Skarb w Górach Orlich

Mężczyzna siedział w słabo oświetlonym rogu karczmy. Jego brzydko pobliźniona twarz sprawiała, że inni goście trzymali się z daleka i unikali jego spojrzenia. 

Popijał piwo i co jakiś czas zerkał w stronę drzwi wejściowych.

Nie zwracał uwagi na grupę głośnych krasnoludów, regularnie wybuchających gromkim śmiechem, ani na gnomią bardkę brzdąkającą na lutni przy palenisku.

Resztę gości stanowili ludzie, którzy przy trunkach żartowali, lub przekrzykiwali się w burzliwych dyskusjach.

Dziewka karczemna podeszła zapytać, czy życzy sobie może coś zjeść, ale podziękował i wrócił do obserwowania wejścia.

Sposób, w jaki siedział nie zdradzał emocji, które buzowały w jego żyłach.

Obiekt prowadzonych przez niego, wieloletnich poszukiwań, miał lada moment pojawić się w drzwiach. Nie pamiętał, ile razy wracał myślami do wydarzeń, które doprowadziły go do tego miejsca…

 

Hardyra, mała mieścina lub większa wioska leżąca w dolinie u podnóża Gór Orlich była przystankiem na trakcie królewskim. Właściciel “Koziego rogu”, miejscowej karczmy nie narzekał na brak zajęcia. Pozostali mieszkańcy Hardyry także korzystali z tej sytuacji. Bogaci kupcy, zatrzymujący się tu na noc, potrzebowali uzupełnić zapasy, oporządzić konie, skosztować lokalnego sera, z którego słyneła okolica, czy po prostu spędzić noc z lokalnym dziewczęciem.

Tego wieczoru, w ciemności na tyłach “Koziego rogu” zebrało się trzech młodych mieszkańców wioski.

– Pewnie się nie zjawi, słońce już dawno zaszło – powiedział Arun, średniego wzrostu mężczyzna o czarnej brodzie i kręconych włosach tego samego koloru.

– Cicho, patrzcie tam, idzie – odpowiedział jeden z jego dwóch towarzyszy, kiwając głową w stronę wysokiej postaci, która wyłoniła się zza rogu – mówiłem, że przyjdzie – dodał z uśmiechem pucołowaty blondyn o rumianych policzkach.

Wszyscy trzej wpatrywali się w ciszy w zbliżającego się elfa, który krocząc rozglądał się przezornie wokoło.

– Witajcie. Jestem Erwin. Przejdę od razu do rzeczy, bo nie chcę marnować swojego, ani waszego czasu. – Zaczął ściszonym głosem przybyły osobnik o spiczastych uszach i długich czarnych włosach, zaplecionych w warkocz.

– To znaczy ja już objaśniłem moim kompanom, na czym sprawa polega – rzucił jeden z młodzieńców.

– Tak Bedu, nie wątpię, pytanie tylko, czy mówiłeś o tym jeszcze komuś?

– A skąd. Uzgodniliśmy, że to zostaje tylko między członkami wyprawy. 

Elf zmierzył każdego z nich wzrokiem i po chwili rzekł:

– Nie chcielibyśmy, żeby ktoś inny wywęszył okazję i ruszył w nasze ślady.

Trójka młodych mężczyzn pokiwała głowami

– W takim razie rozumiem, że wszyscy trzej przystajecie na moje warunki? 

– Dostajemy po dziesięć srebrników każdy. Jeśli uda nam się odnaleźć skarb, ty bierzesz połowę wartości, drugą połową dzielimy się my – wyrecytował z pamięci Bedu.

– Wasz towarzysz zapewnił mnie, że wiecie jak tego używać. – Erwin wskazał na miecz u boku Aruna.

– Najmowaliśmy się do ochrony karawan kupieckich i wtedy zdarzały nam się potyczki ze zbójcami. Do tego Engrad… – Arun wskazał na szczupłego kolegę, z którego twarzy nie znikał poważny wyraz – całkiem nieźle strzela z łuku.

