Miejsce Mocy

 

1.

Gadzie oczy wystawały z mętnej toni. Na błotnistej powierzchni, co i rusz, rosły i pękały bąble. Godwill zbliżył się nieznacznie z wyciągniętym narzędziem w dłoni. Czuł jakby jadowicie zielone tęczówki o pionowych źrenicach obserowały każdy jego ruch. W gumowych gałkach zastygła chęć mordu. Człowiek, po zastanowieniu, zamieszał drewnianą łychą w kotle. Zajrzał w bulgoczący wywar. Oczy wypłynęły ponownie, więc eliksir nie był jeszcze gotowy. Wyjrzał przez okno i dostrzegł, że Księżyc jeszcze nie był w pierwszej kwadrze. Powinien zdążyć, ale nie mógł zwlekać. W momencie, gdy Ziemia, Księżyc i Słońce utworzą kąt prosty, napar ulegnie aktywacji. Wówczas należy go bezzwłocznie wypić. Inaczej pozostanie ohydną, niejadalną breją.

Godwill westchnął i zerknął na swe zasuszone, opalone palce, które wciąż z godną podziwu siłą dzierżyły drewnianą łychę. Pokręcił głową. Nie chciał za długo oddawać się ponurym myślom, które usiłowały zastawić na niego pułapkę. „Myślenie niczego nie zmienia, to działanie jest potrzebne”, jak to zwykł mawiać nauczyciel, White Palmer.

Chwycił mokrą szmatkę i zaczął polerować jelenie poroże, które zamierzał założyć jutro, skoro świt. Masywne wyrostki zwierzęcia wymagały wprawy w noszeniu. Sprawdził, czy na pewno są solidnie przymocowane do obręczy. Następnie ocenił stan płaszcza wiszącego na haku. Rozdarcie na środku kaptura wyglądało niepoważnie. Nad tym również musiał popracować przed wystąpieniem. Na szczęście, olszowa laska, nienaruszona po spotkaniu z potworem, leżała bezpiecznie w kącie. Obok niej spała, cicho pochrapując kudłata Siro.

Otworzył kufer i wyjął z niego w odpowiedniej kolejności spreparowane czaszki zwierząt: najpierw szczura, potem kota, mniejszej i większej łasicy, aż wreszcie najwspanialszą – orlą z zachowanym dziobem. Artefakty zrobione dopiero po przybyciu na kontynent, powinny spełnić swoją rolę, a nie tylko postraszyć dzieci. 

Godwill znowu łypnął na niebo. Za chwilę pora odprawić rytuał. „Cokolwiek się stanie, bądź przygotowany. A jeśli coś cię zaskoczy, udawaj przygotowanego”. Jakby mistrz stał tuż obok i położył mu rękę na ramieniu.

Nagle wywar zasyczał groźnie, pomieszczenie wypełnił brunatny dym i nieznośny odór. Pukanie do drzwi. Godwill pospieszył je otworzyć.

– Jestem, jestem, zaraz wychodzę – odparł, lekko zamroczony oparami, w kierunku dębowej gałęzi. – Nie musisz mnie pilnować, ale dziękuję. – Skinął głową i schował się do środka, pozostawiając wejście otwarte.

Zakołysał się niczym bąk na kwiatowych płatkach. Uroczyście zgasił ogień pod saganem, żywo gestykulując i mrucząc pod nosem, po czym nalał sobie słuszną porcję eliksiru do glinianego naczynia. Następnie wyszedł na klęczkach prosto na mokrą murawę. Na czarnym tle świeciła połowa srebrnej tarczy. Wzniósł kubek do góry, łyknął haust naparu. Błotnisty płyń spłynął lepko do gardła. Pozostałość wytrząsnął z naczynia. Budyniowe gluty oblepiły źdźbła trawy.

– To dla was! – wycharczał nim padł nieprzytomny na twarz.

 

2.

Wiatr roznosił świerkową woń. Pomarańczowe promienie nieśmiało widniały zza drzew, gdy w osadzie, od strony puszczy, pojawił się osobliwy starzec. Nosił poroże i szeroki płaszcz sięgający aż do samej ziemi.

