Bestiariusz niekompletny

Śmierci się nie lękaj, krocz za mną ku ciemności.

Ogień, ból i rozpacz matek znaczą naszą ścieżkę.

”Wezwanie Geatusa” z Księgi bękarta

Ze wszystkich sił walczył o śmierć. I przegrał. Najgorsze, że nie wiedział, kogo za to przeklinać. Pełnego łaski Aegora czy okrutnego Geatusa, bożego bękarta?

W opuchniętych ustach czuł słony smak krwi. Zapewne własnej. Kerv dobrze pamiętał, że krew jego pani była słodka. Pamiętał wszystkie jej słodkości.

Właśnie wtedy, na obrzeżach koszmaru, dostrzegł niewyraźną sylwetkę. Wytężał wzrok, ale nie potrafił stwierdzić czy to kobieta, czy mężczyzna. Po chwili postać zniknęła wśród błękitnych płomieni.

– Calevee! – Jego głos poniósł się nad mokradłem, po którym błądziła potępiona dusza Kerva.

Na jawie usłyszeli tylko słaby jęk.

Do świata żywych na dobre sprowadził go kopniak w brzuch, po którym zwymiotował i znów stracił przytomność. Zaraz jednak wylali mu na głowę wiadro wody i ocknął się, łapczywie chwytając powietrze. Długo leżał zwinięty w kłębek; boso i z zawiązanymi oczami.

Wreszcie chwycili go we dwóch, pod ramiona skrępowanych za plecami rąk i postawili na nogi. Następnie, omal nie wyłamując przy tym barków, wyciągnęli z zatęchłej izby na podwórze. Zmrużył oczy. Słońce przebijało jaskrawym światłem przez postrzępioną tkaninę. Ile czasu spędził w malignie? Ile godzin? Dni?

Popchnęli go i wylądował kolanami w błocie, z głową nad korytem dla świń. Spod przepaski widział, że woda jest mętna.

– Naszczałem do tego koryta. – Głos, któremu odpowiedział rechot przepitych gardeł, wydawał się znajomy. Pochodził z odległych czasów, gdy życie Kerva miało jeszcze wartość.

Teraz był ochłapem ścierwa. Splugawionym i potępionym na wieki. Powinien umrzeć razem z Calevee. I Aegor świadkiem, że bardzo się o to starał.

Na razie żył jednak i zastanawiał się: co to za miejsce i kim są ci ludzie? Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, była krwawa jatka, która przerodziła się w potyczkę z konnymi diuka. Jeśli więc wpadł w ich ręce, dlaczego wciąż żył?

Spróbował dojrzeć więcej, ale spod opaski widział tylko kilka par nóg, stojących w luźnym półkręgu. Dlatego przyjrzał się butom.

Na pewno nie była to konnica diuka Geryntu. Ani straż z zamku barona. Każdy z nich miał inne obuwie. Raczej zbieranina zabijaków gorszego sortu, być może najemnicy. Buty były mocno zniszczone, z pewnością swoje przeszły. Poza jedną parą – wysokimi trzewikami z miękkiej czerwonej skóry, w których Kerv rozpoznał swoją własność. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie. Ale jeśli miał umierać, wolał dokonać żywota w butach. Najlepiej swoich.

Właśnie wtedy ktoś w ciężkich, podkutych buciorach zaszedł z boku i postawił mu stopę na karku. Nie zdążył zaczerpnąć tchu. Tylko zacisnął usta, gdy but naparł na szyję, wpychając głowę w koryto.

Kiedy pod powiekami pojawiły się mroczki, szarpnął się odruchowo, lecz napór nie malał. Napiął mięśnie, ale zaraz odpuścił. Przez moment rozważał, czy nie skorzystać z okazji. Poddać się, wciągnąć wodę w płuca i zakończyć to wszystko. Raz na zawsze. Ale w tej samej chwili przypomniał sobie skąd zna ten głos. Vokel! Pieprzony Vokel! Nie chciał umierać w szczynach takiego łachudry.

Nacisk na kark zelżał i Kerv wynurzył twarz, łapiąc oddech szeroko otwartymi ustami. Woda w korycie rzeczywiście cuchnęła szczynami. Gotował się właśnie na drugą turę, gdy ponad rechot rozbawionej bandy przebił się stanowczy krzyk:

– Dosyć tego, Vokel!

Znów znajomy głos. Tym razem skojarzył właściciela bez trudu, jeszcze zanim tamten podszedł bliżej i zerwał mu opaskę z oczu.

Nahur. Kiedyś dobry druh. Nazywali go kapłanem od miecza, bo służył zarówno baronowi, jak i Świątyni. A może przede wszystkim Świątyni? Kerv pamiętał również, że nieco później zamkowi okrzyknęli Nahura kapłanem od kielicha.

Obok pierwszej pojawiła się kolejna znajoma twarz. Czarna broda i orli nos. Gervas. Jego na pewno nie mógł nazwać kompanem.

– Ginta! Mader! Do chaty z nim! – zakomenderował Gervas, który najwyraźniej przewodził. – Wystarczy tej zabawy.

Tylko jeden z nich, rudowłosy młokos, przyglądał się Kervowi z rozczarowaniem na piegowatej twarzy. Reszta odprowadziła więźnia ponurym wzrokiem, wyraźnie niezadowolona, że pozbawiono ją rozrywki.

– Przepłucz. – Nahur przyłożył mu bukłak do ust i Kerv łyknął solidnie. Dobra śliwowica. Przepaliła gardło i zmyła smak szczyn.

Siedział na krzywym stołku pośrodku małej izby. Ręce nadal miał związane, a dwaj mężczyźni przyglądali mu się uważnie. Gervas i Nahur – obu pamiętał z czasów służby u barona. Niegdyś był ich dowódcą. Podobnie jak Sevrena i kilku innych, których zdążył rozpoznać. Większość sam wyrzucił. Paru wcześniej kazał wychłostać lub pozbawić palców, karząc za rozboje, kradzieże, gwałty, czyny niegodne zbrojnych na książęcym żołdzie. Gervasa wychłostał osobiście.

– Gdzie jesteśmy? – zapytał cicho.

Spojrzeli po sobie, ale odpowiedział Nahur.

– W opuszczonym gospodarstwie na wschód od strażnicy, w której urządziliście rzeź. Tutejszych też pewnie wyrżnęła twoja horda.

– Nie moja… – Kerv zacisnął zęby i powieki. Wspomnienia tamtej nocy były wciąż żywe. Uczta, która przeobraziła się w walkę. Śmierć Calevee. Stos ciał i rzeka krwi. Pozwolił ją zabić. Nie. Pomógł zabić. By pozostać sobą i uwolnić się od obsesji. Przestać robić rzeczy, od których pogrążał się w szaleństwie i które rozrywały duszę na strzępy.

Gdy otworzył oczy, Nahur pochylał się nad nim, a gwiazda Świątyni, zwisająca z szyi kapłana na grubym łańcuchu, dyndała Kervowi przed nosem. Odsunął się w bezwiednym odruchu.

Widząc to Nahur zmarszczył brwi, ale nie skomentował. Tym razem odezwał się Gervas.

– Wyciągnęliśmy cię z rąk ludzi diuka. Trzeba przyznać, że ładnie rozprawili się z demonicą i jej nawiedzoną świtą. Ale ciebie oszczędzili. Pewnie zgłupieli, bo zabijałeś jednako i tych z hordy i zamkowych. A podobno nawet pomogłeś zgładzić Calevee. Prawda to?

– Może i prawda – odparł cicho więzień.

– I pewnie dlatego chcieli cię zaciągnąć przed sąd do Lacrymess. Potem uznali, że i tak nie przeżyjesz podróży, więc przyszykowali sznur. Ledwo zdążyliśmy.

– Po co?

Gervas spojrzał na Kerva ze zdziwieniem.

– Mamy swoje plany. Ciebie też obejmują.

– Powinniście pozwolić mi zdechnąć.

– Uwierz, większość czekała na to z niecierpliwością. Niestety, nie chciałeś wyzionąć ducha. Przyznaję, twardy z ciebie sukinsyn, niełatwo takiego zabić. Ale teraz… Teraz jeszcze trudniej.

Kerv potrząsnął głową. Nie chciał? Przecież niczego nie pragnął bardziej od śmierci. Dlaczego bogowie z niego zakpili?

Nahur przysiadł i spojrzał mu głęboko w oczy.

– Wierzę, że możesz odkupić winy.

– A na co mi odkupienie? – zapytał Kerv i zaraz pożałował tych słów. Wiedział, że uśmiercenie Calevee nie wystarczy. Nigdy nie odpłaci za cierpienie zadane niewinnym, za odrażające rzeczy, których się dopuścił. Jest przeklęty za życia i będzie po śmierci. Spuścił głowę.

– Zostaw nas samych – rozkazał Gervas.

Niechętnie i wyraźnie się ociągając, kapłan wykonał polecenie.

– Ktoś twierdzi, że możesz się przydać – oznajmił Gervas, gdy Nahur opuścił izbę.

– Ten ktoś się myli.

Gervas zaśmiał się krótko.

– Też tak pomyślałem, ale może jednak spróbujesz mnie zaskoczyć? Powiem wprost: chodzi o demona. Podobno opętał ludzi z jakiejś wioski na końcu świata i dzieją się tam okropne rzeczy.

Więzień poruszył się niespokojnie.

– Uczyń mi przysługę i zabij. Pewnie i tak któryś z twoich ludzi zrobi to po drodze.

Gervas westchnął ciężko i sięgnął do cholewy buta po nóż. Potem zaszedł Kerva od tyłu, przeciął więzy i wrócił na swoje miejsce.

– Sam zobacz – rzekł, wyciągając zza pasa złożony wpół pergamin.

Kerv rozmasował nadgarstki, a potem chwycił pergamin w dwa palce. To była karta wyrwana z księgi.

– O bestiach i potworach starego Drodena, czy jakoś tak – oznajmił Gervas.

Kerv znał tę księgę.

– „Bestiariusz kompletny” Doromena Starszego – poprawił.

Jego rozmówca tylko wzruszył ramionami.

– Być może. Niepiśmienny jestem. Ale rycinie przyjrzałem się dokładnie.

– Nevrin pozwolił zniszczyć księgę?

Gervas prychnął teatralnie.

– Sam sobie pozwoliłem.

Kerv przemilczał te słowa i spojrzał na ilustrację. Przedstawiała kościstego mężczyznę o długich włosach i nienaturalnie pociągłej twarzy. Gdyby nie ta niespotykana smukłość mógłby uchodzić za wyjątkowo szczupłego człowieka. Ale było w nim coś obcego, jakieś nieuchwytne wrażenie, które sprawiało, że Kerv odwracał wzrok, nawet od wizerunku na pergaminie. Rycinę podpisano „Tukeleen Plugawy”. Dalej, jak w całym bestiariuszu Doromena, widniała charakterystyka demona: oszust i kłamca, spełniający przyziemne zachcianki i zakazane pragnienia. Obdarzony mocą uzdrawiania, być może nawet przywracania do żywych. Jednak cena tych przysług była zawsze ogromna.

Reszta tekstu, w tym sposób na pozbycie się demona, znajdowała się najpewniej na następnej stronicy księgi. Dla pewności Kerv obrócił pergamin i przeczytał treść spisaną na odwrocie. Było tam dokończenie opisu Tamareena Truciciela, wrednej małej bestii, zatruwającej wodę, ziemię i powietrze. A także przepis na uśmiercenie potwora. Jak zapewniał Doromen, Tamareen tracił siły w obliczu niezachwianej odwagi i można go wtedy ubić żelazem. Tak czy inaczej, dla nich były to zupełnie nieprzydatne informacje.

Raz jeszcze obejrzał pergamin z obu stron.

– A nie mogłeś wyrwać dwóch kartek? – zapytał w końcu.

Gervas zmierzył go wściekłym spojrzeniem i wyszarpał pergamin z dłoni.

– Widzę, że nadal nie rozumiesz. Chodzi o to, żeby go nie spotkać. Nie chcę uganiać się za demonem, tylko wyciągnąć stamtąd pieprzonego klechę! – W jego głosie słychać było irytację.

– I masz nadzieję, że Tukeleen Plugawy będzie się przyglądał z boku waszym poczynaniami?

– Właśnie. A na wypadek, gdyby było inaczej, zabieram ciebie…

Czy oni myślą, że sam jeden zgładziłem Calevee? – zdziwił się Kerv, ale zachował wątpliwości dla siebie.

– Ten duchowny. Dlaczego jest taki ważny? – zapytał.

– Namaszczony Pelon? Nie jest. To daleki kuzyn naszego barona zesłany do Starej Studni. Myślę, że tak naprawdę Nevrin ma go głęboko w dupie, ale sam przyznasz, co rodzina to rodzina. Wysłanie takiej zbieraniny niewiele kosztuje, ale przynajmniej nikt nie zarzuci baronowi, że zostawił ziomka w potrzebie. Ciebie to już nie dotyczy, lecz w pewnych kręgach trzeba dbać o reputację.

Kerv przytaknął. Podobało mu się, że Gervas jest z nim szczery.

– A ta wioska, Stara Studnia? Co z mieszkańcami?

Tamten wzruszył ramionami.

– Naprawdę obchodzą cię wieśniacy? Pewnie nawet nie przypominają już ludzi.

– Ja też nie przypominam człowieka? – zapytał Kerv, chociaż znał odpowiedź. Pamiętał spojrzenia mężczyzn mijanych w drodze do chaty.

– Ty to co innego – odrzekł Gervas, nie patrząc mu w oczy.

Na placu przed chatą krzątało się kilku zbrojnych. Kerv rozejrzał się i policzył konie uwiązane do płotu. Jeśli nie mają luzaków i przewidzieli wierzchowca dla niego, w wyprawie weźmie udział dziesięciu ludzi. Mało. Nevrin rzeczywiście próbował wykpić się jak najmniejszym kosztem.

– Wyjaśniliście co trzeba? – Nahur czekał przed chatą.

Kerv przytaknął niechętnie.

– I?

– Mam nadzieję, że po wszystkim wbijecie mi nóż w plecy. Ale przedtem zabiorę ze sobą jednego sukinsyna.

Na twarzy starego kompana pojawił się szeroki uśmiech, lecz w oczach nie było radości. Coś go wyraźnie trapiło, widać było, że w myślach toczy srogi bój.

– Zatem przyjmij ten skromny podarek – powiedział wreszcie, zdejmując z karku naszyjnik z gwiazdą Świątyni. – Może się przydać.

Komu bardziej? – chciał zapytać Kerv, ale tylko przygryzł wargę. Wyglądał na zmieszanego, choć w rzeczywistości na widok gwiazdy ogarnął go strach. Ukrywanie strachu miał jednak we krwi.

– Nie ugryzie – zapewnił kapłan, zakładając mu wisior na szyję. Kerv aż się przygarbił, jakby ów dar ważył ze dwa cetnary. Czy tym łańcuchem kapłan chciał spętać jego przeklętą duszę, czy ciało?

– Pomóż nam, ocal wiernego sługę Aegora, a dostaniesz szansę na nowe życie.

– Zapytaj lepiej, czy chcę jakieś nowe życie.

– Uwierz mi, jest kilka rzeczy, dla których warto narodzić się na nowo. – Nahur wyglądał teraz jak po zrzuceniu wielkiego ciężaru z serca. Czego się obawiał? Że święty symbol spali dawnego druha na popiół? Że na widok gwiazdy Kerv skoczy mu do gardła w opętańczym szale?

– Zacznijmy od imienia. Jak mamy na ciebie wołać?

– Kerv.

Nahur prychnął z niesmakiem.

– Tego imienia ludzie będą używali na przemian z „kurwa”. Zdaje się, że już tak robią.

– Nazywam się Kerv. Wołają na mnie Czyste Ostrza. Wiem, jakich podłości się dopuściłem, i nie będę przed tym uciekał.

Kapłan westchnął i przyjrzał się mu z powagą.

– Niech i tak będzie.

Jeszcze tego samego dnia wyruszyli w drogę. Jak się okazało przy zwijaniu obozowiska i pakowaniu juków, Kervowi przypadła stara, wychudzona szkapa. Nie miał zamiaru narzekać, już prędzej spodziewał się, że zaciągną go do Starej Studni na postronku.

Tuż przed wyjazdem nadarzyła się pierwsza okazja, by przyjrzeć się reszcie drużyny. Tak jak podejrzewał, Gervas przewodził bandzie najemników. Przeważnie byłych żołdaków na służbie barona, obecnie pospolitych rzezimieszków do wynajęcia, których Kerv w większości osobiście pogonił z zamku. Nie tylko szczerbatego Gintę, ale również wielkiego jak niedźwiedź Vokela czy starego Madera, który stracił od tamtych czasów resztę włosów. Nawet kapłana, mającego ich poprowadzić przeciwko plugawemu synowi ciemności, wyciągnęli najpewniej z rynsztoku.

– Takich łotrzyków przyjmują teraz na służbę do Nevrina? – zagadał do Nahura, dosiadając leciwej chabety.

Kapłan zmierzył Kerva zimnym wzrokiem.

– Tych lepszych pozabijaliście. Ty i Calevee.

Kerv aż skurczył się w sobie, słysząc gorzkie słowa. Po chwili znów zagaił rozmowę.

– Czarno widzę tę misję, jeśli to we mnie pokładacie nadzieję. Przyznaj lepiej, że skrywasz coś, co może pomóc sprawie.

Nahur skinął z powagą i otworzył juk przytroczony do siodła. Zajrzał do środka i zaczął wyliczać:

– Pisemne błogosławieństwo arcykapłana ze świętą pieczęcią, amulety czystości od milczących mnichów ze świątyni w Geryncie, relikwia…

Rudy młodzik, który wraz z Vokelem przejeżdżał właśnie obok, prychnął ostentacyjnie. Jego kompan zaśmiał się, potrząsając amuletem z rzemienia i muszli zawieszonym na szyi.

Kerv zignorował obu i wyjaśnił:

– Miałem na myśli coś, co może się przydać…

Na te słowa Nahur zamknął sakwę gwałtownym ruchem, a rudzielec uśmiechnął się szeroko i rzekł:

– Spokojnie, podebrałem ze zbrojowni kilka bukłaków z żywym ogniem. Tak na wszelki wypadek.

Cała trójka zgodnie pokiwała głowami.

– Zawsze coś, Beszka, ale jak dowie się o tym baron Nevrin, to ci nogi z dupy powyrywa – przyznał niechętnie Nahur i sięgnął po manierkę ze śliwowicą. – Swój „żywy ogień” trzymam zawsze pod ręką – rzekł i wzniósł toast: – Niech Aegor ma nas w swej opiece.

Kerv odwrócił wzrok i ponaglił konia. Gwiazda Świątyni Aegora ciążyła jak kamień, a łańcuch palił i ocierał skórę na szyi nawet przez koszulę.

Na wschód podążyli cesarskim traktem, który, sądząc po kondycji, pamiętał czasy mitycznych Patriarchów. Przez stulecia, jakie upłynęły od upadku ostatniego imperium na kontynencie, chwasty i korzenie przydrożnych drzew naruszyły trakt, rozsadzając równą niegdyś nawierzchnię od spodu i wdzierając się między kamienie.

Dawna duma cesarstwa, przed wiekami łącząca największe miasta wschodu i zachodu, jawiła się jako pełen wybrzuszeń i pęknięć symbol lichoty czasów obecnych. Rosnące gęsto po obu stronach drogi drzewa zamknęły się nad nią niczym liściasty baldachim i szlak przypominał teraz mroczny, ciemnozielony tunel wycięty w gęstwinie. Deszcz, który zaczął padać trzeciego dnia wędrówki, przebijał się przez ten dach z gałęzi rzadką mżawką, potęgując przygnębiające wrażenie.

Nawet dla Kerva była to droga w nieznane. Wyprawa w głąb dzikich, barbarzyńskich rubieży, gdzie nieliczni osadnicy próbowali odbudować cywilizację. Niosąc światło i wiarę pomiędzy ludy oraz istoty na powrót władające lennem nadanym przez starożytnych bożków.

Przemieszczali się za dnia, z każdym kolejnym wzmagając czujność. Prowadził ich doświadczony Mader, który jako jedyny zapuszczał się wcześniej w te strony. Trakt biegł prosto na wschód i nie sposób było z niego zboczyć, jednak tylko wiarus znał miejsce, gdzie powinni zjechać z drogi, by trafić do Starej Studni.

W miarę jak las wokół traktu ciemniał i cichł, Mader robił się coraz bardziej niespokojny. Aż wreszcie poza szmerem deszczu nie słyszeli już żadnych innych dźwięków. Wyglądało na to, że nawet ptaki omijały to miejsce.

Dla Kerva podróż była prawdziwą mordęgą. Jechał samotnie na szarym końcu, unikając ponurych spojrzeń, zaczepek, i nieustannie pilnując szkapy, która potykała się pod nim coraz częściej. Do tego skóra na karku zaczerwieniła się, a potem zaropiała. Ukrywał to zwłaszcza przed kapłanem.

Jednak najgorsze były noce. Krzyczał i rzucał się przez sen, a pozostali przyglądali się temu z niepokojem. Dlatego nocami Nahur nie odstępował go na krok i rozkładał swoje posłanie w pobliżu. Kerv nie był pewien, czy kapłan pilnuje, by nikt nie ukatrupił go we śnie, czy też chroni przed nim resztę drużyny.

Pochylony nad nikłym płomieniem, Nahur wyglądał jak zatopiony w modlitwie, ale gdy tylko ktoś podchodził bliżej, unosił czujnie głowę i zaciskał palce na rękojeści miecza.

– Czego się tak drze? – pytali. Czasem wściekli, częściej wystraszeni.

– Dajcie mu spokój. To zło z niego wychodzi – uspokajał kapłan.

Innymi razy śmiali się na boku, że słynny Kerv Czyste Ostrza, który niegdyś siał postrach na polach bitew, a potem grozę u boku demonicy, płacze we śnie jak dzieciak.

Bywały też noce, gdy wierzgał i wył jak potępiony, a drgawki miotały ciałem trawionym przez gorączkę. Stawali wówczas w kręgu, obserwując podejrzliwie i ściskając w dłoniach oręż. I tylko groźne miny Gervasa i Nahura powstrzymywały ich przed kolejnym krokiem.

Czasami Kerv wybudzał się z koszmaru i udawał, że śpi. Słyszał wówczas przyciszone, ale wzburzone głosy.

– On ma nam pomóc? Sam potrzebuje pomocy.

– Wciąż jest w mocy demonów!

– Zdradził swoich, zdradził Calevee. Nas też zdradzi.

Kapłan odpowiadał wtedy, że Aegor ma Kerva w swoich planach, skoro nie pozwolił mu umrzeć. A młody Beszka przychodził Nahurowi z niespodziewaną pomocą:

– U nas, w porcie Kavat, widziałem ludzi, którzy próbowali uwolnić się od wody snów. Większość umierała w męczarniach, ale podobno niektórzy doznawali oczyszczenia i żyli dalej…

Ostatniej nocy na szlaku, w samym środku koszmaru, w którym brodził po pas w bagnie, Kerv usłyszał głos wołający jego imię. Podniósł wzrok ponad stos ciał i na krawędzi wypełnionej krwistym błotem niecki dostrzegł samotną postać, za której plecami wiły się błękitne płomienie. Tym razem miał pewność, że to mężczyzna, nie widział jednak twarzy skrytej w cieniu.

– Jaką cenę jesteś gotów zapłacić za odkupienie? – zapytał głos, który rozbrzmiał w głowie Kerva, choć tajemnicza postać tkwiła daleko.

– Weź moje życie – odparł bez wahania.

– Jedno przeklęte życie za tyle bólu i śmierci? Nie myśl, że wykpisz się tak łatwo.

Otworzył oczy, nie wiedząc, gdzie się znajduje. Uniósł się na łokciach i rozejrzał nieprzytomnym wzrokiem. Dopiero po chwili dostrzegł siedzącego przy ognisku Nahura. Kapłan jak zwykle czuwał w pobliżu.

– Nie myśl, że wykpisz się tak łatwo – mamrotał pod nosem. Najpewniej przesadził tego wieczoru ze śliwowicą. – Musisz żyć, by spłacić swój dług.

Kerv wpatrywał się w niego ze zdumieniem. Tamtej nocy już nie zasnął.

Do wsi zajechali późnym popołudniem. Od północy, tam, gdzie las niemal dotykał ścian budynków stojących na obrzeżu. Konie ukryli na małej polance schowanej wśród drzew i dalej udali się pieszo. Przywitały ich cisza, szkielet psa na środku drogi i smród gnojówki. Deszcz siąpił nieustannie i centralny plac osady tonął w błocie.

– Trzymajcie się nawzajem na widoku. Niech nikt sam nie włazi do chałupy! – rozkazał Nahur i razem z Gervasem poszedł sprawdzić najbliższą chatę. Reszta rozbiegła się po okolicy.

Kerv pozostał na placu. Boso i bez broni nawet nie próbował pchać się na zwiady, więc tylko rozglądał się wokół.

Wioska wyglądała na opuszczoną, ale od pierwszej chwili wyczuł czyjąś obecność. Wrażenie przypominało zimny, trudny do wyjaśnienia niepokój, który narastał, kiedy Kerv spoglądał w stronę wielkiej stodoły stojącej kilkadziesiąt jardów na północ. Z napięciem obserwował ciemne wrota budynku, w których jakiś czas temu zniknęli Sevren i Ginta. Odetchnął z ulgą, gdy obaj wyszli na zewnątrz, najwidoczniej nie znajdując niczego podejrzanego, i udali się do stojącej opodal chałupy.

Uwagę Kerva przyciągnęła teraz wielka studnia, z pozbawionym łańcucha kołowrotem, która stała w centralnym punkcie wioski.

Nie była to zwykła wiejska studnia. Zdobienia na wierzchniej cembrowinie wskazywały na cesarskie pochodzenie. Zapewne Stara Studnia nie była pierwszą osadą, jaką przez stulecia wybudowano wokół starożytnego ujęcia wody. Nic też dziwnego, że właśnie od studni pochodziła nazwa tego zadupia.

Kerv podszedł bliżej i zajrzał do kamiennego szybu. W ciemności zalegającej na dnie nie dostrzegł lustrzanej tafli. Z jakiegoś powodu cesarscy budowniczy, zamiast szukać płytkiego źródła, sięgnęli daleko w głąb ziemi. Czyżby w okolicy były jakieś bagna? Przerwał rozmyślania, gdy Gervas z Nahurem wrócili na plac. Niedługo potem zjawili się Beszka z Maderem.

– Pusto – rzekł pierwszy z ulgą w głosie.

Chwilę po nich powróciła reszta drużyny.

– Pusto i cicho – oznajmił z satysfakcją Sevren, a jego słowa powtórzyli pozostali.

Niezadowolony był tylko Gervas.

– Ruszcie dupy! Znajdźcie mi Pelona albo namaszczonego trupa! Nie wrócę do barona z pustymi rękoma! – wrzasnął i ponownie rozbiegli się między budynkami.

Tym razem również wrócili z niczym, ale żaden nie okazywał zadowolenia.

– I co teraz? – zapytał Nahur.

– Zapytajmy naszego znawcę demonów – doradził Vokel. – Po coś go w końcu ciągamy ze sobą?

Gervas przytaknął niechętnie i podszedł do siedzącego na krawędzi studni Kerva.

– Jak myślisz? Gdzie się wszyscy pochowali?

Kerv wzruszył ramionami.

– Nie wiem, czy są tu nadal jacyś wszyscy… – Raz jeszcze omiótł spojrzeniem otoczenie. Kilkanaście ruder krytych strzechą, błoto, porzucone sprzęty i kości psa. Osada naprawdę wyglądała na opuszczoną. Czuł jednak, że to pozory. W powietrzu wisiało coś nieuchwytnego, a cisza panująca w wiosce przypominała tę po bitwie, kiedy świat zamiera przerażony ludzkim okrucieństwem. Jedynym dźwiękiem, jaki ich nie opuszczał, był szum deszczu.

– Zmierzcha już i pada coraz mocniej, lepiej rozejrzyjmy się za jakimś schronieniem. Jutro sprawdzimy jeszcze raz. Poszukamy ciemnych miejsc, które cuchną i które toczy zgnilizna. Miejsc porośniętych grzybem lub pleśnią. Takich, do których ciągnie robactwo i wszelkie ohydztwo – powiedział.

Przyglądali mu się ponuro.

– Mieliśmy szukać klechy, a teraz mamy grzebać w wychodkach? – zapytał Beszka, zerkając na Gervasa.

– Niech sam to zrobi. Gówno gówna nie ubrudzi – dodał Vokel.

Kilku zarechotało. Kerv miał już dość tego rechotu. Najgłośniej śmiał się zawsze Sevren, człowiek, który chodził w jego butach.

Podszedł do kapłana i rzekł cichym głosem:

– Nie powinno mnie tu być. Powinienem sczeznąć razem z resztą hordy. Tak jak…

– Widocznie Aegor ma inne plany – przerwał mu Nahur.

Kerv potrząsnął głową.

– Aegor nie ma z tym nic wspólnego. Po prostu trudno mnie zabić, bo dzieliłem łoże z demonicą.

– Co racja to racja – wtrącił Beszka. – Rany goją się na tobie jak na niedźwiedziu.

– Żaden niedźwiedź nie przeżyłby z takimi ranami – odparł Sevren i splunął pod nogi.

– Ona zdechła – zauważył Vokel.

Kerv spojrzał na niego spokojnie, bez złości. Ludzie umierają, konają, odchodzą. Demony zdychają. Nawet jeśli kroczą po ziemi w ludzkiej postaci. Zanim zdążył odpowiedzieć Vokelowi, odezwał się Gervas.

– Zrobicie, co powiedział. A teraz oporządzimy konie i poszukamy noclegu i schronienia dla zwierząt. Trzeba się osuszyć. Nie rozdzielamy się. Chcę mieć wszystkich w jednym miejscu – rozkazał, a spojrzenie, którym obdarzył Kerva, mówiło: „lepiej, żebyś miał rację”.

Deszcz siekł zaciekle o dziurawy dach stodoły, w której rozłożyli obozowisko. Kerv nie odezwał się słowem, gdy Gervas wskazał to miejsce, ale co jakiś czas z niepokojem spoglądał po cieniach zalegających w kątach. Nie on dowodził i wątpił, by ktokolwiek chciał słuchać jego rad odnośnie wyboru kwatery, zwłaszcza opartych na niejasnych przeczuciach.

Skromne ognisko rozpalone wewnątrz głównej komory syczało co pewien czas, kiedy jakaś kropla, która nie spadła na czyjąś głowę, trafiła w płomienie.

Choć było już dawno po północy, nikt nie spał. W otwartych wrotach stał Ginta i nerwowo rozglądając się po podwórzu, nasłuchiwał wśród szumu deszczu.

– Pseklęta pogoda – rzekł i splunął w mrok zalegający poza kręgiem światła. Część śliny została na brodzie. Plucie nie szło mu najlepiej odkąd stracił przednie zęby. Nie pamiętał, jak do tego doszło, bo był wtedy zupełnie pijany, ale świadkowie opowiadali, że dostał w mordę od Kerva, ówczesnego kapitana straży. Ginta powinien być wtedy przy bramie, nie w karczmie. Gdy wytrzeźwiał, nie miał już zębów ani roboty. Od tego czasu rzadko się odzywał.

Kerv, zajęty wyciąganiem drzazgi ze stopy, uniósł głowę.

– Deszcz nam sprzyja. Dopóki pada, demon nie wylezie z nory. Chyba że z musu. Dobrze by było znaleźć klechę, zanim się rozpogodzi.

– I mamy w to uwierzyć? – zapytał zaczepnie Vokel.

– Na upiora, stwora, zmorę, zły to czas w deszczową porę – wyrecytował najstarszy w tym gronie Mader, nabijając fajkę. Szło mu sprawnie pomimo braku kilku palców u obu dłoni.

Siedzący na uboczu Kerv przytaknął jego słowom. Jednocześnie uświadomił sobie, że zupełnie nie pamięta, za co kazał okaleczyć starego żołdaka.

– Co za bzdury. Przecież to dziecięca rymowanka – obruszył się Vokel.

Milczący dotąd Nahur podrapał odrastającą brodę i rzekł:

– Właśnie dlatego sporo w niej prawdy i mądrości dawnych pokoleń. Deszcz to woda. Woda to życie i oczyszczenie. Plugastwo Geatusa tego nie cierpi. Podobnie jak ognia, bo ogień to światło. Woda je odpycha, a ogień zabija. To proste – podsumował i pociągnął z manierki.

Po tych słowach inaczej spoglądali na przeciekający sufit, a kilku przysunęło się do ogniska. Z kolei Beszka z Vokelem, którzy mieli przejąć nocną wartę po Gincie, przesiedli się bliżej otwartych wrót stodoły. Stary Mader, któremu krople dokuczały szczególnie, kapiąc na łysinę, uśmiechnął się na ten widok i powiedział:

– Na moje oko i zbolałe kości, popada jeszcze z dzień, góra dwa. Lepiej łapmy sen, póki pogoda nam sprzyja.

Kolejny dzień powitał ich deszczem, który przyjęli niemal z zadowoleniem. Posilili się w milczeniu i zaraz potem wyruszyli na poszukiwania.

Zanim jednak wyszli ze stodoły w szary i chłodny poranek, Gervas podszedł do Kerva w obstawie Sevrena i Ginty.

– Dziś pójdziesz z nimi – oznajmił, a jego towarzysze wyszczerzyli zęby. – I będziesz wykonywał ich polecenia.

Kerv nie protestował. Bez słowa podreptał boso za najemnikami, rozmyślając o tym, jak dziwnie toczą się koleje losu. Obaj służyli niegdyś pod Kerva rozkazami. Jednemu wybił zęby, drugi chodził teraz w jego butach.

Tym razem szukali dokładniej. Zaglądali od chaty do szopy, od szopy do chaty. Uczucie niepokoju i budzącej grozę obecności nie opuszczało Kerva nawet na chwilę. Z czasem zaczął również dostrzegać drobne, ukryte szczegóły, świadczące o naturze owego niepokoju i charakterze nieokreślonego bytu, ukrytego wśród gospodarstw Starej Studni.

Tłuste czarne robaki wijące się na klepiskach i stołach kuchennych. Grzyb na ścianach. Krew w dzbanie ze skisłym mlekiem. Zgnilizna w słomie pokrywającej dachy i martwe ptaki wśród traw za płotem. Albo wino przemienione w ocet, ku rozpaczy Ginty, który znalazł pełną i zakorkowaną butlę trunku ukrytą w skrzyni. Kerv czuł coraz wyraźniej, że gdzieś w okolicy przyczaiło się zło, które psuje wszystko dookoła. A potem świat toczy choroba, otoczenie zaczyna próchnieć, butwieć i gnić. Ludzie skaczą sobie do oczu. Później rzucają do gardeł.

Gdy doszli do obrzeża osady, zobaczyli Beszkę, który stał w drzwiach jednego z domostw. Na ich widok zaczął machać i nawoływać.

Podeszli bliżej, a rudy najemnik bez słowa wskazał wnętrze chaty. Twarz miał bladą, w dłoni trzymał manierkę Nahura.

Do środka weszli Sevren i Kerv. Kapłan, który czekał w chałupie, przywitał ich bez słowa i poprowadził do kuchennego stołu w kącie izby. Tam zdjął przykrywkę z kotła zawieszonego nad paleniskiem i odwrócił wzrok. Sevren zerknął do gara i zaklął. Po nim zajrzał Kerv.

W kotle pływała napuchnięta głowa kobiety.

Nahur pierwszy wyszedł z chaty, modląc się pod nosem. Wyraźnie zbladł. Na zewnątrz odebrał bukłak od Beszki, pociągnął z niego solidnie i podał Kervowi. Zapas nahurowej śliwowicy nigdy się nie kończył.

– Ludożerstwo? – zapytał Sevren.

Kerv wzruszył ramionami.

– Straszna tu bieda. Ogołocili okolicę ze wszystkiego, co nadawało się do jedzenia. A potem coś się zmieniło. Ucztowali…

– A ta głowa w garze to z czasów, kiedy głodowali czy ucztowali? – zapytał Sevren, rozglądając się nerwowo. Nikt mu nie odpowiedział.

Beszka przysunął się do Nahura i zapytał cicho:

– Masz jeszcze te amulety czystości?

Dalej szukali w piątkę. Może dlatego udało im się wypatrzeć mały kopczyk pod sczerniałym łopianem. Pędy rośliny pokrywały pajęczyny i pajęcze kokony, w wilgotnej ziemi pod grubymi liśćmi wiły się glisty i stonogi.

Ginta, który znalazł to miejsce, wyglądał na zadowolonego z siebie. Reszta grupy przystanęła obok, przyglądając się poczynaniom Kerva, który przyklęknął i zaczął grzebać w ziemi. Po chwili natrafił na coś ukrytego pod kopczykiem, chwycił, i wstając z kolan, wyciągnął na powierzchnię. W wyprostowanej ręce trzymał truchło ogromnej ropuchy. Jej miękki biały brzuch, sflaczały teraz i nadgniły, rozpruto trzema cięciami, układającymi się w gwiazdę. Bluźnierczą imitację symbolu Świątyni Aegora.

Stojący najbliżej Beszka cofnął się o krok, zasłaniając nos.

– Jaki smród! Co to jest?

Kerv milczał. Tylko zmarszczył czoło i kolejny raz zlustrował okolicę. Puste domostwa, uschnięte poletko pod lasem i wielka studnia w sercu osady. Stodoła i studnia – obie nie dawały mu spokoju.

– Jeszcze nie wiem – odrzekł wreszcie.

Sevren prychnął.

– Byłeś opętany przez Calevee, więc chyba znasz się na demonach?

Kerv odpowiedział cicho, nie podnosząc wzroku:

– Ja się z nią nie poznawałem. Ja się z nią pieprzyłem.

Zaraz jednak uniósł głowę i dodał:

– A potem zasiadaliśmy do wieczerzy.

Ginta głośno przełknął ślinę i spojrzał niepewnie na Nahura.

– Do wiecesy?

Kapłan podszedł do nich szybkim krokiem i stanął przed Sevrenem.

– Na co czekacie? Szukajcie dalej! Mamy znaleźć wielebnego Pelona, nie zdechłą ropuchę!

Sevren zaklął pod nosem, ale odpuścił.

– W nocy trzeba będzie wzmocnić straże. – Kerv rzucił truchło w krzaki i wytarł dłonie o spodnie.

– Mówiłeś, że nie wiesz, co to jest! – zawołał Beszka, ale nikt go nie słuchał. Od strony studni dobiegło ich głośne nawoływanie. Pospieszyli tam nie zwlekając.

Na miejscu czekała ich niespodzianka. Ujrzeli bowiem grupę wieśniaków, bez wątpienia mieszkańców Starej Studni. Cztery kobiety, dwie starsze wyraźnie przy nadziei, oraz kilkoro dzieci.

– Wyleźli z lasu. Prosto na nas – opowiadał Mader, wyraźnie podekscytowany.

Gervas spojrzał na podwładnych z satysfakcją.

– Zobaczyli zbrojnych i poczuli się bezpiecznie. A może od dawna nie ma tutaj żadnego demona? Nahur! Zapytaj ich o Pelona.

Kobiety milczały, przyglądając się przybyszom z obawą. Przestraszone dzieci chowały się za plecami dorosłych, uczepione umazanych błotem kiecek. Poza jednym jasnowłosym chłopcem, który wyszedł przed szereg i spoglądał na uzbrojonych mężczyzn z zaciekawieniem.

Nahur podszedł do niego i przyklęknął na mokrej ziemi.

– Jak masz na imię, chłopcze? – zapytał z szerokim uśmiechem na twarzy.

Młody obejrzał się niepewnie przez ramię na jedną z kobiet, być może matkę.

– Umas.

– Dobrze, Umas. – Kapłan wciąż uśmiechał się do chłopca, ale zerkał na stojące za nim kobiety. – Nic wam już nie grozi. Powiedz mi, są tu jacyś mężczyźni?

Dziecko zaprzeczyło ruchem głowy.

