Uff, udało się zdążyć na konkurs. Po kilku miesiącach kompletnego braku weny przychodzę z kolejnym tekstem: szczypta fantasy, baśni, kilka innych gatunków trafiło do kotła. Jak zwykle, nie mogłam się powstrzymać i musiałam namieszać z rozumieniem konkursowego hasła, ale przekonajcie się sami.
Miłej lektury. :)
Od Lasu Przeklętych dzielił ją tylko wąski strumyk. Kiedy Alva spojrzała na wielkie, skąpane w ciemności choiny, dreszcz przeszedł jej po plecach. W zaroślach coś zdawało się szeptać i chichotać, gdzieś w głębi trzasnęła gałązka. Dziewczyna mocnej ścisnęła długi kij trzymany w ręce.
"Muszę tam wejść, to jedyna droga" – pomyślała. "Muszę!"
Popatrzyła na niebo, półmrok powoli ustępował światłu zwiastującemu poranek.
"Świt tuż, tuż, złe traci moc. Czas ruszać" – zdecydowała.
Nagle usłyszała kroki za plecami. Odwróciła się błyskawicznie, gotowa na najgorsze.
– Sana! – Uśmiechnęła się na widok rozczochranej młodszej siostry, ubranej tylko w koszulę nocną. – Ale mnie przestraszyłaś!
Sana złapała ją za rękaw kaftana.
– Nie wchodź do lasu! – zawołała z przejęciem. – Tam czyhają Przeklęci. I smoki!
– Ciii – szepnęła Alva. Rozejrzała się, na szczęście od strony chałup nikt więcej nie nadchodził. Wioska wyglądała na pogrążoną w głębokim śnie. – Muszę iść, chcę zostać Stróżem.
– Oni cię nie wybrali – zauważyła Sana.
– Dlatego sama do nich pójdę, podobno wystarczy odnaleźć skarbiec.
– To bardzo długa i niebezpieczna droga. W Lesie Przeklętych czeka zguba. – Na twarzy siostry malowało się przerażenie.
– Muszę, przecież wiesz, znasz moją tajemnicę. To jedyna szansa – szepnęła Alva.
– Zostań, proszę…
W oddali rozległo się pianie koguta. Alva przytuliła siostrę do piersi, mówiąc:
– Nie potrafię już żyć w wiosce. Czas na mnie, a ty wracaj do domu i powiedz rodzicom, żeby się nie martwili. No, idź, bo się zaziębisz.
Patrzyła, jak Sana powoli wraca ścieżką w stronę chałup. W zagrodach rozlegały się już pierwsze nawoływania gospodarzy. Alva westchnęła, po czym rozpędziła się i jednym susem pokonała strumień. Ostatni raz spojrzała na wioskę, zanim zagłębiła się w las.
***
Ból rozlewał się falą po jej ciele, nie dając ani chwili wytchnienia. Alva resztką sił wydostała się z lasu na polanę pokrytą dywanem niskiej, gęstej trawy. Przed sobą zobaczyła ogromną grotę, z wnętrza połyskiwały hałdy złota i drogich kamieni.
"To tutaj! Znalazłam skarbiec! Wreszcie!" – pomyślała z przejęciem.
Nowa porcja bólu wstrząsnęła jej ciałem, a w głowie zawirowało. Jęknęła, upadając na kolana. Podwinęła zakrwawiony rękaw koszuli, rana na przedramieniu wydawała się zaledwie draśnięciem, ale ciało wokół niej napuchło, na skórze pojawiły się sine pręgi.
Alva pamiętała wyczerpującą wędrówkę przez las, która zdawała się nie mieć końca i szaloną ucieczkę przed Przeklętymi, nie wiadomo: ludźmi czy upiorami; ich wrzaski, świst strzał.
"Musiały być zatrute" – pomyślała z przerażeniem, patrząc na ranę. "A co, jeśli…"
– Zgadza się, umierasz – potwierdził melodyjny głos.
Rozejrzała się, ale nikogo nie dostrzegła. Usłyszała ruch we wnętrzu jaskini, pobrzękiwanie monet pod naporem ciężkich kroków. Rozległ się pomruk, groźny niczym budzący się wulkan. Coś zbliżało się do wyjścia.
Dziewczyna zacisnęła zęby i starała się opanować panikę. Oddychała szybko, płytko, niczym strwożone zwierzę, czekające na atak drapieżnika.
Przecież doskonale wiedziała, co oznacza ten hałas. Przecież właśnie po to szukała skarbca.
Czuła, że jad ze strzały rozchodzi się po jej ciele, paraliżując nogi i ręce. Nie miała siły podnieść się z trawy.
"Wszystko przepadło, o krok od celu!" – pomyślała z rozpaczą.
– Przyszłaś tu, żeby stać się Stróżem? – Znów ten melodyjny głos.
– Oddałabym wszystko… – szepnęła. – Ale już za późno. – Z trudem poruszyła drętwiejącą ręką.
– Przeciwnie, ciągle mamy czas. Poświęciłaś tak wiele, udowodniłaś wyjątkową odwagę. Poza tym, skarbiec odnajdują tylko nieliczni. Dlatego pomogę ci, zostaniesz jedną z nas, jeśli rzeczywiście jesteś na to gotowa.
Te słowa zabrzmiały jak najpiękniejsza obietnica. Alva odetchnęła, że nie padły niewygodne pytania.
Tymczasem kroki we wnętrzu jaskini zbliżały się. Dziewczyna krzyknęła ze strachu, gdy w wejściu pojawił się ogromny łeb białego smoka. Z rozwartej paszczy sterczały ostre zębiska. Wkrótce pokazała się reszta cielska, otoczona masywnym pancerzem z bladych łusek. Poczwara stanęła naprzeciw Alvy, która zmusiła się, żeby spojrzeć w oczy bestii i powiedziała:
– Chcę zostać Stróżem.
– Oto chwila próby, wejrzę w twoją duszę, żeby sprawdzić, czy jesteś wystarczająco silna i cierpliwa. Nie wolno ci odwrócić wzroku.
Smok zwinął skrzydła, a po chwili stał się siwowłosą, szczupłą kobietą w białej szacie. Nieznajoma wpatrywała się w Alvę oczami o dziwnych tęczówkach; prawie całkiem przezroczystych, poznaczonych złotymi żyłkami. Wydawała się w nich mieścić nieskończona mądrość.
Dziewczyna z trudem wytrzymywała przenikliwe spojrzenie, czuła irytujące mrowienie w głowie i nieodpartą chęć, by natychmiast uciec z polany, zanim ta dziwna istota pozna jej tajemnicę. Próba zdawała się nie mieć końca.
– Czas dłuży się tylko w twojej głowie, w rzeczywistości minęło zaledwie kilka chwil – powiedziała smoczyca i przymknęła lekko powieki. – Dobrze, niech się stanie.
Zawiesiła Alvie na szyi wisiorek w kształcie smoczego kła. Kiedy cienki, zimny łańcuch dotknął szyi dziewczyny, poczuła, że zniknął cały ból, a ręce i nogi przestały drętwieć. Niezwykła moc błyskawicznie wypełniała każdy fragment jej ciała, jakby urodziła się na nowo. Bez trudu wstała z ziemi.
– Od tej chwili jesteś Stróżem – powiedziała kobieta. – Pozostaniesz nim, dopóki tkwi w tobie siła smoczego medalionu. Po szkoleniu przydzielimy ci ludzką istotę do prowadzenia. Dostałaś wielką moc i nieśmiertelność. Oczekuję, że będziesz godnie reprezentowała nasz ród! – Ostatnie słowa wypowiedziała surowym tonem.
– Nie zawiodę, pani – odparła Alva, chyląc głowę.
– Matko, tak się do mnie zwracaj. I pamiętaj, nigdy nie wolno ci złamać jednego, najważniejszego warunku…
Słowa kobiety zmrozily Alvę do szpiku kości.
***
Tysiąc lat później
– To smok opiekuńczy! Patrzcie! Mój smok stróż! – wrzasnął tyczkowaty brodacz w rozciągniętym dresie, pokazując paluchem ławkę pod rozłożystym dębem.
Zaległa cisza. Grupka ludzi siedzących w kręgu, na plastikowych krzesłach rozstawionych wprost na trawniku, wpatrywała się w miejsce, które wskazał.
– Ściemniasz, tam nic nie ma. – Wzruszył ramionami pulchny chłopak z tlenioną grzywką.
– Jeśli stróż, to na pewno anioł – odparła pouczającym tonem staruszka.
– A właśnie, że smok! Zielony! Udowodnię wam! – Mężczyzna błyskawicznie poderwał się z krzesła, wywracając je na ziemię.
– Niech pan siada, panie Darku. Sesja trwa – odezwała się młoda kobieta w białym kitlu.
Brodacz nie słuchał, pognał w stronę dębu. Zręcznie niczym wiewiórka zaczął się wspinać coraz wyżej. Dotarł do połowy drzewa i spojrzał z triumfem w dół, nie przejmując się gałęzią trzeszczącą pod stopami.
– Skoczę, a mój osobisty smok stróż mnie złapie! – zawołał, przechylając się niebezpiecznie.
Błysnęły żółte ślepia, które śledziły każdy ruch mężczyzny. Alva zeszła z ławki na trawnik i rozwinęła wielkie, skórzaste skrzydła. Potężne łapy z ostrymi pazurami bezgłośnie oderwały się od ziemi. Smoczyca wzbiła się w powietrze i błyskawicznie znalazła się przy Darku. Zastanawiała się, jak to możliwe, że ten człowiek nagle ją zobaczył.
"Nie znamy wyroków Wszechświata, czasem dzieje się coś, czego nie sposób wyjaśnić rozumem" – przypomniała sobie słowa Matki.
– Nie rób tego, cofnij się – mruczała do ucha mężczyzny, jednocześnie blokując go skrzydłem przed skokiem.
"On już w życiu nie uwierzy w wewnętrzny głos" – przemknęło jej przez myśl.
Patrzył na nią jak zahipnotyzowany.
– Wiedziałem, że mnie chronisz. Zupełnie, jak w moim śnie – szepnął.
Ta chwila wystarczyła, by sanitariusze przystawili drabinę do drzewa. Ściągnęli Darka i ubrali w kaftan z długimi rękawami zawiązywanymi na plecach. Nie szarpał się, posłusznie spełniał polecenia. Wciąż patrzył na Alvę, która unosiła się obok dębu, przyglądając się czujnie mężczyznom.
– Spokojnie, jesteś bezpieczny – powiedziała do podopiecznego.
Skinął głową, uśmiechając się z błogą miną. Nie prostestował, gdy sanitariusze poprowadzili go w stronę budynku.
