Ostatnia Wigilia świata

Jestem prawdopodobnie ostatnim człowiekiem na Ziemi. Kilka miesięcy temu naszą cywilizację spotkała zagłada, od tego czasu nie spotkałem nikogo. Żyję w pustym mieście, wśród ruin. Dlaczego to właśnie ja przeżyłem? Próbowałem nawiązać z kimś łączność. Znalazłem stację radiową w ruinach bazy wojskowej. Nie było odzewu.

Moje imię nie ma już żadnego znaczenia. Dziś jest Wigilia Bożego Narodzenia i za dwadzieścia dwa dni odbiorę sobie życie.

Jak do tego doszło, że zostałem sam? Jak to możliwe, że świat się tak popieprzył i ludzie zgotowali sobie taki los? 

Tak, była wojna, ale nie myślcie, że trzecia wojna światowa trwała pół godziny. To nie wyglądało tak, jak się często przedstawia, że ktoś odpalił rakiety atomowe i ziemię razem z ludźmi, zwierzętami i lasami spalił wielki błysk, a potem świat pokryły pył i cisza. Było dużo bardziej konwencjonalnie.

Nikt by wojny atomowej nie zaryzykował. Czemu? Ze strachu przed zniszczeniem ludzkości i cywilizacji? No, przecież nie. Żaden polityk, ani generał tak nie kalkuluje. Zyski muszą być, to prawda, a na pustej, spalonej świecącej radioaktywnym pyłem ziemi, ciężko o zbijanie kapitału. Nie tylko to ich jednak powstrzymywało. Odpowiedź jest dużo prostsza niż ktoś mógłby się spodziewać i dotarła do mnie w piątym roku wojny, kiedy walczyli już wszyscy ze wszystkimi.

Ludzie nie pozbawiliby się możliwości długiego i sumiennego mordowania, słyszenia jęku rannych, próśb o litość. Jeśli już biorą się do burzenia i gwałcenia, rozrywania i masakrowania, niszczenia i palenia, to po to, żeby to poczuć. Wiecie, jaką radość daje branie na cel czołgu i świadomość, że za małą chwilę, kiedy wciśnie się guzik, to kilku ludzi w środku się usmaży? Nie wiecie? Ja wiem, bo tak robiłem.

A jeszcze lepiej jest widzieć zwykłego żołnierza, kiedy biegnie i próbuje się ukryć. O czym wtedy myśli? O tym, żeby wybrać jak najlepsze pole ostrzału? A może właśnie przypomniała mu się żona i dzieci? Sierżant go sponiewierał? Jest głodny, zmęczony? Może wczoraj sam kogoś zastrzelił? Na pewno chce żyć i nie bierze pod uwagę tego, że zginie, chociaż pamięta o ryzyku. Gdyby wiedział, że to ostatni krok, który stawia w życiu…

Widziałem nie raz twarz takiego chłopaka. Widziałem zdziwienie, bo na strach nie zostało już czasu. Pamiętam jednego, który schował się za kawałkiem muru, wyjął jakieś zdjęcie i płakał nad nim. Mogłem go oszczędzić, ale w tamtym momencie byłem jak półbóg. Wojna trwała wystarczająco długo i półbogiem też zdążyłem być.

Czemu miałem tylko połowę "boskości"? Umiałem zadać śmierć, ale nie umiałem przed nią uchronić, nawet młodszego, narwanego brata.

….

– Poczekaj, najpierw wpuszczę sondę.

– W środku jest czysto. Odebrałem meldunek. Zespół Alpha już tam był. Spójrz na znaki. Wejdę, zabiorę, co będzie do zabrania i wracamy do bazy na wigilię.

– Poczekaj…

Potem był tylko błysk i granat silniejszy niż najsilniejsza modlitwa.

….

To były moje pierwsze, wojenne Święta. Potem było ich jeszcze kilka. Pamiętam tamte z trzeciego roku wojny. Nigdy ich nie zapomnę. Już nie byłem półbogiem. Stałem się do tego czasu zwierzęciem.

