Niech żyje król, niech umrze magia

Niech żyje król, niech umrze magia

 

Szedł pustymi, ciemnymi korytarzami. Rękę położył na rękojeści miecza, opuścił wzrok. Za oknem szumiało, kroki dudniły i odbijały się od ścian.

Mijał podobizny dawnych monarchów. Jednego za drugim, na obrazach dawno zakurzonych, albo innych – wykutych w granicie. Spod posągu wyskoczył kot, zjeżył się na widok ciemnej postaci. Zapachniało kocimi szczynami. Monarchia musi trwać – pomyślał mężczyzna i westchnął.

Podniósł oczy. Można było mieć wrażenie, że martwi królowie wiodą za nim wzrokiem, jakby czekali czy zobaczą potwierdzenie tego, co już niedługo musi się stać. Spojrzał na pierwszego z brzegu, brodatego, a jakże i groźnego, o którym pisano w kronikach, że wyrżnął miasto za odmowę płacenia podatku i szukanie pomocy u sąsiadów. Nazwany został „Wielkim”. Monarchia musi trwać.

Pokiwał głową, bo całe życie poświęcił tej myśli. Na pooranej zmarszczkami i bliznami, choć przecież jeszcze nie starej twarzy, widać było niejeden grzech, który popełnił, tłumacząc się właśnie tak. Nigdy nie szukał przebaczenia. Wystarczyło mu, że służył.

Teraz miał przed sobą kolejne zadanie. Przystanął, wciągnął powietrze, pachnące wilgocią, świecami i starym drewnem. To na pewno stanie się najbliższej nocy, trzeba napiąć mięśnie.

Wyjrzał przez okno, straże były na murach, księżyc na niebie. Nic nie zapowiadało końca i nowego początku, ale zanim świt nadejdzie, zanim zakręci się historia i zatańczą sztylety, jeszcze trzeba wykonać kilka czynności. Czy wszystko jest gotowe? Czy na pewno nad ranem ujrzą konnych pod murami? Skoro świat ma wirować, niech to to robi zgodnie z jego wolą i dla dobra królestwa. Monarchia musi trwać.

Nie spodziewał się towarzystwa, ale w ciemnościach korytarza spotkał kanclerza, który przemykał pod ścianami.

– Pieczęcie zabezpieczone? – Spytał. Kanclerz skinął głową.

– I klejnoty też bezpieczne. Można zaczynać. – Powiedział królewski urzędnik, minął Siwego i niemal pobiegł w stronę komnat królewskich.

Siwy patrzył za nim. Widział jak Kanclerz pędził, by zdążyć zająć jak najlepsze miejsce. Do załatwienia zostało Siwemu jeszcze kilka spraw.

………..

Stanął przed komnatą, straże nawet nie drgnęły. Żołnierze znali go doskonale, a poza tym on, Siwy jak o nim mówili, mógł wchodzić wszędzie. Zapukał, a ponieważ nikt mu nie odpowiedział, pchnął drzwi. W migotliwym świetle zobaczył wielkie łoże, a na nim dwie postaci. Twarz następcy tronu mignęła i zniknęła, a dalej dostrzegł innego mężczyznę.

Siwy odwrócił wzrok, skrzywił usta. Ciągle nie mógł się przyzwyczaić do upodobań księcia, mimo upływu wielu lat i wielu okazji, w których mógł wszystko dokładnie obserwować.

– Już czas, wasza wysokość. – Szepnął. – Już czas. – Powtórzył. Książę spojrzał na niego, westchnął i gestem dał znać, by wyszedł. Siwy skłonił się i zniknął za drzwiami. Następca tronu odepchnął kochanka, wstał, zaczął się ubierać. Przypiął do boku krótką szpadę, odgarnął długie włosy.

– Będziesz ze mną?