Smoczyca wylądowała z gracją na ziemi. Zwinęła skrzydła, zmieniając się w młodą kobietę o jasnej cerze i włosach koloru pszenicy. Rozejrzała się i odetchnęła; wyglądało na to, że żaden człowiek oprócz Darka nie potrafił jej zobaczyć. Dyskretnie spojrzała w stronę innych smoków, pilnujących swoich podopiecznych. Udawały, że jej nie widzą.
"Znowu nic. Jak zwykle, od tysiąca lat" – pomyślała z żalem.
Powoli ruszyła szeroką ścieżką za Darkiem i sanitariuszami.
***
Smoki żyjące w blokowisku podążały milcząco za podopiecznymi. Ubrane w różnokolorowe, lniane spodnie i bluzy, na tle szarych, wysokich budynków wyglądały jak barwne motyle. Tylko nieliczne smoki unosiły się nad ziemią, młócąc powietrze wielkimi, skórzastymi skrzydłami w absolutnej ciszy.
Alva, w ludzkiej postaci, bezgłośnie stawiała kroki na chodniku z kostki brukowej, mimo masywnych butów na nogach. Przed nią kroczył Darek, dumnie dzierżąc w ręku wypis ze szpitala psychiatrycznego. Smoczyca zrównała się z nim i przesunęła ręką przed twarzą podopiecznego. Upewniła się, że przestał ją dostrzegać.
"Na szczęście czar Matki wreszcie zadziałał" – odetchnęła. "Śmiertelnicy nie powinni widzieć smoków, to prowadzi do szaleństwa".
Zadzwoniła komórka Darka. Mężczyzna przystanął i zaczął rozmowę, wynikało z niej, że wieczorem zamierza obejrzeć mecz z kolegami.
"Wraca do formy" – ucieszyła się Alva.
Patrzyła na ludzi idących po chodniku wzdłuż wysokiego bloku, usianego rzędami okien. Spieszyli się do swoich spraw, nie mając pojęcia, że smoki opiekuńcze podążają za nimi jak cienie.
Inni Stróże nie interesowali się Alvą, nie odezwali się do niej nawet słowem.
"Każdy smok musi skupić się na własnym podopiecznym, tak było zawsze, tak będzie po kres Wszechświata” – powtórzyła w myślach słowa Matki, dyskretnie przyglądając się mijanym Stróżom.
Znów ogarnęła ją tęsknota za czymś, co tkwiło w niej głęboko, niczym zadra z poprzedniego życia. Wciąż szukała.
Nie mogła się doczekać, kiedy nadejdzie wieczór, podopieczny pójdzie spać, a ona będzie mogła wzlecieć w niebo w smoczej postaci. Tego dnia przestrzeń nad dachami bloków wyglądała wyjątkowo zachęcająco: pachniała wolnością i nadzieją.
Nagle zobaczyła znajomą postać. Rozpoznała ją od razu, chociaż minęły wieki. Nie miała wątpiwości, pamiętała te rysy twarzy, ciemne włosy, wyprostowaną sylwetkę. Ogarnęła ją radość tak wielka, że miała ochotę śmiać się głośno, krzyczeć i tańczyć. Chwilę później poczuła paraliżujący lęk.
"Co teraz będzie?" – pomyślała.
On tam stał, zwrócony bokiem, wpatrzony w podopiecznego – chudego staruszka z laską, który siedział na ławce przy skwerku i karmił chmarę ciekawskich wron.
Alva usiłowała ukryć błysk w oczach, powstrzymała się, żeby nie podbiec do niego od razu. Przecież inny smok mógł zobaczyć, odkryć jej tajemnicę. Tęskniła do tego dnia, a jednocześnie drżała na myśl, że kiedyś nadejdzie.
"Pamiętaj, nigdy nie wolno ci złamać jednego, najważniejszego warunku: smok zawsze musi być sam. Nie wolno interesować się innymi Stróżami." – Doskonale pamiętała słowa Matki. "Tylko popatrzę…" – pomyślała, zerkając na ciemnowłosego smoka.
On też ją zauważył, uśmiechnął się lekko, po czym wrócił do obserwowania staruszka.
Serce Alvy zabiło mocniej.
"Czy Nort pamięta?" – zastanawiała się, wciąż patrząc w jego stronę.
On też zerkał. Iskierki słonecznego blasku, tańczące w oczach smoka, mąciły jej spokój, przynosiły ciepło rozgrzewające do białości zwykły, chłodny poranek.
"Każdy z nas pozostanie samotny na zawsze, by lepiej wykonywać misję prowadzenia powierzonej mu istoty ludzkiej" – cytowała w myślach formułki, próbując zagłuszyć to, co budziło się na dnie duszy.
"Żadnych bliskich kontaktów z drugim smokiem. Za coś takiego wyrzucają z rodu” – przypominał rozsądek słabym głosem.
Nort wciąż patrzył… Przykuwając wzrokiem pełnym obietnicy, przywiązując niewidzialnymi nitkami złotego żaru. Alva doskonale pamiętała, gdzie i kiedy skrzyżowały się ich losy w poprzednim życiu. Chłonęła tę więź, prawie namacalną, która przyzywała, pętała, szumiała w głowie niczym wino.
"Nie wolno!" – Resztką woli odwróciła wzrok. Pobiegła za Darkiem, który już skręcał za blokiem. Jej policzki płonęły, serce waliło jak oszalałe.
"Misją smoka jest nadzorowanie powierzonej osoby ludzkiej. Musi skupić się na tym, zażywając tylko niezbędnego odpoczynku, gdy podopieczny śpi" – powtarzała gorączkowo w myślach. "Smok powinien skupić się na rozwijaniu czystych intencji, odsuwając od siebie te, które spychają w dół jego wspaniałą naturę, dlatego… Rany! Wreszcie znalazłam Norta!" – ucieszyła się, lecz zaraz posmutniała.
"Pewnie nigdy więcej go nie zobaczę" – pomyślała, wlokąc się za podopiecznym, który znów rozmawiał przez komórkę.
***
Darek wciąż chrapał, mimo późnego poranka. Alva wiedziała, że mężczyzna pośpi jeszcze długo po wczorajszej imprezie. Spojrzała na niego przez okno, po czym wzbiła się w górę. Usiadła na dachu wieżowca w towarzystwie wron.
– Znalazłyście tego staruszka z laską, o którym wam mówiłam? – zapytała ptaki.
– Pewnie – odezwał się herszt wron z białą plamą na skrzydle. – Mieszka w ostatnim bloku po lewej stronie, na pierwszym piętrze. Niedawno się wprowadził.
"To dlatego wcześniej nie spotkałam Norta. Smoki często korzystają z pomocy wron, kiedy chcą odnaleźć ludzi ważnych z jakiegoś powodu". – Alva usprawiedliwiała się w myślach. "Nic nadzwyczajnego".
Rozkoszowała się pierwszymi promieniami słońca, które gładziły łuski. To ją zawsze uspokojało w przeszłości, lecz tym razem nie zadziałało. Jej myśli wciąż zaprzątał ciemnowłosy smok.
"Tysiąc lat, aż wreszcie się spotkaliśmy. Ale co dalej?" – zastanawiała się.
– Ten staruszek codziennie rano robi zakupy, a po południu spaceruje po parku – powiedział przywódca wron. – Pomyślałem, że chcesz wiedzieć – dodał, widząc jej zdziwioną minę.
Ptaki z głośnym krakaniem wzbiły się w niebo.
Alva przeniosła się na dach bloku stojącego obok budynku, który wskazał herszt wron.
"Tylko popatrzę, Nort nawet się nie dowie" – obiecała sobie.
Zastygła w bezruchu, ćwicząc smoczą cierpliwość, jednak tym razem czas zdawał się ślimaczyć bez końca.
Właśnie chciała wracać do Darka, kiedy drzwi klatki schodowej skrzypnęły. Najpierw na podwórko powoli wyszedł staruszek z laską, a za nim kroczył ciemnowłosy smok.
Alva patrzyła na nich z ukrycia. Nort szedł wyprostowany, raźno stawiał kroki w znajomy sposób. Smoczyca znała na pamięć jego uśmiech i sposób odgarniania ciemnej grzywy z czoła. Pojawiło się wspomnienie, które aż bolało.
"Gdyby nie warunek Matki…" – westchnęła.
Dawne dni powracały niczym uparte muchy. Coś w głębi, pod smoczym pancerzem, pulsowało coraz mocniej.
"Czy szukałabym skarbca, gdybym wiedziała o tym warunku? Pewnie tak. Przynajmniej zobaczyłam Norta, ale to żałośnie mało!"
Chciała zerwać się, biec do niego, dotknąć, powiedzieć… Ciągle tkwiła nieruchomo w tym samym miejscu.
"Każdy smok musi zostać sam. Nigdy, nikt, nawet na chwilę" – powtarzała w myślach.
Nort, w ślad za staruszkiem, zniknął za blokiem.
***
Alva szła za Darkiem przez park, chociaż zimne popołudnie nie zachęcało do spacerów, zasugerowała mu we śnie przechadzkę. Minęło kilka pustych dni, odkąd widziała Norta ostatni raz.
Patrzyła jak Darek podchodzi nad brzeg stawu. Karmił kaczki, wychylając się za bardzo. Wiedziała, że woda jest głęboka, a jej podopieczny nie umiał pływać.
"A później są wypadki i wyrzuty, że smok nie zdążył" – pomyślała.
Stanęła na brzegu w taki sposób, żeby chronić Darka przed utonięciem, ale on nagle stracił zainteresowanie kaczkami.
– Ernest! – zawołał do wąsatego mężczyzny, po czym pobiegł w jego stronę.
Alva dostrzegła w toni stawu odbicie Norta w ludzkiej postaci. Drgnęła, zakołysała się, niemal wpadając do wody. Smok nie pozwolił na to, przytrzymał ją za ramię. Niespodziewany dotyk zelektryzował ciało Alvy. Rozsądek krzyczał, że powinna natychmiast się odsunąć, ale ciągle stała w tym samym miejscu jak sparaliżowana.
Nort uśmiechnął się, popatrzył na nią w milczeniu, po czym odwrócił się i zaczął iść w stronę staruszka, który przysiadł na ławce.
Alva wiedziała, że nie wolno jej zawołać smoka. On musiał odejść. Czekała bez słowa, chociaż czuła, że dusza rozrywa się w niej na kawałki.
– Nort, poczekaj! – Nie wytrzymała.
Kiedy odwrócił się, podeszła do niego. Stali tak, patrząc na siebie. Alva wiedziała, że jeszcze chwila i nie zdoła tego już cofąć. Wspomnienie dawnych dni powrócio, oplatając ją ciasnym szalem.
– Pamiętasz? – zapytała. – Kończyło się lato, schowaliśmy się w zbożu ciężkim od dojrzałych kłosów. Ty i ja.
