Dzieci moje najdroższe...

Gdzieś, kiedyś, w innym świecie

Czarne gęste gorące powietrze niosło miliardy trujących drobin azbestu, metalu i plastiku, i zawierało niewypowiedzianą obietnicę bolesnej śmierci, pozostawiając nieprzyjemny metaliczny posmak w ustach.

Ykhy ykhy Hyyyy hy Hyyyy hy Ekhee ekhee. – W stalowo–szklanej sali umilkły krzyki, przekleństwa i narzekania. Zastąpił je ciężki kaszel i gwałtowny świst duszących się ludzi, którzy na co dzień żyli w różnych światach, a teraz niepodziewanie dla siebie zrównali się z sobą.

Każdy oddech stał się heroicznym wysiłkiem dla umęczonych płuc, szukających w toksycznym świństwie choćby odrobiny życiodajnego tlenu.

A tego było coraz mniej.

Półnadzy i całkiem obdarci z godności ostatkiem sił próbowali ratować się chłodną wodą i maskami z koszul, staników i ręczników, sytuacja była jednak coraz bardziej tragiczna i w końcu nawet to nie wystarczało. Nieszczęśnicy mogli tylko patrzeć gasnącym wzrokiem na świat, który nieubłaganie ciemniał.

 

Gdzieś indziej, Styczeń

Łaaaaaaaaaa, him, him, him. – Rozległo się w nocy w jednym z mieszkań w Warszawie.

– Już idę – wymamrotała siedząca w drugim pokoju ledwo żywa Ania, która po chwili dodała bardziej przytomnym głosem. – Jest jakiś taki marudny. Dziewczyny w pracy mówią, że może ząbkuje, ale myślę, że to coś innego.

– Maryśka pewnie? Nie słuchaj głupich pip. I idź do lekarza. – Leszek zawsze był zniecierpliwiony, gdy ktoś odrywał go od maszyny do pisania.

– Tak. Tak zrobię – wybąkała i dodała niepewnie, odruchowo kręcąc kosmykiem włosa. – Ale wiesz co?

– No co? – Mężczyzna burknął, odkładając papierosa, którym się właśnie zaciągnął.

– On czasem patrzy na mnie jakoś tak dziwnie. Jakby widział coś obok mnie.

– Prze–sa–dzasz – wycedził przez zęby i spojrzał na nią tak, jakby była okazem jakiegoś dziwnego egzotycznego owada. – Dzieciak to dzieciak. I miałaś do niego iść. Rusz wreszcie dupę.

 

W innym świecie

Co najmniej siedemdziesiąt dziewięć osób obsługi, szesnastu pracowników Incisive Media–Risk Waters Group i siedemdziesięciu sześciu gości połączył jeden los. Podzielili go z prawie tysiącem czterystu innych ludzi, którzy znaleźli się powyżej dziewięćdziesiątego drugiego piętra.

Każdy z nich miał swoją własną historię, swoje marzenia, plany, rodziny i sympatie. Tego dnia zwyczajnie wstali i ubrali się, umyli zęby, powiedzieli „kocham cię”, zjedli pierwszy szybki posiłek, a potem przyjechali taksówkami, autami lub metrem, żeby z góry widzieć miasto aniołów i jak najlepiej wykonać swoją pracę.

Los splatał im okrutnego figla. Dzisiaj nie oni mieli podziwiać świat, tylko świat miał patrzeć na nich, w szoku obserwując największe od lat igrzyska śmierci, nie dość, że wielkie jak wszystko w Ameryce, to jeszcze pierwsze tak dokładnie przedstawione i zanalizowane.

Z początku spokojnie popijali kawę, wymieniali plotki, przeglądali papiery, myśleli o pracy, kredytach, zakupach, wygranych Gigantów i najbliższym Święcie Dziękczynienia. Wciąż zaplątani w sieć codziennych schematów nie byli świadomi, że kraj znowu traci dziewictwo, a oni pozostaną częścią upiornego spektaklu, wyreżyserowanego przez przeżarte szaleństwem umysły.

 

Marzec

Jest piąta w nocy, a ja siedzę na tanim wytartym fotelu i powtarzam w myślach materiał przed klasówką. Wiem, że od nauki zależy moja przyszłość.

Moi rodzice, Anna i Leszek, bardzo dobrze mnie wychowali. Dostałem męską szorstkość i siłę, i kobiece poczucie piękna i delikatność. Dali mi to, co mogli, i teraz wszystko jest w moich rękach.

Przewracam kartkę podręcznika, i wtedy przez głowę przechodzi mi niepokojąca myśl, że już raz siedziałem i przewracałem dokładnie tę kartkę, będąc dokładnie w tym samym miejscu.

Déjà vu – przypominam sobie, że tak to się fachowo nazywa, a potem spokojnie sięgam po filiżankę z herbatą.

Znów czuję, że wszechświat mnie prowadzi.

 

W innym świecie

Po upadku pierwszego budynku na dole rozpętało się prawdziwe piekło.

