Misja Robot

– Dok­to­rze Yama­to. Celem na­sze­go pro­jek­tu jest skon­stru­owa­nie ro­bo­ta wy­jąt­ko­we­go, je­dy­ne­go w swoim ro­dza­ju. Ro­bo­ta, który nie bę­dzie miał sobie rów­nych. Ro­bo­ta, który za­chwy­ci świat swoim di­zaj­nem i opro­gra­mo­wa­niem. Uczą­ce­go się, wie­lo­funk­cyj­ne­go i co wię­cej, ta­kie­go, który bę­dzie po­tra­fił pro­du­ko­wać inne ma­szy­ny.

Steve McCor­mick pe­ro­ro­wał od kil­ku­na­stu minut, prze­cha­dza­jąc się po ogrom­nym ga­bi­ne­cie na sześć­dzie­sią­tym pię­trze wie­żow­ca swo­jej ro­dzin­nej firmy Ro­bo­Co Li­mi­ted. Dok­tor Yama­to ob­ser­wo­wał go z la­bo­ra­to­rium przez ho­lo­wi­zję.

– To bę­dzie roz­wią­za­nie uni­kal­ne w skali świa­to­wej. Nie byle ja­kieś se­xma­chi­ne! – z na­ci­skiem pod­kre­ślił McCor­mick. – To bę­dzie robot do­sko­na­ły! Nie cho­dzi o to, że zbu­du­je­my ro­bo­ta hu­ma­no­idal­ne­go, czy pa­ją­ka, czy na gą­sie­ni­cach. To ma być ro­dzi­na ro­bo­tów, które będą się uczy­ły i ewo­lu­owa­ły. Na pod­sta­wie zbie­ra­nych do­świad­czeń same zde­cy­du­ją czy le­piej roz­wi­jać od­nó­ża czy układ jezd­ny, czy parę oczu czy skom­pli­ko­wa­ny układ sen­so­rów umiesz­czo­nych na każ­dym od­nó­żu. Wszyst­ko sa­mo­dziel­nie. Ten pro­jekt przej­dzie do hi­sto­rii. Nie mam co do tego żad­nej wąt­pli­wo­ści. Już wy­my­śli­łem dla niego nazwę. – Pan McCor­mick zro­bił efek­tow­ną pauzę aby zbu­do­wać na­pię­cie – „Misja Robot”. „Misja Robot”, tak na­zwie­my nasz pro­jekt. Nazwa może na pierw­szy rzut oka try­wial­na, lecz jed­no­cze­śnie pełna głębi. Bo czym­że jest nasz pro­dukt, jeśli nie ro­bo­tem. Nie zwy­czaj­nym, lecz ro­bo­tem, który na nowo, na po­ko­le­nia zre­de­fi­niu­je po­ję­cie tego słowa. Tak! – Steve McCor­mick, mówił jak w tran­sie. Dok­tor Yama­to nie prze­ry­wał.

– A po dru­gie „misja”, bo nasz pro­jekt nie jest na rok, czy dwa. Ba, nie jest nawet na dzie­się­cio­le­cia. Ale na po­ko­le­nia. Już teraz za­rząd Ro­bo­Co Li­mi­ted robi re­zer­wę fi­nan­so­wą na sześć­dzie­siąt lat, tak, na sześć­dzie­siąt lat na ten pro­jekt. Na tę misję. – Po­pra­wił się pre­zes, a dok­tor Yama­to uśmiech­nął się i z uzna­niem kiw­nął głową. – Bo zanim doj­dzie­my do końca tej misji, na tym pro­jek­cie będą pra­co­wa­li nasi sy­no­wie i nasze wnuki… – McCor­mick spoj­rzał w oczy dok­to­ra Yama­to.

– Widzę, że się ro­zu­mie­my dok­to­rze. Za­czy­naj­cie prace.

Dok­tor Yama­to ski­nął po­now­nie głową i roz­łą­czył się.