– A ktoś inny? Jest tutaj ktoś oprócz was? Duchowny Pelon?

– Nie żyją – odpowiedział Umas. – Wszyscy nie żyją.

Na placu zrobiło się jakoś chłodniej i ciemniej po tych słowach, jakby ciężka chmura zasnuła słońce. Nie tylko Kerv zerknął na niebo.

– Zapytaj go o demona – doradził Gervas.

Chłopiec spojrzał na niego wielkimi oczami.

– To demon ich pozabijał. W nocy – wyszeptał i poczuli ciarki na plecach.

Nahur podniósł się z kolan i postąpił krok w stronę reszty wieśniaków.

– Wystarczy! Zabierzcie ich do stodoły! – rozkazał Gervas, przyglądając się tubylcom podejrzliwie.

– Niewielki z nich pożytek. Później zdecydujemy, co z nimi począć. Na razie to tylko kłopot, nic nie wiedzą albo nic chcą powiedzieć. A jak nie chcą, to trzeba będzie z nich wyciągnąć siłą – dokończył już cichszym głosem.

Kerv spojrzał na niego z niechęcią.

– Jak oni przeżyli? Może to demony w przebraniu? – zapytał Vokel. – Powiedz nam, Kerv, czy ten mały może być demonem? Takie też chędożyłeś?

Tym razem zarechotał jedynie Sevren.

– Bo ja bym chętnie poznał bliżej tę chudą – kontynuował Vokel, gapiąc się na jedną z młodszych kobiet.

– Cisza! – krzyknął Gervas. – Na dziś wystarczy tych poszukiwań. Powiedziałem, do stodoły z nimi. Widzę tam zaraz czterech ludzi na straży. Dwóch przy wrotach, dwóch w środku. Reszta bierze toboły i idzie ze mną do tamtej szopy. Ty też, Vokel!

– To nie jest najlepszy pomysł – zauważył Kerv, ale Gervas tylko zmierzył go groźnym spojrzeniem.

– Przeczucie mam niedobre. Zanieś im te amulety – poprosił Nahur, kiedy wieczorem, w małej szopce stojącej na południowym krańcu placu, szykowali się do wieczerzy. Kerv przystał na to z chęcią. Potrzebował chwili ciszy i samotności. Musiał pozbierać myśli i uporządkować to, co do tej pory zobaczył w wiosce. Pozwolić by zimne strugi zmyły brud, jaki osiadł na jego sercu i duszy. Jednocześnie czuł, że wciąż umyka mu jakiś ważny element. Że przegapił coś istotnego.

Gdy mijał studnię, usłyszał wśród szumu deszczu cichy płacz, który wyrwał go z zamyślenia. Zamarł i wstrzymał oddech, spodziewając się podstępu. W duchu zaś przeklął Gervasa, który nie pozwolił mu nosić broni.

Znów ktoś zaszlochał, więc na palcach okrążył szeroką studnię i zajrzał za kamienną cembrowinę. Płakała jedna z wieśniaczek, które po raz pierwszy ujrzał dziś w tym miejscu. Nie miał pojęcia, jak się tutaj znalazła, ale rozpoznał w niej młodą kobietę, za którą oglądał się Vokel.

Wystarczyło jedno spojrzenie – zgrzebna suknia w strzępach, podkrążone oczy czerwone od płaczu, spuchnięta warga.

– Który? – zapytał dla pewności.

Uniosła dłoń. Ściskała w niej rzemień z nawleczonymi muszelkami.

Skinął i bez słowa zawrócił. Minął szopę z małym ogniskiem, przy którym Nahur i Ginta spożywali posiłek. Gervasa nie widział, być może minęli się gdzieś po drodze w wieczornym deszczu.

– Gdzie Vokel? – rzucił przez ramię, nie zwalniając kroku.

– Poszedł na stronę. Mówiłem mu…

Ale Kerv już nie słuchał. Zaraz zniknął w mroku, skręcając w gęstwinę.

Blady tyłek Vokela niemal świecił wśród ciemnych kolumn drzew. Mężczyzna stał na ugiętych nogach, przezornie zwrócony twarzą w stronę lasu. Pas z mieczem Kerva zawiesił na wyciągnięcie ręki, na rosnącym obok krzewie.

Nietrudno go było podejść. Całą uwagę skupiał na pogrążonej w ciemności puszczy, która rozciągała się przed nim. A szum deszczu oraz rozmowy dochodzące od strony wioski jeszcze ułatwiły zadanie. Kerv zaszedł z boku, po drodze chwytając pas i płynnym ruchem wyciągając miecz z pochwy. Gdy stanął na wprost pochylonego mężczyzny, ostrze już tkwiło dwa cale od jego nosa.

– Co jest, psiamać!? – Vokel był kompletnie zaskoczony.

Kerv przyjrzał mu się uważnie. To była jedna z tych zaplutych gęb, których niegdyś pozbył się z zamku. Może nawet za gwałt? Nie pamiętał. Jednocześnie uświadomił sobie, że gardzi Vokelem, jeszcze bardziej niż sobą. Bo to nie opętanie pchało takich jak Vokel do czynienia zła. Robili to świadomie, pod wpływem własnych demonów.

– Lubisz młode kobiety, Vokel?

– Lubię. A co w tym dziwnego? No, chyba że wolisz młodych chłopców? – wyrośnięty najemnik spróbował podnieść się, prostując nogi, ale szybko zrezygnował, gdy sztych miecza zatańczył mu przed oczami.

– I co teraz? Ubijesz mnie? Bezbronnego z gołą dupą? Daj chociaż portki podciągnąć. A potem skrzyżuj miecze, jeśli masz odwagę walczyć jak mężczyzna. – Mówiąc to bujał się na boki i w górę i w dół. Musiało mu już być niewygodnie w tej pozycji.

Za to Kerv mógł tak stać w nieskończoność. Cieszył znajomy kształt w dłoni, a lekkie i wyważone ostrze z tacyru zbytnio mu nie ciążyło. Wyczekał kolejną długą chwilę i odpowiedział:

– Mężczyzna? Ja widzę jakiegoś obesrańca. Z dziewką też walczyłeś ze spuszczonymi gaciami?

Vokel zmarszczył czoło, myśląc intensywnie.

– Walczyłem? Co ty gadasz, człowieku? Powiedz, o co naprawdę chodzi? O te szczyny? Chcesz mnie nastraszyć? Udało ci się. Zadowolony?

Kerv sięgnął za pas i wyciągnął naszyjnik z muszelek.

– Czyli poznajesz to?

– Poznaję. I rad jestem, żeś znalazł. To wszystko? Czy chcesz mi jeszcze tyłek podetrzeć, Czyste Ostrza?

Przy ostatnich słowach najemnik zaśmiał się, ale nie zabrzmiało to zbyt pewnie. Chwilę później jego nogi poddały się i Vokel gwałtownie usiadł na ściółce.

Tym razem Kerv nie odpowiedział. Twarz wielkiego dzikusa na zawsze zastygła w wyrazie zdumienia, gdy ostrze gładko przeszyło serce Vokela.

Czyste Ostrza wytarł miecz o rękaw koszuli i zawrócił w kierunku słabego światła przebijającego spomiędzy drzew. Nie wiedzieć czemu w głowie kołatały mu się słowa, które usłyszał kilka dni temu: Gówno gówna nie ubrudzi.

Kiedy wyszedł spomiędzy drzew aż przystanął, zaniepokojony zmianą jaka zaszła w otoczeniu. Pierwsze co zwracało uwagę, to niesamowita cisza. Jakby cały świat wstrzymał oddech. Kerv uniósł głowę i spojrzał w niebo rozjaśnione gwiazdami. Przestało padać.

Obudził go krzyk. Nie był pewien czy to część koszmaru, który powracał każdej nocy, czy ktoś wrzeszczał na jawie. Zerwał się z posłania, rozglądając po szopie. Był sam.

Oprzytomniał wreszcie i przypomniał sobie wczorajsze wydarzenia. Może krzyk oznaczał, że znaleźli ciało Vokela? Jak to wytłumaczy, skoro sam nie rozumiał, co nim kierowało? Czy rzeczywiście był to odruch sumienia, czy raczej gniewu i nienawiści? I kto za tym stał? Sprawiedliwy Aegor czy porywczy Geatus, którego cieszył każdy postępek wymierzony w życie? A może tylko on, Kerv, i nikt inny, za to odpowiadał? Zabił członka drużyny za czyn, którego większość z nich, najemnych szumowin, nawet nie potępiała.

Znów ktoś krzyknął i wiedział już, że to nie o Vokela chodziło. Głos dobiegał z przeciwnej strony. Tej gdzie stała stodoła.

Chwycił pas z mieczem i pobiegł boso przez błotnisty plac.

– Zarżnięci jak prosiaki! Sevren! Tohan i Pystra! Cała trójka! Kto ich tak wybebeszył? I gdzie są Vokel z Maderem, do cholery!? – Gervas miotał się po placu jak oszalały. To jego wrzaski słychać było z daleka. Przed budynkiem zebrali się też Nahur, Ginta i Beszka.

Ostatni z żywych – pomyślał Kerv. Jednocześnie zdał sobie sprawę, że imion zabitych, poza Sevrenem, nie zdążył nawet poznać. Tohan i Pystra, milczące zbiry, które dokonały żywota na końcu świata.

Nahur zajrzał do wnętrza stodoły, gdzie przerażone kobiety tuliły zapłakaną dzieciarnię i zapytał spokojnym, lecz drżącym głosem:

– Ktoś tu był?

Odpowiedzią było to samo irytujące milczenie. Zaciśnięte usta. Spojrzenia uciekające w bok.

– Może to Vokel? Zawsze był popapranym sukinsynem. To przecież dzikus. Może dał się opętać, wyrżnął resztę i uciekł? – dedukował na głos Beszka, zerkając z niepokojem na Kerva.

– A co z Maderem? – zapytał Ginta.

Nahur uciszył ich unosząc dłoń i zadał wieśniakom kolejne pytanie:

– Widzieliście, kto to zrobił?

Znów żadnego odzewu. Po chwili jednak zbita gromadka rozstąpiła się, przepuszczając Umasa. Chłopiec stanął przed Nahurem ze spuszczoną głową, skubiąc brzeg płóciennej koszuli.

– Demon – wyszeptał i zaraz schował się za grupą milczących postaci.

Najwyraźniej na więcej nie mogli liczyć.

– Kerv miał rację, nie powinniśmy się rozdzielać – stwierdził Nahur pod nosem, a Beszka przytaknął skinieniem.

Gervas wciąż stał we wrotach stodoły z mieczem w dłoni. Dziki wzrok najemnika wędrował między zwłokami strażników pilnujących wejścia i ciałem leżącym w głębi budynku. Wreszcie spoczął na kobietach i dzieciach które, zbite w kupę, próbowały wcisnąć się w najdalszy kąt stodoły.

– To wieśniacy. Bo kto inny? Trzeba ich wyrżnąć do nogi i spalić to miejsce – zadecydował.

Jego ludzie zawahali się, niepewni czy to rozkaz, czy tylko propozycja.

– Tkniesz któreś, a upierdolę łeb przy karku – odezwał się Kerv, stając za plecami Gervasa.

– Czym? Zębami!? – Gervas odwrócił się, jednocześnie unosząc ostrze.

Ale gdy w odpowiedzi Kerv wyciągnął z pochwy miecz z tacyru, zwątpił i spojrzał z niedowierzaniem na Nahura.

– Dałeś mu broń Vokela?

Kapłan zaprzeczył ruchem głowy.

– Sam sobie wziąłem. Ten śmieć na nią nie zasługiwał – odpowiedział Czyste Ostrza i wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem. Widział w ich oczach także strach, niedowierzanie i dezorientację. Tę ostatnią głównie u Ginty.

Gervas zrozumiał od razu. Rozejrzał się, lustrując twarze mężczyzn, którzy ostali się z drużyny. Na kogo mógł liczyć? Nahura najwidoczniej skreślił z góry, bo skupił się na Beszce i Gincie. Jednak kiedy obaj odwrócili wzrok, zmienił zamiary.

– Tak wam na nich zależy? I na nim? Przecież widzę, Beszka, że gapisz się na niego jak na ojca, którego nigdy nie poznałeś. Kto wie? Może Kerv bywał w Kavat i chędożył portowe dziwki. Takie, jak twoja matka, prawda?

Piegowata twarz młodego najemnika upodobniła się kolorem do czupryny. Gervas przeniósł wzrok na Nahura.

– Wasi kompani leżą zaszlachtowani przez zgraję wieśniaków, a wy dajecie posłuch zdrajcy, który dzielił barłóg z demonem? – zapytał z pogardą.

Wtedy Beszka wyciągnął miecz.

– Nawet bez Vokela, to nadal czterech uzbrojonych mężczyzn. Twardych i zaprawionych w walce. Jeśli ktoś ich tak urządził bez jednego krzyku, to z pewnością nie te baby i dzieciaki. Powinniśmy poszukać Madera, może on nam wyjaśni, co tu się stało… – stwierdził i tym razem to kapłan mu przytaknął.

– On zabił Vokela… – przypomniał Gervas, spoglądając z nadzieją na Gintę. Jednocześnie opuścił miecz i przesunął się do przodu.

Ginta nie odpowiedział. Najpewniej przeliczył siły, bo bez słowa stanął u boku Beszki.

Czyste Ostrza nie zwracał na nich uwagi. Przez cały czas wpatrywał się w Gervasa, obserwując oczy, gesty, wyraz twarzy. I wciąż się zastanawiał. Czy tamten puści w niepamięć zniewagę? Czy pohamuje gniew, który zaślepia go i pcha do zemsty na niewinnych? Zanim Gervas wykonał ruch, Kerv znał już odpowiedź. Była w zasadzie oczywista.

Bez trudu uprzedził zdradziecki cios wyprowadzony z dołu i skierowany w wewnętrzną stronę uda. Był na to gotowy i dobrze wiedział, jak Gervas uderzy z takiej pozycji. Tam, gdzie miała być jego tętnica udowa, było tylko powietrze. Tam, gdzie znalazło się gardło Gervasa, czekało już ostrze z tacyru. Właściwie wszystko było z góry przesądzone. Zagadką pozostawało jedynie, czy Gervas zdawał sobie z tego sprawę. Ale odpowiedź zabrał do grobu.

Kerv wytarł ostrze i schował miecz. Potem pochylił się i wyciągnął z kieszeni trupa pergamin złożony wpół. Jego wzrok zatrzymał się na ilustracji przedstawiającej Tukeleena. Powoli odwrócił kartę. Gdy chował stronicę za pazuchę, z tyłu głowy tliła mu się niewyraźna, irytująca myśl. Próbował ją uchwycić, ale kryła się i uciekała, jak mysz przed kotem.

– Co teraz, kapitanie? Szukamy Madera? – zapytał Beszka. Obaj z Gintą wpatrywali się w Kerva z napięciem.

Czyste Ostrza westchnął ciężko. Mysz umknęła w pole.

– Nie jestem waszym kapitanem – odparł, kucając przy ciele Sevrena. Dość już miał wyciągania drzazg z okaleczonych stóp. – Szukamy demona. Znajdziemy Tukeleena, znajdziemy pewnie i Madera. Ale nie liczyłbym na to, że stary wciąż żyje.

– A co z nimi? – odezwał się Nahur i wskazał na wybiedzoną gromadkę tubylców, którzy przez cały ten czas w milczeniu przyglądali się wydarzeniom.

Kerv założył drugi but, wstał, tupnął kilka razy, a dopiero potem spojrzał w kąt komory.

– Nic. Wioska to ich dom, poradzą sobie, jeśli my zajmiemy się demonem.

Od razu zabrali się do dzieła. Kerv rozdzielił ich na dwie grupy i raz jeszcze przeczesali osadę. Chata po chacie, szopa po szopie, krzak po krzaku. Bez rezultatu.

Było późne popołudnie, gdy zakończyli poszukiwania i zabrali się do kopania wielkiego dołu za stodołą. Kiedy chowali w nim poległych kompanów, miejscowi nawet nie ruszyli się z miejsca. Kobiety nadal tuliły przerażone dzieci i same ze strachem w oczach przyglądały się poczynaniom czwórki mężczyzn zbierających zakrwawione ciała. Kerv miał nieodparte wrażenie, że patrzą na ten pochówek z niechęcią.

Po wszystkim Kerv z dwoma najemnikami wrócił do szopy, w której nocowała część drużyny. Tylko Nahur pozostał przy zbiorowym grobie, aby pomodlić się za zmarłych. Nikt nie kwapił się, by mu towarzyszyć.

– Więcej żadnych straży przy stodole. Po zachodzie słońca tutejsi lepiej radzą sobie bez naszej pomocy – stwierdził Kerv, z daleka obserwując miejsce nocnej rzezi. Wciąż miał niepokojące przeczucie związane z tym budynkiem.

– A ja wam mówię, że tseba stąd spierdalac – odezwał się milczący dotąd Ginta.

Czyste Ostrza odwrócił się w jego stronę.

– Nie wyjadę stąd, dopóki nie znajdziemy Tukeleena. A przy okazji Madera i namaszczonego. Twoje życzenie mogę jednak spełnić. Weźmiesz najlepszego wierzchowca i pojedziesz do Geryntu po pomoc. Jeszcze przed północą powinieneś być daleko stąd.

Ginta uśmiechnął się szeroko, odsłaniając spore ubytki w uzębieniu.

– Dlaczego akurat on? – zapytał z żalem Beszka.

– Zamknij się, Beszka, ciebie potrzebuję tutaj – odrzekł Kerv. Po tych słowach obaj żołdacy wyglądali na zadowolonych. Beszkę wręcz rozpierała duma.

Mina Ginty zmarkotniała jednak, gdy Kerv położył mu ciężką dłoń na ramieniu i dodał zimnym głosem:

– Po prostu opowiedz o wszystkim, co się tutaj wydarzyło. Jeśli jednak pokpisz sprawę, zwiejesz albo nie będziesz wystarczająco przekonywający przed obliczem barona, znajdę cię, zjem twoje serce, a dopiero potem ubiję.

Ginta z trudem przełknął ślinę i bez słowa przytaknął. Zgarnął juki Gervasa i swoje, po czym wskoczył na konia. Po chwili zniknął wśród drzew na ścieżce prowadzącej do cesarskiego traktu.

Dzień zbliżał się ku końcowi. Wokół nich zalegały teraz długie cienie.

– Lepiej, żeby zdążył, zanim wszystkich nas wyrżną – powiedział Beszka, rozglądając się niepewnie.

– To nie ma znaczenia. Najważniejsze, żeby ktoś tu przybył i zrobił porządek z demonem. Nawet jeśli my zawiedziemy – odparł Kerv.

Rudzielec spojrzał na niego z niedowierzaniem. Dalszą wymianę zdań przerwał Nahur, który pędził w ich stronę, machając zawzięcie rękami.

– Chyba coś znalazłem – wykrztusił, z trudem łapiąc oddech.

Chata stała kilkadziesiąt kroków od wioski. Prowadziła do niej kręta ścieżka wydeptana wśród wysokich pokrzyw, której początek znajdował się opodal świeżo zasypanego grobu. Zapadł już wieczór, więc Beszka rozpalił prowizoryczną pochodnię i idąc za Nahurem, oświetlał drogę.

– Jak trafiłeś w to miejsce? – zapytał Kerv, gdy we trzech stanęli na małej polanie w głębi lasu. Przed sobą mieli leśny domek ukryty w półmroku.

Kapłan uśmiechnął się i wskazał palcem swój nos.

– To musiał być znak od Aegora. Modliłem się i niespodziewanie doleciał mnie zapach świątynnych świec. Znam ten zapach od pacholęctwa.

Beszka ruszył do drzwi. Za nim pozostała dwójka. Chałupa miała tylko jedną izbę z gołymi ścianami i niskim sufitem. Za podłogę robiło posypane sianem klepisko. Jedynymi sprzętami było łóżko w kącie oraz stół i zydel pod wąskim oknem wypełnionym pergaminem nasączonym oliwą. Na stole stały dwie kopcące świece. W łóżku, przykryty derką, leżał namaszczony Pelon. Gębę miał zarośniętą, brzuszysko opasłe, a oddech ciężki.

Nahur wyrwał się w jego stronę, ale Kerv powstrzymał kapłana, chwytając za ramię. Ruchem głowy wskazał niewielki przedmiot leżący na zydlu. Beszka podsunął pochodnię.

– To fajka Madera – wyszeptał ze zdziwieniem.

Dopiero teraz zobaczyli krew, którą umazany był stół i siedzisko. Krwawe plamy znaczyły również ściany i polepę. Niektóre wyglądały na stare, inne były całkiem świeże.

Nahur odwrócił się w stronę leżącego.

– Cóżeś uczynił najlepszego, Pelonie!?

Klecha poruszył się na te słowa i ocknął, otwierając oczy. Zamrugał i spojrzał na nich wyraźnie zaskoczony. Wyglądał jakby trawiła go ciężka choroba.

– Wszystko, co konieczne – wyjęczał. – Wszystko, czego pragnął mój pan…

– Aegor? – zapytał Beszka.

Pelon zmarszczył czoło i uniósł się na łokciach.

– Kim jesteście?

Nahur postąpił krok w przód.

– Przysłał nas twój kuzyn. Przybywamy z pomocą.

Pelon zaśmiał się cicho, a śmiech przerodził się w kaszel. Gdy wreszcie uspokoił oddech, odpowiedział:

– Ja już otrzymałem pomoc… A wy znajdziecie tutaj tylko śmierć.

– Zaprzedając wioskę Tukeleenowi? – upewnił się Nahur, wyraźnie wstrząśnięty słowami namaszczonego.

Klecha spojrzał na niego z niechęcią.

– To przecież moi ludzie. Odpowiadam za nich przed… – Zamilkł, usiłując sobie przypomnieć coś ważnego. Imienia Aegora nie wypowiedział. Zapomniał albo nie przeszło mu przez gardło.

Przyglądali się leżącemu mężczyźnie z litością i jednocześnie odrazą. Oddech Pelona świszczał, oczy miał rozbiegane, a po czole spływały krople potu. Klecha milczał, zbierając siły, a potem odkaszlnął i kontynuował cichym głosem:

– Przyjechali tutaj z nadzieją na lepszy los. Zachęcani przez takich jak baron. A to jest podłe miejsce do życia. Dalej na wschód, zaraz za lasem, to już Hooseth, gdzie żyją dzicy. Gnębili nas o każdej porze roku. Wokół tych pól same bagna, a i ziemia nieurodzajna, powietrze niezdrowe. Ale nikt nie przejmował się naszym losem. Ludzie chorowali, przymierali głodem, dzieci rodziły się martwe… A baron nasyłał poborcę, zabierając ostatnią nadzieję… – Zawiesił drżący głos. Samotna łza spłynęła po policzku. Czy ta opowieść miała być spowiedzią Pelona przed obliczem innego sługi Aegora?

– Słałem listy, jeździłem do zamku i dalej, aż do Geryntu. Tylko wystałem się w korytarzach, wśród pięknych gobelinów diuka Alverta. Nikt mnie nie przyjął. Nikt! – Klecha z trudem podniósł się na łokciach. – Moich próśb nie wysłuchał diuk, ani mój kuzyn, ani arcykapłan. A najgorsze, że moich modlitw nie słuchał… On… – Znów nie wypowiedział świętego imienia. – Więc zwróciłem się o pomoc gdzie indziej…

Nahur aż się zaczerwienił wstrząśnięty tym wyznaniem.

– Głupcze! Powinieneś wiedzieć, że Tukeleen niczego nie daje bezinteresownie. Że za przysługi demona płaci się okrutną cenę! Twój brak wiary jeszcze gorszy los sprowadził na to miejsce!

W dusznej izbie zapadła cisza. Przerwał ją lodowaty głos namaszczonego, a oni aż się wzdrygnęli zaskoczeni tą zmianą.

– Potępiacie mnie? A gdzie wtedy byliście? Gdzie był wasz miłosierny… bóg? A ty? Nie myśl, że nie wiem, kim jesteś! – Pelon spojrzał ze złością na Kerva. – Wielki Kerv Czyste Ostrza! Czyż nie twoim zadaniem było ocalić tych ludzi przed złem? Chronić przed dzikimi? Przed niesprawiedliwością i ciemnymi mocami? A kim się stałeś?! – krzyczał, mimo że Kerv nie odezwał się dotąd słowem. – Chcesz mnie pouczać? Ty? Kochanek demonicy? Twoi kompani znają prawdę? Przyznaj przed nimi, kosztowałeś ludzkiego mięsa? Piłeś krew swoich ofiar?

Kerv ani drgnął. Mógłby przysiąc, że w oczach Pelona widzi obłęd narastający z każdym wypowiedzianym słowem.

– Przyznaj! Poczułeś tę moc?! Bo ja nigdy nie czułem podobnej, choć przez całe życie służyłem… – Imię boga, którego zdradził, znów nie przeszło mu przez gardło. Załkał tylko cicho.

Beszka patrzył teraz z przerażeniem to na klechę, to na milczącego Kerva.

– Może to i prawda. Ale ostatecznie pokonał słabość i pomógł unicestwić demona, który go opętał! Ty też możesz to zrobić! – rzekł z pasją Nahur.

– Nie. Dla mnie jest już za późno – odparł namaszczony, kładąc obie dłonie na brzuchu ukrytym pod pledem.

Znów zapadła cisza. Kerv wpatrywał się tępo w leżącego mężczyznę zatopiony w myślach. Polna mysz wróciła, drapiąc gdzieś z tyłu głowy.

Naraz ściągnął brwi. a na jego twarzy pojawiło się obrzydzenie. Podszedł bliżej i jednym szarpnięciem zerwał z łoża narzutę.

Pelon był nagi od pasa w górę. Brzuch miał rzeczywiście wzdęty jakby wypił wiadro wody. Albo był w ostatnich dniach ciąży. Zaciekawiony Beszka podsunął pochodnię i zamarł.

– Ożeż kurwa… – wydukał, wytrzeszczając oczy. Kerv zaklął i sięgnął po miecz.

Brzuch klechy otwarto trzema przecinającymi się liniami, układającymi się w prosty symbol gwiazdy. Potem, najpewniej po włożeniu czegoś do środka, cięcia niezdarnie pozszywano grubymi nićmi. Opuchnięte szwy ropiały, a pod zaczerwienioną skórą wyraźnie coś się ruszało. Pomiot Geatusa budził się do życia. Beszka odwrócił się w kąt pomieszczenia i zwymiotował. Nahur rozpoczął modlitwę.

W oczach namaszczonego już wyraźnie widzieli obłęd. Śmiał się, na przemian pojękując z bólu, wpatrzony we własny kałdun. Kerv rozejrzał się nerwowo po izbie, szukając jakiejś wskazówki. Księgi, symboli potrzebnych do rytuału. Czegokolwiek. Ostrze miecza przez cały czas kierował w stronę wzdętego brzucha Pelona, jakby spodziewał się, że zaraz coś z niego wyskoczy. Niczego nie znalazł i nic nie wyskoczyło.

– Wychodzimy – zadecydował.

Nahur przerwał modlitwę.

– Trzeba mu pomóc. Nie możemy go tak zostawić.

– I nie zostawimy. Ale możemy mu pomóc tylko w jeden sposób.

Kiedy wyszli na zewnątrz, kapłan stanął między Kervem a wejściem do chałupy.

– Nie pozwolę!

Kerv westchnął ciężko.

– Trzeba rozprawić się ze złem, które rośnie tutaj w siłę. On jest tego przyczyną. – Wskazał palcem drzwi. – Nie jedyną, ale ma w tym spory udział. Dla niego nie ma nadziei.

Beszka skrzywił się i splunął. Nie wiadomo czy dla podkreślenia słów Kerva, czy próbując pozbyć się smaku wymiocin. Twarz miał bladą jakby ktoś spuścił z niego całą krew.

– Lepiej się napij. – Nahur podał mu manierkę. Zanim jednak żołdak pociągnął śliwowicy, Kerv wyrwał mu pochodnię i bukłak, który cisnął zaraz przez otwarte drzwi do chaty.

– Oszalałeś? Mieliśmy go ocalić… – wykrztusił Nahur.

Kerv spojrzał gniewnie na kapłana.

– Mamy zostawić tych ludzi na pastwę demona i zwiać z przeklętym klechą? Tego was uczą w Świątyni? Dbać o swoich?

Nahur spuścił głowę.

– Bez niego nie masz po co wracać – rzekł patrząc gdzieś w bok.

– A do czego miałbym wracać? – zapytał Kerv i cisnął pochodnię w ślad za manierką.

Wiatr przegonił resztę chmur zasnuwających wieczorne niebo, a nadgryziona tarcza księżyca świeciła mocnym blaskiem. W lesie za stodołą widać było słabą łunę dogasającego pożaru, który strawił chatę razem z namaszczonym Pelonem.

Kiedy wrócili do wioski, nie zastali w niej nikogo. Zapewne miejscowi skorzystali z okazji i pochowali się w swoich kryjówkach. Kerv nie winił ich za to. Widząc jak szybko kurczy się drużyna, której członkowie w znacznej części powybijali się nawzajem, sam schowałby się pod jakimś kamieniem.

Inna sprawa zaprzątała mu teraz głowę. Długo stał zamyślony, wpatrując się w wielką studnię majaczącą w półmroku. Serce wioski. Od pierwszej chwili przyciągała jego uwagę. Popełnił jednak błąd, jeden z wielu, i zlekceważył to przeczucie. Po rozmowie z Pelonem był już niemal pewien, że jest to serce zatrute.

– Weźcie pochodnię i jakąś linę, i chodźcie za mną – zdecydował wreszcie.

Spojrzeli po sobie ze zdziwieniem, ale bez słowa wykonali polecenie.

Studnia wyróżniała się nie tylko wiekowymi zdobieniami. Jej średnica liczyła co najmniej sześć stóp. Zewnętrzną cembrowinę wieńczył drewniany bęben osadzony na dwóch słupach pokrytych liściastym wzorem.

– Może nam wyjaśnisz łaskawie, co ci chodzi po głowie? – zapytał Nahur cichym głosem. Wciąż był wstrząśnięty po wizycie w leśnej chacie.

Kerv przytaknął.

– To wszystko, o czym opowiadał Pelon… Niedole, choroby, bieda. Istne przekleństwo wiszące nad Starą Studnią. Zupełnie jakby jakieś zło gnębiło tę okolicę. I to jeszcze zanim pojawił się Tukeleen… Wówczas przypomniałem sobie innego demona. Tamareena Truciciela. Małego skurwiela, który kala nie tylko wodę. Plugawi całe otoczenie, a jego trucizna przenika ziemię, drzewa i powietrze, niszczy plony, przetrzebia inwentarz. Na ludzi sprowadza chorobę i rozpacz. Sączy się w serca niczym jad. Myślę, że to od niego zaczęło się nieszczęście tej osady.

– Skąd tyle o nim wiesz? To jakiś kompan z przeszłości? – zapytał Beszka.

Kerv sięgnął za koszulę i pokazał im kartę z bestiariusza. Niewiele mogli dojrzeć w wieczornej szarówce, ale obaj skinęli ze zrozumieniem.

– Jeśli mam rację, wciąż czai się w tej dziurze. To idealne miejsce dla takiej poczwary.

– A ty chcesz tam zleźć po ciemku – stwierdził Nahur, rzucając pod nogi zwój liny.

– Właśnie. Ubiję go na miejscu… – Kerv zawahał się, spoglądając w stronę studni. – Albo chociaż wykurzę. Tutaj jest napisane, że w walce wręcz to żaden mocarz. To plugawy wpływ truciciela jest potężny. Weźmiecie mój miecz i poczekacie, kto stamtąd wylezie.

– A jak on wygląda? Nie chciałbym pomylić jego paskudnej gęby z twoją – zażartował najemnik.

– Nie wiem, to było na innej stronicy – odpowiedział Kerv i zaśmiał się gorzko z sobie tylko znanego powodu.

Odpowiedź najwyraźniej nie zadowoliła Beszki.

– A jeśli to żaden ułomek? Po co tam włazić? Nie lepiej spalić?

Nahur popatrzył z niedowierzaniem.

– Chcesz wrzucić pochodnię do studni? Oj, Beszka. Aż dziw, że jeszcze żyjesz, kiedy mądrzejsi od ciebie gryzą ziemię.

– Myślałem o innym ogniu – odparł Beszka.

– No proszę, młody a wcale nie taki głupi. – Nahur nie krył zaskoczenia.

Potem obaj spojrzeli na Kerva z pytaniem w oczach.

– Nie – odrzekł. – Tamto zostawcie na inną okazję. Być może trzeba będzie spalić to miejsce do gołej ziemi.

– Zaczekaj chociaż do świtu – doradził Nahur.

– Zbyt wiele czasu już straciliśmy. Zostało nas trzech. Kto wie, ilu dotrwa do wschodu słońca?

– Tobie naprawdę życie niemiłe.

Beszka zajrzał ostrożnie w głąb szybu i pokręcił głową.

– Ciemno tam jak w dupie. Może jednak weźmiesz pochodnię?

– W wolnej ręce wolę trzymać coś innego – stwierdził Kerv, wyciągając zza pasa Beszki nóż. – Może uda się zaskoczyć demona w ciemnościach – dodał bez wiary w głosie, podnosząc powróz z ziemi.

Przerzucił sznur przez drewniany bęben i owinął się nim w pasie, a Nahur i Beszka uchwycili drugi koniec liny. Włożył nóż w zęby i zsunął się do ciemnego szybu. Palce dłoni i stóp ślizgały się na kamieniach, rzadko natrafiając na punkt oparcia. Po jakimś czasie przestał się bujać na boki i tylko kręcił się powoli wokół własnej osi, opadając w głąb studni. A była głęboka. Znacznie głębsza niż się spodziewał.

W ciemnościach słyszał jedynie skrzypienie liny, kapiące krople i coraz cichszy odgłos sapania dobiegający z góry. Potem, gdzieś na granicy słyszalności, złowił uchem dźwięk przypominający mruczenie. Czuł teraz chłód ciągnący z dołu. Tafla wody musiała być blisko.

Splótł linę pod pachą i chwycił nóż w dłoń. Przez chwilę kręcił się jeszcze, wytężając oczy w ciemności i rozglądając dookoła. Według bestiariusza Tamareen był niewielką, lecz paskudną kreaturą, a jego mocą nie była siła fizyczna.

Kerv zatrzymał wzrok na kamiennej ścianie po lewej i zamrugał. Zdawało mu się, że w mroku widzi fragment ciemniejszy od reszty ocembrowania. Czy to otwór prowadzący do poziomej odnogi szybu? A może po prostu kamienie w innym odcieniu?

Intensywnie wpatrując się w smolistą plamę, wysunął dłoń i spróbował dotknąć czerni czubkami palców. Drugą, w której trzymał nóż, też wyciągnął przed siebie. Zwisał przez chwilę wychylony do przodu, aż wreszcie poczuł pod opuszkami ciepłą wilgoć.

Ocembrowanie studni jest zazwyczaj wilgotne. Ale powinno być zimne – pomyślał i jednocześnie uświadomił sobie, że wpatrują się w niego trzy małe, żółte ślepia. Zanim serce Kerva zabiło ponownie, najczarniejszy fragment ściany rzucił mu się do gardła. W ciasnej przestrzeni zakotłowało się, gdy płaszczkowaty demon zaatakował pazurami i kłami. Kerv nie pozostał dłużny. Dźgał i ciął nożem na oślep, szarpał, gryzł i darł błoniaste ciało paznokciami. Doromen Starszy miał poniekąd rację. Nie było czasu na strach. Walka była gwałtowna i krótka.

Kiedy wyciągnęli go na powierzchnię, cały umazany był czarną juchą. Odzienie miał poszarpane, ręce zakrwawione, a przez lewy policzek szła długa rana.

– Ładny już nie będziesz – stwierdził Nahur wyraźnie rad, że widzi go żywego.

W odpowiedzi Kerv rzucił mu pod nogi poharatane truchło bestii.

Stojący z boku Beszka podszedł bliżej i przyświecił pochodnią.

– To małe gówno tak cię urządziło? – zapytał. A potem przebił ścierwo demona mieczem z tacyru.

Wtedy, po raz pierwszy od bardzo dawna, Kerv Czyste Ostrza zaśmiał się w głos. Aż im skóra ścierpła.

– Czyli dwa demony działały w zmowie, a od Truciciela wszystko się zaczęło – bardziej stwierdził niż zapytał Nahur, gdy zasiedli wokół ogniska rozpalonego przed małą szopą. – Znaczy, całe to nieszczęście.

Ścierwo Tamareena skwierczało wśród płomieni, a czarny dym unosił się nad głowami, niknąc w mroku bezgwiezdnej nocy.

Kerv skinął ponuro, wpatrując się w ogień. To był ich jedyny sukces. Stracili większość ludzi, chociaż nie zdołali nawet zbliżyć się do Tukeleena. Na dodatek musieli zabić człowieka, po którego przybyli.

– Skąd się tutaj wziął? – zapytał Beszka, dźgając ścierwo patykiem.

– Ta studnia pamięta czasy cesarstwa albo jeszcze wcześniejsze. Kto wie, może czyhał w niej przez te wszystkie lata, czekając na dogodną chwilę? – Kerv zamilkł, a potem dodał cicho:

– Jest jeszcze inna możliwość. Moim zdaniem pewniejsza…

Spojrzeli na niego z niepokojem.

– Gdzieś w pobliżu mają gniazdo – wyszeptał i wrzucił do ognia garść patyków. Płomienie trawiące truchło buchnęły iskrami.

– Tak czy inaczej możemy podziękować Gervasowi – stwierdził już mocniejszym głosem. – Znaleźliśmy Truciciela przez zwykły przypadek.

Nahur uniósł brwi ze zdziwienia.

– Przypadek? Masz kartę z bestiariusza, na której szczęśliwym trafem znalazły się oba demony prześladujące tę wioskę. Kapłani nie czytują bestiariuszy, ale jak mniemam, Doromen spisał te poczwary zgodnie z alfabetem? Ta kolejność nie jest zatem przypadkowa…

Kerv uśmiechnął się szeroko. To właśnie była mysz, którą tak długo próbował schwytać.

– Też tak pomyślałem w pierwszej chwili. Wyłącznie przez roztargnienie – odpowiedział ku zaskoczeniu towarzyszy. – Lecz nie o alfabet chodziło. Wszystko stało się jaśniejsze, gdy przypomniałem sobie, że księga Doromena opisuje demony według hierarchii w domenie Geatusa. A także według tego, jak są ze sobą powiązane. Tam, gdzie swój plugawy jad sączy Tamareen, tam z czasem pojawi się i Tukeleen… A po nim pewnie następne demony. Nie zaglądałem do bestiariusza z księgozbioru Nevrina przez całe lata. Dlatego to przeoczyłem.

Nahur pokiwał z uznaniem, a potem rzekł:

– I nadal jesteś przekonany, że to przypadek? Obecność wśród nas człowieka, który zna pismo, zna właściwą księgę i wie o niej takie rzeczy, to według ciebie tylko przypadek?

Zdziwiony Kerv zerknął na kapłana. Po chwili dotarło do niego, co tamten ma na myśli. Ujął w dłoń gwiazdę, zawieszoną na szyi i spojrzał Nahurowi w oczy.

– Wierzysz, że on to wszystko zaplanował?

– Nie wszystko. Jednak w niemal każdym wydarzeniu związanym z tą misją widzę jego cel. Więc tak, wierzę, że on to zaplanował. Bo jeśli nie on, to kto? – odpowiedział kapłan i poczuli się naraz nieswojo.

Obudziło go ukłucie stali przystawionej do gardła.

– Dlaczego to zrobiłeś, Kerv? Powiedz, dlaczego? – zapytał Beszka, który stał nad nim z mieczem w dłoni. Ostrze z tacyru wbijało się w grdykę Kerva, a po twarzy młodego najemnika spływały łzy.

– Co zrobiłem? – zapytał Kerv i w tej samej chwili domyślił się odpowiedzi. Nie ruszając głową, rozejrzał się na boki. Ciało Nahura spoczywało niedaleko, wygięte w nienaturalnej pozie. Kapłan objął ostatnią, poranną wachtę. Mógł być martwy od kilku godzin.