– Dobrze, a nawet bardzo dobrze. – Elf klepnął w ramię Engrada. – Mam mapę, ale nie znam tych gór, czy czekają nas jakieś zagrożenia?

– Na głównym szlaku powinno być spokojnie, ale domyślam się, że mapa zaprowadzi nas poza niego, wtedy lepiej będzie mieć przy sobie broń – wyjaśnił Arun, na koniec uniósł brwi i wpatrzył się pytająco w Erwina.

– Wolałbym pokazać wam mapę jutro, jak już wyruszymy. Bez obrazy, ale nie ufam nieznajomym, a my poznaliśmy się przed chwilą. – Rozłożył ręce w obronnym geście.

Mężczyźni skinieniem przyznali mu rację.

– Czego możemy się obawiać poza szlakiem?

Arun znów podjął się odpowiedzi na to pytanie, czym utwierdził elfa w przekonaniu, że jest nieoficjalnym przywódcą tej grupki.

– Dzikich zwierząt. Są jeszcze trolle, ale one raczej nie są agresywne, no chyba, że wejdziemy prosto do ich legowiska, wtedy mogą się rozzłościć.

– Rozumiem

– A no i jeszcze… – Dodał po chwili namysłu Arun. – Kiedyś krążyły głosy o klanach dzikich, zamieszkujących góry.

– Daj spokój – przerwał mu rozbawiony Bedu. – Przecież to historyjki wymyślone przez stare baby, żeby zastraszyć nieposłusznych malców.

– “Jak będziesz niegrzeczny, to przyjdą dzicy i zabiorą cię w góry” – Dodał, komicznie zniekształconym głosem.

– A ty pamiętasz te historie, bo sam srałeś w spodnie na myśl o porwaniu przez dzikich. Takim byłeś grzecznym dzieckiem, że ciągle słyszałeś te groźby – odparł z przekąsem roześmiany Engrad.

– To nie pora na żarty – przerwał im stanowczo elf. – Traktuję tą ekspedycję całkiem poważnie i nalegam abyście wy również tak zrobili.

Dwóch wesołków spoważniało natychmiast.

– Wyruszamy jutro o świcie, jak już mówiłem, chciałbym, aby jak najmniej osób wiedziało o naszej wyprawie. Myślę, że cała podróż zajmie kilka dni, zabierzcie więc wystarczająco zapasów .

Mężczyźni wymienili jeszcze kilka zdań, a następnie rozeszli się w swoje strony.

 

Nazajutrz, gdy pierwsze promienie słońca oświetlały budzącą się ze snu dolinę, członkowie ekspedycji zmierzali w stronę gór. 

Wędrówce towarzyszył śpiew podekscytowanych ptaków, witających poranek z koron sosen i jodeł, rosnących tuż przy drodze.

Szli wznoszącym się stokiem w ciszy, jakby z obawy, że ich głosy mogą wybudzić mieszkańców niknącej w tle Hardyry.

Po jakimś czasie Elf zdecydował się, pokazać reszcie mapę. Trzej młodzieńcy zbili się ciasno w kupkę, przyglądając się papirusowi.

Engrad zagwizdał unosząc brwi

– To kawał drogi.

– Domyślałem się, dlatego prosiłem was o wzięcie zapasów. Czy ta odległość stanowi problem?

– Nie stanowi – odparł twardo Arun. – Żaden z nas nie zwiedził tej części gór, ale jeśli bogowie będą przychylni, to zapewne jutro pod koniec dnia powinniśmy tam dotrzeć.

– Znakomicie. Ruszajmy zatem. – Erwin zabrał mapę i ruszył przodem.

Arun idąc u boku dwóch przyjaciół, postanowił w myślach, że przy następnej okazji zada elfowi pytanie, które nie dawało mu spokoju. Uważał, że jest za wcześnie na tak wnikliwe pytania. No i sam elf nie jest też zbyt gadatliwy.

Dzień minął im na mozolnej wędrówce w górę szlaku. Była wiosna, więc śnieg na tej wysokości już stopniał, jednak od czasu do czasu czuli na karkach powiew mroźnego górskiego powietrza.

