Za Wielką Pustką

Niby znaków mniej, ale twoje tysiąc słów wydaje mi się dłuższe niż moje tysiąc słów. :P

Ciekawe ujęcie tematu, podobało mi się. Te porównanie do wszechświatów naprawdę niezłe. Byk taki moment, jeden, malutki, na początku, kiedy podejrzewałem taki obrót spraw, później narracja zbiła mnie z tropu, bo prowadziła jakby do czegoś absolutnego, a potem zmiana perspektywy. I w sumie kto wie, kto wie, może też jesteśmy tylko obiektem obserwacji tych Onych. ;) 

Pozdrawiam 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Fajne – na temat, dobrze skrojone do limitu. Trochę mi zgrzytnęły komediowe nazwiska w epilogu, ale okazało się jednak, że pasują do pastiszowej konwencji końcówki. Klikam.

Gekikara

Zabawa z czytelnikiem przyświecała mi jako główna siła napędowa w tym opowiadanku.

No właśnie, któż może to wiedzieć…?

Dzięki za wizytę!

cobold

Dziękuję za opinię i za klika!

Hail Discordia

W pierwszej chwili, po przeczytaniu całości, zacząłem się zastanawiać, czy zakończenie więcej odbiera czy też dodaje całemu opowiadaniu. Bo z jednej strony niszczy jego kosmiczną wzniosłość i potęgę, ale z drugiej dodaje przecież jakąś ciągłość. Powoduję, że (wszech)światy rozciągają się nie tylko w górę, ale też w dół wymiarów.

Opowiadanie podobało mi się z wielu powodów:

Porusza temat ciągłości istnień, który nurtuje mnie chyba od zawsze. Poza moim światem są inne, do których nie mam dostępu bo istnieją w następnym wymiarze. Człowiek, ze swoją świadomością nie jest ostatnim ogniwem ewolucji a byty na niższym poziomie nie dostrzegają efektów działalności na poziomach wyższych. Ech, długo by gadać.

Podoba mi się wprowadzenie postaci Maurica, nadaje on tekstowi trochę „przyciemności”, sprawia, że jest lepiej przyswajalny, chociaż kwestia komunikacji pomiędzy bytami nurtowała mnie od początku. Zasadniczo, wedle przedstawionej ontologii, nie powinny mieć takiej możliwości.

I żeby trochę pomarudzić na koniec – pęd tworzenia i profanacji nowych wszechświatów wydał mi się w pewnym momencie lekko nużący, ale szczęśliwie uczycie to nie dostało szansy rozwinięcia się.

I jeszcze nie mogę sobie wyobrazić, jak ten Maurice leżał trupem – nawet jeśli był tylko pleśnią.

Warte klika.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Dołączam do grona zadowolonych czytelników. 

Ładnie napisane. Kilka zdań, a raczej zabiegów jak ten: 

A gdy nadejdzie…

Wtedy trafia się do utylizacji.

albo:

Robię pierwszy krok w Wielką Pustkę, a potem drugi. Nie ma w tym czynie żadnej doniosłości.

Wszystko jest zwyczajne.

sprawiają, że trzeba się zatrzymać. W przemyślenia i wizje życia i nieżycia, wplotłeś właśnie takie przyziemne bum! Tematyka tekstu również do mnie przemawia. Kim są wielcy Oni? 

Fajnie, że zakończyłeś opowiadanie obrazową sceną w laboratorium. Właściwie dwie postacie, ale w tym krótkim fragmencie udało Ci się, w pewnym sensie, dużo o nich opowiedzieć. Dobre to.

Polecam, gdzie trzeba. ;)

Na początku miałem w sobie zgrzyt po przejściu z części pierwszej do drugiej. Leciałem gdzieś przez wieloświat mając w pamięci Maurice’a, biednego Maurice’a, i nagle rozbiłem się na jakimś studencie w laboratorium.

Po chwili szczerze zachwyciłem się przeskalowaniem wielkich światów na laboratoryjne płytki. Grzyb pleśniowy został pionierem w swojej skali. Przemierzając Wielką Pustkę, opuszczał znany świat, by zostać kimś potężniejszym od poprzedniego fungusowego Maurice’a. Kilka centymetrów dalej.

Podoba mi się Twoje ujęcie tematu i przeskalowanie o którym wspomniałem, że granica światów i wielka pustka są pojęciami bardzo względnymi, zależnym od skali i sytuacji, w której ktoś się znajduje. I pytanie, czy jesteśmy w tym wszystkim bardziej obserwatorami czy bardziej obserwowanymi.

