Święto ciała

Cześć, Syfie!

Bardzo mroczna wizja przyszłych świąt na odległej planecie. Najbardziej podobała mi się postać głównego bohatera i jego wyobcowanie w świecie, który właściwie pomógł stworzyć od podstaw. W pewnym momencie troszeczkę pogubiłam się w przeskokach akcji, ale ten efekt z drugiej strony pasował do gawędziarskiego stylu opowieści, więc moje kręcenie nosem nie oznacza niezadowolenia. Raczej chwilowy brak zaskoku, o co chodzi.

Polecam do biblioteki i pozdrawiam!

Rzeczywiście, mroczna wizja, ale ciekawa.

Jak tak czytam o wszystkich katastrofach, to zastanawiam się, dlaczego uparcie pakuje się wszystkie jajka do jednego koszyka. Rozumiem, że wysyłanie dwóch statków jest dwa razy droższe niż jednego. Ale zdublowanie podstawowych systemów i umieszczenie ich w różnych częściach statku powinno wypaść o wiele taniej.

Te sztuczne noworodki wydają mi się przesadzone. Dlaczego nie robić tego naturalnie? No, ewentualnie zabrać multum zamrożonych zarodków.

Aha. Skąd na planecie tlen? Czy koloniści muszą go pozyskiwać?

Babska logika rządzi!

Dzięki za komentarze.

W pewnym momencie troszeczkę pogubiłam się w przeskokach akcji, ale ten efekt z drugiej strony pasował do gawędziarskiego stylu opowieści, więc moje kręcenie nosem nie oznacza niezadowolenia.

W pierwotnej wersji te przeskoki były jeszcze bardziej surowe, ale dopisałem trochę więcej przemyśleń starego. 

Te sztuczne noworodki wydają mi się przesadzone. Dlaczego nie robić tego naturalnie? No, ewentualnie zabrać multum zamrożonych zarodków.

Noworodki nie są sztuczne :) 

Na statku jest magazyn zarodków i urządzenia, które subtelnie nazwałem sztucznymi macicami. W jednej z cząstek bohaterowie nawet o tym rozmawiają. Naturalnie z całą pewnością koloniści również się rozmnażają w tradycyjny sposób. Zakładam jednak, że liczba zahibernowanych osadników byłaby zbyt mała, by uniknąć problemów związanych z wadami genetycznymi, więc koniecznością okazałoby się zabranie również bardzo dużej liczby zarodków i ich stopniowe dokładanie do populacji kolonii. 

I po co to było?

Aaaa, zarodki są w miarę naturalne. OK, to brzmi bardziej prawdopodobne. Bo z tego kawałka:

U każdego z nich dostrzegłem dość poważne wady mózgu. Albo maszyna, albo zarodki są jakieś trefne.

wyciągnęłam inne wnioski. Jeśli podejrzewają trefność wszystkich zarodków, to one nie mogą pochodzić ze zróżnicowanych źródeł. A trochę bez sensu brać multum klonów, jeśli to ma służyć zwiększeniu puli genetycznej.

Babska logika rządzi!

Jeśli podejrzewają trefność wszystkich zarodków, to one nie mogą pochodzić ze zróżnicowanych źródeł. A trochę bez sensu brać multum klonów, jeśli to ma służyć zwiększeniu puli genetycznej.

W sumie słuszna uwaga, trochę przemodelowałem wypowiedź. 

I po co to było?

"kosmicznego lewitana"

lewiatana

"mówi ktoś odpowiedzialny za informatykę, a może było ich dwóch"

W jednym zdaniu czas teraźniejszy i przeszły.

"Niekiedy puenty dialogów zaczynają prowadzić dialog z puentami innych dialogów"

Całkiem niezła uwaga o wspominaniu dawnych rozmów.

Generalnie to Syf. po syf.owemu, tym razem wrzucając brud w “zcodziennienie”, a finał zawieszając w momencie, w którym nie wiadomo, czy to nadzieja na zmianę ku lepszemu, czy zaraz nastąpi jeszcze większa makabra. A jeśli nie nastąpi, to co to zmieni w warunkach, w których i tak kolonia marnieje.

I ta stopka w komentarzach… Jakby dopełniająca opowiadanie.

