- Opowiadanie: joler0 - Benn Karenson

Benn Karenson

Dzięki przełożeniu oficjalnego terminu konkursu, mogłem dokończyć opowiadanie, które nie powiem, było przedsięwzięciem dość karkołomnym. Jako, że pierwowzór mojej opowieści niesamowicie mi zaimponował, to postanowiłem nieco się z nim zmierzyć. Mam nadzieję, że nikt nie odbierze mojego tekstu jako zbezczeszczenie klasyki :)

Dyżurni:

regulatorzy, adamkb, homar, vyzart

Oceny

Benn Karenson

Pociąg Maglev pędził zawieszony w burzy magnetycznych oddziaływań z prędkością kilkuset kilometrów na godzinę.

Rozmazany krajobraz przelewał się za oknem, jak różnobarwny wodospad, pod którego nurt na wzór dorodnego łososia, wytrwale wpływał pociąg. Benn od zawsze lubił podróże koleją. Charakterystyczny szum powietrza uderzającego w poszycie wagonów napawał go hipnotycznym spokojem, wprowadzał w letarg pełen refleksji i spostrzeżeń niemożliwych do wyciągnięcia na powierzchnię w trakcie codziennego przemykania przez życie.

Dziś pośród świstu słyszał coś jeszcze. Gdy tylko pozwalał myślom na odrobinę swobody, nawiedzał go upiorny chrzęst łamanych żeber przepleciony z bulgotem tryskającej krwi z ust pracownika kolei. Dźwięk przerażający swą brutalnością wrył się w najgłębsze pokłady wspomnień Bena tuż obok pierwszego wspomnienia o Aleksandrze.

To jej dłoń uścisnął w tym samym momencie, w którym nieuważny maszynista rozłączył zasilanie poduszki magnetycznej, nie wiedząc, że jeden z jego kolegów nie zakończył jeszcze rutynowej kontroli bocznych części napędu. Tysiąc tonowy skład osiadał w postojowej rynnie, nie robiąc sobie nic z przeszkody w postaci lichego ludzkiego ciała.

Wypadek przerwał krótkie spojrzenie Aleksandry i Benna, z którego oboje wyczytali więcej, niż mogliby przypuszczać. Dzięki tej chwili w obojgu odżyła część śpiącej od tak dawna świadomości, część rozpalająca ciało i umysł, zdolna do zagłuszenia zdrowego rozsądku jak szklanka wypitego jednym tchem alkoholu. Ciepłe uczucie rozlewało się w obojgu ich ciał szybciej niż kiedykolwiek wcześniej, mamiło zmysły i zaburzało osąd korzyści i strat, by w tej jednej chwili nimi zawładnąć.

Wtedy do akcji wkraczała Jaźń.

Odkąd osiem lat temu Jaźń przyjęła ogrom wspomnień człowieka o imieniu Benn Karrnson, niewiele się zmieniło. Pewnego poranka, Benn po prostu obudził się w swoim łóżku, nie pamiętając, jak się w nim znalazł, jednak zagadka nie wzbudziła jego ciekawości. Od pierwszego wdechu po prostu poczuł chęć do kontynuowania życia bez zbędnych pytań i wahań.

Razem z żoną Stellą mieszkali w jej rodzinnym domu na przedmieściach, opiekując się ośmioletnim synem Sergiuszem, który to z miesiąca na miesiąc coraz bardziej przypominał ojca. I jemu czarne włosy opadały wprost na twarz, przez co, nieustannie zaczesywane w bok, dopiero uczyły się kierunku, w którym powinny rosnąć. Chłopiec był oczkiem w głowie Benna, który każdą wolną chwilę starał się wypełnić śmiechem ukochanego syna. Kochał go miłością bezwarunkową. Nieskazitelną jak opadający pośród zamieci płatek śniegu, tańczący w powietrzu z naturalną sobie gracją kruchego piękna. Uczucie czyste, wpisane w osobę Benna Karrnsona na równi z brązem tęczówek, szeroką szczęką, czy smukłą jak strzała linią nosa.

Stella była zapracowana, a Sergiusz na tym cierpiał. Benn wiedział, że w żaden sposób nie zastąpi mu matki, kierującej rozrastającą się firmą, pożerającą chciwie kolejne kawałki światowego rynku. Gdy kolejni konkurenci padali przy salwie braw i gratulacji, jakie zbierała Stella, Sergiusz tęsknił, widując matkę głównie wieczorami, kiedy to wracała po serii spotkań i zamykała się w swoim gabinecie, przygotowując się do służbowych kolacji w najdroższych restauracjach miasta. Gdy mieli szczęście, przychodziła do nich i ofiarowała swój najcenniejszy zasób – czas. Choć wydawało się, że powinna być to najsłodsza część dnia dla dziecka, Benn widział, że z czasem Sergiusz traktuje matkę coraz bardziej obco. Wiecznie odsuwany w cień przez obowiązki, w końcu sam zaczął pozbywać się z siebie chęci bliskości z matką i przelewał każdy zasób emocji na Benna. Matka stawała się dla niego elementem życia, utrzymywanym w orbicie  jego świata jedynie przez słabą siłę rutyny.

Benn mimowolnie również oddalał się od żony. Pomimo że jego Jaźń nieustannie określała emocje na podstawie wspomnień i każdej nocy kierowała jego usta na chłodny policzek Stelli, każąc wypowiadać pustą formułkę na dobranoc, Benn czuł piętrzące się w nim wątpliwości.

Dziś wpatrywał się w uciekający wodospad krajobrazu za oknem, odkrywając w sobie narodziny nowego uczucia. Niechęć powrotu do domu rozrastała się w jego umyśle jak pleśń trawiąca to, co stare, by móc zrobić miejsce nowemu. Jaźń i jej algorytmy wszelką mocą obliczeniową próbowały z tym walczyć – bezskutecznie. Nie mogły przeciwstawić się temu, co zrobiła mu Aleksandra.

