Pan Gwiezdnego Tronu

Witaj!

Gratuluję pójścia na pierwszy drugi ogień, chyba okaże się dobrym początkiem ;)

Przeczytałem jednym tchem, bo krótkie i fajne. Dobrze napisałeś to w pierwszej osobie, emocje bohatera są widoczne, można go zrozumieć. Ostatni z załogi, samotny, który w celu spełnienia marzenia z dzieciństwa zostawia rodzinę, by paść ofiarą obcych istot, tak przez niego szukanych. Poświęcenie zakończone zawodem i śmiercią. Dla mnie bardzo dobrze to wykreowałeś.

Podobają mi się również wstawki z przeszłości, pomieszanie chronologiczne, które dodało tekstowi silniejszego znaczenia.

Moim zdaniem bardzo ciekawie wykorzystałeś swoje hasła, wyszła z tego przyjemna, choć emocjonalna historia.

Ode mnie to tyle, zgłoszę do biblioteki, a potem zajmę się swoim opowiadaniem na ten konkurs ;)

Trzymam kciuki!

Pozdrawiam.

 

P.S

Przepowiednia Gekikary, rozdział ostatni.

I see what you did there ;)

 

P.S 2

Chyba wyszło Ci za dużo enterów na końcu.

 

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

Danielu, witaj!

Fajnie, że tak szybko przeczytałeś tekst, cieszę się, że się spodobał :)

Tobie również życzę powodzenia w pisaniu oraz w konkursie.

P.S. rzeczywiście, nie wiem skąd wzięły się te entery. Już je unicestwiłem raz na zawsze :)

Pozdrawiam!

Cześć, Realuc :) Bardzo przyjemne opko. Do połowy miałem wrażenie, że śledzę motyw dobrze znany z Marsjanina, tzn. osamotnionego faceta na obcej planecie, ale na szczęście nie zabrakło niespodzianek. Podoba mi się, że mimo podzielenia tekstu na różne sceny zlokalizowane w różnych miejscach na osi czasu, z każdej coś wynikało i pod koniec okazuje się, że wszystkie były potrzebne do zamknięcia tej historii. 

Nie wiem dlaczego, ale w pewnym momencie zaczęła mi grać w głowie ta piosenka :D Skojarzenie absurdalne, zwłaszcza, że Twojego bohatera spotkał zgoła odmienny los od Tulia i Miguela z Drogi do El Dorado xd

Z wpadek wypatrzyłem tyle:

 

pełno wartościową

Trzeba to szybko zamienić na “pełnowartościową”.

 

Ziemskiego

Nie jestem pewny, ale tego słowa nie powinno się chyba pisać wielką literą. Tak samo, jak np. marsjańska gleba, wenusjańskie chmury itd. Chociaż same nazwy planet piszemy przecież wielką literą.

 

ukształtowała mnie nie łatwa przeszłość.

niełatwa

 

Czytało się bardzo przyjemnie. Joł ;)

Cześć! 

 

Najpierw polecę z kiksami:

 

Trawa Ziemska na sterydach.

w smaku Ziemskiego grzańca,

O ile w pierwszym przypadku można od biedy założyć, że przy nazwie własnej rośliny wielka litera ma uzasadnienie, to o co chodzi w drugim ;]? 

 

A przecież, do jasnej ciasnej, nadajniki wyraźnie namierzyły na tej gównianej planecie całą masę wyższych form życia.

Przez kurewsko twardą ziemię nie mogłem ich nawet pochować po ludzku

Nie jest to błąd, ale najpierw tak po dziecinnemu, a za chwilę z grubej rury :]. Odczuwam lekki dysonans ;]. 

 

Patrzę na plakat, który wisi tuż przed zdruzgotaną kabiną sterowniczą.

Znowu – nie jest to błąd, ale zwykle używa się tego wyrażenia w stosunku do osoby. Proponuję np. strzaskaną. 

 

Podobnie tutaj :

Nie opiszę, jak perfidnie się wtedy czułem.

perfidny

przewrotny, podstępny, chytry i złośliwy, przebiegły [SJP]

 

Chciałem umrzeć, ale nie w taki sposób. Nie jak jakaś rytualna świnia! Jeden z nich wyciąga z pochwy diamentowy miecz. [Blask?] Niemal mnie oślepia.

Fabularnie naprawdę spoko :D. Jasne opisy, fajny motyw z retrospekcją i skakaniem narracji pomiędzy różnymi okolicznościami przyrody ;]. Wiarygodny opis obcych i motywów, jakimi się kierują. Budowanie napięcia i uczucie bezradności w ostatniej scenie – sztos! :]. 

 

Czekam na następne opowiadanie. 

 

pozdrawiam

M.

 

 

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

AmonRa,

Cieszę się, że opko się podobało, i że doceniasz wszystkie zawarte w nim sceny jako tworzenie całości, bo właśnie na to tutaj dużą uwagę poświęciłem. Niby jest dość krótko, ale równocześnie każda scena ma znaczenia. No i dzięki za wypatrzenie wpadek, pozmieniałem co trzeba,

Pozdrawiam!

MordercaBezSerca,

Tobie też dziękuję za czujne oko. Już co prawda zmieniłem część z wypisanych przez Ciebie rzeczy (jasna ciasna była w wersji roboczej i miała zostać zmieniona już dawno, a jednak jakoś przemyciła się skubana do końcowego tekstu :P), nim przeczytałem Twój komentarz, ale i tak dzięki! 

No i fajnie, że się podobało. Oczywiście polecam się na przyszłość :)

Pozdrawiam!

 

Ostatnio przeszedłem przez zbyt wiele bet, które spowodowałyby, żem nadmiernie wyczulon na niedoskonałości w tekstach cudzych – i jakimś zbiegiem okoliczności skorelowalo się to z niedostrzeganiem baboli w tekstach własnych (zmęczenie materiału krótko mówiąc :P), więc nie będę robić łapanki, choć tu i ówdzie bym tekst podszlifował. Ale… 

 

Kadłub jest niemal nieuszkodzony, ale resztę szlag trafił. Nie mam najmniejszych szans, aby samemu coś z tym zrobić.

"Reszta", "coś" wyjątkowo źle działają na wyobraźnię. Nie czuję tej sceny. Już lepiej byłoby ominąć ten fragment. 

Nie pasuje mi też ten opis do bohatera, który jest chyba ekspertem od podróży międzygwiezdnych. Na pewno wyrażałby się bardziej profesjonalnie i szczegółowo. 

 

Co poza tym? 

Jest magia, jest i miecz. Co prawda miecz służy tylko do błyszczenia, bo nikt po niego nie sięga, a czary stary szaman rzuca tak szybko, że nasz pierwszoplanowy nieszczęśnik nie ma czasu by poświęcić im choćby chwilę czasu i zadumać się nad naturą obserwowanych zjawisk. 