– Do końca, wasza miłość. – Powiedział młody mężczyzna, zakładając strój gwardzisty. Miał twarz anioła, bez zarostu, na głowie jasne loki. Błękitne oczy, rozmarzone jak u poety patrzyły, jakby chciały zajrzeć w duszę każdemu, kogo spotkał. I zaglądały. Dzieciak, z twarzy tak śliczny, że dziewczyna prawie, ale niejednego, który się na jego wygląd nabrał, ten aniołek wyprawił prosto do Boga.

Siwy musiał odwiedzić jeszcze jedną komnatę. Musiał i chciał. Tyle tam było wspomnień, tyle westchnień, pocałunków, miłości. Jedyne miejsce na świecie, gdzie mógł odetchnąć, na chwilę odpiąć szpadę, usnąć z uśmiechem. Wszedł. Królowa siedziała przy oknie, patrzyła w gwiazdy. Nawet nie drgnęła, słysząc kroki i skrzypienie drzwi. Podszedł, ukląkł, ucałował jej dłoń. Oparł czoło na poręczy krzesła. Mimo wszystkich chwil, które pamiętali razem, ona ciągle była jego panią, a on – tylko sługą. Tak sobie obiecali, że tak będzie, bo tak jest prościej, nawet gdy byli sami. Królowa pogładziła go po włosach.

– Przyjedzie?

– Wysłałem po niego najlepszych ludzi – powiedział Siwy.

– Obiecaj mi, że dzisiaj w nocy nikt nie będzie długo cierpiał.

– Nie mogę tego obiecać, ale zrobię wszystko, pani.

…..

Zbliżał się czas napięcia mięśni, zaległa nad zamkiem noc nienawiści i skradała się jutrzenka nagłej śmierci. Trzeba się było przygotować, wyostrzyć zmysły. Zszedł do kuchni. Potrzebował samotności. Przymknął oczy, wciągnął powietrze, oparł ręce na kolanach. Długie, siwe włosy zakryły mu twarz. Sięgnął do kieszeni i wyjął małą buteleczkę. Przez chwilę bawił się nią w palcach – znał dobrze ten smak, który kojarzył się ze śmiercią, a potem wziął szybki łyk.

Zawsze było tak samo. Widział płomień, przez który się przedzierał. Czuł zapach krwi i końskich odchodów. Słyszał krzyki mordowanych mężczyzn, którzy rzucali broń i prosili o litość, ale nikt ich nie słuchał. Widział kobietę w poszarpanej sukni, którą przyprowadzili mu żołnierze. Pamiętał nienawiść w jej oczach i zaciśnięte usta. Mieczem nie był w stanie przeciąć jej gniewu.

To wszystko go nie przerażało. Tak musiało być na wojnie, ale z jednym wspomnieniem walczył. Zawsze, kiedy próbowało się wedrzeć do jego mózgu, zamykał oczy, poruszał ustami. Co mówił? Nie modlił się, nie wierzył w żadnego boga, ani tym bardziej w wielu bogów, ani w szczęśliwy los, ani w magię. Nic ani nikt nie mogło mu pomóc. Zostawał z nim tylko strach i wspomnienia. Bał się, że znów zobaczy tamte dzieci.

– Pa…pa…pa…panie..ee…

Spojrzał na Jąkałę, który wynurzył się z ciemności – to był młody chłopak, pomocnik kucharza. Nie powinno go tu być. Na szczęście to był niewidomy niedojda, więc nikt nie dowie się, że dowódca królewskiej gwardii zażywa narkotyki.

– Czy kró-ó-ó..ól dzisiaj…siaj u-umrze?

– Skąd wiesz, kim jestem?

– Bo-o-oję się… Sta.. stary król by… był do-o-o-bry… Mło-o-dy ksią..ksią…żę nie jeeest.

– Nowy król też będzie dobry.

……………

Pod bramą było cicho. Żołnierze stali na murach, wiał chłodny wiatr. Siwy szedł przez dziedziniec i po raz pierwszy od dawna zadrżał. Coś się czaiło.