Jaki cel miał twój bóg tym razem? – przemknęło Kervowi przez głowę, ale nie odważył się wypowiedzieć tej myśli na głos.

– Ja tego nie zrobiłem, Beszka. Gdybym to był ja, leżałbyś obok Nahura – mówił spokojnie, zastygły bez ruchu. Beszka był wyraźnie roztrzęsiony, potrzebował czasu, by przemyśleć usłyszane słowa.

– Może jestem ci do czegoś potrzebny? Może ubiłeś Nahura we śnie. Różne rzeczy robiłeś we śnie. Widziałem na własne oczy – odparł Beszka płaczliwym głosem.

Kerv zwątpił na chwilę. A jeśli to prawda? Zaraz jednak odrzucił tę myśl.

– To nie ja! Przysięgam na Aegora. Vokel tak, Gervas też. Ale nie Nahur!

– Dlaczego miałbym ci wierzyć?

Kerv uniósł się nieco, napierając na ostrze i czubek miecza wbił się w skórę na jego szyi. Raz jeszcze spojrzał na ciało przyjaciela i… zamarł. W zaciśniętej pięści kapłan trzymał amulet z rzemienia i muszelek. Przełknął ślinę. Myśli zawirowały mu w głowie, aż wreszcie wszystkie elementy trafiły na swoje miejsce.

– Udowodnię to, tylko zaprowadź mnie do stodoły.

Beszka zawahał się, a potem skinął.

– Zgoda, ale pójdziesz tyłem.

Przemaszerowali zatem przez plac w dziwacznym szyku. Z przodu Kerv, odwrócony tyłem do celu i twarzą do Beszki. Za nim rudy najemnik z mieczem przystawionym do szyi więźnia.

Szli powoli i ostrożnie. Zwłaszcza Kerv, który ze wszystkich sił starał się nie poślizgnąć na błotnistym podłożu. Gdyby upadł na plecy, nie byłoby tragedii, gorzej, jeśli poleciałby na twarz. Do tego z ogromnym trudem panował nad chęcią obejrzenia się za siebie.

Wreszcie dotarli do wrót stodoły.

– Nikogo tutaj nie ma – oznajmił Beszka, zaglądając przez ramię więźnia do wnętrza.

Kerv tylko na to czekał. W jednej chwili odepchnął ostrze w bok, odchylił się w tył i jednocześnie kopnął Beszkę w krocze. Kiedy najemnik zgiął się wpół a ruda czupryna znalazła się na wysokości pasa, chwycił go za głowę i poprawił kolanem w twarz. Miecz wypadł Beszce z dłoni, gdy złapał się za nos.

Kerv podniósł broń, pochwycił rudzielca za kołnierz i pchnął z całej siły do środka budynku. Zaraz doskoczył do niego, odwrócił na wznak i przyparł do ziemi. Wolną ręką ujął za kark, a miecz przyłożył do piersi leżącego.

Oczy, w których wcześniej nieraz widział podziw, teraz patrzyły na Kerva ze strachem. Beszka oddychał ciężko przez rozbity nos i płakał.

Kerv przyglądał mu się ponuro. Czekał.

Wreszcie usłyszał szelest. Skrzypienie. Szuranie stóp. Nie byli już sami.

Czuł na sobie ich spojrzenia. Zaglądali do stodoły przez szpary i szczeliny, kilka dziecięcych głów wychyliło się zza rozwartych wrót.

Beszka wciąż sapał, pociągając nosem. Kerv przytrzymał go lewą ręką za kark, opierając czubek miecza o tors. Blisko serca.

– Posłuchaj mnie, Beszka – wyszeptał. – Tylko słuchaj uważnie. Śmierci się nie lękaj, krocz za mną ku ciemności…

Słysząc słowa modlitwy do bożego bękarta, najemnik wytrzeszczył oczy z przerażenia.

– Więc to jednak ty! Wierzyłem w ciebie…

Kerv chwycił go jeszcze mocniej i naparł mieczem, wbijając ostrze na ćwierć cala i dziurawiąc skórzany kaftan.

Wiedział, że wciąż patrzą, ale nie tylko spojrzenia mu towarzyszyły. Teraz słyszał również szepty, dochodzące z każdej strony. Modlili się razem z nim. Do Geatusa.

– Zamknij się i słuchaj! – rzekł z siłą. I patrząc ofierze prosto w oczy powtórzył, tym razem wypowiadając wersety z księgi bękarta niczym inkantację:

– Śmierci się nie lękaj, krocz za mną ku ciemności. Niech ogień, ból i rozpacz matek znaczą naszą ścieżkę!

Beszka wciąż wpatrywał się w Kerva wstrząśnięty, ale w jego oczach pojawiło się zrozumienie. Wreszcie przytaknął, zrezygnowany. Kerv przesunął miecz, a potem opuścił ostrze i ciało najemnika opadło na klepisko.

Za plecami usłyszał szmer przyciszonych głosów. Potem kroki. Znów czekał cierpliwie.

Pierwszy zjawił się Umas. Po nim następni. Starsze i młodsze dzieci, kobiety. Ignorując dwójkę mężczyzn zastygłych w śmiertelnym uścisku, kierowały się w kąt stodoły. Ten sam, w którym ocalali mieszkańcy gromadzili się do tej pory. Którego strzegli.

A potem odgarnęli słomę i zaczęli kopać. Gołymi rękami, palcami zakrzywionymi niczym szpony. Bez słowa. Tępo wpatrzeni w ziemię.

Z początku przyglądał się w milczeniu. W miarę jak pojmował więcej, oczy Kerva rozszerzały się ze zdumienia, a twarz wykrzywiała narastająca odraza.

Kiedy ukończyli swoje dzieło, powstali z kolan i opuścili stodołę. Jako ostatni Umas i młoda kobieta, dla której zabił Vokela. Gdy obejrzała się, posyłając mu drwiący uśmiech, niemal zerwał się za nią z mieczem. Ale wytrzymał.

Chwilę potem w rozkopanym miejscu otworzył się drewniany właz i spod ziemi zaczęli wynurzać się inni. Mężczyźni, kobiety i starcy. W podartych łachmanach, z pustką w oczach, umazani zaschniętą krwią. Uzbrojeni w sierpy, cepy, widły. Kilkunastu opętanych przez Tukeleena. Jego horda.

Upiorny pochód przemaszerował bez słowa, dołączając do reszty czekającej na zewnątrz. Żadne nawet nie spojrzało na niego. Zupełnie jakby był przedmiotem, kimś zupełnie nieważnym. Albo jednym z nich.

Odczekał jeszcze chwilę, zaciskając dłoń na rękojeści miecza. A potem podniósł się ciężko i schował ostrze, by ruszyć za nimi. Zaprowadzą go do gniazda. Powiodą prosto do swego pana… Zamarł, słysząc nowy dźwięk. Cichy chichot dobiegający z zewnątrz.

Od strony wrót potoczyła się głowa. Po kilku obrotach zatrzymała się kilka stóp od Kerva.

Od razu rozpoznał szczerbatą gębę Ginty.

W ślad za głową, w jasnym świetle porannego słońca, do stodoły wkroczył ciemnowłosy chłopiec. Pierwsze co rzucało się w oczy, to nieludzka twarz przybysza. Dziwnie pociągła i wąska. Całe ciało chłopca wydawało się nienaturalnie smukłe. Nie tyle chude, ile właśnie smukłe. Odrodzony demon. Tukeleen Plugawy.

Wciąż jest młody, jeszcze nie w pełni mocy i sił. Jednak w jego ślepiach już siedzi mały, kłamliwy skurwysyn – pomyślał Kerv. Oszukał klechę, omamił mieszkańców wioski. Ja też dałem się zwodzić jak pijany ślepiec.

A potem wspomniał Vokela, ubitego za nic i bezbronnego w chwili śmierci – a chłopiec wygiął usta w paskudnym uśmiechu. Jakby czytał w myślach.

Przed oczami stanęli mu zaszlachtowani strażnicy – młody uniósł brwi i ułożył usta w dziubek.

Przypomniał sobie oszalałego klechę, spalonego żywcem – w oczach dzieciaka zatańczyły wesołe iskierki.

Gdy pomyślał o Gervasie, usta Tukeleena wykrzywił dziwaczny uśmiech.

Kerv zacisnął zęby. Chciało mu się wyć z wściekłości. Czy wszyscy oni zginęli przez jego głupotę? Czy przez cały ten czas był tylko narzędziem w rękach demona?

– Spotkaliśmy się już? – zapytał, patrząc w ślepia bestii ukrytej w niewinnej postaci. W głębi duszy zaś zadawał sobie inne pytania: a jeśli dał się oszukać podwójnie? Czy zwodził go nie tylko kłamliwy Tukeleen, pchając do czynów, którymi on, Kerv przeklęty, próbował odpokutować swoje winy? Czy zwiódł go również sam Geatus, bóg zła i wszelkich niegodziwości, pozwalając wierzyć, że zabijanie kogokolwiek i czegokolwiek może być działaniem na chwałę Aegora? Mamiąc ułudą, że słyszy głos sumienia, podczas gdy słyszał podszepty bożego bękarta? Czy to przez pychę i próżność ustawił się ponad innymi, których osądzał i karał, przekonany o słuszności obranej drogi do odkupienia? I wreszcie, kim była postać ze snu, która obiecywała rozgrzeszenie? W czyim imieniu działał przez cały czas, zaślepiony lub nieświadomy?

Tymczasem demon przyglądał mu się uważnie, wyraźnie zaskoczony pytaniem. Czy pomiot Geatusa potrafi tak dobrze udawać? Kerv nie zdołał tego rozstrzygnąć, więc sięgnął po miecz.

– To ci nie pomoże… – zapewnił Tukeleen głosem dorosłego mężczyzny, ale zamilkł na widok ostrza z tacyru.

– Boisz się mnie – stwierdził Kerv i jednocześnie sam przestał się bać. Nie pragnął niczego, co mógłby mu zaoferować podstępny pomiot Geatusa. Poza śmiercią, ale o nią nie musiał nikogo prosić.

– Czy wiesz, że razem możemy przywrócić do życia twoją panią? – zapytał demon, a jego namiętny, kobiecy głos brzmiał dokładnie tak, jakby te słowa wypowiedziała Calevee.

– To ja wydałem ją na śmierć – odparł człowiek.

Tukeleen zrozumiał swój błąd i odsunął się na trzy kroki.

– Byłeś jednym z nas… – zaczął. Dla odmiany dziecięcym głosikiem.

Nie mógł zacząć gorzej. Kerv warknął niewyraźnie i ruszył do ataku. A wtedy demon rzucił się do ucieczki.

Biegł za dzieckiem z mieczem w dłoni i myślał, jak paskudnie to musi wyglądać z boku. Gonił między domostwami, potem przez pole aż do pierwszej linii drzew. Demon w ludzkim ciele był naprawdę szybki i zwinny. Na skraju lasu Kerv zawahał się, obawiając pułapki zastawionej przez resztę hordy i zatrzymał, aby złapać oddech. Potem ostrożnie wkroczył w gęstwinę pełną kolczastych krzewów i ciernistych drzew.

Gdzieś przed sobą wciąż słyszał szelest więc szedł dalej, nieustannie nasłuchując i przedzierając się przez wysokie paprocie; zrywając z twarzy pajęczyny, odgarniając liście ciężkie od pijawek i kleszczy.

Wreszcie wyszedł spomiędzy krzaków i przystanął na skraju otwartej przestrzeni otoczonej lasem. Przed nim rozciągała się bagnista niecka. Skrzywił się i zasłonił twarz ręką, gdy niewiarygodny smród uderzył w nozdrza. Jakby dostał cios pięścią. Powietrze ciemne było od wirujących i bzyczących tabunów. Zmrużył oczy – to kłębowiska much i komarów krążyły szaleńczo nad trzęsawiskiem. Pod nimi, zanurzone w płytkim bagnie, leżały wzdęte ciała. Dziesiątki ciał. Ludzkich i zwierzęcych. Aż przysiadł, oszołomiony tym widokiem. Nie tego się spodziewał.

Zszedł w głąb niecki i ruszył przez podmokły teren, ostrożnie stawiając kroki na kępach brązowej trawy. Oddychał ciężko, już po kilku krokach rozbolała go głowa. Idąc, wciąż rozglądał się na boki. Minął martwego jelenia z opuchniętym brzuchem, w który upchnięto coś wielkiego i kanciastego. Potem zwłoki kobiety. Jej brzuch był dosłownie rozerwany od środka, a oczy wpatrywały się pustym wzrokiem w niebo.

Nieco dalej dostrzegł Madera.

Łysy wiarus wciąż jeszcze żył. Leżał na plecach, w błocie, a koszulę i skórzaną kurtę rozdarto na nim, odsłaniając korpus. Jego ciało, rozcięte uprzednio trzema długimi sztychami układającymi się w prostą gwiazdę, pozszywano podobnie jak u Pelona. Tymi samymi grubymi nićmi zszyto usta Madera. Wzrok miał nieprzytomny, prawdopodobnie otumaniono go jakimś wywarem, ale gdy zobaczył nad sobą Kerva, jęknął cicho, a ten aż podskoczył słysząc żywy głos pośród koszmaru. Czyste Ostrza przystawił palec do ust:

– Wrócę. Obiecuję, że wrócę.

A potem poszedł dalej. Mader odprowadził go przerażonym spojrzeniem, a jego brzuch lekko wzdymał się i ruszał rozpychany przez plugawego intruza, który układał się właśnie we wnętrznościach mężczyzny.

Z każdym krokiem Kerv stąpał z większym trudem. Obraz, jaki rozpościerał się przed nim, obezwładniał i przygniatał swoim okropieństwem. A przecież widział wcześniej rzeczy okrutne i straszne. Sam brał w nich udział. Tylko dlatego resztkami sił opierał się bezmiarowi zła wypełniającemu bagniste uroczysko. Czy zatem ktoś przygotował go na ten właśnie dzień, oddając niegdyś we władanie demonicy? Czy zło, które oglądał i czynił w przeszłości miało być teraz jego tarczą i siłą?

Blady na twarzy mijał szkielety ogryzione już przez robaki i truchła dawno uległe rozkładowi. Ciała surogatek martwych od niedawna lub nadal żywych. Z brzuchami wciąż wzdętymi lub już otwartymi, z których wydostały się bądź zostały wyjęte istoty zrodzone w koszmarnej parodii narodzin. Nawet nie chciał zgadywać, co w nich zaszyto by wypełnić bluźniercze dla Aegora i natury rytuały.

Wreszcie stanął na środku grzęzawiska. Cały się trząsł, kręciło mu się w głowie i z trudem powstrzymywał wymioty. Ile zła przyszło na świat i poszło w świat z tego miejsca? Czy właśnie tutaj, w tym plugawym miejscu, przywołano do życia Calevee?

Pod białą sierścią opinającą brzuch łani, która leżała u jego stóp, coś się poruszyło, naciągając skórę od środka. Zaraz potem na jasnym włosiu pojawiła się krew i z wnętrza wysunął się czarny pazur. Kerv bez namysłu przeszył mieczem wzdęty brzuch zwierzęcia.

Coś wydało z siebie ostry pisk i zaszamotało gwałtownie wewnątrz łani. Dźgnął ponownie i w tej samej chwili usłyszał przeraźliwy wrzask niosący się ponad bagniskiem. Spojrzał przed siebie, wciąż mrużąc oczy.

Nie był sam.

Na tle uschniętych szarych drzew po drugiej stronie mokradła czekała na niego horda. Wieśniacy stali w grupie, po kolana w bagnie, uzbrojeni jak pospolite ruszenie. Nie dostrzegł ich wcześniej poprzez kłęby much i załzawione oczy. W szarych łachmanach niemal zlewali się z tłem. Ale wiedząc na co patrzy, przyjrzał się im dokładnie.

Byli tutaj wszyscy mieszkańcy Starej Studni. Dzieci Aegora i plugawy pomiot Geatusa. Młodzi, starzy i ci, których wieku nie sposób odgadnąć. Stali za daleko, by mógł widzieć ich oblicza, ale był pewny, że uśmiechają się tym samym grymasem, który widział wcześniej u demona z twarzą dziecka. Przecież wszedł prosto w ich pułapkę.

Gęste powietrze znów rozdarł wrzask. Tukeleen ruszył, by poprowadzić hordę do walki, ale zatrzymał się natychmiast, gdy miecz Kerva zawisł nad kolejnym nabrzmiałym truchłem. Na ten widok Czyste Ostrza uśmiechnął się z zadowoleniem. Nadszedł czas na jego niespodziankę. Spojrzał za siebie przez ramię. Najpierw z niepokojem, ale po chwili oczy mu rozbłysły, a przygarbione ciało wyprostowało się, jakby nadzieja tchnęła w nie nowe siły.

Na wzniesieniu, z którego niedawno Kerv zszedł w głąb bagnistej niecki, stał teraz Beszka. Nawet z daleka widać było rudą czuprynę. W obu dłoniach najemnik trzymał pękate manierki z żywym ogniem.

Śmierci się nie lękaj, krocz za mną ku ciemności. Ogień, ból i rozpacz matek znaczą naszą ścieżkę. Trudno było zaufać inteligencji młokosa, ale Kerv nie miał wyboru. Markując śmiertelny cios zdał się na bystrość Beszki i zaufał, że odwracając się do młodego najemnika plecami, nie przyjmie żelaza pod serce. I że tamten nie ucieknie korzystając z okazji, tylko pójdzie śladem Kerva, gdziekolwiek go zaprowadzi.

Zaryzykował wszystko, zdając się na prostą sztuczkę, którą miała wyprowadzić w pole mistrza fałszu i obłudy oraz jego sługi. Widać obaj z Beszką wypadli wiarygodnie. A może pewny swego Tukeleen nie spodziewał się takiego kroku z ich strony?

Tymczasem Beszka odkorkował manierkę i rzucił szerokim łukiem na lewo od Kerva. To samo zrobił z drugą, tyle że cisnął ją na prawo. A później powtórzył to z kolejnymi dwoma, które wyjął z sakwy zawieszonej na ramieniu.

Przez chwilę niewiele się działo. Płonąca czerwonym ogniem ciecz rozlała się w płytkich kałużach, nie gasnąc w zetknięciu z wodą. Na tym polegała jej magiczna natura i Kerv miał nadzieję, że płomienie pochłoną chociaż kilka z makabrycznych inkubatorów.

Ale potem zdarzył się cud. W jednej chwili ogień nasilił się gwałtownie i buchnął w kilku innych miejscach z nową mocą. Następnie popędził dalej, przez bagnistą nieckę, ogarniając upiorne cmentarzysko i zarazem wylęgarnię oraz kępy brązowej trawy. Płomienie miały teraz dziwny, niebieskawy kolor. Zupełnie jak w koszmarach nawiedzających Kerva od wielu dni.

Beszka krzyknął radośnie, a świta Tukeleena zawtórowała mu, wydzierając się żałosnym chórem, gdy żywy ogień dotarł na drugą stronę mokradła. Już po chwili błękitny pierścień domknął się, zamykając Kerva i hordę demona w ognistej pułapce.

Bagienne powietrze! Kerv słyszał o jeziorach, które eksplodowały w czasie burzy, lub tygodniami płonęły niebieskim ogniem.

W niemal każdym wydarzeniu związanym z tą misją widzę jego cel… – powiedział Nahur dzień przed swoją śmiercią. Może to i prawda – pomyślał Kerv. Ale czy była to sprawka Aegora, czy zwykłe zrządzenie losu, nie miało już znaczenia.

Zerwał łańcuch z gwiazdą i odrzucił daleko w bok. Ciążył mu przez cały ten czas, ranił, krępował nie tylko ciało, ale i myśli. Nie dla Aegora będzie walczył i zabijał. Nie dla jego pokrętnych celów wyciągnął ostrze. I szczerze wierzył, że nie dla Geatusa.

Robi to dla siebie.

Zacisnął palce na rękojeści miecza z tacyru i ruszył powoli, brodząc po kolana w bagnisku, a wokół szalały płomienie. Kroczył sam pośród demonów narodzonych, nienarodzonych i tych ścierających się w duszy Kerva. Gdy horda wyszła mu naprzeciw, krzyknął i przyspieszył kroku.

Zaczął od dzieci. A wszystkie demony świata zawyły.

I nadal nie wiedział, czy wyją z wściekłości, czy z radości, że znów zabija.

Koniec

Lektura akurat na późny wieczór.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Kolejkuję, mam nadzieję, że po przeczytaniu nie będę musiał palić monitora :P

Che mi sento di morir

Czytać tej kobyły na szczęście nie musisz, BasementKey, bo dodałem trzy minuty przed Twoim dyżurem ;). Ale jeśli skusisz się na lekturę i raczysz podzielić się wrażeniami, będę bardzo rad.

Po przeczytaniu spalić monitor.

No, ta wersja jest bardzo dobra. Mam koszmarnie złą pamięć do szczegółów literackich, ale mam też wrażenie, że początek dość mocno przerobiłeś. Oraz bardzo dobrze gra teraz kwestia karty z księgi. Nie rozumiem, jakim cudem to opowiadanie nie wygrało “konkursu fantasy”… Oczywiście bibliotekuję.

Wyłapałam jedną literówkę: “Zanim serce Kreva…”

http://altronapoleone.home.blog

Dzięki za wizytę, komentarz, klika i dobre słowo, Drakaino. Tekst niestety przepadł u MC. Widocznie inne były lepsze. Albo zupełnie nie trafiłem w gust redaktora.

Tobie oczywiście gratuluję zasłużonego miejsca wśród wybrańców.

Masz rację, wstęp nieco inny, motyw z kartą ma teraz lepszego twista chyba.

Literówka poprawiona. Przy okazji tam przecinek wstawiłem.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Cześć,

Jako rzekłem, tak i jestem :)

Opowiadanie świetnie napisane, jeżeli chodzi o warsztat. Słowa płynną, widzę oczami wyobraźni opisane miejsca i postacie, wszystko gładko i bez większych zgrzytów.

Fabularnie bym się poczepiał, powiedziałbym, że Twoja historia, to taka próba połączenia Wiedźmina z Opowieściami z Meekhańskiego pogranicza. Może trzeba by się zdecydować na jedno z tych dwóch podejść…

Dziwne jest dołączenie Kerva do takiej drużyny, jako Gervas nigdy bym się na to nie zgodził. Kerv jest ewidentnym zagrożeniem dla pozycji dowódcy, tym bardziej, że Gervas słychając kapłana, wydaje się dowódcą słabym.

Jeżeli chodzi o Vokela, po scenie przy korycie, jasnym dla mnie było, że źle skończy. Potem też sobie grabił komentarzami, jego śmierć nie była zaskoczeniem.

A tak w ogóle po co brali ze sobą Kerva? Nie dali mu broni, więc podejrzewam, że był swoistym konsultantem ds demonów :) Tylko czy zgraja najemników by na to wpadła? Rozumiem, że Nahur mógł naciskać na to, ale wątpliwym mi się wydaje, że taka banda rzezimieszków by go posłuchała.

Podczas śledztwa w wiosce trochę się pogubiłem, było trochę działań, których nie zrozumiałem. Poszukiwania demona sprowadzały się w zasadzie do ciągłego przetrząsania zabudowań. Nie było analizy śladów, przesłuchania świadków czy analizy dowodów. Odkrycie chatki wydało mi się w tym kontekście jakimś kompletnym przypadkiem. Dodatkowo przyjęcie mieszkańców wioski pod ochronę i podział drużyny, IMO, jest bez sensu. Życzyłbym sobie, jako czytelnik, żeby najemnicy działali jak Górska Straż, ramię w ramię przeciw przeciwnikowi.

Kolejne demony pojawiające się w tekście to ciekawy motyw, bardzo podobał mi się demon w studni, ostatnia scena z opętanymi mieszkańcami jest też świetna. Na minus znów przewidywalność: zostawienie płynnego ognia ewidentnie zwiastowało, że będzie palone, a użycie słów “gniazdo potworów” od razu skojarzyło mi się z Wiedźminem.

Za dużo takich strzelb Czechowa jak dla mnie w tekście.

Całość mimo marudzenia oceniam pozytywnie, bo to bardzo dobry tekst. Polecam do biblio.

Jeszcze garść uwag poniżej:

Do świata żywych na dobre sprowadził go kopniak w brzuch, po którym zwymiotował i znów stracił przytomność. Zaraz jednak wylali mu na głowę wiadro wody i ocknął się, łapczywie chwytając powietrze. Długo leżał zwinięty w kłębek; boso i z zawiązanymi oczami.

Ja bym dał ten fragment na otwarcie historii, jest bardzo dobry, od razu przykuwa uwagę czytelnika. Reszta z początku, jak dla mnie niczego istotnego nie wnosi.

– Uczyń mi przysługę i zabij.

“Zabij mnie”?

udzie rzucają się sobie do oczy. Poźniej do gardeł.

“Oczu”. Ne pasuje mi to wyrażenie, raczej nie ma formy “rzucać się sobie do oczu”, tylko właśnie do gardeł.

– Powiedz nam Kerv, czy ten mały może być demonem? Takie też chędożyłeś?

Zabawne, podoba mi się Vokel, ewidentnie sobie grabi :)

zajrzał za kamienny cembrowinę.

“Kamienną”.

Może Kerv bywał w Kavat i chędożył portowe dziwki. Bo tym się zajmowała twoja matka, prawda?

Czyżby jego matka zajmowała się chędożeniem portowych dziwek? ;)

– A jak on wygląda? Nie chciałbym pomylić jego paskudnej gęby z twoją – zażartował najemnik.

Świetne :) Ale czy nie za bardzo brzmi jako Vokel?

Zanim serce Kerva zabiło ponownie, najczarniejszy fragment ściany rzucił mu się do gardła.

Podoba mi się ten fragment, ukryty demon (za)skoczył.

– Gdzieś w pobliżu mają gniazdo – wyszeptał i wrzucił do ognia garść patyków. Płomienie trawiące truchło buchnęły iskrami.

Jak w Wiedźminie, zrobią petardę z tego smoczego ognia, co go mają przy sobie, nie?

Biegł za dzieckiem z mieczem w dłoni i myślał, jak paskudnie to musi wyglądać z boku.

Hehe :)

Bagienne powietrze! Kerv słyszał o jeziorach, które eksplodowały w czasie burzy, lub tygodniami płonęły niebieskim ogniem.

Ponownie Wiedźmin, kto nie podpalał znakiem Aard topielców na bagnach, niech pierwszy rzuci kamieniem ;)

Che mi sento di morir

Dzięki serdecznie, BasementKey, za dotrzymanie słowa, fajny komentarz, cenne spostrzeżenia i klika. No i za wszystkie uwagi, krtykę i pochwały. Na pewno nad każdą pochylę się i podumam. Dzięki również za wskazanie literówek. Troszeczkę ciąłem i chyba gdzieniegdzie nieuważnie. Ale “zabij” zamiast “zabij mnie” zostanie. sens ten sam, a wywaliłem “mnie” właśnie dla limitu. Poza tym obok stoi jak byk zaimek “mi” więc zostaje jak jest.

Fabularnie bym się poczepiał, powiedziałbym, że Twoja historia, to taka próba połączenia Wiedźmina z Opowieściami z Meekhańskiego pogranicza. Może trzeba by się zdecydować na jedno z tych dwóch podejść…

Hmm. Czy ja wiem. MC porównywał Kerva do Geralta przy poprzednim tekście, tam był on nieco zbyt ponury i sarkastyczny. Tutaj trochę go celowo sponiewierałem. Przy poprzednim tekście z tego cyklu wspominano także o Martinie. Teraz zaś AS i Wegner. No nie wiem. Czy nie można już napisać klasycznej, brutalnej fantasy bez takich porównań? ;) Czekam jeszcze tylko na Abercrombie :)

Po co im Kerv? A napatoczył się, znał temat lepiej od nich, to go wzięli. Poza tym dosyć wyraźnie wspominam kilka razy, że taki był wyższy plan… Że być może stoją za tym siły boskie. Dobre lub Złe. Że ktoś się nim pobawił. Przecież poniekąd o tym jest ten tekst. A że jeszcze wspomniany jest wyraźnie ktoś, kto go tam polecił… To już autorskie zakulisowe zagrywki w ramach cyklu. Ten ktoś pojawia się sporadycznie w pierwszym tekście o Kervie.

Czemu najemnicy nie byli Górską Strażą? Czemu nie byli detaktywami Pikachu fantasy? Bo jak zauważył już na początku Kerv, to zbieranina łajz, odpady i łachudry pod kiepskim dowództwem. Wysłani dla ściemy. Mają znaleźć klechę nie demona. Więc szukają klechy a demona jakby przy okazji. Dla kilku z nich upokorzenie Kerva było też okazją do zemsty, dobrą zabawą. Tym bardziej, że sam był teraz słaby, chciał umierać, toczyło go to opętanie jak choroba. Dopiero potem mu przeszło.

Ognia bagiennego u AS-a nie pamiętam. To jest prawdziwe zjawisko i przypasowało mi do tego niejednoznacznego/niebezpośredniego ingerowania w finał wydarzeń przez Aegora (albo Geatusa? ;)). Bardziej bym się czepiał podobieństwa żywego ognia do dzikiego ognia Martina. Ale obaj sięgamy tutaj po inspiracje z historii (ogień grecki czy biznatyjski). Z wiedźminem mi się nie kojarzy.

Czy za dużo jest tych strzelb Czechowa? Naprawdę sam nie wiem. Historia jest długa, kilka wątków się tutaj przeplata, jedna strzelba to mogło być za mało :)

Ogólnie mój Krev poza machaniem mieczem i końskim zdrowiem (jak co drugi bohater fantasy) niewiele ma wspólnego z Geraltem. Nie włada magią, świeżo wylazł z opętania przez demona, daje się robić w konia przez pół tekstu. No ale jako Autor nie jestem obiektywny i mogę się mylić.

Ps. A odkrycie chatki “na węch” stało się możliwe dopiero gdy przestało padać.

Po przeczytaniu spalić monitor.

To jeszcze małe doprecyzowanie:

użycie słów “gniazdo potworów” od razu skojarzyło mi się z Wiedźminem.

Ponownie Wiedźmin, kto nie podpalał znakiem Aard topielców na bagnach, niech pierwszy rzuci kamieniem ;)

Tutaj miałem na myśli grę Wiedźmin 3. W tejże grze postać miała też sporo łatwopalnych materiałów, bo u Sapka, masz rację, że niekoniecznie.

U Martina za to zaiste jest ów smoczy ogień, ale klimatem dla mnie Twoja historia bardziej ~~Wagnerem~~ Wegnerem stoi niż Martinem.

Ps. A odkrycie chatki “na węch” stało się możliwe dopiero gdy przestało padać.

To też mi się kojarzy z Wiedźminem 3, sporo zadań było opartych na wyczulonych wiedźmińskich zmysłach.

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

Twoja historia bardziej Wagnerem stoi niż Martinem

Zabawna literówka I mam na myśli Richarda, nie Karla Edwarda

http://altronapoleone.home.blog

Poprawiłem :P

Karlem Edwardem bym się pewnie wybronił, bo klimat także bardzo podobny ;) Richarda znam słabo, przyznaję bez bicia.

Che mi sento di morir

Aaaa widzisz. Ja nie jestem graczem tylko czytaczem więc tych skojarzeń zupełnie nie mam i nie znam.

Co do wywąchania chaty. To Nahur ją zwyczajnie wyniuchał a nie Kerv jakimiś mocami.

No i u Martina nie smoczy a dziki ogień miałem na myśli. To jednak coś zupełnie innego.

Po przeczytaniu spalić monitor.

No i u Martina nie smoczy a dziki ogień miałem na myśli. To jednak coś zupełnie innego.

Mówiąc szczerze czytałem kilka lat temu, więc dokładnej terminologi nie pamiętam. Ale właśnie to miałem na myśli. No bo smoczy, to smoczy, racja :)

Che mi sento di morir

Drakaino, BasementKey, niech nawet będzie i K.E.Wagner i Robert Wegner, bo to przecież komplement dla mnie. A w tle sceny finałowej niech leci "Cwał Walkirii" Richarda Wagnera :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

A w tle sceny finałowej niech leci "Cwał Walkirii" Richarda Wagnera :)

No powiem Ci, że widzę to :) Do ekranizacji masz jak znalazł, kiedy będzie na netflixie? :D

Che mi sento di morir

Przeczytałem :)

Do Wiedźmina podobieństw nie widzę. Do Abercrombiego to już zupełnie.

Mam mieszane odczucia. Na pewno sprawnie napisane, warsztatowo nic nie zarzucę.

Fabularnie też w porządku. Brudna, deszczowa wioska z demonem, a nawet paroma; klimat mroczny i gęsty. Pierwsza część trochę gorsza niż druga, tak jak wspominałeś w przedmowie.

Brakowało mi za to jakiegoś „pazura” w postaciach. Wyszły – choć to, oczywiście, tylko moja opinia – dość płasko. Najemnicy to, wiadomo, banda drani, kapłan jest mądrym mentorem, Kerv ma mroczną przeszłość i cechy typowego twardego do ubicia antyherosa.

Więc niby wszystkie składniki tego dania są na miejscu, ale został mi jakiś dziwny posmak. Myślę, że to raczej kwestia osobista.

Na pewno klikam, bo, mimo wszystko, jest tego warte.

Pozdrawiam

Dziękuję bardzo za wizytę, lekturę i cenny komentarz, Zanais.

Do Wiedźmina podobieństw nie widzę. Do Abercrombiego to już zupełnie.

I to mnie raduje, wolałbym żeby to było marasowe :)

Mam mieszane odczucia. Na pewno sprawnie napisane, warsztatowo nic nie zarzucę.

Dzięki!

Fabularnie też w porządku. Brudna, deszczowa wioska z demonem, a nawet paroma; klimat mroczny i gęsty. Pierwsza część trochę gorsza niż druga, tak jak wspominałeś w przedmowie.

Jeszcze większe dzięki!

Brakowało mi za to jakiegoś „pazura” w postaciach. Wyszły – choć to, oczywiście, tylko moja opinia – dość płasko. Najemnicy to, wiadomo, banda drani, kapłan jest mądrym mentorem, Kerv ma mroczną przeszłość i cechy typowego twardego do ubicia antyherosa.

A próbowałem…

Więc niby wszystkie składniki tego dania są na miejscu, ale został mi jakiś dziwny posmak. Myślę, że to raczej kwestia osobista.

Każdy czytelnik i każda opinia jest bezcenny/a. Dziwny posmak mógł pozostać, wszak sporo tu obrzydliwych spraw. Tych widzialnych i niewidzialnych. A kwestii osobistych nie komentuję, każdy ma inny gust i upodobania. Dziękuję bardzo za tę i wszystkie pozostałe uwagi :)

Na pewno klikam, bo, mimo wszystko, jest tego warte.

Serdecznie dzięki raz jeszcze!

Po przeczytaniu spalić monitor.

A w tle sceny finałowej niech leci "Cwał Walkirii" Richarda Wagnera :)

Ale w takim razie Kerv powinien powiedzieć, że uwielbia zapach demonów o poranku ;)

http://altronapoleone.home.blog

BasementKey. Uderzam raczej do HBO ;)

Dokładnie, Drakaino, dokładnie :P

Po przeczytaniu spalić monitor.

Ale w takim razie Kerv powinien powiedzieć, że uwielbia zapach demonów o poranku ;)

Che mi sento di morir

A Beszka został i siedzi zdziwiony…

Po przeczytaniu spalić monitor.

Młody musi się wyrobić

Che mi sento di morir

Sam zauważyłeś, że zaczął gadać jak Vokel ;) Czyli wyrabia się…

Po przeczytaniu spalić monitor.

Pewnie Cię to nie ucieszy, ale początek mocno mi się kojarzył z Wiedźminem, tak samo pod koniec, jak wchodził do tej studni. Co do tekstu, jest to istotnie fantasy, ale też niezły horror, który dość mocno mnie wystraszył. Zawiera także elementy kryminału i to takiego nieprzewidywalnego – próbowałam w niektórych miejscach odgadnąć, co się wydarzy i ani razu mi się nie udało. Nawet w końcówce, w której byłam niemal pewna, że skończy się bardziej dramatycznie, zostawiłeś pewne niedopowiedzenie.

Na początku tekstu sobie myślałam, że to taki Wiedźmin napisany mniej rozrywkowym stylem, ale później już widać, że jest to indywidualna kreacja świata, bohaterów i fabuły, która potrafi wciągnąć. Świat przedstawiony jest dokładnie przemyślany, a wszystkie elementy łączą się w całość i żaden nie jest niepotrzebny (tylko co z tym naszyjnikiem z muszlą?). Nie jest to na pewno tekst pisany przez amatora.

Zastanawiała mnie kwestia narratora, który miejscami wiedział więcej niż powinien. Praktycznie cały tekst był od strony myśli głównego bohatera, natomiast czasami pojawiały się momenty, jakby nagle narratorem stawał się inny bohater, np. tu szczególnie mi to zgrzytnęło:

– Czy wiesz, że razem możemy przywrócić do życia twoją panią? – zapytał demon, a jego namiętny, kobiecy głos brzmiał dokładnie tak, jakby te słowa wypowiedziała Calevee.

– To ja wydałem ją na śmierć – odparł człowiek.

Generalnie dziwie się, że ten tekst nie przeszedł w konkursie, bo według mnie jest to poziom druku, ale nie czytałam innych, więc nie mam porównania.

Kilka uwag:

Powiedziałem do stodoły z nimi.

Po powiedziałem przydałby się jakiś przecinek albo dwukropek.

Mamy znaleźć wielebnego Pelona(+,) nie zdechłą ropuchę!

Z napięciem obserwował Sevrena i Gintę, którzy jakiś czas temu zniknęli w ciemnych wrotach budynku. Odetchnął z ulgą, gdy obaj wyszli na zewnątrz,

Skoro zniknęli w ciemnych wrotach, to jak mógł ich obserwować?

Dzień zbliżał się ku końcowi.

Nie wiem, czy można tak powiedzieć. Może lepiej: chylił się albo zmierzał?

nie wiem(+,) kim jesteś!

Widząc jak szybko kurczy się drużyna, której członkowie w znacznej części powybijali się nawzajem, sam schowałby się pod jakimś kamieniem.

Lecz przecież on też to widział i nie schował się pod kamieniem. Może warto dodać na początku: na ich miejscu?

Myślę, że od to niego zaczęło się nieszczęście tej osady.

To od niego.

Znaczy(+,) całe to nieszczęście.

Nie mogę znaleźć aktualnie żadnej reguły do tego przecinka, ale tak na logikę, to bez niego zdanie ma inne znaczenie (całe to nieszczęście coś znaczy), a chyba nie o takie Ci chodziło.

Bo jeśli nie on(+,) to kto?

i naparł mieczem(+,) wbijając ostrze na ćwierć cala i dziurawiąc skórzany kaftan.

https://www.ekorekta24.pl/przecinek-przed-imieslowem-na-ac-wszy-i-lszy-jaka-interpunkcja/

Kiedy ukończyli swoje dzieło(+,) powstali z kolan

Czasowniki, więc trzeba oddzielić przecinkiem.

Jako ostatni Umas i młoda kobieta

Tu czegoś nie brakuje?

Nie tyle chude(+,) ile właśnie smukłe

i przedzierając się przez wysokie paprocie. Zrywając z twarzy pajęczyny, odgarniając liście ciężkie od pijawek i kleszczy.

Nienaturalnie wygląda postawienie kropki w takim miejscu, nawet średnik raczej nie pasuje, dałabym po prostu przecinek.

ale gdy zobaczył nad sobą Kerva(+,) jęknął cicho(+,) a ten aż podskoczył słysząc żywy głos pośród koszmaru.

Obraz, jaki rozpościerał się przed nim(+,) obezwładniał i przygniatał swoim okropieństwem

Zakończenie wtrącenia.

Płonąca czerwonym ogniem ciecz rozlała się w płytkich kałużach(+,) nie gasnąc w zetknięciu z wodą.

Ale czy była to sprawka Aegora, czy zwykłe zrządzenie losu(+,) nie miało już znaczenia.