Godwill, mimo ryzyka, podążał żwawo naprzód. Wkraczanie na cudzy teren groziło chłostą lub inną karą cielesną wedle miejscowego prawa. Z początku przyszły tylko dwie kobiety, nabrać wodę ze studni. Z trudem ciągnęły za sznur, by wynurzyło się wiadro pełne lodowatego płynu. Nie spostrzegły przybysza, wciąż niedobudzone ze snu. Stanął zaledwie kilka metrów przed nimi.

– Pan jest pasterzem moim, niczego mi nie braknie… – przemówił z egzotycznym akcentem. – Pan jest pasterzem moim i niczego mi nie braknie! – Początkowy szept przeszedł w gniewny ton.

Chłopki zamrugały ze zdziwieniem. Stanęły jak dwa słupy soli, wypuściły wiadro z rąk, które poleciało z hukiem w czeluści studni.

– Na niwach zielonych pasie mnie, na wody spokojne prowadzi mnie. Pan jest pasterzem moim – wygłaszał z nutą złośliwości.

Wlazł na podium, gdzie zwykle obwieszczano najważniejsze sprawy dla ludu. Wokół zbierała się gawiedź. Część oburzonych, część zaciekawionych niespodziewanym gościem. Kto to jest? Szaleniec? Dziad proszalny? Zdecydowanie nie wysłannik nowej wiary, chociaż gada podobnie. Zahipnotyzowani, nie mogli mu się oprzeć. Nie myśleli o ukaraniu obcego. Chcieli wysłuchać, co powie do końca, nawet ci, którzy z niezadowoleniem marszczyli czoła.

Nieznajomy zawirował, co jakiś czas uderzając laską o podłoże. Czaszki zwierząt, które miał doń uczepione grzechotały przy każdym ruchu. Groteskowy taniec zrobił wrażenie na gapiach, niektórzy pobiegli po resztę familii, by zobaczyła przedstawienie.

– Pan jest pasterzem moim, niczego mi nie braknie! Pan jest pasterzem moim i niczego mi nie braknie! Pan prowadzi mnie! Pan pasie mnie!…

Kiedy zebrał się spory tłum, dotarł poddenerwowany wódz plemienia. W biegu wiązał pas na tunice i przecierał zaczerwienione oczy. Okrutnie bolała go głowa. Opijanie polowania to nie mniejszy wyczyn niźli łapanie saren i zajęcy. Wódz przecisnął się przez plecy kamratów i aż uniósł krzaczaste brwi ze zdziwienia. Nie może być…

– Świat, jaki znamy, jest zagrożony! – Obcy zakończył swój taniec, wziął łapczywie oddech. – Dotarli i do was, widziałem prosty krzyż. Odwiodą was od natury, z którą jesteśmy połączeni. Splugawią najświętszy cykl. Zobaczycie, miną lata, a zostaniecie bezbronni, bezzębni, zgubicie się pośrodku pola, niepomni pór roku…

– Łże ten pies – to Wojan, jeden z roślejszych chłopaków, z jeszcze większym od siebie Jaworem przepychali się przez zgromadzenie. – Zgłosimy zaraz na stryczek tego włóczęgę, tego zasranego „paganina”!

Na osiłków nie zadziałał urok nieznajomego. Mieli w zwyczaju żuć miotły zbożowe podczas prac gospodarczych, rośliny powszechnie używane w alchemii jako antidota na eliksiry. Chłopcy brali podłużne łodygi w usta i mielili je między zębami, zupełnie nieświadomi możliwości tych chwastów.

– …Potraktują was jak bezrozumną masę, wmówią, co jest dobre, a co nie! – zagrzmiał nieznajomy, nie dostrzegając ruchu wśród publiczności.

Wojan z Jaworem prawie przedostali się na początek masy, gdy drogę zastąpił im wódz. Liczył sobie circa sześćdziesiąt wiosen, ale wielki był niczym góra. Mówiono, że gołymi rękami powalił wilka i wytrzymał trzy noce w śniegu po pas. Zmierzył ich groźnym wzrokiem. Młodzi stanęli potulnie, na uboczu, chociaż Wojan zacisnął pięści.

– Przychodzę do was z prośbą! Jeśli dbacie o gwiazdy, jeśli szanujecie przodków, pielęgnujecie rytuały przeszłych pokoleń – pomóżcie! Wspomóżcie mnie, druida, Primusa Magistra. Wspomożecie tedy siebie! Niosę wam kaganek ocalenia, światełko z dalekiej Anglii! – perorował żarliwie, wyciągając ręce w stronę tłumu.

