Plan „Kopciuszek”

Obraz bez przerwy rozpływał się, przeskakiwał, rozdwajał… Trochę jak w kinie 3D, kiedy na moment zdjęła okulary, tylko o wiele gorzej. W tej chwili zamiast ośmiu figur Roksana widziała szesnaście, kilka zielonych, kilka fioletowych. Co kilka sekund barwy się zmieniały. Jakim cudem ma zgadnąć, co umieścić w dziewiątym, pustym polu kwadratu?! Pustym jak pustym, w lewym górnym rogu akurat dryfował purpurowy trójkąt… Dźgnęła palcem na chybił trafił, padło na duże kółko w kolorze trawy.

Roksana – jak każda osiemnastolatka – przed egzaminem dojrzałości rozmawiała ze starszymi koleżankami, sąsiadami… I ani jedna osoba nie wspominała o takich utrudnieniach. Test na inteligencję miał być zwyczajny, jak na kartce, tylko w wirtualu. Niematerialny, ale i nieruchomy. Dlaczego ona zawsze musi mieć takiego okropnego pecha?! Jedna na milion awaria systemu egzaminacyjnego… I na kogo padło?

Zadania na inteligencję się skończyły, Roksana przeszła do sprawdzianu z orientacji przestrzennej. Znalazła się w labiryncie z żywopłotu wysokiego na co najmniej osiem stóp. Plan labiryntu wyświetlił się przed oczami na dziesięć sekund. Niestety, znowu podwójny. Z pokrywających się obrazów zdołała wywnioskować tylko tyle, że cel znajduje się przed nią i w prawo. Zapamiętała kierunek, w którym padały cienie, i ruszyła.

No i się zaczęło! Jeden labirynt widziała normalnie, ale drugi reagował z opóźnieniem na ruchy głowy. Pal diabli, że nigdy nie była pewna, czy to ściana, czy przejście. Jeszcze nikt nie podrapał sobie twarzy o wirtualny żywopłot. Ale błędnik nie wytrzymał sprzecznych danych. Do wszystkich problemów dołączyły jeszcze mdłości. Coraz gorsze.

***

Pielęgniarka podeszła do wanny, w której dziewczyna skończyła test i wracała do rzeczywistości. Pomogła jej wyjść, zdjęła gogle, odpięła maskę z aparatem oddechowym. Aż się wzdrygnęła, kiedy zobaczyła kolor skóry egzaminowanej kobiety.

– Wszystko w porządku? Jak się pani czuje?

– Łazie…?

Nastolatka urwała i zakryła sobie usta, ale sens pytania był oczywisty. Pielęgniarka machnięciem wskazała kierunek, dziewczyna pobiegła, zostawiając ślady żółtawego żelu na szarych kafelkach. Zaskakująco dobrze radziła sobie ruchowo – dzieciaki po pierwszym kontakcie z pełnym wirtualem zazwyczaj były zdezorientowane, nie do końca panowały nad mięśniami.

Kiedy osiemnastolatka wyszła wreszcie z łazienki – blada, ale przynajmniej już nie zielona – pielęgniarka czekała pod drzwiami, wypełniając jednocześnie formularz.

– Jak się pani czuje – szybkie zerknięcie na trzymaną kartkę – pani Roksano?

– Już lepiej. O, mój Boże! To było okropne! Wszystko widziałam podwójnie! A w labiryncie na orientację te dwa widoki się rozjeżdżały, aż mnie zemdliło. Na pewno wypadłam fatalnie!

Pielęgniarka zastanowiła się. To nie pierwsza maturzystka, która próbowała zwalić kiepskie wyniki na błędy w programie. Ale dziewczyna naprawdę wyszła z wanny zielona. Odgłosy wymiotowania również brzmiały autentycznie. Może jakaś alergia na wirtuodrynę? Trzeba będzie wspomnieć o tym szefowej.

– Niech się pani nie przejmuje na zapas. Jeżeli uzna pani, że wyniki egzaminu nie odpowiadają rzeczywistości, może się pani odwoływać, ale jeszcze nie słyszałam, żeby kiedykolwiek rozpatrzono zażalenie pozytywnie. Jeśli nie ufa pani mięśniom, proszę usiąść na ławeczce i przeczekać. Potem pod prysznic; za tymi niebieskimi drzwiami. Za prysznicami są szatnie. Kombinezon proszę wrzucić do zielonego pojemnika z napisem „do dezynfekcji”. Wirtuodryna może zostać w pani krwiobiegu do dwudziestu czterech godzin. Po wyjściu z szatni dostanie pani ulotkę o postępowaniu w razie trafienia w zasięg wirtualnych reklam. Proszę ją przeczytać, zanim opuści pani budynek Centrum Maturalnego. A teraz przepraszam, muszę się zająć następną zdającą.

Rzeczywiście, z czwartej wanny po lewej ktoś zaczął się wynurzać. Nie była to żadna z koleżanek Roksany, więc dziewczyna poszła wziąć prysznic.

***

Po wyniki poszły we trzy: Roksana, Doris i Hannah. Po pobieżnym skanie DNA każda odebrała wydruk i zaczęła w pośpiechu rozrywać kopertę.

Roksana tylko rzuciła okiem na wytłuszczoną liczbę na górze strony i nogi się pod nią ugięły. Żegnajcie, szanse na studia, choćby zaoczne! Koniec z marzeniami o wyrwaniu się z biedy, o porządnej, stałej pracy, o chłopakach na poziomie… Żeby chociaż brakowało jej odrobiny do 150 punktów wymaganych przez uczelnie… Ale nie, uzbierała raptem 78,6! To wszystko przez awarię, tylko jak zdoła to udowodnić?

Doris pierwsza zauważyła, że z przyjaciółką dzieje się coś niedobrego.

– Roxy, wszystko OK?

Roksana bez słowa podała jej kartkę.

– O, słodki Jezu! Siedemdziesiąt osiem?! To niemożliwe! Gdybyś naprawdę była taka głupia, nie potrafiłabyś jednocześnie wchodzić po schodach i rozmawiać!

– Mówiłam wam, że przy moim egzaminie coś dziwnego działo się z systemem…

– Musisz się odwoływać albo coś – zawyrokowała Hannah. – Nie możesz tego tak zostawić, tu chodzi o twoją przyszłość, całe życie. Walcz!

Doris energicznie pokiwała głową, wywołując burzę złotych loków.

– Nie, to nic nie da…

– Oszalałaś? Nie masz innego wyjścia!

Roksana miała ważny powód, ale za żadne skarby nie zdradziłaby go koleżankom. Otóż, od dawna miała coś nie tak z głową. Kiedy była mała, a mama pracowała jeszcze w hotelu, co zapewniało przyzwoite ubezpieczenie, Roksana regularnie chodziła na wizyty do psychiatry, miłej kobiety, która opowiadała wesołe historyjki i nigdy się nie gniewała. Ale potem wybudowano obwodnicę, ruch spadł drastycznie i hotelik upadł razem z innymi okolicznymi firmami. Mama już nigdy nie podłapała równie dobrej roboty i tylko codziennie powtarzała córce, jak ważne jest wykształcenie. A mała Roxy musiała jakoś sama nauczyć się żyć z dziwacznymi widziadłami natrętnie domagającymi się jej uwagi. Pewnie dlatego egzamin wypadł fatalnie, ale to smutna prawda. Na nic lepszego nie zasługiwała. Ale przecież nie mogła o tym nikomu powiedzieć!

– Pielęgniarka mówiła, że nigdy nie uwzględniają reklamacji – szepnęła, a potem przestała powstrzymywać łzy.

Doris ją przytuliła i zaprowadziła do najbliższej ławki. Roksana miała przerąbane, ale dotyk ciepłego, miękkiego ciała jakoś zmniejszał twardość wyroków losu. W tym czasie Hannah podała im paczkę chusteczek i wróciła po kartkę upuszczoną w zamieszaniu.

– Ej, czytałyście rekomendacje?

Centrum Maturalne zazwyczaj sugerowało kierunki studiów optymalne dla danej osoby albo kierowało na staż w wybranej branży.

– Co napisali? – spytała Doris.

– Absolwentce Roksanie… bla, bla, bla… proponuje się miesięczny staż w VIRTUe. Data rozpoczęcia stażu: pierwszy li…

– VIRTUe?! – krzyknęła Doris. – To VIRTUe? Potentat na rynku gier wirtualnych? Ludzie, którzy wypuścili „Baśniowe księżniczki”?

Roksana nadal szlochała, ale chyba usłyszała nowinę, bo twarz jakby jej pojaśniała.

– I „MarsTerraForm” – potwierdziła Hannah. – Właśnie to VIRTUe.

– To twoja jedyna szansa, Roxy. Musisz tam wyrwać jakiegoś faceta.

– Plan „Kopciuszek”? – zaśmiała się Hannah. – To ma sens… Do stażu jeszcze trzy tygodnie. Dam ci mój karnet na fitness. Zrobię z ciebie modelkę!

– A ja pożyczę ci kosmetyki. I najseksowniejsze ciuchy. Jeśli zajdziesz w ciążę z którymś z tych obrzydliwie bogatych menadżerów, będziesz ustawiona do końca życia.

– Na mnie nie będą tak dobrze leżeć – chlipnęła Roksana. – Mam za małe cycki.

– Kochana, cycki to jeszcze nie cała kobieta. Strategicznie umieszczona falbanka działa cuda. Mam taką jedną bluzkę… Mój Robercik dostaje szału, kiedy ją założę, chociaż zapina się pod samą szyję. Ty za to masz pięknie zaokrąglone biodra, wyeksponujemy je odpowiednio. Tylko uważaj, żeby Hannah nie wypaliła z ciebie całej tkanki tłuszczowej. Faceci wcale nie lubią szkieletów. Kulturystek też nie. A właśnie, gdzie ona się podziała?

Hannah wróciła po dłuższej chwili.

– Dowiedziałam się, jak złożyć odwołanie. Tu masz link do pobrania formularza. Wypełnij i idziemy ćwiczyć.

***

– Witamy w VIRTUe! – Kobieta w granatowym żakiecie uśmiechnęła się promiennie. – Mów mi Faery. Jestem asystentką prezesa Knyazevicha. W ramach stażu będziesz wykonywać polecenia bezpośrednio pana prezesa albo moje. Za ten miesiąc otrzymasz wynagrodzenie według stawki dla niewykwalifikowanych pracowników. Jeśli będziemy zadowoleni, podpiszemy z tobą kontrakt. A jeśli naprawdę nas zachwycisz, możesz liczyć na różne bonusy. Masz jakieś pytania?

Roksana potrząsnęła głową. Wciąż nie mogła uwierzyć, że ma pracować w tej bogatej firmie, gdzie każda powierzchnia błyszczała od ciągłego pucowania albo elektroniki, w powietrzu unosił się zapach drogich perfum, a po pomieszczeniach kręcili się zaaferowani mężczyźni w doskonale skrojonych garniturach.

– W takim razie oprowadzę cię po budynku. Pana prezesa poznasz później. Chodź za mną.

Faery odsunęła się od biurka zawalonego komputerem z ogromnym monitorem i podeszła do drzwi, które zniknęły w ścianie, zanim na dobre się zbliżyła.

W Faery kłębiły się mieszane uczucia do stażystki. Z jednej strony, rodzice skrzywdzili dziewczynę już samym imieniem. Roksana! Aż krzyczało, że jego nosicielka pochodzi ze slumsów. W kuchence zachowywała się jak dzikus na widok odzieży zmieniającej barwy – najpierw zdawała się obwąchiwać urządzenie, dopiero potem nieufnie dotykała jednym palcem. Ale czyścić ekspres do kawy nauczyła się szybko i robiła to dokładnie. Niechętnie chodziła do firmowego bufetu i kafejki, jeśli już nie mogła się wymigać od lunchu w którymś z tych miejsc, kupowała malutką buteleczkę mineralnej. Jadła kanapki przywiezione z domu. Ewidentnie bieda w jej rodzinie aż piszczała. Jeżeli w ogóle wychowywała się w rodzinie – nie opowiadała nic o sobie ani domu.

Faery pewnie nawet współczułaby Roksanie, gdyby ta nie zachowywała się jak tania dziwka. Nosiła krzykliwy makijaż, chociaż najwyraźniej nie miała wprawy w jego robieniu. Ubierała się wyzywająco, a na domiar złego ciuchy na nią nie pasowały. Jakby pożyczyła je od starszej siostry pracującej pod latarnią. Tanie łachy ze sztucznych włókien w jaskrawych kolorach, ze szczególnym uwzględnieniem pąsowego, przy którym jej skóra nabierała szarawego odcienia.

Na widok każdego mężczyzny – czy to prezesa, czy jego kierowcy – szczerzyła zęby. To mogłoby dodać jej uroku, gdyby ze cztery lata temu zaczęła nosić aparat korekcyjny. Wyglądała czasami żałośnie, a czasami żenująco.

***

Knyazevich wyskoczył z gabinetu z nietypowym dla siebie pośpiechem. Zazwyczaj prezes, jak lubił powtarzać, „najpiękniejszego kryształu w Dolinie Krzemowej” poruszał się z godnością. Ale nie wtedy, kiedy chodziło o półmiliardowy kontrakt z Pentagonem na symulacje do szkolenia żołnierzy.

– Zlokalizuj mi Grafsona! – krzyknął do Faery. – Natychmiast!

Asystentka zaczęła wymachiwać rękoma nad wirtualnym komputerem.

– Jest w budynku D! – Spojrzała na szefa spłoszonym wzrokiem.

– Kurrr…! – Knyazevich trzasnął pięścią w futrynę.

Budynek D stanowił labirynt większych i jeszcze większych hal. Wykorzystywano go do testowania środowisk i postaci w grach wirtualnych. Osoby tam przebywające na ogół nie nosiły żadnych komunikatorów, bo tylko by przeszkadzały. Sygnał telefonu w środku bitwy orka z elfem straszliwie dekoncentrował i wyrywał z zanurzenia w pseudośredniowiecznych realiach.

– Biegnij po niego! – Prezesowi naprawdę zależało na ściągnięciu Grafsona.

Faery posłusznie się zerwała, ale po chwili opadła z powrotem na fotel.

– Nie mogę! Mam we krwi wirtuodrynę do tego… – Bezradnie wskazała na komputer.

Futryna zainkasowała kolejny cios. Faktycznie, od czterech tygodni w sekretariacie prezesa sprawdzano, czy komputery wirtualne byłyby udaną inwestycją. Każdy użytkownik brał niewielką dawkę spersonalizowanej wirtuodryny. Dzięki temu tylko on widział, co dzieje się na monitorze. Koniec ze szpiegostwem przemysłowym! A i konfigurowanie sprzętu znacząco się uprościło. Knyazevicha ciągle jeszcze bawiło patrzenie, jak pracownicy wymachują dziko rękoma nad niemal pustymi biurkami albo z ogromnym skupieniem bębnią palcami w poduszki w kształcie klina leżące na blatach.

Ale nie można było wymagać od takiego podwładnego, żeby wszedł do budynku D. Tam zainstalowano naprawdę potężne emitery, działające na wszystkie zmysły. Wirtuodryna otwierała mózg na symulacje. Pół biedy ze słabymi reklamami wypuszczającymi tylko wirtualne światło i dźwięk przy co bardziej ruchliwych punktach w mieście – prawie każdy dorosły już się do nich przyzwyczaił. W budynku D testowano arcydzieła wymagające od użytkownika kombinezonu i wanny z żelem, aby nie zrobił sobie krzywdy. Tutaj mózgi atakowało pełne spektrum doznań, z temperaturą i wrażeniem nacisku lub przeciążenia włącznie. Ba, VIRTUe nie zaniedbało również szalenie lukratywnej gałęzi, jaką stanowiła erotyka.

