- Opowiadanie: Cytryna - Trudny przypadek Wilcoxa nudziarza

Trudny przypadek Wilcoxa nudziarza

Postanowiłam również zmierzyć się z Lovecraftem. Mam nadzieję, że wyszła przyzwoita lektura.

 

Stokrotnie dziękuję betującym, którzy wiele wnieśli, a także sporo wynieśli (m.in. literówek) z tego opka ;). Edward Pitowski, krar85, Monique.M, oidrin – jesteście super!!! <3 

Dyżurni:

joseheim, beryl, vyzart

Oceny

Trudny przypadek Wilcoxa nudziarza

Tego dnia skończyłem czterdzieści sześć lat. 

Moment na zmianę zawodu przeminął, więc tkwiłem w idiotycznej pracy bez nadziei na coś lepszego. Kiblowałem w podrzędnej agencji reklamowej piąty rok. Przegrałem. Kiedyś celowałem wysoko, wierzyłem, że będę kimś, może nawet dyrektorem kreatywnym. Tymczasem tyrałem jako “analizator” danych. Mogłem jedynie przechodzić obok pokoju kreatywnych i podsłuchiwać, jak z entuzjazmem dyskutują o ‘big idea’.

Łyknąłem kawy. Smolista ciecz rozgrzała moje podniebienie. 

Seksualnie również byłem stracony, nieatrakcyjny i w dodatku za stary. Mimo to marzyłem o szatynce z recepcji. Za ladą stała też blondyna, zwykle milsza, ale nie umywała się do Alice. Kilkakrotnie miałem o niej mokre sny. Dzisiaj olśniewała podobnie, jak przedwczoraj w nocy.

Ekran monitora zadrgał. Kolorowa płaszczyzna oczekiwała na sygnał. Kątem oka przyuważyłem, że szef wlazł do łazienki. Pospiesznie kliknąłem prawym przyciskiem myszy na ulubioną ikonkę. Zaraz ujrzałem wejściówkę z rycerzami, którzy dziarsko wypruwali flaki maszkarom. Zabijali strzygi, biesy i topielce. Kochałem tę grę. Już cieszyłem się, jak dziecko, przesunąłem kursor na przycisk startu, lecz… nie rozpocząłem rozgrywki. Powstrzymało mnie dziwne odrętwienie. Na tyle mocne, że położyłem dłonie na klawiaturze i zastygłem. 

Ktoś stanął tuż za mną. Szef? Nie. Usiłowałem spojrzeć za plecy. Nadaremno. Szyję miałem sztywną jak beton.

Najpierw paznokcie, potem palce aż całe ręce oddalały się ode mnie. Obserwowałem je z daleka. Trwały wciąż nieruchomo na klawiszach. Obce. Jak sztuczne.

Nie połknąłem ostatniego łyka kawy. Gorzki smak utknął na końcu języka. 

Niezdolny do ruchu, widziałem siebie z góry, jakby poprzez zamontowaną kamerę przy suficie. Odrealniona wizja… Ciemne kosmyki, podłużna czaszka, charakterystyczny nochal… Blady owal o skwaszonym wyrazie. 

„Ja”? Straciłem to poczucie. Teraz byłem „on”. Obserwowałem „go”, niezbyt udanego, o skłonnościach depresyjnych. Samotnego i zestresowanego. On. Twarz sztuczna jak maska. Porażona prądem. Kim on jest? Kim on jest?! 

Poczułem uderzenie w żołądek, skurcz ściskający wnętrzności tak boleśnie, że nie dałem rady wyłączyć gry, gdy nadchodził szef. Bez szansy na ratunek, walnąłem policzkiem o blat biurka i tak zostałem. Szarpanie w środku nie mijało. Wytrzeszczyłem oczy, otwarłem usta, poczułem jak kącikiem popłynęła ślina. Na blacie utworzyła nieprzyjemną, przezroczystą plamę. Wilcox jako ryba wyrzucona na brzeg. 

 

– Wilcox? Wilcox, co ci jest? – usłyszałem Ethana, który siedział naprzeciwko. Potem kroki lakierków na wykładzinie. Wypolerowane czubki w kolorze karmelu zatrzymały się przy moim krześle.

– Wil? Co z tobą…? Czyżbyś… – kontynuował. 

Nagle zawrzało. Przekręcałem głowę po blacie, milimetr po milimetrze, żeby sprawdzić, co się działo. Podobne, bezpłciowe biurka wirowały z czarnymi kwadratami monitorów. Świat kołysał się i nie zamierzał przestawać. Dyrektor stanął w półkroku parę metrów dalej. Powstrzymywałem wymioty.

– O mój Boże, Wilcox zasłabł, pomocy! – zawyła blond recepcjonistka.

– Nie panikuj, Sue – odrzekła ta, za którą szalałem, druga dziewczyna z rececpcji. – Zadzwonię na pogotowie.

Wybrała numer i kręcąc brązowego loka, zaczęła rozmawiać z dyspozytorem. 

– Halo. Dzień dobry, kolega w pracy zemdlał. Chyba. Nie wiem, pewnie coś przedawkował, często zachowuje się jak naćpany…

Dziewczyna mówiła znudzonym tonem, jakby robiła to po raz setny. Setny nudziarz, który może być dla niej co najwyżej zboczonym wujkiem, padł w korporacji od nadmiaru niestrawnej papki z mikrofali, od błędnych danych na wykresach, od pulsującej żyły na czole szefa.