Późnym popołudniem mapa skierowała ich poza szlak, na którym mogli juz spotkać tylko dzikie kozice.

Zanim zapadł zmrok, rozbili obóz pod stromą skałą, w pobliżu kilku świerków i kosodrzewiny.

Rozłożyli posłania i rozpalili ogień. Kolacja składała się z twardego sera i ciemnego chleba. Nad ogniem ugotowali wodę, aby zaparzyć ziołową herbatę do popitki.

– Pozwól, że zapytam Erwinie – zagadnął Arun – mówiłeś, że przybywasz z Onnaronu. To duże miasto. Dlaczego nie zatrudniłeś tam zawodowego przewodnika i zbrojnych do ochrony? Wybacz, ale czy chodzi o koszta?

Elf najpierw wzdrygnął się zaskoczony pytaniem, a następnie uśmiechnął pod nosem. 

– Nigdy nie wiesz, na kogo trafisz w takim mieście jak Onnaron. Nie byłbym w stanie zaufać takim ludziom. – Upił łyk naparu z drewnianego kubka. – Pomyślałem, że lepiej będzie dogadać się z lokalnymi śmiałkami. Widzicie, ludzie wychowani poza miastem cenią sobie jeszcze honor i dane słowo. Mam rację?

– A jakże! – Wtrącił się Bedu. – Jak odnajdziemy skarb, to po powrocie będziemy ucztować w “Kozim rogu” trzy dni i trzy noce. Daję słowo.

Pozostali odpowiedzieli śmiechem.

– Pozwólcie teraz, że ja o coś zapytam – powiedział elf zapatrzony w ogień. – Arunie, nie umknęło mojej uwadze, że miecz, który nosisz u boku, to nie byle jaki oręż. Wygląda na porządny i… kosztowny.

Młodzieniec spojrzał na swoją broń i zamyślił się na chwilę, drapiąc czarną brodę.

– To pamiątka po dziadku. Mój ojciec był łowczym i nie miał potrzeby używania go. Po śmierci ojca, kilka lat temu, matka chciała go sprzedać, ale powstrzymałem ją. Być może zgarnęlibyśmy za niego niezłą sumkę, jednak ja postanowiłem wykorzystać go w inny sposób – zakończył z uśmiechem.

– Twój dziadek był rycerzem? Żołnierzem?

– Nie wiem tego. Ojciec nigdy nie chciał o nim opowiadać – odparł Arun rozglądając się dookoła. – Słońce już prawie zaszło, lepiej zgaśmy ogień i kładźmy się spać – dodał.

Tak też uczynili.

Wystarczyło kilka chwil i Arun usłyszał pochrapywanie Bedu i elfa. Sam wpatrzył się w usiane gwiazdami niebo. Przypomniał sobie, jak zawsze ciekawiło go, czym parał się dziadek. Ojciec zapytany unikał odpowiedzi, mówił żeby zająć się swoim życiem a nie pytać o cudze. Czyżby poczynania dziadka nie były powodem do dumy? Zapewne już nigdy się nie dowie.

Kiedy myśli zaczynały już się rozpływać i ustępować snom, jego uszu dobiegł szelest z pobliskich zarośli. Podniósł powoli głowę i szeroko otwartymi oczami wpatrzył się w ciemność. Cisza. Zobaczył, że Engrad też to usłyszał i trzyma już dłoń na rękojeści miecza.

Arun odkręcił się powoli, sięgając po swoją broń. Gdy był już gotowy ją wyciągnąć, na skraju obozowiska zobaczył ogromną postać. Stwór postąpił wyjątkowo cicho jeszcze o krok i w bladym świetle księżyca ukazał się troll. Był o połowę wyższy niż niejeden dorosły człowiek. Potężne ramiona i ręce sięgające kolan, porośnięte były szczeciną srebrzysto szarych włosów, na które padał blask księżyca. Słychać było jego ciężki oddech.