McCor­mick czuł ra­dość i pod­eks­cy­to­wa­nie, jak za­wsze gdy za­czy­nał nowe, am­bit­ne przed­się­wzię­cie. Ten pro­jekt zaś był wy­jąt­ko­wy. Gro­ma­dził środ­ki do niego przez lata. Ze­brał naj­lep­szych fa­chow­ców na świe­cie. Po­sta­wił na ich czele ge­niu­sza ro­bo­ty­ki, dok­to­ra Yama­to. Dał mu wszyst­ko, czego ze­chciał: kil­ka­dzie­siąt lat na re­ali­za­cję, sprzęt ja­kie­go po­trze­bo­wa­li na­ukow­cy i prak­tycz­nie brak li­mi­tu kosz­tów. Przy takim za­an­ga­żo­wa­niu ludzi i środ­ków nie mogło się nie udać, po pro­stu nie mogło.

 

**

 

– To co pan widzi, to są ele­men­ty pod­sta­wo­we. Jakby kloc­ki Lego. Każdy klo­cek wy­glą­da tak samo. Ma w środ­ku pro­ce­sor, mały aku­mu­la­to­rek, oczy­wi­ście sys­tem prze­sy­łu in­for­ma­cji oraz uni­wer­sal­ne in­ter­fej­sy do łą­cze­nia się z in­ny­mi ele­men­ta­mi pod­sta­wo­wy­mi. Ma nawet mi­kro­si­łow­ni­ki do prze­ka­zy­wa­nia siły w danym kie­run­ku. Cała sztucz­ka po­le­ga na tym, że każda część ma­szy­ny, noga, ręka, głowa, układ jezd­ny albo ochron­ny, w za­leż­no­ści od tego co robot bę­dzie miał robić, bę­dzie zbu­do­wa­na z tych pod­sta­wo­wych ele­men­tów. Takie roz­wią­za­nie daje dużą ela­stycz­ność w two­rze­niu ro­dzi­ny roz­wią­zań, róż­nych ro­dza­jów i ro­dzin oraz zna­czą­co ob­ni­ża kosz­ty. A gdy taki pod­ze­spół się po­psu­je, robot sa­mo­dziel­nie wy­mie­ni go sobie na nowy.

– A skąd bę­dzie­my wie­dzie­li jak po­łą­czyć te ele­men­ty razem w pro­sty spo­sób? Tak, aby two­rzy­ły no­we­go eg­zem­pla­rze?

Dok­tor Yama­to za­milkł na mo­ment – Nad tym jesz­cze pra­cu­je­my.

– Ok, ok, dobra ro­bo­ta. Po­do­ba mi się po­stęp jaki pan po­czy­nił, dok­to­rze, dzia­łaj­cie dalej.

Dok­tor Yama­to uśmiech­nął się. – Dzię­ku­ję – ho­lo­wi­zjer wy­łą­czył się, a dok­tor Yama­to ru­szył za­do­wo­lo­ny do pracy.

 

**

– No więc to jest coś, co na­zwa­li­śmy kodem rdze­nio­wym. Otóż okre­śli­li­śmy, że jest sto osiem­dzie­siąt dwie cechy, które de­fi­niu­ją ro­bo­ta, co daje sześć prze­ci­nek jeden dwa dzie­więć dzie­więć osiem dwa jeden razy dzie­sięć do po­tę­gi pięć­dzie­sią­tej czwar­tej kom­bi­na­cji. Ten to kod rdze­nio­wy bę­dzie za­wie­rał klu­czo­we in­for­ma­cje, co do tego jak dany eg­zem­plarz wy­glą­da ze­wnętrz­nie, ile ma od­nó­ży, ja­kiej dłu­go­ści, wiel­kość si­łow­ni­ków i to, gdzie są roz­miesz­czo­ne oraz jak wy­glą­da jego pro­gram. Pod­czas zbie­ra­nia swo­je­go do­świad­cze­nia w trak­cie pracy, kod rdze­nio­wy bę­dzie ule­gał ak­tu­ali­za­cji. Na tej pod­sta­wie robot sam stwier­dzi, że na przy­kład le­piej jest mieć dłuż­sze ra­mio­na do wy­ko­ny­wa­nej pracy, albo sta­bil­niej­szą pod­sta­wę, albo że kon­wer­sa­cja z panią Smith na temat jej zmar­łe­go męża to nie jest dobry po­mysł. Ten kod rdze­nio­wy bę­dzie taki sam w każ­dym ele­men­cie pod­sta­wo­wym.

