- Opowiadanie: Gekikara - Czarna muszelka

Czarna muszelka

Temu opowiadaniu patronuje Chris Rea, który dobrze wie, jak trudne bywają wyprawy nad polskie morze.

 

P.S.: W tym miejscu biję pokłony moim betującym.

Basement, Koimeoda, Krar, ND, Olciatka – dzięki Wam przede wszystkim za krytykę i kręcenie nosem przy pierwszym pomyśle, dzięki czemu zrobiłem jeden albo dwa, albo i ze trzy kroki wstecz.

Dyżurni:

Finkla, joseheim, beryl

Oceny

Czarna muszelka

Prawie dwie dekady nie widziałem morza i nie zamierzałem tego zmieniać.

Bałtyk i ja… mieliśmy za sobą przeszłość. Pierwsze dziesięć lat życia spędziłem w rybackiej wiosce, której nawet nie ma na mapach. Nieliczni turyści trafiali tam przypadkiem, kiedy nawigacja sprowadzała ich na niewłaściwą drogę gdzieś między Łebą a Kołobrzegiem, albo przyjeżdżali, by uciec przed światem.

Pewnego lata ojciec postanowił zabrać nas stamtąd, by po tym wszystkim zacząć życie od nowa. Nie pomyślałbym, że kiedykolwiek tam wrócę.

Jednak niektóre sprawy z przeszłości zawsze o sobie przypomną. Może minąć siedemnaście lat, a one nadal będą krążyć nad tobą, nawiedzać cię w snach, nie uciekniesz przed nimi, póki się nie dopełnią.

Nie sposób z tym walczyć.

 

***

 

W moim rodzinnym domu, w pokoju który pretendował do miana salonu, stała wysoka szafa z dębowego drewna. Była okropnie stara, a jej wnętrze pachniało naftaliną. Uwielbiałem się tam chować. Mogłem spędzić cały dzień w ukryciu, obserwując przez szczelinę między drzwiczkami szafy codzienne życie mojej rodziny. 

To było moje miejsce.

Rzecz jasna wszyscy wiedzieli, że tam przesiaduję – matka, ojciec, siostry, babka Anastazja, nawet nasz szary kocur. Czasem, w upalne dni, kiedy zostawałem sam z kotem wylegującym się na stole, wsłuchiwałem się, coraz bardziej senny, w dźwięki bliskiego morza i udawałem, że płynę oto ku nieznanym lądom albo że przez wąską szczelinę między drzwiami widzę nie wnętrze dziennego pokoju z wyjściem na kuchnię, tylko złote plaże rajskich wysp i wybrzeża fantastycznych krain, o których czytałem do poduszki.

Wyobrażałem sobie, że w szumie fal słyszę szepty morskich duchów, rozmowy podwodnych stworzeń i ukradkowy śmiech elfów.

W dziecięcych latach nasza wieś wydawała mi się rajem ze snu. Ale każdy sen, jeśli śnić go odpowiednio długo, w końcu zmienia się w koszmar.

 

***

 

Wszystko było mniejsze, niż zapamiętałem.

Ulice zmalały do rozmiarów uliczek, rzeka przepływająca opodal wsi okazała się być strumykiem, plaża – ledwie kilkumetrowej szerokości pasmem piasku. Nawet domy skarlały.

Wieś skurczyła się i wynędzniała, ale nic więcej nie uległo zmianie przez te siedemnaście lat. W pamięci odtwarzałem mapę tego miejsca, przypominałem sobie nazwiska kolejnych rodzin i imiona niegdysiejszych przyjaciół. Zdumiewała mnie ta stałość, całkiem jakby czas służył tu tylko za miarę rozpadu.

Zatrzymałem się przed ogrodzeniem niskiego budynku z niedbale połatanym dachem. Przywitało mnie ujadanie psów.

– Czego?! – Na podwórku pojawił się rudy, piegowaty mężczyzna w ubłoconych gumowcach i z widłami w rękach. Rozpoznałem go. Aż dziwne, że byłem w stanie to zrobić po tylu latach.

– Sławek? Sławek Balcerzak?

Chłop zmrużył oczy i zbliżył się do ogrodzenia.

– A ty kto? – wycedził przez zęby.

– Maciek Majher. Pamiętasz mnie?

Pamiętał.

Piętnaście minut później siedziałem w jego domu i piliśmy wódkę. To znaczy on pił, a ja udawałem, wypluwając alkohol do szklanki z napojem. Po kilku kolejkach już nawet nie musiałem udawać. Sławek wlewał w siebie kieliszek za kieliszkiem nie zwracając na mnie uwagi, spod obitego ceratą stołu wytoczyła się opróżniona już wcześniej półlitrówka, a ja zachodziłem w głowę, dlaczego przyjąłem jego zaproszenie. Chyba nie czułem się jeszcze gotów, by zrobić to, po co tu przyjechałem. 

– Aresztowali go… Mojego ojca… A nic nie zrobił! – Trzasnął pięścią w stół, kieliszki przewróciły się i zalały ceratę, ale Sławkowi już wszystko było obojętne. – Trzech gnojków zagi… zaginęło, znaleźli krew i kawałki ciała na polu i od razu powiedzieli: kombajn wciągnął. I na mojego ojca padło, bo on wtedy jeździł. Kurwy! A kombajn czysty, żadnej krwi. Mówią tamci: wysz… wyczyścił. Ta, kurwa mać! Ciekawe jak, hę? – Tu przerwał, by wydać z siebie głośne czknięcie. – Byłem tam, na polu… Widziałem… Krwi kupa, mięcha kupa, ale czy to ludzkie w ogóle? Mówią, że tak, ale kto by im wierzył, pies ich jebał! – Kolejna dawka alkoholu wylądowała w gardle Sławka, a ten skrzywił się i kaszlnął. – Policjanci mówią, że zwierzęta się do nich dobrały… He! Jakie zwierzęta?!… Coś ci powiem… Nie wierzyłem w żadne Złe… Ale mój ojczulek opowiadał, co się tu działo… Wiesz? Pamiętasz? Zaraz potem żeście się wyprowadzili.

– Nie – skłamałem, żeby o tym nie rozmawiać. Przeżyłem wtedy traumę i długie miesiące spędziłem na terapii, by do tego nie wracać.

– Nie? Może to i lepiej… – Chłop zamilkł, pokiwał głową, zdawało się, że przysnął, ale zaraz wrócił do wcześniejszego tematu. – Mojego ojca posądzają, że… hep… po pijaku kombajnem jeździł, a on nie pije już siedemnaście lat, odkąd z twem staruszkiem znalazł… no… tak, tak… A w ogóle co to za rodzice, co dzieci po nocy z domu wypuszczają? Kiedyś, to było kiedyś, ale teraz… hep…

Nie po raz pierwszy słyszałem o podobnej tragedii podczas żniw. Takie rzeczy zdarzały się, szczególnie w biednych, zapomnianych przez Boga okolicach jak ta.

Takie rzeczy zdarzały się, zwłaszcza tutaj, w tej wsi. I jeśli miało dojść do kolejnej tragedii, to właśnie wtedy, kiedy wróciłem.

– Współczuję. – Wstałem, poklepałem go po ramieniu w przyjacielskim geście, zamierzając wyjść czym prędzej, by nie słuchać o tutejszych problemach. Nie chciałem budzić dawno uśpionych wspomnień ani walczyć z demonami przeszłości. – Na mnie już pora.

Sławek kiwnął głową i, zataczając się na stołku, sięgnął ku już prawie pustej flaszce. 

– Wiesz so mówio… te dzieciaki… one… hep… słyszały głosy, jak ty kiedyś.

Jasne, pomyślałem, przecież nie mogło być inaczej.

Nie zamierzałem walczyć z demonami przeszłości, ale one czekały tu na mnie. Czuwały przez ten cały czas, nasłuchiwały i wypatrywały, gotowe do ataku.

 

***

 

Nie powinienem tu przyjeżdżać.

Sądziłem, że jeżeli załatwię sprawę w jeden dzień, to przeszłość mnie nie dopadnie – ale to tak nie działa, nie w takich miejscach. Tu wszyscy wiedzą o sobie wszystko, pamiętają najmniejszy szczegół zasłyszanej wieki temu historii i gotowi są ją wywlec pod byle pretekstem, zupełnie jakby to, co warte uwagi, już się wydarzyło, a teraźniejszość stanowiła tylko odbicie minionych dni.

Dzieci nie zginęły na polu dlatego, że rodzice nie zważali na to, gdzie są, ani dlatego, że rolnik koszący żyto od szóstej rano przysypiał za kierownicą kombajnu – to Złe je zabrało. To samo Złe, które skrzywdziło moją rodzinę, które kazało nam stąd uciekać i które próbowało wepchnąć mnie w psychozę.

Złe odpowiadało za wszelkie miejscowe nieszczęścia już od szesnastego wieku, kiedy trójka rybaków znalazła doskonałe łowiska i postanowiła wybudować swoje chaty w pobliżu, dając początek tej wsi.

Nic nie znaczyła nauka, zdrowy rozsądek i racjonalny osąd, tutaj wciąż gwizdanie pod wiatr sprowadzało sztorm, rozsypana sól zwiastowała nieszczęście, a skrzaty szczały do mleka. Kiedy byłem dzieckiem, widziałem magię w tym miejscu, ale teraz…

Ojciec, gdyby żył, nigdy nie pozwoliłby mi tu przyjechać.

Powinienem kogoś wysłać. Zapłacić agencji nieruchomości, by odwaliła za mnie całą robotę, albo w ogóle nie przyjmować tego spadku, albo przyjąć go, ale odpuścić sobie wizytę, pozwolić, żeby dom stał i niszczał ze wszystkimi innymi domami, wraz z całą zawartością.

Jednak nie mogłem, z jakiegoś powodu nie mogłem tego zrobić.

Musiałem zobaczyć tę cholerną szafę. Sprawdzić w jakim jest stanie i zabrać stąd albo porąbać na kawałki i spalić.

Inaczej sny nie dałyby mi spokoju.

 

***

 

Zawsze było tak samo.

Cichy, letni dzień, miarowy szum spokojnego morza, pusty salon i ja siedzący w szafie, zerkający przez szczelinę. Zaskrzypiały drzwi. Usłyszałem kroki na schodach, ale nikogo nie widziałem, bo ta część domu była ukryta za dębowymi drzwiami szafy.

Ciężkie kroki na trzeszczących drewnianych stopniach. Ktoś mozolnie wspinał się po nich na piętro. Musiał ważyć chyba z tonę, że robił przy tym aż taki hałas.

Dźwięk dzwonków zwisających w wejściu do pokoju dziewczyn dający znać, że ktoś otworzył drzwi.

I wrzask. Przeraźliwy wrzask Amelki, mojej młodszej siostry, niepodobny do żadnego innego dźwięku. To nie złość, to nie rozpacz ani ból, kiedy spadła z łóżka i nabiła sobie guza, tylko… coś dużo gorszego.

Dzień zmienił się w noc, a wrzask nie ustawał, ale nie mogłem nic zrobić. Już nie dziecko, już dorosły, wykrzykiwałem przekleństwa, biłem pięściami w drzwi, rzucałem się na nie całym ciałem, ale zamek trzymał mocno.

W jednej chwili wszystko ucichło. Nie słyszałem szumu fal, żadnych poskrzypywań, które lubił wydawać z siebie stary dom, ani nawet własnego oddechu. To było jeszcze gorsze.

Czułem, że coś się zbliża. Już nie próbowałem wydostać się z szafy, tylko stałem w jej środku jak sparaliżowany, wpatrując się w szczelinę między drzwiami, przez którą widziałem salon tonący w półmroku.

Coś pojawiło się w drzwiach kuchni. Podeszło bliżej, spojrzało na mnie przez szczelinę, wsunęło w nią palce i szarpnęło.

Zamek puścił.

W tym momencie zawsze się budziłem, podrywałem się z łóżka cały mokry od potu i próbowałem uspokoić oddech. W ustach czułem smak morskiej wody.

 

***

 

Ojciec przed siedemnastu laty pracował na jednym z kutrów Przebierzeńskich, jak wówczas co drugi mężczyzna stąd.

Teraz, kiedy szedłem wzdłuż brzegu, zbierając siły przed wizytą w tym, co zostało z rodzinnej kolebki majaczącej gdzieś na drugim końcu wsi, widziałem tylko wraki dawno niewykorzystywanych, zaciągniętych w zarośla łodzi, połamane maszty i butwiejące deski burt. Prześlizgnąłem się spojrzeniem po widnokręgu. Żadnych rybaków w trakcie połowu.

Przebierzeńscy mieszkali w największym domu we wsi. Część ich podwórza zajmował wielki ogród, gdzie bawiliśmy się w berka, kiedy tylko Robert, najmłodszy z rodziny, nas zapraszał. Nie robił tego często.

Obecnie dom i ogród były w równie opłakanym stanie co te porzucone kutry. Niegdyś starannie przycinane żywopłoty zdziczały i straciły kształt, farba odłaziła ze ścian domu, a okna na piętrze były zabite deskami.

To nie tylko kwestia wspomnień, w których wszystko jest większe, piękniejsze i bardziej radosne – wieś naprawdę popadała w ruinę.

Nie twierdzę, że mnie to obeszło. Czasy się zmieniają, a epoka miejsc takich jak to – małych, zacisznych wiosek w których lokalni przedsiębiorcy rozwijają swoje interesy – minęła jeszcze przed moim przyjściem na świat. Ostatnie lata ludzie żyli tu na kredyt i teraz nadeszła pora, by go spłacić.

Kolejny powód, by dziękować ojcu, że nas stąd zabrał.

Chociaż gdyby tego nie zrobił, może nie doszłoby do wypadku, może żylibyśmy wszyscy, a może żyliby wszyscy poza mną? Jednak prędzej czy później skończylibyśmy tak samo, trumna przy trumnie. Umarlibyśmy w tej przeklęte wiosce, nigdy nie zaznawszy życia. Bo nawet życie tutaj nie było życiem, a właśnie umieraniem, powolnym, nieuniknionym, bezbolesnym umieraniem, dopóki łaskawy los nie postanowi zakończyć tej udręki… Ogarnęła mnie fala czarnych myśli, widmo wszechogarniającego rozkładu odciskało się piętnem na umyśle. 

Wyciągnąłem paczkę cameli. Zapaliłem. Rozżarzony tytoń pachniał obietnicą ukojenia. Pozwoliłem, by dym chwycił mnie w duszne objęcia. Kilka głębokich wdechów pomogło wziąć się w garść.

Brama stała otworem, więc wszedłem na podwórze, minąłem ogród i odrzuciwszy w żwir niedopałek papierosa, zatrzymałem się przed domem Przebierzeńskich. Kilkustopniowe schody oddzielały mnie od drzwi, nim jednak zrobiłem pierwszy krok, ktoś uchylił okno przy wejściu, a z otworu wyłoniła się lufa wiatrówki.

– Spierdalaj! – przywitał mnie głos z wnętrza budynku.

Cofnąłem się o krok i uniosłem ręce na wysokość twarzy. Chyba widziałem zbyt wiele amerykańskich filmów.

Odruchowo skoczyłem w bok. Musiałem wyglądać jak prawdziwy pacan, kiedy tak wylądowałem na plecach i sprawdzałem, czy nie mam przypadkiem dziury w tułowiu. Przecież to nie był karabin, dostałbym śrutem i raczej bym nie zginął. Poza tym na pewno bym to poczuł.