Padłem, ale karetka zdążyła. 

 

***

 

Tydzień później otrzymałem nowy projekt. Z radości wypiłem butelkę Chardonnay. Miałem pomagać Ethanowi, firmowej gwieździe sprzedaży, w podbiciu kolejnej rzeszy klientów. 

Zadanie wymagało nieszablonowego podejścia, otrzymaliśmy pokaźny budżet na działania reklamowe. Nie sądziłem, że kiedyś ujrzę wrota kreatywności stojące otworem! 

Kolega również zadowolony, poklepał mnie po plecach i oznajmił, że dzisiaj do czwartej wyśle pierwszą partię materiałów: dotychczasową prezentację, szkice ulotek, dane o zwyczajach konsumenckich grupy docelowej. Postanowiłem poprosić jeszcze o wcześniejsze wyniki sprzedaży oraz strategię docierania do klientów, jaką zastosował. 

Nie wiedziałem, jakim cudem dyrektor wybrał mnie do pary ze zwycięskim Ethanem. Chyba oczekiwał, że razem podwoimy zyski. 

Wykluczyłem zatem możliwość porażki. Nie zniósłbym myśli, że otrzymałem szansę i poległem. Naprawdę, musiałem zarobić tysiące dla agencji. Zresztą, tutaj chodziło o wiele więcej niż o pieniądze.

Zamarłem. Podejrzanie drgnęła mi powieka. Coś pod nią było, wiło się, aż zakłuło w serce ogonem uzbrojonym w szpikulec.

To był rozgniewany wzrok ojca. Głęboka bruzda na jego czole. Zmarszczka wściekłości.

– Co to jest?! – ryknął.

– Dyplom.

– Chyba żartujesz. „B” na obronie! Dziadek walczył na wojnie, ojciec przetrwał czasy odwilży, skończył studia prawnicze, by zapewnić ci, smarkaczu, godny byt, a ty przynosisz zaledwie „B”?!

Szpikulec przebił mnie na wylot. Skuliłem się, powoli zwijałem w kłębek, nitki odchodziły po kolei, by z kształtu ludzkiego utworzyć miękką kulkę. Odturlałem się do pokoju i postanowiłem nie wracać, aż zdobędę „A”.

Zamrugałem. Próbowałem uspokoić drżenie. Przecież z tym Ethanem wciśniemy kit każdemu. Wlejemy do gardeł nawet gówno w niższej cenie, która w rzeczywistości będzie wyższa, ale wszakże od czego są pogrubione, przekreślone cyfry i procenty obok. Obniżka, przecena, okazja. 

– Jak tam partnerze? – zagadnął wesoło, jakby wyczuł, że o nim myślałem. Wepchnął mi w ręce ozdobne pudełko. Nie zdążyłem zareagować – Proszę, rozdaj. Są twoje.

Pachniały tuszem. Westchnąłem. Obietnice sukcesu, ruchomych schodów do nieba. A przynajmniej tak sobie powtarzałem, by odnaleźć odrobinę otuchy.

 

*** 

 

Puste pomieszczenie, pozbawione mebli, dekoracji, czegolowiek. Z ciemności wysunęło coś podobnego do człowieka. Posuwistym ruchem parło naprzód. Szybko. Zobaczyłem zamiast twarzy dziurę. Przerażającą, absolutnie czarną. Przywarłem do ściany. Otchłań rosła, gotowa mnie pochłonąć. Monstrum było coraz bliżej i bliżej. Wyciągnęło odrażające kończyny. Chciało pożerać. Nie mogłem na to pozwolić, jeszcze nie.

– Nie, nie, nie! – Usiadłem na łóżku, wyrzuciłem ręce do góry. Dyszałem głośno. Obejrzałem cienie na ścianach. Choć w duchu powtarzałem sobie, że to tylko sen, rozejrzałem się czujnie. Czy to na pewno auta i drzewa? Czy aby na pewno monstrum z koszmaru zniknęło…?

Wyrównałem oddech i wtedy to usłyszałem. Metaliczny pisk ciszy. Zawahałem się. Wyczułem obecność. Mimo dźwięku i niewielkiej powierzchni kawalerki, coś czychało tuż obok. Trwało bez ruchu. Nie chciałem tego zobaczyć. 

Na szczęście, zadzwonił telefon. Ledwie podniosłem słuchawkę, a rozmówca rozpoczął przemowę. Mówił zawile, z przejęciem. Nie śmiałem przerywać. Nie rozumiałem, co prawda tych słów per se. Rozumiałem je inaczej. Wytłumaczył mi, że niczego tutaj nie ma. Odetchnąłem z ulgą. Zerknąłem na eleganckie pudełeczko, które zostawiłem wieczorem na komodzie obok. Odłożyłem słuchawkę.

 

***

 

– Ty tutaj? – zapytała szatynka z recepcji.

Oszałamiała w karmazynowej sukience z cienkiego materiału, zapiętej na guziczki. Przysiągłbym, że dostrzegłem pod spodem koronkowy biustonosz. Zapomniałem języka w gębie, więc po prostu podałem dziewczynie wizytówkę.

– Co to?