Przedziwna mieszanka śmiertelnie wystraszonych ludzi, kuśtykających, biegnących albo idących, krwawiących i całkiem zdrowych, w pięknych czystych ubraniach, porwanych garniturach lub drogich zakurzonych żakietach, z teczkami, bez teczek, gestykulujących w stresie, szoku lub panice albo nerwowo próbujących dodzwonić się do najbliższych.

Dziesiątki krwiście czerwonych wozów straży pożarnej, wielkich biało–czerwonych karetek, przerośniętych pickupów służb i potężnych niebieskich radiowozów ze wzmocnionymi widlastymi dwunastkami, stojących w pełnej gotowości albo przebijających się wprost pod WTC.

Posterunkowi, którzy nie mogli zapanować nad rozgardiaszem, i rozpaczliwie próbowali nie dopuścić do zbyt wielu kolizji.

Strażacy w okrągłych hełmach, grubych kurtkach i spodniach z szelkami, z toporkami, maskami i butlami, czekający na rozkazy albo będący w samym środku akcji.

Sanitariusze i lekarze, opatrujący rany i podający tlen.

Agenci stanowi i federalni, w obowiązkowych garniturach i okularach, jak zawsze gdzieś biegnący i szukający nieistniejących spisków.

I wreszcie wszechobecny kurz, chrapliwe basowe ryki syren, budzące respekt sygnały w pojazdach, komunikaty z megafonów, trzeszczące głosy z krótkofalówek i wyjące alarmy w biurach, sklepach i bankach.

To wszystko kotłowało się wokół Richarda Drew, który stał na przecznicy na dolnym Manhattanie.

– O–o my God! O! MY! GOD! – Kobieta obok niego nagle wskazała na sam szczyt wieżowca i zakryła dłonią usta, a fotograf Associated Press bez wahania skierował tam aparat z długim obiektywem i zaczął robić zdjęcia kolejnych ludzi, którzy właśnie spadali w dół.

To było instynktowne i nie zastanawiał się, co właściwie robi.

Pstryk. Ruch ręki. Śledzenie spadającego obiektu. Zmiana ostrości. Pstryk. Pstryk. Powrót na górę.

Dopiero wieczorem podczas przeglądania materiałów zobaczył, że na siedmiu zdjęciach uchwycił lecącego głową w dół dobrze ubranego mężczyznę.

Elegant nie rzucał się jak inni, tylko pogodzony z losem majestatycznie pędził na spotkanie ze śmiercią. Nie wiadomo, kim był. Jego zdjęcie zostało pokazane dzień później na łamach The New York Times i wywołało prawdziwy narodowy szok. I choć skoczków tego dnia było około dwustu, to właśnie on pozostał tym, o którym najwięcej się mówi i kogo wspomina.

 

„It’s a very quiet photograph (…) I like to think of him as sort of the unknown soldier”

 

Co czuje ktoś, kto podejmuje się tak desperackiego czynu? Czy jeszcze wierzy w Boga? Czy skrócenie życia o kilkanaście minut skazuje go na wieczne potępienie? A może wypadł przypadkiem, gdy udało się w końcu zbić szyby? I nie był świadomy tego, co się dzieje? Zemdlał ze strachu? Czy, co gorsza, ktoś go wypchnął? Wypadł, a chciałby wrócić? Jak w takich sytuacji można wybaczyć?

 

Maj

„Działająca pod przewodnictwem wicepremiera Zbigniewa Szałajdy komisja rządowa systematycznie analizuje sytuację. Dziś komisja zaznajomiła się z aktualnymi wynikami pomiarów i badań, prowadzonych przez Centralne Laboratorium Ochrony Radiologicznej, wojska chemiczne, Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej oraz stacje sanitarno–epidemiologiczne, a także wysłuchała opinii i ocen ekspertów oraz informacji ministrów o stanie realizacji zarządzonych działań profilaktycznych. Komisja stwierdza, iż prowadzone w sposób ciągły w dwustu punktach na obszarze kraju pomiary i badania potwierdzają, że poziom skażenia występującego lokalnie w różnych regionach kraju nie stwarza zagrożenia dla zdrowia ludności…”

 

W innym świecie

Panorama i przepiękne zachody skąpanego w czerwieni słońca. Obowiązek założenia eleganckiej kreacji lub garnituru, i zachowania etykiety. Kelnerzy w liberii serwujący przysmaki, na które nie stać będzie przeciętnego człowieka. I słynne wina, o których krążyły legendy, jak na przykład Chateau Lafite–Rothschild rocznik tysiąc dziewięćset dwadzieścia osiem za trzy tysiące.

Restauracja oferowała poziom odpowiedni nawet dla najbardziej wybrednych gustów. Zbierała co prawda różne recenzje, nikt jednak, nawet najbardziej wymagający krytyk, nie odmawiał jej miana miejsca kultowego, jedynego w swoim rodzaju i będącego swoistą wizytówką Nowego Yorku.

