Zmora

Na tę chwilę bardzo krótko, gdyż małą ilość czasu posiadam.

 

Po pierwsze – źle zapisujesz dialogi.

– Zimno – wypowiedziała, przeciągając słowo, sycząc. – coraz zimniej, mokro, ciemno. – uśmiechnęła się.

Zalecam poradnik:

https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

 

Przy okazji zalecam od razu portalowy poradnik przetrwania:

https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842676

 

No i… Ależ ta walka, hmm, jest głęboko zainspirowana wiedźminem i strzygą ;)

Baaardzo głęboko :P Może ciut za bardzo.

Normalnie, jakbym dokładnie to widział (wersję książkową, a nie, fuuuuuj netflixową).

 

Pzdr.

@silvan, to moje pierwsze opowiadanie na poważnie, na pewno skorzystam z poradnika. Dziękuje za link :D. Jeżeli chodzi o walkę to prawda troszkę za mocno, ale nie mogłem się powstrzymać, to jedne z moich ulubionych opowiadań. Łącze pozdrowienia.

Matthiasie, kropka w tytule jest błędem, usuń ją.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo to poetyckie i kwieciste, moim zdaniem za bardzo, ale pewnie spodoba się fanom wampirów (tak myślę). Mnie przeszkadzały takie zbyt stylizowane zdania np:

Ciemność migotała przed nim, niczym ustępując światłu.

Chyba tam miało być ‘w niczym’ ale też w czym właściwie ma ta ciemność ustępować?

 

Albo:

Chwycił miecz mocno, uderzając płasko.

Niby wiem co to znaczy, ale w sumie nie wiem.

 

Niebo delikatnie pobłyskiwanie, muskane przez słońce. Jego rozproszony promień pokrył błękit czerwienią barw.

Pewnie literówka z tym ‘pobłyskiwaniem’, ale zdanie następne brzmi, jakbyś opisywał niebo, a nie słońce.

 

W tekście jest bardzo dużo imiesłowów. Ja bym je wytropiła i wszystkie usunęła, bo imiesłowy się ciężko czyta po polsku.

Danka

Przeczytałem.

Mógłbym rozwodzić się na tym, że fabuły tutaj raczej nie ma. To bardziej szkic, albo pojedyncza scenka, ale na pewno nie opowiadanie które byłoby zamknięte i mówiło o czymś. Ale nie będę, bo te wszystkie uwagi i tak zaćmiewa fatalne wykonanie. I nie chodzi mi tutaj o warsztat, ale o to, że wiele zdań nawet nie jest blisko poprawnej formy, jakiej powinno się używać w języku polskim.

 

Żeby nie być gołosłownym, biorę losowy fragment:

Brodził po pas w wypełnionym przez wodny żywioł świata tunelu. Szedł dalej, dochodząc do wejścia większej krypty, przystanął na chwile. Z uniesionej dłoni, błysło światło. Oślepiło go, zwężając rozepchnięte do maksimum źrenice. Gdy wzrok przyzwyczaił się do światła, Arion rozejrzał się po większą szerokością jamie. Z góry jak wcześniej wystawały konary drzew. Ciężar zimna nie ustępował, a wręcz się nasilał. Wokół grzechotała cisza, nużąc swoją obecnością. Wyjął z woreczka trzy eratyki, zaciskając w lewej dłoni.

 

Brodził po pas w wypełnionym przez wodny żywioł świata tunelu. – co to znaczy? Czy chodziło Ci o: Brodził po pas, w wypełnionym wodą tunelu.

?

Szedł dalej, dochodząc do wejścia większej krypty, przystanął na chwile. → Doszedł do wejścia większej krypty i przystanął na chwilę.

 

Z uniesionej dłoni, błysło światło. → Z uniesionej dłoni błysnęło światło.

 

Gdy wzrok przyzwyczaił się do światła, Arion rozejrzał się po większą szerokością jamie. → Gdy wzrok przyzwyczaił się do światła, Arion rozejrzał się po szerszej jamie.

 

Z góry jak wcześniej wystawały konary drzew. → znaczy ze sklepienia tunelu? To nie mogły być więc konary, ale korzenie.

 

Ciężar zimna nie ustępował, a wręcz się nasilał. – co to jest ciężar zimna?

 

Wokół grzechotała cisza, nużąc swoją obecnością. – to jest tutaj zupełnie niepotrzebne, przepoetyzowane, patetyczne i niezrozumiałe (a przynajmniej dla mnie).

 

I tak przez cały tekst. Momentami czułem się jakbym czytał coś, co zostało stworzone na bazie losowych metafor, poetyckich opisów, posklejanych byle jak, byle sąsiednie frazy mniej więcej pasowały.

