- Opowiadanie: Oleks24f - Władcy Ziemi - Akord Pierwszy: Symultaniczna Starość

Władcy Ziemi - Akord Pierwszy: Symultaniczna Starość

Opowiadanie składające się docelowo na znacznie bardziej rozbudowaną całość. Być może powieść, ale tego jeszcze nie wiem. Pomysłów mam dużo, nie wiem który w istocie zrealizuje.

Pozdrawiam ;)

Oceny

Władcy Ziemi - Akord Pierwszy: Symultaniczna Starość

Władcy Ziemi

 

Nic oczywiste tak nie jest, jak się na pozór wydaje. Jedyność przejawem, bowiem jest wielości. Pod zasłoną niewiedzy syn człowieczy żyje. Mądry Bóg, stworzył ją, po to by syn człowieczy żyć mógł. Gdyby bowiem ujrzeć miał wtem prawdę, ta oślepiła by go i w mroku uwięziła. Prawda bowiem darem jest i przekleństwem zarazem„

 

Średniowieczne (?), anonimowe przysłowie zapisane w Kodeksie z Rohońca ( 1529-1540 )

 

Akord Pierwszy:

Symultaniczna Starość

Nataniel siedział w fotelu pijąc smętnie czeskiego Kozla. Na etykiecie widniała lekko przerysowana podobizna kozła, trzymająca kufel. Rozmyślał skąd wziąć kasę na spłatę kredytu mieszkaniowego. Nie mógł znaleźć pracy w zawodzie. Studia z zakresu cybernetyki i biotechnologii okazały jednym wielkim niewypałem. Wysłał już tyle CV na które nie nadeszła odpowiedź chociażby negatywna. Zniechęciło go to do podejmowania wszelkich następnych prób.

– Na pewno zostawi mnie dla innego – rzucił kwaśno, dopijając już trzeciego z kolei. Nasłuchał się od kolegów, że kobiety zostawiają bez skrupułów niezaradnych facetów. Uważając ich za ofiary losu. – Kurwa! A może by je tak sprzedać w darknecie. – Otworzył zębami kapsel następnej butelki. Z otworu uniosła w powietrze lekka mgiełka. – Lepiej zostać permanentnie głuchym, niż bezdomnym na ulicy – zaśmiał głośno biorąc porządnego łyka. Obie pary uszu były ze sobą zmyślnie połączone przez mądrą matkę naturę. Usunięcie dużych, kocich, wystających z pomiędzy włosów na głowie powodowało utratę słuchu w normalnych – ludzkich. I na odwrót. Gdy uszkodzeniu zaś uległy wspólne dla nich obu pierwszorzędowe korowe ośrodki słuchowe mózgu. Mówiąc w niezbędnym skrócie, by zbytnio nie zanudzić szczegółami ludzkiej anatomii: zakręty poprzeczne Heschla, tylno – górna część zakrętu skroniowego górnego, człowiek stawał trwale głuchym na oba. Przerywana była wtedy spleciona droga słuchowa, zbudowana z dośrodkowych ( aferentnych ) jak i odśrodkowych ( eferentnych ) włókien nerwowych.

Zgrzyt kluczy w zamku świadczył, że narzeczona wróciła z pracy. To że pracowała jeszcze bardziej dołowało każdego dnia. Kolejny nieudacznik żyjący na utrzymaniu zaradnej życiowo kobiety.

– Hej, kochanie. Co robisz? – Weszła do pokoju. Dała mu buziaka w policzek. Spojrzała na stojącą obok fotela zgrzewkę browarów.

– To co zwykle – odpowiedział. – Rozpaczałem nad marnością życia.

– Znów nikt się nie odezwał? – zapytała, podnosząc brew. Usiadła mu na kolanach. – Boże, jak dobrze być już w domu. – Zdjęła z wyraźną ulgą na twarzy klasyczne, czerwone szpilki marki Dior. Bez zbędnych detali i ozdobników, rzucając nimi w kąt pokoju. Eleganckie panie je wręcz ubóstwiają, okupując tą miłość niewygodą. Na cóż to bowiem się dla uczucia człowiek nie odważy poświęcić.

– Ehe. Niestety. Będziesz musiała mnie zostawić dla jakiegoś bogacza. Bo jak tak dalej pójdzie zostaniemy bez dachu nad głową.

– Co ty bredzisz? Idioto! – Pacnęła go w dodatkowe kocie uszy, z krzywą miną.

– Zastanawiałem się, czy nie sprzedać ich na czarnym rynku. Słyszałem o ludziach handlujących w darknecie organami. Najwyżej będziesz miała męża z niepełnosprawnością. Albo mnie zostawisz. – Pocałował narzeczoną w pomalowane na karminowo usta.

– Niczego nie będziesz sobie usuwał! Przestań gadać te bzdury, o innym facecie! Bezmózgi, z którymi umawiasz się na piwo, zrobiły ci papkę z mózgu! – Potrząsnęła głową na boki z dezaprobatą. – Masz! – Rzuciła mu na kolana wizytówkę.

– Co to? – Podniósł lewą brew, różnobarwnych dotkniętych heterochromią oczu.

– Tam nawet nie próbowałeś kochanie. Nie mylę się, prawda?

Spojrzał biorąc wizytówkę w palce. „Pixie – Zawsze Sięgaj Wzrokiem poza Skraj Poznania”. Widniało na niej logo, z dewizą przewodnią. Mała wróżka z motylimi skrzydełkami.

– Chyba żartujesz, kochanie? Nie chcieli mnie w zwykłej korporacji, to przyjmą takiego nieudacznika w wielkim molochu informatycznym? – zaśmiał się, krzywiąc usta w ironicznym uśmieszku.

– Chodź! Dość chlania! Czas wziąć w garść! – Złapała go za dłoń. Wstając pomogła podnieść z fotela. Nogą kopnęła z widoczną złością pustą szklaną butelkę. – Muszę cię przypilnować. Jak małe dziecko. Coś ty beze mnie by zrobił – uroczo zachichotała.

Posadziła Nataniela przed komputerem. – Otwórz jego CV! – powiedziała głośno.

– Wedle rozkazu! – odpowiedziała sztuczna inteligencja zaimplementowana w ich komputerze stacjonarnym. Obserwował biernie jak ukochana poprawia bohomazy, opisujące jego skrócony życiorys. Odgarniała co jakiś czas na bok, złośliwie opadające pasemka włosów z twarzy. Błyskając mu podniecająco pomalowanymi na żółto paznokciami.

– Już! A teraz wysyłamy do Pixie!

– Zaczekaj! To i tak nic nie da – odpowiedział, z wyrażającym anhedonię głębokim westchnięciem.

– Na co? – Spojrzała na niego, mrużąc oczy. – Wysyłamy! Nie będę nawet słuchała twojego pierdzielenia! – Tak jak powiedziała, tak zrobiła. Napisała w imieniu Nataniela, krótką notkę o nim. O jego zainteresowaniach, dlaczego chciał by pracować dla jednego z najważniejszych dostarczycieli technologii IT na świecie.

– Wiadomość dostarczona do odbiorcy, proszę pani.

– Cieszę się, kochanie – Narzeczona odpowiedziała AI z szerokim uśmiechem.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Służyć państwu. Pomagać w uczynieniu łatwiejszym codziennego życia. Wyręczyć w rutynowych czynnościach. Tak jak mnie do tego zaprogramowano.

Nataniel siedział z krzywą miną obok. Z jego perspektywy były to jałowe działania. Niepotrzebnie zużywające cenny czas i energię. Był przekonany, że nikt nie zechce przyjąć u siebie zdolnego, acz przepełnionego kompleksami cybernetyka z Poznania. Tym bardziej bez żadnych wysoko postawionych znajomości. Sam nie wierzył w siebie, w swoje możliwości. Codziennie rano goląc przed lustrem w łazience, widział zwykłą ofiarę losu, a nie korporacyjnego drapieżnika.

Nie minęło nawet dziesięć minut, gdy komputer zakomunikował odpowiedź zwrotną z Pixie. Film.

– Odpalaj! – Narzeczona nie mogła się doczekać. Pisnęła uradowana, zacierając dłonie złożone jak do modlitwy. Nataniel otworzył szeroko oczy. Zaskoczony nie był w stanie nic z siebie wydusić. Zrobił minę nasuwającą skojarzenie z krową bezmyślnie przeżuwającą trawę na łące.

Nagranie rozpoczynała lecąca wróżka z motylimi skrzydełkami, sypiąca za sobą złoty pył. Postać rodem z dawnych baśni. Utworzył nazwę firmy, pisaną z dużych liter. Pod spodem pojawiła się dewiza przewodnia z sięganiem wzrokiem poza skraj obecnego poznania wszechświata.

– Dzień Dobry. W imieniu zarządu mam zaszczyt podziękować za zainteresowanie polskim oddziałem naszej firmy. Zgłoszenie chęci uczestnictwa w zmienianiu świata na lepsze. Największej przygody ludzkości od momentu osiągnięcia technologicznej osobliwości – mówił do nich stylizowany na wzór światowej sławy modelek, android – sekretarka. Ubrany w granatową garsonkę od żakietu. – Stworzenia nas. AI służącej wam ludziom. Rozpatrzymy zgłoszoną kandydaturę pracy. Odezwiemy do pana niebawem z podjętą w tym zakresie przez zarząd decyzją. Życzę miłego dnia. Do Widzenia. – Android o długich szarych włosach i syntetycznych, dodatkowych kocich uszach skłonił uprzejmie głową.

Nataniel przecierał oczy. Nie dowierzał w to co widział i słyszał.

– A widzisz kochanie! Nie mówiłam! – Narzeczona przytuliła się do niego czule. – Jeśli sam się o to nie postarasz, nikt do ciebie nie przyjdzie rozkładając pod nogami czerwonego dywanu.

***

Po tygodniu zaproszono go na rozmowę kwalifikacyjną do stolicy – Warszawy. Narzeczona dopilnowała, by przygotował czysty garnitur, szarą koszulę, kupiła mu nawet w CCC modne lakierki. Specjalnie na tę okazję. Rozpierała ją iście matczyna duma.

– Kochanie, zobaczysz to się nie uda. Gdzie ja tam do nich. – Jadł śniadanie przepełniony oceanem wątpliwości. – Lepiej dać je sobie uciąć za porządną gotówkę wprost do ręki. Kuźwa! A niech mi tam, będę najwyżej głuchy. – Łapał za końcówki dodatkowych kocich uszu.

– Nie próbuj mnie nawet denerwować! Dobrze ci radzę. Masz tam pojechać! Zrobić na nich wrażenie. Nie po to tyle się namęczyłam, by wyprowadzić ciebie na ludzi. – W głosie wyczuł rozkazujący ton, nie dopuszczający do siebie nawet sprzeciwu. Spojrzała na niego władczo, przenikliwym wzrokiem. Przełknął nerwowo ślinę, dotarł do niego sens słów kumpli: „Nigdy nie denerwuj kobiety! Mierzenie się ze wściekłą niewiastą jest jak dobrowolne wejście do klatki z wygłodniałym lwem. Nie wyjdziesz z niej żywy, w jednym kawałku.”

– Opcja druga to zostawić mnie dla innego. Skoro w grę nie wchodzi amputacja. – Znów nawiązał do nauk kumpli, gdy pomagała mu zapinać guziki szarej koszuli. Liczył na to, że już przeszła jej poranna złość na niego.

– Więcej się z nimi nie spotkasz! Już moja w tym głowa! Zaczniesz pracować dla Pixie, rozwiążemy nasze problemy finansowe. W końcu będziemy żyć na wyższym poziomie. Po co ci te pijaki? Zobacz co oni osiągnęli? Pracują w durnych korporacjach za grosze, obwiniają swoje partnerki o zniszczenie życia – prychnęła pogardliwie.

– Zero w nich ambicji, by osiągnąć w życiu coś więcej. A potem dziwią się, że zostają sami! Ty jesteś inny, dlatego się w tobie zakochałam. Dla tego z tobą jestem. Potrzebujesz kogoś takiego jak ja! Kto cię poprowadzi, byś się przypadkiem gdzieś nie zgubił po drodze. – Pocałowała go prosto w usta.

– Ale… ale… kochanie to są moi kumple. Nie mogę ich tak po prostu zostawić, bez słowa wyjaśnienia… – próbował zaprotestować.

– Chciałeś powiedzieć, byli kumple. – Narzeczona mrugnęła do niego wymownie.