Czesc. Kilka uwag: – Czy… one nie powinny żyć? – dziewczyna pyta w drzwiach A nie: pyta dziewczyna w drzwiach? Nie możemy ich tutaj obudzić, co z nimi zrobimy, co oni będą jeść. Na koncu raczej znak zapytania? a słowo ciałem się stało i mieszkało między nami! – Kończą śpiewać koloniści. Nie wiem, czy nie powinno byc: Kolonisci koncza spiewac. Pomijajac te drobnostki, ciekawa wizja, dosc straszna. Jest taki obrazek, jak astronom stoi na Ksiezycu i akurat jest swiadkiem, jak asteroida rozwala Ziemie. Zawsze ciekawilo mnie, co taki czlowiek sobie mysli, jak bardzo ma przewalone. Tu jest tyci podobne – wyobrazam sobie to ladowanie na skutek bledu i ta mysl, ze to nie ta planeta! To, cholera, nie ta planeta! I te awarie! Mamy przewalone! Pozdrawiam.

Dzięki za komentarze.

finał zawieszając w momencie, w którym nie wiadomo, czy to nadzieja na zmianę ku lepszemu, czy zaraz nastąpi jeszcze większa makabra. A jeśli nie nastąpi, to co to zmieni w warunkach, w których i tak kolonia marnieje.

Jednym z naturalnych rozwinięć finału byłaby sytuacja, w której nagle w drzwiach hali staje trzech chłopów w kosmicznych skafandrach. Uznałem jednak, że takie spuentowanie opowiadania byłoby zdecydowanie zbyt groteskowe :) 

Zawsze ciekawilo mnie, co taki czlowiek sobie mysli, jak bardzo ma przewalone.

Co można powiedzieć: “O, ku*wa” :)

I po co to było?

Przeczytałem z wielkim zainteresowaniem. Tekst plasuje się między bardzo dobrym a świetnym opowiadaniem, nie wspominając o tym, że został niezwykle sprawnie napisany. Pomysł ciekawy i wcale nie taki wydumany, konsekwentnie poprowadzony, a kolejne rozdzialiki/części podają kolejne informacje i odsłaniają kolejne tajemnice. 

Piękna robota pisarska, pozazdrościć… Dla mnie jest to tekst “piórkowy”, ale po ostatnich doświadczeniach wstrzymam się z nominacją.

Brawo!

Pozdrówka.

Efektowne, pomysłowe i upiorne. Zdecydowanie mi się podobało. Mam czytelniczą słabość do historii początków kolonizacji (i pewnie dlatego tak dennie idzie mi pisanie własnej takiej powieści… XD), a Twoja propozycja jest ze wszech miar intrygująca. 

ninedin.home.blog

Rogerze – dobry wieczór po długiej przerwie!

Mam czytelniczą słabość do historii początków kolonizacji (i pewnie dlatego tak dennie idzie mi pisanie własnej takiej powieści… XD), a Twoja propozycja jest ze wszech miar intrygująca. 

Mi chyba najlepiej wychodzą właśnie krótkie formy, bazujące na jakimś samorodnym pomyśle na fabułę, których istotnym składnikiem jest klimat oparty o podkręcenie do granicy jakiejś negatywnej emocji :) 

Z drugiej strony, jak się nad tym zastanowię, to chyba rzeczywiście pomysł ma potencjał, gdyby chcieć rozwinąć go do długiej formy. 

I po co to było?

No, i takie Twoje teksty lubię :) Zaskakujące, trochę makabryczne, taki czytelniczy odpowiednik prawego sierpowego :) Mam tylko wrażenie, że trochę miękniesz. Czyżby tam na koniec zaświtał płomyczek nadziei?

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Mam tylko wrażenie, że trochę miękniesz. Czyżby tam na koniec zaświtał płomyczek nadziei?

Nieee. To znaczy nie do końca. Uznałem, że krok w którąkolwiek stronę po obrazku z księdzem zepsułby klimat. Jak pisałem wcześniej, wejście trzech astronautów byłoby groteskowe. Szybkie ubicie tego żywego niemowlaka i zjedzenie go zrobiłoby z kolonistów bandę degeneratów, a oni mają być raczej apatyczną społecznością, skazaną na powolne dogorywanie – a tym samym czytelnik powinien wykazywać wobec nich raczej minimum współczucia, by wyszedł klimat opowiadania. 

Jeżeli zaś okaże się, że dzieci zaczną rodzić się żywe, to osada odsunie na bok problem degeneracji genetycznej, a za to wpadnie w nowy – więcej gąb do wyżywienia + utrata wysokowartościowego pożywienia.

