Drzwi

– Ile już u nas pracujesz? – Menago spytał Marka, młodszego specjalisty ds. obróbki danych marketingowych.

– Trzy lata i jeden miesiąc – jednym tchem odpowiedział przełożonemu Marek. Czuł, że pytanie jego pryncypała było preludium do przedstawienia mu propozycji awansu. Przecież czekał na niego odkąd dowiedział się, że Andrzej, z działu wsparcia sprzedaży, dostał awans na specjalistę po dwóch latach i siedmiu miesiącach pracy dla Konsorcjum Paktu Południowego.

– Bardzo dobrze. – Menago wyrwał Marka z przemyśleń nad swoją karierą. – Przedstawiam Ci Gabrysię.

– Cześć – Gabrysia wyciągnęła rękę do Marka. Menago nie zważając na gest Gabrysi kontynuował dalej – ta oto kobieta będzie starszym specjalistą ds. kontroli młodszych specjalistów. Będzie twoją bezpośrednią przełożoną. Wszelkie sprawy raportować będziesz do mnie – przez Gabrysię. Menago oblizał się. Nie czekając na dalszy rozwój rozmowy odwrócił się na pięcie i poszedł. Nawet nie usłyszał, jak Marek wypiszczał „a co z moim awansem? Tak długo na niego czekałem”.

Zrobiła się niezręczna cisza więc Gabrysia zaczęła pierwsza. – Nie mazgaj mi się tu tylko. Jesteś facet czy pipa?

Marek nic nie odpowiedział. Patrzył się na Gabrysię na przemian ze złością i z pożądaniem. Ze złością to wiadomo, przez nią jego upragniony awans oddalił się o jakieś siedem do ośmiu miesięcy. Z pożądaniem, gdyż strasznie erotyzująco zadziałał na niego jedyny pieprzyk jaki miała na prawej stronie policzka. Nie był jakiś wielki, czy odrażający jak u wiedźm z bajek dla dzieci. Jedynie mały, nieśmiały, lekko brązowy punkt na twarzy, przez który Gabrysia zdawała się mówić „jestem gorącą kocicą i jak się do ciebie dorwę to zajadę cię na śmierć”.

– Jeszcze zobaczysz pipe…, a raczej to co zrobię z twoją – Marek zaśmiał się pod nosem i wrócił do swoich zajęć. 

– Jak już doszedłeś do siebie to czekam na raport z wykonania tygodniowej akumulacji danych. – Zaczęła władczo starsza specjalistka ds. kontroli młodszych specjalistów. – O tam na końcu korytarza, obok pokoju Menago jest mój pokój, ten na lewo z zasłoniętymi żaluzjami. Zapraszam za godzinę do mnie.

Odeszła w stronę swojego pokoju, a w tym czasie Marek mógł odwrócić się o popatrzeć na jej falujące biodra okryte bardzo krótką spódniczką mini. – No to teraz ciężko będzie się skupić na pracy – rzekł do kolegi, który również wystawił głowę ze swojego boxika, aby podziwiać nową pracownicę działu.

„Krzyżanowska z ulicy Korfantego w Opolu od trzech dni nie przegląda ofert dot. leków na zatwardzenie. Widocznie wizyta u proktologa zapobiegła jej dolegliwościom”. Marek zaczął skrobać raport dla Gabrysi. „Skoro poprawiła jej się perystaltyka jelit, to może zacząć więcej jeść, a w konsekwencji więcej się ruszać. W związku z powyższym sugeruję rozpocząć kampanię reklamową nt. promocyjnych karnetów w pobliskich centrach fitness oraz wyprzedaży owoców i warzyw na bazarku na Korfantego. Nadmienić muszę, że z racji wysyłanych przez Krzyżanowską skarg dot. agresywnych reklam, powyższe kampanie muszą być wysublimowane i mniej krzykliwe jak ostatnie”. Skończył akapit, z dumą zamyślił się nad tym co napisał. – Przecież gdyby nie my to nie odwiedziłaby proktologa i nie pozbyła się zatwardzenia – powiedział w monitor. 

„Jankowski z ulicy Golubka w Łodzi przegląda od kilku dni oferty szpadli i dużych worków foliowych w marketach budowlanych, a ponadto logował się ostatnio do swojego banku kilkukrotnie przelewając pieniądze na zagraniczne konto. W dodatku śledzi też oferty wyjazdów na Dominikanę. Sprawa na tyle dziwna, że powinien zająć się nią dział zapobiegania przestępstw, może chce zabić swoją konkubinę i uciec za granicę?” Jeszcze kilkanaście innych podobnie brzmiących raportów Marek stworzył dla Gabrysi. Robił to, pogodzony z losem i brakiem awansu. Myśl o jej pieprzyku rekompensowała mu chwilowe bóle egzystencjonalne.