– Robert? Nazywam się Maciek Maj…

Kolejny strzał.

– Spierdalaj, mówię! Bo następnym razem trafię w ciebie!

I co niby miałem zrobić? Uciekłem.

Nie wiem, dlaczego tam poszedłem. Może chciałem zaproponować Przebierzeńskim kupno domu po babce? Raczej nie, sądząc po tym, jak wyglądało ich podwórze, nie mieliby za co go kupić. Może chciałem się wytłumaczyć przed babką Roberta, czemu nie pojawiłem się na pogrzebie? W końcu ona i Anastazja były siostrami… Nie, nie czułem się tak związany z Przebierzeńskimi.

A może po prostu, po tylu latach, chciałem go przeprosić?

 

***

 

Stara szafa w dziennym pokoju, który pretendował do miana salonu, była moją ulubioną kryjówką. Gdy zostawałem sam w domu, wsłuchiwałem się w szum fal i wyobrażałem sobie, że słyszę w nim szept morskich duchów, chichot elfów i rozmowy wodnych stworzeń.

Robiłem tak dziesiątki razy. Aż w końcu zrozumiałem, że to nie moja wyobraźnia – że one naprawdę do mnie mówią.

Niezliczone głosy wołały mnie, zapraszały do zabawy, opowiadały historie o pogrążonym we śnie mieście z głębin. 

Czasem też podsuwały pomysły i nakłaniały do psot albo prosiły o przysługi.

Zamień w słoiku cukier na sól.

Zwiąż Agacie sznurówki na supeł.

Obserwuj z ukrycia starego Koselę.

Wrzuć meduzę do herbaty pani Dudzińskiej.

Rozciągnij żyłkę wędkarską między drzewami.

Podrzuć do płaszcza pana Bogusławskiego damską bieliznę.

Uchyl tylne drzwi w domu Karolaków.

Wejdź na drzewo przy stodole Filipowskich i nadpiłuj gałąź.

Wrzuć kota Suskich do wody.

Staraj się, by nikt ciebie nie zauważył.

Namów Robercika i chłopaków, żeby zagrać w podchody tam, gdzie Kosela rozstawia wnyki…

Robiłem to, czego chciały, bez rozterek i moralnych oporów, jak przystało na dziesięciolatka, który mgliście zdaje sobie sprawę z konsekwencji własnych uczynków, a głosy mówiły do mnie coraz częściej.

Zwykle nawet nie wiedziałem, jaki był skutek ich próśb, ale nie tym razem. Ukryty pośród krzewów jałowca patrzyłem, jak stalowe zęby ukrytej w trawie pułapki zaciskają się na stopie Roberta, pozbawiając go trzech palców. Jasiek, Krzysiek i Zibi też to widzieli. Nikt nie miał mi za złe.

Tragedie się zdarzają, a przecież dzieci to tylko dzieci. Złe ich tam zagnało, a tak w ogóle, to stary Kosela winien, kłusownik jeden i element skończony.

Tylko ja znałem prawdę.

 

***

 

Przed laty, w połowie drogi między domem Przebierzeńskich a naszym, znajdował się sklep noszący wdzięczną nazwę „U Haliny”. Mogliśmy tam kupić wszystko, od proszku do pieczenia po smar silikonowy. Istny hipermarket o powierzchni kilku metrów kwadratowych z własnym programem ratalnym prowadzonym przez ekspedientkę w zeszycie. 

Sklep nadal tam był. Nazwa, swoją drogą, też nie uległa zmianie. Nawet szyld pozostał ten sam, choć już mocno spłowiał. Przed sklepem stała ławeczka, nieodmiennie zajmowana przez wiejskich myślicieli, którzy jak nic w świecie kochali opowiadać, szczególnie o przeszłości i zwłaszcza o nie swojej. Dokładnie tak jak kiedyś.

– Młody Przebierzeński znów do ludzi strzela – rzucił jeden z nich siadając z naręczem tanich win, akurat gdy przechodziłem nieopodal. Przemknąłem spojrzeniem po ich twarzach. Nie wydawało się, by nowina wywołała w nich szczególne emocje.

Skręciłem do sklepu, uprzytomniwszy sobie, że męczy mnie pragnienie, tymczasem siedzący na ławce mężczyźni jeden po drugim otworzyli butelki i skosztowali siarczanowej ambrozji. Dwóch westchnęło, jeden, z wyrazem zadumy na twarzy, zapatrzył się na stado kołujących gołębi.

Ludzie tacy jak oni żyli innym tempem. W ich języku nie było słów pośpiech i przymus, nie zależało im na bogactwie, nie brali udziału w wyścigu. Byli jak alkoholowi święci, dla których liczyła się tylko ich pijacka komunia o smaku owocowej pulpy i spirytusu.

– Nie dziwota – odpowiedział pan Stasiek. Rozpoznałem go bez trudu, ale nie miałem zamiaru się przedstawiać. Przystanąłem za to przed wejściem, udając, że sprawdzam zawartość portfela, tymczasem on, zapatrzony w szyjkę butelki, dodał:

– Chłopina zrobił się nerwowy, bo ciągle go nachodzą te sępy, co chcą naszą ziemię wykupić. A teraz ta tragedia… on te dzieciaki znalazł… mało z nich zostało. Jednego syna miał tylko, jak oczko w głowie chował…

– Jak nie pił i nie bił dzieciaka – wtrącił najmłodszy z bywalców ławki. Ta twarz była dla mnie nowa. Przyjezdny?

– A ciebie ojciec nie bił jakżeś zasłużył?! – żachnął się pan Stasiek. – Sam dzieciaka wychowywał. A tera sam też na świecie został… Żal patrzeć co z Przebierzeńskich zostało. Kiedyś byli wielcy panowie, pamiętacie jak dwadzieścia lat temu Przebierzeński kuter za kutrem kupował, każdy pełne sieci wyciągał, tyle było ryb? A potem szlus! Jakby je co przepędziło. – Przerwał, żeby pociągnąć kolejny łyk wina.

– Nie musisz opowiadać, przeciem ja też u niego pracował – wtrącił się Miecio, niewiele młodszy od poprzednika. Zapisał się w mojej pamięci zupełnie inaczej. Ogolony, nienaganny, najlepszy rybak na kutrze, którym pływał ojciec. A przynajmniej zawsze tak mówił o Mieciu. – Wszędzie za tymi rybami goniliśmy, ale jakby ktoś na nas urok rzucił. Coraz mizerniejsze połowy były.

– I ludzie odchodzić zaczęli. Pierwszy był ten… Majher – dodał kolejny.

– Nie. On wcześniej odszedł. To w sumie zaraz potem się zaczęło jak się wyniósł, po tym jak mu się córka w morzu utopiła. Z Balcerzakiem ją znaleźli, a…

– Co się stało z jego żoną? Tego Przebierzeńskiego. Zmarła? – wtrąciłem się w rozmowę, by uciąć dyskusję nim padłyby słowa, których nie chciałem usłyszeć. Wystarczy, że i tak dręczyły mnie koszmary.

Prawie nie pamiętałem tamtego dnia, wyparłem ze świadomości to, co się wtedy wydarzyło, a po przeprowadzce nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Zbudowałem prawdziwą barierę wokół tych wspomnień i obawiałem się, że kilka przypadkiem zasłyszanych słów mogło zrobić w niej wyłom, a wtedy ona pęknie jak uszkodzona tama pod naporem wody. 

– Co? A, Andżelika. Do zakładu ją wzięli – odparł pan Stasiek.

– Zbzikowała znaczy się – uściślił Miecio.

– Ale mówiliście, że Przebierzeński sam syna wychowywał.

– Ano. – Pan Stasiek opróżnił butelkę i sięgnął po następną. – Jego żona zmysły postradała, ale już dawno. Kuba, syn ich znaczy się, ze trzy miesiące wtedy miał.

– Depresja poporodowa? – zapytałem, ale zaraz się poprawiłem. – Za to nie trafia się do psychiatryka… Próbowała się zabić? – To też nie trzymało się kupy.

– Gdzie tam! – zapiszczał pan Stasiek i machnął ręką. – Tutaj życie ciężkie, to i ludzie twarde, nie dla nas takie duperele. Wy, miastowe, to jak pączki w maśle siedzicie, mata te całe luksusy i wam od dobrobytu jakieś depresje do głowy przychodzą. Bez urazy, ma się rozumieć. Przebierzeńska po prostu rozum straciła.

Kiwnąłem głową na znak, że nie mam żalu.

– Razu jednego – wtrącił się Miecio – do dzieciaka wstała w nocy, bo płakał straszliwie. I podniosła się, patrzy, a tam przy kołysce widziadło jakieś czarne stoi. I widzi ona, że zjawa trzyma jej syna, a do łóżeczka podmieńca wkłada. Krzyknąć chciała, a tu ani odezwać się nie może ani ruszyć, a zjawa krwi jej synkowi upuszcza i podmieńca karmi. Wyczuć ją musiał stwór, bo odwraca się i jak jej w oczy spojrzy, pada ona w sen. Rano jak się zbudziła, to ją Przebierzeński przyłapał, jak dzieciaka poduszką chciała udusić.

– Wstyd głupoty powtarzać takie! – zbeształ go pan Stasiek.

– Przecie mówię tylko, co ludzie gadają. A ty co, Stasiek, myślisz, że tu żadne Złe swoich paluchów nie maczało?!

– Babskie gadanie!

– Taa, a jak żeś siedemnaście lat temu mówił…

Między mężczyznami rozgorzała dyskusja, a mnie rozbolała głowa i poczułem, że żołądek wywraca mi się na drugą stronę, więc wstałem i odszedłem chwiejnym krokiem, nie zważając na pytania o moje samopoczucie, na wyrazy troski ani spostrzeżenia, że stałem się trupioblady i może potrzeba mi sobie golnąć.

Nie miałem pojęcia, co się ze mną działo, ale wiedziałem, że już tego wystarczy. To miejsce, ci ludzie – to źle na mnie wpływało. Nie potrafiłem nawet uspokoić drżenia rąk na tyle, by zapalić papierosa. Szlag! 

Już czas, bardziej gotowy nie będę, pomyślałem, pora to zakończyć. Zniszczyć, spalić wszystko, szafę, dom, przeszłość, wyrzuty sumienia pogrzebać w popiele.

Może wtedy dam radę spokojnie zasnąć.

 

***

 

Byłem na miejscu.

Stanąłem w progu starego rodzinnego domu – kiedyś pomalowanego na biało, a teraz szarobrązowego i butwiejącego gdzieniegdzie – a wspomnienia ożywały.

Widziałem babkę przesiadującą na werandzie, siostry bawiące się na kocu pod jesionem, siebie biegającego z latawcem w wietrzne nadmorskie dni, kiedy jeszcze głosy ukryte w szumie morza nie stały się moją obsesją.

Zaciągnąłem się co sił w płucach. Spalany tytoń radośnie zaskwierczał. Wypuściłem z ust ostatni kłąb dymu, kiwnąłem głową, by dać sobie znak, że jestem gotów i włożyłem w zamek klucz, który dostałem od notariusza.

Stało się, wszedłem do środka. 

Kiedyś domowe pomieszczenia przepełniał zapach wędzonych ryb, ale teraz, gdy przekroczyłem próg drzwi, czułem jedynie kurz. Dom nie wyglądał jednak na opuszczony, raczej sprawiał wrażenie, jakby ktoś tylko wyszedł na jakiś czas – dosyć pospiesznie, sądząc po rozrzuconych w sieni szpargałach, przeciwdeszczowym płaszczu ciśniętym niedbale na taboret w korytarzu i elementach fajansowej zastawy wyjętej na kuchenny blat.

Przeszedłem do salonu, serce waliło mi w piersi jakbym spacerował nad przepaścią i spojrzał w dół.

Szafa była tam, gdzie kiedyś. Trochę zakurzona, ale ząb czasu nie zdołał jej nadgryźć. Poczułem się znów jak dzieciak. Podszedłem do niej i uchyliłem drzwi. W środku było pusto. Kiedyś wisiały tu stare babcine futra, kurtki, garnitur świętej pamięci dziadka Romana i inne ubrania nieużywane na co dzień lub mające już wartość czysto sentymentalną, tak jak i sama szafa.

Wiedziałem, że muszę ją zniszczyć.

Miałem plan, by odnaleźć w szopie na tyłach domu siekierę i porąbać ją, ułożyć drewno w ognisko i spalić na plaży, ale przedtem…

Sam nie wiem, co mną powodowało, kiedy otworzyłem drzwi na rozcież, wszedłem do środka i przymknąłem je, by tak jak kiedyś zerknąć przez szczelinę.

Zdławiłem w gardle krzyk, cofnąłem głowę i uderzyłem z hukiem o plecy szafy.

– Wiedziałam, że przyjedziesz – powiedziała zjawa. – Złe do złego ciągnie.

Duch babki zbliżał się. Usłyszałem skrzypienie schodów i odgłos kroków co najmniej kilku par nóg.

– Mieli mnie za wariatkę, wynieśli się do Warszawy, kiedy im tylko powiedziałam, że Złe ma nad tobą władzę. Kochali cię i co im z tego przyszło?

Na skraju pola widzenia mignęły mi sylwetki kilku osób, kobiet i mężczyzn. Co najmniej dwoje z nich miało broń. Po co ona duchom?

– Ty żyjesz – stwierdziłem, gdy zaskoczenie ustąpiło miejsca rozsądkowi. – Wiadomość o pogrzebie, testament, notariusz… Dlaczego to zrobiłaś? – zapytałem, uchylając drzwi szafy, pewien, że babka postradała zmysły. Razem z nią przyszło pięcioro ludzi. Dwie kobiety i trzej mężczyźni. Dwaj z nich trzymali strzelby i celowali do mnie. 

– Co ja zrobiłam? Coś ty zrobił, szatański pomiocie! Wiedziałam, że Złe w tobie mieszka, ale myślałam żeś nasza krew, wnuk mój, że to cię opuści… Dopiero kiedy usłyszałam, że Andżelika, miej ją Boże w opiece, oby rozum odzyskała, w nocy zobaczyła jak widmo piekielne jej dziecko podmienia, zrozumiałam, czym żeś naprawdę jest!

– Babciu, przecież to… – Jeden z mężczyzn strzelił w miejsce tuż nad moją głową. O dziwo plecy szafy wytrzymały. Kula utknęła w nich nie czyniąc większych szkód. 

– Milcz i słuchaj – zagroził strzelec. Przyjrzałem się mu wtedy i chociaż minęło tyle lat, a z chłopca stał się mężczyzną, rozpoznałem tę twarz. Do tego przenosił ciężar ciała na lewą stopę, bo u prawej brakowało mu palców. Nie miałem wątpliwości.

– Robert…

Kolejny strzał. Jeszcze bliżej głowy.

Cholera, wszyscy tu powariowali!

Grupa wieśniaków pod wodzą mojej stetryczałej babki bawiła się w sąd. Za co chcieli mnie zabić? Za kilka psikusów z dziecięcych lat?! Mimo to nie miałem wyjścia, musiałem uczestniczyć w tej parodii procesu, licząc na to, że jakoś z tego wybrnę. 