Ale nagła zmiana otoczenia, bez historii wstępnej, zagrażała psychice. Zdarzały się nawet przypadki szaleństwa przy zbyt szybkim przejściu od jednego środowiska do drugiego. Poprzednik Knyazevicha kiedyś wyszedł z lasu pełnego łuczników Robin Hooda i trafił w środek bitwy kosmicznej. Z wrażenia prawie się udusił, a niedotlenienie nieodwracalnie uszkodziło mu mózg. Teraz biedaka nawet nie zapraszano na narady zarządu, chociaż posiadał trzy procent akcji – i tak nie miał nic rozsądnego do powiedzenia, a jako ponure memento rozstrajał zebranych.

Ale ktoś musiał sprowadzić Grafsona i to szybko.

– Stażystka! – Faery znalazła rozwiązanie. – Roksana!

Z kuchenki wysunęła się głowa.

– Dzień dobry, panie prezesie. Wołałaś mnie?

– Brałaś ostatnio wirtuodrynę?

Roksana zaprzeczyła.

– Pójdziesz po Grafsona – orzekł Knyazevich. – Ma tu być najdalej za piętnaście minut. – Prezes uznał, że problem został rozwiązany i wycofał się do gabinetu.

– Jest w budynku D, na poziomie niebieskim. Już nadaję ci uprawnienia do wejścia…

Roksanie rozbłysły oczy. Budynek D! Dotychczas nie pozwolono jej tam wejść. Tajemnica, wstęp wzbroniony… A ten cały Grafson musiał być jakąś szychą. Bogatą. Dziewczyna przygryzła wargi, żeby zaczerwieniły się uwodzicielsko.

– Grafson nie będzie mógł sam iść przez budynek – tłumaczyła Faery. – Wsadzisz go na wózek inwalidzki i założysz na oczy opaskę. Zresztą, zna procedury, sam ci pokaże, gdzie co jest.

Strażnik przy wejściu nie robił problemów. Drzwi, dotknięte kciukiem, też nie, dopiero winda sprawiła drobny kłopot – wskaźnik świadczył, że stoi gdzieś wysoko, więc Roksana, pamiętając o konieczności pośpiechu, zdecydowała się na schody.

Błękitne światło przesączające się spod drzwi sugerowało, że to właściwe piętro. Roksana nacisnęła klamkę i znalazła się w hali większej niż mieszkanie matki i trzech sąsiadów razem. Udekorowano ją delikatnymi roślinami, które gięły się w ledwo odczuwalnych powiewach, i kolorowymi rzeźbami krzewów oraz poroży jakichś zwierząt. Na środku pomieszczenia stała kobieta i przyglądała się rybom w olbrzymim akwarium zbudowanym tak sprytnie, że w ogóle nie było widać ścianek. Jak niemal wszystkie pracownice VIRTUe, nosiła spódniczkę za kolano. Doris mówiła, że pewnie mają cellulit i rozstępy. Chyba się nie myliła, w końcu prawie każda baba tutaj miała ponad trzydziestkę, a w tym wieku trudno już sprawiać wrażenie młodej.

Kobieta była tak pogrążona w kontemplacji ryb, że nie reagowała na wołania ani machanie. A w hali panowała nieznośna duchota. Powietrze wydawało się aż gęste. Po kilku krokach Roksana spływała potem i czuła się zmęczona, jak po biegu na WF-ie. Top kleił się do ciała. Tępe babsko odezwało się dopiero, kiedy stanęła obok i dotknęła jej ręki.

– Szukam Grafsona.

– Tu go nie ma.

– Ale to poziom niebieski?

– Zielony. – Popatrzyła na Roksanę jak na idiotkę. – Niebieski jest piętro wyżej.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i pobrnęła z powrotem. Co za kretyn urządził poziom zielony tak, żeby nic tu nie było zielone? Nawet rośliny w dziwnym błękitnym świetle wyglądały na czerwone i brązowe.

Poziom niebieski pachniał piwnicą – wilgocią i stęchlizną. Z domieszką rozgrzanych kamieni. Tu już dekorator wnętrz naprawdę poszalał. Po wyjściu z klatki schodowej Roksana znalazła się w krętym korytarzu udającym jaskinię. Nawet oświetlenie perfekcyjnie dostosowano do koncepcji – kinkiety wyglądały jak pochodnie poumieszczane co kilka stóp w żelaznych uchwytach na ścianach. Najbliższa kopciła.

Gdzie szukać Grafsona? Z prawej dobiegał odgłos kapiącej wody. Stażystka zrobiła trzy kroki, po czym stanęła jak wryta – w migotliwym świetle błysnęły nici ogromnej pajęczyny rozsnutej na całej szerokości jaskini. W centrum sieci tkwił biały pająk z odwłokiem wielkim jak czereśnia. Czyli w lewo.

Po kilku zakrętach zaczęły się urozmaicenia: jaskinia się rozgałęziała.

– Halo! Panie Grafson! – wrzasnęła ile sił w płucach Roksana.

Zdawało jej się, że z drugiej odnogi dobiega jakiś dźwięk, więc skręciła w tę stronę. Jeszcze trzy razy na rozwidleniach powtórzyła tę operację, zanim przemknęła jej przez głowę myśl, że może nie znaleźć wyjścia. Dziewczyna nie zdążyła się tym przejąć, bo za piątym razem domniemany Grafson zaryczał. Roksana zwolniła, na wszelki wypadek przytuliła się do zimnej, wilgotnej i chropowatej ściany. Wyjrzała ostrożnie zza zakrętu i zobaczyła smoka. Wielkiego, czerwonego, z ogromnymi wypukłymi oczyma w kształcie kropli i rzędem sierpowato wygiętych szpikulców na łbie. Z zaskoczenia pisnęła. Cichutko, ale potwór usłyszał i spojrzał prosto na nią.

Rzuciła się do ucieczki. Pierwsze rozwidlenie. Wybrała najwęższą odnogę, może bydlę się nie zmieści. Sądząc po niesłabnącym ryku i ziemi drgającej w rytm susów – jednak się zmieściło. Pędziła, bojąc się obejrzeć. Kolejne rozgałęzienie. Upadła i rozcięła kolano. Zerwała się i pognała dalej.

Wreszcie dobiegła do ślepej niszy. Przez chwilę pocieszała się, że smok nie przeciśnie się przez dwustopowe przejście. Niestety, nie musiał. Posłał do środka strugę płomienia. Roksana wtuliła się w ścianę. Serce tłukło o żebra jak szalone. To koniec. Wprawdzie ogień nie sięgał jej bezpośrednio, ale zaraz się tu upiecze. Już nie było czym oddychać. Ostatni rzut oka na grobowiec. Czyżby? Tak! W blasku płomieni wypatrzyła tunel. Wąski, musiałaby poruszać się na czworakach, ale nie miała wyboru.

Po kilku minutach znalazła się na korytarzu, którym wcześniej pędziła. Smok ciągle warował przy wejściu do zaułka. Dziewczyna na palcach poszła w przeciwną stronę. Cała dygotała. Jeśli gad przestanie porykiwać, usłyszy jej chrapliwy oddech. Przykucnęła za skrzynią pełną skarbów. Sznury pereł i złote monety zdawały się świecić własnym żółtawym blaskiem, ale Roksana ledwie rzuciła na nie okiem. Kufer był bezcenny ze względu na ochronę, jaką dawał, a nie zawartość. Przycisnęła prawą dłoń do mostka, coś ją bolało w środku, opuściła powieki.

Nagle uświadomiła sobie, że pod palcami lewej ręki ma gładką futrynę. Przed chwilą oczy widziały kamienną ścianę, teraz skóra czuła plastik. Na dodatek dziwacznie – jakby przez warstwę lodowatej wody. Albo skały. Odkryła, że po otwarciu oczu wrażenie plastiku znikało, a kamień stawał się nieprzenikniony.

***

Kiedy Knyazevich wytknął głowę z gabinetu, Faery od razu zobaczyła, że jest nieziemsko wściekły. Jako doświadczony biznesmen, który wypił niejeden dzbanek kawy przy stole negocjacyjnym, doskonale panował nad mięśniami twarzy. Ale trupia bladość w połączeniu z ceglastymi rumieńcami na policzkach mówiła wszystko.

– Jak ta idiotka wreszcie wróci, powiedz jej, że ma się natychmiast wynosić. Nie chcę jej tu więcej widzieć!

Faery tylko pokiwała głową, bojąc się odezwać, żeby nie sprowokować wybuchu.

***

Roksana zerknęła, co robi smok. Ciągle próbował wepchnąć się do niszy, w której zniknęła jego ofiara. Zamknęła oczy i obmacywała ścianę w poszukiwaniu drzwi przynależnych do futryny. Były tam, upragnione i zwyczajne, ale za skrzynią. Z całej siły naparła na kufer. Czy da radę przesunąć pięćdziesiąt galonów złota i drogich kamieni? Wyłożyła się jak długa. Skarb po prostu zniknął, jakby rozpłynął się w powietrzu. Ale przecież był tu jeszcze przed sekundą! Roksana czuła pod palcami żelazne okucia i słoje drewna! Nieważne, teraz mogła już otworzyć drzwi do normalnego świata.

Za nimi znajdowała się cudownie pospolita łazienka. Męska, sądząc po pisuarze, ale pusta i dająca się zamknąć od środka. Co bardzo się przydało, kiedy Roksana przejrzała się w lustrze nad umywalką. Posiniaczone i zakrwawione kolana to drobiazg, ale ze wstydem odkryła, że podczas ucieczki przed smokiem zasikała spodnie. Piękne, czerwone szorty pożyczone od Doris.

Przeprała majtki i spodenki, starła krew z nóg, umyła się. Przy wydatnej pomocy ręczników papierowych wyżęła bieliznę najlepiej, jak umiała, i założyła z powrotem. Z szortami podeszła do suszarki do rąk, jednak cofnęła się w ostatniej chwili. A jeśli hałas dmuchawy zwabi potwora? Ale skoro kufer ze skarbem zniknął, to czy smok jest prawdziwy? Czy raczej zwariowała do reszty i halucynacje zaatakowały z niespotykaną dotychczas mocą?

Musiała się przekonać.

Rozwiesiła szorty na drzwiach od kabiny, zdjęła sandałki na kaczuszce i zgniotła kilka ręczników w kulki. Wychodząc z łazienki, zablokowała drzwi rolką papieru toaletowego.

Smok chyba spał z nosem przy niszy, do której mu uciekła. Roksana pocieszyła się, że w razie czego zdąży odbiec, zanim gad obróci się w ciasnym korytarzu. Od tyłu przypominał hologram dinozaura oglądany kiedyś w muzeum podczas wycieczki szkolnej – długi na kilkanaście stóp, szczupły, ale groźny i zwinny drapieżnik. Rząd kolców ciągnął się wzdłuż całego kręgosłupa. Tylko błoniaste skrzydła, teraz złożone, odróżniały go od prehistorycznego stworzenia. I krwistoczerwony kolor.

Dziewczyna podkradła się i rzuciła papierową kulką. Niestety, zbyt lekki pocisk rozwinął się i nie dotarł do celu. Klnąc w myślach, wróciła do zbawczej łazienki, namoczyła ręczniki i jeszcze raz zbliżyła do potwora.

Teraz kapiąca kulka odbiła się od ogona i upadła między Roksaną a smokiem. Podobnie zachowały się trzy następne. Ale czy na pewno? Bestia nawet nie drgnęła, więc dziewczyna postanowiła zaryzykować. Najbliższy pocisk wylądował około siedmiu stóp dalej. Wstrzymała oddech i cichutko się zbliżyła. Zamknęła oczy, nakryła ręcznik dłonią. Pod palcami poczuła tylko podłogę, gładką i suchą.

Nie martwiąc się dłużej nieistniejącym smokiem, poszła do łazienki. Zasikała pożyczone szorty z powodu halucynacji! Po prostu wspaniale! Usiadła na sedesie i zalała się łzami.

***

Grafson przyszedł do sekretariatu prezesa dopiero, gdy dzień pracy zbliżał się do końca.

– Znalazłem na biurku kartkę, że chcesz się ze mną widzieć…

– Potrzebowałem cię, ale cztery godziny temu! – warknął Knyazevich. – Pentagon dzwonił, chciał rozmawiać o symulacjach. Musiałem ściemniać, że masz sraczkę. Bądź tu jutro rano i pamiętaj, żeby nie kwitnąć zdrowiem.

– OK, nie ma problemu. Chciałem ci coś pokazać…

Grafson wyciągnął stary, w pełni materialny tablet i odpalił filmik.

– Kiedy wychodziłem z D, ochroniarze się z tego zaśmiewali.

Na ekranie Roksana w majtkach w zielone kwiatki skradała się po hali i rzucała papierowymi kulkami w niewidzialne cele. Prezes zarechotał. Nawet Faery się uśmiechnęła, chociaż w dwóch samcach oglądających półnagą nastolatkę nieświadomą, że śledzą ją obiektywy kamer, było coś obrzydliwego, graniczącego z molestowaniem. Ale co tej smarkuli strzeliło do łba, żeby z niemal gołym tyłkiem latać po firmie?

– A teraz zobaczcie to… – powiedział Grafson. – Nałożyłem na dziewczynę zapis gry, nad którą pracowałem. Klasyka; nibyśredniowieczne fantasy; smoki, krasnoludy, gobliny, miecze, magiczne pierścienie…

I nagle kwieciste majtki Roksany straciły znaczenie.

– Ja pierrr… – Knyazevichowi opadła szczęka. – Ona widzi tego smoka!

– A smok widzi ją – zgodził się Grafson. – Gra reaguje na tę dziewczynę, jakby laska była napakowana wirtuodryną po uszy!

– To dlaczego, kretynka jedna, nie przyznała się, że brała? – Prezes przypomniał sobie o zagrożonym kontrakcie i złość na stażystkę odżyła.

Grafson pokręcił głową.

– Wcale nie. Sprawdziłem odczyty z bramki przy wejściu do D, bo przecież alarm powinien się uruchomić przy takim poziomie… Kiedy ta dziewczyna wchodziła i wychodziła, miała okrąglutkie zero w wydychanym powietrzu. Ale bramka działa. Mnie na wyjściu pokazała prawie pięć i pół jednostki.

– Przecież to niemożliwe! – wybuchnął Knyazevich.

– Czekajcie, czekajcie… – zastanawiała się Faery. – Tak sobie myślę… Kiedy pracuję przy wirtualnym kompie – machnęła ręką w stronę biurka – a ktoś chce mi coś podać, prawie zawsze wkłada łapę w monitor. Wiecie, on jest bardzo duży, trudno go ominąć, jeśli się go nie widzi. Ale Roksana nigdy o niego nawet nie zahaczyła… O, mój Boże! – Z przestrachem zasłoniła usta. – I my wysłaliśmy tę biedną dziewczynę do budynku D?!

– Ona widzi nie swoje wirtualne komputery?! – Knyazevich potarł policzek. – Ale jakim cudem?!

Do sekretariatu zajrzał ochroniarz.

– Poczta dla stażystki! Kurier przywiózł po południu.

Podał przesyłkę Faery i wyszedł.

– Co to jest? – zainteresował się prezes.

– Pismo z Centrum Maturalnego. Na wyniki egzaminów już trochę za późno, więc to musi być jakaś inna sprawa…

– Jeśli dziewczyna widzi wirtual bez chemii, to jestem cholernie ciekawy, jak wyglądał jej egzamin – wymamrotał Grafson. – Może powtarzała?

– Faery, ściągnij mi tu jakiegoś informatyka – zażądał Knyazevich.

Po kilku minutach informatyk Ralf obracał w dłoniach kopertę.

