- Opowiadanie: PanKratzek - Zbuntowany anioł

Zbuntowany anioł

Dawno, ale to bardzo dawno temu, wspomnianą tu miejscówkę odwiedził, a potem opisał pewien włoski turysta-poeta. Od jego wizyty minęło relatywnie sporo czasu i parę rzeczy zdążyło się nieco zmienić.

Dyżurni:

Finkla, joseheim, beryl

Oceny

Zbuntowany anioł

Otworzono bramę. Szedł prowadzony przez dwóch strażników, ich twarze wyrażały współczucie i bratnią miłość, mimo że za kilka kroków uzyska status wygnańca. Puścili jego ramiona i pozwolili iść dalej samemu. Stanął na krawędzi. Chciał ostatni raz spojrzeć na raj wkrótce utracony. Nie zdążył. Podmuch wiatru pchnął go do skoku.

Spadając minął granicę królestwa z rozpostartymi ramionami. Zamknął oczy zanim nastąpiło brutalne spotkanie z podłożem. Upadek wzbił tumany szarego popiołu. Wstał z trudem i rozejrzał się. Miał przed sobą dwie bramy: do jednej prowadziła szeroka droga wybrukowana dobrymi chęciami, zapełniona sunącymi po niej przerażonymi istotami. Napis nad wrotami brzmiał: petenci. Druga zaś, mniejsza, z etykietką: obsługa. Nie miał wątpliwości, którą wybrać.

Podniósł tęsknie wzrok w kierunku przylotu. Spodziewał się ujrzeć światło. Nie zobaczył.

– Mam przewalone. – Westchnął i spuścił głowę. – Niżej nie mogłem upaść.

Podszedł do drzwi i załomotał kołatką przedstawiającą baranią czaszkę. Każde uderzenie we wrota powodowało rozjarzanie się czerwonych ogników w oczodołach.

– Wlazł! – Dał się słyszeć donośny głos. – Tylko buty wytrze, bo sam będzie musiał posprzątać, co naniesie!

„A to niby o co?” – pomyślał, nie widząc wycieraczki. Poszurał butami przed progiem i pchnął drzwi. Znalazł się w przestronnym pomieszczeniu o ścianach bliżej nieokreślonego koloru, z długą ławką ustawioną wzdłuż jednej z nich. Na końcu, za biurkiem, siedział rogaty gość z identyfikatorem „Security”.

– Nowy? – zapytał ochroniarz przyglądając mu się uważnie zza grubych okularów. – Za co wywalony?

– Za pisanie po ścianach i nucenie piosenki, że nie chcę być aniołem.

– Ach, znany utwór niemieckiej grupy, popularny tutaj. A co wypisywałeś?

– Jot be na sto procent.

– To „Pan B.” już za takie rzeczy wyrzuca?

– Ponoć jego syn robił mi koło pióra.

Na biurku wylądował kawał blachy, stempel, młot, rylec i tygielek napełniony lawą. Ochroniarz kiwnął na niego, by podszedł bliżej.

– Stopień?

– Anioł, a właściwie anioł w stanie upadłości – odpowiedział.

– Uhm. – Na blasze pojawił się odpowiedni zapis.

– Imię?

– Lucjan.

– No bez jaj! – Rogaty służbista rozdziawił paszczę i tupnął kopytem. – To prawie jak szef!

Znów zgrzyt rylca na blasze.

– Teraz przydział. – Ochroniarz wstał i przesunął kilka wajch w wielkiej szafie za sobą. Zahuczała, zaburczała, buchnęła dymem i z jej trzewi wyleciała opaska na głowę z rogami w kształcie piorunów.

 – Dopóki nie wyrosną ci własne. – Podał je Lucjanowi. – Noś z dumą.

Zasiadł znów za blatem.

– Poproszę jeszcze o podpis. O, tu. – Wskazał miejsce palcem zakończonym paznokciem z widoczną żałobą.

Metal zazgrzytał żałośnie, gdy nowy członek piekielnej ekipy starał się wyraźnie postawić parafkę. Ochroniarz wsunął arkusz w szczelinę prowadnicy stempla. Wlał trochę lawy do środka, umieścił walec z matrycą. Nadal siedząc wziął potężny zamach i grzmotnął z całej siły młotem w wystającą końcówkę walca. Gruchnęło jak podczas burzy na Giewoncie. Obejrzał swoje dzieło i uznał, że było dobre.

– Na rewir wprowadzi cię jeden z naszych podopiecznych – dodał na koniec.

– Gdzie go znajdę?

– Siedzi na dachu najwyższego budynku w siódmym kręgu.

– Ma imię jakieś, znaki szczególne?

– Wołają na niego „Czarodziej”, jest elektrykiem i cały czas nuci pod nosem coś o plusie i minusie.