***

Nataniel dowiedział się na rozmowie kwalifikacyjnej od androida – sekretarki, że polski oddział Pixie potrzebuje właśnie kogoś takiego jak on. Po AI przyszedł czas na technologie trans-humanistyczne. Przedłużanie życia ludzkiego za pomocą wszczepów płynnie połączonych z układem nerwowym. Próby wyeliminowania przewlekłych chorób takich jak rak, depresja, stwardnienie boczne rozsiane, udary mózgu. Wykształcenie miał wprost idealnie się do tego nadające. Czekało go projektowanie prototypowych wszczepów.

– Przepraszam bardzo. Dlaczego ktoś z samego zarządu nie przeprowadza rozmowy kwalifikacyjnej? – zapytał.

– Są zajęci ważniejszymi sprawami w Dubaju. Od wykonywania nudnych, rutynowych formalności mają przecież nas. – Android poprawił drogie okulary od Armaniego w różowych oprawkach. Zaczepione o syntetyczne ludzkie uszy. Dodano je by nadać maszynom obleczonym sztuczną skórą uroku. Zmniejszyć negatywne skutki doliny niesamowitości, naturalnie pojawiające się podczas kontaktu człowieka ze sztuczną inteligencją.

– Aha.

– Prawie bym zapomniała. – Android pstryknął palcami z długimi, białymi paznokciami. Zadziwiało jak bardzo technologia poszła w dwudziestym pierwszym wieku do przodu. Potrafiono już tworzyć postludzi. Podlegających własnej post – biologicznej ewolucji. Dla tego typu modeli funkcjonowała alternatywna nazwa: Fembot. Rzadziej stosowana, nie za bardzo też politycznie poprawna. – Najważniejsza sprawa! Będzie musiał pan wyrazić zgodę na połączenie przez nas swojego układu nerwowego ze wszczepami. W ramach testów in vivo.

– Co? – Nataniel na chwilę się zawahał. Był w kropce, nie mógł się nie zgodzić. Narzeczona wyrzuciła by go wtedy z domu, na bank.

Po tym wszystkim co dla niego zrobiła, by mógł tu dzisiaj rozmawiać z atrakcyjną Androidem – sekretarką. – Czy to bezpieczne? – Przełknął niepewnie ślinę.

– Ależ proszę się o to nie martwić zawczasu. Będzie to gdzieś tak? Hm… – Android poruszał zamyślony ustami w iście ludzki sposób. – Dopiero w czwartej fazie projektu. Będzie więc miał pan sporo czasu by przygotować na to organizm. Spokojnie nauczymy pana jak. W trakcie prac nad projektem. – Android uśmiechnął się.

***

Nataniel idąc w kierunku dworca Warszawa Główna kupił w kiosku paczkę długich, mocnych Leningtonów. Rzucił definitywnie palenie, gdy sześć lat temu poznał Antoninę, swoją czasami iście demoniczną narzeczoną. Imienniczkę bodajże najsłynniejszej francuskiej królowej. Dzisiaj jakoś tak naszła go ochota, by przypomnieć sobie ich smak. Sprawdzić czy z upływem czasu się nie zmienił. Właśnie dzwoniła jak poszło.

– I jak? – dopytywała przejęta.

– Przyjęli mnie – westchnął głęboko. Stojąc na peronie palił papierosa, drugą ręką trzymając smartphona przy ludzkim uchu. Nie chciał na razie mówić Antoninie o haczyku umowy. – Pogadamy jak wrócę, ok? Czekam na pociąg.

– Ok. Tak się cieszę, że masz pracę! Kocham cię mocno! Uczcimy to w nocy, zasłużyłeś. – Nie musiała tłumaczyć, zrozumiał aluzje. – Pa. – Przesłała mu gorącego całusa przez telefon.

– Jasne. Pa. – Powinien się cieszyć perspektywą seksu z narzeczoną w tą upojną noc. Wiadomo jak to jest w życiu, nie zawsze twoja partnerka ma ochotę. A to boli ją głowa, a to nie ma nastroju. Życiowe rozterki znane z autopsji, aż za dobrze wszystkim mężom. W środku coś mu mówiło, że właśnie oddał diabłu duszę. Nieodwołalnie podpisał cyrograf, skazujący na wieczne potępienie. Firma, której zarządu nikt nigdy nie widział na oczy. Wszystko załatwia kontaktując z resztą świata, za pośrednictwem androidów cholernie podobnych do ludzi. Kurwa! Może jednak trzeba było sprzedać kocie uszy – Wciągnął zamykając oczy, trujący dym papierosowy głęboko do płuc, niczym nieroztropny gówniarz. Po raz pierwszy smakujący fajki, dla szpanu przed kolesiami.

Wjeżdżający na stację superszybki, nowoczesny pociąg zmusił do wykonania ruchu. Polska zakupiła trzy lata temu całą serię takich od japońskiej firmy. Wprowadzone po raz pierwszy do służby w Sopoto – nadmorskim kurorcie, leżącym pośrodku odcinka łączącego ze sobą w prostej linii miasta: Ishinomaki w prefekturze Miyagi i Kamaishi w prefekturze Iwate. Stolicy nowinek technologicznych.

Unoszony za pomocą bardzo silnych elektromagnesów parę centymetrów nad ziemią, na nadprzewodnikowej poduszce. Do tej pory marzenie rodem z sci-fi. Rząd Polski musiał jednak wydać niewyobrażalną wręcz sumę pieniędzy na modernizację torowisk. Przystosować je do osiąganej prędkości. By wywiązać z danej obywatelom obietnicy, zadłużono się u wykonującej zlecenie Japonii.

 

Czerwiec Roku Pańskiego dwa tysiące dwudziestego szóstego

 

Zawieszony wysoko w stratosferze, otulony gęstą ozonową powłoką. Ukryty przed ziemskim obserwatorem wśród wibrujących strun. Ktoś kogo nie powinno w ogóle być. Obserwował, czekając na odpowiedni moment. Ludzie – niekoronowani Władcy Ziemi. Z tej perspektywy zaledwie nic nie znaczący pył rozproszony po powierzchni planety.

***

W piątek rano, do szpitala w Sydney zgłosił się pacjent. Mówił nieskładnie, co chwila o wszystkim zapominał.

– Kim pani jest? Jak się tu znalazłem? Jak się nazywam? – Patrzył, mrugając błędnymi oczyma. Poznawczo nieprzytomny.

– W szpitalu. Sam pan do nas przyszedł.

– Faktycznie! – odpowiedział stanowczo. Wykonał palcem wskazującym ( łac. digitus secundus ), powszechnie znany gest potwierdzenia. – Gdzie ja jestem? – Po pięciu minutach pytał znowu o to samo. Przekrzywiając zdumiony na bok głowę.

– W szpitalu, Proszę pana. – Cierpliwe pielęgniarki odpowiadały na powtarzane w kółko pytania, uspokajająco gładząc po wierzchu dłoni. Skórę pokrywała gęsta sieć zmarszczek. Znaczyły ją też niczym wyspy na oceanie naskórka ciemnobrązowe starcze plamy soczewicowate.

Lentigo senilis, doktorze! – Podnosiły mu wyżej lewą dłoń. – Zapominanie, utrata pamięci krótkotrwałej. Objawy jak przy Alzheimerze.

– To niemożliwe! – Doktor z w połowie białą brodą, oglądał je dokładnie. – Ile pacjent ma lat? – zapytał, drapiąc po dodatkowym kocim uchu na głowie.

– Trzydzieści pięć – odpowiedziała jedna z pielęgniarek, przeglądając kartę wpisową. Wieczorem w odległych New Delhi, stwierdzono wystąpienie podobnych objawów u grupki sześcioletnich dzieci.

***

Obudził ją dźwięk telefonu. Fragment piosenki Ayumi Hamasaki – popularnej na wyspach japońskich od lat piosenkarki pop. Zaspana sięgnęła po smartphon, leżący na nocnej szafce.

– Mamy sobotę. Co się stało, że dzwonisz o piątej rano? – odpowiedziała z półprzymkniętymi oczami. Przyłożyła telefon do normalnego – ludzkiego ucha zewnętrznego ( łac. auris externa ).

– Baka! Dziewczyno, włączaj natychmiast laptopa! Szybko! Baka! – Głośny, damski głos wbijał się głęboko w małżowinę. Dźwięczała od niego nieprzyjemnie błona bębenkowa ( łac. membrana tympani ). Mówił szybko i nerwowo, w wyraźnym podnieceniu.

– Stało się coś ważnego? Spałam, wiesz.

– Baka! Zobacz, co ja ci będę mówić, Olka. Baka! – wyłączyła rozmowę.

– Sama nie wiem, czemu się z nią przyjaźnie – głęboko westchnęła.

Podeszła do leżącego na stole laptopa. Czarną klapę znaczyło logo małej wróżki z motylimi skrzydełkami. Otwierając, przejechała od niechcenia opuszkiem palca wskazującego po ikonie mikrofonu.

– Włącz… – Pokręciła z dezaprobatą głową, uśmiechając krzywo. No właśnie co? Narwana, dziwna, gwałtowna. Istna Tsundere z anime – zaśmiała, opadając plecami na oparcie krzesła. Obróciła parę razy, wokół stołu, biurka i regału z książkami. – Włącz najnowsze wiadomości ze świata. – Zainstalowała spolszczenie najnowszego systemu operacyjnego Windows dwanaście by móc szybko na nim pracować. Jeden z pierwszych modeli Pixie z prototypową sztuczną inteligencją dostępnych na rynku. Wstała by zrobić herbatę o – cha. Głośno pstryknęła palcami, wiedząc co za chwilę nastąpi.

– Włączam bieżące wiadomości – Głos w aplikacji do rozpoznawania mowy, oznajmił znalezienie odpowiadających zapytań. Zalewając wrzątkiem z czajnika zieloną herbatę słyszała podekscytowanych dziennikarzy. Mówili po japońsku o wykryciu dwóch ognisk epidemicznych tajemniczej choroby w regionie Australii i Półwyspu Indyjskiego. Usiadła na krześle, popijając. Obydwoje mieli parę dużych zewnętrznych kocich uszu ( łac. auris externa homina – felis ) na głowie, oprócz tych normalnych – ludzkich. Tak samo jak wszyscy przedstawiciele gatunku: Człowieka rozumnego ( łac. Homo sapiens sapiens ), zamieszkującego planetę Ziemie od stuleci. Sprawa wyglądała na poważną.

 

***

Julka czekała w poniedziałek zdenerwowana na Aleksandrę przy rozsuwanych drzwiach. Obsługiwała je czuła na wszelki ruch fotokomórka. Zdążyła już grzecznie zmienić wierzchnie obuwie, na te szkolne. Obie ubrane w jasnogranatowe mundurki Gaku – Ran z logo szkoły.

Prywatne liceum w Sopoto, zbudowano z czerwonej, wypalanej cegły. Od samego początku stawiano tu nacisk na jak najwyższy poziom nauczania. Skupiano się głównie na naukach matematyczno – przyrodniczych. Przyciągając młodych matematyków i fizyków z całego świata. W przeciwieństwie do innych placówek oświatowych, szkoła nie ograniczała się tylko i wyłącznie do rdzennych Japończyków. Z chęcią przyjmowała każdego, zainteresowanego nauką w niej za odpowiednią cenę, rzecz jasna.

– Hej co tam, mała księżniczko? – Aleksandra zawołała do niej. Ta szybko zabrała palce z ust. – Postanowiłaś jeść lakier do paznokci – zażartowała.

– Chodź, chcę ci coś pokazać! Baka! – Złapała Olkę za rękę. – Ma to związek z tymi wiadomościami z Australii i Indii. – Zaciągnęła koleżankę na pobliską ławkę. Wyciągnęła książkę w brązowej okładce. Obserwowała nieufnie uczniów przechodzących szkolnym korytarzem. – Baka! Baka! Baka! – powtarzała bezwiednie, wodząc za nimi oczami.

– Uważaj byś przypadkiem nie nabawiła się Nerwicy Natręctw. Kompulsywnie powtarzasz to słówko, cokolwiek by się wokół nie działo.

– Baka! Słuchaj, bo to ważne! – Julka złapała ją mocno za ramię. Pojedynczy rzut okiem, pozwolił domyśleć się, że faktycznie obgryzała paznokcie. Widać było objedzony gdzieniegdzie niebieski lakier.

– Oni to przewidzieli! Baka! Zarazę, starzenie w pięć minut! Wszystko zaczyna układać w logiczną całość! Baka!