Marasie, kurcze, podobało mi się (!), a wiesz o moich długich zębach na fantasy. Wciągnęło mnie, byłam ciekawa co dalej, co będzie dalej, a potem jak to się skończy. Z niezadowoleniem odebrałam z trakcie dwa telefony, żeby szybko wrócić do czytania. Nie wiem, kiedy czas minął.

Jednak po kolei. Wartko opowiadasz tę historię, choć gdyby przyjrzeć się fragmentom zapisu mogłoby się zdawać, że nadmiernie „rozciągasz”, „opisujesz”, ale tak nie jest. Jest optymalnie, przynajmniej dla takiego czytelnika, którym ja jestem. Opowiadasz w sposób, jakiego jeszcze u Ciebie nie spotkałam (pamiętam jedno arturiańskie i bardziej kosmiczne: z kotką, osobliwością). Pojawiały się w nich elementy, ale to jest równe, tj. cały czas tak trzymasz. Wierzchowiec się wyrywa, ale Ty kierujesz wyobraźnią czytelnika. Co ciekawe, każdy szczegół, zdarzenie, myśl ma znaczenie i po kilku akapitach zaczynam Ci wierzyć {jako czytelnik ;-)}.

Spowodowane jest to również tym, że Kerv jest dla mnie prawdziwy, podobnie jak i otaczająca go „drużyna”. Postaci z drugiego planu też są charakterystyczne, ale nie przez jakiś drobiazg, lecz przez swoje podejście do bohatera, przeszłość. Te z trzeciego planu mają zawsze cechę, coś co je odróżnia. W ogóle, przy tej liczbie postaci poradziłeś sobie naprawdę dobrze. Każdego odróżniała, zapadały w pamięć.

Zestawiasz „zasadzki” na czytelnika i poznajemy kolejne elementy układanki niejako ramię w ramię z bohaterem. To było jak rozwiązywanie kryminalnej zagadki.

I ostatnie.

Ładnie opisujesz miejsca i jednocześnie nie czarujesz-przesadzasz, są konkrety, takie, które uznaję za konieczne. Dla mnie to ma znaczenie, nie lubię gdy bohaterowie wiszą w przysłowiowej w próżni, chyba że chodzi o desensytyzację ;-), naturalnie.

Czy są minusy?

Miałam kłopot z wejściem w opowiadanie i potem ciągle mi się ta kwestia „odbijała”. Kiedy wróciłam do początku, próbując odszukać to, co mnie zmyliło, doszłam do wniosku, że było nim zdanie „Pełnego łaski Aegora czy okrutnego Geatusa, bożego bękarta?”.

Nie potraktowałam ich jako bogów. Pierwszego uznałam za diuka Geryntu. Potem pojawił się „baron” – czy to diuk? Nahor służył światyni, nie wiedziałam jakiej? Był kamratem Kreva, teraz go odbił z środowiska diuka? Zamieszanie pogłębiła druga scena w izbie. Sam przeciwko sobie wynajął bandę?

A potem znowu ta wzmianka Nahora w trzecim epizodzie: „Pomóż nam, ocal wiernego sługę Aegora, a dostaniesz szansę na nowe życie”. Kogo jego, znaczy Nahora?

Może piszę niejasno, ale chodzi mi o to, że nie potrafiłam sobie ustawić pola i przynależności. Taka banda sama z siebie przecież nie podjęłaby trudu uratowania Studni? Kwestia, kto ich wysłał, na czyje zlecenie działają, brzęczała mi do końca. Teraz też – nie wiem, czyim Pelon był kuzynem, ale wiesz co, machnęłam na to ręką, bo kto się w tych koligacjach, księstwach, protektoratach przy takim rozproszeniu rozezna, zwłaszcza gdy demony podnoszą swoje głowy. :-)

Odnośnie skojarzeń: jedno oczywiste– z obcym, dobrze zaadoptowane. :-) Drugie teraz, kiedy piszę komentarz i wreszcie zrozumiałam, że Aegor to bóg, w którego wierzyli. Piekło i niebo.

Niestety, trochę odcinków „Gry o tron” widziałam, katowano mnie nimi (kilka na raz), gdy przyjeżdżałam przez dwa lata regularnie co trzy tygodnie do W-wy. W nim była postać Aegorna Riversa IV (zwanego Bittersteel), był bękarcim synem Aegona, założył „Bękarcie bractwo” i „Złotą kompanię”. Jestem cholernie kontekstowa i wygląda na to, ze nawet jeśli nie chcę, coś samo nadpisuje się w pamięci.

Co do pozostałych, podrzucanych w komentarzach polemizowałabym z nimi, nie są dla mnie odnośnikiem. Przytaczane są postaci z różnych książek, serii z jakąś niedolą, garbem, który dźwigali na plecach, ale IMHO żaden z nich nie jest Twoim, a pod górkę mamy wszyscy. To tak jakby powiedzieć, że bohater staje wobec dylematu z plecakiem. Tylko że, plecak inny, i okoliczności, i możliwości, więc oto chodzi. :-)

Dzięki za opko. Powtórzę, bardzo dobry sposób prowadzenia bohaterów i narracji.

Naturalnie skarżę, a za narrację nominuję za dwa dni.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Podobało mi się. IMHo to jest wyściowo, w założeniu, klasyczne fantasy (dark, oczywiście) i zupełnie mnie nie dziwią padające w komentarzach skojarzenia z klasyką – właśnie nie dlatego, że ten tekst bezpośrednio powinien się z takim Sapkowskim czy Wegnerem kojarzyć, tylko dlatego, IMHO, że czerpie z podobnej tradycji. Najlepiej chyba, paradoksalnie, wychodzi ci tutaj budowanie nastroju grozy i makabry – te sceny zapamiętałam jako najlepsze, łapiące czytelnika i nie pozwalające odłożyć tekstu; zupełnie nie odczułam, że jest aż taki długi, jak wskazuje liczba znaków. Mniej może kupił mnie bohater i jego relacje z innymi (a jak już o dalekich skojarzeniach mówimy, to myślę, że Twój bohater miałby sporo do pogadania przy piwie z Kutrzebą z “Pokoju światów” i “Wojen przestrzeni”Pawła Majki; wydają się mieć charakterologicznie ze sobą trochę wspólnego).

To nie jest do końca “mój” typ fantasy, ale doceniam, jak sprawnie i klimatycznie jest napisany – zresztą sam fakt, że nie będąc w 100% docelowym czytelnikiem, przeczytałam jednym tchem, jest znaczący. To opowiadanie nie zastąpi “Własnymi drogami” i “Drugiej strony osobliwości” w roli mojego ulubionego Twojego tekstu, ale jest na pewno udane.

ninedin.home.blog

Najgorsze, że nie wiedział[+,] kogo za to przeklinać.

Gdy otworzył oczy[+,] Nahur pochylał się nad nim, a gwiazda Świątyni, zwisająca z szyi kapłana na grubym łańcuchu, dyndała Kervowi przed nosem.

Przyznaję, twardy z ciebie sukinsyn, nie łatwo takiego zabić.

Dlaczego rozłącznie?

Powiem wprost – chodzi o demona.

Tutaj czyste czepialstwo: dałabym dwukropek, bo jest to fragment wypowiedzi i po “–” spodziewam się didaskaliów.

Przedstawiała kościstego mężczyznę o długich włosach i nienaturalnie pociągłej twarzy. Gdyby nie ta niespotykana smukłość mógłby uchodzić za wyjątkowo szczupłego człowieka. Ale było w nim coś obcego, jakieś nieuchwytne wrażenie, które sprawiało, że odwracał wzrok, nawet od wizerunku na pergaminie.

Mam problem z podmiotem w ostatnim zdaniu.

– Mam nadzieję, że po wszystkim wbijcie mi nóż w plecy.

wbijecie

Wiem[+,] jakich podłości się dopuściłem[+,] i nie będę przed tym uciekał.

– Czarno widzę tę misję, jeśli to we mnie pokładacie nadzieje.

Ja bym napisała: nadzieję.

– Swój „żywy ogień” trzymam zawsze pod ręką – rzekł i wzniósł toast: – Niech Aegor ma nas w swej opiece.

Czemu duża litera po dwukropku?

Kerv nie był pewien, czy kapłan pilnuje[+,] by nikt nie ukatrupił go we śnie, czy też chroni przed nim resztę drużyny.

Kapłan odpowiadał wtedy, że Aegor ma Kerva w swoich planach[+,] skoro nie pozwolił mu umrzeć. A młody Beszka[-,] przychodził Nahurowi z niespodziewaną pomocą:

Otworzył oczy, nie wiedząc[+,] gdzie się znajduje.

Nie pamiętał[+,] jak do tego doszło, bo był wtedy zupełnie pijany, ale świadkowie opowiadali, że dostał w mordę od Kerva, ówczesnego kapitana straży.

– Mówiłeś, że nie wiesz[+,] co to jest!

Później zdecydujemy[+,] co z nimi począć.

– Powiedz nam[+,] Kerv, czy ten mały może być demonem?

Powiedziałem do stodoły z nimi.

Dałabym coś po “powiedziałem”.

Nie miał pojęcia[+,] jak się tutaj znalazła, ale rozpoznał w niej młodą kobietę, za którą oglądał się Vokel.

Nie trudno go było podejść.

Jak to wytłumaczy, skoro sam nie rozumiał[+,] co nim kierowało?

– Widzieliście[+,] kto to zrobił?

Jednak kiedy obaj odwrócili wzrok[+,] zmienił zamiary.

– Wasi kompanii leżą zaszlachtowani przez zgraję wieśniaków, a wy dajecie posłuch zdrajcy, który dzielił barłóg z demonem?

kompani

Powinniśmy poszukać Madera, może on nam wyjaśni[+,] co tu się stało…

Zanim Gervas wykonał swój ruch[+,] Kerv znał już odpowiedź.

Czyj ruch poza swoim mógł wykonać Gervas?

Był na to gotowy i dobrze wiedział[+,] jak Gervas uderzy z takiej pozycji. Tam, gdzie miała być jego tętnica udowa[+,] było tylko powietrze. Tam, gdzie znalazło się gardło Gervasa[+,] czekało już ostrze z tacyru.

Gdy chował stronicę za pazuchę, z tyłu głowy tliła mu się niewyraźna, irytująca myśl. Próbował ją uchwycić, ale chowała się i uciekała, jak mysz przed kotem.

Mina Ginty zmarkotniała jednak[+,] gdy Kerv położył mu ciężką dłoń na ramieniu i dodał zimnym głosem:

– Po prostu opowiedz o wszystkim[+,] co się tutaj wydarzyło.

Nie wiem, czy głos może być zimny.

– Lepiej, żeby zdążył[+,] zanim wszystkich nas wyrżną – powiedział Beszka, rozglądając się niepewnie.

Gdy wreszcie uspokoił oddech[+,] odpowiedział.

Nie myśl, że nie wiem[+,] kim jesteś!

– O rzesz kurwa…

Ożeż

Potem, najpewniej po włożeniu czegoś do środka, cięcia niezdarnie pozszywano grubymi nićmi. Czerwone i opuchnięte szwy ropiały. Pod zaczerwienioną skórą wyraźnie coś się ruszało.

Kiedy wyszli na zewnątrz[+,] kapłan stanął między Kervem a wejściem do chałupy.

Kiedy wrócili do wioski[+,] nie zastali w niej nikogo.

Tamareena Truciciela. Małego skurwiela, który zatruwa nie tylko wodę. Plugawi całe otoczenie, a jego trucizna przenika ziemię, drzewa i powietrze, niszczy plony, przetrzebia inwentarz.

Weźmiecie mój miecz i poczekacie[+,] kto stamtąd wylezie.

Kto wie[+,] ilu dotrwa do wschodu słońca?

Kiedy wyciągnęli go na powierzchnię[+,] cały umazany był czarną juchą.

Kerv nie zdołał tego rozstrzygnąć[+,] więc sięgnął po miecz.

Stali za daleko[+,] by mógł widzieć ich oblicza, ale był pewny, że uśmiechają się tym samym grymasem, który widział wcześniej u demona z twarzą dziecka.

Mnie się podobało.

Jest jakaś historia, są bohaterowie, demony, zaklęta wioska, do tego całkiem przyjemnie się czyta.

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Cześć Marasie! Jak mówiłem, tak zrobiłem, czyli mamy weekend i mamy komentarz. :)

Kiedy pod powiekami pojawiły się mroczki, szarpnął się odruchowo, lecz napór nie malał. Napiął mięśnie, ale zaraz odpuścił. Przez moment zastanawiał się, czy nie skorzystać z okazji.

Się namnożyło się.

Gervas i Nahur – obu pamiętał z czasów służby u barona. Niegdyś był ich dowódcą. Podobnie jak Sevrena i kilku innych, których zdążył rozpoznać. Większość sam wyrzucił ~~ze służby.~~

Spojrzeli po sobie, ~~ale~~ odpowiedział Nahur.

Ale? Nie wiem, czemu ono służy.

Gdy otworzył oczy Nahur pochylał się nad nim, a gwiazda Świątyni, zwisająca z szyi kapłana na grubym łańcuchu, dyndała Kervowi przed nosem. Odsunął się w bezwiednym odruchu.

Wiem, dość odległy rym, mimo wszystko rzucił mi się w oczy.

Mam nadzieję, że po wszystkim wbijcie mi nóż w plecy.

wbijecie

Coś go wyraźnie trapiło, widać ~~po nim~~ było, że w myślach toczy srogi bój.

zbędne

Przeważnie byłych żołdaków na służbie barona, obecnie pospolitych rzezimieszków do wynajęcia, których w większości osobiście pogonił z zamku.

Kerv, czy Gervas?

przebijał się przez ~~ten~~ dach z gałęzi rzadką mżawką

barbarzyńskich rubieży, gdzie nieliczni pionierzy

Rymujesz. :)

Kiedy opisujesz wydarzenia na wsi, wydaje mi się, że jest ona szalenie rozległa – szukają tam i szukają, i szukają. Z drugiej strony, jeśli wieś jest pusta, nie wiem, na co liczą – że poszukiwany nagle wyrośnie spod ziemi? Czy właśnie on mógł się tak pojawić?

Obudził go krzyk. Nie był pewien czy to część koszmaru, który powracał każdej nocy, czy ktoś wrzeszczał na jawie. Zerwał się z posłania, rozglądając po szopie. Był sam.

Jaki jest plan wydarzeń? Kerv zabija Vokela, potem idzie spać? Nikt ich nie szuka przez tyle czasu? Nikt nie pilnuje Kerva? Jeszcze chwile temu wspominali jego opętanie, a chodzi sobie gdzie chce po opanowanej przez demona wiosce i nikt się tym nie przejmuje.

zjem twoje serce, a dopiero potem ubiję.

Trudne do wykonania w takiej kolejności. :P

Widząc jak szybko kurczy się drużyna, której członkowie w znacznej części powybijali się nawzajem, sam schowałby się pod jakimś kamieniem.

Wiem, że wprowadziłeś te postaci tylko po to, by rychło zginęły, ale, mimo wszystko… wolałbym, żeby było ich mniej, ale, by zginął ktoś, z kim nas poznałeś.

W głębi duszy zaś zadawał sobie inne pytania: a jeśli dał się oszukać podwójnie? Czy zwodził go nie tylko kłamliwy Tukeleen, pchając do czynów, którymi on, Kerv przeklęty, próbował odpokutować swoje winy? Czy zwiódł go również sam Geatus, bóg zła i wszelkich niegodziwości, pozwalając wierzyć, że zabijanie kogokolwiek i czegokolwiek może być działaniem na chwałę Aegora? Mamiąc ułudą, że słyszy głos sumienia, podczas gdy słyszał podszepty bożego bękarta? Czy to przez pychę i próżność ustawił się ponad innymi, których osądzał i karał, przekonany o słuszności obranej drogi do odkupienia? I wreszcie, kim była postać ze snu, która obiecywała rozgrzeszenie? W czyim imieniu działał przez cały czas, zaślepiony lub nieświadomy?

Dobry fragment. Nie spodziewałem się, że wpleciesz do opowiadania taki dylemat moralny.

Na początku się poczepiałem, a teraz czas na ogólne wrażenia.

Tekst wciąga od pierwszych akapitów. Napisałeś ciekawą postać – mam na myśli Kerva – i umiejętnie dawkowałeś informacje o jego przeszłości, by zaintrygować czytelnika. Ze mną ci się udało.

Gorzej według mnie wypadł fragment podróży i poszukiwań w wiosce – wydaje mi się, że rozciągnąłeś go, by stworzyć klimat swego rodzaju grozy, by zbudować fundament pod dalszą część, ale jak dla mnie ta część jest zbyt długa i przydałoby jej się solidne cięcie.

Później, kiedy Kerv przejmuje władzę, jest już dużo lepiej. Mamy nie jednego, ale dwa demony, mamy rozterki głównego bohatera i choć może obydwa starcia z demonami trochę burzą moje wyobrażenie tego, jak potężne były to istoty (sądząc po tym, jak Kerv i inni wspominają jego Panią), to ten fragment czyta się bardzo dobrze.

Najmocniejszą stroną opowiadania jest nie fabuła sama w sobie (choć pozostaje interesująca), ale stworzona przez ciebie postać, o której chce się czytać. Chętnie poznałbym dalsze losy Kerva i dowiedział się, czy znalazł odpowiedzi na swoje pytania. Moim zdaniem Kerv jest świetnym materiałem na bohatera całego cyklu, można z niego wycisnąć nie mniej niż Sapek z Gerwanta.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Ubłociłam się, zmokłam, nawąchałam smrodliwych woni, a widoki, które przyszło mi oglądać były tyleż przerażające, co odrażające. Jednakowoż niczego nie żałuję, Marasie, bo opowiadanie czytało się świetnie, zwłaszcza że zaludniłeś je wielce ciekawymi postaciami, a poza głównym wątkiem poszukiwania demonów, mogłam poczuć osobliwy i nader mroczny klimat horroru, mogłam też cieszyć się swoistą zagadką kryminalną, co znakomicie ubarwiło całą historię i sprawiło, że lekturę mogę uznać za szalenie satysfakcjonującą.

Nie chciał umierać w szczynach takiej łachudry. ―> Nie chciał umierać w szczynach takiego łachudry.

Przyznaję, twardy z ciebie sukinsyn, nie łatwo takiego zabić. ―> Przyznaję, twardy z ciebie sukinsyn, niełatwo takiego zabić.

…rzekł, wyciągając zza pasa złożony w pół pergamin. ―> …rzekł, wyciągając zza pasa złożony wpół pergamin.

http://portalwiedzy.onet.pl/141563,,,,w_pol_wpol,haslo.html

– Czarno widzę tę misję, jeśli to we mnie pokładacie nadzieje. ―> Literówka, czy pokładali kilka nadziei?

Deszcz, który rozpadał się trzeciego dnia wędrówki, przebijał się przez ten dach… ―> A może: Deszcz, który zaczął padać trzeciego dnia wędrówki, przebijał się przez ten dach…

Konie ukryli na małej polance wśród drzew… ―> Polana jest wolna od drzew.

Za SJP PWN: polana «niezadrzewione, porośnięte trawą miejsce w lesie»

Zdobienia na wierzchniej, murowanej cembrowinie… ―> Masło maślane – cembrowina jest murowana z definicji.

Wystarczy: Zdobienia na wierzchniej cembrowinie…

Za SJP PWN: cembrowina, cembrowanie «obmurowanie umacniające zbiornik wodny, brzeg rzeki itp.»

Po prostu ciężko mnie zabić… ―> Po prostu trudno/ niełatwo mnie zabić…

Ludzie rzucają się sobie do oczu. Poźniej do gardeł. ―> Raczej: Ludzie skaczą sobie do oczu. Później rzucają do gardeł.

…mały kopczyk pod sczerniałym krzakiem łopianu. ―> …mały kopczyk pod sczerniałym łopianem.

Łopian nie jest krzakiem.

…rozpruto trzema cięciami przecinającymi się w środku. Układały się w gwiazdę. ―> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …rozpruto trzema cięciami, układającymi się w sześcioramienna gwiazdę.

Nie trudno go było podejść. ―> Nietrudno go było podejść.

– Co jest, psia mać!? ―> – Co jest, psiamać!?

Ostatni z żywych – uświadomił sobie Kerv. Jednocześnie zdał sobie sprawę… ―> Czy to celowe powtórzenie?

…wyciągnął z kieszeni trupa pergamin złożony w pół. ―> …wyciągnął z kieszeni trupa pergamin złożony wpół.

Kerv założył drugiego buta… ―> Kerv założył drugi but…

…i zabrali się za kopanie wielkiego dołu… ―> …i zabrali się do kopania wielkiego dołu…

– O rzesz kurwa… – wydukał, wytrzeszczając oczy. ―> – Ożeż kurwa… – wydukał, wytrzeszczając oczy.

Księgi, symboli, precjozów potrzebnych do rytuału. ―> Czy do rytuału na pewno były potrzebne precjoza?

Za SJP PWN: precjoza «kosztowności, klejnoty»

Potem, gdzieś na granicy słyszalności, usłyszał dźwięk… ―> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Potem, gdzieś na granicy słyszalności, złowił uchem dźwięk…

…a przez lewy policzek szła długa szrama. ―> …a przez lewy policzek szła długa rana.

Za SJP PWN: szrama «szpecący kogoś ślad po zagojeniu się rany»

Oczy, w których wcześniej nie raz widział podziw… ―> Oczy, w których wcześniej nieraz widział podziw…

Dźgnął ponownie i w tej samej usłyszał… ―> Chyba miało być: Dźgnął ponownie i w tej samej chwili usłyszał…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hmmm. Solidne fantasy. Klasyczne. Zbudowane z klocków, które nieraz się sprawdziły. Brakowało mi czegoś nowego. OK, bohater jest byłym kochankiem demonicy – to na plus. Ale właśnie byłym, to się działo w poprzednim odcinku, teraz już standard – bohater/zbieranina szumowin ma za zadanie zwalczyć potwora. Jest ciężko, ktoś musi zdradzić, ale w końcu się udaje. I protagonista nawet przeżył.

Trudno było mi wczuć się w historię – nie pamiętałam poprzednich akcji Kerva i długo nie mogłam pozbyć się wrażenia, że czytam drugi tom albo sequel. Ale kiedy w końcu się udało, zrozumiałam sytuację i przestały mi przeszkadzać odwołania do zapomnianej przeszłości – poszło. Od tego momentu opowieść sprawia wrażenie lepszej.

Podsumowując: klasyczny schemat, ale bardzo dobrze ograny.

Babska logika rządzi!

Ile komentarzy! Ile radości dla autora :)

Dziękuję za odwiedziny i lekturę tego tasiemca, Sonato, oraz za rozbudowany komentarz i klika. Mam też nadzieję, że te fragmentaryczne podobieństwa do Wiedźmina wynikają głównie z faktu, że dosyć cyniczny bohater walczy z demonami/potworami i na tym się kończą.

Masz stuprocentową rację, probowałem pomiksować fantasy z odrobiną horroru i podkręcić fabułę lekka zagadka niemal kryminalną. Skoro to zauważyłaś (a zdaje się, że inni czytelnicy również) to znaczy, że po części mi się udało. A skoro do tego potrafiłem Ciebie zaskoczyć w kilku miejscach, tym bardziej się cieszę. No i fajnie, że wciągnęło.

Masz rację. Kerv i jego otoczenie to fragment większej całości. Osadzonej pozornie w klimatach dosyć klasycznej fantasy, ale nieco bardziej zagmatwanej (co najlepiej widać chyba w „Drugiej śmierci Kewella”).

Co do naszyjnika z muszelek – Vokel posiadał ów naszyjnik/amulet i stracił go w wyniku podstępu jednej z nawiedzonych mieszkanek wioski. I przypłacił to życiem.

Wszystkie uwagi i sugestie (zwłaszcza te odnośnie narracji) przeanalizuje i pewnie część z nich zastosuje. Bardzo dziękuję również za wszelkie poprawki i tachnikalia. Nawet sporo tych babolków mi się przytrafiło, niestety.

A co do konkursu – po pierwsze z pewnością były teksty lepsze (o tym przekonamy się wkrótce na łamach NF), a po drugie: chyba nie taką akurat fantasy MC ma sobie ceni.

Witam również Ciebie, Asylum i dziękuję za tak obszerny i szczegółowy komentarz. Oraz klika.

Rad jestem, że pomimo Twoich „długich zębów” na fantasy, tekst przypadł Ci do gustu. Tym bardziej się cieszę, że opowiadanie wciągnęło. Skoro taka narracja (której u mnie nie spotkałaś wcześniej) wydała Ci sie ciekawa, polecam dwa inne opowiadania z tego uniwersum, o których wspominam w przedmowie.

Bardzo dziękuję za wszystkie uwagi i spostrzeżenia, ale i za miłe słowa. Faktycznie, sporo detali ma tutaj znaczenie. Najbardziej cieszy mnie Twoja opinia na temat Kerva. Niektórzy widza go nieco płaskim, Tobie wydał się ciekawy, podobnie jak reszta „obsady". Starałem się. Naprawdę :) Na pewno można to było napisać lepiej i lepiej wykreować bohaterów, ale starałem się, by byli rozróżnialni i niejednowymiarowi. Kilku z nich miało pozostać dwuznacznymi do samego końca, nawet Kerv.

Co do opisów miejsc, świata przedstawionego. W takiej rozrywkowej pisaninie należy zadbać, by czytelnik nie ziewał przy opisach przyrody, stąd ten konkret i kilkuzdaniowy szkic otoczenia .

Aegor. Kurcze, To już przy okazji „W Miesiącu Godów” odkryłem, że to imię niezbyt szcześliwe, bo się z postaciami z cyklu Martina za bardzo kojarzy. Podobnie było z imieniem Geatusa, który pierwotnie był Beatusem, ale mi czytelnicy wypominali łacińskie konotacje i zmieniłem. Nad Aegorem chyba też trzeba popracować, żeby uniknąć takich niewłaściwych skojarzeń.

Być może ilość imion i nazw przytłacza nieco, ale taka to tradycja w fantasy ;). Tak naprawdę wspominam dwóch bogów: Ageroa i Geatusa, dwoch szefów: barona oraz diuka. Pelon był kuzynem barona Nevrina i to on (baron) wysłał ekipę ratunkową. W sumie tylko dla pozoru więc posłał na misję tanią bandę zabijaków.

Skojarzenia z Obcym… Na pewno paskudztwa wyskakujące z brzucha mogą się tak kojarzyć. Dodam jeszcze, że jest tu również pewna scena, która może się kojarzyć z innym filmem (cyklem) science-fiction. Temu, kto ją odnajdzie funduję dłuuugi komenatarz pod jego tekstem ;)

Raz jeszcze dzięki, Asylum, za świetny komentarz.

Tobie także, Ninedin, serdecznie dziękuję. Wiem, żeś zaganiana, a to długi tekst i doceniam „poświęcenie".

Najważniejsze, że się podobało, mimo że to nie całkiem Twoja odmiana fantasy. I święta racja. To jest klasyczna fantasy (dark), mocno czerpiąca z tradycji. Oczywiście jest też zakrapiana mniej klasycznymi elementami horroru i kryminału, ale poza tym nadal trzyma się reguł. Czy sceny grozy i makabry wyszły najlepiej? Nie wiem, nie jestem specjalistą od horroru. Jeśli wyszło dobrze (lub najlepiej) to cenne doświadczenie dla mnie. Mam za to satysfakcję, że coś złapało Ciebie i trzymało przy lekturze. Gorzej, że stoisz po stronie czytelników „mniej przekonanych” do bohatera. Czy Kerv ma coś wspólnego z postaciami Pawła Majki? Aż sprawdzę.

Za wszystkie miłe słowa raz jeszcze dziękuje i cieszę się, że masz jakieś moje ulubione teksty, nawet jeśli ten na to „podium” nie wskoczył.

Anet! Stempel „fajne” sprawił mi wiele radości. A również to, że Twoim zdaniem jest tutaj „jakaś historia” i przyjemnie się czytało. No i że się podobało :) Dziękuję również za cenne uwagi i poprawki, które postaram się jak najszybciej nanieść (kurde, ile przecinków!!!!!!!!!)

Niezłe tempo Gekikaro! Bardzo dziękuję za lekturę i cenny komentarz. No i za wszystkie cenne uwagi oraz sugestie, którymi zajmę się niezwłocznie po odpisaniu na komentarze.

Czego oni tam tak szukają? Ano czegokolwiek. Do bystrych nie należą, szukają więc w tym deszczu śladów mieszkańców, kapłana, potem demona, ogólnie robią co mogą (i potrafią), żeby wypełnić zadanie. Najlepiej, gdyby znaleźli ślad potwierdzający, że kapłan nie żyje i mogli wrócić do domu.

Plan wydarzeń pewnej sceny… Kerv polazł w nocy za Vokelem i go zabił. Ludzie ze stodoły wiedzieli, że Vogel polazł z kobietą, ludzie z szopy myśleli, że polazł na bok, a potem spać. A to, że drużyna szybko umiera to poniekąd wynika z tego, iż część z nich ciągnąłem do wioski, by mieć kogo zabijać ;), a po drugie, żeby pokazać, że właściwie połowę ekipy wybili inni członkowie drużyny i na pewno miał na to wpływ demona wpływ :).

[…]zjem twoje serce, a dopiero potem ubiję.

Trudne do wykonania w takiej kolejności. :P

Na tym polega żart :)

Ten podział na „gorszy” początek i „lepszą” druga część tekstu wynika zapewne z tego, że w drugiej sporo się dzieje, a pierwsza jest wprowadzeniem, ma zbudować klimat, przedstawiać sytuację, zapoznać nas z Kervem i jego mroczną przeszłością.

Oba demony przy Calevee to pikusie. Ten ze studni działał z ukrycia, miał potężny wpływ na otoczenie, ale sam w sobie nie był mocarzem. Ten drugi przychodził, gdy ludzie byli słabi, pozbawieni nadziei, zrozpaczeni. I wtedy sączył swoje kłamstwa przekabacając ich na swoją stronę. Niedawno się odrodził, nie miał jeszcze całej swojej mocy.

Za to jesteś kolejną osobą, której przypadł do gustu Kerv (polecam jego wcześniejsze losy w opowiadaniu „W Miesiącu Godów” zamieszczonym na portalu), a nie jest to norma. Część czytelników chwali fabułę/akcję a narzeka właśnie na postacie. Cóż, nie można zadowolić każdego, dawno się o tym przekonałem w swojej przygodzie z pisaniem.

Co do samego Kerva. On jest postacią pomyślaną na kilka opowiadań. Ale będą to teksty ściśle powiązane z drugą postacią (zdaniem Thargone o większym potencjale ;)), czyli Kewellem/Duknarem z „Drugiej śmierci Kewella".

Jakże mnie raduje Twoja wizyta i komenatrz Reg! Dziękuję za wszystkie miłe słowa. Bardzo się cieszę, że moja opowieść spodobała się tak wymagającemu czytelnikowi i że miłośniczka horrorów (i chyba kryminałów) znalazła coś dla siebie w moim opowiadaniu. Dziękuję również za tradycyjną łapankę. Sporo jest tym babolków (zwłaszcza przecinków) i muszę zaraz przysiąść i zrobić z nimi porządek.

Bardzo mnie cieszy także Twoja wizyta i opinia, Finklo. To miało być solidne fantasy i jeśli tak widzisz mój tekst jestem zadowolony.

Masz oczywiście rację. Ten tekst jest powiązny z poprzednim o Kervie (w którym bardzo skutecznie pomagałaś mi osiagnąć limit konkursowy) doyć mocno. Ale zapewniam, że bardzo się starałem nawiązać i przedstawiać poprzedni wydarzenia (opętanie) w sposób nienużący dla czytelnika znającego poprzedni tekst, nieinfodumpowy i zarazem dosyć jasny dla nowego odbiorcy. Tak, żeby to opowiadanie było samodzielną opowieścią ale i kolejnym "rozdziałem" historii z tego świata. Jeśli tak to odebrałaś (przynajmniej od pewnego momentu) to się cieszę. No i z tego "dobrego ogrania schematu" także. Dziękuję!

A teraz czeka mnie walka z babolami, przecinkami i wdrażanie Waszych sugestii i uwag.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Jest mi niezmiernie miło, Marasie, że sprawiłam Ci radość i mam nadzieję, że walka z babolami będzie skuteczna. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Wielką radość, Reg. A babole już chyba w większości pokonałem (mam nadzieję). Dziękuję za wszystkie poprawki i sugestie (zostały wykorzystane).

Po przeczytaniu spalić monitor.

Jak zwykle bardzo się cieszę, że mogłam się przydać. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jak zawsze jesteś niezastąpiona :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Dziękuję. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

To ja dziękuję, Reg.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, Kerv nie tyle ma coś wspólnego w sensie “pochodzenia” czy charakteru z postaciami Majki, co raczej Ty i Paweł M. stworzyliście bohaterów, którzy mają podobny rodzaj doświadczeń z demonicznymi kobietami (mimo całych różnic między tym, jak się te “romanse” kończą) i trochę podobnie są przez nie pokiereszowani życiowo – dlatego też chętnie posłałałabym ich razem na piwo :)

ninedin.home.blog

Tym bardziej sprawdzę, Ninedin. Teraz to dopiero mnie zaciekawiłaś.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Najlepiej chyba, paradoksalnie, wychodzi ci tutaj budowanie nastroju grozy i makabry

Zgadzam się z tą diagnozą. Powinineś więcej w tym kierunku pisać :)

http://altronapoleone.home.blog

Tylko ja się wciąż zastanawiam, co Ninedin miała na myśli, pisząc, że "paradoksalnie"…

Po przeczytaniu spalić monitor.

Empirycznie, paradoksalnie, par excellence.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

@mr.maras: paradoksalnie, bo mi się nigdy nie kojarzyłeś z pisaniem horroru/grozy, a wychodzi Ci znakomicie.

ninedin.home.blog

Witamy wszystkich w niedzielnym odcinku Weekendu z Marasem!

Wołałeś, a myśmy Cię usłyszeli :) I słusznie, żeś zawezwał, bo tekst się dobrze czyta, szkoda, żeby uciekł tylko dlatego, że niektórych “straszy” liczbą znaków.

To może od tego zacznę – długość jak dla mnie służy opowiadaniu. Może inaczej bym rozłożyła proporcje, bo mam poczucie dobrego startu (jak klepią Kareva na pobudkę), lekko przegadanego środka (kryminalistyka we wiosce) i znowu ciekawej końcówki, która mogłaby “podkraść” trochę znaków centralnej część z korzyścią dla ogółu, ale to jest moje osobiste podejście do konstrukcji tekstu, Ty chciałeś to przedstawić w ten sposób, więc pozostaje mi to zaakceptować.

Po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że lubię długie teksty. Jest w nich miejsce na zbudowanie świata, klimatu oraz niespieszne wprowadzenie czytelnika w fabułę i przedstawienie bohaterów. Ten ostatni element jak dla mnie mógłbyś docisnąć mocniej, ale o tym zaraz. Na razie o długości – długo jest fajnie, to mi się podobało.

Ciężko też narzekać na ilość tekstu, który jest tak dobrze napisany. Piszesz ładnie, język, słowa, warsztat – wszystko super (uh, jak chwalę warsztat takich zaawansowanych portalowiczów, to zawsze się czuję, jakbym wskakiwała w akademicką togę, nasuwała na nos okular i udawała wielce nobliwego profesora polonistyki, którym absolutnie nie jestem ;D ).

Klimat. Miało być klasyczne fantasy? To jest. Jak dla mnie bardzo, masz wszystkie elementy, jakie powinny się znaleźć. Wojowie, demony, wioska zapyziała, magia, groza, jakieś cesarstwo i baronostwo w tle (wybacz, że nie znam szczegółów Twojego świata, ale ja czytałam tylko ten tekst i będę go oceniać jako niezależny) imiona fantastyczne, wszystko gra. Dam Ci spokój z nawiązaniem do Sapków czy innych, oczywiście, że się nasuwało, ale czy to źle? To już teraz nie można napisać żadnego wojaka, co ubija potwory, żeby automatycznie biała czupryna ze srebrnym mieczem czytelnikowi w głowie nie majaczyła? Myślę, że można. Czy Karev się kojarzy? Tak, kojarzy się, ale to nic złego. Można się od tego skojarzenia uwolnić przy dobrych chęciach ;)

Zagwozdka kryminalna ok, sam pomysł na wioskę opętaną przez demony w porządku, w ogóle nie przeszkadzały mi podpowiedzi (czyli te strzelby Czechowa), powiedziałabym, że nawet łapią moją uwagę i fajnie każą się zastanowić do czego doprowadzą. Wiesz, czytając mam takie: “Ale czemu muszelki? Czemu żaba z nadętym bebechem? Czemu łeb w garnku?”. No, to wg mnie utrzymuje uwagę czytelnika i jest dobrym zabiegiem.

Świat, klimat – tu mi wszystko bardzo gra. Mam natomiast niedosyt jeśli chodzi o fabułę i bohaterów, w sumie to głównego, bo reszta jako poboczni spisali się dobrze. Fabuła – brakowało mi czegoś co by mnie zaintrygowało (w sumie podpisuje się tutaj pod słowami Finkli – był potencjał na urozmaicenie poprzez przeszłość Kareva, ale nie dostałam jej niestety :( ). Fabuła po prostu nie wzbudziła we mnie większych emocji, ot co. Czyta się ją dobrze, nie jest przegadana (no, może bym skróciła to łażenie po chałupach), ale nie chwyta mnie jakoś.

Sam Karev. Mam mieszane uczucia.

Dobry materiał na antybohatera z mroczną przeszłością i dylematami moralnymi (notabene bardzo dobrze ukazanymi, szczególnie w końcówce kiedy robi to “dla siebie”, a nie jakiś bogów), ale nie do końca wykorzystany. Większość tekstu wydaje mi się trochę bezwolny, zgaszony, taki mruk co się daje wieść przez innych – tak, ja wiem, że on ma dość życia, załamał się i brzydzi się sobą samym, ale bardziej to wszystko dostaje podane w informacjach, niż czuję te jego emocje albo widzę po jego zachowaniu. Nawet gdy przejmuje dowodzenie, to wydaje mi się trochę zniechęcony i znudzony.

Może za mało go poznałam? Może gdybyś coś więcej zdradził z jego przeszłości, to bym bardziej poczuła charakter postaci? Coś jest w tym chłopie, po jego czynach widzę, że może być dużo ciekawych rzeczy w środku, ale jak dla mnie, na razie ciągle siedzą w nim w środku (i w Twojej głowie :D), nie dał się za bardzo poznać.

Odniosę się do kilku scen czy smaczków:

– Sceny, które zapadły mi w pamięć? Chyba najbardziej studnia i walka z trucicielem oraz moment, gdy Karev “kartuje” zabicie Beszki (domyśliłam się, że go nie zaciukał, ale podobało mi się ich starcie).

– Bardzo podobało mi się jak Karev “odzyskuje” dowodzenie / twarz / rolę w grupie poprzez symboliczne ubieranie butów. Buty pojawiły się na samym początku, potem mamy kilka razy pokazane, że łazi boso, aż w końcu je odzyskuje. Fajne, bardzo fajne to było.

Buty były mocno zniszczone, z pewnością swoje przeszły.

→ w temacie butów pozostając, ładne zdanie :)

– Również dobrze opisałeś charakter drużyny, pychę i taką bardzo kruchą odwagę, poprzez pokazanie ich stosunku do amuletów i tych religijnych bajerów. Najpierw kpią z nich:

Pisemne błogosławieństwo arcykapłana ze świętą pieczęcią, amulety czystości od milczących mnichów ze świątyni w Geryncie, relikwia…

By chwilę później, gdy już strach ich obleciał równo:

Beszka przysunął się do Nahura i zapytał cicho:

– Masz jeszcze te amulety czystości?

Fajne to było :)

W powietrzu wisiało coś nieuchwytnego, a cisza panująca w wiosce przypominała tę po bitwie, kiedy świat zamiera przerażony ludzkim okrucieństwem.

→ ładny opis.

– Jedno przeklęte życie za tyle bólu i śmierci? Nie myśl, że wykpisz się tak łatwo.