Zgromadzenie poruszyło się niespokojnie. A więc to druid zawitał w ich progi… Słyszeli o takich, co to zamieszkują gaje i znają najskrytsze tajemnice, a ponoć i potrafią rozmawiać z bogami. Nie było jednak śmiałka, który by odpowiedział.

– Potrzebuję uczniów, którym przekażę wiedzę, zanim zniszczą wszystko ci, którzy obwołali nas poganami. Wiem, nie znacie mnie, przybyłem z innego lądu, lecz mieszka tutaj moja znajoma, którą zwiecie Szeptunką. Wiedzcie, że ona też jest w niebezpieczeństwie! Będą chcieli ją wykorzenić z ojczyzny, spalić po niej pamięć. Wierzcie mi, jest niewiele czasu… – chrapliwie wypuścił powietrze. Sapnął.

Wymieniona Szeptunka leczyła z powodzeniem krowy, kury i świniaki, a także odbierała porody, miała pełen składzik uzdrawiających trunków, a czasem nawet wróżyła. Osadnicy nie chcieli jej stracić. Kto by ich wyratował z opresji?

Wódz wystąpił z tłumu.

– Witajcie, Prymusie! Żeście z daleka, a znacie naszą mowę. Co wam trzeba?

Druid spojrzał na niego czujnie. Puścił mimo uszu pomyłkę swego znakomitego tytułu. Zrobił krok do przodu.

– Przyjmę dwóch uczniów, parolatków, wyrostków, których już byście gonili w pole, ale jeszcze nie do żeniaczki. Dwie czarne owce. Może u was, może u sąsiadów. Zamierzam chodzić po okolicy i szukać do skutku.

– Czarne łowce? – wódz zmarszczył brew, pokręcił wąsem.

– Tak, na uczniów, na przyszłych druidów. Czarna owca w rodzinie to odmieniec od białej trzody. Nie pasuje do stada i nieraz nie chce do niego pasować. Samotnik. Czasem może przerażać, czasem zasmucać. Obłąkane dziecko, miewające znamienne sny, wizje na jawie, niechętne do prostej pracy, nieposłuszne. Uciekinier. Jakby to powiedzieli nowi od prostego krzyża, „grzesznik”. Odmieniec, z którego więcej kłopotu niż pożytku. Wystawcie mi go. Oddajcie mi! Wam przecież i tak nie pasuje! Jeśli nie macie tu takiego, rozejrzę się po następnych wioskach. Gdybym nie obrócił na czas, zostawcie chłopca w lesie. Zielona gęstwina przyprowadzi go do mnie. Dwóch tylko wezmę, resztę odeślę do domu.

Nastała krótka cisza. Wiatr świszczał pośród igieł i liści. Druid świstał razem z nim. Płomienna alokucja kosztowała sporo energii.

– Na odchodnym jeszcze, w ramach podzięki, żeście mnie wysłuchali, ostrzegam, będzie okropna burza i srogo zleje wam karki. Zabezpieczcie chałupy. Nie wychodźcie po zmroku!

Postukał jeszcze trzy razy olszowym kosturem i zlazł z podestu. Zawrócił w knieje. Gdy tylko zniknął w gąszczu, ludzie zaczęli gorączkowo dyskutować o zajściu. Ów człowiek budził niezaprzeczalny respekt. Wytężali słuch, nawet gdy mu nie wierzyli, nawet gdy rozdarci między starym a nowym, postanowili wybrać to drugie. Część z powodu obietnicy dostatku i spokojnego życia, a część ze strachu. Wódz jednak nie miał żadnych wątpliwości. Wsiadł pośpiesznie na konia, by zdążyć przed ciemnicą, i pojechał do sąsiadów, przekazać wieść, że poszukiwana jest czarna owca w rodzinie.

O północy spadł sążnisty deszcz. Pioruny waliły jakby bogowie się wściekli.

 

3.