– Julka? Kto i co przewidział? Dwa nic nieznaczące incydenty! Mało to jest różnych chorób zakaźnych na świecie?

– Baka! Książka babci. Dała mi ją w prezencie, gdy wylatywałam do Japonii. Poczytaj, zobaczysz, że nie zwariowałam! Baka! Eliza nie chciała by tego nawet dotknąć. – Wręczyła książkę Olce. – Oddaj mi ją tylko potem! – Przytuliła jak nigdy przedtem. Nie miała w zwyczaju okazywać na zewnątrz uczuć. Nie pozwalała nikomu zbliżyć do siebie emocjonalnie. – Do zobaczenia, na lekcjach. – Wstała. Udała na pierwsze piętro po najbliższych schodach.

Poczet Proroków” – Aleksandra przeczytała na stronie tytułowej. Szybko przerzuciła by zorientować się o czym jest. „Baba Wanga, bułgarska mistyczka, jasnowidząca niewidoma znachorka.” – Otworzyła na stronie, gdzie widniało zdjęcie staruszki w chuście, przewiązanej wokół dodatkowych kocich uszu na głowie. Dalszą lekturę przerwał melodyjny dźwięk dzwonka. Zamknęła ją, udając się za Julką do klasy. W połowie drogi na schodach, uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

– Głupia! Przecież nie zmieniłam butów. Mała tsundere mnie totalnie skołowała z tą książką. – Biorąc „Poczet Proroków” pod pachę, cofnęła się jeszcze szybko na dół do głównego holu z szafkami.

Nauczyciel na lekcjach również napomniał o sobotnich doniesieniach. Julka odwróciła głowę za siebie szybkim ruchem. Spoglądając w oczy siedzących za nią Aleksandry i Elizy pisnęła. – Baka! A nie mówiłam. – Dziewczyny spojrzały po sobie wymownie, wiedząc jaka jest.

***

Po szkole usiadła w dużym pokoju z o – cha w dłoni. Otworzyła na kolejnej losowej stronie. Nie mogła teraz jak na złość znaleźć tej z bułgarską staruszką.

„Pau, Verona, Vincennes, Saragossa. Z dalekich mieczy ziemia będzie mokra od krwi. Olbrzymia plaga dotrze do wielkiej skorupy, Bliskie zbawienie, ale lekarstwo jest daleko.” Nostradamus, 75 Czterowiersz, III centuria

– Mistycyzm. Pseudonauka – prychnęła pogardliwie. – Przyszłości nie da się ściśle przewidzieć! Na poziomie kwantowym, świat z natury jest przecież losowy – głośno skomentowała, popijając łyk zielonej herbaty. Nie zrażona jawnym faktem naginania elementarnych praw natury, czytała dalej. „Nostradamus wierzył w nadejście wielkiej zarazy, która spadnie niespodziewanie na świat.” Ok, powiedzmy – Zatoczyła oczami, popijając gorący napój. Oparła głowę na dłoni. Przerzucała kartki, nie miała siły ani ochoty czytać od deski do deski.

Marginesy wypełniały znacznie dla niej ciekawsze od głównego tekstu, odręczne notatki Julki: „Baka! To nie ma sensu! Wewnętrznie jednak nie daje mi spokoju! Babciu, a co jeśli fizyka, się myli? Baka! Nie znali się! Opisują zbieżne wydarzenia! Odległe czasy, miejsca… Obserwacyjna Zasada Kosmologiczna? Niezależnie z jakiego punktu widzisz świat, zobaczysz to samo. Użyjesz tylko innych terminów, by to opisać. Obiektywna rzeczywistość? Babciu, baka, dziwne to wszystko! Świat, życie, istnienie! Baka! Babciu, co jest prawdą? Gdzie jej szukać? Czuję się stale taka zagubiona w świecie ludzi.”

– Najwyraźniej o nich zapomniała. – Przejechała palcem po czarnym tuszu. Po raz pierwszy miała dostęp do umysłu przyjaciółki. Emergentny ale zawsze. – Zabiła by mnie, gdyby się dowiedziała – zaśmiała głośno.

***

Na świecie notowano kolejne izolowane przypadki nagłego starzenia. Pojedyncze ogniska epidemiczne. Nie dało nazwać się tego epidemią. Nie znano czynnika etiologicznego, wektorów rozprzestrzeniania. Nową chorobę ochrzczono mianem: Symultanicznej Starości. Wiadomości o nich, nikły gdzieś w cieniu codziennych spraw. Zabieganego życia. Domowych obowiązków, rodziny, pracy, szkoły. Zależnie od wieku, inne były to priorytety. Światowe media zajęte jak zawsze geopolityką. Napięciem na linii wschód – zachód. Chiny – USA. Terroryzmem, wyborami prezydenckimi w wielu krajach. Julka uspokoiła się trochę, wróciła do „normalności”. Chociaż w jej przypadku to słowo użyte nad wyraz. Trzema słowami to ujmując, nudna proza życia.

***

Popołudniami po szkole oddawała się lekturze. Dowiedziała, że świat, czekać ma po kolei. Panowanie Antychrysta, Wielka Zaraza, zapoczątkowana nią trzecia Wojna Światowa. Nazywana w tekście Ostateczną Wojną Dobra ze Złem. Stąd pewnie obsesja Julki? Złowieszcza interpretacja sporadycznych doniesień ze świata. – Podniosła brew, zastanawiając nad tym wszystkim. Dochodziły do niej wiadomości ze świata. W Japonii było póki co bezpiecznie. Nie działo się nic niepokojącego. Od dzwoniących częściej niż zwykle, zaniepokojonych całą tą przedziwną sytuacją rodziców, wiedziała że w Polsce podobnie. Popijając nieodzowną zieloną herbatę o – cha, odrywała co pewien czas, brązowe oczy od tekstu. By chwilę od niego odpoczęły. Skupiała wtedy uwagę na zdjęciach ukochanej cioci i rodziców. Stały oprawione w ramki obok książek traktujących o fizyce, na półce jasnobrązowego regału.

To jeszcze nic! Niezależnie od tego wszystkiego Baba Wanga, wieszczy opanowanie przez ludzki gatunek podróży w czasie. Kontakt ludzkości z kosmitami! W odległej przyszłości zaś z samym Bogiem! Dotarcie do granic obserwowalnego Wszechświata – zajrzenie za kurtynę wszelkich tajemnic. Wywołanie tym ostatecznego końca czasów! Co by nie powiedzieć, oryginalne mroczne sci – fi. Babcia miała bogatą fantazję. Szkoda że nie zaczęła pisać w tej konwencji opowiadań, powieści.

– Taa, na pewno. Już to widzę. Jakim cudem? Skoro wszechświat wiecznie ekspanduje? – komentowała, nie mogąc powstrzymać się od kąśliwych uwag.

 

Lipiec Roku Pańskiego dwa tysiące dwudziestego szóstego

 

Jeszcze miesiąc temu nikt by w to nie uwierzył. Dzisiaj wydawało, że z dnia na dzień robi się coraz gorzej i gorzej. Świat stawał pomału lokomotywą ślepo pędzącą bez maszynisty w dół urwiska. Tonącym okrętem, z którego nie było ucieczki. Gdyż na zewnątrz nie istnieje przecież nic innego, oprócz niego. Wykryto już ponad sto tysięcy ognisk choroby w różnych miejscach świata. Liczba zarażeń i zgonów rosła lawinowo z dnia na dzień. Państwa wprowadziły u siebie stan epidemii. Odwołano loty, zakazano podróży międzynarodowych. Ogłoszono godziny policyjne. Nie znając źródła, ani wektorów zakażenia nic to nie dało! Przyczyny zarazy pozostawały nieuchwytne. Na pewno nie była to droga kropelkowa, tym bardziej woda, żywność. Przeprowadzone na prędko badania nie wykazały dodatniej statystycznie korelacji z pierwotnie zwierzęcym rezerwuarem. Wcześniejsze światowe zarazy jak dżumę, cholerę roznosiły bytujące na szczurach wędrownych ( łac. Rattus norvegicus ), pchły ( łac. Siphonaptera ). Tu nic na to nie wskazywało. Spadła gwałtownie na świat, dosłownie tak jak by bez widocznej przyczyny. Aleksandrze z trudem przyszło przyznać pewnego dnia racje Julce.

– Baka! A nie mówiłam! W książce babci napisano prawdę! Baka! – powtarzała, z wyrazem triumfu w głosie. Rodzicie dziewczyn nie mogli przylecieć z Polski. Z powodu zamknięcia granic. Były same. Zdane na siebie.

***

Julka wpadła do mieszkania Aleksandry, cała zapłakana i roztrzęsiona. Oparła plecami o drzwi. Z ręką na piersiach, ciężko oddychała, łapiąc każdy dech.

– Baka! Muszę się umyć, szybko!

Dosłownie zdzierała z siebie ubranie. Nie zdążyła nawet wyjaśnić co się stało. Usłyszały bowiem, że obok mieszkania w pobliskim sklepiku dzieje się istny rwetes. Ze znajdującego się pomiędzy blokami posterunku policji Kōban, płynęły komunikaty ostrzegające. O tym, by pozostać w domu. Wykryto przypadek Symultanicznej Starości. Zaledwie dwudziestu – ośmiu letni, facet na oczach klientów, dosłownie zestarzał w pięć minut. Nim wezwano pomoc, zabił go rozległy udar mózgu, połączony z zawałem serca.

– Baka, widziałam to! Stał, przy mnie! Baka! – Dobiegały je krzyki zdenerwowanej Julki, biorącej prysznic.

– Wiesz, że to nic nie da.

– Nie wiedzą jak się roznosi.

– Rozwija.

– Skąd się bierze. Kto jest podatny, a kto nie. – Weszły do łazienki, próbując ją uspokoić. Mało to jednak dało. Julia szorowała gąbką skórę, pokrytą licznymi znamionami i pieprzykami z zawziętością.

***

Przez kolejne dni nic się takie nie działo. Julka miewała tylko koszmary, budząc tym przyjaciółki w środku nocy. Spała w małym pokoju. Przeniosła z Elizą do dwupokojowego mieszkania cioci Aleksandry w jednym z polskich osiedli w Sopoto. Założyła go w późnych latach siedemdziesiątych grupa imigrantów szukających szczęścia w kraju kwitnącej wiśni. Mających dosyć szarych komunistycznych realiów. Domy wybudowano tu na wzór osiedli spółdzielczych. Mocno ją to wyróżniało wśród miejscowej, wielowiekowej architektury. Ciocia Olki zaraz po przyjeździe posadziła przed jednym z kremowo – żółtych, czteropiętrowych bloków, trzy Topole Kanadyjskie ( łac. Populus x canadensis ). Później zbudowano naprzeciwko nich tradycyjną świątynie Shintō, łagodząc trochę tym samym głębokie kontrasty kulturowe.

Sierpień dwa tysiące dwudziestego szóstego Roku Pańskiego

Główna ulica Sopoto – dawniej zatłoczona po brzegi ludźmi, dzisiaj strasząca pustkami. Włóczyła się po niej garstka odważnych Japończyków. Elegancko ubrany facet z torbą na laptopa. Nastolatka w stroju sweet lolity, cosplejująca postać z anime, opartego o Alicję w Krainie Czarów. Byli to ci z Japończyków, którzy wyśmiewali sensowność restrykcji. Poddających istnienie pandemii Symultanicznej Starości w wątpliwość. Nazywających ją ironicznie plandemią, jawną próbą globalnego wprowadzenia Nowego Porządku Świata ( NWO ). Większość jednak przestraszona do żywego siedziała szczelnie zamknięta w domach. Zrezygnowała z przyjemności, wygody życia. Dzięki informatycznym produktom Pixie, mogła bez problemu uczyć się i zdalnie pracować. Rozwiązanie takie wprowadziła u siebie później większość państw, wzorując na przezornej mądrości Azjatów. Z pomiędzy gnanych silnym wiatrem kłębiastych cumulusów, wyłonił się gigantyczny tęczowy trójkąt. Miał z dobry kilometr szerokości. Zalał okolicę ogłuszającym brzęczeniem roju wściekłych pszczół. Ludzie na ulicy zadzierali głowę do góry.

– Nani? – pytali. Zdumieni niecodziennym nawet jak na japońskie standardy widokiem. Pomiędzy nimi przemieszczała się, przenikająca ich zabawna, zwiewna mgiełka. Zauważono go na radarach oddalonego o pięćset kilometrów wojskowego lotniska. Padł rozkaz poderwania w celu przechwycenia celu eskadry myśliwców Mitsubishi F-2.