– Oto dokumentacja, o którą prosiłaś – położył papiery na biurku Gabrysi. Przełożona Marka siedziała w dużym fotelu, odwrócona do niego plecami. Spojrzał w sufit na lampki i zdziwił się, że są zepsute, bo dziwnie brzęczą. Jednak świeciły i nie migały więc to nie one brzęczały. Marek wpadł w lekką konfuzję. Ciche brzęczenie ustało, Gabrysia szybko schowała coś do szuflady swojego biurka i odwróciła się do Marka. Była bardzo zarumieniona i dyszała dziwnie.

– Biegałaś? – Zapytał – bo nie widziałem, żebyś wychodziła z pokoju.

– Nie interesuj się – odpowiedziała i chwyciła za raporty wymownie spoglądając na niego dając mu do zrozumienia, aby ten już sobie poszedł. – A następnym razem pukaj, nawet jak są otwarte drzwi.

Marek miał chęć porozmawiać, ale zawiedziony wyszedł z jej pokoju. Przystanął przy drzwiach i już miał je zamykać, gdy nieokreślone brzęczenie rozległo się znowu. „Dziwne te świetlówki” pomyślał.

-Niezłą masz tą starszą specjalistkę nad sobą – zaczepił Marka kolega, który już wcześniej razem z nim podziwiał kusą spódniczkę i falujące biodra Gabrysi. – Pewnie chciałbyś mieć ją „pod sobą” – dodał i zaśmiał się.

– Nie interesuj się – odpowiedział i usiadł, a za chwile czuł dumę, że odpowiedział koledze w taki sam sposób jak Gabrysia odpowiedziała jemu. Wziął się za pracę, w czasie, której miał dużo przemyśleń od „jeszcze siedem godziny w tym pierdolniku i do domu” po „dziwne, że ludzie nawet nie kryją się z tym co szukają w Internecie. W sumie dzięki nim mam pracę”. Niemalże przez cały dzień nie odstępował klawiatury i dwóch monitorów. Na jednym miał dane do analizy a na drugim sporządzał raporty.

– Stuku puku – usłyszał kobiecy głos.

– o Gabrysia – wykrzyknął niemalże z podniecenia. – Co cię do mnie sprowadza kolejny już raz? – zapytał, a po chwili uświadomił sobie jak idiotycznie to zabrzmiało.

– Przestań robić z siebie pipe – powiedziała to władczo a zarazem z humorem. – Dobrze wiesz, co chcę od ciebie.

Marek nie wiedział co powiedzieć, więc odruchowo sięgnął po wydrukowane nowe raporty i dał je Gabrysi zapakowane w niebieską aktówkę. Wzięła od niego teczkę, zaśmiała się i mrucząc coś pod nosem powróciła do swojego pokoju.

– Ona to chyba nie nosi majtek, co? – wystrzelił do Marka kolega z boksu obok.

– Nie wiem, nie sprawdzałem. Z resztą nie interesuj się.

„O co mogło jej chodzić?” zastanawiał się przez resztę dnia. Do końca pracy zostało jeszcze pół godziny. Marek zebrał się w sobie wstał od komputera i podszedł do drzwi swojej nowej szefowej. Znowu były otwarte i znowu dochodził ze środka dziwny brzęczący dźwięk. Stał tam z piętnaście minut, aż dźwięk przestał być słyszalny, zapukał i wszedł. Ujrzał Gabrysię stojącą przy oknie, dyszącą ledwo trzymającą się na nogach. Spojrzał na nią od stóp po głowę i rzeczywiście nie miała majtek. Co więcej, nie miała też na sobie krótkiej spódniczki. Nie miała na sobie nic prócz białych korali założonych na szyi. Zmieszany już chciał wychodzić, ale zatrzymała go – czekaj pipo. Gdzie idziesz? Chodź do mnie!