W komnacie, w której leżał konający monarcha, było cicho. Nawet teraz ten człowiek budził lęk wielu ludzi, choć przykryty szkarłatnym prześcieradłem, miał zamknięte oczy i lada chwila miał przejść na tamten świat. Potężna pierś unosiła się i opadała, unosiła i opadała, a ten ruch śledziło kilkunastu ludzi. Kiedy pierś opadnie po raz ostatni, zaczną się nowe czasy i trzeba będzie działać szybko, żeby jak najlepiej się w nich urządzić.

W rogu sali, w najciemniejszym kącie, stał wysoki mężczyzna. Ubrany na czarno, ze srebrną szpadą przy boku, z czarną brodą i prostymi, długimi włosami, wyglądał jak jeden z tych, którym się wręcza pieniądze nocą w lesie i w milczeniu, bo ich uczynki muszą zostać w ciemnościach.

Młodszy syn króla bawił się złotą spinką i nucił pod nosem:

 

Hej, hej śpiewajmy póki czas,

Hej, hej śmierć nie złapie nas,

Hej, hej jedzmy tłusto, pijmy wino,

Hej, hej nim niech uciechy nas nie miną.

 

„Stary wreszcie sczeźnie, jedna śmierć przybliży marzenia o koronie”.

Młodszy książę patrzył na ojca, leżącego na łóżku.

„Między życiem w cieniu a tronem już niedługo zostanie tylko jeden człowiek, a przecież tragedie się zdarzają. Raczył się urodzić wcześniej i to wystarczyło, by zostać następcą ojca, mieć jego miłość, uznanie i… nawet tym wzgardzić. Kto on jest? Fircyk, zboczeniec i utracjusz. Ma wszystko i zmienia to w proch. Zniszczy królestwo”.

Młodszy książę zacisnął zęby, ale zaraz potem się uśmiechnął. Śmierć wszystko uprości. Spojrzał na swojego przybocznego, który udawał, że drzemie, oparty o stół. Potem nadstawił ucha i zdawało mu się, że za drzwiami usłyszał chrzęst broni i kroki. Uśmiechnął się jeszcze raz i nalał sobie wina, czekając na śmierć ojca. Wszystko było przygotowane.

Następca tronu wszedł do komnaty bez pukania. Rzucił okiem na leżącego na łożu króla i siadł na krześle. Za jego plecami stanął Dzieciak, a trochę dalej, w cieniu miejsce zajął dawny kochanek księcia, jego przyboczny i przyjaciel z lat dziecinnych. Trzymał się z dala od światła, ale gdy drzwi komnaty się otworzyły, drgnął. Następnie zrobił krok do przodu i zajął miejsce za prawą ręką księcia.

– Jak długo musimy jeszcze czekać? – Spytał następca tronu, patrząc po twarzach obecnych. Szambelanowie, ministrowie, lokaje milczeli.

– Już niedługo – słaby głos króla słyszeli tylko ci, którzy stali blisko łóżka. Książę przestał bawić się rękawiczkami. – Podejdźcie do mnie, wszyscy…

Siwy, który siedział blisko króla widział, jak synowie stanęli po przeciwnych stronach łoża. Widział, jak podeszli radcy i ministrowie. Widział, jak się między sobą przepychają. Zrobił się tłok. Kilku postaci nie mógł jednak rozpoznać, bo cały czas kryły się w cieniu. Kto to był? Czy to ci, których tutaj ściągnął? Czy ukradkiem wszedł ktoś jeszcze? Nie było już czasu, żeby sprawdzać.

Król oddychał z trudem, ale widocznie zioła uśmierzające ból przestały działać, skoro odzyskał świadomość. Zakażona rana jątrzyła się i ropiała. Kilku delikatnych, bardziej wrażliwych, oddychało przez perfumowane chusteczki.