Otworzył oczy, nie wiedząc, gdzie się znajduje. Uniósł się na łokciach i rozejrzał nieprzytomnym wzrokiem. Dopiero po chwili dostrzegł siedzącego przy ognisku Nahura. Kapłan jak zwykle czuwał w pobliżu.

– Nie myśl, że wykpisz się tak łatwo – mamrotał pod nosem. Najpewniej przesadził tego wieczoru ze śliwowicą. – Musisz żyć, by spłacić swój dług.

→ i to było bardzo dobre

Zastanawiałam się, czy Tukeleen wcielił się w Umasa? Myślałam, że tak, skoro chłopiec od początku jako jedyny z wieśniaków jest tak wyszczególniony, ale zgubiłam ten trop bo:

Poza jednym jasnowłosym chłopcem, który wyszedł przed szereg i spoglądał na uzbrojonych mężczyzn z zaciekawieniem.

W ślad za głową, w jasnym świetle porannego słońca, do stodoły wkroczył ciemnowłosy chłopiec.

Chyba, że przemiana w Tukeleena farbuje włosy :D To ok. Nie mam pytań ;D

Na koniec:

przemknęło Kervovi przez głowę, ale nie odważył się wypowiedzieć tej myśli na głos.

→ Karevowi czy Karevovi?

W trzech miejscach demonica ma na imię Celevee, a poza tym to Calevee:

Czy oni myślą, że sam jeden zgładziłem Celevee? – zdziwił się Kerv, ale zachował wątpliwości dla siebie.

– Tych lepszych pozabijaliście. Ty i Celevee.

– Byłeś opętany przez Celevee, więc chyba znasz się na demonach?

Ale to drobnostka, bo – posłużę się słowami mistrza Szekspira:

– Czemże jest nazwa? To, co zowiem różą, pod inną nazwą równieby pachniało…

Tyle ode mnie :) Bardzo dziękuję za uwagę!

Ale to drobnostka, bo – posłużę się słowami mistrza Szekspira:

– Czemże jest nazwa? To, co zowiem różą, pod inną nazwą równieby pachniało…

No pięknie, Koi :)

Che mi sento di morir

Ah, gdyby to moje słowa były, ja je tylko wielbię :)) Szekspir

Tak, Pani, wiem :) A w zasadzie to także Józef Paszkowski :)

Ale umiejętność zastosowania cytatu już Twoja i ją również warto docenić.

Che mi sento di morir

Dziękuję za wizytę w ramach Weekendu z Marasem ;), Koimeoda, oraz wszystkie uwagi i refleksje po lekturze tego długaśnego tekstu. Chociaż, jak sama zaznaczasz, ta długość nie była według Ciebie wadą. Wadę widzisz za to w kompozycji i zbyt rozbudowanej i przegadanej środkowej części. Sam nie wiem. Na pewno można zawsze lepiej skomponować tekst i ten zapewne również. Na swoje usprawiedliwienie dodam tylko, że starałem się wytworzyć pewien klimat i napięcie oraz delikatnie wprowadzić w świat, wydarzenia i samą postać Kerva (mając na uwadze jego “przypadłość” z przeszłości).

Dziękuję także za miłe słowa na temat warsztatu. Nie miej nigdy obaw, każda uwaga od czytelnika jest cenna, a na portalu nie ma świętych krów i każdego można pochwalić lub krytykować do woli.

Klimat, strzelby Czechowa, klasyczne motywy itd. cieszę się, że to zagrało Twoim zdaniem.

Szkoda natomiast, że nie porwała fabuła. Dorzuciłem trochę grozy, quasi-kryminalną zagadkę, trochę gore itd., wykonałem kilka twistów, ale widocznie ciężko niektórych zaskoczyć i zadowolić każdego. To przede wszystkim miało być rozrywkowe fantasy. Jeśli dobrze się czytało, to już sukces.

Co do Kerva. Facet miał być wycofany i niepewny, miał walczyć z demonami zewnętrznymi, ale i wewnętrznymi. Niektórym taki Kerv się spodobał, innym już mniej. Mam wrażenie, że jest nieco pogłębiony w stosunku do pierwszego tekstu z jego udziałem („W Miesiącu Godów'). Będę się oczywiście starał go bardziej ożywić, jeśli tylko okaże się, że przeżył starcie na bagniskach ;)

Bardzo mnie za to cieszy, że wyłapałaś kilka zamierzonych „smaczków” i że przypadły do gustu. Zwłaszcza ten z butami i odzyskaniem przywództwa.

Jedno wyjaśnienie – Tukellen nie wcielił się w Umasa. Ale pewnie przybierając postac chłopca mógł "zaprzyjaźnić się” z nim, opętać i wykorzystać do swoich celów.

I kolejne sprawa. Bardzo dziękuję za zwrócenie uwagi na literówki. Na tych imionach demonów naprawdę można sobie język połamać ;) Oczywiście, że miała być Calevee.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, jak to jest, zrozumiem opowiadanie bez znajomości tytułów, które wymieniasz w przedmowie?

Tak

Przynoszę radość :)

Mr.Marasie, bardzo dziękuję za odpowiedź i wyjaśnienia :)

widocznie ciężko niektórych zaskoczyć i zadowolić każdego. To przede wszystkim miało być rozrywkowe fantasy. Jeśli dobrze się czytało, to już sukces.

→ oczywiście :) dlatego nie mogę powiedzieć, że ta fabuła jest jakaś kulawa, bo nie jest, wszystko logicznie z siebie wynika, jest spójna i dopracowana, po prostu mnie nie porwało. Odbiór samej opowiedzianej historii zawsze będzie bardzo subiektywny.

Co do kompozycji – jak pisałam, dla mnie to może i wada, chociaż bardziej nazwałabym to preferencją osobistą. Ja bym ułożyła inaczej, ale to ja ;) A u Ty chciałeś zrobić tak i najważniejsze jest, że wiesz po co to robisz, a nie że “tak wyszło”. Więc jest ok. Zresztą to zdecydowanie nie jest coś na tyle mocnego, żeby przeszkadzało w ogólnym odbiorze.

Będę się oczywiście starał go bardziej ożywić, jeśli tylko okaże się, że przeżył starcie na bagniskach Będę się oczywiście starał go bardziej ożywić, jeśli tylko okaże się, że przeżył starcie na bagniskach ;)

→ ooo jak ja szanuję takie podejście do opowiadań! :D Kiedy niby tekst zakończony, ale co tam, wiemy, że to wszystko sobie gdzieś tam dalej żyje ;)

Bardzo mnie za to cieszy, że wyłapałaś kilka zamierzonych „smaczków” i że przypadły do gustu. Zwłaszcza ten z butami i odzyskaniem przywództwa.

→ bardzo lubię takie rzeczy. I myślę, że właśnie dzięki nim, nawet jak główna oś tekstu (fabuła czy bohater) mi nie do końca podeszła, to uważam lekturę za satysfakcjonującą.

Dzięki raz jeszcze!

@BK – Dziękuję :))) Lubię sięgać po słowa mądrzejszych ode mnie, szczególnie, gdy wyrażają dokładnie to co chcę powiedzieć albo po prostu dla przyjemności, gdy są piękne i dobrze ilustrują mi myśli.

Dzięki, Ninedin. Dzięki, Koimeoda.

Tekst był pisany na konkurs MC. Jak najbardziej można go czytać jako zamkniętą całość, Łukaszu.

Ta trójka od BasementKey, oczywiście nieco boli ;)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, przeczytałem i opowiadanie bardzo mi się podobało, dlatego najpierw plusy.

Po pierwsze, klarowna konstrukcja tekstu, w którym wszystko jest poukładane i na swoim miejscu. Zaczynasz od sceny, która od razu zahacza czytelnika, później konsekwentnie wciągasz go w fabułę, rozwijasz odpowiednie sceny, żeby zakończyć dobrą, dynamiczną konfrontacją. Doceniam to, szczególnie że teraz dużo autorów, zwłaszcza na papierze, sili się na wydumane esy floresy i ezoteryczne niby rozkminy, udając że ich tekst jest taaak niezwykle głęboki. Ty, że tak powiem, potraktowałeś mnie uczciwie, nie rzucałeś mi piaskiem w oczy, nie ustawiałeś luster, nie dymiłeś, a ja to doceniam.

Po drugie, świat. Jaram się, że stworzyłeś dark fantasy, utytłałeś protagonistę w jakimś ponurym bagnisku, że nad wszystkim krążą demony, że ten świat najwyraźniej jest rozbudowany, ma jakichś bogów, cesarstwo, frakcje, ogółem – dużo się w nim dzieje.

Po trzecie, związane z drugim to klimat. Drużyna najemników idzie ubić demona. Mają kapłana, kilku ponurych zabijaków, pochodnie, konie, wódę, podłe nastroje i cały ten majdan. Po drodze szaleją, zabijają się nawzajem, dają się wciągać w gierki podstępnego demona, robią wszystkie te fajne rzecz, które chcesz czytać w dark fantasy. Miło. Naprawdę miło.

Po czwarte, styl. Naprawdę dobry. Płynąłem z tekstem.

Teraz wady.

Po pierwsze, nie rozumiem co się wydarzyło w scenie z Vokelem. Skoro protagonista go zabił, to jak to się stało, że reszta niczego nie zauważyła? Poszedł się wysrać i nikomu nie powiedział? A Kerv co, niby tak go mieli na oku, a potem zniknął, wrócił z mieczem i co, nikt nie zwrócił na to uwagi?

Po drugie, jeśli już jesteśmy przy Kervie, to nie znoszę tego bohatera. Za jego nieustanne biadolenie o tym, że jest potępiony i chciałby umrzeć oraz za niedorzecznie patetyczną ksywkę, która brzmi jakby ją sobie nadał w czwartkowym klubie mrocznych najemników. Czyste Ostrza, naprawdę? Płonące Ostrza Zagłady były już zajęte?

Po trzecie, intryga. Trochę się zgubiłem. Dlaczego wieśniacy najpierw przeszli obok niego w spokoju, a potem jednak chcieli go zabić? Chodziło o to, że demon najpierw uważał Kerva za “swojego”, tak?

Chciałbym nominować to opowiadanie do piórka. Uważam, że na portalu brakuje takich tekstów, a w Nowej Fantastyce już w ogóle.

Uważam, że na portalu brakuje takich tekstów, a w Nowej Fantastyce już w ogóle.

Podpisuję się pod tym wszystkimi łapkami. Zwłaszcza pod drugą częścią. Nie rozumiem, jakim cudem to opowiadanie nie było na podium konkursu MC. Tu naprawdę wystarczyłoby trochę jeszcze podcyzelować i byłoby super.

http://altronapoleone.home.blog

Ta trójka od BasementKey, oczywiście nieco boli ;)

Coś tutaj się zadziało dziwnego, chyba naklikałem na komórce :/ Usunąłem tę oceną, bo wystawiłem ją pomyłkowo. Tekstu na 3 nie poleciłbym do biblioteki. Przepraszam za zamieszanie.

Che mi sento di morir

Dziękuję za lekturę i rozbudowany komentarz, Łukaszu. Oczywiście bardzo się cieszę, że spodobało Ci się moje dark fantasy (widać trafiłem z konwencją w Twój gust, skoro się jarasz :)), styl, klimat, historia i cała ta otoczka gatunkowa. No i światotwórstwo, bo faktycznie stoi za tą historią cały świat, który sobie powoli buduję w kolejnych tekstach z tego uniwersum (wymienionych w przedmowie oraz mikropowieści nieznanej na portalu).

W sumie pisząc, że takiego typu tekstów brakuje na portalu i w NF odgadłeś moje intencje. Proponując w konkursie MC klasyczne, przygodowe dark fantasy, zaprawione horrorem i kryminałem liczyłem, że to będzie atut w konkursie. Że dawno czegoś takiego na łamach NF nie było. Ale widać tekst nie przypadł redaktorowi do gustu i trzeba próbować dalej.

Co do wspomnianych wad opowiadania.

Vokel. Hmm. Zginął w nocy, na uboczu, kiedy wszyscy kładli się spać. Ktoś go widział z dziewczyną, ktoś myślał, że jest w stodole, ktoś inny, że jest w szopie. Nie opisywałem powrotu Kerva do szopy. Być może powinienem dopisać jakąś scenę, że się dyskretnie kładzie spać, ukrywając broń, ale uznałem, że to niepotrzebne i sytuacja jest jasna. Być może się pomyliłem. Zobaczę jeszcze jak to widzą inni czytelnicy.

Biadolący Kerv. Hmmm. Moje pogłębianie rysu psychologicznego Kerva nie każdemu przypasowało. Być może trochę marudził i biadoli, ale za to potem bierze sprawy w swoje ręce :)

Co do jego ksywy… Nadali mu ją inni, bo znany był z tego, że lubi namiętnie pielęgnować i czyścić swoje unikatowe miecze z tacyru. Jest o tym wzmianka w poprzednim tekście, tutaj o tym nie wspominałem, bo ta ksywa nie ma wpływu na fabułę.

Na swoją trzecią wątpliwość sam sobie słusznie odpowiedziałeś. Nawiedzeni potraktowali jak swego. Liczyli, że może po tym wszystkim do nich dołączy. Wszak sam ubił kilka osób z drużyny (także Beszkę na/w ich oczach). Chyba czekali na efekt jego wewnętrznej walki i pozostawili tę kwestię demonowi, który chciał z Kervem pogadać…

Co do nominacji. Oczywiście byłoby mi bardzo miło, ale masz jeszcze dwa dni na zastanowienie, czy rzeczywiście tekst na nominację zasługuje Twoim zdaniem.

Drakaino. Jak wiadomo, nie wyszło. Sporo tekstów się dostało i jak mniemam były po prostu lepsze i bardziej przypasowały MC.

Wybacz BasementKey, zwyczajnie mnie tak niska ocena zaskoczyła, po tym, co napisałeś w komentarzu, ale przyjąłbym z pokorą (mimo zdziwienia). Ale skoro to tylko błąd techniczny to jest mi naprawdę raźniej :).

Po przeczytaniu spalić monitor.

Vokel. Hmm. Zginął w nocy, na uboczu, kiedy wszyscy kładli się spać. Ktoś go widział z dziewczyną, ktoś myślał, że jest w stodole, ktoś inny, że jest w szopie.

No właśnie, a ja sądziłem, że tam wszyscy są przerażeni tym, co się dzieje i pilnują się, jak tylko się da.

Nie opisywałem powrotu Kerva do szopy. Być może powinienem dopisać jakąś scenę, że się dyskretnie kładzie spać, ukrywając broń, ale uznałem, że to niepotrzebne i sytuacja jest jasna.

Tak to sobie wytłumaczyłem, ale potem sięgnął po broń, którą miał przy sobie, więc wszyscy musieli być ślepi, żeby nie widzieć, że chodzi z mieczem przy pasie.

Być może trochę marudził i biadoli, ale za to potem bierze sprawy w swoje ręce :)

Dokładnie to mi przeszkadza, że tak się rozżala nad sobą, a jednak robi rzeczy. No to Kerv, chłopie, jedno albo drugie. Mam dysonans jak na ciebie patrzę.

ksywa nie ma wpływu na fabułę

Ale okrutnie mnie wybijała z klimatu :). Starałem się to ignorować, ale czułem się jakby ktoś rył paznokciami po tablicy.

Na swoją trzecią wątpliwość sam sobie słusznie odpowiedziałeś. Nawiedzeni potraktowali jak swego.

Co do nominacji. Oczywiście byłoby mi bardzo miło, ale masz jeszcze dwa dni na zastanowienie, czy rzeczywiście tekst na nominację zasługuje Twoim zdaniem.

No właśnie, o co z tym chodzi? Czemu nie mogę nominować od razu?

Właściwie oni wtedy troszkę jakby uwierzyli, że domona już nie ma, albo wcale nie było…

Jest taka scena, że on łapie ten miecz i biegnie za krzykiem. Może trzeba tam dodać, że wyciaga go z ukrycia… Potem są zbyt przejęci masakrą w stodole, żeby zwracać uwagę na to, że on ma miecz.

To biadolenie Kerva, ma tutaj sens i cel. On się sobą brzydzi z początku. Potem postanawia, że zanim umrze zabierze ze sobą jakiegoś demona, poniekąd w ramach odkupienia czy zemsty. Z czasem zaczyna brać sprawy w swoje ręce, bo reszta ekipy się sypie. To wszystko, te rozterki, miały uczynić go bardziej ludzkim i prawdziwym. Na pewno nie wszystkim czytelnikom to pasuje. Inni natomiast chwalą.

Te dwa dni namysłu dodano niedawno do regulaminu. Mają na celu przemyślenie nominacji, które czasem dawane są na fali entuzjazmu zaraz po lekturze. Po namyśle, gdy nadal jesteśmy pewni, że tekst na nominację zasługuje, nominujemy bardziej odpowiedzialnie.

Po przeczytaniu spalić monitor.

No, niech będzie, że kupuję. Ale dalej mnie ta postać irytuje ;).

Po namyśle, gdy nadal jesteśmy pewni, że tekst na nominację zasługuje, nominujemy bardziej odpowiedzialnie.

Litości. Nominuję.

Obawiam się, Łukaszu, że niestety taki głos bez regulaminowego odstępu między komentarzem a nominacją będzie w oczach Loży nieważny.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Łukaszu, jak teraz nominujesz, to ktoś w wątku nominacyjnym wytknie Ci nieregulaminowość i będziesz musiał wrócić. Chodzi o eliminację nominacji pod wpływem impulsu: spodobało mi się, nominuję. Założenie jest takie, że jeśli po dwóch dniach nadal pamiętasz o nominacji, to rzeczywiście aż tak Cię chwyciło :) To zostało wprowadzone po kilku przypadkach, kiedy nominacji były krocie, większość nawet koło piórka niestojących.

http://altronapoleone.home.blog

Jako członek Loży namawiam do przestrzegania regulaminu. Jako autor tego tekstu również :)

Myślę że jeśli tekst jest naprawdę wart nominacji zdaniem czytelnika, to czytelnik poświęci te dwie minuty po dwóch dniach od komentarza. Wszystko w Twoich rękach, Łukaszu :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Po przeczytaniu opowiadania, chcę je nominować. Nie mogę go nominować, bo po lekturze mógłbym być zbyt zadowolony lekturą. Dlatego muszę czekać dwa dni i myśleć nad lekturą i nominacją. Wtedy mogę nominować. Problem polega na tym, że po zadowolonej lekturze już nominowałem, więc musze usunąć nominację. Teraz mogę nominować.

Jedno z żaren wypadło z mimośrodu.

Oczywiście zrobię to, usunę swoją nominację, żeby dać Ci nominację Marasie. Uważam natomiast, że ten punkt jest całkowicie zbędny. Cóż z tego, że ludzie nominowali dużo opowiadań? To chyba dobrze? Nie rozumiem, po co ich gnębić niepotrzebnymi restrykcjami, przecież portal tylko zyska na aktywnych czytelnikach. Czy nie? A że czasem ktoś jest w gorącej wodzie kąpany, takie jego prawo. Zrównoważy tych opieszałych. Wszystko samo się ułoży bez dwudniowej kwarantanny. Takie traktowanie ludzi, jakby byli dziećmi, które nie potrafią o sobie decydować, jest w moim odczuciu bardzo brzydką praktyką.

A, Marasie, podobała mi się postać Baszki (tak miał chyba na imię). Kibicowałem mu od momentu, w którym okazało się, że zabrał granaty ;).

Byłem jednym z pierwszych członków Loży, którzy apelowali do portalowiczów żeby nominowali z rozmysłem i możliwą pewnością, że tekst faktycznie zasługuje na nominację i może trafić w poczet najlepszych opowiadań na portalu (a nie tylko na tle miesiąca). Ale tak się składa, że akurat nie jestem wielkim entuzjastą zasady dwóch dni. Skoro jednak nie ma lepszego sposobu, to "testujemy" taki (poza zmianą nazwy wątku nominacyjnego).

Uwierz mu, Łukaszu, z perspektywy Loży oraz czytając niektóre uzasadnienia nominacji widać wyraźnie, że sporo nominacji dotyczy tekstów po prostu fajnych zdaniem czytelnika (zwłaszcza gdy sypnie konkursami). Nominacji bywa wtedy dużo, Loża to wszystko czyta z konieczności i często się dziwi, mając porównanie i rozeznanie w poziomie tekstów rzeczywiście najlepszych na portalu (w powszechnej i zgodnej opinii).

A potem wychodzi czasem w głosowaniu nieco przykry dla autora wynik "do zera".

Ps. Fajnie, że Beszka przypadł Tobie do gustu. No i nawet ocalał :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

(mogę wrócić do tekstu ;)?)

Tak, Beszka jest fajny! :) Podobało mi się, że jest zapatrzony w Kareva. Mimo tego, że wszyscy tak na niego patrzą krzywo, młodzik dostrzegł w nim autorytet.

A, Marasie pytanko, przez rudość Beszki mi się przypomniało: czy był jakikolwiek opis wyglądu Kareva? Może mnie przyćmiło i nie pamiętam, ale zastanawiam się czy to nie jest jakiś trop dlaczego mam pewien dystans do bohatera. Ja go sobie wyobraziłam dość po swojemu, ale ciekawi mnie czy w ogóle mój obraz jest choć zbliżony do tego, co widzi autor :D

A to miło, że Beszke ktoś polubił. Co do wyglądu Kerva. W powyższym tekście opisu brak. W poprzednim (”W Miesiącu Godów”) trafiają się takie jak ten:

“Tamten był wysoki, przynajmniej o stopę wyższy od Jossela. I znacznie starszy – na skroniach czarne włosy oszroniła siwizna”.

Po przeczytaniu spalić monitor.

A czyli dobrze myślałam, że muszę go sobie sama od zera wytworzyć. I widzę, że nawet trafiłam :D Dzięki!

Zawsze staram się czytać dobre książki przed ekranizacją, żeby moja wyobraźnia stworzyła świat i wygląd bohaterów. Potem sobie te wyobrażenia porównuję.

Fajnie jest stworzyć sobie własną wizję postaci. Szczegółowy opis odautorski bywa przydatny ale czasem jest nawet niepotrzebny (jak widać).

Po przeczytaniu spalić monitor.

Przyjemny tekst, bardzo klasyczne fantasy.

Zacznijmy od tego, że narracja przypadła mi do gustu i przez tekst przeszedłem szybko i z przyjemnością. Wybrałeś chyba „najmodniejsze” w ostatnich latach podejście – piszesz z pozycji osoby trzeciej, lecz wyraźnie z perspektywy głównego bohatera. Różne zabiegi (jak np. kilka pojawiających się po sobie pytań, które wychodzą ni to od narratora, ni z głowy bohatera) wykorzystujesz sprawnie i z wyczuciem.

Jeśli chodzi o klimat, świat i bohaterów – Twój wybór jest w mojej ocenie ryzykowny. Nie dziwi mnie wcale, że w komentarzach pojawiają się różnorakie skojarzenia, bo po prostu czerpiesz garściami z innych światów fantasy. Z jednej strony wielu czytelników lubi takie klimaty, z drugiej – chyba jednak za mało dajesz elementów typowych tylko dla Twojego świata. Zarówno świat, jak i bohater oraz problem przed nim postawiony to elementy zbudowane świadomie i bardzo dobrze, jednak podczas lektury ciągle miałem wrażenie deja vu. Tak jakbym gdzieś już czytał ten tekst, tak jakbym znał już bohatera i świat.

Najlepiej chyba wypada sama historia. Jest tu coś z kryminału, coś z grozy, coś z – jakże by inaczej – klasycznych opowieści fantasy. Dajesz kilka tropów i każesz czytelnikowi kombinować, w jaki sposób to wszystko się zakończy. Odniosłem wrażenie, że im dalej, tym lepiej. Tekst być może zyskałby na skróceniu pierwszych fragmentów. Bo o ile tempo budowania klimatu samo w sobie jest ok, to pasuje mi ono bardziej do powieści niż opowiadania. Ale ta uwaga jest bardzo subiektywna. W każdym razie, tekst wciągnął mnie znacznie bardziej od rozpoczęcia śledztwa w wiosce.

Wrócę jeszcze do stężenia klasyki fantasy. Pamiętam Twój tekst na konkurs „Jestem legendą” (chyba nawet przyznałem mu jakiś punkt w głosowaniu konkursowym) i tam według mnie lepiej zagrałeś klasyką. Z każdej strony mrugałeś do czytelnika: „Tak, jestem rasowym bohaterem fantasy w typowym świecie, ale co na to mogę poradzić?! Muszę zrobić swoje!”. A im dalej, tym historia coraz bardziej odchodziła od sztampy. Tutaj już mniej bawisz się znanymi motywami, a po prostu wykorzystujesz je do opowiedzenia swojej historii.

Podsumowując – bardzo dobrze napisana, ciekawa historia; świat przedstawiony jak trzeba – brudny, brutalny, z elementami grozy. Tyle tylko, że w mojej opinii na dobre wyszłoby wplecenie kilku bardziej oryginalnych koncepcji (nie tyle fabularnych, co tych dotyczących mechaniki świata, czy chociażby bestiariusza). Coś, co przegoniłoby odczucie deja vu.

Witaj, Perruxie. Fajnie, że wpadłeś i podzieliłeś się swoimi uwagami i spostrzeżeniami. Cieszę się, że narracja przypadła do gustu i czytałeś mój tekst z przyjemnością, a historia zdała Ci się ciekawa. Co do mody na taką narrację, nie myślałem o tym w ten sposób, ale rzeczywiście jest chyba często spotykana i naturalna w literaturze rozrywkowej.

Czy czerpałem garściami z innych światów fantasy? Niezupełnie. Czytam mnóstwo książek, także fantasy, więc na pewno jakiś obraz „klasycznej fantasy” mam wyrobiony i utrwalony poświadomie. Zresztą, jak pisał Joseph Campbell w “Bohaterze o tysiącu twarzy”, opowiadamy wciąż te same historie, obracamy się w tych samych archetypach i mitach. Nie czerpiąc zatem dosłownie z żadnej książki innego autora, ale raczej z tej mojej ogólnej wizji czy wyobrażenia „jak powinna wyglądać klasyczna fantasy” pisałem tak, jak czułem klasyczną dark fantasy i taki właśnie tekst chciałem napisać. Zapewniam jednak (i przy okazji), że moje uniwersum (którego tekst jest wyrywkiem) ma swoje dosyć specyficzne cechy i elementy charakterystyczne. Chociaż może rzeczywiście bardziej są one widoczne np. we wspomnianej przez Ciebie „Drugiej śmierci Kewella". A tutaj po prostu nie były mi potrzebne do opowiedzenia powyższej historii. Tak naprawdę wszystkie niesamowitości opisywanego autorskiego świata upchałem głównie do mikropowieści „Śniący rycerz”, której na portalu nie publikowałem i nie opublikuje (poza tym, że wciąż jest szlifowana). Oczywiście takie elementy jak demony, ekipa zabijaków, bohater z ciemną przeszłością, kapłani, magia itd. to są elementy, które zawsze mogą wywołać efekt deja vu, ale zarazem występują nagminnie w dark czy high fantasy. I chyba głównie od tego, jak napisana jest historia, czy jakie atrakcje zawiera fabuła, zależy, czy opowieść jest ciekawa dla czytelnika szykującego się na spotkanie z tymi gatunkami. Jak mi poszło, nie mnie oceniać.

Ja również uważam, że w drugiej części tekstu dzieje się więcej i ciekawiej, ale mam wrażenie, że ta pierwsza również była potrzebna (powody wymieniam gdzieś wyżej).

Jeszcze raz dziękuję za lekturę i cenne uwagi, Perruxie. Każda Twoja sugestia i spostrzeżenie są dla mnie ważne. Obiecuję rownież, że jeśli powrócę do tego świata, postaram się bardziej zadziwić czytelnika oryginalnymi elementami, które (zapewniam) odróżniają go od innych kreacji fantasy :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Ok, marasie, widzę że mnie zrozumiałeś. Jeszcze jako uzupełnienie dopiszę, że jako czytelnik lubię, kiedy autorzy – pisząc niezależne opko w swoim uniwersum – wrzucają w nie część najbardziej charakterystycznych cech tego świata. Wtedy, czytając na przykład taki tekst w czasopiśmie/antologii, od razu mogę rozpoznać świat (jeśli już znam to uniwersum) lub odkryć jego ciekawe elementy. I świat przestaje mi się zlewać z innymi dobrze znanymi klasykami.

Tutaj właśnie tego mi trochę zabrakło, bo jak piszesz, są “takie elementy jak demony, ekipa zabijaków, bohater z ciemną przeszłością, kapłani, magia”, a trochę zabrakło mi właśnie niesamowitości Twojego świata.

Ale to tak tylko w kwestii podsumowania, bo po komentarzu wyżej widzę, że dobrze zrozumiałeś mój punkt widzenia. Oczywiście nie każdy patrzy na to w taki sposób jak ja, ale część czytelników może ;)

Myślę, że rozumiem dobrze, co masz na myśli, Perruxie. Jakieś oryginalne i cechy charakterystyczne zawsze są w cenie jako uatrakcyjnienie (oraz wyróżnienie na tle innych opowieści) świata przedstawionego. Sanderson wymyśla fikuśne systemy magii, Erikson zachwyca rozmachem historyczno-geograficznym i panteonem postaci boskich i półboskich, Kay magicznym pryzmatem, przez który przepuszcza rzeczywiste krainy i epoki historyczne, itd..

Może akurat w scenerii powyższego opowiadanie takich niesamowicie oryginalnych motywów/wątków/elementów nie widać [a zapewniam ponownie, są w tym świecie gigantyczne pozostałości po prastarej cywilizacji, są ruiny dawnego cesarstwa, są istoty niecałkiem ludzkie (poza demonami), jest sporo rzeczy poza światem realnym tego uniwersum]. Zgoda, tutaj akurat mamy zaledwie kawałek starego cesarskiego traktu, jedną wiochę na zadupiu i dwa demony. Miałem jednak nadzieję, że chociaż przedstawiony w tekście sposób "hodowli/inkubacji" demonów oraz prezentacja małego truciciela i jego działania, będą dosyć oryginalne dla czytelnika. A do poprowadzenia tej w sumie prostej fabuły potrzebowałem właśnie takiego zadupia, dwóch demonów i bandy łotrzyków.

Raz jeszcze dzięki, za Twoje przemyślenia.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, jakkolwiek dotychczas na ogół bardzo mi przypadała do gustu Twoja proza, tak tutaj nie zostałam poruszona w żaden sposób. Czytałam Twoją opowieść w nadziei, że coś mnie zaskoczy, że poczuję efekt “wow”, oczekiwany ze względu na liczne polecajki, ale nic takiego nie otrzymałam. Owszem, czuję klimat, trochę duszny, trochę przykry i demoniczny, jednak nic ponadto. Koniec końców tylko czekałam, by tekst jak najszybciej się zakończył, a również końcówka mnie nie zaskoczyła i nie zrobiła na mnie wrażenia. Przykro mi, tym razem zdecydowanie nie byłam tak zwanym targetem.

„– Calevee! – jego głos poniósł się nad mokradłem, po którym błądziła potępiona dusza Kerva.” – Jego wielką literą. Zdanie po półpauzie jest samodzielne, to nie jest kontynuacja kwestii dialogowej.

„– O bestiach i potworach, starego Drodena” – czemu przecinek przed „starego”? Dalej, jak podajesz poprawny tytuł i autora jest jak należy, bez przecinka.

„…Nevrin ma go głęboko w dupie, ale sam przyznasz, co rodzina to rodzina. Wysłanie takiej zbieraniny niewiele kosztuje, ale przynajmniej nikt nie zarzuci baronowi, że zostawił ziomka w potrzebie. Ciebie to już nie dotyczy, ale w pewnych kręgach…”

„– Zawsze coś, Beszka, ale jak dowie się o tym baron Nevrin, to ci nogi z dupy powyrywa – przyznał niechętnie Nahur i sięgnął po manierkę ze śliwowicą.

– Swój „żywy ogień” trzymam zawsze pod ręką – rzekł i wzniósł toast: – Niech Aegor ma nas w swej opiece.”

Obie kwestie wypowiada ta sama osoba. Czemu są zapisane osobno, od dwóch wierszy, a nie połączone?

„Przemieszczali się za dnia, z każdym kolejnym wzmagając czujność.” – Kulawo to wyszło, bo mieszasz tu „dzień” jako porę, kiedy jest jasno, z „dniem” jako dobą.

„Do tego skóra na karku zaczerwieniła się, a potem zaropiała.” – Unikanie zaimków za wszelką cenę nie jest wcale dobre. Niby wiadomo o co chodzi, a brzmi czasem nienaturalnie.

„Konie ukryli na małej polance ukrytej wśród drzew…”

„– Nie wiem, czy są tu jeszcze jacyś wszyscy… – Raz jeszcze omiótł spojrzeniem otoczenie.”

…”co jakiś czas z niepokojem rozglądał się po cieniach zalegających w kątach. Nie on dowodził i wątpił, by ktokolwiek chciał słuchać jego rad odnośnie wyboru kwatery, zwłaszcza opartych na niejasnych przeczuciach. (…)

Choć było już dawno po północy, nikt nie spał. W otwartych wrotach stał Ginta i nerwowo rozglądając się po podwórzu…”

„Ludzie skaczą sobie do oczu. Poźniej rzucają do gardeł.” – Literówka: później. Poza tym brakuje zaimka zwrotnego.

„…chwycił i[+,] wstając z kolan, wyciągnął na powierzchnię.”

„Kerv odpowiedział cicho, nie podnosząc wzroku[-.+:]

– Ja się z nią nie poznawałem.”

„Wyczekał kolejną długą chwilę i odpowiedział[-.+:]

– Mężczyzna?”

„zapytał spokojnym, lecz drżącym głosem[-.+:]

– Ktoś tu był?”

„Nahur uciszył ich unosząc dłoń i zadał wieśniakom kolejne pytanie[-.+:]

– Widzieliście, kto to zrobił?”

Co Ty się tak bronisz przeciwko tym dwukropkom?

„stwierdził Nahur pod nosem[+,] a Beszka przytaknął skinieniem.”

„…dzieciach[-,] które[+,] zbite w kupę, próbowały wcisnąć się w najdalszy kąt stodoły.”

„To musiał być znak od Aegora. Modliłem się i niespodziewanie doleciał mnie zapach świątynnych świec.”

Fantastyczny plot twist. „Znalazłem coś, bo bóg mi pomógł”.

„Pelon zaśmiał się cicho[+,] a śmiech przerodził się w kaszel.”

„Gdy wreszcie uspokoił oddech, odpowiedział[-.+:]

– Ja już otrzymałem pomoc…”

„odkaszlnął i kontynuował cichym głosem[-.+:]

– Przyjechali tutaj z nadzieją na lepszy los.”

„Naraz ściągnął brwi[+,] a na jego twarzy pojawiło się obrzydzenie.”

„Przerzucił sznur przez drewniany bęben i owinął się nim w pasie[+,] a Nahur i Beszka uchwycili drugi koniec liny.”

„Kerv zamilkł[+,] a potem dodał cicho:”

Tak, wreszcie zastosowałeś dwukropek!!! ;)

„Kerv przesunął miecz[+,] a potem opuścił ostrze i ciało najemnika opadło na klepisko.”

„Mader odprowadził go przerażonym spojrzeniem[+,] a jego brzuch lekko wzdymał się…”

„Beszka krzyknął radośnie[+,] a świta Tukeleena zawtórowała mu…”

„…krępował nie tylko ciało[+,] ale i myśli.”

„…brodząc po kolana w bagnisku[+,] a wokół szalały płomienie.”

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Bardzo oldschoolowe fantasy :-)

Ale zanim przejdę do rzeczy, najpierw kilka uwag ogólnych:

"obrócił pergamin i przeczytał treść spisaną na odwrocie"

Tu zastanowiłem się czy pergaminy były zapisywane obustronnie. Nie wiem, może tak, może nie. Konwencja “oldschoolu” trochę ratuje, tak jak podobne rzeczy przechodzą w RPG. Gdyby to było bardziej “pod realizm”, byłby z tym problem.

"Po chwili jednak zbita gromadka rozstąpiła się, przepuszczając Umasa (…) wyszeptał i zaraz schował się za grupą milczących postaci"

To jest zaskakujący fragment. W trakcie lektury zwróciła moją uwagę pewna dziwność sceny. I w sumie w dalszej części zostało to wyjaśnione – choć można by tu dodać pewne zdziwienie wojaków rozstępującą się grupą, a nie przepychającym dzieciakiem. Co ciekawe, podobnie rzuciło mi się w oczy z “alfabetycznością demonów”, choć to początkowo zrzuciłem na konwencję (jak to w oldschoolu lub w scenariuszach RPG), ale w przypadku “dlaczego dokładnie te dwa demony” całkiem zgrabnie z tego wybrnąłeś, jeszcze dokładając rozważania z serii “przypadek kontra przeznaczenie”.

"A była głęboka. Znacznie głębsza niż się spodziewał."

Wiedział przecież jaka jest głęboka – widział tam zgwałconą dziewczynę (którą zresztą ostatecznie zostawił w tej studni). Chyba, że to był zwid wywołany przez demona – ale to też powinno mu dać do myślenia, gdy okazało się, ze jednak studnia głębsza. No i jeśli mógł ją dostrzec, to aż tak głęboko być nie mogła.

"Dźgał i ciął nożem na oślep, szarpał, gryzł i darł błoniaste ciało paznokciami"

No z tymi paznokciami przesadziłeś – jeśli jednocześnie machał nożem to albo drugą ręką próbował chwycić i trzymać albo nie wsadzał ją pod nóż, skoro demon był mały (a tak wynika z treści).

"Za nim rudy najemnik"

– jeśli Kerv szedł tyłem, do nie jestem pewien czy językowo określenie "za nim" jest tu trafne. Ale nawet jeśli, to robi się zamieszanie w płynności odbioru.

"Kerv tylko na to czekał. W jednej chwili odepchnął ostrze w bok, odchylił się w tył i jednocześnie kopnął Beszkę w krocze"

Czemu do tyłu, a nie do przodu, co ułatwiłoby utrzymanie równowagi i blokowanie ramienia z bronią, zamiast narażania się na ostrze? Tzn. to się da obronić, ale dezorientuje.

"Śmierci się nie lękaj, krocz za mną ku ciemności…"

O właśnie, miałem przeczytać "Dolinę".

Do tej stodoły zaskakująco szybko zaglądnęli – jakby byli dosłownie za rogiem. Albo dobiegli.

Demon czytał w myślach, ale podstępu nie zauważył. Pasuje do konwencji, ale jednak można było pokusić się o sugestię, ze wojownik o czymś celowo nie myślał (z drugiej strony wtedy pojawiłyby się pytania dlaczego demon nie wyczuł, że drugi człowiek nadal myśli). Znów – wyjaśnialne oldschoolem, jak również tym, ze gość kilka razy był opisany jako bystrzejszy, niż się wydawał. Ale już w realistycznym fantasy by nie przeszło.

Za to koniec:

"Zaczął od dzieci. A wszystkie demony świata zawyły."

… bardzo mocny i wyrazisty.

No dobra, co z samym opowiadaniem?

Podobało się. Pisane lekko, czyta się sprawnie – choć czytałem na raty. No tak się trafiło, ze czynniki niezależne często przerywały mi lekturę, co może wpływać na ocenę (choć zaznaczam – to kwestie niezależne od samego tekstu).

Natomiast co się rzucało w oczy od razu… Choć to bardzo przyjazny… no, już to “oldschool” odmieniłem tu chyba przez wszystkie przypadki… to znając Twój “zwykły” styl, miałem wrażenie jakby doszło tu do “odchudzenia” na poziomie wielu akapitów i… wielu zdań. Bez krzywdy dla tekstu i gdyby to było opowiadanie innego autora, to bym pewnie nie zwrócił na to uwagi. Tu zwróciłem i zastanawiałem się jak wyglądał oryginał i czy na zmianie tekst zyskał czy stracił. Chociaż w pewnym momencie, gdzieś w 2/3 tekstu, ten styl nabrał mocy, pomimo że do końca pozostał oszczędny i bardzo przypominający sposób, w jaki pisane były opowiadania w starych zinach. Tak wiec to nie jest zarzut – raczej rozważania.

