W szponach Gniewu

Członkowie, niedawno odrodzonego, kultu Arrendaella właśnie rozpoczynali rytuał, mający przywrócić im dawną siłę. W tej samej chwili zwierzchnik pobliskiego Endil wysyłał oddział żołnierzy w stronę pobliskiej góry, zaalarmowany wiadomością od lokalnego rolnika.

– Więc mówicie, że szedł pod górę?

– Tak. Za moimi polami nikt już nie mieszka, to gdzie indziej by szedł?

– I niósł płaczące dziecko?

– Tak. Ale jakiś dziwny był. Chciał je uciszyć. Na mój widok jakby się przestraszył.

– I gdzie szedł? – kontynuował serię pytań władca.

– A bo ja to wiem? Nic tam nie ma. Tylko droga na północ, przez góry. Pełno tam jaskiń i… – rolnik przerwał uciszony gestem.

– Kapitanie – tym razem władca zwrócił się do stojącego obok żołnierza – weź odział ludzi i przeszukajcie jaskinie na zboczu, musimy ich znaleźć.

Jeszcze kilka lat temu kult Arrendaella roztaczał swoją władzę na większą część Królestw Zjednoczonych. Podporządkował sobie życie publiczne i polityczne, pozyskując coraz więcej wyznawców i składając dziesiątki ofiar swoim, żądnym krwi bóstwom. Jednak wśród wyznawców zaczął szerzyć się chaos. Kolejni kapłani znikali i zaczęły szerzyć się historie o kimś kto polował na kultystów. Uciśniony lud nie zmarnował okazji i przyłączył się do polowania. Wkrótce prawie wszyscy zostali straceni, tylko garstka ocalałych się ukryła. Mimo odzyskania władzy poszczególne królestwa zaczęły spierać się o zasługi w czasie walki z kultem i wielkość terytoriów, która im z tego tytułu przysługiwała. Wojna wisiała na włosku, a odnajdywanie niedobitków dawnej religii pozwalało wzmocnić pozycję danego królestwa.

Tego ranka jeden z wieśniaków wpadł na strażników mówiąc, że jego syn zniknął. Najwyraźniej uda im się rozwiązać dwie kwestie naraz. 

Tymczasem, kiedy miejscowy rolnik zmierzał do pałacu, miał się rozpocząć rytuał. W głębi jaskini płonęły pochodnie, oświetlając ruchomym światłem niezwykłą scenę, odgrywającą się w, stworzonym przez naturę, naturalnym pomieszczeniu, od którego odchodziły trzy korytarze. Stało tam pięć zakapturzonych postaci, z których jedna trzymała, śpiące już, dziecko, a inna drewnianą laskę z wyrytymi tajemniczymi symbolami.

– Mam wątpliwości czy nam się uda, jakiś wieśniak mnie widział. Może lepiej się ukryć i zrobić to kiedy indziej.

–Pośpieszmy się więc, a wszystko będzie dobrze. – Uspokajał ten z laską, najwyższy w hierarchii wśród nich.

– Jednak zastanawiam się czy nie popełniamy znów tego samego błędu. – Mówił nie odwracając wzroku od dziecka. – Co jeżeli znów wymknie się spod kontroli?

– Tym razem będzie inaczej. Ten będzie naszym dzieckiem, wychowamy go na jednego z nas. Nie marnujmy więcej czasu.

Nagie niemowlę umieścili w glinianej misie. Sami ustawili się dookoła i zaczęli śpiewać pieśni w niezrozumiałym języku. Przewodził im mężczyzna z laską, którego głos niczym dzwon niósł się echem do najdalszych korytarzy wewnątrz góry. Następnie ustawili misę pod skałą zwisającą z sufitu, do której kolejno podchodzili i nacinali sobie dłonie, po czym wycierali krew o skałę. Jako ostatni był kultysta z laską, który po wytarciu skały przemówił.

– Arrendaellu, wszechmocny Panie! Oto rodzi się twój syn Gniew! Gniew z Twego gniewu. Niech to dziecko zostanie nim napełnione i przez gniew stanie się Twoim synem!