– Alice, proszę, dla ciebie. Ruszamy na poważnie z projektem. – Usiłowałem zabrzmieć profesjonalnie, a zarazem przyjacielsko.

– Z Ethanem?

– Dokładnie.

– Z Ethanem P. Taylorem? – dopytywała.

– Owszem – odparłem z dumą.

– Pff, nie należę do fanklubu – prychnęła. – Od czego w ogóle jest to „P.”?

– Nie wiem. Weź wizytówkę, nasz los od tego zależy! – błagałem.

Moja ręka z kartonikiem zawisła między nami. Wyobraziłem sobie, że Alice omija ladę, podchodzi bliżej, coraz bliżej i w namiętny sposób życzy mi powodzenia. 

– A co z twoim zdrowiem, hę? Wyglądasz okropnie. – Zamiast tego skrzyżowała ręce na piersiach. 

Przyszedł Ethan i oparł się na moim ramieniu. 

– Hej, jak leci? O, o! Widzę, że otrzymałaś już nasze nowiuśkie wizytówki! Tylko nie zgub, wierzymy, że przynoszą szczęście! – Błysnął rzędem idealnych zębów.

Zwilżyła wargi i wzięła karteczkę. 

– Aczkolwiek, jedynie noszone w torebkach pięknych dam – dodał i puścił do niej oko.

Zaśmiała się. Nie zrozumiałem, co ją ubawiło. Odszedłem zirytowany.

Wkrótce z Ethanem rozdaliśmy wizytówki po całym biurze.

 

***

 

Zmęczony usiadłem do rutynowych zadań. Chciałem zacząć od poprawienia oferty dla kluczowych klientów. To rzadka strategia, zwykle zaczyna się od planu dla przeciętnych zjadaczy chleba. Aczkolwiek uznałem, że w tym wypadku uzyskam lepsze rezultaty, jeśli rozpocznę „od góry”. Ethan zaś utrzymywał, że wszystko mu jedno, byle bym postępował zgodnie z procedurą. 

Rozciągnąłem palce i stuknąłem kilkakrotnie w klawiaturę. Coś było nie w porządku. Od dawna nie jadłem. W nocy źle spałem. Czemu Alice zerknęła w moją stronę? Ten dekolt schowany za guziczkami… Pragnąłem je powoli rozpinać, aż nagle rozerwać materiał, lizać białą skórę, podczas gdy pieniądze z projektu spływałyby na agencyjne konto bankowe. Tak, pragnąłem wygrać.

Ojciec powtarzał, że mężczyzną jest tylko ten, który zdobył kobietę oraz majątek. Inaczej pozostaje bezwartościowym ścierwem. 

 

***

 

Poniedziałek. Do pracy powrócił Wilcox, wyglądał strasznie. Powinien iść na zwolnienie lekarskie. Skrzywiłam się, gdy obcinał Alice spojrzeniem wygłodniałego zwierzaka. Obleśny typ.

Siedziałam bezczynnie na krześle obrotowym. Nie spodziewaliśmy się gości, żadnych spotkań wewnętrznych. Sądziłam, że to będzie spokojny dzień.

Nagle zrobiło się duszno. 

W pilocie do klimatyzacji zabrakło baterii, więc podeszłam do panelu nawigacji przy kuchni. Nie działała. Ludzie nerwowo przepychali się na korytarzu, biegali z kubkami kawy. Niektórzy lecieli dwa razy pod rząd, chociaż nie wypili poprzedniego napoju. Stwierdziłam, że jeśli komuś zwrócę uwagę, to będą mówić, że administracja znowu narzeka. 

Powietrze zgęstniało. 

W firmowym schowku też nie znalazłam baterii. Pracownicy stukali butami o podłoże. Jak myszy szukające pokarmu. Poczułam niepokój. Postanowiłam nie dzielić się przemyśleniami z Alice, ona stąpała twardo po ziemi, nie to, co ja, blond–wariatka. 

Poszłam do toalety ocucić się lodowatą wodą i kiedy wróciłam opowiedziała mi o wizycie chłopaków. Wilcox z Ethanem łazili i rozdawali wizytówki. Ponoć twierdzili uparcie, iż to zagwarantuje im sukces i o dziwo pracownicy brali od nich te kartoniki. Przez moment zapomniałam o lęku. Zadowolona, że ominęła mnie ta cała szopka, zajrzałam na witrynę sklepu z butami. 

Kursor pulsował intensywniej niż zazwyczaj. Miałam wrażenie, że powiększa się, wydłuża. Potem dostałam nudności. Grunt ruszał się, jakbym była na łodzi. Kinkiety, jednakowe meble i dyfuzor z wodą lawirowały niczym fatamorgana. Otworzyłam usta, ale nie umiałam złożyć zdania. Spanikowana chwyciłam za komórkę. Alice mnie zatrzymała. 

– Też to czujesz? – Nachyliła się i pociągnęła za mój nadgarstek. Przykucnęłyśmy schowane za ladą recepcyjną.

Nieznośnie wirowało mi w głowie. Nie mogłam ani potwierdzić ani zaprzeczyć. Nie wiedziałam, co czuła koleżanka. Obawiałam się, że wcale nie to samo. Wyjrzała zza mebla i szybko kucnęła ponownie.