*

Pierwsze dni minęły na oswajaniu się z sytuacją: wszędobylskim pyłem, spadającą opaską ze sztucznymi rogami i szczuciem ogarami przez zastępy tubylczej społeczności. Dostawał w skórę z byle powodu, jak choćby za pochodzenie. W końcu znalazł ostoję: nad brzegiem rzeki Acheron kilka krasowych jaskiń nadawało się do zamieszkania. Miejscówka posiadała też dwie inne zalety: od skał i wody, zalatującej mokrym psem, bił przyjemny chłód, a krzyki potępionych nie irytowały tak bardzo. Sąsiedzi, upadłe duchy od niecałych stuleci, chętnie dzielili się nowinami w zamian za kilka wieści z góry, nawet tych samych powtarzanych po tysiąckroć.

*

Szedł szeroką ulicą, prosto do windy międzykręgowej. Windziarz już się do niego szczerzył miętoląc w ręce rulon z cienkiej bibuły nabity kawałkami podejrzanych substancji.

– Oto mój nosiciel światła! Które piętro?

– Dzisiaj siódemka, mam z jednym gościem do pogadania.

Piekielnik łupnął pięścią w tablicę rozdzielczą i winda ruszyła z kopyta. Podał mu skręty.

– Weź kilka dla siebie.

– Otys, powiedz mi: wokół żar, a ty masz problem z ogniem? – Lucjan z niedowierzaniem pokręcił głową, chowając podarki w przepastnej kieszeni.

– Taka kara, a byłem podpalaczem. Dziwnie nie? Co się do płomienia zbliżę, natychmiast gaśnie. – Rozłożył bezradnie ręce. – Krzesz! – ponaglił.

Lucek podpiął do rąk klemy z akumulatora, potarł dłonią o dłoń. Snop iskier zasypał trzymane w ustach skręty. Wziął głęboki wdech i wydech, zakrztusił się. Sina mgiełka wypełniła kabinę. Podał żarzącego się blanta Otysowi.

– A tak przy okazji: skąd masz taki towar?

– Snoopek mi podrzuca podczas spaceru ze swoim dogiem.

– Przecież on żyje.

– No, ale ma takie odloty, że dociera aż tutaj.

Zbliżali się do trzeciego kręgu. Windę zalała fala zmieszanych gardłowych ryków, arytmicznego walenia w perkusję, zawodzenie basowych strun szarpanych przez szaleńca i ostre riffy przypominające zarzynane prosięta.

– Szefu dzwoni! – Otys oderwał ze ściany i przytknął do łba słuchawkę zrobioną z kawałków przypadkowo scalonego żelastwa. Pokiwał parę razy głową. – Właśnie dojeżdżam. Acha, zgarnę po drodze.

Odłożył przyrząd na miejsce.

– Trzecie? – zapytał retorycznie. – Trzecie – stwierdził patrząc na cyferblat. – Muszę wyskoczyć po zaopatrzenie. Buchnę trochę obżartuchom. – Wskazał wychudłe postacie tłoczące się wokół niesamowitych ilości pożywienia. Odsunął kratę i pogalopował do pierwszego z brzegu stosu. Rozpędzał lagą chmarę postaci usiłujących bezskutecznie uszczknąć coś dla siebie. Krzyczeli ze skargą i błaganiem w głosie: „daj!”, „pragnę!”, „jeść!”. Musiał kilku opornych zdzielić kosturem, zrzucić z siebie tych odważniejszych co mu się po plecach wdrapywali. Wrócił sapiąc z naręczem smakowitych kąsków, jakich nie widziały półki ekskluzywnych sklepów.

– Klimatyczna muzyczka, co nie? – Machnął wymownie głową w stronę aparatu na ścianie. – Gustujesz? – zagaił pomiędzy jednym a drugim gryzem egzotycznego mięska.

– Nie mój klimat.

– Ha! Pewnie chorały, gospel, a może natchnione reagge? – zaczął dowcipkować.

– Posłuchaj tego… – Lucjan zaczął melorecytować rytmicznie balansując ciałem:

Normalnie o tej porze, na brzegu rzeki,

Gdzie ludzkie płynie ścierwo i ścieki,

Wrzaski w mojej głowie nie dają mi spać,

Chce mi się od nich wymiotować i sra…

– Nie kończ, potrafię poznać dobre gówno po kilku wersach. – Zarechotał. – Nosicielu światła jesteś w mniejszości, do tego materiału Behemot nie ma słabości!

Zamilkł zaskoczony popełnionym rymem. Spojrzał na pozycję kabiny – wskazywał numer siedem.

– Zaraźliwa ta zajawka, a teraz czeka cię wysiadka! – zakrzyknął.

– Amen! – potwierdził Lucjan i wyszedł z windy.

Otys skrzywił się mimowolnie.

 

Siódmy krąg nie należał do najprzyjemniejszych. W powietrzu unosił się zapach palonego mięsa, włosów i obłoczków czarnego dymu przemieszczającego się jak rój pszczół na gigancie. Pożary trawiły budynki, z których co chwila wybiegały szkaradne postacie, gonione przez jeszcze brzydszych prześladowców. Z oddali dały się słychać zwielokrotnione damskie głosy, przeszywające powietrze jak spadające ostrze katowskiego miecza:

– Kuba! Natychmiast do domu!