 

Przykro mi, Matthiasie, ale jeszcze długa droga przed Tobą. Nie poddawaj się jednak, tylko próbuj. Pisanie to świetna sprawa, więc mam nadzieję, że nie zniechęciłem Cię do dalszych prób pisarskich.

 

Pozdrawiam :)

Q

Known some call is air am

No właśnie.

 

Jeżeli chodzi o walkę to prawda troszkę za mocno, ale nie mogłem się powstrzymać, to jedne z moich ulubionych opowiadań.

Ja mam skrzywienie na punkcie walk, choreografii, logiki ich prowadzenia, doboru broni, realizmu walki, w tym bronią białą, itd.

Choreografie bardzo zapisują mi się w pamięci.

Mnie to podobieństwo razi, i powinieneś się powstrzymać ;)

To także jedno z moich ulubionych opowiadań, ale nigdy nie przyszłoby mi do głowy aż takie upodobnienie.

Spróbuj wymyślić coś własnego. Poszukaj, jak w rzeczywistości wyglądały średniowieczne walki, jakie techniki były używane, itd.

Opanuj bazę, a później upiększaj. Dodawaj elementy fantastyczne, “superbohaterskie”, skoki, piruety, ale nich baza pozostanie bazą.

 

Dwa, to słowa Outta Sewera.

Mi również wydaje się, że powinieneś popracować nad konstrukcją zdań i wyeliminowaniem zbędnych metafor i “upiększaczy”.

 

Powodzenia!

Z czasem (a masz go – 21 lat ;)) z pewnością będzie lepiej :)

@Outta Sewer, @silvan, @Danka, bardzo dziękuje za rady, na pewno je zastosuje i będę się ich trzymał. Taka krytyka nie spowoduje u mnie zniechęcenia wręcz przeciwnie. Mam już pomysł na nowe opowiadanie, bez żadnych odwołań i żadnych inspiracji :P.  Myśle, że będzie o wiele lepiej. 

Dziękuje i pozdrawiam! :D

Cześć,

 

forma nie spotkała się z moim uznaniem, plus naprawdę sporo błędów. Dużo dziwnych słów, mnóstwo oksymoronów (jak w kolędzie “Bóg się rodzi”, ale jak wspomniałem niżej, nie każdy może być Karpińskim) i brak logiki. Miałem duży kłopot z przebrnięciem przez tekst :/

Polecam zastosowanie daleko idących uproszczeń w fabule i języku, napisanie historii prostym językiem, być może o czymś co znasz, czymś z Twojego otoczenia – będzie o wiele lepsze na pierwsze wprawki pisarskie i na pewno bardziej przystępne dla czytelnika. Tutaj myślę, że forma i temat Cię przerosły.

 

Polecam również betowanie tekstu przed jego wstawieniem dla ogółu publiczności. Służę swoją pomocą, jbc. Pisz na priv.

 

Kilka uwag do tekstu:

Wspomnienie albo sen w zagajniku myśli.

To śródtytuł, więc bez kropki.

 

Ciemność migotała przed nim, niczym ustępując światłu.

Niczym co? Nie rozumiem, czegoś tutaj wg mnie brakuje.

 

Walczyła jeszcze chwile, kiedy skrzenie przed nim rozbłysło.

“Chwilę”.

“Iskrzenie”? Skrzenie jakoś mnie razi.

 

Zakrył twarz prawym przedramieniem, czekając, aż wzrok przyzwyczai się do glansu.

SJP PWN nie znajduje takiego słowa: “glans”, ja też go nie znam.

 

Zamknął na chwile oczy, a kiedy je otworzył, dziewczynki już nie było. Postał chwile.

“Chwilę”, jak wyżej. Wiesz, że ten brak “ę” to błąd ortograficzny?

Dodatkowo powtórzenia.

 

Suche powietrze drażniło jego nozdrza. Otrzeźwiło umysł.

W jaki sposób suche powietrze otrzeźwia umysł? Już raczej jakiś smród krwi, moczu…

 

Odwrócił się ku drzwiom, aby wpuścić do środka powietrze.

Ale powietrze tam było, tylko suche :P

 

– Zimno – wypowiedziała, przeciągając słowo, sycząc. – coraz zimniej, mokro, ciemno. – uśmiechnęła się.

Zapis dialogu do poprawy, wg wskazanego wyżej poradnika.

 

Prawą ręką złapał Ją za szyje.

Małą literą: “ją”. To nie list ;)

 

Ostrze cicho mruknęło, wydając prawie milczący odgłos.

Zbyt duży fikołek jak dla mnie, zamieniłbym na coś prostszego – “szmer”, “cichy jak szept”. Milczenie wiąże się z mową, nieco kuriozalne jest także to “prawie milczenie”, bo albo milczysz albo nie.