– Zostanie pan w mieście na dłużej? – pytała ostatniego wieczora, podczas uroczystej kolacji w domu brata Benna. Aleksandra była jednym z zaproszonych gości – niezwykle urodziwa pani oficer piechoty morskiej, karmazynową suknią balową skupiała na sobie wzrok całej męskiej części towarzystwa, lecz wydawała się tym całkowicie nieskrępowana, wręcz przeciwnie – tkała ich spojrzeniami wokół siebie niewidzialny szal, którym otulała się pewnie niczym mundurem. Swój wzrok już na początku uroczystości utkwiła w Bennie i nie zważając na nic, wykorzystywała każdą sposobność, by móc z nim porozmawiać.

– Wyjeżdżam jutro – odpowiedział zawstydzony nieśmiałością, jaką wzbudzała w nim kobieta. Wpatrywała się w jego oczy, nie spuszczając wzroku nawet na chwilę, dopóki to on nie odwrócił głowy zaniepokojony przyjemnością, jaką odczuwał, spoglądając w ciemną otchłań jej źrenic. Przyjemnością, którą Jaźń natychmiast zakwalifikowała, jako tą z pogranicza niestosownej, przeczącej narzuconym wytycznym, których Benn powinien był się trzymać. Flirt z obcą kobietą natychmiast zaangażował zaprogramowane procesy obronne, jak strącone przez złodzieja porcelanowe naczynie, alarmuje strażników.

– Widzę w panu sprzeczności – zagaiła kolejny już raz, tym razem przy stole z zimnymi przekąskami. Wzięła łyk martinii, stanęła obok i niby to przypadkiem, dotknęła nagim barkiem o jego opancerzone w wełniany garnitur ramię. Poczuł dreszcz. Niestosownie przyjemny. – Spogląda pan na mnie tylko wtedy, gdy ma pewność, że nie dojrzę pańskiego wzroku, jednak, gdy już nasze spojrzenia się połączą, bezczelnie wdziera się pan w głąb moich myśli, jak bezceremonialny urwis biegający po całym domu gospodarza.

– Wydaje się pani. – Bronił się on, czy to już ingerencja Jaźni? – Pomieszczenie nie jest na tyle przepastne, byśmy mogli wodzić wzrokiem jedynie tam, gdzie zamierzaliśmy. Niechybnie dziś skrzyżują się spojrzenia wielu osób. Śmiem stwierdzić, że każdego z każdym.

– Przypadkowe spojrzenie nie wyraża tylu emocji co pańskie.

– Odczytuje pani zbyt wiele treści tam, gdzie wcale jej nie ma.

– Czy aby na pewno? – Stanęła naprzeciw niego. – Sam się pan okłamuje, czy to Jaźń manipuluje pańskim zachowaniem?

Znała prawdę o Jaźni? Czy to jego brat Steve, ze znaną sobie nonszalancją wygadał, że Benn umarł dawno temu, a ten tu obok jest jedynie zbiorem jego wspomnień? Chodzącym albumem na fotografie jego żony? Elektroniczną nianią dla Sergiusza o twarzy ojca?

Z fali konsternacji wyrwał go głos Aleksandry:

– Tak, wiem, że jest pan jedynie importowanym pojemnikiem na wspomnienia. Modelem A2nA, udającym prawdziwego człowieka, choć pod skórą nie żyje nic oprócz wspomnień zmarłego, którego żyłami są przewody, a krwią płynące elektrony. Jest pan maszyną, nie człowiekiem, mam rację?

Choć trafiła w sedno i Benn o tym wiedział, emocje towarzyszące mu, jako żyjącemu w maszynie wspomnieniu człowieka, sprawiły mu ból. Wytknięcie mu kłamstwa, pod jaką postacią by ono nie było, zraniło go. Jaźń podsycała to uczucie, skora do wykorzystania wszystkiego co tylko mogła, by pozbyć się zagrożenia w postaci Aleksandry.

– Jest pani bezczelna, jak śmie pani mówić mi takie rzeczy, tutaj, w domu mojego brata…

Nie dokończył, Aleksandra przerwała mu z uśmiechem:

– Jesteśmy tacy sami.

Zaniemówił. Nigdy nie spotkał wyzwolonej Jaźni. Fabrycznie zaprogramowane do negowania rzeczywistości dzielonej na przed i pośmiertną, miały na celu bronić poczucia rzeczywistości tego, którym się opiekowały. Programy komputerowe o cechach sztucznej inteligencji stawały się niewidzialnym zbiorem praw, których za wszelką cenę musiały przestrzegać, angażując ku temu maksymalną moc obliczeniową przypisanych im układów scalonych.

– Pani mnie z kimś…

Przerwała mu.

– To, co czujesz tu w głębi siebie, nie jest niczym wyjątkowym pośród nas. – Skróciła dystans i położyła dłoń na jego piersi. Benn rozejrzał się nerwowo, chciał odepchnąć Aleksandrę, by nikt nie zobaczył ich w tak bliskiej relacji, by żadne ze spojrzeń znanych mu ludzi nie dostrzegło, że on, Benn Karrnson, może splamić honor swojej żony – kobiety sukcesu. Jednak ludzie dookoła nie interesowali się jego problemami. Tańczyli, jedli i pili zajęci sobą.

– Z kimś mnie pomyliłaś – wyszeptał. Chciał unieść ręce, by wyznaczyć nimi niezbędny w towarzyskich relacjach dystans, jednak nie potrafił tego zrobić. Zamiast tego delektował się dotykiem delikatnej dłoni Aleksandry, ciepłem przebijającym się przez cienką warstwę koszuli wprost do miejsca, gdzie powinno być serce.

– Choć znamy się ledwie kilka dni, czuję, że łączy nas wszystko, co sprawia, że jesteśmy tak różni od nich wszystkich. – Subtelnym ruchem głowy wskazała na resztę towarzystwa. – Oni żyją własnym życiem, podczas gdy my nawet nie wiemy, czy nasze uczucia, myśli i decyzję są w pełni nasze, czy fałszywej inteligencji wewnątrz nas! Jak mogą nas zrozumieć ci, którzy skazali nas na taki los? Postawili przy nas czujnego strażnika i odmawiają poznania prawdy o sobie! Nie zastanawiałeś się nad tym?