– Idę niby do toalety, ale tej na zewnątrz. Sprawdzę, co się tam dzieje. Wezmę telefon, w razie czego zadzwonię na policję. Słyszałam, że ostatnio złodzieje okradli biuro, najpierw trując pracowników szkodliwymi oparami.

Odeszła. Bębniłam palcami o stacjonarny aparat. Myślałam, czy go nie użyć. Tylko, co i komu mam powiedzieć? Zostałam otruta?

Podeszła Kate z księgowości. Zwykle podobna do żaby, teraz naprawdę przypominała płaza z obślizgłą skórą. Nerwowo ruszała nozdrzami. Zażądała wysyłki poczty w trybie ekspresowym. Spostrzegłam jej zielonkawą skórę wokół nosa. Próbowałam powiedzieć, że jest mi niedobrze. Bezskutecznie. Słowo „niedobrze” rozciągało się niczym guma. Nie taka do żucia, ale do ćwiczeń, do fitnessu. Toporna materia. Ciężko szło to rozciąganie. Walczyłam. Musiałam przecież odpowiedzieć.

Nagle ryknął alarm. Zaraz potem zadudniła muzyka. Petentka z kopertami zniknęła.

 

***

 

Wyszedłem i wiedziałem, co się wydarzy. Pierwszy raz od dawna. Miałem kilka zadań do zrobienia, a później… Przeczesałem włosy dłonią. W drugiej trzymałem kwiat znaleziony po drodze. Nikt nie przyuważył, że czmychnąłem ze stanowiska, porzuciwszy nudne tabelki. Przestałem być nudziarzem. On był silny i fascynujący. Nawet więcej, Wilcox pasował do świata jak nigdy dotąd. Zagrała muzyka. Dudnił bas. Zajęczała elektryczna gitara. Pragnąłem ekstazy. Nareszcie, zza rogu wychynęły białe kolana Alice. 

Gdy zamknęła drzwi, wkroczyłem za nią. Miał całkowitą rację. Ostrzegał uczciwie. Gdy odwróciła się i zafalował czerwony materiał spódnicy, zobaczyłem, że nie ma twarzy. Przystąpiłem do procedury. Wrzeszczała, drapała. Usiłowała kopać, kiedy przycisnąłem ją do podłoża. Wygrałem. Musieliśmy wygrać, bo w porównaniu do monstrum opracowaliśmy plan na najwyższą notę. Waliłem donicą w przerażającą Alice, ile znalazłem sił w mięśniach. Chrupnęła czaszka. Poczwara zastygła w bezruchu. 

Wstałem prężnie. Odrzuciłem niewygodne narzędzie. Brzdęknęło o kafelki, wysypało się zeń trochę ziemi. Alarm zagłuszył wszystko. 

 

***

 

Alice zniknęła parę minut temu i nie wracała. W panice szukałam ratunku w sieci. Wpisywałam numery na chybił trafił. Z trudem łączyłam fakty, nie pamiętałam, jak używać wyszukiwarki, a może to strony zapomniały, jak powinny się zachowywać.

Nagle padł internet. Rozpaczliwie klikałam myszką. Na daremno. Zaschło mi w gardle, kaszlałam. Chciałam, by ktoś przyniósł picie, wodę, cokolwiek do zwilżenia śluzówki. Ludzie trwali w transie, zupełnie ślepi na moje nieme wołania, machanie ręką.

Zgasły światła. Spodziewałam się najgorszego. Sylwetka mężczyzny pojawiła się na jednym z biurek.

– Szanowni państwo. Do widzenia! Albo raczej, żegnajcie.

Po głosie poznałam Ethana.

Strach przywrócił mi przytomność. Upadłam na czworaka i pełzłam do drzwi ewakuacyjnych. Fartownie, lada recepcyjna znajdowała się zaledwie parę kroków od nich. Klamka nie zaskoczyła. Raz, drugi, trzeci. Nic. Z innego końca mrocznej sali dobiegł wrzask.

– Jesteśmy tu zamknięci!!!

Posłyszałam szloch. Zawodzenie. Groźby. Ruszyłam, dalej po wykładzinie, w róg pomieszczenia, gdzie przycupnęłam za wieszakiem z ubraniami. W duchu odmawiałam modlitwę, chociaż nie byłam religijna. Liczyłam, że istota wszechmocna mnie wysłucha i ocali. Okazało się, że wszechmocny był Ethan.

Szklanki pospadały z hukiem. Trzasnęły krzesła. Strzyknęły kości. Łupnęły bezwładne ciała jak worki z piachem. 

Wstrzymałam oddech. Czy on ich pozabijał?! Czy zamordował kilkanaście osób, ot tak, bez wysiłku?! 

Nie miałam pojęcia. Wiedziałam jedno: muszę stąd uciec. Serce waliło mi jak oszalałe. 

Wstrzymałam oddech i wtedy zobaczyłam strużkę światła z korytarza. Tuż przy płaszczach i kurtkach, za którymi siedziałam. To Wilcox wrócił na salę. Poczynił kilka kroków naprzód. 