 

Lipiec

Siedzę nad jeziorem i patrzę na przewalające się wokół ogromne masy ludzkie. Mam wrażenie, że wszystko dzieje się jakby obok, za mgłą, a oni wszyscy namalowani zostali na specjalnej taśmie, która oplata mnie jak wąż, zmuszając do odczuwania dotyku, kształtów, dźwięków, jak również miłych i mniej miłych zapachów.

Najbardziej w oko wpadają młode dziewczyny, które zazwyczaj są bardziej agresywne niż faceci. Prezentują to, co dostały za darmo, naiwnie myśląc, że wszystko trwa wieczne. Ich duma i pogarda dla wszystkiego jest wręcz karykaturalna. Tak samo jak pewność, że zawsze znajdzie się jeszcze lepszy adorator, a w życiu będą same przyjemności. To śmieszy mnie równie mocno jak ich popijanie energetyków i najtańsze fajki, które palą, łypiąc na lewo i prawo, kto podziwia ich dorosłość.

Są też mamuśki „wpadówki” i mamuśki pokorne, których jedynym celem będzie dostarczenie gromady dziewięciu bachorów.

Pojawiają się też, a jakżeby inaczej, harowcy, którzy zawodzeniem i kolorowymi sari próbują przyciągnąć kolejnych naiwniaków.

Śmiechy z tłumu, piwo, lody i… nieśmiałe spojrzenia nielicznych jednostek, które… chciałbym wierzyć myślą o kolejnym algorytmie, problemie z fizyki czy sposobie na ratowanie środowiska naturalnego.

Siedzę i wciąż zastanawiam się, gdzie w tym bazarze próżności jest moje miejsce.

Od zawsze czułem się inny.

Już jako mały berbeć bardzo interesowałem się tym, jak wszystko jest zbudowane, i dużo, naprawdę dużo, eksperymentowałem.

Nie pamiętam, kiedy nauczyłem się czytać, ale książki od zawsze pochłaniałem w ekspresowym tempie kilkuset stron dziennie. Całe piątki przesiadywałem w prawdziwych bibliotekach, w których zakochałem się w zapachu staroci i kurzu, nieporównywalnym z niczym innym.

Wiele również rysowałem, pisałem i liczyłem, i sprytniej niż inni wychodziłem z opałów. To mnie rozbestwiło, i z roku na rok byłem coraz bardziej bezczelny w swoich figlach i psikusach.

Znajomi przez to mnie nie lubili. Dostawali gorsze oceny, mieli gorsze wyniki, zbierali cięgi za swoje i moje przewinienia, a ja zawsze byłem stawiany na piedestale.

Może dlatego popadłem w samozachwyt? I oni w odpowiednim czasie założyli rodziny i mieli dzieci, a ja fruwałem i nigdy nie miałem na to wszystko czasu?

Byłem inny, i to inny jak cholera. Bez problemu odnajdowałem się w matematyce, fizyce i informatyce, ale miałem problemy z elektroniką i nie całkiem radziłem sobie przy takich czynnościach jak mizdrzenie się do cipek.

W sumie to nawet zabawne, że ostateczny szlif nadały mi cząsteczki do produkcji bomb plutonowych z Czernobyla i kremowe pudła, które dawno temu odeszły w niebyt. Komputery i atom to zaiste ciekawi rodzice.

 

TEN wrzesień

„– Hi, this is Christine again, from Windows on the World on the 106th floor. The situation on 106 is rapidly–getting–worse. (…) We … we have … the fresh air is going down fast! I'm not exaggerating.

– Uh, ma'am, I know you're not exaggerating. We’re getting a lot of these calls. We are sending the Fire Department up as soon as possible”.

 

Właściwie to nie wiem, jak się znalazłem na tej stronie i co tu jeszcze robię.

Cały popieprzony świat stał się zupełnie inny, odkąd zobaczyłem wydarzenia tamtego dnia, które na zawsze zmieniły jego oblicze. Mam wrażenie, a właściwie bardziej czuję, że w dzisiejszych czasach czytanie o nich jest jak odkrywanie prawdy o Titanicu.

Jeszcze wczoraj nie wiedziałem na przykład, że czterdzieści tysięcy stóp kwadratowych sto siódmego piętra zajmowała słynna restauracja Windows on the World, w której serwowano menu w stylu „New American” i najwyższej jakości wina. Była tam również oddzielna restauracja Wild Blue i The Greatest Bar on Earth o powierzchni trzynastu tysięcy stóp kwadratowych, tak popularny zwłaszcza wśród turystów.

Kuchnie i pomieszczenia gospodarcze kompleksu restauracji znajdowały się piętro niżej, podobnie jak sala bankietowa, którą tego dnia wynajęto na Risk Waters Financial Technology Congress.

Nienaruszalny i niezachwiany spokój tego miejsca został zburzony o ósmej czterdzieści sześć, dokładnie dwie minuty po tym, gdy salę opuściły ostatnie osoby, które tam gościły i pozostały przy życiu.