Na koniec mamy fajną klamrę, nawiązanie do przydomku bohatera, to się udało. Mamy też bardzo nieszczęśliwy koniec. Trochę liczyłem na to, że dasz się ponieść historii i rzeczywiście opiszesz moment odrodzenie Piotrka jako magicznej/boskiej istoty, a nie poprzestaniesz tylko na śmierci – to by wniosło trochę świeżości w motyw podróżnika składanego w ofierze przez dzikusów.

Wątek ojca moim zdaniem całkiem zbędny, nic w zasadzie nie wniósł do historii.

Tekst sam w sobie nie jest zły, ale mogłeś trochę bardziej popuścić wodze wyobraźni. :) 

 

I nie ma co mnie obłaskawiać wspomnieniem nicku w tekście, bo mój głos tyle samo wart co każdego innego uczestnika. :P

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Dobra, no to podyskutuję z pomysłodawcą. Bo się akurat nie ze wszystkim zgadzam.

 

Jest magia, jest i miecz. Co prawda miecz służy tylko do błyszczenia, bo nikt po niego nie sięga, a czary stary szaman rzuca tak szybko, że nasz pierwszoplanowy nieszczęśnik nie ma czasu by poświęcić im choćby chwilę czasu i zadumać się nad naturą obserwowanych zjawisk. 

Co do miecza, a właśnie, że sięga. I to w ostatniej scenie, ba, ostatnich zdaniach. Tych kończących historię, więc jakże ważnych. Bohater umiera od ostrza, nie od laserowego czegoś tam, a to wskazuje między innymi na przewrotność jego losu. Świat przyszłości, poszukiwanie nowego życia, a tu ciach. 

Co do magii, to właśnie taka ma być. Szybka, tajemnicza, nieokreślona. Tak jak nowy, niezbadany świat.

 

Trochę liczyłem na to, że dasz się ponieść historii i rzeczywiście opiszesz moment odrodzenie Piotrka jako magicznej/boskiej istoty, a nie poprzestaniesz tylko na śmierci – to by wniosło trochę świeżości w motyw podróżnika składanego w ofierze przez dzikusów.

Przez moment myślałem, czy jednak nie dać jakiejś wskazówki, że ta przepowiednia nie była tylko nic nie znaczącym wymysłem dzikusów, jednak postawiłem na zakończenie otwarte. Jak często zresztą robię.

 

Wątek ojca moim zdaniem całkiem zbędny, nic w zasadzie nie wniósł do historii.

A moim zdaniem jest zupełnie odwrotnie. Wnosi chociażby to, że pokazuje nam motywacje bohatera i tłumaczy jego działania. A to dla fabuły bardzo dużo. Przynajmniej dla mnie.

 

I nie ma co mnie obłaskawiać wspomnieniem nicku w tekście, bo mój głos tyle samo wart co każdego innego uczestnika. :P

Nie chciałem nikogo obłaskawiać z zamiarem przylizywania się, gdyż znam zasady oceniania, jeno chciałem oddać niewielki hołd dla pomysłodawcy konkursu :) 

Co do miecza, a właśnie, że sięga. I to w ostatniej scenie, ba, ostatnich zdaniach. Tych kończących historię, więc jakże ważnych. Bohater umiera od ostrza, nie od laserowego czegoś tam, a to wskazuje między innymi na przewrotność jego losu. Świat przyszłości, poszukiwanie nowego życia, a tu ciach. 

Więc tym był ów Świst.

Wykazałeś się dużym zaufaniem do czytelnika – jak widać ja nie sprostałem. :P

 

Przez moment myślałem, czy jednak nie dać jakiejś wskazówki, że ta przepowiednia nie była tylko nic nie znaczącym wymysłem dzikusów, jednak postawiłem na zakończenie otwarte. Jak często zresztą robię.

A mnie się wydawało, że ten świst zamyka historię bohatera tak raz a dobrze. 

Nie wyczułem tam tego otwartozakonczeniowego znaku zapytania. Ciekawe jak inni czytelnicy. 

 

 

A moim zdaniem jest zupełnie odwrotnie. Wnosi chociażby to, że pokazuje nam motywacje bohatera i tłumaczy jego działania. A to dla fabuły bardzo dużo. Przynajmniej dla mnie.

Nie wątpię, że miałeś solidy powód, ale po prostu – jak dla mnie – więcej z tego zostało w twojej głowie, niż w tekście. Jakby może bohater się raz czy dwa odniósł do postaci ojca i tego, że przez niego tak gnal przez kosmos, by coś jemu i sobie udowodnić… a tak to, jakby ominąć ten fragment, to (w moim odczuciu) czytelnik nic nie traci. 

 

 

Nie chciałem nikogo obłaskawiać z zamiarem przylizywania się, gdyż znam zasady oceniania, jeno chciałem oddać niewielki hołd dla pomysłodawcy konkursu :) 

Wiem, wiem, ale gdzie mnie do hołdów. :) 

 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Miotało nami jak mrówkami

Rym

Patrzę na czarne ekrany, które nie sposób już uruchomić.

których

Dlaczego jej nie posłuchałem.

Tu chyba powinien być znak zapytania.

 

Opowiadanie sprawnie napisane, narracja trzyma styl wiarygodny dla tego typu bohatera. Mimo to opisana historia mnie nie porwała. Nie wczułem się w protagonistę (oczywiście, próbujesz go pogłębić, ale jednak są to właściwie tylko dwie scenki, dotyczące w dodatku dość zgranych motywów), fabuły tu właściwie nie ma, bo przez większość czasu on stoi i marudzi, świat przedstawiony też niczym nie olśniewa (przez jakiś czas miałem nadzieję, że inteligentnymi kosmitami okaże się ta trawa, tymczasem znikąd wyskoczyli kosmici bardzo prozaiczni). Jednym słowem tekst jest moim zdaniem zbyt krótki, by wciągnąć, nie zaskakuje też żadnym oryginalnym pomysłem. Niemniej, jak wspomniałem, jest dobrze napisany, więc czytanie nie sprawiło mi przykrości ;)

Siema :)

 

Bardzo fajny tekst, który wciągnął mnie przede wszystkim tymi fragmentami, kiedy bohater jest sam, na planecie. Retrospekcje nieco mnie wybijały i muszę pomarudzić, szlakiem Gekiego, że motyw ojca niekonieczny. Owszem, wiedziałem, że to próba pokazania tego pędu po nowe i udowadnianie swojej wartości, oraz z czego ona wynika. Zresztą ta wcześniejsza retrospekcja jeszcze dobitniej pokazuje, że bohater był tak zafiksowany, że nie liczył się nawet z rodziną. To Ci się udało, jednak dla mnie to osobna historia, która w żaden znaczący sposób nie wpływa na wydarzenia, których czytelnik jest świadkiem w tych fragmentach pisanych w czasie rzeczywistym. Ale to w zasadzie szczegół, który w żaden negatywny sposób nie wpływa na tę historię. Czytałem z wielką przyjemnością i zainteresowaniem, jak potoczą się losy bohatera. Ktoś tutaj wcześniej wspomniał “Marsjanina”, ale to nie to. Bardziej przypominało mi losy astronautów z filmu “Czerwona planeta”, ale to też nie do końca. Kiedy wprowadziłeś kosmitów, miałem z kolei jakiś flashback z “Pana lodowego ogrodu” i intro drugiej części nowej trylogii Star Treka z Chrisem Pinem :)