Oczywiście – można przyjąć, że ten żywy noworodek to nie jest zwykłe dziecko, ale to wymagałoby już chyba znacznie dłuższej formy i niekoniecznie musiałoby się skończyć dobrze. Aczkolwiek w tym wariancie jest jakieś miejsce na odrobinę nadziei :) 

I po co to było?

Z tymi trzema astronautami to by mogło z jednej strony zamknąć zakończenie (aktualna scena daje kilka dalszych możliwości), z drugiej dać mocne uderzenie.

BTW, kiedyś w NF lub NFWS było takie opowiadanie, w którym rozbitkowie ze statku kolonizacyjnego znaleźli się na planecie niemal całkowicie wypełnionej oceanem. Żeby przeżyć zaczęli pożerać zmarłych. Kojarzysz może?

Zdegenerowana kolonia ziemska, rozbity statek, ostatni z żyjących członków załogi, potomkowie pierwszych kolonistów, którzy odprawiają karykatury dawnych obrzędów, bez zrozumienia ich sensu, w makabrycznych formach itd. Fajny miks klasycznych motywów, przepuszczony przez pryzmat Syfowych obrzydliwości. Trochę tu Żuławskiego, trochę „Non stop” Aldissa, trochę filmowego „Pandorum” i nieco netflixowych „Żeglarzy nocy” według opowiadania Martina (był tam odcinek, w którym w celach konsumpcyjnych produkowano/klonowano ludzi na pokładzie statku kosmicznego).

Lubię takie mocne historie osadzone na klasycznych pomysłach science-fiction. Albo raczej wyprowadzone z nich w ponure rejony, do których nie chcielibyśmy zaglądać. Jest makabrycznie i obrzydliwie po syfowemu, i trzeba przyznać, że wyszło to całkiem przewrotnie w konkursie świątecznym.

Za to wielką wadą tekstu jest jego skrótowość. Moim zdaniem to była opowieść na dłuższą i klimatyczną fabułę. Zapewne z powodu ograniczeń limitowych serwujesz nam jednak zaledwie streszczenie historii, jej skondensowaną formę, do tego opowiadasz ją w kilkunastu skokach na linii czasowej i nieraz bardzo krótkich scenkach, pozbawionych mięsa (nomen omen), czyli opisów środowiska, didaskaliów, przybliżenia postaci itd.. W zasadzie wprowadzenie, wyjaśniennie i rozwinięcie opowieści dostajemy w infodumpach umieszczonych w wypowiedziach randomowych postaci z przeszłości kolonii, w suchych dialogach kogoś z kimś. Cały dramatyzm umyka więc w relacjach anonimów o kolejnych wydarzeniach i problemach, które doprowadziły do końcowej sytuacji i tekst zostaje właściwie sprowadzony do puenty. A ma niewątpliwie potencjał na solidne i poruszające s-f.

Gdyby to było pełnoprawne, pełnometrażowe opowiadanie, spieszyłbym nominować, bo spragniony jestem dobrze napisanych i pomysłowych, pełnokrwistych tekstów science-fiction na portalu (deficyt straszny). Ale w obecnej formie tekst uważam za mocno wybrakowany. Bo skoro wyjaśniasz mi sytuację za pomocą takich wstawek jak na przykład: Mamy trochę paliwa do palników. Spróbujemy przebić się do pionu agrokulturowego. Każdy weźmie łopatkę nawozu, trochę nasionek i jakoś to będzie […] albo:  Za dwieście lat oni zapomną, skąd się wzięli, a statek będzie tylko mglistym tajemniczym reliktem, podobnym kościom dinozaurów na Ziemi, które uznawano za szczątki biblijnych olbrzymów […] lub: Że cofniemy się do prehistorii? Tak. Nam dano długowieczność i nadludzkie zdrowie, osadnicy mieli tylko wiarę, że w nowym świecie będzie im lepiej niż na Ziemi. Miały zapewnić im to technologia i nasza wiedza. Technologia zawiodła, więc ludziom została tylko wiara. Przeglądałaś kiedykolwiek ich profile? Tam raczej nie ma naukowców, wielkich artystów, czy lekarzy – są za to rolnicy, jacyś robotnicy i bezrobotni, trochę personelu technicznego.

