Lekcje

Gdy zacząłem czytać, przyszły dwa skojarzenia. Mniejsze z nich to pewne podobieństwo z pomysłem Łosiota, jaki opisał w “Nowym Zlodowaceniu”. nie w sensie fabuły, raczej w sensie punkty wyjściowego – przy czym u Ciebie został pokazany “na odwrót. Inna strona kopuły, inne skutki tego samego rozwoju, inne podejście maszyn… choć koniec końców i tu i tu maszyny wykazały rodzaj zainteresowania.

Drugie, wyraźniejsze, to słowo “opustoszenie”.

W tym tekście już od początku czuć opustoszenie. W kreowanym świecie i w sposobie narracji. Opustoszone ulice, percepcja, umysł i emocje.

No i ledwo dało się to odczuć, jeszcze zanim wynikło to z opisanych zdarzeń, pada "Zniszczone budynki. Zniszczone serca.". A potem jest jeszcze gorzej (w sensie dosadniej), pokazując co i rusz to opustoszenie. Sporo zresztą mówi zdanie "dwa procent to znacznie za mało, by być w jej oczach człowiekiem. Więc nie będę" – zostawiając mocne niedopowiedzenie.

Pustka jak cholera.

Swoją drogą bardzo ciekawy jest fragment "Zabrakło wyobraźni. Zabrakło osobowości". Tak obojętnie rzucone. W innym przypadku pisałbym, że ten wątek powinien być rozwinięty, ale do tego opowiadania to pasuje, rzucone obojętnie i bez zastanawiania się nad tym.

Co budzi wątpliwość, to usunięcie z samoświadomej AI możliwości analitycznych i wiedzy o ludziach – bo jednak to uderza w przypadku tego AI w tym scenariuszu. Jednak z racji tego, że od początku główna waga tekstu jest położona na czymś innym (na opustoszeniu) i jest to w zasadzie jedyna nieścisłość, nie jest to skreślające. Tym bardziej, ze poniekąd bohater i tak może być dziełem eksperymentu lub… robić co robi już w zamknięciu w zupełnie nowej wirtualności. Tym niemniej jest to jakaś luka (zwłaszcza, ze skoro ludzie zostali kiedyś przepędzeni z miasta, to AI musi mieć przemoc znaną nie tylko na poziomie znajomości zewnętrznych danych, ale też na poziomie własnych archiwów.

Odnośnie fragmentu:

"Dwa procent. Dwa procent żywej tkanki, mózgu. Tyle zostawiło nanoserum, które miało leczyć jakieś pierdolone schorzenia"

oraz:

"Pokażę więc, czym są te dwa procenty, które czynią człowieka."

Tytuł “Lekcje” wydaje mi się słaby sam w sobie i choć wiadomo, dlaczego został nadany, to mimo wszystko niezbyt pasuje do tego opowiadania. Nie myślałaś o zmianie go na właśnie “Dwa procent”? Wydaje mi się, że nie tylko pasowałoby do treści, ale już na starcie, jeszcze zanim te procenty padają w treści, nakierowywałby czytelnika w stronę “dalej od emocji” i jednocześnie byłby związany z wspominanym już “opustoszeniem” (bo dwa procent to przecież cholernie mało).

"obudowy funkcjonalnej"

Zaskakująco sensowne użycie zupełnie nowej nazwy dla egzoszkieletu. Bo w sumie marketing pewnie by poszedł w tę stronę.

"Jeszcze nie rozumie, dlaczego kazałem uruchomić wszystkie fabryki, zwiększyć produkcję androidów, pojazdów i broni. Ale dowie się wszystkiego. Będę je uczyć."

Człowiek. Jakie to ludzkie podejście.

Na koniec – niektóre zdania wydają się trochę wybijające z rytmu, pewnie dałoby się je trochę poprawić, ale rzecz w tym, że wtedy owszem, poprawiłby się rytm czytania, ale wybiłoby z tego “opustoszenia” umysłu głównego bohatera.

Czuję się odczłowieczony.

I zastanawiam się dlaczego.

Nic nie czuję. Ten tekst musiał Cię kosztować sporo pracy. Piszesz swobodnie i czyta się dość łatwo. Jest w nim zamysł. Jest puszczony od końca film, jest bohater, jest koniec i jest początek, ale ja nic nie czuję.

Może jest tu za dużo? Może źle sklejone…

Jest takie opowiadanie Lema “Czy pan istnieje Mr. Johnes”. W nieco zabawny sposób o tym ile jest człowieka w człowieku, który prawie w całości składa się z części zamiennych. Tu bohater ma tylko swój mózg, ale…

Nie widzę go, bo nie mam oczu. Prymitywne kamery rejestrują obraz i przesyłają dane wprost do mózg

Czyli widzi. Oczy też bywają zwodnicze. Wystarczy mieć żółtaczkę, astygmatyzm czy założyć okulary. Obraz niejako tworzy się w mózgu, a doprowadzenie go tam, to tylko kwestia (bio)technologii.