– Mój czas się kończy – wyszeptał. – Zawsze go było za mało, nawet na uciechy. Całe życie oddałem królestwu. Grzeszyłem w jego imię. Boże, przebacz mi… Teraz, zanim umrę, chcę… muszę zrobić jeszcze jedną rzecz dla dobra mojej monarchii. Wierzę, że Bóg nie zdąży się dowiedzieć, zanim stanę na sądzie, albo… pokiwa głową na znak, że i tak niczego innego się nie spodziewał. I pominie tę zbrodnię…

Przerwał, oddychał, zamknął oczy, a kiedy je otworzył, znów przez chwilę był starym królem, twardym królem, który zgniatał opornych i łamał sumienia.

– Kochałem was, ale od zawsze byliście dla mnie bólem, wrzodem na królewskiej dupie. Ty – spojrzał na następcę tronu – Joresinie wolałeś bawić się z chłopcami niż zajmować się sprawami królestwa. Trwoniłeś pieniądze, a dzieci mieć nie będziesz. Myślisz, że nie wiem, jakiej choroby się nabawiłeś, grzebiąc w dupach gwardzistów? Przez twoją lekkomyślność straciliśmy tysiące ludzi, najlepszej szlachty. Nigdy ci tego nie zapomnę, oni – tu pokazał na zginających się w ukłonach ministrów – też nie.

Przez salę przeszedł szmer. Siwy zacisnął pięści. Wzrokiem szukał swoich ludzi. Krew pulsowała, zmysły były wyostrzone.

– A ty Zentaro jesteś okrutnikiem i sadystą. – Powiedział do młodszego syna. Wiem, że utopisz królestwo we krwi, rozpętasz szalone wojny. Kiedy wyrżnąłeś buntowników, z którymi przegrał twój brat, żołnierze wiwatowali. Ale pragnąłeś więcej chwały, więc wyrżnąłeś jeszcze jedno miasto. Czego chciałeś? Mojego uznania? Złota? Morduje się tylko tyle, ile trzeba, głupcze. Ja każdą ofiarę mam dobrze policzoną.

Król zamilkł, oddychał, przymknął oczy.

– Żaden z was nie może zostać królem. Żaden nim nie zostanie. Na szczęście mam jeszcze jednego syna i to jego ustanawiam następcą. Już niedługo tu przybędzie, wezwałem go, by zrzucił kapłańskie szaty. A wy… skoro prawo daje wam pierwszeństwo, a nie możecie panować… to pójdziecie ze mną do piekła.

To były ostatnie słowa króla.

Siwy podniósł się, wyprostował. Teraz wydawał się wręcz ogromny i w ręku trzymał szpadę. Za oknem świtało, budziło się miasto, słychać było ruch i tętent koni. To, co się potem stało w komnacie umierającego króla, kroniki pisane na zamówienie panujących, zawsze starają się przemilczeć.

Zawirowało. Siwy wszystko widział jak przez mgłę. Ruszył na książąt, a z tyłu wyskoczyli jego trzej pomocnicy. Następca tronu pchnął stojącego najbliżej szambelana i skoczył do ucieczki, wrzeszcząc.

– Teraz!

Dzieciak skoczył, Siwy zasłonił się rękawem kaftana, odbił cios. Zamachnął się szpadą, uskoczył. Z rogów komnaty ruszyli czterej gwardziści, najlepsi do zabijania, jakich znał. Zrobił się tłok i zamieszanie. Ministrowie uciekli pod ściany.

Młodszy książę skoczył do drzwi, otworzył je na oścież. Wpadło kilku zbrojnych. Ktoś, coś krzyczał, ktoś inny złapał się za twarz. Minister skarbu płakał, trzymając się za brzuch i starając zatrzymać krwawienie. W zamieszaniu Siwy skoczył na młodszego księcia, pchnął go sztyletem w biodro, zamachnął się drugi raz, ale ktoś uderzył go tak, że upadł. Spojrzał, zasłaniając się mieczem. Stał nad nim przyboczny księcia. Już unosił miecz, kiedy z ust chlusnęła mu krew i padł na wznak. Za nim Siwy zobaczył Dzieciaka, uśmiechniętego od ucha do ucha i z dwoma sztyletami w rękach.