Milczał. Dłoń Aleksandry grzała go w pierś.

– Każdy z nas zastanawiał się, kim jest w rzeczywistości – maszyną, czy człowiekiem w obcym ciele. Jakie są jego prawa i na co może pozwolić sobie ten, który ofiarował mu życie pośmiertne na postronku. Nie jesteś sam Bennie. I ja miałam te wątpliwości, dopóki nie zrozumiałam, że mogę… kochać.

To, czego nie potrafił zrobić Benn, zrobiła za niego Jaźń. Rozkaz wydany mechaneuronom ominął wszelkie ośrodki woli, aktywując odpowiednie mięśnie barków i rąk. Uścisk dłoni, którym chwycił przegub Aleksandry, zdawał się być wyrazem desperacji Jaźni w walce z wyrzutem nieodpowiednich neuroprzekaźników do synaps.

Aleksandra kochała. Czy to, co czuł w jej towarzystwie Benn, również było miłością?

Dla Jaźni na pewno było zagrożeniem.

Przeraził się mocą własnych dłoni, choć jego siła nie zrobiła na Aleksandrze żadnego wrażenia. Mówiła dalej:

­– Gdy zobaczyłam cię pierwszy raz, zrozumiałam, że moje drugie życie może mieć sens również dla mnie, nie dla tego, kto zapłacił za transfer i ciało. Nie chcę być maskotką chowaną w pudle, byleby żadne inne dziecko nie mogło się mną bawić, ale to ja chcę móc mieć wybór. Chcę wybrać ciebie, Bennie, i z tobą ułożyć nowy świat!

– Nie, nie mogę! Jak pokonałaś Jaźń? Czy to w ogóle możliwe? – zapytał, męcząc się z każdym słowem, jakby walczył z ogarniającą go chorobą, która wyciska z niego wszelkie siły.

– Oczywiście! I ty możesz! Bądź prawdziwym sobą! Ściągnij z siebie łańcuch i bądź wolny!

W ułamku sekundy umysł Benna oddzielił się od ciała. Choć ciągle widział i czuł – nie potrafił zapanować nad ruchami. Jaźń przejęła kontrolę i zarządziła ucieczkę. Stracił Aleksandrę z pola widzenia, kierując się do wyjścia.

Usłyszał jej ostatnie zdanie:

– Jedno słowo, Bennie, wystarczy mi jedno słowo, a porzucę dla ciebie wszystko!

 

Dochodziła północ, gdy Stella Karenson wróciła do domu. Choć za osiem godzin znów musiała być w biurze na telekonferencji z szefami oddziałów firmy w Toledo i Szanghaju, nie położyła się spać od razu. W końcu dziś po kilkudniowej nieobecności wrócił Benn.

Stella wyraziła zgodę na odwiedziny u jego brata, pomimo że sama nie miała czasu pojechać. Zresztą nawet nie miała na to ochoty. Nie lubiła fircykowatego brata Benna, kobieciarza i kłamcy, totalnego przeciwieństwa swojego brata pod każdym ze względów, czy to natury moralnej, czy też zawodowej – choć dawniej zdarzało się, że byli siebie warci.

Weszła po schodach na piętro. Zza drzwi ich sypialni dochodziło światło lampki nocnej. Stella nie miała ochoty na rozmowę z mężem. Chciała jedynie popatrzeć na jego twarz, bez zbędnych słów i emocji. Bez kłótni, nawet pod ochronnym parasolem Jaźni, zapewniającym jej wygraną w każdej sprzeczce. Chciała przy nim usiąść, tak jak on robił to dawnej, gdy Stella mogła oddawać się macierzyństwu, a na jego barkach spoczywał ciężar utrzymania rodziny. Wracał po kilkunastu godzinach pracy, gdy ona już spała i gładził ją po włosach delikatnie, by jej nie zbudzić. Nie wiedział, że budziła się już wtedy, gdy bezszelestnie otwierał zamki drzwi wejściowych, jakby wyczuwała, że się zbliżał. Czekała na niego wiedząc, że był wykończony i pozwalała mu na cichy rytuał. Bez zbędnych słów i emocji.

Gdyby wtedy wiedziała, że nieustanny stres i przemęczenie zabiją Benna, może kazałaby mu zmienić pracę, zarabiać mniej i cieszyć się rodziną.

Nie zrobiła nic. Pozwoliła ukochanemu wypalić się i umrzeć w trakcie jednego ze spotkań biznesowych pośród obcych sobie ludzi. Odszedł przedwcześnie, pozbawiając się szansy na podziwianie rosnącego syna, który jednocześnie musiałby wychowywać się bez ojca. Co więc znaczyła fortuna, na którą zapracował i zostawił rodzinie?

Nic.

Stella szybko znalazła zastosowanie dla pokaźnego spadku po mężu. Przydał się, by skopiować część umysłu Benna do wersji cyfrowej, a następnie do elektronicznego substytutu jej męża. Fortuna nie mogła jednak oszukać jej umysłu, by nie zauważył podmiany. Choć cena była astronomiczna, modele A2nA cieszyły się wyśmienitą renomą, Stella zdecydowała się na transfer.

Benn wrócił.

Dzięki zaawansowanemu programowi Jaźń, to Stella mogła decydować o tym, co Benn pamiętał; mogła ingerować w jego myśli i zachowanie; implementować pomysły tak, by uznawał je za swoje; kierowała nawet jego trybem snu i czuwania. Na bieżąco monitorowała to, co działo się wokół niego. Podglądała i szpiegowała go, gdy tylko miała na to ochotę. Widziała, jak skonsternowany przeglądał albumy ze zdjęciami, szukając zdjęć z ciemnego półrocznego okresu życia, którego nie pamiętał. Okresu pomiędzy śmiercią prawdziwego Benna a narodzinami jego mechanicznego odpowiednika. Widziała go z Sergiuszem, bawiących się bez opamiętania w parku. Co powie kiedyś jej syn, gdy dowie się, że jego ojciec umarł dawno temu, a całe dzieciństwo towarzyszył mu jego sobowtór? Znienawidzi ją, czy zrozumie? Czy poczuje choć ułamek mieszaniny strachu, żalu i rozpaczy, który czuła ona? Starała się nie myśleć o przejętej kontroli nad mężem poprzez Jaźń.

