Czyściec

Siedziałem w kawiarni i piłem pyszną latte, kiedy zauważyłem, że na stoliku, ni z tego ni z owego, pojawił się Pewien Apacz. Choć skurczył się do wielkości krasnoludka, nadal nosił się na włoską modłę. Byłem tak zaskoczony, że upuściłem filiżankę i struga płynu pomknęła na spotkanie z moimi nowymi spodniami. Indianin zdawał się mnie nie zauważać.

Podreptał do cukierniczki i jął z zapałem wgryzać się w białe kryształki. Zirytowany tym, że mnie kompletnie ignorował, zawołałem:

– Co jest, stary?!

Wojownik odwrócił głowę i spojrzał obojętnie. Następnie wrócił do poprzedniej czynności.

– Co jest? – Spróbowałem znowu. – Dlaczego się nie odzywasz?

Ów wzruszył ramionami i odparł:

– Mam swoje powody.

– Przypominam, że jesteśmy przyjaciółmi.

– OK. Sam tego chciałeś. Pół roku temu para amerykańskich naukowców natknęła się w jednej z jaskiń w Arizonie na tajemnicze malowidła naskalne. Po przestudiowaniu indiańskich legend oboje doszli do wniosku, że freski przedstawiają moje przygody i nie omieszkali poinformować o tym wszystkich portali internetowych. A ja nie znoszę medialnego szumu.

– I tylko dlatego stałeś się krasnoludkiem?

– To zwykła oszczędność. Wydaję teraz mniej pieniędzy na jedzenie i barwy wojenne..

– Tak, tak. – Udałem, że mu wierzę. – Zawsze byłeś pragmatyczny.

Jednak w głębi duszy czułem satysfakcję. Oto wielki Pewien Apacz, który wiele razy zalazł mi za skórę, skarlał do tego stopnia, że mogłem go rozgnieść niczym pluskwę. I nie obchodziło mnie zbytnio, co było tego przyczyną. Nadarzyła się natomiast świetna okazja do bezkarnego kpienia z wojownika.

– A co na to twoja żona? – spytałem, nie kryjąc wesołości. – Wszyscy znamy ogromny seksualny apetyt Szybkiej Decyzji.

Spojrzał na mnie zimno.

– Jestem w stanie zadowolić ją pod każdą postacią.

– Nie okłamuj samego siebie – atakowałem dalej. – Teraz przynajmniej twój wzrost jest adekwatny do skali osobowości.

– I ty mienisz się moim przyjacielem! – odparł gorzko. – Lepiej wyszedłbym na znajomości z dupą Maryny.

– Zamiast skamleć, zatańcz lepiej jak balerina, bo dostaniesz z liścia. A takie uderzenie, mimo nazwy, do ekologicznych nie należy.

Pewien Apacz skurczył się w sobie i zaczął płakać.

– Wiedz, że to dla mnie zaszczyt – wybąkał.

Poniżony i przestraszony wojownik jął pląsać. Nie szło mu to jednak zbyt składnie. Musiał ponieść karę. Strąciłem go ze stołu w nadziei, że rozbije się o podłogę. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Zdjąłem but i próbowałem rozgnieść fałszywca. Ten, jakimś cudem, unikał moich ciosów. Do czasu. Wreszcie opadł z sił i zamachał białą chusteczką. Rozmiar flagi był równie żałosny, jak sam trzęsidupa.

– Chodź do mnie, karzełku, ale już! – rozkazałem. – Poniesiesz teraz konsekwencje z tytułu niesubordynacji.

Muszę przyznać, że rozpierała mnie radość. Tak długo czekałem na tę chwilę. Chwyciłem cukiernicę… i znalazłem się na wojskowej pryczy. Wokół mnie stały łóżka. Tysiące posłań zajętych przez tysiące ludzi. Ledwie zdążyłem wstać z wyrka i trochę rozprostować nogi, a już zaszczycił mnie wizytą przedstawiciel tutejszego personelu. Co ciekawe ubrany był w nowiutki mundur oficera NKWD.

– Fajna wizja, towarzyszu, warto trafić do czyśćca, nieprawdaż? – zagadnął z rosyjskim akcentem.

– Szkoda tylko, że skończyła się w tym właśnie momencie.

– W naszym fachu nie ma miejsca na happy endy, inaczej to miejsce musiałoby zmienić nazwę.

Czekista zajrzał do papierów, które nagle pojawiły mu się w dłoniach i spojrzał mi prosto w oczy.

– Z kwestionariusza wynika, że znalazłeś się tutaj w wyniku samobójstwa. Mogę wiedzieć, co cię do tego czynu skłoniło? – zapytał, choć doskonale znał odpowiedź.

– Oczywiście. Wszystkiemu winny jest Pewien Apacz. Gdyby nie on, zostałbym słynnym pisarzem albo scenarzystą. Kto wie, może zastąpiłbym samą Ilonę Łepkowską i miałbym tyle szmalu, że wykupiłbym na własność autostradę A1. A tak cała moja twórczość obracała się wokół niego… Rodzina straciła do mnie szacunek, a ja pogrążyłem się w depresji.

– Smutna historia, tyle że u nas takich mnoga – podsumował mój rozmówca. – Za kilka sekund wrócisz ponownie do kawiarni. I tak przez tysiąc lat. Jeżeli wykażesz się zdyscyplinowaniem i będziesz przestrzegał regulaminu, to najbliższe milenium upłynie ci bardzo szybko aż w końcu trafisz do nieba.

– Tylko tyle? – mruknąłem i odwróciłem się plecami do rozmówcy. 

Funkcjonariusz uśmiechnął się filuternie i poszedł do szatni, nieśpiesznie zdjął mundur i założył szykowny garnitur od Armaniego oraz stylowe włoskie buty. Pewien Apacz spojrzał z satysfakcją w lustro.

– Wszystko wskazuje na to, że wylądujesz w piekle. A znam osobiście wielu takich, którzy zrobią wiele, żeby ci to ułatwić.

Indianin odsunął jedną z szafek i otworzył pancerne drzwi. W tej samej chwili dało się słyszeć jęki pohańbionych dusz i diabelski chichot. Czerwonoskóry krzyknął w głąb królestwa ciemności:

– Dzierżyński, Jagoda, Jeżow i Beria migusiem do mnie! Macie robotę!