Czekając na ratunek

Tego lata śnieg spadł za­ska­ku­ją­co wcze­śnie i było go­rą­co jak dia­bli. Bu­rzo­wa po raz ko­lej­ny spró­bo­wa­ła wci­snąć palce pod na­pier­śnik, by po­dra­pać się po spo­co­nym ciele, ale na próż­no.

– Kutwa, Pik, za­kła­daj­że te kar­wa­sze, ale już! – krzyk­nę­ła na elfa, sie­dzą­ce­go nie­da­le­ko.

– Go­rą­co mi! – zawył.

– Za­kła­daj­że je mówię!

Pik od­sko­czył zu­chwa­le. Przy­brał wo­jow­ni­czą minę, a dłoń po­ło­żył na po­chwie od szty­le­tu.

– A ta­kie­go! Dosyć mam tego śnie­gu, tego go­rą­ca, tej zbroi i… i cie­bie! Do licha, sie­dzi­my tu ze dwa mie­sią­ce i nikt nas nie za­ata­ko­wał, a pot spły­wa nam po rzy­ciach jak gno­mom w ko­pal­ni!

Bu­rzo­wa wark­nę­ła i wzię­ła ogrom­ny la­brys. Mło­dzik miał rację, ale jeśli ktoś miał mu ją przy­znać, to na pewno nie ona.

– Słu­chaj­że no… – za­czę­ła, jed­nak dal­sze słowa za­głu­szył po­tęż­ny wy­buch.

Od­wró­ci­ła się. W jed­nym z przy­pró­szo­nych śnie­giem krze­wów huk­nę­ło raz jesz­cze, bły­snę­ło i coś spa­dło z gło­śnym ło­sko­tem. Bu­rzo­wa uchwy­ci­ła moc­niej topór, gdy serce po­de­szło jej do gar­dła. Po­tra­fi­ła szar­żo­wać nie­uzbro­jo­na na dwu­dzie­sto­oso­bo­wy od­dział, mogła po­je­dyn­ko­wać się z kim­kol­wiek, ale magii bała się jak ni­cze­go in­ne­go. Pik o tym wie­dział i ro­ze­śmiał się na widok jej stru­chla­łej twa­rzy.

– Taka wiel­ka or­czy­ca, a boi się ci­chut­kie­go hucz­ku i sła­biut­kie­go świa­teł­ka! Sprze­dał­bym wła­sną ma­tu­lę, by zo­stać ma­giem.

– Już żeś drze­wiej sprze­dał. Jak takiś od­waż­ny, to idź i sprawdź­że sam, co się skry­wa w li­sto­wiu!

Elf wzru­szył ra­mio­na­mi, rzu­cił na zie­mię trzy­ma­ne wcze­śniej kar­wa­sze i za­czął po­wo­li skra­dać się do krze­wu. Po­chy­lo­ny sta­wiał ostroż­nie krok za kro­kiem.

– Cosik się tam jakby rusza i szme­ra – szep­nął, prze­krzy­wia­jąc głowę.

Zanim po­sta­wił ko­lej­ną stopę na­przód, w opa­rach magii po­ja­wi­ła się drob­na ko­bie­ta o po­ma­lo­wa­nej na nie­bie­sko twa­rzy.

– To chyba nasza adept­ka… – szep­nął do Bu­rzo­wej.

Ta prze­su­nę­ła go bez­par­do­no­wo i za­wo­ła­ła:

– Adept­ka Za­wie­ru­cha z ple­mie­nia Ty­gry­sie­go Ogona?

 

 

To miał być stan­dar­do­wy lot. Bez zabaw, nie­spo­dzia­nek i nie­po­trzeb­nych ce­re­gie­li. Spo­koj­ne lą­do­wa­nie, cicha ob­ser­wa­cja, za­pi­sy­wa­nie wnio­sków, ze­bra­nie pró­bek i po­wrót do domu. Ale Dea tra­fi­ła na Siba.

Sib do­stał pracę pi­lo­ta kon­tro­l­ne­go przez łóżko. Oczy­wi­ście tylko tak przy­pusz­cza­ła, ale jed­no­cze­śnie nie wi­dzia­ła in­ne­go wyj­ścia. Nie dość, że facet był głupi, to na do­da­tek z po­czu­ciem hu­mo­ru do­rów­nu­ją­cym amebie.

Wie­dząc, kto sie­dzi w kap­su­le, po­sta­no­wił tro­chę się za­ba­wić. Stra­szył ją przez in­ter­kom, bujał pod­czas lotu kap­su­łą i ogól­nie boki zry­wać. Jego boki, bo Dei, pę­dzą­cej sto ki­lo­me­trów na se­kun­dę w tu­ne­lu cza­so­prze­strzen­nym, do śmie­chu nie było.

– Dea, tracę kon­tro­lę, zaraz się roz­bi­jesz – po­wie­dział roz­trzę­sio­nym gło­sem.

– Kiedy ro­bisz to samo piąty raz z rzędu, nie licz, że ko­go­kol­wiek na­bie­rzesz – wes­tchnę­ła.

Wtedy wła­śnie się roz­bi­ła. Huk był nie­ziem­ski.

Zna­la­zła się ty­siąc ki­lo­me­trów od punk­tu do­ce­lo­we­go, na do­da­tek z pra­wie pełną awa­rią sprzę­tu.

– Ty po­kręt­ny szym­pan­sie! Dorwę cię, su­kin­ko­cie, wy­pło­szu jeden, ob­szczy­mu­rze! – klęła na ca­łe­go.

Od­po­wie­dzia­ła cisza. Za­czę­ła gme­rać przy drzwiach do kap­su­ły i kiedy wresz­cie pu­ści­ły, za­trzesz­cza­ła mi­kro­sko­pij­na słu­chaw­ka w uchu.

– Dea… – ode­zwał się lekko znie­kształ­co­ny głos Siba.

– Czego? – wark­nę­ła.

– Deu­nia, tak mi głu­pio tro­chę, ale chyba wy­lą­do­wa­łaś na te­ry­to­rium Mo­ski­tów. Tego… no wiesz… ka­ni­ba­li. Ale spo­koj­nie! Wiem, co mu­sisz zro­bić!

Ko­bie­ta przy­mknę­ła po­wie­ki, za­ci­snę­ła pię­ści i po­li­czy­ła do trzech.

– Słu­cham cię z za­par­tym tchem.

– No więc wszy­scy na tej pla­ne­cie na siłę szu­ka­ją magów. Jeśli po­dasz się za cza­ro­dziej­kę, to nie to, że cię nie za­bi­ją, to nawet ugosz­czą jak kró­lo­wą!

Dea wy­czoł­ga­ła się po­wo­li z kap­su­ły i po­tar­ła czoło.

– Prze­pra­szam, że nie do­ce­niam two­je­go ge­niu­szu, ale co zro­bię, jak po­pro­szą o „pre­zen­ta­cję”? Prze­cież magia nie ist­nie­je. Można co naj­wy­żej po­ru­szyć lub znie­kształ­cić ota­cza­ją­cą nas ma­te­rię, a nie przy­wo­ły­wać…  – za­czę­ła tłu­ma­czyć, z ca­łych sił pró­bu­jąc za­cho­wać spo­kój.

– A co za róż­ni­ca? Zo­sta­ło ci jesz­cze parę „cudów tech­ni­ki”. Do licha! Wy­star­czy, że pstryk­niesz za­pal­nicz­ką! Ale nie­waż­ne. De­niu­siu moja, im­pro­wi­zuj!

Chcia­ła od­po­wie­dzieć, gdzie może sobie scho­wać takie rady, ale wtedy z butli z gazem za­czę­ło ucho­dzić po­wie­trze, two­rząc wokół ko­lo­ro­we opary, więc rzu­ci­ła dzia­do­stwo w cho­le­rę. I nagle uj­rza­ła dwie pary sze­ro­ko otwar­tych oczu.

Scho­wa­ła rękę za plecy, aby do­ko­nać szyb­kie­go skanu na in­fo­od­bior­ni­ku.

Urzą­dze­nie prze­sła­ło jej do słu­chaw­ki po­trzeb­ne dane w ciągu se­kun­dy. Męż­czy­zna na­le­żał do przed­sta­wi­cie­li rasy elfów. Miał dłu­gie ciem­ne włosy za­ło­żo­ne za spi­cza­ste uszy i cał­kiem przy­jem­ną apa­ry­cję – był drob­ny i szczu­pły. W po­rów­na­niu do dru­giej po­sta­ci – ogrom­nej or­czy­cy. Zie­lo­ną skórę opi­na­ła ma­syw­na zbro­ja. Choć miała wy­łu­pia­ste oczy i kły ster­czą­ce z ust, nie była brzyd­ka. Jak na swoją rasę, oczy­wi­ście.

– Adept­ka Za­wie­ru­cha z ple­mie­nia Ty­gry­sie­go Ogona? – spy­ta­ła ko­bie­ta, któ­rej mowę od razu prze­tłu­ma­czył znaj­du­ją­cy się pod skórą trans­la­tor.  

Deę prze­ra­zi­ło drże­nie jej głosu. Wo­la­ła, żeby trzy­me­tro­wa osoba, trzy­ma­ją­ca w lekko roz­dy­go­ta­nych dło­niach mon­stru­al­ny, dwu­stron­ny topór prze­ja­wia­ła ra­czej zre­lak­so­wa­nie.

– Aha. – Unio­sła wy­so­ko głowę. – To ja.