– Poczułam wtedy z wieczora, jakeś miał trzy miesiące, że jakie Złe po domu krąży – kontynuowała babka Anastazja – alem nie zajrzała do was, boście spali. Mogłam się domyślić. Wcześniej płakał żeś co noc, jak tylko ciemno się robiło, a potem ani razu nawet nie zakwiliłeś. Mogłam się domyślić, żeś nie jest moim wnukiem, tylko plugawym diabelskim nasieniem, i mogłam wtedy zadusić cię w kolebce! Teraz i ja mam wszystkich na sumieniu… ale z tym koniec!

Słuchałem oskarżycielskiej przemowy, myśląc o tym, co się ze mną stanie. Ci ludzie co do jednego wyglądali na szalonych, ale przecież nie mogli mnie ot tak zabić! To absurd! Trzeba być potworem, żeby po prostu zastrzelić bezbronnego, a oni, mimo wszystko, nie wyglądali na morderców. Nie zrobią tego, nie będą w stanie. Chyba, że…

– To wy ich zabiliście – wyrwało mi się z ust. – Tych trzech chłopców na polu… To były wasze dzieci!

– To nie były dzieci! – krzyknęła jedna z kobiet. Ją też rozpoznałem. Sylwia Filipowska. Przynajmniej tak kiedyś miała na nazwisko. – To podmieńcy! Jak ty! Teraz wiem, kto gałąź nadpiłował i przez kogo mój braciszek spadł i złamał kręgosłup! A oni… Mój syn… Mój Stasio… on też robił takie rzeczy… – Kobieta wpadła w szloch, a stojący obok niej facet opuścił broń i objął ją ramieniem.

– To wszystko zrobił podmieniec, nie nasz syn. Wiesz o tym – powiedział do niej.

Już tylko jedna strzelba była wycelowana we mnie. Jeśli i Robert się rozproszy, może będę miał szansę uciec.

– Wyznasz swoje winy, pomiocie? – zapytała babka Anastazja, a jej oczy błyszczały w manii. – Skrzywdziłeś rodziny każdego z tu obecnych, naznaczyłeś je złem i Złe do nich przyszło. Zabiłeś własną siostrę, kiedy byłeś jeszcze dzieckiem…

– Amelka się utopiła! – krzyknąłem i już chciałem się wyrwać w stronę babki, kiedy Robert i ten drugi stanęli między nami kierując lufy broni prosto ku mojej twarzy.

To tyle z ucieczki, brawo Maciek, pomyślałem, kiedyś lubiłeś przesiadywać w tej szafie, a teraz będzie ci ona trumną.

Babka sięgnęła do kieszeni, wyciągnęła z niej gładką, lito czarną muszlę i cisnęła mi ją pod nogi.

– To rozpoznajesz? Znalazłam ją tamtego dnia pod poduszką twojej siostry. A te… – z drugiej kieszeni wydobyła jeszcze trzy takie muszle i rzuciła tam, gdzie poprzednią – …były pod poduszkami rodzeństwa… nie, nie rodzeństwa. Pod poduszkami prawdziwych dzieci tych biedaków. Znów chcieliście to zrobić! Ale ja wiedziałam, wiedziałam, że Złe powróci. I tym razem nie pozwoliłam wam na to!

Było źle. Bardzo źle.

Dlaczego w ogóle tu przyjechałem?

Powinienem kogoś wysłać. Zapłacić agencji nieruchomości, by odwaliła za mnie całą robotę, albo w ogóle nie przyjmować tego spadku, albo przyjąć go, ale odpuścić sobie wizytę, pozwolić, żeby dom stał i niszczał razem ze wszystkimi innymi. Szalona babka sczezłaby gdzieś pod mostem, bezdomna, bez pomocy, bo przecież oficjalnie już nie żyła. Jak jej w ogóle udało się upozorować własną śmierć?

Czy to ważne? Twoja będzie jak najbardziej realna, jeśli czegoś nie zrobisz, zganiłem się w myślach.

– Byłem wtedy dzieckiem – wyjęczałem. – Na Boga, byłem dzieckiem! Nie pamiętam, co się wtedy stało! Psociłem, to prawda, ale nie chciałem nikogo skrzywdzić… I nie zabiłem własnej siostry!

– Byłeś dzieckiem, tak? – Anastazja zbliżała się do mnie, coraz lepiej widziałem jej rozoraną zmarszczkami i pokrytą plamami wątrobowymi twarz, łysiejącą głowę, przerośnięte uszy, pokrytą brodawkami szyję. Była okropnie stara, a jednocześnie miała w sobie nieprzebrane pokłady wigoru. To zemsta dawała jej siłę. – A teraz, kiedy jesteś dorosły, nie skrzywdziłeś nikogo?

– Nie, przysięgam, nie zrobiłem nic…

– A gdzie jest twój ojciec, a mój ukochany syn, gdzie jest twoja matka i druga siostra. Gdzie oni są?

– Przecież zginęli w wypadku, kiedy miałem osiemnaście lat! Ja wtedy…

– Zostałeś w domu – dokończyła za mnie, mrużąc oczy. – Wszyscy wyjechali, a ty zostałeś. Dlaczego? Powiedz mi, dlaczego zostałeś? Powiedz, że to był przypadek… Powiedz i jeśli ci uwierzę, to może, może, może cię uwolnię. 

– Ale jak to?! Myśmy własne dzieci…!

– To nie były nasze dzieci!

– Przecież i tak go nie wypuścimy!

To ten moment!

Dwie matki, trzech rybaków i obłąkana starowina to nie była grupa żołnierzy, wystarczyło jedno nieopatrznie rzucone słowo, by w emocjach zaczęli się przekrzykiwać, dając mi (marną, bo marną, ale jedyną) okazję ucieczki.

Dlaczego więc zamiast ruszać, wracałem pamięcią do tamtego dnia, kiedy mieliśmy wybrać się na weekend do Szczyrku, a ja w ostatniej chwili uparłem się, by nie jechać. Czemu to zrobiłem? Źle się wtedy czułem? Miałem sprawy? Czy może głosy, ledwie słyszalne szepty niesione wiatrem aż z dalekiego Wybrzeża, podpowiedziały mi, by nie wsiadać do samochodu?

Wydawało mi się, że one zniknęły, gdy stąd uciekliśmy. Że to ta stara szafa… a jeśli to nie w niej tkwił problem?

Dlaczego tu przyjechałem? Dlaczego odwiedziłem Balcerzaka, dlaczego poszedłem do Przebierzeńskiego, dlaczego wszedłem do tej cholernej szafy? Czy to byłem ja, czy…

– Spokój! – zaskrzeczała babka Anastazja. – Nie pozwolę pomiotowi diabelnemu uciec! Chciałam tylko, żeby się przyznał! Żeby powiedział! No, powiedz! Powiedz to!

Staruszka wyszarpnęła strzelbę Robertowi i przyłożyła kolbę do ramienia. Próbowała uspokoić drżenie ręki i wiedziałem, że gdy tylko to zrobi, wystrzeli, ale zamiast się bać, zamiast prosić o litość albo kłamać, by jakoś się wywinąć, wpatrywałem się tylko w głęboką czerń rozrzuconych muszli.

Były niespotykane. Nigdzie nie widziałem takich.

Chociaż nie, to nieprawda… miałem kiedyś taką, znalazłem ją… ją…

Szybkim spojrzeniem obrzuciłem oprawców, ale już nie czułem się zwierzyną. Teraz byłem myśliwym. Jednym ruchem zgarnąłem muszle z podłogi, ścisnąłem je w pięści. Słowa przyszły do mnie same.

Ph’nglui mglw’nafh Cthulhu R’lyeh wgah’nagl fhtagn! – wyrecytowałem, a potem schowałem się w szafie i zacisnąłem powieki.

 

***

 

Zawsze było tak samo.

Cichy, letni dzień, miarowy szum spokojnego morza, pusty salon i ja siedzący w szafie, zerkający przez szczelinę. Potem odgłos ciężkich kroków, uchylone drzwi do pokoju dziewczyn i krzyk Amelki, i ja, już dorosły, próbujący wydostać się z zamkniętej szafy, i to coś zbliżające się do niej, szarpiące drzwi, póki nie wyłamało zamka. Zawsze ten sam koniec.

Prawie zawsze.

Raz było inaczej.

Raz, nim uderzenie adrenaliny wyrywało mnie ze snu, zdążyłem dojrzeć oblicze potwora, który porwał Amelkę.

Raz udało mi się go rozpoznać.

Potwór miał moją twarz.

 

***

 

Powietrze pachniało solą, a w ustach czułem smak morskiej wody.

Zdawało mi się, że zamknąłem oczy ledwie na chwilę, na dwa, może trzy uderzenia serca. Ale kiedy zebrałem się na odwagę, by zerknąć na zewnątrz, zauważyłem, że nastała już noc, a pokój kiedyś pretendujący do miana salonu tonął w półmroku, oświetlany przez niewielką, stojącą w kącie lampę.

W domu panowała cisza, słyszałem tylko szum bliskiego morza. Czyżby odeszli? Zostawili mnie? Zniknęli? Uchyliłem drzwi szafy, by zobaczyć więcej.

Byli tam.

Czterej przybysze z pogrążonego w odwiecznym śnie podwodnego miasta R’lyeh. Ich sylwetki z grubsza przypominały ludzkie.

Nie mieli twarzy tylko kłębowiska pozostających w ciągłym ruchu macek, wyrastających z czegoś, co musiało być głową. Nie widziałem ust ani uszu, ani nosów, jedynie parę czarnych, okrągłych ślepi u każdego z nich. Chude ręce zakończone błoniastymi dłońmi o groteskowo długich pazurach, niezgrabne nogi kończące się płetwiastymi stopami uzbrojonymi w szpony. Nosili na sobie coś na podobieństwo ubrań wykonanych z wodorostów, muszli i pancerzy skorupiaków.

Stali nad zwłokami.

Babka Anastazja, Robert, Sylwia, jej mąż i druga para tutejszych dzieciobójców, oni wszyscy leżeli na podłodze martwi.

Ten widok mnie uspokajał.

Cahf ah nafl mglw'nafh hh' ahor syha'h ah'legeth – przemówił jeden z przybyszy. Słowa brzmiały jak grad uderzający o blachę i paznokcie przeciągane po tablicy. Taka mowa mogła powstać tylko w świecie pozbawionym ciepła, słońca i gwiazd, w głębinach, gdzie nie docierało światło z powierzchni.

Jej dźwięk mnie uspokajał.

Teraz już wszystko rozumiałem.

Niektóre sprawy zawsze o sobie przypomną. Może minąć siedemnaście lat, a one nadal będą krążyć nad tobą, nawiedzać się w snach, nie uciekniesz przed nimi, póki się nie dopełnią. Nie sposób z tym walczyć.

Wyszedłem z szafy, delikatnie zamykając za sobą drzwi i odpowiedziałem:

Ng llll or'azath syha'hnahh n'ghftephai n'gha ahornah ah'mglw'nafh. 

Każdy kolejny krok wydawał mi się trudniejszy, jakbym powoli zapominał jak należy chodzić. Chrzęściło mi w stawach, ból dawał o sobie znać, z ledwością podnosiłem stopy, kiedy dostrzegłem, że zmieniają swój kształt, jakby coś wykręcało je i rozpychało od środka. Spojrzałem na ręce. W miejscu paznokci wyrosły mi pazury.

Dotknąłem policzka. Coś poruszało się pod skórą.

Kiedy otworzyłem usta, wysunęły się z nich macki próbujące objąć moją głowę. Ślizgały się po twarzy, ściskały policzki, nachodziły na oczy.

Drapałem pazurami czoło, barki, ręce, tułów. Zalewała mnie krew, a skóra odchodziła całymi płatami, ale trwało to długo, okropnie długo, więc przybysze postanowili mi pomóc.

Razem zerwaliśmy ze mnie ostatnie fragmenty człowieka.

 

***

 

Teraz, kiedy jestem w R’lyeh, blisko tego, który wyśnił nas wszystkich, naprawdę czuję, że wróciłem do domu. W mojej duszy gości spokój, a przeszłość już nie dręczy mnie jak uporczywa mucha.

Teraz, kiedy jestem w R’lyeh, blisko tego, który wyśnił nas wszystkich, już rozumiem, że to, co się wydarzyło, było jego próbą porozumienia się z żyjącymi na powierzchni.

I już wiem, co on chce im powiedzieć.

Ile to już minęło lat, odkąd razem z moimi braćmi zanurzyłem się w morską toń? Nie sposób mi to określić. W R’lyeh czas upływa inaczej.

W domu, w którym spędziłem pierwsze lata i ostatnie godziny jako człowiek, mieszka teraz nowa rodzina. Para z dwójką dzieci. Dziewczynka sześć lat, syn ledwie trzy miesiące.

Odwiedziłem ich niedawno, w czasie ostatniego sztormu.

Jestem pewien, że wychowają chłopca jak własne dziecko. Nawet się nie zorientują.

Stara szafa nadal stoi w dziennym pokoju. Zostawili ją, bo to ponoć antyk. Niedługo znów wypełni ją szept niesiony szumem morza, ale tym razem to ja będę szeptał.

Znalazłem już czarną muszlę. Dam ją chłopcu, kiedy przyjdzie pora, by wyznaczył ofiarę za swoje Wstąpienie.

Nie mogę się doczekać.

Koniec

Komentarze

Hej Geki,

 

bardzo dobra historia ;) Udało Ci się tchnąć w Lovecrafta nieco klimatu polskiej wsi, a także opowiedzieć swoją historię, tak podobną i tak inną od Cthulu, Zgrozy czy innych znanych tekstów.

To naprawdę jeden z lepszych tekstów, które ostatnio czytałem tutaj, chylę czoła ;) Piórkowałbym… A na razie bibliotekuję.

 

Jeszcze kilka uwag do tekstu (kto Ci tę betę robił? :P)

 

opóźniona już wcześniej półlitrówka

“Opróżniona”. No chyba, że się spóźniła na imprezę, to przepraszam ;)

 

wysunęło w nią palce i szarpnęło.

“Wsunęło” nie lepiej?

 

gdzie graliśmy w berka

“Bawiliśmy się”.

 

Istny hipermarket o powierzchni kilku metrów kwadratowych z własnym programem ratalnym prowadzonym przez ekspedientkę w zeszycie. 

Byli jak alkoholowi święci, dla których liczyła się tylko ich pijacka komunia o smaku owocowej pulpy i spirytusu.

Perełki te zdania, naprawdę mi się podobają :)

 

z moimi braćmi zanurzyłem się morską toń?

“W morską”.

 

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

Hejka, Geki. 

No moją opinię już zdążyłeś poznać, ale komentuję tekst również i tutaj, bo przypadł mi do gustu. No horror w końcu, co nie? Ale taki nadrabiający klimatem, atmosferą grozy niż hektolitrami krwi i krzywymi mordami spod łóżka – czyli okej. 

Narzekałem na tę zaimkozę, no ale zawsze wypada się do czegoś przywalić, spoko. 

Niezmiernie mnie cieszy, że słowa “groteskowy”, czy “plugawy” pojawiły się w tekście, bo bez tego za nic w świecie nie poczułbym Lovecrafta, a tak to już +10 do Lovecraftości. 

Tekst nie najkrótszy, ale za to wciągnął i to było najważniejsze. 

No i poślę klika w odmęty bibliotecznego wątku. 

Pozdro! 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Naprawdę fajne. :-) Najbardziej podoba mi się narracja, to jak ten tekst napisałeś. Wciąga. Nie poczułam liczby znaków, a nadmorskie klimaty zawsze na propsie.

Dla mnie bardzo dobry mix, różnych pomysłów (jeden z nich jest mim ulubionym motywem), spójny.