– Szefie, ale to list z urzędu. Oficjalny…

– Jeśli nie potrafisz otworzyć urzędowej przesyłki, to nie jesteś wart forsy, którą ci płacę.

– Eeee, nie no, jasne, że potrafię. Przydałoby mi się DNA tej dziewczyny.

Faery z kwaśną miną zaprowadziła chłopaka do kuchni, wskazała filiżankę z resztką kawy.

Nim minął kwadrans, informatyk przełamał wszystkie zabezpieczenia. Podał kartkę asystentce, która zaczęła czytać:

– W związku z odwołaniem od wyniku egzaminu maturalnego, data wpływu do tut…

– Faery, pomijaj urzędniczy bełkot, szkoda czasu.

– Dyrektor Centrum Maturalnego informuje, iż przeanalizowano… Zachodzi podejrzenie, że Pani organizm w nietypowy sposób reaguje na wirtuodrynę. Proszę w ciągu dwóch tygodni od otrzymania niniejszej odpowiedzi skontaktować się z lekarzem… Po wykonaniu niezbędnych badań Centrum ustali, w jakiej formie należy przeprowadzić egzamin maturalny…

– Rewelacja! Nie możemy przepuścić takiej szansy – ucieszył się prezes. – Faery, zadzwoń do tej dziewczyny i przekaż, że jutro normalnie wraca do pracy. Powiedz, że byłem na nią wściekły, ale już mi przeszło. – Patrząc, jak asystentka wybiera numer, zwrócił się do informatyka: – A ty, chłopcze… Jak się właściwie nazywasz?

– Ralf Jiang, szefie.

– Ralf, zaczniesz od napisania programu dla wirtualnych komputerów, który będzie włączał wygaszacz ekranu, gdy tylko do pomieszczenia wejdzie Roksana albo ktoś spoza firmy. Zrozumiałeś?

– Jasne, szefie.

– To priorytet, przekaż komuś wszystkie swoje obowiązki. Potem zajmiesz się czymś, co będzie wyłapywało ludzi podobnych do tej małej. Symulacja wielkiej kałuży błota tuż przy drzwiach, gołąb przelatujący przed twarzą… Coś, na co każdy odruchowo zareaguje, ale co go nie zdziwi. Trzeba to będzie często zmieniać, dostosowywać do okoliczności… Grafson pomoże ci z wirtualem. Dobierz sobie ze dwóch, trzech ludzi, zostaniesz kierownikiem tego zespołu. Podlegasz bezpośrednio pode mnie. I nikomu spoza naszej czwórki ani słowa na temat zdolności tej dziewczyny. Wyrażam się jasno?

– Bardzo jasno.

– W takim razie nie zatrzymuję cię dłużej, zacznij pisać program. Grafson, widzimy się jutro. – Widząc, że za mężczyznami zamknęły się drzwi, a Faery skończyła rozmawiać, Knyazevich spojrzał na nią pytająco. – I co powiedziała?

– Ucieszyła się. Bardzo przeprasza. Nie wspomniała ani słowem, że smok ją gonił. Pewnie sądzi, że zwariowała, biedactwo, i woli to ukrywać…

– I bardzo dobrze. Jak jej się skończy staż, zostanie moją asystentką, będzie ze mną wszędzie jeździć i podglądać, co się dzieje w wirtualu u rywali. Zorganizuj jej kursy szybkiego czytania, zapamiętywania, wszystkiego, co może się przydać przy szpiegowaniu. I nie oszczędzaj na jej płacy. Służbowe mieszkanie w pobliżu, samochód. W razie potrzeby razem z szoferem. Jeśli konkurencja podkupi tę dziewczynę, to ty wylatujesz następnego dnia. Jeśli ta… jak jej tam… Roksana będzie chciała diamentową biżuterię w ramach kwartalnej premii, to nie skąp. Zresztą, pewnie wystarczyłaby szklana, mała ma gust jak sroka. A, właśnie… Zapamiętasz wszystko?

Faery w pierwszym odruchu złapała wirtualną myszkę, ale po chwili wyjęła z szuflady papierowy notatnik. Prezes chrząknął z aprobatą i ciągnął:

– Zrób coś z jej makijażem i ubraniami, bo w branży pójdą plotki, że mam romans z kurewką. Cholera, dobrze byłoby ją jakoś mocniej związać z nami. Kasę da jej każdy… Wiem! – Klasnął i podniósł palec wskazujący. – Niech jej twarz dostanie któraś bohaterka gry. Zaaranżuj przypadkowe spotkanie z Eddiem pod koniec jej stażu. Rozumiesz, niech uda, że całymi latami szukał takiej aktorki… Większość wynagrodzenia dziewczyna ma dostać w postaci gaży, asystentura tylko na dodatek. I przy okazji zmienicie jej image. Jeśli Eddie tak zdecyduje, to nawet operacją plastyczną.

Zadowolony z siebie Knyazevich zrobił dwa kroki w stronę gabinetu, zatrzymał się i odwrócił.

– Jeszcze jedno, na później, za rok czy pół. Dowiedz się, jaki jest jej ideał mężczyzny i wynajmij kogoś w tym typie, niech zrobi dziewczynie jak najwięcej dzieci. Dopilnuj, żeby w umowie miała zagwarantowany świetny socjal. Wiesz, urlopy macierzyńskie, opieka medyczna, firmowy żłobek, przedszkole. Chcę od początku mieć kontrolę nad jej genami.

Faery, kiwając posłusznie głową, postawiła ostatnią kropkę.

– A jak wytłumaczymy Roksanie, że otworzyliśmy list do niej?

– Nijak. – Prezes wsunął pismo w szczelinę niszczarki. – Nie chcemy, aby ktokolwiek się o tym dowiedział, z małą włącznie. Nie możemy dopuścić, żeby jakiś doktorek opisał ten przypadek w pisemku medycznym. Przekaż Ralfowi, że ma usunąć wszelkie elektroniczne ślady tej przesyłki.

Koniec

Niezłe, ma dziewczyna fuksa i praca marzeń, i o księcia zadbają ;) Chociaż nie wiem, czy by mi się to podobało. W końcu robią ją w bambuko, ktoś będzie decydował o całym jej życiu i nie zmienia tego nawet fakt, że będzie to życie księżniczki. Ale może taka jest po prostu cena za bycie księżniczką ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki, Irko. :-)

No, właśnie chciałam, żeby ten fuks był mocno dyskusyjny. Z jednej strony – ma niezwykły talent, ale przez tę niezwykłość cierpi w dzieciństwie. Z drugiej – dobry książę daje jej spełnienie wielu marzeń, ale ukrywa prawdę, do której ma wszelkie prawo.

To prawda, że bycie księżniczką ma swoją cenę, niekiedy cholernie wysoką.

Babska logika rządzi!

A dla nieprzygotowanej dziewczyny z nieodpowiedniej dzielnicy jeszcze wyższą. Poza tym zawsze już będzie myślała, że ma coś z głową. Chociaż, z drugiej strony, może z czasem się wyrobi, może nawet w jakiś sposób dowie się, jak ją załatwiono, a wtedy biada prezesowi ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

No, gdyby się dowiedziała, to byłby interesujący dylemat moralny – czy rzucić się z kłami i pazurami na rękę, która od dłuższego czasu nieźle karmiła.

Właśnie, dla mnie brak zaufania do własnego mózgu byłby masakryczny.

Mam nadzieję, że jak Roksana już zacznie pracować, to zorientuje się, że nie wszyscy widzą to samo, co ona, ale to żadne szaleństwo.

Babska logika rządzi!

Właśnie, dla mnie brak zaufania do własnego mózgu byłby masakryczny.

Dla mnie też.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

To najcenniejsze, co mam. Cholera, ja to mózg!

Babska logika rządzi!

Raczej to, co w nim jest :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Nie da się oddzielić. Póki co. :-)

Babska logika rządzi!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dziękuję, Jurorko Tarnino. :-)

Lalunia, uważaj, bo Ci się płaszczyk zajmie od tych świeczek. ;-)

Babska logika rządzi!

Długi tekst, ale czyta się go błyskawicznie, szczególnie część z wizytą w bloku D. Bardzo fajna opowieść, chociaż nie do końca podobało mi się potraktowanie dziewczyny przez szefa firmy (zgadzam się z tym, co napisała Irka).

W pomysłowy sposób podeszłaś do tematu konkursu, zbudowałaś cały alternatywny świat. Zgłaszam opowiadanie do wątku bibliotecznego.

Dzięki, ANDO. :-)

Potraktowanie dziewczyny nie miało się podobać. No, co najwyżej literacko. Chciałam podejść do konkursowego schematu w nietypowy sposób, żeby każdy się zastanowił, czy chciałby być uszczęśliwiony taką metodą.

Fajnie, że szybko się czyta.

Babska logika rządzi!

Cześć.

Chyba sam uległem rozdwojeniu wzroku, gdyż to:

muszę się zająć następną zdającą.

przeczytałem, jako: muszę się zająć następnym zdrajcą.

Siła sugestii :P

Strażnik przy wejściu nie robił problemów. Drzwi, dotknięte kciukiem, też nie. dopiero winda sprawiła drobny kłopot

Wielka litera się zjadła :)

Z prawej dobiegał odgłos kapiącej wody. Stażystka zrobiła trzy kroki, po czym stanęła jak wryta – w migotliwym świetle błysnęły nici ogromnej pajęczyny rozsnutej na całej szerokości jaskini. W centrum sieci siedział biały pająk z odwłokiem wielkim jak czereśnia. Czyli w lewo.

To takie kobiece :D

Mężczyzna złapałby pierwszy lepszy miecz (albo krzesło) i z dzikim rykiem rzuciłby się na pająka, po czym poległby z dumą :D

Bardzo przypadło mi to opowiadanie do gustu.

Opisywany przez Ciebie świat jest kompletny, mimo, że to tylko 30 k znaków. Jestem w stanie wyobrazić sobie wszystko inne wokół.

Świetnie przedstawiona firma, pomysł na te gry, symulacje, itd. bardzo prawdopodobny.

Doskonała robota :) Gratulacje :)

Dziękuję, Silvanie. :-)

Prosimy nie szukać zdrajców, a przynajmniej nie tak od razu na początku. Pielęgniarka nie jest od tego. ;-)

Wielką literę zaraz zwrócę. Albo zmienię kropkę na przecinek.

Pająk i kobieta. Nie twierdzę, że Roksana boi się pająków. Tak, zabicie go byłoby męskie, ale po co? Pajęczyna na cały korytarz oznacza, że nikt ostatnio tędy nie przechodził, a zatem lepiej szukać Grafsona w drugiej części.

Miło mi, że opowiadanie się spodobało.

Przy okazji oświadczam, że wcale nie cięłam. Pierwsza wersja po wklejeniu tutaj miała niecałe 29,9 kilo.

Babska logika rządzi!

Fajne.

Od technicznej strony oczywiście nie ma się do czego przyczepić. Cóż, Finkla to instytucja.

Fabularnie też mi się podoba, a przede wszystkim lubię pomysł na wirtuodrynę i konsekwencje jej stosowania. Rzecz wydaje się odjechana, ale to całkiem logiczny i prawdopodobny kolejny krok w rozwoju wirtualnego świata.

Czego mi brakuje? Końcówki. Tekst kończy się kwestią Kniaziewicza, i niby wszystko zostało powiedziane, ale mam wrażenie, że opowiadanie urywa się, jakby zabrakło ostatniego akapitu. Jakiegoś opisowego, nie dialogu, czegoś, co ładnie by zamknęło, a może nawet spuentowało opowieść. Najlepiej przeskok do głowy Roksany, tak myślę. Jakiego charakteru przeskok, to już wszystko jedno. Może sugestia, że dziewczyna ma w owej głowie nieco więcej i może stać się graczem, nie pionkiem… No dobrze, bez życzeniowego gdybania :-), o takich rzeczach decyduje autor, nie czytelnik. Ale, niezależnie od jego treści, tam naprawdę brakuje ostatniego akapitu, z czysto kompozycyjnych względów.

Ale to drobiazg, opowiadanie jest finklowo udane. Nie może być inaczej :-)

(kurczę, w sumie fajnie byłoby przeczytać gniota od Finkli. I się poznęcać… Ech, marzenia… ;-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Chociaż zasadniczo niezbyt lubię klimaty s-f/cyberpunku, to nieźle mnie wciągnęło. Podobała mi się Roksana i jej przyjaciółeczki, tak uroczo przedstawione jako typowe, niezbyt lotne nastolatki. Mogłabym się rozpisywać, jak to postaci są dobrze zarysowane i z charakterem, ale to ten poziom, że takie rzeczy są w sumie oczywiste.

Ciekawy pomysł z tą wanną. Trochę obrzydliwy, ale ciekawy. No, bo jak tu w końcu zapanować nad ciałem, kiedy mózg widzi rzeczy, których nie ma, i zgodnie z nimi chce reagować.

Tekst nawet nie tyle się szybko czyta, co przez niego leci. Wszystko mi tu gra, te matury, wyśrubowane wymagania uniwersytetów przyszłości, nastolatki zmartwione swymi perspektywami, krwiopijczy szef i firma przyszłości. Świetnie poukładane w całość.

Bardzo mi się podobało.

Tylko jednej rzeczy nie zakumałam. Skoro Roksi miała taki beznadziejny wynik, czemu ktoś ją zaprosił na staż?

deviantart.com/sil-vah

O, nowi się dopisali. Dzięki! :-)

Thargone,

Fajnie, że fajne.

Wirtuodryna może i jest fajna, ale jeszcze trzeba ją wynaleźć. Taki drobiazg. ;-) Postrzegam ją jako narkotyk coś zmieniający w mózgu, ale bardziej – bo i wirtual lepiej dogaduje się z człowiekiem pod wpływem.

Końcówka. Nie zgodzę się z Tobą. Kopciuszek dostał spełnienie marzeń, będzie żyć długo, szczęśliwie i mieć dużo dzieci. Konkursowy schemat został wyczerpany. Owszem, szczęście dostaje się jakimś kosztem. Tutaj część ceny polega na tym, że dziewczyna sama nie wie, co traci. W sumie to bardzo stary problem.

I czysto kompozycyjnie tak chciałam zakończyć – informacją, że laska zostaje pod jakimś względem oszukana, pozbawiona możliwości zdania uczciwego egzaminu, przykuta do firmy na wieki wieków… Wydaje mi się, że to wystarczająco mocny akcent na koniec.

Silvo,

Nie oceniaj aż tak surowo tych nastolatek. Pochodzą z podłej dzielnicy. To, że dotarły do matury, to już sukces i nie każdy dzieciak z okolicy osiąga ten poziom.

Wanna z żelem. No właśnie – jeśli mózg odczuwa potrzebę pomachania kończynami, to dobrze mu zapewnić bezpieczne środowisko, gdzie sobie tych kończyn nie połamie. Żel spowolni odruchy, złagodzi uderzenie, kombinezon też coś tam daje…

Wymagania nie miały być wyśrubowane. To Roksanie paskudnie poszło, bo nie widziała dobrze niektórych pytań (przy teście na inteligencję wybierała na chybił trafił) i zemdliło ją w końcowej części.

Skąd staż? Centrum Maturalne ją skierowało. Wirtual jakby znał poziom wirtuodryny u użytkownika (Grafson o tym wspomina) i odczyty u Roksany były nienormalnie wysokie. Do tego wynik jest słaby (pół tego, co wymagają uczelnie, to mniej więcej tak, jakby na oko normalnemu nastolatkowi wyszło IQ 60 – od razu widać, że coś nie w porządku, bo powinien być mocno upośledzony, a Roksana wcale nie jest). I jeszcze pielęgniarka wspomniała w raporcie, że dziewczyna wyszła z wanny zielona, a potem się porzygała. Ogólnie – ktoś zobaczył, że dziewczyna dziwnie reaguje na wirtuodrynę i wysłał ją na staż do największego potentata gier wirtualnych w nadziei, że oni lepiej poznają, co to jest, i będą potrafili to wykorzystać.

