Wzgórze potępionych dusz (cz. 5)

Nic się nie wydarzyło.

Nie padł strzał, a już tym bardziej trup. Mike otworzył oczy i spojrzał na weterynarza, gdy ten klął coś pod nosem i próbował przeładować broń. To była jego szansa. Jak szalony rzucił się w stronę drzwi do salonu – miał zamiar opuścić tę przeklętą chatę i uciec. Nie wiedział jeszcze dokąd, ale musiał uciec! Byle dalej! Byle ocalić własne życie!

Whibley jednak wyczuł jego zamiary i zerwał się za nim niemal w tej samej chwili. Chwycił go za nogę i powalił na ziemię. Mike szarpał się jak oszalały, próbując oswobodzić, jednak dłoń weterynarza zaciskała się na łydce niczym kleszcze, wywołując nieprzyjemny ból. Opętany mężczyzna odrzucił strzelbę i cisnął chłopakiem z nieziemską siłą na pobliską komodę. Ten przeleciał przez pokój niczym szmaciana lalka, uderzył o mebel i ściągnął przy tym niewielką nocną lampkę. Wylądował ciężko na podłodze tuż za komodą, wypuszczając z dłoni nóż.

W uszach mu dzwoniło, tępym bólem pulsowało biodro i prawa ręka. Nie mógł się jednak poddać. Chwycił za leżący obok nóż i podźwignął się na nogi, wkładając w to całą siłę woli. Próbował odrzucić paraliżujący go strach, ale nie mógł.

Weterynarz już przy nim był. Zamachnął się, by uderzyć, jednak chłopak jakimś cudem uniknął ciosu i pewnym ruchem wbił nóż w brzuch Whibleya, aż po samą rękojeść. Buchnęła śmierdząca krew, gdy opętany zatoczył się do tyłu, próbując wyciągnąć ostrze ze swych trzewi. Mike nie czekał, co będzie dalej – spychając ból w otchłań świadomości, jednym susem pokonał odległość dzielącą go do wyjścia z salonu. Nie oglądał się za siebie, przebiegając niezdarnie przez wąski korytarz. W głowie miał tylko jedną myśl – nie dać się zabić i dotrzeć w bezpieczne miejsce. Otworzył drzwi wejściowe i jak wystrzelony z procy wybiegł w kierunku samochodu. Może jakimś cudem uda mu się odpalić Warriora bez kluczyków? Przecież w filmach bohaterom zawsze się udawało…

Ale to nie był film, a on nie był jednym z bohaterów. Gdy znalazł się niemal w połowie drogi, zza czarnej terenówki wyszła znajoma postać. Jego femme fatale. Mike zatrzymał się nagle i zmarszczył brwi, znów tężejąc w sobie.

– Tęskniłam za tobą, kochany. Dlaczego uciekłeś? Było mi bez ciebie bardzo smutno! – powiedziała Ann. Głos kobiety, obcy i zniekształcony, nie przypominał jej delikatnego tonu.

Spojrzał na nią. W świetle sączącym się z domku Whibleya dostrzegł płonące żółtą nienawiścią oczy i szeroki, szalony uśmiech. To nie była Ann, którą kochał. Coś siedziało w jej umyśle, może nawet w trzewiach, przejmując nad nią kontrolę. Wiedział to na pewno. Kobieta podrzuciła w dłoniach ciężką siekierę, jakby była ze styropianu i z wolna, nucąc pod nosem jakąś melodię, ruszyła w kierunku swego ukochanego. Nietrudno się było domyślić, co zamierza uczynić.

Chłopak począł się cofać, choć zdawał sobie sprawę, że był w pułapce. Z jednej strony miał pozbawioną zmysłów Ann; z drugiej, w domku wciąż znajdował się Whibley, a właściwie to „coś", co przypominało weterynarza. Mike nie miał pewności, czy tamten się wykrwawił i wolał tego nie sprawdzać.

– Może o tym porozmawiamy, kochanie? – zapytał, uśmiechając się głupio.

– Och, nie ma o czym, „kochanie". Największą przyjemność sprawi mi widok twojego wypływającego mózgu. – Uśmiechnęła się ponuro.

– Powinnaś zmienić upodobania. Może pojedziemy do Night Springs, tam na pewno mają jakiegoś specjalistę, czy coś…

– Nie jestem szalona!!! – warknęła nienaturalnym głosem, wybijając przy okazji siekierą szybę w samochodzie. – Teraz jestem wreszcie wolna… wreszcie czuję się sobą!

To może wróć do poprzedniego stanu, bardziej cię taką lubiłem, pomyślał Mike, lecz nie wypowiedział tych słów.