Dwaj mężczyźni wymienili przestraszone spojrzenia, po czym znów wpatrzyli się w niebezpiecznego intruza. Troll rozglądał się po obozie, ze spokojnym wyrazem na okrągłej gębie. Zupełnie nic nie robił sobie z trzymanych przez nich mieczy. Ciszę nocną zaburzało coraz cięższe chrapanie Bedu i wtórującego mu Erwina. Nieproszony gość popatrzył chwilę na śpiących, a następnie zaimitował chrapanie. Spojrzał na przestraszonych mężczyzn i zaśmiał się ściszonym niskim głosem. Na ich zdezorientowanych twarzach pojawiły się nieśmiałe uśmiechy. Rozbawiony stwór odwrócił się i ruszył niespiesznie w kierunku, z którego przybył. Zanim zniknął, usłyszeli z zarośli jeszcze raz jego wersję chrapania śpiących i cichy,ciężki śmiech.

Arun z niedowierzaniem i wyrazem ulgi na twarzy wypuścił cicho powietrze. Engrad kręcił głową z uśmiechem i uniesionymi brwiami. Po czym bez słowa, ponownie ułożyli się do snu. Minęło jeszcze trochę czasu nim emocje opadły, ale ostatecznie udało im się zasnąć.

 

Rankiem brzask przepędził cienie w doliny i rozpadliny. Poranne słońce rozświetliło okolicę. Wędrowcy zaczęli wygrzebywać się spod okryć. Engrad rozciągnął plecy i zajął się rozpalaniem ognia we wczorajszym palenisku. Śniadaniu towarzyszyło krótkie sprawozdanie z nieprawdopodobnej wizyty trolla, w którą Bedu za żadne skarby nie chciał uwierzyć.

Następnie kompania wyruszyła w kierunku kolejnego miejsca oznaczonego na mapie.

Późnym popołudniem natrafili na ścieżkę.

– Wygląda na wydeptaną raczej przez ludzi niż zwierzęta – oznajmił Arun, przyglądając się śladom.

– Jest też za wąska na ogromne stopy trolli – dodał, a Bedu pokręcił tylko głową, ze sceptycznym wyrazem twarzy zaznaczając w ten sposób, że nadal nie daje wiary rewelacjom kompanów.

– Sprawdźmy dokąd prowadzi. – Elf stał wpatrzony w porośnięty drzewami stok, po którym wiodła ścieżka.

Ruszyli dalej. Na szczycie stoku, mijając świerki ujrzeli przed sobą drewniane konstrukcje. Były to niewielkie chaty. Stały w kręgu, wokół ogromnego paleniska na środku placu. 

– A to ci dopiero – wydukał zdumiony Bedu.

Rozejrzeli się wokół uważnie, ale osada wydawała się opuszczona.

Palenisko ogrodzone było sporymi kamieniami, a ziemia wokół porządnie wydeptana. Wyglądało to raczej na miejsce odprawiania jakiś rytuałów, niż przygotowywania strawy. Między chatami stały słupy, na których wisiały drewniane amulety lub talizmany.

Arun, przemieszczając się ostrożnie, zauważał coraz więcej przedmiotów leżących na ziemi. Poza okolicą paleniska wszystko było porośnięte dość wysoką trawą. Na ziemii widać było narzędzia i inne rzeczy codziennego użytku pozostawione bez ładu. Dachy niektórych chat były częściowo pozapadane.

– Opuścili to miejsce w pośpiechu. 

– Dzikie zwierzęta? – zapytał Erwin.

– Nie sądzę. Żyli tu na co dzień, więc wiedzieli jak sobie radzić z wilkami lub niedźwiedziem.

– Duchy? – zasugerował Engrand.

– Widać tu ślady jakiegoś kultu. Kto wie, co mogli przywołać odprawiając swe rytuały. Zobaczcie to. – Arun wskazał pozostałym miejsce za osadą. Ruszyli w tamtym kierunku. Im bliżej byli, tym bardziej oczywiste stawało się, co widzieli.

Kamienny ołtarz, którego wierzch był czarny od przelanej krwii.

– Składali ofiary ze zwierząt. Ciekawe któremu bogu.

– Jesteś pewien, że ze zwierząt? – zapytał Bedu.