Bohater przekształcił się w mózg w puszce, ale dlaczego? Bo zaufał niewrażliwej an człowieka firmie, bo chciał uciec od swoich doświadczeń? Niewiadomo. Stworzenie świadomości przez maszyny ma z tym jakiś związek? Nie wiadomo. Opowiadanie historii od końca ma jakiś szczególny sens? Nie wiadomo.

Przeczytałem to dość łatwo, coś tam mnie zaciekawiło na początku i na koniec zostaję z niczym. Może uciekł mi sens, może to nie moje klimaty, ale mam wrażenie, że przez większą części nie ma tu opowieści, za to jest popularnonaukowa opowieść z Discover. Maszyny to, maszyny tamto, ludzie coś innego, a korporacja to korporacja. Trochę filozofii, trochę cyber, trochę dramatu. Jest śmierć, jest wykorzystanie, ale mnie to nie porusza.

Może warto napisać mniej. Wybrać trochę i poskładać to solidnie. Może to przeze mnie, bo nie znam się za dobrze na gatunku, ale tak opowiedziana ta historia nic mi nie zostawiła.

Przepraszam, ale chyba nic nie zrozumiałem :(

wilku – bardzo dziękuję Ci za odwiedziny i tak wspaniały komentarz :)

Opowiadania Łosiota nie czytałam, ale z pewnością zajrzę. 

Cieszę się, że udało mi się wywołać to uczucie opustoszenia, jestem ciekawa, czy inni czytelnicy odniosą podobne wrażenia.

Powiem Ci, że bardzo mocno zastanawiałam się, jak rozwiązać kwestię tej nieświadomości Dziecka, bo z jednej strony sama czułam taki niedosyt, ale z drugiej bardzo nie pasowało mi fabularnie. Może przy większym limicie znaków spróbowałabym wziąć się z tym jakoś za bary ;) 

Z tytułem też miałam zagwozdkę. Sam pomysł w wersji pierwotnej przedstawiał się tak, że wspomnienia bohatera miały być zatytułowane “Lekcja 37652”, “Lekcja 587”, na końcu oczywiście “Lekcja 1”. Stwierdziłam, że to nazewnictwo wywoła jednak niepotrzebny zamęt, więc zrezygnowałam, ale sentyment do Lekcji samej w sobie pozostał ;) Lecz im dłużej o tym myślę, tym bardziej tytuł, który Ty nadałeś, bardziej mi się podoba :D

Jeszcze raz dziękuję za miłe słowa i za kliczka :)

Seener – ale dlaczego zaraz odczłowieczony :D? Może opko jest tak dobre, że aż Cię odczłowieczyło, hehe ;)

A tak na serio – hmmm, może ja kiepsko się czuję w temacie cyberpunku, może Ty, jak sam to ująłeś, nie znasz się na gatunku (ja też, ja też!) i dlatego nam nie wyszło ;)? Być może faktycznie w którymś momencie przedobrzyłam, ale samej trudno mi wyłapać, w którym. A może po prostu musiałabym więcej pisać w tym stylu, żeby poczuć flow, nie wiem. 

W każdym razie i tak się cieszę, że zajrzałeś, poświęciłeś swój czas i przeczytałeś bez bólu.

I wbrew temu, co napisałeś, mam jednak wrażenie, że zrozumiałeś wszystko, a przynajmniej tak wynika z Twojego komentarza. Po prostu nie chwyciło ;) Może jakieś inne moje opko przypadnie Ci do gustu.

Na początku tekst wywarł na mnie ogromne wrażenie. 

Świetnie oddałaś klimat cyberpunku, ten człowiek z obudowie, dwa procent biologicznego ciała, ta tajemnicza kopuła. Świetny klimat i haczyk. 

Kiedy potem okazało się, że za kopułą jest miasto robotów odczułem pierwsze zgrzyty, ale rozumiałem tę wizję. Co prawda brakowało mi celu w tym odwróconym Matrixie, w którym maszyny same siebie uwięzily, ale nadal tekst przekonywał mnie klimatem. Nieźle zasugerowałaś plan bohatera, to, co ma zamiar zrobić z ludźmi – to bardzo… ludzkie.

Niestety, ostatni fragment totalnie wybił mnie z rytmu. Może nie dostrzegłem powiązania z innymi elementami historii, nie wiem, ale poczułem, jakbyś próbowała złapać dwie sroki za ogon. 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Gekikara – bardzo dziękuję za odwiedziny i komentarz :) Cieszę się, że udało mi się oddać klimat, bo nigdy czegoś takiego nie pisałam. Może coś podobnego kombinowałam w “Ostatniej nocy”, ale nie na taką skalę ;) 

Co do celu “uwięzienia” w Kopule, to założyłam, że maszyny wygnały ludzi z Miasta, bo nie byli im już potrzebni. Roboty nie chciały zawłaszczyć całej planety, opanować świata, itd, “uznały”, że będą lepiej i sprawniej funkcjonować bez ludzi, pewnie obliczyły sobie przestrzeń, jaka będzie im wystarczająca i nie zagarniały więcej.