Ale czy na pewno chcę nią być?…

Do­pie­ro wtedy or­czy­ca od­prę­ży­ła się i opu­ści­ła broń. Naj­wi­docz­niej nie za­uwa­ży­ła tych kro­pli potu gro­ma­dzą­cych się przy skro­niach Dei, ani bla­do­ści na twa­rzy.

– No w końcu! Mo­gli­by­ście choć raz po­ja­wić się jak nor­mal­ni lu­dzie, spo­koj­nie, na smocz­ku, a nie za­wsze te huki i bły­ski! Po­my­ślał­by kto, iże cho­ciaż dzię­ki temu bę­dzie­cie szyb­ciej, ale gdzie tam! Czeka się mie­siąc, dwa i rzyć! – obu­rzy­ła się or­czy­ca, cho­wa­jąc topór.

– Mój smok cier­pi na tok­so­pla­zmę – od­po­wie­dzia­ła prze­kor­nie Dea.

Chwi­la… co?

Przy­mknę­ła oczy z za­że­no­wa­niem.

– A, to chwy­tam. – Or­czy­ca mó­wi­ła cał­ko­wi­cie serio. – Ja je­stem Bu­rzo­wa, a to Pik. Właź do środ­ka. Że­la­zny Ro­gacz czeka.

– Że­la­zny… khm… Ro­gacz? – spy­ta­ła z prze­stra­chem, który pró­bo­wa­ła ukryć, po­ły­ka­jąc ślinę.

– Ano. Przy­wód­ca. Twar­dy skur­czy­byk. Tylko…

– Nie patrz mu pro­sto w oczy, bo do­sta­je świra! – za­chi­cho­tał Pik.

Bu­rzo­wa zdzie­li­ła go po gło­wie.

– Chcia­łam po­wie­dzieć, iże nie ufa obcym, toteż pil­nuj­że się.  

Dea prze­łknę­ła ślinę i dała się po­pro­wa­dzić do sto­ją­ce­go nie­opo­dal bu­dyn­ku, jeśli mogła tak na­zwać chatę, która trzy­ma­ła się chyba je­dy­nie dzię­ki po­boż­nej mo­dli­twie. W środ­ku pa­no­wał za­duch i smród strasz­ny. Wszę­dzie la­ta­ły muchy, bez­li­to­śnie ką­sa­jąc co mniej ostroż­nych. Klep­ki wy­da­wa­ły się ugi­nać pod każ­dym kro­kiem. Pró­bo­wa­ła przy­uwa­żyć gdzieś ludz­kie szcząt­ki – po­zo­sta­ło­ści po obie­dzie – ale na szczę­ście omi­nę­ła ją ta wąt­pli­wa przy­jem­ność.

W głów­nej izbie pa­no­wał jesz­cze więk­szy upał, bo na samym środ­ku pa­lo­no ogień. W jego pło­mie­niach ko­bie­ta uj­rza­ła ozdo­bio­ną ro­ga­mi głowę, a po chwi­li pod­no­szą­ce się ciało, więk­sze nawet od or­czy­cy. Dea prze­lę­kła się nie na żarty. Pró­bo­wa­ła się wy­co­fać, ale wpa­dła na Bu­rzo­wą, która po­ło­ży­ła jej dłoń na karku.

Wy­star­czy że ze­gnie dłoń i już po mnie. Prze­cież nawet by nie po­czu­ła. Cho­le­ra…  

– Kogoż to przy­wia­ło? Mów­cie szyb­ko, bo nie widzę – roz­legł się do­no­śny, chro­po­wa­ty głos.

Tego wła­śnie się oba­wia­ła. Że­la­zny Ro­gacz był tak wiel­ki, że nie do­strze­gał ta­kiej kru­szyn­ki jak ona.

– Bo za dużo ognia pa­lisz, ty ślepy capie! Przez ten dym ciem­no tu jak w rzyci – ode­zwa­ła się or­czy­ca. – Le­piej się odsuń. Pro­wa­dzę ja adept­kę! – Wy­pchnę­ła dum­nie pierś.

Bu­rzo­wa pro­wa­dzi­ła go­ścia w głąb po­miesz­cze­nia, mi­ja­jąc po dro­dze wielu po­dob­nych ogrom­nych ro­ga­czy, któ­rych oczy skie­ro­wa­ne były wprost na Deę.

– To nie Że­la­zny Ro­gacz? – pi­snę­ła.

– Kilof? Gdzie­by tam! On może Ro­ga­czo­wi buty ję­zo­rem czy­ścić! – Za­śmia­ła się ru­basz­nie.

Czyli tam­ten był mały? To przy­wód­cę chyba trzy­ma­ją na ze­wnątrz. Cho­le­ra!

Jed­nak prze­czu­cie ją zmy­li­ło. Po chwi­li Bu­rzo­wa i Pik przy­sta­nę­li przy krze­śle, na któ­rym sie­dział niski męż­czy­zna z krót­ko ostrzy­żo­ną brodą i krza­cza­sty­mi brwia­mi za­sła­nia­ją­cy­mi po­ło­wę twa­rzy. Oboje skło­ni­li z sza­cun­kiem głowy.

– Od­suń­ta się, cym­ba­ły. Chce ta zo­ba­czyć moją adept­kę – ode­zwał się tu­bal­nym gło­sem męż­czy­zna wy­glą­da­ją­cy jak gnom. Dea nie od­wa­ży­ła się użyć in­fo­od­bior­ni­ka, ale pa­mię­ta­ła jesz­cze co nieco z zajęć z teo­rii. – Cóż to za firka ogo­nia­sta? My­śla­łem, że one star­sze są. – Zmie­rzył ko­bie­tę wzro­kiem spod buj­nych brwi.

– Skoro taka młoda to pew­nie cho­ler­nie dobra! – za­krzyk­nął elf.  

Gnom po chwi­li cmok­nął i po­kle­pał się po ko­la­nie.

– Tia, pew­nie rację masz! Witam was, adept­ko Za­wie­ru­cho. Po­kła­dam na­dzie­ję, że po­dróż nie spra­wi­ła wam zbyt wiele pro­ble­mu? – zwró­cił się do Dei.

– Eee… – Gdyby nie ska­fan­der ochron­ny mia­ła­bym roz­bi­tą głowę i po­ła­ma­ne żebra. Je­stem świe­żą ab­sol­went­ką, więc boję się jak cho­le­ra. A, no i nie­na­wi­dzę brudu i smro­du i po­win­nam sie­dzieć teraz w domu. – Przy­wy­kłam do dłu­gich wy­praw.

– Rad. Zaj­rzyj­cie wpierw do Obroń­cy, jeśli łaska, bo już ledwo dycha.

I już se­kun­dę póź­niej ktoś znowu cią­gnął ją po spróch­nia­łych de­skach, a na­stęp­nie we­pchnął do cia­sne­go, ale przy­naj­mniej nie tak go­rą­ce­go po­miesz­cze­nia.

W po­ko­ju znaj­do­wa­ły się je­dy­nie dwa krze­sła i jedno wą­skie łóżko, na któ­rym do­go­ry­wa­ła jakaś blada po­stać.

– Do­stał kosą – ode­zwał się Pik, gdy Dea po­de­szła do po­sła­nia. – Taką chłop­ską, za­rdze­wia­łą. Oni chcie­li rękę uciąć, bo jakaś taka czar­nia­wa za­czę­ła się robić, ale mówię: „Skoro już dwa mie­sią­ce cze­ka­my na adept­kę, to pewno zaraz przyj­dzie”. Oni na to, że czar­nia­wej ręki to nawet ma­gicz­ka nie wy­le­czy. Więc co uwa­żasz, to rób.

– Chwi­la, to on już tak dwa mie­sią­ce leży? – spy­ta­ła ko­bie­ta.

– Nie no, le­d­wie ty­dzień. Ale prze­cie na adep­tów trza cze­kać, to każdy re­zer­wa­cję robi. Za­wsze jest coś do wy­le­cze­nia – od­po­wie­dzia­ła Bu­rzo­wa. – A Obroń­cy się aku­rat po­szczę­ści­ło, że tak po­wiem.

W drzwiach ze­brał się spory tłum, spo­dzie­wa­ją­cy się cudów. Dea za­czę­ła się jesz­cze bar­dziej pocić pod wpły­wem znie­cier­pli­wio­nych spoj­rzeń, więc przy­bra­ła wy­nio­słą pozę i rze­kła:

– Nie mogę… eee… cza­ro­wać, gdy tak się ga­pi­cie!

– Wszy­scy won! Niech no ma­gicz­ka sama zo­sta­nie – krzyk­nął Że­la­zny Ro­gacz, po czym za­mknął drzwi.

Dea wy­pu­ści­ła po­wie­trze z płuc, opa­dła na krze­sło i zła­pa­ła się za głowę.

– No i co teraz, cof­nię­ty w roz­wo­ju mał­pi­szo­nie?! – krzyk­nę­ła jak naj­ci­szej po­tra­fi­ła.

– Nie bójta się, dzier­lat­ko! – od­po­wie­dział roz­ba­wio­ny Sib.

– Ale ja się wła­śnie boję! – syk­nę­ła.

– Dobra, to na po­czą­tek po­wiedz mi, jak on wy­glą­da.

– No nor­mal­nie. Ma pra­wie białą skórę i czar­ne włosy na gło­wie. Czło­wiek, bo nie widzę szpi­cza­stych uszu, poza tym jest dosyć ma­syw­ny – wy­szep­ta­ła, krzy­wiąc się. Nie lu­bi­ła ludzi, bo na­le­że­li do bar­dzo gwał­tow­nych.  

