Modern Kafkaesque

 

Gdy usłyszała sygnał detektora śluzy, zaczęła gorączkowo poszukiwać okularów “zerówek”, które poleciła jej koleżanka. “Klienci lubią ten przestarzały gadżet – mówiła Xanax – bo po pierwsze, robi z Ciebie od razu inteligenta, a po drugie, ludzie mają bzika na punkcie antyków. Zresztą, sama dobrze znasz ten ból” – uśmiechnęła się na samo wspomnienie boxu Melisy.

Właścicielka boxu numer 25X, dystrykt 15., w kompleksie Mega-City 5, faktycznie urządziła go w nietypowy sposób, nawet jak na ówczesne standardy. Zdarzało się, że ktoś posiadał w boxie jeszcze telewizor, pralkę lub samochód bo uchodzenie za osobę nostalgiczną i sentymentalną było modne. Ale Melisa miała chyba najwięcej sprzętów ze wszystkich osób, które znała. I oni również to potwierdzali.

Nawet gdy nie miała już energii i cierpliwości, by wymieniać chip w telewizorze, i tak wisiał on na honorowym miejscu pośrodku ściany. Co prawda posiadała wyświetlacz, jak każdy, ale czasami, gdy telewizor działał, wolała oglądać filmy na tym przeuroczym malutkim sprzęcie. Nikomu się do tego nie przyznawała, ale też podczas oglądania telewizora oczy bolały ją mniej niż gdy włączała projektor. 

Naprzeciwko telewizora na szufladzie wysuwanej ze ściany stało radio obok gramofonu. Ten drugi antyk był jej najwspanialszym znaleziskiem, a jednocześnie największym utrapieniem. Wysuwała szufladę z tym wspaniałym instrumentem, tylko wtedy, gdy była sama w boxie i zamykała śluzę na dziesięć blokad. Lubiła sobie cieszyć nim oczy, tym prawdziwym majstersztykiem. Nic na nim nie odtwarzała, bo nikt już nawet nie wiedział, jak dokładnie ów sprzęt działał, wiedziano tylko, że służył do słuchania muzyki. Obecnie w obydwu Światach nikt nie posiadał takiego sprzętu, nie widniał on w Spisie Antyków, więc teoretycznie był nielegalny. Stałby się legalny, gdyby trafił do Rządu i wspomnianego Spisu. Z tego właśnie powodu był on też zmartwieniem Melisy. Musiała być z nim bardzo ostrożna i chować go za każdym razem w ścianie, gdy tylko nadlatywały drony, by skanować boxy. W imię Porządku i Bezpieczeństwa.

Znalazła okulary i zamiast korzystać z pilota, podeszła do śluzy i manualnie ją otworzyła. Znajomi zawsze obserwowali ją wtedy z lekkim rozbawieniem, kompletnie nie rozumiejąc, po co podchodzić do sprzętów i uruchamiać je ręcznie, skoro wszystko jest teraz na pilota albo słowne polecenia. Ale Melisa wiedziała po co to robi: po prostu panicznie bała się przytyć, bała się zaniku mięśni i chorób serca. Wystarczyło wyjść na mega miasto albo do tuneli, popatrzeć na ludzi, wszechobecną technologię i połączyć kropki: człowiek poruszający się za pomocą własnych mięśni, a nie melexa, był prawdziwą rzadkością.

Otworzyła śluzę i ukazała się klientowi, który podskoczył na jej widok. Nie spodziewał się widzieć właścicielkę boxu zaraz przy wejściu, nikt tak przecież nie robił. 

– Chwała Rządowi – dygnął jegomość, wciąż zaskoczony, mierząc wzrokiem Melisę. Jego oczy zwróciły najpierw uwagę na nogi, które sięgałyby niemalże do sufitu, gdyby nie tułów w kształcie osy, głowa i ramiona, które musiały się gdzieś przecież podziać. Nogi mógł podziwiać do momentu, w którym kończyły się wraz z krótkim czarnym kitlem. Był on lekko rozpięty u góry, dzięki czemu mógł dojrzeć również bordowy gorset. Gdy odważył się podnieść wzrok wyżej, zauważył też czarny choker na szyi podpisany jej imieniem.