Całą przeszłość, teraźniejszość i również przyszłość kolonii zawarłeś w gotowych wykładach dla czytelnika. Kawa na ławę, bez pola do interpretacji, bez tajemnicy, bez dramaturgii, wszystko niemal podałeś nam w wypowiedziach zmarłych członków załogi, we wspomnieniech Starca. Także całą problematykę, konsekwencje, wątpliwości, grozę i beznadzieję sytuacji. Ale infodumpy wciśnięte w dialogi nie zastąpią dobrej narracji, opisów, poznawania świata wraz z bohaterami. Wiesz o tym tak samo dobrze, jak ja, Syfie.

Wyjaśnienia mam dwa – albo miałeś ciekawy pomysł i go niechcący zmarnowałeś, przycinając czy raczej upychając do formuły i wymogów konkursu, albo po prostu masz głowę pełną takich pomysłów i bez żalu poświęciłeś jeden z nich na konkurs prezentując nam szkic, bryk, ekstrat z opowiadania. W każdym razie szkoda. Warsztat masz bardzo dobry, styl własny i specyficzny, pomysły zazwyczaj nietypowe i inteligentne, sztafaż, gadżety i entourage fantastyczne (czy to s-f czy fantasy) znasz doskonale i fajnie nimi operujesz, chwyty literackie masz opanowane, klasykę gatunku też pewnie znasz bardzo dobrze, jak wnioskuję z tematów, którymi się bawisz. 

I poszedłeś na takie skróty?

Edit. Ostatni klik był ode mnie.

Po przeczytaniu spalić monitor.

BTW, kiedyś w NF lub NFWS było takie opowiadanie, w którym rozbitkowie ze statku kolonizacyjnego znaleźli się na planecie niemal całkowicie wypełnionej oceanem. Żeby przeżyć zaczęli pożerać zmarłych. Kojarzysz może?

Niestety nie.

mr.marasie

I poszedłeś na takie skróty?

Ekhm, rozwiązanie jest prostsze – brak czasu :) 

Sam mam dwójkę niemowlaków – dlatego też pewnie ten temat aktualnie dominuje w moich opowiadaniach. 

Wyjaśnienia mam dwa – albo miałeś ciekawy pomysł i go niechcący zmarnowałeś, przycinając czy raczej upychając do formuły i wymogów konkursu albo po prostu masz głowę pełną takich pomysłów i bez żalu poświęciłeś jeden z nich na konkurs prezentując nam szkic, bryk, ekstrat z opowiadania

Opowiadanie jest konkretnie pod konkurs, z jednej strony zdaję sobie sprawę ze skrótowości tekstu, z drugiej – takie są ramy konkursu, z trzeciej strony zakładam, że odkrycie przez czytelnika pomysłu i zapoznanie się z puentą zapewni taki efekt, by zająć premiowanie miejsce w konkursie. Stąd myślę, że słowo “niechcący” nie pasuje :) 

Na brak pomysłów nigdy nie cierpiałem, raczej większym problemem jest możliwość ich sensownego zrealizowania. SF ma ten problem, że przy zejściu na większy poziom szczegółowości zaczyna wymagać nieco więcej specjalistycznej wiedzy. Trochę bym się bał wdepnąć w jakąś merytoryczną minę. No a poza tym ten pomysł w szerszej formie zapełniłby jedynie wprowadzenie, trzeba by się zapytać co dalej i wymyślić coś na poziomie.

Dzięki za obszerny komentarz!

I po co to było?

1. Tak, zauważyłem, to już kolejne Twoje opowiadanie, w którym pastwisz się nad niemowlakami… ;)

2. No może nie niechcący, to przecież świadomie, ale moim zdaniem pomysł wart był klimatycznego, nieprzyjemnego opowiadania pełnometrażowego. Przeszkadzała mi w odbiorze ta infodumpowa skrótowość fabuły w pędzie ku puencie.

3. Myślę, że zachowując ten sam poziom niedopowiedzeń i wyjaśnień "strony technicznej" (wymigując się np. aktulaną sytuacją kolonii, rozkładem technicznym i ograniczoną znajomością technikaliów u bohatera) bez problemu zadowoliłbyś większość miłośników fantastyki od strony merytorycznej w bardziej rozbudowanej formie fabularnej.

Zresztą ja nie próbuję wchodzić w buty jury konkursu, tylko narzekam jako lożanin, że dostałem ekstart ciekawej opowieści, która, znając Twój warsztat, mogła być bardzo ciekawym opowiadaniem i miałaby spore szanse na nominację piórkową lub na mojego TAK-a jeśli tę nominacje mimo wszystko zdobędzie. A teraz widzę przede wszystkim niewykorzystany potencjał tej historii i infodumpową relację z wydarzeń.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Super się czyta

Podobało mi się. To bardzo dobrze napisany tekst, a Twój styl pozwala skupić się na historii i bohaterach. Dobra historia, trochę makabryczna, ale zdaje się całkiem wiarygodna. Podobał mi się bohater: cyniczny, zmęczony życiem, przygnieciony coraz bardziej przeszłością i miejscem w którym się znalazł.

