Mikołaj

Niewiele osób wie, że życie sławnego reżysera, to nie tylko nieustanne rauty i cielesne igraszki z seksownymi asystentkami, które łatwo omamić, wmawiając im, że idealnie pasują do roli w najnowszym kasowym hicie. Nierzadko zdarza się, że filmowcy podupadają na zdrowiu i trafiają do szpitala. Najlepszym tego przykładem była osoba Radzimira Opolańskiego.

W pewien jesienny poranek sławny reżyser niszowych filmów erotycznych, traktujących o życiowych perypetiach dyskobolek z NRD, przybył do lecznicy. Lekarze po wstępnych badaniach skierowali go na OIOM. Ów wolałby zapewne inny oddział. Najlepiej zamknięty dla wszelkich mediów oraz oszukanych asystentek.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że nikt z personelu medycznego nie wiedział, co dolegało nowemu pacjentowi, i gdzie przeszedł ostatnie badania. Mało tego, tajemnicą stało się również, czy uczynił to wolnym krokiem czy też szybkim – wpadającym w marszowy.

 Jasnowidz, do którego zwróciła się rodzina filmowca, oświadczył że: „Kluczem do rozwiązania zagadki jest Święty Mikołaj”. Nie chciał jednak powiedzieć nic więcej. Chętnie za to podał numer swojego konta w banku na Kajmanach.

Zdesperowani krewni sięgnęli po ostatnią deskę ratunku. I dlatego w kolejny jesienny poranek do izolatki, którą zajmował Opolański, wszedł Pewien Apacz. Po wstępnej, a do tego obopólnej taksacji spojrzeniami, nastąpiła chwila niezręcznej ciszy.

 – Kim, na Felliniego, jesteś i dlaczego włazisz bez pukania? – zapytał wreszcie reżyser.

– Mniejsza o dane osobowe. Twoi krewni wynajęli mnie, bym wyjaśnił jak naprawdę z Mikołajem było.

 – To se wyjaśniaj, ale nie ze mną – odparł pogardliwie Radomir.

 – Problem w tym, że nikogo innego nie ma w pobliżu.

Indianin wyciągnął ze skórzanej teczki plik gazet i cisnął nim w twarz rozmówcy. A następnie oświadczył:

 – Laotański brukowiec „The Pavement Rule”, zamieścił kilka dni temu informację, że jesteś chory na „paluśka” i cierpisz katusze, jak na rasowego maminsynka przystało. Z kolei twój adwokat oświadczył, że: „Chodzi jedynie o drobne różnice zdań między leukocytami a erytrocytami, co do dalszej współpracy z osoczem”. Jak jest naprawdę?

Filmowiec nie potraktował z należytą powagą pytania wojownika, czemu dał wyraz śmiejąc się gościowi prosto w twarz. Następnie odwrócił się bezceremonialnie i jął kontemplować krajobraz za oknem.

– Mogłem się tego spodziewać po fanie zespołu Kelly Family – skomentował cierpko Indianin.

– Gadaj zdrów – odparł chory i wzmocnił przekaz werbalny wyprostowanym środkowym palcem.

Kiedy jednak Indianin zagroził, że pokaże Opolańskiemu najnowszy scenariusz autorstwa Patryka Vegi, ów natychmiast zmienił zdanie.

– Kilka miesięcy temu zaczęliśmy przygotowania do realizacji filmu z wiodącym motywem – brodatego faceta z nadwagą, przynoszącego dzieciom prezenty. Wymyśliłem sobie, że ma to być historia z lat młodości Mikołaja, zanim zszedł na złą drogę i począł tyć, tudzież rozdawać atrakcyjne produkty za darmochę. Po napisaniu scenariusza zwróciłem się do kilku agencji aktorskich i ruszyły zdjęcia próbne. Najlepiej wypadł dziarski, i co tu kryć niezwykle przystojny, młodzieniec – Alejandro. Zdawało się, że wszystko szło zgodnie z planem.

 Reżyser przerwał opowieść. Kilka łez potoczyło się po jego policzku. Żywy dowód na to, że resztki uczuć pozostały jeszcze w ciele cynika.

 – Co było dalej? – zapytał, po chwili przerwy, Indianin.

– Latynos oczarował wszystkich. Miało to jednak i swoje złe strony. Po pierwszym dniu zdjęciowym przyszły do mnie aktorki i oświadczyły, że pójdą drogą cnoty i będą grały wyłącznie w jasełkach.

– To niemożliwe. Podpisałyście kontrakty – odparłem wściekły. – W tym biznesie nie ma miejsca na kaprysy czy sentymenty.

Nie miałem innego wyjścia. Wywaliłem chłoptasia na zbity pysk. Jakie jednak było moje zdumienie, gdy na drugi dzień rano usłyszałem dzwonki sań. Po chwili otworzyło się okno balkonowe i do mojej sypialni wkroczył Święty Mikołaj.

– Chcę, żebyś wiedział, iż Alejandro jest moim siostrzeńcem. Skrzywdziłeś go w sposób haniebny. W związku z tym nie wyobrażaj sobie, że kupię kiedykolwiek któryś z twoich filmów. O elektrycznej kolejce też możesz zapomnieć – warknął i ostentacyjnie podarł mój list z opisem wymarzonego prezentu.

Radomir sięgnął pod łóżko i wyjął solidną lagę.

 – Oto co mi zostawił – szepnął smutno Radomir i rzucił się na łóżko, łkając żałośnie.

– Nie narzekaj. Można tego użyć, choćby przeciwko paparazzi – zauważył Indianin. 

– Na nich czekają ręczne miotacze z gnojowicą.

Pewien Apacz uśmiechnął się pod nosem i rzekł do siebie:

– I pomyśleć, że do tej pory sądziłem, że to mój umysł stanowi największą zagadkę.

 Opolański popatrzył na Indianina i głęboko westchnął. Widać było, że zrzucił z siebie ogromny ciężar. Po godzinie poprosił o wypis.

 Pewien Apacz pospieszył zainkasować nagrodę. Wiedział bowiem, że w gorącym okresie przedświątecznym trzeba być przygotowanym na horrendalnie wielki odpływ gotówki.