– Dobry wieczór – przywitała go przestarzałym pozdrowieniem i przywołała gestem do środka. – Pan jest…

– Świętopełk.

Jej policzki nabrzmiały od powietrza, które zaraz miało przerodzić się w śmiech.

– Słucham?

– Zmieniłem imię. Rodzice nazwali mnie Prozac.

Pokiwała głową na znak, że rozumie.

– Pani jest… – nabrał odrobinę odwagi, by przyjrzeć się chokerowi. – Meli…

– Cii! – przerwała mu przykładając palec do ust. – Nie musisz wymawiać na głos. Ten choker to jest informacja dla ciebie, byś nie miał wątpliwości, że dobrze trafiłeś.

– Telefon mam wyłączony, pani zapewne też.

– Nie jestem pani, możesz mi mówić Maria. – Przeszła do barku, który wysunął się ze ściany, podświetlając halogenami każdą butelkę trunku. – Poza tym, nie wiemy w jakich innych urządzeniach może być podsłuch. Lepiej dmuchać na zimne. A ja będę do ciebie mówić Prozac. Chociaż raczej nie będę mówić do ciebie za dużo. – Wyjęła piękną butelkę z rubinową zawartością. – Może być 20-letnia whisky?

Nie dawała szans klientowi na wyjście z szoku.

– Jasne – powiedział już śmielej, kierując się do środka boxu. Coraz bardziej mu się ta obsługa podobała. Z bladego światła halogenów i neonów wyłoniła się kanapa, która była również rzadkim widokiem. – Ma pani… masz kanapę? – Odwrócił się do niej, ale gdy nie odpowiedziała mu zajęta otwieraniem butelki, kontynuował: – Mój pradziadek miał podobną. Zawsze chciałem taką mieć, była o wiele wygodniejsza niż te wysuwane krzesła… Musi mieć pani… musisz mieć oko do antyków – usiadł na kanapie i podziękował za trunek, który podała mu do ręki Melisa.

– Uwielbiam antyki – odpowiedziała siadając na kanapie naprzeciwko, którą dopiero teraz Prozac zauważył. – Mają w sobie to coś, mają duszę – poprawiła okulary, które ją odrobinę uwierały, była do nich kompletnie nieprzyzwyczajona. – I większość z nich moim zdaniem jest praktyczniejsza i mniej szkodzi zdrowiu, niż te obecne wynalazki.

– No tak, wszystko teraz emituje fale… Czasami je słyszę i piszczy mi w głowie – pożalił się klient, który wraz z łapczywie pochłanianym trunkiem zaczął czuć się coraz swobodniej. Nie uszło to uwadze Melisy, które wypiła całą zawartość jednym duszkiem. Spojrzał na nią zaskoczony. Zauważyła to i zaśmiała się.

– Nie musimy się bawić w konwenanse, im szybciej i więcej będziemy pić, tym łatwiej nam pójdzie – powiedziała rozbawiona wyciągając rękę w jego stronę. Prozac patrząc jej w oczy również opróżnił szklankę i delikatnie ułożył w jej ręce. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i zwróciła w stronę barku. Napełniła kieliszki.

– Sam nie podjeżdża? – zapytał Prozac zdziwiony, jak każdy nowy klient.

Melisa westchnęła. Miała już dość tłumaczeń.

– Jest zepsuty – skłamała i wróciła do niego ze szklanką oraz z odrobinę wymuszonym uśmiechem. Prozac przyjął szklankę z wdzięcznością, a ona usiadła na poprzednim miejscu. Usadowiła się wygodnie, założyła nogę na nogę i rozpostarła ramiona na kanapie. – No więc, słucham.

Prozac westchnął. Już miał zacząć, gdy niebieska strużka światła przebiła się przez okno i rozpoczęła skanowanie całego boxu. Pracodawca i pracobiorca wpatrywali się w siebie w milczeniu. Trwało to może minutę. Po tym czasie niebieskie światło znikło, Prozac odetchnął. Melisa spojrzała na wyświetlacz na suficie, by sprawdzić godzinę.

– Przyszedłeś odrobinę za wcześnie – powiedziała i wzięła łyk whisky. – Na szczęście nic nie znaleźli ciekawego, to i odlecieli. Mamy aż trzy godziny. Możesz zacząć mówić.