– Cieszysz się, że mnie widzisz, skarbie? Trochę mi zajęło dotarcie tutaj, bo zajebałeś latarkę! – warknęła nienaturalnym głosem.

Mike poczuł na łydkach pierwszy stopień schodów werandy i zachwiał się, tracąc równowagę. W tym samym momencie z niesamowitą szybkością zaatakowała Ann, wyprowadzając cios siekierą.

Tylko zbiegowi okoliczności zawdzięczał, że wciąż żyje. Ostrze siekiery minęło czubek jego głowy o milimetry, gdy zatoczył się na bok i wgryzło w coś za nim. Gorąca ciecz bryzgnęła na chłopaka, oślepiając go na chwilę. Gdy otworzył jedno oko, dostrzegł tuż obok swoją ukochaną, próbującą wydobyć siekierę z otwartego gardła Whibleya, które toczyło krew niczym pompa wodna. Mike próbował się ruszyć, ale nie był w stanie, będąc niemym obserwatorem tej makabrycznej sceny. Zerknął na weterynarza. Szary opar oplatający do tej pory jego ciało zniknął, a truchło zwaliło się nagle na ziemię. Ann walczyła, by wydobyć narzędzie z tryskającej krwią rany i po chwili jej się to udało. Przejechała językiem po obuchu, zlizując czerwoną ciecz i uśmiechnęła się szaleńczo.

Gdyby Mike miał czym rzygać, z pewnością teraz by to zrobił. Nogi odmawiały mu posłuszeństwa, umysł wydawał się być zamknięty w klatce przerażenia i strachu. Czołgał się w stronę ogrodzenia, próbując przełamać panikę. Kobieta natomiast sięgnęła za plecy i wyciągnęła zza paska czarny rewolwer. To przeraziło chłopaka jeszcze bardziej. Tym razem z całą pewnością nie mógł liczyć na to, że broń nie wypali. Przecież nic dwa razy się nie zdarza. Ann uśmiechnęła się zimno i podrzucając rewolwer w dłoni, wolno zmierzała w kierunku Mike'a.

– Wiesz, co to jest? – zapytała, wskazując wzrokiem na broń. – Twoja śmierć. Jedna z kul ma wypisane twoje imię, „kochanie".

Mike nic nie odpowiedział, cały czas się czołgając. Jeszcze kilka metrów i będzie przy ogrodzeniu. Może się uda.

– Chyba nie chcesz po raz kolejny mi uciec, misiaczku? – mruknęła ironicznie i przyspieszyła kroku. Nagle znalazła się blisko chłopaka i przyklęknęła przy nim. Uniosła broń i przystawiła mu do skroni, śmiejąc się dziko.

Z kamiennym wyrazem twarzy wpatrywał się w jej posępne oblicze. Co mu pozostało? Zanim zdążyłby cokolwiek robić, jej palec nacisnąłby spust. Co by to zmieniło, gdyby teraz nagle zaczął krzyczeć? I tak za chwilę umrze.

– Achh… – westchnęła. – To są zbyt prostackie metody, jak na ciebie, kotku. Ty musisz cierpieć, musisz poczuć, jak to było być mną i męczyć się z tobą w tym zasranym związku.

Kobieta odrzuciła broń gdzieś w trawę, uniosła się i energicznym ruchem zamachnęła siekierą.

Mężczyzna poczuł, jak krew odpływa mu z kończyn, jednak w porę się otrząsnął. Znów unik i szybkie podciągnięcie się do pionu uratowało go przed niechybną śmiercią. Trzęsąc się ze strachu, przeskoczył ogrodzenie i zbiegł po łukowatym zboczu do dolinki poniżej. Pędził jak maratończyk, którego goniło stado wygłodniałych lwów. Wbiegając między sosny w końcu dał upust emocjom i uwolnił przerażenie z trzewi. Jeszcze przez dłuższą chwilę wysokie drzewa odbijały jego krzyk, roznoszący się echem po okolicy.

Biegł przed siebie i krzyczał. Noc była jednym, wielkim koszmarem. Z trudem łapał oddech przedzierając się przez leśne ostępy. Opadał z sił, czuł, jakby ktoś włożył jego płuca do pojemnika z ciekłym azotem. Miał wrażenie, że latarka, którą rozświetla szlak, waży co najmniej tyle, co kilka cegieł. Chciał wyrwać się z tego miejsca, ale zdawał sobie sprawę, że to nie będzie takie proste. Jedyne, co nie zabiło w nim konsekwencji i nie pozwoliło się poddać, to migocące światło, przebijające się nieśmiało przez ścianę lasu kilkadziesiąt metrów przed nim.