Spojrzał na nią ze zdziwieniem. Zmarszczył czoło, jakby coś sobie przypominał.
– Nie zawsze byłeś smokiem – powiedziała.
– Tak, wiem – mruknął, rozglądając się dookoła.
Alva nie dostrzegła w pobliżu żadnego Stróża. Jej podopieczny odszedł z kolegą na sąsiednią alejkę.
– Kiedyś mieszkaliśmy w tej samej wiosce, byłeś moim słońcem i księżycem. – mówiła, patrząc Nortowi w oczy. – Pamiętasz?
– Czekaj… Chyba kiedyś byliśmy blisko.
– Długo czekałam, aż mnie zauważysz, byłeś najprzystojniejszym chłopcem w okolicy. Aż pewnego dnia wybrałeś mnie. Właśnie wtedy. Obiecałeś, że będziemy razem już zawsze. Niedługo potem w wiosce pojawili się żołnierze Białej Smoczycy – ciągnęła Alva. – Jak w każdym piątym roku, zawołali wszystkich młodych na plac, żeby wybrać tego jednego: nowego Stróża.
– Przypominam sobie – dodał on. – Na placu trzymałaś mnie mocno za rękę. Bałaś się.
– Przeczuwałam, że nas rozdzielą. Stało się, Matka cię wybrała, a jej żołnierze powlekli cię w dal.
– Do skarbca, gdzie stałem się smokiem. Stamtąd bracia i siostry Stróże zabrali mnie w świat. Zawsze marzyłem, by stać się jednym z nich – powiedział z zachwytem.
– Ruszyłam za tobą, wędrowałam wiele dni i nocy, żeby cię spotkać. Dla ciebie zostałam smokiem, ale ten warunek… Nie przypuszczałam…
Umilki oboje, patrząc na siebie.
– Wyglądasz jak wtedy – powiedziała.
– Ty też – odparł z błyskiem w oku.
Powoli zaczęli zamieniać się w smoki. Unieśli się w górę, szybowali nad miastem. Alva czuła, że niebo nabrało nowych barw, wydawało się piękniejsze niż kiedykolwiek wcześniej.
Wylądowali na dachu domu. Usiedli obok siebie, Nort położył łeb na karku Alvy.
– A nasi podopieczni?! – przypomniała sobie. – Matka nas wyrzuci!
– Niedługo wrócimy. Jeszcze trochę, nikt nie zauważy.
Alva czuła, że nie powinni. Przecież Matka powtarzała, smok zawsze powinien być sam! Trzeba skupić się na podopiecznych, nie wolno ich zostawić, bo coś złego może się stać! Ale czuła się tak wyjątkowo i lekko, jakby nagle spełniło się jej największe marzenie.
"Jeszcze jedna chwilka" – pomyślała. Kiedy Nort siedział tuż obok, rozsądek nie miał najmniejszych szans. "Nigdy wcześniej nie zostawiłam Darka na taki długi czas, ale może już nigdy nie spotkamy się z Nortem. Przecież nie wolno. Tak, będę musiała odejść, zapomnieć. Jeszcze moment. Ostatni".
Nagle pojawiły się przed nimi trzy wielkie cienie. Matka, razem z czarnym i czerwonym smokiem z Rady, a za ich plecami mnóstwo mniejszych, szarych istot, przypominających wyrośnięte jaszczurki.
Alva wiedziała, że nie ma sensu uciekać.
***
Spętani więzami, w ludzkiej postaci, czekali oboje w smoczym skarbcu. Nogi ślizgały się na monetach, które pokrywały ziemię grubym dywanem. Alva stała przy wejściu, przytrzymywana przez hordę szarych smoków, a Nort – bardziej w głębi. Szukała jego spojrzenia, ale spuścił głowę, wbijając wzrok w kosztowności pod stopami.
Matka przemawiała surowym tonem:
– Naraziliście na niebezpieczeństwo swoich podopiecznych! Darek przebiegał przez jezdnię, potrąciła go ciężarówka. Trup na miejscu! – W oczach Matki tańczyły pioruny gniewu.
Alvę przeraziły jej słowa.
“To wszystko moja wina. Darek zginął przeze mnie, zawiodłam”. – Ta myśl sprawiła, że zadrżała.
– Staruszek zmarzł na ławce, przeziębił się – ciągnęła Matka. – Poza tym, złamaliście najważniejszy warunek. Przez ciebie, Alvo! To ty zaczęłaś rozmowę z Nortem, ty go odnalazłaś, chociaż cię ostrzegałam.
– Kara musi być adekwatna do winy! – zagrzmiał czerwony smok.
– Kara dla niej jest jedna – powiedziała Matka. – Straci wszystko: przestanie być jedną z nas.
Alva zdążyła jeszcze spojrzeć na Norta, zanim czarny smok podszedł do niej i zerwał z jej szyi medalion. Poczuła przeszywający ból, jakby ktoś wyszarpał duszę z ciała. Upadła nieprzytomna na stos monet.
***
"Właśnie tak wygląda piekło". – Alva siedziała na balkonie na ostatnim piętrze bloku. Pod nią, w dole, tętniło życiem miasto. Pamiętała czasy, kiedy była Stróżem, miała skrzydła i nieśmiertelność.
Już nie potrafiła zmienić się w smoka. Zozumiała, że stała się zwykłym człowiekiem, chociaż ciągle widziała innych opiekunów. Nie miała czasu zastanawiać się nad tym, jej myśli wypełniały ostatnie zdarzenia, które dręczyły niczym natrętne muchy.
“Darek zginął przeze mnie. Miałam go chronić, ale zawiodłam. Gdybym go pilnowała, żyłby nadal. Nie wypełniłam swojego zadania. Okazałam się złym Stróżem” – myślała. “A Nort? Rozdzielili nas na zawsze, nigdy go nie odnajdę. Co smoki z nim zrobiły?! Jaką karę dostał?”
Nie wiedziała, co gorsze – poczucie winy dręczące ją po śmierci podopiecznego, czy wspomnienia o Norcie.
"Zmarnowałam życie człowiekowi. To nie był zwykły błąd Stróża, zostawiłam Darka samego. Z drugiej strony, dziwne, dlaczego Nort nie protestował, kiedy mnie wyrzucali. Pewnie nie mógł".
Spostrzegła, że kilka wron usiadło na poręczy balkonu. Rzuciła garść ziarna na betonową podłogę. Ptaki natychmiast skorzystały z poczęstunku.
– Pamiętasz tego staruszka, o którego kiedyś mnie pytałaś? – Niespodziewanie odezwał się herszt wron.
– Możemy rozmawiać? Jak to możliwe? – zdziwiła się Alva.
– Widocznie zachowałaś resztki daru, który często nie znika od razu, a czasem jego okruszki zostają do końca życia. Wiem, gdzie mieszka ten człowiek. Przeprowadził się do innego bloku, na końcu osiedla.
– Chodźmy tam! – zawołała bez namysłu.
***
Alva stała na chodniku przed blokiem w towarzystwie wron. Patrzyła jak podopieczny Norta wyszedł przed klatkę. Na jej policzki wypłynęły rumieńce, kiedy dostrzegła tego, za którym tak bardzo tęskniła.
Wstrzymała oddech, wpatrywała się w niego, gdy w ludzkiej postaci stawiał kroki na chodniku, w ślad za podopiecznym. Pomachała do niego, krzycząc:
– Nort! Hej, Nort!
Omiótł ją wzrokiem, jakby była powietrzem. Nie dowierzała.
– Nort, tutaj! – krzyknęła jeszcze raz.
Nawet się nie obejrzał. Razem ze staruszkiem poszli w kierunku placu i wkrótce zniknęli w tłumie.
"Dlaczego? Dlaczego?!" – Nie rozumiała. "Może… on mnie nie widzi, nie słyszy, taka kara. Na pewno! A jeśli nie? Jeżeli po prostu NIE CHCIAŁ mnie widzieć ani słyszeć?"
Mokre strużki pociekły po policzkach Alvy. Zdziwiła się, zdążyła zapomnieć, jak wyglądają łzy i jak gorzki potrafią mieć smak. Powróciła myślami do dnia, gdy Nort wybrał ją ze wszystkich dziewczyn w wiosce. Przypomniała sobie to uczucie szczęścia, jakby nagle słońce zaświeciło po deszczowych tygodniach. Powróciła myślami do chwil, które spędzili razem jako smoki. Była pewna, że Nort musiał czuć to samo.
– Dlaczego Matka nie zabrała mi pamięci?! Jakie to okrutne! – szepnęła.
Ptaki odpowiedziały głośnym krakaniem.
***
Alva siedziała na ławce przy skwerku i z zapartym tchem wpatrywała się w niebo, śledząc wzrokiem potężnego, szarego smoka. Skrzydła Norta cięły powietrze, unosiły go coraz wyżej.
Dziewczyna bała się, że jej dar za chwilę zniknie zupełnie, a ona już nigdy nie ujrzy ciemnowłosego smoka. Machała do niego, ale on wcale nie patrzył w jej stronę, nawet przez krótką chwilę nie zajmował się ludźmi.
Śledziła lot Norta, aż zniknął zupełnie za wieżowcami.
Nagle pojawiła się Matka i usiadła obok niej na ławce.
– Wspaniale być smokiem, całe niebo wydaje się tylko twoje – odezwała się. – Pewnie za tym tęsknisz?
– Niekoniecznie – odparła Alva. – Kiepski ze mnie Stróż.
– Każdy popełnia błędy, nawet nieśmiertelni. Sama dotarłaś do nas, chciałaś zostać smokiem. Naraziłaś się na śmiertelne niebezpieczeństwo, żeby odnaleźć skarbiec. To bardzo rzadkie, zwykle sami wybieramy ludzi do naszego rodu.
– Nie próbują, mimo całej wspaniałości bycia smokiem?
Matka skrzywiła się.
– Nie każdy nadaje się na opiekuna, wolę sama wyszukiwać kandydatów z odpowiednimi cechami. Ty też je miałaś, dlatego cię przyjęłam. Myślałam, że zapomnisz o dawnym życiu. A skoro zgłosiłaś się do nas sama, przysługuje ci jedno życzenie.
– I mogę chcieć absolutnie wszystkiego? – Nie dowierzała Alva.
– O ile ja i reszta smoczej Rady zgodzimy się na to.
– Dlaczego nie powiedzieliście mi o tym wcześniej?
– Tak musiało być. – Matka odgarnęła włosy z czoła. – Odzyskasz miejsce w rodzie, jeśli chcesz. Oczywiście, warunki pozostają niezmienne.
– Smok zawsze musi być sam…
– Właśnie.
Alva pomyślała o przestrzeniach, które odwiedzała, gdy miała skrzydła. Westchnęła.