Trochę smuteczek, że ostatnia scenka tak mocno wybiła Cię z rytmu, bo od początku właśnie tak sobie zaplanowałam ewolucję, przeobrażenie bohatera (nawet nie wiedziałam, że tu można znaleźć dwie sroki :O). Może zbyt delikatnie to zasugerowałam, może powinnam położyć tam większy nacisk, ale gdy mama zwraca się do Dana, mówi tak: 

– No dobrze, Dan, to teraz mamusia pójdzie sobie trochę odpocząć do pokoju, a ty porozmawiasz z panem. Bądź miły i grzeczny, to może znów pokażę ci Alter!

To miała być z jej strony taka forma chorej nagrody w zamian za to, co pozwalała robić mężczyznom z chłopcem. Nie dość, że wyrządziła mu ogromną krzywdę, to jeszcze wplątała w nałóg, kreując błędne koło. Jak potem funkcjonował, to już wiemy.

dlatego nam nie wyszło ;)?

Ale popracujemy jeszcze nad tym:)

Przepraszam za bledy, ale chwilowo ukradli mi polskie znaki.

Balem sie, ze napisalem “za bardzo” krytycznie, a w gruncie rzeczy pomysl mi sie ogolnie podoba i poczatek tekstu mnie zlapal. Pocieszajace jest to, ze chyba Gekikara widzi podobny problem.

Dla mnie bohater od poczatku jest miedzy tymi dwoma swiatami, w srodku i na zewnatrz. Wydaje sie byc ofiara postepu technoogiznegi, wbrew swojej woli przez maszyny uznawany za swojego, a przez ludzi za obcego. Jest w nim tylko dwa procent czlowieka, ale akurat to, ktore stanowi czlowieka.

I nagle koncowka z innej bajki. To material na dwie odrebne opowiesci i musze powiedziec, ze pomysl na te druga podoba mi sie zdecydowanie bardziej. Zamiana prawdziwego ciala na sztuczne jako ucieczka przed traumatycznymi doswiadczeniami. Ucieczka skazana na niepowodzenie, bo zostaje to dwa procent, przed ktorym nie da sie uciec.

Moze Ci kiedys podkradne ten pomysl ;) Oczywiscie podziele sie kasa z literackiego Nobla.

Seener – pewnie, że popracujemy :) 

Dla mnie bohater od poczatku jest miedzy tymi dwoma swiatami, w srodku i na zewnatrz. Wydaje sie byc ofiara postepu technoogiznegi, wbrew swojej woli przez maszyny uznawany za swojego, a przez ludzi za obcego. Jest w nim tylko dwa procent czlowieka, ale akurat to, ktore stanowi czlowieka.

No i patrz, z każdym komentarzem odkrywamy, że jednak zrozumiałeś wszystko, bo dokładnie to jest kwintesencją tekstu :)

Może gdybym dołożyła trochę więcej technologii w końcówce, może jakoś to Alter pokazała, to bardziej połączyłoby się z całością i nie byłoby takiego wrażenia oderwania. Ale zostawię jak jest :)

Cieszę się, że jednak w pewnym stopniu Ci się podobało i na dodatek okazało inspirujące. Będę z niecierpliwością oczekiwać na kasę za Nobla, a jeśli nie, to chociaż wspomnij mój nick, gdy otrzymasz Piórko za opowiadanie inspirowane “Lekcjami” :P

P.S. Konstruktywna krytyka zawsze na propsie ;)

Cześć, Iluzjo. 

To chyba pierwsze Twoje opowiadanie, jakie tutaj czytam. Mam podobne odczucia co Gekikara. Pierwszy fragment, pierwsze zdania wręcz, a zwłaszcza te: “Wiem, że fotel jest biały. Nie widzę go, bo nie mam oczu.” narobiły mi smaki na świetny, interesujący, ciekawy tekst. Niestety, im dalej w las, tym emocje słabły. Trzymała mnie tu nie tyle sama historia, bo niczego nowego tu nie dostrzegłam, ale klimat, w którym można było się zanurzyć. Wg mnie jest to zdecydowanie najmocniejsza strona opowiadania. Wszystkie niejasności, którymi karmisz czytelnika, nabierają ostrości już na samym końcu. Jednak dla mnie ten tekst jest nadal mało przejrzysty, za dużo trzeba się domyślać, mało konkretów wplatasz do tej historii. Jest sobie robot (w tych 98 procentach), niby wiadomo gdzie, ale nie do końca. To nie jest tak, że nie lubię niedopowiedzeń, ale tu jednak za dużo pytań pojawiało się w trakcie lektury, co wpłynęło na odbiór. Wytrącały mnie z rytmu powtarzające się teraz i wcześniej. Średnio lubię takie zabiegi. 