Klient mimowolnie się uśmiechnął. Miał przed sobą naprawdę miły widok, który miał również miły głos, a i whisky krążyło już we wszystkich żyłach. 

– Nienawidzę mojej pracy. – Zaczął, rozglądając się po boxie. – Ale z drugiej strony dobrze płacą. Mam dylemat. Z jednej strony lubię pieniądze, ale z drugiej chciałbym robić coś sensownego. Coś, co kocham. Ale gdybym robił to, co kocham, zarabiałbym marne grosze.

– Masz rodzinę? – zapytała, przyglądając się własnej szklance, która znów już była prawie pusta.

– Nie. 

– To połowę problemów masz już z głowy.

– To prawda – uśmiechnął się szczerze. – A ty masz?

– Mam znajomych, przyjaciół i to jest moja rodzina.

– A w tym sensie, w jakim wiesz, że pytam?

– Nie. Nigdy nie pociągało mnie małżeństwo ani macierzyństwo. Zwłaszcza w tych czasach.

– Wymieramy.

W jej oczach zapaliły się ognie.

– Więc co? Mam teraz zaludniać planetę? Bo jestem kobietą i to jest mój obowiązek rodzić dzieci? – zapytała, lekko zaciskając zęby.

– Nie, nie, na Rządu Chwałę, nie o to chodzi.

Zacisnęła zęby jeszcze bardziej.

– Przestań tak mówić. Nienawidzę tych powiedzeń.

Prozac energicznie przytaknął.

– Tak, tak, ja też, ale sama mówiłaś, że nie wiadomo, czy nie ma podsłuchu poza telefonami…

– Ale bez przesady, za inne formy pozdrowień i powiedzeń nie ma jeszcze kary.

– Jeszcze.

Zamilkli obaj jednocześnie, wypijając do dna alkohol. Melisa klasnęła trzy razy w dłonie i barek podjechał wypełniając im obu szklanki.

– Mówiłaś, że zepsuty.

– Może miał update i się naprawił – Machnęła ręką. – A co robisz w swojej pracy?

– Jestem administratorem jakości w fabryce metadronu. Sprawdzam, czy maszyny nie zrobiły żadnego błędu.

– Więc tylko stoisz i…

– Obserwuję. Tak.

Pokiwała ze zrozumieniem głową, uśmiechając się smutno. 

– To się nie dziwię, że nienawidzisz swojej pracy. Ja pewnie po tygodniu tam weszłabym do dystryktu 20. A co chciałbyś robić, co kochasz robić?

– Chciałbym mieć hodowlę psów.

Melisie zakręciła się łezka w oku.

– Psów – powtórzyła. – A jakie rasy kojarzysz?

– Te najpiękniejsze i najzdrowsze. Owczarki australijskie, shiba inu, border collie, syberyjskie husky, zwykłe kundelki.

– Tak, z tego co pokazuje Liouville, to były piękne psy. – Powiedziała lekko łamiącym się głosem, wpatrując się w ekran telefonu. Odłożyła go po chwili i ukradkiem otarła malutką łezkę. – A z tych realnych rzeczy, co chciałbyś robić?

– Dlaczego uważasz, że to nierealne marzenie? 

– A jak je przywieziesz ze Świata Drugiego?

Prozac wzruszył ramionami. Wyciągnął rękę z pustą szklanką, barek posłusznie wypełnił szklankę gościa.

– No właśnie nie wiem. Ale zapytałaś, co chciałbym robić, więc ci odpowiedziałem.

– Dobrze. Coś jeszcze innego chciałbyś robić?

– Żyć.

Parsknęła.

– A teraz co niby robisz?

– Nie w tym sensie. Nie chodzi mi o biologię. Chodzi mi o sens.

Spoważniała i pokiwała głową. Prozac odłożył szklankę i wbił wzrok w podłogę.

– Na przykład ty. – Powiedział, nie podnosząc głowy. – Ty masz o wiele ciekawszą pracę, sensowną. Pomagasz ludziom.

– Ja tylko słucham.

– Tylko? Ja bym powiedział “aż”.

Przytaknęła.