Skoczyli na niego dwaj ludzie Siwego, sczepili się, odskoczyli. Jeden osunął się na podłogę. Siwy skorzystał z zamieszania i ruszył szukać książąt. Na korytarzu panowało zamieszanie grupka żołnierzy biegła w stronę komnaty króla, inni ludzie wybiegli z bocznego korytarza, ubrani na purpurowo, w barwy młodszego syna króla – ruszyli za tamtymi. Pod ścianą leżał kucharz, z nożem w ręku, z przebitym gardłem, pustymi oczami patrząc w okno.

– Skąd u licha wziął się tutaj kucharz? – pomyślał Siwy, biegnąc tam, gdzie spodziewał się znaleźć książąt. Jeśli wszystko idzie jak trzeba, to już zaraz jego zaufani ludzie powinni otwierać bramy.

Młodszego księcia znalazł za zakrętem. Stał oparty o ścianę, krwawił.

– Wasza wysokość… – Szepnął, a potem pchnął w samo serce. Wyjął sztylet, poprawił celując w wątrobę.

Jedna, konieczna śmierć już za nim. Na szczęście poszło szybko. Następcę tronu znalazł w jego pokojach, ubranego w pancerz. Zaskoczył go, gdy wybiegał na korytarz. Niemal wpadli na siebie.

– Puść mnie… Ojciec zmarł, jestem królem!

– Nie jesteś i nigdy nie będziesz.

– Puść mnie, a obsypię cię złotem.

Siwy już nie słuchał, ruszył na Joresina. Oddychał ciężko, ale musiał dokończyć sprawę. Książę był świetnym szermierzem. Uchylił się od pierwszego ciosu, drugi sparował, a następnie sam zaatakował fintą. Obrócił się, spróbował cięcia szerokim łukiem. Siwy uskoczył, ale potknął się o zwisającą z łoża kołdrę. Wystarczyło. Ktoś pchnął go w plecy, a książę ciął go w pierś. Mężczyzna osunął się na kolana i widział, jak następca tronu wybiega. Słyszał, jak woła do siebie gwardzistów.

Siwy widział jak za księciem wyszedł kanclerz. Na progu jeszcze się obejrzał, poprawił koronki, a potem zniknął w ciemnościach.

Ile czasu minęło? Czy już można czekać na śmierć, czy jeszcze można wstać i ratować królestwo? Mężczyzna podniósł się, oparł o ścianę, nasłuchiwał. Na dziedzińcu coś się kotłowało. Chwiał się na nogach, ale ruszył dokończyć zadanie, albo zginąć. Ruszył w stronę bramy.

Słońce już wstało, mgły się podnosiły. Z drugiej strony murów słychać było tłum zbrojnych, na który czekał. Brama powinna być już otwarta. Co się dzieje? Widział walczących i ginących pod ciosami swoich żołnierzy, którym nakazał otworzyć bramę i zabronił słuchać rozkazów książąt. Widział, jak do następcy tronu dobiegają coraz to nowi gwardziści. Książę stał w połyskującej zbroi, odbijającej pierwsze promienie słońca. Gdyby umiał być takim królem, można byłoby zostawić go przy życiu.

Z drugiej strony rąbano bramę. Po kolei odpadały drzazgi, a łomot siekier budził zdziwienie i przerażenie mieszkańców. Kto atakuje zamek? Jedni uciekali, inni zatrzaskiwali okiennice. Ktoś chlusnął pomyjami z góry, oblewając żołnierzy. Ci, którzy przybyli na targ, biegali we wszystkie strony. Jakiś koń stanął dęba i zaczął galopować, rozbijając stragany.