Zanim piloci zbliżyli się w maszynach do strefy kontaktu, obiekt zniknął wzbudzając rozchodzące po niebie koncentryczne fale grawitacyjne. Traktując czasoprzestrzeń jak powierzchnię wody, do której wrzucono kamień.

***

– Baka! Nie chcę umierać! Baka!

– Boże! Co się dzieje! – Krzyki Julki, podniosły gwałtownie Elizę na łóżku. Wyrywając z głębokiego snu. Za długo było spokojnie. Wstała budząc śpiącą w łóżku obok Aleksandrę.

Olka, wstawaj, proszę cię! Coś niedobrego dzieje się z Julką! – Eliza płakała.

– Co jest? Co się dzieje? Znowu ma koszmary?– Zaspana Aleksandra, otwierała powoli powieki. Ziewała.

Obok nich kręciła się zwiewna mgiełka, zaaferowane nie zwróciły kompletnie na ten fakt uwagi. Pobiegły do małego pokoju, dwa razy ją całkowicie rozwiewając.

– Boże! Tylko nie to! – Aleksandra zatrzymała się w progu małego pokoju. Eliza trzymając Olkę za ramiona, wychylała ostrożnie głowę zza jej pleców. Julka leżała z otwartymi oczami. Skórę dłoni znaczyły kanały zmarszczek i ciemne rozlane plamy starcze.

– Julka? – Olka płacząc podnosiła jej dłoń. Drugą ręką zasłaniając sobie usta. Eliza bezskutecznie próbowała dodzwonić się po pomoc. Miasto ogarnął istny chaos. Słychać było burzące nocną ciszę sygnały karetek.

– Baka! Nie chce umierać! Baka! – Julka powtarzała natrętnie. Wbiła na moment jasnozielone oczy w pewien punkt pokoju. Tak jak by zobaczyła tam coś czego nie powinna była w ogóle widzieć. Zmrużyła oczy. Złapały ją nagle okropne duszności. Źrenice rozszerzyły. Patrzyła błędnie na Aleksandrę, mętnym wzrokiem. Niewyraźnie bełkocząc. Karetka przyjechała dopiero po półtorej – godzinie, stwierdzając zgon. Przyczyna śmierci: ostra niewydolność płuc, połączona z rozległym udarem mózgu. Kolejna młoda ofiara szalejącej zarazy. Zwiększająca tylko jej mordercze statystyki. Dziewczyny zostały zabrane na obserwacje, musiały się spakować w dziesięć minut. W szpitalu zostały poddane dwutygodniowej kwarantannie. Nie powiedziano im dokładnie co zrobiono z ciałem Julki. Ponoć odbył się formalny pogrzeb w katolickim stylu. Jako polce nie przysługiwała jej tradycyjna shintoistyczna ceremonia. Jedynie ksiądz, lekarz, dwójka policjantów oraz towarzyszące im wojsko. Zapewniające ochronę. Tyle wiedziały.

***

– Co teraz zrobimy? – Eliza wpatrywała się w brązowe oczy przyjaciółki. Wracały do domu szybkim nowoczesnym pociągiem. Unoszonym za pomocą potężnych elektromagnesów na nadprzewodnikowej poduszce. Stanowiącej dla niego tory kolejowe.

– Nie oddałam jej książki babci. – Aleksandra uśmiechała pogrążona w myślach.

– Co? – Eliza zamrugała, długimi, czarnymi rzęsami. – Dziewczyno, jakie to ma teraz znaczenie!

Nieliczni podróżni obecni w przedziale zachowywali zalecany metrowy dystans społeczny w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystawienia się na ekspozycję zarażenia. Wielu ubierało maski ochronne, zaczepione o normalne – ludzkie uszy. Wierzyli że w ten sposób chronią się przed szalejącą na świecie zarazą. Ich noszenie nie było jednak prawnie obowiązkowe. Gdy wysiadły ujrzały latające nad głowami drony policyjne, eskadrę wojskowych myśliwców przecinającą niebo. Usłyszały komunikaty zalecające zachowanie wszelkich środków ostrożności. W przeważającej mierze było to pozostanie w domu. Na zewnątrz wychodzić tylko w naprawdę niezbędnych okolicznościach.

– Co dalej? – Eliza powtórzyła pytanie. Nieustępliwie spoglądała Olce w oczy.

– Spójrz, Sakura dawno już opadła! – Ta ewidentnie unikała odpowiedzi. – Kamikadze w czasach drugiej wojny światowej wybrali sobie ją za symbol, malowany na kadłubach samolotów. Ulotność ludzkiego życia. Metafora wiecznego przemijania czasu. – Wzięła do ręki garść zwiędłych, dawniej pięknie różowych płatków, opadłych na trotuar. Nikt nie przejmował się już sprzątaniem ulic.

– Olka! Przestań! Proszę cię! Musimy o tym pogadać! – Eliza zdenerwowała się. – Wiem że to trudne. Była mi bliższa niż przyjaciółka… – Odwróciła zawstydzona na bok głowę.

– Nie uciekam od tego. Nie wrócimy jej życia. Musimy to przetrwać! Chociażby dla niej, Eliza. Chociażby dla niej. – Podeszła do niej. Przytulając przyjaciółkę.

– Tak mi jej brakuje… tego jej denerwującego baka… wybuchów złości… – Ciężkie łzy Elizy kapały na chodnik.

– Mi też, mi też…

***

Eliza malowała się przed lustrem. Gdy obudziła dzisiaj rano, dziwnie drżała jej prawa dłoń.

Czuła towarzyszący temu lekki, mrowiący ból mięśni, promieniujący w górę przedramienia, ramienia i prawej strony obręczy barkowej. Przeszkadzał w wykonywaniu codziennych czynności. W czasie śniadania, musiała ją przytrzymywać lewą by nie wypadł jej widelec. Polscy emigranci, przynieśli na wyspy zachodnią etykietę spożywania posiłków. Nie chcieli się zasymilować, nie przejmując zwyczaju jedzenia pałeczkami. Wzbudziła tym zainteresowanie Aleksandry.

– Co ci jest? – Olka podniosła brew.

– Od rana dokucza mi prawa dłoń. Boli i dziwnie drży – Eliza odpowiedziała z grymasem bólu. Poruszając przed twarzą dokuczającą dłonią.

– Hm? – Aleksandra zamyśliła się.

– Nie przejmuj się mną, kochanie. To pewnie reakcja na stres ostatnich tygodni. – Eliza uśmiechnęła się najbardziej uroczo jak tylko potrafiła, próbując zbagatelizować problem.

Od czasu nagłego wybuchu pandemii lekcje w prywatnym liceum do którego uczęszczały odbywały się zdalnie poprzez internet.

– Auu – Eliza cicho pojękiwała krzywiąc z bólu, siedząc obok Aleksandry. Dokuczająca prawa dłoń, przeszkadzała w skupieniu na omawianym materiale.

***

Dni szybko mijały, sytuacja na scenie teatru świata przybierała coraz dramatyczniejszy przebieg. Do zarazy, żeby tego było jeszcze mało, doszły seria tajemniczych zaginięć ludzi oraz niepokoje społeczne. Wschód wyraźnie dążył do otwartego konfliktu zbrojnego z Zachodem. Słyszano przerażające brzęczenie roju wściekłych pszczół, rozchodzące wśród chmur na niebie. Religijni fundamentaliści głosili, że to zapowiadane w biblijnej Apokalipsie trąby jerychońskie zwiastujące nadejście czasów ostatecznych. Anioły dmą w nie z rozkazu Boga. Wiązano to wszystko z obserwacjami tęczowego trójkąta. Gdzieś też przepadł zarząd Pixie – Wróżki. Właściwie prawdę powiedziawszy nikt go nigdy nie widział na oczy, tak jak by w ogóle nie istniał. Wszyscy korzystali z niemal magicznych technologii tej informatycznej korporacji, nic o niej bliżej nie wiedząc. Nikt nie zadawał na ten temat odpowiednich pytań. Po co zresztą! Ważne było, że działały ułatwiając codzienne życie.

Dziewczyny wybrały się w pogodną niedzielę na spacer do parku. Byle nie siedzieć w domu, oderwać myśli od apokalipsy, której były naocznymi świadkami. O zmarłej Julce. Kto wie, może to ostatni raz, gdy do niego idą. Być może niebawem dołączą do przyjaciółki w bliżej nieodgadnionych zaświatach.

Gdy szły, dobiegały je z oddali odgłosy mszy, przeprowadzanej w jednym z trzech kościołów, zbudowanych przez katolicką wspólnotę religijną w Sopoto. O dziwo władze Japonii nie zamknęły katolickich świątyń, decydując się z kolei na taki krok w stosunku do tradycyjnych shintōistycznych chramów. Miały na uwadze parę nieprzyjemnych incydentów z przeszłości. Gdy katolickie mniejszości etniczne wychodziły na ulicę, wzburzone w ich mniemaniu atakami na wiarę, po próbach zamknięcia świątyń w nagłych kryzysowych sytuacjach. Protesty na ulicach w czasie pandemii były by zaś niepotrzebnym zaognieniem.

– Myślisz, że to wszystko prawda? – Eliza położyła głowę na piersiach Aleksandry. Końcówki dodatkowych kocich uszu muskały spód jej nosa. – To co napisano w tej cholernej książce? – Przerzucała strony książki Julki.

– Dwa miesiące temu powiedziała bym, że to czyste szaleństwo – Aleksandra westchnęła. – Dzisiaj sama nie wiem co o tym wszystkim myśleć. – Obie podniosły wzrok do góry. Nad ich głowami przelatywała już druga tego dnia eskadra myśliwców Mitsubishi F-2. Przywykły do tego widoku. Wiedziały że wojska na całym świecie zawzięcie szukają tajemniczego trójkąta. Ten pomimo niewyobrażalnych wręcz rozmiarów, zdawał się być zawsze o krok dalej. Bawił z Władcami Ziemi w grę. Potrafił pojawić się jakby znikąd, po czym znikać równie szybko z pola widzenia. Nad Egiptem strącił pięć myśliwców, wywołaniem gwałtownych zaburzeń czasoprzestrzeni. Nad terytorium USA, wysłane w jego stronę inteligentne rakiety, kompletnie zgłupiały za cel obierając sobie, próbujące osaczyć go z tyłu wojskowe myśliwce. Ich szczątki spadły na terytorium Kalifornii. Zmarłym pilotom oddano hołd, podkreślając ich odwagę. Wszystko z charakterystycznym dla Ameryki pompatycznym stylem. Dysponował nieziemską wręcz technologią, zaprzeczającą zdawało by się wszelkim znanym nam prawom fizyki.

– Jedyna rzecz jaka nam po niej pozostała. – Z oczu Elizy popłynęły łzy.

– Chodo – Aleksandra odpowiedziała smutno po japońsku.

Rodzice dzwonili do nich codziennie. Wypominali wyjazd do Japonii. Kto by jednak wtedy przypuszczał, że za parę lat na ziemi – błękitnej planecie, trzeciej w kolejności, licząc od słońca rozpęta się istne piekło. W Polsce zaczynało robić się podobnie jak tu. Władze zdecydowały się na podjęcie decyzji o zamknięciu na pewien czas krajowej gospodarki. Czyli tak zwany twardy lockdawn.

– Olka! – Eliza spojrzała przyjaciółce głęboko w brązowe oczy.

– Nani? – Olka zapytała z lekkim uśmiechem na ustach.

– Mogę mieć do ciebie prośbę? – Eliza odwróciła na bok głowę. – Gdyby to cholerstwo zaatakowało mnie pierwszą, nie dzwoń po pomoc!

– Co? – Aleksandrę aż zapowietrzyło.

– Nie chce by zabrali mnie tak jak Julkę! Nie chce umierać sama! Z dala od ciebie! – Wtuliła się zapłakana. – Chce by śmierć przyszła po mnie, tam gdzie czuję się bezpieczna! Błagam cię! Przyrzeknij, że nie zadzwonisz? – Eliza położyła jej dłoń na sercu.

– Chodo… przyrzekam – Aleksandra odpowiedziała zmieszana.

– A gdy już będzie po wszystkim gdzieś mnie pochowaj. Ja przyrzekam ci, że zrobię tak samo, gdy to ty pierwsza odejdziesz.

