej, mocniej, coraz mocniej.

Łup, łup, łup!

Ostatni cios pozbawił potwora wszystkich zębów. Smutny i zrezygnowany otrzepał się ze smogu, spakował rozrzucone po okolicy plastikowe klocki i z płaczem wrócił pod ziemię.

– Jego czas bezpowrotnie minął – rzucił zabójca.

– Uważam, że należało na spokojnie porozmawiać, ale twoja metoda była dosyć pociągająca. Brutalna i bezkompromisowa. Lubię to.

– Jestem dumny z Saturna, który rodzi się na naszych oczach. Czuję, że niedługo odstawię na półkę z antykami rolę zabójcy.

– Mówisz tak pięknie. Och, ach.

Onojemoobaoczu schował młot oraz maczetę do plecaka i wyrzucił do odpowiednio oznaczonego kosza na śmieci. Wiedział, że najważniejsze jest dbanie o środowisko. Szczególnie tu, na szóstej planecie Układu Słonecznego.

Gdzie nie było, kurwa, niczego.

Coś spojrzał w gwieździste niebo i z przerażeniem odkrył lecący w ich stronę statek. Był ogromny. Tak ogromny, że mógł pomieścić obrzydliwie nieprzyzwoite ilości ludzi, którzy zajmą ich planetę. Onojemoobaoczu podzielał lęk towarzysza.

Pozwolił sobie ostatni raz na pozę Miss Wysp Sandwicha Południowego, po czym dał susa do wnętrza igloo. Coś drżał, podekscytowany zbliżającą się wojną o panowanie na Saturnie.

– Onojemoobaoczu! – ryknął, napinając do granic wytrzymałości pośladki.

Odpowiedziała mu jedynie cisza, a po chwili burza magnetyczna i przelatujące kule ognia.

Śnieżna kopuła eksplodowała, oślepiając Cosia oraz pilota gwiezdnego krążownika USS Upadły na Kolana. Statek wpadł w turbulencje, kołysząc się w rytmie Livin La Vida Loca Ricky’ego Martina. Wszyscy na pokładzie rozpalili ognisko i śpiewali wspólnie z latynoskim gwiazdorem. Onojemoobaoczu nie mógł uwierzyć, że jego misterny plan nie wypalił.

– Szlag, nie przewidziałem tego. Z moich informacji wynikało, że lecą bez zapałek. Przeklęty kontrwywiad. Jak ja ich nienawidzę.

– Nie wszystko stracone! – Coś wskazał na zbliżające się do statku tornado.

Rozpędzona do chorych prędkości trąba powietrzna porwała krążownik, roztrzaskując o pobliską skałę.

– To jeszcze nie koniec – dodał mężczyzna, nerwowo przeszukując kieszenie kąpielówek.

– Masz rację. Jesteśmy na kursie kolizyjnym z Jowiszem.

– Jestem nabuzowany testosteronem, więc nie będę płakał, aczkolwiek miałem na myśli fakt, że zrobiło mi się przykro z powodu ich niepotrzebnej śmierci… Ale Jowisz faktycznie stanowi nie lada wyzwanie.

Onojemoobaoczu odbudował igloo, stawiając przy okazji ster pozwalający na swobodne kontrolowanie lotu planety.

– Zapnij pasy, bezkształtna flegmo.

– Kocham cię – odpowiedział Coś.

Wykonując ostry skręt w lewo udało im się wyminąć Jowisza, który głośno klnąc odleciał w stronę zachodzącego słońca.

– To było… – Coś szukał odpowiedniego słowa.

– To był Jowisz.

– Nie. Znaczy tak, ale nie, bo myślałem o czymś innym.

– O niesamowitej skali talentu Ricky’ego Martina?

– Właśnie.

Onojemoobaoczu przytulił Coś wyglądające jak Nikogo i zaprosił do wspólnego oglądania Top of the Pops. Bezkształtna flegma z trudem powstrzymywała łzy.

– Muszę ci o czymś powiedzieć – odezwał się po chwili Coś.

– Tak, to dobry moment. Lepszego nie będzie.

– Zniszczyłem Ziemię. Zrzuciłem na nią tysiące bomb kobaltowych. Nikt nie przeżył. Uznałem, że to jedyny sposób, by znaleźć motywację i polecieć na Saturna.

– Ja również nie zabiłem kucharza tylko z powodu śmietany. Nic już nie mów.

Dołączył do nich ranny Ricky Martin, który z powodu urazu głowy zapomniał o wszystkich swoich największych przebojach. Machnął ręką, wyciągnął ukulele i zaśpiewał Dni, których nie znamy Marka Grechuty.

– Tak jest dobrze – dodał Onojemoobaoczu.