– Może i racja. Ale nie zawsze jest kolorowo. Nie chciałbyś wszystkiego wiedzieć. Nie chciałbyś codziennie słuchać tyle, co ja. Im więcej człowiek wie, tym ma gorsze sny, tym bardziej się wierzga w łóżku. Ciężko jest normalnie funkcjonować, nawet wyjście do marketu jest wyzwaniem. Bo widzisz przed dystrybutorem pigułek klienta, który był u ciebie dzień wcześniej i dusił się własnym płaczem mówiąc, że niedługo popełni samobójstwo. I nie wiesz, czy tylko tak sobie gadał, bo ma gorszą chwilę, czy naprawdę zamierza to zrobić. Nie wiesz, kiedy to zrobi i czy jeszcze do ciebie przyjdzie. A gdy nie przyjdzie i wiesz, że już nigdy nie przyjdzie, to się zastanawiasz, czy to twoja wina. 

Przerwała, by klasnąć w dłonie trzy razy, też chciała uzupełnić sobie szklankę. Zrobiła to tak przesadnie głośno, że gość natychmiast oderwał wzrok od podłogi, na której wyświetlały się hologramy łąk i motyli. 

– Te też wyginęły już dawno temu – westchnął, myśląc o pięknych owadach. Spojrzał na nią z nostalgią w oczach. Trochę już mu wirowało przed oczami od gotujących się w ciele procentów. Zmarszczył brwi, wpatrując się w kusy strój Melisy.

– Co jest? – zapytała, zauważając jego wzrok.

– Zastanawiam się, czemu się ubrałaś akurat w taki sposób. Nie mówię, że źle wyglądasz, ale wiesz… no, wyglądasz jak…

– Prostytutka?

– No tak.

– Hah. Lubię to zdziwienie i konsternację na twarzy klienta, gdy po raz pierwszy otwieram mu śluzę. Mają w oczach wypisane: “To jeszcze ktoś uprawia ten zawód?”.

– No tak. To też już wymarło. Jak listonosze, kasjerzy, kelnerzy, grabarze…

– Łał, sentymentalista pełną gębą. Połowy zawodów, które wymieniłeś, już chyba nawet w Liouville’u nie ma.

– Zgadza się. A prostytutka jeszcze jest?

– Może jeszcze jest definicja, ale w praktyce już chyba nikt tego nie robi. A co się dziwić, nie opłaca się, jak każdy teraz może sobie kupić lalkę z prawdziwą skórą… I nie tylko. Poza tym lalka też nie będzie się opierać, gdy facet zechce załadować ją w drugą…

Przerwał jej telefon klienta. Kliknął na nim palcem, wyłączając dźwięk. 

– Ciągle dzwonią. Nie, żeby porozmawiać, tylko zawsze coś chcą. 

– Znajomi?

– Rodzina. Kuzyn.

– Yhym.

Świętopełk westchnął ciężko, jakby dźwigał na klatce piersiowej ogromny ciężar. 

– Ja chcę, żeby było tak, jak kiedyś, jak dziadek mi opowiadał, jak to było w czasach z kolei jego dziadka – zaczął ponownie. – Chciałbym żyć w czasach, kiedy można było normalnie wyjść na dwór, na łąkę, zrobić sobie piknik, pójść po prostu na spacer. Kiedy istniały lasy. Kiedy istniała jeszcze warstwa ozonowa, słońce nie było śmiertelnym zagrożeniem, tylko przyjacielem i nie trzeba było się przemieszczać tunelami z jednego mega miasta do drugiego. Chciałbym żyć w świecie, w którym ludzie nie przemieszczali się melexami. Kiedy czasy nie były tak niespokojne i tragiczne do tego stopnia, by nadawać dzieciom imiona związane ze środkami uspokajającymi, tak na wszelki wypadek, choć i tak każdy wie, że to nic nie da; to tylko kolejny zabobon. Kiedy było normalne jedzenie, którym można się było normalnie rozkoszować, poczuć zapach, przemielić w ustach, kiedy można było wybierać wśród milionów rodzajów dań, a nie tylko między pigułkami i fast foodem. Chciałbym wyjść do marketu na zewnątrz, spacerkiem, podziwiać po drodze drzewa i owady, zamiast reklam i plakatów w pociągach pionowych. Mieć normalne mieszkanie z kilkoma pokojami, a nie żyć w boxie, w którym meble wysuwają się ze ścian, a toaleta stoi obok płyty indukcyjnej. Chciałbym żyć w świecie, w którym biegają psy, jeden człowiek wysłuchuje drugiego i ma dla niego czas, żeby nie musiał płacić drugiej osobie za to, by go w ogóle wysłuchała!