Ze zrujnowanej bramy wychylił się gość z licznymi niezagojonymi ranami, krwią na rękach i obłędem w oczach. Sławny londyński rozpruwacz kobiet lekkich obyczajów, trafił po śmierci pod racice diablic z zamiłowaniem do przemocy domowej.

Z naprzeciwka dojrzał grupę pośledniejszych demonów, szli i węszyli. Na jego widok zaczęli chrapliwie rechotać i zapewne lżyć w nieznanym języku, co wzbudzało jeszcze większy entuzjazm grupki. Potem rzucili się w kierunku, z którego wyszedł Kuba – słyszał oddalający się tupot bosych stóp, chwilę później rozbrzmiały trzaski rozdzieranych ciał, masakrowanych czerepów i jeszcze kilka innych mlaszczących odgłosów rodem z Sodomy.

Wreszcie dotarł na miejsce. Zadarł głowę do góry i natychmiast zrobił krok w bok. Potem następny. Z przestworzy zaczęły spadać ciała – godzina samobójców. Dobiegł do wejścia ciężko dysząc. A przed nim kolejne wyzwanie: pokonanie trzynastu pięter, bez windy, po schodach z brakującymi gdzieniegdzie stopniami.

Dwieście rymów później, o trudach wspinaczki, odpadającym tynku i żar-pająkach gigantach oraz ich wdowach, znalazł się przed wyjściem na dach. Ostatnia przeszkoda: liche, metalowe drzwi bez klamki. Mocne kopnięcie wymierzone w sam środek wyrwało je z zawiasów – pofrunęły lekko ścinając z nóg przypadkowego nieszczęśnika kręcącego się tuż za nimi.

– Szlag, a jeśli to był on? – zreflektował się Lucjan. Na szczęście, przez gwizd wiatru hulającego na tej wysokości przebijały się, powtarzane jak mantra, słowa o plusie i minusie. Czarodziej klęczał za nadbudówką, kiwał się w przód i w tył zakrywając uszy chudymi dłońmi.

– Wynocha! – warknął przez zaciśnięte zęby na jego widok. – Za dużo was w mojej głowie. Więcej nie pomieszczę!

– A może zamiast rozmawiać z całym chórem, wolałbyś ściągnąć inspiracji chmurę? – zaproponował anioł.

Czarodziej przestał się na chwilę kiwać, spojrzał spode łba nie wierząc w ofertę. Poziom ufności drastycznie spada, gdy zarówno ożywione i wyobrażone materie nastawione są wyłącznie na dręczenie nieszczęsnej duszy. Ostrożnie wyciągnął rękę, przyjmując skręconą w bibułce mieszankę, oglądał ją długo, przywołując wspomnienia sprzed… Jak inaczej nazwać potępienie? Gość stojący przed nim nie miał w rękach kija, nie śmierdział tanią siarką. Ubrany w przybrudzoną bluzę z kapturem, na którego rantach jarzyły się inskrypcje w nieznanym języku. Podwinięte rękawy odkrywały nietypowe tatuaże wyobrażające długie pióra, o przypalonych końcówkach. Wypchane kieszenie obszernych spodni i plecak, postawiony niedbale obok, nosiły znamiona nader często używanych. Podróżnik? I najistotniejszy szczegół: tęczówka oka przypominała barwę nieba podczas zimowych poranków.

– Czy ty jesteś… – Rozejrzał się, nie będąc pewien, czy TO imię może TU paść.

Anioł pokręcił przecząco głową.

– Nie. Widziałem GO tylko raz. – Uciął. – Z czym innym przychodzę: masz mnie wprowadzić na dzielnicę, bo czaisz elektrykę i znasz teren.

– Że co?! – Źrenice Czarodzieja zajęły prawie całą powierzchnię redukując tęczówkę do cienkiego okręgu. Bynajmniej nie z powodu substancji czynnych w palonym skręcie.

Streścił rozmowę z ochroniarzem.

– Stary, różne rzeczy już słyszałem. Przesadziłeś z jaraniem, albo upadłeś z bardzo wysoka.

– Żebyś się nie zdziwił. Połącz wątki. Dam ci chwilę. – Lucjan zaciągnął się lekko.

Niewidzialny zegar tykał, pomiędzy neuronami w głowie Czarodzieja przemykały impulsy. W końcu się spotkały w jednym miejscu. I stała się jasność.

– Wyrwali „plus i minus” z kontekstu i przypisali taką rolę, no ja pier… – Nie dokończył, niespodziewanie zakasłał. Podniósł się z klęczek, zatoczył lekko ku krawędzi dachu. Zgiął się wpół jakby otrzymał cios w żołądek. Próbował się wyprostować i krzyknął z bólu – na jego plecach wylądował niewidzialny, pokutny młot ciężki od grzechu. Czarodziej zerknął w stronę Lucjana i z wysiłkiem powiedział:

– Wróć, jak nie zbłądzisz w tym świecie, na mnie już czas, muszę lecieć. – I skoczył.