Wszystkim tym z początku brzydziła się, ale z czasem, gdy musiała przejąć interesy i zapewnić rodzinie byt, a ich firmie możliwości dalszego prosperowania, kierowanie Bennem stało się wygodne. Odgórnie wyznaczała godziny jego dnia przeznaczone na prace wokół domu, opiekę nad Sergiuszem i, jeżeli tylko miała taką zachciankę, na gotowanie jej ulubionych dań. Nawet nie zorientowała się, gdy stworzyła z męża gadżet.

Stanęła w korytarzu na półpiętrze.

Wyciągnęła z ulubionej, czerwonej torebki od Gucciego panel kontrolny wielkości dłoni. Włączyła i przesunęła palcem jeden z wyświetlonych suwaków w prawo, od razu z zielonego stał się pomarańczowy. Usłyszała uderzenie zamykanej książki i pstryknięcie wyłącznika lampki nocnej w sypialni.

Trzydzieści sekund. Tyle według producenta zajmuje modelowi A2nA przejście w tryb spoczynku – w tyle zasypiał Benn.

Weszła do sypialni. Pokój skąpany był w poświacie nocnego oświetlenia korytarza. Łoże małżeńskie wyglądało na puste, więc w pierwszej chwili Stella zatrzymała się i dopiero gdy oczy dostosowały się do ciemności, zobaczyła zarys ciała Benna pod kołdrą. Usiadła obok niego. Dzięki Jaźni miała pewność, że go nie zbudzi. Położyła dłoń na jego głowie.

O czym myśli? Czy w ogóle myśli, śni? Może sen to jedynie czas na aktualizację oprogramowania, synchronizację i odświeżenie wewnętrznych systemów. Czas konserwacji technologicznej.

Klatka piersiowa Benna unosiła się i opadała.

Żyje – pomyślała Stella. Wspomnienia Benna w nim żyją. To one potrzebują ciała, pożywienia i tlenu, a zalane organiczną papką podzespoły tylko pośredniczą, spełniają funkcję, do której je stworzono. Skoro tak, to czy ona nie traktuje go jak przedmiotu? Programuje go jak odkurzacz, wykorzystuje niczym ekspres do kawy, a potrzebuje jedynie po to, by nie czuć rozpaczy. W końcu widzi męża i rozmawia z nim zupełnie, jakby nigdy nie umarł. Oszustwo. Czuła, że to jedno wielkie oszustwo! Dlatego wyłączyła jego sferę seksualną. Nie mogła. Nie chciała robić tego z maszyną, jak bardzo podobna do Benna by ona nie była.

A więc to kłamstwo. Benn umarł, a ona trzyma we własnym łóżku dobrze zakonserwowanego trupa.

Przeszedł ją dreszcz.

Tak naprawdę nigdy nie pozwoliła iluzji stać się prawdą. Wiedziała, że to niemożliwe. Zbyt dobrze pamiętała zapach powietrza w deszczowy, majowy dzień; ton dzwonka telefonu, który odebrała z uśmiechem na ustach, gdyż  chwilę wcześniej Sergiusz zrobił pierwszy krok; ciemną barwę głosu Klary, asystentki Benna i jej słowa:

– Pan Karenson miał zawał – szlochała, a Stella wyczuła w niej niepowetowany żal, jakby znaczył dla niej o wiele więcej, niż szef powinien znaczyć dla pracownicy. – Próbowali go reanimować, ale nie mogli już nic zrobić.

Wszystko to wracało wraz z każdym spojrzeniem Benna.

– Od dzisiaj wszystko się zmieni – wyszeptała – jestem gotowa na walkę o życie, które mieliśmy kiedyś. Co ja mówię, lepsze niż tamto!

Panel kontrolny modelu A2nA umożliwiał włączenie trybu auto, działającego na podstawie zaimportowanych wspomnień. Uniemożliwiał włączanie blokad i ustawionych preferencji. Tryb ten miał jak najlepiej imitować swój pierwowzór, nawet gdyby była to zmiana na gorsze. Funkcja, którą twórcy dodali na żądanie klientów, ofiarowała wspomnieniom zmarłego pełnię życia z wszystkimi jej rozterkami i trudami. Tego chcieli ludzie – prawdy. Chcieli mieć przy sobie osobę, która odeszła, nieidealną imitację. Chcieli znów móc się kłócić, doznawać zawodów, a nieraz i cierpienia. A2nAw trybie auto mógł sam o sobie decydować i kierować się znanym mu dawniej systemem wartości. Zmiana ta była nieodwracalna. Konsekwencje często okazywały się nieprzewidywalne.

Stąd przy aktywacji trybu auto, klient musiał zrzec się roszczeń wobec producenta i przejąć pełną odpowiedzialność za uwolnioną maszynę.

– Sama pani rozumie – mówił przedstawiciel sprzedawcy dziś rano, gdy Stella podpisywała dokumenty w siedzibie ich firmy –  my nie chcemy bawić się w Boga, bo to ciągnie za sobą odpowiedzialność, której nie możemy ponosić, bo byłoby to tak, jakby producent noży musiał ręczyć, że nikt nikogo nimi nie zabije.

Rozumiała.

Spojrzała na gładki wyświetlacz panelu sterującego. Wywołała odpowiednią zakładkę i przesunęła suwak trybu auto w kierunku napisu „włączony”. Urządzenie zażądało kodu bezpieczeństwa. Data ich ślubu. To takie oczywiste. Takie proste. Dzień, miesiąc, rok. Chwila, którą przeżyła i zapamiętała jako tą najpiękniejszą w życiu, sprowadzała się teraz do kilkuset świecących pikseli.