Sam bohater też szczególnie do mnie nie przemówił. Nie udało mu się wzbudzić we mnie sympatii lub współczucia. Jedynie pod koniec, podczas spotkania z robotem i jego dotykiem przeszedł mnie dreszcz. Światotwórstwo w mojej ocenie też wypadło blado. Wiem, że ograniczał cię limit, a w tak krótkim opowiadaniu trudno ulepić obraz całego świata, ale zabrakło mi tu jakiś wyjątkowych smaczków. 

Zaznaczam, że to wszystko tylko moje odczucia i uważam, że tekst może się podobać, a nawet zainspirować. Po prostu mi do gustu nie przypadł, może też dlatego, że ostatnio czytałam kilka podobnych. 

Warsztatowo dobrze, czytało się płynnie. 

Saro – bardzo dziękuję za odwiedziny i komentarz :)

Trochę martwi mnie, że kolejna osoba wskazuje, że początek opowiadania był całkiem niezły, a potem z każdym zdaniem atmosfera siadała. Zawsze staram się, żeby właśnie finał był najmocniejszy, ale najwyraźniej tutaj coś nie wyszło ;) Wydawało mi się też, że samych niejasności nie ma aż tak wiele, no ale wiadomo, że autor wie wszystko o swoim opowiadaniu, a czytelnicy niekoniecznie ;)

Co do światotwórstwa, to jestem kiepska w te klocki, w pierwotnej wersji nawet nie opisywałam świata pod Kopułą, ale uznałam, że bez tego jednak ani rusz :P

Z klimatem to był jeden wielki eksperyment, na szczęście udany. Chociaż ten jeden element wyszedł jak trzeba :D

Być może ostatnio taki wysyp tekstów właśnie po konkursie “Cyberpunk…”, ale to tylko moje przypuszczenia (ach, mogłam wstawić jako pierwsza, może by Ci się jeszcze nie przejadło :P).

Raczej rzadko dodaję coś nowego, więc pozostaje mieć nadzieję, że jakieś moje stare opowiadanie bardziej przypadnie Ci do gustu.

Raczej rzadko dodaję coś nowego, więc pozostaje mieć nadzieję, że jakieś moje stare opowiadanie bardziej przypadnie Ci do gustu.

Ok, złapię któreś. Chyba, że jakieś szczególnie polecasz? :)

Ja raczej publikuję tutaj króciaki, więc na jakieś szczególne światotwórstwo lub pogłębioną psychologię postaci nie ma miejsca ;)

Z najlepszym odbiorem spotkał się chyba Żab, ale najwięcej elementów “dodatkowych” ma chyba Ostatnia noc. Pierwsze ciepłe i z humorem, drugie smutne i postapo ;)

Jestem ciekawa Twojej opinii :)

Dodałam do kolejki, żeby nie uciekło ;)

EDYTKA: trochę się zastanawiałam nad polecajką do biblio. Trudno ocenić tekst, który nie przypadł do gustu, jednak po namyśle uważam, że klik się należy, bo to, że opowiadanie mi średnio podeszło, nie znaczy, że jest słabe i na Bibliotekę nie zasługuje. :)

Chyba za słabo nakreśliłaś uniwersum swojego opka i trochę się przez to gubiłam. Nie jestem do końca pewna, czy trafnie odczytuję to, co chciałaś powiedzieć. Co to za świat, w którym matka sprzedaje swoje dziecko pedofilowi? Co to za świat, w którym na ludziach przeprowadzane są eksperymenty, kończące się w taki, a nie inny sposób? Jakie podziały tam obowiązują? Jak to społeczeństwo funkcjonuje?

Mam wrażenie, że bohater od zawsze miał pod górkę, stale zbierał kopniaki. To miało na niego mocny wpływ, w którymś momencie to go złamało. Wyrzekł się człowieczeństwa. Czy dobrze zrozumiałam: zabił dziewczynę, którą wcześniej uratował i która go odrzuciła?

I taki człowiek spotyka dziecko – maszynę. Twór, który ma nieograniczoną moc kreowania rzeczywistości, który – jak dziecko – jest ciekawy świata. Twór, który jest czystą tablicą, można go urobić, jak się komu żywnie podoba. Aż ciarki przechodzą na myśl, co ten duet zrobi ze światem.

Tytuł ma chyba podwójne znaczenie. Wszystko, co spotkało bohatera było lekcjami, które nauczyły go nienawidzić ludzi. Teraz będzie udzielał lekcji Dziecku.

Niezłe opko, choć jak wspomniałam na wstępie, przydałoby się trochę mocniej pokazać świat, w którym bohater dorastał i żył.