Pamiętam jakies podśmiechawki niedawne, że wybrałeś sobie hasła konkursowe do fanfika Gwiezdnych Wojen i szczerze powiedziawszy, myślałem, że w tę stronę chociażby lekko skręcisz, w space operę. Może coś w stylu SW, może “Lorda z planety ziemia”, albo wspomnianego PLO, czy innego “Miecza mroku”, duetu Weiss/Hickman. A Ty polazłeś z fabułą tuż za miedzą, bez udziwniania, ze swojskimi akcentami. Myślę, że gdyby to opowiadanie doprawić jeszcze nieco polskimi akcentami, to równie dobrze Twój zestaw mógłby być taki: Imperium Lechickie – W odległej galaktyce :D I to nadal byłby dobry, wciągający tekst spełniający założenia konkursowe.

Klamerka, ktorej użyłeś do spięcia opowiadania bardzo fajna, słodko-gorzka i ironiczna, idealna na end pozbawiony happy. I tylko rozczarowałem się, że nagle tekst mi się skończył, bo wyjątkowo dobrze płynęło mi się z nurtem Twojego opowiadania, a tutaj niespodziewany wodospad, na dole którego czeka klawiatura, domagająca się wystukania na niej kilku słów komentarza ;)

Reasumując: jestem zadowolony, bo opowiadanie faktycznie umiliło mi kilka chwil, a i napisanie komentarza tez jakoś przyjemnie mi idzie ;)

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Światowider,

Super, że zajrzałeś, choć mniej super, że tekst nie porwał. Najważniejsze, że nie sprawił przykrości i udręki podczas czytania ;) A co do krótkości, to napisałem dokładnie tyle, ile chciałem, a nie lubię na siłę rozpychać literek. Przykładowo postać protagonisty, o której wspomniałeś, nie jest w tym opowiadaniu kluczowa jako tako. Bohater nie ma z nim na pieńku od początku i nie ma też sporu. Ot, pojawia się gościu, który zamyka opowiadanie i oczywiście ma znaczenie, ale jest jednym z wielu obcych, a to właśnie ci obcy mają większe znaczenie niż on jako jednostka. Zagmatwałem tłumaczenie? :D

 

Outta,

Och, trzasnąłeś niezły komentarz, dzięki!

Retrospekcji będę bronił zaciekle, uznając je może nie tyle za konieczne, ale z pewnością potrzebne do wybrzmienia tego i owego. 

Nie lubię opierać się na jakichkolwiek uniwersach, gdy coś piszę (przynajmniej świadomie), więc raczej nie szukałem konkretnych inspiracji w żadnej książce, choć nie ukrywam, że tytuł jest oczywiście małą pochodną od Pana Lodowego Ogrodu :)

No i cieszę się, że jesteś zadowolony, to najważniejsze ;)

Pozdrówka

 

Interesująca, boska prawie klamerka.

Mnie też zbytnio nie porwało, ale tekst zły nie jest.

Morał z tego, że należy słuchać żony. Czy warto słuchać ojca – kwestia otwarta. BTW, ojciec wydał mi się naprawdę chory. Rozumiem projektowanie własnych marzeń na dzieci, ale świadome zarażanie ich beznadzieją?

Chętnie dowiedziałabym się więcej o kosmitach. Niby mają miecze, więc i jakąś technologię, a tu żadnych śladów na powierzchni planety. No, chociaż dym z kominów za dnia, światła (mogą być magiczne) w nocy… Chyba że facet wylądował na środku rezerwatu. Ale rezerwat z samą trawą?

Babska logika rządzi!

Finkla,

Mnie też zbytnio nie porwało, ale tekst zły nie jest.

Hm, czyli w Finklowej skali ocen nie tak źle :D

 

Morał z tego, że należy słuchać żony.

O kurde, rzeczywiście! Nie daję żonie tego tekstu do przeczytania w takim razie, bo jeszcze podobne wnioski wyciągnie :P

 

Chętnie dowiedziałabym się więcej o kosmitach. Niby mają miecze, więc i jakąś technologię, a tu żadnych śladów na powierzchni planety. No, chociaż dym z kominów za dnia, światła (mogą być magiczne) w nocy… Chyba że facet wylądował na środku rezerwatu. Ale rezerwat z samą trawą?

Prawdopodobnie dałem ku temu zbyt mało przesłanek, i teraz to wiem, ale już powiem jak to widzę jako autor. Gościu chodził po planecie i wciąż widział różne dziwactwa, które jednak były tylko złudzeniami. Widział też szczyty, ale jak podążał w ich kierunku, to się oddalały. A potem mamy nagłą teleportację do miasta, które zwyczajnie jest chronione za pomocą magii przed obcymi. Czyli nie mógł do niego trafić w inny sposób. A z kolei nie przeszedł nie wiadomo ile tej planety, bo musiał wracać na noce do statku, czyli w zasadzie mógł zwiedzić jedynie obszar niewielkiej miejscowości, tak na nasze.

 

Dzięki za pstryk, to znaczy klik, pozdrówka ;)

 

 

No, OK. Ale lecieli eksplorować obcą planetę i nie mieli na pokładzie helikoptera, żadnego pojazdu, roweru nawet? Namiotu porządnie chroniącego przed wszystkim? Rozumiem, że coś mogło się popsuć podczas twardego lądowania, ale przecież nie wszystko.

Babska logika rządzi!

Finklo, właśnie oczami wyobraźni ujrzałem bohatera przemierzającego planetę na hulajnodze elektrycznej (albo jakiejś wersji bardziej nowoczesnej) i zainspirowałaś mnie :D A tak całkiem serio, to oni mieli tylko odkryć. Ekploratorzy kosmosu, gwiezdne zawadiaki, nie naukowcy, więc dodatkowy sprzęt do podróżowania po powierzchi zbędny. Skanują teren ze statku, lądują tam, gdzie trzeba. Więc kosmiczne autka to tylko niepotrzebny balast. Gdyby udało się coś znaleźć, na miejsce wpadły by inne jednostki z innym sprzętem itd. No i racja, nikt nie planuje katastrofy, więc w razie W mogli coś mieć. A jednak nie mieli, gamonie… A może się zniszczyło, bo przecież stateczek dla czteroosobowej załogi pokonujący kosmiczne dystanse raczej wielkogabarytowy nie był, więc i tego sprzętu wiele nie było, a jak jest napisane, większość jednak uległa zniszczeniu. Sorry za ciąg, ale telefon :(

Przeczytałam z przyjemnością, chociaż prawie do końca zastanawiałam się “czy da się to połączyć?” “czy będzie to razem grało?” Konwencje oczywiście. I chyba właśnie dlatego, że świat magii został przez Ciebie przedstawiony zdawkowo i bez szczegółów, nie zgrzytało pomiędzy światami :) Wyszło tak, że magia i miecz stały się teatralnym dodatkiem (scenografią?) do międzygalaktycznych przygód bohatera i eksploracji kosmosu, choć nie twierdzę, że to szkodzi opowiadaniu.