Siwy zaczął się przedzierać przez tłum, chciał dostać się do księcia, wykorzystać zamieszanie. Brama musi zostać otwarta za wszelką cenę. Był już blisko, ścisnął mocniej miecz, kiedy powietrze zawirowało i stało się szafirowe. Zapachniało bzem i deszczem. Padł na kolana, spróbował wstać. Jakaś dziwna siła osadzała go w miejscu. Spojrzał, co się dzieje. Ludzie wokół niego też nie byli w stanie ustać na nogach. Ktoś się czołgał, inny trzymał się za czaszkę, która po chwili eksplodowała. Gdzieś płakało dziecko. Zapach bzu był coraz intensywniejszy, powietrze wirowało i odpychało Siwego od bramy. Balon, chroniący następcę tronu, stopniowo się rozszerzał.

Książę walczył z ludźmi Siwego pod bramą i wydawał rozkazy, osłaniany jakąś niewidzialną tarczą. Źródłem tej siły była zakapturzona postać, która stała obok niego. Nie było widać jej twarzy, nie wykonywała żadnych gestów, stała z opuszczonymi rękami, patrzyła w ziemię, ale nie ulegało wątpliwości, że to ona panuje nad tym wirem, który rzucał ludźmi na zamkowym dziedzińcu.

– Magia… kurwa, niemożliwe… – Wyszeptał Siwy. Nigdy jej nie widział. Wydawało się, że zginęła na dobre, że to stara legenda, która ożywia zakurzone umysły, podnieca starców, głupców i dzieci. Król całe życie poświęcił na usunięcie magii z królestwa. Kazał palić księgi, wyrzynać zielarzy, gwałcić driady, które ślubowały dziewictwo. Zamknął szkołę czarnoksiężników. Podburzył ludzi przeciwko magom, którzy za bardzo rośli w siłę i za bardzo myśleli o wpływach politycznych, zamiast służyć ludziom. I teraz jeden z nich pomagał następcy tronu. Kim był? Przetrwał czy skądś przybył? Był magiem Ziemi czy Powietrza? To i tak nie było istotne. Ważne było to, że miał Moc. Jak z nim walczyć? Siepacze Siwego wyrżnęli wszystkich w zamku, a teraz kulili się za załomami muru przed wirującym od magii powietrzem. Siwy sam się przed nim uginał. Był bezsilny. Na murach pojawili się łucznicy księcia. Z drugiej strony słychać było krzyki rebeliantów, próbujących przebić się prze bramę.

Świetlista kula rosła i rosła, zasłaniając powoli bramę. Książę położył rękę na ramieniu maga i przymknął oczy. Ludzie wokół próbowali się czołgać, było coraz więcej krwi. Słońce zniknęło z nieba, pojawił się na nim księżyc, a jednak ciągle było jasno. Zaczął wiać lodowaty wiatr i sypać śnieg, chociaż był środek lata. Z otwartych okien zamkowej biblioteki wyfrunęły księgi i po chwili spadły do rynsztoka. Matka rzuciła na ziemię małego chłopca i usiadła pod murem, a jego siostra, która jeszcze przed chwilą trzymała się matczynej spódnicy wyrwała sztylet z rąk gwardzisty i pobiegła przed siebie. Z burdelu po drugiej stronie ulicy wybiegła gromada nagich mężczyzn ściganych przez roznegliżowane kobiety.

– Co tu się, kurwa, dzieje?

Łucznicy zaczęli okrążać gwardzistów. Kiedy Siwy zobaczył konia biegnącego tyłem, podjął decyzję. Ruszy na księcia i niech się dzieje wola nieba. Jeśli stal nie przebije tej bańki, to on przynajmniej zginie. Lepiej umrzeć niż patrzeć na hańbę i ten chaos. Poprawił rękawice, chwycił miecz, uniósł się, zrobił krok… i wtedy usłyszał śpiew. Z początku cichy i jakby nieśmiały, jakby dziecko nuciło sobie pod nosem w czasie zabawy.