Daję klik do biblioteki.

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

fizyk111

Dzięki!:) Mnie ten temat też zawsze fascynował – owo przesunięcie relacji “Bóg-człowiek” na “człowiek-bezrozumne istoty niższe” i vice versa.

Zasadniczo, wedle przedstawionej ontologii, nie powinny mieć takiej możliwości.

To prawda, ale ta zdolność percepcji jest częścią artystycznego zamysłu. Narządu wzroku grzyby nie mają w takim samym stopniu, jak nie mają rozumu. To element bajkowej personifikacji.

I jeszcze nie mogę sobie wyobrazić, jak ten Maurice leżał trupem – nawet jeśli był tylko pleśnią.

Maurice’owi po prostu padły procesy metaboliczne. Być może z błędu eksperymentatora, a może przez niekompatybilne podłoże. Jego szczepka po prostu leżała pośrodku płytki bez żadnych procesów metabolicznych. “Trup” oczywiście też wynika z personifikacji.

SaraWinter

Dziękuję ślicznie za miłe słowa i za kliczka:)

Sagitt

Niezmiernie mi miło, że przeskalowanie wyszło przekonująco i że przeskok między scenografiami wywołał zamierzony efekt. A jak zobaczyłem słowa “szczerze zachwyciłem się”, to aż mi się cieplej na sercu zrobiło:)

Hail Discordia

Fajne! Ha, czyli dobrze myślałam, że będzie twist tego typu :D Gdzieś w momencie, gdy bohater zaczyna pazernie patrzeć na pozostałe wszechświaty i się na nie przerzucać, coś mnie tknęło… Nabrałam nawet większej ochoty żeby dowiedzieć się co dalej, czekałam czy okaże się być jakimś mikro czymś/sterowanym bytem/komórką rakową itd. Akurat grzyba nie wiem czemu nie rozważałam :D Pojawienie się wielkich, niepoznanych, boskich “Onych” też daje taką podpowiedź. 

Rozkminy filozoficzne typu, czy jesteśmy tylko jakąś bakteryjką, co jest ponad nami – może jakiś Sylwester właśnie? – to są zawsze dobre rozkminy :D

japkiewicz, 

lubię takie rozważania o życiu, o sensie istnienia, o śmierci. 

Życie nie ma celu. Życie jest tylko po to, by być. By trwać i tworzyć, dopóki nie nadejdzie śmierć.

niby pesymistyczne, ale chwilę później bohater stwierdza, że stać go na więcej, że jest silniejszy niż Maurice i może dokonać niemożliwego.

Dlaczego wciąż targa mną potrzeba rozwoju, głód wędrówki

Jak dla mnie zakończenie jest najlepsze:-) przewrotne, z humorem:-)

powodzenia w konkursie

klik ode mnie

pozdrawiam serdecznie

Ciekawy pomysł, zakończenie dobrze go podkreśla. I ta nutka niepewności – pół milimetra do nieskończoności… Fajna sprawa.

Babska logika rządzi!

Koimeoda

Ano, muszę się liczyć z tym, że znajdą się tacy, których nie dam rady zmylić:) Ale cieszę się, że pomimo braku zaskoczenia się podobało. Zgadzam się, fotelowa neoteologia zawsze w cenie!

Olciatka

Dzięki za ostatniego kliczka!

niby pesymistyczne

Kwestia podejścia. Niektórzy znajdują ukojenie w skończoności i braku wyższych celów.

Finkla

Dziękuję bardzo za miłe słowa:)

Hail Discordia

Ej! Ja też dałam ostatniego kliczka! ;-)

Babska logika rządzi!

A, to chyba twój był jednak finalny. No to dziękuję za niego:D

Hail Discordia

Dobre.

Niby niczego nowego nie zaprezentowałeś, koncepcja warstwowości wszechświatów jest przecież od dawna użytkowana, a jednak ładnie ubrałeś to w słowa, zostawiłeś nieco humoru na koniec i dobrałeś formę do treści i zamknąłeś to w długości w jakiej nie męczy, a wręcz ciekawi.

W sam raz na przerwę w pracy, akurat pod koniec czytania kąsałem słodkie kawałki jabłka naszykowane do pracy przez żonę razem z kanapkami :-) (Tak, takie święto, że żona zrobi mniamu do pracy, czasem się zdarza), no i wdzianko też mam całe białe jak laborant z tekstu i rękawiczki i inne takie, tylko labu tu nie mam (znaczy jest, ale tam mnie nie wpuszczają).