– Ołtarz jest za mały na ofiary z ludzi.

– Chyba że… – odparł coraz bardziej zaniepokojony przyjaciel.

– Nawet nie chcę o tym myśleć. Zabierajmy się stąd czym prędzej. Przed nami jeszcze kawał drogi, a to miejsce… Po prostu chodźmy. – Arun odwrócił się na pięcie i udał się przed siebie. Reszta, nie zwlekając chwili dłużej, podążyła w jego ślady.

Wędrowali w ciszy przez dłuższy czas po opuszczeniu przygnębiającego miejsca.

Arun nie mógł się pozbyć niepokojących myśli .

Kim byli tubylcy? Czy byli złymi ludźmi? Jeśli tak, czym było to, co zmusiło ich do opuszczenia osady w takim pośpiechu?

 

Miejsce kultu mieli już daleko za sobą, kiedy zaczęli się głośno zastanawiać czy nie zacząć szukać miejsca na obóz.

– Jeśli mi się dobrze zdaje, to nie jesteśmy już daleko od celu – oświadczył elf pokazując mapę reszcie.

– Może okaże się, że to będzie dobre miejsce na obóz – przyznał Arun.

– Ja nie mam nic przeciwko kolacji między kuframi pełnymi złota.– Dobry humor Bedu natychmiast powrócił.

Kontynuowali wędrówkę, aż według mapy znaleźli się w pobliżu miejsca ukrycia skarbu.

Był to niewielki płaski teren, otoczony z trzech stron skalnymi ścianami.

Po krótkim rozeznaniu odnaleźli spory otwór w jednej ze ścian.

– To na pewno tutaj – zauważył podniecony Bedu, wskazując na wejście do jaskini.

– Zajrzyjmy do środka – zaproponował Erwin.

– Trzeba będzie zapalić pochodnie – powiedział Arun.

– Sprawdźmy najpierw, jak głęboko sięga światło z zewnątrz. Może obejdziemy się bez pochodni. – Nalegał zniecierpliwiony Bedu.

Arun przewrócił oczami i z uśmiechem kiwnął głową.

– Panowie przodem. – Elf wskazał na szczelinę w skale.

Zaraz za wejściem jaskinia poszerzała się tak, że dwóch mężczyzn mogło iść ramię w ramię. Bedu i Engrad prowadzili z mieczami w dłoniach, za nimi szedł Arun, niosąc pochodnie w jednej i krzemień w drugiej dłoni. Był przekonany, że jednak będą potrzebne. Tuż za nim szedł elf.

Kroczyli ostrożnie, wpatrując się przed siebie. Światło z zewnątrz uniemożliwiało ocenienie, co znajduje się w głębi jaskini. Korytarz okazał się krótki i po chwili stanęli u wejścia do sporych rozmiarów pieczary. Światło dzienne padało na kawałek ziemi za wejściem.

Weszli do środka i stanęli na krawędzi światła. Dwójka, która szła przodem próbowała z przymrużonymi oczami wypatrzyć coś w ciemności a Arun ukucnął i zapalił pochodnię. 

Kiedy płomień rozświetlił mrok, znów ruszyli powoli naprzód.

– Ponownie, dobrze się spisałeś Erwinie. – Usłyszeli nagle głos dobywający się z cienia w pobliżu. Następnie z ciemności wyłoniła się twarz. Była blada i gościł na niej złowrogi uśmiech, który ukazywał parę ostrych kłów. 

Wampir, pomyślał zaskoczony Arun.

– Służę, mój panie.– Usłyszał zza pleców głos elfa.

– Co to ma znaczyć?! – Wykrzyczał zdenerwowany Engrad.

Postać o upiornej twarzy rzuciła mieszek, który zabrzęczał w dłoni uśmiechniętego Erwina.

– Zdrajca! To pułapka! – Wrzasnął rozwścieczony Arun, patrząc ze złością na oszusta.

