Mózg – Mózg

 Josh wyglądał przez okno swojego kontenera, a właściwie nie swojego, tylko kontenera należącego do firmy. Pracował dla Water Now już prawie siedem lat, z czego ostatnie dwa spędził w tej przeklętej okolicy, gdzie temperatura prawie nigdy nie schodziła poniżej trzydziestu stopni Celsjusza, a suche powietrze przepełnione pyłem i piachem wdzierało się nie tylko w tryby maszyn, mechanizmy samochodów, ale także w oczy, usta i w każdą szczelinę ludzkiego ciała, jaką tylko znalazło. Nauczył się przez te lata wiele na temat szczelin, które posiadał, a których nie był świadomy. Miał już dosyć tego kontraktu, miał już dosyć tego stanu i miał już dosyć tych ludzi. A szczególnie miał dosyć Kowalskiego. Ten cholerny facet był mistrzem opierdalania się. Ilekroć Josh spojrzał w okno, tyle razy widział Kowalskiego z papierosem, stojącego nad kanałem i gestykulującego, opowiadającego jakąś historię, albo pouczającego kolegów. I ilekroć Josh wychodził na plac budowy, Kowalski zasuwał już z łopatą, ocierając czoło zroszone potem. Dużo czasu minęło zanim Josh zdecydował się pierwszy raz opieprzyć Kowalskiego. Bo niby za co, zza szyby niby widział, ale nigdy nie złapał za rękę, bezpośrednio. Okna w kontenerze się nie otwierały, więc nie mógł krzyknąć z daleka. A z bliska zawsze był za późno. Jak to się mogło zdarzyć tyle razy? Czy Kowalski miał jakiś szósty zmysł, system wczesnego ostrzegania? To chyba pozostanie na zawsze już tajemnicą.

Josh nie chciał się wygłupiać ani kompromitować, szczególnie, że Kowalski miał cięty język i umiał się odgryźć. Podejrzewał, że to właśnie umiejętność ciętej riposty była pierwszą i najważniejszą przyczyną tego, że miał załogę po swojej stronie. A może po prostu był jej częścią, zawsze to lepiej trzymać sztamę z kolegą od brudnej roboty, niż z kierownikiem. Taka solidarność. A Josh? Nie chciał eskalować konfliktu, przerzucać go z jednego niepokornego człowieka na zespół. Poza tym brakowało tu ludzi do tej podłej roboty, więc trzeba było trzymać tych, którzy są. No i co to za przewinienie, nigdy nie złapane wprost. Zawsze insynuowane.

Tym razem jednak piach wszedł Joshowi w tyłek tak głęboko i boleśnie, że nie wytrzymał.

– Kowalski! Znowu się opierdalasz! Myślisz, że nie widzę jak cały czas palisz fajki zamiast machać łopatą?! – wrzasnął cały czerwony.

– Ja, kierowniku? – Kowalski jak zwykle zgrywał głupka. – Przecież macham.

Tu pokazał trzymaną w dłoni łopatę, z której zrzucił resztkę ziemi. Nie mogli w tych rejonach używać koparek, ponieważ teren należał do jednego z plemion nie pozwalających na wjazd ciężkich maszyn.

– Kopię jak inni, prawda? – zwrócił się do kompanów, którzy tylko czekali, żeby poświadczyć za nim kiwającymi głowami.

„Stado baranów!”, miał zamiar wykrzyknąć Josh, ale powstrzymał się w ostatniej chwili. „Nie zaogniaj”, przypomniał sobie, „nie zaogniaj!”

– Przecież widzę, że kopiesz! – ryknął – ale widziałem też jak paliłeś!

Kowalski zrobił głupią minę i puścił oko do kolegów. Josh nie mógł tego nie zauważyć. Mógł nie zareagować, ale to byłoby chyba najgorsze. Kompletna kapitulacja. A porządek musi być.

Wskazał palcem na Kowalskiego.

– Doigrasz się. Mówię ci to z dobrej woli. To nie ostrzeżenie, to dobra rada. – Odwrócił się na pięcie i odszedł. Kiedy krew odpłynęła mu już z twarzy na tyle, że skóra przybrała naturalny kolor, a serce ustabilizowało rytm poniżej dziewięćdziesięciu uderzeń na minutę podjął decyzję. Wyciągnął z szuflady jedną z leżących tam wizytówek. Po jej lewej, jak i po prawej stronie naszkicowane były dwie zwrócone do siebie głowy czy to ludzi, czy robotów, a może cyborgów. Nie sposób było to odgadnąć, ponieważ złota farba i poziome linie stylizowane na ścieżki na płytkach PCB sugerowały byt cyfrowy, a delikatne linie twarzy i uwydatnione kości policzkowe wskazywały na ludzi. NEURALINK – głosiła nazwa umieszczona pośrodku karteczki. Pod srebrnymi literami przebiegały linie łączące obie głowy.