Po izbie roztaczała się smakowita woń. Mięso z grochem, czosnkiem i koprem było prawie ugotowane. Kobieta polerowała naczynia i odkładała je do kredensu. Ceramiczne kubki, miski, dzbanki oraz garnki z pokrywkami stanowiły chlubę pani domu. Z dumą podziwiała glazurowane, pękate brzuszki. W swej kolekcji posiadała okazy z dalekiego Imperium Rzymskiego. Najgłębiej stał olbrzymi piec. Ogień wesoło trzaskał na drwach. Ze stropu zwisały bukiety ziół, kawałek za nimi, przy palenisku wisiało martwe ptactwo. W innym pomieszczeniu znajdowało się łoże małżeńskie, skrzynia na ubiory, lustro z miednicą i przyborami toaletowymi. W kolejnej izbie stało pojedyncze łóżko.

Domostwo kwitło, dzięki majętności gospodarzy. Murowane fundamenty, niedawno wymieniony dach. Właściciele chaty wzbudzali zazdrość wśród ziomków.

Pani domu dosypywała przypraw do gara, kiedy do izby wkroczył rosły chłopak.

– Mięso z kaszą, twoje ulubione – chwyciła miskę i łychą zaczęła nakładać jedzenie do środka.

– Zjem jak wrócę. Pilnie muszę jechać. – Zadarł jasną czuprynę.

– A cóż to się stało? – Uniosła nos znad gara.

– Jest szansa, żeby upolować tego psa. – Wyszczerzył zęby. – Gadałem z krzyżowcami, wspominałem ci, wiem, gdzie stacjonują. Obiecali nagrodę za współpracę, obiecali mi „kszest”. Kto wie, matko, może zrobią z Wojana rycerza, możnego pana!

– Oh, synu – mruknęła, wpatrując się w rumiany policzek potomka. – To ryzykowne…

– Postanowiłem. Jadę zaraz z Jaworem. Nie możemy zwlekać, ten „droid” rozprzestrzeni się jak szarańcza. Zażądał dwóch dzieciaków, co weźmie następnym razem? Konia, krowę, stado kaczek?! A może nie dwóch młotków, a siedmiu! Należy zlikwidować pasożyta, matko! Czym prędzej!

Uderzył pięścią w otwartą dłoń.

Kobieta przymknęła powieki. Obawiała się o ukochanego syna, ale przecież…

– Masz rację. To ścierwo trzeba zlikwidować. Gadałam z babami, są podzielone, ale większość uważa jednakowo. Te darmozjady panoszą się wciąż po naszych ziemiach. Jeśli chcesz wojować synu, w słusznej sprawie, daję ci błogosławieństwo. Myślimy podobnie. Poszukam więcej sojuszników. Teraz, gdy nie ma mojego brata, nikt nie dogląda ludzi. Jego straż przyboczna chleje do nieprzytomności i śpi z kozami. Jakże on błądzi…

– Nie martw się, matko – oświadczył Wojan i wyprostował pierś. – Zaprowadzimy nowy porządek. Dobry porządek!

Kobieta szybko zapakowała mu tobołek z prowiantem na drogę. Podając pakunek, dodała:

– Tylko, Wojek, bądźcie ostrożni, bo… – nim skończyła wypowiadać zdanie, wyszedł.

Po chwili usłyszała skrzypnięcie drzwi od stodoły i tętet kopyt. Chłopak zgarnął po drodze najwierniejszego druha, Jawora, i razem wyruszyli poza osadę i znajome okolice. W prężnych bicepsach i udach młodziaków płynęła chęć do bojowania.

– Zobaczysz, Jaworze, zabijemy skurwysyna, a potem dostaniemy prawdziwą zbroję! – zaczął Wojan.

– Tak – odparł Jawor. – Nie mogę się doczekać, aż mię ojciec zobaczy z lśniącym mieczem w łapie.

– Rycerz to musi być siepacz. Wypruwacz flaków, bezlitosny, a przede wszystkim, skuteczny. Nie ma, że ucieknie jaki prusak. Nie! Trzeba deptać i miażdżyć, by zasłużyć na honory!

Słoneczna pogoda uprzyjemniła junakom podróż, zaś miła pogawędka pełna wzajemnej, braterskiej zgody sprawiła, że podróż minęła im w okamgnieniu. Garnizon krzyżowców był ogromny. Armia odpoczywała przy ogniskach i szerokich ławach ustawionych nieopodal namiotów, w których nocowali. Uwagę chłopaków przykuł ten stanowiący zbrojownię. Przez uchylone wejście zobaczyli kolczugi, hełmy, naramienniki i tarcze. Gdy zostali zauważeni przez strażnika, zsiedli z koni, gotowi do rozpoczęcia misji.