Skarżę. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

BasementKey 

bardzo dobra historia ;) Udało Ci się tchnąć w Lovecrafta nieco klimatu polskiej wsi, a także opowiedzieć swoją historię, tak podobną i tak inną od CthuluZgrozy czy innych znanych tekstów.

Tekst rodził się w bólach, zresztą widziałeś pierwszą wersje, w której fabuła była zupełnie inna. :)

 

To naprawdę jeden z lepszych tekstów, które ostatnio czytałem tutaj, chylę czoła ;) Piórkowałbym…

Czyli warto było się natrudzić.

 

Jeszcze kilka uwag do tekstu (kto Ci tę betę robił? :P)

No ja nie wiem właśnie. :P

W sumie tak jest z każdym tekstem. Można by było go przerabiać i przerabiać, i przerabiać, i zawsze coś się znajdzie. 

 

NearDeath

 

No moją opinię już zdążyłeś poznać, ale komentuję tekst również i tutaj, bo przypadł mi do gustu. No horror w końcu, co nie? Ale taki nadrabiający klimatem, atmosferą grozy niż hektolitrami krwi i krzywymi mordami spod łóżka – czyli okej. 

Szczerze, wole opisywać bohatera palącego papierosa, niż powyrywane kończyny, to ulga, że w horrorze się sprawdziłem. :)

 

Narzekałem na tę zaimkozę, no ale zawsze wypada się do czegoś przywalić, spoko. 

Dzieki tobie tekst jest porządnie odzaimkowany. Zawsze można było by użyć ich mniej, ale zastosowane wtedy łamańce językowe byłyby nieprzyjemne w czytaniu.

 

Asylum

 

Najbardziej podoba mi się narracja, to jak ten tekst napisałeś. Wciąga. Nie poczułam liczby znaków, a nadmorskie klimaty zawsze na propsie.

Jako zwolennik prostej narracji, miałem obawy, czy niektóre zdanie nie są zbyt wydumane, więc mogę odetchnąć z ulgą. :)

 

Dla mnie bardzo dobry mix, różnych pomysłów (jeden z nich jest mim ulubionym motywem), spójny.

A który? Chyba, że odpowiedź zawierałaby spoiler, wtedy nie pisz. :P

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Zawierałby spojler, więc chyba już wiesz, który! :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Geki, wiesz, że to jest dobre. 

Dobre, bo działa na wyobraźnie, bo buduje napięcie, jest klimat i wszystko, co ma być, żeby tekst wciągnął i poruszył. Udało Ci się zbudować nastrój horroru i mnie przestraszyć, unikając kiczowatych kliszy – a wiesz, jak jestem na to wyczulona ;) Zamiast nich sięgasz po ciekawe elementy, którym nadajesz znaczenie magiczno-symboliczne, jak ta szafa czy czarna muszla. 

Bardzo podoba mi się też sam motyw morza i nadmorskiego – na pierwszy rzut oka – sennego życia. Jest trochę melancholijnie, a równocześnie z każdego zdania czuć czyhającą tam gdzieś grozę, która zaraz wyskoczy na czytelnika z pozornie ładnego, spokojnego krajobrazu.

Dobrze balansujesz też pomiędzy scenami cięższymi (straszne wspomnienia, ukrywanie się w szafie, “psoty” podpowiadane przez Złe), a humorem (rozmowy pijaczków), dzięki czemu tekst czyta się dobrze, bez nadmiernego przytłoczenia, ani nudy. 

Jedyne co gdzieś mnie nie porywa, to sama potworzastość lovecraftowa, to chyba jednak nie są moje klimaty. Ale Ty opisałeś przedwiecznych i kwestię podmieńców tak ciekawie, że przekonało nawet i mnie. Miał być czep, a wyszedł komplement, no tak. A jak. To tak w moim stylu. 

 

No i oczywiście moje ulubione zdania na koniec, a wiesz, że było i więcej takich smaczków ;) 

 

Wszystko było mniejsze, niż zapamiętałem.

Ulice zmalały do rozmiarów uliczek, rzeka przepływająca opodal wsi okazała się być strumykiem, plaża – ledwie kilku metrowej szerokości pasmem piasku. Nawet domy skarlały.

Przed sklepem stała ławeczka, nieodmiennie zajmowana przez wiejskich myślicieli, którzy jak nic w świecie kochali opowiadać, szczególnie o przeszłości i zwłaszcza o nie swojej.

 

Byli jak alkoholowi święci, dla których liczyła się tylko ich pijacka komunia o smaku owocowej pulpy i spirytusu.

 

Dziękuję jeszcze raz za cierpliwe słuchanie moich uwag i wszystkie rozmowy – co się przydało to się cieszę, a co nie, to i tak nasze :D Naprawdę fajnie było widzieć jak ten tekst ewoluuje. 

 

Powodzenia, bardzo trzymam kciuki w konkursie! 

Dziękuję jeszcze raz za cierpliwe słuchanie moich uwag i wszystkie rozmowy – co się przydało to się cieszę, a co nie, to i tak nasze :D

Hehe, no nabić sto komentarzy w becie to nie w kij dmuchał :D

Che mi sento di morir

Ej to brzmi jakbym tylko ja była za to odpowiedzialna! Jesteś współwinny tej sety ;P 

Oczywiście. I było bardzo miło, już nie mogę się doczekać kolejnych takich rozmów :)

Che mi sento di morir

:))) 

(Geki, wybaczy jak mu tu też setę nastukamy, nie? ;D

 

Setkę pewnie tak, ale dwie? :P

Che mi sento di morir

Geki, wiesz, że to jest dobre. 

No, to się okaże, jak sobie poradzi konkursowo i portalowo. :) 

 

Bardzo podoba mi się też sam motyw morza i nadmorskiego – na pierwszy rzut oka – sennego życia. Jest trochę melancholijnie, a równocześnie z każdego zdania czuć czyhającą tam gdzieś grozę, która zaraz wyskoczy na czytelnika z pozornie ładnego, spokojnego krajobrazu.

Ostatnio coś taka melancholia jesienna w moich tekstach przebija, ale cieszę się, że tym razem udało się tę melancholię urozmaicić. 

 

Dziękuję jeszcze raz za cierpliwe słuchanie moich uwag i wszystkie rozmowy – co się przydało to się cieszę, a co nie, to i tak nasze :D Naprawdę fajnie było widzieć jak ten tekst ewoluuje. 

Bez tego nie wyrzuciłbym prawie całej pierwszej wersji do kosza, ani nie zmóżdżyl się nad nowym pomysłem na fabułę, co tylko pokazuje, że warto betowac a czasem i warto napisać tekst od nowa. 

 

Hehe, no nabić sto komentarzy w becie to nie w kij dmuchał 

Z czego połowa o tym, z czym się tytuł kojarzy. :P

Dobra, sio z tym spamem do bety! 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Bardzo przyjemna i udana opowieść. Poukładana jak należy, klimatyczna, iście nadmorska ;).

I atmosfera jak trzeba, i język, no i nawiązania do Mistrza też.

Podobało się.

Ostatni wymagany klik :)

Zwrócić piórko Sowom i Skowronkom z Keplera!

Bardzo lubię takie opowiadania, groza na polskiej wsi, sentymentalna wycieczka do przeszłości. Jest klimat i językowo bardzo przyjemnie mi się czytało. Lovecraft dobrze tu pasuje, bo odhaczasz klasyczne wątki jak widmo złego wiszące nad całą lokalną społecznością.

rrybaku, dziękuję za bibliotecznego klika i słowa uznania. :) 

 

Redil, założeniem konkursu było nawiązanie do Lovecrafta, więc na pewnym poziomie cały pomysł, miejsce alcji, atmosfera, do niego nawiązuje. Przy tym, mam nadzieję, tekst nie stał się kalką, głównie dzięki Koi, która zbombardowała pierwszy mój pomysł na opko i zmusiła tym samym do napisania nowego. :P

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

głównie dzięki Koi, która zbombardowała pierwszy mój pomysł na opko i zmusiła tym samym do napisania nowego. :P

→ zb…zb…zbombardowałam? :O Ja taka pacyfistka jestem! Ale efekt jest na plus, więc to chyba dobrze :D 

Bardzo dobry tekst. Chylę czoła.

 

Inspiracja Lovecraftem widoczna, choć raczej powierzchowna. Tekst wykorzystuje typowe dla prozy Amerykanina rekwizyty, ale gdyby zastąpić mackowate potwory elfami, wampirami czy strzygami, niewiele by to zmieniło. Twoje potwory są w oczywisty sposób zbyt ludzkie, by mogły naprawdę wystąpić u Lovecrafta. Powiedziałbym, że motyw konkursowy został tu raczej dosztukowany, niż że stanowi centralny koncept tekstu. 

 

Fabularnie jest w porządku. Opowieść poprowadzona sprawnie, niezbyt szybko, ale też bez dłużyzn. Poprawnie zbudowany nastrój. Historia jest względnie spójna, końcowy twist zaskakujący, ale logiczny (dla wartości “logiki” wyznaczanej przez konwencję) – choć po lekturze zostało mi w głowie kilka pytań. Finał może odrobinę zbyt pośpieszny, zbyt “łatwy” – tworzysz bardzo napiętą sytuację ,z której bohater wykaraskał się w zasadzie ot tak – ale nie zmazuje to dobrego wrażenia z lektury. Ogólnie nie mogę powiedzieć, żebyś uwiódł mnie opisywana tu historią, żeby porwała mnie tajemnica. Ale to nie one są główną siłą tego opowiadania.

 

Postacie zarysowane oszczędnie, acz wyraziście, obdarzone cechami charakterystycznymi. Zdecydowanie ożywiają tekst, stanowią jedną z jego najmocniejszych stron.

 

Językowo bardzo dobrze. Tu i ówdzie się potknąłem, ale to były same drobiazgi. Opisy czytało się gładko, malowany przez ciebie obraz zapadłej, niszczejącej wioski zasługuje na wielkie uznanie. To umierające, wyniszczone miejsce robi ogromne wrażenie – tak swoim realizmem, jak uczuciami, jakie budzi zarówno w bohaterze, jak czytelniku.

 

Bardzo dobry tekst. Historia porządna, choć bez fajerwerków, za to postacie i opisy – pierwsza klasa.

 

Ze szczegółów moje mam tylko jeden drobiazg:

Ale każdy sen, jeśli śnić go odpowiednio długo, w końcu zmienia się w koszmar.

Pamiętam to zdanie lub bardzo podobne z Sapkowskiego. Nie jest to typowy czep, ale potknąłem się podczas lektury. 

Niestety, nie podobało mi się. 

Po pierwsze, tekst jest wyrównany do lewej, a nie wyjustowany, więc czyta się go fatalnie. 

Po drugie, co chyba przeszkadzało mi najbardziej, bohaterowie są moim zdaniem tekturowi, nie mają żadnych cech, które odróżniałyby ich od siebie. Protagonista charakteryzuje się w zasadzie tylko tym, że opętał go Ktulu, ale inne dzieciaki też były opętane, więc niczym się od nich nie różni. Cała reszta postaci była tylko imionami.

Po trzecie, bohaterowie służyli Ci przede wszystkim do wykładania długich infodumpów, które wciskałeś do tekstu kolanem. Naprawdę trudno było przez to brnąć, informacje o tym, że ktoś zwariował i że we wsi działy się rzeczy, można było w zasadzie zamknąć w jednym akapicie.

Po czwarte , dłużyzny. Tekst ma 34 tysiące znaków, a składa się w zasadzie z trzech scen:

1. Protagonista przybywa do miasta.

2. Protagonista przypomina sobie straszną przeszłość związaną z miastem.

3. Protagonista konfrontuje się z babcią i przechodzi przemianę.

Rozciągnąłeś to do granic możliwości i obawiam się, że wyszło to historii nie najlepiej. 

Po piąte, język. Tekst jest napisany dosyć niechlujnie i dużo błędów mogłeś poprawić przy drugim/trzecim czytaniu.

Po szóste, zanim przeszedłeś do ciekawych elementów historii, które mogłyby czytelnika zahaczyć, zaserwowałeś długą ekspozycję.

Po siódme, ale to już wyłącznie moja literacka ojkofobia, nie lubię kiedy akcja horrorów i kryminałów dzieje się we współczesnej Polsce. Lovecraft to dla mnie lata 20ste XX wieku i czuję się nieswojo, gdy przenosi się go do naszego, mało ciekawego świata. Zupełnie jakbym chodził w niedopasowanych butach.

Fajnie, że odwzorowałeś schemat lovecraftiańskich opowieści. Szkielet fabuły jest bardzo dobry, zwrot akcji przyjemny, końcówka klimatyczna. Groza narasta w tekście do momentu, w którym następuje jej szczyt i wtedy opowieść się kończy. Miło.

Podsumowując, tekst jest według mnie kiepski. Sam pisałem takie, też w klimacie Lovecrafta, więc kibicuję, żebyś rozwinął skrzydła i uwolnił się od Amerykanina, bo co prawda pisał klimatycznie, ale to raczej średnia literatura ;). 

None, dzięki za odwiedziny i dobre słowo. :)

 

Inspiracja Lovecraftem widoczna, choć raczej powierzchowna. Tekst wykorzystuje typowe dla prozy Amerykanina rekwizyty, ale gdyby zastąpić mackowate potwory elfami, wampirami czy strzygami, niewiele by to zmieniło. Twoje potwory są w oczywisty sposób zbyt ludzkie, by mogły naprawdę wystąpić u Lovecrafta. Powiedziałbym, że motyw konkursowy został tu raczej dosztukowany, niż że stanowi centralny koncept tekstu. 

Lovecraft nie występuje tu tylko w wyglądzie morskich potworów, ale w samym klimacie odludzia, powolnym budowaniu grozy, postaciach, które spotyka bohater… a przynajmniej miał występować. Do tego gdyby użyć strzyg albo elfów, raczej ostatni motyw, z miastem i tytułową muszelką, już by tak nie pasował. 

 

Ogólnie nie mogę powiedzieć, żebyś uwiódł mnie opisywana tu historią, żeby porwała mnie tajemnica. Ale to nie one są główną siłą tego opowiadania.

Staram się, staram komplikować te moje fabuły, ale koniec końców zawsze tnę to, co mi się zbędne wydaje i zawsze bardziej zwracam uwagę na klimat tekstu. 

 

Językowo bardzo dobrze. Tu i ówdzie się potknąłem, ale to były same drobiazgi. Opisy czytało się gładko, malowany przez ciebie obraz zapadłej, niszczejącej wioski zasługuje na wielkie uznanie. To umierające, wyniszczone miejsce robi ogromne wrażenie – tak swoim realizmem, jak uczuciami, jakie budzi zarówno w bohaterze, jak czytelniku.

Właśnie na tym mi zależało. :)

 

Pamiętam to zdanie lub bardzo podobne z Sapkowskiego. Nie jest to typowy czep, ale potknąłem się podczas lektury. 

Hmm… w sumie nie kojarzę tego zdania, jeśli występuje jakieś podobieństwo, to niezamierzone.

 

Łukasz, dzięki za podzielenie się opinią i przede wszystkim za zwrócenie uwagi na wyrównanie tekstu – przeoczyłem to w trakcie przerzucania tekstu.

 

Po drugie, co chyba przeszkadzało mi najbardziej, bohaterowie są tekturowi, nie mają żadnych cech, które odróżniałyby ich od siebie. Protagonista charakteryzuje się w zasadzie tylko tym, że opętał go Ktulu, ale inne dzieciaki też były opętane, więc niczym się od nich nie różni. Cała reszta postaci była tylko imionami.