…

– Na pewno nie spodziewają się ataku dzisiaj. Myślą, że świętujemy – głos pułkownika niósł się po sali odpraw. – Wyczyścimy jedną wioskę, w której są składy broni. Nasz wywiad przekazał informację, w których domach trzeba szukać. Zaznaczyliśmy je na mapie. To będzie chirurgiczna akcja. Chcę, żebyśmy zdążyli jeszcze zaśpiewać kolędy. Hasło do ataku brzmi: „prezent”.

Śmigłowce wyrzuciły nas w górach, jakiś kilometr od celu. Poruszaliśmy się jak duchy. Jak duchy weszliśmy do wsi i namierzyliśmy trzy budynki. W słuchawkach rozległo się „prezent”.

Granaty hukowe, wywalone kopniakiem drzwi, kobieta w koszuli nocnej, która zasłania się poduszką. Jej mąż klęczy na ziemi, z rękami nad głową. Czwórka dzieci siedzi w kącie domu, są dziwnie spokojne.

– Gdzie jest broń?! – Krzyczę, przykładając mężczyźnie pistolet do skroni. – Gdzie jest broń?

Moi ludzie przeszukują chałupę. Mężczyzna milczy, trzęsie się ze strachu, albo udaje. Słychać ryk silników naszych śmigłowców, które nadleciały nad wioskę. Nagle na nocnym niebie widać błysk. Leci kula światła, ciągnąc za sobą ogon. Nie, to nie Gwiazda Betlejemska, nie kometa. Leci do góry, trafia w nasz śmigłowiec, który spada na ziemię. Wtedy z drugiego pokoju wypada chłopiec, dzieciak prawie. W ręku ma granat.

– Allah jest wielki!

Nie zdążył wyrwać zawleczki i padł z przestrzelonym czołem. Ojciec się zrywa, chce do niego biec. Nikt już o nic nie pyta. Krótka seria, krew na ścianach. Bierzemy ze sobą matkę. Dzieci się rozbiegają. Widzę jeszcze jak jedno z nich próbuje wyrwać granat z ręki martwego brata. Na ulicy słychać strzały.

– Wycofujemy się! – Wybiegamy z domu, a ja rzucam jeszcze granat, poprawiam serią z automatu i zatrzaskuję drzwi. Widzę, jak ktoś wybiega z sąsiedniego domu i za chwilę drga na piasku. – Strzelać bez rozkazu!

Zostawiliśmy tam za sobą dziesiątki trupów. Zginęło siedmiu naszych, bo tamci wieśniacy rzeczywiście ukrywali broń i, jak się później okazało, także kilku spadochroniarzy. Tylko po co zginęły tamte dzieci? Zanim odlecieliśmy, jeszcze zgwałciliśmy tę kobietę. Potem przyleciał śmigłowiec, a ona została sama w górach.

……

To było tak niedawno i ja wciąż nie wiem, o co walczyliśmy, my ludzie połowy XXI wieku? Jak zwykle: o złoża, ziemię, złoto? O to, żeby udowodnić swoją rację? Do tego doszedł jeszcze ten cholerny wirus, który zatrząsł gospodarką i mimo szczepionki nie chciał dać za wygraną przez wiele lat. W końcu ktoś zdobył dowody, albo je sfabrykował, że całe to zamieszanie nie zaczęło się na targowisku, ale w laboratorium. Rzucaliśmy się na siebie jak zwierzęta: Chińczycy na Rosjan, Amerykanie na Irańczyków, Brazylijczycy na Argentyńczyków. Każdy miał powód. Nie chcieliśmy się zatrzymać, więc ktoś to zrobił za nas.

……

Na niebie pojawiło się światło, coś jakby zorza polarna, tylko że to zjawisko było widać z każdego miejsca na Ziemi. Przez kilka godzin próbowaliśmy ustalić, co to takiego. Trwały narady naukowców, generałowie próbowali wysyłać samoloty zwiadowcze, z których żaden nie wrócił, obawialiśmy się ataku chemicznego, a potem…

– Co to jest?! Co się, kurwa, dzieje?

Przez tę zorzę zaczęły przelatywać jakieś statki. Najpierw pojedynczo, a potem dziesiątki albo i setki nawet. Na ulice świata wyległy wszystkie świry, wierzące w cywilizacje pozaziemskie – widziałem jednego w stroju Supermena, jak w czerwonych majtkach biegł do centrum miasta. Z początku te statki tylko wisiały na niebie i nie reagowały na nic. Ktoś się chyba naoglądał za dużo „Bliskich spotkań trzeciego stopnia” i w wiadomościach widziałem, jak grają im muzykę. Próbowaliśmy nawiązać kontakt.