Babska logika rządzi!

Pająk i kobieta. Nie twierdzę, że Roksana boi się pająków. Tak, zabicie go byłoby męskie, ale po co? Pajęczyna na cały korytarz oznacza, że nikt ostatnio tędy nie przechodził, a zatem lepiej szukać Grafsona w drugiej części.

Ok. Zakładałem, że skoro Grafson gra od dziś – to raczej zdarzenia, typu tworzenie pajęczyny, rozpoczęło się po tym, jak on gdzieś “zaczął” grę – więc akurat w pełni dopuściłem pojawienie się pułapki po tym, jak on wlazł gdzieś do środka :)

On nie gra, tylko coś tam sprawdza, poprawia. A Roksana nie wie, że to gra, zakłada, że pajęczyna jest normalna.

Babska logika rządzi!

Nie oceniaj aż tak surowo tych nastolatek. Pochodzą z podłej dzielnicy. To, że dotarły do matury, to już sukces i nie każdy dzieciak z okolicy osiąga ten poziom.

Miałam na myśli, że nastolatki są przedstawione jako nastolatki i charakteryzują się wiarygodną “nastolatkowatością”. Nie chodziło mi, że te konkretne gorzej wypadają na tle innych. Ot, po prostu to taki głupi wiek, fajnie w opowiadaniu pokazany.

Ogólnie – ktoś zobaczył, że dziewczyna dziwnie reaguje na wirtuodrynę i wysłał ją na staż do największego potentata gier wirtualnych w nadziei, że oni lepiej poznają, co to jest, i będą potrafili to wykorzystać.

Trochę ciężko mi w to uwierzyć. To znaczy, gdyby chodziło na przykład o to, że osoby z dobrym wynikiem w wirtualu automatycznie są kierowane na staż (bo tak firma uzgodniła z daną szkołą, powiedzmy) bez względu na resztę wyników, to okej. Ale ludzki odruch biurokratów? Zwłaszcza, że w firmie wyraźnie o niczym nie wiedzieli, a Roksana zajmowała się chyba głównie parzeniem kawy.

No, i mogliby dołożyć osobną kartkę do wyników z zaproszeniem na staż, zamiast jakiegoś dopisku. Jeśli bym miała czepiać się drobiazgów ;)

deviantart.com/sil-vah

Czyli z nastolatkami w porządku.

OK, to, co piszesz, ma sens. Tylko rozwalałoby mi koncept, więc na to nie wpadłam. Nie wiem, jak to zgrabnie ominąć. Może jeszcze coś wymyślę…

Babska logika rządzi!

Cześć Finkla!

Przyjemne, dość lekkie i miejscami bardzo życiowe. Humoru nie brakuje, oraz dystansu do poruszanych tematów. Gdyby napisał to mężczyzna, to pewnie zostałby posądzony o szowinizm lub nawet seksizm. Pięknie łączysz historię dziewczyny, której świat podciął skrzydła, gdy właśnie zaczynała latać, z futurystyczną wizja firmy technologicznej. Wirtualne monitory, wanny, smoki grasujące po poziomie niebieskim… Jest fantastyka, jest moc! Czytało się szybko, bez zgrzytów.

Trochę nie daj spokoju postawa bohaterki – robi wrażenie osoby nie mającej własnego zdania, płynącej z prądem, kierowanej przez innych lub przez okoliczności. Ale z drugiej strony młodzi ludzie często robią takie wrażenie, zwłaszcza w pierwszej pracy. Wszystko kończy się wreszcie pozornym happy-endem, wszak kariera Roksany zapowiada się imponująco, ale trochę to straszne.

Intrygują mnie też te wanny. W wielu opowiadaniach s-f to jest, wanny do pracy z komputerem. A nie za bardzo rozumiem, skąd to się wzięło. To coś z klasyki cyberpunka czy czegoś takiego? Bo póki co o podobnych zastosowaniach eksperymentalnych czy przemysłowych nie słyszałem (a i sam bym do czegoś takiego raczej nie wlazł, matura w wannie, brr!).

3P ode mnie: Pozdrawiam, Powodzenia w konkursie i Polecam do biblioteki!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Dzięki, Krarze. :-)

Fajnie, że widzisz tyle zalet. Humoru specjalnie do tekstu nie pchałam. Wiedziałam, że sam przyjdzie. A mogłam jeszcze dodać scenę, jak Roksana wydostawała się z jaskiniowego labiryntu, używając papieru toaletowego jako nici Ariadny. ;-)

Tę uległą postawę odbierasz zgodnie z moimi założeniami – nastolatki jeszcze zazwyczaj nie mają dużego wpływu na swoje życie. Nie mają kasy, trudno im wyprowadzić się od rodziców. Po szkole średniej decydują, co dalej. To już w miarę samodzielna decyzja, ale trzeba się liczyć z realiami.

Wanny. W mojej wizji człowiek zanurzony w wirtualu wykonuje tam różne ruchy. We śnie też się tak dzieje, ale mięśnie na ogół są wyłączone. Nie uzbroiłam wirtuodryny w taki mechanizm, więc coś trzeba zrobić z ciałem, kiedy mózgowi wydaje się, że walczy z orkiem. Można je zawiesić (ale wtedy można sobie narobić siniaków od uprzęży) albo wrzucić do płynu o odpowiedniej konsystencji i niech się tam szamocze.

Jeśli pytasz o inspiracje, to ze świadomych – opowiadanie o Pirksie, w którym (też w ramach egzaminu) jest zanurzony w basenie z jakąś dziwną substancją.

Nie wlazłbyś do wanny? Wolałbyś ryzykować, że łażąc po labiryncie na orientację, zrąbiesz się ze schodów? Że o zderzeniach z innymi egzaminowanymi nie wspomnę. Ale ściągać się nie da. ;-(

Babska logika rządzi!

Rolka Roksany brzmi zdecydowanie lepiej niż nić Ariadny. Każda Roksana Ci to powie ;-)

Kurcze, ja to jakiś inny jestem, od 3. roku życia wiedziałem, co chcę w życiu robić, ale może mężczyźni tak mają (albo jednak jestem freakiem… ;-) ).

Mnie te wanny jakoś tak odrzucają, perspektywa zanurzenia się w czymś, gdzie będę w innym stanie świadomości jeży włosy na karku. Może klaustrofobia, a może lęk przed uduszeniem się… Ale koncept ciekawy, zdecydowanie s-f.

Rolka Roksany… Faktycznie niezłe, ma nietypowy posmaczek. Ale Tarnina pewnie by mi łeb urwała za aliterację. ;-)

No, jeśli już po ukończeniu żłobka wszystko wiedziałeś, to chyba faktycznie jesteś freakiem. :-)

No, ale jakie są alternatywy? Łazić jako zombiak i ryzykować skręcenie karku? A tlen dostajesz jak nurek – przez maskę.

Babska logika rządzi!

Cześć Finklo!

Łał! Jestem pod wrażeniem opowiadania, szczególnie tej okrutnej końcówki. Niby Kopciuszek spełni marzenia, ale bezduszność korpo przeraża. Szczególnie, że czytelnik zżywa się z bohaterką (za to również gratulację).

Co do Pirxa, tam to była, zdaje się, deprywacja sensoryczna. Symulacja, kiedy ciało leży w wannie z żelem to chyba bardziej przypadek z Matrixa :)

A, no i jedna niejasność:

Doris mówiła, że pewnie mają cellulitis

Doris zapewne chodziło o cellulit, ale nie wiem, czy to Twoja pomyłka, czy jej ;)

Jeszcze raz gratuluję i pozdrawiam!

Dziękuję, Helmucie. :-)

Cieszę się, że tekst wywarł wrażenie.

No, właśnie tak to sobie wymyśliłam – niby spełniam wymagania konkursowe, Kopciuszek dostał, co chciał, a nawet więcej, ale…

Pirx. Tak, coś takiego. To dość luźna inspiracja była. Matrix, powiadasz? Może i tak, tylko oni w swoich wannach raczej byli uwięzieni. Ale może to ten pierwowzór, którego poszukiwał Krar.

Cellulit. Masz rację. Nie znam się na tym ni cholery, taka ze mnie stuprocentowa kobieta. ;-)

Babska logika rządzi!

Helmut

, ale bezduszność korpo przeraża.

Nie widzę tu bezduszności korpo, raczej bezduszność konkretnego człowieka, który jest szefem. W samej strukturze organizacji nie widzę patologii.

Helmut & Finkla

Faktycznie, możliwe, że to z Matriksa przyszła moda na ludzi zanurzonych w wannach podłączonych do komputera.

Bezduszność korpo czy prezesa? Na jedno wychodzi. Korpo, jak każda grupa, składa się z różny ludzi – dobrych i podlejszych, bystrzejszych i głąbowatych. Informatyk nie powinien otwierać listu do Roksany. Ale prezes go umiejętnie podpuścił.

A podobno wielu ludzi na szczycie ma odchyły psychopatologiczne… Pszipadek? Nie sądzę.

Babska logika rządzi!

Hej, Finklo!

Podoba mi się i to bardzo! Myślę tu przede wszystkim o pomyśle, bo do konkursu podeszłaś w ciekawy sposób. Nie tyle podoba mi się umiejscowienie kopciuszka w przyszłości, co sama technologia. Co prawda z “science” u mnie słabo, a wirtualna rzeczywistość potrafi przytłaczać, wsiąknęłam. Nie do końca ogarnęłam temat, ale szanuję szanuję ;)

Mam jednak problem z długością tekstu. Do końca doszłam bardzo szybko, co niby jest zaletą, ale w tym przypadku podrapałam się po głowie. Kończy się w najciekawszym momencie, a właściwie niewiele się dowiedziałam. Byłam ciekawa tła bohaterki i jak potoczy się jej los, gdy dowie się prawdy. I jak normalnie rozumiem takie sprawy, bo to poniekąd esencja opowiadań, że nie wiemy wszystkiego, tak tutaj poczułam niedosyt :( Myślałam też, że bardziej rozwiniesz postać wróżki (bo rozumiem, że jest nią Faery? Niby nic na to nie wskazuje, ale to imię… ;))

No więc choć opko napisane cudnie z cudnym pomysłem, osobiście wolałabym, żeby fabuła powędrowała inaczej. Ale ja tak mam, że w fantastyce uwielbiam obyczajowość, ale samych obyczajówek nie czytam. Co zrobić?

Mimo to ogromnie mi się podobało, po prostu mogło podobać się jeszcze bardziej ;) Powodzenia w konkursie!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Dziękuję, Lano. :-)

Fajnie, że Ci się podobało. Miałam nadzieję, że przynajmniej szczęście mojego kopciuszka będzie oryginalne. ;-)

Długość tekstu. Ciąć nie musiałam, ale tabliczkę z napisem “limit” już widać. Kończy się mniej więcej jak wiele bajek: “A potem żyła długo i szczęśliwie”. Na temat szczegółów można gdybać: jakiś czas popracuje, urodzi co najmniej troje dzieci z co najmniej dwoma mężczyznami (czar z idealnego faceta bardzo szybko się ściera). Co najmniej jedno dziecko odziedziczy po niej zdolność widzenia wirtualu. I najpóźniej wtedy Roxy zacznie coś podejrzewać. Ale może i wcześniej – jeśli prezes nie rozegra tego dobrze, dziewczyna zacznie się zastanawiać, dlaczego ona widzi wirtualne komputery, a reszta świata nie. Może się również zdarzyć, że takich przypadków pojawi się więcej. A wtedy Roxana przestanie być gęsią znoszącą złote jaja. Ale do tego czasu zdąży sobie zbudować jakie takie CV i odpowiednie miejsce dla siebie znajdzie. Albo założy firmę na przykład wirtualnej wizażystki, która widzi to samo, co klientka, więc potrafi doradzić…

Wybieraj. :-)

Faery. Ona odgrywa w pewnym sensie rolę wróżki – stworzy umowę o pracę, jako starsza koleżanka wytłumaczy co i jak w firmie, doradzi z wyborem ubrań i bryki, wystara się o księcia… Ale żadnej magii. A naprawdę istnieje takie imię.

Obyczajówka. No, ja za tym nie przepadam. Nudzi mnie. Wolę fantastyczne problemy z wirtuodryną niż codzienne kłótnie z partnerem i noce nieprzespane z powodu ząbkowania.

Babska logika rządzi!

No, w końcu jestem.

Ostatnio marudziłem, że to nie do końca Finklowy poziom, tu już tego marudzenia nie będzie.

Nie będzie, bo tutaj mam w końcu to, na co w pewien sposób od jakiegoś czasu czekałem. Dłuższe opowiadanie. Pełniejsza historia.

Trudno powiedzieć, że poprzednie opowiadania nie były pełne. Chodzi raczej o to, że takie… zdawkowe. Krótkie. Niby zamknięte, ale (głównie z racji znaków) trudno było się w nich zakopać na dłużej, co zwłaszcza bolało przy konkursie Irki, gdzie tekst, gdyby go rozbudować, obiecywał bardzo wiele.

Tutaj już nic obiecywać nie trzeba i, jak pisałem, fajnie w końcu przeczytać jakieś dłuższe opowiadanie Finklowe. Początek siłą rzeczy kojarzy się z “wariacką kąpielą”. Pewnie nie mnie pierwszemu i nie ostatniemu. To skojarzenie, w połączeniu z pierwszą wzmianką o wirtuodrynie, niejako zapowiada ciekawą historię, skupioną właśnie wokół pomysłu na wirtuodrynę.

Pomysł ten jest oczywiście czymś w rodzaju “konia pociągowego” całej historii i sprawdza się w tej roli dobrze. Oczywiście, sam pomysł nie wystarczy. Więcej, sam pomysł wiele nie zdziała. Bo na końcu najważniejsze jest i tak to, w jaki sposób się go przedstawi. U Ciebie jest z tym o tyle łatwiej, że raczej nie trzeba się martwić o “składność” historii. Z góry można założyć, że będzie konsekwentnie, że raczej nie będzie dziur logicznych. Ty się chyba raczej na tym nie wykładasz. Przynajmniej nie kojarzę z tych opowiadań, które miałem okazję czytać.

Jedyne, co mi w tej historii przeszkadzało, to ten przeskok od słabo zaliczonej matury do stażu. Nie kojarzę, żeby ten staż był jakoś szerzej uzasadniony. Jasne, można sobie takie uzasadnienie dopowiedzieć, ale jednak wolałbym znaleźć to w tekście.

Jeśli już piszę o samej historii, to uważam też, że warto poświęcić osobny akapit wprowadzeniu do opowiadania smoka. Ten element, mimo, że pozornie mniej istotny, to jednak podobał mi się o tyle, że znalazłaś bardzo fajny sposób na wprowadzenie smoka do poważniejszej historii. Smok jakoś tak jednoznacznie kojarzy się z bajkami i baśniami. Wydawać by się mogło, że trzeba prowadzić właśnie taki typ historii, by tego smoka bezboleśnie “wkleić”. Ty znalazłaś na to bardzo ciekawy, zupełnie odmienny sposób, w dodatku dość płynnie wpisujący się całą historię (w każdym razie na tyle, że można tego obecność tego smoka uzasadnić, nawet nie znając regulaminu konkursu). Bardzo fajnie to wyszło.