 

“niełatwa” razem

 

Pozdrawiam!

Obawiam się, że dołączę do szeregu marud. ;) Bo prawda, czytało się przyjemnie i z zaciekawieniem, jednak ograne klisze trochę przeszkadzały. W końcu wiele razy widzieliśmy bohatera, który ma Wielką Misję i z tego powodu odsuwa się od rodziny, aż w końcu porzuca go rozgoryczona ukochana. Szkoda też, że w tym konkursowym połączeniu nie znalazło się więcej magii i miecza – w proporcjach do drugiego hasła wypada słabo.

No, czegoś mi tu zabrakło, niestety. Choć tytuł świetny, od razu przykuł moją uwagę.

deviantart.com/sil-vah

chalbarczyk,

Bardzo się cieszę, że czytało się z przyjemnością :) Przyznam Ci rację, że magia i miecz ma w tym opowiadaniu nieco teatralny dodatek, jak to ujęłaś, lecz nie w zupełności. Choć ta reszta miała być już bardziej metaforyczna, alegoryczna i takie tam, i sam nie jestem pewien, ile tego jest tylko w mojej głowie, a ile ktoś będzie w stanie wyczytać. 

Pozdrawiam!

Silva,

Ależ ja Was kocham (Was, czyli marudy)! Dzięki Wam właśnie kolejne teksty mogą być lepsze :) Tobie również rację przyznam, że pewne motywy nie są w tym tekście kwintesencją oryginalności, jednak wcale nie planowałem, aby były. Gdy mam jakiś pomysł, tworzę go. Nie zastanawiam się wtedy jakoś bardzo, czy to jest super oryginalne i tak dalej, gdyż piszę, co czuję. 

Co do magii i miecza, to już odpowiedź jest na początku tego komentarza.

Szkoda, że czegoś zabrakło, choć jednocześnie dzięki za dostrzeżenie plusów, uwagi oraz ogólnie za Twe przybycie. Polać jej! :)

Cieszę się, że moje bezczelne kręcenie nosem na coś się przydaje. ;D

deviantart.com/sil-vah

Powiedziałbym: kręć nim, kręć! Ale nie jestem pewien, czy dobrze to brzmi :P

Hm… najbardziej spodobały mi się opisy omamów bohatera. Bardzo plastycznie i przemawiająco do wyobraźni czytelnika, a przynajmniej mnie, je nakreśliłeś. 

Tak czy inaczej, całość przeczytałam z przyjemnością i zainteresowaniem. Mnie też chyba trochę bardziej odpowiadają fragmenty teraźniejsze niż retrospekcje, ale bez nich nie był by to z pewnością ten sam tekst i uważam je za potrzebne.

Klikam bibliotekę i życzę powodzenia w konkursie :)

Katiu, dziękuję za komencik i kliczka ;) I właśnie dostrzegłem, że wrzuciłaś swój tekst, a że Twoje teksty bardzo lubię, z pewnością zajrzę ;)

Cześć, Realuc!

 

Połączenie motywów, które sobie wybrałeś, nie zapowiadało super awangardy, bo magia i miecz z odległą galaktyką to coś znanego i lubianego, choćby w Gwiezdnych Wojnach. W takich wypadkach sztuką jest napisać coś, co nawiązuje do tematu, ale przyciąga uwagę czytelnika i tu się to udało. Rzeczywiście akcja w czasie teraźniejszym wciąga też bardziej niż retrospekcje, ale w dość krótkim tekście udało Ci się zmieścić sporo i o samym świecie i o losach bohatera, zanim go poznaliśmy.

Pozdrawiam

 

Hej, oidrin! Gdzieś tam wyżej pisałem chyba, że nie lubię rozpychać opowiadań. Zazwyczaj piszę więc dokładnie tyle, ile pierwotnie dyktują mi stukające o klawisze palce. I choć nie jeden raz mam ochotę coś rozszerzyć, rzadko to robię. Czemu? Nie wiem :P Tak czy siak cieszę się, że udało się upchnąć sporo, oraz że jednak trochę zaskoczenia w tym nieco oczywistym połączeniu tematów się znalazło ;) Pozdrawiam!

Fajny klimat na początku, pomimo jakiejś takiej przebitki pulpowości bardzo nastrojowy. Potem niby wejście w absurd, a jednak gdzieś tam przebija ta warstwa klimatu, choćby w ironicznym przypomnieniu ”nazwania go bogiem”, czy we wspomnieniu dzieciństwa. Trochę dziwnie w tym wszystkim dziwnie wyglądają te wstawki z Łysym, Prawym, Orłem, ale rozumiem, ze to element wspomnianej pulpy.

Swoją droga fajnie wplątałeś różne wątki obyczajowe.

No, podobało się. Nawet jeśli oczekiwałem nawet po tej abstrakcyjnej scenie nieco więcej domieszki emocjonalnej, to przyjemne parę chwil lektury.

 

,,Gwiezdny SHOT”

Cudzysłów zmienił się w dwa przycinki.

 

"Przepowiednia Gekikary"

What? XD

"Staruch lekko unosi oręż"

What? XD

 

Hej, wilku!

No, podobało się. Nawet jeśli oczekiwałem nawet po tej abstrakcyjnej scenie nieco więcej domieszki emocjonalnej, to przyjemne parę chwil lektury.

Próbowałem wpleść nieco warstwy emocjonalnej więc szkoda, że jednak znalazło się jej dla Ciebie odrobinę za mało. No ale najważniejsze, że mimo to się podobało :) Wielkie dzięki za komentarz.

 

"Przepowiednia Gekikary"

What? XD

"Staruch lekko unosi oręż"

What? XD

 

Haha, o ile pierwsze jest zamierzone, gdyż jak pisałem wyżej, to taki mały hołd dla pomysłodawcy konkursu, o tyle Staruch to już zupełny przypadek :D Nie śmiałbym wywoływać Go z jaskini :P Tym bardziej, że w tekście znaleźć można jeszcze to:

Staruch znowu wywija łapskami…

 

Haha, o ile pierwsze jest zamierzone, gdyż jak pisałem wyżej, to taki mały hołd dla pomysłodawcy konkursu, o tyle Staruch to już zupełny przypadek :D

Tam jeszcze jest Wybraniec, zastanawiałem się czy nie zacząć szukać więcej nicków i nawiązań ;-)

 

O kurczaki, to w takim razie chyba sam przejrzę tekst pod tym względem :D

A więc, Mariusie, w końcu cię odnalazłem…

a nie, wróć, nie ta bajka…

Od początku:

A więc, Realucu, w końcu przeczytałem Twój utwór :)

 

Już Ci to Amon Ra i chalbarczyk zgłaszali, ale widocznie Ci umknęło:

 

nie łatwa przeszłość

 

w tym kontekście powinno być "niełatwa przeszłość"

 

Tekst się bardzo dobrze czytało mimo drobnych potknięć językowych (jak to powyższe).