*

Stał się fachowcem w nowej dziedzinie: naprawiał ogrodzenia oplecione gęsto drutem pod wysokim napięciem, krzesłom zwracał iskry odbierające życia, transformatory buczały donośnie generując fale elektromagnetyczne zakłócające sen, jawę i rozruszniki serca.

A na trzynastym piętrze, przed cyklicznym i obowiązkowym odlotem Czarodzieja, zdążyli wymieniać kilka dłuższych zwrotek. O tym, że ziemski padół bywa większą karą, niż diabelski kociołek, gdy kucharze z dusz zupę ważą; że ciężar życia potrafi kopa dać, tym co odważyli się z kolan wstać; że gniew boski i nieuchronna kara, prawdą objawioną jest jak głosi księga stara; że skazanie na wygnańczy byt wygląda na złośliwego syna czyn; że z tygla wyskakujące demony natrząsają się z niego jak ze świętobliwej matrony.

*

Wracał zgięty bólem pleców – dopadli go, gdy regulował termostat pod głównym garem. Oberwał solidnie kopytami, pokrytymi smołą łapami i czym tylko było w okolicy, a narzędzi do obijania nie trzeba było daleko szukać. W piątym kręgu o łomot łatwo: wystarczy mieć, jak on, pochodzenie zbyt mało szatańskie, krzywo spojrzeć na katowanych i katujących, nie odpowiedzieć odpowiednio na zaczepkę, albo po prostu otrzymać prewencyjne klepanie twarzy i korpusu przez pełniących wartę służbistów.

Otys czekał przy windzie i aż gwizdnął na jego widok.

– Przypominasz mi jednego z rezydentów co ostatnio wpadł pod ludzką stonogę obutą w żelazne kalosze. – Zachichotał złośliwie. – Ale czekaj, mam takie info, że ci rogi spadną! – Zrobił teatralny gest rękoma. – Za jedną tysięczną dziesięciomiliardowej części wieczności, znaczy się za tydzień, ma być konkurs muzyczny. Czaisz? Kolega od heretyków i jeden od lubieżników zbiera skład, a że mam sprawne dłonie, siadam na bębny. Będzie się działo!

Lucjan, starając się być uprzejmym stosownie do samopoczucia, wybąkał:

– Zajebiście…

– Trochę więcej entuzjazmu – prychnął windziarz z pretensją. – Dwupak do ciebie zajrzy i potem opowie co i jak. Bujacie w tych samych klimatach. A tu – wcisnął mu zawiniątko do plecaka – coś na uśmierzenie bólu.

*

Postać mała wzrostem, acz wielka duchem donośnie oznajmiła początek niezwykłego wydarzenia:

– Potępieni! – Rozległy się jęki i płacze. – I potępiający! – Dzikie i pełne werwy wrzaski wypełniły przestrzeń. – Witam na pierwszej bitwie muzycznej! Wszystko dzięki błogosławieństwu z góry i wsparcia z dołu. Dziękuję sponsorom: G.O.D. Entertainment i Szatanex za ufundowanie przejazdu windą typu paternoster!

Tłum zawrzał, rozległy się gwizdy, nieśmiałe oklaski, walono maczugami w kociołki i czerepy.

– Pamiętajcie! Od Was i jurorów zależy, kogo ten magiczny pojazd przewiezie! Zaczynamy od „Masakratorów”, doświadczonych korpuso-tłuków, nieobce im są eksperymenty z ludzkimi odgłosami, przedstawią utwór „Rzężenie”. Po nich uduchowiony „Kwintus” z utworem „Karpie biję”. A po krótkiej przerwie…

Prowadzący, prawdziwy mistrz ceremonii, trzymał w garści widownię nie tylko słowem, ale i rękoma muskularnych pomocników przechadzających się pomiędzy widzami. Lucjan stał za sceną. Zestresowany powtarzał wyuczone zwrotki, Dwupak siedział niespokojnie, może z powodu kręcącego się niedaleko Notoricusa. Plotka głosiła o zatargu jaki mieli za życia.

Publika szalała, jurorzy głosowali wrzucając czaszki do ustawionych żelaznych urn z numerami wykonawców. Kolejne zespoły i soliści schodzili na backstage, plując ogniem, tylko załoga grająca trash-metal zachwycała się wystrojem i atmosferą.

– A teraz! Przed wami, przedstawiciel napływowej mniejszości „made in heaven”: Lucjan ze wsparciem najzdolniejszego skoczka z siódmego kręgu! – Prowadzący nie szczędził płuc.

Wychodzili powoli na scenę. Emocje tłumu rozgrzanego występem punkowego składu „Skóra i kości” z utworem „Nie łam się” stygły z każdym ich krokiem. Stanęli na środku. Dokonało się. Zapadła cisza. Czarodziej podłączył ze sobą zmajstrowane chałupniczo looper i mikser. Pociągnął wiązkę kabli do wzmacniacza. Włączone mikrofony sprzęgły się z głośnikami. Pierwsze rzędy poraził przeszywający uszy pisk.