Wieża poruszyła się o dobre kilkanaście metrów, zakołysała kilka razy i wróciła do pionu. Huk był straszny. W kilku miejscach posypało się trochę tynku, odpadło kilka szkieł z żyrandoli i przewróciło trochę sprzętów, ale wciąż była elektryczność i szyby w oknach, i kilka minut później głównie bałagan świadczył o tym, że coś się w ogóle stało.

Niektórzy z gości i pracowników pomyśleli, że to powtórka z dziewięćdziesiątego trzeciego i nie ma się czym przejmować. Kelnerzy od razu rzucili się do przepraszania, wycierania plam i ustawiania przewróconych butelek, a urwane na chwilę rozmowy zaczęły toczyć się znowu, choć jakby trochę mniej pewnie.

Wszystko zmieniło się kilka chwil później, gdy dym zaczął zasnuwać widok za oknem, a co gorsza pojawił się w różnych miejscach sali.

– Oh my God, oh my God. – Kilka kobiet spanikowało, podczas gdy panowie spokojnie wycierali usta i podchodzili do okien, gdzie widać było miliony fruwających kartek.

Dym, początkowo szary, mały i niewidoczny, przybierał na sile, aż w końcu zwrócił uwagę wszystkich obecnych.

Christina, drobna blondynka w eleganckim kostiumie, znajdowała się wtedy w Wild Blue. Kobieta zamknęła na chwilę oczy, przypominając sobie procedury ewakuacji, a potem z profesjonalnym uśmiechem podeszła do fortepianu, włączyła mikrofon, zapukała w niego trzy razy i powiedziała:

– Proszę państwa, proszę zachować spokój i pozostać na miejscach. Kontaktujemy się ze służbami i zaraz podamy, co trzeba zrobić. Dziękuję.

Nie czekała na ich reakcje, tylko szybko podeszła do stanowiska concierge i nakazała:

– Niech Mike, Chris i Stan sprawdzą windy i zejścia, a potem zbiorą wszystkich z całego piętra. Ja idę dzwonić, a ty tu zostań.

– Tak proszę pani.

Nie wiedzieli, że konstrukcja wieży pomiędzy dziewięćdziesiątym trzecim i dziewiątym piętrem z każdą sekundą nieodwracalnie traci resztki wytrzymałości. Nie wszędzie działały tryskacze, a tony płonącego paliwa lotniczego i roztopionego aluminium szybko przeżerały to, co zostało z biur, podłóg i sufitów, stalowych słupów szkieletu, bagaży i ciał zabitych. Odcięte zostały wszystkie drogi ucieczki, a gorąco i toksyczne opary zaczęły szukać wszystkich dróg w górę, unosząc się w wieży niczym w ogromnym kominie hutniczym.

Ludzie myślami wciąż byli blisko swojego normalnego codziennego życia. Wielu z nich siedziało w szoku i nie wierzyło, że to wszystko dzieje się naprawdę. Otoczeni jedzeniem i winami, w najwspanialszym budynku świata, z widokiem na Manhattan u stóp, pracą w najlepszych firmach i ogromnymi szansami na karierę ciągle wierzyli, że można wsiąść do windy i w dwie minuty zjechać na sam dół.

Jakież to było złudne.

Dymu było coraz więcej. Wdzierał się różnymi szczelinami, tworząc fantazyjne wzory nie tylko przy suficie, ale na całej wysokości i przestrzeni.

– Jack. Co u was? – Christina zapytała przez telefon, używany normalnie do komunikacji z kuchnią. – Poczekaj chwilę.

Przykryła na chwilę słuchawkę, patrząc na Chrisa, który podszedł, ciężko kaszląc:

– Na wszystkich klatkach jest gorzej niż tutaj. Gorąco i dymi się. Windy wyłączone. Chłopaki przeszukują pomieszczenia.

– Dobrze. Spróbujcie pozakrywać wszystkie szczeliny.

– Tak jest.

– Jack, macie dym? – Kobieta wróciła do rozmowy przez telefon. – Ktoś jest ranny? Ilu? Z setnego? Dobrze. Dobrze. Zejdziemy do was. Dziękuję.

Odłożyła słuchawkę i ze zmęczeniem spojrzała na gości, którzy wymieniali między sobą informacje:

– Musiało coś wybuchnąć.

– Budynek jest ze stali i na pewno wytrzyma. Strażacy muszą ugasić ogień…

– Nie mogłam się dodzwonić…

– A mnie powiedzieli, że samolot uderzył w wieżę. Wszystko poniżej płonie.

– Samolot? Przecież one mają procedury.

– Przepraszam. Przepraszam. – Przepchnęła się przez nich i znów ogłosiła przez mikrofon:

– Proszę państwa, zejdziemy niżej, gdzie jest lepsza sytuacja. Proszę za mną do przejścia służbowego.

– Dlaczego się nie ewakuujemy? – zapytał jakiś starszy pan.

– Czekamy na decyzję służb. Proszę za mną.