Ale kliczka i tak dam :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irko – dzięki za odwiedziny i taki fajny komentarz :)

Widzisz, to trochę zabawne, bo akurat bardzo trafnie odczytałaś wszystko to, co chciałam przekazać, jako kolejna osoba, która nie jest pewna, czy dobrze zrozumiała, a okazuje się, że bezbłędnie :)

Widzę, że za słabo zaznaczone uniwersum to, nie tylko według Ciebie, najsłabszy punkt opowiadania, wezmę to sobie do serca przy tworzeniu kolejnych tekstów.

Co to za świat, w którym matka sprzedaje swoje dziecko pedofilowi? Co to za świat, w którym na ludziach przeprowadzane są eksperymenty, kończące się w taki, a nie inny sposób? Jakie podziały tam obowiązują? Jak to społeczeństwo funkcjonuje?

Aj, no niestety podejrzewam, że ten świat wcale nie jest tak daleki od naszego. Przynajmniej w przypadku pierwszej kwestii. Czasami, gdy czytam/oglądam różne informacje, to włos mi się jeży na głowie, a serce pęka :(

Czy dobrze zrozumiałam: zabił dziewczynę, którą wcześniej uratował i która go odrzuciła?

Tak, bardzo dobrze zrozumiałaś. Coś w nim pękło. Kropla, która przelała czarę goryczy.

Tytuł ma chyba podwójne znaczenie. Wszystko, co spotkało bohatera było lekcjami, które nauczyły go nienawidzić ludzi. Teraz będzie udzielał lekcji Dziecku.

Właśnie tak…

Dziękuję za klika!

EDIT:

Saro – Tobie również bardzo dziękuję za nominację, zwłaszcza, że akurat tym opkiem nie trafiłam w Twój gust, ale zdecydowałaś, że komuś może się spodobać :)

Od pierwszej sceny poczułam, że absolutnie kupuję historię, ale w pewnym momencie rozkojarzyłam się, jakby zabrakło mi haczyka, żeby utrzymać moją uwagę. Myślę, że to bierze się z dużej liczby niedopowiedzeń i pewnej aury tajemniczości oraz sterylności. 

Kiedy przejrzałam tekst po raz kolejny zobaczyłam drogę głównego bohatera, który tak bardzo chciał się stać się częścią świata maszyn, że był gotowy oddać wszystko (dobrze widzę wątek prostytucji?). Bardzo podoba mi się próba oddania świata od strony maszyn, bo jednak łatwiej identyfikować się z ludzkim bohaterem. Z drugiej strony, chciałabym więcej na temat głównego bohatera – jego droga jest fascynująca i okupiona takim bólem, że nie widział się gdzie indziej, niż w świecie maszyn. Ale rozumiem, w końcu limit konkursowy. 

Deirdriu – bardzo dziękuję :)

Przeklęty ten autorski “wszystkowiedzizm” ;) Pewnie następne moje opko będzie miało mniej niedopowiedzeń, nawet nie dlatego, że coś jest niezrozumiałe, ale właśnie czytelnikom ucieka uwaga, a to zły znak.

Dobrze odczytujesz element handlu własnym ciałem, aż do handlu zupełnie dosłownego (jako swoista kontynuacja jedynej znanej mu metody przetrwania i dostania się do Alter). Podoba mi się Twoja interpretacja, chociaż on tak naprawdę pragnął jedynie chyba na zawsze zalogować się do Alter – wirtualnego świata, w którym jego życie wyglądało zupełnie inaczej. 

Limit trochę dał w kość, ale może zbyt wiele chciałam pokazać ;)

Cieszę się, że mimo tych niedopowiedzeń podobało się na tyle, że nawet przeczytałaś drugi raz :)

I dziękuję za klika!

Widzisz, to trochę zabawne, bo akurat bardzo trafnie odczytałaś wszystko to, co chciałam przekazać, jako kolejna osoba, która nie jest pewna, czy dobrze zrozumiała, a okazuje się, że bezbłędnie :)

:)

 

Aj, no niestety podejrzewam, że ten świat wcale nie jest tak daleki od naszego. Przynajmniej w przypadku pierwszej kwestii. Czasami, gdy czytam/oglądam różne informacje, to włos mi się jeży na głowie, a serce pęka :(

Dlatego staram się dawkować sobie informacje.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Mnie czasem przerażają same nagłówki :/ A nie daj Boże jeszcze przeczytać artykuł. A komentarze pod takimi newsami, to na ogół bagno, muł, szczątki i odchody :/

Naprawdę, wcale nam niedaleko do takiego świata…

Nagłówki – coraz mniej mówiące o treści.

Treści – coraz bardziej przyzwyczajające.