„Ładny początek”– pomyślał robiąc unik przed wycelowaną w niego bryłką węgla, rzuconą przez jednego z poszkodowanych. – Zapodaj bit i podkręć bas – zwrócił się do Czarodzieja, słysząc narastające niezadowolenie widowni.

Zapętlone uderzenia w wielki gar, stukot drobnych kamieni na cienkiej blasze posłużyły za wstęp, narzuciły rytm. Bas robił swoje: poruszył tłum, w tle zgrzytały pazury na szkle. Lucjan nie mógł ustać spokojnie, chodząc w jedną i drugą stronę trzymając kurczowo mikrofon przed ustami. Musiał zacząć.

Tu Lucek przy mikrofonie,

Czarodziej przy konsoli dźwięki goni,

Uderzymy melodią w dobrym tonie,

Czas otworzyć uszy na nowomowę.

Spadałem tylko raz, bo bujałem w wyższych sferach,

Koleś obok to weteran, zawsze go łopatą zbieram,

Co dzień jednak wraca na trzynaste piętro,

Taką ma pokutę – przeklęte skoków piętno.

Z pasją na dachu ściągamy chmury,

Jeden z nas wychodzi, zgadujemy który.

Niskie tony masowały klatki piersiowe, rytm porywał kolejnych słuchaczy. Raper zestawiał ze sobą słowa o kaźni i bojaźni, o upodleniu i ocaleniu, nienawiści, chciwości i powściągliwości, losu nieuchronności i jego przewidywalności, wieczności i ulotności. Zręcznym rymem otulonym prostą linią melodyczną oraz wyczuciem beatu Czarodzieja poderwali ręce widowni w górę. Nawet gość z charakterystycznym małym wąsikiem i lewoskrętnym uczesaniem trzymał wyciągnięte prosto prawe ramię – kołysał się niezgrabnie, ale ogólnie trafiał w takt.

Popiołem oddychamy,

Ogniem gasimy pragnienie,

Złością napędzamy marzenie,

Że kiedyś wygramy.

Skończył recytować, zapętlona muzyka jeszcze brzmiała. Morze rąk powoli się uspakajało. Czarodziej odłączył sprzęt. Schodzili ze sceny odprowadzani rytmicznym przytupywaniem i entuzjastycznymi gwizdami.

Na scenę wskoczył prowadzący. Zapowiedział kolejnych wykonawców wychwalając ich zabójcze teksty i mordercze tempo muzyki. Faktycznie, wokalista „Memento” podczas gardłowania zamiast skorzystać z mocy przepony przeciążał struny głosowe – pulsujące żyłki na szyi pękły zraszając podłogę krwią. Inny zaś, sporych gabarytów, zaryzykował skok w publikę i już nie wrócił.

Impreza powoli się kończyła. Jurorzy podliczyli głosy. Uczestnicy stanęli w półkręgu.

– Trzecie miejsce: „Kaci” z balladą o egzekucjach „Wisi mi to”. Drugie: „Q-Charze” z ciężkostrawnym utworem „Gotuje się we mnie”.

Przewodniczący grona sędziowskiego wręczył laureatom okolicznościowe czaszki. Rozległy się pojedyncze klaśnięcia. Jeden z oceniających trzymał się na uboczu z zaciągniętym na głowę kapturze, zdobionym naprzemiennie greckimi literami: alfą i omegą. Ręce, ukryte w przedniej kieszeni szerokiej bluzy, złożył do modlitwy tylko w sobie znanej intencji.

– A teraz miejsce pierwsze: „Arka Szamana” z liryczną opowieścią o niespełnionym śnie o lataniu „Bujaj się”. Zróbcie hałas diabły wcielone! – Zerwał się huragan entuzjastycznych braw. Lider zespołu przyjął miniaturkę pojedynczej kabiny dźwigu osobowego, mający porwać ich w bliżej nieokreślonym kierunku. Uważne oko wyłapało, że pod okazywaną radością ze zwycięstwa czaił się pewien rodzaj niepokoju…

Koniec wydarzenia obwieścili trębacze, fałszując bezlitośnie. Lucjan w pośpiechu upychał sprzęt w plecaku i już z Czarodziejem gnali, jakby się paliło, byle dalej od epicentrum ogłuszających dźwięków. Na rozstajach dróg zbili zwyczajowe piątki, poklepali po plecach. Każdy ruszył w swoją stronę: Czarodziej do najbliższego wieżowca, anioł zaś brzegiem Styksu do windy. Brodził w rzadkiej, sięgającej kolan i wygłuszającej dźwięki, mgle. Pewnie dlatego nie usłyszał za sobą kroków.

– Pozdrawiam niebo i gwiazdy. – Zaczął nieznajomy.