Po tych słowach chwycił laskę oburącz i z krzykiem uderzył o dolny kawałek skały. Odłupał się, a z odsłoniętego fragmentu zaczęła wypływać gęsta, czerwona ciecz, wypełniając misę z chłopcem, który zaczął płakać. Jednak jego płacz został zagłuszony przez śmiech kultystów.

W tej chwili wpadli tam zbrojni. Z łatwością wszystkich złapali i związali, pomimo prób oporu. Następnie kapitan wziął niemowlę. Było całe mokre mimo iż misa była pusta. Skierowali się do wyjścia z jaskini z wizją egzekucji i zwrócenia dziecka.

Po tym wszystkim z ciemnego korytarza do jaskini weszły trzy zakapturzone osoby. Kobieta i dwóch mężczyzn.

– Co teraz zrobimy? Czy wszystko stracone? – Spytała kobieta z lękiem w głosie.

– Niekoniecznie. Czekajmy i obserwujmy rozwój wydarzeń. Nadal mamy przecież jego miecz. – Uniósł oręż zawinięty w płótno.

– A więc pozostaje nam czekać aż chłopak nieco podrośnie, chociaż tak będzie dużo trudniej.

– Jakoś damy radę. Musimy.

 

 

***

 

 

Chłopiec szczęśliwie wrócił do rodziców, którzy nie byli jednak wniebowzięci po tym co usłyszeli.

– Coś będzie nie tak jak trzeba, mówię ci – powiedział ojciec dziecka, Arono.

– Wiem, że się martwisz. Ja też jestem zdenerwowana, ale liczy się tylko to, że go odzyskaliśmy – uspokajała go małżonka.

– Ja tam swoje wiem, Lydia. Oni zawsze zrobią tak żeby wyszło dobrze dla nich.

Nie wiedzieli co myśleć w tej sytuacji. Oboje pamiętali czasy panowania kultu i wiedzieli, że nie mogą być do końca spokojni.

 Mimo to chłopiec rozwijał się zdrowo, a w jego zachowaniu nie było niczego szczególnego. Czasem jedynie odpływał myślami w obłoki, co szczególnie nie podobało się jego ojcu, bo „Prawdziwy mężczyzna powinien być skupiony na tym co robi”. Jego niepokój osiągnął swój szczyt kiedy pewnego poranka przyszedł obudzić swojego syna . Ku jego zdziwieniu stał on trzymając, nieco dla niego za ciężki, miecz. Jedynym co wyróżniało go od przeciętnego miecza był przezroczysty kryształ wpasowany w rękojeść. Zaskoczony Arono zapytał automatycznie:

– Co to jest, Valit?

– Stał zawinięty obok łóżka. To prezent na moje urodziny prawda? – spytał dziesięcioletni chłopak.

Co prawda myślał, że niedługo trzeba będzie dać młodemu miecz. Wojna mogła wybuchnąć w każdej chwili i musi umieć się obronić. Ale czy to możliwe, że poprzedniego dnia był tak zmęczony, że zapomniał o kupnie i postawieniu miecza obok łóżka? Wziął miecz żeby obejrzeć go dokładniej, ale poczuł jakby rękojeść się rozgrzała i poparzyła go w rękę przez co upuścił broń. Jego dawne obawy były słuszne, to wszystko sprawka tych potworów. Jednak z drugiej strony taki darmowy miecz mógł zaoszczędzić sporo pieniędzy. Musiał przecież zająć się resztą rodziny. Zawinął więc miecz w płótno i zabrał aby przemyśleć tą kwestię później. Valit co prawda głośno protestował, ale ojciec szybko go uciszył i zagonił do obory.

Chłopak nie lubił prac wiejskich. Głównie dlatego, że najczęściej musiał je wykonywać ze swoim, trzy lata starszym, bratem Vandem, który, podobnie do części okolicznych mieszkańców, naśmiewał się z niego, a czasem nazywał nawet „małym kultystą”. Nie przeszkadzało mu natomiast towarzystwo rok starszej siostry Eunice. Lubił z nią przebywać i rozmawiać. Była miła i opiekuńcza, tak jak ich matka.