Komentarze – …

Nie przepadam za cyberpunkiem, jednak przeczytałam i mi się spodobało :) Początek skojarzył mi się z Anihilacją, tajemnicza kopuła, za którą ludzie nie mogą wchodzić, może i dość dalekie skojarzenie, a może nie. Odważna forma, takie dzielenie po równo na przeszłość i teraźniejszość może powodować chaos, ale tutaj wcale tak nie było i wszystko do siebie pasowało. Poważne tematy, jak pedofilia i dziecko, które w ucieczce do idealnego świata przestaje widzieć, co jest dobre a co złe + otoczka cyberpunkowa ze wszystkimi rozterkami osoby zatracającej swoją ludzkość stworzyły moim zdaniem bardzo dobry tekst. Oczywiście polecam do Biblioteki.

Sonato – bardzo dziękuję za wizytę i komentarz :) Ja też nie przepadam za cyberpunkiem :D Opowiadanie napisałam oczywiście przede wszystkim na konkurs, ale też dla wprawki, żeby przekonać się, czy dam radę z tematem, który leży zupełnie poza moim obszarem zainteresowań. Cieszę się, że Ci się spodobało, zwłaszcza, że eksperymentowałam również z formą. Fajnie, że podziały czasowe i tryb “powrotu do przeszłości” zagrały i tworzyły całość.

Dziękuję też za finalnego kliczka :)

EDIT:

wilku – oj tak, brak słów jest chyba najbardziej odpowiedni, chyba że ktoś chciałby się przeistoczyć w rzucającego bluźnierstwami marynarza :D

Ech, skąd w ludziach tyle nienawiści :(

Oj, małe wakacje i prawie ominął mnie taki smakowity kąsek jak nowe opowiadanie Iluzji!

Obawiam się, że i mnie nie porwało. Dużo słów, a mało obrazów – dopiero koło połowy tekstu zaczęłam “widzieć”, co się dzieje. Szeroka kreacja świata, ale czytelnikowi przedstawiona w mglisty sposób. Początek zapowiada inny tekst niż ten, który dostajemy w zakończeniu. Miałaś świetny pomysł, Iluzjo. A nawet kilka – jeśli nie kilkanaście. Wydaje mi się jednak, że konkursowy limit bardzo cię skrzywdził.

Interesujące, że jako matka podchodząca do rodzicielstwa w tak emocjonalny sposób, poruszyłaś właśnie tak trudny temat jak matka sprzedająca swoje dziecko. Może właśnie dlatego te fragmenty są napisane tak… sucho? Cholera, przecież to miało potencjał sponiewierać czytelnika.

Językowo ładnie i poprawnie (: Z radością dobijam bibliotekę.

Dzięki za przyjemną lekturę. Buziaki, koleżanko 

www.facebook.com/mika.modrzynska

kam – dzięki za odwiedzinki i komentarz :) 

“Oj, małe wakacje i prawie ominął mnie taki smakowity kąsek jak nowe opowiadanie Iluzji!” – awww, poczułam się trochę jak jakaś celebrytka ;)

Widać jeszcze bym musiała trochę poćwiczyć z tym cyberpunkiem, żeby zadowolić wszystkich, ewentualnie zmodyfikować opko, żeby limit mnie nie ograniczał :D Pomysłów miałam faktycznie kilka, ale wybrałam te, które według mnie ze sobą zagrały, chociaż jak widać, nie dla każdego :D Ale kilkanaście pomysłów? Nie, nie, mój umęczony mózg nie dałby rady tylu spłodzić :D

Masz trochę racji z tym “suchym” potraktowaniem elementu handlu dzieckiem, no i późniejszych losów bohatera. Ale wydaje mi się, że nawet zanim zostałam mamą, to jednak wolałam pewnych spraw nie opisywać zbyt dosadnie, chyba wolę łupsać twistami niż no… łupsnięciami :D

Dziękuję za kliczka i cieszę się, że chociaż może nie do końca podeszło, to jednak lektura była przyjemna :)

P.S. Następnym razem spotkamy się na podium! I jeszcze sobie kogoś trzeciego dobierzemy, hehe ;)

Hej!

Spodziewałem się cyberpunka, a niewiele go dostałem. Chodzi mi bardziej o sposób w jaki cyberpunk mi się kojarzy a nie o estetykę Twojego opowiadania, bo ona jest OK.

Czyli raz jeszcze – spodziewałem się cyberpunka, a niewiele go dostałem. Czy to źle? Nie. Bynajmniej.

Cóż więc dostałem? Kawał świetnie napisanego opowiadania, które przywołuje z mojej pamięci mnóstwo skojarzeń z różnego rodzaju dziełami. Od prześlizgujących się na obrzeżach świadomości “Automatę” i “GitS” (kilka ciekawych scen z Twojego opka wizualizowało mi fragmenty wspomnianych) po “Punktown” (obcość przedstawionego świata, a jednoczesna jego bliskość w sferze zachowań ludzi) i jeszcze kilka innych. W bardzo plastyczny sposób opisałaś fragmenty życia Dana, to czego doświadczał i jaki miało to wpływ na jego psychikę (ale do momentu – o tym za chwilę). Wyłożyłaś bardzo dokładnie motywację bohatera.

Teraz jest to “za chwilę” :). Ostatnie w tekście, a chronologicznie pierwsze “wcześniej”. O ile przedostatnie “wcześniej” było dla mnie sporym zaskoczeniem, bo nie przygotowałaś mnie na prostytucję protagonisty, której nawet cień sugestii nie pojawił się wcześniej (ale to dobrze), o tyle ostatnie było czymś, czego się spodziewałem, bo jasno wynikało – a raczej wiodło wstecz – z poprzedniego. Czytałem ostatni akapit i myślałem “nie idź w tę stronę”, ale gdy skończyłem, okazało się, że poszłaś. Wykorzystywanie dziecka za zgodą matki, pobierającej za to opłaty. Wygodne wytłumaczenie dla całej niechęci Dana do świata, u którego podstaw leży krzywda wyrządzona przez osobę, która powinna być mu najbliższa i go chronić.

Wywaliłbym w cholerę to ostatnie “wcześniej”. Bo ono usprawiedliwia na poziomie emocjonalnym decyzje bohatera i każe o nim myśleć jako o ofierze, która nie obrała swojej drogi sama, ale została na nią pchnięta przez złych ludzi. Mnie to nie przekonuje. Dla mnie Dan nadal jest taki, jakim widziałem go wcześniej – słabym psychicznie człowiekiem, który nie potrafiąc dostosować się do świata i powiedzieć “nie” swoim zachciankom (Alter), przepadł. A potem postanowił wrócić i odegrać się za swoje krzywdy, które w dużej mierze sam sobie wyrządzał.

Czepiam się w sumie dlatego, że nie lubię czystych postaci pchanych na złą drogę i tłumaczonych ze swoich zachowań okrucieństwem świata. Ale pewnie znajdą się tacy, którym Twój Dan przypadnie do gustu.

To co? Podsumowanko? ;)

Baaaardzo fajne, świetnie napisane opowiadanie. Takie, które zostanie ze mną na dłużej. Tylko tytułu mogę zapomnieć. Teraz czytam w komentarzach, że się czepiają tego tytułu, a Ty potwierdziłaś podwójne znaczenie sugerowane przez Irkę. Spoko, rzeczywiście są dwa znaczenia. Ale tytuł nadal mało zapadający w pamięć – w odróżnieniu od opowiadania :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

PS. Mój ulubiony fragment, grający prostym trickiem. Ale ja uwielbiam takie tricki :)

Dziecko obserwuje, gdy zbliżam się do ściany za fotelem, zdejmuję literkę „O” i delikatnie odkładam na podłogę.

Known some call is air am

Outta – ojej, ojej, aż mi wstyd, że u Ciebie zostawiłam tak krótki komentarz :O Dziękuję za wizytę i opinię :)

Moim zamysłem od samego początku było to, żeby tekst kończył się na ostatnim “wcześniej”. Na pewno ma to korzenie gdzieś głęboko w mojej psychice, bo niestety jestem dość naiwną, łatwowierną i wierzącą w dobro ludzkie osobą. Dlatego motywacje moich bohaterów na ogół wyrastają z doznanych krzywd. Być może byłoby mniej oczywiście, gdybym wywaliła ostatnią wstawkę, ale wtedy miałabym wrażenie, że tekst jest nieskończony, niespójny.

Bardzo mi miło, że chociaż nie znalazłeś takiego cyberpunka, jakiego oczekiwałeś, to jednak opowiadanie Ci się podobało i zostanie na dłużej w pamięci :) Jestem bardzo zadowolona :)

A proste tricki są najlepsze, gdzieś widziałam taką scenę, chyba w drugim Batmanie, gdy Kobieta Kot zniszczyła swój domowy neon :D 

Hej :)

Moim zamysłem od samego początku było to, żeby tekst kończył się na ostatnim “wcześniej”.

Ja rozumiem zamysł i pochwalam. Moje zarzuty biorą się z tego samego miejsca, z którego biorą się motywacje kreowanych przez Ciebie bohaterów. I pamiętaj, że te zarzuty wynikają nie z konstrukcji fabuły, jaką uznałaś za stosowną, ale z moich własnych gustów. Wiadomo, że każdemu nie dogodzisz.

A to, że nie znalazłem cyberpunka jakiego oczekiwałem jest tutaj plusem, bo nie poszłaś w sztampę, ale zrobiłaś coś, co pozwoliło wyjść poza ramy, które ja dostrzegam w cyberpunkowych opowiadaniach. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że to opowiadanie nie jest cyberpunkiem, a jedynie zawiera jego elementy. Preludium posthumanizmu, heh.