Wtedy usłyszał w ciemności nagły ruch i kolejne dwa wampiry pojawiły się chwytając łapskami o długich szponach przerażonego Bedu. Przyjaciel Aruna zniknął z krzykiem, wciągnięty w ciemność przez krwiopijców. Engrad zerwał się do ataku na pierwszego z wampirów, ale ten dosłownie zniknął i natychmiast pojawił się w innym miejscu szczerząc kły i unosząc brwi z zadowolonym wyrazem twarzy. Engrad odwrócił się w tym kierunku i wtedy szponiaste łapska kolejnych upiorów wyłoniły się z mroku i porwały drugiego z towarzyszy.

Przerażony i rozgniewany zarazem Arun upuścił pochodnię i wyszarpnął miecz z pochwy. Wampiry natychmiast zaczęły syczeć i cofać się. Chłopak zobaczył, że miecz zaczął emanować jasnym światłem a na głowni pojawiły się runy, świecące jeszcze jaśniej.

– Ty głupcze! Przyprowadziłeś tu jednego z nich! – wycharczał z furią pierwszy wampir.

– Ja…nie… – Wydukał i zerwał się do ucieczki Erwin.

Światło miecza ukazało Arunowi przerażającą scenę. Jego przyjaciele nieopodal byli oblegani przez bestie, które wpijały się już w ich szyje, ręce i nogi, wysysając krew i resztki życia. Arun, ściskając miecz patrzył to na umierających przyjaciół, to na wampira, który sycząc trzymał się na dystans.

Świadomość, że nie może już pomóc towarzyszom rozdzierała jego duszę na strzępy.

Zdrowy rozsądek wygrał z burzą emocji i kazał mu się wycofać.

Arun zaczął isć ostrożnie tyłem w kierunku wyjścia. Przez łzy patrzył w oczy drapieżcy trzymającego się krawędzi cienia. Był już w połowie jaskini, kiedy obrócił się i zerwał do ucieczki. 

Wybiegając na zewnątrz, wiedział że słońce niedługo zajdzie i zostało mu niewiele czasu nim będą mogły go ścigać. Gnał przed siebie jak szalony. Pędził dopóki widział drogę. Potem zapadła noc.

 

Wpatrywał się w resztkę piwa w glinianym kuflu, kolejny raz przywołując w myślach tamtą noc. Co wydarzyło sie potem w jego życiu, nie wywoływało już takich emocji.

Powrót do domu. Rozpacz rodziców Bedu, a także żony i małej córeczki Engrada.

Następnie rozpacz jego matki, kiedy wyruszał w świat odkryć tajemnicę miecza, który uratował mu życie. 

Moment, w którym dowiedział się, że jego dziadek należał do starodawnego bractwa pogromców wampirów. 

Powiernicy Światła.

Przysięga złożona na kolanach przed ołtarzem w świątyni Eruminosa – Pana Światła.

Lata nauki i treningów, już jako członek stowarzyszenia.

Studiowanie historii bractwa a także plugastwa, które poprzysiągł tropić i wybijać.

Wampiry. Pomioty Lilith, krwawej bogini, obdarowane przez swą matkę nieśmiertelnością oraz magią krwii. Jedynie miecze, błogosławione Światłem Eruminosa, pozbawiały krwiopijców umiejętności korzystania z owej magii, za pomocą której stawali się dużo szybsi od zwykłych śmiertelników. 

Poszukiwania kryjówek, polowania, pościgi. Z roku na rok w szeregach bractwa przekonywał się, że świat nie traktuje wystarczająco poważnie zagrożenia ze strony żądnych krwii upiorów. 

Oczywiście jaskinia w górach została odnaleziona, niestety już opuszczona. Jedyne, co na nich czekało to kości. Bardzo dużo kości.

Teraz siedział w jednej z wielu Onnarońskich karczm i wyczekiwał na obiekt osobistych poszukiwań.

Ktoś pojawił się w drzwiach, co oderwało Aruna od rozmyślań.

Elf. 

Długo wyczekiwany moment nareszcie nadszedł.

Arun odchylił się na krześle, by lepiej ukryć twarz w cieniu i zaczął uważnie obserwować swój cel.