Josh jak dziś pamiętał dzień, w którym został obdarowany wizytówką. I tego nieco spoconego gościa, który mrużąc oczy w pełnym słońcu usiłował schować się pod rozłożystym słomkowym kapeluszem.

– Proszę wziąć, może kiedyś się przyda – próbował wcisnąć Joshowi kartę.

– Nie, nie, nie… – powtarzał Josh bardziej zajęty pilnowaniem kolejki w McDonaldzie, niż słuchaniem sprzedawcy.

– Proszę wziąć – powtarzał tamten niezrażony. – Naprawdę, niedługo będą się o ten kontakt zabijać.

Zaskoczył Josha tym stwierdzeniem. Myślał, że to po prostu próba powiększenia sieci potencjalnych klientów, a wyglądało na to, że to forma podziękowania za pomoc przy zmianie koła, jaką kilka minut wcześniej Josh zaoferował nieznajomemu. Przydały się dawno nieużywane klucze i lewarek. Kiedy obaj umyli ręce i stanęli w kolejce przeglądając menu kanapek i zestawów, tamten zaproponował wizytówkę. NEURALINK – przeczytał Josh.

– To firma tego… jak mu tam… – zagadnął.

– Tak, dokładnie – potwierdził sprzedawca (a może nie sprzedawca), nie wymieniając jednak właściciela z nazwiska ani imienia. Dziś Josh także nie pamiętał nazwiska, przypomniał sobie jednak imię. Eon, nie, Elon. Charakterystyczne, rzadko spotykane.

Wziął telefon i wystukał numer. Zatrzasnął drzwi kontenera zanim zdążył się połączyć. Usiadł w fotelu na kółkach i spoglądając w okno, w kierunku brygady przedstawił się i przypomniał sytuację na parkingu. Kowalski palił papierosa opowiadając jakąś historię.

 

Najbliższe dni nie przyniosły zmiany. Ekipa zjawiła się po tygodniu, zgodnie z zaplanowaną wizytą. Przyjechali pod koniec dnia, przywitali się i udali się na obiad do pobliskiej knajpki. Wrócili wieczorem, po skończonej zmianie. Dwóch eleganckich gości w ciemnych marynarkach przyprószonych nieco tutejszym piachem, z ogorzałą skórą i mocnym uściskiem dłoni.

– Najpierw pan – powiedział jeden z nich do Josha, nawiązując do wcześniejszej rozmowy. Ten skinął głową i rozłożył ręce sugerując, że jest gotowy, ale nie wie, co robić.

– Proszę podwinąć rękaw. Dostanie pan zastrzyk, a potem proszę wygodnie usiąść w fotelu. – Wskazał na biurko i stojący za nim fotel. – To potrwa kilka minut. Musimy też wszystko sprawdzić.

Poddał się woli ekspertów. Po wstrzyknięciu mu substancji, o której skład i znaczenie nie zapytał, poczuł lekki odlot. Świat to oddalał się to przybliżał. Dotyczyło to zarówno obrazu, jak i dźwięku. Odpowiadał na pytania, ale głosy raz dochodziły z bliska, raz z daleka. Przez kilka chwil widział zbliżające się światło, by za chwilę odpływać w ciemność. Próbował trzymać się poręczy fotela, by nie spaść gdzieś w pojawiającą się czarną dziurę, ale czuł, że chwyt nie był pewny, a czasami silne ręce przytrzymywały go w pionie. Czuł założoną na głowę opaskę, po której coś jeździło w tę i z powrotem. Wyłowił kilka razy słowo „robot”, więc wyobraził sobie, że opaska jest swego rodzaju szyną dla robota zakładającego mu link. Ta myśl trochę go uspokoiła. Wolał poddać się pewnemu ruchowi maszyny, niż ludzkim rękom, którym w każdej chwili może przydarzyć się błąd. Maszyna… – zawiesił się na tej myśli, wyobrażając siebie jako maszynę. Może nie do końca, ale już nie człowieka. Cyborga, mutanta z domieszką elektroniki, interfejsem, złączem, kabelkami, które trzeba będzie chować przed światem.