– Coście za jedni?! – huknął rycerz.

– My do księdza Piotra. Będziemy „przekrztami”. Teraz chcemy podać namiary na robaka, który nazywa siebie „droidem” – rzekł śmiało Wojan.

– „Paganin”, kurwisyn – Jawor splunął na ziemię, by uwypuklić odrazę. Wyprostował wielkie cielsko, przewyższał strażnika o pół głowy.

– Dobra, ale rozmowa tylko w otoczeniu rycerzy. Zaprowadzę was do namiotu miłościwie nam panującego księdza-generała.

Wymienili z Jaworem znaczące spojrzenie i poszli za strażnikiem.

Rozłożysty namiot dowódcy ozdabiały kolorowe wstęgi. Na przedzie stało dwóch dryblasów w pełnej zbroi. Zastali Piotra w trakcie dłubania w zębach. Skrzywił się, że nie zaanonsowano przybyszy, tylko od razu wprowadzono ich do środka. Pachoły nigdy się nie nauczą. Nie przemyślą działania, tylko lecą za impulsem. Mięśnie mają wytrenowane, a za to ni krzty rozumu. Piotr wolałby brać udział w filozoficzno-duchowych dysputach, w bardziej wysublimowanym towarzystwie, ale cóż, priorytety nadane przez kościół były ważniejsze.

Przybrał godniejszą postawę i skrzyżował ręce na piersiach. Pamiętał tego hultaja z płową grzywą. Podobał mu się. Dobry materiał na wyznawcę Jezusa Chrystusa. Kiwnął głową na znak, że mogą podejść.

Przedyskutowali sprawę w otoczeniu straży i ustalili, co następuje: chwast trzeba wyrwać, im szybciej, tym lepiej. W okolicznych osadach ksiądz posiadał szpiegów, przekupionych prostaków lub oficjalne wojsko. Skoro wódz osady Wojana i Jawora pojechał rozesłać wici, to zapewne na dniach wyłoniona zostanie czarna owca. Piotr opowiedział w skrócie, jaki ma plan schwytania innowiercy. Wywód zakończył szerokim uśmiechem.

– Wtedy zaciągniemy bezbożnika przed oblicze Jedynego na nasze wzgórze – wyszedł z namiotu i wskazał im pagórek, na którym stały trzy szubienice. Nieco niżej leżał stos zwęglonych szczątków, pism oraz pogańskich symboli.

Wojan wyobraził sobie jak wieszają druida. Jak z plugawego ciała uchodzi duch. To wzgórze miało potęgę sądu bożego. Było głodne krwi niewiernych. Chłopak uniósł kącik ust, dreszcz podniecenia wstrząsnął jego członkami.

Ksiądz-generał poczuł zaś ciężar w zmęczonych dłoniach i przygarbionych plecach, które usilnie prostował. To dopiero początek wojny. Złapali ledwie sześciu pogańskich kapłanów, odwiedzili jedenaście wiosek, zbudowali jeden kościół. Piotr wiedział, że to nie pora na odpoczynek. Brzydziła go przemoc, nie było jednak wyjścia. Innowiercy napadali na dziewice, by składać z nich ofiary. Pożerali dzieci. A co gorsza blokowali prostakom przystąpienie do niebia. Zmarszczki księdza wokół oczu i ust pogłębiły się. Nie. To nie czas na wytchnienie, nie, kiedy bezbronnym ludziom grozi utknięcie w piekle na wieki przez druidów i podobnych diabłów!

Zaprosił Wojana i Jawora na wieczerzę oraz nocleg. Towarzystwo nie pocieszyło dowódcy. Chłopaki bardzo pasowali do pozostałej zgrai bezmyślnych mięśniaków.

Gdy wypraszał ich z namiotu, ustalili, że jutro skoro świt wrócą do osady, podpytać o czarną owcę. Przy odrobinie szczęścia dojdą po nitce do kłębka.

Potem Piotr uciszył samotność czterema kielichami wina i przekazał stosowne rozkazy oddziałowi specjalnemu.

 

4.

Minęły cztery dni, a dzielna kompania pod przewodnictwem księdza-generała znalazła czarną owcę. Złapany dzieciak wierzgał wściekle i darł się w niebogłosy, więc zatkali mu gębę. Gdy opadł z sił, zażądali, by prowadził do niedoszłego mistrza.

