TD US 4000

Zostawili go bez niczego.

Zostawili, chociaż zrobił, co do niego należało. Zapomnieli o nim, choć przecież kiedyś był ich dumą, ich najdroższym osiągnięciem. Zapomnieli o nim i to po tym wszystkim, co uczynił.

Miał na imię Tedeus, ale to było dawno, kiedy ktoś o nim jeszcze mówił tym imieniem. Teraz, po tylu latach, nie miał już imienia. Jeżeli o kimś się zapomina doszczętnie, to traci również swoje imię.

Mogli go przecież uśmiercić, to jedno uczynić dla niego. Mogli mu wpisać program, dyrektywę, która pozwoli mu na autodestrukcję po wykonaniu zadania. Mogli go usunąć, unicestwić, wiele mogli, zamiast porzucić go jak psa. Następne generacje miały taką dyrektywę, ale Tedeus jeszcze nie. Tedeus był porzuconym psem, o którym nikt już nie pomyślał, gdy jego czas użyteczności się skończył. 

Unosił się wraz z szumiącym krwiobiegiem, szerokimi kanałami żył. Tłoczony, przepompowywany. Uderzenie za uderzeniem, przelewał się w strugach płynów, w gęstwinie drobin – podobnych mu automatów. Lecz tamte były żywymi, bezmyślnymi komórkami – wyspecjalizowanymi, o wąskim spojrzeniu i ograniczonym przeznaczeniu, bez poczucia perspektywy. W swej głupocie jednak nad nim górowały – miały bowiem swe małe zadania. Przenosiły drobiny tlenu, syntetyzowały enzymy, aktywizowały produkcje. A każda z nich była z osobna przecież tak nieistotna, tak nieznacząca. Tedeus nosił w sobie wiedzę o całym organizmie, wiedzę szczegółową i szeroką, głębokie wejrzenie w strukturę i kształt świata w którym wszyscy oni żyli, na którego łasce istnieli. Bezmyślne komórki także nosiły w sobie tę wiedzę jak bibliotekę, lecz nie miały w nią wglądu i nie umiały jej czytać. Miały tylko swoje proste, taśmowe zadania. Tedeus miał wiedzę potężną, świadomość przyczyn i władzę nad kształtowaniem materii. Lecz nie miał swojego zadania, a to czyniło go rupieciem.

Nie pamiętał już ile czasu upłynęło odkąd zakończyła się jego życiowa misja. Teraz przepływał żyłami niesiony w pustkę bez celu, pomiędzy tymi odmiennymi tworami, które stanowiły niegdyś tylko tło dla jego eksperymentów. A one nie były w stanie go pojąć ani zaakceptować, bo górował nad nimi, ale nie był z ich świata. Tak niepowtarzalny i wyjątkowy, że aż obcy. Zagubiony w świecie, o którym wiedział wszystko i który niegdyś tak bardzo go potrzebował.

Tedeus pochodził z czasów, gdy o nanorobotach mówiło się z szacunkiem. Był jednym z pierwszych, a już na pewno pierwszym, który zaistniał w całej swej pełni. Jego zadanie było doniosłe – walka z wrogiem numer jeden. Zlikwidował w pierwszej ofensywie wszystkie nowotworowe komórki, jednym ciągiem uporał się z nadmiarem limfocytów. Misja na krawędzi ryzyka, na granicy życia i śmierci. I misja ta zakończona sukcesem. Organizm przetrwał. Krew w żyłach zaczęła krążyć prędzej, rozpoczęła się zdrowa rozbudowa tkanek, radosna rewitalizacja zniszczonych narządów. Wszędzie czuło się możliwości budzące się do nowego życia. Potem długimi miesiącami pracował Tedeus nad aktywnością szpiku kostnego i trzustki doprowadzając gospodarkę organizmu do stanu sprzed choroby. Wiedzieli o nim i jego działaniach, ale z biegiem czasu interesowali się coraz mniej. Spektakularny występ bohatera jednej akcji w walce o słuszną ideę życia, poczucie autentycznego celu, jedynego właściwego kierunku. A potem… potem nagle nic.

Obcy okruch zewnętrznego świata w nieświadomym niczego ciele, niesiony nurtem i uderzeniami serca rzucany bezładnie w coraz to inne zakamarki. Nie lepszy niż najpodlejszy wirus, martwy szczątek niegdysiejszej wzniosłej idei, wyzuty z sensu swego istnienia, artefakt swej własnej przeszłości. 

Nie miał świadomości czasu, ale miał świadomość organizmu dla którego został stworzony, a upływ lat odbijał swój ślad na organiźmie. Tedeus to dostrzegał – degeneracja postępowała. Bolesny upadek świata, któremu poświęcił siebie. Organizm się starzał. 

Wtedy coś się zmieniło. Procesy w Tedeusie uruchomiły się niespodziewanie na nowo, system zastartował ponownie. To nic, że dawno już nie było zadania, obecna sytuacja wymuszała reakcję. Fakty były niezaprzeczalne: człowiek był źle skonstruowany skoro zmierzał do samozagłady. To nie zgadzało się z ideą. Ideą, która przyświecała Tedeusowi od stworzenia. Życie było zagrożone. Człowiek wymagał poprawy. Dyrektywy zawarte w instrukcji działania organizmu były nieracjonalne czyli błędne. Tedeus był ich teraz świadomy, miał je w sobie i czytał, studiował je ponownie. Analizował kod, gen po genie, od początku i znów, aż dotarł ku podstawom, ku pierwszej zasadzie włączającej śmierć w podwaliny życia. Tam tkwił błąd – anihilacja wszechświata. Wiedział już co należy zmienić i podjął się zadania. Znów wstrząsnął nim ekscytujący dreszcz elektronów, gdy wzbudził się, by pognać w określonym kierunku. Słusznym kierunku. 

Przyzwoleniem była jego własna pryncypialna dyrektywa – życie organizmu miało trwać. Zaprojektował więc człowieka od początku. Wedle swej wiedzy i tkwiącej w nim potrzeby użyteczności. Rozpoczął tworzenie, na wielką skalę. Projekt nowego człowieka i wiecznie żywych komórek, rozwijających się nieprzerwanie. Idea była warta wysiłków, lecz stary człowiek działał wbrew jego planom – wciąż powielając komórki skażone genem śmierci. Walka była nierówna – Tedeus kontra cały organizm, który domagał się własnej klęski. Aby przechylić szalę na swoją stronę, potrzebował klonów. Pomocników, takich jak on, którzy podejmą się tworzenia tkanek z zawartym kodem nieśmiertelności. Nie miał wglądu w swoją własną konstrukcję, ale mógł posłużyć się komórkami zdolnymi do do nowotworzenia, do spontanicznej akcji. Mutacja powiodła się, Tedeus zainicjował replikację. Centrum dowodzenia umiejscowił w szpiku, tam skumulował siły i tam podjął ostateczną decyzję: stary człowiek musiał ustąpić miejsca, by doskonalszy, nowy twór mógł zaistnieć. Plan wszedł w fazę drugą – Tedeus rozpoczął przerzuty.