Cóż, akceptuję twoje zdanie, choć nie uważam, by postaci były z tektury. Czy są mało wyraziste? Ciężko mi to obiektywnie ocenić, na pewno przemyślę to przy kolejnych tekstach. Myślę, że przede wszystkim są wiarygodne.

 

Po trzecie, bohaterowie służyli Ci przede wszystkim do wykładania długich infodumpów, które wciskałeś do tekstu kolanem. Naprawdę trudno było przez to brnąć, informacje o tym, że ktoś zwariował i że we wsi działy się rzeczy, można było w zasadzie zamknąć w jednym akapicie.

Z tym się zgodzić nie mogę. Idąc takim tokiem rozumowania, np. każdą powieść detektywistyczną można zamknąć w jednym akapicie, zwłaszcza taką, w której mamy dość klasyczną formułę detektywa przesłuchującego podejrzanych.

To, oczywiście, nie powieść detektywistyczna, ani nie śledztwo, ale historia podobnie wychodzi z toczonych dialogów.

 

Po czwarte , dłużyzny. Tekst ma 34 tysiące znaków, a składa się w zasadzie z trzech scen:

1. Protagonista przybywa do miasta.

2. Protagonista przypomina sobie straszną przeszłość związaną z miastem.

3. Protagonista konfrontuje się z babcią i przechodzi przemianę.

Rozciągnąłeś to do granic możliwości i obawiam się, że wyszło to historii nie najlepiej. 

Strasznie to uprościłeś, wyrzucając przy tym wszystkie elementy retrospekcji i wszystkie fragmenty, które mówią o tym, co się we wsi dzieje. Przypomina mi to prześmiewczą serię komiksów, które pokazywały fabuły popularnych powieści w nie więcej niż czterech obrazkach. Np. taki Stary człowiek i morze, to historia rybaka, któremu udaje się złowić wielka rybe, ale i tak mu ją zżerają rekiny.

 

Po piąte, język. Tekst jest napisany dosyć niechlujnie i dużo błędów mogłeś poprawić przy drugim/trzecim czytaniu.

Bardzo by był wdzięczny o przykład, ponieważ tekst przeszedł przez wiele oczu i jak na razie ty pierwszy wyszedłeś z taką opinią. Sam czytałem tekst kilka(naście) razy i moje oczy już nie widzą tego, co próbujesz mi wskazać.

 

Podsumowując, tekst jest kiepski. Sam pisałem takie, też w klimacie Lovecrafta, więc kibicuję, żebyś rozwinął skrzydła i uwolnił się od Amerykanina, bo co prawda pisał klimatycznie, ale to raczej średnia literatura

Z Lovecraftem wcale nie jestem mocno związany jeśli chodzi o pisanie, więc nie musze się uwalniać. :)

 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

– To nie były dzieci! – Krzyknęła jedna, kobiet. → Tu jakaś literówka, chyba chciałes napisać, że krzyknęła jedna z kobiet.

 

– Wyznasz swoje winy, pomiocie? – Kontynuowała → kontynuowała to wyrażenie odpaszczowe, więc powinno być małą literą. 

wyciągnęła z niej gładką, lito czarną muszlę i cisnęła ją mi pod nogi. → Czemu nie “cisnęła mi ją pod nogi”? A właściwie to zaimek jest niepotrzebny, wiadomo, że jemu. 

 

Strasznie to uprościłeś, wyrzucając przy tym wszystkie elementy retrospekcji i wszystkie fragmenty, które mówią o tym, co się we wsi dzieje. Przypomina mi to prześmiewczą serię komiksów, które pokazywały fabuły popularnych powieści w nie więcej niż czterech obrazkach.

Jasne, że uprościłem, ale w żadnym wypadku nie zamierzałem wyśmiać. W ogóle uważam, że każde opowiadanie można streścić w kilku scenach, jeśli jest sensownie skonstruowane. Twoje jest, dlatego można. To bardzo dobrze, według mnie. Uważam natomiast, że nie nasyciłeś tych scen odpowiednią treścią i emocjami. Jest szkielet, nie ma mięsa, że się tak wyrażę. 

Jeśli chodzi o problem z infodumpumi u bohaterów to moje myślenie jest takie: skoro bohaterowie służą tylko do przedstawienia informacji czytelnikowi, a równie dobrze można to zrobić z pozycji narratora, to po co oni właściwie są? Czy opowiadanie zmieniłoby się jakoś, gdybym ich zabrał? Nie. Skoro nie, to należy ich zabrać i nie pchać zbędnej treści, albo nadać im jakiś ciężar w tej opowieści, tak by stali się nieodłączną jej częścią. 

W każdym razie, powodzenia w dalszym pisaniu ;).

Dobry tekst, ale czuję niedosyt. Moim zdaniem mogłeś z niego wycisnąć jeszcze więcej grozy, bardziej wystraszyć czytelnika. Narracja jest lekka i płynna, co ogólnie jest ok i czyta sie dobrze, ale może właśnie ta lekkość powoduje, że nie bałam się jak należy, a wierz mi, jestem bojaźliwa. ;)

Końcówka trochę pospieszna. To był ten moment, gdzie jeszcze mocniej mógłbyś uderzyć czytelnika klimatem. 

Żeby nie było, że tylko marudzę: obraz nadmorskiej wsi przedstawiłeś bardzo ładnie i obrazowo. 

Podobały mi się zwłaszcza te dwa fargmenty: 

 

Coś pojawiło się w drzwiach kuchni. Podeszło bliżej, spojrzało na mnie przez szczelinę, wsunęło w nią palce i szarpnęło.

Zamek puścił.

W tym momencie zawsze się budziłem, podrywałem się z łóżka cały mokry od potu i próbowałem uspokoić oddech. W ustach czułem smak morskiej wody.

 

oraz:

 

– Razu jednego – wtrącił się Miecio – do dzieciaka wstała w nocy, bo płakał straszliwie. I podniosła się, patrzy, a tam przy kołysce widziadło jakieś czarne stoi. I widzi ona, że zjawa trzyma jej syna, a do łóżeczka podmieńca wkłada. Krzyknąć chciała, a tu ani odezwać się nie może ani ruszyć, a zjawa krwi jej synkowi upuszcza i podmieńca karmi. Wyczuć ją musiał stwór, bo odwraca się i jak jej w oczy spojrzy, pada ona w sen. Rano jak się zbudziła, to ją Przebierzeński przyłapał, jak dzieciaka poduszką chciała udusić.

 

Skojarzenia z Rosemary’s Baby i z obrazem Beksińskiego: 

 

Beksiński – od kiczu po olśnienie – Więź

 

Ależ to było obrazowe i straszne xD Ale tylko w tych dwóch miejscach się bałam, a widzę tu potencjał na więcej strachu. 

Niemniej, dobry tekst i Biblioteka zasłużona.

 

 

Łukasz, dzięki za uwagi, masz bystre oko, choć sądziłem, że po wstępie z niechlujny napisaniem zbombardujesz co drugie zdanie, a wyszły dwa artefakty po poprawkach i jeden przestawiony (chociaż czy przy tym niewłaściwy?) szyk. Trochę mi ulżyło. :) Swoją droga zaimek jest tam konieczny, bo równie dobrze mogła rzucić sobie pod nogi. :)

 

Uważam natomiast, że nie nasyciłeś tych scen odpowiednią treścią i emocjami. Jest szkielet, nie ma mięsa, że się tak wyrażę. 

Cóż, wypada mi tylko przyjąć się opinię jako przywilej czytelnika i pozostawić tekst ocenie innym. Mam nadzieję, że jeszcze do mnie wpadniesz, choć ostrzegam, że w moim pisaniu szala najczęściej przechyla się w stronę atmosfery i klimatu, a nie dramatycznych zwrotów akcji, więc od razu ostrzegam, że możesz być nieusatysfakcjonowany. Niemniej jednak dla mnie zawsze krytyczna (o ile merytoryczna) opinia będzie cenna. :)

 

Jeśli chodzi o problem z infodumpumi u bohaterów to moje myślenie jest takie: skoro bohaterowie służą tylko do przedstawienia informacji czytelnikowi, a równie dobrze można to zrobić z pozycji narratora, to po co oni właściwie są? Czy opowiadanie zmieniłoby się jakoś, gdybym ich zabrał? Nie. Skoro nie, to należy ich zabrać i nie pchać zbędnej treści, albo nadać im jakiś ciężar w tej opowieści, tak by stali się nieodłączną jej częścią. 

Bohaterowie są tu bardzo potrzebni, bo przez nich widzimy to, co stało się z wsią, oni konfrontują głównego bohatera z przeszłością, zmuszają do przemyśleń, budzą wspomnienia (o których opowiada już narrator) i w konsekwencji pchają z powrotem z objęcia szaleństwa. Wydaje mi się, aczkolwiek jako autor mogę mieć zafałszowany ogląd sytuacji, że informacje wypływają z dialogów naturalnie (jak w przytoczonym przeze mnie wcześniej przykładzie powieści detektywistycznej), a nie infodumpowo, ale tu każdy może mieć swoje preferencje. :) Ja z kolei nie lubię headhoppingu i długich wykładów narratora.

 

W każdym razie, powodzenia w dalszym pisaniu ;).

Dzięki i do zobaczenia! :)

 

Sara, dzięki za odwiedziny i cieszę się, że się podobało.

 

Dobry tekst, ale czuję niedosyt. Moim zdaniem mogłeś z niego wycisnąć jeszcze więcej grozy, bardziej wystraszyć czytelnika. Narracja jest lekka i płynna, co ogólnie jest ok i czyta sie dobrze, ale może właśnie ta lekkość powoduje, że nie bałam się jak należy, a wierz mi, jestem bojaźliwa. ;)

Opowiadania Lovecrafta nie są jakieś przerażające, to raczej taka duszna atmosfera grozy czającej się gdzieś między słowami i na tym mi zależało. Osobna sprawa, że w ostatnim fragmencie, postawiłem w zasadzie na anty-horror, ale o tym za chwilę…

 

Końcówka trochę pospieszna. To był ten moment, gdzie jeszcze mocniej mógłbyś uderzyć czytelnika klimatem. 

Jesteś druga osobą, która wskazuje na pośpiech i, choć nie spieszyłem się (zobacz jak długo narrator jest na celowniku), to nie może byc przypadek. :)

Z jednej strony tak, to był moment, gdzie mogłem pokazać jak potwory pojawiają się w domu, pokazać strach ludzi, ale postawiłem (trochę na twist) na inny element: zauważ, że narrator po spotkaniu z potworami… uspokaja się. Nie wzbudzają w nim strachu. To jest miejsce, gdzie zaakceptował swoją naturę. 

 

Ależ to było obrazowe i straszne xD Ale tylko w tych dwóch miejscach się bałam, a widzę tu potencjał na więcej strachu. 

Widzisz, a mnie najbardziej wystraszył pomysł, kiedy narrator na koniec rzuca beztrosko, że już odwiedził chłopca. :)

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Opowiadania Lovecrafta nie są jakieś przerażające, to raczej taka duszna atmosfera grozy czającej się gdzieś między słowami i na tym mi zależało.

 

Hmm… Nie czytałam wielu opowiadań Lovecrafta, ale na podstawie tych, które znam, to faktycznie, masz rację. 

 

To jest miejsce, gdzie zaakceptował swoją naturę. 

 

No ok, to też dobre. :) 

 

Mnie się podobało. Widać nawiązania do Lovecrafta, ale nie przygniatają tekstu. To stary Cthulhu, ale z innego punktu widzenia – jego rodziny. I dość zgrabnie ukrywasz to przed czytelnikiem. Fajny pomysł.

Przeniesienie do naszych realiów też mi zagrało.

Ale atmosferka przesiąkniętego ZUEM miasteczka została.

Niezła lista niby niewinnych psot, które mogły mieć poważne konsekwencje.

wypluwając alkohol do szklanki z napojem. Po kilku kolejkach już nawet nie musiałem udawać. Sławek wlewał w siebie kieliszek za kieliszkiem

To pili ze szklanek czy kieliszków?

Babska logika rządzi!

Cześć Finklo, cieszę się, że dołączyłaś do grona zadowolonych, a przede wszystkim, że odczułaś nawiązanie do Lovecrafta w całym tekście, a nie tylko w pojawiających się potworach. :) 

 

To pili ze szklanek czy kieliszków?

Pili z kieliszków, ale mieli jeszcze popitkę. Na bogato! 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Aaaa! O to chodziło! W takim razie zmieniałabym “napój” na sok, kolę czy coś tam, bo gorzała też napój i to mnie zmyliło.

Babska logika rządzi!

Może oni gorzałę, gorzałą przepijają? :D

Może oni gorzałę, gorzałą przepijają? :D

Na Koi zawsze można liczyć :D

Che mi sento di morir

Lovecraft nie występuje tu tylko w wyglądzie morskich potworów, ale w samym klimacie odludzia, powolnym budowaniu grozy, postaciach, które spotyka bohater… a przynajmniej miał występować.

Lovecraft nie straszy postaciami. Nie straszy opisami, które są siermiężne i przeładowane. Nie straszy nawet potworami – te bowiem często w ogóle nie zagrażają bohaterom, jeżeli w ogóle zdają sobie sprawę z ich istnienia. A kiedy już faktycznie zabijają, to z obojętnością, ledwie zwracając na ludzi uwagę – służą oni za pokarm lub obiekty badań, ale na pewno nie ma żadnych prób kontaktu.

Lovecraft straszy implikacjami wynikającymi z istnienia tych jego potworów. Otchłanią czasu i bezmiarem kosmosu, wobec których człowiek istnieje moment i nic nie znaczy. Bezdusznością Natury, która nas stworzyła i w każdej chwili może nas zniszczyć. I brakiem Boga, który mógłby się za nami wstawić. To jest sedno jego prozy. 

Dla porządku, żeby nie przypisywać sobie cudzych zasług – to nie są moje wnioski, choć w pełni się z nimi zgadzam. Takiej analizy dokonał tłumacz opowiadań Lovecrafta, Maciej Płaza.

Przy czym nie odbieraj tego zarzut. Napisałeś opowiadanie inspirowane twórczością Lovecrafta, ale po swojemu. Dodałeś do niego inną grozę, po swojemu. To jest zupełnie ok. Ale stąd moje słowa o powierzchowności inspiracji.

Do tego gdyby użyć strzyg albo elfów, raczej ostatni motyw, z miastem i tytułową muszelką, już by tak nie pasował. 

Wszystko rekwizyty. Zastąp miasto Krainą Mgieł. Albo zaświatami. Albo Rozmiękłym Miejscem. Muszelkę starą monetą, dziwnym kwiatem lub pionkiem szachowym. To tylko nazwy. Nie mają znaczenia dla treści. Po kosmetycznych zmianach mogłoby chodzić o ząb, zębową krainę i zębową wróżkę w wydaniu dark.

Ponownie – to nie jest zarzut. Ale, również ponownie – stąd również moje słowa o powierzchowności.