– Nie znam się na bio­lo­gii, ale tak, bę­dzie umiesz­czo­ny w każ­dym ele­men­cie pod­sta­wo­wym. Tak aby robot, mógł od­two­rzyć sie­bie nie­za­leż­nie od strat w czę­ściach swo­je­go ciała.

– Aha, aha – Tho­mas McCor­mick, drugi pre­zes Ro­bo­Co Ltd, zmarsz­czył brwi – a jak bę­dzie na­stę­po­wa­ła wy­mia­na do­świad­czeń mię­dzy po­szcze­gól­ny­mi jed­nost­ka­mi? Jak bę­dzie wy­glą­da­ło ma­chi­ne le­ar­ning całej ro­dzi­ny?

Dok­tor Yama­to za­milkł na mo­ment – Nad tym jesz­cze pra­cu­je­my.

– Ok, ok, dobra ro­bo­ta. Po­do­ba mi się po­stęp, dzia­łaj­cie dalej.

Ho­lo­wi­zjer wy­łą­czył się a dok­tor Yama­to ru­szył za­do­wo­lo­ny do pracy

 

 

 

**

 

– Nasze ba­da­nia skło­ni­ły nas do na­stę­pu­ją­cych wnio­sków. Muszą być dwie grupy ro­bo­tów. Alfa oraz Beta. Osob­ni­ki Alfa zo­sta­ną wy­po­sa­żo­ne w taki ga­dżet.

– Ma pan na myśli tę wtycz­kę?

– Tak, do­kład­nie to. W osob­ni­ku Beta bę­dzie za­głę­bie­nie w od­po­wied­nim kształ­cie. Dwa osob­ni­ki, gdy złą­czą się razem za po­mo­cą tego sys­te­mu, do­ko­na­ją wy­mia­ny kodów rdze­nio­wych. Nie ma po­trze­by wy­mia­ny ele­men­tów pod­sta­wo­wych. Są na to za duże, mogą być łatwo uszko­dzo­ne. Wy­star­czy kod rdze­nio­wy. To zna­czy, do­kład­nie osob­nik Alfa, prze­ka­że swój kod rdze­nio­wy osob­ni­ko­wi Beta a ten do­ko­na syn­te­zy obu kodów oraz roz­pocz­nie re­pli­ka­cję no­we­go ro­bo­ta.

– To tak jakby tacy ro­bo­tycz­ni ro­dzi­ce.

– Słu­cham? – po­rów­na­nie za­sko­czy­ło dok­to­ra Yama­to.

– No tak mi się sko­ja­rzy­ło, jakby oj­ciec i matka. Nie­waż­ne. Po­do­ba mi się to dok­to­rze Yama­to. Po­do­ba mi się. Ma to sens. – z uzna­niem przy­znał James McCor­mick – Kiedy bę­dzie­cie prze­pro­wa­dzać testy?

Dok­tor Yama­to za­milkł na mo­ment – Po­trze­bu­je­my jesz­cze tro­chę czasu.

– Ok, ok, dobra ro­bo­ta. Dzia­łaj­cie dalej.

Dok­tor Yama­to uśmiech­nął się. – Dzię­ku­ję – ho­lo­wi­zjer wy­łą­czył się a dok­tor Yama­to ru­szył za­do­wo­lo­ny do pracy.