Kilkukrotnie uderzyła opuszkiem palca w wyświetlacz.

„Potwierdzasz włączenie trybu automatycznego? Zmiany będą nieodwracalne”.

Potwierdziła.

„Jaźń A2nA została wyłączona”.

Benn spał dalej, jakby nic szczególnego się nie wydarzyło. Nie odczuł zmiany, ale Stella zobaczyła, że jego pierś uniosła się pierwszy raz bez nadzoru Jaźni.

Dopiero dwa tygodnie od powrotu Benna do domu, całej rodzinie Karrnson udało się zjeść razem śniadanie. Siedzieli przy stole, smarowali świeże kromki chleba masłem, nabijali kiełbaski na widelce, kęs za kęsem popijając sokiem pomarańczowym.

Milczeli.

Zarówno Stella, jak i Sergiusz zdawali się nie dostrzegać reszty lub nie czuli potrzeby rozmowy, jak dosiadający się do siebie na ławkach podróżni na dworcu. Benn również milczał, ale miał swoje powody. Ukradkiem zerkał na żonę, każdym spojrzeniem łapiąc szczegół jej urody. Dziś, po raz pierwszy zauważył, jak bardzo nie podobał mu się jej nos. Długi i kanciasty, zdawał się otulony naciągniętą do granic możliwości skórą, przez co krawędzie kości kończyły się nagle na jego szczycie ostrym urwiskiem. Płatki nosa odchylały się jej na boki przy każdym wdechu na wzór rybich skrzeli, co wywoływało w Bennie irytację. Każdy wdech żony stawał się dla niego przykrym doświadczeniem. Zresztą, czy to nie trwało już od dawna, a dziś jedynie uświadomił sobie, jak bardzo Stella mu nie odpowiadała? Czy to w kwestii wychowania Sergiusza, czy też w kwestii urody? Choć byli małżeństwem, nie dochodziło między nimi do zbliżeń. Do czasu Benn nie odczuwał potrzeby bycia z kobietą, jednak po powrocie od Stevena to się zmieniło. Ku swojemu zdziwieniu częściej spoglądał na ulicy za kobietami, mimowolnie, ale z przyjemnością. Dostrzegał ich kształty, doceniał urodę, a wyobraźnia pozwalała napawać mu się scenami, do których nigdy nie miało dojść.

Dziś zauważył coś nowego. Zrozumiał, że jedyną kobietą, która nie wywoływała w nim podobnych reakcji, była Stella. W niej dostrzegał tylko szerokie nozdrza i kanciasty nos, a porównania z Aleksandrą nadchodziły same. Niechciane.

– Opiekunka przyjdzie o siedemnastej bądź gotów – głos Stelli zagrzmiał jak rozkaz.

Tak, dziś urządzali kolejne, koszmarnie nudne przyjęcie dla ważnych osobistości z miasta. Prawie by o nim zapomniał, gdyby nie przypomnienie żony.

– Będę gotowy – odpowiedział zdawkowo, byle nie skłonić Stelli do wypowiedzenia kolejnych słów.

Po chwili wstali od stołu i każde z nich, poszło w swoim kierunku.

 

Stella brylowała pośród towarzystwa, otoczona nierozerwalnym pierścieniem rozmówców, co zmianę przytakujących jej lub wybuchających śmiechem. Co było tak ciekawe w jej słowach, że ludzie ochoczo garnęli się do niej, jak spragniona zwierzyna do płytkiego strumienia? Benn dziwił się im, zastanawiając się, kiedy ostatnio to on czuł się przy żonie tak dobrze?

– Pańska żona to kobieta sukcesu. Nie dziwię się, że ludzie są w nią zapatrzeni jak w lustro. Każdy chciałby zobaczyć w niej choć cząstkę siebie.

To ona! Tylko ona ma tak miękki głos – Aleksandra!

Odwrócił głowę.

Wszystkie kobiety, które widział przez ostatnie tygodnie, wydały mu się tanimi zamiennikami piękna, które reprezentowała sobą Aleksandra. Piękna zdolnego do zaczarowania każdego obserwatora obdarzonego przez Boga choć jednym okiem, piękna wyjątkowego, wręcz niespotykanego. Zupełnie jakby była wzorem urody zbiegłym wprost z jaskini Platona, wędrującym pośród świata własnych cieni.

Nie odpowiedział. Aleksandra mówiła dalej:

– Cudzy sukces jest lepem na muchy, każda z nich ma nadzieję, że będąc dostatecznie blisko, uszczknie choć trochę dla siebie.

– To prawda – przytaknął – jednak ślepe zapatrzenie się w sukces może odwrócić naszą uwagę od prawdziwego szczęście i… piękna.

Aleksandra uśmiechnęła się.

– Zmienił się pan od naszego ostatniego spotkania.

– Wszystko się zmieniło. – Z każdym słowem czuł wzbierającą odwagę i pewność siebie. – Myślę, że i nasze relacje powinny przyjąć inny charakter. W końcu skoro los rzuca nas ku sobie w różnych częściach kraju, powinniśmy go wysłuchać.

– Zgadzam się – wyciągnęła ku niemu dłoń – Aleksandra.

Ujął ją w swoją rękę i nie puszczał.

– Benn.

Stali tak wpatrzenie w siebie długą chwilę, zanim Benn nie wyszeptał Aleksandrze na ucho kilku zdań, po których wyszli z sali. Zajęci sobą nie dostrzegli czujnego wzroku Stelli Karrnson.

– Jesteś moim mężem…! – Stella krzyczała ze łzami w oczach, które w Bennie rodziły jeszcze większą chęć ucieczki.

Muszę to szybko załatwić – myślał, po czym rzucił na stół teczkę.

– To są dokumenty zwalniające mnie z twojego posiadania. Widzisz, nie jestem twoim mężem, jestem twoją własnością! Decydujesz o mnie jak o stetryczałym starcu, który nie rozpoznaje już najbliższych i którego wola od dawna jest na tamtym świecie! Jestem normalnym mężczyzną! Mam osobowość i wspomnienia!