– Ha! No to ba­jecz­nie! Ty to jed­nak je­steś w czep­ku uro­dzo­na.

– Och, do­praw­dy? – wy­ce­dzi­ła przez za­ci­śnię­te zęby.

– Twój sys­tem uzdra­wia­nia wciąż dzia­ła, a lu­dzie mają naj­bar­dziej zbli­żo­ny do naszego or­ga­nizm. Mo­żesz spró­bo­wać użyć kse­no­fi­lu. Za­dzia­ła albo…

– …albo go za­bi­je.

Chory jęk­nął z bólu i za­czął rzu­cać się w ma­li­gnie. Rana wy­glą­da­ła fak­tycz­nie pa­skud­nie, a ręka pra­wie cała ob­umar­ła, ale kse­no­fil ra­dził sobie z gor­szy­mi przy­pad­ka­mi.

– No dobra – wóz albo prze­wóz.

Wy­świe­tli­ła in­fo­od­bior­nik na przed­ra­mie­niu i wy­bra­ła funk­cję „le­cze­nie”. Zauto­ma­ty­zo­wa­na WI za­czę­ła od­pra­wiać swoją magię.

 

 

– I jak? – spy­tał Ro­gacz, głasz­cząc brwi.

Usa­do­wił się na­prze­ciw­ko drzwi, pod oknem.  

– Nic nie sły­szę, więc pew­nie prze­sta­ła rzu­cać za­klę­cia – od­po­wie­dział Pik.

Spoj­rzał na Bu­rzo­wą, sie­dzą­cą w dru­gim końcu sali, jak naj­da­lej od dzie­ją­cych się cza­rów, i par­sk­nął śmie­chem.

Spo­waż­niał, gdy nagle z po­miesz­cze­nia wy­szła nie­bie­sko­skó­ra pięk­ność wraz z cał­ko­wi­cie uzdro­wio­nym Obroń­cą. Był bled­szy niż zwy­kle, ledwo trzy­mał się na no­gach, ale żył. Po­nad­to ręka przy­bra­ła zdro­wy, lekko za­ró­żo­wio­ny od­cień.

– Nie­moż­li­we – szep­nął Ro­gacz.

Bu­rzo­wa gwał­tow­nie ze­rwa­ła się z krze­sła, a razem z nią resz­ta kom­pa­nii. Nikt nie mógł wyjść z po­dzi­wu. Kilof, który był naj­bar­dziej bo­jaź­li­wy, rzu­cił się na pod­ło­gę, aż za­dud­ni­ło.

– Bło­go­sła­wio­na cza­ro­dziej­ko, ulecz też mój wzrok!

– I moją nogę!

– A ja ledwo sły­szę!

Każdy za­czął prze­krzy­ki­wać dru­gie­go i ogól­nie po­wstał nie­zły har­mi­der. Za­wsze znaj­dzie się coś do wy­le­cze­nia.

– Za­mknąć pasz­cze, dur­nie! – krzyk­nął wódz gło­sem tak do­no­śnym, że aż za­bo­la­ło w uszach. – Adept­ka Za­wie­ru­cha do­ko­na­ła dzi­siaj cudu, więc za­pew­ne pada ze zmę­cze­nia. Wa­szy­mi „do­le­gli­wo­ścia­mi” zaj­mie się jutro. Rze­kłem.

Ro­gacz przy­gła­dził brwi i kon­ty­nu­ował:

– Bu­rzo­wa, pomóż Obroń­cy się po­ło­żyć. Magia nie magia musi wy­po­cząć. A was, droga Za­wie­ru­cho, mia­nu­ję go­ściem spe­cjal­nym. Mo­że­cie zo­stać tak długo, jaka wasza wola, choć za­pew­ne obo­wiąz­ki gonią. Tutaj, przy­siądź­cie się z nami do ognia!  

Wci­śnię­ta na dłu­giej ławie po­mię­dzy dwoma ro­ga­ty­mi ol­brzy­ma­mi wpa­try­wa­ła się w miskę zupy. Jej sza­ra­wość i pły­wa­ją­ce na wierz­chu ka­wał­ki nie wy­glą­da­ły zbyt za­chę­ca­ją­co.

– Co to za mięso? – od­wa­ży­ła się za­py­tać.

– To jest… ten no… wy­le­cia­ło mi z głowy. Przy­po­mi­na Obroń­cę z wy­glą­du. – Za­re­cho­tał Kilof. – Rów­nie brzyd­kie i ru­chli­we.

Dea prze­łknę­ła ślinę.

– Zła­pa­łeś umba? Nie wie­rzę! – wy­krzyk­nął ol­brzym, sie­dzą­cy obok niej. Miska pra­wie wy­le­cia­ła jej z dłoni, ale nie­ste­ty na­by­tych od­ru­chów nie da się po­wstrzy­mać i nie wy­la­ła się nawet kro­pla. – Prze­cie te bestie są szyb­kie jak wiatr! I mają skrzy­dła!

– No ja bym nie zła­pał?

Cho­ciaż była lekko po­cie­szo­na myślą, że jed­nak w misce nie pływa czło­wiek, to i tak nie miała ocho­ty pró­bo­wać, jak sma­ku­je „umb”.

– Ro­ga­czu, opo­wiesz-li jaką hi­sto­ry­ję na­sze­mu go­ścio­wi? – za­pro­po­no­wa­ła Bu­rzo­wa, która wła­śnie sia­da­ła na­prze­ciw­ko Dei, a po lewej stro­nie wodza.

Że­la­zny Ro­gacz ski­nął głową i przy­brał minę osoby lu­bią­cej brzmie­nie wła­sne­go głosu.

– W takim razie słu­chaj­cie no, Za­wie­ru­cho, bo to nie lada opo­wieść. Byłaś ty kiedy na woj­nie? Ja byłem trzy razy. I mówię tu o praw­dzi­wych woj­nach, a nie gówno war­tych bur­dach szlach­ciu­rów. Praw­dzi­wa wojna to nie wybór, a ko­niecz­ność.

Dea, słu­cha­jąc Ro­ga­cza, od­prę­ży­ła się. Do­szła do wnio­sku, że nawet na tak dzi­kiej pla­ne­cie nie za­wsze to siła li­czy­ła się naj­bar­dziej. Przy­naj­mniej nie ta mie­rzo­na w mię­śniach. Gnom po­sia­dał siłę głosu.

– Pewną za­pa­mię­ta­łem nad wyraz do­brze. Moją pierw­szą oczy­wi­ście. Dawne dzie­je. Za cza­sów, gdy na tro­nie sie­dział jesz­cze Osmyk II. Ach, to do­pie­ro był król! – Urwał i za­trzy­mał wzrok na pa­le­ni­sku. Jedną dło­nią wciąż gła­skał brwi, a drugą przy­trzy­my­wał fajkę.

Za­pew­ne Ro­gacz miał w za­na­drzu nie­jed­ną cie­ka­wą hi­sto­rię, ale ona wo­la­ła sku­pić uwagę na swo­jej obec­nej sy­tu­acji. Sie­dzia­ła nie wia­do­mo gdzie z nie wia­do­mo kim. Na kom­plet­nie obcej pla­ne­cie! Po­win­na się cie­szyć, ale nie spo­dzie­wa­ła się cze­goś ta­kie­go. Brud, smród, brak pod­sta­wo­wej ety­kie­ty i zasad hi­gie­ny. Poza tym wszy­scy byli tacy… duzi. Nawet ten gnom spra­wiał takie wra­że­nie przez swe sze­ro­kie ra­mio­na. Je­dy­nie elf miał zbli­żo­ną do niej syl­wet­kę, ale na­le­żał do wy­jąt­ków po­twier­dza­ją­cych re­gu­łę.

Nie­bie­sko­skó­rzy Ris­se­ni byli znani z drob­no­ści. Do­brze, że wciąż miała na sobie kom­bi­ne­zon, dzię­ki któ­re­mu je­dy­nie jej twarz była wi­docz­na. Wszy­scy naj­pew­niej po­my­śle­li, że po pro­stu się uma­lo­wa­ła. Pew­nie brali ją za elfkę. Ale może też i na tej pla­ne­cie żył jej lud. Skoro ist­nie­li lu­dzie to może i Ris­se­ni.  

Do­świad­cze­ni ba­da­cze cie­szy­li się z każ­de­go spo­tka­nia z innym ga­tun­kiem, ale nie Dea. Nie zo­sta­ła do tego przy­go­to­wa­na. Nawet nigdy nie chcia­ła tej pracy!

Prze­klę­ty Sib. Kiedy go spo­tkam…

Nagle uświa­do­mi­ła sobie, że ra­czej bar­dziej od­po­wied­nie by­ło­by “jeśli”. Jeśli go spo­tka. Prze­łknę­ła ślinę.

– Zga­dzasz się, adept­ko? – Usły­sza­ła głos Pika.

Chwi­la… co? O co cho­dzi?

– Eee…

– Daj spo­kój! Może i cza­row­ni­cy są mą­drzy, ale jej nawet na świe­cie nie było! Co też ona mo­gła­by wie­dzieć o Trze­ciej Bi­twie o Smo­czą Grotę!

– Przep… – za­czę­ła, ale na szczę­ście w porę się ogar­nę­ła. – Zaraz wrócę.