Zaryzykowałam. Wstałam i dopadłam do drzwi ewakuacyjnych nim spotkały się z framugą. Przemknęłam, nie wierząc, że mi się udało. Łzy ciekły ciurkiem po policzkach, biegłam na miękkich nogach, bez przerwy powtarzając słowa modlitwy. Cały biurowiec był sparaliżowany. Zgaszone światła, nikogo na drodze. Drżącymi rękami popchnęłam drzwi ewakuacyjne. Otwarte! Przeskakiwałam po kilka stopni schodów, trzymając kurczowo poręcz. Wreszcie wpadłam na główną aulę. Nie było żywej duszy, nawet ochroniarza. Byłam przerażona, co oni zrobili. Co się stało. Przeskoczyłam przez barierkę na wejściu i przekroczyłam oszklone wejście frontowe. Byłam wolna. 

 

***

 

Ocknąłem się w nieznanym miejscu. Jedyne światło padało przez zakratowane okno.

– Gratuluję, Wilcoxie, udanego projektu. Jestem ci wdzięczny w imieniu ojca – usłyszałem znany głos.

– Ojca?

– Mojego ojca gwoli ścisłości, twojemu mogło by się to nie spodobać.

Pod zamkniętymi powiekami zobaczyłem potworne sceny. Ludzkie zwłoki leżące obok siebie w nienaturalnych pozach. Krew rozlana na szarej wykładzinie. Rozbite szkło i Ethan. Demon, o skrzących ślepiach.

– Nie martw się, twoja rola dobiegła końca. To niestety szklany sufit, awansu nie przewidujemy.

– Kim… Kim ty jesteś?

Rozmówca westchnął. Dostrzegałem jedynie zarys sylwetki w blasku księżyca. 

– To zadziwiające, że pytasz o mnie, a nie o siebie. Wilcoxie, ze mną sprawa jest prosta, ale z tobą… Naprawdę nie zastanawiasz się, kim jesteś?

Zwrócił się do mnie przodem. Nadal nie widziałem żadnych detali w półmroku. Zacząłem się pocić. Przypomniałem sobie własne dłonie trzymające betonową doniczkę. Alice… zakryłem usta z niedowierzaniem. 

– Dlaczego ja? – wychrypiałem. Powoli zacząłem łączyć fakty.

– Tyle pytań i to niewłaściwych. Ale niech będzie. Wyjaśnię ci co nieco, jesteś nam wciąż potrzebny. Zatem, należałeś do uśpionych misjonarzy mojego ojca. Nasza moc wpływa na tę planetę poprzez ludzkie kanały, takie jak ty. Odnalazłem cię i obudziłem, dzięki małej czarnej. 

– Jesteś Szatanem?

Zaśmiał się drwiąco.

– Lubię twoje poczucie humoru. Na potrzeby misji nazwałem się po ludzku: Ethan P. Taylor, a moje prawdziwe imię to: Nyarlathotep. Przeliterować?

Usiłowałem skojarzyć tę nazwę z czymkolwiek, lecz bezskutecznie. Rozejrzałem się gorączkowo w poszukiwaniu ratunku.

– Stąd nie ma wyjścia. Jesteśmy w twojej świadomości. Przykro mi, ale takie są koszty dzielenia mocy… ze mną.

– Alice… – powtórzyłem na wspomnienie jej przestraszonej miny w łazience.

Pamiętałem okrągłe oczy, okalane firanką rzęs. Podkreślone wargi. Zadarty nosek. Nie czarną dziurę. 

– Co zrobiłeś z Alice!?

– To nie ja, a ty. To primo. Secundo, kobieta okazała się odporna na działanie tuszu. Dlatego musieliśmy załatwić ją ręcznie.

Wizytówki. Skojarzyłem wizytówki z coraz większym chaosem w biurze. Kawa, wizytówki, koszmary, nocny telefon Ethana, blokada drzwi. Opętał mnie.

– Aleś ty sprytny – parsknął, jakby w odpowiedzi na moje myśli. – Wypełniliśmy procedurę niemalże w całości, umknęła nam tylko ta blondyna, Sue. Złożę jej osobistą wizytę. Coś taki smutas? 

Chwilę trwał bez słowa. 

– Procedurę… cz-czego? – wykrztusiłem.

– Eksterminacji ludzkości. Najwyższy na to czas – odparł, jakby poinformował mnie, że już pora na obiad.

Poprawił krawat i wyskoczył przez otwarte okno.

Pusta wydmuszka, kukła, narzędzie. Wilcox, potwór i morderca, został sam. Nie chciałem go znać. Bałem się, że zrobi mi krzywdę. Wiedziałem, do czego jest zdolny. 

Koniec

Komentarze

Cześć Cytryno,

 

Przeczytałem Twoje opko z przyjemnością, przede wszystkim dlatego, że jest po prostu dobrze napisane (wg mnie). Postacie solidnie zarysowane, sprawnie operujesz słowem, widać dbałość o szczegóły i “smaczki”. Co prawda jeden z nich trochę Cię zdradził:

 

Nie połknąłem ostatniego łyka kawy. Utknął na końcu języka, tam, gdzie receptory odbierają smak gorzki. 

Zwrócenie uwagi na gorycz kawy na języku korespondującą z goryczą i frustracją w życiu bohatera to ciekawy zabieg. Niestety, powtarzana w szkołach teoria jakoby różne obszary języka odbierały konkretne smaki jest nieprawdziwa. Według obecnego stanu wiedzy istnieją tylko niewielkie różnice między rozmieszczeniem receptorów.