– Ale niżej będzie gorzej.

– Tamte pomieszczenia są lepiej oddzielone od reszty.

Kobieta ruszyła, a za nią cały tłum. Wszyscy byli zdyscyplinowani i dosyć szybko znaleźli się w sali konferencyjnej, w której po chwili zaczęły rozbrzmiewać głosy rozmów telefonicznych:

– Tu Jack. Jestem na górze WTC.

– Nic mi nie jest. Wkrótce powinniśmy wyjść…

– Nie bój się…

– U mnie dobrze.

Ludzie pożyczali sobie aparaty i dzwonili do swoich bliskich i firm, informując ich o sytuacji.

Niepokój wzrósł na nowo około kwadrans po zdarzeniu. Dokładnie o dziewiątej zero dwie dał się słyszeć kolejny okropny huk i wieża znów się zachwiała.

– Proszę o spokój! – Christina znów próbowała wszystkich uspokajać. – Służby są w drodze i wkrótce rozpoczniemy ewakuację!

Wszystkie karty odsłoniły się, gdy grupa wysłana na dach nie mogła sforsować grubych drzwi.

Otoczeni szkłem, betonem i plastykiem mogli już tylko bezradnie obserwować, jak śmigłowce krążą kilkanaście metrów od okien.

 

„– Hi, this is Christine, Assistant GM of Windows. We're getting no direction up here. We're having a smoke condition. We have most people on the 106th Floor, the 107th Floor is way too smoky. We need direction as to where we need to direct our guests and our employees, as soon as possible.

– Okay. We're doing our best, we've got the fire department, everybody, we’re trying to get up to you, dear”.

 

Co tak naprawdę myśleli? Ile razy chcieli wybić szyby? Czy musieli kogoś obezwładnić? Kiedy padli na ziemię, wciąż walcząc o każdy haust powietrza? Czy wiedzieli, ale nie dopuszczali do siebie myśli, że to koniec?

A czas płynął nieubłaganie.

Tik–tak.

Tik–tak.

Ostatni telefon z restauracji miał miejsce około dziewiątej czterdzieści. To wtedy pozwolono na wybijanie okien, a minutę później Richard Drew uchwycił spadającego mężczyznę, który pogodzony ze swoim losem pędził na spotkanie ze śmiercią.

Nie wiemy, kim był Falling Man.

Kimś z obsługi? Gościem? Ochotnikiem, kto miał stłuc szybę własnym ciałem? Nieostrożnym człowiekiem? Czy kimś, kto zachłysnął się powietrzem i stracił równowagę? A może nieszczęśnikiem, który dostał zawału serca?

To pozostanie zagadką, tak samo jak zagadką pozostanie, kto z nich był w pełni świadom, że zapada się wieża południowa. Stało się to dokładnie o dziewiątej pięćdziesiąt dziewięć.

Oni mieli jeszcze prawie pół godziny. Wtedy po stu dwóch minutach było już w ogóle po wszystkim.

Tik–tak–toe. Szach–mat.

Game over.

Myślę o nich, siedząc w samej koszulce i gaciach.

Gapię się na ekran wielkiego płaskiego monitora made in USA podłączonego do desktopa z nowoczesną kością AMD Ryzen, którą wstępnie wytrawiono na Tajwanie i w USA i finalnie złożono w Chinach. Telefon pochodzi z Korei, słuchawki to pewnie Hong–Kong.

Tak w ogóle wszystko, co mnie otacza, wyprodukowano w globalnej wiosce dwa zero, która powstała po WTC. Choć to złudne, to czuję się teraz bezpieczny, mocny i anonimowy, i w sumie ciężko mi zbudować w głowie obraz tego, jak wyglądał tamten dzień w Nowym Yorku.

Czy do końca dzwonili do bliskich? Tulili się do obcych? Załatwiali w popłochu sprawy doczesne? Przeglądali internet, rozpaczliwie szukając dróg ucieczki? Spisywali testament?

A może działali nieracjonalnie? Próbowali uprawiać seks? Chodzili do łazienki? Zajadali się frykasami ze spiżarni?

Otwieram nową zakładkę w przeglądarce i próbuję szukać kolejnych fraz ze strony.

„Uh, ma'am, I know you're not exaggerating”

Pierwszy link nie działa, drugi prowadzi do New York Post, kolejne do kolejnych dzienników z dwa tysiące trzeciego, aż w końcu… jest!

„New York Times”

Ale jak ja na niego trafiłem?

Dałbym sobie głowę uciąć, że jeszcze godzinę temu go tu nie było.

Zapisuję plik z treścią rozmów Christiny na pendrive i klikam w Ubuntu przycisk wyłącznika. Coś mi mówi, że dziś nie powinienem już tego tykać.

 

Październik

Kilka dni później sprawdzam pod Windows pocztę, a potem przez dłuższą chwilę patrzę na kruchy nośnik, na którym zapisałem świadectwo tego, co w ostatniej godzinie życia robiła pewna twarda dzielna kobieta.