– Chciałam zostać Stróżem, żeby odzyskać Norta. Zdaje się, że to nieosiągalne?
– W każdej sytuacji istnieje jakieś rozwiązanie. Jeśli naprawdę chcecie być razem, odbierz mu medalion, wtedy również stanie się człowiekiem – odparła Matka. – Zastanów się nad życzeniem, jutro porozmawiamy.
– To wy sprawiliście, że Nort mnie nie widzi i nie słyszy? To część kary, prawda? – zapytała Alva, ale jej rozmówczyni już zniknęła.
***
Smoki spotkały się z nią na osiedlowym parkingu za blokami, na którym stało jedynie kilka aut. Matka, Czerwony i Czarny, czekały na decyzję Alvy przestępując z łapy na łapę. Między nimi przechadzały się wrony.
Dziewczyna obserwowała jak Nort zbliża się do nich. Leciał powoli, w smoczej postaci wyglądał dostojnie. Dopiero, gdy wylądował na ziemi, zmienił się w ciemnowłosego mężczyznę. Stanął obok Matki, rozglądając się niepewnie dookoła.
Alva z zachwytem śledziła każdy jego ruch. Jednocześnie coś rozrywało się w niej, w środku, gdy przypominała sobie, jak wiele ich teraz dzieli.
– Wspaniale być smokiem – powiedziała Matka. – To najlepsze, co może spotkać śmiertelnego człowieka. Zdecydowałaś? – zapytała Alvę melodyjnym głosem. – Chcesz wrócić do nas, a może zabrać jego medalion?
– O co tu chodzi? – przestraszył się Nort. – Co wy chcecie zrobić?!
Alva uśmiechnęła się. Podeszła do niego i spojrzała mu w oczy.
– Mogę sprawić, że zostaniesz ze mną i będziemy żyć razem jako ludzie – powiedziała.
Nort cofnął się. Miał przerażoną minę.
– Nie oddam medalionu!
– Pospiesz się, jakie życzenie wybierasz? – ponaglił Alvę melodyjny głos Matki.
Spojrzała w oczy Norta, zobaczyła w nich tęsknotę za lataniem, za smoczymi skrzydłami i nieśmiertelnością. Nie dostrzegła swojego odbicia. Zrozumiała, że nigdy go tam nie było.
Poczuła, jakby oblała ją fala gorąca.
– Widziałeś mnie cały czas, prawda? – zapytała.
– Widziałem – mruknął. – Nie mogłem się odezwać, bałem się, że i mnie spotka podobna kara.
– Zawsze chciałeś być smokiem. Tylko to – westchnęła Alva. – Cóż, leć…
– Jak to? – wtrąciła się Matka. – Sądziłam, że miałaś inne plany.
– Niech on wraca na niebo, puszczam go wolno. Przecież zawsze marzył tylko o tym, żeby zostać smokiem. Dopiero niedawno to zrozumiałam. A ja tak naprawdę nigdy nie chciałam być Stróżem, goniłam za cudzym snem.
Alva patrzyła, jak zadowolony Nort wzbija się w niebo. Uciekał szybko, jakby się bał, że ona i Matka zmienią zdanie.
– Oto moje życzenie: chcę przestać widzieć i słyszeć smoki. Zabierzcie mi teraz resztki daru – powiedziała Alva zdecydowanym głosem.
– Jesteś pewna?
– Tak.
– Od tej decyzji nie będzie odwrotu.
– Rozumiem. Jestem gotowa.
– Niech się stanie. – Matka podeszła do niej i przeciągnęła ręką przed oczami dziewczyny. Smoki zniknęły, rozległo się zwykłe krakanie wron.
Alva uśmiechnęła się do ptaków przechadzających się po parkingu. Była wolna.
Jeszcze myślała o Norcie, z duszą rozdartą rozpaczą, ale wiedziała, że wkrótce znów wróci na ławkę przy skwerze, chociaż już nigdy nie będzie patrzyła w niebo. Dostrzeże siebie i zwykłych śmiertelników.
Zaciekawiła mnie koncepcja fabularna. Mam jednak kilka uwag.
Alva pamiętała wyczerpującą wędrówkę przez las, która zdawała się nie mieć końca i szaloną ucieczkę przed Przeklętymi, nie wiadomo: ludźmi czy upiorami; ich wrzaski, świst strzał.
Nie wiadomo, czy Przeklęci są upiorami, czy ludźmi, a jednak miotają strzały. Myślę sobie, że upiorom, w takim klasycznym rozumieniu gatunku grozy, strzały i łuki nie są potrzebne. Chociaż na tym polu chętnie podejmę polemikę. Dodatkowo, ponieważ motyw Przeklętych nie pojawia się już ani razu w tekście, zastanawiam się, czy nie można by w ogóle go usunąć i zastąpić tego wątku wyczerpującą wędrówką przez las. Po czymś takim również można być bliskim śmierci. Z głodu, zmęczenia, wychłodzenia, a jak człowiek nie posiada wiedzy i narzędzi, to nawet z pragnienia.
(…)rana na przedramieniu wydawała się niewielka, ale ciało wokół niej napuchło, na skórze pojawiły się sine pręgi.
"Musiały być zatrute" – pomyślała z przerażeniem.
Rozumiem, że rana na przedramieniu była od strzały? Jeśli nie, warto o tym gdzieś napisać. Jeśli tak, to rozsądnym byłoby zaznaczyć, że to tylko draśnięcie, które wystarczyło, aby trucizna dostała się do organizmu. Jeżeli jednak strzała trafiła ją bezpośrednio… Powiedzmy, że bohaterka musiałaby być niesamowicie odporna na ból, żeby pozbyć się kilku centymetrów stali wbitej w ciało. Wtedy z kolei nie byłoby mowy o niewielkiej ranie. To techniczna drobnostka, do poprawy w kilka chwil. :)
– Niech się stanie – powiedziała.
Zawiesiła Alvie na szyi wisiorek w kształcie smoczego kła. Kiedy cienki, zimny łańcuch dotknął szyi dziewczyny, poczuła, że zniknął cały ból, a ręce i nogi przestały drętwieć. Niezwykła moc błyskawicznie wypełniała każdy fragment jej ciała, jakby urodziła się na nowo. Bez trudu wstała z ziemi.
– Od tej chwili jesteś Stróżem – powiedziała kobieta. – Pozostaniesz nim, dopóki tkwi w tobie siła smoczego medalionu
Rozumiem, że do bycia Stróżem ludzie są wybierani przez ową Matkę, zapewne według jakiegoś kryterium. Alva tymczasem przeszła przez las, nieomal w nim ginąc, po czym po prostu pozwolono jej przyłączyć się do, jak piszesz, Rodu. Wydaje mi się to troszkę zbyt proste. Niewykluczone, że to tylko moja opinia, niech inni się wypowiedzą. Ale gdyby tak napisać, że Matka w jakiś magiczny sposób ją uleczyła i powiedziała, że w nagrodę za jej hart ducha i niezłomną wolę zostanie poddana próbom, czy nadaje się na stróża? Potem możesz od razu przenieść się w czasie o te tysiąc lat i nawet w jednej linijce zaznaczyć, że przeszła próby i została przyjęta do grona wybranych. Co o tym sądzisz? :)
Patrzył na nią jak zahipnotyzowany. (…) Rozejrzała się i odetchnęła; wyglądało na to, że żaden człowiek oprócz Darka nie potrafił jej zobaczyć.
Tu mamy kolejny wątek, który nie wróci, ponieważ…
Przed nią kroczył Darek, dumnie dzierżąc w ręku wypis ze szpitala psychiatrycznego. Smoczyca zrównała się z nim i przesunęła ręką przed twarzą podopiecznego. Upewniła się, że podopieczny przestał ją dostrzegać.
Czyli w zasadzie nie wiemy, czemu Darek zobaczył Alvę i jak do tego doszło, bo zaraz znów była dla niego niewidoczna. Może warto rozwinąć ten wątek, lub całkiem go usunąć, zamienić na coś innego? Być może w tych kilku zdaniach mogłoby znaleźć się coś istotnego dla fabuły? :) Nie wiemy też, ile czasu minęło od dostrzeżenia przez Darka jego opiekunki, do czasu wypisu. Opis sugeruje, że niezbyt długo. Nie wiem, czy gościa, który wchodzi po drzewach za smokami wypisaliby szybko z ośrodka. :P
Zadzwoniła komórka Darka. Mężczyzna przystanął i zaczął rozmowę, wynikało z niej, że wieczorem zamierza obejrzeć mecz z kolegami.
Darek ma świetnych kolegów, ledwie wyszedł ze szpitala, a już wiedzą, dzwonią, zapraszają na mecz. :P To nawet miłe, że nie ciągnie się za nim piętno pobytu w psychiatryku, ale, wydaje mi się, znów trochę zbyt szybko to poszło. Może to Darek mógłby zadzwonić? Do brata, na przykład? Z bratem też można zaimprezować i obejrzeć mecz. Sądzę, że będzie to mniej podejrzane, a zarazem bardziej logiczne. :)
Ogarnęła ją radość tak wielka, że miała ochotę śmiać się głośno, krzyczeć i tańczyć. Jednocześnie poczuła paraliżujący lęk.
Jestem facetem z ograniczonym wachlarzem emocji, więc mogłem tu czegoś nie zrozumieć. Nie potrafię sobie wyobrazić lęku, który paraliżuje, odczuwanego jednocześnie z ochotą na głośny śmiech, krzyk i taniec. Może obawa, zamiast lęku? I następująca chwilę później? Możliwe też, że tylko ja mam problem z odbiorem tego zdania. :)
– Ruszyłam za tobą, wędrowałam wiele dni i nocy, żeby cię spotkać i uratować (…)
Nie bardzo wiem, jak bohaterka chciała go uratować, stając samotnie naprzeciw żołnierzy Matki. I przed czym, bo jeśli chłopak o tym marzył, to raczej nie stawiał się, nie wyrywał, gdy go wybrano. Być może, skoro byli razem, rozmawiali o tym. Więc tego “ratunku” bym się pozbył, a zostawił tylko informację, że to dla niego ruszyła szukać skarbca, by zostać smokiem. :)
– Pospiesz się, jakie życzenie wybierasz? –
Alvę ponagliłmelodyjny głos matki.
Ponaglił Alvę. Dotąd pisałaś Matka, wielką literą, a tu nagle zmiana. Do drobnej korekty, jak mniemam? :)
Podoba mi się pomysł, że ostatecznie Alva zrozumiała, iż nie żyła własnym życiem. To naprawdę happy end, w dodatku lepszy, niż gdyby Nort zgodził się oddać medalion ze względu na nią. Jeśli bym jeszcze coś zmienił, to przedział czasowy. Tysiąc lat to naprawdę długo dla kogoś, kto nie jest nieśmiertelny ( i wiecznie młody?) od zawsze, a dostał taki dar. Mogłoby się to odbić na jej osobowości, tymczasem ona pozostała niezmienna.