Kończąc już o samej fabule, pewnie trochę mniej podoba się ta “korpootoczka”, która niejako towarzyszy całej historii. Natomiast jest to wyłącznie odczucie, bo ja zdaję sobie sprawę, że (jeśli oczekuję konsekwentnej historii) to właśnie taką otoczkę, czy takie miejsce dalszej części opowieści (i prezentacji koncepcji wirtuodryny), należało wprowadzić. Jest ono więc w pełni uzasadnione jako integralna część historii, ale też mniej atrakcyjne czytelniczo. Przynajmniej dla mnie, bo (będę to powtarzał do znudzenia) spisuję odczucia z lektury. I nie należy mylić odczuć z krytyką.

Jeszcze słowo o zakończeniu. Daje takie poczucie, jakby historia była ciut urwana. Albo może inaczej: ono jest pełne, ale jednocześnie zostawia lekki niedosyt, bo dalsza część opowieści mogła być co najmniej równie interesująca. Natomiast jest to znów uwaga czysto czytelnicza. Bo jako uczestnik konkursu w pełni rozumiem, że ta historia, jeśli ma spełniać określone założenia konkursowe, to musi się właśnie tak kończyć.

Styl? Tradycyjnie Finklowy. Czyli bardzo przystępny. I bezpośredni. To może trochę głupie słowo, jeśli chodzi o próbę określenie stylu, ale jednocześnie bardzo do tego Twojego pisania pasuje. Bo generalnie można napisać, że Twój styl jest sprawny. Że gwarantuje odpowiednie tempo. Że daje momenty oddechu poprzez wprowadzanie sekwencji “nieprzeciągniętych” scen. Czyta się od sceny do sceny i nawet do końca nie widzi, kiedy opowiadanie się kończy.

Natomiast wszystko to jest jakby niepełne, jeśli chodzi o opis stylu. Bo w tych wszystkich przymiotnikach brakuje tego najważniejszego – właśnie “bezpośredniości”. Owa bezpośredniość polega na “nieprzeciąganiu” zdań. To nie jest tak, że strzelasz krótkimi zdaniami, ale też nie ma u Ciebie takich ciągów długich zdań opisowych, które rozciągają opowieść, zwalniają ją. Jednocześnie te zdania są często właśnie takie bardzo bezpośrednie – jakieś krótkie zdanie wsparte wykrzyknikiem, trochę ironii. To nie zawsze jest tak, że ta bezpośredniość mocno Ci pomaga. Bo bezpośredniość, to właśnie te krótsze wstawki i ciutka ironii. A stąd z kolei już tylko o krok do skojarzenia z humorem, przez które nieraz całą powagę tekstu, z perspektywy czytelnika, biorą diabli. Znasz to przecież dobrze.

Ta bezpośredniość nie zawsze pomaga, natomiast w takich tekstach sprawdza się świetnie. Ja tutaj humoru nie dostrzegłem, ale niechby i nawet ktoś znalazł – jego odrobina absolutnie nie zaszkodzi. Nawet mimo faktu, że to poważniejsza historia. Skoro już zacząłem od Pirxa, to przypomnę, że przecież tam też krztyna (a czasem i więcej) humoru potrafiła się przewinąć (przede wszystkim dzięki formie narracji) i nie szkodziło to w odbiorze tych poważnych w gruncie rzeczy opowieści.

Słowem, jeśli ta bezpośredniość nieraz Finklom (mniej lub bardziej) uprzykrzała życie, tak tutaj ten styl sprawdził się bardzo dobrze.

To jeszcze na koniec słowo o bohaterach. Właściwie skupię się na głównej bohaterce. Tutaj, jeśli chodzi o odbiór, rozsądek kłóci się z odczuciami. Odczucia twierdzą, że jednak nieco sztampowa, co momentami irytuje. Rozsądek twierdzi, że bardzo sprawnie dopasowana do historii, zwłaszcza, że swoją charakterystyką stanowi pewną wariację na temat Kopciuszka, co należy uznać za pomysł bardzo zmyślny i generalnie udany.

Rozsądek doda także, że ona świetnie pasuje tak do samej historii, jak i do końcowych wniosków i refleksji, które chciałaś u czytelnika obudzić. Tutaj trafiłaś w punkt i, jak myślę, reakcje czytelników na historię Roksany mogą być z grubsza zbieżne z tym, czego oczekiwałaś. A to bardzo duża zaleta, bo umieć pobudzić czytelnika do określonych odczuć to rzecz niezwykle trudna.

Roksana więc, choć trochę jednak razi tą planową sztampą, dobrze wpisuje się w historię i budzi też nawet współczucie. Skłania do tego, żeby w jakiś sposób jej w trakcie lektury kibicować. I tutaj też docieramy do pewnego, dość mocnego, ograniczenia takiej koncepcji bezwolnej w gruncie rzeczy bohaterki. Bo ta bezwolność jednak wspomnianą chęć kibicowania ogranicza. I to ogranicza znacznie. Dlaczego? Bo widzisz, główny bohater jest w dużej mierze kimś w rodzaju przewodnika dla czytelnika. Czytelnik patrzy na świat oczami danej postaci i, jeśli ma się wczuć w historię, to właśnie wczuwa się w rolę i problemy głównego bohatera. Tutaj ta bohaterka jest trochę jak taka kulka z pinballa (nie paintballa). Ona tak bezwolnie odbija się od ściany do ściany. Historia skazuje ją niejako na bezradność. I znów, z jednej strony jest to wiarygodne, uzasadnione, wymowne. Z drugiej strony, jeśli już wczuwasz się w postać głównego bohatera, w jego problemy i poczynania, to chcesz coś robić. Chcesz się szarpać, chcesz walczyć, chcesz wierzyć, że ten bohater ma na coś wpływ. Roksana ma niewielki. Czy to zabiera przyjemność z lektury? Nie. Z pewnością nie. Ale jednak pewne możliwości, jakie daje obcowanie z literaturą, odbiera.

Inna sprawa, że to rzecz zupełnie normalna. Literatura, budowa historii, to w gruncie rzeczy pewna konieczność ciągłych wyborów. Postawienia na ten element kosztem innego. W sumie więc trudno ów problem, który wyżej opisywałem, nazwać wadą opowiadania. Ale znów, powtórzę raz jeszcze, ja nie jestem recenzentem, tylko czytelnikiem. Piszę nie ocenę dzieła, tylko odczucia z lektury. Pełnię odczuć, na tyle, na ile pozwala mi czas i umiejętność przedstawiania odczuć za pomocą słów. Skoro więc takie poczucie jakiegoś ograniczenia się pojawiło, trudno, żeby o tym nie wspomnieć.

Skończę tak, jak zacząłem. Fajnie widzieć dłuższy tekstów Finklów, bo to zawsze obietnica przyjemnej, rzetelnie “skonstruowanej” historii. I za taką tę opowieść uważam. A garstka malkontenctw? Trudno przy dłuższym komentarzu pisać o samych zaletach. To byłoby przecież nudne i przesłodzone. ;)

I jak znam życie, będzie to jedno ze zdań, którego w przyszłości bardzo pożałuję. ;-)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Dzięki, CM. :-)

Cieszę się, że tym razem uznałeś poziom za mój. Tak, tekst jest dłuższy, wykorzystałam limit z dokładnością do tysiąca (przedłużki nie liczę). Bo i narzucony schemat opowieści tego wymagał – nie potrafiłabym zamknąć tych wszystkich obowiązkowych wzlotów i upadków ze smokiem na dokładkę w kilku tysiącach.

Skojarzenia z Lemem najzupełniej słuszne. Kurczę, jak to zabrzmiało. Chciałam rzec, że inspirowałam się po części opowiadaniem o Pirksie.

Miło mi, że nie ma zarzutów do składności historii. Lubię zależności przyczynowo-skutkowe, bez nich się gubię, więc i do swoich tekstów pakuję, ile wlezie. Jakaś dziurka logiczna może się zdarzyć, ale raczej unikam poważniejszych wpadek.

Staż. Już o to pytała Silva, znaczy problem jest. Trochę Silvie już odpowiedziałam, trochę domyśliłam potem. Otóż, nazywam ten egzamin maturą, ale to nie jest zwykła matura (już pomijam to, że w USA tego nie ma) – to raczej bardzo ogólny sprawdzian potencjału młodego człowieka. Bo i test na inteligencję, i orientacja przestrzenna, i jeszcze inne rzeczy, w tekście niepokazane. A nie tylko wiedza zdobyta w szkole. Więc Centrum Maturalne wie o człowieku bardzo dużo. I rekomenduje jakieś ścieżki kariery. Masz rację, że to powinno być w tekście. Za jakiś czas popatrzę, co tu można połatać.

Smok. To było tak: w regulaminie stało, że są punkty za pożenienie smoka z hard SF. Z hard nie dałabym rady, ale samo SF… No, przecież to prowokacja! Gdzie w rzeczywistym świecie można spotkać smoki? Książki, filmy, gry… Czyli trzeba tak zrobić, żeby bohater nieświadomie znalazł się w świecie gry => wirtuodryna i jej naturalne wytwarzanie.

Korpootoczka. No, smoka wcisnęłam, ale skąd ja mam wziąć księcia z bajki? Najwięcej kasy jest w korpo, więc tam szukałam.

Zakończenie. No, właśnie – spełnia warunki konkursu. Dostaje dziewczyna (ma dostać) robotę za grubą kasę, ideał mężczyzny zostanie jej podesłany z kokardką w zębach… I na tym kończymy, zanim książę zacznie się kłócić z Kopciuszkiem (już kiedyś napisałam tekst, co było potem, więc nie chcę kotleta odgrzewać).

Aż tyle widzisz zalet w moim stylu? Ho, ho… No, nie lubię falbanek. W strojach, w tekstach, nigdzie… Zaprawdę, powiadam Ci, CM-ie, potrafię tworzyć zdania wielokrotnie złożone, ale potrafię również okiełznać tę umiejętność i nie chwalić się nią tam, gdzie nie wypada. ;-) Trochę czytam, znam parę słów, nawet tych trudniejszych, i często udaje mi się znaleźć jedno odpowiednie słowo, żeby nazwać to, o co mi chodzi.

Humor. Nie próbowałam go włożyć na siłę (wiedziałam, że sam się wepchnie). Można go tu widzieć, można nie. Dla mnie wizja, jak Roxy w majtkach skrada się po pustej hali i rzuca w przestrzeń papierowymi kulkami, jest śmieszna. Ochroniarze musieli mieć niezłą bekę. Bieganie z paniką w oczach w kółko i czołganie się na czworakach też musiało ich ubawić.

Bezwolność Roxy. No, jako prawisz – ona ma w sobie bardzo dużo z Kopciuszka. A laska nie była dzielnym rycerzem i grzecznie spełniała rozkazy macochy. Do tego Roxy właśnie zawaliła egzamin, obawia się, że zwariowała, słyszy, że ma szansę na pracę, jeśli dobrze wypadnie… Ona po prostu próbuje przetrwać, nie myśli o podbijaniu świata. No i wiesz – albo dziewczę jest bezradne, prześladowane przez los, budzi współczucie w każdym rycerzu i cnej białogłowie… Albo jest radne i samo rozwiązuje swoje problemy. Rybka czy akwarium?

Fajnie dostać legendarny komentarz CM-a. :-) Malkontenctw nie stwierdzono.

Babska logika rządzi!

Wahałem się, czy komentować, ponieważ naprawdę polubiłem to opowiadanie, ale nie jestem pewien, czy mam coś oryginalnego do powiedzenia. Skoro jednak odezwałaś się przy Błędzie księżniczki Heleny, pomyślałem, że zajrzę z rewizytą. Pomysł na wirtuodrynę bardzo interesujący, z niego już reszta wynikła naturalnie, ale trzeba jeszcze umieć to zręcznie opisać – a Ty umiałaś. Nie sądzę, aby coś podobnego mogło zaistnieć w rzeczywistości (wystarczy spojrzeć, jak różnie układy nerwowe różnych ludzi reagują na stosunkowo proste strukturalnie leki psychiatryczne), ale ciekawie jest wyobrazić sobie taki świat. Zakładając nawet, że (prawie) wszyscy widzieliby mniej więcej to samo i tak samo, taka matura wirtualna nie byłaby bardziej miarodajna od współczesnej, tańsza chyba też nie, czemu więc ją przeprowadzać? Trudno powiedzieć. Co do stażu, założyłem – może błędnie – że propozycja została sformułowana i zatwierdzona przez firmę jeszcze przed otrzymaniem wyników matury, na podstawie wcześniejszych zainteresowań, rezultatów, może rekomendacji nauczycieli.

Piszesz powyżej w odpowiedzi dla CM-a: No i wiesz – albo dziewczę jest bezradne, prześladowane przez los, budzi współczucie w każdym rycerzu i cnej białogłowie… Albo jest radne i samo rozwiązuje swoje problemy. Rybka czy akwarium? To mi wyraźnie przywodzi na myśl Micińskiego, który nijak nie mógł rozstrzygnąć dylematu, czy bohaterki jego utworów mają być bezwolnymi ofiarami, czy raczej świadomie się poświęcać. Skutek był często smutny – taka rybka ze szklaną pokrywą zamiast głowy, czyli kompletny brak spójności logicznej tekstu. Tutaj, pod tym względem, na pewno udało się lepiej. Na końcu stawiasz czytelnikowi pytanie: czy szczęście zaprojektowane przez kogoś i narzucone pozostaje szczęściem? Z pewnością jest się nad czym zastanowić.

Przy okazji, bardzo dopieszczone pod względem językowym, nie rzucił mi się w oczy żaden istotny błąd. Dziękuję za miłą lekturę!

Dziękuję, Ślimaku. ;-)

Nie wahaj się, komentuj, każdemu jest miło czytać odzew. I pożytecznie.

Fajnie, że wirtuodryna spodobała się kolejnej osobie. :-)

No, mam już trochę wprawy w pisaniu, więc wyszło zręcznie.

Stawiasz bardzo ciekawe pytania. Muszę się jakoś bronić. To prawda, po takim LSD każdy ma inne wizje. Ale tutaj mamy jeszcze program komputerowy, który narzuca odbiorcy, co ma widzieć, słyszeć i czuć. Może jeden zobaczy smoka wiśniowego, drugi malinowego, a trzeci z rubinowym połyskiem (jak i różne monitory mogą różnie wyświetlać kolory), ale za każdym razem będzie to czerwony smok. To taki sterowany trip.

Cena wirtualnej matury. Tak, to jest poważny argument. Ale potrzebuję tego elementu w fabule. W końcu lekarstwa zbijające gorączkę mogą zawierać tę samą substancję, co kora wierzby, tylko kosztują znacznie więcej, a i tak łykamy je kilogramami. Prestiż międzynarodowy (a nasze dzieciaki są testowane przy pomocy najnowszych technologii!), kilku geniuszy, których przeoczyłyby standardowe testy, swoisty rytuał przejścia (w moim świecie matura to pierwszy legalny kontakt z wirtuodryną)… Przekonałam?

Staż – propozycja wychodzi od Centrum Maturalnego. Dodałam zdanie na ten temat, ale pewnie czytałeś starą wersję.

Twórczości Micińskiego nie znam, więc się nie wypowiem.

Tak, właśnie to pytanie chciałam postawić Czytelnikom. Właściwie, to jest bardzo stary problem.

Babska logika rządzi!

Opowiadanie jest bardzo ciekawe. Fabuła – mucha nie siada, a wiesz że jestem jej admiratorką. Logiczne do bólu i wszystko bardzo łatwo wytłumaczalne i wyimaginowywalne. Do nominacji, do piórka brakowało mi frazy, ale Ty ją przecież masz, pokazałaś ją już, lecz z rzadka używasz. Ta fraza dla mnie to opisy: ludzi, miejsc (popełnię przestępstwo, ale tylko u Ciebie) słowami silniej naznaczonymi emocją, jakimś drgnieniem osobistości marnej jak proch. Zastanawiam się, czy to czasami nie jest przypadłość forum i dopasowywanie się do niego. Nie wiem.