 

EDIT

Znalazłem zdanie z Sapkowskiego, które kojarzyło mi się z fragmentem twojego tekstu:

Sen, który śni wiedźmin śni, jest, przyznaję to z ukłonem, snem czarownym i pięknym. Ale każdy sen, zbyt długo śniony, zamienia się w koszmar.

jestem i ja:-)

Gekikaro mój drogi, 

zacznę od tego, że bardzo się cieszę, że umiejscowiłeś akcję w zabitej dechami polskiej wsi. Wychowywałam się na wsi i wcale nie ciągnie mnie do wielkiego miasta;-) Ale do rzeczy. Umiejętnie oddajesz klimat wiejskiej społeczności. Podoba mi się scena przed sklepem, naturalne dialogi, rzeczywiście w takim miejscu czas płynie jakby wolniej. Twoje opowiadanie zdaje się płynąć właśnie w takim niespiesznym tempie. Twój bohater wracając w rodzinne strony pragnie pośpiechu, chce załatwić sprawę i wracać do miasta. Ale wieś wymusza na nim zostanie w tym miejscu na dłużej, o czym świadczy scena, której zamierza zniszczyć szafę, ale jednak robi coś zupełnie odwrotnego. Uwielbiam ten moment!:-)

Uwielbiam ten motyw z szafą! Bo dzieci lubią chować się w bezpieczne miejsca, bo lubią mieć swoją własną kryjówkę, która jest tylko ich. I to jest świetne! Jak jeszcze dodać do tego głosy, które podpowiadają niewinne psoty, a chłopiec zastanawia się czy to może tylko jego wyobraźnia, ale i tak je wypełnia, no bo to przecież tylko psoty! to ja jestem w pełni ukontentowana! 

Końcowa scena dopieszcza opowiadanie. Mam tu na myśli przemianę bohatera. Świetnie to opisałeś, Gekikaro, z odpowiednią dawką obrzydliwości, którą tak lubię;-) No i to zdanie o zerwaniu ostatniego fragmentu człowieka! 

Twoje opowiadanie jest przesiąknięte pięknymi zdaniami i ciekawymi spostrzeżeniami. Bardzo lubię Twój styl, oryginalny, niespieszny. Płynęłam przez Twój tekst:-)

Ośmielę się za dwa dni zgłosić je do piórka. 

pozdrawiam serdecznie

 

Przy czym nie odbieraj tego zarzut. Napisałeś opowiadanie inspirowane twórczością Lovecrafta, ale po swojemu. Dodałeś do niego inną grozę, po swojemu. To jest zupełnie ok. Ale stąd moje słowa o powierzchowności inspiracji.

To fakt, zło Lovecrafta to całkiem inne zło niż w moim opowiadaniu. Spodziewałem się takiego spostrzeżenia. :) 

 

EDIT

Znalazłem zdanie z Sapkowskiego, które kojarzyło mi się z fragmentem twojego tekstu:

Sen, który śni wiedźmin śni, jest, przyznaję to z ukłonem, snem czarownym i pięknym. Ale każdy sen, zbyt długo śniony, zamienia się w koszmar.

Rzeczywiście podobne! Wiedzmina czytałem z 15 (?) lat temu i już go nie pamiętam tak dokladnie, ale widać coś w głowie zostało. :) 

 

 

Olciatko, przede wszystkim, to dzięki ci za śledzenie moich opowiadań – zawsze można na ciebie liczyć.

Twoje opowiadanie jest przesiąknięte pięknymi zdaniami i ciekawymi spostrzeżeniami. Bardzo lubię Twój styl, oryginalny, niespieszny. Płynęłam przez Twój tekst:-)

To super, że komuś taki styl się podoba, bo bardzo lubię tak pisać i chyba w tym się najlepiej odnajduję, choć wiem, że część (może i większość) czytelników woli nagromadzenie akcji w tekście. Żeby nie było, takie opowiadania też mi się czasem zdarza popełnić. 

Osobiście jestem z tego tekstu bardzo zadowolony, za równo na poziomie klimatu, jak i fabuły, ale za kilka miesięcy mogę mieć trochę inne zdanie. :P

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Cześć ;)

Jakoś tak wyszło, że w niedzielę wracałem pociągiem i upatrzyłem sobie ten tekst, żeby poczytać w drodze. Komentarz napisałem w pociągu, ale dopiero teraz wrzucam, bo cały czas zapominałem.

“Zostawiłeś mnie z małym niedosytem, trochę też jestem zdziwiony. Bo ten tekst czytało się szybko i dość płynnie, ale kiedy czułem, że akcja się rozkręca, to już w zasadzie był koniec. Dosłownie byłem przekonany, że przeczytałem 10k znaków, kiedy przekroczyłem już 25k. I to nie jest jednoznacznie pozytywne, bo jak dla mnie w tym tekście działo się zbyt mało. Historia sama w sobie jest bardzo dobra, ale ma sporo opisów, które w zasadzie nie były aż tak potrzebne lub zostały powtórzone. Wkręciłem się w akcję, ale dopóki nie spojrzałem na to, ile mi zostało tekstu, byłem przekonany, że punkt prawie kulminacyjny jest stacją, od której pociągniesz resztę opowiadania. Mam wrażenie, że przełamanie między gawędziarskim i dość długim wprowadzaniem do historii, a realną akcją (i jej długością), jest nieco zbyt nagłe, czułem się, jakbym zaczął spadać z klifu i spodziewając się uderzenia w wodę, zmarł w locie na zawał. Dobra strona tego wszystkiego jest taka, że naprawdę szybko się czytało. Oczywiście to moja subiektywna opinia, ale to opowiadanie było nieco zbyt… jednostajne? Być może przez to, że nieco za wolno odsłoniłeś karty, a może dlatego, że po prostu coś mi nie podeszło.

Z lektury jestem zadowolony, warto było poświęcić na nią czas, a ten niedosyt jest zarazem pozytywny i negatywny. Samo to, że od kilkunastu minut siedzę nad komentarzem i staram się, aby był jak najbardziej informatywny, mówi jak rozdarty jestem. Bo równocześnie chcę chwalić i narzekać, a narzekać chcę, bo dzięki tak dobremu budowaniu klimatu oczekiwałem więcej. O! I może tu przystańmy. Po tak dobrym początku, oczekiwałem nieco więcej po końcu, a ten przyszedł trochę zbyt nagle. To mój komentarz w skrócie.

No i mamy to proszę państwa. Kliknąłbym, gdyby nie to, że tekst już w biblo.”

To mniej więcej tyle :P

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

Przeczytałam już jakiś czas temu i nadal pamiętam :)

Ta opowieść też płynie nieśpiesznie, powoli dochodzę do wniosku, że to Twój znak firmowy. Tu jest jednak coś, co przykuło moją uwagę i sprawiło, że opowieść została mi w głowie.

Podoba mi się miejsce umieszczenia akcji, świetnie oddałeś klimat tej nadmorskiej wioski. Bohatera też przedstawiłeś świetnie, czytelnik od początku mu współczuje, przeczuwając jakąś tragedię w jego życiu. Pozostawiasz tylko ślady tego, co się stało. Nie opisujesz dokładnie. I to nawet lepiej, bo to co mroczne staje się jeszcze mroczniejsze dzięki niedopowiedzeniom.

Motyw z dziećmi załatwionymi kombajnem przedni. Pochodzę ze wsi, kombajn w akcji widziałam niejeden raz i przyznam, że mi się żołądek zwinął, kiedy wyobraziłam sobie, co zrobił z dzieciakami.

Najlepsza była jednak końcówka, a ściślej mówiąc spotkanie z babcią. I właśnie ten kawałek sprawił, że opko wciąż tkwi mi w pamięci. W tym momencie pokazujesz dwa oblicza zła. To prastare, spersonifikowane, ale znajdujące się de facto poza naszymi możliwościami poznawczymi. I to ludzkie – zabójstwo dzieci i całą intrygę, by wezwać bohatera do rodzinnej wioski i tam go zabić. Dobra, to były podmieńce. Chociaż czy aby na pewno? Ale zabójstwo to zabójstwo. Czy można zło zwalczać złem? Czy bohater faktycznie był złem?

Jego przemianą mnie zaskoczyłeś i tym spokojnym opisem radości bycia z rodziną. To też na plus.

Ciekawam tylko co stało się z prawdziwymi dziećmi, gdy już podmieńce zajęły ich miejsce.

Fajne opko :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

MaSkrolu, dzięki za wizytę. :)

 

Zostawiłeś mnie z małym niedosytem, trochę też jestem zdziwiony. Bo ten tekst czytało się szybko i dość płynnie, ale kiedy czułem, że akcja się rozkręca, to już w zasadzie był koniec.

Rzeczywiście koniec przychodzi nagle. Jest to zwrot o 180stopni względem niespiesznej narracji w tekście, aczkolwiek wydaje mi się, że w punkcie kulminacyjnym tekst rozwiązał wszystkie wątki i przeciąganie tego byłoby… przeciąganiem właśnie. Ale nie tylko ty odniosłeś wrażenie, że końcówka jest pospieszna (choć mi wydawała się rozciągnięta! bo traktuję całą scenę w babcią jako “końcówkę”).

 

Dosłownie byłem przekonany, że przeczytałem 10k znaków, kiedy przekroczyłem już 25k. I to nie jest jednoznacznie pozytywne, bo jak dla mnie w tym tekście działo się zbyt mało. Historia sama w sobie jest bardzo dobra, ale ma sporo opisów, które w zasadzie nie były aż tak potrzebne lub zostały powtórzone.

Przyjmę to jednak jako pozytyw, bo to oznacza lekkość czytania. A czy działo się zbyt mało? Widzimy to, co się działo, przez retrospekcje i dialogi. Fakt, nie ma tu uwikłania bohatera w wartką akcję. 

Co do powtórzeń, to są chyba tylko ze dwa większe powtórzenia i to kompletnie celowe, opisy zaś… hmm, jeśli patrzeć na historię jako na akcję, to masz rację, są zbędne. Pamiętam jednak pewne zadanie chyba z podstawówki, a może gimnazjum. Brzmiało mniej więcej tak: stoisz na przejściu dla pieszych, czekasz na zielone światło. Światło pojawia się i… po sekundzie czas staje w miejscu. Opisz to, co widzisz.” Bardzo mi się to wtedy podobało. :)

 

Mam wrażenie, że przełamanie między gawędziarskim i dość długim wprowadzaniem do historii

W mojej percepcji historia “dzieje się” już od pierwszego, no dobra, drugiego fragmentu, ale to kwestia właśnie co postrzegamy jako historię. Rzuca mi się tu w pamięć Lód Dukaja (broń Boże, żebym się do Dukaja porównywał!, po prostu dostrzegłem pewną analogię), gdzie w pewnym fragmencie bohater jedzie w pociągu i praktycznie cała akcja sprowadza się do rozmów pasażerów. Dla niektórych nuda. Dla innych świetny klimat i mogliby czytać bodaj i tysiąc takich stron. Jednocześnie przypominają mi się tez Heretycy Diuny (i znów, broń Boże, żebym się porównywał), które mnie takim akcyjnym zastojem znużyły.

 

 

Irko…

Przeczytałam już jakiś czas temu i nadal pamiętam :)

Udało się! 

To jeszcze prawy sierpowy. :P

 

 

Ta opowieść też płynie nieśpiesznie, powoli dochodzę do wniosku, że to Twój znak firmowy.

No fakt, często tak piszę, ale i bardziej dynamiczne teksty się trafiają… chyba.

Na pewno teraz nad takim pracuję, ale pewnie wyjdzie jak zwykle. 

 

Tu jest jednak coś, co przykuło moją uwagę i sprawiło, że opowieść została mi w głowie.

Czyli tym razem, wyjątkowo, udało się mniej przynudzać. xD

 

 

Pozostawiasz tylko ślady tego, co się stało. Nie opisujesz dokładnie. I to nawet lepiej, bo to co mroczne staje się jeszcze mroczniejsze dzięki niedopowiedzeniom.

To trochę zamierzone, a trochę wynika z mojej sympatii do niedopowiedzeń.

 

Motyw z dziećmi załatwionymi kombajnem przedni. Pochodzę ze wsi, kombajn w akcji widziałam niejeden raz i przyznam, że mi się żołądek zwinął, kiedy wyobraziłam sobie, co zrobił z dzieciakami.

Same here. Kombajn to ogromna bestia.

 

W tym momencie pokazujesz dwa oblicza zła. To prastare, spersonifikowane, ale znajdujące się de facto poza naszymi możliwościami poznawczymi. I to ludzkie – zabójstwo dzieci i całą intrygę, by wezwać bohatera do rodzinnej wioski i tam go zabić.

Cieszę się, że w końcu ktoś zwrócił na to uwagę! :)

Ja w sumie nie wiem, kto gorszy, potwory czy wieśniacy. Ich dzieciaki dokazywały, ok, ale gdyby tak każdy postępował z trudnymi dziećmi… I zauważ, że bohater po przeprowadzce żył całkiem normalnym życiem, więc dla nich tez była szansa. To rodzice dokonali wyboru.

A potwory z morza… a jak one tylko chcą przetrwać? Jak np. kukułki, które podrzucają jajka. 

 

Jego przemianą mnie zaskoczyłeś i tym spokojnym opisem radości bycia z rodziną. To też na plus.

No właśnie, dla każdego innego to mogłoby być straszne, a on spotkał swoich. :)

 

Ciekawam tylko co stało się z prawdziwymi dziećmi, gdy już podmieńce zajęły ich miejsce.

Dobra, to były podmieńce. Chociaż czy aby na pewno?

No właśnie.

Przecież cała teoria z podmieńcami jest zbudowana na bazie snu kobiety, która nomen omen siedzi w wariatkowie. ;)

Na końcu pada tylko jedno zdanie “wychowają jak własne dziecko” – ale wprost nie jest powiedziane, co tam zaszło. 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Rzeczywiście koniec przychodzi nagle. Jest to zwrot o 180stopni względem niespiesznej narracji w tekście, aczkolwiek wydaje mi się, że w punkcie kulminacyjnym tekst rozwiązał wszystkie wątki i przeciąganie tego byłoby… przeciąganiem właśnie.

Masz rację. Ehh, czasem prawda leży pośrodku, tylko w zasadzie, gdy pisałem komentarz, niekoniecznie myślałem o zbyt krótkiej końcówce, tylko o zbyt długim (choć ładnym) środku.

Światło pojawia się i… po sekundzie czas staje w miejscu. Opisz to, co widzisz.” Bardzo mi się to wtedy podobało. :)

Bardzo ładne zdanie. Inspirujące. Tutaj możemy się zgodzić, sam czasem lubię zmalować dużo obrazów, choć czytać ich mi się nie chcę i czasem odwrotnie, tutaj akurat mi nie podpasowało, ale to chyba tylko przez dobrze prowadzoną historię. Zapamiętam sobie tę frazę. ;)

W mojej percepcji historia “dzieje się” już od pierwszego, no dobra, drugiego fragmentu, ale to kwestia właśnie co postrzegamy jako historię.

Całkowita zgoda.

Czyli moje czytelnicze oczekiwania nieco rozmyły się z twoją wizją, ale to chyba dobrze. Każdy coś z tego wyciągnął :P

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

Wieś skurczyła się i wynędzniała, ale nic więcej nie uległo zmianie przez te siedemnaście lat. W pamięci odtwarzałem mapę tego miejsca, przypominałem sobie nazwiska kolejnych rodzin i imiona niegdysiejszych przyjaciół. Zdumiewała mnie ta stałość, całkiem jakby czas służył tu tylko za miarę rozpadu.