Gdy wracały przed kościołem stało wojsko. Dawno już wcielono do służby łudząco emulujące człowieka androidy ze stajni wróżki. Wyposażone w sztuczną inteligencję zdolną do samodzielnego podejmowania decyzji. Genetyczne algorytmy oparte na zmodernizowanym języku LIPS, umożliwiające ciągłe uczenie się na podstawie obserwacji. Odbioru w czasie rzeczywistym, płynącego ze świata strumienia bodźców. Towarzyszyła im policja i trójka lekarzy, ubranych w szczelne kombinezony ochronne, maski z rurką i goglami. Wynosili dwa ciała, przykryte białym materiałem. Eliza pisnęła, skrywając głowę za plecami Aleksandry. W pamięć wryła się im obu scena umierającej Julki. Spod jednego z materiałów wysunęła ręka. Eliza zrobiła biała niczym ściana. Powróciły dręczące ją demony, wyparte do podświadomości. Aleksandra spojrzała w tym kierunku, ten sam widok co wtedy. Dłoń pokryta zmarszczkami i ciemnymi plamami starczymi. Poczuła jak cofa się jej śniadanie. Zrobiło niedobrze.

– Chodźmy stąd! Nie chce na to wszystko patrzeć! – Eliza ją poganiała.

***

Następnego dnia Eliza w odbiciu lustra dostrzegła coś co ją przeraziło. Przez prawą dłoń przebiegała sieć zmarszczek.

– Nie, nie, nie… – powiedziała do siebie. Upuściła tusz do rzęs i szminkę. Ubierała w tym dniu rękawiczki, byle tylko Aleksandra tego nie zauważyła, nie chciała jej martwić.

– Zimno ci? – Aleksandra zapytała podczas obiadu.

– Nie. Czemu pytasz? – Eliza udała zdziwioną.

– Nosisz rękawiczki w domu. – Aleksandra podniosła brew, wskazując na nie trzymanym w dłoni widelcem. – Coś się stało?

– Nie… tak… mi… wygodnie… – Eliza uciekała na boki wzrokiem.

– Dziwnie się zachowujesz. – Aleksandra wstała, podchodząc do niej. Wzięła jej dłoń, ściągając rękawiczkę.

– Kurwa! Tylko nie to! – Zaklęła, robiąc krzywą minę, widząc zmarszczki na dłoni Elizy. – Miałaś zamiar mi o tym nie mówić, prawda?

– Błagam cię nie dzwoń po pomoc! Nie rób tego! Nie chce skończyć jak Julka! Pamiętasz przecież co mi obiecałaś! – Złapała Olkę za ramię. – Jeśli mam umrzeć, wolę by stało się to tu! Z tobą! A nie wywieziona nie wiadomo gdzie! – Patrzała błagalnym wzrokiem.

Stan Elizy pogarszał się z godziny na godzinę. Aleksandra położyła ją na czerwono – czarnym dywanie w małym pokoju. Znaczyły go brudno szaro – niebieskie wymyślne wzory. Uklękła przy niej.

– Zawsze będę cię pamiętać. – Eliza wyciągnęła pokrytą zmarszczkami i starczymi plamami dłoń, dotykając policzka Aleksandry. Długim pomalowanym na pomarańczowo paznokciem, wyrysowując na nim grecką literę ψ. Ostatni raz dotykała małego, czarnego tatuażu gwiazdy pod prawym okiem. – Julka była typową tsundere, mnie nazywano kūdere a ty… Hm, zawsze oderwana od rzeczywistości marzycielka. W ich oczach byłaś, uroczą dandere. Hm, te stereotypy postaci – Eliza uśmiechała się, patrząc głęboko w brązowe oczy przyjaciółki. – Niezależna.

– Tak mi przykro! Wybacz mi! Nie zdołałam uratować ciebie, Julki! – Aleksandra ryczała jak małe dziecko.

– Wszystko będzie dobrze. Nie płacz, jeszcze dokonasz nowego renesansu w fizyce, za nas trzy. Udowodnisz, że Everett faktycznie się nie mylił co do natury funkcji falowej. Obiecuję ci! Wspomnisz moje słowa. – Eliza zesztywniała, wzrok utkwił w miejscu. Nie żyła.

– Nie, nie, nie! Boże! Dlaczego odbierasz mi wszystko, co kocham?! – Podnosząc sztywniejące ciało przyjaciółki, wtuliła się w nie.

 

Wrzesień Roku Pańskiego dwa tysiące dwudziestego szóstego

 

Projekt Pixie w który wciągnięto Nataniela wszedł w czwarty etap. Zgodnie z umową, musiał się poddać operacji połączenia układu nerwowego z pierwszą generacją własnoręcznie projektowanych wszczepów. Miało to pomóc, w sprawdzeniu jak ludzki organizm reaguje na próbę zunifikowania go ze złożoną elektroniką w biologicznym środowisku in vivo. Wszystko zbiegło się z wybuchem Pandemii Symultanicznej Starości na świecie.

Firmę w której pracowała Antonina, zamknięto z dnia na dzień. Teraz obowiązek ich utrzymania spadł tylko na niego jednego. Na szczęście pracę przy projektowaniu, programowaniu wszczepów mógł wykonywać zdalnie z domu. Codziennie wieczorem przed pójściem spać, musiał też pisać raporty o własnym stanie zdrowia. Uzupełniać przy – życiowymi notatkami dziennik działania wszczepów. Uważać na wszelkie mogące się pojawić w każdej chwili działania niepożądane. Należało je bezzwłocznie zgłosić.

***

Oglądali właśnie wiadomości ze świata. Rosło napięcie między Chinami a światem zachodu. Chińczycy jakby kompletnie nie przejmowali się szalejącą pandemią. Realizując sobie tylko znane interesy zagraniczne. Sterowane sztuczną inteligencją supersoniczne rakiety Państwa Środka, poprzez chwilowy błąd algorytmu zbłądziły, trafiając w wybrzeże Indii. Zatopiły trzy kutry rybackie. Śmierć na miejscu poniosły załogi hinduskich rybaków.

Armie skupiły całą swoją uwagę na tajemniczym, tęczowym trójkącie, który pojawił się dosłownie znikąd. Tocząc z nim niepomyślne dla siebie boje.

W Japonii ludzie wyszli gromadnie na ulicę, co zdarzyło się bodajże pierwszy raz w nowożytnej historii świata. Nataniel z Antoniną zrobili wielkie oczy, na wieść o podpaleniu shintōistycznego chramu. Symbolu nieśmiertelnej władzy cesarza. Antonina mocniej wtuliła się w ramię Nataniela. Końcówki jej dodatkowych kocich uszu pocierały o gruby materiał bluzy z kapturem. Atawistycznie czuła lęk. Bieg zdarzeń,jaki obrała historia, towarzysząca im gęstniejąca aura niepokoju ewidentnie wskazywały ze na coś się szykuje. Na pewno nic dobrego. W Polsce władze zmuszone zostały do wprowadzenia całkowitego lockdawnu.

– Słucham? – Przyłożył smarphon do ludzkiego ucha. Z inteligentnego iphona, którego dostał od Pixie, bał się na razie korzystać.

– Panie Natanielu… pańska matka… Ona nie żyje… – Dzwoniła opiekunka. Dwudziestoletnia studentka marketingu i zarządzania, zajmująca się jego cierpiąca na schizofrenię mamą.

– Co? – wymamrotał nie wyraźnie. Drżały mu wargi. Oczy o różnokolorowych tęczówkach wpadły w błędne koliste ruchy.

– Proszę przyjechać, jest tu wojsko, policja. Chcą z Panem rozmawiać osobiście.

– Dobrze… – zdołał z siebie wydusić.

Poderwał się z kanapy.

– Kochanie? – Antonina spojrzała na niego zdumiona.

– Później, później! – Z szaleństwem wymalowanym na twarzy, ubierał prochowiec od ojca.

Wybiegł z mieszkania zostawiając za sobą uchylone drzwi wejściowe. Antonina słyszała jego kroki na schodach. Idąc do korytarza zamknąć drzwi, dostrzegła ze ubrał drogie lakierki. Kupiła mu je w CCC jako prezent, na nową drogę życia. Pojechał w nich wtedy na rozmowę kwalifikacyjną do Warszawy.

Wszczepy pierwszej generacji kontrolowały pracę mięśni. Opóźniając ich kurczenie, pozwalały bardziej ergonomicznie zagospodarować energię organizmu. Dzięki nim biegł szybciej, praktycznie nie czując zmęczenia. Pod blokiem stały stalowoszare policyjne radiowozy patrolowe BMW serii trzeciej, cztery karetki i dwa passaty. Oznaczone po środku zgniłozielonym paskiem ze skrótem ŻW.

Na górze zatrzymał go ubrany cały na biało mężczyzna. Słychać było świst wdechów i wydechów spod ochronnej maski z rurką.

– Proszę to założyć. – Podał mu taką samą maskę i biały kombinezon ochronny. – Procedury WHO, względy bezpieczeństwa. – Materiał maski idealnie dopasował się do dodatkowych kocich uszu na głowie.

– Za mną. – Wskazał Natanielowi ręką, by poszedł za nim.

Wojskowy android przepytywał w pokoju zapłakaną opiekunkę mamy.

– Znalazłam ją. Siedziała w fotelu. Już miała te cholerne zmarszczki i ciemne plamy. – Świat przywykł już do wszędobylskiej obecności sztucznej inteligencji. Pixie ściśle współpracowało z wojskiem, rządem wielu krajów.

– Wczoraj, jak się zachowywała? Normalnie? Coś cię zaniepokoiło? Wskazywało może na obecność zarazy?

– Nie, nic… – Opiekunka przygryzała wargi. Uciekała wzrokiem na bok. Nie miała odwagi spojrzeć w niemal ludzkie oczy androida. – Miała tylko te swoje „normalne” wizje. Mówiła, że trójkąt pochodzi z bardzo daleka. Przybył nim ktoś kogo nie powinno w ogóle być.

– Hmm… – Android zastanawiał się sporządzając służbową notatkę dla swojego ludzkiego przełożonego.

– Pani Wróblewska nazywała go Wielkim Nieprzyjacielem Człowieka – Opiekunka zawahała się, przykładając lewą dłoń do ust. – Będę mieć kłopoty?

– Lekarze zabiorą cię do szpitala na obserwacje. Zgodnie z rozporządzeniem musisz zostać poddana dwutygodniowej kwarantannie. Miałaś kontakt z zarażoną Symultaniczną Starością. – Android przywołał do siebie gestem dłoni, jednego z ubranych w ochronny kombinezon medyków.

– Chodźmy. Zabiorę panienkę na dół. Karetka już czeka. – Lekarz objął dziewczynę ramieniem, prowadząc ku drzwiom wejściowym.

– Przepraszam… – rzuciła do Nataniela, mijając go w korytarzu.

W fotelu nadal siedziała jego mama. Miała szeroko otwarte oczy. Biło już od niej trupie zimno. Odniósł wrażenie, że wraz ze śmiercią tak jakby się skurczyła. Pomimo zaledwie sześćdziesięciu lat, wyglądała na dobre dwadzieścia parę lat starszą. Skórę w krótkim czasie zdążyła pokryć gęsta pajęczyna zmarszczek. Przecinały ją liczne ciemne starcze plamy soczewicowate. Dodatkowe kocie uszy na głowie, przypominały teraz zwiędłe kwiaty. Którym odebrano wszelkie wabiące owady barwy. Dawną powabność. Po odejściu ojca do krainy wiecznych łowów pogrążyła się w głębokiej apatii. Dopiero później wyszła na jaw choroba psychiczna – nie dająca do tej pory żadnych objawów odziedziczona po prapradziadku schizofrenia.

– Mamo… – załkał. Spod googli maski nie było widać łez spływających po policzkach. Uklęknął przy fotelu. Przyłożył lodowato zimną dłoń rodzicielki do ukrytej pod lateksowym materiałem twarzy.

***

Siedział z mamą w poczekalni. Obok wykonanych z lipowego drewna drzwi gabinetu widniała plakietka: „ dr nauk medycznych Paweł Zieliński – Specjalista od Zaburzeń Psychicznych u Osób Dorosłych”.

– Alice jest taka piękna synku. Pomimo tego, że nie jest przecież człowiekiem. Masz gust, cieszę się że ją masz przy sobie w trudnych dla ciebie chwilach. – Mama spojrzała z uśmiechem na ustach na Nataniela z przekrzywioną na bok głową.

– Mamo! Mówiłem ci, to już wiele razy! Ma na imię Antonina! Leki nie pomagają? – Złapał kobietę za dłoń.