W tym czasie konflikty o władzę stawały się coraz bardziej poważne. Zdarzały się nawet konfrontacje zbrojne, przez co wieśniacy musieli oddawać cześć swoich zapasów, a niektórzy zgłaszali się do wojska. Arono postanowił  więc dać Valitowi miecz. Uradowany chłopak próbował z nim ćwiczyć w wolnych chwilach, wykonując wymyślone przez siebie ruchy. Z czasem stał się silniejszy i szybszy, nie zmieniło to jednak stosunku ludzi do niego.

Pewnego razu kiedy ćwiczył zauważył coś dziwnego. Kiedy wykonywał jakiś ruch czuł jakby coś go ciągnęło w inny sposób niż sam chciał. Przez to jego poruszał się ciężej. Przy następnej próbie dał więc pociągnąć nieznanej sile swoją rękę, wykonując przy tym zupełnie nowe cięcie. Nie zareagował jednak na podobne uczucie w nogach przez co stracił równowagę i się wywrócił. Po tym incydencie zawsze dawał się ponieść nieznanej sile i stawał się coraz lepszy. Myślał nawet o tym żeby wstąpić do armii. Wiedział jednak, że jest potrzebny w domu. Nie umiałby również sprzeciwić się ojcu. Jego sytuacja się nie zmieniła do czasu incydentu kiedy w wieku siedemnastu lat razem z bratem poszedł paść owce.

– Widziałem jak wymachujesz mieczem przed domem, młody.

– Tak, no i co?

– Zaraz ci pokażę co.

Vand znalazł dwie prostsze gałęzie i jedną podał Valitowi.

– Broń się. Pokarzę ci co to znaczy naprawdę walczyć!

Starszy z braci zaatakował, ale Valit bez trudu się obronił i wytrącił mu gałąź z ręki.

– Nie byłem gotowy. Jeszcze raz! – domagał się wkurzony Vand.

Tym razem również obrona nie stanowiła dla niego problemu. Na dodatek Vand się przewrócił.

– Co się tak gapisz? Pomóż mi wstać – mówił z ziemi przegrany.

Valit go jednak nie słuchał. Był skupiony na silnym rwaniu w ręce. Tylko dla czego je czuł? Było już po walce. Spojrzał na brata. Nienawidził kiedy się z niego śmiał, kiedy go obrażał i wysługiwał się nim. Dał się ponieść. Raz za razem unosił rękę i spuszczał ciosy na Vanda. Ten jednak wywrócił go, kopnięciem w kolano, po czym szybko wstał i jeszcze raz kopnął, ty razem w brzuch.

– Zwariowałeś?! Ty naprawdę jesteś nienormalny!

Po tych słowach odszedł. Valit natomiast, wrócił do owiec żeby zabrać je z powrotem do gospodarstwa. Dwie godziny po tym wrócił Vand i opowiedział ojcu o tym co się stało. Tym razem Arono już nie wytrzymał. Nie dość mu było problemów z przymusowymi racjami dla wojska, to jeszcze musiał się zajmować niekompetentnym synem.

– Mam już tego dosyć! Wywijasz tylko tym swoim mieczem, bijesz swojego brata, a do tego zgubiłeś dwie owce! Wiesz jak ciężko jest teraz zgromadzić zapasy!?

– Ale ja tylko…

– Co?! Co ty tylko?! – przerwał mu ojciec. – od teraz będziesz tylko pracował!

– Ty nic nie rozumiesz! – wykrzyczał wkurzony Valit.

– Nie będziesz na mnie krzyczał – uderzył go przy tym w twarz.

Lydia złapała Arana za rękę jednak ten ją odepchnął i zginął w głębi domu. Wrócił po chwili z zawiniętym w płótno mieczem.

– A to zabieram ze sobą.

Miecz schował do piwnicy. Tej nocy Valit nie spał, czekał aż wszyscy zasną i wstał. Szybko znalazł swój miecz. Skierował się do sypialni rodziców, stanął nad ich łóżkiem i spoglądnął na swojego ojca. Czuł to samo co wtedy gdy Vand leżał na ziemi. Spojrzał jednak na śpiącą matkę. Łzy napłynęły mu do oczu. Jeszcze raz popatrzył się na ojca. Tym razem już nie spał, a w ręce trzymał nóż. Valit wybiegł z domu.