Takie nagromadzenie w jednym akapicie jednak trochę uwiera. ;)

 

Tekst, który przyciąga czytelnika przede wszystkim takim charakterystycznym stylem pisania. Styl jest niespieszny, taki trochę do kanapy/fotela, koca i herbaty. ;)

Styl jest też dość niepozorny. Na pierwszy rzut oka zwyczajny. Pierwsze akapity tego “czegoś” jeszcze nie zapowiadają. Natomiast im bardziej zagłębić się w tekst, tym bardziej odczuwalny jest właśnie taki specyficzny, niezwykle trudny to nazwania styl. Styl, który przemyca pomiędzy zdaniami osobliwą mieszankę swojskości, bliskości oraz patologicznej nostalgii. Patologicznej, bo opisujesz w gruncie rzeczy miejsce nijakie, niepozorne na pierwszy rzut oka, a już na pewno nie atrakcyjne, a jednak, nawet jeśli i sam bohater z tego miejsca uciekł, to gdzieś w tej narracji czuje się właśnie tę patologiczną nostalgię, może nawet formę tęsknoty wbrew sobie do pewnych elementów tego miejsca. Czuję się, bo tak to wymyśliłeś, tak Ci pasowało do tekstu i potrafiłeś to oddać (i pozwolić odczuć) za pomocą słów.

Styl robi więc w pewnym sensie robotę i jest odpowiedzią na najbardziej fundamentalne pytanie przy tej lekturze: dlaczego ja właściwie w ogóle mam ochotę to czytać?

No bo co my w tym tekście mamy?

Wieś zabita dechami, bohaterowie tak pospolici i swojscy, jak to tylko możliwe. Ani to odkrywcze, ani ciekawe. Nuda.

I to taka, że kartofle gniją. ;)

Piszę o tym z pewną ironią, bo oczywiście tekst nudny nie jest. Chcę raczej w ten sposób podkreślić coś, co już gdzieś kiedyś zauważałem: równie ważne jak to, co wymyślamy, istotne jest, w jaki sposób to opiszemy. I można napisać, że to truizm, ale też prawda jest taka, że ten truizm w pełni tłumaczy pozytywne wrażenia z tekstu. Bo choć pozornie nie ma tu nic ciekawego, piszesz o miejscu, z którego bije nudą, to jednak i takie miejsce może być czytelniczo atrakcyjnie.

Oczywiście jest też tak, że wymaga to jednak odrobiny dobrej woli i współpracy ze strony czytelnika. A może, pisząc wprost, trzeba chcieć takiemu tekstowi dać szansę. Bo umówmy się, jeśli wpadnę tutaj z oczekiwaniem: wybrałem Twój tekst spośród dziesiątek innych, więc teraz siadam wygodnie, a Ty mnie porwij historią to…

…to obawiam się, że możesz zebrać po głowie. ;-)

Historią nie porwiesz. Jasne, to jest weird. Tutaj akcenty są rozłożone inaczej. Oczekujemy w pierwszym rzędzie klimatu, pewnej tajemnicy, określonej atmosfery i klimatu. I w te założenia Twój tekst wpisuje się dobrze. Gorzej, jeśli ma powalczyć o czytelnika, któremu z weirdem nie do końca po drodze. Niektórzy mogą być rozczarowani.

Mogą być, ponieważ historii jest tu mało. Ponad pół tekstu to budowanie klimatu i tajemnicy. Jasne, jakieś elementy historii się tam przewijają. Nie można w żadnym razie twierdzić, że piszesz o niczym. Trzeba też jednak uczciwie wymienić, że gdyby stworzyć tu plan wydarzeń, to wyglądałby licho.

Słowem, ta pierwsza cześć wydaje się jednak uboga, jeśli chodzi o samo opowiadanie historii, albo może zwyczajnie ciut przeciągnięta. Czytam te wszystkie wypowiedzi ludzi, przyglądam się ich zachowaniom i tak, jak z jednej strony, dzięki temu patologicznemu klimatowi z jakiegoś powodu chcę w tej dziurze być i słuchać tego gadania poprzez Twojego bohatera, tak na końcu właśnie tylko stoję i słucham. Jasne, czasem też wsłuchuję się w refleksje i wspomnienia bohatera, ale jednak… ciągle tylko słucham. I gdybym miał po jakimś czasie opowiedzieć, co właściwie z tego opowiadania pamiętam, to o pierwszej części powiedziałbym tylko: patologiczny klimat. ;-)

Dopiero dalsza część historii zechciała zawalczyć o moją pamięć mocniej. I wrażenia z tej drugiej części najlepiej oddają w sumie Twoje słowa:

Stało się, wszedłem do środka. 

Bo jeżeli pierwszą część nazywałem budową klimatu, to przy tym fragmencie opowiadania miałem wreszcie wrażenie, że wchodzę mocniej do środka historii. Tego właściwego środka, gdzie poza klimatem znajdę jeszcze WYDARZENIA. ;-)

Druga część jest weirdowo osobliwa, bo z jednej strony budujesz atmosferę niepokoju, z drugiej nie brniesz dalej: w budzenie strachu. Generalnie, jeżeli z czymś kojarzę Lovecrafta, to właśnie z tym, że w jego opowieściach grozy pojawiał się raczej stonowany klimat niepokoju, nie strach. Być może przez te zdania na pół strony. ;-)

Tutaj jest podobnie. Nie czuje się strachu i to zarazem dobrze i niedobrze. Zależy od czytelnika. Ten który chciałby historii, będzie chciał i położenia mocnego akcentu na strach. Będzie tu widać pewien niewykorzystany potencjał. Ten, który wpada czytać weird, raczej za brak strachu pochwali, bo przy tym spokojnym tempie opowiadania, przy tym klimacie lekkiego niepokoju, nagłe wypalanie z pełną grozą i panicznym strachem mogłoby budzić pewien dysonans.

W której grupie jest CM? W żadnej. Ja nie miałem tu żadnych konkretnych oczekiwać, więc i nie mogę na nic narzekać…

…poza tym Cthulhu. Wolałbym, żeby Złe było w pełni wymyślone i dostosowane do tej wsi. Żeby było jakieś swojskie. To nie jest zarzut do tekstu, ale raczej moje (i tylko moje) oczekiwania wobec tego elementu. Bo to nawiązanie do Cthulhu pasowało mi tu tak, jak foie gras do kartofli z kefirem. ;)

OK. Jak widzisz, marudziłem dość sporo. I teraz najważniejsze: po co ja właściwie to wszystko klepię?

Ano po to, że stworzyłeś tekst zbudowany ze średnio atrakcyjnych czytelniczo elementów, bardzo oszczędny, jeśli chodzi o samą historię, a jednak…

…a jednak potrafił wciągnąć, interesować czymś, co interesujące nie jest i chociaż kompletnie nie rozumiem, jak to właściwie się stało (bo mój komentarz może być w pewnym stopniu co najwyżej próbą znalezienia odpowiedzi) to jednak z lektury jestem zadowolony. Jasne, mam się do czego przyczepić, uważam, że tekst mógł być lepszy. Natomiast nie zmienia to faktu, że jak na weird, to czytało mi się bardzo dobrze. Może nawet zaskakująco dobrze, bo z klasycznym weirdem mi chyba do końca nie po drodze.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

CM, przede wszystkim dziękuję za tak obszerną opinię i traktuję ją jako dobrą monetę, a wręcz jedną z najbardziej pochlebnych, ponieważ doceniłeś w niej to, czym to opowiadanie jest, a jako wadę wskazałeś to, czym to opowiadanie być nie miało, ale po kolei. :) 

 

Tekst, który przyciąga czytelnika przede wszystkim takim charakterystycznym stylem pisania. Styl jest niespieszny, taki trochę do kanapy/fotela, koca i herbaty. ;)

Czuję się, bo tak to wymyśliłeś, tak Ci pasowało do tekstu i potrafiłeś to oddać (i pozwolić odczuć) za pomocą słów.

Piszę o tym z pewną ironią, bo oczywiście tekst nudny nie jest. Chcę raczej w ten sposób podkreślić coś, co już gdzieś kiedyś zauważałem: równie ważne jak to, co wymyślamy, istotne jest, w jaki sposób to opiszemy. I można napisać, że to truizm, ale też prawda jest taka, że ten truizm w pełni tłumaczy pozytywne wrażenia z tekstu

Czyli styl spełnił swoje zadanie. Kilka osób zwracało uwagę, że taki charakterystyczny rys pojawia się w moich tekstach, więc może coś w tym jest. Co do stylu, czytam właśnie Łowów Meteorytów Verne'a i właśnie styl mnie urzeka. Mógłbym czytać o czymkolwiek, byleby historia była tak napisana. 

 

Wieś zabita dechami, bohaterowie tak pospolici i swojscy, jak to tylko możliwe. Ani to odkrywcze, ani ciekawe. Nuda.

Mogą być, ponieważ historii jest tu mało. Ponad pół tekstu to budowanie klimatu i tajemnicy. Jasne, jakieś elementy historii się tam przewijają. Nie można w żadnym razie twierdzić, że piszesz o niczym. Trzeba też jednak uczciwie wymienić, że gdyby stworzyć tu plan wydarzeń, to wyglądałby licho.

Jeśli za plan wydarzeń uznasz akcję którą obserwujemy, to tak. Jeśli rozpiszesz całą historię, właśnie tą, którą poznajemy z opowieści, już przybywa trochę punktów. :) 

Mógłbym argumentować, czemu jest tak, a nie inaczej, ale w sumienie wyręczyłeś. :P

 

Jasne, to jest weird. Tutaj akcenty są rozłożone inaczej. Oczekujemy w pierwszym rzędzie klimatu, pewnej tajemnicy, określonej atmosfery i klimatu. I w te założenia Twój tekst wpisuje się dobrze.

Druga część jest weirdowo osobliwa, bo z jednej strony budujesz atmosferę niepokoju, z drugiej nie brniesz dalej: w budzenie strachu. Generalnie, jeżeli z czymś kojarzę Lovecrafta, to właśnie z tym, że w jego opowieściach grozy pojawiał się raczej stonowany klimat niepokoju, nie strach. Być może przez te zdania na pół strony. ;-)

Natomiast nie zmienia to faktu, że jak na weird, to czytało mi się bardzo dobrze. Może nawet zaskakująco dobrze, bo z klasycznym weirdem mi chyba do końca nie po drodze.

Tekst to weird już z samego założenia, bo taki był preferowany w temacie konkursowym.

Jego forma jest mocno, powiedzmy, statyczna, ale to mi się kojarzy z weirdem, a zwłaszcza ze sporą częścią tekstów Lovecrafta. W pełni rozumiem opinie wynikające z nietrafienia w grupę docelową, ale napisać coś dla każdego tonjest prawdziwa sztuka i nie wiem, czy możliwa do wykonania. :) 

 

poza tym Cthulhu. Wolałbym, żeby Złe było w pełni wymyślone i dostosowane do tej wsi. Żeby było jakieś swojskie. To nie jest zarzut do tekstu, ale raczej moje (i tylko moje) oczekiwania wobec tego elementu. Bo to nawiązanie do Cthulhu pasowało mi tu tak, jak foie gras do kartofli z kefirem. ;)

Mogłoby być i nic by mu nie zaszkodziło l, jednak postanowiłem mocniej nawiązać do tematu konkursowego. 

 

Słowem, ta pierwsza cześć wydaje się jednak uboga, jeśli chodzi o samo opowiadanie historii, albo może zwyczajnie ciut przeciągnięta

… a jednak nie widzę miejsca, gdzie możnaby coś wyciąć bez szkody dla klimatu lub przekazywanych informacji. 

 

Ano po to, że stworzyłeś tekst zbudowany ze średnio atrakcyjnych czytelniczo elementów, bardzo oszczędny, jeśli chodzi o samą historię, a jednak… 

… a jednak potrafił wciągnąć, interesować czymś, co interesujące nie jest i chociaż kompletnie nie rozumiem, jak to właściwie się stało (bo mój komentarz może być w pewnym stopniu co najwyżej próbą znalezienia odpowiedzi) to jednak z lektury jestem zadowolony

I to jest dla mnie najlepsza recenzja. :) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Tu jest jednak coś, co przykuło moją uwagę i sprawiło, że opowieść została mi w głowie.

Czyli tym razem, wyjątkowo, udało się mniej przynudzać. xD

Jednak, bo cały czas mam w głowie Twoje nominowane opko i porównuję. I nie przynudzasz ;)

 

Ja w sumie nie wiem, kto gorszy, potwory czy wieśniacy. Ich dzieciaki dokazywały, ok, ale gdyby tak każdy postępował z trudnymi dziećmi… I zauważ, że bohater po przeprowadzce żył całkiem normalnym życiem, więc dla nich tez była szansa. To rodzice dokonali wyboru.

Właśnie w tym rzecz. I to jest właśnie prawy sierpowy ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Z nominowanego opka jestem całkiem zadowolony, bardzo chciałem je tak napisać i no po prostu lubię je (o ile można lubić swoje opko :P). Fakt, że głosy Loży były bardzo jednomyślne, ale kilku osobom spodobało się na tyle, by je nominować i to już taka mała satysfakcja. :) 

Fakt, że to był miesiąc "mniejszej konkurencji*". W tym miesiącu mnóstwo świetnych tekstów pojawiło się na portalu, trudniej sobie zaskarbić uwagę, jest sporo opowiadań wartych głosów, więc sytuacja wygląda trochę inaczej, ale rozumiem czemu takie porównanie, bo w końcu obydwa teksty są ciut podobnie opowiadane. 

I cieszę się, że ten uważasz za lepszy, bo to oznacza jakiś progres. :)

Mnie samemu trudno to ocenic. 

 

 

*no wiem, wiem, Piórka to nie konkurencja, ale mimo wszystko, podświadomie człowiek takiego wyboru dokonuje. :P

 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Nie przepadam za panem Lovecraftem, ale Czarną muszelkę, choć dobrze wpisuje się w klimat jego twórczości, przeczytałam bez przykrości. Od początku starannie budowałeś klimat i roztaczałeś nastrój tajemnicy, skutkiem czego przygotowałeś mnie na objawienie się tego, co wyjątkowo osobliwe, niewytłumaczalne i mające przerażać, skutkiem czego finał raczej ani nie zaskoczył, ani nie przestraszył.

Wykonanie mogłoby być lepsze.

 

plaża – le­d­wie kilku me­tro­wej sze­ro­ko­ści pa­smem pia­sku. ―> …plaża – le­d­wie kilkume­tro­wej sze­ro­ko­ści pa­smem pia­sku.

 

Coś ci po­wiem.. Nie wie­rzy­łem w żadne Złe… ―> Jeśli miała być kropka, jest o jedna kropkę za dużo, a jeśli wielokropek, brakuje jednej kropki.

 

– Mo­je­go ojca osą­dza­ją, że… hep… po pi­ja­ku kom­baj­nem jeź­dził… ―> Czy tu nie miało być: – Mo­je­go ojca posą­dza­ją, że… hep… po pi­ja­ku kom­baj­nem jeź­dził

 

Wy­cią­gną­łem pacz­kę Ca­me­li. ―> Wy­cią­gną­łem pacz­kę ca­me­li.

Nazwę papierosów piszemy małą literą: http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745

 

męż­czyź­ni jeden po dru­gim od­krę­ci­li bu­tel­ki… ―> Do czego były przykręcone butelki?