Dziewczyny naszkicowane ciut w konwencji, ale ok, bo przewrotka jest świetna i niestety w wielu przypadkach prawdziwa. Kurcze, tu jest mini humoru, raczej taki śmiech przez łzy, już wyobrażam sobie jak będzie zrzędził CM. Ha, zobaczymy, co zrobi. xd

W każdym razie misię jako wizja, a nie stan realny, bo jestem przerażona po "Nomadland. W drodze za pracą" J.Bruder.

Edytka: O CM już był i nie zrzędził. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Czy przekonałaś? Co do rytuału przejścia, raczej tak. Co do wirtuodryny, chyba nieistotne – kluczowe w science fiction nie jest przecież prawdopodobieństwo danego wynalazku, tylko problemy, jakie można rozważyć przy jego pomocy.

Dziękuję za szybką odpowiedź i zachętę do komentowania!

Dzięki, Asylum. :-)

Fajnie, że wyszło ciekawie.

Zabrakło opisów, powiadasz? Zwalę na limit. ;-)

Konwencjonalność dziewczyn. Hanah i Doris występują tylko w jednej scenie. Szkoda mi było znaków, na informacje, że Doris ma niebieskie oczy, a Hanah jest wysoką i wysportowaną szatynką. Ale starałam się jakoś zarysować ich charaktery – jedna bardzo kobieca, miękka, przytulająca i pocieszająca; druga pragmatyczna. A Roksana ma swoją tajemnicę i uznałam, że to wystarczy.

Wizja przerażająca, ale w taką grę, w której biegasz po jaskini i nawalasz w smoka kulkami wodnymi, czując na skórze żar płomienia, a pod palcami szorstkość stalagnatów, to by się pograło, co? ;-)

Owszem, CM był i raczej chwalił.

Ślimaku,

No to liczę Cię jako częściowo przekonanego. ;-)

A z komentarzami naprawdę nie musisz się hamować. Nawet krytycznymi.

Babska logika rządzi!

Szkoda mi było znaków, na informacje, że Doris ma niebieskie oczy, a Hanah jest wysoką i wysportowaną szatynką.

Tak, zarysowałaś je, one ok. Tęsknię za takim np. łąkami asfodelowymi. Ten smok był już w punkt! Biura korpo już so-so, a miejsce wannowe i rozmowa z dziewczynami nie wiadomo jak wyglądała.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Każdy wie, jak wygląda urząd czy korpo. Łąki asfodelowe to co innego…

Chyba gdzieś wspomniałam, że w “miejscu wannowym” były szare kafelki. Starałam się skoncentrować opisy na tych rzeczach, których nie znamy. Jak smok albo jaskinia wewnątrz budynku.

Pewnie można by dołożyć informację o pozostałych elementach, ale już prawie dobiłam do limitu.

Babska logika rządzi!

Tak, domyśliłam się powodów. :-)

Czy każdy wie jak wygląda Twój korpoświat, czy ja wiem? Za to Finkla z pewności wie i dlatego cisnę i duszę. xd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Oj’, korpo są bardzo do siebie podobne. Tylko logo przy wejściu inne. Nie mów, że w żadnym filmie nie było. Openspace’y, gabinet szefa, sala konferencyjna, dużo komputerów i gadżetów, ludzie zostający po godzinach, ekspres do kawy, żeby rano jakoś działali…

Babska logika rządzi!

O:o? Różne i zwyczaje w nich są różne. Nie każdy ma openspace’y, mogą być inne.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Swietne!

Asylum, to jak z sosnami – niby każda jest inna, ale wszystkie podobne. Trafiona piorunem wygląda nietypowo, więc taką można opisać. Ale przecież nie każdą sosenkę w lesie…

U mnie nietypowy jest budynek D, to coś tam o nim wspomniałam.

Dziękuję, WojtX. :-)

Miło mi, że się tekst spodobał.

Babska logika rządzi!

niby każda jest inna, ale wszystkie podobne. Trafiona piorunem wygląda nietypowo, więc taką można opisać.

TAK. <3

Las Vegas, Frank Gehry. Z zewnątrz może jeszcze nie tak niezwykły, ale już w środku ciut lepiej.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

No, niezłe, niezłe… Nasi budowlańcy po paru głębszych nie takie rzeczy stawiają, ale im każą to później rozebrać. ;-)

Babska logika rządzi!

Zapraszam do uboższej wersji: odwrócony dom w Szymbarku :)

https://odkryjpomorze.pl/tinymce/magazyn_plikow/ciekawe/szymbark4odwroconydom_400.jpg

Chodzenie wewnątrz, po celowo przygotowanych, “psychicznych ścieżkach” powoduje fajne rzeczy z błędnikiem ;)

Byłam w czymś podobnym w Zakopcu. Widać popularna atrakcja.

Babska logika rządzi!

silvan, Szymbark super, zwłaszcza wrażenia z wnętrza. :-)

Na podorędziu mam jeszcze kilka, te dwa są z Paryża, Noisy Le Grand (wykorzystano w firmie “Igrzyska śmierci”). Takie skrzyżowanie Dali i Picassa. Powstało dla powracających z kolonii w końcówce lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Monumentalne. Ten… bęben pralki interesujący.

Ale chyba nie chciałabym w czymś takim mieszkać. Weź, człowieku, dobierz odpowiednie meble…

Babska logika rządzi!

A wyobraź sobie w tym osoby powracające z francuskich kolonii. Brrr. Dla mnie zbyt monumentalne i czułabym się jak w tych ślimakowcach u mnie (teraz) na Przymorzu (Gdańsk), w których odwiedzałam kogoś, albo w Wiedniu, gdzie wszystko było zbyt monumentalne, no prócz szarlotki z lodem w kawiarni, tam ok, na ludzką miarę, a nie mrówki.

Zaprawdę, dzieło ale dla ludzi… niet.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Nie wiem nawet, jak się żyło we francuskich koloniach. To chyba głównie arabskie, co nie? Więc pewnie tłok, gwar… Ale może nie w domach białych.

Babska logika rządzi!

Witam Gdańszczankę :) O kurczę… Robi dość przytłaczające wrażenie… Ale też wielkie.

O:o, Ty też. :-) Ja w zasadzie gdynianka, znasz te wymiany zdań. <3

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ja właściwie wrocławianin :D Ale znam ;) Od 2013 Trojmiasto / Kartuzy.

Bardzo ciekawy twist pod koniec :)

Od strony technicznej, jak to u Ciebie, Finklo, wszystko dopracowane. Czyta się płynnie i bez większych grud.

Sama treść z początku nie zaskakuje. Zastanawiałem się, gdzie czai się jakiś zwrot i bardzo sprawnie sugerujesz, że jest on ukryty w tajemniczej zdolności dziewczyny. Motyw z wirtuoodryną jest zresztą moim ulubionym – bardzo ciekawa substancja, pozwala na wiele, ale też sprowadza kłopoty. Wątek światotwórczo ciekawie rozwinięty, trochę jednak tłamszony przez niemal do bólu standardową korpootoczkę.

Bohaterka z gatunku tych standardowych – nie wryła mi się w pamięć, ale sprawność, z jaką ją rozpisałaś, sprawia, że nie sposób jej nie kibicować. “Książę z bajki” i “wróżka” to z kolei moje dwie ulubione postacie – mają w sobie odpowiednią mieszankę oryginału z bajki, jak i mroczniejszego “twistu”. Wychodzą nietuzinkowi i na swój sposób zapadają w pamięć, nawet jeśli znowu korpootoczka nadaje im mocno znanego posmaku “korposzmat”, jak mawiał Johnny Silverhand.

Zakończenie na plus. Złota klatka pełną parą ;) I w pewien sposób plan dziewczyny został zrealizowany :D

Podsumowując: dobry koncert fajerwerków, u podstaw którego leżą solidne fundamenty, ale i znajdzie się miejsce na parę interesujących zwrotów.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Dziękuję, NWM. :-)

Koniec, to przecież dobre miejsce na twisty, czyż nie?

Fajnie, że poszło gładko i bez grudek.

Sama wirtuodryna nie sprowadza kłopotów. Zwłaszcza, jeśli nie stajesz obok porządnego emitera. Problemy Roksany biorą się stąd, że wytwarza jakiś naturalny odpowiednik wirtuodryny.

Jak tu nie kibicować młodej dziewczynie skrzywdzonej przez los? ;-)

Powiadasz, że za dużo korpo? Może i tak. A tu Asylum chciała więcej. Wszystkim nie dogodzisz…

Babska logika rządzi!

Powiadasz, że za dużo korpo?

Bardziej chodziło mi o to, że mamy taki standardowy obraz tego korpo z opowiadań. Pasuje do tekstu, bo odbieram go jako mocno bajkowy – taka mieszanka krzywego zwierciadła ze złym królestwem.– i idealnie wpasowuje się w tekst (nawet jeśli mnie jako mnie z lekka męczy). Rzeczywistość, uwierz mi, potrafi być o wiele bardziej porąbana :D

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Niestandardowe korpo – to brzmi jak oksymoron. ;-)

Faery nie jest taka zła, czasami współczuje dziewczynie. No, a czasami Roksana ją wkurza. Ale prezes musiał być typowym psychopatą.

Wierzę, wierzę. Ale w fantastyce trzeba pilnować pozorów możliwości.

Babska logika rządzi!

Bardzo fajny tekst. Od początku zaangażowałem się w historię Roksany – mam wrażenie, że udało Ci się stworzyć ją tak, aby czytelnik nie był obojętny na jej los. Pechowa nastolatka z krwi i kości.

Kiedy natrafiła na smoka, oczywistym było, że to halucynacje, ale nie spodziewałem się takiego finału. Jak dla mnie ostatnia scena, w której Knyazevich snuje swój szatański plan, to najmocniejszy punkt opowiadania. Przerażająca i zachwycająca kreatywność :)

Tak w ogóle to po lekturze coś mi zazgrzytało – no bo jak tu mówić o nieskończonym szczęściu Twojego Kopciuszka, skoro wpadł on w szpony zachłannej korporacji? Ale, kiedy się nad tym zastanowić… może jej los nie jest aż tak odmienny od losów oryginalnego Kopciuszka? No dobra, w oryginalne wstęp do lepszego życia gwarantuje miłość a nie biznesowa kalkulacja, ale – mimo wszystko - na jaki los może liczyć dziewucha wywodząca się ze społecznych nizin, którą najpierw należało ,,odchamić" a potem pewnie trzymać za twarz, bo sama nie potrafiłaby odnaleźć się w wyższym świecie, do którego trafiła?

No dobra, tutaj powściągam wodze cynizmu. Tak czy inaczej – inspirująca puenta ;)

Dziękuję, Adamie. :-)

Chciałam, żeby Czytelnicy reagowali na los Roksany. Biedna dziewczyna z nizin, na maturze system ją oszukuje, nic złego nie zrobiła…

No, właśnie smok nie był halucynacją, tylko symulacją gry. O wiele lepszą niż reklamy, które dziewczyna przypadkiem spotykała wcześniej.

Tak, szczęście jest wybrakowane. Nie mogłam tak podejść do konkursu, żeby po prostu na zakończenie dać bohaterce “wszystkiego najlepszego”. Musiałam coś zakręcić. :-) A w ogóle pełnia szczęścia to zjawisko spotykane rzadko i na krótko.

I nie bardzo wierzę, że oryginalny Kopciuszek był szczęśliwy. To musiało być cholernie niedobrane małżeństwo. Co zostaje po kilku latach z zakochania od pierwszego wejrzenia?

Babska logika rządzi!

No, właśnie smok nie był halucynacją, tylko symulacją gry.

Jasne, to symulację miałem na myśli.

nie bardzo wierzę, że oryginalny Kopciuszek był szczęśliwy. To musiało być cholernie niedobrane małżeństwo. Co zostaje po kilku latach z zakochania od pierwszego wejrzenia?

Ech, no właśnie.

Halucynacja vs symulacja. No tak, Czytelnik to wie. Ale Roksanie nikt nie tłumaczył, co tam się robi. “Idź, przyprowadź tego faceta” i koniec instrukcji.

A co do szczęścia Kopciuszka – najwidoczniej w pełni się zgadzamy.

A metoda szukania żony – wyjątkowo durna…

Babska logika rządzi!

Czyta się sprawnie i szybko. Ja też piszę o świecie wirtualnym, ale jest to raczej połączenie zabawy i nauki. Twoje opowiadanie kojarzy mi się z “Ubikiem” Philipa Dicka, tylko że tam w znacznie większym stopniu jesteśmy zagubieni i nie wiemy, co jest prawdą, a co nie.

Dziękuję, Glyneth. :-)

“Ubik”, powiadasz? Czytałam jakiś czas temu i prawie nic nie pamiętam, ale możliwie, że podświadomość swoje wie. Mętnie kojarzy mi się, że były tam jakieś reklamy środka ubik.

No to czekam na Twój tekst.

Babska logika rządzi!

Przyjemnie się czyta

Dziękuję, MiX. :-)

Miło mi, że lektura była przyjemna.

Babska logika rządzi!

Bardzo fajnie się czytało.

Podobało mi się, jak ograłaś, że bohaterka w zasadzie nie ma żadnej sprawczości w swoim świecie. Nawet jeśli wydaje się jej, że może podczas pracy w korpo zrealizować marzenia o poderwaniu bogacza i wyrwaniu się z nędzy, tak naprawdę jej wysiłki prowadzą donikąd – reakcja szefostwa na jej “seksowne” i “uwodzicielskie” ciuchy zaproponowane przez koleżanki, którym Roksana ufa bezgranicznie, jest oczywista. Bardzo mi się podoba, jak to ograłaś – nie wyśmiewasz się z bohaterki, nie pokazujesz jej jako idiotki, tylko ogrywasz jej bezradność i niewiedzę o świecie, do którego trafiła (bo niby skąd wychowana w biedzie nastolatka ma wiedzieć, jakie standardy piękna i elegancji ma korpo-światek?). Opowiadanie nie wisi jednak w całości na ogrywaniu specyfiki postaci – co się parę razy w tym konkursie zdarzyło, czasem nawet z fajnymi rezultatami – ale ma też pomysł z arsenału lekkiej SF, który jest dla tekstu równie ważny, co postać. Wirtyodyna w tym opowiadaniu działa – to znaczy nie stanowi tylko “alibi” zaznaczającego, że to nie obyczajówka udająca fantastykę; wręcz przeciwnie, jest kluczowym dla całego twistu w tekście i w losach bohaterki konceptem. Bohaterka okazuje się mieć “nadnaturalny” talent – który, owszem, zmieni jej życie (na znacznie wygodniejsze), ale sprawczości od tego nie nabierze i sama o sobie nadal nie będzie mogła decydować; spędzi pewnie resztę życia w ułudzie poczucia, że spotkało ją tyle cudownych przypadków… Lekko się to czyta, przyjemnie, ale jak poskrobać po powierzchni, to wychodzi na to, że sam świat jest mocno dystopijny, choć z lekkiego tonu tekstu na pierwszy rzut oka tego nie widać.

No, bardzo to przyjemna lektura była :)

ninedin.home.blog

Cześć, Finklo,

Trochę mi się zeszło, ale jestem. Tekst pełen humoru, soczysty, bardzo w Twoim stylu. Stworzyłaś interesujący świat inspirowany Kopciuszkiem i sympatyczną, fajtłapowatą trochę bohaterkę. Przepraszam, że krótko, ale słabo trochę z czasem. No, i chyba w tym momencie trudno tu dodać coś odkrywczego. XD

Pozdrawiam

Dzięki, Dziewczyny. :-)

Ninedin,

Miło mi, że fajnie i przyjemnie się czytało.