– Nie mówię o niej synku! Ale o tej drugiej!

– Jakiej drugiej? Przecież nie mam żadnej kochanki! I nie chce mieć! – Nataniel podniósł zaintrygowany brew. Mama miała najwyraźniej nawrót choroby. Nie rozróżniała rzeczywistości od natrętnych urojeń. – Na pewno nie zapominasz ich brać? – Zaniepokoił się.

– Ludzie będą widzieć w niej coś czego nie powinni. Nie dostrzegą jej prawdziwej istoty, skrytej w cieniu, za grą pozorów. Księżniczka przemierza bezkresy drzewa istnienia szukając utraconego raju. To była taka piękna baśń. Szkoda, że uległa całkowitemu zniszczeniu. – Pogłaskała syna po wierzchu dłoni.

– Co? – Nataniel zamrugał oczami. Nie rozumiał kompletnie co mama do niego mówi. Oby doktor Zieliński tylko pomógł! Doradził odpowiednią terapię, albo zmienił leki psychotropowe.

Drzwi gabinetu zaskrzypiały. Pojawiła się w nich postać psychiatry z brodą w podeszłym wieku. Na nosie miał lekko przekrzywione okulary, zaczepione o normalne – ludzkie uszy.

– Państwo Wróblewscy, zapraszam do gabinetu – uśmiechając się przyjaźnie wprowadził do siebie.

***

– Rozpoznaje pan denatkę? – Lekarz w kombinezonie, zapytał. Stanął za zamyślonym Natanielem. Przywrócił mu trzeźwość umysłu, zatraconą na chwilę we wspomnieniach.

– Tak. Przecież to moja matka, do cholery! Chciałbym zostać z nią chwilę. Pożegnać się.

– Niestety, nie mogę na to pozwolić. W obecnej sytuacji pandemicznej wszelkie ciała ofiar Symultanicznej Starości, mają być niezwłocznie zabrane i bezpiecznie zutylizowane. Ogólnoświatowe rozporządzenie WHO.

– Co? Nie! Chcę ją pochować! – Nataniel odwrócił głowę. Poprzez maskę nie dało się odczytać wyrazu twarzy lekarza. – Więc tylko po to mnie ściągnęliście? By mi to powiedzieć!

Oczy wojskowego androida za błyskały na niebiesko. Podszedł do nich, zostawiając sporządzanie notatek terenowych.

– Przepraszam, Pan Nataniel Wróblewski ściśle współpracuje z Pixie. Wojsko dostało właśnie odgórne wytyczne, by pozwolić mu zorganizować pogrzeb. Zabezpieczymy wszystko, tylko bliskie osoby. Żadnych postronnych.

– Mam inne wytyczne androidzie.

– Czyżby doktor kwestionował wojskowe rozkazy? – Android przekrzywił głowę. Podniósł niczym prawdziwy człowiek, zdziwiony brew.

– Cholerne Pixie! Zapuściło swe plugawe macki nawet w struktury armii. – Doktor odpuścił widząc broń gładko lufową za paskiem androida. Medycy podlegali wojsku.

A to miało pozwolenie na użycie broni, we wszelkich przejawach niesubordynacji.

– Oby tylko nie doprowadziło to do kolejnych ofiar. Eskalacji zarazy. Androidy. – Doktor prychnął złośliwie.

– Może doktor towarzyszyć ceremonii. Wedle nowych rządowych rozporządzeń, w wyjątkowych sytuacjach powinien być przynajmniej jeden medyk. Pilnujący by wszystko odbywało się w warunkach zgodnych z warunkami sanitarnymi – Android odpowiedział spokojnie.

***

Aleksandra tak jak obiecała, pochowała Elizę w miejscowym lasku. Nie miała na nic ochoty, całymi dniami przesiadywała nad zdjęciami rodziców, cioci. Przestała uczęszczać na zdalne zajęcia. Miała już tyle zaległości, że i tak by ich nie nadrobiła. W sumie jakie miało to teraz znaczenie. W wiadomościach słyszała, że przez kraje przetaczają się fale wojen domowych, twarde lockdawny. W pobliżu Półwyspu Indyjskiego, spadają chińskie rakiety supersoniczne. Współczesna Wiosna Ludów. Kolejny akord w symfonii zagłady. Ludzie zdziczeli od siedzenia w domu, restrykcji, paniki. Lada patrzeć jak dotrze to do zawsze stoicko opanowanej Japonii. UFO toczące równoległe istną nierówną na swoją korzyść wojnę z armią. Wzięła zdjęcie z regału. Stało pomiędzy książkami o fizyce. Ukochana ciocia. Usiadła na kanapie, kładąc ramkę na kolanach. Zdjęcie Rodziców stało na okrągłym stole, obok czarnego laptopa. Podłożyła pod nie „Poczet Proroków”. Pamiątkę po Julce. Uśmiechnięty brunet, przytulał na nim niższą od niego szczupłą blondynkę ze średnio krótkimi włosami. Nie dzwonili już z dobre trzy tygodnie, zapewne nie żyli.

– Ciociu… Gdybyś tylko wiedziała, cóż to się nie wyprawia ze światem. – Przekrzywiła na bok głowę. Przypatrując pustym wzrokiem porcelanowej lalki, ulotnej jak motyl chwili, uchwyconej w kadrze aparatu. Stała na nim obok cioci uśmiechnięta, szczęśliwa. Miała na nim granatową marynarkę, krawat, pomalowane na czerwono usta i paznokcie. W rękach trzymała odznaczenie za wygranie konkursu na napisanie prostego algorytmu kwantowego. Zrobiła już sobie wtedy tatuaż gwiazdy, pod prawym okiem. Gdy rodzice się o tym dowiedzieli od cioci, wpadli w szał. Koniecznie chcieli zabrać ją z powrotem do Olsztyna. Zabronić kontaktów z starszą siostrą jej babci ze strony mamy. Mieli do niej pretensje, jak mogła w ogóle na to pozwolić.

Julka miała rację! Książka babci Julki mówiła prawdę! Niepojętym sposobem jasnowidze, profeci zajrzeli za zasłonę czasu. Przewidując nadejście Wielkiej Pandemii. Nie zdążyła jej oddać.

Oparła głowę o kanapę, rozkładając ręce po bokach. Ramka opadła płasko na kolana. Pod zamkniętymi powiekami tańczyły roje myśli. Tak jak fraktale, podlegające dynamicznej tesselacji ( parkietażowi ).

– Obyście trafiły do lepszego świata. Może to i dobrze, że nie musicie już patrzeć na agonię świata. Mnie Bóg najwidoczniej chce dalej torturować. Włącz wiadomości – powiedziała od niechcenia, naciskając ikonę mikrofonu. Od odosobnionej Nowej Kaledonii, przez Australię, po Indie. Od położonego na południu Kapsztadu, po wspaniały ongiś Egipt, aż do Europy. Wzdłuż obu Ameryk, wszędzie mówiono tylko o jednym. Nowe odkrycia, geopolityka zeszły na drugi plan. Symultaniczna Starość, spadła na ludzkość, niczym grom z jasnego nieba. Dosłownie znikąd, w ciągu czterech miesięcy, doprowadzając cywilizacje nieomal na skraj zagłady. W każdej chwili, Homo sapiens, mogła potknąć się noga. Spadł by wtedy w bezdenną przepaść. Władca Ziemi, strącony z tronu do mrocznego Hadesu. Jakby z oddali, doszedł do niej, dźwięk kłótni sąsiadów z czwartego piętra. Przerywanej rozpaczliwym płaczem kilkumiesięcznego dziecka.

Ogarnęła ją całkowita obojętność, na to co dzieje się dookoła. Tak jak by, ktoś zdmuchnął płomień palącej się świecy. Co dalej? Sąd ostateczny duszy przed Bogiem, tak jak uczyli rodzice i babcia? Pośmiertny stan Bardo, po którym czeka nowe życie – nieubłagana Samsara? Przeskok kwantowy świadomości do alternatywnej linii czasu Everetta. Bez początku i końca. Gdy jeden świat umiera, idziesz do nowego. Nihilistyczna pustka? Z pustki przybyłeś, do pustki wrócisz. Tyle opcji, a zero pewności, która jest tą prawdziwą. Zakład Pascala, istny metafizyczny, transcendentalny Wieloświat – pogrążyła się w eschatologicznych myślach. Posiedzi i poczeka. Na pewno zaraziła się od Elizy. Tak, to tylko kwestia czasu! Zaśnie już się nie budząc. Mors, okryję ją zasłoną zapomnienia. Odpłynęła w nieznane, z nadzieją na brak powrotu…

***

Wejścia do cmentarza obstawił szpaler wojska. Uzbrojeni żołnierze pilnowali by na jego teren nie wszedł nikt z postronnych cywilów. Natanielowi nie pozwolono powiadomić o pogrzebie nikogo z rodziny. Kuzynów, rodzeństwa matki. Mógł być tylko on i Antonina. Stała obok narzeczonego w czarnych garsonce i szpilkach marki Dior. Jedne z wielu jakie miała w garderobie. Z mamą Nataniela bardzo się lubiła. Dobrze rozumiała pomimo zaburzeń psychicznych, na jakie od wielu lat cierpiała kobieta. Patrzyli na brązową trumnę z dębowego drewna. Ponuro spuszczaną w upiorne czeluście grobu. Kapłan prowadzący ceremonie stał u jego górnego końca. Dodatkowe kocie uszy księdza, kryły się w złotawych gałązkach wiekowej wierzby. Zwieszających gęstą kotarą nad rzędem grobów z ławką.

– Lepiej było by, gdybyście zajęli się tym diabelnym trójkątem. – Obecny przy pogrzebie medyk, spojrzał ironicznie na żołnierzy. Przy wyjątkach od reguły, WHO zaleciło rządom poszczególnych państw obecność lekarza. Miał obserwować, reagować w razie potrzeby. Był to ten sam, który wcześniej stwierdził zgon pani Wróblewskiej. Po pogrzebie czekało go jeszcze mozolne sporządzenie raportu. Z racji braku kontaktu z dużą liczbą osób, nie musiał mieć ochronnego kombinezonu. Teraz dopiero Nataniel mógł się bliżej przyjrzeć jego obliczu. Był to brunet, grubo po czterdziestce.

– Zajmujemy się. – Wojskowy odpowiedział krótko i chłodno. Nie zwrócił nawet przy tym wzroku na medyka. Tym razem był to człowiek z krwi i kości.

– Taa, jasne. Już to widzę – Medyk prychnął złośliwie. Zataczając ostentacyjnie oczami. – Powiedzcie to Japończykom. Bawił się z waszymi skośnookimi kolegami w kotka i myszkę. Tacy niby zaawansowani technologicznie. A nie byli w stanie odnaleźć obiektu o kilometrowej średnicy. Ciekawe, prawda? Jak to jest fizycznie możliwe? – Lekarz komentował z ironią w głosie.

– Wiem, że nie chce pan tu dzisiaj z nami być. Ale do jasnej cholery, proszę dać mi i narzeczonej pobyć w ciszy. To pogrzeb mojej mamy. Wykazał by się doktor odrobiną szacunku dla zmarłej. – Nataniel, zwrócił mu uwagę.

– Kochanie, tylko spokojnie. Nie denerwuj się. – Antonina złapała go za mocno zaciśnięta w pięść prawą dłoń.

– Jasne… – Medyk odwrócił wzrok ku niebu. Na którym widać było przeróżne rodzaje chmur. Gnane lekkim wiatrem. – Już nic nie mówię. – Włożył ręce do kieszeni płaszcza.

***

Obudził ją hałas za oknem. Niechętnie wstała, idąc do kuchni. Rozciągał się stamtąd widok na koniec głównej ulicy Sopoto. Uwagę przykuła łuna światła bijąca ze znajdującego naprzeciwko chramu. Wyjrzała na zewnątrz. Tłum rozwścieczonych ludzi toczył regularną wojnę z wysłanymi w celu jego spacyfikowania oddziałami Keibi – Kyoku, japońskiego Biura Bezpieczeństwa. W powietrzu latały koktajle Mołotowa, domowej roboty. Wznosiły się okropne krzyki. Przeraziło ją to, że ludzie niesieni falą gniewu odważyli się podpalić święte miejsce. Narodowy symbol władzy cesarza, shintōistyczną świątynię. Chram po drugiej stronie, który zawsze podziwiała stanął w buchających aż pod niebiosa płomieniach ognia.