Podobają mi się nity spinające całość – wszystko jest umiejętnie wcześniej zasygnalizowane i ładnie na koniec wybrzmiewa. Przypomniało mi to stare dobre sci-fi, takie w stylu Edmonda Hamiltona.

Zgrabne i pobudzające do refleksji.

 

entropia nigdy nie maleje

Jimie, jestem Twoim ojcem…

a nie, wróć, to przez te miecze w odległej galaktyce.

a więc, Jimie, rad jestem wielce, żeś w końcu dotarł i przeczytał. A jeszcze bardziej radują mnie słowa mości pana, świadczące o tym, że się podobało. Nic tak nie krzepi jak pobudzenie czytelnika do refleksji. 

A z tą niełatwą przeszłością to rzeczywiście przeoczyłem. A nawet nie tyle, co przeoczyłem, bo po przeczytaniu komentarza chalbarczyka miałem od razu to zmienić, jeno coś w tym momencie wypaść musiało. A potem się zapomniało, gdyż należę do przedstawicieli krótkopamięciowców. 

Dzięki za komentarz!

Stąpam powoli. W przypadkowym kierunku.

stąpnąć – stąpać «postawić nogę, stopę, posuwając się naprzód»

Można iść w przypadkowym kierunku, ale czy stąpać? Jakoś mi się to zdecydowanie gryzie. I akurat pierwsze dwa zdania.

 

Czytałam na tolino, więc nawet jeśli coś tam dalej było, to nie zauważyłam. Czytało się dobrze. Historia może złożony z klocków, które już widziałam, ale obrazek wyszedł odmienny, co mi się podobało. 

Z marudzenia… Masz mocne obyczajowe elementy, dzięki którym możemy trochę poznać bohatera, ale też klamrę, która sprawiła, że chichrałam w ostatniej scenie razem z bohaterem. Portalowe nicki wrzucone w tekst potęgowały to wrażenie czarnego humoru. I tak zakończyłam lekturę z uczuciem lekkiego nawet nie tyle niedosytu, co niepewności. Te wspomnieniowe sceny i czarny humor mocno się równoważyły i wyszło ni tak, ni siak. Nie wiem, czy miało być poważnie, czy miał to być niepoważny absurd.

Ale podobać mi się, podobało :)

I daję kopa do Biblio :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irko, hej!

Można iść w przypadkowym kierunku, ale czy stąpać? Jakoś mi się to zdecydowanie gryzie. I akurat pierwsze dwa zdania.

A mi się nie gryzie. Skoro stąpać = posuwać się naprzód, to przecież można posuwać się naprzód w przypadkowym kierunku. Chyba… :D

Cieszę się, że obrazek, mimo znanych barw, ukazał też swoją odmienność :)

I wiesz, Irko, nawet dobrze prawisz. Odnośnie tej mieszanki absurdu, humoru, obyczajówki i powagi. Jak sobie tak teraz to analizuję po Twoim komentarzu to dochodzę do wniosku, że rzeczywiście w krótkim tekście chciałem upchnąć może zbyt wiele. A może sam przed sobą w stu procentach nie sprecyzowałem pewnych rzeczy i wyszedł ciut za duży mix. Bo w zamyśle to miało być bardziej poważnie, z domieszką absurdu. O, tak bym właśnie to nazwał.

Dzięki za tego ostatniego kopa, w końcu doleciałem, gdzie nadzieję dolecieć miałem :D

Pozdrawiam!

 

Cześć/

Z góry przepraszam, że krótko, ale nie bardzo umiem w komentarze.

Podobało mi się, pomimo smutnego zakończenia. Wydaje mi się, że hasła ze skrajnie różnych gatunków zostały ciekawie połączone.

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, to retrospekcji z dzieciństwa głównego bohatera. Wydaje mi się niepotrzebna. Zapewne służy do pokazania, jak wielką pasją są dla niego podróże kosmiczne, ale bardziej niż na tym, uwaga jest skupiona na patologii.

Według mnie wystarczyłoby rozbudowanie wcześniejszej retrospekcji z żoną. Swoją drogą, ten wątek przypominał mi historię Aleksa Kamala z The Expanse. ;-)

 

Pozdrawiam.

Cześć, Ajzan ;) Miło, że zajrzałaś. No i cieszę się, że się podobało. A ta patologia była właśnie w pełni umyślna. Chodziło o stosunek z ojcem. O to, w jaki sposób karcił chłopca za to, że miał pasję. Wmawiał, że nic nie osiągnie. I to właśnie ten aspekt jest o tyle istotny, że bohater przez to jest lekko ,,szkrzywiony" w tym temacie i za wszelką cenę chce spełnić swoje ambicje i robi to nawet kosztem własnej rodziny. Takie podświadome odegranie się na okrutnym ojcu. Pozdrawiam!

Witam.

 

. A ta patologia była właśnie w pełni umyślna. Chodziło o stosunek z ojcem. O to, w jaki sposób karcił chłopca za to, że miał pasję. Wmawiał, że nic nie osiągnie.

Każdy jest kowalem swojego losu i może się wyrwać z najgorszej patologii oraz zostać bogiem na obcej planiecie :D

 

Co tu dużo mówić sporo komentarzy było przede mną, a ekspertem nie jestem. Tekst przeczytałem z ciekawością. Mam trochę niedosytu, ponieważ myślałem, że jednak zostanie Bogiem. Tak jak nasz Piotruś Żyła mistrzem świata :D

 

 

Pendrive, dzięki za komentarz. Może i został Bogiem i rzeczywiście był istotą z przepowiedni. Wszystko zależy, co sobie dopowiesz w wyobraźni. A ja jako ten, który lubi otwarte zakończenia, daję Ci ku temu wiele możliwości ;)

Dobry tekst, czytało się płynnie i przyjemnie. Doceniam przewrotny pomysł, aby ludzkiego idola uczynić wypatrywanym na obcej planecie mesjaszem. W mojej opinii fajnie zagrałeś tym ,,mieczem” z hasła konkursowego. Potraktowałeś go bardzo dosłownie, jako kluczowy rekwizyt, którego użycie ucina – nomen omen – opowiadanie.

Pozdrawiam!

Bardzo mi się przyjemnie czytało. Skojarzył mi się ten tekst klimatem z taką starszą SF / space operą, jakiej sporo czytywałam jako nastolatka, bo jest tu sporo podobnych motywów – lądowanie na obcej planecie, szukanie życia w kosmosie, przygody nieustraszonych podróżników na planetach wyglądających na udziwnioną wersję jakiegoś kawałka Ziemi… No tyle że tam polskich nazwisk jakoś brakowało :)

Limit pewnie ciążył, stąd postacie – tak ludzi, jak kosmitów – są dość przewidywalne, ale w tego typu formule mało mi to przeszkadza. Fajny tekst :)

ninedin.home.blog

adamie, hej!