Bezwolność i bezradność Roksana odziedziczyła po Kopciuszku. ;-)

Owszem, łowienie gangstera wygląda całkiem inaczej niż podryw korpoludka, ale dziewczyna ze slumsów raczej nie ma o tym pojęcia, więc jej oryginalny plan miał nikłe szanse na realizację.

Nie przepadam za obyczajówką, także tą rozgrywającą się w sztafażu SF, to i nie zmuszam innych do czytania tego, co mnie niemiłe.

Dalsze losy Roksany to temat na oddzielną opowieść. Kto wie, może nawet kiedyś ją napiszę…

O dystopii nie myślałam – ot, lekko psychopatyczny prezes korpo. Bo to u nas takich nie ma? Mili, do gruntu uczciwi ludzie rzadko zajmują stanowiska na samej górze.

Oidrin,

Czy ja coś mówię? Lepiej późno niż później. ;-)

Cieszę się, że znalazłaś tyle zalet.

Babska logika rządzi!

@Owszem, łowienie gangstera wygląda całkiem inaczej niż podryw korpoludka, ale dziewczyna ze slumsów raczej nie ma o tym pojęcia, więc jej oryginalny plan miał nikłe szanse na realizację.

Dokładnie tak, 100% zgody i bardzo mi się podobało, w jaki sposób DAŁAŚ jej szansę na odmianę życia, nie zmieniając metodą deus ex machina jej wiedzy ani rozumienia świata, a jedynie ogrywając to, co o niej od pierwszej sceny wiemy.

ninedin.home.blog

Fajnie, że Ci się to spodobało. A wszystko zaczęło się od chęci wczepienia smoka w SF… ;-)

Babska logika rządzi!

Bardzo inteligentny retelling Kopciuszka, dobrze tworzysz tę w sumie dość nieprzyjemną rzeczywistość. Nie są to moje klimaty, bo realia korpo itepe są dla mnie bardziej odległe niż Mars albo i Alfa Centauri, ale piszesz na tyle obrazowo i przekonująco, że kupuję fabułę i świat.

Roksana, Doris i Hannah.

Dlaczego nie Roxana?

Roksana! Aż krzyczało, że jego nosicielka pochodzi ze slumsów.

W tym zapisie raczej, że z Polski ;) Fakt, że Polska jest trochę slumsem Europy, ale ;) Już pomijam fakt, że mi się to imię kompletnie nie kojarzy ze slumsami, bo pierwsze skojarzenie: baktryjska księżniczka, żona Aleksandra Wielkiego, drugie – bohaterka “Cyrano de Bergeraca” Rostanda… [Zboczenie zawodowe?]

http://altronapoleone.home.blog

Dziękuję, Drakaino. :-)

Miło mi, że moja wersja Kopciuszka Ci się spodobała. Nie nazwałabym tego retellingiem – wirtuodryna też odgrywa swoją rolę, ale mniejsza o szczegóły.

Imię. Nie Roxana, bo na początku napisałam wersję spolszczoną, a potem już mi się nie chciało zmieniać. Ale gdybym musiała ciąć, ta jedna literka zysku mogłaby mnie do tego skłonić…

Slumsowatość. To pewnie kwestia gustu przekonań i skojarzeń. Słyszałam o Roksanie od Aleksandra, ale nie aż tak wiele, żeby ona się wypychała na czoło nawiązań. To imię raczej kojarzy mi się z popkulturą, muzyką, błyszczeniem… IMO, coś, co mogłoby się podobać najniższym warstwom. Taki damski odpowiednik Brajanka. Ale to moje osobiste konotacje, nie sądzę, że są uniwersalne. Amerykańskich trendów (do tego przyszłych) nie znam już w ogóle.

Babska logika rządzi!

Dla mnie to jest retelling, choć daleki – dla mnie retelling nie musi być 1:1 i dodatkowe elementy są dozwolone – ale to też kwestia definicji ;)

http://altronapoleone.home.blog

Cóż w nazwie? Czyż róża pod jakimkolwiek innym imieniem pachniałaby mniej pięknie? ;-)

Babska logika rządzi!

Doskonale opisałaś perypetie dziewczyny nieświadomej posiadania niezwykłych predyspozycji.

Choć opowiadanie traktuje o sprawach, które zazwyczaj wymykają się mojemu rozumowi – mam na myśli wanny z żelem, gry i cały ten wirtualny świat – to tutaj nie miałam problemu ze zrozumieniem, wszystko nalazłam jasne, przejrzyste i bardzo fantastyczne.

Szalenie satysfakcjonujące i świetnie napisane opowiadanie. ;D

Nie minął kwadrans, nim informatyk przełamał wszystkie zabezpieczenia. –> Czy tu aby nie miało być: Nim minął kwadrans, informatyk przełamał wszystkie zabezpieczenia. Lub: Nie minął kwadrans, a informatyk przełamał wszystkie zabezpieczenia.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki, Reg. :-)

Miło Cię widzieć pod opowiadaniem.

Fajnie, że przygoda Roksany się spodobała, a całość wygląda klarownie.

Propozycja zmiany. Faktycznie, po Twojemu brzmi lepiej, ale teraz już nie będę zmieniać, poczekam na wyniki. Tak coś mi się w tym zdaniu nie podobało, ale nie potrafiłam zgadnąć, o co chodzi…

Babska logika rządzi!

Ech, cóż znaczy jedno małe zdanie, wobec całego świetnego opowiadania. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Podoba mi się Twój tok rozumowania. ;-)

Ale jak znam Tarninę… Znajdzie specjalny gif dla zdanka.

Babska logika rządzi!

W gify Tarnina nie ma sobie równych. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

W krainie gifów Tarnina rozkłada Chucka Norrisa na obie łopatki i wybija mu zęby kopnięciem z półobrotu.

Babska logika rządzi!

Nie inaczej, Finklo, nie inaczej. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

teraz już nie będę zmieniać, poczekam na wyniki

E, takie drobiazgi to chyba wolno? Literówki, przecinki, ewidentne drobne błędy? Choćby ze względu na to, żeby kolejni czytelnicy nie mieli odruchu wyłapywania?

http://altronapoleone.home.blog

Myślisz? Zajrzę do regulaminu konkursu.

Edytka: Tarnina pozwoliła, więc poprawiłam.

Babska logika rządzi!

Zawsze zakładam, że jeśli w regulaminie nie stoi wprost i jasno, że nie wolno zmienić nic, nawet podwójnej spacji, po zamknięciu konkursu, to wolno zmieniać techniczne drobiazgi zauważone przez czytelników albo samego siebie. Takie, które nie zmieniają treści, ale wygładzają tekst.

To może zresztą należałoby podać pod szerszą dyskusję, bo konkursów coraz więcej.

http://altronapoleone.home.blog

Ja wychodzę z założenia, że po upływie terminu konkursu odkładamy długopisy. Kiedy juroruję, oceniam także technikalia, więc to ma znaczenie.

Nie wiem, czy jest sens dyskutować – każdy ma swoją koncepcję, a zawsze powinna liczyć się wersja organizatorów/jurorów.

Babska logika rządzi!

Fakt, dla mnie drobne technikalia, w rodzaju pojedynczych literówek, a nawet powtórzeń czy drobiazgów składniowych, w ogóle się nie liczą jako coś, co mogłoby obniżać ocenę. Oczywiście dopóki cały tekst nie jest nimi usiany, co wskazuje na to, że autor olał redakcję tego, co napisał i tekstu nawet raz nie przeczytał, a najwyraźniej nie potrafi nad tym panować w trakcie pisania, lub też w ogóle ma takie sprawy w rzyci, czyli jest niechlujem.

http://altronapoleone.home.blog

No, czyli każdy ma własną wizję ocenianych elementów i sprawiedliwości konkursowej.

Babska logika rządzi!

[Przeczytane]

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Dziękuję, Jurorze Mytriksie. :-)

I dobrze, po to napisałam.

Jutro też będziesz rozdawał te serduszka w awatarze? ;-)

Babska logika rządzi!

Dziękuję, Jurorko Sonato. :-)

To w równoległym świecie w robocie sobie grają na kompach? Kcem tam!

Babska logika rządzi!

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Dzięki, Anet. :-)

Fajnie, że fajne.

Babska logika rządzi!

Wciągnęło mnie szybko i płynnie przeszłam przez cały tekst, nawet się nie potykając :) Jedna uwaga:

Nie troszcząc się dłużej nieistniejącym smokiem, poszła do łazienki.

Wydaje mi się, że jednak troszczyć się o kogoś/coś, nie kimś/czymś ;)

Bardzo sprawnie napisane, pomysł interesujący… Główna bohaterka może trochę mało wyrazista – ale to odbieram jako ten nieodłączny element baśni wszelakich: bohater niekoniecznie jakiś super-hiper, za to z fartem i przedziwną zdolnością do trafiania w odpowiednie miejsce i czas. Więc to na plus :)

Ogólnie fajnie się czytało :)

Pozdrawiam!

Spodziewaj się niespodziewanego

Dziękuję, NaNo. :-)

Fajnie, że historyjka wciągnęła.

Ona niespecjalnie może być wyrazista – całe życie udaje, że wcale nie zwariowała, więc stara się być jak najbardziej przeciętna i “normalna”.

Z tym troszczyć… Nie jestem pewna, czy tak nie może zostać, ale zmienię.

Babska logika rządzi!

Czytało mi się dobrze, historia generalnie cacy, bez wybijania z rytmu, ale żeby wnieść coś chociaż odrobinę konstruktywnego, dołączę do 3 drużyn Marudzących, żeby podbić nieco te słupki na wykresie wad i zalet tej opowieści: – Team 1: urwana końcówka – czułem jakbym wjechał w ślepą i nie zauważył znaku. To koniec?! Ale jak to?! Mozna to odebrać dwojako, ale skłaniam się ku opinii Thargone, choć niekoniecznie z częścią, że to forma; – Team 2: skąd ten staż dla kogoś ze słabymi wynikami – rozumiem wyjaśnienia zagadkowości w maturze Roksany, ale pierwsze myśli to jednak realia rynku pracy a w rezultacie – lekki dysonans; – Team 3: główna bohaterka jak latawiec na wietrze – losy jej ciekawe, ale sama nie ma czasu/okazji/siły, żeby się przebić, nie tylko fabularnie ale i charakterologicznie. Podobalo mi się, a przytyki (ściągnięte, ale zgodne z własnymi przemyśleniami) wypunktowane w dobrej wierze.

Dziękuję, Timonie. :-)

Fajnie, że dobrze się czytało i generalnie nie jest źle.

Końcówka. No, zgodnie z wykresem konkursowym tak miało być – bohaterka dostaje spełnienie marzeń, a nawet więcej. Ale i mniej, żeby było oryginalnie. Dla mnie ta historia kończy się tutaj. Ale może kiedyś napiszę kontynuację… Chce ktoś ogłosić konkurs o dalszych ciągach bajek? ;-)

Staż to nietypowy segment rynku pracy. W moim świecie Centrum Maturalne jednym sugeruje optymalne kierunki studiów, innych posyła do pracy tam, gdzie zdaniem CM przyniosą największe korzyści. Często CM ma rację (ta matura to nie jest zwykły egzamin z wiedzy i pisania esejów), więc firmy chętnie biorą kandydatów. Tym chętniej, że nie muszą im płacić (chociaż największe coś tam płacą, żeby sobie podbić PR).

Roksana przede wszystkim próbuje ukryć przed światem swoje szaleństwo. Dziewczyna nie ma w życiu lekko, po prostu stara się przetrwać i zachowywać jak najnormalniej. Fakt, to nie jest dobry materiał na charyzmatyczną bohaterkę. Ale niezły na Kopciuszka – przebojowe laski nie zostają Kopciuszkami.

Babska logika rządzi!

Życie to nie bajka…

Prowokatorko. Miało być eukatastrophe, a tu co? Cyberpunk. No, cyberpunk jak obszył. W dodatku poniżej Twoich zwykłych możliwości – czyżby alergia na radość?

Bo tak: język wyszedł cokolwiek sztywny, jest nawet błąd w związku zgody, no, naprawdę ("Tępe babsko odezwało się dopiero, kiedy stanęła obok i dotknęła jej ręki." – to ręka tego babska, więc musi być rodzaj nijaki). Zmieniasz jednostki miary w środku tekstu, co dezorientuje, i zapisujesz liczby cyframi, choć zawsze zwracasz na to uwagę. Dlaczego jedno imię (Roksana) jest w wersji polskiej, a jedno (Hannah) – zdecydowanie w angielskiej? Dialogi też wydały mi się mało płynne. Ton smętny, cyberpunkowy właśnie.

Merytorycznie: nie da się napisać programu, który będzie ze stuprocentową dokładnością i precyzją odróżniał wybraną osobę. To nie jest kwestia techniczna, po prostu się nie da. Nawet AI tego nie potrafi. Średnio mnie przekonuje idea robienia szpiegiem różowej panny, i to jeszcze tak niebystrej, że nie przemknie jej nawet myśl, że trafiła do wirtuala. Niby ona interpretuje swoje przypadkowe wchodzenie w wirtual jako halucynacje (bo jej poprzednie były po prostu skutkami przypadkowego wdepnięcia w zasięg jakiegoś nadajnika, dobrze myślę?), ale tutaj przecież wie, czym się zajmuje firma? A jednak tego nie łączy, znaczy się – rozumem nie grzeszy.

Jeśli chodzi o schemat, niestety – staż spadł Roksanie właściwie z nieba, nie musiała nic robić i właściwie nie wiadomo, dlaczego akurat na nią spłynęła ta łaska.

Elementy punktowane: smok ze skarbcem wirtualny, ale kluczowy dla rozwiązania fabuły, choć mógłby być czymś innym, nie smokiem, sroka metaforyczna – razem 5 punktów.

Zwłoki do wglądu mogę przesłać na dowolny adres, prześlij mi go tylko na priv.

Poproszę też adres, na który ma powędrować nagroda.

P.S. W komentarzach jurorskich przyjęłam zasadę “zero gifów, zero emotek, pełna powaga”. Dlatego gifa nie będzie (teraz).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dzięki, Jurorko Tarnino. :-)

Oj tam, jaki cyberpunk? Tam muszą być dragi, syf i ogólne życie na krawędzi. A u mnie tylko slumsy i pazerne korpo.

Faktycznie, ręka powinna być jego. Prześlepiłam. Zmiany jednostek też, starałam się trzymać hamerykańskich.

Liczby. Tam, gdzie Roksana ma je przed oczyma, podaję w formie graficznej. W pozostałych – słownie.

Roksana – sama nie wiem, dlaczego taka pisownia. Tak jakoś wyszło. Ale w USA można chyba nadawać dowolne imiona, pisownia także nie jest narzucona. Może to po babci.

Program. Zakładam, że chodzi Ci o wirtualne komputery. Ale to wirtuodryna jest spersonalizowana, nie program. Powiedzmy, że jest tak dobrana do osoby, że musi być pełna zgodność z 50 zasadami ze śmieciowego DNA. Przy 49 nie zadziała. To wystarczy, prawdopodobieństwo, że ktoś niebędący Twoim bliźniakiem zobaczy, nad czym pracujesz, jest wystarczająco małe.

Bystrość panny. Tak, poprzednie kontakty z nadajnikami były przypadkowe – reklamy na ulicach itp., dopiero podczas egzaminu pełna wersja. Dziewczyna nie jest nadmiernie mądra, ale wie, że bez zażycia wirtuodryny nie widać symulacji. Każdy to wie. Gdybyś w absolutnie ciemnym pomieszczeniu zobaczyła ludzi, to pomyślałabyś, że nagle dostałaś noktowizję, czy raczej, że jednak odrobinka światła tam się dostała albo mają fosforyzujące ubrania? Z czasem Roksana zacznie się zastanawiać, coś tam zrozumie, ale chwila ujrzenia smoka to nie jest optymalny moment na rozkminy.