– Ciociu zabierz mnie do siebie! Proszę, błagam cię! – Cofnęła się. Osuwając pomału wzdłuż pomarańczowej ściany.

– Nie chce żyć! Widzieć tego wszystkiego! Boże, błagam cię, daj mi umrzeć jak najszybciej! Wszystko co kochałam odeszło. Zostałam sama. – Łzy spływały po tatuażu gwiazdy. Skuliła się, przyciągając kolana do twarzy.

Na niebie wśród generowanych przez siebie grawitacyjnych zafalowań manifestował się tęczowy trójkąt. Ewidentnie zafrapowany, obserwował dzikie zachowania ludzkiej rasy.

***

Trzy dni po pogrzebie mamy, Nataniela nadal dręczyły koszmary. Szalejąca po świecie Symultaniczna Starość dotarła również do niego. Wkradła się niczym złodziej nocą w prywatną enklawę, pozornego spokoju. Miał wyrzuty sumienia, powinien zareagować wcześniej. Widział u mamy oznaki tracenia radości życia. Stale mówiła jakie ono jest szare. Pozbawione sensu. Bagatelizował to mówiąc „mamo przestań”. Wolał chlać całymi dniami czeskiego Kozla. Zadręczać się wmówioną sobie nieporadnością życiową. Zanim nie zaczął pracować dla Pixie, mógł poprosić Antoninę. Załatwili by dzięki jej pracy mamie opiekę znacznie wcześniej. Mogli też zabrać ją do nich. Nie mógł przez to spać nocami. Wyszedł o północy na balkon zapalić mocnego Leningtona. Na fioletowym opakowaniu widniał dobrze wszystkim znany napis: „Palenie poważnie szkodzi Tobie i osobom w Twoim otoczeniu.”

Gwiazdy rozproszone w bezmiarze Wszechświata świeciły jak zwykle. Przyćmione sztucznym światłem miasta. Rzutowane na wyimaginowaną sferę niebieską o nieoznaczonym promieniu, tłoczyły się na niej dla ziemskiego obserwatora w osiemdziesiąt osiem oficjalnych konstelacji i kilka dodatkowych asteryzmów. Oparł się o balkonową barierkę.

– Kurwa! Wróciłem do tego draństwa! – Spojrzał z obrzydzeniem na papierosa. W dół leciał popiół. Nagle jego uwagę przykuło dziwne falowanie nieba. Miał dosłownie wrażenie, że coś olbrzymiego zawisło nad osiedlem.

– Antonina! Chodź tu! To chyba ten trójkąt o którym mówią! – krzyknął do narzeczonej. Nie zwracał uwagi na fakt, obudzenia sąsiadów. Zero odpowiedzi ze strony ich sypialni.

– Trudno, moja najdroższa dama najwyraźniej nie chce cię oglądać. – Wzruszył ramionami, biorąc kolejnego bucha. Zadarł głowę do góry. Skupił w tym momencie całą uwagę na zjawisku.

W internecie powstała już masa teorii spiskowych na jego temat. Mówiono że to on sprowadził na ziemię Symultaniczną Starość. Według innych zaburzył algorytmy chińskich rakiet. Kierując je w stronę wybrzeży Indii. Co bogobojni wieszczyli w końcu, że to znak końca czasów. Szatański powóz z antychrystem na pokładzie.

– Ciekawe czy się ukarzesz w pełnej krasie. Tak jak to ponoć zrobiłeś w Sierpniu w Japonii? – Nataniel mruknął do siebie.

Nagły błysk zatopił okolicę różowym światłem. Towarzyszyło mu brzęczenie roju wściekłych pszczół.

– Auu… – Nataniel zasłonił sobie normalne – ludzkie uszy dłońmi. Zamknął oczy. Lenington wypadł mu z ust. Poleciał gdzieś na dół. Gdy zgasło w okolicy włączyły się alarmy samochodów.

***

Rano okazało się, że jego ukochana Antonina zniknęła bez śladu. Szukał jej wszędzie po okolicy. Nie mogła nigdzie pójść, gdyż rząd zamknął wszelkie kluby, restauracje czy kina. O dziwo wieczorem położyła się z nim normalnie spać do łóżka. Po przedziwnej nocnej obserwacji po prostu już jej nie było w domu.

Biegał po osiedlu, jak oszalały narażając się na zainteresowanie policji czy wojska. Służby mundurowe patrolowały ulicę w celu wyłapywania krnąbrnych delikwentów łamiących zasady narodowej kwarantanny. Chciano nie powtarzać błędów innych państw, które w pewnym momencie pozwoliły sobie na zbytnią pobłażliwość w stosunku do swoich obywateli. Patrz Japonia, Indie, kraje afrykańskie, czy praktycznie cała Ameryka Południowa. W pierwszym z wymienionych krajów, doszło nawet do incydentów podpalenia świętych miejsc kultu religijnego. Szczerze mówiąc chciał nawet by się nim zainteresowały.

Wrócił do domu po dobrych paru godzinach poszukiwań. Dzięki wszczepom nie czuł zmęczenia. Usiadł na kanapie, w lodówce ostał się jeszcze ostatni Kozel. Z tego wszystkiego, zrezygnowany wziął łyka. Dwie najważniejsze osoby w jego życiu, zniknęły.

***

Po kilku dniach policja podjęła w końcu poszukiwania. Nataniel dostał telefon, że jego ukochaną Antoninę odnaleziono nagą i okaleczoną na poboczu leśnej drogi. Nie wiedziała jak się tam znalazła, ani co się z nią działo. Na miejsce zawiozło go policyjne BMW.

– Kochanie! Co się stało? Gdzieś ty była? – Objął narzeczoną w ramiona. Siedziała otulona kocem termo izolującym na brzegu jednej z karetek.

– Nie… nie… wiem… Pamiętam tylko olbrzymi tęczowy ocean… – Antonina wymamrotała ledwie słyszalnym szeptem.

– Ocean? – Nataniel spojrzał na nią zdziwiony. – Jaki znowu ocean? Co ty w ogóle mówisz? – Ujął delikatnie jej twarz w dłonie.

– Proszę pana, niech się pan dla własnego bezpieczeństwa lepiej odsunie. Nie wiemy, czy poszkodowana nie jest przypadkiem już zakażona. – Medycy w kombinezonach ochronnych łapali go za ramiona.

– Dajcie nam święty spokój! Nidzie nie będę się odsuwał! – Nataniel wycedził przez zęby. Mocno zacisnął pięści. Wszczepy pozwoliły na tak mocny ścisk, że aż usłyszał chrzęst własnych kości dłoni. Usta wykrzywiły się gniewnie, obnażając garnitur białych zębów.

– To niebezpieczne!

– Gówno mnie to obchodzi! Macie ją zbadać, o ile już tego wcześniej nie zrobiliście. Bo chce ją zabrać do domu. – Medycy popatrzeli po sobie, to na wściekłego Nataniela. Widać było, że mężczyzna nie żartuje.

Antonina nie wykazywała oznak zakażenia Symultaniczną Starością. Policja eskortowała ich bezpiecznie pod wskazany przez Nataniela adres zamieszkania. Gdy wysiadali, funkcjonariusz przyznał mu się do faktu, że gdyby nie jego kontakty z Pixie, nie pozwolono by im, ani medykom tego zrobić. Zwykły zjadacz chleba został by natychmiastowo zabrany na dwutygodniową kwarantannę do szpitala. Z której bezpieczny powrót do domu, nie był by wcale taki pewien.

– Przepraszam kochanie, naprawdę nie wiem co się wydarzyło. Jak znalazłam się w tym przeklętym lesie. – Antonina wtuliła się w jego ramię. Nataniel delikatnie dotykał jej dodatkowych kocich uszu. Widniały na nich dziwne ranki, tak jak by ktoś próbował jej je chirurgicznie usunąć. Przyglądał się im zaniepokojony. Co za pojeb mógł to zrobić? Po co? Najważniejsze jak? Tyle pytań, a tak mało wskazówek pozwalających jednoznacznie na nie odpowiedzieć.

***

Rany fizyczne szybko się zagoiły, gorzej było z tymi psychicznymi. Te nie chciały się wcale tak łatwo zabliźnić. Nataniel odciął ukochaną od wszelkich źródeł informacji. Po co miała się dodatkowo stresować losem umierającego w przedłużającej agonii świata. Mało to jednak pomogło. Potrafiła nerwowo rzucać nocami na łóżku, mówiąc głośno przez sen. Rękami dziko jakby opędzać od natrętnie próbujących na niej siadać much. Na końcu zaś budzić z krzykiem. Przeważnie działo się to o trzeciej w nocy. Słynnej godzinie diabła.

– Aaa! Bańki to demony! Wchodzą mi do głowy! Mieszają w umyśle! One pragną naszych myśli!

– Antonina! Antonina! Kochanie! Co się dzieje? Jestem przy tobie. – Nataniel uspokajał ją, biorąc nagą w ramiona.

– Ona je tu sprowadziła… Ona… ona… Mówiła do mnie… postać ukrywająca się w ciemności… – Płakała wtulona w ukochanego. Siedzieli na łóżku. Rzewne łzy moczyły pościel. Spływając też, po ich ciałach.

– Kto, kochanie? Nie rozumiem, nic z tego co do mnie teraz mówisz? – Próbował się czegoś dowiedzieć. Ustalić.

– Kazała mówić do siebie Władco Ziemi. Stale nam to powtarzała. Pierwsza ziemia należy tylko do niej. Otoczona rojem parszywych tęczowych baniek. Przekazała im panowanie nad nami! Zawarła z nimi jakiś plugawy pakt! To demony! Demony! – Antonina zaczęła się trząść. Demony! Demony!

– Spokojnie, tylko spokojnie. Spójrz na mnie! Słyszysz! – Brał jej twarz delikatnie w swoje dłonie. Patrzył głęboko w oczy. Na widok jego znajomych różnokolorowych tęczówek, Antonina się uspokajała. Całował ją potem prosto w usta. To ją definitywnie wyciszało, pozwalając dalej zasnąć, aż do rana.

Sam zaś nie mógł po czymś takim spokojnie odpłynąć w krainę Morfeusza. Leżał na plecach z szeroko otwartymi oczami, wpatrując w biały sufit. Władco Ziemi? Nam? Pierwsza Ziemia? Jak pierwsza, skoro istnieje tylko jedna – nasza? Tęczowy ocean? Co to wszystko ma kurwa znaczyć! – Z nadmiaru emocji drgały mu powieki i wargi ust. Po każdym takim incydencie Antonina obejmowała go wyciągniętym ramieniem. Czuł ciepło jej miękkiej dłoni na swoich piersiach. Przytulony do jego boku biust narzeczonej. Dawało jej to poczucie bezpieczeństwa.

***

W ciągu dnia nie bywało lepiej. Znajdował często Antoninę skurczoną w rogach pomieszczeń. Kuchni, łazienki, pokoi. Z wybałuszonymi oczami, przypominała zaszczute przez myśliwego, ranne zwierzę. Walczące o przetrwanie. Potrafiły jej wypadać talerze, szklanki. Zawsze się też skaleczyła ich odłamkami. Kremowe kafelki broczyły gęste krwawe krople, sączące się z ran. Nie mógł przez to spokojnie pracować dla Pixie. Projekty kolejnych generacji wszczepów leżały odłogiem. Teraz jednak to ona była dla niego najważniejsza. Tak jak wcześniej ona jemu, on musiał teraz pomóc jej. Był to narzeczonej dłużny. Bez niej nie zaczął by w ogóle pracy dla Wróżki.

– Antychryst to księżniczka… Antychryst to księżniczka… Że świata baśni… Że świata baśni… – bredziła, bujając się do przodu i tyłu, jak przy chorobie sierocej.

– Aaa! – krzyczała. Zasłaniając dłońmi normalne – ludzkie uszy. – Ten jebany dźwięk! Rój wściekłych pszczół! – Nataniel siedział obok niej na podłodze, oparty o ścianę. Czyżby naprawdę doświadczyła abdukcji? Porwana przez UFO? Jeszcze tego brakowało! Świat umiera poprzez globalną zarazę, a obcy porywają sobie ludzi, jak gdyby nigdy nic! – rozmyślał, co by tu dalej począć. Jak jej w tym momencie najlepiej ulżyć w psychicznych katuszach. Najbardziej przerażała go myśl, że podobnie jak u mamy, mogą to być początki schizofrenii. Ciężkie urojenia.