Kiedy w pełni odzyskał przytomność, jeden z ekspertów siedział naprzeciw niego, czekając tylko, aż otworzy oczy.

– No, nareszcie. Dzień dobry. Zasnął pan sobie, a my musimy jechać – zaczął tamten. – Opowiemy co i jak i już nas nie ma. W razie pytań, proszę dzwonić. Drugi pokiwał głową i spojrzał niezbyt dyskretnie na zegarek.

– W międzyczasie zlinkowaliśmy tego drugiego – powiedział. – Nawet się nie obudził.

– Kowalskiego? – zapytał oszołomiony jeszcze Josh.

– Aha – odpowiedział. – Tego którego pan pokazywał przez okno, tego z papierosem.

– Co z nim?

– Leży u siebie. Śpi. Nic nie zauważył.

Eksperci opowiedzieli Joshowi o działaniu interfejsu, odpowiedzieli na niezbyt błyskotliwe pytania, zostawili książeczkę z instrukcją i pojechali. Josh przeniósł się do łóżka, żeby wyspać się porządnie. Oczy wciąż mu się zamykały, jakby nie spał co najmniej tydzień.

Następnego dnia rano wszystko to wydawało się snem, ale w głowie, tuż pod skronią, czuł małe obce ciało, a na stole leżała książeczka z instrukcją obsługi interfejsu. Przekartkował kilka stron wypełnionych obrazkami i drobnym tekstem. Zasilanie prądem komórkowym, bluetooth, wykrywacz metali, zasięg dziesięć metrów. Spojrzał w okno i uśmiechnął się pod nosem. Doczytał fragment o włączaniu i wyłączaniu, po czym wyszedł na zewnątrz.

Obszedł grupkę pracowników dookoła, pogwizdując z cicha.

– Jak tam Kowalski? – zagadnął, gdy zbliżył się do swojej ulubionej brygady. – Widzę, że ciężko pracujesz.

– Tak, szefie – odparł tamten. – Jak zawsze.

Josh zignorował ostatnie zdanie. I prawdopodobne oczko puszczone do kolegów. Dotknął delikatnie prawej skroni załączając interfejs.

– No to pracuj – odrzekł. – Nie przeszkadzam. Pracuj jak nigdy. I nie gadaj za dużo.

Odszedł w stronę biura, trochę ślamazarząc, kopiąc niewielką grudkę ziemi raz lewą, raz prawą nogą. W drzwiach obrócił się jeszcze nieśpiesznie, spoglądając przez ramię na robotników. W końcu wszedł do kontenera i zajął miejsce za biurkiem, przesuwając fotel do okna. Tak spędził resztę dnia.

Kowalski pracował wzorowo jak nigdy, nie odrywając się w zasadzie od łopaty. Bez przerw na jedzenie, bez przerw na papierosa. Skończył jako ostatni, przeciągając zmianę o dobre pół godziny, mimo żartów i półuśmieszków załogi. Joshowi nic z tego nie umknęło.

John, a w zasadzie Jan Kowalski wrócił do robotniczego baraku. Wziął prysznic, przebrał się i poszedł prosto do łóżka. Czuł się dziwnie nieswój. Jakby jakaś siła opanowała go od środka, złapała, ścisnęła mocno i nie chciała puścić. Próbował z nią walczyć, odrzucić narzędzia i wyciągnąć z kieszeni fajkę, ale nie mógł nic zrobić. Mało tego, próbował coś powiedzieć, jakiś żart, ale skutek był taki sam. Jakby ktoś trzymał w garści wszystkie końcówki nerwów i mięśni. Był kukłą, marionetką, bezwolnym niewolnikiem kontrolowanym prawie całkowicie. Prawie, ponieważ tylko umysł pozostał wolny. Mógł dalej myśleć samodzielnie, ale co z tego, jeśli nawet usta się go nie słuchały. Nie mógł wypowiedzieć słów cisnących mu się na nie.

Oczy! Zapomniał jeszcze o oczach. Te także były wolne. Posiadał nad nimi kontrolę. Łypał to w lewo, to w prawo szukając przyczyny tego stanu rzeczy, ale nie mógł go znaleźć, chociaż miał podskórne przeczucie, że leży ona na zewnątrz, a nie w jego głowie.