Zostaje szpiegiem, bo widzi wirtual, różowa czy zielona. Taka cecha organizmu, dla firmy dar od losu. Laska nie musi analizować tego, co zobaczy na komputerach, wystarczy, że zapamięta jak najwięcej i nie da po sobie poznać, że tam cokolwiek widzi. No i podczas oprowadzania po konkurencyjnej firmie może sobie usiąść na ławeczce pod ichnim budynkiem D i wyłapywać zabłąkane echa symulacji albo spróbować podejrzeć coś przez okno, jeśli mają.

Staż. Już po Twojej wizycie dopisałam zdanie czy dwa wyjaśnienia. Centrum wysyła laskę na staż, bo widzi coś dziwnego w jej reakcji na wirtuodrynę. Dochodzi do wniosku, że w VIRTUe to się może przydać.

Tak, poproszę o plik z uwagami. A nie prościej wkleić go tutaj? Dane Ci wyślę.

Babska logika rządzi!

Tam muszą być dragi, syf i ogólne życie na krawędzi. A u mnie tylko slumsy i pazerne korpo.

Wiesz, jak się tak dookoła rozejrzeć, to powoli wchodzimy w erę cyberpunka…

Tam, gdzie Roksana ma je przed oczyma, podaję w formie graficznej. W pozostałych – słownie.

OK, najwyraźniej skupiałam się na innych aspektach i na to nie wpadłam. Choć w sumie powinny być słownie ;)

Ale w USA można chyba nadawać dowolne imiona, pisownia także nie jest narzucona

Można. Ale z drugiej strony, jak oni to wymówią?

Ale to wirtuodryna jest spersonalizowana, nie program.

Gdybym została chemikiem, pewnie wiedziałabym, jak to nie zadziała. Ale nie zostałam i nie wiem, więc zawieśmy ten punkt do przybycia eksperta.

Z czasem Roksana zacznie się zastanawiać, coś tam zrozumie, ale chwila ujrzenia smoka to nie jest optymalny moment na rozkminy.

Prawda, przyjmuję.

Już po Twojej wizycie dopisałam zdanie czy dwa wyjaśnienia. Centrum wysyła laskę na staż, bo widzi coś dziwnego w jej reakcji na wirtuodrynę. Dochodzi do wniosku, że w VIRTUe to się może przydać.

Aaa, chyba, że tak.

A nie prościej wkleić go tutaj?

Nie, bo o ile normalnie szykuję sobie komentarze w edytorze tekstu, to konkursowe przeklejam do Libre i oblepiam karteczkami, aż sama się w tym nie mogę połapać. (Powodzenia ^^

)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cyberpunk. No, masz ci los! Lada moment nie da się napisać futurystycznego SF bez cybera.

Jestem bardziej liberalna z zapisem liczb niż Ty. To chyba wpływ Jeroha.

Imię. Tak wymówią, jak się dziewczyna przedstawi. Albo podobnie. Ja też mam wątpliwości czy “Angelika” wymawiać przez dż, ale jakoś muszę z tym żyć.

Podejrzewam, że moja wirtuodryna w ogóle nie ma większych szans na działanie (drug połączony z programem komputerowym? C’mon…), ale jak się chciało wpleść smoka do SF…

O! A tego gifa rozpoznaję. Znaczy, kojarzę film. :-)

Babska logika rządzi!

Lada moment nie da się napisać futurystycznego SF bez cybera.

Nie, no, da się. To kwestia nastawienia.

Imię. Tak wymówią, jak się dziewczyna przedstawi. Albo podobnie. Ja też mam wątpliwości czy “Angelika” wymawiać przez dż, ale jakoś muszę z tym żyć.

Tyż prawda.

Podejrzewam, że moja wirtuodryna w ogóle nie ma większych szans na działanie (drug połączony z programem komputerowym? C’mon…)

No, raczej nie.

jak się chciało wpleść smoka do SF…

Takie rzeczy też już bywały.

O! A tego gifa rozpoznaję. Znaczy, kojarzę film. :-)

Yay!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Pytanie, czy space opera to jeszcze SF. Bo na ogół jest w nim o wiele więcej F niż S…

Aleś Ty zgodna. Nie poznaję koleżanki… ;-)

No, smoki w SF bywały. Sama mam stado jako mieszkańców planety. Można jeszcze tworzyć roboty w kształcie smoków… Ale jak sama piszesz – to już było. A mnie przynajmniej udało się zaskoczyć Jurków. :-)

I film od tego gifa też kojarzę. Może nawet obejrzałam jakiś odcinek…

Babska logika rządzi!

Aleś Ty zgodna. Nie poznaję koleżanki… ;-)

Podstęp ;)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

OK. Oglądam się trwożliwie przez ramię i przepuszczam Twoje wypowiedzi przez dekoder. ;-)

Babska logika rządzi!

Wciągające opowiadanie i bardzo uruchamiające wyobraźnię. Początek zabrzmiał abstrakcyjnie i od razu zaintrygował. Pomysł na substancję, która pozwala uczestniczyć w symulacjach i dziewczynę, która sama z siebie może w nich uczestniczyć wydał mi się oryginalny i ciekawy. Scenka ze smokiem – super. Czegoś mi jednak zabrakło, miałam wrażenie, że historia urwała się nagle, bez zakończenia. Czytałabym dalej o tym, jak Roksana będzie funkcjonować w firmie, jak zmieni się jej życie i czy pozna swojego wymarzonego “księcia z bajki”, do czego nawiązywał tytuł. Ale takie zakończenie też jest dobre i rodzi refleksję, czy Roksana “dopięła swego” i będzie miała wymarzone życie jako bogaczka (raczej nie, bo wszyscy będą ją oszukiwać i wykorzystywać, będzie tylko narzędziem, kwestia tego, czy się o tym dowie, a pewnie kiedyś tak), czy może lepiej by jej było, gdyby przeczytała list, powtórzyła maturę i dostała się na wymarzone studia.

Tytułowy plan mam wrażenie, że miał postać zdawkową i mało o nim było w tekście, ale to już takie marudzenie, w końcu nikt nie powiedział, że tekst musi mocno nawiązywać do tytułu.

Błędów niewiele, czytało się przyjemnie i gładko.

Ale ktoś musiał sprowadzić Grafsona(+,) i to szybko.

Dziękuję, Jurorko Sonato. :-)

Fajnie, że opko wciągnęło.

Dalszy ciąg nie mógł się znaleźć w konkursowej wersji. Jeśli dziewczynę czeka szczęście – opis byłby strasznie nudny i mdły. A jeśli nie – nie spełniłoby warunków. Tak że tego…

Kasę będzie miała, przynajmniej dopóki jej przypadłość nie stanie się powszechnie znana. Tak, będzie narzędziem, ale świetnie opłacanym. Jak to bywa z niepowtarzalnymi talentami, które znajdą się na właściwym miejscu.

Kiedyś pewnie się dowie. Połączy kropki albo Faery wygada się po pijaku podczas imprezy integracyjnej, albo Roksana zauważy, że jej dziecko ma dokładnie takie same zwidy jak ona… Możliwości sporo. Może nawet prezes zdecyduje się odrobinę puścić farbę, żeby laska mogła pracować efektywniej…

Co byłoby dla niej lepsze to ciekawa kwestia. Studiując normalnie, nadal borykałaby się z biedą. Tak – dostaje świetnie płatną pracę od razu.

Nie jestem pewna tego przecinka. To nie jest wyliczanka, uważasz, że to wtrącenie?

Babska logika rządzi!

Co byłoby dla niej lepsze to ciekawa kwestia. Studiując normalnie, nadal borykałaby się z biedą. Tak – dostaje świetnie płatną pracę od razu.

No tak, ale – czy serio najważniejsza wartość w jej życiu to pieniądze?

Nie jestem pewna tego przecinka. To nie jest wyliczanka, uważasz, że to wtrącenie?

Dopowiedzenie. Bez przecinka totalnie mi nie brzmi. Ale i tak pewnie obie formy są poprawne (bo jest “i”), więc jak Tobie brzmi, to zostaw, jak było :)

To był ten kawałek, który miał Was skłonić do zadumy – czy Roksana byłaby szczęśliwsza, gdyby świat (i ona) się dowiedział o takiej przypadłości? Zdałaby normalną maturę, ale nie miała dużej kasy. A ona traktuje studia jako przepustkę do wyjścia z biedy…

Babska logika rządzi!

To był ten kawałek, który miał Was skłonić do zadumy

A więc swoją funkcję spełnił :) Można się wiele zastanawiać, czy Roksana wolałaby być bogata ale w otoczeniu fałszywych przyjaciół i wykreowanego specjalnie dla niej ideału mężczyzny czy też wolałaby być na studiach, gdzie może by poznała prawdziwych przyjaciół i w końcu swoją miłość życia…

Nie każdego interesują sztuki wyzwolone…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Sonato, ale przecież możliwe, że i z tym wynajętym facetem się pokochają. Jemu będzie zależało na związku i płodzeniu dzieci, jej będzie zależało, bo oto spotkała wymarzonego mężczyznę… Tam się może rozbudzić uczucie, jak w niektórych małżeństwach aranżowanych przed wiekami.

Tarnino, myślę, że raczej studiowałaby jakiś praktyczny kierunek, po którym łatwo o pracę.

Babska logika rządzi!

No, właśnie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, ale co właśnie? Czego to dowodzi?

Babska logika rządzi!

Nie tyle dowodzi, co potwierdza tezę – ludzie teraz są tak praktyczni, że przestają być ludźmi.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie wiem czy Anet komentowała. Jeśli tak, to powtórzę jej: “fajne :)” . Jeśli nie, to pożyczę sobie (nie pytając o pozwolenie) legendarne: “fajne :)”

Tarnino, ale jeśli ktoś lubi prawo, kręci go to, ma szczytne idee, jak to będzie pomagał wdowom i sierotom… Czy coś jest nie tak z jego człowieczeństwem? Albo jeśli rodzice wiercą mu dziurę w brzuchu, że ma pójść na medycynę?

Dzięki, Koalo. :-)

Tak, Anet komentowała, czyli Twój komentarz nie wnosi nic nowego. ;-p

Uważaj, żeby Cię nie zaczęła ścigać, za branie jej słów bez pytania. ;-)

Babska logika rządzi!

Napisałem do niej. Dostałem licencję. Już mogę, ale nie nadużywając. :)

Szczodra ta nasza Anet. Nikomu “fajnego” nie żałuje.

Babska logika rządzi!

Tarnino, ale jeśli ktoś lubi prawo, kręci go to, ma szczytne idee, jak to będzie pomagał wdowom i sierotom… Czy coś jest nie tak z jego człowieczeństwem?

Nie bardzo rozumiem, jak to wywnioskowałaś z mojej wypowiedzi. Miałam na myśli to, że ludzie teraz interesują się przede wszystkim podtrzymaniem własnej wygodnej egzystencji, i wszystkie swoje działania temu podporządkowują. Twój prawnik-entuzjasta właśnie pod to się nie łapie. Łapałby się, gdyby poszedł na medycynę, choć ma w nosie ludzkie flaki, tylko dlatego, że inaczej rodzice przestaną mu dawać forsę. Jeśli dzielnie i szlachetnie idzie na prawo, choć w tym celu musi dorabiać nocami jako wykidajło, to nie na niego marudziłam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Miałam na myśli to, że ludzie teraz interesują się przede wszystkim podtrzymaniem własnej wygodnej egzystencji, i wszystkie swoje działania temu podporządkowują.

Witaj.

Doskonale napisane opowiadanie, bardzo mi się podobało.

Strach pomyśleć, jak by wyglądało tak organizowane zdawanie matury z “mojej” historii. :)

Opowieść aż się prosi o ciąg dalszy. :)

Świetny fragment o starszawych (=ponad trzydziestoletnich) pracownicach. :)

Mnóstwo humoru, bardzo realnego opisu wydarzeń, główna bohaterka, pewna swojej niższości, okazuje się być najcenniejszym nabytkiem w nowym miejscu pracy, w VIRTUe.

Pozdrawiam.

Pecunia non olet

Tarnino, wydaje mi się, że w wypowiedzi za bardzo uogólniałaś. Przecież nie wszyscy, jest sporo wyjątków – chyba ciągle ktoś studiuje filologie i filozofię?

Tak, zgadzam się z Tobą (i popierającą Sonatą), że wygodnictwo jest w natarciu. Ale są wyjątki.

Bruce, dziękuję, że zajrzałaś. :-)

Fajnie, że opko się spodobało.

No, na pewno nie można przemycić żadnych ściąg. Ale w ramach egzaminu można jakoś tam sprawdzić wiedzę – testy (jak przy sprawdzaniu inteligencji), może rozmowa z jakimś historycznym botem, może napisanie krótkiego eseju…

Kto wie, może i kiedyś ten dalszy ciąg napiszę…

Babska logika rządzi!

Finkla

No, na pewno nie można przemycić żadnych ściąg. Ale w ramach egzaminu można jakoś tam sprawdzić wiedzę – testy (jak przy sprawdzaniu inteligencji), może rozmowa z jakimś historycznym botem, może napisanie krótkiego eseju…

Kto wie, może i kiedyś ten dalszy ciąg napiszę…

Babska logika rządzi!

:)))

Pecunia non olet

Przecież nie wszyscy, jest sporo wyjątków – chyba ciągle ktoś studiuje filologie i filozofię?

Ja nawet skończyłam :) Nie mówię, że wyjątków nie ma, bo wiem, że są. Ale, choć nie ma reguły bez wyjątków, nie ma też wyjątków bez reguły.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

I nie wiem, co Ci się bardziej spodobało; babska logika czy ten możliwy dalszy ciąg… ;-)

Babska logika rządzi!

Tarnino, trudno nie zgodzić się z ostatnią linijką. :-)

Babska logika rządzi!

Linijka prawdę Ci powie XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tylko prosimy nie poprawiać linijek. ;-)

Babska logika rządzi!

Finkla:

I nie wiem, co Ci się bardziej spodobało; babska logika czy ten możliwy dalszy ciąg… ;-)

Zdecydowanie Twoja stopka w perspektywie kontynuacji opowieści. :)

Pozdrawiam.

Pecunia non olet

Ach, taka synestezja… OK.

Odpozdrawiam. ;-)

Babska logika rządzi!

Witaj, Finklo!

Poniżej moje jurorskie notatki:

Plan "Kopciuszek" (29970 znaków)

Dobre, napisane z wprawnym warsztatem. Z takim klimatem gdzieś pomiędzy Matriksem a cyb-punkiem, albo to tylko ja. Zrealizowany plan, a dziewczyna i tak w końcu zorientuje się jakie ma znaczenie i moc szpiegując, i wyjdzie na swoje. Rozszerzona rzeczywistość działająca obszarowo i wirtuodyna robią tekst.

Pozdrawiam!

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Dziękuję, Jurorze Mytriksie. :-)

Co do liczby znaków – były wahnięcia. ;-)

Cieszę się, że doceniasz warsztat, a i plan udało się zrealizować.

W końcu pewnie się zorientuje. Dużo zależy od tego, jak to prezes rozegra. Im więcej powie Roksanie, tym wydajniej dziewczyna będzie wykradać dane…

Babska logika rządzi!

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło:

Plan „Kopciuszek”

Dyżurni:

Oceny

Plan „Kopciuszek”

Komentarze

Nowa Fantastyka

Zaloguj się

Załóż konto:

Zaloguj się:

Zresetuj hasło:

Plan „Kopciuszek”

Nowa Fantastyka