Nawet jeśli to nie do końca mój typ literatury, to myślę, że po poprawkach wyjdzie z tego naprawdę niezłe opowiadanie. Zwłaszcza, jeśli bardziej doświadczeni koledzy i koleżanki zechcą się wypowiedzieć i dodać swoje (lub zanegować moje) uwagi. :)
Witam pierwszego czytelnika. :) Dziękuję za wnikliwą lekturę.
Nie wiadomo, czy Przeklęci są upiorami, czy ludźmi, a jednak miotają strzały. Myślę sobie, że upiorom, w takim klasycznym rozumieniu gatunku grozy, strzały i łuki nie są potrzebne. Chociaż na tym polu chętnie podejmę polemikę.
Wymyśliłam sobie las z pogranicza jawy i koszmaru. Kidy bohaterka uciekała, nie miała czasu przyglądać się Przeklętym. Całe opowiadanie zostało napisane z jej punktu widzenia, z uwzględnieniem jej wiedzy i świadomości, dlatego ta sprawa nie została wyjaśniona do końca.
Dodatkowo, ponieważ motyw Przeklętych nie pojawia się już ani razu w tekście, zastanawiam się, czy nie można by w ogóle go usunąć i zastąpić tego wątku wyczerpującą wędrówką przez las. Po czymś takim również można być bliskim śmierci. Z głodu, zmęczenia, wychłodzenia, a jak człowiek nie posiada wiedzy i narzędzi, to nawet z pragnienia.
Nie można usunąć motywu Przeklętych, bo wyjątkowo niebezpieczny las to przeszkoda bardzo trudna do przejścia, a to pokazuje, o jaką wysoką stawkę toczyła się gra. Poza tym, zwykły las nie chroniłby właściwie smoczego skarbca, znacznie łatwiej by było go odnaleźć. Dalej motyw się nie pojawia, bo już spełnił swoją rolę.
Rozumiem, że rana na przedramieniu była od strzały? Jeśli nie, warto o tym gdzieś napisać. Jeśli tak, to rozsądnym byłoby zaznaczyć, że to tylko draśnięcie, które wystarczyło, aby trucizna dostała się do organizmu.
Tu trochę zmieniłam, teraz lepiej widać, że to było draśnięcie i że rana odnosi się do strzały.
Rozumiem, że do bycia Stróżem ludzie są wybierani przez ową Matkę, zapewne według jakiegoś kryterium. Alva tymczasem przeszła przez las, nieomal w nim ginąc, po czym po prostu pozwolono jej przyłączyć się do, jak piszesz, Rodu. Wydaje mi się to troszkę zbyt proste.
Trochę zmieniłam. Założyłam, że samo przejcie przez las (po to wymyśliłam Przeklętych) i odnalezienie skarbca stanowiły wystarczający sprawdzian. Gdybym opisywała próby, tekst by się rozrósł. Pod koniec opowiadania Alva dowiaduje się od Matki, że ludzie wcale nie są chętni, żeby szukać skarbca i zostać Stróżami.
Czyli w zasadzie nie wiemy, czemu Darek zobaczył Alvę i jak do tego doszło, bo zaraz znów była dla niego niewidoczna. Może warto rozwinąć ten wątek, lub całkiem go usunąć, zamienić na coś innego?
To zostało wytłumaczone w scenie, m.in. w przytoczonych słowach Matki: “Nie znamy wyroków Wszechświata, czasem dzieje się coś, czego nie sposób wyjaśnić rozumem”.
Alva nie jest wszechwiedząca. Ten wątek służy temu, żeby zaprezentować Alvę “w pracy”, pokazać potęgę Matki (jednym czarem przywraca porządek) i to, że idealny, nieśmiertelny świat Stróżów czasem przestaje działać.
Nie wiemy też, ile czasu minęło od dostrzeżenia przez Darka jego opiekunki, do czasu wypisu. Opis sugeruje, że niezbyt długo.
Zgoda, nie wiemy. Dla Alvy to nieistotna chwila. Cały czas widzimy świat jej oczami.
Darek ma świetnych kolegów, ledwie wyszedł ze szpitala, a już wiedzą, dzwonią, zapraszają na mecz. :P
Myśę, że w czasach smartfonów i SMS-ów to nie stanowi problemu. Darek był towarzyski, widać to np. w parku.
Może obawa, zamiast lęku? I następująca chwilę później?
Tu się zgodzę, lęk przyszedł chwilę później. “Uratowanego” też zmieniłam.
Jeśli bym jeszcze coś zmienił, to przedział czasowy. Tysiąc lat to naprawdę długo dla kogoś, kto nie jest nieśmiertelny ( i wiecznie młody?) od zawsze, a dostał taki dar. Mogłoby się to odbić na jej osobowości, tymczasem ona pozostała niezmienna.
Alva żyła w bardzo ograniczony sposób przez te tysiąc lat. Myślę, że trochę zmieniła się od czasu opuszczenia wioski, dlatego np. cytowała zasady Stróżów i miała wyrzuty sumienia, że zostawiła Darka. Stała się bardziej odpowiedzialna. Jednocześnie, część jej osobowści i uczuć nie uległa przemianie.
Podoba mi się pomysł, że ostatecznie Alva zrozumiała, iż nie żyła własnym życiem. To naprawdę happy end, w dodatku lepszy, niż gdyby Nort zgodził się oddać medalion ze względu na nią.
Zgadzam się. :)
Interesujący pomysł na smoki stróże. Podobał mi się. Ciekawi mnie, jak one fizycznie mieściły się w blokach. ;-)
Tysiąc lat to chyba wystarczająco długo, żeby przestać być nastolatką. Ale kto wie…
Też mi się wydaje, że zostanie smokiem było za łatwe.
Zakończenie zaskakujące.
Babska logika rządzi!
Finklo, dziękuję za klika i komentarz.
Wygraliście z Adkiem_W, wprowadziłam próbę, żeby nie było za łatwo. ;)
IMO, prawdziwa przemiana bohaterki dokonała się dopiero na końcu, wcześniej były tylko niewielkie zmiany, wyuczone do “pracy”.
Wymyśliłam sobie las z pogranicza jawy i koszmaru. Kidy bohaterka uciekała, nie miała czasu przyglądać się Przeklętym. Całe opowiadanie zostało napisane z jej punktu widzenia, z uwzględnieniem jej wiedzy i świadomości, dlatego ta sprawa nie została wyjaśniona do końca.(..)
Nie można usunąć motywu Przeklętych, bo wyjątkowo niebezpieczny las to przeszkoda bardzo trudna do przejścia, a to pokazuje, o jaką wysoką stawkę toczyła się gra. Poza tym, zwykły las nie chroniłby właściwie smoczego skarbca, znacznie łatwiej by było go odnaleźć. Dalej motyw się nie pojawia, bo już spełnił swoją rolę.
Rozumiem Twój punkt widzenia i nie będę Ci niczego perswadował. Jest też we mnie trochę ciekawości, skąd Ci Przeklęci się tam wzięli i czy też strzegą lasu dla Matki. Zakładam, że tak, ale geneza ich powstania lekko mnie nurtuje. Stoi za tym jakaś większa historia? Nie, żeby to miało znaczący wpływ na moją opinię, to tylko ciekawość. :)
To zostało wytłumaczone w scenie, m.in. w przytoczonych słowach Matki: “Nie znamy wyroków Wszechświata, czasem dzieje się coś, czego nie sposób wyjaśnić rozumem”.
Alva nie jest wszechwiedząca. Ten wątek służy temu, żeby zaprezentować Alvę “w pracy”, pokazać potęgę Matki (jednym czarem przywraca porządek) i to, że idealny, nieśmiertelny świat Stróżów czasem przestaje działać.
W porządku, teraz łapię Twój zamysł. Nawet, jeśli zrobiłbym to inaczej, to rozumiem, co chciałaś przekazać.
Zgoda, nie wiemy. Dla Alvy to nieistotna chwila. Cały czas widzimy świat jej oczami.
Dla Alvy to nieistotna chwila, ale Alva żyje nieco ponad tysiąc lat i może sobie na to pozwolić. Czytelnik, nawet próbując wczuć się w jej punkt widzenia na świat, może mieć problem z wyłapaniem tego motywu. Dlatego dodałbym choćby parę słów w stylu:
Minęło kilka tygodni, choć Alva odczuła je, jakby to było parę chwil. Kiedy żyjesz odpowiednio długo, czas zaczyna płynąć inaczej.
To tylko przykład i drobna sugestia. Może nie wpasowuje się w Twoją stylizację, ale chciałem zobrazować, o co mi chodzi.
A skoro mowa o kilku chwilach:
– Czas dłuży się tylko w twojej głowie, w rzeczywistości minęło zaledwie kilka chwil – powiedziała smoczyca i przymknęła lekko powieki.
– Dobrze, niech się stanie.
Zamknąłbym to w jednej linii dialogowej. Pewnie pozostałość po korekcie. :)
Alva żyła w bardzo ograniczony sposób przez te tysiąc lat. Myślę, że trochę zmieniła się od czasu opuszczenia wioski, dlatego np. cytowała zasady Stróżów i miała wyrzuty sumienia, że zostawiła Darka. Stała się bardziej odpowiedzialna. Jednocześnie, część jej osobowści i uczuć nie uległa przemianie.
Myślę, że w raz z przemianą w smoka musi następować jakaś wewnętrzna zmiana sposobu postrzegania świata. Robić przez milenium dokładnie to samo (nawet, jeśli obiekty objęte opieką się zmieniają) i nie zwariować od tego, to nie lada sztuka. :P I to już absolutnie nie jest czepialstwo, a luźna dywagacja. :)
W zasadzie to tyle z mojej strony. Całość, jak pisałem wcześniej, ciekawa pod względem koncepcji. Pokrzepiający happy end. A skoro to praca konkursowa, to życzę powodzenia! :)
Ciekawe opowiadanie, czytając wracałam myślami do Twoich “Prawie smoków”, chociaż oczywiście oba teksty opowiadają o czym innym. Jakkolwiek i tu i tam pojawia się postać matki. Tak czy inaczej, te Twoje smoki i prawie smoki bardzo oryginalne.
Podoba mi się również sama bohaterka – Alva. Zgrabnie pokazujesz jej emocje, dążenia i zachodzące w niej przemiany. Zakończenie – zdecydowanie na plus, zaskakujące i… takie realne (chociaż może to złe słowo, bądź, co bądź bardzo dobre i dające do myślenia.
Klikam bibliotekę i życzę powodzenia w konkursie.