 

Poza tym fabułą chyba dość typowa, aczkolwiek przez chwilę myślałem że to pracodawca zainstalował na komputerach program obezwładniający pracowników, którzy grają w gry i przeglądają ciuchy ;)

 

Pozdrawiam.

Cześć, Cytryno,

 

Opinię z bety znasz już w sporym szczególe, więc powiem tu tylko, że kawał dobrej roboty. Mamy tutaj Adasia Miauczyńskiego w szponach Cthulhu, który rozczula i jest przekonywujący w tym swoim byciu mocno takim sobie. Językowo też bardzo sprawnie, może mało lovecraftowo, ale czyta się szybko i przyjemnie. Ode mnie będzie klik.

Pozdrawiam.

Cześć, Helmut. Dzięki wielkie za odwiedziny i zwrócenie uwagi na receptory smaku – faktycznie, oparłam sie na przestarzałaych danych. Cieszę się, że ogólnie masz wrażenia pozytywne. Ciekawa hipoteza z szefem, który chce ukarać niesubordynowanych pracowników :D. Pozdrowienia :).

 

Hej, oidrin, miło mi, że wpadłaś. Dziękuję za klika i podzielenie się wrażeniami oraz ponownie za betę :). Też mi tytuł nie leżał, więc wymyśliłam coś takiego. Mam nadzieję, że w miarę pasuje.

Mamy tutaj Adasia Miauczyńskiego w szponach Cthulhu…

Mistrzowska recenzja xD.

Początek strasznie monotonny brzmieniowo, że tak to ujmę:

Tego dnia skończyłem czterdzieści sześć lat. 

Moment na zmianę zawodu przeminął, także tkwiłem w idiotycznej pracy bez nadziei na coś lepszego. Kiblowałem w podrzędnej agencji reklamowej piąty rok. Przegrałem. Kiedyś celowałem wysoko, wierzyłem, że będę kimś, może nawet dyrektorem kreatywnym. Tymczasem tyrałem jako “analizator” danych. Mogłem jedynie przechodzić obok pokoju kreatywnych i podsłuchiwać, jak z entuzjazmem dyskutują o ‘big idea’.

Łyknąłem kawy. Smolista ciecz rozgrzała moje podniebienie. 

Seksualnie również byłem stracony, nieatrakcyjny i w dodatku za stary. Mimo to marzyłem o szatynce z recepcji.

Trudno pewnie nazwać to jakiś błędem, ale brzmi jednak tak sobie. A to w końcu początek – ten fragment opowiadania, który ma zachęcić do czytania reszty.

Pomijając to brzmienie, początek taki dosyć stonowany, wprowadzający niejako do tekstu. I dobrze, czytelnik też musi dostać parę chwil, żeby “wejść” w tekst. Bohater bardzo monotonny, więc już z góry wiadomo, że tekst będzie się opierał głównie na pomyśle, w jaki sposób ta monotonia zostanie przełamana.

Wprowadzenie więc niespieszne, a później…

A później to czułem się tak, jakbyś mi w jednej sekundzie wcisnęła do ręki dwie smycze i kazała gnać za dwoma rozpędzonymi psami. ;-)

Strasznie przyspieszył ten Twój tekst i, co tu dużo ukrywać, trochę czasu zeszło mi na to, by się w nim na nowo odnaleźć. Zwłaszcza, że do tego nagłego przyspieszenia wprowadziłaś jeszcze przeskoki narracyjne, gdzie skaczemy od jednego bohatera do drugiego. Dla mnie było to nieco za dużo, by się w tym od razu połapać, więc z początku bardziej walczyłem o to, by pojąć, co tam się właściwie dzieje.

Później, kiedy się w tym tekście na nowo odnalazłem, było już znacznie lepiej… ale jednocześnie opowiadanie zmierzało już do końca. Uważam, że akurat ten pomysł zyskałby ciut na delikatnym rozciągnięciu tekstu, żeby ten przeskok nie był tak nagły. Myślę, że bardziej też by mi pasowało jednak trzymanie się (myślę o narracji) opisu historii wyłącznie z perspektywy głównego bohatera (zwłaszcza, że ten główny bohater, a właściwie jego znaczenie dla tekstu, trochę się dla mnie przy tym zabiegu rozmywa).

To, co mi się podobało w tym tekście, to sam pomysł na opowiadanie. Jasne, bohater typowy, ale masz wyraźny koncept, jak się poprzez weird tą typowością fajnie pobawić. Podobało mi się też, że szukasz niejako w tym konkursie przełamania wolnego tempa opowiadań. U Ciebie jest znacznie szybciej. Jasne, momentami trochę zbyt szybko, ale nawet sobie nie wyobrażasz, jak fajnie w końcu, czytając teksty konkursowe, móc biec z jakąś historią.

Pomarudził, pochwalił, to może iść.

Z potencjalnym przejmowaniem się czepami zaczekaj do przybycia innych czytelników, bo na razie to opinia jednej osoby i, jeżeli będzie to opinia skrajna, nie ma co z niej wyciągać jakoś daleko idących wniosków.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Cześć!

Tak jak napisałem w becie po poprawkach jest lepiej. Więcej rzeczy się rozjaśniło, końcówka nie jest urwana ale stopniowo ukazuje, co tu się stało. Trochę może jeszcze brakuje jakiegoś mrocznego epilogu, by dokończyć kwestię uciekinierki (dopiero dziś mi się to jakoś rzuciło na myśl, ale to mało istotne). Zakończenie mroczne i z klimatem.