Ktoś powyżej wspomniał o wrażeniu “pomiędzy Sakowskim a Wegnerem”. Zupełnie nie zgodzę sie z tym porównaniem, to coś zupełnie innego. Jasne, prosta, płynąca fabuła może się kojarzyć z pierwszym, mrok z drugim, ale już prędzej doszukiwałbym się skojarzeń z próbą dołączenia do “surowego fantasy” drobnej inspiracji klasycznymi horrorami, których akcja zazwyczaj dzieje się w teraźniejszości lub kilkadziesiąt lat wstecz.

Jeszcze wracając do tego jakby "oszczędnego” stylu pisania – właśnie on buduje tu skojarzenie z konwencją. A jednocześnie nie wpadasz tu w żadne “conanowości”, bohaterzy nie są płascy, mają słabości, w tle jest posmak “słowiańszczyzny”.

Także zapewne prędzej czy później zaglądnę też do innych tekstów z tego uniwersum.

Witam, Joseheim :). Dzięki serdecznie za lekturę i komentarz oraz wszystkie sugestie i poprawki. Szkoda, że się nie spodobało, nie wiem, czy to dlatego, że nie jesteś targetem, wszak wiem, że lubisz fantasy. Być może nieco inne (chyba typu Sullivan, Weeks, Sanderson), ale jednak. Przykro mi, że od pewnego momentu (od początku?) czekałaś już tylko na zakończenie, które też Cię rozczarowało. No niestety, może innym razem uda mi się napisać coś, co przypadnie Ci do gustu. Oczywiście jak najszybciej wprowadzę poprawki i „naprawię” wskazane miejsca :).

„To musiał być znak od Aegora. Modliłem się i niespodziewanie doleciał mnie zapach świątynnych świec.”

Fantastyczny plot twist. „Znalazłem coś, bo bóg mi pomógł”.

Nie. Znalazł coś, bo wreszcie przestało padać i poczuł woń świec. Ale dla Nahura to na pewno był znak od Aegora.

Hej, Wilku! Pewnie długo czytałeś (z tymi przerwami) i stąd ten długi komantarz :). Ale bardzo mi miło, że przeczytałeś i skomentowałeś, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami i uwagami. No i fajnie, że się spodobało. Czy to odlschoolowe fantasy? Jeśli masz na myśli, że klasyczne, to na pewno. Nie wiem, czy można mówić o jakimś moim stylu. Ale rzeczywiście staram się czyścić swoje teksty z niepotrzebnych i zbędnych słów/śmieci. Odchudziłem ok. 5 tys. znaków, głównie wywalając właśnie nadmiar słów.

Sapkowski/ Wegner – rzeczywiście oburzam się nieco na te porównania (mimo że to poniekąd komplementy), bo do żadnego nie równałem, piszę po swojemu. I fakt, akurat do Conana mi najdalej. Serdecznie zapraszam do pozostałych tekstów z tego uniwersum.

A teraz odniosę się do Twoich uwag.

„obrócił pergamin i przeczytał treść spisaną na odwrocie”

Tu zastanowiłem się, czy pergaminy były zapisywane obustronnie. Nie wiem, może tak, może nie. Konwencja „oldschoolu” trochę ratuje, tak jak podobne rzeczy przechodzą w RPG. Gdyby to było bardziej „pod realizm”, byłby z tym problem.

– Z tego, co mi wiadomo, były księgi z kartami z pergaminu zapisywane z dwóch stron. M.in. ze względu na oszczędności (to był drogi luksus).

„Po chwili jednak zbita gromadka rozstąpiła się, przepuszczając Umasa […] wyszeptał i zaraz schował się za grupą milczących postaci”

To jest zaskakujący fragment. W trakcie lektury zwróciła moją uwagę pewna dziwność sceny. I w sumie w dalszej części zostało to wyjaśnione – choć można by tu dodać pewne zdziwienie wojaków rozstępującą się grupą, a nie przepychającym dzieciakiem.

– Tak. To miało być nieco dziwne zachowanie grupy. Umas miał chyba specjalne chody u demona.

Co ciekawe, podobnie rzuciło mi się w oczy z „alfabetycznością demonów”, choć to początkowo zrzuciłem na konwencję (jak to w oldschoolu lub w scenariuszach RPG), ale w przypadku “dlaczego dokładnie te dwa demony” całkiem zgrabnie z tego wybrnąłeś, jeszcze dokładając rozważania z serii „przypadek kontra przeznaczenie”.

– Bestiariusze są chyba zazwyczaj alfabetycznie ułożone. Tutaj z początku było to nawet ograniczone do tego „zbiegu okoliczności” (za którym mógł stać np. Aegor), ale podkręciłem tego małego twista.

„A była głęboka. Znacznie głębsza niż się spodziewał.”

Wiedział przecież, jaka jest głęboka – widział tam zgwałconą dziewczynę (którą zresztą ostatecznie zostawił w tej studni).

– Dziewczyna siedziała za studnią, nie w niej…

„Za nim rudy najemnik”

– jeśli Kerv szedł tyłem, do nie jestem pewien czy językowo określenie „za nim” jest tu trafne. Ale nawet jeśli, to robi się zamieszanie w płynności odbioru.

– Też nad tym określeniem myślałem, ale chyba liczy się kierunek marszu, nawet jeśli ktoś idzie tyłem…

„Kerv tylko na to czekał. W jednej chwili odepchnął ostrze w bok, odchylił się w tył i jednocześnie kopnął Beszkę w krocze”

Czemu do tyłu, a nie do przodu, co ułatwiłoby utrzymanie równowagi i blokowanie ramienia z bronią, zamiast narażania się na ostrze? Tzn. to się da obronić, ale dezorientuje.

– Tutaj wykorzystałem swoje własne doświadczenie z treningów krav maga. Odbijasz ostrze, odchylasz się w tył, żeby odsunąć się jak najdalej od zagrożenia i w tym samym ruchu ciała wyprowadzasz naturalny kop w jaja. Ciało odchylone do tyłu, noga wędruje w przód.

„Śmierci się nie lękaj, krocz za mną ku ciemności…”

O właśnie, miałem przeczytać „Dolinę".

– Też serdecznie zapraszam do lektury.

Demon czytał w myślach, ale podstępu nie zauważył. Pasuje do konwencji, ale jednak można było pokusić się o sugestię, że wojownik o czymś celowo nie myślał (z drugiej strony wtedy pojawiłyby się pytania, dlaczego demon nie wyczuł, że drugi człowiek nadal myśli). Znów – wyjaśnialne oldschoolem, jak również tym, że gość kilka razy był opisany jako bystrzejszy, niż się wydawał. Ale już w realistycznym fantasy by nie przeszło.

– Nie no, demon nie czyta w myślach, to wszystko by zepsuło i fabuła byłaby bez sensu. W wiadomej scenie demon jakby czytał w myślach. Dostraja miny do min Kerva, wie mniej więcej, co sobie może Kerv myśleć. Zgrałem te ich reakcje dla efektu. Może Kerv tak sobie interpretował…

Raz jeszcze dzięki za bardzo fajny komentarz i cieszę się, że opowiadanie się spodobało i zainteresowało :).

Po przeczytaniu spalić monitor.

Dziewczyna siedziała za studnią, nie w niej…

Ok, przyjmuję. Zmyliło mnie “zajrzał za cembrowinę”, co odruchowo czyta się jako “przechylił się i zajrzał do środka”, ale rzeczywiście można to tez odebrać jako obejście wokół studni.

Tutaj wykorzystałem swoje własne doświadczenie z treningów krav maga. Odbijasz ostrze, odchylasz się w tył, żeby odsunąć się jak najdalej od zagrożenia i w tym samym ruchu ciała wyprowadzasz naturalny kop w jaja. Ciało odchylone do tyłu, noga wędruje w przód.

Ciekawe. Wierzę na słowo. Zwróciłem na to uwagę, bo w kyokushinie trenerzy zwracali uwagę na to, że jak np. kopie się i jednocześnie odchyla do tyłu, to rośnie ryzyko wywrócenia. Ale może źle wyobrażam sobie scenę. Albo kwestia późniejszej kontynuacji ruchu, bo i tak może być. W Krav Madze zdecydowanie wiedza co robią, więc jakieś wyjaśnienie musi być.

No ale jednak w karate kyokushin nie ma kopów w jaja. Kop w jaja w krav maga ma być maksymalnie efektywny. To sztuka skutecznej samoobrony, a nie wschodnia sztuka walki. Nie dąży do prawdy, nie ćwiczy serca oraz ducha i nie szuka mądrości i dyscypliny. Kopiesz napastnika w jaja, poprawiasz żeby nie mógł oddać i spierd… jak najdalej ;)

Po przeczytaniu spalić monitor.

No ale jednak w karate kyokushin nie ma kopów w jaja.

Nie w walce sportowej, ale już w kihonie wprowadza się kin geri jako jedną z podstawowych technik :)

Karateków kopiących w jaja nie widziałem, ale wierzę na słowo :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Cześć, Marasie! Zacznę od tego, że bardzo lubię klasyczne fantasy w takim wydaniu i zdecydowanie nie zawodzisz oczekiwań czytelnika. Kreślisz bohaterów i wycinek świata tak, że bez zbędnych ceregieli wchodzimy od razu w Twój świat i zmagamy się z tymi samymi rzeczami co bohaterowie. Jest tu wiele sprawdzonych motywów, ale nie ma wrażenia powtarzalności. Podoba mi się też bardzo postać Kerva. Bardzo przyjemna lektura.

Pozdrawiam

Witam, Oirdin, i dzięki wielkie za komentarz.

Tak, to jest klasyczne fantasy (ze sprawdzonymi elementami) i bardzo mi miło, że nie zawiodłem oczekiwań czytelnika (tego akurat, bo nie wiem jak z resztą ;)).

O tak, wejście bez ceregieli było moim celem. A skoro lektura okazała się przyjemna, a postać Kerva przypadła do gustu, to mogę się wyłącznie radować :)

Do zobaczenia pod którymś z Twoich tekstów.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Ostatnio coraz trudniej mi zostawiać komentarze lożowe; komentarze, w których staram się wspinać na wyżyny obiektywności – absurd, bo na ile jakakolwiek opinia może być obiektywna – i przeskakiwać ponad własnym gustem, jednocześnie starając się, by moje uwagi były pożyteczne dla czytelnika. Wybacz, Marasie, jeśli tym razem zawiodłam.

Odbijałam się od twojego tekstu raz po raz, na każdej stronie i wciąż, po dwukrotnej lekturze, nie jestem pewna, czy gdzieś się nie pogubiłam – a czytałam dwa razy właśnie by jako lożanka mieć jak największą wiedzę o tekście, który muszę ocenić, bo jako czytelniczka odpuściłabym po pierwszych kilku scenach. Miałam wrażenie, że opowiadanie kończyło się chyba z cztery razy, a każdy z tych punktów kulminacyjnych okazywał się mniejszym bądź większym plot twistem. Mieszali mi się Tamareen i Tukeleen; prawie do końca tekstu (do momentu, gdy zostało to wspomniane) nie zauważyłam, że to dwa różne demony.

Opowiadanie jest klasyczne w swojej formie, co nie zaskakuje, bo nie pierwszy raz sięgasz po znajome motywy. Do tej pory jednak, mam wrażenie, zawsze obracałeś je w ciekawy sposób lub sprzedawałeś humorem (chyba już w czasach debiutu Sapkowskiego klasyczne fantasy było na tyle powtarzalnym gatunkiem, że nikt by Wiedźmina nie kupił bez humoru); tym razem jednak historia Kerva była klasyczna i klasycznie się skończyła. Do pewnego stopnia mogę podpisać się pod opinią Jose.

Nie pierwszy raz napiszę to na forum, ale w sytuacji, gdy dostaję dziesięciu facetów w opowiadaniu, w dodatku całą grupę naraz, będą mi się mylić. Tutaj w dodatku mieszają mi się również motywacje bohaterów; nie do końca rozumiem, po co potrzebowano Kerva w drużynie, skoro wydawał się zagrożeniem.

Nie będę zarzucać braku kobiet w tekście, bo wiem, że jesteś ze starszego pokolenia i nie chcę wywołać tu antyfeministycznej awantury, ale pozwolę sobie zauważyć, że nawet teksty Asimova stały się lepsze, gdy wreszcie zaczął dodawać do nich kobiety, a jeśli mamy brać z kogoś przykład współcześnie, jeśli chodzi o dobre fantasy, to niech to będzie G RR Martin, a nie Tolkien. Brak kobiet absolutnie nie jest składową mojej opinii dotyczącej opowiadania, a jedynie luźną obserwacją na marginesie – wiem, że są dobre opowiadania, które zawierają samych mężczyzn, spokojnie ;)

Czuć było, że to kontynuacja innej historii – widać to w nierozwiniętym w oczach czytelnika światotwórstwie (np. bogowie są wspominani, ale bez wyjaśnień), czy w przeszłości Kerva – niekoniecznie oryginalnej (to chyba trzeci raz, jak czytam o facecie romansującym z demonem w tym roku), ale dającej mu fajną backstory. W ogóle Kerv jako bohater jest udany.

Opowiadanie jest z pewnością solidnie napisane; bohaterowie posiadają cechy charakteru, nutka kryminału miło przełamuje standardową historię, fabuła posiada początek, rozwinięcie, punkt kulminacyjny (a nawet kilka) i zakończenie; to naprawdę kawał solidnej roboty. Widać, że jesteś oczytany i posiadasz bogaty zasób słownictwa. Zasłużona biblioteka.

Kilka uwag:

pod ramiona skrępowanych za plecami rąk

ramiona rąk? ręce mają ramiona?

Głos, któremu odpowiedział rechot przepitych gardeł

a tu znów gardła odpowiadają i rechoczą

Pewnie zgłupieli, bo zabijałeś jednako i tych z hordy[+,] i zamkowych.

– A nie mogłeś wyrwać dwóch kartek? – zapytał w końcu.

Tu się roześmiałam, świetne :)

Obaj służyli niegdyś pod Kerva rozkazami.

szyk: rozkazami Kerva

Jednemu wybił zęby, drugi chodził teraz w jego butach.

Masz trzech facetów w tym akapicie i same podmioty domyślne; łatwo się zgubić, kto co robi.

W kotle pływała napuchnięta głowa kobiety.

Rozumiem, że kobieta została ugotowana, by być zjedzona, ale po co w takim razie gotować łeb? Nie po to, by go zjeść, skoro go zostawili. I czy po wygotowaniu skóra nie oddziela się od czaszki? Dziwne.

Pozwolić [+,]by zimne strugi zmyły brud, jaki osiadł na jego sercu i duszy.

Tkniesz któreś, a upierdolę łeb przy karku

Wieśniak to r.m., więc – któregoś

Wyglądał[+,] jakby trawiła go ciężka choroba.

Naraz ściągnął brwi. a na jego twarzy

przecinek zamiast kropki

rzekł[+,] patrząc gdzieś w bok.

Wtedy, po raz pierwszy od bardzo dawna, Kerv Czyste Ostrza zaśmiał się w głos.

Kerv ostatni raz zaśmiał się jakieś pół strony wyżej ;)

Mam nadzieję, że następnym razem będzie lepiej :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Witam, Kam. Znam to uczucie przeskakiwania nad własnym gustem dosyć dobrze, na tym portalu wykonuję takie szpagaty zazwyczaj przy tekstach obyczajowych. Przy okazji dodam, że miło widzieć pewną przemianę w Twoich poglądach (mniej więcej o 180 stopni), którą dostrzegłem tu i ówdzie w komentarzach. W temacie wartości piórek, wartości części nominacji do piórek czy tekstów przesyconych tragizmem i dramaturgią (np. pod tekstem MrB), piszesz teraz jakbyś zgadzała się ze mną, a jeszcze niedawno kruszyliśmy o te sprawy kopie, aż leciały wióry. Ale wracając do mojego opowiadania – oczywiście nawet przez chwilę nie liczyłem na twojego TAKa.

Odbijałam się od twojego tekstu raz po raz, na każdej stronie i wciąż, po dwukrotnej lekturze, nie jestem pewna, czy gdzieś się nie pogubiłam […]

Dzięki wielkie za to poświęcenie. Zdaję sobie sprawę, że taki tekst, klasyczny gatunkowo i rozrywkowy w konwencji, zupełnie nie trafia w Twoje pole zainteresowania. Jednocześnie znając Twoje teksty i niektóre teksty, które przypadły Ci do gustu, wiem, że opowiadanie bez egzystencjonalnych uwewnętrznień bohatera oraz szczypty traumatycznych przeżyć w dzieciństwie, ma u Ciebie minus 5 pkt na starcie ;).

Mieszali mi się Tamareen i Tukeleen; prawie do końca tekstu (do momentu, gdy zostało to wspomniane) nie zauważyłam, że to dwa różne demony.

– Niestety to bardzo prawdopodobne, te demoniczne, trudne do wypowiedzenia imiona rzeczywiście generuje chyba jakiś szatański pomiot ; ), chociaż w sytuacji, gdy jednym z plot twistów jest kolejność imion owych demonów w księdze, było to poniekąd nieuniknione. Pocieszam się tym, że inni czytelnicy, być może bardziej lubiący podobny gatunek i bardziej uważni (lub ostrożni) w lekturze nie zgłaszali takich zastrzeżeń.

Opowiadanie jest klasyczne w swojej formie, co nie zaskakuje, bo nie pierwszy raz sięgasz po znajome motywy. Do tej pory jednak mam wrażenie, zawsze obracałeś je w ciekawy sposób lub sprzedawałeś humorem (chyba już w czasach debiutu Sapkowskiego klasyczne fantasy było na tyle powtarzalnym gatunkiem, że nikt by Wiedźmina nie kupił bez humoru); tym razem jednak historia Kerva była klasyczna i klasycznie się skończyła. Do pewnego stopnia mogę podpisać się pod opinią Jose.

– Też racja, przyznaję, to bardzo klasyczne fantasy. Jeśli jest to wadą tekstu, to nic nie poradzę, to naprawdę miało być klasyczne dark fantasy. Na swoją obronę dodam, że jednak odrobinkę humoru wrzuciłem. Ale w konwencji dark fantasy z elementami gore i horroru liczniejsze żarciki po prostu nie pasowały w mojej opinii. Ponury klimat był mi potrzebny.

Nie pierwszy raz napiszę to na forum, ale w sytuacji, gdy dostaję dziesięciu facetów w opowiadaniu, w dodatku całą grupę naraz, będą mi się mylić. Tutaj w dodatku mieszają mi się również motywacje bohaterów; nie do końca rozumiem, po co potrzebowano Kerva w drużynie, skoro wydawał się zagrożeniem.

– No niestety, takie zjawisko rzeczywiście może wystąpić. Mam jednak nadzieję, że oglądając np. „Parszywą dwunastkę”, „Władcę Pierścieni” lub „Siedmiu samurajów” nie miałaś tego problemu. Motywacje bohaterów są proste bardzo, jak przystało na męskie i zazwyczaj proste motywacje – zabezpieczenie własnej d..y na wszelkie okoliczności, zabranie na wyprawę w nieznane kogoś, kto liznął temat.

Nie będę zarzucać braku kobiet w tekście, bo wiem, że jesteś ze starszego pokolenia i nie chcę wywołać tu antyfeministycznej awantury, ale pozwolę sobie zauważyć, że nawet teksty Asimova stały się lepsze, gdy wreszcie zaczął dodawać do nich kobiety, a jeśli mamy brać z kogoś przykład współcześnie, jeśli chodzi o dobre fantasy, to niech to będzie G RR Martin, a nie Tolkien. Brak kobiet absolutnie nie jest składową mojej opinii dotyczącej opowiadania, a jedynie luźną obserwacją na marginesie – wiem, że są dobre opowiadania, które zawierają samych mężczyzn, spokojnie ;).

– Hmm. Oczywiście, pewnie uchodzę na portalu za starca, który zatrzymał się na Starym Testamencie i nie słyszał o nowym, a ruchowi sufrażystek przyglądał się na żywo. Ale tak naprawdę odpowiedź jest prozaiczna. Nie widziałem potrzeby przyłączania do ekipy parszywych najemników kobiety. I mam wrażenie, że chyba żaden średniowieczny boss podobnej ekipy nie pomyślałby o czymś takim (a mamy tu elementy dosyć klasycznej quasi-średniowiecznej fantasy). Zatem wciskanie kobiet do ekipy dla satysfakcji czytelnika, a wbrew logice, byłoby bez sensu. Z kolei wieśniacy mieli odegrać w tej historii rolę tła, aż do ujawnienia ich rzeczywistego charakteru, więc nie eksponowałem ich zbytnio w fabule. Oczywiście, gdyby to było jeszcze bardziej klasyczne fantasy w klimatach inspirowanej RPG lub jakieś adult fantasy, to musiałbym dorzucić kobietę łuczniczkę lub kobietę uzdrowicielkę, a podążając za współczesnymi trendami jeszcze z dwóch gejów i ciemnoskórego szamana ;).

Czuć było, że to kontynuacja innej historii – widać to w nierozwiniętym w oczach czytelnika światotwórstwie (np. bogowie są wspominani, ale bez wyjaśnień), czy w przeszłości Kerva – niekoniecznie oryginalnej (to chyba trzeci raz, jak czytam o facecie romansującym z demonem w tym roku), ale dającej mu fajną backstory. W ogóle Kerv jako bohater jest udany.

– To niestety prawda, najwyraźniej widać, że to kontynuacja i niestety chyba nie udało mi się przed tym uciec.

Opowiadanie jest z pewnością solidnie napisane; bohaterowie posiadają cechy charakteru, nutka kryminału miło przełamuje standardową historię, fabuła posiada początek, rozwinięcie, punkt kulminacyjny (a nawet kilka) i zakończenie; to naprawdę kawał solidnej roboty. Widać, że jesteś oczytany i posiadasz bogaty zasób słownictwa. Zasłużona biblioteka.

Tak, chyba jestem dosyć oczytany. Wspominasz w innym miejscu (pod tekstem MrB) o ostatnich dwóch latach, które zmieniły twoje pisanie i podejście do tekstów, z powodu intensywnego i nasilonego czytelnictwa. To bardzo dobra nowina. Sam czytam intensywnie od 35 lat więc wiem, że to ma ogromny wpływ na takie sprawy.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Hej, Marasie,

Z pewnością ten rok nauczył mnie wiele, szczególnie w kwestii wyrażania swoich poglądów w sposób jasny i klarowny. Nauczyłam się też, że każda moja opinia będzie mi potem wielokrotnie wypominana przez innych lożan :D (jak chociażby Drakaina wielokrotnie wspominająca moje słowa o poprawności czy wilk o nierozumieniu innych w dyskusji), więc jestem też duuuuużo ostrożniejsza w wypowiadaniu się na forum i ograniczam moje wypowiedzi do minimum. Nadal uważam, że piórka to towarzyskie poklepanie po główce, ale w praktyce przekłada się to na rezultaty głosowań bardzo podobne do twoich – więc to może niekoniecznie kwestia zmiany poglądów, a tego, że niejasno się wyrażam. Wciąż nad tym pracuję.

Ale rzeczywiście zawsze miło zobaczyć, że możemy dzielić poglądy na jakiś temat, jak pod opowiadaniem u MrB ;) Bardzo jestem ciekawa, jak rozwinie się wasza dyskusja.

Zdaję sobie sprawę, że taki tekst, klasyczny gatunkowo i rozrywkowy w konwencji, zupełnie nie trafia w Twoje pole zainteresowania.

Wiedźmina i Grę o tron czytałam z przyjemnością ;) Choć rzeczywiście obie sagi stoją mocną kreacją bohaterów co, jak oboje wiemy, jest moim konikiem.

Humor rzeczywiście był (te dwie kartki :D) i pamiętam, że właśnie za humor zawsze bardzo ceniłam twoje opowiadania. Mało autorów na naszym forum potrafi rozbawić, większość uderza w smętne klimaty, więc cenię tę umiejętność.

Mam jednak nadzieję, że oglądając np. „Parszywą dwunastkę”, „Władcę Pierścieni” lub „Siedmiu samurajów” nie miałaś tego problemu.

Gdy czytałam Władcę Pierścieni, nie miałam tego problemu, bo akcja rozwijała się powoli, a kolejni bohaterowie byli wprowadzani stopniowo. Plus należeli do kilku różnych ras, więc kojarząc zdjęcia z filmu, z łatwością ich sobie wizualizowałam.

W opowiadaniu trudno powtórzyć ten zabieg, bo na wstępną ekspozycję nie ma tyle miejsca.

o ostatnich dwóch latach, które zmieniły twoje pisanie i podejście do tekstów

By doprecyzować – nie tyle zmieniły, co sprawiły, że jestem bardziej wybredna i trudniej mnie zachwycić. Wiadomo.

I oczywiście, wpływ czytania na pisanie jest nieoceniony :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

OK. Czekam zatem na resztę lożowskich opinii i uwag.

Po przeczytaniu spalić monitor.

jak chociażby Drakaina wielokrotnie wspominająca moje słowa o poprawności czy wilk o nierozumieniu innych w dyskusj

Kam, wybacz, ale ja nie pamiętam, nie mam pojęcia, o co Ci chodzi. Mam nadzieję, że to nie skleroza, ale po prostu przykładanie znacznie mniejszej wagi do tego typu spraw ;) W każdym razie brzmi, jakbyś miała wysoki indeks cytowań, gratuluję ;)

A teraz merytoryczny komentarz co do piórkowości tego konkretnego tekstu.

Nie będę ukrywać: lubię ten tekst. Czytałam go betowo przed konkursem MC i absolutnie nie rozumiem, jakim cudem tego konkursu nie wygrał, bo jest to stuprocentowa klasyczna fantasy, jakiej w Polsce bardzo brakuje.

Nie będę też ukrywać, że ten tekst mógłby być jeszcze lepszy i nie jestem pewna, czy jak dla mnie spełnia w sposób absolutny wymogi piórkowe. Niemniej… Gdyby piórka były wciąż jeszcze tylko poklepywaniem się po głowie, to pewnie zagłosowałabym na nie. A ponieważ są czymś więcej – nie wykluczam zmiany kwalifikacji i głosu na tak. Dlaczego? Bo uważam, że takiej solidnej fantasy brakuje w szerszym obiegu polskiej fantastyki, a temu tekstowi do bycia drukowalnym brakuje bardzo niewiele. I wcale nie jest to, imho, dodatek kobiet. Uważam, że dodawanie absolutnie czegokolwiek tylko i wyłącznie w celach “reprezentacji” zabija literaturę.

W tym tekście oczywiście można by wprowadzić kobiecą bohaterkę, bo to w końcu fantasy i może być Martin. Ale wyobraziłam sobie wśród tych konkretnych facetów kobietę jako jedną z drużyny i wyobraziłam sobie napięcia i dodatkowe problemy, jakie to spowoduje. Jasne, można. Tylko że to będzie wymagało następnych Xk znaków, bo ta kobieta nie mogłaby tam po prostu być. Musiałaby wchodzić w interakcje, a interakcje między taką grupą facetów a bohaterką (nawet dwiema czy trzema bohaterkami) w drużynie musiałyby przybrać literacki wymiar, bo inaczej te bohaterki byłyby paprotkami.

A już całkiem na marginesie, kwestia feminizmu albo nie nie jest pokoleniowa. Co więcej, nie uważam, żeby Maras był antyfeministą. Po prostu tu jest taki świat, taka konwencja. To jest fantasyland, w którym autor może sobie ustalić dowolne prawa. Nie ma tu również Afroamerykanów, Azjatów, Polaków, Włochów, Inuitów, Nowozelandczyków, osób niepełnosprawnych, gejów ani lesbijek, osób trans, Żydów i muzułmanów itd. Bo naprawdę literatura nie zrobi się lepsza od tego, że te reprezentacje będą wszędzie na siłę. Jest dostatecznie dużo fabuł i realiów, w których reprezentanci takich grup, jednej lub wielu, mają uzasadnienie. Owszem, jestem za tym, żeby takie zabiegi stosować w miarę sensownych możliwości w literaturze dla młodzieży, zwłaszcza dziejącej się współcześnie, bo ona ma uczyć tolerancji, kształtować postawy itd. (Ale też z głową: jeśli powieść dzieje się w Polsce, to wrzucenie do jednej klasy wszystkich mniejszości występujących w USA nie ma sensu).

Po prawdzie raz przy tłumaczeniu książki, która mi się skądinąd bardzo podobała fabularnie i poprzez kreacje głównych bohaterów (”Smocza perła” Lee) miałam przesyt nadreprezentacją kobiet. A w tej chwili tłumaczę książkę YA, której poziom poprawności i reprezentacyjności jest wręcz nieznośny, czyniąc fabułę całkowicie niewiarygodną.

W świecie i fabule Marasa taki a nie inny układ bohaterów jest całkowicie uzasadniony, a bohaterowie akurat na tyle zróżnicowani, że nawet jeśli nie pamiętam wszystkich imion, pamiętam, że są to bardzo różne typy.

http://altronapoleone.home.blog

Ale przecież tu była kobieta. Ktoś w końcu wrobił tego faceta w gwałt.

No, albo baba, albo jednak mamy gejów. ;-)

A w domyśle pozostaje demonica. Bez niej nie byłoby głównego bohatera.

Babska logika rządzi!

Dzięki za rozbudowany komentarz, Drakaino. I miłe słowa. Cieszę się, że uważasz tekst za ciekawy i stajesz poniekąd w jego obronie.

Nie będę ukrywać: lubię ten tekst. Czytałam go betowo przed konkursem MC i absolutnie nie rozumiem, jakim cudem tego konkursu nie wygrał, bo jest to stuprocentowa klasyczna fantasy, jakiej w Polsce bardzo brakuje.

No właśnie. Dobrze rozgryzłaś moje intencje. Klasyczna fantasy wydawała mi się ciekawą propozycją w czasach, gdy paradoksalnie tej klasycznej jest coraz mniej na polskiej "scenie fantasy", a tygrysy lubią od czasu do czasu poczytać prosta historię o mocnej ekipie walczącej z demonami. Niestety, mój sprytny plan spalił na panewce. A może po prostu inne aspekty tekstu zawaliłem?

Nie będę też ukrywać, że ten tekst mógłby być jeszcze lepszy i nie jestem pewna, czy jak dla mnie spełnia w sposób absolutny wymogi piórkowe. Niemniej… Gdyby piórka były wciąż jeszcze tylko poklepywaniem się po głowie, to pewnie zagłosowałabym na nie. A ponieważ są czymś więcej – nie wykluczam zmiany kwalifikacji i głosu na tak. Dlaczego?

Oczywiście, że mogłby być lepszy (już godzinę po wysłaniu wiedziałem gdzie go ulepszyć i ta tendencja stale rośnie). A czy jednak spełni Twoje wymogi piórkowe i czy zmienisz kwalifikację dowiemy się wkrótce… (mocny akrod muzyczny i ekran gaśnie).

Bo uważam, że takiej solidnej fantasy brakuje w szerszym obiegu polskiej fantastyki, a temu tekstowi do bycia drukowalnym brakuje bardzo niewiele. I wcale nie jest to, imho, dodatek kobiet. Uważam, że dodawanie absolutnie czegokolwiek tylko i wyłącznie w celach “reprezentacji” zabija literaturę.

Zdając sobie sprawę z pewnych braków liczyłem na dobrą redakcję w przypadku zakwalifikowania. I masz rację, (mam nadzieję) redaktor nie wymagałby chyba wciskania na siłę kobiety do ekipy?

A już całkiem na marginesie, kwestia feminizmu albo nie nie jest pokoleniowa. Co więcej, nie uważam, żeby Maras był antyfeministą. Po prostu tu jest taki świat, taka konwencja. To jest fantasyland, w którym autor może sobie ustalić dowolne prawa. Nie ma tu również Afroamerykanów, Azjatów, Polaków, Włochów, Inuitów, Nowozelandczyków, osób niepełnosprawnych, gejów ani lesbijek, osób trans, Żydów i muzułmanów itd.

Oczywiście, że nie jestem antyfeministą. W sumie to nawet wręcz przeciwnie, ale nie znaczy to, że jestem feministą. Słowo klucz to partnerstwo. Tradycyjny, patriarchalny i konserwatywny w tym temacie model społeczeństwa, reprezentowany np. przez pewne siły polityczne i kościelne w naszym kraju uważam za niesprawiedliwy i głupi. Jako osoba w 100% tolernacyjna nie mam absolutnie nic przeciwko gejom, Żydom czy Inuitom, ale wiem, że mają swoje problemy i zwyczajnie nie widziałem potrzeby mieszania ich w wydarzenia w Starej Studni.

W świecie i fabule Marasa taki a nie inny układ bohaterów jest całkowicie uzasadniony, a bohaterowie akurat na tyle zróżnicowani, że nawet jeśli nie pamiętam wszystkich imion, pamiętam, że są to bardzo różne typy.

Dzięki :)

Tobie również dziękuję, Finklo. Oczywiście nie pisałem o świecie bez kobiet więc, jak słusznie zauważyłaś, jakieś kobiety jednak pojawiają się w fabule. A demonica ma ogromny (decydujący) wpływ na losy Kerva w obu tekstach z jego udziałem. Słuszna uwaga.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Podoba mi się pomysł, podoba mi się mroczny klimat Twojego opka (choć chętnie przeczytałabym coś pozytywnego, tak dla odmiany), podoba mi się język. Masz tu kilka scen i tekstów, które mocno zapadają w pamięć.

Jeśli chodzi o uniwersum, to jestem nieco rozczarowana. Czytałam wcześniej oba poprzednie opka i miałam nadzieję, że dowiem się nieco więcej o Twoim świecie, który bardzo mi się spodobał. I tu spotkało mnie rozczarowanie, bo właściwie żadnych nowych informacji nie dajesz. Paradoksalnie jednak, traktując to opko w oderwaniu od poprzednich, świat przedstawiony jest tutaj najbardziej spójny i klarowny. Skąpisz informacji, ograniczasz się do tych najważniejszych, ale to powoduje, że czytelnik się nie gubi. Przypuszczam, że był to celowy zabieg, podyktowyny przeznaczeniem opka do druku. Dobra strategia.

Natomiast kompletnie nie kupuję bohatera. Nie rozumiem go, nie wiem, co o nim myśleć, wydaje mi się niespójny, a przez to niewiarygodny. Czytałam to opko trzy razy i wciąż nie potrafię się doszukać logiki w jego dzałaniu.

Ale od początku. Zaczynasz bardzo mocnymi zdaniami:

Ze wszystkich sił walczył o śmierć. I przegrał.

Potem jeszcze co najmniej sześć razy czytam, jak bardzo Kerv pragnie śmierci. Dowiaduję się, że postrzega siebie jako ochłap ścierwa, splugawiony i potępiony na wieki. Jest przekonany, że nigdy nie zdoła odpłacić za to, co robił. Ma wyrzuty sumienia, dręczą go koszmarne sny. Ale jednocześnie w scenie przy korycie widzę, że skoro już ma umierać to chciałby w butach i to najlepiej własnych i Boże broń nie w szczynach Vokela. Jeśli ktoś faktycznie chce umrzeć i na dodatek ma taki obraz siebie, to nie będzie stawiał warunków. Prędzej dojdzie do wniosku, że skoro jest takim gnojkiem, to zasłużył na gównianą śmierć. Scenka sama w sobie fajna, ale czyni bohatera niewiarygodnym.

Nieco dalej Kerv mówi:

– Mam nadzieję, że po wszystkim wbijecie mi nóż w plecy. Ale przedtem zabiorę ze sobą jednego sukinsyna.

Jak się to ma do jego wyrzutów sumienia?

Po przybyciu do wioski, Kerv zostaje samotnie na placu. Ma niepokojące przeczucia co do stodoły i studni, ale kiedy Gervas zarządza nocleg właśnie w stodole, nie protestuje. Bo nie on dowodzi, bo przecież i tak nie będą go słuchać. Ale przecież oni po to ciągnęli go ze sobą, liczyli na to, że będzie w stanie zobaczyć niebezpieczeństwo z racji swojej przeszłości. Dodatkowo takiem myśleniem robisz z niego sirotę, która straciła kompletnie wiarę w siebie. Co jest o tyle dziwne, że jeszcze tej samej nocy Kerv nie ma problemu z rozprawianiem o ochronnym wpływie deszczu, a następnego dnia, gdy konstatuje, że trzeba będzie wzmocnić straże, nikt mu się nie sprzeciwia. Fakt, rozdzielili się później wbrew opini Kerva, ale w tym momencie wszyscy byli już zdrowo podminowani.

Dalej jest jeszcze dziwniej. Nie rozumiem zabójstwa Vokela. Kerv nie zainteresował się zgwałconą kobietą, nie próbował jej w żaden sposób pomóc, ograniczył się do pytania o sprawcę. Nie zainteresował się, jakim cudem Vokel dał sobie odebrać naszyjnik, nie zauważył kompletnego zaskoczenia i niezrozumienia Vokela, kiedy wspomniał o kobiecie. Stwierdził, że nim gardzi, że gość jest gorszy niż on, więc go zabił, a potem poszedł spać. Mówimy o gościu, którego dręczą wyrzuty sumienia, który chce umrzeć. Strasznie łatwo przechodzi od pragnienia śmierci do zabijania.

Gervesa zwyczajnie sprowokował. I doskonale wiedział, co robi

Czy tamten puści w niepamięć zniewagę? Czy pohamuje gniew, który zaślepia go i pcha do zemsty na niewinnych? Zanim Gervas wykonał ruch, Kerv znał już odpowiedź. Była w zasadzie oczywista.

Potem zabójstwo Pelona. Tutaj też Kerv dochodzi do wniosku, że jest lepszy od Pelona, choćby dlatego, że potrafi wymówić imię bogini, a tamten nie. Zabija go? Nie. Pali żywcem. Dlaczego właściwie nie dał mu najpierw łaski śmierci? W tym momencie zaczęłam myśleć, że śledzę narodziny fanatyka, inkwizytora, który ogniem i żelazem będzie wypalał zło. Tym bardziej, że retoryka też mu się zaczyna zmieniać. No i zejście do studni po tę małą pokrakę też może o tym świadczyć. Ale też nie, bo w końcu odrzuca wisior, odrzuca bogów i zaczyna jatkę. Właściwie w tym momencie odrzuca odpowiedzialność za swoje czyny, stwierdza, że był marionetką bogów, w związku z czym ma ich gdzieś. Skąd mu się to przekonanie wzięło też nie pojmuję.

Oczywiście można to wszystko próbować tłumaczyć demonami i tak właśnie robisz. Nie kupuję tego. Po pierwsze, Kerv już drugiego dnia zauważa ślady zła– robaki, pleśń i tak dalej. Wie do czego to prowadzi: ludzie skaczą sobie do oczu, a później rzucają się sobie do gardeł, a jednak daje się złapać jak dzieciak. Poza tym pokraka ze studni siedziała tam od dawna, tymczasem Pelon opowiadał o nieurodzaju, chorobach, martwych dzieciach, ale nie o tym, że mieszkańcy wioski wyrzynali się nawzajem. Tymczasem nasi wojacy siedzą tam trzy czy cztery dni i już im odbija.

Reasumując, nie widzę żadnego logicznego ciągu w postępowaniu bohatera, wyjaśnienia, które podajesz w opku nie zadawalają mnie. Kerv mi się kupy nie trzyma, majta się między poczciem winy, pragnieniem śmierci, a arogancją w sposób, którego nie jestem w stanie pojąć. Nie wiem dokąd go prowadzisz, nie wiem, kogo zamierzasz z niego uczynić. Otwarte zakończenie jeszcze bardziej pogłębia moje niezrozumienie. Przy zamkniętym człowiek przynajmniej wie, na czym stoi.

Będę na NIE, choć trochę mi żal, bo zarówno bohater, jak i świat przedstawiony mają spory potencjał, a klasyczną fantastykę zwyczajnie lubię.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki wielkie za wizytę i cenny, obszerny komentarz, Irko.

Podoba mi się pomysł, podoba mi się mroczny klimat Twojego opka (choć chętnie przeczytałabym coś pozytywnego, tak dla odmiany), podoba mi się język. Masz tu kilka scen i tekstów, które mocno zapadają w pamięć.