Katiu, dziękuję za klika i komentarz. Masz rację, w “Prawie smoki” też była Matka, ale miała inne cechy. W “Smoczych skrzydłach” starałam się, żeby Matka była podobna do bóstwa.
Cieszę się, że uważasz pomysł za oryginalny i zgadzam się – zakończenie wypadło bardzo realnie…
Powiem tyle: pierdolić takiego faceta :D
Opowiadanie mi się podobało, a zwłaszcza zakończenie. Brakowało mi jednego: wyjaśnienie, dlaczego tak dobrze jest być smokiem. Spędzenie wieczności na bycie czyimś kuratorem nie brzmi jak super kariera. A skoro łączyło się to z absolutnym brakiem posiadania własnego życia prywatnego to dobrze byłoby wiedzieć, czemy jednak warto było tym smokiem zostać.
Plus, tak jak reszta, zastanawiam się, jak te smoki mieściły się w przestrzeni miejskiej :)
Pozdrawiam
Danka
Brakowało mi jednego: wyjaśnienie, dlaczego tak dobrze jest być smokiem.
Wychodzi na to, że nie było warto. Dlatego Matka wybierała nowych kandydatów, tylko bardzo nieliczni, tacy jak Alva, mieli powód, żeby szukać skarbca. Myślę, że z wierzchu to bardzo ładnie wyglądało: bycie nieśmiertelnym itp., a okazywało się ciężką egzystencją.
Plus, tak jak reszta, zastanawiam się, jak te smoki mieściły się w przestrzeni miejskiej :)
Wyobrażałam sobie smoki jako mniej więcej wielkości konia, tylko Matka miała obszerniejsze wymiary. Smoki często zmieniały postać na ludzką, wtedy zajmowały mniej miejsca. Poza tym, należały do świata niematerialnego, coś podobnego do aniołów.
Hmm. Jeśli są niematerialne, to jak mogą powstrzymać człowieka przed wpadnięciem do wody?
Babska logika rządzi!
To bardzo trudne i złożone pytanie. Czy anioł lub duch mogą dotknąć człowieka? Podobno zdarzają się takie przypadki. Możliwe, że świat duchowy ma szersze znaczenie niż niematerialny. Nie jestem religioznawcą.
Dla potrzeb opowiadania najprościej przyjąć, że smoki mogą przechodzić do świata materialnego, jeśli sytuacja tego wymaga. Matka stawała się istotą materialną, kiedy wybierała nowych kandydatów. Alva też ją zobaczyła, gdy przyszła do skarbca.
Gdyby były cały czas materialne, ludzie potykaliby się o nie i ciasno by się zrobiło w blokowisku.
Podobało mi się! :-) Ciekawe są Twoje smoki. Pod marzenie pozostania smokiem można podłożyć inne pragnienia i dążenia. Mądre opowiadanie i realistyczne, chociaż fantastyczne. :-)
Czytało mi się bardzo dobrze. Właściwie brakuje mi tylko drogi przez Las Przeklętych do jaskini, choć rozumiem decyzję o utrzymaniu historii w tych ramach czasowych.
Piękna historia. Ja wyobraziłam sobie te smoki jako zupełnie niematerialne, nie zajmujące przestrzeni. xd
Skarżę czym prędzej. :-)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Cześć Ando;-)
jaka przyjemna i lekka lektura:-)
Ciekawa historia. Wydaje mi się, że świetnie zrealizowałaś założenia konkursu. Rozumiem, że to właśnie z tego powodu Matka tak późno informuje dziewczynę o życzeniu. Bo trochę mi to zgrzyta. Alva zostaje ukarana, bo dopuściła się zaniedbania, co w konsekwencji doprowadziło do śmierci podopiecznego, a mimo to może wypowiedzieć życzenie.
Podoba mi się zakończenie i dojrzała decyzja bohaterki. Myślę, że Alva to bardzo fajna postać.
Czytało się płynnie. Fajny początek i pożegnanie z siostrą.
Chociaż mnie osobiście przeraża wizja, że mogę wpaść pod autobus, gdy mój smok odleci na randkę:-)
polecam do biblioteki i pozdrawiam
Asylum, dziękuję za klika i komentarz. Zgadzam się, smoki można interpretować również symbolicznie. Zrezygnowałam ze sceny przeprawy przez las, tekst za bardzo by się rozrósł i wolałam skupić się na dążeniach Alvy.
Olciatko, miło Cię widzieć. Cieszę się, że opowiadanie Ci się podobało. Dzięki za klika.
Matka nie mogła powiedzieć Alvie od razu o życzeniu, bo to by było nagradzanie za złamanie warunku. Poza tym, jej zależy, żeby Alva nie rezygnowała z bycia smokiem, dlatego próbuje manipulować decyzją bohaterki. Z tego samego powodu trzymała w tajemnicy, że Alva może wypowiedzieć życzenie.
Cześć Ando,
Fajna historia, ciekawie wplatasz w nią smoki. Świat też bardzo interesujący, dobre urban fantasy. Tak jak Olciatka doceniam drogę bohaterki, bo realizm psychologiczny i dojrzałość nie są bez znaczenia w historiach z nutką wyobraźni. Nie do końca rozumiem rolę kruków, czy one są tylko symbolem czy też coś je tam wabi w tych konkretnych momentach?
Tak czy inaczej czytało się przyjemnie i płynnie, więc polecam do biblioteki.
Pozdrawiam
Cześć :)
Przyjemnie się czytało. Polubiłam Alvę i jej kibicowałam. Zakończenie fajne, dobrze, że Alva w końcu znalazła swoją drogę :) Jednocześnie moim zdaniem jest to wyjaśnione trochę zbyt łopatologicznie.
Trochę też mi zgrzytało to, że dziewczyna w ogóle się nie przejęła tym, że jej podopieczny zginął, dużo bardziej zajmowało ją rozdzielenie z chłopakiem. Można by to zrzucić na karb długowieczności, w końcu trochę śmierci już przeżyła, ale Alva w ogóle się nie zmieniła przez ten czas.
Nie rozumiem jeszcze jednej rzeczy. Alva już prawie umierała, kiedy dotarła do Matki i uratowało ją założenie medalionu. Czy w takim razie nie powinna znów być ranna, kiedy przestaje być stróżem?
Ale poza tym bardzo przyjemnie się czytało. Najbardziej spodobała mi się postać Matki, jest chyba najciekawsza w opowiadaniu. Nie dość, że wiedziała o tajemnicy Alvy, a mimo to powiedziała jej o warunku już po fakcie, to potem manipulowała nią, żeby dziewczyna pozostała smokiem.
Oidrin, cieszę się, że opowiadanie Ci się spodobało. Wrony są zwykłymi ptakami z blokowiska, ciekawskimi i przychodzącymi wszędzie, gdzie coś się dzieje. Przyjaźnią się ze smokami, czasem im pomagają.
Oluta, miło, że wpadłaś i fajnie, że polubiłaś Alvę. Kiedy Matka założyła jej medalion, uzdrowiła ją, dlatego później dziewczyna nie była już ranna.
Zgadza się, Alva bardziej przejęła się rozdzieleniem z Nortem niż śmiercią podopiecznego i trafnie zauważyłaś, że po pewnym czasie przyzwyczaiła się do odchodzenia osób, którym pomagała. W niektórych rzeczach bohaterka się zmieniła, w innych nadal postępowała egoistycznie. Musiała mieć jakąś rysę. ;)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Cześć!
Niezły pomysł i niezłe wykonanie. Taka trochę smocza wersja jakby aniołów stróżów, choć ich rola jest trochę rozbieżna jak widzę. Stopniowo poznajemy motywy działania bohaterki, dla których poświęciła bardzo wiele.
Dziwi mnie trochę jej wizja związku i miłości, która pasuje raczej do nastolatki, a nie do kogoś, kto od ponad tysiąca lat chodzi – lub lata – po tym świecie. Ale zakończenie w pełni to rekompensuje, bohaterka uczy się czegoś bardzo ważnego i dokonuje kolejnego odważnego wyboru.
Niezłe, więcej takich opowiadań!
Pozdrawiam, polecam do biblioteki i powodzenia w konkursie!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Witam jurorkę!
Krar85, cieszę się, że opowiadanie Ci się spodobało. Dzięki za klika. Myślę, że bohaterka żyła iluzją co do swojego związku, może wynikało to nie tylko z jej naiwności, ale też z zachowania Norta jeszcze w wiosce.
Ładne, fajnie się czytało, dobrze napisane :) Pomysł też mi się podobał.
Trochę tylko nie rozumiem kryteriów wyboru przyszłych smoków. Ludzie matki wpadali do wioski, wybierali kogo chcieli, nie patrząc na to, czy delikwent jest zainteresowany, czy nie. Potem na dodatek przyjęli dziewczynę, której motywacja była nieco dyskusyjna. Tymczasem nie wszyscy nadają się do opieki nad innymi, także w zwyczajnej rzeczywistości. Nie wiem, czy dziewczyna wytrzymałaby tysiąc lat tekiej roboty, tym bardziej, że łatwo odpuściła.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Irko, cieszę się, że opowiadanie dobrze się czytało. Masz rację, że nie każdy może być opiekunem. Po Twoim komentarzu doszłam do wniosku, że za mało pokazałam w tekście empatię Alvy i inne cechy Stróża. Dlatego zmieniłam jej reakcję na śmierć podopiecznego w scenie w skarbcu. W późniejszej scenie na balkonie dodałam informację, że Alva ma wyrzuty sumienia i nie myśli tylko o Norcie.
Myślę, że gdyby nie Nort, Alva nigdy nie zostałaby smokiem. Z drugiej strony, miała cechy powodujące, że Matka ją wybrała (dodałam zdanie na ten temat w ich rozmowie w przedostatniej scenie). Gdyby Alva była egoistką, nie poświęciłaby się dla Norta i nie wytrzymała tyle lat jako smok. Teraz chyba jest większa spójność w motywacji bohaterki.
Matka sama wybierała kandydatów, którzy jej zdaniem najlepiej nadawali się na Stróżów. Pomyślałam, że czytelnik sam wie, jakie cechy wiążą się z byciem opiekunem, dlatego nie opisałam tego, pokazałam tylko Alvę “w pracy”.
Przyjemna lektura. Pomysł ze smoczymi stróżami interesujący, a wplecenie w to wszystko tragicznej love story zdecydowanie na plus. Współczułem owładniętej uczuciem Alvie, ale zakończenie przynosi ulgę – żadnych półśrodków, a zdecydowanie odcięcie się od nieodwzajemnionej miłości. Prawdziwe szczęście jako porzucenie obsesyjnego afektu? Dobre.
Rzuciło mi się parę rzeczy:
Ściągnęli Darka w dół i ubrali w kaftan z długimi rękawami
,,W dół” raczej zbędne.