Dzięki za komentarz i cieszę się, że się dobrze czytało ;)

Potraktowałeś go bardzo dosłownie, jako kluczowy rekwizyt, którego użycie ucina – nomen omen – opowiadanie.

Nie tyle ucina, co otwiera dwie możliwości. No bo albo najzwyczajniej w świecie zginął i basta, albo jednak rzeczywiście zasiadł na Gwiezdnym Tronie :P Generalnie nie mogłem zdecydować się, w którą stronę pójść, tak więc postawiłem na zupełnie otwarte zakończenie. Widzę, że kilka osób wolałaby jakieś tropy i naprowadzenia, że jednak coś się później wydarzyło. Mimo wszystko, według mnie niedopowiedzenie jest w tym przypadku najskuteczniejszym rozwiązaniem.

ninedin, dzień dobry!

A wiesz, że ja też miałem bliżej nieokreślone, nostalgiczne wizje podczas pisania tego tekstu? Tylko wtedy nie wiedziałem, z czym się wiążą. Dzięki Twojemu komentarzowi już wiem :)

No i miło mi, że uznajesz opowiadanie za fajne :)

Pozdrawiam!

 

Nie tyle ucina, co otwiera dwie możliwości. No bo albo najzwyczajniej w świecie zginął i basta, albo jednak rzeczywiście zasiadł na Gwiezdnym Tronie :P

Widzę, że kilka osób wolałaby jakieś tropy i naprowadzenia, że jednak coś się później wydarzyło.

Ha, ciekawe. Dla mnie, z jakichś przyczyn, oczywistym było, że los okrutnie zakpił sobie z Piotrka – jakoś nie brałem pod uwagę innej alternatywy niż ta, że poniósł bezsensowną śmierć. 

adamie, tak między nami (ale ciiii) to mnie, jako autorowi tego tekstu, również Twoja wersja jest bliższa. Ale mimo wszystko nie zamyka furtki dla drugiej. I dlatego lubię otwarte zakończenia. Każdy może sobie zakończyć historię nieco po swojemu :)

Hej :)

Opowiadanie czytało się szybko i przyjemnie. Co prawda nie zachwyciło, głównie ze względu na retrospekcje, które są dosyć sztampowe,(chociaż muszę przyznać, bardzo mi się spodobało to, jak udawał androida) ale czytało się dobrze. Spodobały mi się opisy obcej planety i ogólnie te sceny w teraźniejszości. Widać emocje bohatera.

Zakończenie zaskakuje, fajna klamra z tym bogiem. 

Pozdrawiam :)

Hej, Oluta ;)

Coś się podobało, coś nie, tak więc nie jest tak źle :P

Retrospekcje może i nieco sztampowe, choć ja nazwałbym je po prostu takimi… ludzkimi. Znanymi nam wszystkim w jakiś sposób. Bo takie właśnie też miały być, w kontraście do tych mniej codziennych wydarzeń w kosmosie i na obcej planecie.

Dzięki za komentarz, 

Pozdrówka! 

Cześć, Realuc,

nie ma to jak konkursy, co? Inaczej już nigdy bym tu nie zajrzała! Uwielbiam to, że nawet prawie dwa miesiące później mogłam go spokojnie znaleźć. Jakoś musiał mi twój tekst umknąć, a szkoda, bo całkiem fajny. Przeczytałam póki co tylko kilka konkursowych opowiadań, więc się nie odniosę, ale już teraz napiszę, że trochę za mało dla mnie tej magii i miecza :( Wiem, że można było potraktować hasła luźno, ale po prostu nie poczułam tutaj tej wymaganej kreatywności. Choć przyznaję, że końcówka świetna, szczególnie zmierzenie się marzeń głównego bohatera z rzeczywistością.

Hm, piszesz dosyć smutne dzieła, Realuc. Twoi bohaterowie mają ciężko. Aż przeczytałabym jakąś komedię w twoim wydaniu, bo lubię cię czytać ;) (wybacz, jeśli już takowa jest – masz dosyć dużo tych opek na koncie). Z tego też powodu szkoda, że nie wykorzystałeś bardziej limitu. Lubię zwięzłe i krótkie formy, ale z chęcią dowiedziałabym się więcej o bohaterze. Dopisałabym jeszcze jeden fragment typu: “Dwadzieścia lat przed katastrofą”.

Irytował mnie nadmiar wulgaryzmów, ale to moja preferencja.

Trochę chyba psioczę, ale tekst uważam za bardzo udany i dobrze spędziłam czas ;)

 

 

Wtedy jednak czułem[+,] jak pot spływa mi po plecach. 

 

Skoro się nie rusza[+,] to wymaga naprawy.

 

Powodzenia w konkursie! :)

 

 

EDIT: Mogę jeszcze dodać, jak bardzo doceniam to, że nie poszedłeś w kierunku Gwiezdnych Wojen? 

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Cześć, Lana :)

Jeśli chodzi o wykorzystanie haseł, to są one tutaj może i skąpo potraktowane (jeśli chodzi o magię i miecz, bo jednak odległa galaktyka towarzyszy nam przez większość tekstu) jednak w założeniu miały być takie nieco symboliczne oraz mocno wybrzmieć. A tak jest chociaż z tym mieczem, co zauważył adam_c4 kilka komentarzy wyżej. Bo jednak ów miecz kończy wszystko, jak to bardzo trafnie nazwałaś: zmierzenie się marzeń głównego bohatera z rzeczywistością. 

 

Hm, piszesz dosyć smutne dzieła, Realuc. Twoi bohaterowie mają ciężko. Aż przeczytałabym jakąś komedię w twoim wydaniu, bo lubię cię czytać ;)

Hah, no to mam dobre wieści :D Sam mam dosyć swoich smętów i stwierdziłem, że trzeba napisać coś na luzie. I jest już napisane i czeka sobie na konkurs Silvy o złych :) No i niezwykle miło słyszeć, że lubisz mnie czytać (czerwieni się).

 

Chciałem bardziej rozbudować to opowiadanie, bo przecież mogłem, ale jakoś tak mam, że jak postawię ostatnią kropkę to nie bardzo lubię potem wiele dopisywać (poza poprawkami i drobnymi zmianami).

 

Dziękuję za miłe słowa i za cały obszerny komentarz!

No tak, można było podejść dowolnie – na całego, symbolicznie, z rozwagą i zależy co się komu podoba. Gdy tylko zapoznam się z większą ilością konkursowych dzieł, pewnie wyrobię sobie opinię ;)

 

Sam mam dosyć swoich smętów i stwierdziłem, że trzeba napisać coś na luzie. I jest już napisane i czeka sobie na konkurs Silvy o złych :)

I pewnie przyjdę ja, zapomniawszy, co wcześniej żem napisała, i będzie: “no fajne, fajne, ale szkoda, że nie podszedłeś do tematu poważniej, bo…” :P

Ale serio czekam!

 

Chciałem bardziej rozbudować to opowiadanie, bo przecież mogłem, ale jakoś tak mam, że jak postawię ostatnią kropkę to nie bardzo lubię potem wiele dopisywać (poza poprawkami i drobnymi zmianami).