Nie cze­ka­jąc, aż do jej uszu do­le­ci ja­ka­kol­wiek uwaga, wy­mknę­ła się szyb­ko na ze­wnątrz. Albo ra­czej chcia­ła, bo za­miast tego tra­fi­ła do ma­lut­kie­go po­miesz­cze­nia, które na­le­ża­ło chyba okre­ślić toaletą. Nie­ste­ty nie przy­po­mi­na­ło ono toalety ani tro­chę. Na środ­ku znaj­do­wa­ła się dziu­ra i nic po­nad­to. Smród cią­gną­cy od dołu po­zba­wiał tchu i wy­ci­skał z oczu łzy.

– Sib, za­bierz mnie stąd – szep­nę­ła płacz­li­wie. – Nie wy­trzy­mam tu ani mi­nu­ty dłu­żej. Cuch­nie, jest brud­no i obrzy­dli­wie.  

– Ja uwa­żam, że jest cał­kiem uro­czo.

– Kom­plet­nie nie wiem, co się dzie­je. Oni są dziw­ni – wy­zna­ła, a gdy usły­sza­ła falę śmie­chu do­cho­dzą­cą zza drzwi, spoj­rza­ła przez szpa­rę w de­skach. – Na do­da­tek spra­wia im ra­dość picie al­ko­ho­lu! Och, ale tu śmier­dzi! – wy­du­si­ła. 

Męż­czy­zna po dru­giej stro­nie słu­chaw­ki ro­ze­śmiał się.

– Masz szczę­ście, że mnie masz. Nowa kap­su­ła po­win­na przy­le­cieć za ja­kieś osiem­na­ście go­dzin.

– Mamy dwu­dzie­sty drugi wiek, a muszę tyle cze­kać? Gdzie te „cuda tech­ni­ki”?

– Je­steś na dru­gim końcu ga­lak­ty­ki, skar­bie – za­opo­no­wał.

Po­zo­sta­ło jej je­dy­nie wes­tchnąć, wró­cić do bie­sia­du­ją­cych i peł­nym wyż­szo­ści gło­sem po­in­for­mo­wać, że chce się po­ło­żyć.

 

Po pra­wie nie­prze­spa­nej nocy na uwie­ra­ją­cym w plecy łóżku, w zło­gach plu­skiew i wszy, wśród chra­pa­nia i cią­głe­go skrzy­pie­nia pod­ło­gi, dziew­czy­na wy­mknę­ła się na ze­wnątrz, by wy­pa­try­wać kap­su­ły. Po raz pierw­szy w życiu miała na­dzie­ję, że Sib żar­to­wał. Ra­tu­nek na pewno przy­le­ci lada mo­ment.

– Moja wy­baw­czy­ni – usły­sza­ła głę­bo­ki głos za ple­ca­mi.

Od­wró­ci­ła się i spoj­rza­ła na umę­czo­ną, ale zde­cy­do­wa­nie po­god­niej­szą twarz Obroń­cy. W świe­tle księ­ży­ca wy­glą­dał na­praw­dę przy­stoj­nie.

– Za­wsze trud­no mi za­snąć w nowym miej­scu – od­po­wie­dzia­ła.

Chcia­ła wark­nąć na niego i kazać odejść, ale Obroń­ca był za­ska­ku­ją­co inny od resz­ty. Nie roz­ma­wia­li wcze­śniej, ale wi­dzia­ła to w jego oczach i ru­chach.

– Chcia­łaś po­wie­dzieć: wśród tego smro­du i ha­ła­su. Za­pew­ne nie zmru­ży­łaś oka nawet przez mi­nu­tę.  

Niby męż­czy­zna nie miał nic złego na myśli, ale spo­sób, w jaki to po­wie­dział, zbu­dził w dziew­czy­nie ostroż­ność.

– Słu­cham?

Obroń­ca pod­szedł, nie spusz­cza­jąc z niej wzro­ku. Dei nie spodo­ba­ło się, jak bli­sko sta­nął, więc zmarsz­czy­ła brwi. On w od­po­wie­dzi uśmiech­nął się drwią­co.

– Spo­koj­nie, mała, my­ślisz, że nie umiem po­znać świe­ża­ka? – szep­nął, po czym wy­mi­nął ją.

Świe­żak? Czy on…? Nie, to na pewno nie­for­tun­ny dobór słów.

– Nie je­stem żad­nym świe­ża­kiem, lecz adept­ką, więc le­piej uwa­żaj ze sło­wa­mi! – żach­nę­ła się.

– Je­steś Ris­sen­ką. Prze­cież widzę, żeś nie­bie­ska, choć może po­wi­nie­nem po­wie­dzieć zie­lo­na. My­śla­łem, że twój lud jest taki mądry, a tu pro­szę. Na jedną z nie­bez­piecz­niej­szych pla­net wy­sy­ła­ją zie­lo­ną jak cycki or­czy­cy dzier­lat­kę. Śmie­chu warte!

W nor­mal­nych oko­licz­no­ściach Dea po­wie­dzia­ła­by coś bły­sko­tli­we­go, ale zdo­by­ła się je­dy­nie na wy­du­sze­nie:

– Coś ty za jeden?!

– Tho­mas Ho­over. Jak się masz? – wy­mru­czał, uno­sząc jedną brew. – Och, jak do­brze móc w końcu to po­wie­dzieć!

– Zie­mia­nin?!

– Star­szy ofi­cer Ziem­skie­go Przy­mie­rza Po­nad­pla­ne­tar­ne­go. To miała być stan­dar­do­wa ope­ra­cja, ale mój sta­tek roz­bił się dobre czte­ry mie­sią­ce temu.

Dea nie spo­dzie­wa­ła się, że od­bę­dzie na tej pla­ne­cie jesz­cze dziw­niej­szą roz­mo­wę niż te sprzed kilku go­dzin. Bo to do­praw­dy było dużo bar­dziej oso­bli­we!

– Tylko ja prze­ży­łem ka­ta­stro­fę. Wszyst­ko zo­sta­ło znisz­czo­ne, wszyst­ko! Wy­obra­żasz to sobie? Te cho­ler­ne au­to­de­struk­cje, pra­wie spa­li­ło mnie żyw­cem – obu­rzył się i po­ło­żył dło­nie na bio­drach. Kiedy tylko prze­je­chał ręką po zmierz­wio­nych wło­sach i przy­brał wład­czą po­sta­wę, fak­tycz­nie mógł ucho­dzić za cy­wi­li­zo­wa­ne­go.

– Nie ro­zu­miem jak…

– Tak, wiem, WI do­ko­nu­je au­to­de­struk­cji, jeśli nie wy­czu­je żad­nych oca­la­łych. Więc nie wiem, czemu to zro­bi­ło, ale po wy­bu­chu byłem nagi jak ten brzdąc, w rzyci głęb­szej niż…

– Okej, okej! Ale prze­ży­łeś.

– Taaa… Może i tak, ale wy­star­czy­ło kilka mie­się­cy na tej gno­jów­ce, bym wy­czer­pał do­ży­wot­ni limit szczę­ścia i jesz­cze na­stu­kał se debet. Wi­dzia­łaś zresz­tą w jakim sta­nie tkwi­łem – burk­nął, po czym znowu prze­je­chał dło­nią po wło­sach. – Więc ten… co tu ro­bisz, mała?

– Na imię mam Dea – wark­nę­ła i zło­ży­ła ręce na pier­si. Do­sko­na­le wie­dzia­ła, że praw­dzi­we „py­ta­nie” brzmia­ło: „Kiedy wra­casz i masz mnie za­brać teraz”.

– Hej, prze­pra­szam, ma­leń­ka. Wiem, że je­stem szorst­ki i tak dalej, ale też byś była po ta­kich czte­rech mie­sią­cach. Twar­da ha­ła­stra.

Nagle jakby spod ziemi wy­rósł Pik.

– Naj­tward­sza! – wy­krzyk­nął z szel­mow­skim uśmie­chem.

Dea i Tho­mas spoj­rze­li na sie­bie z prze­stra­chem, ale Pik nie wy­glą­dał na kogoś, kto wła­śnie zde­kon­spi­ro­wał zdraj­ców.

– Już na no­gach?… – za­py­tał nie­win­nie Tho­mas, choć lewą dłoń scho­wał za ple­ca­mi.

– Od kilku ostat­nich dni razem z Bu­rzo­wą za­czy­na­my wartę ze świ­tem. Dzię­ki temu mogę po­ko­chać ją jesz­cze bar­dziej – sap­nął zbo­la­łym gło­sem, kła­dąc te­atral­nie rękę na sercu.  

Zza węgła wy­szła Bu­rzo­wa już w peł­nym uzbro­je­niu, z la­bry­sem spo­koj­nie uło­żo­nym na ra­mie­niu. Miała zmarsz­czo­ne brwi i na­praw­dę groź­ną minę.

– Adept­ko, czy tych dwóch ci się na­przy­krza?

Tak!

– By­naj­mniej. Wła­śnie od­by­łam bar­dzo… in­te­re­su­ją­cą roz­mo­wę.

– Aha – sap­nę­ła or­czy­ca. – Zo­sta­jesz? Wczo­raj ze­bra­ła się długa… eee… ko­lej­ka in­te­re­san­tów.

Ani spoj­rze­nie, ani ton głosu nie zdra­dza­ły oznak nie­chę­ci, wręcz prze­ciw­nie – Bu­rzo­wa wy­da­wa­ła się pałać sza­cun­kiem do Dei, ale stała ra­czej bo­kiem i pró­bo­wa­ła nie pa­trzeć jej w oczy.