 

„– Are the stairways, A, B, and C all blocked off and smoky?

– The stairways are full of smoke, A, B, and C. And my … and my electric … my fire phones are out.

– Oh, yeah, they're … all … all the lines are blown out right now,. But everybody is on their way, the fire department …

– The condition up on 106 is getting worse.

– Okay, dear. All right, we are doing our best to get up to you right now. All right, dear?"

 

Patrzę na plik z zapisem rozmów Christine Olender i na moją notatkę. Szukam w guglach „Uh, ma'am, I know you're not exaggerating”. I nic…

Pamiętam, jak wtedy… tamtego strasznego dnia… jak wtedy było ciepło. Siedziałem po południu z książką na kolanach i próbowałem uczyć się do egzaminu z algebry.

Nic mi nie szło… i wtedy na ekranie telewizora w pokoju zobaczyłem, jak coś uderza w wielki budynek, o którym nigdy nie słyszałem.

Tekst na pasku głosił, że Ameryka padła ofiarą ataku. Że drugi samolot trafił w drugą wieżę, kolejny zdemolował Pentagon, a jeszcze inny rozbił się na polu.

Świat wstrzymał oddech, a ja bez cienia emocji patrzyłem na obrazki na małym szklanym ekranie firmy Panasonic. Byłem młody, pełen życia i nie miałem wtedy żadnych uczuć. Nie czułem tego swoim ciałem, nie byłem tym otoczony i pewnie dlatego widziałem tylko koniec swojego nosa.

A może myślałem, że to zapowiedź kolejnego filmu z Hollywood? Taka lepsza wersja „Płonącego wieżowca” z siedemdziesiątego czwartego?

 

Listopad

„– Hi, this is Christine up at Windows on 107. We are still waiting for direction. We have guests up here.

– Ah, how many people have you got there, up there, approximately?

– We have approximately probably about 75 to 100 people.

– Seventy–five to 100, and you're up on 106 or 107?

– One–oh–six, 107's impossible”

 

Coś mnie pcha, żeby otworzyć YouTube i znowu popatrzeć na to, jak nieznane mi budowle zapadają się w kurzu. Co ciekawe, mało jest filmów z teoriami spiskowymi… ale równie mało jest filmów ze środka budynków, które przecież musiały być kręcone przez lata.

Ostatnio zafascynowały mnie fotografie nieżyjącego Konstantina Petrova, który pokazał nieistniejące już luksusowe wnętrza, ale nie tylko z frontu, tylko również od kuchni.

Obrazy przywiodły mi na myśl stare transatlantyki, które wyrzucając w powietrze kłęby dymu woziły tych, którzy nigdy nie skalali się pracą i dla kaprysu przemierzali bezkresne obszary oceanu.

Majestatyczne piękności Atlantyku odeszły w niebyt, ustępując miejsca powietrznym pałacom, a potem zwykłym taksówkom, bydłowozom, w których śmierdzący brudni ludzie potrafią wyjmować spocone nogi z butów i skarpet albo przewijać niemowlaki w kabinie.

Tak dużo się zmieniło od jedenastego września – rzeź w Afryce, niewidzialna wojna z Azją, idiotyczne zamieszki i żądania mniejszości, i wreszcie niesamowity rozwój techniki.

A ja siedzę na dupie i chcę oglądać coś, co stało się lata temu. To inny świat, w którym praktycznie wszystkie wideo są nieostre, bo rewolucja jakości cyfrowej przyszła później.

Ameryka wygrała, ale jakże gorzkie to jest zwycięstwo. Zdominowani przez Google, Facebooka i innych z wielkiej piątki, podzieleni przez osobę prezydenta, z przemysłem filmowym, który otwarcie ingeruje w obsadę i zasady tworzenia dzieł.

Ludzie zapomnieli o WTC. Nie myślą już o terrorystach, bo ci spowszednieli. Przyszli do nich, wtargnęli do każdego domu i na każde podwórko i uważają, że są u siebie. Teraz nawet najbliższy kumpel może wybić szybę, dla kaprysu zniszczyć biznes i zmuszać do klęczenia albo wykrzykiwania haseł Antify i hymnów BLM.

I to jest fine… bo tolerancja.

Najgorsze jednak, że w tym świecie tak łatwo można wyjąć wtyczkę Internetu. A wtedy tak wielu na świecie straci dostęp do historycznego dorobku ostatnich lat, który jest na serwerach tych, którzy otwarcie mówią o cenzurze.

 

„– Hi, this is Christine again from Windows on the World.

– Okay, uh, ma'am, as soon as is possible. I've notified everybody to be notified, to get up there”

 

Grudzień

Firma, dla której pracuję, zmniejszyła ilość godzin o połowę. Mam teraz wiele czasu, jak każdy zresztą. Wszystko przez małych wściekłych Chińczyków, którzy rozleźli się po całym świecie.