– Niosąc jego krzyż. Amen – odpowiedział bez chwili namysłu. Odwrócił się.

Kaptur zsunął się na plecy i odsłonił twarz śledzącego. Blask niebiański – obiekt tęsknoty, przebił warstwę ubrań i ogrzał udręczone serce anioła. Ugięły się pod nim kolana. Czekał.

– Starczy. Wstawaj. – Poczuł przyjacielskie klepnięcie w ramię.

– Nie jestem godzien – powiedział Lucjan cicho, podnosząc się z klęczek. – A wiesz może, za co właściwie zostałem wyrzucony? – Odważył się zapytać.

– Za kiepskie teksty.

– Serio, tylko za to? – zdziwił się.

– W zasadzie tak. Choć, sam wiesz, niezbadane są ścieżki… – Posłaniec tłumaczył niezbyt chętnie. – Mało ważne. Pogadamy po drodze do bramy i zgarniemy twojego kolegę, tego magika od beatu.

– A potem dokąd? Na samą górę? – zapytał Lucjan na wszelki wypadek.

– Dwa piętra wyżej, na pranie wstępne. – Zrobił wymowną przerwę. – Zainteresowany fuchą stróża?

– Pewnie. – Uśmiechnął się. – Tu jest piekielnie nudno.

Koniec

Komentarze

Hej, Anonimie! 

Fajne opko, lekkie, śmieszne, z jajem. Dosyć oryginalne powiedziałbym ;D Wydaje mi się dostatecznie rapowe, choć z początku nie zwróciłam uwagi, że na konkurs i dopiero po chwili załapałam. Bo niby jest rap (całkiem spoko swoją drogą), bohaterowie są “luzakami”, a Lucek trafił tam w końcu za słabe teksty, ale początkowo w ogóle nie pasował mi ten tekst do tego konkursu. W końcu Niebo, upadłe anioły… Dziwne. Ale może właśnie dlatego dobre, bo zaskakujące i nietypowe.

Świetne dialogi, takie w moim typie.

Końcówka dłużyła się, przestało być tak śmiesznie, może miałam przesyt. No uważam, że jest nierówno.

Mimo to podobało mi się i zdecydowanie twój tekst przyniósł mi pewną przyjemność ;)

 

Szedł prowadzony przez dwóch strażników, ich twarze wyrażały współczucie i bratnią miłość, mimo, że za kilka kroków uzyska status wygnańca.

Pierwszy przecinek zamieniłabym w kropkę (luźna propozycja) i bez przecinka po “mimo”, bo “mimo że” jest całą konstrukcją.

 

 

Nie miał wątpliwości[+,] którą wybrać.

 

 

Pożary trawiły budynki[+,] z których co chwila wybiegały szkaradne postacie, gonione przez jeszcze brzydszych prześladowców.

 

 

Potem rzucili się w kierunku[+,] z którego wyszedł Kuba – słyszał oddalający się tupot bosych stóp, chwilę później rozbrzmiały trzaski rozdzieranych ciał, masakrowanych czerepów i jeszcze kilka innych mlaszczących odgłosów rodem z Sodomii.

 

Powodzenia w konkursie! :)

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

@LanaVallen dzięki za wizytę, wrażenia i uwagi. Przecinki stanęły na właściwych miejscach.

Fajny pomysł, żeby przenieść akcję do piekła. Ładna scenografia. Ale w fabule się jakoś gubiłam. Możliwe, że za stara jestem i za mało grypsów łapałam. Tak właściwie, to nie jestem pewna, czy bohaterowie wygrali, bo nazwa zespołu pojawia się tylko przy ogłaszaniu zwycięzców.

Kilka drobnych błędów.

rodem z Sodomii.

Sodomii czy Sodomy?

Babska logika rządzi!

@Finklo, tak, powinna być “rodem z Sodomy”. Już poprawiam i dziękuję za czujne oko.

Oj, zapomniałam o gwiazdkach…

Babska logika rządzi!

Cześć!

Herezja, i całkiem zgrabnie napisany tekścik, szybko się czyta, zgrzytów brak. Siedem kręgów na luzie. Z początku nie porwała mnie specjalnie fabuła – trochę zbyt fajne to piekło, taki okiełznane i dające żyć, że tak to nazwę. Brakowało mi trochę jakiejś udręki bohatera, bólu, pustki – w końcu trafił do piekła, gorzej nie mógł. A tam nie jest tak źle. Ale potem zrobiło się lepiej. Elektryk na dachu, bitwa, punkt za smaczek z Hitlerem (kontrowersyjny, ale pomysł na smaczek przedni). Dużo wyjaśnia ostatnia rozmowa. Trafić do piekła za kiepskie teksty. Życiowa alegoria… taka na luzie ale i okrutnie życiowa. No i powrót na górę, który trochę potrwa… Jak dla mnie całość nabiera wtedy dosyć metaforycznego, głębszego znaczenia. Na plus.