Trwało to przez następne dni. Pod koniec trzeciego dnia zauważył na dłoniach wielkie białe bąble. Z wściekłością przebił je znalezioną w szafce agrafką, pozwolił, żeby wypłynęła z nich woda, czy ropa, zakleił plastrami i poprzysiągł zemstę. Bo wiedział, że to nie stało się samo, że ktoś mu to zrobił. Nie był w stanie o tym nikomu powiedzieć, nie mógł iść do lekarza, nie mógł nawet odpowiadać na pytania, czy zaczepki kolegów.

– No, odezwij się wreszcie – namawiali.

– Co to, jakiś zakład? Ile musisz wytrzymać? – śmiali się.

– Kowalskiemu odjebało! – komentowali.

A on nic. Milczał, chociaż wewnętrznie krzyczał. Rzucał się na nich z pięściami, okładał te niewyparzone gęby, ustawiał do pionu. Prostował myśli. Na domiar złego czwartego dnia zjawił się ten kierowniczyna, mister Josh.

„Jak ja go nienawidzę”, wymyślał mu w duchu Kowalski. „Jak ja bym mu przyłożył. Tak za nic, za darmo.”

– I co tam słychać, Kowalski – odezwał się po dłuższej chwili Josh, przypatrując się jak praca posuwa się do przodu. – Widzę, że pracujesz.

„Zaraz cię zdzielę tą łopatą przez łeb, to pożałujesz tych podśmiechujek”, pomyślał wściekły.  „Gdybym tylko mógł ruszyć ręką inaczej, niż to kopanie rowu”.

– Nie masz ochoty rozmawiać? – dopytywał Josh. – Przeszkadzam ci w pracy?

Tego już było za wiele. Wściekłość aż biła z twarzy Kowalskiego. Czerwień, purpura, pot i te dzikie oczy, spojrzenie którym mógłby zabić. Nikt nie śmiał się odezwać.

– Powiedz – podrapał się po skroni. – Przeszkadzam ci? Postanowiłeś wreszcie uczciwie popracować?

– Zabiję cię, sukinsynu! – wykrzyknął Kowalski i sam się chyba przestraszył tego krzyku. – Rozerwałbym cię na strzępy, gdym mógł!

Dopiero wtedy na dobre dotarło do niego, że odzyskał panowanie nad głosem. Spojrzał z furią dookoła.

– Kto mi to zrobił?! – dyszał. – Który? Który?

Wzrok padł w końcu na Josha. To przecież proste. Jeśli ktoś stąd, to tylko on. Nikt inny. Reszta to stado baranów i do tego go lubili i czuli przed nim respekt. Tylko Josh wchodził z nim w konfrontacje. Jeśli to nie kosmici i nie rządowy eksperyment, albo jakaś dziwna choroba, to musi być on.

Opanował się i nie powiedział tego na głos. Ukierunkowane nienawistne spojrzenie mogło go zdradzić, ale nie sypnął wprost. Pomyślał, że zaczeka. Upewni się i przygotuje zemstę.

Josh stał zdumiony. Nie spodziewał się aż takiego wybuchu złości, a w zasadzie czystej nienawiści. W pierwszej chwili nie wiedział, co ma o tym myśleć, ale dotarło do niego, że przegiął i że tego konfliktu nie będzie można już załagodzić. Posunął się za daleko i zyskał śmiertelnego wroga. Już dawno takiego nie miał.

– Co? Do kogo mówisz? – próbował brzmieć neutralnie, a nawet udawać zaskoczonego. Nie chciał od razu się ujawniać. Prawdę mówiąc, w ogóle tego nie miał w planach. Czy tę partię szachów da się jeszcze uratować?

Kowalski wyglądał na nieco zbitego z tropu.

– Nic, nic… – zaczął się tłumaczyć. – Miałem jakiś dziwny paraliż. Myślałem, że ktoś mi dosypał coś do herbaty.

Akurat pijasz herbatę, zauważył Josh i to kłamstwo zasmuciło go i przestraszyło.

– Przychodzisz pijany do pracy? – próbował jeszcze skierować sprawę na boczny tor.

– Ja?! Absolutnie nie! – odpowiedział tamten oburzony. Josh przyjął to z zadowoleniem. To było sprytne posunięcie.

– Wracaj do pracy – skwitował. – Dość się nagadałeś.

Odwrócił się i odszedł. Wrócił do biura, jak zawsze.