– Mówi Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki. Kim jesteście? Nie mamy wobec was złych zamiarów. Powiedzcie, w jakim celu i skąd przybywacie, albo wróćcie na swoją planetę!

Trwało to kilka dni. Statki wisiały na niebie i nie reagowały na nic. Miało to swoje dobre strony, bo na jakiś czas przestaliśmy do siebie strzelać. W końcu coś się wydarzyło. Na ekranach wszystkich komputerów pojawił się napis:

„Przybywamy z przyszłości. Taki świat nie może istnieć. Żegnajcie.”

……

Teraz patrzę na opuszczone miasto, w którym nikogo nie ma, a raczej – jestem tylko ja. Łapię na ręce wirujące spokojnie płatki śniegu. Jest tak cicho. Nikt do mnie nie celuje. Zostałem chyba sam na świecie. Wokół widzę tylko ruiny budynków i ludzkie szkielety.

Próbowaliśmy walczyć, jak topielec, jak najgorsza bestia, która widzi, że przyszedł po nią myśliwy. Strzelaliśmy w niebo ze wszystkich dział i rakiet, ale odpowiedzią był tylko błysk laserów, który palił ziemię i huk bomb, których działania nie znaliśmy. Do tego jeszcze ten przeraźliwy dźwięk, który paraliżował wolę i roztapiał komórki. Na chwilę się zjednoczyliśmy, potrzebowaliśmy do tego śmiertelnego zagrożenia, a to i tak nic nie dało. Kim byli ci, którzy nas zniszczyli? Czy to byli nasi potomkowie? A jeśli tak, to czy świat ma przyszłość, skoro został na nim tylko jeden człowiek?

…..

Mieli zginąć wszyscy, ale jakimś cudem, przez pomyłkę Wszechświata, ja ocalałem. Żyję, chociaż nie mam po co żyć. Próbowałem nawiązać z kimś łączność, szukałem jakiejś żywej duszy.

Codziennie rano wychodzę, żeby znaleźć jakieś jedzenie i kogoś pogrzebać. To moja ostatnia rola, inaczej nie wynagrodzę już za krzywdy, które popełniłem. Kiedy pochowam tylu ludzi, ilu zabiłem na wojnie, skończę ze sobą. Życie samotnie na Ziemi jest straszne. Nie masz się kogo bać, bo wszyscy zginęli, ale drżysz i zginasz się przed ciszą, przed wiatrem, przed zimnem… przed tym, że zginiesz, bo nie będzie miał ci kto pomóc, kiedy złamiesz nogę. Strachu przed śmiercią nie da się stłumić, lepiej go przeciąć. Zresztą, po co miałbym żyć? Nie mogę do nikogo się odezwać. Podtrzymywać procesy fizjologiczne? Brakuje mi kłótni, gry w piłkę, nawet tego, żeby mnie ktoś potrącił w sklepie. Ludzie są jednak przydatni. Szkoda, że tego nie rozumieliśmy.

Idę przez zawalone gruzem ulice, które pokrywa cienka warstwa śniegu. Widzę biurowiec, w którym pracował mój przyjaciel. Tuż obok była kawiarnia, w której spotykałem się z dziewczyną, zanim zostałem żołnierzem. Widzę ruiny kościoła. Tam się zatrzymam, kiedy będę wracał. W końcu jest Wigilia. Nagle stałem się bardzo religijny. Z czego to wynika? Próbuję zrozumieć, czy zaczynam wierzyć? Wierzę ze strachu? A jeśli tak, to czego się boję? Tego, co jest po śmierci? Czy próbuję stłumić własne myśli i wspomnienia?