Dei po­do­bał się ten stan rze­czy. Zde­cy­do­wa­nie wo­la­ła, żeby ogrom­na or­czy­ca nie wi­dzia­ła w niej wroga, ale bła­ga­ła o kap­su­łę coraz bar­dziej, bo nie miała już kse­no­fi­lu dla żad­ne­go z nich.

Dziew­czy­na od­kaszl­nę­ła.

– A więc wła­śnie, jeśli o to cho­dzi, to…

– Do­brze się czu­jesz, Obroń­co? – wpadł jej w słowo Pik.

Tho­mas zgiął się wpół, opie­ra­jąc dło­nie na ko­la­nach.

– Tak, tak… Muszę tylko jesz­cze od­po­cząć. To pew­nie nic ta­kie­go – wy­stę­kał i dla do­da­nia efek­tu spu­ścił głowę.

– Może le­piej idźta z nim, adept­ko, aby cosik za­ra­dzić w po­trze­bie – po­in­stru­owa­ła or­czy­ca.

Zna­jąc moc kse­no­fi­lu, Dea nie dała się na­brać, ale Tho­mas uwie­sił się na jej ra­mie­niu, jed­no­cze­śnie pro­wa­dząc na­przód.

– Co ty kom­bi­nu­jesz? – szep­nę­ła.

Będąc już poza za­się­giem wzro­ku Pika i Bu­rzo­wej, Ho­over wy­pro­sto­wał się i bez­par­do­no­wo po­cią­gnął ją za ło­kieć.

– Ci­chaj.

– Ci­chaj? Chyba rze­czy­wi­ście spę­dzi­łeś z nimi zbyt dużo czasu.

Męż­czy­zna wy­pro­sto­wał się dum­nie, od­rzu­ca­jąc do tyłu włosy.

– Masz mnie stąd za­brać, sły­szysz?

– Spa­su­ję.

Wy­cią­gnął przed sie­bie ostrze­gaw­czo palec.

– Nie po­gry­waj ze mną, mała. Wierz mi, nie chcesz po­znać mojej gor­szej stro­ny.

Jego spoj­rze­nie, głos, jak i po­sta­wa zdra­dza­ły gwał­tow­ność cha­rak­te­ru, ale Dea nie bała się. W końcu nie­da­le­ko niej znaj­do­wa­ło się stado orków.

– To jest jakaś dobra?

Tho­mas wark­nął wście­kle i nagle chwy­cił ją za kom­bi­ne­zon, po czym przy­cią­gnął do sie­bie. Ich twa­rze były zbyt bli­sko, aby Dea czuła się kom­for­to­wo. Na szyi po­czu­ła ucisk ostre­go me­ta­lu.

– Mógł­bym cię zabić w tej chwi­li! – Na po­twier­dze­nie słów przy­ci­snął moc­niej nóż. – Kiedy przy­la­tu­je kap­su­ła? Wiem, że się roz­bi­łaś. Wi­dzia­łem pył po szcząt­kach!

Ko­bie­ta po omac­ku wo­dzi­ła pal­cem po in­fo­od­bior­ni­ku. Nagle ude­rzy­ła męż­czy­znę, a ten padł wstrzą­sa­ny drgaw­ka­mi wprost na śnieg.

– Co tu się wy­pra­wia?! – krzyk­nął wście­kle Że­la­zny Ro­gacz.

Że też ze wszyst­kich osób…

– Mu­sia­łam go obez­wład­nić.

Gnom rzu­cił by­strym wzro­kiem na Obroń­cę i wi­dząc prąd prze­cho­dzą­cy po jego ciele, wy­su­nął uspo­ka­ja­ją­co dło­nie przed sie­bie.

– Pe­wien je­stem, że powód mie­li­ście dobry, ale Obroń­ca to zacny człek.

Taa…

– Skoro tak mó­wi­cie. Niech jed­nak trzy­ma ręce przy sobie.

Nie chcia­ła zdra­dzać Tho­ma­sa, bo wie­dzia­ła, że za­brał­by ją ze sobą do grobu. Acz­kol­wiek nie za­mie­rza­ła mu po­ma­gać. Szcze­rze mó­wiąc, nie była pewna, co robić, a do przy­lo­tu kap­su­ły nie zo­sta­ło wiele czasu.

– Że od­waż­ny tom wie­dział, ale że głupi… – wes­tchnął Ro­gacz. – Nie mar­tw­cie się tam, nie po­wtó­rzy się. Za­rę­czam. Kilof!

Po chwi­li prze­siąk­nię­tej dziw­ny­mi se­kun­da­mi zja­wił się zwa­li­sty ork. Gdy szedł – zie­mia dud­ni­ła. Dea mu­sia­ła za­ci­snąć zęby.

– Weźta Obroń­cę do cha­łu­py – roz­ka­zał Ro­gacz.

Ris­sen­ka za­czę­ła się wy­co­fy­wać, sta­wia­jąc po­wo­li krok za kro­kiem. To była jej szan­sa! Od­da­li się i wsią­dzie do kap­su­ły, gdy ten cały Ho­over bę­dzie bu­dził się ze wstrzą­su elek­trycz­ne­go. Nie czuła wy­rzu­tów su­mie­nia. Chcia­ła po pro­stu stąd uciec!

– Witaj, moja ko­cha­na. Tę­sk­ni­łaś? Kap­su­ła bę­dzie za dzie­sięć minut – ode­zwał się Sib w słu­chaw­ce.

Nie teraz!

Ro­gacz od­wró­cił się.

– Co to było?

Dea przy­sta­nę­ła i za­czę­ła roz­grze­by­wać stopą śnieg, który przez grze­ją­ce słoń­ce sta­wał się zbitą kupą.

– Ja nic nie sły­sza­łam.

– Hm.

Gnom zmarsz­czył swoje ogrom­ne brwi, szu­ka­jąc wzro­ku Dei, ale ta błą­dzi­ła po kra­jo­bra­zie. Ko­bie­cie nagle przy­szło do głowy, że Ro­gacz pew­nie prze­stra­szył się, że rzu­ca­ła cicho za­klę­cie.

Cho­le­ra!!!

– Wy­da­je mi się, eee… że to stam­tąd – za­jąk­nę­ła się i drżą­cą ręką wska­za­ła na wschód.

Męż­czy­zna od­wró­cił po­wo­li głowę, sta­ra­jąc się jak naj­dłu­żej pa­trzeć na Deę. Nagle jed­nak cał­ko­wi­cie stra­cił nią za­in­te­re­so­wa­nie. In­ten­syw­nie wpa­try­wał się we wska­za­ny przez nią kie­ru­nek, osła­nia­jąc oczy dło­nią.

– Kilof, wi­dzisz że to? – za­wo­łał do orka, który miał prze­wie­szo­ne­go przez ramię Tho­ma­sa.

– Ja żem nic nie widzę.

Dea jed­nak za­uwa­ży­ła. Jakaś cięż­ko uzbro­jo­na grupa szła wprost na nich! Póki co znaj­do­wa­li się na linii lasu, po­wo­li się zeń wy­chy­la­jąc, ale byli coraz bli­żej. Ko­bie­ta sta­nę­ła oszo­ło­mio­na. Ris­se­ni już od wielu setek lat nie brali udzia­łu w żad­nej woj­nie, na­le­że­li do po­ko­jo­wo na­sta­wio­ne­go ludu.

Muszę ucie­kać! Ale… Co z kap­su­łą? Szlag!

Ro­gacz i Kilof, wciąż z Tho­ma­sem na ra­mie­niu, po­bie­gli do chaty. Na po­la­nie go­to­wa­li się już do walki Bu­rzo­wa z Pi­kiem.

– Prze­klę­te lu­do­ja­dy! – wark­nę­ła or­czy­ca. – Za­bi­ję tych Mo­ski­tów, każ­de­go z osob­na.

– Razem ze mną, sio­stro! – za­krzyk­nął elf.

Póki co ani oni, ani wy­ła­nia­ją­ca się z chaty resz­ta kom­pa­ni nie za­uwa­ży­ła Dei, więc po­sta­no­wi­ła to wy­ko­rzy­stać i szyb­ko wsko­czy­ła za le­żą­cy nie­opo­dal głaz. Czuła przez kom­bi­ne­zon pa­lą­cy śnieg, a serce dud­ni­ło jej w pier­si.

– I co teraz?! – pi­snę­ła.

– Sły­szę, że szy­ku­je się walka. – We­so­ły głos Siba roz­brzmie­wał ze słu­chaw­ki. – No, no… Ty to masz szczę­ście, moja droga!

Oczy­wi­ście nie mogła go wi­dzieć, ale wie­dzia­ła, że po­kła­da się teraz ze śmie­chu. Może nawet wy­cie­rał łzy z oczu, albo trzy­mał się za brzuch.

Prze­klę­ty su­kin­kot!

– CO. MAM. ROBIĆ.

Jesz­cze przez długą chwi­lę sły­sza­ła jego śmiech. Na po­la­nie spo­tka­ły się już obie grupy. Roz­brzmie­wa­ły wście­kłe głosy – Ro­ga­cza i ja­kiejś ko­bie­ty.

W końcu Sib się opa­no­wał i od­po­wie­dział spo­koj­nie, choć wciąż z nutką śmie­chu w gło­sie.

– Le­piej wiej.

– Czyż­byś po raz pierw­szy w życiu miał dobry po­mysł? – mruk­nę­ła, ale oczy­wi­ście męż­czy­zna i tak ją usły­szał.

– A co z kse­no­fi­lem? Byłaś tak roz­trzę­sio­na, że nigdy byś na to nie wpa­dła!