Od tej pory Josh trochę odpuścił. Pozwolił Kowalskiemu mówić i robić co chce, za wyjątkiem obijania się w pracy. Tego pilnował. Ale Jan nie pogodził się z tym dziwnym stanem niewoli. Skierował swoje myśli przeciwko szefowi i zaczął knuć. Nie miał pojęcia jak dalej ma działać, ale gdy pewnego dnia Josh zmuszony był wyjechać do miasta po nowe narzędzia, Kowalski znalazł sposób, żeby dostać się do jego biura i dokładnie przeszukać pomieszczenie. W pośpiechu zaglądał do szaf, szuflad i szperał między książkami. Przekartkował tony dokumentów złożonych w segregatorach i w porozstawianych pod ścianami w pudłach po papierze do drukarek. Prawie umknął mu wizytownik stojący na biurku. Sięgnął po niego robiąc już pierwszy krok w stronę drzwi. Kątem oka zauważył kształt na stole i wyciągnął rękę w jego kierunku. Z wizytownika posypały się wizytówki. Rozgarnął je powolnym ruchem i już wiedział. Jedna z nich przyciągnęła jego uwagę, głowy połączone kilkoma równoległymi liniami. Interfejsem.

Przesunął wizytówkę na brzeg biurka, chwycił dwoma palcami i wsunął do kieszeni.

Świat ludzi napędzają uczucia, dobre w tym samym stopniu, co złe. Rezonują niczym fale, znosząc się lub wzmacniając wzajemnie. Fale miłości i nienawiści, radości i smutku, gniewu i strachu przenikają się codziennie, oplatając świat, dając mu pokarm, ciągnąc raz w jednym, raz w drugim kierunku. Źródłami tych fal są ludzie, zwykli przechodnie, robotnicy, ekspedientki w sklepie, bazarowe przekupki, telewizyjni celebryci i taksówkarze, wszyscy. Spoglądając na ten świat z daleka, można zauważyć, że część z nich jest niczym wielkie gwiazdy, sięgające swoim oddziaływaniem w głąb kosmosu. Inni natomiast są jak polne kamienie, czy źdźbła traw o zasięgu co najwyżej lokalnym.

Jakim źródłem mógłby być zwykły robotnik, najemnik od łopaty pracujący gdzieś na końcu świata?

Tylko kto powiedział, że Jan był zwykłym robotnikiem? Może nie szukał tutaj pieniędzy, ani przygody? Czy ktoś pytał go o jego historię? Przecież każdy ma jakąś historię i nie wszystkie muszą być podobne. A może nie mówił prawdy, może się z nią rozminął mniej lub bardziej? Czy więc naprawdę wiemy dlaczego znalazł się w tym miejscu? Co robił, zanim zaczął przerzucać łopatą ziemię w tym zapomnianym przez Boga miejscu?

 

Zjawili się w nocy, tak jak było umówione. Kowalski odjechał z nimi do najbliższego hotelu, tam gdzie można było normalnie rozmawiać, nie szepcząc w ciemnościach. Pieniądze przeszły z ręki do ręki, a technologia zmieniła właściciela. Szybko okazało się, że nie można było ruszyć Josha, zdegradować, zmniejszyć, ustawić niżej w hierarchii, ale można było się z nim zrównać. Panowie w garniturach kategorycznie zaprzeczyli, że można odwrócić relację, że hierarchię Master-Slave można zamienić w Slave-Master. Nie da rady, nie da się, nie nada. To co można zrobić, to wyrównać poziom uprawnień, zrównać szanse, utworzyć interfejs Master-Master. Kowalski nic na to nie mógł poradzić, przyjął ofertę i zaktualizował oprogramowanie. Przespał noc w hotelu i nad ranem wrócił do firmy.

Plan rodził się powoli. Na swojej zmianie machał łopatą tak, jak poprzedniego dnia zastanawiając się nad następnym krokiem. Josh nie omieszkał sprawdzić, co słychać u jego ulubieńca.

– No Kowalski, widzę że jednak pracujesz. Spodobało ci się wreszcie.

Słyszał ironię w jego głosie, ale nie odpowiedział. Po skończonej zmianie odniósł łopatę do schowka, otrzepał spodnie z piachu i udał się do biura kierownika.

– Ciebie się nie spodziewałem – ze zdziwieniem w głosie Josh zrobił krok w tył otwierając drzwi. Jan postąpił do przodu i po chwili wahania wszedł już śmielej do środka.