 

 

***

 

 

Rano zgłosił się do najbliższego oddziału wojska i kazał się do nich dołączyć. Ucieszyli się bo brakowało im ludzi. Otrzymał pancerz, miejsce do spania i przydział jedzenia. Codziennie odbywały się ćwiczenia fizyczne i trening fechtunku. Wszyscy mieli walczyć w określony sposób, jednak Valit dawał się ponosić swoim porywom. Szybko zdobył sobie opinie dziwaka. Nikt mu przy tym nie robił żadnych problemów, wszyscy byli zbyt zajęci swoimi sprawami. Wpadał w konflikty jedynie z pułkownikiem, któremu nie podobał się jego indywidualizm. Nie stacjonowali w jednym miejscu. Okrążali okolice, przez co szybko stracił poczucie orientacji. Wojskowa rutyna stała się dla niego codziennością. Dni zlewały się w jedno, wypełnione jednakowymi czynnościami. Chwili wytchnienia doznawał jedynie podczas ćwiczeń władania bronią, kiedy mógł zatapiać się w swoich niezwykłych porwaniach. Pech jednak chciał, że któregoś razu pułkownik stał się tego światkiem.

– Valit, co ty wyprawiasz?

– Nie rozumiem sir, o co chodzi?

– O te twoje wygłupy z mieczem.

– Nie rozumie pan, tak jestem lepszy niż inni.

– Ach tak!? Mam już cię dosyć! Zaraz skończą się twoje wymysły. Ty, chodź tu i pokarz mu kto ma rację! – wskazał przy tym na stojącego obok żołnierza.

Podczas tej rozmowy, dookoła nich zebrał się mały tłum, tworząc arenę do pojedynku. Valit nie miał problemu z jego wygraniem, więc wkurzony dowódca wyznaczał kolejnych przeciwników i w końcu atakowali go po kilku na raz. W tej sytuacji jakby nabrał wigoru, śmiał się wykonując piruety, wybijając przeciwnikom broń i sprawiając, że wpadali na siebie nawzajem. Później zaczął niegroźnie ciąć nadgarstki i kaleczyć dłonie. Czuł się niewiarygodnie, z każdą chwilą stawał się coraz silniejszy i szybszy. Miał pewność, że mógłby pokonać kogokolwiek kto by przed nim stanął. Nie zauważył jednak, że kryształ w rękojeści miecza dostał lekkiego, czerwonego, mętnego zabarwienia. Jego radość zakończył wrzask pułkownika, po którym trafił do karceru na dwa dni. Po zakończeniu kary dostał jednak pozwolenie ta trening wedle własnego uznania, a niedługo po tym wszyscy przekonali się, że ten mały pokaz był tylko małą częścią jego możliwości.

Podczas porannej warty, jego wzrok przyciągnął unoszący się dym.

– Skąd ten dym? – spytał towarzyszącego mu żołnierza.

– Może jakieś wojsko z zachodu zrobiło postój?

– To z Endil – przerwał im trzeci, który do nich podszedł. – Dostaliśmy wiadomość, że w nocy zaatakowano miasto i spalono okoliczne gospodarstwa. Za dwie godziny tam ruszamy, wracacie do obozu.

– Idźcie, zaraz was dogonię tylko pójdę w krzaki – powiedział Valit całkiem blady.