–Dzięki mnie! Masz je tylko i wyłącznie dzięki mnie ty arogancki niewdzięczniku, bo gdyby nie moja miłość do ciebie, gniłbyś razem ze swoją osobowością i wspomnieniami głęboko pod ziemią! – zaśmiała się upiornie – Nie, ty przecież tam gnijesz. Stoi przede mną sobowtór, nędzna kopia i imitacja prawdziwego Benna!

– Skoro tym dla ciebie jestem, pozwól mi odejść.

Twarz Stelli zmieniła się – agresja uleciała jak zmyty makijaż, pozostawiając w swoje miejsce grymas rozpaczy. Chciała coś powiedzieć, ale gardło zasnęło się jej nie pozwalając na choć jedno słowo. Jej oczy mówiły, jak bardzo kochała prawdziwego Benna i co mogłaby zrobić, by zachować przy sobie choć tą część męża, która żyła teraz w jego sztucznej wersji.

Benn przez moment poczuł, jak z jego wnętrza dociera na powierzchnię fala nowego uczucia, która, jak gorąca woda w gejzerze ujawniła się nagle z ogromną siłą. Tym uczuciem nie była jednak miłość, a współczucie. Wiedział, że zrani ją odchodząc, że skaże ją na żałobę po mężczyźnie, który już raz ją opuścił.

Problem w tym, że on nie był tamtym Bennem.

– Stello, to jest dla ciebie trudne, wiem, ale obdarzając mnie wolą, przywołując do życia, pozwoliłaś mi żyć. A w życiu to wolność jest jedną z najważniejszych wartości. Nie pozbawiaj mnie jej.

– To ja zdjęłam z ciebie Jaźń – wyszeptała. – To ja chciałam znów poczuć się kochaną. Znów widzieć w twoich oczach ciepło.

Benn nie zareagował. Nie wierzył w jej słowa, a pomimo to wzruszyły go, a właściwie tę część jego świadomości, pamiętającą, dlaczego byli małżeństwem. Ta część Benna była jednak w cieniu, schowana za kimś zupełnie innym, niż osoba, której Stella przyrzekała miłość do śmierci.

– Wypełniliśmy wszystkie małżeńskie przysięgi. Śmierć nas rozłączyła. Pozwól mi żyć nowym życiem.

– Benn, pożałujesz tego. Obiecywałam ci, że pożałujesz!

Pomimo to odszedł bez jej podpisu na dokumentach.

Ostatnie słowa Stelli dudniły mu później w głowie i mroziły krew jak styczniowa zamieć. Nawet anielski głos Aleksandry dochodził do niego jak zza tafli szkła, przedostając się poprzez bezduszne zapowiedzi kolejnych pociągów wypluwane z megafonów stacji kolejowej.

Będzie chciała zabrać mi wszelkie prawa do Sergiusza – zastanawiał się – pozbawi mnie praw do majątku, dziedzictwa i firmy. W końcu jestem tylko kopią jej męża, niepełnoprawnym obywatelem, nic mi się nie należy oprócz cząstki godności pozwalającej na podejmowanie własnych decyzji. A i tę cząstkę otrzymałem od Stelli. Tylko dlaczego? Miała mnie dość i postanowiła oddać w ręce losu naszą przyszłość? Codzienny widok męża i rozmawianie z nim musiało być dla niej niezwykle trudne po tym, jak widziała jego martwe ciało i opłakiwała zakopywaną trumnę, by następnie, jak gdyby nigdy nic, znów usiąść z nim do śniadania.

Zerknął na Aleksandrę. Spoglądała w dal, wyczekując nadciągającego pociągu na lotnisko, skąd mieli lecieć do Petersburga, na romantyczny weekend świętując  jego wolność od Jaźni. Tłum za ich plecami gęstniał w oczekiwaniu.

Nie uwolnienie od Jaźni będziemy świętować – myślał dalej, gdy w oddali zamigotały reflektory magnetycznego pociągu. – Dla Aleksandry liczy się tylko to, że uwolniłem się od Stelli i to z nią będę tworzyć przyszłość. Dwóch niewdzięcznych ożywieńców porzuciło swoich dobrodziei, by wieść życie po swojemu i udawać, że również im należy się promień szczęścia pośród ciemnego tunelu, w który wpadli.

– To jak reinkarnacja – mówiła mu którejś nocy Aleksandra. – Jesteś tą samą duszą w innym ciele. Masz takie samo prawo by istnieć jak ci, którzy nie pamiętają poprzedniego wcielenia. Różnica między nimi a nami jest taka, że oni nie znają stwórcy swojego ciała, my wiemy, skąd pochodzimy. – Podniosła kołdrę aż do pachwiny i pokazała wypalony na skórze numer seryjny. – Różni nas tylko ten numer, nic innego.

– Zaczynamy nowe życie czy uciekamy przed starym? – zapytał na głos.

– Gdy wejdziemy do tego pociągu, wszystko zacznie się dla nas od nowa – odpowiedziała Aleksandra, kładąc mu dłoń na piersi.

– Tak, od nowa – wątpił we własne słowa.

Pociąg bezszelestnie zbliżał się na stację. Gdy przekroczył teren dworca, czerwone światło rozlało się na peronie, ostrzegając przed frunącą maszyną, a kobiecy głos przypominał o konieczności oddalenia się od krawędzi rynny magnetycznej.

Benn chciał zrobić krok w tył – stali z Aleksandrą za blisko krawędzi, jednak nim to zrobił, czyjeś dłonie oparły się na jego plecach, a następnie pchnęły go w kierunku nadciągającego składu.

Frunął oślepiony światłem reflektorów lokomotywy.

Krzyk Aleksandry zmieszał się z chrzęstem miażdżonego szkieletu Benna, z chrobotem pękających podzespołów jego ciała. Potężne magnesy rynny, niepowstrzymywane przez oddziaływanie zabezpieczające montowane przed krawędzią peronu, wyrwały z jego wnętrza każdą część, która zawierała choć cząstkę metalu.