Proponuję: …męż­czyź­ni, jeden po dru­gim, od­krę­ci­li nakrętki/ kapsle… Lub: …męż­czyź­ni, jeden po dru­gim, otworzyli/ odkorkowali bu­tel­ki

 

jeden za­pa­trzył się na stado ko­łu­ją­cych go­łę­bi z wy­ra­zem za­du­my na twa­rzy. ―> Czy dobrze rozumiem, że gołębie miały zadumane twarze?

Proponuję: …jeden, z wy­ra­zem za­du­my na twa­rzy, za­pa­trzył się na stado ko­łu­ją­cych go­łę­bi.

 

– Po­czu­łam wtedy z wie­czo­ra, ja­kieś miał trzy mie­sią­ce… ―> – Po­czu­łam wtedy z wie­czo­ra, ja­keś miał trzy mie­sią­ce

 

coś zbli­ża­ją­ce się do niej, szar­pią­ce za drzwi… ―> …coś zbli­ża­ją­ce się do niej, szar­pią­ce drzwi

 

Chude ręce zwień­czo­ne bło­nia­sty­mi dłoń­mi… –> Chude ręce zakończone bło­nia­sty­mi dłoń­mi

Nie wydaje mi się, aby dłonie mogły wieńczyć ręce.

Za SJP PWN: zwieńczyćzwieńczać  1. «stanowić zakończenie, szczyt jakiejś budowli lub jej elementu» 2. «stać się ostatnim i najważniejszym etapem czyjejś pracy, działalności»

 

krą­żyć nad tobą, na­wie­dzać się w snach… ―> Literówka.

 

Wy­sze­dłem z szafy, da­li­kat­nie za­my­ka­jąc… ―> Literówka.

 

który wy­śnił nas wszyst­kich, na­praw­dę czuję, że wró­ci­łem do domu. W mojej duszy gości spo­kój, a prze­szłość już nie drę­czy mnie jak upo­rczy­wa mucha. Teraz, kiedy je­stem w R’lyeh, bli­sko tego, który wy­śnił nas wszyst­kich, już ro­zu­miem, że to wszyst­ko, co się wy­da­rzy­ło… ―> Czy to celowe powtórzenia?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie przepadam za panem Lovecraftem, ale Czarną muszelkę, choć dobrze wpisuje się w klimat jego twórczości, przeczytałam bez przykrości.

W życiu nie chciałbym sprawić Ci przykrości, więc odetchnąłem z ulgą. :)

 

Od początku starannie budowałeś klimat i roztaczałeś nastrój tajemnicy, skutkiem czego przygotowałeś mnie na objawienie się tego, co wyjątkowo osobliwe, niewytłumaczalne i mające przerażać, skutkiem czego finał raczej ani nie zaskoczył, ani nie przestraszył.

Oczekiwałaś zaskoczenia i zaskoczenie, kiedy przyszło, już nie zaskakiwało. :P To źle, ale i dobrze, bo widać, że twist nie jest z kapelusza, tylko wiąże się jakoś z tekstem (bo twistów z kapelusza nie lubię). 

 

Dzięki za Twoje uwagi, jak zwykle wykazałaś się spostrzegawczością, której każdy może ci pozazdrościć – ja zazdroszczę. :P Wszystkie uwagi szybko naniosłem i udaję, że tak było od początku (no, na końcu powtórzenie zamierzone, poza tym trzecim wszystko, które właśnie wyciąłem). 

Dzięki jeszcze raz! 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Bardzo proszę, Gekikaro. Niezmiernie się cieszę, że uznałeś uwagi za przydatnie, choć muszę wyznać, że ostatnimi czasy mojej spostrzegawczości bardzo daleko do doskonałości. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć, Gekikaro!

Opowieść stoi klimatem, który z pewnością trochę zostanie w pamięci. Łączysz swojskość z poetyką Lovecrafta w ciekawy sposób. Zgodzę się co prawda z CMem, że zamiast Cthulhu mógłby być jakiś bardziej swojski przedwieczny, ale czy psuje to historię? Nie, to taka typowa kwestia gustu. Motywy regionalne też zdecydowanie na plus, aż zachciało mi się wycieczki nad polskie morze. choć może nie do tej wioski akurat. Na lekki minus spore nagromadzenie wielokropków, które czasem pasują, czasem tak średnio, ale w sumie ten element formalny współgra z klimatem.

Pozdrawiam.

Cześć. Ogólnie bardzo spodobał mi się pomysł na człowieka, który nie wie, że jest potworem/odmieńcem/że to on odpowiada za jakieś dawne zdarzenia – zgrabnie odwracasz kota ogonem (choć jednocześnie dziwię się, że przyjeżdża nad morze dopiero jak ma przejąć spadek, a nie dlatego, że morze go przyzywa). Fajnie zaczynasz, fajnie kreujesz klimat małego zapomnianego miasteczka/osady oraz dodajesz lekką atmosferę niepokoju i niepewności. Samo rozwiązanie jednak kompletnie mi nie podeszło – całe te lovecraftowskie ośmiornice na polskim wybrzeżu. Jakoś mi zepsuło cały wcześniejszy efekt. No ale cóż, ile czytelników, tyle reakcji.

 

 

„Była okropnie stara[+,] a jej wnętrze pachniało naftaliną.”

 

„…udawałem, że płynę oto ku nieznanym lądom[-,] albo że przez wąską szczelinę między drzwiami widzę…”

 

„Nie chciałem budzić dawno uśpionych wspomnień[-,] ani walczyć z demonami przeszłości.”

 

„zataczając się na stołku” – Nie wydaje mi się, by można było się zatoczyć, kiedy się nie stoi, kiedy nie jest się kulą, ewentualnie kiedy nie jest się w jakimś pojeździe na kółkach.

 

„Sprawdzić w jakim jest stanie i zabrać stąd[-,] albo porąbać na kawałki i spalić.”

 

„To nie złość, to nie rozpacz[-,] ani ból, kiedy spadła z łóżka…”

 

„…wrzask nie ustawał, ale nie mogłem nic zrobić. Już nie dziecko, już dorosły, wykrzykiwałem przekleństwa, biłem pięściami w drzwi, rzucałem się na nie całym ciałem, ale zamek trzymał mocno.”

 

„…dopóki łaskawy los postanowi zakończyć tę udrękę…” – Dopóki los nie postanowi zakończyć tej udręki. Teraz jest niegramatycznie.

 

„…wszedłem na podwórze, minąłem ogród i odrzuciwszy w żwir niedopałek papierosa[-,] zatrzymałem się przed domem Przebierzeńskich.”

 

„Czasem też podsuwały pomysły i nakłaniały do psot[-,] albo prosiły o przysługi.”

 

„Tragedie się zdarzają, a przecież dzieci[-,] to tylko dzieci.”

 

„…czułem tylko kurz. Dom nie wyglądał jednak na opuszczony, raczej sprawiał wrażenie, jakby ktoś tylko wyszedł na jakiś czas…”

 

„…sądząc po rozrzuconych w sieni szpargałach, przeciwdeszczowym płaszczu ciśniętym niedbale na taboret w korytarzu i elementom fajansowej zastawy wyjętej na kuchenny blat.” – Sądząc po czym? Po elementach, nie elementom.

 

„….ubrania nieużywane na co dzień lub stanowiące już wartość czysto sentymentalną” – Mające wartość.

 

„Trzeba być potworem, żeby za po prostu zastrzelić bezbronnego…”

 

„…facet opuścił broń i objął ją ramieniem.

– To wszystko zrobił podmieniec, nie nasz syn. Wiesz o tym – powiedział do niej.

Już tylko jedna broń była wycelowana we mnie. Jeśli i Robert się rozproszy, może będę miał szansę uciec.

 

„…już chciałem się wyrwać w kierunku babki, kiedy Robert i ten drugi stanęli między nami kierując lufy broni prosto w kierunku mojej twarzy.”

 

„Powiedz, że to był przypadek…Powiedz i jeśli ci uwierzę…” – brak spacji po wielokropku

 

„Wydawało mi się, że one zniknęły, gdy stąd uciekliśmy.” – Jakie one?

 

„…zamiast prosić o litość[-,] albo kłamać, by jakoś się wywinąć…”

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

oidrinie, joseheimie, przede wszystkim wybaczcie, że stosuje do Was jeden komentarz, ale z jakiegoś powodu moja klawiatura zwariowała i mocno utrudnia mi pisanie polskich znaków. :(

 

Po drugie mieliście podobne uwagi ogólne – a co do nich:

Zebrało się już kilka osób, którym wątek lovecfaftowy się niekoniecznie spodobał – i gdyby nie temat konkursowy, to by się w tekście nie pojawił (co drugie słowo z polskim znakiem, mordęga ten nasz język)… inna sprawa, że gdyby nie konkurs, to tekst by w ogóle nie powstał, a lovecraftowe potwory były w moim pomyśle od początku, dużo wcześniej niż np. miejsce akcji i bohater. Nie mógłbym ich tak po prostu wyrzucić z obawy, że zaczną się mścić. :P

 

oidrin,

Nie cierpię na wielokropkowstręt, ale wiem, że to częsta przypadłość i staram się ich nie nadużywać. Z różnym skutkiem… ← o, jak teraz

 

joseheim,

Dzięki za sugestie poprawek. Część (Jezu, co za słowo) już wprowadziłem (te dotyczące powtórzeń). Pozostała mi walka z przecinkami.

 

Pozdrawiam!

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

(Geki, spróbuj z tą klawiaturą napisać: żołądź, źdźbło i żółć :D)

Sadystka? ;-)

Babska logika rządzi!

Skąd :D to trening cierpliwości! 

Trening cierpliwości…

Fajne określenie. :D

Muszę zacząć go używać przy okazji swoich komentarzy betowych. ;-)

Nie, to nie jest sterta czepów, to trening cierpliwości. XD

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Nie, to nie jest sterta czepów, to trening cierpliwości. XD

CMie pamiętaj, żeby nie skąpić tam wielokropków i szeleszczących słówek, to dopiero spotęguje efekt. XD

Przepis na betę zagłady. :D

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Oprócz tego, że piszesz bardzo sprawnie, przez co opowiadanie czyta się z dużą przyjemnością, dla mnie dodatkowym atutem jest to, że uwielbiam historie, w których bohater niechętnie wraca na stare śmieci, gdzie musi zmierzyć się z przeszłością. Wpisałeś w ten schemat niepokojącą, angażującą historię, którą zwieńczyłeś udanym finałem. Fajny pomysł na miks motywów z dwóch mitologii.

Pozdrawiam! 

Przeczytane, komentarz później.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Hej Geki! Misie :). Ten klimat zapomnianej wioski, tak bardzo zapadniętej, że aż przerażającej. Wspomnienia bohatera i ciągła niepewność, o co w tym chodzi. Dosyć wcześnie podejrzewałam, że on faktycznie może być potworem.

Lubię Twoje narratorskie wtrącenia, budują opowieść. Takie prawidła, które składają się na unikalny świat, dzięki czemu można głębiej poczuć lekturę.

Zaskakujący zwrot akcji z żyjącą babcią, która postanowiła pozbyć się wnuka… Zgadzam się z Irką, że mamy tutaj pytania natury moralnej. Kto tu wyrządził gorsze zło? Dzięki temu tekst nie jest czarno-biały. Dużą wartość też stanowi poznawania monologu wewnętrznego bohatera. Nie wydaje się potworem, acz momentami reaguje podejrzenia neutralnie. Można go polubić nawet po wyjściu prawdy na jaw – ukazaniu się muszelki spod poduszki ;).

Natomiast były momenty, kiedy akcja wydawała się rozciągać i tak czekałam i czekałam aż coś się wreszcie wydarzy. Ale to były tylko chwile. Sama końcówka świetna, acz wolałabym bez epilogu na temat R’lyeh. 

Oceniłam ten tekst wysoko ;)

Autentyczny bohater, autentyczna historia, zadbany świat przedstawiony, oczywiste i umiejętne nawiązanie do HPL, własna historia, jest OK. OK, schematyczność też jest, myślenie schematami, o którym pisał None, więc nie jest to opowiadanie, nad którym piałabym z zachwytu, ale jestem z niego zadowolona: zapamiętam je, zapamiętam krajobraz, szafę, bohatera. Jest miejscowa legenda, miejscowy folklor i język, znowu nic nazbyt oryginalnego, ale przynajmniej panujesz nad elementami opowieści. No, może pośpiesznie skończyłeś, ale to jest bardzo uporczywa zmora bardzo wielu piszących.

Podreperuj przecinki, zwłaszcza w zdaniach złożonych i przy imiesłowach.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Cytryno

Ten klimat zapomnianej wioski, tak bardzo zapadniętej, że aż przerażającej. Wspomnienia bohatera i ciągła niepewność, o co w tym chodzi

Cieszę się, że klimat przypadł ci do gustu. Jak ktoś wyżej wspominał, takie miejsce akcji wyglądać może na nieinteresujące, ale właśnie to – ta nuda, marazm – mnie w nim zainteresowało. 

 

Dużą wartość też stanowi poznawania monologu wewnętrznego bohatera. Nie wydaje się potworem, acz momentami reaguje podejrzenia neutralnie. Można go polubić nawet po wyjściu prawdy na jaw – ukazaniu się muszelki spod poduszki ;).

Woesz, z bohaterami mam zazwyczaj problem. Nie taki, że ich wykreowanie sprawia mi trudność, ale taki, że o bohaterach bohaterskich – Geraltach, Robin Hoodach i Brudnych Harrych – nie umiem pisać. Nie żyją w mojej wyobraźni. Znacznie bliżej mi postaci trochę nieporadnych, będących raczej ofiarą okoliczności niż motorem zmian, nieco żałosnych, mających swoje fobie. 

Chuck Palahniuk napisał kiedyś, że jedynie co autor może robić, to tworzyć swój autoportret. Chyba to nienajlepiej o mnie świadczy. :P

 

Natomiast były momenty, kiedy akcja wydawała się rozciągać i tak czekałam i czekałam aż coś się wreszcie wydarzy. Ale to były tylko chwile. Sama końcówka świetna, acz wolałabym bez epilogu na temat R’lyeh. 

Ogółem wartka akcja to nie jest coś, w co celuję. A najbardziej nie lubię, kiedy w książce, filmie, opowiadaniu dzieje się coś po to, by się coś działo – a na takim schemacie zbudowane jest całe kino akcji i (to moja osobista teoria) ta filozofia przekradła się do literatury. Ma się dziać, dziać, dziać.

 

Naz 

Oceniłam ten tekst wysoko ;) 

Załapałem się do pierwszej dziesiątki. Zawsze coś. :P

 

Autentyczny bohater, autentyczna historia, zadbany świat przedstawiony, oczywiste i umiejętne nawiązanie do HPL, własna historia, jest OK.

Bardzo mi miło. :) 

 

OK, schematyczność też jest, myślenie schematami, o którym pisał None,

Jest miejscowa legenda, miejscowy folklor i język, znowu nic nazbyt oryginalnego, ale przynajmniej panujesz nad elementami opowieści

Właśnie wymieniłaś te schematy i nie będę zaprzeczał.

 

Podreperuj przecinki, zwłaszcza w zdaniach złożonych i przy imiesłowach

Staram się być bardziej uważny, ale te złośliwe przecinki zawsze namieszają. :P

No, może pośpiesznie skończyłeś, ale to jest bardzo uporczywa zmora bardzo wielu piszących.

Kurcze, nadal mi się wydaje, że końcówka nie jest pospieszna, musi minąć więcej czasu, bym spojrzał na nią inaczej. 

 

 

 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Fajne, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Nowa Fantastyka