Z rzeczy na które mógłbym w jakimś stopniu narzekać to te przeskoki czasowe, które były momentami zbyt krótkie by móc się nieco rozgościć w tekście. Druga rzecz to sama długość opowiadania. Moim zdaniem ten tekst jest trochę zbyt krótki aby ta historia i to co moglibyśmy tam zobaczyć w pełni wybrzmiało. Podobnie jak Mr.Maras mam wrażenie pewnej skrótowości tego tekstu. Widziałem we wcześniejszym komentarzu, że to kwestia braku czasu, co nie zmienia faktu, że chciałbym więcej :)

Podsumowując: tekst dobry z potencjałem na znacznie więcej, gdybyś pokazał więcej tej historii :)

Dzięki za komentarze.

No może nie niechcący, to przecież świadomie, ale moim zdaniem pomysł wart był klimatycznego, nieprzyjemnego opowiadania pełnometrażowego.

Pomyślę nad tym pełnometrażem :)

Mając na uwadze, jak idzie mi z pisaniem dłuższych form, to pewnie akurat się wyrobię na kolejny konkurs, ogłoszony przez m. cetnarowskiego. Skoro poprzedni dotyczył fantasy, to zakładam, że tematem kolejnego będzie właśnie sf. 

I po co to było?

Brutalne (jak to u Ciebie), ale cała bardziej krwista otoczka została w sferze wyobraźni – mi pasuje. Widać, że limit trochę tu namieszał i zgadzam się, że mogłoby z tego być świetne dłuższe opowiadanie, ale to i tak bardzo dobre opowiadanie. 

Pozdrawiam :)

Przeczytałam.

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

i zgadzam się, że mogłoby z tego być świetne dłuższe opowiadanie, ale to i tak bardzo dobre opowiadanie. 

Zaczynacie mnie przekonywać :) 

I po co to było?

Chciałem napisać, że bardzo chętnie bym to przeczytał w dłuższej formie, ale widzę, że bynajmniej nie byłbym pierwszym. Zdecydowanie na dobre wyszłoby pokazywanie pewnych rzeczy, które tu byłeś zmuszony łopatologicznie opisywać.

Bardzo sprawne operujesz językiem, czytałem z przyjemnością. Skakanki czasowe zaburzają ciągłość, ale w dobry sposób. Makabra też poprowadzona ze smakiem. Ogólnie, solidnie przemyślana i dobrze napisana historia. Przyjemna lektura.

Hail Discordia

Dołączę do chóru zwolenników dłuższej formy :)

ninedin.home.blog

Dzięki za wizyty. 

I po co to było?

A ja, przewrotnie, nie mam poczucia, że tekst należałoby wydłużyć. Jasne, że można by ten koncept opakować w dłuższą formę i pewnie efekt byłby dobry. Może nawet, według różnych kryteriów, lepszy. Ale zupełnie inny. Mnie te dziesięć tysięcy znaków jako podbudowa do mocnej, niejednoznacznej puenty (która zostanie mi w głowie) w pełni zadowala.

Pozdrawiam!

Dzięki za komentarz. 

Mnie te dziesięć tysięcy znaków jako podbudowa do mocnej, niejednoznacznej puenty (która zostanie mi w głowie) w pełni zadowala.

Dokładnie na taki efekt liczyłem :) 

I po co to było?

Syf. w formie.

Przeczytałem z niekłamanym obrzydzeniem i kiwając smutno głową, że tak właśnie by było. Zaskoczył mnie tylko niesyfowo optymistyczny finał, ale podany na szczęście w naturalistyczny, pozbawiony puchatości sposób. Wziąłeś wszystkie tradycyjne tropy s-f i przekułeś je na szorciaka wigilijnego, coś między bardzo realistyczną wizją nieudanej misji kolonizacyjnej a makabreską. Do odniesień dorzuciłbym jeszcze "Zagładę Atlantydy" (odruchowo czekałem, aż się okaże, że doszło do dylatacji czasu na krawędzi czarnej dziury i wrócili na rodzimą planetę, dając przy tym początek nowej, bardzo niepięknej cywilizacji). 