W tym miejscu komentarza zamykam oczy, zatykam uszy i śpiewam NANANANANANANANANNA nie dopuszczając reszty do wiadomości ;)

Jeśli chodzi o uniwersum, to jestem nieco rozczarowana. Czytałam wcześniej oba poprzednie opka i miałam nadzieję, że dowiem się nieco więcej o Twoim świecie, który bardzo mi się spodobał. I tu spotkało mnie rozczarowanie, bo właściwie żadnych nowych informacji nie dajesz. Paradoksalnie jednak, traktując to opko w oderwaniu od poprzednich, świat przedstawiony jest tutaj najbardziej spójny i klarowny. Skąpisz informacji, ograniczasz się do tych najważniejszych, ale to powoduje, że czytelnik się nie gubi. Przypuszczam, że był to celowy zabieg, podyktowyny przeznaczeniem opka do druku. Dobra strategia.

– Rozszyfrowałaś moją strategię bezbłędnie, Irko. Obiecuję, że w kolejnym tekście z tego uniwersum będzie bardzo dużo o świecie, bo jego bohater (Duknar znany z "Drugiej śmierci Kewella" musi się doedukować w tym zakresie).

Natomiast kompletnie nie kupuję bohatera. Nie rozumiem go, nie wiem, co o nim myśleć, wydaje mi się niespójny, a przez to niewiarygodny. Czytałam to opko trzy razy i wciąż nie potrafię się doszukać logiki w jego dzałaniu.

Oczywiście można to wszystko próbować tłumaczyć demonami i tak właśnie robisz. Nie kupuję tego.

Reasumując, nie widzę żadnego logicznego ciągu w postępowaniu bohatera, wyjaśnienia, które podajesz w opku nie zadawalają mnie. Kerv mi się kupy nie trzyma, majta się między poczciem winy, pragnieniem śmierci, a arogancją w sposób, którego nie jestem w stanie pojąć. Nie wiem dokąd go prowadzisz, nie wiem, kogo zamierzasz z niego uczynić. Otwarte zakończenie jeszcze bardziej pogłębia moje niezrozumienie. Przy zamkniętym człowiek przynajmniej wie, na czym stoi.

Otóż to. Starałem sie pokazać Kerva, który jest rozdarty wobec tego kim był w przeszłości i kim jest teraz (był wcześniej dobrym, honorowym i odważnym przywódcą, który uległ opętaniu kobiety-demona i robił rzeczy straszne), i który nie wie co uczynić zee swoim życiem. Kerva, który musi sobie wybaczyć, który musi wziąść sprawy w swoje ręce (mimo że nie jest pewny czy tego chce), żeby dokonać zemsty za to, co go spotkało ze strony demonicy (chciał umrzeć, ale życie podsunęło mu okazje do "rehabilitacji" i zemsty, więc powoli przekonuje sie do tego żeby z tej okazji skorzystać). Kerva który do końca nie wie kto nim kieruje (Aegor czy Geatus, demon, czy on sam). Kerva, który miota się pomiędzy złem i dobrem i który powoli sięga po przywództwo (symboliczne nakładanie butów, na które ktoś powyżej zwrócił uwagę). Wreszcie Kerva, który powoli odzyskuje swoje człowieczeństwo, a w finale to człowieczeństwo pcha go do mordowania w imię… (no właśnie czego?) i w sumie niewiele różni się od tego co robił opętany przez demonicę. Itd. Itd. jeśli to wszystko jest niezrozumiałe, niejasne, nie wynika z tekstu (a wynika tylko chaos i niewiarygodność postaci) to moja porażka. Ale przecież to przede wszystkim przygodowa, klasyczna fantasy a nie moralitet.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Graty oficjalne, cieszę się :)

Czytałam wcześniej oba poprzednie opka i miałam nadzieję, że dowiem się nieco więcej o Twoim świecie, który bardzo mi się spodobał.

Ja też. I wśród rzeczy do omówienia z redaktorem przyszłorocznych Pióraczy widziałabym m.in. choćby lekkie podkręcenie prezentacji świata, bo to będzie pierwszy publikowany szerzej tekst z uniwersum. My sobie możemy znać pozostałe, ale szerszy czytelnik dostanie to, co jest tu, a to opowiadanie jest dość wyraźnie kolejnym z cyklu. Ergo postuluję od razu zacząć się zastanawiać, co pod tym względem uzupełnić.

http://altronapoleone.home.blog

Dziękuję, Drakaino.

A propos uzupełnienia tekstu w razie piórka i załapania się do antologii. Fakt. To jest pewien problem, ale nie jestem pewien czy potrzebna będzie większa prezentacja świata (bo przecież każde opowiadanie fantasy dzieje się w jakimś świecie i zazwyczaj wstarczy kilka zdań do jego preznetacji. Zwłaszcza ze akcja dzieje się w odizolowanej wiosce, jacyś tam bogowie są wspomniani z trzy razy itd.), czy bardziej prezentacja przeszłości Kerva. A może i to i to?

Oczywiście wysłycham wszystkich dobrych rad i sugestii redaktora.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Otóż to. Starałem sie pokazać Kerva, który jest rozdarty wobec tego kim był w przeszłości i kim jest teraz (był wcześniej dobrym, honorowym i odważnym przywódcą, który uległ opętaniu kobiety-demona i robił rzeczy straszne), i który nie wie co uczynić zee swoim życiem.

Tak, tylko przemiana bohatera, dojście do ładu po jakiś trudnych przeżyciach, czy znalezienie na powrót swojego miejsca w społeczećstwie jest drogą. Może to być droga usłana trudnościami, bohater może źle skręcić na rozstajach (wtedy musi się wrócić), może to być wreszcie droga wiodąca na manowce. Ale jest to droga prowadząca z punktu A do punktu B. A w tym przypadku miałam raczej wrażenie przeskakiwania z kamyka na kamyk.

To, co zamierzam teraz napisać, to moje czytelnicze przemyślenia. Nie traktuj ich, jak propozycji zmian, czy ogólnie grzebania w Twoim opku. Jeśli coś Ci się przyda, będzie mi miło, ale to Ty jesteś autorem i nie zamierzam Cię przekonywać, że wiem lepiej, jak Twój bohater powinien się zachowywać.

Scena przy korycie wydawała mi się takim właśnie zboczeniem z głównej drogi. Bohater nagle myśli coś innego niż do tej pory i inaczej się zachowuje. Jest to jednak pojedynczy epizod, bo zaraz później Kerv znowu powtarza, że powinien umrzeć. Skoro w tym momencie zboczył z drogi, to IMO trzeba go jakoś z powrotem na niej umieścić. I tak by się stało, gdyby Kerv zdał sobie sprawę, że właśnie zaprzepaścił być może ostatnią szansę na upragnioną śmierć, bo poniosła go duma. Duma, do której nie ma już prawa, bo przecież jest potępiony.

– Mam nadzieję, że po wszystkim wbijecie mi nóż w plecy. Ale przedtem zabiorę ze sobą jednego sukinsyna.

To mi nie pasuje, ani do człowieka honoru, jakim był wcześniej, ani do człowieka nękanego wyrzutami sumienia, jakim jest teraz. Nie jest to też na zasadzie: jeśli wchodzisz w stado wron, bo on wcale nie ma ochoty w to stado się pchać, jest w nie wciągany, więc dlaczego miałby się dopasowywać. Później masz jeszcze stwierdzenie, ża on z demonicą nie dyskutował, tylko się z nią pieprzył, ale to już pasuje. Jest w tym coś gorzkiego, a język jest dostosowany do ludzi, z którymi przebywa już od dłuższego czasu.

Scena, kiedy pytają Kerva, jak mają go nazywać. Gdyby jego odpowiedź poprzedziła refleksja, że może śmierć jest zbyt małą karą za to, co zrobił, że życie w pogardzie jest właśnie tym, co mu się należy, a skoro tak, to tę karę przyjmuje, scena wybrzmiałaby IMO mocniej. Na dodatek bohater zrobił by krok do przodu, zakończył etap myślenia o śmierci. A skoro ma żyć, to musi sobie jakoś to życie ułożyć.

Przybycie do wioski – ten moment podobał mi się najmniej, bo faktycznie zrobiłeś z niego sirotę. Stoi tam jak pajac. I to jeszcze te przemyślenia, że i tak mu nie uwierzą, jeśli podzieli się swoim niepokojem – to są myśli ofermy. Czemu właściwie Gervas nie kazał mu zostać? Czemu Kerv nie podzielił się swoimi wątpliwościami. Jeśli czuje niepokój, to powinien chronić innych, nawet jeśli ich nie lubi, to powinien sobie zdawać sprawę z tego, że tacy ludzie we władaniu demonów narobią jeszcze więcej zła niż on. Gervas pewnie obstawałby przy stodole, bo to największy budynek, w którym wszyscy mogą się schować przed deszczem. Kerv może by się i postawił, zapytał, czy nie po to go ciągną ze sobą, żeby ich ostrzegał. Ostatecznie i tak wylądowaliby w stodole, ale Ty miałbyś już początek konfliktu, który później doprowadził do śmierci Gervasa.

Scena z dziewczyną przy studni – nawet się nie zainteresował, czy wszystko z nią w porządku. Te uszło by Wiedźminowi, bo czytelnik po prostu wie, że Wiedźmin się przejmuje, ale w tym wypadku IMO nie uchodzi. Gdyby choć spróbował do niej podejść, a ona zasłoniła się przerażona, gdyby próbował jej powiedzieć, że chce jej pomóc, a ona zarzuciła mu, że jest taki sam jak inni, a jeśli nie, to niech ukarze sprawcę i w tym momencie pokazała mu naszyjnik, wyglądało by to lepiej. Na dodatek Kerv miałby dodatkowy bodziec w postaci słusznego żądania sprawiedliwości ze strony ofiary. Nawet zabicie Vokela wyglądałoby lepiej. W kolejnym dniu, kiedy Kerv zastanawia się, dlaczego właściwie zabił Vokela, miałby też jeszcze jedną odpowiedź: bo Gervas nie ukarałby gwałciciela, już prędzej wyśmiałby Kerva. I wtedy w momencie zabójstwa Gervasa, Kerv ma już kilka dobrych powidów, by zachować się tak, jak się zachował.

Scenę z butami zauważyłam, ale IMO ona pojawiła się za wcześnie. Bo główna przemiana w Kervie zaszła podczas spotkania z Pelonem. Mógł sobie pomyśleć, że gardzi Vokelem bardziej niż sobą, ale Vokel był zwykłą szumowiną i takim nietrudno gardzić. Pelon jest kimś innym, dopiero w tym momencie Kerv może sobie pomyśleć, że może jest dla niego jeszcze możliwość odkupienia, bo aż takim sukinsynem nie jest, bo potrafi wymówić imię bóstwa, bo nosi wisior, mimo że ten pali mu skórę. W tym momencie rodzi się Kerv – inkwizytor, gotów zabijać w imię dobra. Wybrzmiało by to lepiej, gdyby pojawił się tam boso, wciąż potępiony. Założenie butów po spotkaniu z Pelonem zwróciłoby uwagę czytelnika właśnie na tę scenę.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki wielkie, Irko, za rozwinięcie Twoich uwag i sugestii. Przedstawiasz bardzo ciekawy punkt widzenia na postać Kerva i jej przemianę (a raczej próbę przemiany bohatera jakiej się podjąłem) i wyjaśniasz swoje wątpliwości.

Tak, tylko przemiana bohatera, dojście do ładu po jakiś trudnych przeżyciach, czy znalezienie na powrót swojego miejsca w społeczećstwie jest drogą. Może to być droga usłana trudnościami, bohater może źle skręcić na rozstajach (wtedy musi się wrócić), może to być wreszcie droga wiodąca na manowce. Ale jest to droga prowadząca z punktu A do punktu B. A w tym przypadku miałam raczej wrażenie przeskakiwania z kamyka na kamyk.

Chodziło właśnie raczej o miotanie się Kerva, niż płynną drogę od punktu A do punktu B.

Scena przy korycie wydawała mi się takim właśnie zboczeniem z głównej drogi. Bohater nagle myśli coś innego niż do tej pory i inaczej się zachowuje. Jest to jednak pojedynczy epizod, bo zaraz później Kerv znowu powtarza, że powinien umrzeć. Skoro w tym momencie zboczył z drogi, to IMO trzeba go jakoś z powrotem na niej umieścić. I tak by się stało, gdyby Kerv zdał sobie sprawę, że właśnie zaprzepaścił być może ostatnią szansę na upragnioną śmierć, bo poniosła go duma. Duma, do której nie ma już prawa, bo przecież jest potępiony.

Chciałem pokazać, że nawet w upodlonym i potępionym Kervie, gotowym na śmierć, siedzi jeszcze Kerv, który ma pod skórą jeszcze jakieś swoje zasady (albo ich resztki).

Scena, kiedy pytają Kerva, jak mają go nazywać. Gdyby jego odpowiedź poprzedziła refleksja, że może śmierć jest zbyt małą karą za to, co zrobił, że życie w pogardzie jest właśnie tym, co mu się należy, a skoro tak, to tę karę przyjmuje, scena wybrzmiałaby IMO mocniej. Na dodatek bohater zrobił by krok do przodu, zakończył etap myślenia o śmierci. A skoro ma żyć, to musi sobie jakoś to życie ułożyć.

Rozumiem. Podczas pisania opowiadnia taką miałem wizję tej sceny i wolałem żeby rzucił w tym miejscu tekst o nie uciekaniu od odpowiedzialności i chowaniu się za nowym imieniem.

Przybycie do wioski – ten moment podobał mi się najmniej, bo faktycznie zrobiłeś z niego sirotę. Stoi tam jak pajac. I to jeszcze te przemyślenia, że i tak mu nie uwierzą, jeśli podzieli się swoim niepokojem – to są myśli ofermy. Czemu właściwie Gervas nie kazał mu zostać? Czemu Kerv nie podzielił się swoimi wątpliwościami. Jeśli czuje niepokój, to powinien chronić innych, nawet jeśli ich nie lubi, to powinien sobie zdawać sprawę z tego, że tacy ludzie we władaniu demonów narobią jeszcze więcej zła niż on. Gervas pewnie obstawałby przy stodole, bo to największy budynek, w którym wszyscy mogą się schować przed deszczem. Kerv może by się i postawił, zapytał, czy nie po to go ciągną ze sobą, żeby ich ostrzegał. Ostatecznie i tak wylądowaliby w stodole, ale Ty miałbyś już początek konfliktu, który później doprowadził do śmierci Gervasa.

Naświetlę zatem mój punkt widzenia i zamiary: wzięli go ze sobą (na czyjeś – nie tłumaczę czyje) polecenie i na wypadek spotkania z demonem. Jak jednak powiedział wcześniej Gervas, najchętniej nie spotkaliby demona wcale podczas wykonywania misji. Na razie mają więc tylko pustą wiochę i szukają Pelona. Ze względu na wcześniejsze relacje z Kervem (na służbie u barona) i na to co robił w hordzie demonicy, trzymają go boso i bez broni. Z jego wycofaną postawą (może ich trochę usypia taką postawą?), widząc jaki jest słaby, do tego pozbawiony broni, traktują go nieco jak (na razie) niepotrzebny balast, na którym mogą się przy okazji powyżywać za stare czasy. Kerv zaś czuje jakiś niepokój, ale w sumie nic się jeszcze nie dzieje, ma tylko nieokreślone przeczucie. A oni są wciąż jeszcze pewni siebie, to w końcu uzbrojona banda zabijaków, może nawet nie wierzą do końca w tego demona we wsi.

Scena z dziewczyną przy studni – nawet się nie zainteresował, czy wszystko z nią w porządku. Te uszło by Wiedźminowi, bo czytelnik po prostu wie, że Wiedźmin się przejmuje, ale w tym wypadku IMO nie uchodzi. Gdyby choć spróbował do niej podejść, a ona zasłoniła się przerażona, gdyby próbował jej powiedzieć, że chce jej pomóc, a ona zarzuciła mu, że jest taki sam jak inni, a jeśli nie, to niech ukarze sprawcę i w tym momencie pokazała mu naszyjnik, wyglądało by to lepiej. Na dodatek Kerv miałby dodatkowy bodziec w postaci słusznego żądania sprawiedliwości ze strony ofiary. Nawet zabicie Vokela wyglądałoby lepiej. W kolejnym dniu, kiedy Kerv zastanawia się, dlaczego właściwie zabił Vokela, miałby też jeszcze jedną odpowiedź: bo Gervas nie ukarałby gwałciciela, już prędzej wyśmiałby Kerva. I wtedy w momencie zabójstwa Gervasa, Kerv ma już kilka dobrych powidów, by zachować się tak, jak się zachował.

Ktoś jeszcze pisał, że w tym miejscu Kerv powinien zatroszczyć się o dziewczynę. Ale ja zapytam przekornie – co miał tam przy studni zrobić? Zadzownić pod 112? Wezwać psychologa? Dać jej wody i zacerować postrzępione ubranie? To jest facet, który nie cierpi Vokela i ma okazję do uzasadnionej zemsty. Mógł zapytać "Jak się czujesz? Wszystko ok?". Ale co by to zmieniło w tej sytaucji? W świecie quasi-średniowiecznym zbrojni mężczyźni raczej nie rozczulali się zbytnio nad ofiarami przemocy. Ok, honor niewiasty, kara dla złoczyńcy, ale przytulas, ciepła melisa i pytanie o samopoczucie? No raczej nie. Poza tym to jest facet, który działa w jedyny znany sobie sposób, idzie spuścić łomot łajdakowi. No i Kerv sam robił różne brzydkie rzeczy, które tępią pewne odruchy. Ale zemsta na znienawidzonym kolesiu jak najbardziej, to już co innego.

Scenę z butami zauważyłam ale IMO ona pojawiła się za wcześnie. Bo główna przemiana w Kervie zaszła podczas spotkania z Pelonem. Mógł sobie pomyśleć, że gardzi Vokelem bardziej niż sobą, ale Vokel był zwykłą szumowiną i takim nietrudno gardzić. Pelon jest kimś innym, dopiero w tym momencie Kerv może sobie pomyśleć, że może jest dla niego jeszcze możliwość odkupienia, bo aż takim sukinsynem nie jest, bo potrafi wymówić imię bóstwa, bo nosi wisior, mimo że ten pali mu skórę. W tym momencie rodzi się Kerv – inkwizytor, gotów zabijać w imię dobra. Wybrzmiało by to lepiej, gdyby pojawił się tam boso, wciąż potępiony. Założenie butów po spotkaniu z Pelonem zwróciłoby uwagę czytelnika właśnie na tę scenę.

Moim zdaniem scena z butami akurat w tym miejscu, świeżo po ubiciu poprzedniego “szefa”, wygląda dosyć symbolicznie i pasuje. Kerv jeszcze zaprzecza i nie pozwala nazywać się kapitanem (z formalnych i poniekąd honorowych względów) ale praktycznie przejmuje dowodzenie, wydając za chwilę rozkazy, a reszta ich słucha. Pewnie i w punkcie fabuły, który wskazujesz, miałaby swoje (nieco odemienne) znacznie, ale wybrałem tak, jak wybrałem.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Najbardziej podobał mi się bohater i jego potencjał. Niegdyś prawy kapitan, który po mezaliansie z demonem, jest wyrzutkiem i ta zażyłość daje mu różne atrybuty. Na przykład dzięki temu możemy uzasadnić to, że jest w stanie przetrwać i zwyciężać wyrąbując sobie drogę z niejednego kłopotu. Ale też wymusza to walkę wewnętrzną bo to były kapitan, który gdzieś tam po drodze, rozsmakował się w krwi i mordzie, a z drugiej strony jego wcześniejsza natura przywołuje go do bycia prawym i dobrym.

Jest więc postacią tragiczną, topiącą się na zawsze w swoich przewinach, z których wyzwoli go tylko śmierć albo ponowne zanurzenie się w szaleństwie (a może jednak coś jeszcze?). Ponadto to że jest "skażony" romansem z demonem daje równie bardzo duże możliwości fabularne. Może uzasadniać nagły przypływ jakichś mocy, dokonanie przez bohatera czynu, którego może normalnie by nie zrobił, przejście tymczasowo na stronę, na którą normalnie by nie przeszedł, przywołanie czynu z przeszłości, którego nie pamięta, a który ma ogromny wpływ na chwilę obecną. Bardzo dobry pomysł.

Podobało mi się również światotwórstwo. To nie jest jakiś sztucznie, na szybko sklecony świat, tylko raczej przemyślany koncept z własnymi legendami, historią, bóstwami, demonami. Ma się wrażenie, że faktycznie jesteśmy w miejscu i czasie, który jest fragmentem prawdziwej rzeczywistości. Ja osobiście nie zwiększałbym ekspozycji świata w tym tekście, moim zdaniem jest go tutaj wystarczająco.

Natomiast to co sprawiło mi pewną trudność to mnogość bohaterów. To raczej moja literacka preferencja, niż zarzut do tego tekstu, bo zazwyczaj preferuję mieć mniej bohaterów na kartkę papieru i powoli wprowadzać kolejnych, a tu tych nazwisk było sporo :). I ta mnogość mogła też sprawić, że moim zdaniem, nie został do końca wykorzystany potencjał bohaterów i ich relacji. W sensie oni są charakterni i to należy docenić, ale ja osobiście wolałbym aby było ich mniej i by byli bardziej charakterni :)

Podobała mi się też fabuła. Historia jest z jednej strony klasyczna, z drugiej ma sporo plot-twistów, chyba ze dwa razy miałem wrażenie, że to już finał, ale jeszcze mieliśmy pociągnięcie fabuły dalej i dalej. Wątek kryminalny na plus, groza i makabryczność we właściwej dawce dla mnie.

Napisane bardzo dobrze, więc i czytało się bardzo płynnie.

Podsumowują to kawał naprawdę porządnego dark-fantasy które czytałem z przyjemnością.

Witaj, Edwardzie. Dziękuję za wizytę i cenny komentarz współpiórkowicza. Bardzo mnie cieszy fakt, że tak właśnie odebrałeś mojego Kerva. Kropka w kropkę, jak sobie go zaplanowałem. Podobnie jak w opowiadaniu o Duknarze („Druga śmierć Kewella”) starałem się zrobić podbudowę dla ciekawej, niejednoznacznej postaci, której losy skrzyżują się w przyszłości z Duknarem (w którym m.in. Thargone widział jeszcze większy potencjał). Miała być nieco tragiczna, rozdarta i pełna niespodzianek (potencjalnych wad i zalet), które wynikały z jej szlachetnej przeszłości i późniejszego, haniebnego epizodu z demonicą.

Światotwórstwo jest tutaj pewnie dosyć ograniczone (tekst szedł na konkurs MC i nie mogłem za bardzo rozwijać pewnych aspektów tekstu należącego do szerszego uniwersum). Ale faktycznie, jest to świat, który mam od dawna zaplanowany i opisany w kilku tekstach (za młodu narysowałem nawet mapę, ale przepadła). Jesli Tobie taka dawka światotwórstwa wystarcza, to się cieszę.

Fabuła. Miało być nieco zmyłek, trochę kryminału i grozy, ale wszystko miało mocno siedzieć w klasycznej dark fantasy o ekipie twardzieli, walczących z demonem gdzieś w wiosce na końcu świata. No i zależało mi na mocnym zakończeniu, zapadającym w pamięć, które wynagrodziłoby ekspozycję i przebiło te wcześniejsze minipunkty kulminacyjne i plot-twisty. Fajnie, żę Tobie to zagrało.

A teraz wracamy do liczebności owej ekipy. Fakt jest tutaj spora grupa postaci i pewnie nie wszystkie odpowiednio zaznaczyły swoją obecność w historii. Może i część z nich mogła być bardziej charakterna. Jak się jednak domyślasz, niektórzy z nich robili za tzw. czerwone koszule, czy „mięso armatnie”, które miało po prostu zginąć na różnych etapach opowieści. Było to niezbędne dla opowiadanej fabuły, dla podkreślenia grozy, dla tajemnicy i zagadki kryminalnej, dla odwrócenia uwagi itd. Nie darowałem życia zbyt wielu z nich i w sumie do finału dotrwało zaledwie dwóch bohaterów (Madera nie liczę), a poza randomowymi kolesiami ginącymi we wczesnej fazie, dawałem „kilka sekund chwały w blasku jupiterów” kolejnym członkom ekipy. Zatem potrzebowałem także tych słabiej zaprezentowanych postaci (gdybym przybliżył każdego członka drużyny tylko po to, by zaraz go ukatrupić, to pewnie usłyszałbym zarzut bezsenownej prezentacji nieistotnych postaci). Oczywiście mała grupka bohaterów z pewnością byłaby lepiej opisana i pewnie bardziej charakterna oraz charakterystyczna, ale jednak ta fabula potrzebowała trupów i stąd takie rozwiązanie w tekście.

Jak pewnie zauważyłeś, starałem się jednak nadać jakieś cechy charakterystyczne i odróżniające większości postaci. Jest kapłan pijak, jest młodzik zapatrzony w legendę Kerva, jest podły Vokel (ale w gwałt wrobiony), jest Gervas, który chciałby by dobrym i twardym przywódcą, ale mu nie wychodzi, jest nieco tchórzliwy, szczerbaty Ginta, jest stary i doświadczony Mader, którego spotyka tragiczny los, jest zagubiony w wierze i szalony Pelon, no i jest szamoczący się wewnętrznie Kerv. Gdybym coś wyciął, może znalazłbym miejsce na przybliżenie i rozwinięcie ich osobowości, ale plan był prosty – oni nie wrócą żywi z tej wioski i porzuciłem ten pomysł.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Nie czytałem wcześniejszych tekstów i trochę tego żałuję, zapewne spróbuję nadrobić w wolnej chwili. Bo po tym tekście widzę, że warto.

Byłem na TAK, ale to raczej wiesz. Przede wszystkim uważam, że brakuje nam na portalu podobnych tekstów, takiego solidnego, mięsistego fantasy. Dla wielu, zbyt wielu na tym portalu, taki rodzaj fantastyki jest passe i cóż, boleję nad tym. Ja bym chętnie poczytał więcej takich tekstów.

Tekst przede wszystkim stoi klimatem. Jak na kawał solidnego dark fantasy przystało mamy brud i mrok, mamy upadłego i wątpliwego moralnie bohatera, mamy innych, nieokrzesanych i raczej odpychających, mamy zapuszczoną wieś pośród niczego i zło korupujące niewinnych ludzi. W zasadzie odhaczone klasyczne punktu tego typu literatury, odhaczone w sposób bardzo solidny i satysfakcjonujący.

Oczywiście jest do czego się przyczepić. Tekst to niezła kobyłka, a początek jest dość ciężki do wejścia, może nieco niezgrabny. Na tyle, że przy pierwszym podejściu, patrząc na to ile to tekstu, odpuściłem sobie po kilku akapitach (no, nie odpuściłem-odpuściłem, ale odłożyłem tekst z pewnością że wrócę do niego na spokojnie w lepszych, bardziej sprzyjających warunkach niż w tramwaju). Na szczęście gdy usiadłem drugi raz do opowiadania udało się wejść w świat i zassało. Wydaje mi się, że udało ci się w sam raz zbalansować kwestie tekstu osadzonego w uniwersum – tak, widać było że to kontynuacja i pewnie wyciągnąłbym z tekstu więcej znając poprzednie, ale odpowiednio dozowałeś informacje, tak żebym jako czytelnik nie był pogubiony i dostał niezbędne podstawy, a z drugiej strony nie przytłoczyłeś nadmiarem ekspozycji, retrospekcji i streszczania poprzednich tekstów. Brawo, bo to nie tak ałatwa sztuka.

W takiej dużej grupie wprowadzonych jednocześnie, podobnych do siebie bohaterów nie udało ci się oczywiście uniknąć ich zlewania się ze sobą. Traktowałem ich raczej jako jednego, zbiorowego bohatera. Ale i tak udało ci się przynajmniej powierzchownie zarysować role w ekipie: upadły kapłan, wciąż nieco naiwny młodzik, stary wiarus, arogancki dowódca. W dłuższym tekście drużyna mogłaby mieć całkiem niezłą dynamikę (chociaż pewnie po okrojeniu z kilku pozostałych postaci). W sumie i tak udało się nieco tego pokazać chociażby w scenie gdy przychodzą do kapłana po amulety. Chętnie zobaczyłbym więcej właśnie takiej dynamiki, bo długa wspólna droga jest do tego bardzo dobrym momentem, ale opowiadanie i tak jest kobyłą i rozumiem, że nijak miejsca na to nie było.

Fabularnie mamy historię niezbyt skomplikowaną, ale satysfakcjonującą. Początkowo mocno kręciłem nosem na kwestię dwóch demonów z dwóch stron tej samej kartki, ale jakoś z tego wybrnąłeś. Może nie w sposób który jakoś bardzo mnie zadowolił, ale w wystarczający żebym uznał "No dobra, niech będzie". Za to zupełnie nie kupiłem momentu, w którym Kerv z młodym siedzą w stodole, w której jest ukryty właz. Wchodzą do stodoły wieśniacy, potem spod ziemi wyłazi horda demona, wszyscy widzą Kerva i go ignorują. Jasne, piszesz coś w stylu że traktują go jakby był jednym z nich. Ale tego nie kupuję. Zwłaszcza, że chwilę wcześniej dziewczyna rzucała Kervowi drwiące uśmieszki. Gryzie się to. Tak samo jak nie bardzo wiem dlaczego w zasadzie horda nocą nie wymordowała wszystkich najemników, zamiast bawić się w wybijanie ich po kolei. Znaczy – jasne, z punktu widzenia opowiadania takie kolejne śmierci mogą mieć sens. Ale w ramach logiki wewnątrz tekstu nieco się to rozjeżdża.

Co jeszcze mogę dodać? Podoba mi się zakończenie, zarówno ostatnie zdania jak i moment, w którym zakończyłeś opowiadanie.

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Witam lożanina, Arnubisa, i dziękują za tak rozbudowany komentarz (oraz TAKa). Przyznam, że przesz chwilę obawiałem się, że nie poznam uzasadnienia owego TAK-a i pozostanie mi kontemplacja większości głosów na NIE.

Nie czytałem wcześniejszych tekstów i trochę tego żałuję, zapewne spróbuję nadrobić w wolnej chwili. Bo po tym tekście widzę, że warto.

– serdecznie zapraszam do lektury. Jest tam więcej klasycznej fantasy z dodatkami.

Byłem na TAK, ale to raczej wiesz. Przede wszystkim uważam, że brakuje nam na portalu podobnych tekstów, takiego solidnego, mięsistego fantasy. Dla wielu, zbyt wielu na tym portalu, taki rodzaj fantastyki jest passe i cóż, boleję nad tym. Ja bym chętnie poczytał więcej takich tekstów.

– podobnie pisali inni chwalący tekst. W sumie więcej mam pochwał za napisanie klasycznego, mięsistego tekstu fantasy, jakich już mało w przestrzeni gatunkowej w naszym kraju, niż pochwał samego tekstu. Ale przyznam, że sam liczyłem, że tekst chwyci w konkursie właśnie tym swoistym "powrotem do źródeł".

Tekst przede wszystkim stoi klimatem. Jak na kawał solidnego dark fantasy przystało mamy brud i mrok, mamy upadłego i wątpliwego moralnie bohatera, mamy innych, nieokrzesanych i raczej odpychających, mamy zapuszczoną wieś pośród niczego i zło korupujące niewinnych ludzi. W zasadzie odhaczone klasyczne punktu tego typu literatury, odhaczone w sposób bardzo solidny i satysfakcjonujący.

– dziękuję za te miłe słowa, Arnubisie. Tak właśnie miało to wyglądać.

Oczywiście jest do czego się przyczepić. Tekst to niezła kobyłka, a początek jest dość ciężki do wejścia, może nieco niezgrabny. […] Na szczęście gdy usiadłem drugi raz do opowiadania udało się wejść w świat i zassało. Wydaje mi się, że udało ci się w sam raz zbalansować kwestie tekstu osadzonego w uniwersum – tak, widać było że to kontynuacja i pewnie wyciągnąłbym z tekstu więcej znając poprzednie, ale odpowiednio dozowałeś informacje, tak żebym jako czytelnik nie był pogubiony i dostał niezbędne podstawy, a z drugiej strony nie przytłoczyłeś nadmiarem ekspozycji, retrospekcji i streszczania poprzednich tekstów. Brawo, bo to nie tak ałatwa sztuka.

– cieszy mnie, że zassało, cieszy, że Twoim zdaniem udało się z tą niełatwą sztuką. Martwi, że jest się czego czepiac (ale byłbym naiwny, sądząc, że nie ma czego).

W takiej dużej grupie wprowadzonych jednocześnie, podobnych do siebie bohaterów nie udało ci się oczywiście uniknąć ich zlewania się ze sobą. Traktowałem ich raczej jako jednego, zbiorowego bohatera. Ale i tak udało ci się przynajmniej powierzchownie zarysować role w ekipie: upadły kapłan, wciąż nieco naiwny młodzik, stary wiarus, arogancki dowódca. W dłuższym tekście drużyna mogłaby mieć całkiem niezłą dynamikę (chociaż pewnie po okrojeniu z kilku pozostałych postaci). W sumie i tak udało się nieco tego pokazać chociażby w scenie gdy przychodzą do kapłana po amulety. Chętnie zobaczyłbym więcej właśnie takiej dynamiki, bo długa wspólna droga jest do tego bardzo dobrym momentem, ale opowiadanie i tak jest kobyłą i rozumiem, że nijak miejsca na to nie było.

– jak pisałem wyżej, część z postaci przeznaczona była na odstrzał, to tzw. "czerwone koszule". I faktycznie, sporo rzeczy nie zmieściło się w tej kobyle. Jeśli będę łączył swoje teksty w całość w ramach uniwersum, będą na pewno rozwinięte niektóre wątki (a także przywrócone te usunięte).

Fabularnie mamy historię niezbyt skomplikowaną, ale satysfakcjonującą. Początkowo mocno kręciłem nosem na kwestię dwóch demonów z dwóch stron tej samej kartki, ale jakoś z tego wybrnąłeś. Może nie w sposób który jakoś bardzo mnie zadowolił, ale w wystarczający żebym uznał "No dobra, niech będzie".

– to miał być sprytny plot twist, ale zadowolę się tym razem Twoim "no dobra, niech będzie" ;)

Za to zupełnie nie kupiłem momentu, w którym Kerv z młodym siedzą w stodole, w której jest ukryty właz. Wchodzą do stodoły wieśniacy, potem spod ziemi wyłazi horda demona, wszyscy widzą Kerva i go ignorują. Jasne, piszesz coś w stylu że traktują go jakby był jednym z nich. Ale tego nie kupuję. Zwłaszcza, że chwilę wcześniej dziewczyna rzucała Kervowi drwiące uśmieszki. Gryzie się to. Tak samo jak nie bardzo wiem dlaczego w zasadzie horda nocą nie wymordowała wszystkich najemników, zamiast bawić się w wybijanie ich po kolei. Znaczy – jasne, z punktu widzenia opowiadania takie kolejne śmierci mogą mieć sens. Ale w ramach logiki wewnątrz tekstu nieco się to rozjeżdża.

– zostawili go dla demona, trochę pognębili, trochę uważali za upadłego, jak oni sami. Czuli w nim "swojego", ze względu na wpływ demonicy w jego przeszłości. Poza tym zabił kilka osób w tej histroii, w tym dwóch członków ekipy.

Co jeszcze mogę dodać? Podoba mi się zakończenie, zarówno ostatnie zdania jak i moment, w którym zakończyłeś opowiadanie.

– to mnie cieszy. Planowałem mocne zakończenie z otwartym, dynamicznym i dwuznacznym (także moralnie, jak poniekąd Kerv) finałem.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, zostawiam ślad, że przeczytałem. Komentarz będzie raczej z tych symbolicznych.

Bardzo mi się podobało. Skoro Cetnar go nie wziął, to poziom naboru musiał być wysoki. Atrakcyjny początek, tych kilka pierwszych zdań robi wrażenie. Ogólnie tekst dopieszczony i przemyślany. Historia jest pełna i zamknięta. Myślę, że mógłbyś się pokusić, by nieco je skrócić w środkowej części, bo momentami się dłuży. Ale nie jest to poważna wada, Ci co lubią zatopić się w takim mrocznym klimacie pewnie nie będą narzekać.

Masz jedną poważną niekonsekwencję w tekście: początkowo piszesz, że demony nienawidzą deszczu i wody, a potem się okazuje, że jeden siedzi w studni, a reszta na bagnach po kolana w wodzie.

Wychodząc już myślą w kierunku plebiscytu zostawiam ocenę: 5.3/6.

Piórko w pełni zasłużone.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dzięki wielkie za wizytę i lekturę oraz komentarz, Chro. No i za miłe słowo. Cieszę się, że się podobało.

A teraz odniosę się do zarzutu, który jest w jakimś stopniu uzasadniony, ale pisząc tekst, miałem go na uwadze i sobie to jakoś poukładałem. Demon ze studni nie siedzi w wodzie. Sączy „jad” do tej znienawidzonej wody, przyczepiony do ściany studni. A wylęgarnia demonów na śmierdzącym bagnisku, grzęzawisku, w błocie i gazowych oparach, to też miała być taka swego rodzaju profanacja wody jako symbolu życia i czystości.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Cześć, Panie Marasie!

Moje plebiscytowe tournee zaczynam nie bez powodu tutaj. Już raz zabierałem się do tego tekstu, ale zmógł mnie fragment, który przeczytałem, a rozmiar całości ostatecznie zniechęcił. No ale wpadło piórko, teraz portalowe top10, więc postanowiłem dać “Bestiariuszowi” drugą szansę. I stwierdzam, że warto było.

To, co wadziło mi za pierwszym razem, to fakt, że bardzo długo tylko “umawiamy się”, że mamy do czynienia z fantastyką. Te wszystkie diuki, barony, bitwy, patriarchaty i cały wojskowy słownik pokazują bogaty świat, ale fantastyki tam nie poczułem, raczej jakąś historię alternatywną. Jasne, dość szybko wspomniana zostaje na przykład kochanka-demonica, tylko że w środowisku, w którym dzieje się ta historia, nie potrafię zaufać narratorowi i bohaterom, że to faktycznie demonica, a nie na przykład obłąkana kobieta albo osoba wybitnie okrutna. Długo nie wiedziałem, jakiego kalibru fantastyki mogę się tutaj spodziewać. Gdy w końcu pojawiły się namacalne demony, a akcja ruszyła z kopyta, byłem już z lektury bardzo kontent.

Technicznie uważam, że jest niezwykle sprawnie i dzięki temu w ogóle nie poczułem tego sporego metrażu. Kilka fajnych twistów znalazłem pod koniec tekstu, dałem się im zaskoczyć. Porozkładałeś tutaj stare klocki w historię, którą już nieraz opowiedziano, a mimo to potrafiłeś utrzymać uwagę czytelnika do samego końca. I tylko szkoda, że nie zaszalałeś z wprowadzeniem jakiegoś elementu przełamującego klasykę. Chyba nie potrafiłbym wskazać elementu, który wyróżniałby Twoje uniwersum na tle podobnych historii.

Jeszcze totalnie subiektywnie: głównego bohatera odebrałem jako wybitnie antypatycznego, egzaltowanego buca, który tyle gada o tym, że chciałby umrzeć, a jak przychodzi do umierania, to już nie jest taki skory. Miałem koncepcję, że może przez romans z demonicą stał się nieśmiertelny, ale Kerv prosi oprawców kilkukrotnie, żeby dali mu sczeznąć, stąd stwierdziłem, że jestem w błędzie. Typ jest po prostu atencyjny, :)

tl;dr: bardzo porządna, wciągająca lektura. Nie do końca w moim guście i raczej dla fanów gatunku, ale z pewnością warta poświęcenia jej czasu.

Miło mi bardzo, MrBrighside, że powróciłeś, dałeś drugą szansę i przeczytałeś taką kobyłę pomimo pierwszego odrzutu od tekstu. No i cieszę się, że zaczynasz plebiscytowe tournée ode mnie.