 

Słysząc, puściła. Błyskawicznie znikając. Dematerializując ciało.

Wg mnie do połączenia w jedno zdanie.

 

Był spięty. Z pozostawionej rany sączyła się krew, niby ciurkając.

Skoro się sączyła, to ciurkała, to jest praktycznie to samo, a to “niby” to w ogóle chaos wprowadza: no bo jak nie ciurka jak ciurka ;)

 

Chwycił miecz mocno, uderzając płasko. Świst miecza.

Raczej bym to ukazał rozłącznie, że chwycił miecz i potem uderzył. Dodatkowo, wg mnie płaskie uderzenie miecza nie wywołałoby świstu – świst wywołuje cios zadany ostrzem.

 

Zawilgotniała iskra lgnąca do mroku.

Bez kropki w śródtytule. Dodatkowo mnie ta poetyckość razi – jak iskra może zawilgotnieć i lgnąć do mroku? Nie każdy może być Franciszkiem Karpińskim, żeby pisać, że: Bóg się rodzi, moc truchleje itd.

 

Tkwił w niej, nie będąc kwindeczem, a pionkiem w grze.

Ten kwindecz? Panie, toś wykopał…

 

Otrzeźwił jego świadomość delikatny wiatr muskający twarz.

Znowu trzeźwiące powietrze, czy był to suchy wiatr? ;)

 

Stała tuż przed nim, ciskając woń irysów.

Jak można ciskać woń? Mi się kojarzy jedynie z puszczaniem gazów, przepraszam za to brzydkie porównanie.

 

Wyciągnął dłoń, aby dotknąć jej lśniącej miłością buzi. Rozpłynęła się, a pęk kwiatów róż, rozwiał wiatr.

Co? Nie kupuję tej poetyckości…

 

Wydarty z objęć kamfory, istniał pośrodku ciemności.

Z czyich objęć?

 

Bytu, gdzie nie było słychać nic oprócz spadających raz po raz kropli wody natrafiających na skały.

Czym jest dla Ciebie zatem byt? Wg mnie, bohater nie można istnieć pośrodku bytu, chyba że świat faktycznie jest niesiony przez gigantycznego żółwia, albo postać została połknięta przez Lewiatana ;)

 

Wchodził coraz dalej, prześlizgując się pomiędzy korzeniami ciążącymi mu nad głową.

Nie musiał nieść tych korzeni, więc raczej mu nie ciążyły. Może “zwisającymi ciężko”.

 

Wilgotne powietrze przepływało do płuc.

Miła odmiana po suchym powietrzu. Skoro suche otrzeźwia, to wilgotne powietrze usypia?

 

Bezwonny zapach krwi unosił się w przestrzeni

Zapach bez zapachu? “Bóg się rodzi, moc truchleje….”

 

Jednak mrok był dla niego zbyt jasny.

“Ogień krzepnie, blask ciemnieje,…”

 

Ciężar zimna nie ustępował, a wręcz się nasilał.

“Ma granice Nieskończony. Wzgardzony okryty chwałą, śmiertelny król nad wiekami,…”

 

Wyjął z woreczka trzy eratyki, zaciskając w lewej dłoni.

Te eratyki? Panie, cóż to za słowo?

 

Zszedł do wydrążonego ludzkimi rękami duktu.

Raczej wydrążonego tunelu. Znaczenie słowa dukt.

 

Jego rozproszony promień pokrył błękit czerwienią barw.

Jeżeli czerwienią, to jedną barwą.

 

Pozdrawiam i powodzenia w dalszym pisaniu!

Che mi sento di morir

Hej, Matthias!

Przedmówcy idealnie wyłuszczyli błędy w twoim tekście i podzielam ich zdanie. Nie do końca wiem, co właściwie się wydarzyło i nie jestem fanką takich opowiadań i powinieneś zacząć od czegoś prostszego. Dobrym pomysłem jest wzięcie pojedynczej sceny (np. zajęcie miejsca w pociągu) i zobrazowania jej najlepiej jak się da, z największą ilością szczegółów. Taka wprawka.

Muszę jednak przyznać, że nie jest najgorzej. Cierpisz na przesadną poetyckość i patetyczność, ale może rozwinąć się to w coś fajnego. Piszę od przynajmniej dziesięciu lat, a nadal nie umiem w opisy – u ciebie jest już dobry zalążek na nie. Po prostu staraj się pisać prościej, przejrzyściej, mniej trailerowo, że się tak wyrażę (bo twój tekst nasunął mi na myśl ten trailer pierwszej części Wiedźmina, ten ze strzygą).