– Ostatnio więcej pracuję, ciężej niż inni, lepiej niż do tej pory. Uznałem, że przyda mi się podwyżka – zaczął nieco zaczepnie. – Tak ze trzydzieści procent.

Josh parsknął śmiechem, ale zaraz przyszła refleksja. Co to za sytuacja? Co się zmieniło? Coś musiało się zmienić. Spojrzał uważnie na Kowalskiego, a tamten zrozumiawszy o co chodzi, puknął palcem kilka razy w skroń.

– Teraz to broń obosieczna.

Josha zatkało. Jak on to zrobił, jak do tego doszło? Tak szybko?

– To niemożliwe, jak? – zaczął.

– Nie jestem głupi – Kowalski machnął mu przed oczami skradzioną wizytówką, po czym rzucił ją na biurko. – Nie tylko ty masz dojścia i pieniądze. Teraz nie możesz mi już nic zrobić, bo będę mógł się odgryźć. I zrobię to. Za każdy cios oddam dwa.

– Jak? – powtórzył jeszcze raz Josh.

– Teraz jesteśmy na tym samym poziomie. Ty możesz sterować mną, a ja tobą. Proponuję więc zawrzeć rozejm.

Josh ochłonął. Nerwy puściły nieco, mózg zaczął pracować.

– Chcesz się dogadać? Zaraz każę ci się zabić! Rozumiesz?! – Podniósł głos wykrzykując ostatnie słowa. Podniósł rękę do skroni, ale Kowalski trzymał już palce na własnej.

– To ty nie rozumiesz! – warknął. Wyciągnął zza pasa nóż i wbił go w blat biurka. – Chcesz go sobie wbić w serce?! Tak, tego chcesz?

Josh cofnął się o krok.

– Nie możesz tego zrobić! – krzyknął Kowalski. – I ja też nie mogę.

– To urządzenie nam na to nie pozwoli – kontynuował wskazując na skroń. – Protokół odrzuci taką komendę, bez względu jak bardzo będziesz nalegał i jak bardzo będziesz chciał ją ominąć, powiedzieć naokoło.

– Więc co tu robisz? – kierownik był totalnie zbity z tropu.

– Przyszedłem się dogadać – uśmiechnął się Jan. – Już mówiłem.

– Tak, trzydzieści procent podwyżki. Słyszałem – Josh podszedł do okna. – A jeśli się nie zgodzę?

Kowalski z rozczarowaniem pokręcił głową. Rozłożył ręce i zbliżył się o kolejne dwa kroki do Josha.

– Nie rozumiesz. Dasz mi ją, czy chcesz, czy nie – zaczął. – Kwestia, co dalej.

– Nie ma dalej – Josh spojrzał w oczy pracownika i nacisnął lekko skroń. – Zabij się!

Czas stanął w miejscu. Sekunda, dwie, trzy.

– Nie działa – wyszeptał niepewnie Kowalski i chociaż przez chwilę poczuł jak nogi się pod nim uginają, to po chwili powtórzył już dużo pewniej. – Nie działa.

Josh stał jak wryty. To był jego jedyny pomysł. A Kowalski? Miał jeszcze coś w zanadrzu.

– Chciałem się dogadać, Josh. A ty to tak ładnie spierdoliłeś.

– Ty też nie możesz mnie zabić – wymamrotał.

– W takim razie zapomnij – powiedział Kowalski. – Zapomnij o interfejsie.

Dotknął skroni włączając umieszczony pod skórą przycisk. Powtórzył jeszcze raz rozkaz dla pewności. Pewnym ruchem zgarnął wizytówkę ze stołu, odwrócił się na pięcie i wyszedł. Już na zewnątrz uśmiechnął się pod nosem. Wcześniej nie był pewny czy to zadziała, ale skoro żaden z nich nie był w stanie uzyskać przewagi, mogli się tak okładać bez końca wymyślając coraz to nowe złośliwości. A on tego nie chciał. Wystarczyła mu świadomość, że jeszcze przez kilka lat będzie musiał wdychać i pluć piachem pustyni. Odwrócił się w stronę kontenera.

Josh stał wpatrzony w okno, zastanawiając się co się właściwie stało. Impulsy elektryczne, które chwilę temu pomknęły z urządzenia do kory mózgowej, wypaliły sieć powiązań między neuronami blokując precyzyjnie określoną część wspomnień. Urządzenie działało dalej, ale jego właściciel nie był już tego świadomy. Wszystko co było z nim związane zostało wykasowane. Zapomniał.