 

 

**

– Dok­to­rze Yama­to. Bar­dzo ucie­szy­ła mnie wia­do­mość, że prze­pro­wa­dzi­li­ście z suk­ce­sem testy re­pli­ka­cji przy uży­ciu osob­ni­ków Alfa i Beta. Mój przo­dek – w ho­lo­wi­zji po­ja­wił się trój­wy­mia­ro­wy obraz Steva McCor­mic­ka, małe po­pier­sie uśmiech­nię­te­go męż­czy­zny po­wo­li ob­ra­ca­ło się w po­wie­trzu. – oraz wasz pra­dzia­dek – na ho­lo­tran­smi­sji po­ja­wi­ło się po­pier­sie dru­gie­go męż­czy­zny. Ono rów­nież za­wi­sło w po­wie­trzu, z wolna ob­ra­ca­jąc się – obaj, za­ini­cjo­wa­li ten pro­jekt, tę misję, lata temu, sześć­dzie­siąt czte­ry lat temu. Zro­bi­li­śmy przez ten czas gi­gan­tycz­ny po­stęp, gi­gan­tycz­ny…

– Eeeee Panie McCor­mick – prze­rwał dok­tor Yama­to – ten męż­czy­zna to nie jest mój krew­ny. On jest czar­ny, a moja ro­dzi­na, my po­cho­dzi­my z kon­ty­nen­tu nr sie­dem, zwa­ne­go kie­dyś Azją, z re­jo­nu zwa­ne­go Ja­po­nia.

McCor­mick za­marł na chwi­lę, wy­ko­nał krót­ki gest ręką i po­pier­sie czar­no­skó­re­go męż­czy­zny znik­nę­ło. Zo­sta­ło tylko, wolno ob­ra­ca­ją­ce się po­pier­sie uśmiech­nię­te­go, pierw­sze­go pre­ze­sa Ro­bo­Co Ltd.

– Wi­docz­nie jest inny dok­tor Yama­to i al­go­rytm źle sko­ja­rzył ho­lo­gra­my. Nie­waż­ne. Wasz dzia­dek, nie­za­leż­nie jak wy­glą­da, i tak byłby z was dumny.

– Dzię­ku­ję. Myślę, że mamy go­to­we wszyst­kie ele­men­ty, po­trze­bu­je­my teraz prze­pro­wa­dzić testy ca­łe­go sys­te­mu.

– Chciał­bym aby­ście na targi Ro­bo­ty 2094 byli go­to­wi z pełną po­ka­zo­wą wer­sją…

– Myślę, że po­win­ni­śmy zdą­żyć.

-…ale nie tycie tycie, tylko peł­no­wy­mia­ro­we, hu­ma­no­idal­ne, wiel­ko­ści czło­wie­ka…

– Jasne, damy radę.

– …oraz że­by­ście po­ka­za­li jak ro­bo­ty do­ko­nu­ją wy­mia­ny kodów rdze­nio­wych.

– Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście, bę­dzie pan za­do­wo­lo­ny.

– Ok, ok, dobra ro­bo­ta. Po­do­ba mi się po­stęp, dzia­łaj­cie dalej.

Ho­lo­wi­zjer wy­łą­czył się a dok­tor Yama­to, ge­niusz cy­ber­ne­tycz­ny w czwar­tym po­ko­le­niu, po­smut­niał i po­krę­cił głową mru­cząc z nie­za­do­wo­le­niem – mało czasu, mało czasu.

 

**

 

– Panie McCor­mick, to zbieg nie­szczę­śli­wych wy­pad­ków – dok­tor Yama­to mówił moż­li­wie szyb­ko.

– Ty idio­to, ja­kich wy­pad­ków?! – McCor­mick nawet nie pró­bo­wał się po­wstrzy­my­wać.

– na­stą­pi­ło zwar­cie ob­wo­dów na złą­czu za­si­la­nia lewej nogi…

– …wi­dzia­łeś te ty­tu­ły ?!!!

– ..co do­pro­wa­dzi­ło do awa­rii sys­te­mu po­łą­cze­nia dwóch ro­bo­tów…

-…”Seks-skan­dal na tar­gach Ro­bo­ty 2094”…!!! – na ho­lo­wi­zji wy­sko­czył ogrom­ny tytuł, gru­by­mi czar­ny­mi li­te­ra­mi, a zaraz obok trój­wy­mia­ro­wy obraz osob­ni­ków Alfa i Beta.