Dea po­zo­sta­wi­ła to bez od­po­wie­dzi, bo Sib spał, gdy Tho­mas ją za­ata­ko­wał. Za­miast tego za­czerp­nę­ła po­wie­trza i wy­sko­czy­ła zza głazu. I wła­śnie wtedy zo­ba­czy­ła przed sobą drugą grupę ob­cych, wy­ła­nia­ją­cych się zza wzgó­rza, zmie­rza­ją­cych wprost na nią.

C H O L E R A.

Ucie­kła więc w prze­ciw­ną stro­nę niż za­mie­rza­ła. Walka jesz­cze się nie za­czę­ła, choć na­pię­cie było ogrom­ne. Do­pa­dła do Pika, bo bała się, że Bu­rzo­wa jej nie usły­szy i szarp­nę­ła go za ramię.

– Idą z dru­giej stro­ny!

– Co?

Dłu­go­wło­sy elf od­wró­cił się z na­pię­tą twa­rzą, po czym syk­nął. W jego ząb­ko­wa­tym ostrzu od­bi­jał się śnieg, który na­praw­dę mocno grzał. Dea mu­sia­ła prze­stę­po­wać z nogi na nogę. Chyba nawet do­strze­gła jak ten puch pa­ru­je.

– E, Bu­rzo­wa! Zo­bacz tych mat­ko­ry­pa­czy.

Or­czy­ca, któ­rej upał zda­wał się nie imać, prze­klę­ła. Siar­czy­ście.

– Ro­ga­czu, prze­stań-li roz­pra­wiać z tą har­pią. Zo­bacz no, chcie­li nas zła­pać w ima­dło!

Gnom umilkł mo­men­tal­nie. Przez chwi­lę trwa­ła okrop­na cisza, wszy­scy wstrzy­ma­li od­dech i mie­rzy­li się wzro­kiem. Dea miała ocho­tę stać się nie­wi­dzial­na – prze­cież nie umia­ła wal­czyć!

Co ja tu do cho­le­ry robię?

Wcze­śniej rów­nież za­da­wa­ła sobie to py­ta­nie, ale do­pie­ro teraz wstrzą­snę­ło nią do głębi. Czuła ogrom­ny mę­tlik w gło­wie. Naraz za­po­mnia­ła o kap­su­le, która zbli­ża­ła się z każdą se­kun­dą.

I wtem Że­la­zny Ro­gacz krzyk­nął coś nie­zro­zu­mia­łe­go i wszy­scy, jak jeden mąż, rzu­ci­li się do walki. Mie­cze, to­po­ry i szty­le­ty po­szły w ruch. Or­ko­wie, lu­dzie, elfy, gnomy i kilka in­nych nie­zna­nych jej ras star­li się w śmier­tel­nej walce.

W tym świe­cie na­le­ża­ła do prze­ra­ża­ją­cych adep­tów – jako je­dy­na mogła za­bi­jać samą wolą. Nie­ste­ty w rze­czy­wi­sto­ści była małą nie­bie­ską ba­dacz­ką z pa­ro­ma przy­dat­ny­mi ga­dże­ta­mi, które, jak za­uwa­ży­ła, szyb­ko mogły się ze­psuć, po­zo­sta­wia­jąc czło­wie­ka w po­czu­ciu kom­plet­nej bez­rad­no­ści.

– Dea, kap­su­ła za mi­nu­tę – po­wie­dział pie­kiel­nie po­waż­nie Sib. – Wy­lą­du­je trzysta me­trów od cie­bie na wscho­dzie.

Ko­bie­ta padła na ko­la­na i za­czę­ła po­su­wać się w tej po­zy­cji na­przód. Śnieg pa­rzył tak mocno, że mu­sia­ła za­ci­skać zęby. Wokół niej roz­gry­wał się ta­niec wielu stóp. Nagle mu­sia­ła usko­czyć, więc przy­lgnę­ła do ja­kie­goś orka z dwoma czasz­ka­mi przy pasie.

– Co jest…? – sap­nął, pa­trząc w dół.

Był bar­dzo zdzi­wio­ny, wi­dząc ma­lut­ką po­stać w dole, więc Dea pu­ści­ła go i ru­szy­ła na czwo­ra­kach jesz­cze szyb­ciej. Chwi­la nie­uwa­gi spra­wi­ła, że padł mar­twy wprost w pa­lą­cy śnieg.

Ko­bie­ta po­czu­ła, że na ko­la­nach i wierz­chu dłoni za­czy­na­ją wy­pa­lać jej się dziu­ry i sy­cząc z bólu za­czę­ła biec zgar­bio­na.

W końcu udało jej się wy­mknąć z tu­mul­tu, ale wtem drogę za­stą­pi­ła jej pięk­na ko­bie­ta z war­ko­czem do pasa. Trzy­ma­ła ostre sier­py. Uśmiech­nę­ła się, uka­zu­jąc rząd spi­ło­wa­nych zębów.

Wpierw warknęła, a potem wyprowadziła cięcie jednym z sierpów.

Dea usko­czy­ła, ale ta i tak ją do­się­gnę­ła. Po­czu­ła, że w kom­bi­ne­zo­nie po­wsta­ło rozcięcie na ra­mie­niu, a z rany sączy się krew. Cho­wa­jąc rękę za ple­ca­mi, pró­bo­wa­ła wy­brać wstrząs elek­trycz­ny, ale gdy skie­ro­wa­ła dłoń ku ko­bie­cie, z in­fo­od­bior­ni­ka wystrzelił ogień. Wo­jow­nicz­ka za­pa­li­ła się jak słoma. Dea po­czu­ła obrzy­dli­wy za­pach pło­ną­cych wło­sów i skóry. Już po chwi­li ko­bie­ta le­ża­ła mar­twa.

Do cho­le­ry ja­snej…!

Ris­sen­ka nie miała jed­nak czasu nad tym my­śleć, bo doj­rza­ła le­cą­cą z góry około czter­dzie­ści me­trów przed nią kap­su­łę, więc po­pę­dzi­ła na­przód. Kątem oka do­strze­gła, że ktoś bie­gnie obok i to dużo szyb­ciej od niej. Od­wró­ci­ła głowę. Tho­mas!

Pod­stęp­ny wy­płosz!

Wy­rwa­ła do przo­du i choć męż­czy­zna miał dłuż­sze oraz moc­niej­sze nogi, to nie ona zma­ga­ła się ze skut­ka­mi ubocz­ny­mi wstrzą­su elek­trycz­ne­go. Bie­gli więc łeb w łeb. Wciąż byli w ruchu, gdy kap­su­ła wy­lą­do­wa­ła zgrab­nie na śnie­gu.

W pew­nym mo­men­cie, gdy od ra­tun­ku dzie­li­ły ją za­le­d­wie metry, po­sta­no­wi­ła za­ry­zy­ko­wać – rzu­ci­ła się na­przód. Jed­nak­że Tho­mas wpadł na ten sam po­mysł. Oboje ucze­pi­li się go­rą­ce­go po­szy­cia kap­su­ły, jed­no­cze­śnie pró­bu­jąc do­stać się do środ­ka jak i wy­pchnąć prze­ciw­ni­ka.

– Zjeż­dżaj, nie­bie­ska! – wark­nął Ho­over, wkła­da­jąc jej palec do oka.

– Sam zjeż­dżaj! – od­krzyk­nę­ła Dea, tra­fia­jąc go pię­ścią.

Roz­pę­ta­ła się sza­mo­ta­ni­na w śnie­gu. Okła­da­li się na oślep, bo żadne nie miało moż­li­wo­ści uży­cia broni – Dea po­trze­bo­wa­ła dwóch rąk do wy­ko­rzy­sta­nia in­fo­od­bior­ni­ka, a Tho­mas wy­rzu­cił wcze­śniej miecz, aby szyb­ciej biec. Po­nie­waż oboje wciąż pró­bo­wa­li do­stać się do środ­ka kap­su­ły, wy­glą­da­ło to ko­micz­nie.

W końcu Dei udało się zdzie­lić Ho­ove­ra pię­ścią w twarz, a na­stęp­nie kop­nąć tam, gdzie nigdy nie po­win­no się kopać. Gdy ten zgiął się w śnie­gu, wy­ko­rzy­sta­ła mo­ment jego nie­dy­spo­no­wa­nia.

– Ris­sań­ski Ośro­dek Mię­dzy­pla­ne­tar­ny – wy­plu­ła szyb­ko do in­ter­ko­mu. Kom­pu­ter miał w pa­mię­ci wiele róż­nych nazw or­ga­ni­za­cji. Ko­niecz­ność po­da­nia jed­nej z nich miała chro­nić kap­su­łę przed uży­ciem przez tu­byl­ców.

In­ter­kom wydał ciche pik­nię­cie. Dea już miała otwo­rzyć drzwi, gdy po­czu­ła w ra­mie­niu ostry ból – to Tho­mas chwy­cił ją za krwa­wią­cą ranę. Krzyk­nę­ła z bólu, a póź­niej z wście­kło­ści, bo męż­czy­zna wy­rzu­cił ją kilka me­trów dalej i wy­lą­do­wa­ła twa­rzą pro­sto w śnie­gu. Po­czu­ła, jakby ktoś polał ją go­rą­cą wodą.

Na szczę­ście drzwi były cięż­kie. Ho­over po­trze­bo­wał czasu, aby je otwo­rzyć, bo w końcu przez ty­dzień leżał w łóżku tar­ga­ny in­fek­cją. Nie­ste­ty jed­nak nad­ra­biał to pa­lą­cą de­ter­mi­na­cją.