Polecam do biblioteki.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Interesująca historia, podobał mi się pomysł na wizytówkowy atak. Tylko dlaczego zaczęli od własnej firmy? W jaki sposób zamierzają zgarnąć resztę świata?

Trochę to wszystko chaotyczne, dopiero w końcówce wyjaśniasz, co się stało. Zgadzam się pod tym względem z CM. Tak, skakanie po różnych bohaterach nie ułatwia sprawy.

Jak już jesteśmy przy bohaterach… Nie bardzo lubię, kiedy protagonista nie ma nic do gadania. Wchodzi w bagno nieświadomie, a potem już nie ma znaczenia, co zrobi – i tak się pogrąży. Moje poczucie sprawiedliwości się krzywi, kiedy niewinni przegrywają.

Moment na zmianę zawodu przeminął, także tkwiłem w idiotycznej pracy

Także = również.

Babska logika rządzi!

CM-ie, bardzo dziękuję za wnikliwą analizę kompozycji opka! No i cóż, w większości się zgadzam. Znowu wyszło, że nie rozpisałam planu opowiadania, tylko pojechałam na żywioł ;). Tempo, tempo i jeszcze raz tempo. Często najpierw rozwklekam, a potem za bardzo pędzę. 

Chętnie zmieniłabym początek. Mam wrażenie, iż to kwestia opowiadania treści, zamiast opisywania. Przekazuję ustami bohatera, na przykład, że jest nieatrakcyjny, a może lepiej bym to jakoś pokazała w działaniu. Pomyślę.

 

krar, hej, dziękuję za komentarz i klika :). Oraz oczywiście jeszcze raz za betę. Bardzo się cieszę, że tekst jest jaśniejszy. Faktycznie, epilog mógłby być niezłym pomysłem, by uniknąć wrażenia, że urywam fabułę tuż po rozwiązaniu wszystkich zagadek.

 

Finklo, fajnie, że wpadłaś :). Dzięki wielkie za komentarz oraz klika. Poprawiłam “także”.

Szkoda, że zmiana bohatera nie siadła. Przywiązałam się do tego rozwiązania. Dla mnie to nieco ożywia tekst, pokazuje rozgrywającą się tragedię ze strony ofiary.

Bohater zostaje wciągnięty, właściwie bez swojej woli. Cieszę się, że to zauważyłaś. Chciałam pokazać niesprawiedliwość bogów.

Tak sobie jeszcze myślę, że nie wiem, czy mogłabym go nazwać protagonistą(?)

Mniejsza o nazewnictwo.

Zmienianie POV nie jest złe, ale przy krótkich scenkach z pierwszoosobową narracją jest trudne w odbiorze – zanim się czytelnik zdąży zorientować, o kogo chodzi, następna zmiana. A nikt nie myśli o sobie “Ja, imię i nazwisko”. ;-)

Babska logika rządzi!

Podobało mi się. Akcja faktycznie zasuwa, ale dla mnie to nie problem. Udany zabieg ze zmianą narratora i sposobem przedstawienie świata z jego (jej) perspektywy. Wyszło bardzo sugestywnie, aż mi się duszno zrobiło :) 

 

Szkoda mi tylko Wilcoxa, we mnie wzbudził wyłącznie litość i współczucie. Chętnie zobaczyłbym jakąś jego cechę, dzięki której mógłbym go trochę znielubić.

 

 Mam sugestię co do jednego zdania:

Najpierw paznokcie, potem palce aż całe ręce oddalały się ode mnie.

Może raczej : ,,Najpierw paznokcie, potem palce, w końcu całe ręce…”? 

zakuło

zakłuło

 

Polecam do biblioteki, pozdrawiam!

 

Cześć Cytryno,

muszę zgodzić się z przedmówcami, CMem (wybacz, nie wiem czy dobrze odmieniłam:-) i Finklą, że zmiana bohatera utrudnia lekturę. Również zatrzymałam się na chwilę, żeby rozumieć o kim mowa. Ogólnie pomysł fajny. Bohater czuje się oderwany od samego siebie. Trochę nie rozumiem tego fragmentu:

Najpierw paznokcie, potem palce aż całe ręce oddalały się ode mnie. Trwały wciąż nieruchomo na klawiszach, lecz w rzeczywistości były obce. 

jedno wyklucza drugie, oddalały się czy trwały nieruchomo?:-)

 

Podoba mi się ta aura tajemniczości, a dopiero w końcówce wyjaśniasz co się dzieje. Chociaż myślę, że warto by zakończeniu poświęcić więcej uwagi. Bohaterce robi się niedobrze, a tu właściwie już po masakrze. A szkoda, bo nic tej masakry nie zapowiada tak właściwie.

Podoba mi się scena, w której bohater czuje pod powieką ojca. Czyli to:

Zamarłem. Podejrzanie drgnęła mi powieka. Coś pod nią było, wiło się, aż zakuło w serce ogonem uzbrojonym w szpikulec.

To był rozgniewany wzrok ojca. Głęboka bruzda na jego czole. Zmarszczka wściekłości.