Tu przerwał, by odłożyć szklankę na kanapę i zasłonić sobie twarz. Barek automatycznie podjechał i ją wypełnił. Wracając, zahaczył jeszcze o pustą szklankę Melisy, która milczała. Wiedziała, że to dopiero początek. Prawie każdy klient na początku mówił to samo.

– Ja też za tym wszystkim tęsknię. Dlatego tak ochoczo otaczam się antykami. Pomagają mi czuć się tak, jakbym żyła w tamtych beztroskich czasach. Chociaż na chwilę.

– Ty i tak masz duży ten box, 30 metrów to dużo miejsca.

– Na tym piętrze nie jest aż tak duża gęstość zaludnienia. Ale to też odpowiednio więcej kosztuje. Jak wszystko, wiadomo.

– No właśnie problem jest taki, że pieniądze mam, ale pozwolenia nie mogę uzyskać na taki dystrykt.

– Problemy z prawem?

– Mój pradziadek miał.

– Co zrobił?

– Był właścicielem baru w Utah Mega City 3. Za pierwszym razem nie wyraził zgody na urządzenie performance’u feministkom, bo bał się, że nic z tego baru nie zostanie. Został oskarżony o szowinizm. Dostał wtedy upomnienie i grzywnę, ale za drugim razem, gdy Afroamerykanie…

– Przedstawiciele Rasy Lepszej. – Upomniała go Melisa, krzywiąc się przy tym.

Prozac również się skrzywił.

– Tak, Przedstawiciele Rasy Lepszej chcieli napaść na jego bar, on chcąc się bronić, wyciągnął broń, no i…

– Zastrzelił kogoś?

– Nie. Ale wyciągnięcie broni wystarczyło. Oskarżono go o rasizm i poszedł siedzieć. 

Melisa westchnęła współczująco. Klient wyciągnął szklankę w stronę barku.

– Także widzisz, co z tego, że mam pieniądze, jak nie mogę z nich zrobić pożytku…

 

* * *

 

Wreszcie fajrant. Wyjść. Zjeść coś. 

Czekając na bullet train, podeszła do szklanej ściany, by poobserwować, co się dzieje na zewnątrz. Marzyła o przepustce na wyjście z Mega City. Ale nieliczni ją dostawali. “Przecież wszystko, czego potrzebujesz, jest w Mega City” – zdawały się krzyczeć plakaty i hologramy. Najbardziej irytowały ją hasła, które miały na całym świecie identyczny wzór, zmieniał się tylko przymiotnik, zależny od usytuowania miasta: Chiński sen, Amerykański sen, Arabski Sen.

– A ja nie chcę – myślała głośno Melisa. – Nie chcę całe życie siedzieć w pionowym mieście. – Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że wzdycha z tęsknoty tak często, że aż ludzie oglądali się za nią. I nie rozumieli jej, bo Melisa nie spoglądała na nie wiadomo jak cudowny krajobraz: karłowate drzewka nie wypuszczające już nawet liści ustępowały ogromnym kompleksom fabryk, z których strzelały do nieba smukłe kominy, zasłaniając je szarą powłoką, na tyle często, że dzieci w przedszkolach malowały niebo na kolor szary, przekonane, że taki jest właśnie jego prawdziwy kolor. Mimo tych obłoków hamujących promienie słońca, było ono w tym momencie śmiertelnie niebezpieczne. Jeśli zachowała się gdzieś trawa, to była doszczętnie spalona i brązowa, gdzieniegdzie można było dostrzec żółtą. Do publicznej wiadomości podano fakt, iż naukowcy pracują nad ogromną kopułą nałożoną na pół globu, by ludzkość znów mogła niedługo wyjść na zewnątrz i by znów zapanowało tam życie. I właśnie na takie życie, oczami wyobraźni, patrzyła Melisa. Ona nie widziała szarych fabryk i obłoków, widziała piękne budynki między ogromnymi drzewami wypuszczającymi soczyste zielone liście, widziała ludzi chodzących między budynkami, biegające dzieci, latające motyle i słońce, które nie paliło żywcem.