Dea le­ża­ła w śnie­gu, czuła bezsilność. Nie miała siły się pod­nieść.

– Nie mogę… Nie wsta­nę – szep­nę­ła. Za­ćmi­ło ją, ale ból nie na­le­żał do moc­nych. Po pro­stu zbyt dużo wy­da­rzy­ło się w krót­kim cza­sie – o wiele wię­cej, niż za­kła­da­ła.

– Co ty wy­pra­wiasz?! Pod­noś tyłek, fran­co.

Ko­bie­ta nigdy wcze­śniej nie sły­sza­ła, żeby Sib mówił w tak bez­dy­sku­syj­ny spo­sób.

– Nie wiesz, co prze­ży­łam… – od­po­wie­dzia­ła na skra­ju łez.

– Wiem, że jeśli nie od­le­cisz tą kap­su­łą to cię zje­dzą! Może bę­dziesz mieć na tyle szczę­ścia, aby naj­pierw ła­ska­wie cię za­bi­li.

– Co?

– Widzę przez ka­me­rę kap­su­ły, że twoi przy­ja­cie­le prze­gry­wa­ją, a tro­chę się wcze­śniej po­my­li­łem. To nie oni są ka­ni­ba­la­mi, a ich są­sie­dzi. Ma­gi­ków pew­nie zo­sta­wia­ją sobie na ko­la­cję.

Dea ob­ró­ci­ła głowę wbrew sobie i mo­men­tal­nie tego po­ża­ło­wa­ła. Mo­ski­tów było dwa razy wię­cej – po­zna­wa­ła ich po sto­sach cza­szek w rynsz­tun­ku. Bu­rzo­wa wal­czy­ła z trze­ma naraz, groź­nie wy­ma­chu­jąc la­bry­sem, Ro­gacz po­je­dyn­ko­wał się z przy­wód­czy­nią, za to Pika ni­g­dzie nie mogła doj­rzeć. Nie mar­twi­ła się jed­nak o nich. Mar­twi­ła się o sie­bie. Ris­se­ni tacy nie byli, acz­kol­wiek w tej chwi­li Dea nie po­tra­fi­ła przej­mo­wać się ni­czym innym, jak wła­snym ży­ciem.

Cho­le­ra…

Ze­bra­ła się w sobie, ode­tchnę­ła głę­bo­ko i ru­szy­ła. Wszyst­kie po­kła­dy ener­gii wło­ży­ła do skoku na Tho­ma­sa, który wła­śnie roz­warł drzwi. Nie miał na­pię­tych mię­śni i lekko stał na ziemi, dla­te­go Dei udało się za­chwiać męż­czy­zną. Ho­over prze­wró­cił się wraz z ko­bie­tą do środ­ka, ude­rza­jąc głową w me­ta­lo­we po­szy­cie. Stra­cił przy­tom­ność.

Dea upew­niw­szy się, że nie udaje, za­czę­ła przy­go­to­wy­wać kap­su­łę do lotu.

– No, no… Je­stem pod wra­że­niem – po­wie­dział kpią­co Sib. – Szko­da tylko, że masz tam tego go­ścia. Po­spraw­dza­łem tro­chę i z tego Ho­ove­ra jest nie­złe ziół­ko. Wy­obraź sobie, że Ziem­skie Przy­mie­rze wy­wa­li­ło go z za­ło­gą. Mieli już nigdy nie wró­cić.

Ris­sen­ka prze­rwa­ła wci­ska­nie kla­wi­szy.

– Czyli wy­buch ich stat­ku to nie był wy­pa­dek… To chyba lekka prze­sa­da.

Nie wie­dzia­ła, co my­śleć i szcze­rze mó­wiąc, wo­la­ła nie za­przą­tać sobie tym głowy. Skoro leżał w jej kap­su­le, mu­sia­ła le­cieć z nim albo w ogóle.

Po­now­nie za­ję­ła się przy­go­to­wy­wa­niem do lotu. Jesz­cze tylko parę ko­mend…

– Wiesz co, chyba wy­sła­łem ci ze­psu­tą kap­su­łę. Zaraz wy­buch­nie! – za­wo­łał Sib prze­sad­nie emo­cjo­nal­nym tonem, który do­brze znała. Znowu się wy­dur­niał.

– Ha, ha, ko­micz­ne. – Wy­cią­gnę­ła słu­chaw­kę z ucha i ci­snę­ła na pod­ło­gę. – O rany, od razu le­piej! – za­kpi­ła.

Wie­dzia­ła, że Sib wciąż może ją sły­szeć dzię­ki in­ter­ko­mo­wi na po­kła­dzie, ale na­praw­dę po­czu­ła się le­piej. Szcze­gól­nie, że chyba się ob­ra­ził, bo nic nie od­po­wie­dział.

– Start za trzy­dzie­ści… dwa­dzie­ścia dzie­więć… dwa­dzie­ścia osiem… – od­li­cza­ła WI.

Serce ska­ka­ło jej z ra­do­ści i chcia­ła od­tań­czyć ta­niec szczę­ścia, ale mu­sia­ła za­piąć sie­bie i Tho­ma­sa. Jed­nak gdy się od­wró­ci­ła, już nie leżał nie­przy­tom­ny. Tak wła­ści­wie – w ogóle go nie wi­dzia­ła.

Usły­sza­ła otwie­ra­ne drzwi kap­su­ły, lecz zanim zdą­ży­ła tam spoj­rzeć, Ho­over pod­niósł ją i znowu wy­rzu­cił w roz­pa­lo­ny śnieg.

– Co ty…! – krzyk­nę­ła, spadając.

Je­dy­nym, co pa­mię­ta­ła jesz­cze przed stra­ce­niem przy­tom­no­ści, był ogrom­ny wy­buch. W miej­scu kap­su­ły po­zo­stał tylko czar­ny pył i wy­pa­lo­ne miej­sce.

 

– Chyba nie żyje…

– Prze­cież dycha!

– To ma­gicz­ka, po­ra­dzi se. A teraz od­suń­ta się, ćwoki.

Dea sły­sza­ła głosy, które po­win­na móc usły­szeć już tylko we śnie albo we wspo­mnie­niach. Na pewno więc śpi. Tylko czemu było jej tak strasz­nie nie­wy­god­nie? Ris­sań­skie łóżka są mięk­kie jak puch…

Otwo­rzy­ła ostroż­nie oczy. Wpa­tru­ją­ce się w nią po­sta­cie zde­cy­do­wa­nie nie miały nie­bie­skiej skóry.

Cho­le­ra!…

– Żyje! – za­wo­łał ra­do­śnie Pik, sto­ją­cy naj­bli­żej.

– I tym razem mia­łem ja rację – za­grzmiał Ro­gacz, który sie­dział nie­opo­dal na becz­ce z fajką w dłoni. – Dług zo­stał spła­co­ny, jak po­win­no być. Wpierw, adept­ko, ura­to­wa­li­ście Obroń­cę, teraz Obroń­ca ura­to­wał was. – Wska­zał na męż­czy­znę, opie­ra­ją­ce­go się o ścia­nę ze skrzy­żo­wa­ny­mi ra­mio­na­mi. Włosy opa­dły mu na twarz, przy­kry­wa­jąc po­sęp­ny uśmiech. Wy­glą­dał tak źle, jak sama się czuła.

– My­śla­łam, że prze­gry­wa­li­ście…

– Gdzie tam! Te grzdy­le są do­brzy je­dy­nie w ry­pa­niu wła­snych matek – za­uwa­żył elf. – Mie­li­śmy wszyst­ko pod kon­tro­lą.

Bu­rzo­wa i Ro­gacz po­ki­wa­li zgod­nie gło­wa­mi. Obroń­ca jesz­cze bar­dziej się za­sę­pił.

– Co się z wami stało? – za­py­tał Pik.

Dea chcia­ła już coś wy­my­ślić, gdy uprze­dził ją Tho­mas.

– Adept­ka Za­wie­ru­cha wal­czy­ła z pa­ro­ma Mo­ski­ta­mi. Nie­ste­ty jedno… za­klę­cie… nie wy­szło. Od­cią­gną­łem ją od wy­bu­chu. – Głos męż­czy­zny brzmiał głu­cho.

Bu­rzo­wa fuk­nę­ła cicho.

– Ach. To stąd to wy­pa­lo­ne miej­sce w ziemi – rzekł gnom. – Rad je­stem, żeś przy­był w porę, Obroń­co. Ale nie wie­dzia­łem ja tego, iże za­klę­cia nie wy­cho­dzą.

– Nie wiem do­kład­nie, co się stało, ale któ­ryś Mo­skit za­blo­ko­wał jej magię. Chyba stra­ci­ła ją na dobre.

W po­ko­ju za­le­gła cisza. Je­dy­nie za­do­wo­lo­na or­czy­ca po­ki­wa­ła głową.

– Nie mar­tw­cie się, adept­ko – rzekł gnom, wi­dząc jej przy­gnę­bio­ną minę. – Mo­że­cie zo­stać tu, jak długo po­trze­bu­je­cie.  

– Win­ni­śmy dać jej ode­tchnąć – stwier­dzi­ła or­czy­ca, mie­rząc ją tro­skli­wym spoj­rze­niem.