Pisz więc dalej, pisz! Powodzenia! :)

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Cześć Matthiasie.

Generalnie to Twoją mocną stroną jest to, że wiesz co chcesz opisać i to widzisz. Wydaje mi się, że masz w głowie jaki klimat chcesz oddać i masz też pomysł jak miałoby to językowo wyglądać. Nad językiem jednak musisz trochę popracować.

Zamiast robić listę rzeczy do poprawy w samym tekście, myślę, że na przyszłość może Ci się przydać lekkie uogólnienie błędów, które, moim zdaniem, może poprawić przy następnym.

Po pierwsze, stosujesz baaardzo dużo imiesłowów. Stanowczo za dużo. Generalnie zasada jest taka, że czasownik jest lepszy od imiesłowu, zwłaszcza jeśli opisujesz jakąś akcję. Ponadto, imiesłów stosuje się do wskazania dwóch działań w jednym punkcie czasu, np. “siadał mówiąc” (bohater gada i jednocześnie zgina kolana obniżając tyłek i kładąc go na krześle), a nie akcji następujących po sobie jak u Ciebie: “Podszedł do niej, kucając przed nią, łapiąc za brodę.” Lepiej jest napisać: “Podszedł do niej, kucnął i złapał za brodę.”

Druga sprawa to dużo trudnych słów i nie jestem pewien, czy używasz ich w pełni świadomie. Generalnie jeśli chodzi o archaizmy to dobrze byłoby, gdyby cały tekst był stylizowany, albo przynajmniej dialogi. Ale to też wyższa szkoła jazdy. Minusem rzadko używanych słów jest przede wszystkim to, że wiele osób po prostu tego nie zrozumie, a nie to jest chyba celem pisarza, zwłaszcza jeśli tworzy literaturę popularną. To w kwestii przemyślenia ich nadmiernego używania.

Natomiast w kwestii ich znaczenia, to gdzieniegdzie nie byłem pewien mimo googlowania czy dobrze tego słowa używasz. Myślałem z początku, że pewnie wiesz co robisz. No ale eratyki wyjmowane z woreczka? Eratyk to jest głaz narzutowy przyniesiony przez lodowiec: wielki, ważący swoje głaz. Nie możesz kazać bohaterowi ot tak wyjmować głazów z kieszeni.

Wreszcie: pospolite błędy. Nie mówię tu o brakujących przecinkach, czy coś. Ale gubisz na przykład “ę” i piszesz “e”. Albo masz “Ją” (z wielkiej litery) w środku zdania. Warto przed publikacją wygładzić opowiadanie jeśli chodzi o takie sprawy.

Aha i poetyckie ciągoty. Fajnie, że są, ale być może lepiej najpierw spróbować napisać coś zwyczajnie, a jak nabierzesz wprawy to wtedy próbować upiększać. W pierwszej części na przykład budujesz akcję krótkimi zdaniami (co jest bardzo dobre!), ale zdarzyło Ci się wpleść tam parę spowalniaczy, jak “szare od ludzi ulice”, czy “wianek purpurowych liści”. Ten ostatni jest świetnym przykładem. Generalnie narracją oddajesz wrażenia bohatera. Jeśli ten się spieszy, jest rozgorączkowany, albo zwyczajnie myślami gdzie indziej, to po prostu nie zauważa purpurowego wianka. Jak każdy prawdziwy człowiek: to jest szczegół, który łatwo może umknąć uwadze. Natomiast jeśli przedstawiasz scenę jakiejś kontemplacji to jak najbardziej, wręcz wgłębianie się w szczegóły jakiejś kwiatowej kompozycji jest na miejscu (przykład skrajny oczywiście).

No to tyle, nie tyle. Na pewno jest jeszcze parę rzeczy, na które warto by zwrócić uwagę, ale te, jak sądzę, są najbardziej uderzające, więc nad nimi popracowałbym najpierw.

Hmmm. Przeczytałam pierwszą część i źle się czyta. Sporo błędów różnej maści, sekwencje krótkich zdań, jak serie z karabinu.

Ciemność migotała przed nim, niczym ustępując światłu.

Pierwsze zdanie i już nie wiadomo, o co chodzi. Na pewno coś z nim jest nie tak. Ale co, jak miało wyglądać w zamyśle Autora? Ciemność nie migocze, to raczej światło miewa tę cechę. Ale może właśnie ta ciemność była niezwykła i migotała, w niczym nie ustępując światłu? A może walczyła ze światłem i przegrywała, jakby ustępując?

A pierwsze zdanie jest bardzo ważne, nie możesz w nim dawać ciała, bo to zniechęca do reszty tekstu.

Babska logika rządzi!