Tłum podróżnych zafalował, zawył z przerażenia.

Czerwona torebka zniknęła pośród wzburzonego morza ludzi.

 

Światło nie oślepiało go, choć czuł, że spał bardzo długo.

Rozejrzał się po pomieszczeniu. Kilku mężczyzn doglądało monitorów, kilku innych rozmawiało ze sobą, dopóki nie zauważyli, że otworzył oczy. Wyszli wtedy z pokoju, wołając kogoś z korytarza.

W drzwiach pojawiła się Stella. W białym kostiumie wyglądała jak anioł, ręce skrzyżowała na piersi i spojrzała na Benna jak na dziecko, które chwilę wcześniej roztrzaskało talerz.

Ciepłe szczęście rozlało się w nim na sam jej widok, tęsknił za nią, choć nie wiedział, jak długo się nie widzieli i ile czasu już tu leżał. Chciał tylko usłyszeć jej głos, piękny głos, którym budziła go niegdyś każdego dnia.

– Wstawaj kochanie – powiedziała, aż przeszyły go dreszcze. – Leżałeś tu zbyt długo!

– Co się stało? Gdzie jestem?

Podeszła do łóżka, przysiadła na jego skraju i odgarnęła mu grzywkę z czoła.

– Benn, miałeś zawał serca podczas spotkania i… – zawahała się – umarłeś. Dzięki tej klinice mogłam cię odzyskać. Wszystko jest już dobrze, nie martw się, kochany.

To mu wystarczyło. Poczuł, że nie musi wiedzieć nic więcej.

– Mogę cię pocałować? – zapytał.

– Za chwilkę, pójdę tylko porozmawiać z lekarzem.

Stella wyszła z pokoju. Podeszła do stojącego nieopodal mężczyzny z notatnikiem.

– Zmniejszcie w nim ckliwą romantyczność, nie mam ochoty całować się z nim za każdym razem, jak tylko wrócę z łazienki – zarządziła, a mężczyzna z notatnikiem natychmiast to zapisał i podał jej niewielkie pudełeczko.

– Tym razem proszę tak pochopnie nie dezaktywować Jaźni, mogą mieć wtedy skłonności samobójcze – zasugerował beznamiętnie. – W razie pytań, proszę dzwonić.

Stella przytaknęła. Zwróciła głowę ku kontrolerowi i wyszeptała:

– Tym razem to się już nie powtórzy.

 

Koniec

Komentarze

Dobre opowiadanie. Niektóre zdania wydają mi się nieco niezgrabne, znajdzie się też kilka literówek. Nie tego będę się jednak czepiał.

Czepię się motywacji Stelli, której po prostu nie rozumiem. Nie cieszyło jej posiadanie mechanicznego niewolnika o wyglądzie Benna, tym bardziej nie cieszyło jej, kiedy wyzwolony Benn od niej odszedł. Chociaż rozumiem chęć zemsty, to nie wiem, dlaczego po fakcie przywróciła Benna do życia i ponownie zrobiła z niego niewolnika. Odnoszę wrażenie, że zachowanie tego status quo byłoby niepotrzebną torturą dla niej i dla niego. Powiedz proszę, autorze, dlaczego Stella nie nauczyła się na swoich błędach i zdecydowała się trzymać w domu takie bolesne memento?

Cześć, Jolerze, czekałam aż ktoś podpowie referencję, bo słaba znajomość sf wychodzi tu u mnie jak słoma z butów. smiley Niemniej poza sprawami napomkniętymi przez przedpiścę, czytało się dobrze i wciągnęło, a to chyba tak naprawdę się liczy. Trochę zapętlenia, sztucznej inteligencji i ciekawa klamra kompozycyjna… Na zachętę dam klika, ale mam nadzieję, że przyjrzysz się literówkom.

Przede wszystkim wyszło ciekawie, a to już bardzo dużo. Z zainteresowaniem śledziłam losy Stelli i pozostałych bohaterów. Jak dla mnie trochę za dużo zaimków, ale sama mam z tym duży problem, więc nawet nie wiem, co doradzić…

Klikam bibliotekę i życzę powodzenia w konkursie :)

Sveniu, motywację Stelli jest prosta – swego rodzaju uzależnienie od kogoś z kim spedziło się dlugie lata życia. Rozstanie nie z jej winy musiało być jak nagły odwyk, który ciężko kontrolować. Swoją drogą trochę chciałem pójść śladami fabuły oryginalnego tekstu. Dziękuję za czas i informacje zwortną, literówkom przyjrzę się oczywiście :)

Odkąd osiem lat temu Jaźń przyjęła ogrom wspomnień człowieka o imieniu Benn Karrnson, niewiele się zmieniło.

On się nazywa Karrnson czy Karenson? Przejrzyj tekst pod tym kątem, bo powtarza się różna pisownia.

Flirt z obcą kobietą natychmiast zaangażował zaprogramowane procesy obronne, jak strącone przez złodzieja porcelanowe naczynie[-,] alarmuje strażników.

Nie jesteś sam[+,] Bennie.

Chcieli mieć przy sobie osobę, która odeszła, nieidealną imitację.

nie idealną

Nie chcieli mieć idealnej imitacji.

Chyba że chodzi o to, że chcieli mieć niedoskonałą imitację (czego nie rozumiem, bo nikt nie chce mieć imitacji, a jeśli nie może mieć oryginału, to woli imitację jak najbardziej idealną/przypominającą oryginał). 

Tak czy inaczej zdanie mnie zatrzymało, nie podoba mi się.

A2nAw trybie auto mógł sam o sobie decydować i kierować się znanym mu dawniej systemem wartości.

Uciekła spacja.

Dziś[-,] po raz pierwszy zauważył, jak bardzo nie podobał mu się jej nos.

– Opiekunka przyjdzie o siedemnastej[+,] bądź gotów – głos Stelli zagrzmiał jak rozkaz.