O matulu, doskonale rozumiem. To jest straszne i bardzo niewygodne, ale może być i przydatne. 

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Całkiem fajny pomysł, niby nic bardzo oryginalnego, ale dobrze ograłeś ten motyw z bogiem. (”trudno być bogiem” ;) )

Też najbardziej bym się czepiała retrospekcji, bo są strasznie stereotypowe, a limitu miałeś jeszcze sporo, żeby z historii głównego bohatera wycisnąć coś więcej.

Czyta się dobrze, nie zawieszałam się na technikaliach, jedyne, co mnie na moment zatrzymało, to: 

Kombinezon ciąży.

Takie zawieszone w próżni sprawia troszkę wrażenie, jakby ciąża chodziła w kombinezonie. Przy drugim wystąpieniu, jak jest jakiś okolicznik czy coś, jest lepiej.

 

http://altronapoleone.home.blog

Lana,

I pewnie przyjdę ja, zapomniawszy, co wcześniej żem napisała, i będzie: “no fajne, fajne, ale szkoda, że nie podszedłeś do tematu poważniej, bo…” :P

Tak to już jest, że człowiek to marudna bestia, której trudno jest w pełni dogodzić :p Ale w razie czego przypomnę Twoje własne słowa :D

drakaina,

Też najbardziej bym się czepiała retrospekcji, bo są strasznie stereotypowe, a limitu miałeś jeszcze sporo, żeby z historii głównego bohatera wycisnąć coś więcej.

Mądry Polak po szkodzie :(

Kombinezon wezmę na warsztat i się mu przyjrzę bliżej przez lunetę :)

Dzięki za komentarz! 

Cześć!

 

Krótkie i s-f-owe, pierwsze lądowanie na obcej planecie. Bardzo podoba mi się opis położenia bohatera uwięzionego na obcej planecie. Jego emocje, rosnąca chęć, by strzelić sobie w głowę pomiędzy ciałami kumpli. Dobrze oddałeś nastrój rosnącej beznadziei imho.

Z czasem dowiadujemy się więcej, trudne dzieciństwo, problemy z budowaniem relacji i poczuciem własnej wartości. To wszystko pasuje do szalonego na swój sposób odkrywcy, zorientowanego na cel.

Tekst jest zorientowany na emocje i relacje, trochę zabrakło mi szerszego opisu miejsca, w które trafili. Chociaż w sumie zbyt wiele tam nie było ;-)

Podsumowując, niezłe.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Krar, bardzo dziękuję za komentarz :) Cieszę się, że ogólnie jest nieźle. Teraz rozbudowałbym to i owo, no ale już za późno. Pozdrawiam również i dzięki!

Klimatyczny tekst, a wspomnienie słów Szczepana na końcu bardzo przewrotne :) Szkoda tylko, że tak krótkie, bo aż prosiłoby się trochę tekst wydłużyć i pogłębić bohatera – a przynajmniej ja miałem wrażenie, że nie zawsze coś z retrospekcji wynikało. Jakbyś chciał w dość krótkim czasie opowiedzieć przy okazji opowiedzieć historię astronauty ruszającego na tą misję, a jednocześnie potraktowałeś to trochę po łebkach… Przynajmniej takie wrażenie zostawia scena z dzieciństwa, bo akurat pierwsza retrospekcja dobrze pasuje do tekstu.

Слава Україні!

Golodh, dzięki za komentarz :) Tak, na dzień dzisiejszy również wydłużyłbym to i owo oraz trochę inaczej zagrał z tą drugą retrospekcją (bo jest ważna, ale jednak wyskakuje trochę jak Filip z konopii) ale za późno. Pozdrawiam ;)

Witam :)

 

Podczas czytania wyobraziłam sobie siebie na tym Kamieniu Wieków i stwierdziłam, że gdyby mnie porwali kosmici, to nie chciałabym, żeby to byli poddani Pana Gwiezdnego Tronu ;)

Ogólnie fajnie się czyta, podoba mi się schemat opowiadania: bohater – retrospekcja – bohater itd. 

Tekst jest nawet pouczający, bo nie raz, to co bardzo pragniemy osiągnąć, staje się naszą zgubą. Gdyby tylko człowiek wiedział, w którym momencie powiedzieć STOP…

 

Pozdrawiam i powodzenia :) 

istari, cześć :)

 

Podczas czytania wyobraziłam sobie siebie na tym Kamieniu Wieków i stwierdziłam, że gdyby mnie porwali kosmici, to nie chciałabym, żeby to byli poddani Pana Gwiezdnego Tronu ;)

E tam, zawsze mogłoby być gorzej. Śmierć od precyzyjnego cięcia mieczem wydaje się niczym przy przykładowo wysysaniu mózgu przez poczwarę o ośmiu mackach :P

 

Gdyby tylko człowiek wiedział, w którym momencie powiedzieć STOP…

Cieszę się, że zwróciłaś na ten aspekt uwagę, bo w zasadzie jest to główne przesłanie właśnie. A z tym stopem to rzeczywiście nie mała bolączka jest. 

Dzięki za przeczytanie, pozdrawiam ;)

Ciekawe. Nawet pouczające w różnych aspektach. Między innymi, że należy słuchać żony. :)

Koala, to najważniejsze przesłanie :D Dzięki za odwiedziny ;)

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

:)

 bezkresna połać

Hmmm. A może…

 Na tyle wytrzymałe i sprężyste, że gdy uwalniam je spod ciężaru buciora, natychmiast wracają do pierwotnej formy

Może lepiej kształtu. I – zobaczyłam raczej las, niż trawnik.

 podążam w ich kierunku

Podążanie to czynność trwająca jakiś czas, więc trochę mi się ten obraz chwieje.

 szans, aby

Hmmm.

 potrząsał z zawziętością

Uch, nie mógł potrząsać zawzięcie? Frazeologia, luuudzie.

aby na koniec łupnąć nim o ziemię

By. Nie pytaj, dlaczego, nie ja wyznaczam standardy :P

jedna należąca do mnie

Nooo… nie kupił jej przecież.

 zbadać niedostępne dotąd, odległe

Wtrącenie, szyk: zbadać, dotąd niedostępne, odległe.

 dziwaczną mieszanką wina i czegoś, czego nazwy nawet nie znałem

Hmm.

 Poprawiało jednak nastrój odpowiednio

"Odpowiednio" trochę wybija z rytmu.

 twarz przybrała ponurą maskę

Twarz może przybrać wyraz. Maska ją zakrywa.

 Włosy zafarbowane miała na czerwono, kręcone i niezwykle gęste

Pofarbowane albo ufarbowane. Szyk sugeruje, że Lidka ciągle zmienia kolor włosów. Jeśli nie to miałeś na myśli, to: Włosy miała ufarbowane na czerwono, kręcone i niezwykle gęste.

 Musiała przeczuwać

Anglicyzm.

 czułem jak

Brak przecinka.