Z kwestii edycyjnych jedno mi się rzuciło:

kresowych

chyba powinno być krasowych

 

3P dla Ciebie Anonimie: Pozdrawiam! Powodzenia! No i Polecam do biblioteki.

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

@Krar85, gorące dzięki za zostawienie komentarza i gwiazdki oraz znalezienie błędu w nazwie rodzaju jaskini.

Fama mówi, że piekło stworzyli ludzie, by troszeczkę postraszyć innych. Więc stworzyłem własne.

A smaczków jeszcze kilka jest. Pozdro dla kumatych ;-)

Cześć Anonimie:-)

No bardzo fajne opowiadanie!:-) Kupiłeś mnie już samym umiejscowieniem akcji w piekle. No i tym rogatym gościem z identyfikatorem security;-) Uśmiałam się. 

Trafny dobór nazw zespołów i tytułów piosenek;-) padłam przy wymienianiu sponsorów;-)

nie wiem czy znalazłam wszystkie nawiązania:-) Kuba też rzucił mi się w oczy.

Zadziwiająco pozytywne zakończenie:-) Trochę dziwne, że posłaniec przyszedł i zaproponował mu pranie wstępne, choć Lucjan w sumie o to nie zabiegał. Przynajmniej ja tego nie wyłapałam. Naprawdę ciekawe to zakończenie. Rozumiem, że to w piekle nauczył się dobrych tekstów, wygrał, więc dlatego Pan B. daje mu kolejną szansę?;-)

Drobna uwaga:

– Za pisanie po ścianach i nucenie piosenki, że nie chcę być aniołem

Brak kropki na końcu

 

piąteczka ode mnie

polecam do biblioteki, no i powodzenia w konkursie Anonimie;-)

pozdrawiam

 

Witaj Olciatko – kropka wskoczyła na wskazane miejsce.

Trochę dziwne, że posłaniec przyszedł i zaproponował pranie wstępne, choć Lucjan w sumie o to nie zabiegał.

Niech za komentarz posłuży ten cytat z opowiadania:

Choć, sam wiesz, niezbadane są ścieżki…

Wiele postaci, które spotyka Lucjan ma również swoje odpowiedniki w rap-kulturze, ale nie tylko, co sama zauważyłaś i poprzednie Komentujące oraz Komentujący. Porozrzucałem tu i ówdzie zagadki dla dociekliwych i lubiących zabawę w skojarzenia.

Pozytywne zakończenie: raczej słodko-gorzkie, ale pachnące nadzieją na drugą szansę.

 

 

Tylko ja na rap– kulturze niestety się nie znam:-) dlatego pewnie większości nie wyłapałam:-)

Yo!

Cambio dolor por libertad

Cambio heridas por un sueño Que me ayude a continua

;)

 

No, ja myślałem, że tutaj z Natalią Oreiro i Facundo Araną będę miał do czynienia, a nie z aniołem Lucjanem i znanym raperem z Bogucic, który swego czasu rymował:

Od półtora roku

Nikogo na widoku

Tylko dźwięki hip-hopu

Na dziewiątym piętrze w bloku

Oj, pomyślałem, że takie piekielne potraktowanie Magika, spotkałoby się z ostrym sprzeciwem na Śląsku i Fokus z Rahimem mogliby za to dać w pysk. Ale na szczęście na końcu zrehabilitowałeś w pewien sposób Piotra i chyba unikniesz obitej szczęki ;)

Cóż ja mogę powiedzieć jeszcze na temat Twojego tekstu? Tak really real, to zazdraszczam pomysłu, bo od jakiegoś czasu szukam dla mojego Lucyfera fabuły na trzecie opowiadanie z nim w roli głównej i, cholera, pluję sobie w brodę, że nie wpadłem na coś podobnego. A teraz już dupa, bo plagiatów nie będę robić :)

Ubawiłem się, szczególnie przy tych wszystkich aluzjach do znanych motywów z historii rapu (dwupak, notoricus, czarodziej), tych spoza rapu (Arka Szamana i nawet Hitler się tutaj zmieścił :)). A już podłączenie plusa i minusa do prądu jest motywem mistrzowskim :D

Więc motyw rapowy mamy mocno zaznaczony i do tego pogłębiony różnymi mrugnięciami do czytelnika, kumającego o co kaman. Fabularnie jest spoko, końcówka ładnie wybrzmiewa. Do języka też nie mam większych zastrzeżeń. Ale rymy, goddamit, bolączka tekstów konkursowych, są takie se. I tu nawet nie chodzi o to co one przekazują, bo to nawet mi się podoba – bardziej idzie o rytm, którego nie potrafię złapać. Próbowałem to zarymować do kilku różnych bitów, w kilku różnych stylach i mi taki misz masz wychodzi za każdym razem, że szczęka boli. Ale co tam, nie będziemy zbyt mocno narzekać, bo czwórka Ci się należy, jak Magikowi minus (ale ten dodatni, w sensie pozytywny… wait… znaczy ten, który oznacza, że jest OK, czyli negatywny… wait… fukit…). Podobałosie :)

 

A kawałkiem dla Ciebie, niech będzie ten, bo piekło:

 

Mobb Deep – Hell on earth

 

Nuff said.