Fajnie, że było warto i jesteś kontent z lektury oraz uznałeś, że czasu na nią nie zmarnowałeś, pomimo że nie do końca w Twoim guście gatunkowo.

Masz rację, ta dłuższa „rozbiegówka” nie zawiera elementów fantastycznych, ale z czasem i one się ujawniają i to dosyć wyraźnie. A akcja w drugiej części opowiadania rusza z kopyta. Cieszę się również, że odebrałeś tekst jako napisany niezwykle sprawnie i tego długiego metrażu nie odczułeś, a „fajne twisty” zaskoczyły. Bardzo miło mi to czytać.

I znów masz rację, powtarzam to tutaj wielokrotnie w odpowiedziach pod opowiadaniem, to są dosyć znane klocki/elementy i bardzo klasyczna fantasy (w tym opowiadaniu, bo dziejąca się w tym samym świecie „Druga śmierć Kewella” jest chyba mniej klasyczna). Przyznaję, że wszystkie niespodzianki, które w moim uniwersum występują, akurat w tej kameralnej historii raczej nie znalazły miejsca.

Odbiór bohatera… Tak, Kerv to nie jest zbyt sympatyczny facet, raczej mruk, do tego narobił paskudnych rzeczy (więcej o nim w „W Miesiącu Godów”) i rzeczywiście w wyniku bliskich relacji z demonem nabrał pewnych cech, także fizycznych. Nie jest nieśmiertelny, ale jak wspominam w powyższym tekście, ciężko go ukatrupić. To jego jęczenie i proszenie się o śmierć miały być wyrazem walki wewnętrznej. Chciałby umrzeć na myśl o tych okropieństwach, których się dopuścił, ale jak sam mówi, chce też zabrać ze sobą do grobu jakiegoś skurw… A potem wychodzi jego natura i walczy, bo tylko to mu zostało. Chociaż sam nie wie, kto za tą jego motywacją naprawdę stoi…

Dziękuję za rozbudowany i konkretny komentarz.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Przychodzę z komentarzem w związku z plebiscytem na opowiadanie roku.

Widzę w twoim tekście przede wszystkim solidną, klasyczną dark fantasy, w tej mniej duszno-poetyckiej (jak bywa u Agnieszki Hałas), a bardziej ponuro-krwawej wersji. To jest opowiadanie, które nietrudno docenić, jeśli lubi się tę konwencję: realizuje ją klasycznie, a jednocześnie wnosi coś nowego, jakiś własny pomysł, niuanse charakterystyki bohaterów, elementy świata. Ten tekst w antologii piórkowej będzie ciekawym nowym głosem w polskiej fantasy i bardzo mnie to cieszy.

ninedin.home.blog

Dziękuję za wizytę, komentarz i miłe słowa, Ninedin. Pełna zgoda, jest klasycznie. Ale cieszy mnie, że głos wydaje Ci się ciekawy.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Żeby było jasne: ta klasyczność to zaleta. Brakuje mi takiej fantasy w polskiej literaturze.

ninedin.home.blog

Rozumiem. Jak już gdzieś wspominałem, chciałem “podejść” MC właśnie klasyczną fantasy, spodziewając się nieklasycznej “konkurencji” w konkursie. Klasyczną ale nie wtórną, stąd ta domieszka kryminału i horroru. Powinienem wyciągnąć wnioski z profilu działu polskiego w NF, tworzonego pod okiem MC. MC lubi chyba prozę inną, pokomplikowaną, gęstą, często z pogranicza, najlepiej jak ma w sobie trochę golizny ;), dotyka problematyki na krawędzi obyczajowości, bawi się formą itd. Czystej gatunkowo s-f, fantasy, horroru mało jest w NF. Oczywiście mam przy tym świadomość, że mój tekst był najwidoczniej słabszy pod wieloma względami od tych wybranych. Językowo, literacko itd.

Zatem kolejny raz (w kafkowskim konkursie spróbowałem nie iść w absurdy tylko napisać klasyczny weird klimatyczny) moje przebiegłe plany spaliły na panewce. To wszystko nauka na przyszłość. Pisać swoje, wybierać konkursy, do których moje pisanie pasuje. Oczywiście można powiedzieć, że to błąd i powinienem podejmować wyzwania i probować czegoś nowego. Ale jako człowiek lubiący określone gatunki i konwencje, wolę, jednak wybierać w tych gatunkach, które czuję. Lista tekstów, które obecnie piszę jest długa, a tam tylko s-f, s-f, horror s-f, fantasy, alt-fantasy. Trzeba mi pisać coraz lepiej to co się lubi, a nie to, co lubią redaktorzy. Wszak to tylko hobby.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Klasyk. Widzę, wyżej, że ninedin odebrała to tak samo, ale nie mogę tak tego nie nazwać, bo już w trakcie lektury właśnie to słowo mi się nasunęło. Duża rzecz, mr.marasie. Napisane na poziomie profesjonalnym, że się tak wyrażę, napisane mocno, spójnie i bardzo konsekwentnie, imponuje mi Twój warsztat (nie lubie tego słowa, ale nie mam lepszego).

To nie jest, zaznaczę, mój ulubiony kierunek gatunkowo. Owszem, dawniej się takie rzeczy czytało z zapartym tchem, ale teraz zmieniły mi się oczekiwania w stosunku do literatury. Mimo to, czytałem z przyjemnością, lektura wciągnęła i nie puszczała.

Mam takie poczucie, że miałeś frajdę przy pisaniu, że tekst pisał ktoś, komu sprawia to przyjemność, to dobre jest.

Szacuneczek :)

EDIT: Zerknąłem wyżej i muszę – według mnie to nie TYLKO hobby, lecz aż. Kim bylibyśmy bez pasji i zainteresowań?

Hmm, w takiej konwencji jeszcze Cię nie czytałam. Przyznam, że trochę brakowało mi pewnego patosu i melancholii charakterystycznych dla wcześniejszych opowiadań (z drugiej strony nie miałam okazji przeczytać tych wymienionych w opisie, więc całkiem możliwe, że nie mam pełnego obrazu Twojej twórczości). Tutaj jednak jest więcej tego brudu i mroku, jak to w dark fantasy, choć po stylu narracji i kreacji bohatera nadal czuje się, że to Twój tekst.

Warsztatowo opowiadanie naprawdę imponuje. Narracja jest na tyle świetnie wyważona pod względem tempa, budowania opisów i dawkowania informacji, że pomimo długości nie odczuwa się dłużyzn. W ramach przyjętej konwencji mamy wręcz idealne proporcje akcji do ekspozycji, a jednej i drugiej bardzo sprzyja również pewna oszczędność, powściągliwość stylu. W kreacji świata i portretach bohaterów umiejętnie stawiasz na to, co będzie odpowiednio wybrzmiewać w krótkiej (tj. krótszej niż powieść) formie – istotne dla wydarzeń szczegóły, które zawsze coś wnoszą, nie rozbudowując uniwersum ponad miarę. Ale myślę, że historia spokojnie miałaby też potencjał na pełnoprawną powieść właśnie.

Powodzenia w plebiscycie!

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Dzięki za lekturę i Twoją opinię, Łosiocie. Plebiscyt to zabawa, ale przynosi na pewno jedną korzyść – nowych czytelników i komentarze. Oczywiście cieszę się, iż mimo że masz obecnie inne oczekiwania od literatury (i nie jest to Twój ulubiony gatunek), lektura wciągnęła i przeczytałeś moje opowiadanie z przyjemnością. Konkurs MC wymagał fantasy, ja mam swój mały światek osobisty w tym gatunku, więc połączyłem przyjemne z pożytecznym. Fakt, jest jak najbardziej klasycznie (tłumaczyłem to wyżej), chociaż moj światek wcale taki klasyczny nie jest wbrew pozorom. Tutaj tego nie uwypuklałem, miało być dark z kryminałem i horrorem. I dobrze to doczytałes, miało być też mocno. Frajda przy pisaniu była, frajdę przynoszą również takie opinie o moim warsztacie. Sporo nauki przede mną, ale fajnie, że warsztatowo to nie zgrzyta.

Tobie również dziękuję za odwiedziny i komentarz, Black_Cape. Rzeczywiście, niejako na boku uprawiam sobie na pół etatu fantasy we własnym uniwersum. Zachęcam oczywiście do lektury pozostałych tekstów powiązanych światem i postaciami z powyższym.

Fajnie nie że dostrzegasz moj zamiar – brud i mrok, ale wciąż widać (po narracji i kreacji bohatera) kto to pisał. To by znaczyło, że mam jakiś styl. A pisanie bez własnego stylu to jak wiadomo…

Patos i melancholia… Coś w tym jest :). Może właśnie taki nastrój/atmosferę często kreuję świadomie i nieświadomie. Pomyślałem od razu o innym swoim tekście, który już niedługo ukaże się w antologii Nowoświaty. W nim na pewno jest mnóstwo melancholii (oraz nostalgii) i nieco patosu.

Jesteś kolejną z rzędu osobą chwalącą mój warsztat. Może więc nie jest z nim tak źle jak myślałem po ostatnich konkursach. Bardzo cieszą mnie wszystkie miłe słowa na temat wyważenia narracji, proporcji, doboru środków itp. Rzeczywiście świadomie ograniczam tutaj prezentację pewnych elementów świata przedstawionego, zdając sobie sprawę, że to nie powieść tylko opowiadanie (i tak spore).

Po przeczytaniu spalić monitor.

Możliwe, że to moje nastawienie wzięło się stąd, że akurat zetknęłam się z takimi, a nie innymi tekstami (a pierwszym był “Clas Myrddyn”, więc chyba w ogóle najbardziej epicki z nich wszystkich). W każdym razie jako główne elementy Twojej konwencji wyklarowały mi się szlachetne postacie walczące z jakimś złowrogim systemem. ;) Chociaż tutaj w pewnym stopniu też jest to obecne, w tej ponurej determinacji bohatera wbrew wszystkiemu.

Zachęcam oczywiście do lektury pozostałych tekstów powiązanych światem i postaciami z powyższym.

Czuję się zachęcona, zakolejkuję sobie zatem. :)

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

A to fakt. Takie postacie pojawiają się u mnie często. Np w “Micie zalożycielskim” albo “Czystej formalności”. Co do kolejkowania. Osobiście uważam, że “Druga śmierć…” jest z tego mojego “cyklu fantasy” najciekawsza, a jednocześnie ma najmniej czytelników i komentarzy.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Zostawiłam sobie Twój tekst na sam koniec plebiscytowego czytania przez jego długość. Przyznaję, nie żałuję, bo okazał się dobrym zakończeniem. Nie powiem, żebym całość przeczytała jednym tchem – zdarzały się fragmenty tracące tempo – ale zdecydowanie nie miałam ochoty się od lektury odrywać. To dobry, klasyczny tekst, znakomity warsztatowo.

Zrobił na mnie wrażenie nieco przewidywalnego – że wieśniacy okażą się opętani mocą demona pomyślałam w momencie, w którym Vokel pokazał, że nie wie, o co się go oskarża. Była to jednak przewidywalność charakterystyczna, mam wrażenie, dla tekstów które idealnie nadawałyby się do przerobienia ich na RPG-owe scenariusze. Ot, takie skojarzenie. :D

W każdym razie, to dobra, porządna robota i zdecydowanie wiem, za co tekst otrzymał piórko. I bardzo spodobało mi się zdanie otwierające całość.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Po pierwsze, estetyka.

Po drugie, beznadzieja.

Po trzecie, groza, taka klasycznie powiązana z makabrą.

Po czwarte, zabawa z mitem bohaterskim, w którym jednakże – u ciebie – nie wiadomo finalnie, czy dochodzi do odkupienia.

Nie poradzę, czytam obrazami – są to powidoki po klasykach latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku, po kiepskiej jakości kopiach VHS “Willow”, “Labiryntu”, “Ciemnego kryształu”, wreszcie, uwaga uwaga, zapraszamy psychoanalityków na salę, “Akademii” i “Podróży Pana Kleksa”. Charakteryzuje je niedoskonałość, plastyczność dziwacznych kostiumów stworów wszelakich, nienaturalne ruchy poklatkowo filmowanych kukiełek, grimmowska baśniowość, lecz nie bajkowość, naturalizm. Nie wiem czy świadomie, czy nie (zgaduję, że masz podobne tło wizualne – z racji zbliżonego wieku, na pewno nieco głębszego zanurzenia w kulturze anglosaskiej, której znakiem firmowym była i w sumie, w pewnej formie, jest do dziś), ale oddałeś tę estetykę doskonale: niemytą, oszpeconą, z poplamionymi sumieniami, zepsutymi zębami, brudem pod paznokciami. Cyk, pierwszy kamyczek do sukcesu.

Beznadzieja, podbudowana opisem, umiejscowieniem akcji na obrzeżu jakiejś cywilizacji, w przedsionku niemalże piekła oraz nieciekawą przeszłością protagonisty – wyrasta na tej estetyce, kwitnie szkaradnie i przydusza ciężarem cały tekst. Zacnie! Sru, głazem na ten kamyczek.

Klasyczny zabieg grozy: strach przed tym, czego nie widać, niedookreślenie demonów zaszywanych w brzuchach do wyklucia się, diabelskie w charakterze granie na rycerskim etosie każącym brac w obronę damę i szlachtować srającego najemnika bez mrugnięcia okiem, niepewność, czy Kerv postępuje ścieżką ku odkupieniu czy tez może – nie zdając sam sobie z tego sprawy – wciąż służy demonom. Prosze mi tu kamienny kurhanik, jebs!

No i doceniam antybohatera i przetworzony patent na odkupienie zaprzeszłych grzechów, klasyczne zyczenie smierci, nic do stracenia.

Potrafisz stworzyć nastrój wilgotnego, parnego i brudnego świata, w którym nic, dosłownie nic nie jest czyste i niewinne. Tak naprawdę za największą słabość tekstu uznaję ekspozycję motywacji Pelosa, tak miotniętą, że zgrzyta jak piasek między zębami ( ;-) ). Ale ciul tam, to się śliwowicą przepłucze. Drugim fragmentem, zawsze najryzykowniejszym, jest pokazanie antagonisty – mam wrażenie, że pierwsze spotkanie oko w oko siada, mimo zabiegu z głosami odejmujesz demonowi nieco niesamowitości, ukazując go nieco w większym detalu. Ale szybko dochodzimy do gniazda i niedopowiedzianej w kwestii wyniku finałowej sceny starcia. Z sugestiami boskiej interwencji, umiejętnie przeplecionej możliwym racjonalnym wyjasnieniem.

I ta mieszanka niejednoznacznej boskiej interwencji – możliwej, niedopowiedzianej, może tylko istniejącej w interpretacji czytelnika – z paskudztwem przyziemności – tez ci się udała.

Bardzo dobra lektura na noc dla tych, co lubią takie mroczne fantasy. Piaseczek sobie wypłucze, pozostaję więc zadowolonym bardzo.

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Lubię takie komentarze, PsychoFishu. I nie chodzi o to, że jest w ogólnym rozrachunku pozytywny i nawet szóstkę mi wlepiłeś. Chodzi o to jak czytasz mój tekst, ile w nim zobaczyłeś i jak w dużym stopniu przejrzałeś Autora. Na pewno wychowaliśmy się na podobnych "obrazach". Ja bym dorzucił jeszcze "Ladyhawke" oraz "Flesh and Blood" (tak się składa, oba z Rutgerem Hauerem). Estetyka niemyta, oszpecona z brudem pod paznokciami i poplamionym sumieniem, świat wilgotny i brudny, w którym nic nie jest niewinne i czyste – bardzo mi odpowiadają takie określenia/odczytania. Trafne. Tu ani żadne dziecko nie jest czyste, ani żadna kobieta, ani żaden duchowny itd.

Wszystkie te ciężary, o których wspominasz, miały przygniatać tekst, bohatera i mam nadzieję w jakimś stopniu czytelnika.

Dobrze, że dostrzegasz jakieś słabizny, bo jeszcze bym uwierzył, że wszystko mi zagrało i napisałem dobry tekst. A wiem, że nie napisałem. Naprawdę dobry tekst znalazłby się w finale konkursu, zachwycałby czytelników, dostawał same TAKi i wygrywał plebiscyty. Tak się nie stało i nie stanie.

Wskazujesz ekspozycję motywacji Pelosa – lubię tą scenę i pewnie mnie to zgubiło w oczach takich czytelników jak Ty. Pierwsze spotkanie z demonem lubię mniej, ale przyznaję, nie spojrzałem na nie w ten sposób. Sprawa do przemyślenia. Tekst będzie jeszcze redagowany pod antologię portalową.

Za to bardzo mnie cieszy to, co wyczytałeś ze sceny finałowej (możliwej boskiej interwencji oraz niepewnego odkupienia).

Autor otwiera więc bukłak z śliwowicą i Ty też otwieraj, PschoFishu. Napijemy się razem jak zadowolony czytelnik (mam nadzieję) z zadowolonym Autorem, który trafił na dociekliwego czytelnika. No i przepłucz ten piach przy okazji.

Dzięki za wizytę i opinię!

Po przeczytaniu spalić monitor.

Wybacz Verus, odpisałem Rybce, a nie odpisałem Tobie (dlatego nie edytuję tylko wkleam kolejny post, sorry,Berylu). Dziękuję bardzo za wizytę i komentarz. Wiem, że to była ciężka lektura na 80 tys. znaków, ale cieszę się, że nie żałujesz czasu spędzonego z Kervem ;). I że nawet pomimo fragmentów tracących tempo nie oderwałaś się od lektury.

Jesteś kolejną osoba z serii, która chwali mój warsztat. To bardzo mnie cieszy. Surowo krytykuję innych na tym portalu, często za sprawy warsztatowe i byłoby porażką gdyby czytelnicy moich tekstów wytykali mi niski poziom mojego warsztatu. Staram się. Cały czas się uczymy i wiele nauki przed nami wszystkimi.

Przewidywalność fabuły biorę na klatę. Próbowałem zastosować kilka twistów, inni czytelnicy wskazywali nawet na klika "finałów", próbowałem meandrować akcją i dodać szczyptę kryminalnej zagadki. Ale zawsze znajdzie się czytelnik, który wszystko rozszyfruje od początku lub za wcześnie. Ale naprawdę próbowałem. Za porównanie fabuły do materiału na sesje RPG miałem się obrazić, ale po chwili dotarło do mnie, że rzeczywście, byłaby z tego przygoda RPG jak znalazł :). Chociaż to raczej nigdy nie będzie komplement.

Za to cieszy mnnie bardzo, że zgadzasz się z piórkiem dla tego opowiadania i raduje… że zauważyłaś pierwsze zdanie, które miało być mocne, dobre i zauważalne. Nikt o nim nie wspominał przed Tobą.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Oczywiście, że zadowolony.

Ekspozycja motywów Pelosa, z braku lepszego określenia, jest za bardzo infodumpowa. O jego nieudanych staraniach dowiadujemy się od niego samego w jednej, skondensowanej do monologu z przerywnikami, scenie. Autoprezentacja bardzo teatralna. Nie wiem, czy nie lepiej byłoby ci rozsiać fragmenty informacji o jego nieskutecznych staraniach gdzieś w dialogach między Kervem a przywódcami grupy odrobinę wcześniej lub w dialogach z odnalezionymi wieśniakami, na zasadzie foreshadowingu, spuentowanego dużo krócej podczas spotkania, ale w sposób zamykający interpretację jego poczynań. To się trzeba pobawić literkami i zobaczyć jak wyjdzie, czy tempo nie siądzie itp.

Co do pierwszego pokazania demona – ano to zawsze trudna sztuka, gdy niewidoczne zło czające się poza zasięgiem wzroku nagle nabiera kształtu, w dodatku w skupionym świetle reflektorów. Demon w studni wpisał się w estetykę elegancko, obejrzeliśmy dopiero jego truchło. Demon finalny tak jakoś chyba za bardzo wylazł w światło, za wcześnie – może gdyby objawił się samymi głosami, przemawiał ustami wieśniaków… Nie wiem. Znów: zabawa w napisanie i odbicie tego od kilku testujących tekst osób pewnie powiedziałaby Ci więcej.

Płuczę więc z przyjemnością ;-)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Cześć, marasie,

uwielbiam fantasy, ale raczej to inne niż klasyczne. Postawiłeś tutaj zdecydowanie na styl i solidne wykonanie, aniżeli na oryginalność. Nie twierdzę, że to źle, bo każda opowieść może być ciekawa właśnie dzięki tym dwóm powyższym czynnikom, ale mnie jednak nie wciągnęło. Znaczy czytało się świetnie i należało to raczej do przyjemności, lecz nie byłam szczególnie ciekawa, co wydarzy się dalej. Po prostu bohaterowie nie zyskali mojej sympatii i nie lubię takich brudnych, mrocznych klasycznych fantasy (póki co jedynie Sapkowski przytrzymał mnie na dłużej).

Jednak to po prostu moje własne upodobanie, bo jak wspomniałam – opowiadanie jest naprawdę solidnie napisane. Jest sprawnie i klimatycznie. Zwyczajnie nie wzbudziło we mnie większych emocji.

Mimo to powodzenia w dalszym pisaniu!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

To co proponujesz w kwestii ekspozycji Pelosa, Psychofishu, wymagałoby sporych dopisków, a tekst jest spory. Muszę pomyśleć co z tym fantem zrobić w kontekście antologii. Docelowo to opowiadanie ma być trzecim z cyklu i łączyć się z czwartym (o Duknarze z tekstu “Druga śmierć…”). To wszystko elementy pewnej luźnej układanki. Wszystko w tej bardziej rozbudowanej całości będzie na pewno redagowane. Biorę Twoje uwagi pod rozwagę.

Wyjście drugiego demona w przedfinale miało być takie… niepokojące. Kopiąc przed sobą odciąta głowę Ginty wyszło z cienia dziecko, które wygląda nieco dziwnie i gada dziwnie. Zło z niewinną twarzą. Zreszta z tekstu wyleciała uwaga, że od “zaprzyjaźnienia się” Umasa z obcym chłopcem zaczęła się wizyta wezwanego “na pomoc” wiosce demona.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Odpisywałem Rybce, gdy w międzyczasie zjawiłaś się Ty, LanaVallen. Zatem odpowiadam czym prędzej. Każdy czytelnik, który wynudził się podczas lektury jest porażką Autora. Nawet bez względu na inne upodobania i oczekiwania czytelnika. Jeśli nie wciągnęło, wydało się nieoryginalne, nie zaciekawiło dalszymi losami postaci i nie wzbudziło emocji, biorę to jako Autor na klatę. Z żalem. Oczywiście, wszystkich się nie zadowoli, ale taki odbiór tekstu i tak jest porażką Autora. Na osłodę miło mi, że mimo wszystko czytało się świetnie, że lektura należała raczej do przyjemności i że chwalisz styl oraz solidne wykonanie oraz jego sprawność i klimatyczność. No ale skoro nie podeszło więc cieszyć się nie mam za bardzo z czego. Sztuką jest napisać tekst, który nawet miłośników innych gatunków zaciekawi i dostarczy jakichś wrażeń i emocji. Widocznie tym razem się nie udało.

Dziękuję za lekturę i komentarz.

Po przeczytaniu spalić monitor.

To co proponujesz w kwestii ekspozycji Pelosa, Psychofishu, wymagałoby sporych dopisków, a tekst jest spory.

Co do sporości dopisków, w rozumieniu objętości – nie zgodzę się, ale to trzeba by rozłożyć w dwóch-trzech punktach (np. w trakcie drogi/po przybyciu do wsi, w trakcie rozmów z wiesniakami o Pelosie) umiejętnie kompresując wtrącenia, co potrafisz. Tak, spory tekst – dlatego napisałem o uważności w trakcie takiej zmiany, łatwo zamordowac tempo, co wiem niestety z autopsji ;-)

Dla mnie dziecko kopiące głowę było takie już mocno ograne, że kontrast niewinności z okrucieństwem – wyblakły. Może w jakimś dobrze zrobionym kadrze… Ale w słowach już nie. Myslę, że tu cała zabawa, tradycyjnie, zasadza się na polowaniu na to, co niewidoczne, a przez tą niewidoczność, nieuchwytność – groźne, straszne. Masz opinię do ogródka i procesuj przed redakcją ;-)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Raz jeszcze dzięki za ten punkt widzenia i ciekawe spostrzeżenia, PsychoFishu. Będę kminił co z tym począć.

Ps. Przeraża mnie Twój świat, PsychoFishu, w którym dziecko kopiące odciętą głowę jest mocno ograne… :P

Po przeczytaniu spalić monitor.

Za duzo warhammera i bogów Chaosu w młodości, za dużo wampirów i wilkołaków, wreszcie za dużo Cthulhu i inszych okropności ;-) Ale zapraszam, pobawmy się! Córuś, weź proszę głowę sasiada i idziemy na boisko…

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

To rozumiem. Może poczytaj dziś córeczce na dobranoc scenę z Kervem i hordą w bagiennej niecce pełnej plugawych surogatek… :P

Po przeczytaniu spalić monitor.

Za porównanie fabuły do materiału na sesje RPG miałem się obrazić, ale po chwili dotarło do mnie, że rzeczywście, byłaby z tego przygoda RPG jak znalazł :). Chociaż to raczej nigdy nie będzie komplement.

Dlaczego tak? :O Osobiście RPG-i szczerze uwielbiam. :D

Za to cieszy mnnie bardzo, że zgadzasz się z piórkiem dla tego opowiadania i raduje… że zauważyłaś pierwsze zdanie, które miało być mocne, dobre i zauważalne. Nikt o nim nie wspominał przed Tobą.

Cieszę się, że mogłam być pierwsza. ;) Utkwiło mi w głowie aż do końca czytania (i dziś w sumie nadal je pamiętam). A to dobrze świadczy o pierwszym zdaniu.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Dobre pierwsze zdanie to podobno podstawa.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Przerażał go świat, w którym żył ten kolega. Świat, w którym dziecko kopiące odciętą głowę było mocno ograną kliszą.

I cyk, jedziesz z ciągiem dalszym ;-)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Ja tu widzę raczej szansę na absurdalny weird. Odcięta głowa kopie dziecko! Albo nawet bizarro. Odcięta głowa wymiotuje na dziecko.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Najdłuższe z plebiscytowych zostawiłem sobie na koniec. Jedziemy!

– Calevee! – Jego głos poniósł się nad mokradłem, po którym błądziła potępiona dusza Kerva.

Czyj głos? Kerva? Jakoś dziwnie wygląda to zdanie.

Naliczyłem dziewięć imion już w pierwszym podrozdziale… będzie ciężko ich wszystkich zapamiętać… (Kolejny podrozdział i kolejne sześć imion. Zaczynam myśleć, że to celowo, żebym się pogubił XD)

Ale muszę przyznać, że opowiadanie – mimo ciężkiego początku – w Starej Studni zaczyna stopniowo się rozkręcać.

Zarżnięci jak prosiaki! Sevren! Tohan i Pystra! Cała trójka!

A nie miało być dwóch na straży w stodole?

Poza tym, muszę o to spytać: czy pięciu (albo nawet sześciu?) ludzi zginęło na przestrzeni kilku akapitów, żeby przerzedzić szeregi imion do zapamiętania? :P

– Ożeż kurwa… – wydukał, wytrzeszczając oczy. – zgadzam się.

Gdzieś przed sobą wciąż słyszał szelest więc szedł dalej – Interpunkeen Okrutny chyba zjadł przecinek.

Przebrnąłem. Nie było tak ciężko, jak myślałem. Miałeś rację – druga część tekstu wynagradza cierpliwych. Generalnie nie jestem fanem opowieści a'la wiedźmin, ale to da się przełknąć :) Na pewno szanuję za to, że chciało Ci się aż tyle pisać. Ja nie miałbym cierpliwości do takiego molocha.

Małe podsumowanko: 25 nazw własnych, w tym 21 imion. Czy oni wszyscy byli potrzebni? Zwłaszcza, że wielu potraktowałeś jako „mięso armatnie”…

Pozdrawiam!

Precz z sygnaturkami.

Witam Niebieskiego_kosmitę i dziękuję za obszerny komentarz. Chwała plebiscytowi, że podsyła mi nowych czytelników. Nawet tych niezbyt niezadowolonych z lektury tego molocha.

– Calevee! – Jego głos poniósł się nad mokradłem, po którym błądziła potępiona dusza Kerva.

Czyj głos? Kerva? Jakoś dziwnie wygląda to zdanie.

Tak, Kerva. Po namyśle muszę przyznać, że to zdanie lepiej by wyglądało tak: Głos Kerva poniósł się nad mokradłem, po którym błądziła jego potępiona dusza. Dzięki za zwrócenie uwagi.

Naliczyłem dziewięć imion już w pierwszym podrozdziale… będzie ciężko ich wszystkich zapamiętać… (Kolejny podrozdział i kolejne sześć imion. Zaczynam myśleć, że to celowo, żebym się pogubił XD)

Tak, zgadza się. Imion jest sporo. Na pocieszenie – część postaci szybko ginie i nie trzeba ich pamiętać. Robią za tło. Głupio pisać o nich "reszta bandy" albo "najemnicy" czy "pozostali członkowie drużyny", wolałem dać im jakieś imiona, a tym najważniejszym nawet pewne cechy charakterystyczne.

Zarżnięci jak prosiaki! Sevren! Tohan i Pystra! Cała trójka!

A nie miało być dwóch na straży w stodole?

Nie, czterech. Jak to liczysz? Gervas powiedział wyraźnie: Widzę tam zaraz czterech ludzi na straży. Dwóch przy wrotach, dwóch w środku. Madera wcięło, więc mamy trzech zabitych. A Vokel sobie łaził po okolicy od szopy do stodoły i robił rożne dziwne rzczy w tym czasie.

Poza tym, muszę o to spytać: czy pięciu (albo nawet sześciu?) ludzi zginęło na przestrzeni kilku akapitów, żeby przerzedzić szeregi imion do zapamiętania? :P

Nie. Jak gdzieś wspominałem, potrzebne były trupy. Piszę o paskudnym demonie (dwóch) w dark fantasy z akcentami horroru, ofiary śmiertelne wydały mi się poniekąd konieczne i na miejscu. Poza tym od tego akcentu w fabule żywi bohaterowie mieli ogarnąć, że żarty się skończyły, a "silna" ekipa w kilka chwil zmieniła się w "słabą" grupkę. Myśliwi zamienili się w zwierzynę.

– Ożeż kurwa… – wydukał, wytrzeszczając oczy. – zgadzam się.

Nie zrozumiałem.

Gdzieś przed sobą wciąż słyszał szelest więc szedł dalej – Interpunkeen Okrutny chyba zjadł przecinek.

Z powodu jednego przecinka w tekście na 80 tys. znaków wzywasz wielkiego Interpunkeena? Robisz błąd Pelona.

Przebrnąłem. Nie było tak ciężko, jak myślałem. Miałeś rację – druga część tekstu wynagradza cierpliwych. Generalnie nie jestem fanem opowieści a'la wiedźmin, ale to da się przełknąć :) Na pewno szanuję za to, że chciało Ci się aż tyle pisać. Ja nie miałbym cierpliwości do takiego molocha.

"Przebrnąłem" nie brzmi dobrze dla autora ;) Czy to opowieść a'la wiedźmin? Zdania w komentarzach są mocno podzielone. Ja się wiedźminem nie inspirowałem. Z pisaniem takich molochów nie mam żadnego problemu, zazwyczaj muszę ciąć teksty pod limity. Czy mi się "chciało tyle pisać"? Przecież to świetna zabawa dla autora i moje hobby. Rozumiem, że masz inaczej? Męczysz się pisaniem?

Małe podsumowanko: 25 nazw własnych, w tym 21 imion. Czy oni wszyscy byli potrzebni? Zwłaszcza, że wielu potraktowałeś jako „mięso armatnie”…

Swoje stanowisko przedstawiłem wyżej. Tak, można powiedzieć, że potrzebne mi było mięso armatnie, a nie lubię pisać o nim jak o jakiejś grupie randomowych, bezimiennych ludków, snujących się w tle wydarzeń. Wystepują więc w kilku scenach grupowych, kilku ma nawet swoje chwile na estradzie, każdy ma imię. Ekipa nie była przecież aż tak liczna. Gdybym rozdał imiona wszystkim wieśniakom, to by dopiero było… ;)

Raz jeszcze dziękuję za opinię i cenne uwagi.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Myślałem, że Vokel zaliczał się do tej czwórki. Pomyłeczka :)

Nie zrozumiałem.

No, chodziło mi po prostu o to, że zareagowałbym podobnie na jego miejscu. Tzn. ta scena mną wstrząsnęła i chciałem to podkreślić.

Przecież to świetna zabawa dla autora i moje hobby. Rozumiem, że masz inaczej? Męczysz się pisaniem?

Czasami… może dlatego nie piszę tak dużo…

Gdybym rozdał imiona wszystkim wieśniakom, to by dopiero było… ;)

Precz z sygnaturkami.

Cześć!

Przeczytałem opowiadanie, nie czytałem komentarzy (by się nie sugerować), więc może coś się u mnie powtórzy, ale jedziemy. Pamiętaj, wszystko co napiszę to tylko moja skromna opinia.

Świetne opko, takie mroczne heroic fantasy, gdzie wszystkie klocki dobrze do siebie pasują. Upadły bohater, misja ratunkowa złożona z obdartusów, kapłan lubiący wypić… Tak jak „ostrzegałeś” w przedmowie, początek trochę dłuży się (znęcanie się nad bohaterem, kilkukrotne przeszukiwanie osady). Gdyby nie liczba komentarzy i piórko to nie wiem, czy bym dotrwał do końca. Ale im dalej w tekst tym lepiej, od sceny w leśnej chatce tylko lepiej, a w końcówce nie sposób się już nudzić. Szydło wychodzi z worka, nic nie znaczące z pozoru klocki tworzą spójny obraz owładniętej przez demoniczne siły społeczności.

Z rzeczy, które trochę mi zgrzytnęły: samotna eskapada na dno studni, w ciemnościach, w celu walki z demonem. Budzi grozę i pokazuje, kto tu jest największym kozakiem… Ale jakoś tak nie pasuje do wcześniejszej postawy bohatera, który przecież był dowódcą i zazwyczaj myśli, zanim coś zrobi, a nie idzie na żywioł. Ale może demoniczne konszachty maja z tym coś wspólnego?

W końcówce zabrakło mi trochę wyjaśnienia, co tam zaszło, bo zakończenie jest w sumie otwarte, i bohater „wisi na skale” (walczy w ognistym pierścieniu). Niby rozumiem, co było dalej, ale brakuje trochę szerszego kontekstu i rozwiązania imho. Ale może znajdę to w tekstach z przedmowy? Zakolejkowałem, a życie nie dopadnie to do czerwca przeczytam.

Naraz ściągnął brwi. a na jego twarzy pojawiło się obrzydzenie.

Tam chyba powinien być przecinek, a nie kropka.

Tego was uczą w Świątyni? Dbać o swoich?

;-) Czyżby jakieś nawiązanie… ?

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Witam Krar85 i dziękuję za wizytę oraz obszerny komentarz. Bardzo mnie cieszy, że opowiadanie się spodobało (mimo dłużącego się początku) i dotrwałeś do finału. No i że Twoim zdaniem te klocki do siebie pasują i od pewnego momentu nie sposób się nudzić. Bardzo mi miło.

Samotna eskapada do studni może nie jest najsensowniejszym posunięciem Kerva, ale on miał już taki jakby zwis w temacie przeżycia :) No i chciał koniecznie zabrać ze sobą do grobu jakiegoś demona. Taka osobista krucjata. Starałem się to podkreslić w dialogach, m.in. gdy wspominał, że nie ma do czego wracać, że wolałby zginąć itd. W sumie idzie na żywioł i wychodzi z założenia: co ma być to będzie.

Tak jest również w ostatniej scenie. Czy przeżył? Nie powiem, mam już zarys kolejnego opowiadania z tego świata i chociaż bohaterem będzie Duknar z tej "drugiej linii" fabularnej, to jednak wydarzenia z powyższego tekstu będą miały znaczenie (tak jak ma tekst "W Miesiącu Godów" dla historii Kerva, chociaż starałem się nadać powyższemu opowiadaniu wystarczającą autonomię).

Puenta "Bestiariusza…" widzi mi się w tym odrzuceniu symbolu świątyni, walce w imię swoje, bez oglądania się na zakulisowe stracie “sił Zła i Dobra”, które być może stoją za tym wszystkim. Kerv robi to co uważa za słuszne, działa według własnych reguł, może nawet ginie w ich imię.

Wcześniej robił rzeczy złe pod wpływem demonicy, potem walczył o jakieś tam odkupienie i pokutę. W finale idzie rozprawić się ze złem tylko w swoim imieniu.

Bardzo mnie cieszy każdy czytelnik i komentator, więc jeśli rzeczywiście siegniesz do pozostałych tekstów z tego uniwersum i podzielisz się swoją opinią, będę bardzo zadowolonym autorem.

Tego was uczą w Świątyni? Dbać o swoich?

;-) Czyżby jakieś nawiązanie… ?

A nie mogłem się oprzeć…

Po przeczytaniu spalić monitor.

Profesjonalny tekst. Zacnie, sir, zacnie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dzięki wielkie za lekturę, opinię i łapankę w ramach pracy nad antologią, Tarnino. Pewnie wrzucę tutaj poprawioną wersję z antologii za jakiś czas.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Od dawna miałam w planach przeczytać ten tekst, ale jakoś nie mogłam się zebrać. Ale w końcu się udało i bardzo się z tego powodu cieszę, ponieważ lektura była nader satysfakcjonująca. Good ol’ fantasy, bardzo klasyczne, może niekoniecznie oryginalne, ale zagrało w mej duszy na nostalgicznych nutach, bo na takich historiach się wychowywałam i przyjemnie było wrócić na stare śmieci.

Opowieść wciąga od początku, chociaż w kilku scenach dostrzegłam potencjał do skracania – na przykład w środkowej części opowiadania, kiedy drużyna już dociera do wioski i zaczyna się trochę bez sensu plątać po chatach. Liczyłam, że motyw śledztwa będzie mocniej zaznaczony, a Kerv objawi jakieś szczególne zdolności w zakresie wykrywania demonów. No ale historia potoczyła się inaczej i też nie mam na co narzekać.

Końcówka bardzo klimatyczna, pomysł na demony również mi się spodobał.

Język, styl, umiejętność tworzenia ponurego, beznadziejnego nastroju – wyższa półka, nic tylko zazdrościć.

Postaram się wkrótce zajrzeć także do tekstów, które wymieniasz w przedmowie.

Dziękuję za przyjemną lekturę.

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Hej, Gravel.

A ja się cieszę, że lektura okazała się satysfakcjonująca, Gravel. Masz rację, to klasyczna i dosyć oldschoolowa fantasy, chociaż świat już mniej, co okaże się (mam nadzieję) w kolejnej odsłonie “cyklu”.

Fajnie, że opowieść wciągnęła. Oczywiście pewnie jakieś fragmenty dałoby się skrócić, ale skoro poszło jak poszło do FP2020 (po redakcji), to na razie zostawię. Jeśli pozbieram te opowiadania w całość, pewnie raz jeszcze je przejrzę i “apgrejduję”.

Motyw śledztwa to tylko dodatek, to jednak bardziej dark fantasy niż kryminał, a moce Kerva póki co, to zaledwie podwyższona żywotność i regeneracja. To nie ma być Geralt ;). Trafił do ekipy, bo blisko obcował z demonami, więc był w oczach kompanów specjalistą w tej dziedzinie. Ale skoro nie narzekasz, to nie ma co drążyć.

Końcówka bardzo klimatyczna, aż przeczytałem ją sobie na głos i rzeczywiście nadal wydaje mi się odpowiednio klimatyczna.

Język, styl, umiejętność tworzenia ponurego, beznadziejnego nastroju – wyższa półka, nic tylko zazdrościć – bez przesady, sama robisz to bardzo dobrze.

Postaram się wkrótce zajrzeć także do tekstów, które wymieniasz w przedmowie – a zapraszam, zawsze miło, gdy ktoś zajrzy do tekstów już zakurzonych i zapomnianych.

Dzięki za niespodziewaną wizytę, lekturę i obszerny komentarz.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: