Potwory dusz

Słońce miało się ku zachodowi. Oktavia błądziła po lesie już parę godzin, a wyjścia z tego przeklętego labiryntu drzew nadal widać nie było.

W pewnym momencie dziewczyna trafiła na ubitą drogę z wyrobionymi po bokach śladami kół wozów, promyk nadziei namalował się na ustach Oktavii, teraz tylko wybrać prawo czy w lewo, byle by dobrze co by nie zbłądzić jeszcze bardziej, po chwili namysłu postanowiła zdać się na intuicję i w prawo się udać.

Przez gałęzie drzew dobijały się ostatnie promyki światła, a wraz z nimi ciepło dnia.

– Chyba trzeba rozbić obóz – pomyślała.

Dziewczyna zrzuciła plecak na ziemie, kucnęła przy nim i wyjęła kawałek skóry, który zaraz rozłożyła na ziemi, po czym wstała i poszła zbierać chrust na opał. Po odejściu od przyszłego obozowiska by zebrać patyki usłyszała głosy, zaciekawiona zaczęła iść za hałasami, aż dotarła do małego ogniska, przy którym siedziało dwóch ludzi. Dziewczyna schowała się za pagórkiem.

– Lepiej żeby nas nie zauważyli – rozważyła w myślach.

Oktavia wróciła do obozowiska i rzuciła wcześniej zebrany chrust na ziemie, po czym wytężyła słuch, jak gdyby czegoś nasłuchiwała.

Po chwili za drzew i krzaków wyłoniło się sześciu mężczyzn momentalnie otaczając dziewczynę. Na przeciwko stanął mężczyzna w czarnej zbroi, ewidentnie odróżniający się od reszty.

– Taka dama jak pani nie powinna sama nocować w tak ciemnym lesie – odparł. – Całe szczęście znaleźliśmy pannę pierwszą, a nie jacyś rabusie lub gorzej. W tych lasach jest niebezpiecznie.

Dziewczyna nic nie powiedziała, jeno patrzyła z wrogim spojrzeniem.

– Co jest – odparł zbrojny. – Zapomniała dziewczyna języka? – zapytał, wszak nie czekał na odpowiedz tylko zrobił kilka kroków w stronę Oktavii.

– Przepraszam panowie, ale ona wam nie odpowie, jest niemową – powiedziała dziewczyna, która wyłoniła się jak duch zza pleców Oktavii. – Macie teraz wybór, jeżeli postanowicie teraz odejść zachowacie swe życie i dusze, lecz jeśli postanowicie zostać każdy z was zginie w przeciągu minuty.

Rabusie ewidentnie się przerazili cofając się o krok i łapiąc za rękojeści mieczy , zbrojny zrobił to samo.

– Kim jesteś? – zapytał mężczyzna w czarnej zbroi.

– Nazywam się Arnea. – Pokłoniła się dając rękę na pierś. – Rozumiem, że już podjęliście decyzję, zresztą mam to gdzieś. – Wysunęła rękę do przodu z zaciśniętą pięścią, po czym otworzyła, a ku oczą wszystkich ukazała się kupka popiołu, po chwili Dziewczyna dmuchnęła zawartość dłoni w stronę napastników.

Wszyscy oprócz dziewczyn stali osłupieni nie wiedząc co robić, gdy po chwili nic się nie stało, zbrojny uśmiechnął się złowieszczo i dał krok w stronę dziewczyn, nagle usłyszał krzyk swoich kompanów, którzy już upadli na ziemię wijąc się z bólu.

– Coś ty zrobiła, wiedźmo – powiedział przerażony widząc konających w bólu ludzi.

– Nie jestem wiedźmą – odparła dosadnie i zamknęła oczy.

Towarzysze zbrojnego krzyczeli tak jak by ich ktoś obdzierał ze skóry, gdy zobaczył twarze zamarł w przerażeniu, zdawały się starzeć na jego oczach i chudnąć jak by coś wysysało wnętrzności i nagle cisza, wszyscy upadli na ziemię w jednym momencie.

Zbrojny wyjął miecz, jednak zamiast go użyć zaczął uciekać.

– Bierz go – powiedziała Arnea uśmiechając się do siostry.

Oktavia z uśmiechem na ustach ruszyła w pogoń za zbrojnym, z łatwością go dogoniła i przecięła mu drogę zmuszając go do zatrzymania się, gdy chciał uciekać w drugą stronę zrobiła to samo, aż się zatrzymał.

– Chodź tu, demonie! – desperacko krzyknął. – rozpłatam cię na dwoje jak tylko podejdziesz – dalej wrzeszczał machając mieczem jak cepem, desperacko próbując dosięgnąć napastniczkę.

Nagle jego miecz jak za sprawą czaru zdawał się coraz gorętszy, aż wypuścił go z ręki, a oręż wyleciał w powietrze i zniknął w zaroślach, Oktavia zaraz znalazła się obok mężczyzny, ten jednak zamiast podjąć dalszą walkę jak przystało na mężnego woja, upadł na ziemię i zaczął błagać o litość. Dziewczyna położyła rękę na jego głowie.

– Nie lękaj się – zbrojny usłyszał głos w swojej głowie. – Twój ból niedługo odejdzie, wystarczy powiedzieć tak. – Głos był zbyt przyjemny i błogi, żeby można mu było odmówić, więc mężczyzna bez wahania odparł twierdząco.

Twarz mężczyzny zaczęła usychać tak samo jak jego kamratów, lecz on nie zdawał się odczuwać bólu, wręcz przeciwnie był błogo spokojny, chwile później było po wszystkim, a jego ciało zaczęło upadać bezwładnie na ziemie, jednak w ostatniej chwili dziewczyna złapała go i położyła ostrożnie na ziemię.

Kilka minut później dołączyła Arnea.

– No – powiedziała. – to skoro już po wszystkim to trzeba usunąć ciała z naszego obozowiska i rozpalić ogień, chodź.

Po usunięciu z obozu martwych, siostry od razu położyły się spać, żeby jutro iść w dalszą drogę.