Produkt

Skóra na przedramieniu sprzedawczyni była gładka, oliwkowa, z kilkoma idealnie rozłożonymi pieprzykami. Tworzyła znakomite tło dla jasnoniebieskiego hologramu zegarka rzutowanego z nadgarstka. Miejscami światło zdawało się przenikać skórę na wskroś, aż do mięśni… Obraz zamrugał krótko z upływem minuty.

Widząc to, sprzedawczyni wyrwała się z zamyślenia i z profesjonalnym uśmiechem uniosła oczy na klientkę. Ta przyglądała się nadal hologramowi z niepewnością malującą się na wychudłej twarzy.

– Sama nie wiem… – wyjęknęła. – Czy naprawdę myśli pani, że to dobry pomysł? W naszej sytuacji? – Rozpostarła bezradnie dłonie wskazując na obskurne, betonowe ściany z prefabrykatu. Nie miała wielu mebli. Poza syntetykami, które dorzucano do mieszkań, tylko wybielony słońcem fotel, zwinięty w rogu hamak, półkę, a na niej zdjęcia klientki i jej żony na nieistniejącej już plaży. Sprzedawczyni doskonale wiedziała kim była druga kobieta ze zdjęć. Gdzie były zrobione. I kiedy.

Zawsze przychodziła przygotowana.

– Zwłaszcza w waszej sytuacji, pani White – odparła ze stanowczym, lecz łagodnym naciskiem. – Rozumiem, że podobny wydatek może teraz wydawać się luksusem, ale nic bardziej mylnego. Gospodarka odbija się właśnie od dna, jeśli mogę to tak ująć. – Ostatnie słowa podkreśliła ciepłym uśmiechem z nutką zakłopotania. – Wszyscy potrzebujemy pewności. Poczucia stabilizacji. Chcemy móc spojrzeć na sprzedawcę i zobaczyć poprawę, lepsze jutro. Każdy detal ma znaczenie. Między nami właśnie tak dostałam tą pracę, dbając o detale – dodała pół-szeptem.

Klientka zareagowała nerwowym śmiechem. – Przepraszam. To brzmi bardzo… mądrze, ale chyba nie jest tak źle. W sensie, jest ciężko. Czasem bardzo. Ale nie widzę powodu, by udawać, że jest lepiej. Wszyscy tu przeszliśmy wiele. Ludzie rozumieją raczej, jak jest naprawdę, dlatego wspierają się nawzajem. Pozowanie z czymś takim nie ma… – Przerwał jej łagodny, elektroniczny plusk, gdy kobieta o oliwkowej skórze stuknęła w hologram zegarka.

Hmm… oh, najmocniej przepraszam. – Głos sprzedawczyni stał się bardziej neutralny, wyraz jej twarzy bliski znużenia. – Cieszę się, że pani społeczność wspiera się nawzajem. Tym niemniej obie wiemy, uchodźców będzie przybywać. Odległych, obcych ludzi, których zaufania nie wzbudzi byle kto. W dłuższej perspektywie ta… wspólnota tragedii zacznie się rozpadać. Niestety. – Smutek zabrzmiał teatralnie w jej głosie. – Tak to już jest. Silne emocje nie mogą łączyć ludzi w nieskończoność. Prędzej czy później będą potrzebować bardziej praktycznych powodów, by ufać sobie nawzajem.

Sprzedawczyni uważnie obserwowała reakcję klientki. Jej najmniejsze drgnienie wyglądało jak szamotanie zapędzonej w róg zwierzyny. Wzrok uciekał na boki, ale odbijał się od obskurnych ścianach i nieubłaganie wracał do usadowionej naprzeciwko kobiety. Do eleganckiego stroju, oliwkowej skóry, idealnych pieprzyków, wreszcie – projektora w nadgarstku. Po chwili spojrzenie klientki opadło na jej własne, kościste, spracowane dłonie. W desperacji zwróciła się do zdjęć na półce, gdzie napotkała uśmiechniętą, ukochaną twarz.

Kobieta z oliwkową skórą wyciągała już umowę.

***

Panie pożegnały się serdecznie, po czym sprzedawczyni ruszyła do domu. Jej mieszkanie wykonane było z prefabrykatów lepszej jakości, lecz wciąż daleko mu było do domów bogaczy. Miała ochotę natychmiast położyć się spać, ale znała procedurę. Jej ciało krzyczało, gdy zaczęła rozdzielać warstwy skóry i sztucznych mięśni. Czaszka niemal eksplodowała, kiedy siatka zewnętrznych nerwów zaczepiła o nierówność czepka. Wreszcie, wychudła, blada kobieta trzymała przed sobą kombinezon udający oliwkową skórę. Ręce trzęsły się jej ze zmęczenia i tak bardzo chciała rzucić go w kąt, ale znała procedurę.

Starannie nałożyła kombinezon na wieszak szkieletowy. Zanim zamknęła szafę stała przed nią chwilę łapiąc oddech. Jej wzrok skupił się na słowach wdrukowanych w skórę po prawej stornie mostka. Motto firmy – „Nasz klient to nasz produkt. A produkt jest najważniejszy”.