– …na­stą­pi­ła awa­ria w sprzę­że­niu zwrot­nym i robot Alfa miał cy­klicz­ną zmia­nę in­for­ma­cji na temat po­łą­cze­nia z ro­bo­tem Beta…

– …”Szo­ku­ją­cy chwyt mar­ke­tin­go­wy Ro­bo­Co Ltd na tar­gach”!!! – osob­ni­ki na ob­ra­zie po­łą­czy­ły się przy­stę­pu­jąc do re­pli­ka­cji.

– …ścian­ki złą­cza we­wnętrz­ne­go ro­bo­ta Beta oka­za­ły się za cien­kie, wpa­dły w re­zo­nans…

– …” Ko­lej­na ba­rie­ra etycz­na zła­ma­na: seks w wy­ko­na­niu ro­bo­tów na tar­gach. Na co jesz­cze po­zwo­li sobie Ro­bo­Co w imię zy­sków?” – na ho­lo­wi­zji, ro­bo­ty za­mar­ły, by nagle za­cząć wy­ko­ny­wać cy­klicz­ne ruchy.

– …co wzmoc­ni­ło już cy­klicz­ną od­po­wiedź ro­bo­ta Alfa na zmien­ną in­for­ma­cję wy­ge­ne­ro­wa­ną przez kod do re­pli­ka­cji ro­bo­tów…

– …”Bzyk­nie cię robot– nowa pro­po­zy­cja od Ro­bo­Co to krok za da­le­ko”… – po chwi­li czę­sto­tli­wość ru­chów obu ro­bo­tów wzro­sła.

– …i spo­wo­do­wa­ło za­pę­tle­nie się obu jed­no­stek na eta­pie łą­cze­nia, ale przed eta­pem prze­ka­za­nia kodu rdze­nio­we­go, skut­ku­jąc łą­cze­niem się i roz­łą­cza­niem w cy­klach co zero prze­ci­nek sie­dem­set sześć­dzie­siąt osiem ty­sięcz­nych se­kun­dy, czyli drga­nia­mi po­łą­czo­nych osob­ni­ków Alfa oraz Beta…

– …”Per­wer­syj­ny show w wy­ko­na­niu Ro­bo­Co na oczach szkol­nej wy­ciecz­ki” – ob­ra­ca­ją­ca ho­lo­wi­zja z me­diów spo­łecz­no­ścio­wych po­ka­zy­wa­ła w szcze­gó­łach to, co dok­tor Yama­to pró­bo­wał opi­sać ję­zy­kiem na­uko­wym.

– …jed­no­cze­śnie za­łą­czył się, w nie­kon­tro­lo­wa­ny spo­sób sys­tem ochro­ny jed­nost­ki Beta, co unie­moż­li­wi­ło ma­nu­al­ne roz­łą­cze­nie jed­no­stek przez czter­dzie­ści osiem minut i trzy­dzie­ści osiem se­kund, to jest do czasu roz­ła­do­wa­nia ba­te­rii kon­den­sa­to­rów sys­te­mu obron­ne­go, na­ła­do­wa­ne­go w trzy­dzie­stu czte­rech pro­cen­tach na po­cząt­ku zda­rze­nia.

– …tam była wy­ciecz­ka szkol­na, wiesz? – głos McCor­mic­ka zła­god­niał i po­smut­niał – z li­ceum. Co z tego, że dzie­cia­ki z li­ceum są teraz bar­dziej roz­wią­złe niż my w ich cza­sach. – z pre­ze­sa Ro­bo­Co Li­mi­ted jakby uszło po­wie­trze.

– Przy­zna­ję, że mogło to wy­glą­dać nie­sto­sow­nie – dok­tor Yama­to prze­łknął ślinę, ale McCor­mick nie zwró­cił uwagi na ko­men­tarz ge­niu­sza.

– Gdy media cię do­pad­ną, lo­gi­ka traci sens. A dzien­ni­kar­skie hieny ru­sza­ją po twoją pa­dli­nę.

– Wiemy jak na­pra­wić uster­ki, aby robot dzia­łał jak pod­czas prób la­bo­ra­to­ryj­nych. Je­stem pewny, że za dwa­na­ście mie­się­cy bę­dzie­my go­to­wi z udo­sko­na­lo­ną i prze­te­sto­wa­ną wer­sją.