Smoczyca zrównała się z nim i przesunęła ręką przed twarzą podopiecznego. Upewniła się, że podopieczny przestał ją dostrzegać.
Wyciąłbym ,,podopieczny” w drugim zdaniu
zasugerowala mu we śnie przechadzkę…
Pozdrawiam!
Podobało mi się i naprawdę czytało się nieźle, ale tak sobie myślę, że – na mój czytelniczy rozum – dużo za dużo czasu minęło od powołania bohaterki do jej odkrycia, czego naprawdę chce. No bo tak – uważam za absolutnie prawdopodobne, że niemądra nastolatka porzuci na zawsze siostrę i dom oraz zaryzykuje życie, żeby pójść za chłopakiem, którego zabrali , a który nawet nie był jej chłopakiem, a jedynie obiektem jej westchnień i kumplem – o ile dobrze interpretuję ich relację. Nastolatkom takie numery mają się prawo zdarzyć, zwłaszcza że bohaterka nie ma pojęcia, czego się może spodziewać po odnalezieniu smoczego skarbu.
Następnie bohaterka przyjmuje cenę smoczycy. Mija tysiąc lat. Ja wiem, że ona po to została tym smokiem, żeby go znaleźć, ale po tysiącu lat to nawet najbardziej zakochana romantyczka by się chyba odkochała? Zwłaszcza że przez cały ten czas żyła sama i jakoś sobie z tym radziła? No chyba że to przeze mnie przemawia cynizm związany z wiekiem, niewykluczone (XD). A mówiąc serio – bohaterka się nie zmienia, aż do ostatniej sceny. Zachowuje się w dokładnie ten sam naiwny, impulsywny, szczeniacki sposób, co wtedy, kiedy uciekła go szukać. I mam wrażenie, że jej decyzja o rezygnacji z daru jest równie impulsywna :)
ANDO, nie uznaj proszę tych wątpliwości za krytykę twojego tekstu. Jak mówiłam, czytało mi się go bardzo przyjemnie, jest nastrojowy i literacko efektowny, absolutnie i na pewno biblioteczny. Zaintrygował mnie na tyle, żebym zaczęła rozkminiać podstawy zachowań bohaterki – mam nadzieję, że nie poczujesz się moimi rozważaniami urażona.
ninedin.home.blog
Adamie, dzięki za wskazówki, błędy już poprawione. Cieszę się, że lektura okazała się przyjemna.
Ninedin, nie czuję się urażona w żaden sposób. :) Miło, że przeczytałaś i skomentowałaś opowiadanie.
Z jednej strony – masz rację, Alva postępuje trochę niedojrzale. Z drugiej – ucieczka była najłatwiejszym sposobem, żeby zapomnieć o Norcie. Podobne zachowania kobiet zdarzają się w rzeczywistości. Myślę, że jeśli komuś bardzo zależy na drugiej osobie, jest skłonny do bardzo dużych poświęceń. Z czasem taką osobę coraz bardziej się idealizuje. Niektórzy się odkochują, inni – przeciwnie, przez tę idealizację nie mogą zacząć kolejnego związku.
Nie chciałam, żeby Alva wydawała się idealna, to zwykła młoda kobieta. Popełnia błędy. Zrezygnowała z bycia smokiem, bo wystarczało jej zwykłe życie. W ostatniej scenie to sobie uświadomiła, wtedy zaszła największa przemiana, wcześniej została przystosowana do wypełniania obowiązków smoka.
Cześć!
Tym razem będzie trochę krócej, bo i nie do końca jestem targetem.
Za najbardziej wartościowy element tekstu uważam pomysł na smoczych strażników. Smoki w fantastyce to temat nie tylko nie nowy, ale i, jak się zdaje, wyeksploatowany do granic możliwości, więc i każdą koncepcję na prezentację smoków, która potrafi zaciekawić, należy pochwalić. Więc chwalę. ;)
Pomysł więc, jak łatwo się domyślić, dość optymistycznie nastawił mnie do lektury. Sam styl opowiadania wydał mi się taki lekko bajkowy. Nie wiem, czy to przez same smoki, czy może wydźwięk całej historii. Nie twierdzę, że jest to bajka, albo, że to tekst skierowany do dzieci. Raczej o taką krztynę bajkowego klimatu, który poprzez tę historię o smoczych strażnikach się przewijał. Być może to poczucie pojawiło się w wyniku samego zamysłu na opowiadanie, gdzie te smoki mają w założeniu chronić ludzi. Nie wiem dlaczego, ale taki motyw wydał mi się lekko bajkowy. I nie piszę tego w kategorii błędu czy czepu, bo akurat uważam, że to do Twojego opowiadania pasuje.
Co zaś podobało mi się mniej, to kierunek, w którym poszedł ten tekst. Wolałbym raczej jakieś mocniejsze postawienie na wyeksponowanie nietypowości smoków. Może jakiś charakterystycznych możliwości, “specyfiki zawodu”, realiów. Słowem, pójścia za ciosem w tej kreacji fantastycznych smoków. Tymczasem tutaj w ślad za tą smoczą samotnością, która rzeczywiście jest jeszcze próbą wyeksponowania wspomnianej smoczej nietypowości, idzie jednak dość typowa opowieść o samotności, rozdarciu między trzymaniem się reguł, a własnymi pragnieniami i potrzebami. Ja nie napiszę, że ten kierunek jest zły. Bo cała historia wydaje się złożona solidnie i sprawnie. Wychodzimy od nietypowych, fantastycznych smoczych strażników, później dokładamy jakąś charakterystykę tego pomysłu w postaci wiecznej samotności i konsekwentnie trzymamy się tego kierunku. To jest składne, rozsądne i uzasadnione. Jednocześnie jednak, co tu dużo ukrywać, dość proste. I nie do końca będące czytelniczo moimi klimatami.
Warto też natomiast zauważyć, że jeśli na czymś opiera się moje marudzenie, to głównie na preferencjach czytelniczych, więc nie wyciągałbym z niego jakichś daleko idących wniosków. ;)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Witaj, CM.
Fajnie, że podobał Ci się temat smoczych strażników i sposób złożenia historii.
Zgadza się, całość odrobinę baśniowa. Samotność – na pewno, dla mnie była to przede wszystkim historia o życiu w iluzji aż do dnia, gdy spadają różowe okulary. Dlatego nie napisałam, że to bajka, bo refleksja jednak dość smutna. Może na konkurs bizarro uda się napisać coś bardziej optymistycznego. :)
Pomysł ze smokami ciekawy. Ale to chyba jedyne co mi się podobało w tym opowiadaniu.
Od samego początku wybijały mnie z immersji drobne, acz dotkliwe potknięcia.
Coś zbliżało się do wyjścia.
Dlaczego “coś”? Czy melodyjny głos posiada “coś” czy raczej “ktoś”?
Dlatego pomogę ci, zostaniesz jednym z nas, jeśli rzeczywiście jesteś na to gotowa.
Coś mi tu nie gra z osobami
Alva odetchnęła, że nie padły niewygodne pytania.
Tutaj też wypadało by coś dodać.
Tymczasem kroki we wnętrzu jaskini zbliżały się.
Czy kroki mogą się zbliżać?
Smok zwinął skrzydła, a po chwili
To miał rozwinięte? Po wyjściu z jaskini?
– Czas dłuży się tylko w twojej głowie, w rzeczywistości minęło zaledwie kilka chwil – powiedziała smoczyca i przymknęła lekko powieki.
– Dobrze, niech się stanie.”
A kto wypowiada drugą sentencję?
Alva stała przy wejściu, przytrzymywana przez hordę szarych smoków,
Ile smoków to jest “horda”? Bo w HM&M chyba setka.
A jak już zaczęło być płynniej, to tekst zrobił się niestety trochę przegadany. Nic się nie działo, akcja nie posuwała się do przodu. Wałkujesz ciągle temat przysięgi, powtarzasz że im nie wolno, nie powinni co niestety dość szybko mnie znużyło. Jeśli dołożymy do tego dość przewidywalne zakończenie, to niestety wychodzi opowiadanie, które niezbyt przypadło mi do gustu.
Edit: Ale większości się podobało, tak, że tego… #TeamCM – widocznie nie jestem targetem. 
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
[Przeczytane]
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Fizyku, miło, że wpadłeś. Być może, nie jesteś targetem. Taki był pomysł na historię poprowadzoną akurat w tym kierunku. Podkreślam w tekście to, co najważniejsze dla bohaterki, bo cała historia toczy się z jej punktu widzenia, z jej emocjami i ograniczeniami.
Nie zgodzę się, że zakończenie przewidywalne, Alva miała do wyboru bardziej oczywiste opcje.
Coś zbliżało się do wyjścia.
Coś, w znaczeniu – coś dużego, dokładnie nie wiadomo, co, pewnie jakiś stwór.
Dwa kolejne przykłady IMO wydają się w porządku. Smok miał rozwinięte skrzydła na polanie.
Z krokami pomyślę, w przytoczonym dialogu była niepotrzebna nowa linia.
Zamiast hordy mogłabym napisać “banda”, “grupa”, ale jakoś nie brzmi.
Mytrix, witam jurora.
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
Sonato, trafna ilustracja. :)
Anet, miło Cię widzieć.
Hej, ANDO!
Na początek:
Dlatego pomogę ci, zostaniesz jednym z nas, jeśli rzeczywiście jesteś na to gotowa.
Właściwie chyba powinno być “jedną z nas”, skoro mówi do dziewczyny.
Te Słowa zabrzmiały jak najpiękniejsza obietnica.
Nie rozumiem, dlaczego “słowa” z wielkiej litery – zakładam, że to przypadek.
Nieznajoma wpatrywała się w Alvę oczami o dziwnych źrenicach; prawie całkiem przezroczystych, poznaczonych złotymi żyłkami.
Zasadniczo źrenica to po prostu swego rodzaju “dziura” – szczelina, przez którą światło dociera do oka. Stąd – choć obraz “przezroczystych źrenic” ma swój urok i nawet do mnie przemawia – nie do końca mnie to sformułowanie przekonuje.
To tyle z czepiania. Świetne opowiadanie, bardzo ciekawy pomysł i sprawnie zrealizowany. Bardzo dobry masz warsztat, czytało się płynnie i ogólnie przyjemnie. Zakończenie w zasadzie do przewidzenia, niemniej wyszło ładnie i zgrabnie dopięło całość. Podobało mi się :)
Pozdrawiam!
Spodziewaj się niespodziewanego
Witaj, NaNo. Cieszę się, że tak dobrze oceniłaś to opowiadanie i spodobała Ci się historia o smokach-stróżach. Błędy już poprawiłam. Zajrzę do Twojego tekstu, obiecuję. :)
No to trzymam za słowo :D
Spodziewaj się niespodziewanego
Witaj.