Czuć kondensację pomysłu – aż chciałoby się nieco dłuższe opowiadanie przeczytać. No, ale takie warunki brzegowe. Bardzo dobre,. smakowało, he he, dziękuję. I zdrowia dla niemowlaków ;-)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Ryboludzie, pozdrawiam po długiej przerwie!

Zaskoczył mnie tylko niesyfowo optymistyczny finał

Hmm, jedna z wczesnych wersji zakładała, że ksiądz szybko poderżnie niemowlakowi gardło i wrzuci go do kotła z wodą. Uznałem jednak, że to zepsułoby klimat. A tam wydaje mi się, że w tle można dostrzec taki ciekawy wątek, że koloniści, żrąc od lat te trupki, przyzwyczaili się, że to jest smaczne pożywienie i przestali dostrzegać, że to mimo wszystko są ludzkie zwłoki. Pojawienie się zaś tego żywego dziecka w gruncie rzeczy powinno im uświadomić, że od lat są kanibalami. Dlatego też ksiądz, chcąc uniknąć powstania tego dysonansu poznawczego, zarżnąłby niemowlaka. Jak jednak powiedziałem, wersja z żywym niemowlakiem bardziej mi się spodobała z uwagi na niejednoznaczność i lepsze uzupełnienie klimatu opowieści:)

I po co to było?

No i chyba trochę niezamierzonej, jak rozumiem, nadziei, jaką wnosi? 

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

No i chyba trochę niezamierzonej, jak rozumiem, nadziei, jaką wnosi? 

Już o tym pisałem w którymś z komentarzy: 

Jeżeli zaś okaże się, że dzieci zaczną rodzić się żywe, to osada odsunie na bok problem degeneracji genetycznej, a za to wpadnie w nowy – więcej gąb do wyżywienia + utrata wysokowartościowego pożywienia.

Ta perspektywa nadziei – mała, ale jednak, o czym piszesz Ty, jak i paru poprzednich komentatorów – jest wartością dodaną do klimatu tego otwartego zakończenia. Ten efekt jest raczej zamierzony i pozwala jednocześnie na kolejne pytanie: nadzieja, ale na co? :) 

To zresztą jest fajny pomysł na kolejne opowiadanko – powiedzmy, że urodzenie się żywego dziecka powoduje uruchomienie się jakichś systemów zapasowych statku i otwarcie magazynów. Minęło jednak 100 lat, jedyną postacią, która całościowo rozumie technologie, jakie można znaleźć na statku, jest gadający z duchami starzec. Pośród kolonistów zapewne byliby ludzie, którzy z pokolenia na pokolenie otrzymywali jakieś podstawowe umiejętności elektrotechniczne, ale czy to wystarczyłoby, by móc postrzegać gwiezdne technologie przez pryzmat użyteczności i je uruchomić, a nie widzieć tylko magiczne gadżety z rojeń starca? :)

Dziecko, bez kultury i wiedzy opiekunów, nic nie zdziała.

I po co to było?

Przegapiłem tamten komentarz.

Tak, dziecko samojeden cywilizacji nie odtworzy. Odebrałem to raczej jako nadzieję na uniknięcie wymarcia i degeneracji genetycznej. Na przeżycie.

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Kilkoma scenami-wydarzeniami nakreśliłeś obraz życia ludzi osiedlonych na nieznanej planecie. Obraz tyleż smutny, wręcz beznadziejny, co odrażający.

Nie mam zastrzeżeń do długości opowiadania, ale jeśli kiedyś powstanie jego dłuższa wersja, chętnie przeczytam. :)

Stary sie­dzi na za­szczyt­nym miej­scu u szczy­tu stołu. –> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Stary sie­dzi na poczesnym miej­scu u szczy­tu stołu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Miło mi, dzięki za wizytę!

I po co to było?

Bardzo proszę. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jak zwykle sporo obrzydliwości, podane w taki sposób, że chce się czytać, choć na koniec mam mieszane uczucia, czy faktycznie nie było nazbyt odrażająco. Jednakże doceniam zamysł, bo to danie, które zaserwowałeś jest dobre i szokuje, bo zapewne ma szokować. Mimo mieszaniny obrzydzenia na koniec, podobało mi się.

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

dzięki za wizytę :) 

I po co to było?

Przyjemne :)

Przynoszę radość :)

dobrze :)

I po co to było?