świetny motyw:-)

 

pozdrawiam serdecznie

(wybacz, nie wiem czy dobrze odmieniłam:-)

Też nie wiem, jak to odmieniać, więc nie ma się czym przejmować. ;-)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Szczegółowe uwagi znasz z bety :)

A w ramach podsumowania: To dobra historia, która łapie wiatr w żagle szczególnie w drugiej połowie tekstu. Dobrze oddajesz człowieka, który powoli popada w szaleństwo, który zrobi wszystko aby pokazać światu i sobie, że coś jeszcze znaczy. Ponadto opowiadanie jest napisane płynnie, momentami naprawdę bezwiednie płynąłem z tekstem.

Podobało mi się :)

Według mnie świetny tekst. Bardzo mi się podoba twórczość tej osoby. Pozdrawiam :)

Czas na kroki,któe prowadzą do przodu!

Hej:)

Przepraszam, że wpadam dopiero teraz, ale cieszę się, że masz już bibliotekę:)

Faktycznie, podczas pierwszej zamiany również musiałam się chwilę zastanowić, ale później było już ok. A dzięki temu opowiadanie było ciekawiej poprowadzone i mogliśmy wszystko oglądać od dwóch stron.

Hej, ale ze mnie nygus z odpowiadaniem na komentarze! Już się poprawiam :).

 

Adamie, dzięki wielkie za wizytę i kliczka.

Z tym “zakuło” to zabawna sytuacja, bo znalazłam w jednym słowniku, że forma “zakłuło w oczy” będzie nieprawidłowa, więc niezadowolona z obrotu sprawy, zmieniłam. Po Twojej uwadze sprawdziłam ponownie w kilku źródkłach i jednak! Zakłuło jest jak najbardziej prawidłowe. Dzięki.

To ciekawe, że tak odebrałeś Wilcoxa. Dla mnie to nowa perspektywa spojrzenia na tą postać :). 

 

Olciatko, miło, że wpadłaś :).

Dziękuję, że dajesz znać, jak odbierałaś zmianę POV. Zaczynam lepiej rozumieć, jakie błędy popełniam przy pisaniu. I bardzo to cieszy! 

Faktycznie, z tym oddalaniem i trwaniem dłoni to sprawa jest niejasna. Przemyślę i poprawię :).

Pozdrawiam!

 

Edwardzie, kłaniam się nisko, dzięki za wizytę i jeszcze raz za wszystkie uwagi z bety :). Wiele na nich skorzystało to opowiadanie. 

Mam nadzieję, że z czasem upłynnię styl na tyle, aby można było spływać po nim kajakiem, haha :).

 

Petip, cześć, bardzo mi miło, dziękuję za opinię :).

 

Monique, fajnie, że odwiedziłaś opko ponownie. Jeszcze raz stokrotnie dziękuję za wsparcie przy betowaniu :)!

Przeczytane, komentarz później. 

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Cześć, Naz, ogromnie mi miło! Czekam zatem (ze sporą nutką niepokoju) na komentarz :).

I jak tu spokojnie narzekać, jak ludziom miło, że przyjeżdżam jako zwiastunka apokalipsy przychodzę? ;)

Narrację odebrałam jako szarpaną, do tego tekst cierpi na brak świata przedstawionego. W moim odczuciu nieporadnie, schematycznie poprowadzona intryga. Korpo, nie-szatan, eliminacja człowieka – sztampa. Opowiadanie to dla mnie szkic, nad którym trzeba by mocno popracować. Bo myślisz schematami. Musisz się z nich uwolnić ;) Przynajmniej w weirdzie. Albo się nimi bawić, ale na pewno nie brać ich na serio. 

Żeby skutecznie skakać po bohaterach w tak krótkim tekście, trzeba ich zakotwiczyć. A tutaj niestety, mamy tylko kukiełki, które muszą szybciutko zasygnalizować czytelnikowi twoją wizję i nawet nie mają czasu zaistnieć naprawdę. Już nie wspominając o wolnej woli i autentyzmie. Wszystkiego mamy za mało jak na konstrukcję, którą obrałaś. Za mało historii, świata, bohatera w bohaterze. Takie mam wrażenie, że opowiadanie jest za bardzo oderwane od ciebie, nie nosi twoich doświadczeń, przemyśleń.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Przeczytałam. Przełknęłam ;). No i cóż. Bardzo dziękuję za recenzję, mam nad czym pomyśleć na przyszłość. Warto było posiedzieć nad tekstem, żeby dostać informację zwrotną, nawet jeśli to gorzka pigułka. Zostanie ze mną uważność na schematy oraz bohaterowie – kukiełki. Chociaż przyznaję, że jeszcze nie wiem, jak w tym zakresie pisać lepiej. Jak ożywić tych biedaków?

Stwórz ich, a potem stań z boku i obserwuj, co robią. Nie rozkazuj im. Puść ich wolno i spisuj poczynania ;) Odtwarzaj zarejestrowane sceny w głowie z różnych perspektyw, zwłaszcza własnej. Postaw się na ich miejscu, wyłącz się ze swojej rzeczywistości i stań w ich świecie.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Aaa, taka zabawa! Teraz kumam. Ogromne dzięki, Naz. W następnym tekście spróbuję puścić samopas wymyślone ludki i podpatrzeć, co zrobią ;). 

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Miło mi, że odwiedziłaś również mój drugi tekst :). Dziękuję.

Nowa Fantastyka