Marek wstrzymał się, ale nie wiedzieć czemu zamknął drzwi i pozostał w pokoju Gabrysi. Widział jej nagą talię, ale tylko z tyłu. Wyglądała niezwykle apetycznie. Czekał aż się odwróci. Zniecierpliwił się szybko, więc ruszył w jej kierunku, ale po kilku krokach zamarł. Brzęczący dźwięk znowu rozległ się po pokoju. Gabrysia odwróciła się trzymając w ręce coś na kształt mikrofonu estradowego. Przyłożyła ten „mikrofon” w miejsce, gdzie powinna mieć waginę. Powinna mieć, ale jej nie miała. Z jej krocza wystawał port wyglądem przypominający gniazdko kontaktowe a „mikrofon” podpinany był do jej „waginy”. Marek nadal stał oszołomiony tym co teraz widzi. Nie przypuszczał, że będzie kiedyś świadkiem masturbacji pół-kobiety-pół-robota. Gabrysia była coraz bardziej czerwona na twarzy, coraz szybciej i płycej oddychała. Po dwóch trzech minutach wybuchła dosłownie na oczach Marka. W miejscu gdzie stała, pozostały tylko dwa kikuty będące niegdyś jej nogami. Zasadnicza część Gabrysi rozmazała się na oknie. Kilka elementów w tym prawy pośladek trafił w głowę Marka, który zwymiotował na podłogę jak tylko zorientował się co się stało.

Zaraz wszedł Menago. Zobaczył co się stało. Upewniwszy się, że Marek jest cały, kazał mu wyjść i czekać pod drzwiami. Marek spojrzał na zegarek, było już po piątej, wkurzył się, bo już powinien być w domu, a nie siedzieć jeszcze w pracy. Za nadgodziny i tak mu słabo płacą, więc wolałby równo o 17.00 odbijać się na czytniku przy wyjściu.

– Ty to jednak jesteś cicha woda, Marek – powiedział mu nagle przełożony. – Nie posądzałem cię, że w jeden dzień uszkodzisz nasz prototypowy model droidów zarządzających niższego szczebla.

Marek nie wiedział o co mu chodzi. Jaki droid? Jaki zarządzający? Jakiego niższego szczebla?

– Tak ją tymi raportami zasypałeś, że jej się bateria szybko wyczerpała i zamiast ładowania co osiem godzin musiała ładować się częściej. Aż w końcu się przeładowała i wybuchła, haha. A może poprostu wpadłeś jej w robotyczne oko, hm? Uciekaj do domu. Muszę jeszcze odpowiedni raport z tego przygotować – zakomunikował Menago. – Z resztą i tak skończy ci się zaraz działanie Tabletki. A jutro dostaniesz nową szefową.

„Tabletka! Faktycznie” impuls myślowy pojawił się w głowie Marka i jakby rażony piorunem oddalił się w stronę swojego biurka. W szufladzie powinien mieć dawkę na powrót do domu. Jednak nie miał. Przerażenie wypływało z jego oczu jak woda z fontanny di Trevi. Menago był dla niego niedostępny, nikogo w boksach już nie było. Przeleciał jeszcze po kilku pobliskich biurkach. Wszystkie pozamykane na klucz „kurwa, że też ja zawsze się w coś wpierdolę!” wykrzyczał i załamany padł na podłogę. Ręce zaczynały mu drżeć, nogi odmawiały posłuszeństwa. Marek zaczął zalewać się łzami jak dziecko. „Gabrysia miała rację. Jestem pipa, a nie facet” lamentował w myślach. Nagła bojaźń go ogarnęła, ale wiedział, że jakoś musi dostać się do mieszkania. A raczej do pomieszczenia cztery na pięć metrów w którym oprócz łóżka i biurka miał jeszcze aneks kuchenny i łazienkę. Wszystko to zapyziałe i na dwudziestu metrach kwadratowych. Podniósł się i nie patrząc w stronę drzwi Gabrysi, przy których Menago palił papierosa i robił notatki, oddalił się do windy. Zjechał na parter biurowca. Gdy ochroniarz zobaczył w jakim jest stanie wyciągnął ze swojej apteczki Tabletkę i podał Markowi. Wziął ją najpierw niechętnie, będąc w stanie dziwnego otumanienia. Gdy Tabletka zaczęła działać Marek uśmiechnął się do ochroniarza i wyściskał go jakby uratował mu życie. Znowu chciało mu się żyć, ręce i nogi przestały mu się trząść. Był pełen optymizmu i wiary w siebie. Wsiadł do taksówki i zanim podał adres domowy, poprosił taksówkarza o przejażdżkę po okolicznych ulicach. Chciał się popatrzeć trochę na zielone skwery. Euforyczny stan po zażyciu tabletki utrzymywał się jeszcze przez dwa kwadranse. Dwa najpiękniejsze kwadranse jakie Marek przeżył od rana, gdy po przebudzeniu zażył swoją Tabletkę pierwszy raz dzisiaj.

Nagle usłyszał znajome brzęczenie. Spojrzał na kierowcę, a ten wsadzał sobie „mikrofon” w prawe ucho. „Wybaczy Pan, ale muszę się podładować…”