Po chwili wstali od stołu i każde z nich[-,] poszło w swoim kierunku.

– To prawda – przytaknął – jednak ślepe zapatrzenie się w sukces może odwrócić naszą uwagę od prawdziwego szczęście i… piękna.

szczęścia

Masz je tylko i wyłącznie dzięki mnie[+,] ty arogancki niewdzięczniku, bo gdyby nie moja miłość do ciebie, gniłbyś razem ze swoją osobowością i wspomnieniami głęboko pod ziemią!

Chciała coś powiedzieć, ale gardło zasnęło się jej nie pozwalając na choć jedno słowo. Jej oczy mówiły, jak bardzo kochała prawdziwego Benna i co mogłaby zrobić, by zachować przy sobie choć część męża, która żyła teraz w jego sztucznej wersji.

Nie rozumiem, o co chodzi z gardłem.

 

Interesujące opowiadanie.

Podoba mi się pomysł, choć w sumie jest nieco makabryczny. Nie rozumiem motywacji Stelli, zwłaszcza na końcu, kiedy już ma świadomość, że nawet Benn kontrolowany nie przynosi jej szczęścia.

Całkiem dobrze mi się czytało.

Fajne :)

 

Przynoszę radość :)

Pomysł niezły, momentami trochę przegadane. Nie wiem na przykład po co jest na początku ten wypadek. Stylistycznie też przydałaby się jeszcze przepracować.

Ciekawa jestem, jak Stella wyjaśni synowi te wszystkie lata, które spędził z ojcem, a których ojciec nie pamięta. Co do jej motywacji, wydaje mi się po prostu cholerną egoistką.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ja się trochę podepnę do Anet z kilkoma rzeczami do poprawki (z zapytaniem o nazwisko między innymi mnie ubiegła).

 

Tysiąc tonowy skład

Tysiąctonowy.

Fabrycznie zaprogramowane do negowania rzeczywistości dzielonej na przed i pośmiertną

Przed- i pośmiertną.

Nie wiemy, czy nasze uczucia, myśli i decyzję

Decyzje.

Zza drzwi ich sypialni dochodziło światło lampki nocnej.

Mam wątpliwości co do czasownika – czy światło rzeczywiście może skądś “dochodzić”.

Starała się nie myśleć o przejętej kontroli nad mężem poprzez Jaźń.

Bardzo dziwny szyk. Może lepiej: “Starała się nie myśleć o przejętej poprzez Jaźń kontroli nad mężem.”

wyobraźnia pozwalała napawać mu się

Niepotrzebna inwersja → “pozwalała mu napawać się”.

otoczona nierozerwalnym pierścieniem rozmówców, co zmianę przytakujących…

Na zmianę.

Nie uwolnienie od Jaźni będziemy świętować – myślał dalej (…). – Dla Aleksandry liczy się tylko…

Myślnik na początku kolejnego zdania zbędny. Jest to myśl wpleciona w narrację, a nie dialog, więc zapis nieco będzie się różnić od zapisu dialogowego.

 

Ogólnie rzecz biorąc, piszesz sprawnie i bardzo ładnym językiem. Doskonale się czyta, choć zdarzają się z rzadka niezręczne wyrażenia, inwersje lub literówki, a nieco częściej problemy z przecinkami (zarówno brakującymi, jak i nadprogramowymi).

Pierwowzoru nie jestem niestety w stanie zidentyfikować, bo po sf sięgam sporadycznie, niemniej czytałam Twoje opowiadanie z zainteresowaniem. Szybko mnie wessało :)

Spodziewaj się niespodziewanego

Nie kojarzę oryginału. Pomysł interesujący i straszny zarazem. To miłość czy niewolnictwo? Ale w sumie… To ja decyduję, kiedy mój laptop śpi, i co się wyświetla na ekranie. Tak że tego…

Czy Benn się zmienia? W sensie – starzeje?

Czytałam z zainteresowaniem. Ciekawe, co powie Sergiusz, kiedy podrośnie.

Babska logika rządzi!

Nooo. „Anna Karenina”. To było wyzwanie i znakomicie sobie z nim poradziłeś. Zmieniłeś więcej niż tylko płeć głównej postaci – z tekstu źródłowego, który jest realistyczną, psychologizującą powieścią z tematami rodziny, lojalności i romansu zrobiłeś efektowny cyberpunk.

Stylistycznie tekst jest w wielu miejscach do wygładzenia, ale koncepcyjnie i pomysłowo – odlot. Udało ci się wymyślić takie warunki, w których zamiana bohaterki – uwięzionej w społecznych rolach i konwenansach swoich czasów, sprowadzonej do zestawu mechanicznie odgrywanych ról, a jednocześnie pragnącej gwałtownych, prawdziwych emocji – na bohatera wyszła wiarygodnie i prawdziwie. Benn jest w swojej roli – na miejscu, tak to może ujmę: w naturalny sposób wpasowuje ci się w fabułę, ma dobrze napisaną rolę w twojej historii, w twórczy sposób przetwarzasz w jego postaci dylematy i problemy głównej bohaterki pierwowzoru. 

Tekst nie jest za długi ani przegadany, ma efektowną kompozycję i spójną fabułę, opartą na wiarygodnych postaciach i umieszczoną w dobrze pomyślanym świecie. Sam retelling to chyba mój ulubiony pomysł w całym konkursie. Brawo!

ninedin.home.blog

@ninedin cieszę się, że tekst podobał się na tyle, by docenić moje starania drugim stopniem podium konkursu. Bałem się, że tekst przepadł pomiędzy resztą i nikt nie zwróci na niego uwagi, a tu proszę – taka niespodzianka!

Chciałem zmierzyć się z pierwowzorem, gdyż od zawsze mnie fascynował jako niemal ideał powieści pełen wyśmienitego kunsztu autora. 

Dziękuję za wyróżnienie :)

Ciekawe. Dobrze się czytało. Może do czegoś takiego dojść w przyszłości. Czemu nie? 

Nowa Fantastyka