Lecz Melisa wierzyła wyłącznie swojej wyobraźni, nie wierzyła naukowcom. Orientowała się w temacie i przypuszczała, że nikt nie będzie chciał zainwestować w taką kopułę. Poza tym już żyją w kopułach, więc po co jeszcze nakładać wielką kopułę na mniejsze? Kompletnie bez sensu. Domyślała się też, że Prezydent Super Państwa, stojący na czele Najwyższego Rządu, planuje przenieść się wkrótce do Świata Drugiego, gdy już wszyscy w Świecie Pierwszym wyginą. Dlatego też zaczęto wynagradzać rodziny, które nie posiadają dzieci. Oficjalnie ma to zapobiec przeludnieniu. Zdaniem Melisy było już na to za późno, bo przeciętnie w jednym Mega City mieszkały dwa miliardy ludzi. Ale z drugiej strony, znając życie, pewnie się pan Prezydent zahibernuje wraz z Rządem, czy coś. W końcu było ich na to stać.

Z rozmyślań wyrwał ją podmuch bullet trainu. Wsiadła do niego, zapięła pasy i poczuła odruch wymiotny. Zawsze towarzyszył jej w pociągach przy tej prędkości, która przeciętnie przekraczała sto kilometrów na godzinę. Po dwóch minutach była już na piętrze, na którym znajdowały się markety i restauracje z pigułkami lub fast foodami. Z tej wysokości, gdy się zajrzało przez szklaną ścianę, widać było jedynie słupy kominów fabryk i chmury, zaś same fabryki wyglądały w dole jak legendarne klocki Lego z dwudziestego wieku, o których opowiadała jej prababcia.

Napełniła torbę pigułkami, zapłaciła wyciągając rękę do scanu. Podeszła do McDonalda, by zamówić burgera. Starała się odżywiać zdrowo, ale burger był jedyną alternatywą dla pigułek, a tych już miała serdecznie dość.

Gdy wróciła do domu, nakazała inteligentnemu boxowi puścić prysznic, a potem zaścielić łóżko. Oczywiście był problem z mechanizmem wysuwającym materac. Kopnęła w ścianę ze złością i mechanizm na szczęście puścił.

Rzuciła się dosłownie na materac i była pewna, że od razu zaśnie, tak była zmęczona. Niestety jak na złość, pojawiały się w jej głowie wypowiedzi klientów-pacjentów. Znów widziała łzy w ich oczach, wyraźne kafkaesque i słyszała ich łamiące się głosy.

Nie ma dokąd uciec.

“Nie ma dokąd uciec. Dlaczego nie mogę zdecydować, kim być? Dlaczego musiałem się urodzić w ludzkiej farmie?”

“Kobiety nie kochają mnie, kochają moją niepełnosprawność. Podnieca je fakt, że górują nad mężczyzną. A przecież już dawno temu zdobyły władzę. Nie musiały mi łamać nóg”.

“Chciałbym urodzić się ciemnoskóry. Albo kobietą. Prawie w ogóle nie wychodzę z boxu, boję się. Ostatnio w kolejce do Pharmaconu nie ustąpiłem Przedstawicielowi Rasy Lepszej, bo go po prostu nie zauważyłem i zabroniono mi dożywotnio wstępu do gmachu. Nie mogę kupić teraz leków. Nie mogę nawet wysłać drona, bo mają w środku scan i strzelają do niego, już raz próbowałem.”

“Codziennie porównuję zdjęcia z archiwum Liouville i spoglądam za szybę. Wpadłem w taką depresję, że kazałem sobie zabetonować ściany. Ale to nie pomaga. Mam już dosyć, jutro chyba wejdę do dystryktu 20.”

W oczach Melisy również wirowało kafkaesque. Wymieszało się ze łzami, tak obfitymi, że po minucie robot wymienił jej poduszkę na świeżą. Każdego wieczora była przekonana, że nie da rady ciągnąć tego dłużej. Ale tak samo każdego ranka była przekonana, że m u s i dać radę ciągnąć to dłużej. 

Bo kto tych biednych mężczyzn wysłucha?