 łamałem palce u dłoni

I w gips na sześć tygodni :P Wyłamywałem sobie palce.

 , ignorując moje tłumaczenie

Zbędne (przecież widzimy, co Lidka robi) i angielskawe.

 W holu był bar, a przy nim moich trzech kompanów kosmicznych wędrówek.

W holu był bar, a przy nim trzej kompani moich kosmicznych wędrówek.

 nasze głowy zaczęły dyndać już nad blatem

Poplątany szyk: głowy zaczęły nam już dyndać nad blatem.

 naszego Boga kosmosu

Małą, Bóg dużą literą jest jeden.

 Nie mogę iść nigdzie nocą.

Niezbyt zgrabne.

 kolejne przewidzenia

Przywidzenia.

 Oręż lśni niczym najczystszy diament. I tak też wygląda.

A lśnienie to nie cecha wyglądu?

 mamrocząc coś w dziwaczny sposób

Hmm.

 zakreśla rękoma w powietrzu jakieś symbole

W zasadzie może być, ale "zakreśla" mocno sugeruje kolistość lub paraboliczność kształtów. Zaznaczam na wypadek, gdyby nie o to Ci chodziło.

 łączą się ze sobą za sprawą dziesiątek łukowatych mostów

Za pośrednictwem, jak już. Mosty nie mają mocy sprawczej.

 W ten sposób myślałem, że nikt mnie nie skrzywdzi.

Dlaczego on myślał w sposób? Nie, jasne, rozumiem, o co Ci chodzi, ale poplątane logicznie.

 Skoro się nie rusza to wymaga naprawy.

Skoro się nie rusza, to wymaga naprawy.

 Ukośnie spojrzałem w kąt pokoju.

Ukośnie?

 Podszedłem do niego, gdyż nie miałem innego wyjścia.

"Gdyż" jest za wysokie.

 opuściłem wzrok

Jak wzrok, to spuściłem.

zerwałem otwartą dłonią

Oberwałem chyba?

 Jesteś nikim, rozumiesz? Tak jak i ja.

Swoją drogą, to już mniej stereotypowego złego ojca nie mieli na składzie?

 otrzeźwia mnie morda

Chyba raczej jej widok…

 Dodatkowo nie mają teraz czapek

Poza tym, albo: do tego nie mają teraz czapek.

 ich łby przypominają oszroniałe konary

W jaki sposób? Oszronione, tak w ogóle.

 Patrzę, gdzie tylko jestem w stanie.

?

 lekko unosi oręż

Hmm. "Lekko", czyli "nieznacznie". Na pewno?

 

 

Ooookeej… Nie powiem, fajny pomysł, chociaż gdyby mu dać trochę pooddychać, mógłby wypaść lepiej. Bo tak trochę się zapatrzyłeś na "Pamięć ostateczną", nie? Najbardziej mi się spodobały opisy Andrei, utrzymane w klimacie dobrej, klasycznej pulpy i emocjonalnie przekonujące, za to domowa mizeria Piotra jest cokolwiek stereotypowa i przerysowana. Nie miałeś tu miejsca na głębszą, jasne. Tylko… czy po to robimy te wszystkie rzeczy, żeby uciec z domu? Polecam opowiadanie "Rodzaj sztuki" (A Kind of Artistry) Aldissa, którego bohater zostaje oskarżony właśnie o to (być może słusznie). A ja chciałabym wreszcie przeczytać o kimś, kto po prostu kocha to, co robi, bezinteresownie…

jednak nie dać jakiejś wskazówki, że ta przepowiednia nie była tylko nic nie znaczącym wymysłem dzikusów

Wiesz, w momencie, kiedy oni się pojawili, uwierzyłabym we wszystko :)

 Więc tym był ów Świst

Dla mnie był oczywisty…

Miotało nami jak mrówkami – Rym

A kurczę, umknął mi, a nadal tam jest!

 przez jakiś czas miałem nadzieję, że inteligentnymi kosmitami okaże się ta trawa

Też o tym myślałam.

 jednak dla mnie to osobna historia, która w żaden znaczący sposób nie wpływa na wydarzenia, których czytelnik jest świadkiem

Ja tutaj miałam skojarzenie z Pamięcią ostateczną – pomyślałam, że może ojciec właśnie próbował Piotrka ochronić przed, no, takim losem, jaki go w końcu spotkał. Ale chyba nadinterpretuję… zwłaszcza, że postać ojca jest bardzo pobieżnie zarysowana.

 wybrałeś sobie hasła konkursowe do fanfika Gwiezdnych Wojen i szczerze powiedziawszy, myślałem, że w tę stronę chociażby lekko skręcisz, w space operę

No, bo to takie hasła trochę…

 Morał z tego, że należy słuchać żony.

Może tak, może nie. Nie wiemy, czy ona aby nie jest megierą, a Piotr – masochistą szukającym związków, w których druga strona nim pomiata…

 wciąż widział różne dziwactwa, które jednak były tylko złudzeniami

Ja to zinterpretowałam tak, że właśnie "dziwactwa" były chwilowymi wyłączeniami zasłony magicznej.

 właśnie oczami wyobraźni ujrzałem bohatera przemierzającego planetę na hulajnodze elektrycznej (albo jakiejś wersji bardziej nowoczesnej) i zainspirowałaś mnie

Napisz! XD

 No i racja, nikt nie planuje katastrofy, więc w razie W mogli coś mieć

Planuje, planuje. Poszukaj sobie czegoś o procedurach NASA :)

 Przeczytałam z przyjemnością, chociaż prawie do końca zastanawiałam się “czy da się to połączyć?” “czy będzie to razem grało?” Konwencje oczywiście.

George Lucas zrobił na tym kokosy XD

 Ależ ja Was kocham (Was, czyli marudy)!

 A mi się nie gryzie. Skoro stąpać = posuwać się naprzód, to przecież można posuwać się naprzód w przypadkowym kierunku.

No, w zasadzie. "Stąpać" bywa używane jako wymyślny synonim "iść", więc trochę tutaj zazgrzytał ton, nie semantyka.

 rzeczywiście w krótkim tekście chciałem upchnąć może zbyt wiele

No, mówiłam, że mógłby być dłuższy?

 I dlatego lubię otwarte zakończenia. Każdy może sobie zakończyć historię nieco po swojemu :)

:)

trochę za mało dla mnie tej magii i miecza

Może raczej – są ukryte między wierszami ;)

 Bo jednak ów miecz kończy wszystko, jak to bardzo trafnie nazwałaś: zmierzenie się marzeń głównego bohatera z rzeczywistością.

Hmmmmmm…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, witaj!

Niezbadane są ścieżki Twej kolejki tekstów do przeczytania, ale pozostaje się cieszyć, że dawniejsze teksty są jeszcze komentowane, i to jak dogłębnie!

Z tą dogłębność jak zawsze ogromnie dziękuję, bo analizować będę i lekcję pewnikiem wyniosę. A do komentarzy odniosę się obficiej niebawem.

Niech moc będzie z Tobą!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.