Misja

Pojechaliśmy onegdaj z Pewnym Apaczem na wycieczkę turystyczno-krajoznawczą, połączoną z misją sekretnej natury. Po kilku godzinach podróży vanem Indianina z prędkością jednostajnie przekraczaną, zatrzymaliśmy się przed bramą wspaniałej wilii, otoczonej imponującym parkiem. Na nasze spotkanie wyszedł bogato ubrany, czarnoskóry raper imponującej postury. Należał przy tym do wysokich i dobrze zbudowanych mężczyzn. Mimo, że zbliżał się do czterdziestki nadal odznaczał się młodzieńczą energią.

– Nie traćmy czasu – ponaglił muzyk. – Witamy serdecznie w Deep White Ass. Zapraszam was do środka.

Kiedy tylko przekroczyliśmy próg budowli znaleźliśmy się w okazałym salonie, gdzie było mnóstwo gustownych mebli z różnych epok historycznych. Nasz przewodnik wskazał na szezlongi w stylu empire, i kiedy tylko wygodnie usiedliśmy na kanapach, zagadnął:

– A teraz gadajcie, jak zamierzacie rozwiązać mój problem.

– Plan jest wyjątkowo prosty – zaczął Indianin – Wejdę do piwnicy, zrobię co do mnie należy. Następnie wrócę tu dziarskim krokiem, uśmiechnę się znacząco i wyciągnę dłoń w pana kierunku. Tuszę, że wkrótce potem spocznie na niej dziesięć tysięcy zielonych. Rozstaniemy się szczęśliwi i pełni wiary w przyszłe dokonania przedstawicieli naszego gatunku.

– Aha – mruknął XXL, patrząc na swoje świetnie skrojone włoskie obuwie. – Z tego co pamiętam była mowa o pięciu.|

– Nie brakuje nam atrakcyjnych propozycji, więc jeżeli nie odpowiadają ci obecne warunki, nie traćmy czasu na walkę z amnezją i przypominanie sobie tego i owego, ale rozejdźmy się do swoich spraw.|

– OK. Macie mnie w garści. Obiecałem mojej córce, że ów osobnik, nie pojawi się już w żadnym filmie. Zgadzam się na wszystko – wyszeptał wyraźnie zgaszony raper.

– Cieszymy się, że rozsądek zatryumfował – odpowiedziałem w imieniu naszego duetu.

– Pozwólcie zatem za mną.

Schodziliśmy kilka minut krętymi, kamiennymi schodami. Na ich końcu było wejście do piwnicy. Z trudem przecisnęliśmy się przez rzędy pokaźnych antałów. Najwyraźniej gospodarz gustował w przednich winach, albo uwielbiał kolekcjonować dębowe beczki.

– Jesteśmy na miejscu – zakomunikował gospodarz, wskazując na okutą skrzynię, zaopatrzoną w ogromną kłódkę. – Wiecie, co macie robić, więc moja obecność jest zbyteczna. Powodzenia.

– Do widzenia czcigodny – odpowiedzieliśmy zgodnie.

Sięgnąłem do plecaka po toporek i jednym ciosem oddzieliłem kłódkę od reszty mebla. Z jego głębi wyskoczył energicznie Arnold S., gwiazdor kina akcji, ale natychmiast dostał od wojownika klapcążkami w głowę, dzięki czemu nader sprawnie stracił przytomność. Indianin wziął go pod pachę, zaniósł do samochodu, a następnie zainkasował pieniądze od rapera.

Po tygodniu wyrzuciliśmy go z samolotu u podnóża Himalajów, gdzie czekała bardzo samotna i spragniona czyjegoś towarzystwa istota.

– Kolejny sukces, przyjacielu – podsumowałem, kiedy maszyna zniżała się do lądowania we Frankfurcie nad Menem.

– Łączymy przyjemne z pożytecznym. Zarobiliśmy sporo kasy, a przy okazji jeżeli Austriak spodoba się Zofii, to za niecały rok, mały Yeti przyjdzie na świat. I nasze wysiłki zmierzające do ochrony rzadkiego gatunku dadzą efekt. Oby tylko nie odziedziczył urody po tatusiu – odparł Pewien Apacz.

Po powrocie do domu orzekliśmy, że to nie może być jednorazowa akcja. Wszak samotne życie wiodą również Wielka Stopa, potwór z Loch Ness czy nasz smok wawelski.

Koniec

#teampewienapacz

To dla mnie zaszczyt.

Rób z tego audio i wrzucaj w sieć.

Niegłupi pomysł.

Historyjka o wiele fajniejsza od poprzedniej, a i Pewnego Apacza, ku własnemu wielkiemu zadowoleniu, znalazłam w całkiem niezłej formie.