Siedzimy zamknięci w domach jak szczury. Nie wystarczyło, że w pracy mieliśmy wyścig. Teraz praca przyszła do domów, w których jesteśmy rozliczani z każdego ruchu myszy i każdego naciśnięcia klawiszy.

Na YouTube nie ma już zbyt wielu materiałów o tym, że WTC to była wewnętrzna akcja wojska, rządu albo kogoś prywatnego.

Przeglądałem kiedyś takie strony i te zawierały masę niewiarygodnych głupot, a czasem nawet w miarę sensowne wyjaśnienia. Mówiono tam, że to były rakiety albo zdalnie sterowane samoloty z materiałami wybuchowymi. Że eksplodowała miniaturowa atomówka albo bomba wodorowa, i zrealizowano pierwotny plan wyburzenia. Że wiele biur stało pustych, i zapadła się tylko pusta skorupa. Że świat zobaczył holograficzną projekcję samolotów i eksplozje niebezpiecznych materiałów, które pakowano ukradkiem do wież latami. I wreszcie, że chodziło o ubezpieczenia i przekonanie Ameryki do wojny, a materiałem stał się termit.

 

„– But where … where do you want to (inaudible) can you at least … can you at least direct us to a certain tower in the building.

– Uh …

– Like what tower … like what area … what quadrant of the building can we go into, where we are not going to get all this smoke?”

 

Moja uwagę przykuwa tytuł „robota zewnętrzna”. Według opisu jest to wykład profesora uniwersytetu Columbia, ale nie związany z teoriami spiskowymi. Nie wiem dlaczego go chcę obejrzeć, ale skoro nie poszedł pod nóż w trakcie wyborów, to nie musi być taki zły.

– Panie profesorze, co pan sądzi o World Trade Center?

– Wiele ludzi czuje, że coś było tam mocno nie tak. Mówią o dwóch centrach komputerowych wypełnionych setkami czegoś, co miało być UPSami. I tak dalej, i tak dalej…

– A pan sądzi inaczej?

– Nie interesuje mnie polityka. Nie wiem, kto miał dobre, a kto złe zamiary. Jestem naukowcem. Widzę tylko, że obserwujemy efekt splątania kwantowej i pewne oznaki ziarnistości materii.

– O czym to świadczy?

– Świat… – Tu Snowden się zawahał – …świat działa w komputerze, w którym uruchomiony jest odpowiedni program.

– Ale to by musiał być ogromny sprzęt.

– Tak. I twierdzę, że ten sprzęt się nagrzewa jak nasze komputery i w końcu zaczyna przegrzewać, przekłamując i zmieniając pliki. Nie wiem, czy to wina złego projektu czy braku przeglądu po milionach lat, ale to właśnie mogło wydarzyć się w WTC. Na zdjęciu numer jeden widać osobę kobiety, która stała wewnątrz pożaru o temperaturze tysiąca stopni.

– Pokazuje pan zdaje się Ednę Cintron.

– Tak. Ta osoba fascynuje wielu badaczy, a nawet fantastów. Niektórzy twierdzą, że to podróżniczka w czasie, która chciała przeżyć coś niezwykłego albo została skazana na karę śmierci. Ja bym się tak daleko nie posuwał. Pójdźmy dalej. Wiele osób stwierdza, że zarówno w Pentagonie jak i Nowym Jorku wyparowało bardzo dużo materii. Myślę, że ten ogromny komputer miał za dużo danych do przetworzenia i usunął część z nich.

– I już?

– Tak. Komputer coraz bardziej szwankuje, a dokładniej działa do momentu, gdy zareaguje zabezpieczenie termiczne. W końcu mamy wielki wybuch i restart, ale ze zmienioną całością.

– Jeden z pana zwolenników mówił o tym, że zgadza się pan z teorią ponownych spotkań.

– Nie od dziś się mówi o starych duszach. Możliwe, że tę rozmowę też odbyliśmy już miliardy razy.

– Nie rozumiem.

– Powiedziałem coś minutę temu. Przeszła jedna iteracja programu w, nazwijmy go komputerem wszechświata, a to co mówię teraz, to już kolejna. Proszę zauważyć, że ten program na pewno ma jakiś cel. Może poprzednio powiedziałem coś, co źle wpłynęło na losy wszystkich wokół?

– Czyli nie mamy wpływu na rzeczywistość?

– Niezbyt. Proszę spojrzeć na efekt Mandeli.

– Co to jest?

– Niektórym się wydaje, że coś ma miejsce na świecie. Twierdzę, że te jednostki nie mają aktualnych danych. Są przekonane o prawdziwości swojej wersji świata i mają rację. Albo wróżbici…

– Kto?

– Osoby, które widzą przyszłość. Myślę, że ich program działa na procesorze czy wątku, który widzi wszystko szybciej niż inne. To coś jak błąd spekulacji z naszych procesorów.

– Fascynujące. Czyli są osoby, które potrafią się przebić przez warstwę rzeczywistości?

– Tak.

– Jak w Matriksie?

– Nie wiemy.