– Chrzanić to! – Machnął zamaszyście dłonią. – Zadzwoń do dr Zielińskiego! – rozkazał iphonowi, ze sztuczną inteligencją. Dostał go w prezencie od Pixie.

– Tak, słucham? – Doktor zapytał po drugiej stronie.

– Dzień Dobry, Nataniel Wróblewski.

– Ach, to ty chłopcze. – Od czasu zajmowania się jego mamą, Doktor mówił do Nataniela na ty. Z racji dużej różnicy wieku pomiędzy nimi. – Dzwonisz w niefortunnym momencie. Rząd zmobilizował właśnie wszelkich medyków zdolnych do służby. Pracujemy całą dobę w szpitalach, ośrodkach, terenie. Nawet ci którzy przeszli już na emeryturę.

– Rozumiem – Nataniel odpowiedział smutno. – Mam spory problem z narzeczoną. Chyba ma urojenia.

– Spróbuj przywieźć ją na oddział psychiatryczny, ale nic nie obiecuję. Dzieje się tu taki chaos, że czasami sam zapominam jak mam na imię, ani na jakim świecie żyję.

Po niezbyt przyjemnej podróży autobusem miejskiej komunikacji, okazało się, że dla Antoniny znajdzie się jeszcze miejsce na oddziale. Wystarczył jeden telefon z Pixie. Informujący że Nataniel zajmuje się projektem wszczepów. Lekarze byli zdumieni, nie mogli jednak odmówić. Pixie miało powiązania z wojskiem i rządem. Których nadrzędnej jurysdykcji służba zdrowia podlegała w obliczu światowej pandemii.

Antonina musiała zostać w szpitalu. Stwierdzono u niej bowiem głęboką psychozę. Nie dało się nawiązać z nią żadnego logicznego kontaktu. Cały czas bredziła o tęczowym oceanie, roju demonów próbujących wejść do jej głowy. Antychryście który objawi się jako księżniczka ze świata baśni. Cokolwiek miało by to znaczyć.

***

Wiadomość o jej śmierci z powodu Symultanicznej Starości była dla niego niczym prawy sierpowy. Cios w mordę.

Gdy iphon zakomunikował mu telefon ze szpitala, akurat siedział przed komputerem, przy pracy.

– Bardzo nam przykro. Wojsko weszło dzisiaj rano. Zabierają ciała do utylizacji.

– Rozumiem. – Zjechał na fotelu niżej. Miał wrażenie, jak coś w nim pęka, ucieka na zawsze, niczym wypuszczony z naczynia sprężony gaz pod wysokim ciśnieniem. Najpierw mama, teraz Antonina. Dwie najważniejsze osoby w życiu.

– Tak, tak. Oczywiście, zaraz mu przekaże. – W tle słyszał liczne, ciężkie do rozróżnienia odgłosy, strzępki czyiś rozmów. – Panie Natanielu, ciało pańskiej narzeczonej zostanie zawiezione prosto do zakładu pogrzebowego. Zgodnie z wolą prezesa Pixie.

***

Sam nie wiedział co ma o tym wszystkim myśleć. Pixie mu wyraźnie pomagało. Na każdym wręcz kroku. Czym sobie na to zasłużył. Prezes Pixie? – zastanawiał się jadąc na oględziny zwłok. Z głową opartą na dłoni, smętnie obserwował mijane ulice rodzinnego Poznania. Przez zabrudzone chyba już od wieków szyby autobusu, straszyła istna pustka. Wraz z nim jechała zaledwie dwójka bezdomnych pijaków. Znał ich z widzenia, wielokrotnie pytali go o przysłowiowe: „kierowniku, daj no dwa złote”. Udając że widzą pierwszy raz w życiu. Takim było wszystko jedno, kiedy przyjdzie koleżanka śmierć. Nie zachowywali w ogóle zalecanego dystansu społecznego, tym bardziej zasad higieny osobistej. To on w ogóle istnieje? Przecież nikt nigdy go nie widział na oczy! Czy to aby na pewno człowiek? A może kolejny android?

– Proszę. – Pracownica zakładu pogrzebowego zdjęła białą płachtę. Odsłoniła leżącą Antoninę. Zrobiono co można by ciało dobrze wyglądało. Nałożono lekki pośmiertny makijaż, choć trochę maskujący sieć zmarszczek, starcze plamy.

– Boże! – Nataniel zasłonił sobie lewą dłonią usta. Jego ukochana pomimo zaledwie trzydziestu pięciu wiosen, wyglądała dosłownie jak staruszka. Zmarszczki, ciemne plamy soczewicowate.

***

Na pogrzebie znów towarzyszył mu ten sam medyk, w długim płaszczu. Nataniel nie mógł ustać. Płacząc klęczał na kolanach. Wpatrując się w trumnę spuszczaną w samotne czeluście grobu.

– Kochanie, błagam nie zostawiaj mnie samego… Niech to będzie tylko zły sen… – Zasłaniał twarz dłońmi.

– Radzę się uodpornić na ten widok. – Medyk palił długiego, mocnego Leningtona. – Oto bowiem nasza nowa normalność. Prędzej czy później wszyscy tam trafimy. Wyślą nas na spotkanie ze świętym Piotrem, u wrót nieba. – Ewidentnie ten człowiek wyzbył się już wszelkiej wrażliwości, empatii. Zastąpił je zimny cynizm. – Niech pan, nawet nie liczy na poprawę sytuacji. Japonia, Afryka, Stany Zjednoczone były ledwie preludium. Trójkąt, pojawił się wczoraj nad Polską Stacją Antarktyczną im. Henryka Arctowskiego. Wzbudził… – Medyk zaśmiał się ironicznie. – Cudowną różową zorzę polarną. Polarnicy wyszli ją obserwować. Następnego dnia, ostatni z żyjących, ledwie zdołał wysłać do kraju wiadomość o śmierci całego zespołu. – Nataniel w ogóle go nie słuchał. Zatopiony w oceanie rozpaczy. Co go w ogóle teraz obchodziła polska stacja badawcza!

– Po czym sam skonał. O czym poinformowała nas sztuczna inteligencja, kontrolująca pracę stacji. Niech pan zgadnie co ich zabiło? – Medyk podniósł brwi, zaciągając się papierosem. – Nasza kochana, dobrze już znana Symultaniczna Starość. A cóż innego miało by obecnie być przyczyną zgonu.

 

Listopad Roku Pańskiego dwa tysiące dwudziestego szóstego

 

Nataniel siedział samotnie na cmentarzu obok trójki grobów, najbliższych. Przychodził codziennie, zapalając znicze ku ich pamięci. Miał na sobie brązowy prochowiec podarowany przez ojca, gdy zapisał się na studia w Krakowie. Okazałą kotarę gałęzi zwieszała nad mogiłami wiekowa Wierzba żałobna ( łac. Salix x sepulcralis ‘Chrysocoma’ ). Posadzona dobre pięć wieków temu. Drzewo „widziało” już wiele. Obecnie stanowiło prawnie chroniony pomnik przyrody. Podrywane jesiennym wiatrem lekko skręcone, lancetowate liście przyklejały się Natanielowi do policzków, nosa, dodatkowych kocich uszu, Zaraza Symultanicznej Starości zabrała mu najważniejsze osoby w życiu: Matkę i Antoninę – ukochaną narzeczoną. Dołączyły do leżącego tam już wcześniej ojca. Twarz skierował ku ziemi. Różnobarwnymi oczami, obserwował błoto na drogich czarnych lakierkach. Narzeczona kupiła mu je w CCC. Zaczynał wtedy współpracę z Pixie. Heterochromią dotknięty był od dziecka. Za młodzieńczych, studenckich lat wykorzystywał tą dysmorficzną wadę jako swoisty wabik na panienki. Z zamyślenia nad powracającym znowu poczuciem bezsensu egzystencji wyrwało go powiadomienie AI iphona w kieszeni płaszcza. Przychodzące z zewnątrz połączenie. Po śmierci Antoniny, postanowił w końcu nauczyć się go raz a porządnie obsługiwać.

– Słucham? – odpowiedział beznamiętnie. Nikt nie słuchał, dał więc rozmowę na tryb głośno mówiący. Osobiście zadzwonił do niego ktoś z zarządu Pixie. Zdziwił go damski, młodo brzmiący głos. Miło było wreszcie dla odmiany usłyszeć pod drugiej stronie żywego człowieka. Trochę dziwnie rozmawiać wiecznie z androidami.

A więc ludzki zarząd firmy naprawdę istniał! Z sobie tylko znanych powodów wiecznie ukryty przed opinią publiczną.

– Bardzo nam przykro z powodu śmierci najważniejszych dla pana osób. Proszę przyjąć od całego zarządu Pixie kondolencje.

– Dziękuje.

– Chcieliśmy podziękować panu za współpracę. Badania jakie pan dla nas wykonał mocno posunęły do przodu wiedzę o wszczepach. W obliczu obecnej, napiętej sytuacji na świecie, zamykamy projekt do odwołania. Być może na zawsze.

– Na co wam one podczas apokalipsy? Słyszeliście o fali wojen domowych?

– Proszę się o to nie martwić. Przyjdzie jeszcze czas na wykorzystanie zdobytej wiedzy w służbie ludzkości. Po drugie, prototypowe wszczepy jakie zgodził się pan w ramach projektu połączyć nam z własnym układem nerwowym, uratują panu jeszcze życie.

– Co? – Nataniel podniósł lewą brew.

– To co nowe zawsze rodzi się na gruzach starego świata. Porządek ukryty w chaosie, rządzący z ukrycia biegiem wydarzeń. – Usłyszał zamiast odpowiedzi.

– Taa, prawdziwy Władca Wszechświata. – Zatoczył oczami. – Ujrzałem ziemię nową i niebo nowe. Albowiem tamte już przeminęły. – Trącił butem leżące obok kamyki. – Mogę wiedzieć, czemu mi tak stale pomagaliście? Czym sobie na to wszystko zasłużyłem?

– Zwykły wyraz wdzięczności za uczestnictwo w rozpoczętej przez nas drugiej z największych przygód ludzkości. Za tak szczere, całym sercem, zaangażowanie się w projekt wszczepów. Z Bogiem, panie Natanielu. Musimy być silni w tych ciężkich czasach. – Rozmówca wyłączył się.

Eskadra zakupionych dwadzieścia – trzy lata temu, myśliwców F-16 przecięła niebo, kierując z głośnym rykiem ku polskim wybrzeżom Bałtyku.

– Panie Natanielu, niech pan tylko spojrzy. – Na iphona przyszło powiadomienie. Przesunął palcem po dotykowym ekranie. „Stało się! Chiny właśnie zaatakowały NATO! Zdradzając bez ostrzeżenia sojuszników, w środku wielkiej pandemii, z którą świat nie umie sobie poradzić!” – Głosił tytuł najświeższych doniesień z portali informacyjnych. Nataniel głęboko wzdychając wstał z ławki. – Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba – mruknął do siebie.

Chwilę potem, gdy kierował się ku bramie cmentarza, przyszło kolejne powiadomienie. Tym razem z wezwaniem do wojska. Prezydent ogłosił mobilizację.

– A cóż innego mi pozostało, jak zginąć na wojnie. Nic – westchnął głęboko, przymykając różnokolorowe oczy.

***

Na niebie, pośród chmur zmaterializował się olbrzymi trójkąt. Powierzchnię zdobiły tęczowe smugi i refleksy. Zmienił wibracje, dostosowując do trójwymiarowego świata ziemskiej fizyki klasycznej. Opisanej newtonowską mechaniką ciał makroskopowych. Nie musiał się już dłużej ukrywać. Nadszedł moment, na który tak cierpliwie czekał. Obserwując mających wspólnego przodka z Szympansami ( łac. Pan troglodytes ) władców ziemi. Ucząc działania ich umysłu. Prowokując do różnych reakcji. W dole ludzie zgłupieli przez trwającą już prawie sześć miesięcy pandemię, wypowiedzieli sobie nawzajem bratobójczą wojnę o zasoby, hegemonię, różnicę poglądów. W skrócie DOGMA.

Koniec

Komentarze

Opowiadanie składające się docelowo na znacznie bardziej rozbudowaną całość.

Oleksie24f, czy dobrze rozumiem, że tekst jest częścią czegoś większego i w przyszłości należy się spodziewać jego dalszego ciągu? Jeśli tak, zmień oznaczenie na FRAGMENT?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Teoretycznie tak. Jasne, zmienię ;)

Już zmienione ;)

OK. Dziękuję. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nowa Fantastyka