Jest cicho, lekki mróz, a na niebie są gwiazdy. Tak powinny wyglądać święta Bożego Narodzenia. Tak je zapamiętałem. Szkoda, że nikt inny tego nie widzi. Wchodzę między zwalone budynki, spod gruzów zawsze udaje mi się wyciągnąć jakiś szkielet. Pochylam się, zaczynam odgarniać cegły, zerwane kable. Nucę pod nosem „Wishlist” Pearl Jamu – jaki to jest staroć – i na chwilę zapominam o tym, co wokół mnie. Już pierwsze wersy mnie odprężają: 

I wish I was a neutron bomb for once I could go off

I wish I was a sacrifice but somehow still lived on

I wish I was a sentimental ornament you hung on

The Christmas tree I wish I was the star that went on top

Pasuje to do Wigilii i do tego, co się stało z naszym światem. Nie mam ochoty na nucenie kolęd.

Słyszę cichy jęk. Nadstawiam ucha. Nie… to niemożliwe. Wracam do przerwanej pracy, ale po chwili jęk jest już głośniejszy. Ktoś krzyczy. Boże, to niemożliwe! Przypadam do ziemi i sam się z siebie zaczynam śmiać, bo kto i po co miałby chcieć mi zrobić krzywdę? Nikogo na pewno tam nie ma. To tylko mój mózg, który nie radzi sobie z samotnością, zaczyna mi podsuwać takie obrazy i dźwięki. A jednak nasłuchuję, mimo że nie ma prawa tutaj nikogo być. To krzyczy kobieta. Idę w tamtą stronę. Chyba mnie usłyszała…

– Niech mi ktoś pomoże… – jej głos jest słaby, ale słyszę już, skąd dobiega. Jest za załomem muru, pod dachem. Nawet nie mam latarki, żeby oświetlić sobie drogę, ale idę do tego głosu, odgarniam gruz.

– Idę do pani! Gdzie pani jest?

– Aaaaa!!!…. Niech mi ktoś pomoże…

Wreszcie ją widzę. Leży, a raczej siedzi na jakiejś rozwalonej kanapie. Ma na sobie podarty płaszcz, jakąś sukienkę. Włosy ma w nieładzie i trzyma się za brzuch. Na moment Nieznajoma otwiera oczy.

– Proszę mi… pomóc… Tak… boli… uuu… – próbuje się przekręcić, ale nie daje rady.

Już jestem niedaleko i widzę, o mój Boże, że ona jest w ciąży.

– Co pani jest?

– Boli… Proszę mi pomóc… Odeszły mi wody.

Umiem zabijać, ale nie umiem przyjąć dziecka na świat.

– Proszę poczekać, tu niedaleko była apteka. Zaraz wrócę. Przybiegłem z jakimiś bandażami, wodą, jodyną. Miałem ze sobą pieluchy. Nie wiedziałem, co się dzieje. Nie wiedziałem, czy śnię, czy to się dzieje na jawie. Cała moja wiedza medyczna pochodziła z jednego, krótkiego kursu i filmów, na których zawsze w takich sytuacjach biegało się z prześcieradłami i gorącą wodą. Pomogłem tej kobiecie, której imienia nawet nie znałem.

Urodziła chłopca, popatrzyła na mnie, uśmiechnęła się, a potem usnęła. Przykryłem ją swoją kurtką. Było bardzo chłodno. Naznosiłem patyków i rozpaliłem ognisko. Przez chwilę bałem się, że umarła, ale oddychała tak spokojnie i cicho. Siedziałem przy nich i bałem się poruszyć, chociaż mróz przenikał mnie do kości, a z oczu leciały mi łzy. Bałem się, że ona i dziecko znikną, albo stanie się coś, co tę scenę przekreśli. Jeśli przeżyła ona, to może ktoś jeszcze? Nie wiem, jak długo to wszystko trwało, ale kiedy się obudziła, wstawało już słońce. Milczała.

– Pójdę po wodę, znajdę coś do jedzenia. Mieszkam tu niedaleko. Proszę się stąd nie ruszać – powiedziałem i zdałem sobie sprawę, jak to ostatnie zdanie głupio zabrzmiało. – Zaraz wrócę.

…

Idę przez pogrążone w ciszy i śmierci miasto. Okazało się, że ktoś tu jeszcze jest. Może znajdę jeszcze innych ludzi i zaczniemy wszystko od nowa? Z głodu i zimna trzęsą mi się ręce. Stąpam ostrożnie, ale dlatego, że nie chcę złamać nogi w jakiejś dziurze. Chcę tam wrócić i zabrać do siebie tę kobietę i jej syna. Powiem jej, że nazywam się Joseph Carpenter.