Erwin uśmiechnięty podszedł do szynkwasu i przywitał się serdecznie z karczmarzem. Nie zamawiając niczego zaczepił kobietę stojącą najbliżej. Przez moment wpatrywał się intensywnie w jej twarz. Następnie oboje uśmiechnięci wymienili kilka słów. Elf schylił się i szepnął jej coś do ucha i wtedy oboje wyszli.

Podniósł się. Wychodząc rzucił karczmarzowi monetę.

Na zewnątrz zobaczył parę znikającą za rogiem. Podążył w ich ślady.

Śledził ich jeszczę przez chwilę w ciemnej uliczce, kiedy elf zatrzymał się.

– Czy mogę w czymś pomóc, mój panie? – Zapytał nie odwracając się.

– Możesz spłacić swój dług Erwinie.

Elf zesztywniał, odwrócił się powoli i ze zmarszczonymi brwiami wpatrzył się w Aruna.

– Znamy się?

– Tak, ale już niedługo – odparł łowca wampirów, wyciągając miecz, który natychmiast zalśnił jasno.

Erwin zasyczał groźnie a jego twarz zamieniła się w przerażającą maskę.

Z przystojnego uwodziciela nagle stał się rozjuszoną bestią. Kobieta zerwała się do ucieczki z krzykiem. Po chwili zniknęła za rogiem.

– Widzę, że dopiąłeś swego. Służyłeś tym kreaturom tak długo aż stałeś się jednym z nich. Powiedz, co tobą kierowało? Jak można pragnąć stać się czymś takim?

– Gardzę wami! Jesteście tylko naszym pokarmem. Niczym bydło dla śmiertelników. Myślisz, że ten miecz ci pomoże? Nie potrzebuję magii, by wycisnąć z ciebie ostatnią kroplę krwii. – Wyciągnął swój, bogato zdobiony miecz, który zapewne miał pomagać w uwodzeniu ofiar.

W myślach Aruna mignęły twarze przyjaciół umierający w tamtej jaskini.

Zaatakował niczym błyskawica, tnąc z góry, ale wampir zwinnie uniknął ciosu. Ponowił próbę, nadal bez powodzenia. 

Następnie Erwin ruszył do ataku i Arun raz po raz unikał, lub parował ciosy. Miecz przeciwnika minął go kilka razy niebezpiecznie blisko. Niczym próbujący go ukąsić wąż.

Elf bez wątpienia stał się potężnym wampirem, całe szczęście, nie mógł korzystać z magii krwii, która dodawałaby mu szybkości.

Po pierwszym starciu stali naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem.

– Zastąpisz dziwkę, która przez ciebie uciekła. Za chwilę będę raczył się twoją krwią – zagroził rozwścieczony i rzucił się do szaleńczego ataku.

Ciosy spadały, a Arun musiał naprawdę się wysilić, żeby wszystkich uniknąć. W pewnym momencie sparował jeden z ataków z ogromną siła, przez co wampir na mgnienie oka stracił równowagę i odsłonił się. To wystarczyło. Arun wbił swój miecz w brzuch przeciwnika. Ostrze zagłębiło się do połowy. Erwin zamarł jak porażony. Upuścił broń, która z brzdękiem upadła na bruk.

Z tyłu słychać było przejęte głosy zbierającej się grupki gapiów.

Wampir zgięty w pół, z mieczem w brzuchu zatoczył się do tyłu. Z jego rozwartych ust wyrwał się nieludzki krzyk, sprawiający ból w uszach. Cały zaczął dygotać. Nagle wyprostował się i eksplodował, zamieniając się w chmurę świetlistego pyłu.

Miecz Aruna uderzył o ziemię.

Mężczyzna poczekał aż pył opadnie, podniósł broń i schował ją do pochwy. Gdy szedł, tłumek rozstępował się przed nim. Widział zdumione twarze i słyszał ściszone głosy

– Cóż to był za demon?

– Widział kto kiedy coś takiego?

– Nie jesteś ranny, panie?

Arun minął wszystkich bez słowa i ruszył w kierunku karczmy.

Chyba wypiłbym jeszcze jeden kufel piwa. Pomyślał i uśmiechnął się.