PS. Każdy komentarz jest dobry, bo oznacza, że ktoś poświęcił czas na przeczytanie i pozostawienie śladu po sobie. Nie ma się więc czego wstydzić :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Cześć Iluzja:-) bardzo dobry klimat cyberpunka. Wizja, w której roboty zdominowały ludzi. Pierwsze zdania przyciągają uwagę i zachęcają do lektury. Trudny temat pedofilli tutaj mi jakoś nie pasował, ale on mi w sumie nigdzie nie pasuje, nie umiem o tym czytać. Pozdrawiam serdecznie

Outta – preludium posthumanizmu :O Oj, nieźle :D Najgorsze (najlepsze?) jest to, że pod wpływem różnych cyberpunkowo-posthumanistycznych przemyśleń związanych z tym opowiadaniem, wyklarował mi się w głowie nowy pomysł na tekst, ale zdecydowanie dłuższy :D I bez limitów :D

P.S. Dzięki za ściągnięcie Olciatki :D

Olciatka – hej :) Dzięki za wizytę i komentarz!

Cieszę się, że spodobał Ci się klimat. Ja też raczej nie wykorzystuję takich motywów w swoich opowiadaniach, też nie lubię, czego dowodem jest “suchość” i oszczędność w przedstawieniu cierpienia bohatera. Wolę zostawić brudną robotę czytelnikowi :P

Ciężko mi się czytało. Ponurość opisywanego świata odpychała, skłaniała do robienia długich przerw między fragmentami. A odwrócona i zamieszana chronologia utrudniała zorientowanie się w fabule.

Ale ogólnie idea jest interesująca. A ohyda świata to zaleta w cyberpunku.

Musiałam się sporo cofnąć, żeby zrozumieć rebus z O.

Babska logika rządzi!

Uch, czyli wyszło mi (przynajmniej “klimatycznie”) nawet za ciężko, heh :D To zła informacja dla mnie, że musiałaś robić sobie przerwy, bo oznacza, że jednak przedobrzyłam (przeźliłam???), no ale tak to jest, jak się nie ma wyczucia w danym gatunku ;) Tym bardziej dziękuję, że jednak się zmusiłaś i dobrnęłaś do końca.

Musiałam się sporo cofnąć, żeby zrozumieć rebus z O.

No tak. Niestety do samego początku :D

Jestę diabłę.

Nie przejmuj się jednostkowym czytelnikiem. Ostatnio w robocie sajgon, jestem zrąbana (święto w środku tygodnia to rewelacyjna sprawa), to może rzutować.

Babska logika rządzi!

Każda uwaga, nawet jednostkowego czytelnika, może być cenna :) A nie jesteś jedyną, którą klimat trochę przytłoczył, więc… wiem, że horrorów, to ja raczej nie będę pisać, bo wtedy ludzie pouciekają, ewentualnie zaczną wyrzucać monitory przez okna :P

Ostatnio w robocie sajgon, jestem zrąbana

Tym bardziej dziękuję za przeczytania i komentarz, odwdzięczę się :)

Iluzjo, to przecież może być droga do sukcesu i kasy.

Znaczy, stanie pod tymi oknami z siatką na monitory. ;-)

Babska logika rządzi!

Hahaha, wiesz w sumie to jest jakiś pomysł :D A w dobie corony każdy pomysł na biznes jest dobry :D

Przyjmę Cię do spółki, w końcu to Twoje szare, zrąbane harówką komórki doszły do tej zacnej idei ;)

No to zacznij pisać ten straszliwy horror. :-)

Komórki w domu odżywają.

Babska logika rządzi!

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Liczyłam na Twój komentarz, Anet :)

Bardzo dziękuję :)

Cześć,

Iluzjo, muszę się zgodzić, że opowiadanie jest nieźle zakręcone, mam podobne odczucia co Irka, bardzo gorzki wydźwięk ma Twój tekst. Strasznie jest przedstawione porzucenie człowieczeństwa, ale jeśli ma się takie życie, to chyba nie ma się co dziwić, że w końcu coś pęka.

Wiem, że zdania podzielone, jednak niesamowicie spodobała mi się forma samego tekstu, który jednym fragmentem idzie na “przód” innym się “cofa. Przy takiej długości nie jest to meczące, a zmusza do myślenia.

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

Hej, Morgiano :)

Bardzo dziękuję za komentarz. Gorzki wydźwięk był jak najbardziej zamierzony, więc cieszę się, że “dobrze” wybrzmiewa :D Wiem, los, który zgotowałam bohaterowi jest, delikatnie rzecz ujmując, nienajlepszy, no ale trudno, nie zawsze piszemy o ładnych rzeczach. 

To super, że podział, który zastosowałam, przypadł Ci do gustu, bo kiedy w jakiś przedziwny sposób zrodził się w mym umyśle, to od razu mi się spodobał, ale miałam obawy, czy jednak nie będzie za bardzo zagmatwane (zwłaszcza biorąc pod uwagę limit).

Dzięki za odwiedziny :)