– Czarownik to bujda jakaś, klechda jak to tatko prawi. Zaprowadzę was i chcę do domu. – Przetarł rączką łzy z policzków.

Porwanie kosztowało malca wiele stresu, ale jeszcze więcej porzucenie go w dziczy przez krewnych. W rzeczywistości panowie z mieczami byli po jego stronie. Mogli go uratować od niechcianego losu.

– Też żeśmy zmęczeni tym gównem – Jawor mrugnął do niedorostka.

– Upolujemy kurwisyna, dzięki naszemu dowódcy! Ksiądz-generał Piotr, hip, hip, hurra! – zawołał Wojan i podniósł prawicę. – Hip, hip, hurra! – ryknął ponownie, aż paru chłopów dołączyło do okrzyku.

Wyprostował się z dumą w siodle. Zależało mu na zrobieniu jak najlepszego wrażenia na księdzu i jego oddziale specjalnym. Kto wie, może uczynią go zastępcą generała?

Związany dzieciak prowadził. Maszerowali pokotem. Z każdym krokiem zapadał coraz większy mrok, chociaż było południe. To korony drzew zamykały nad głowami szczelny koc. Puszcza zachłannie wciągała ich w opuszczone zakamarki. Schodzili ze wzniesienia, ostrożnie, między milczącymi pniakami. Promienie słońca ginęły w przejmującym, zielonym zmierzchu. Las zagarniał gości krzewiastymi ramionami i obejmował coraz ciaśniej. Krzyżowcy maszerowali przed siebie, chociaż ledwie widzieli własne stopy. Wtem kompania straciła szyk. Kilku rycerzy przewróciło się z przekleństwami na ustach. Po chwili kolejni wpadli z rykiem w zarośla.

– Kurwa, co to było? – zapytał jeden drugiego.

–To jeże! – Piotr przyjrzał się leśnemu podszyciu. Między liśćmi niewielkie, okrągłe kształty prędko tuptały gdzieś na wschód. Cofnął z odrazą dłoń obleczoną w skórzaną rękawicę.

– Jesteśmy bliżej – szepnął z podnieceniem wyrostek. – Czuję to. Miejsce Mocy. Tędy!

Wojownicy brnęli dalej, po śladach malca, bacznie rozglądając się na boki. Wkrótce przyznali mu rację. Poczuli to, nawet ci najmniej wrażliwi. Osobliwy stan, odczuwany jako nieprzyjemne łaskotanie i odrętwienie w kończynach. Potem szum w uszach, u niektórych przechodzący w migrenowe pulsowanie w skroniach. Najwyraźniej byli niedaleko.

 

5.

Godwill wyszedł z sunią na dwór. Wiedział, że czarna owca wkrótce dotrze do prastarego punktu, gdzie przecinają się fale energii. Popatrzył z czułością na swą zapadniętą chatynkę i rzekł w przestrzeń:

– Człowiek może przywyknąć do wszystkiego. Wiem, chcesz dla mnie jak najlepiej, dla zadania, które zostało mi powierzone. Możesz być spokojna. Jestem gotowy. Lecz zanim pójdziemy – odwrócił się i wejrzał w czarne ślepia towarzyszki – pragnę ci podziękować, że byłaś przy mnie.

Siro nie była skora do przyjęcia wdzięczności. Wierciła się w miejscu i szczekała piskliwym głosem, typowym dla małego pieska.

– Dobrze, chodźmy – odparł i chociaż uśmiechnął się do niej, zaraz zacisnął szczękę.

Miejsce Mocy leżało półtora kilometra od siedziby druida.

Serce waliło mu jak szalone. W obliczu śmierci ciężko ukoić nerwy, nawet kapłanowi, nawet Primusowi Magistrowi, który przewodził radzie druidów na odległej wyspie i przebył dwutygodniową drogę, by tu przybyć. Mimo to kroczył dalej, miarowo, bezszelestnie, jak ożywiony posąg. Uważnie stawiał podeszwy stóp na chłodnej ziemi. Z oddali wyglądał niepozornie, jakby spacerował z psem.