 

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za udział w konkursie :)

Q

Known some call is air am

@Outta Sewer

Mea culpa: melorecytacja podczas występu Lucjana bliżej jest, co do formy, poezji śpiewanej niż rapu. Taka łycha dziegciu w tym garncu słów.

Dzięx za plusy, za wymienienie minusów dzięxy podwójne!

 

No dobra. Spróbowałem sobie to melorecytować jak u SDM i przyznam, że dałem radę już za drugim razem ;)

Pozdrówka

 

Q :)

Known some call is air am

Hej,

 

zawitałem tutaj i ja.

 

Mam skojarzenia podobne jak Outta, Cambio dolor na początku, a potem już Magik zdominował tę historię dla mnie.

Plus i minus to w ogóle świetny utwór, w mojej opinii, pewnie niektórzy pamiętają te czasy, brudne igły i test na HIV – czy to plus czy to minus był? Tak poważane nawiązania do prawdziwych wydarzeń i do tego właśnie utworu, ubrane w humor, u mnie powodują lekki dysonans. Czuję, że jest tutaj potencjał na coś więcej niż lekką historię o wyrzuconym z nieba za złe rymy aniele.

Humor sam w sobie jest dobry, smaczki wymieniali poprzednicy, naprawdę wysoki poziom i świetne nawiązania :)

Na koniec jeszcze uwaga co do narracji, moim zdaniem jest nieco rozbita – najpierw mamy anioła, pełniącego różne fuchy w piekle, potem pojawia się konkurs i wyciągnięcie z piekła przez Posłańca. Brakuje mi tutaj jakiejś takiej osi zdarzeń, mógłby nią być pewnie muzyczny konkurs, gdyby informacja o nim była już na początku opowiadania, a bohaterowi skupiali się na wzięciu w nim udział już od pierwszych zdań tekstu. Tak jest moja, subiektywna opinia ;)

 

Teksy ogólnie mi się podoba, dzięki za wzięcie udziału w konkursie yes

 

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

Hej! 

Miał przed sobą dwie bramy: do jednej prowadziła szeroka droga wybrukowana dobrymi chęciami, zapełniona sunącymi po niej przerażonymi istotami.

→ O, dopiero początek, a Anonim już nawija. 

 

– Za pisanie po ścianach i nucenie piosenki, że nie chcę być aniołem.

– Ach, znany utwór niemieckiej grupy, popularny tutaj. A co wypisywałeś?

– Jot be na sto procent.

→ Dialogi, to dobre piszesz ;D 

– Snoopek mi podrzuca podczas spaceru ze swoim dogiem.

– Przecież on żyje.

– No, ale ma takie odloty, że dociera aż tutaj.

→ Dobre nawiązania, smoke weed every day… 

Dwupak do ciebie zajrzy i potem opowie co i jak.

→ :D 

– Kuba! Natychmiast do domu!

Ze zrujnowanej bramy wychylił się gość z licznymi niezagojonymi ranami, krwią na rękach i obłędem w oczach. Sławny londyński rozpruwacz kobiet lekkich obyczajów, trafił po śmierci pod racice diablic z zamiłowaniem do przemocy domowej.

→ A tego to się nie spodziewałem! Strach myśleć, kto jeszcze na tych dzielniach przesiadywał. 

 

„Karpie biję”.

:p 

 

Faktycznie pomysł okazał się być ciekawy. Wygnany anioł w mrocznych dzielniach piekła – nieźle. 

Napisane również porządnie, zabawne nawiązania do przeróżnych postaci – to też plusik. Humor faktycznie robi tu robotę. No i zwrotki też niczego sobie :) 

Zgodzę się z BasementKey, że nawiązanie z plus i minus, niezbyt mi tu jakoś pasuje, hmm… faktycznie według mnie temat nieco zbyt poważny, aby wplatać go do bardziej humorzastego tekstu, no ale poza tym reszta dobrze się wkomponowała, choć Arkę Szamana, zamieniłbym na Arkę Szatana ;D 

Tak więc podsumowując: udany tekst, fajnie się bawiłem! Dzięki za udział w konkursie, ode mnie mocna czwóreczka! 

 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Dawnom nie zaglądał, a tu dwa komentarze + wiadomość o bibliotece.

Za obydwa dziękuję, a nominacją jestem poniekąd zaskoczony.

Na temat wplecenia w tę historię kilku postaci i ich pierwowzorów, póki co się nie wypowiem. Jeśli poczuję silną chęć ekspresji, tuż po tym, jak stracę “Anonimowość”, podzielę się tym, co pomyśli głowa.

“Karpie bijem” – Kwintus, pewnie się przewraca teraz z boku na bok, że mu sentencję o chwytaniu dnia przefasonowałem.

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Nowa Fantastyka