Po chwili ich dogonił. W obozie wszyscy zaczęli przygotowywać się do wymarszu, a Valit zaginął w morzu biegających żołnierzy i wykrzykiwanych rozkazów. Kiedy byli już gotowi, nie mogli się doliczyć jednego człowieka. Wiedzieli, że Valit był z Endil, zorientowali się, że musiał pójść tam sam. Wszyscy więc, jak najszybciej ruszyli. On był już jednak niedaleko miasta. Mijając po drodze spalone gospodarstwa, bezwiednie pomyślał o swojej rodzinie. Nie mógł powstrzymać się od myśli, że już nie żyją. Świadomość, że zbili jego matkę i Eunice, lub gorzej, wytrącała go z równowagi, przyśpieszył. Biegł zrównoważonym truchtem, gdyby wziął konia na pewno by go zauważyli. Droga zajęła mu około czterdziestu minut, konno byłby tam w piętnaście. Do środka wszedł przez dziurę w murze, nie chcąc zawczasu alarmować wartowników. Szybko namierzył pierwszy cel, może to on zabił jego rodzinę? Zaszarżował na niego. Tamten był zbyt zaskoczony żeby się obronić, ale nim został przebity mieczem, zdążył krzyknąć. W uszach Valita aż zapiszczało, tak że lekko przygłuchł. Czuł pulsowanie w całym swoim ciele, a jego wzrok stał się niewiarygodnie ostry, natomiast kryształ w rękojeści cały wypełnił się czerwienią.

Nie minęła chwila, a zewsząd zaczęli zbiegać się przeciwnicy. Tym razem walczył naprawdę, nie bawił się już w wybijanie mieczy z rąk. Blok i szybki kontratak – to była jego taktyka. Aby trafić przeciwnika potrzebował najwyżej czterech ruchów. Miecz ciął gładko i lekko nawet przez pancerze, więc chłopak odcinał ręce i nogi, zostawiając przeciwników w agonii. Wirował w morderczym tańcu, na zmianę tnąc, unikając i blokując. W miarę pokonywania kolejnych wrogów zaczęło się dziać coś dziwnego. Od ciała Valita zaczęło oddzielać się czarne widmo, o świecących na czerwono oczach. Miało ono swój własny miecz i kiedy Valit był odwrócony w jedną stronę, ono walczyło z przeciwnikami za nim. Przerażeni wrogowie zaczęli uciekać, jednak on ścigał ich aż zginęli wszyscy. W kilka minut zabił pięćdziesięciu ludzi.

Po walce chciał przyglądnąć się widmu, ale wniknęło w niego rzucając go o ziemię. Zaczął krzyczeć. Wtedy do miasta wpadli na koniach ludzie z jego oddziału. Zobaczyli go leżącego pośród ciał, chcieli pomóc mu wstać, ale on zamiast tego ciął jednego z nich. Wszyscy inni cofnęli się przestraszeni na widok jego szalonego, płonącego spojrzenia. Zastanawiali się co mają zrobić, kiedy dobiegł ich dźwięk powolnego klaskania. Kilka osób w szatach zbliżało się do nich, byli wyraźnie weseli.

– Lepiej do niego teraz nie podchodźcie – powiedział jeden z nich do żołnierzy. – Posłucha tylko nas.

Towarzysze Valita zorientowali się, że muszą być to niedobitki kultystów, jednak widok wijącego się na ziemi chłopaka powstrzymywał ich od działania.

– Wyyy… – powiedział nienaturalnym, ochrypłym głosem Valit, po czym uklęknął. – Znowu mnie tu sprowadziliście.

– Świetnie sobie tu poradziłeś – powiedział do niego przybysz, śmiejąc się. – Ale teraz pójdziesz z nami, czy tego chcesz czy nie.

Stanęli dookoła niego i zaczęli wypowiadać niezrozumiałe słowa.

– Nieee! Nie możecie mnie kontrolować! – krzyczał opętańczo Valit. – Jestem Gniewem! Zrodziłem się z samego Arrendaella! Nikt mnie nie powstrzyma!

Z tym krzykiem targnął ciałem i z trudem zakręcił mieczem. Jednym okrężnym ruchem zabił ich wszystkich na raz. Następnie skierował ostrze w swoją stronę i powiedział:

– Teraz znów połączę się z moim ojcem – po tych słowach przebił ciało mieczem.

Żołnierze byli zbyt przerażeni tym co obserwowali żeby zareagować w porę. Jedyne co po tym zrobili to zebrali martwe ciała i spalili je. Do ognia wrzucili również miecz zabitego, po czym jak najszybciej opuścili to miejsce.