Tymczasem z trzaskiem łamanych gałęzi i dudnieniem podbitego żelazem obuwia, krzyżowcy maszerowali razem z czarną owcą, Wojanem, Jaworem oraz księdzem-generałem. Kompania liczyła dwunastu zbrojnych. Piotr zerknął za siebie. Tylu pobożnych rycerzy, jak tylko wrócą, pochwali ich, wysławi imieniem pańskim. Wybrał najlepszych. Oddział specjalny. Wziął aż tylu na wszelki wypadek. Niedawno jeden z braci konsekrowanych, co wrócił z Wysp Brytyjskich, opowiadał o rzekomej potędze tamtejszych czarowników. Przezorność to podstawa.

Zatrzymał się. Zielenina zaskakująco tworzyła coś na kształt tunelu. Wejście do prześwitu. W środku stał uroczysty, talerzowy pień, parę głazów dookoła i… samotny dziadek z kundlem.

Piotr wysunął się naprzód. Zbrojni podążyli za nim, brnąc przez chaszcze. Pragnęli jak najprędzej schwytać druida i wracać do garnizonu na ciepły posiłek. Piotr wziął głęboki oddech i poczuł jak zimne ma dłonie i stopy ze strachu. To nic, musi wykonać wolę boską. Trzeba pojmać niewiernego i zawlec na wzgórze pod sąd boży. Ochronić tłuszczę przed tym szarlataństwem, mordowaniem dziewic, kradzieżą dziatek! Odchrząknął.

– Zgodnie z prawem boskim, a także rozkazem króla Mieszka pierwszego, ochrzczonego w miłości Jezusa Chrystusa, Pana naszego, skazuję cię na śmierć poprzez powieszenie! – oświadczył Piotr. Powieka mu drgnęła. – Brać go!

Godwill czekał cierpliwie. Nie wydawał się zaskoczony. Gdy wojsko ruszyło, ziema zadrżała. Kłącza wystające z gleby zapulsowały. Wojacy krzyczeli zaskoczeni. Korzenie wyłaziły z gruntu i bez ostrzeżenia podcinały nogi intruzom. Większość oddziału poprzewracała się niczym kręgle.

– Utrzymać pozycje! Szarża! – krzyknął ksiądz-generał.

Wojan skoczył z mieczem, gotów natychmiast zabić druida. Wtedy malutka Siro stanęła na łapkach, które poczęły błyskawicznie się wydłużać. Młokos stanął jak wryty, opuścił stalowe ostrze. Suczka w ułamkach sekund zwiększała rozmiary. Traciła futro, przybierała nieco ludzką postawę. Aż zniknął ogon, pazury, a jej oblicze nabrało kobiecych rysów. Wreszcie stanęła przed nimi, w pełnej okazałości, trzymetrowa bogini Sirona. Wściekła. Błysnęła kłami. Przerażeni mężczyźni znieruchomieli. Szok odebrał im wolę walki.

– Jak śmiecie! – wibrujący głos bogini przeszył polanę. – Przeklinam was! Zginiecie tu wszyscy.

Jawor zakwiczał na widok korzeni, które, już grube niczym beczki, dusiły kolejnych kompanów. Kiedy pozostali otrząsnęli się z przestrachu, skłonni zaatakować ponownie, spośród zarośli wychynęły jeże. Wychodziły z ciemności. Podobnie jak Siro, z sekundy na sekundy, niewiarygodnie szybko rosły. Rozpychały się między sobą na puszczańskiej arenie. Olbrzymie, z kolcowymi plecami i łapami jak najeżone buzdygany. Krzyżowcy wypadali przy nich śmiesznie. Ksiądz-generał uskoczył na bok, bliski omdlenia. Armia bestii uderzyła. Zaczęła się rzeź.

 

***

Po krwawych wydarzeniach z Miejsca Mocy, w osadzie nieopodal zapanował grobowy nastrój. Szlochały dwie matki. Jedną przytrzymywał przerażony brat. Czy to możliwe, by druid został mordercą? Wieści do wioski dotarły znikome.

W tym czasie ksiądz-generał powrócił do zaprzyjaźnionego grodu, gdzie schowany za murami, począł planować odwet na Godwillu. Garnizon niedaleko puszczy pozostawił. Rycerzom rozkazał obserwować wroga. Strażnicy odprawili pogrzeby kolegów zmarłych podczas masakry, a kiedy zapadała noc, zerkali z przestrachem na dzikie kłębowisko drzew.

W lesie zaś, w niewielkiej drewnianej chatynce, dwóch chłopców odbierało pierwszą lekcję od mistrza, który tym razem zwyciężył.