– A możliwe są też podróże w czasie? Przejście do kolejnej iteracji programu, ale wcześniej?

– Widzę, że zaczyna pani rozumieć. Tak, teoria to dopuszcza. I jest jeszcze kwestia innych cywilizacji…

– …których nie ma, bo są niepotrzebne.

– Tak. No i oczywiście Déjà vu. Załóżmy, że mamy jakiś moment w czasie. I po chwili widzimy ten sam moment w czasie. Albo myślimy, że to się wydarzyło. Pójdźmy dalej. Niektórzy z nas to tak zwane dzieci szczęścia. A do tego proszę zobaczyć, jakie problemy mamy z odtworzeniem pracy mózgu. Niby wszystko potrafimy, ale zduplikować trochę materii już nie.

– Pisał pan też coś o działaniach rządu.

– Próbowali na swoje sposoby zmienić przebieg tego programu. Eksperyment Filadelfia, wybuchy jądrowe, test w Czarnobylu…

– …ale tam był wypadek…

– …te-st na lu-dziach – powtórzył z naciskiem profesor Snowden. – Nawet wielka próba siły mentalnej jedenastego września i eksperymenty z wirusem na skalę globalną.

– Nie rozumiem.

– Jedenastego września cały świat skupił się na jednym miejscu. Oglądaliśmy World Trade Center praktycznie z każdej strony. Myślę, że skoro wcześniej nie udało się inaczej, to tym podjęto próbę psychicznego przerwania rzeczywistości. Nie udało się, a potem wszystko poszło w złym kierunku, pewnie szybciej niż miało to być.

– To niepokojące.

– Nikt nie mówił, że będzie prosto. Wszystko to, co robimy, nam narzucono. Wykonujemy jakieś obliczenia i ciągle jesteśmy ograniczeni, normami moralnymi i społecznymi. I tylko niektórzy z nas zastanawiają się nad sensem życia i istnienia…

Nie wiem dlaczego, ale nagle w mojej głowie coś strzyka. Czuję przeraźliwy ból w skroni i mam straszną myśl, że zaraz umrę…

 

***

 

He, hy, he, hy, he, hy – Mój oddech jest płytki i szybki.

– Gdzie? Jak? Co? – Leżę i patrzę na oślepiające światło nad sobą i pochylone dwie osoby, które trzymają moje ręce.

– Spokojnie. Zemdlał pan. Jest pan u dentysty. Musimy teraz zrobić leczenie zęba. – mówi starszy mężczyzna z szatańskim uśmiechem. – I wszystko będzie jak należy. Już na zawsze.

– Ale jak się tu znalazłem?

– Ostry dyżur. Dobrze się pan czuje?

– Nic mnie nie boli, ale – Wyrywam lewą dłoń i łapię za policzek – czuję się dziwnie, o tu z lewej strony.

– To znieczulenie. Możemy zacząć?

– Plosze.

Fachowiec leczy mi kanałowo zęba. Boli to jak diabli, ale w końcu po godzinie jestem szczęśliwy, że to się już kończy.

Wychodzę z gabinetu i idę do windy, w której słyszę jakichś dwóch sanitariuszy:

– A wiesz, że mamy teraz dwa razy więcej czubków.

– Nie wierzę.

– Ludzie wariują, bo nie potrafią sobie poradzić z rzeczywistością.

Nic mnie to nie obchodzi, tak samo jak komunikat z radia w stróżówce przy wejściu:

„W USA za ujawnienie tajemnic państwowych aresztowano profesora Snowdena”.

Dziś muszę jeszcze iść do pracy i dalej przeliczać liczby. A potem w domu czeka na mnie Edna z obiadem i film „V jak Vendetta”. To podobno dobra komedia…

 

***

 

Notatka od autora:

Do dnia dzisiejszego nie odtajniono wszystkich dokumentów z okresu II wojny światowej. Podobnie będzie z jedenastym września, i wiele materiałów o tamtych wydarzeniach ujrzy światło dzienne już po mojej śmierci.

Wiem, że na pewno zginęło wtedy wielu dobrych ludzi, i dopiero teraz pojawiają się kolejne zdjęcia i nagrania, które nie tylko dokumentują przebieg tragicznych wydarzeń, ale ukazują również dzień codzienny w tamtej okolicy. Pozwala to wyrobić sobie kontekst i o wiele lepiej zrozumieć, jak wszystko wyglądało z perspektywy tych, którzy tam byli.

Dodam tylko, że nie jest ważne, czy wierzę w którąś teorię. W tekście wykorzystałem oryginalne dialogi.

Polecam również odwiedzić kilka linków:

 

1. https://www.nytimes.com/2002/05/26/nyregion/fighting–to–live–as–the–towers–died.html
2. https://www.nytimes.com/packages/html/nyregion/20030829_wtc_PORT/transcript03.txt
3. https://public.fotki.com/kostic/world_trade_center/windows_on_the_world–4/
4. https://web.archive.org/web/20010515211650/http://www.windowsontheworld.com/