– Za późno. Za późno. Po takim show nikt go nie kupi. Nikt nie kupi żad­ne­go już pro­duk­tu z Ro­bo­Co Li­mi­ted. – McCor­mick opadł na fotel – ani jutro, ani za rok. – McCor­mick mach­nął ręką i obraz trój­wy­mia­ro­wa po­stać dok­to­ra Yama­to znik­nę­ła z jego biura.

Panie McCor­mick, mam wizję od En­ter­pri­se In­du­stries Li­mi­ted. – głos au­to­ma­tycz­nej se­kre­tar­ki, mimo nie­sprzy­ja­ją­cych oko­licz­no­ści, brzmiał nie­zmien­nie miło.

Jeśli w spra­wie tar­gów Ro­bo­ty 2094 to nie ma mnie dla ni­ko­go, firma usto­sun­ku­je się do tych wy­da­rzeń w sto­sow­nym mo­men­cie.

Panie McCor­mick, mam wia­do­mość, że En­ter­pri­se In­du­stries Li­mi­ted chce kupić na­sze­go ro­bo­ta.

To jakiś żart? – McCor­mick wes­tchnął. En­ter­pri­se In­du­stries, kto tak na­zy­wa firmę? Za cho­le­rę nie wia­do­mo czym oni się zaj­mu­ją. Sprze­da­ją lody czy czoł­gi?

– Panie McCor­mick, mam wia­do­mość, że En­ter­pri­se In­du­stries Li­mi­ted chcą za­pła­cić za na­sze­go ro­bo­ta dwie­ście ty­się­cy kre­dy­tów. Czy mam ich łą­czyć panie McCor­mick?

– Dwie­ście ka­wał­ków, po­wa­rio­wa­li? – Po­pra­wił kra­wat, prze­cze­sał włosy, usa­do­wił się moc­niej w fo­te­lu i przy­jął groź­ną minę.

– Pro­szę łą­czyć – za­rzą­dził zde­cy­do­wa­nym gło­sem

Przed nim na ho­lo­wi­zje­rze po­ja­wi­ły się trzy po­sta­cie. Za­mi­go­ta­ły, znik­nę­ły, by za mo­ment znów się po­ja­wić wy­raź­niej.

– Witam panie McCor­mick, je­stem Lou – ode­zwa­ła się środ­ko­wa po­stać. Był to siwy sta­rzec w sta­ro­mod­nych, ciem­nych oku­la­rach. Sie­dział na czymś, co mogło się wy­da­wać le­ża­kiem pla­żo­wym. Dwie po­zo­sta­łe po­sta­cie mocno za­sko­czy­ły McCor­mic­ka. Po bo­kach star­ca sie­dzia­ły dwie młode ko­bie­ty, blon­dyn­ka oraz bru­net­ka. Obie ubra­ne bar­dzo skąpo. Kró­ciut­kie blu­zecz­ki, nie dość, że w nie­wiel­kim stop­niu za­kry­wa­ły ogrom­ne pier­si obu ko­biet, to jesz­cze opi­na­ły się na nich, uwy­dat­nia­jąc szcze­gó­ły ana­to­micz­ne tej czę­ści ciała. Ko­bie­ty pa­trzy­ły na McCor­mic­ka bez cie­nia wsty­du, wręcz prze­ciw­nie, z dumą i jakby… za­chę­tą.

– Je­stem James McCor­mick, Czwar­ty Pre­zes Ro­bo­Co Li­mi­ted. – z pewną ostroż­no­ścią od­parł McCor­mick – Witam, panie Lou.

– Da­ruj­my sobie te for­mal­no­ści. Je­stem Lou, wszy­scy mnie tak na­zy­wa­ją. Przejdź­my do sedna. Słu­chaj James, chcę kupić two­je­go ro­bo­ta, tego co zro­bił wczo­raj ten fan­ta­stycz­ny pokaz na tar­gach. Daję ci za niego dwie­ście ty­się­cy kre­dy­tów.

McCor­mick prze­łknął ślinę.