Cała trój­ka za­czę­ła wy­cho­dzić z po­ko­ju wprost do gwar­nej sali, lecz przed­tem wraz z Ho­ove­rem po­pa­trzy­li sobie w oczy. Prze­ra­zi­ła ją roz­pacz, pły­ną­ca z jego spoj­rze­nia. Może i nie miała słu­chaw­ki, ale wciąż mogła na­pi­sać do Siba ko­rzy­sta­jąc z in­fo­od­bior­ni­ka. Zaraz wyśle mu wia­do­mość, jakim jest idio­tą i żeby tym razem wy­słał sta­tek, który nie wy­bu­cha!

Jak tylko za­mknę­ły się drzwi, unio­sła ramię. I wtem coś w niej pękło. Tho­mas miał rację – ko­niec z cza­ra­mi. In­fo­od­bior­nik był roz­bi­ty.

 

Po­wie­dzie­li jej, że Obroń­ca stoi na war­cie przed chatą. Do­brze wie­dzia­ła, że ni­cze­go nie pil­no­wał.

Sie­dział zgar­bio­ny na ka­mie­niu, opie­ra­jąc twarz na dło­niach. Wy­glą­dał na­praw­dę mi­zer­nie, ale jakoś się nie dzi­wi­ła. Okrop­nie tę­sk­ni­ła za domem, choć nie było jej do­pie­ro trzy dni. On prze­sie­dział tu czte­ry mie­sią­ce bez naj­mniej­szej na­dziei na po­wrót. Gdy taka się po­ja­wi­ła, ale do­słow­nie wy­bu­chła mu przed ocza­mi… Można się było za­ła­mać. Albo nawet ra­czej po­win­no.

Szcze­gól­nie, że in­fo­od­bior­ni­ki prze­sy­ła­ły funk­cje ży­cio­we no­szą­ce­go. Sid na pewno był pe­wien, że umar­ła. Dea nie miała żad­nej szan­sy wy­sła­nia mu wie­ści, że jest ina­czej.

– Prze­pra­szam – wy­stę­kał, gdy tylko się zbli­ży­ła.

– Ura­to­wa­łeś nam życie, Tho­mas – od­po­wie­dzia­ła cicho.

– Taa… Ale wcze­śniej za­cho­wa­łem się jak nie­zły dupek.

Opa­dła obok niego na trawę w miej­scu, gdzie śnieg wy­pa­ro­wał. Słoń­ce świe­ci­ło dużo sła­biej tego dnia.

– Nie szko­dzi.

Milczeli przez jakiś czas. Ciała zo­sta­ły za­bra­ne, ale zie­mia wciąż bar­wi­ła się czer­wie­nią.

– Ech… Ty nic nie wiesz – ode­zwał się po chwi­li. Od­wró­cił głowę, tak jakby nie mógł na nią pa­trzeć. – Gdyby nie ja, już dawno by­ła­byś w domu.

Prze­cze­sał włosy dło­nią.

– Nie przy­le­cia­łem tutaj z wła­snej woli.

– Mój kon­tro­ler po­wie­dział, że Przy­mie­rze cię wy­gna­ło.

Tho­mas nie był ani tro­chę zdzi­wio­ny, ale nie pod­jął wątku. Dea kon­ty­nu­owa­ła:

– Cho­ciaż nie wiem, dla­cze­go.

– Za­bi­łem kontr­ad­mi­ra­ła – od­po­wie­dział od razu.

Ko­bie­ta wy­trzesz­czy­ła oczy. Nie znała się za bar­dzo na lu­dziach, ale nie mogła sobie wy­obra­zić, żeby ja­ki­kol­wiek Ris­sen za­ata­ko­wał kogoś z rzą­dzą­cych. Mor­der­stwa nie le­ża­ły w ich na­tu­rze. Szyb­ko jed­nak przy­po­mnia­ła sobie o ko­bie­cie, którą pod­pa­li­ła żyw­cem. To był wy­pa­dek, ale gdy o tym my­śla­ła, nie czuła wy­rzu­tów su­mie­nia. Za­szo­ko­wa­ło ją to.

– Ra­to­wa­łem skórę. Ale czy fak­tycz­nie mu­sia­łem go zabić? Pew­nie mo­głem ro­ze­grać to ina­czej, jak i ty z tamtą la­sen­cją. Nie­zła sztucz­ka tak w ogóle. – Po­pa­trzył na nią z pew­nym po­dzi­wem. – Widzę jed­nak po tobie, że tego nie chcia­łaś. – Wes­tchnął. – Ale gdy do­cho­dzi do ta­kich sy­tu­acji, ra­czej nie myśli się o kon­se­kwen­cjach. Po pro­stu dzia­łasz.

Nie od­po­wie­dzia­ła. Nie była pewna, czy rze­czy­wi­ście wy­bra­ła wtedy funk­cję pod­pa­le­nia przez przy­pa­dek.

Może pod­świa­do­mie tego wła­śnie chcia­łam? Li­czy­ła się tylko kap­su­ła i nic wię­cej. Po pro­stu dzia­ła­łam.

– Jak po­wie­dzia­łem wcze­śniej: gdyby nie ja, już dawno by­ła­byś w domu. Bo wi­dzisz… Wąt­pię, żeby ge­nial­ni nie­bie­scy ba­da­cze wy­sła­li ze­psu­tą kap­su­łę. Nie mam po­ję­cia, kto to zro­bił – moi lu­dzie czy twoi – ale niech sko­nam, jeśli to był wy­pa­dek.

– Nie, tego na pewno nie zro­bi­li Ris­se­ni – szep­nę­ła, krę­cąc głową.

Ho­over spoj­rzał na nią z gorz­kim uśmie­chem. Wie­dzia­ła, co chce po­wie­dzieć, ale nie przyj­mo­wa­ła tego do wia­do­mo­ści. Za­miast tego spoj­rza­ła w dół. Po­zo­stał jej już tylko czar­ny kom­bi­ne­zon. Po­wi­nien być po­dziu­ra­wio­ny, ale miał funk­cję sa­mo­na­pra­wy. Nie miała ocho­ty go nigdy zdej­mo­wać, a jed­no­cze­śnie chcia­ła go rzu­cić w cho­le­rę. Za bar­dzo przy­po­mi­nał jej, jak szczę­śli­wa była za­kła­da­jąc ten strój.

– Gdy­bym wtedy w kap­su­le nie wy­rzu­ci­ła tej prze­klę­tej słu­chaw­ki…

– Nic by to nie zmie­ni­ło. No chyba, że by­ła­byś go­to­wa mnie zabić. Za żadne skar­by nie po­zwo­li­li­by mi opu­ścić tej pla­ne­ty. Teraz je­stem tego pe­wien.

Spoj­rza­ła na Tho­ma­sa i po raz pierw­szy fak­tycz­nie go po­ża­ło­wa­ła.

– Nie mo­gła­bym tego zro­bić. W końcu… Ura­to­wa­łeś mi życie – po­wie­dzia­ła z lek­kim uśmie­chem.

Męż­czy­zna od­wza­jem­nił za­rów­no spoj­rze­nie jak i uśmiech.

– Hej, naj­pierw ty ura­to­wa­łaś moje! – Trą­cił ją pię­ścią.

– Taa… Po­wiedz mi, dla­cze­go to zro­bi­łam? – za­kpi­ła.

Ho­over wy­raź­nie się roz­luź­nił, a Dea ob­ję­ła ko­la­na ra­mio­na­mi. Lato wy­raź­nie ustę­po­wa­ło, przy­naj­mniej dzi­siaj. Zo­ba­czy­ła wy­cho­dzą­cych z chaty Bu­rzo­wą i Pika, któ­rzy jak zwy­kle umac­nia­li przy­jaźń ra­czej nie­mi­ły­mi sło­wa­mi. Usły­sza­ła ro­ze­śmia­ną kom­pa­nię z gó­ru­ją­cym nad nimi Ro­ga­czem.

Nagle zdała sobie spra­wę, że kom­plet­nie nie ma po­ję­cia, która jest go­dzi­na. Gdzieś koło po­łu­dnia, ale wy­da­ło się to ja­kieś nie­waż­ne. Po raz pierw­szy w życiu nie wie­dzia­ła, czym ma się zająć. To było dobre uczu­cie. Orzeź­wia­ją­ce.

Ode­tchnę­ła. Do­pie­ro teraz do­strze­gła, jak czy­ste wdy­cha po­wie­trze.

– Ten ad­mi­rał chyba był bar­dzo ważny – za­uwa­ży­ła.

Ho­over ro­ze­śmiał się w od­po­wie­dzi tak mocno, że aż za­bra­kło mu po­wie­trza. Jego śmiech na­le­żał do tych za­raź­li­wych, więc i Dea po chwi­li trzy­ma­ła się za brzuch. Bu­rzo­wa i Pik, cho­ciaż stali da­le­ko, od­wró­ci­li się z py­ta­ją­co unie­sio­ny­mi brwia­mi.

– To był cho­ler­ny ad­mi­rał na­czel­nej floty! – za­wo­łał, wy­cie­ra­jąc łzę z ką­ci­ka oka.

– Nie gadaj!

– I było warto. Kawał był z niego skur­czy­sy­na.

Dea po­krę­ci­ła głową z uśmie­chem, któ­re­go nie po­tra­fi­ła po­wstrzy­mać. Może Sid wyśle tu kogoś, może nie. Jeśli tak, może przy­bę­dzie za kilka dni albo kilka lat. Jakoś nagle prze­sta­ła się tym przej­mo­wać, bo i tak nie mogła nic na to po­ra­dzić.

W sumie… Mogło być znacz­nie go­rzej.