Ja jestem po prostu oniemiała z zachwytu. URZECZONA!
BRAWA! Świetna historia!
Miłość i rozterki dziewczyny, jej poświecenie, jej wiara. Genialna sprawa. :)))
Męczyło mnie, czemu ona chciała za wszelką cenę do lasu, dopóki nie przeczytałam, że on poszedł tam niestety pierwszy.
Gratuluję Ci wielkiej wrażliwości. Takie opowiadania uwielbiam. 
Pozdrawiam.
Pecunia non olet
Bruce, bardzo się cieszę, że opowiadanie tak Ci się spodobało. Bohaterka musiała iść do lasu, nie mogła inaczej…
Miłość i rozterki dziewczyny, jej poświecenie, jej wiara.
Dokładnie o to chodziło. :)
ANDO, to prawda. :)
Poruszony temat tego, jak bardzo można poświęcić się z miłości do ukochanej osoby, gdzie jest ostateczny stopień i granica takiego poświęcenia oraz – czemu tak często, zaślepieni bezgraniczną miłością, nie dostrzegamy oczywistej oczywistości, wyraźnie zauważanej przez innych, przywiodły mnie do słynnego mitu o Eurydyce i Orfeuszu. :)
Pozdrawiam.
Pecunia non olet
Trzytomowa powieść YA na piętnastu stronach maszynopisu
Policzyłam. Niecałe piętnaście stron. Jakbyś próbowała wcisnąć żyrafę do skrzynki, naprawdę. To zdecydowanie jest jeden z tych tekstów konkursowych, które ucierpiały przez limit: został skondensowany do granic możliwości, a może nawet je przekroczył.
Zawróćmy do języka: sporo tu literówek, jest i trochę błędów interpunkcyjnych, uciekł jeden podmiot. Trafiają się anglicyzmy, w tym consecutio temporum i „masywny”, jest też trochę za dużo „się”. Podstawowym problemem jest objaśnianie zamiast pokazywania: kiedy smok mówi, że Alva „udowodniła (?) wyjątkową odwagę” możemy mu wierzyć, albo i nie, gdybyśmy to zobaczyli, nie musielibyśmy wierzyć. Bo widzieliśmy ją tylko na początku i na końcu drogi, a pośrodku? Na środek mamy tylko jej i Matki słowo. Za to całkiem niepotrzebnie wyjaśniasz, że bohaterka jest przejęta albo zrozpaczona, kiedy to widać z dialogu. Dialogi, swoją drogą, są mało naturalne, upakowane informacją podaną wprost, a nie pokazują charakterów postaci.
Błędy w doborze słów: źrenica to ta dziurka w tęczówce, nie tęczówka! Ród i bractwo to zupełnie różne rzeczy – nie można kogoś przyjąć do rodu (chyba, że przez adopcję); nie tęskni się za tym, co się ma (w przypadku Norta – lataniem itd.)
Tajemnica Alvy – kładziesz na nią od początku duży nacisk, a potem okazuje się, że po prostu jest zakochana. Tyle, że pokazujesz to tak, jakby popełniła jakąś straszną zbrodnię. Cały problem tej historii wydaje mi się naciągany, wysilony, sztuczny – Stróże są z łapanki, ale można się zgłosić na ochotnika? To nie lepszy ochotnik? Nie pracowałby lepiej, gdyby sam się, z pełną świadomością, zgłosił? I czemu zabraniać im kontaktów, przecież mogliby się uczyć jeden od drugiego, pomagać sobie nawzajem, i to by było pożyteczne. Dlaczego właściwie ludzie są tacy nieporadni, że bez smoka nie potrafią przeżyć?
W zakończeniu Alva zostaje rzucona w świat, w którym nigdy dotąd nie musiała sobie radzić, ale nie ma problemu z mieszkaniem chociażby? I skoro Matka zbadała jej duszę, jak przeoczyła głębokie zakochanie? Amantes – amentes, ale Alva zachowuje się wyjątkowo nierozsądnie, szukając kontaktu, chociaż już została ukarana. Skoro Nort jej nie kocha, czemu jej uległ? Z samotności? Nie wierzę w ten świat, niestety. Morał jest dobry i ważny, tylko słabo oparty w tekście.
Nie mogę zaliczyć schematu – Alva w pewnym sensie odzyskuje coś, co straciła (życie śmiertelniczki, bo miłości Norta przecież nie odzyskuje), ale nie dzięki temu, co zrobiła wcześniej (dzięki temu, co zrobiła wcześniej, czyli – jak mniemam – tej wędrówce przez las, właśnie straciła dawne życie), tylko dzięki decyzji, którą podejmuje teraz.
Za elementy dodatkowe zyskujesz maksimum – 15 punktów, bo wszystkie: smok (ze skarbcem), magiczny wisiorek i wrony są integralnymi częściami tej historii.
Plik z wyborem mojego czepialstwa prześlę Ci chętnie na dowolny adres.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Tarnino, dziękuję za wnikliwy komentarz. Widzę, że mam kilka rzeczy do przemyślenia. Chętnie zobaczę cały plik – wyślę adres maila na Twoją pocztę.
Trzytomowa powieść YA na piętnastu stronach maszynopisu
Policzyłam. Niecałe piętnaście stron. Jakbyś próbowała wcisnąć żyrafę do skrzynki, naprawdę.
Fakt, rozbudowana historia. Dlatego pokazałam tylko wybrane sceny, reszta się nie zmieściła. Często mi się zdarza problem ze skrzynką i żyrafą ;), może dlatego, że zaczynałam od powieści.
Ze schematem kombinowałam w ten sposób, że Alva najpierw traci wszystko (Nort odchodzi). Jest zakochana, wali jej się świat. Próbuje dostać się do Stróżów, ale zostaje śmiertelnie ranna po drodze. Wydaje się, że nie ma nadziei, żeby mogła spotkać się z Nortem, ale pomaga jej Matka, uleczając i przyjmując do Stróżów. Na koniec Alva wszystko odzyskuje, bo spadają jej z oczu różowe okulary, to początek uwalniania się od toksycznej miłości. Dziewczyna może wypowiedzieć swoje życzenie dzięki temu, że wcześniej sama zgłosiła się do Matki, nie została wybrana. Wiem, nakomplikowałam.
Do Stróżów są wybierane osoby, które najlepiej się nadawają. Zgłoszenie się na ochotnika też teoretycznie jst możliwe, w praktyce rzadko osiągane, z powodu długiej i niebezpiecznej drogi. Poza tym, Matka nie każdego przyjmuje.
Dlaczego Nort ulega Alvie? Zabrakło miejsca na rozbudowanie tej postaci. Założyłam, że pozostał w nim jakiś sentyment do dawnej przyjaciółki, może nawet uczucie, ale nie na tyle duże, żeby zrezygnować z bycia Stróżem.
Często mi się zdarza problem ze skrzynką i żyrafą ;), może dlatego, że zaczynałam od powieści.
Możliwe. Ja mam raczej odwrotnie, więc naprawdę nie wiem.
Dziewczyna może wypowiedzieć swoje życzenie dzięki temu, że wcześniej sama zgłosiła się do Matki, nie została wybrana
Hmm. Przyznaję, że owszem. Ale też – mogłaby (w teraźniejszości) wybrać inaczej.
Zabrakło miejsca na rozbudowanie tej postaci.
Ano, żyrafa w skrzynce…
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Dziękuję. :)
Piękne opowiadanie o smokach. Ale to, co na co najbardziej zwróciłam uwagę, to miłość, którą kipiała główna bohaterka. Miłość, która jest zdolna przetrwać tysiące lat. I dla której jest w stanie poświęcić się całe życie, nawet nieskończenie długie. Tylko końcówka mnie nieco rozczarowała. Dlaczego mężczyznę, którego tak kochała i dla którego zrobiła tak wiele – porzuciła rodzinę, całe życie, przedzierała się przez las, żyła tysiąc lat w samotności – nagle, bez wyraźnego powodu, sobie odpuściła? Brakło mi jakichś szerszych przemyśleń bohaterki na ten temat. Czyżby nagle, po tysiącu lat, przestała zachowywać się jak nastolatka? W jednej chwili to, że ich rozdzielili, to dla niej wielkie cierpienie, a chwilę później mam rozumieć, że to, że jest rozdzielona z miłością, to dla niej wielkie szczęście? (Bo przecież miała odzyskać wszystko z nawiązką.) Może poczuła się wolna od miłości do faceta, który nie był jej wart i raczej nie żywił do niej tych samych uczuć (tak wywnioskowałam z jego zachowania), może wreszcie w jej życiu będzie wolność i spokój. Ale to będzie ciężkie i latami będzie się leczyć z miłości, latami będzie dochodzić do szczęścia. Jeśli w ogóle się uda.
Bardzo ładne zastosowanie elementów dodatkowo punktowanych, u mnie masz za to 15/15.
Styl ładny, znalazłam jakąś zagubioną kropkę:
– Kiedyś mieszkaliśmy w tej samej wiosce, byłeś moim słońcem i księżycem(-.) – mówiła, patrząc Nortowi w oczy.
Sonato, dziękuję za miłe słowa. Pytałaś, dlaczego bohatrka zrezygnowała z faceta:
Może poczuła się wolna od miłości do faceta, który nie był jej wart i raczej nie żywił do niej tych samych uczuć (tak wywnioskowałam z jego zachowania), może wreszcie w jej życiu będzie wolność i spokój. Ale to będzie ciężkie i latami będzie się leczyć z miłości, latami będzie dochodzić do szczęścia. Jeśli w ogóle się uda.
Dokładnie tak. Nie mogła go mieć, bo jej nie chciał – wolał być smokiem. Kiedy bohaterka to sobie uświadomiła, przeżyła ciężkie chwile, ale też uwolniła się, przestała czekać na wzajemność. Podobno uleczanie z nieszczęśliwej miłości zaczyna się, kiedy sobie uświadomimy, że ten ktoś już nie wróci, że to koniec. Alvie na pewno było ciężko, ale zyskała szansę na szczęśliwsze życie w przyszłości.
Jeszcze nie podziękowałam Wam za ciekawy, inspirujący konkurs, robię to teraz. :)
Ładne. Budujące wiarę w miłość gotową do poświęceń. Polecam nie tylko kobietom i smokom
Witaj, Ando!
Poniżej moje jurorskie notatki:
Smocze skrzydła (28127 znaków)
Fajny pomysł na zmiennokształtne smoki pełniące funkcję strażników, choć mam wrażenie, że to nie musiały być smoki. Bohaterowie nie do końca mnie przekonali. Bohaterka nieco naiwna. Zaskakująca końcówka. To nie jest złe opowiadanie, ale chyba do mnie nie trafiło.
Pozdrawiam!
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Mytrix, dzięki za komentarz.