– To rze­czy­wi­ście cie­ka­wa ofer­ta.

– Eee prze­stań chrza­nić James, ofer­ta jest za­je­bi­sta i ty to wiesz. Taki robot na rynku mo­żesz sprze­dać naj­wy­żej za dzie­sięć ty­się­cy kre­dy­tów, może pięt­na­ście ty­się­cy. Nikt ci nie da lep­szej ofer­ty za ten złom. Jak dzi­siaj pod­pi­sze­my umowę, to jutro do­sta­niesz prze­lew.

McCor­mic­ko­wi nie­zau­wa­żal­nie drgnę­ła głowa. Lou miał rację, cena była od­je­cha­na w ko­smos.

– Czym wła­ści­wie zaj­mu­je się En­ter­pri­se In­du­stries Li­mi­ted?

– En­ter­pri­se In­du­stries zaj­mu­je się pro­duk­cją ho­lo­fil­mów wy­so­kiej ja­ko­ści.

Twarz Lou jakby lekko za­szła mgłą na­to­miast przez uła­mek se­kun­dy po­sta­cie obu ko­biet na­bra­ły żyw­szych ko­lo­rów i można było do­strzec każdy szcze­gół ich ciał. McCor­mick znał ten trik mar­ke­tin­go­wy.

– Ho­lo­fil­my? Jakie ho­lo­fil­my?

– Dla do­ro­słych. Po­słu­chaj uważ­nie, na­krę­ci­my z twoim ro­bo­tem try­lo­gię. To bę­dzie hi­cior, mówię ci James. – Lou wy­raź­nie pod­nie­cił się – Pierw­szy: „Misja robot”. Bo­ha­ter­ka to młoda, pięk­na ko­bie­ta o nie­na­sy­co­nych po­trze­bach. Szuka, eks­pe­ry­men­tu­je, ale nic nie jest w sta­nie jej za­spo­ko­ić. I tu do akcji wkra­cza twój robot. Drugi: „Misja robot 2”, to bę­dzie dobre, tu będą bliź­niacz­ki. Może bę­dzie­my po­trze­bo­wa­li dwóch ro­bo­tów, jesz­cze nie wiem. No i ostat­ni „ Misja Robot: Ul­ti­ma­te Chal­len­ge”. Wy­obraź sobie au­to­bus pełen…

McCor­mick wy­łą­czył głos. Wi­dział jak Lou nadal rusza usta­mi, ale nic nie sły­szał. Opadł na fotel. Się­gnął do szu­fla­dy. Wy­ma­cał okrą­gły kształt. Miała być na świę­to­wa­nie, ale co tam. Nalał sobie pół szklan­ki bursz­ty­no­we­go płynu.

– Panie McCor­mick, pan Lou z En­ter­pri­se In­du­stries Li­mi­ted do­py­tu­je się, czy przyj­mu­je pan ofer­tę. Ma pan sie­dem­na­ście nie­ode­bra­nych roz­mów w spra­wie wy­da­rzeń na tar­gach Robot 2094, czte­ry za­py­ta­nia ofer­to­we w spra­wie ro­bo­ta od firmy En­ter­pri­se In­du­stries Li­mi­ted, En­ter­pri­se Li­mi­ted, In­du­stries Li­mi­ted, No­Li­mits Li­mi­ted…

McCor­mick mach­nął ręką, au­to­mat za­milkł. Po chwi­li ode­zwał się znowu.

– Panie McCor­mick, ma pan dwa­dzie­ścia czte­ry nie­ode­bra­ne roz­mo­wy w spra­wie wy­da­rzeń na tar­gach Robot 2094, osiem za­py­tań ofer­to­wych w spra­wie ro­bo­ta…

McCor­mick mach­nął ręką dwa razy, au­to­mat za­milkł i już się wię­cej nie ode­zwał.

– Miał być su­per-ro­bot dziad­ku a stwo­rzy­li­śmy sexmachi­ne – Czwar­ty Pre­zes Ro­bo­Co Li­mi­ted na­peł­nił sobie szklan­kę po brze­gi. Miał za­miar się upić. Na umór.