Dwie pętle

Przeczytałem.

Na początku zacząłem notować wszystkie bezsensowne elementy. Dopiero po szóstym zorientowałem się, że to ja szukam sensu tam, gdzie go intencjonalnie być nie może.

Potem pomyślałem “Ktoś, coś brał i to było mocne. Nie wiem jeszcze czy autorka, czy bohaterka”.

Na koniec pozwalasz czytelnikowi zerknąć do świata Róży i każesz mu przeczytać tekst raz jeszcze.

Ale to już jutro. 

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Sonato, przeczytałam i wydaje mi się, że rozumiem. ;)

Przede wszystkim podobał mi się sposób, w jaki opisałaś drogę, pokonywaną przez Różę. Bardzo ładnie, obrazowo i klimatycznie. Stopniowo wplotłaś do tekstu znaki, wyjaśniające czym jest ta droga, kim jest sowa i kim jest kobieta. Zmieniające się kolory róż, albo ten fragment: 

Zwykle lubiła lasy, ale ten był inny, nie pachniało tu mchem ani sosnowymi igłami, w powietrzu unosił się za to zapach rozkładu, a także czegoś chemicznego, szpitalnego. Ta woń przyprawiała Różę o dreszcze. 

O, i to jest ładne, jak piszesz, że droga prowadzi donikąd, nigdzie nie ma ludzi, a pod koniec, kiedy dziewczynka już nie ogląda się za siebie, pojawia się samochód. Powrót do rzeczywistości? Pogodziła się ze stratą? Tak to sobie zinterpretowałam. 

Między wierszami, subtelnie, dajesz czytelnikowi do zrozumienia, o co chodzi. Ja osobiście lubię takie zabiegi. Fakt, że na początku człowiek może być nieco zdezorientowany, ale im dalej, tym jaśniej. 

Językowo bardzo ładnie, czytałam bez potknięcia. 

Słońce wznosiło się coraz wyżej, nieśmiało wydobywając z liści i mchu odcienie zieleni, jednak wciąż niepodzielnie panowała szarość.

Tu, wśród panoszącej się wszędzie ciemności, nie było nikogo. 

Trochę mnie te fragmenty zbiły z tropu. Skoro słońce wydobywa z liści odcienie zieleni, to szarość nie panuje niepodzielnie, a skoro szarość panuje niepodzielnie, to gdzie ta ciemność się panoszy?

Ogólnie dużo w tym tekście szarości i ciemności, a potem słońca i znów szarości. 

wzniesienia

literówka

Hmm… mam odczucia podobne co fizyk111, chyba będę musiał drugi raz – za jakiś czas – przeczytać, by w pełni wyrobić sobie opinię. Na razie powiedzieć mogę tyle, że tekst jest ładnie napisany, podobały mi się niektóre opisy, tam, gdzie nie skupiałaś się na kolorach. Szpitalny zapach sugeruje, że od początku wiedziałaś, dokąd zmierzasz – to dobrze. Może popracowałbym nad tym wprowadzeniem kobiety do tekstu. Wiem, co chciałaś osiągnąć, ale mimowolnie odczułem tam zgrzyt. 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Moje zdanie już znasz, ale powtórzę gwoli podsumowania:

Bardzo plastyczne opowiadanie, z interesującym podejściem do konkursowego zagadnienia. Wrażenie nieuchronności jest odpowiednio duszące i dobrze oddaje atmosferę rozpaczy i straty. Wstawiane niby mimochodem alegoryczne obrazki też dodają charakteru. Scena oburzonej natury jest imo najsilniejszym atutem całości.

Hail Discordia

Fizyku, dziękuję za podzielenie się opinią i cieszę się, że tekst zainteresował na tyle, żeby chcieć przeczytać raz jeszcze. 

Potem pomyślałem “Ktoś, coś brał i to było mocne. Nie wiem jeszcze czy autorka, czy bohaterka”.

Dlatego dałam tag: weird fiction :)

Saro, dziękuję i cieszę się, że się podobało. Dobrze zrozumiałaś, samochód sygnalizował powrót do rzeczywistości i pogodzenie się też tam było.

Gekikaro, dziękuję za komentarz i wskazanie niezręczności językowych, które już poprawiłam. Cieszę się, że tekst zaciekawił na tyle, że deklarujesz chęć przeczytania raz jeszcze.

Japkiewiczu, dziękuję za podsumowanie!

Bardzo symboliczny tekst, który trzeba czytać kilka razy, żeby przejść przez wielość warstw znaczeniowych. Podoba mi się oniryczność, plastyczność opisów i takie ładne ujęcie tego, jak na poziomie podświadomości trudno poradzić sobie ze stratą bliskiej osoby. Las symbolicznie i na poziomie soczystości opisu też wypada tu ciekawie.  Mam nadzieję, że na polecenie wystarczy. 

Hmmm. Nie zrozumiałam. Słabo trawię oniryzm i symbolizm, więc zdecydowanie nie jestem targetem.

Babska logika rządzi!

Bardzo piękny i trafny opis żałoby po śmierci bliskiej osoby. Mam wrażenie, że nie do końca oczekiwanej. Te przejazdy, ze zmieniającymi się za każdym razem detalami (kolor róż), przywodzą mi na myśl takie zastanawianie się: a gdybym to, tamto… Sowa skojarzyła mi się z duszą matki. Z jednej strony Róża chce wrócić do świata, ale z drugiej wydaje jej się, że nie może przestać myśleć o matce, bo to oznacza konie świata, jaki zna.

Cieszę się, że dziewczynce udało się wyrwać z pętli, bo znam takie osoby, utknęły w niej na zawsze.

Ode mnie kliczek :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Podoba mi się ten moment, w którym dziewczynka pędzi na rowerze, a tu przed nią pojawia się sowa, co sprawia, że dziewczynka musi się nagle zatrzymać. I wtedy sowa wygłasza przewrotną kwestię:

– Powinnaś przestać! Naturą rzeczy jest parcie do przodu! przewrotną, bo przecież dziewczynka pędzi, tyle, że nie do przodu, prawda?

Zwróciłam także uwagę na tę scenę, gdy dziewczynka zsiada z roweru, ziemia zaczyna drżeć, drzewa stają się niespokojne, a gdy ponownie wsiada na rower, wszystko się uspokaja.

Jechała jedyną drogą, na której nie była samotna.

Bardzo smutne to było, Sonato, a zakończenie piękne. 

Kobieta już nie spała. Tym razem Róża się nie obejrzała.

polecam do biblioteki koniecznie!:-)

Oidrin, dziękuję za komentarz. Szkoda, że trzeba czytać kilka razy, ale cieszę się, że ogólnie się podobało :)

Finklo, no cóż, szkoda, że nie zrozumiałaś, ale dziękuję za odwiedziny!

Irko, dziękuję. Cieszę się, że się podobało i że dobrze zinterpretowałaś :) No, niestety, niektórzy się nie wyrywają z tej pętli…

EDIT

Olciatko, dziękuję za komentarz i super, że uznałaś zakończenie za piękne :)

Hej, chyba coś źle się wyraziłam, bo chodziło mi o komplement. W sensie, że tekst można rozpatrywać na wielu warstwach znaczeniowych i przy każdej lekturze odkryć coś nowego, co przy onirycznej stylizacji jest bardzo pożądane. 

W sensie, że tekst można rozpatrywać na wielu warstwach znaczeniowych i przy każdej lekturze odkryć coś nowego, co przy onirycznej stylizacji jest bardzo pożądane. 

A, no to dobrze :)

Moją opinię już znasz, więc wrzucę tylko ze dwa zdania i zmykam.

Ładne, obrazowe opowiadanie o pewnej elastyczności interpretacyjnej oraz konkretnym, metaforycznym pomyśle na realizację tematu konkursu.

Przy tym opowiadanie potrafi dostarczyć fajnej zabawy interpretacją i rozumieniem tekstu. I robi to, jak już pisałem, na uczciwych zasadach. Interpretacja nie przychodzi wprost, ale tekst jak najbardziej daje się zrozumieć. Wszystko opiera się tu na zabawie “w odkrywanie”, bo z każdym kolejnym czytaniem obraz robi się coraz jaśniejszy i składane elementy coraz lepiej do siebie pasują.

Dobra, wyszły nawet więcej niż dwa zdania. :)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Tekst przemyślany i dopracowany, to się czuje. Przy tym zostawia czytelnikowi pewną swobodę interpretacyjną, z czego niektórzy, jak widać, skwapliwie korzystają.

Na mnie osobiście największe wrażenie zrobiła Sowa. Dla niej samej tekst wart klika :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Ładne, nastrojowe opowiadanie pełne symboli. Odczytałam je jako powracanie w nieskończoność do jakiegoś zdarzenia z przeszłości, związanego z matką, które nie pozwala Róży cieszyć się własnym życiem. Plastycznie opisana jazda rowerem, interesująca postać sowy i ciekawe wykorzystanie konkursowego hasła.

Hejka! 

No może to nie będzie pożądany przez Ciebie komentarz, ale… nie załapałem :D 

No ładne te opisy i ogólnie stylowo też na plus, ale po prostu ze zrozumieniem problem. 

Tak myślałem, komentować, czy nie? Bo mało mam do powiedzenia, ale jednak pozostawiłem po sobie ślad. 

Następnym razem postaram się lepiej ;D

Pozdrawiam! 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Przeczytałem nawet kilka razy.

I niestety nadal pozostaję jak dziecko we mgle, bowiem nie rozumiem symboli. Łapię oczywiście ogólny przekaz, ale przecież wiem, że całe piękno tego tekstu musi leżeć w symbolach.

Nawet ze śmiercią matki mam problem. Bo z jednej strony wiadukt, parking, skrzyżowanie I biała poduszka wydają się sugerować wypadek – jednak z drugiej mamy zdanie “kiedyś jeździły tu razem na rowerach i później, jak już tylko Róża jechała, a matka szła obok, nie mając siły pedałować.”, sugerujące, że to jednak choroba (biała poduszka też tu pasuje, a dodatkowo mamy szpitalny zapach).

I z lasem to samo. “„Czyżeminek II,I”. Znak wskazywał gęstą ścianę drzew.”. Chyba powinienem łapać, ale nie łapię. Las kryje Różę przed światem. “z drzew znikały martwe zielenie, ustępując miejsca czerni.” Las się zbuntował, gdy Róża się zatrzymała. Mój intelektualnie wyprofilowany umysł ścisłowca, podpowiada mi, że las może być symbolem ludzi/społeczeństwa otaczających Różę – ale ta odpowiedź nie jest prawdziwą odpowiedzią, tylko pytaniem zadanym autorowi z dziecięcą prośbą w oczach “powiedz, powiedz, że mam rację”.

Wiem, że starasz się poprowadzić czytelnika pisząc:

Znak, kapliczka z niebieskimi różami, urojone skrzyżowanie, osada rybacka, parking. Wiadukt. Jechała jedyną drogą, na której nie była samotna.

Tylko, że ja nawet nie wiem, czy mam traktować te elementy drogi dosłownie, jako punkty, które mijała z matką w trakcie spacerów, czy też alegorycznie I doszukiwać się ukrytego znaczenia w każdym z nich.

Jak widzisz gubię się już na podstawowym poziomie, a przecież pozostają jeszcze: 

– spirale i ósemki 

– róże pod kapliczką

– białe lakierki

– kosz na śmieci

– jedno miejsce na parkingu

Że o sowie nie wspomnę.

Ale wiesz co? Mam wrażenie, że Twoje opowiadanie I tak jest dla większości czytelników łatwiejsze w interpretacji niż moje. :)

Klika już nie potrzebujesz, ale wiedz, że teraz bym dał, bo pięknie napisane i na bogato.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Ojej, jak mi się to podobało… Choć to może nie jest dobre słowo, bo treść mnie boli, ale… no czuję ten tekst, bardzo. Świetnie to napisałaś. 

W ogóle ciekawie się obserwuje własną reakcję czytelniczą – początek, kiedy nie wiedziałam, czego się spodziewać, przeleciałam szybko, ale już po kilku zdaniach pojawiło mi się w głowie “stop, wracamy do pierwszych słów i jedziemy jeszcze raz, to będzie płynąć”. No i popłynęłam z tymi wszystkimi obrazami, pędzącą Różą, szarościami, lasem, słońcem, co wstać nie może… Głównego motywu się domyśliłam, a potem przeczytałam jeszcze raz, coby wyłapać smaczki, takie jak: 

(…) kryjąc Różę przed światem, w którego istnienie coraz bardziej wątpiła. – piękne <3 

– Co mam zrobić? – zapytała głośno dziewczynka. 

Ta, do której skierowała pytanie, nie zjawiła się.

→ ten fragment ;( dziecko, które zawsze miało do kogo się zgłosić o poradę, zawsze był ktoś, kto wiedział co robić….a tu nagle cisza. 

Kiedy czubek słonecznej tarczy wyłonił się zza krańca Ziemi, wstała. Chęć i przymus. 

(…) 

Słońce jeszcze się nie wynurzyło, lecz łuna nad wschodem sygnalizowała, że jest blisko. Róża położyła się i wstała, gdy na świat padły pierwsze promienie słoneczne.

→ ta “chęć i przymus”, wstawaj Różo od niej, nie leż tak, nie poddawaj się! 

– Pomóż mi – zawołała Róża. Ptak nie odpowiedział. 

→ borze gęsty, znowu to dziecko woła i odpowiada mu tylko cisza :( 

Zatrzymała się i zeszła z drogi. Wiedziała, że nie może, ale i tak usiadła. Skuliła się na mchu i zamknęła oczy. To jej wina, tak bardzo nie chciała… 

→ tu się podpytam: jej wina? Moje rozumienie jest takie, że po prostu dziecko jest tak przytłoczone, że się obwinia, choć nic nie zrobiło. Czuje się tak bardzo źle, nie godzi się na taki obrót spraw, więc szuka winy w sobie. Bardzo mnie kusi, żeby pomęczyć Cię o odpowiedź co się stało… Widziałam, że ktoś sugerował wypadek, na co ja w ogóle nie wpadłam, bo dla mnie zapachy szpitalne, rozkład, zmęczenie uniemożliwiające jazdę na rowerze, cienie pod oczami i przerzedzone włosy są jednoznaczne z chorobą, ale może to był i wypadek? No chce mi się dopytać o tę winę Róży, o przyczynę śmierci ale w sumie to nie powinnaś mi odpowiedzieć :D Bo chyba o to chodzi, że ma być mnogość interpretacji. Ładne to, ładne. 

No i opis burzącego się lasu, jak mi się to podobało! Te wszystkie: chrupnięcia i lewitowania pni, trzaski i ryki, to chlasnęło w policzek, gumowate dźwięki napinanych korzeni… Oj bardzo mi to wszystko siadło <3 

Na pewno wielu drobnych sygnałów nie zrozumiałam, dopiero po przeczytaniu komentarzy zaczęłam się nad nimi zastanawiać – kosz albo białe lakierki symbolizują coś konkretnego? – ale w ogóle nie przeszkadzało mi to w odbiorze, myślę, że nawet pomogło zanurzyć się w niezrozumiałym, nielogicznym i pełnym lęku smutnym świecie Róży. 

Ta klamerka:

Wsiadła na rower i gdy tylko słońce wychyliło się zza horyzontu, zjechała, jak zwykle oglądając się przez ramię

… by później:

Tym razem Róża się nie obejrzała. 

I takie jasne zakończenie, w którym powraca nawet zagubione skrzyżowanie.

Piękny tekst, dziękuję i trzymam kciuki! :) 

(Na koniec: nie wiem czy znasz, ale muszę przywołać tę piosenkę.) 

CMie, dziękuję za “dwa zdania” komentarza :)

Tsole, dziękuję za odwiedziny i klika!

ANDO, w zasadzie to jest powracanie do momentu śmierci matki. Super, że się podobało i dziękuję za komentarz!

NearDeath, nie przejmuj się, nie Ty jeden! Szkoda, że nie zrozumiałeś, ale dziękuję za odwiedziny!

Fizyku, dziękuję za ponowne przeczytanie! Postaram się rozwiać niektóre Twoje wątpliwości na tyle, na ile mi pozwoli moje pisarskie sumienie.

Nawet ze śmiercią matki mam problem. Bo z jednej strony wiadukt, parking, skrzyżowanie I biała poduszka wydają się sugerować wypadek – jednak z drugiej mamy zdanie “kiedyś jeździły tu razem na rowerach i później, jak już tylko Róża jechała, a matka szła obok, nie mając siły pedałować.”, sugerujące, że to jednak choroba (biała poduszka też tu pasuje, a dodatkowo mamy szpitalny zapach).

Tak, chodzi o chorobę, chociaż w pierwszej wersji tego opowiadania chodziło o wypadek, ale zmieniłam. Miałam na uwadze, że wiadukt, ulica itp. mogą kojarzyć się z wypadkiem, dlatego dałam pod koniec wzmiankę, że to było miejsce rowerowych wycieczek Róży z matką, żeby miejsce miało jakieś znaczenie.

Mój intelektualnie wyprofilowany umysł ścisłowca, podpowiada mi, że las może być symbolem ludzi/społeczeństwa otaczających Różę – ale ta odpowiedź nie jest prawdziwą odpowiedzią, tylko pytaniem zadanym autorowi z dziecięcą prośbą w oczach “powiedz, powiedz, że mam rację”.

Nie wszystko jest znaczące w tym opowiadaniu, las jest tu znowu po prostu jako miejsce, w którym kiedyś Róża dużo przebywała z matką.

Co do różnych elementów mijanych na drodze, są one punktami orientacyjnymi w pętli i mają sygnalizować, że stało się coś dziwnego, coś się pomieszało, coś zniknęło, jak np. jest znak, ale nie ma skrzyżowania, parking jest urwany – trochę element grozy chciałam wprowadzić, też te zmienne kolory róż miały wyglądać groźnie.

– spirale i ósemki 

No, bo jak wygląda droga, którą Róża się porusza? Jaki ma kształt, widząc z góry? :) 

A białe lakierki to po prostu białe lakierki, chociaż wzięłam je z mojej inspiracji teledyskowej (link w odpowiedzi do Koimeody). 

Mam nadzieję, że teraz jest nieco jaśniej i cieszę się, że próbowałeś wgłębić się w opowiadanie! 

PS Chyba nie zauważyłeś mojego komentarza pod swoim opowiadaniem :c

Koimeodo, dziękuję za taki pozytywny komentarz i cieszę się, że Ci się spodobało.

u się podpytam: jej wina? Moje rozumienie jest takie, że po prostu dziecko jest tak przytłoczone, że się obwinia, choć nic nie zrobiło. Czuje się tak bardzo źle, nie godzi się na taki obrót spraw, więc szuka winy w sobie. Bardzo mnie kusi, żeby pomęczyć Cię o odpowiedź co się stało… Widziałam, że ktoś sugerował wypadek, na co ja w ogóle nie wpadłam, bo dla mnie zapachy szpitalne, rozkład, zmęczenie uniemożliwiające jazdę na rowerze, cienie pod oczami i przerzedzone włosy są jednoznaczne z chorobą, ale może to był i wypadek?

Mi bardziej chodziło o tą sytuację, w jakiej się znalazła, że jeździ w nieskończoność, a matka w nieskończoność umiera, bo Róża nie chce, by umarła. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jak napiszę “to jej wina” i dam wielokropek, to na pewno wszyscy domyślą się zaraz, o co chodzi :D Ale tu miało być pewne niedopowiedzenie i można je było interpretować tak jak ja, albo jak obwinianie się (bo przecież jak ktoś bliski umiera, to zjawisko obwiniania się jest częste). Nie był to wypadek, choć w pierwotnym zamyśle tak właśnie było, ale później zmieniłam na chorobę jednak.

Na pewno wielu drobnych sygnałów nie zrozumiałam

Myślę, że jednak większość zrozumiałaś, zresztą wcale nie musiałaś rozumieć tak, jak autor miał na myśli :)

(Na koniec: nie wiem czy znasz, ale muszę przywołać tę piosenkę.) 

Nie znałam, ale podobieństwo jest zarówno w tekście, jak i w teledysku :) Ja inspirowałam się tym video w kreacji bohaterek:

https://www.youtube.com/watch?v=5gHGIY1Q-yU

I też luźno tym oraz oczywiście piosenką.

https://www.youtube.com/watch?v=e80qhyovOnA

Dziękuję za odpowiedź :) Przeczytałam, co pisałaś do przedmówców – czyli faktycznie niepotrzebnie dogrzebywać się ukrytych znaczeń we wszystkich symbolach. Do mnie przemawia to, że niektóre są wplecione czysto światotwórczo i dla klimatu. 

Twoja interpretacja winy – rozumiem, ma to jak najbardziej sens. 

Co do piosenek – fajna inspiracja! Jest i sowa :D Dla mnie ten tekst Groniec jest bardzo w punkt, szczególnie końcówka, w której zapętlony refren (jak historia Twojej Róży) nagle się urywa bo znika z niego postać matki.

Mam problem z ekspozycją, bo pokazujesz na początku: Różę, kobietę tulącą poduszkę, dziewczynę i chudą śpiącą. I ja nie wiem, czy to dwie, trzy, czy cztery różne postaci. Wybija mnie też z rytmu to stwierdzenie ‘[dziewczynka] zjechała’ – domyślam się, że chciałaś uniknąć “zjeżdżania w dół”, ale została jakaś niepełna fraza, mnie kojarzącą się ze slangowym “zjazdem”.

Pogubiłem się też w tej wędrówce słońca, nie wiedziałem czy mrok utrzymujący się po świcie to celowy zabieg, czy pomyłka przy późniejszej edycji tekstu. Bo ta jazda w kółko jest wystarczająco mocna, słońce mogłoby do niej pędzić szybciej czy nawet cofać się, ale takie losowe skakanie po niebie to już, w moim odbiorze, o jedno dziwactwo za daleko.

Opisy rzeczywiście ładne, choć “gumowaty” dźwięk nie przekonuje ;)

“Kobieta już nie spała” – najlepsze.

Coboldzie, bardzo dziękuję za odwiedziny i komentarz! Miałam wielki problem z tym początkiem i robiłam, co mogłam, ale najwyraźniej się nie udało. Kobieta nie ma imienia i nie chciałam jeszcze mówić, że jest matką Róży, więc wprowadzenie jej było bardzo trudne… Przebudowałam teraz te dwa pierwsze akapity, żeby było jaśniej, niestety kosztem powtórzeń. Co do słońca, to myślę, że wszystko w porządku. Tuż po świcie w lasach jest ciemno, o to mi chodziło, chociaż też niezupełnie ciemno, więc zamieniłam na “półmrok”, a przy “ciemności” dodałam “pobrzaskowej”. “Zjazd” też poprawiłam.

niestety kosztem powtórzeń

Trochę demonizujemy te powtórzenia, zwłaszcza w przypadku imion bohaterów. Otwórz choćby “Kubusia Puchatka” na dowolnej stronie ;)

No niby tak, ale jak ja piszę tak średnio, to staram się, żeby chociaż powtórzeń nie było :)

Ładny tekst, przyjemnie tajemniczy i klimatyczny. Warsztatowo porządny. Na początku nie wiedziałam, tak jak cobold, czy mowa o jednej kobiecie, czy o wielu, ale szybko te wątpliwości zostały rozwiane. Podoba mi się klimat i sowa.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Verus, dziękuję za pozytywne słowa. Oj, czyli nie do końca udało mi się poprawić te zdania, ale trudno, będę musiała na przyszłość pamiętać, by ważni bohaterowie mieli jakieś imię albo chociaż nazwę, a nie tylko “kobieta” :)

Widziałam w wielu książkach taki zabieg – nie wiem, czy dobry, czy nie, ale na pewno ułatwiający zrozumienie – że jeśli nie chciało się komuś lub czemuś nadawać nazwy, pisało się po prostu przeciętne słowo wielką literą – Kobieta. Może to jest jakieś rozwiązanie :D

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

No niby można, ale coś mi kobieta dużą literą nie pasuje do tego opowiadania, już chyba lepsze by było imię :)

Ładne :)

Przynoszę radość :)

Dziękuję, Anet i cieszę się, że ładne :)

Podobało mi się na poziomie pomysłu i koncepcji napisania. Bardziej tekst odczułam, o czym jest, niż zrozumiałam z liter. I kto to mówi – osoba, która kreśli słowa w jakimś tajemnym języku, zrozumiałym tylko dla siebie, więc może weź to w gruby nawias.

Żałoba, pamięć, niemożność uwolnienia się, wieczne uwikłanie, skazanie, wstęga Möbiusa. Bohaterka się wyrwała, zostawiła ten las, miejsce, czas za sobą. Podobały mi się słowa, zdania i sowa. Kłopot miałam z postaciami i punktami, które się powtarzały, wskazując na zapętlenie, probowałam je uchwycić i trochę mi się wymykały.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum, dziękuję za wizytę i komentarz. Cieszę się, że podobały Ci się zdania i sowa :) Szkoda, że punkty się wymykały, już za późno, żeby to naprawić, ale będę pamiętać na przyszłość.

Wracam do tekstu dłuuugo po tym, jak go przeczytałam.

Jest coś w tym, co napisała Asylum – tekst się bardziej czuje, niż czyta. Z początku wydawało mi się, że jest przesadnie poetycko, za dużo tych gier świateł i odcieni zieloności. Ale przyznam, że potem wciągnęło mnie to oniryczne zapętlenie. Nie miałam problemu ze zrozumieniem kto jest kim; historia jest w zasadzie bardzo prosta, to świat przeżyć dziewczynki się tu liczy. Ładnie oddałaś emocje (tak mi się wydaje, bo nigdy podobnej traumy nie przeżyłam); to zaprzeczenie i niezgodę na kolej rzeczy, która staje się więzieniem. Cały ten świat z pozoru jest tylko piękny, może tym bardziej uwypukla to dramat zapętlenia. 

Językowo, jak już przywykłam do stylu, czytało się dobrze. Bez potknięć, zgrabne zakończenie z sową mogącą wreszcie zasnąć i to zasugerowanie przejeżdżającym samochodem, że bohaterka uwolniła się z pętli i wraca do prawdziwego świata.

Dziękuję za komentarz, Nir! Cieszę się, że Ci się spodobało i że doskonale zrozumiałaś tekst. Również cieszy mnie, że uznałaś historię za prostą, bo do tego właśnie starałam się dążyć podczas pisania tego shorta :)

Fantastyka: jest.

Motyw konkursowy: jest.

Hm, nieskończoność i granicę widzę wyraźnie. Problem w tym, że na tym kończy się moje zrozumienie tekstu ;) Niby gdzieś tam widać dwie interpretacje (według jednej to dwie różne osoby, według drugiej – jedna), ale… No, jak lubię takie zamieszanie, to chyba doszło do przedobrzenia :-) Chyba, ale niekoniecznie. Zdaje się to jedna z tych opowieści, które znacznie lepiej rozwinęłaby swój potencjał jako film lub teatr (co ciekawe – na dwa różne sposoby!), niż w formie słów pisanych.

Jeszcze jedno. Pod względem „flow” tekst wyróżnia się na tle konkursu. Może niekoniecznie w dopasowaniu do tematu, ale w kondensacji i niemarnowaniu przestrzeni tekstu – świetnie! To jest coś, czego brakuje mi w naprawdę wielu tekstach “ogólnie”, też pozakonkursowo, a tu działa znakomicie.

Witam jurora Wilka i dziękuję za opinię. No cóż, nie ukrywam, że opowiadanie napisane było trochę pod Ciebie, ale skoro przedobrzyłam to trudno :)

Podobało mi się. Mam wrażenie, że warsztatowo jeszcze z językiem walczysz, było trochę chropowatości – zazgrzytała mi dziewczynka wprowadzona bardzo późno jako synonim Róży i zgrzytała mi już do końca; niektóre określenia wybijające z lektury (gumowaty dźwięk – czyli jaki?, zamiast wywołać jakieś skojarzenie odnośnie dźwięku, pomóc mi go sobie wyobrazić, zostałam w głowie ze znakiem zapytania); zgubiłam się też trochę przy opisach lasu – najpierw masz fragment o odcieniach zieleni, rozmigotanych liściach brzóz, zaraz potem o ubogim zasobie barw – i w tym momencie musiałam się cofnąć i sprawdzić w tekście, czy Róża nie wjechała w jakiś inny las.

Ogólnie mam wrażenie, że na poziomie treści jest to świetnie pomyślany tekst, to zapętlenie, połączone z pędem i przymusem bycia w ruchu, w drodze, motyw kobiety-matki zbudowany na zasadzie klamry, jej bezruch na początku – sen – i bezruch na końcu – śmierć połączony ze zmianą drogi przez Różę i decyzją, by ruszyć dalej. Język nie do końca udźwignął treść, ale wrażenia z lektury bardzo pozytywne :-).

kościami policzkowymi → kośćmi https://wsjp.pl/index.php?id_hasla=10135&id_znaczenia=5080314&l=13&ind=0

It's ok not to.

Dogsdumpling, dziękuję za komentarz i za wskazanie elementów językowych, które zgrzytały. Zawsze dobrze wiedzieć, czego unikać podczas pisania. Cieszę się, że wrażenia z lektury pozytywne :)

Choć sens chyba złapałem to niestety, zaliczam się do osób, które potrzebują wrócić do tekstu, żeby go w pełni zrozumieć ;) 

Grzelulukas, dziękuję za przeczytanie, nie trzeba w pełni rozumieć, każdy czytelnik może się wgryźć w tekst na tyle, na ile uzna za stosowne :)

Mieszane uczucia.

Na plus – koncepcja, symbolizm, ładne obrazki niosące głębsze znaczenie.

Język – rozwinęłaś skrzydła. Niektóre zdania podobały mi się bardzo, inne były przeszarżowane i bez wyczucia, ale podoba mi się przekraczanie własnych granic, eksperymentowanie, szukanie swojego głosu. Niecały rok temu nie posądzałabym autorki “Tramwaju…” o napisanie czegoś takiego. Słodki oniryzm, chaotyczny impresjonizm. Na pewno lektura warta spędzenia nad nią czasu.

A więc co na minus?

Jasność przekazu. Za pierwszym razem nie zrozumiałam tekstu, za drugim musiałam wydłubywać sens historii starannie i powoli spod fatałaszek – pięknie malowanych zdań. Zabrakło balansu między formą a treścią. Historię czyta się trudno, bo jest niejasna… ale jednocześnie lekko, bo jest napisana naprawdę porządnie i malowniczo. Nie jestem fanką historii, w których sens odnajduje się dopiero w ostatniej scenie (choć to i tak o niebo lepiej niż te setki zamotanych opowiadań, których sens nie ujawnił się do samego końca).

Wśród wiatru słyszała cichy oddech.

wśród podmuchów albo w wietrze chyba?

wpadła w ramiona drzew

śliczne!

nogi położyła za szczupłymi stopami

nie rozumiem, nie potrafię sobie wyobrazić

Podsumowując – eksperyment, mający swoje wady i zalety. Ale fajnie, że powstał.

www.facebook.com/mika.modrzynska

Kam, dziękuję za komentarz <3 Nic się przed Tobą nie ukryje, rzeczywiście szukam “swojego głosu”. Muszę popracować nad tym, żeby nie przeginać z tymi niedopowiedzeniami i ogólną niejasnością, bo widzę, że w tym tekście nieźle przegięłam.

Ładnie napisane.

Najbardziej podobało mi się ten fragment:

Z oddali dobiegał ryk powstających rzeczy, otwierających się granic lasu

Natomiast w pierwszej połowie tekstu miałem problem z wyobrażeniem sobie do końca tego co się dzieje. Druga część opowiadania i końcówka lepiej do mnie dotarła, szczególnie przy drugim czytaniu. Wydaje mi się, że trafnie oddałaś pewną smutną ulgę jaka płynie z zamknięcia pewnego etapu w procesie żałoby. 

Ciesze się, że Róża poszła dalej.

Edwardzie, dziękuję za przeczytanie i komentarz! 

Tarnina nierychliwa, ale jak przyjdzie z piłą łańcuchową, to zostaną trociny XD

 Świt rozlewał się po asfalcie, owiewany ciszą.

Whaaaaa… ten pierwszy akapit – toż to czysta abstrakcja, wizja po LSD, sen synestetyka. Tak ma być?

 Kobieta śpiąca u jego szczytu,

Chyba jednak na szczycie (wiaduktu). Nie jestem stuprocentowo pewna, ale chyba.

 Oczy, dawno przywykłe do półmroku, pozwoliły odczytać

Hmm.

 pobrzaskowej ciemności

Czyli rano było ciemno? Nic nie rozumiem…

 tunel pod wiaduktem

Czepiam się dla porządku, bo wizja coraz bardziej surrealistyczna: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiadukt

 ten las, ze swoim ubogim zasobem barw

Dziwne to.

 wpadła w ramiona drzew

A to – ładne.

 jakby zawsze towarzyszyły jej inne obiekty

Hmm.

 Wybuchł szum

Hmm.

 gumowate dźwięki

Gumowata jest raczej konsystencja…

promienie słoneczne

Może jednak "promienie słońca"?

Sen osieroconego dziecka? Mimo stężenia surrealizmu trochę za wysokiego, jak na mój gust, końcówka jest ładna (bo w końcu coś wiadomo? Nie jestem pewna, ale przeczuwałam, że kobieta na wiadukcie okaże się kimś bliskim). Tak czy owak, plastyczne, oniryczne, grające na uczuciach i z symbolicznym ptakiem a'la Edgar Allan. Poetyckie. Nie jest to historia dla mnie, ale widzę jej wartość.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, dziękuję za komentarz i łapankę :) Poprawiłam, co mogłam. Cieszę się, że widzisz wartość historii. Poleciałam z tym surrealizmem, bo taki był mój zamiar.

Whaaaaa… ten pierwszy akapit – toż to czysta abstrakcja, wizja po LSD, sen synestetyka. Tak ma być?

No co, fikuśna metafora :D

Czyli rano było ciemno? Nic nie rozumiem…

Jeszcze tak, zwłaszcza w lesie.

Jeszcze tak, zwłaszcza w lesie.

Na tym etapie niczego już nie byłam pewna…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Kilka razy w komentarzach przewijały się wzmianki o “braniu”. Potwierdzam: tekst sprawia wrażenie pisanego pod wpływem jakiegoś halucynogenu. Tyle kolorów, zapachów, w ogóle… tyle treści! Pomimo tak małej liczby znaków. No i kiedy dotarło do mnie, co się dzieje… wow. Just wow.

Nie jest to może arcydzieło na kosmiczną skalę, ale jest to na pewno jeden z najlepiej odmalowanych słowami obrazów, jaki widziałem/czytałem (niepotrzebne skreślić).

Poczułem ten tekst w trzewiach. Naprawdę.

Precz z sygnaturkami.

Niebieski Kosmito, dziękuję za tak pozytywny komentarz! Cieszę się bardzo, że poczułeś tekst w trzewiach, wow! :)

Moje głównie wrażenie to, że opowiadanie jest bardzo wzruszające. Do tego bardzo obrazowy, zmysłowy wręcz opis świata. Tylko że żeby się wzruszyć i docenić sens opowieści, trzeba dotrzeć do końca. Prawdę powiedziawszy przez większą część czytania miałem wrażenie opisu dla opisu. Oczywiście nie jest to zarzut, bo pisanie artystyczne nie jest niczym złym. Ale może ewentualnie jakieś zagajenie budujące tajemnicę na początku?

pgujdo, dziękuję za komentarz. Cieszę się, że wzruszyło. Hmm, może rzeczywiście jakiegoś zagajenia na początku zabrakło.