Zatrzymał się, chociaż strzały świstały wokół niego. Skąd dochodzi ten dźwięk? Co się dzieje? Kto śpiewa? A dźwięk rósł i rósł, nabierał siły, potężniał z każdą chwilą. Tony były coraz wyższe. Nie mógł rozpoznać słów i stał jak skamieniały. Czy tylko on to słyszy?

Książę otworzył oczy. Zakapturzony uniósł głowę, rozłożył ręce. Coś tu nie grało, coś zakłócało magię. Coś porządkowało chaos. Ten śpiew miał moc niszczenia i tworzenia, zabijania i ożywiania. Był pierwotną siłą, której nie da się w żaden sposób opanować. A jednocześnie był porządkiem, który może uspokoić rodzący się chaos. Wtedy Siwy zobaczył Jąkałę, idącego powoli przez zalany krwią dziedziniec.

Chłopiec szedł i śpiewał, a jego głos był czysty, mocny i pewny. Pod wpływem tych dźwięków bańka otaczająca księcia i maga zaczęła się kurczyć, zmieniać barwę. Pojawiły się na niej zarysowania. Postać w kapturze złożyła ręce, zebrała w nich świetlistą kulę, a potem pchnęła ją w stronę Jąkały. Nic to nie dało. Magia śpiewu była silniejsza. Kula rozprysła się na miliardy świetlistych kropel i zniknęła w powietrzu, rozsiewając zapach bzu. Siwy przypomniał sobie, że niektórzy upośledzeni, niedojdy, mają w sobie Moc.

Bańka wokół następcy tronu też pękała. Nie było sensu dłużej czekać. Skoczył. Był już blisko, niemal na odległość pchnięcia, kiedy trafiła go strzała. Osunął się na kolana, za chwilę spadło drugie uderzenie. Patrzył na stojącego nad nim księcia. Tracił przytomność, ale zobaczył jeszcze jak jego dawny kochanek wyciągnął sztylet i wbił go księciu w szyję. Książę padł na ziemię, a Siwy usłyszał jak zabójca nachyla się nad umierającym księciem i mówi:

– Nie będę patrzył, jak jesteś szczęśliwy z kimś innym.

Potem zapadła ciemność.

………

Kiedy się obudził, zobaczył klęczącego nad nim młodego księcia, na którego przybycie czekał i obok niego królową. Żołnierze biegali w różne strony, dorzynali tych, którzy nie chcieli się poddać. Siwy próbował się podnieść, ale nie dał rady. Nie wiedział, czy już umarł, czy wszystko mu się śni, czy za chwilę spadnie cios. Patrzył tylko i patrzył. A w końcu zaczął się śmiać.

– Mamo… tato… udało się – powiedział książę, ściskając Siwego za rękę.

– Udało się, synku – wyszeptał, a z zamkniętych oczu popłynęły mu łzy. – Udało się… monarchia będzie trwać.

Siwy rozejrzał się wokół. Wszystko wracało do normy. Ludzie wysuwali nosy z bram i drzwi. Zaczynali się gromadzić wokół księcia. Patrzyli też na Jąkałę, który znów był małym, skurczonym chłopcem i siedział pod murem, pilnowany przez żołnierzy. Mieszkańcy stolicy pokazywali go sobie palcami, coś szeptali.

– Co się wydarzyło?

– Trafiły cię dwie strzały, mój kochany. – Powiedziała królowa. – Joresin nie żyje, zabił go jego… przyjaciel.

– To wiem. A co się stało potem?

– Bańka pękła, gwardziści wyrżnęli ludzi księcia i otworzyli bramę. Reszta była już bardzo prosta. – Książę się uśmiechnął.

– A ten, tutaj? – Siwy wskazał ręką na Jąkałę. – Co z nim?

Książę popatrzył na gromadzących się mieszkańców stolicy, którzy podchodzili coraz bliżej do chłopaka. Zmarszczył brwi i popatrzył gdzieś w bok.

– Magia musi zginąć. Ludzie nie są nią gotowi.