Martwy Maurycy robi dobrze temu tekstowi, no i jak zauważyła Finkla pół milimetra od nieskonczności też dobre.

Klika bym dał, ale już masz. Nie wiem czy już coś Twojego czytałem wcześniej (chyba nie?) trzeba zajrzeć do czegoś dłuższego :D

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

A niech to, trochę mi przyjemność z czytania zepsuł fakt, że od samego początku podejrzewałam taki twist. Ale obstawiałam szczury laboratoryjne (no bo Maurycy…), jednak to wyrastanie poza wszechświaty mi nie pasowało ;) Ogólnie jednak tekst jest dobry, a ostatni fragment urzekł mnie zmianą tonu. No i jak na szorciaka – emocjonalne, aż przejęłam się losem biednej pleśni.

deviantart.com/sil-vah

Ciekawa interpretacja hasła konkursowego. 

Nie przewidziałem końcowego twistu. Spodziewałem się space – horroru w paranoicznym sosie, dostałem solipsyczne rozkminki pleśni. Twist jak się patrzy :)

Słusznie wyczuwam inspiracje ,,Kocią kołyską”?

Mytrix

Dzięki bardzo!

Nie wiem czy już coś Twojego czytałem wcześniej (chyba nie?) trzeba zajrzeć do czegoś dłuższego :D

Kafkowe będziesz miał okazję przeczytać w antologii, jeśli zechcesz:> Natomiast polecam Siódmą ofiarę, bo nieskromnie twierdzę, że to bardzo dobre opowiadanie, a cierpi na niedobór czytelników.

Silva

Empatia względem braci jeszcze mniejszych to ważna rzecz. Bardzo mnie cieszy, że ktoś potrafi przejąć się mikroorganizmem!

Ale obstawiałam szczury laboratoryjne (no bo Maurycy…)

A to jakieś nawiązanie kulturowe? Nie znam szczura Maurycego.

adam_c4

Dzięki!

Kocią kołyskę czytałem sto lat temu i nie pamiętam jej na tyle, żeby znaleźć tu podobieństwa. Pamiętam tylko lód utrzymujący się w warunkach normalnych, który był alegorią arsenału nuklearnego.

Hail Discordia

Zaintrygowany, Sylwek zajrzał do boksu z dygestorium i aż wykrzyknął ze zdumienia.

Trochę nienaturalne, nie lepiej: krzyknął ze zdumienia?

Panie profesorze! – krzyknął(+.) – Musi pan to zobaczyć!

rozwlekając swoją grzybnię dobre parę centymetrów po podłodze.

dobrych

Ciekawe opowiadanie, wyraźnie tu widać, na jaki konkurs jest napisane. Spodziewałam się jakiegoś mocniejszego zakończenia, zamiast pleśni czegoś powodującego okropną epidemię w świecie ludzi, ale tak też jest ok. Podobały mi się wstawki filozoficzne i styl. Niektóre fragmenty są mocno obrazowe, wręcz filmowe. W sumie niby oczywiste, ale do początku tej drugiej części nie domyśliłam się, że chodzi o jakieś “robaczki” hodowane przez ludzi w laboratorium.

Fajny plot twist w tym opowiadaniu, w sumie nadaje wszystkiemu dużo lżejszy, bardziej żartobliwy charakter. I dobrze, bo zbyt ciężkie zakończenie tekstu z taką ilością filozoficznych wywodów nie wyszłoby ani tak świeżo i dowcipnie.

Narracja też dobrze dobrana do konwencji i formy, czyta się naprawdę z przyjemnością. 

Japkiewiczu, skojarzenie wzięło mi się z powodu książki "Zadziwiający Maurycy i jego edukowane gryzonie". Ha, byłam pewna, że w tytule były szczury. No, ale strasznie mi się przez to to imię kojarzy ze szczurami ;)

deviantart.com/sil-vah

No hej ;) Jak nic zostanę fanką twoich opowiadań (już po Kafce tak myślałam) – pasuje mi tu wszystko: język, pomysł, wyczucie. Początek mocno filozoficzny, obrazowy i ciężki (ale w tym dobrym znaczeniu): wszechświaty, wielkie plany, zbrukanie. A potem gładkie przejście do laboratorium, z prostym bohaterem i jego spostrzeżeniami. Obie części zupełnie inaczej napisane, a mimo to naprawdę do siebie pasujące. I ta „wielka ucieczka grzyba” – normalnie mu kibicowałam!

Sonata

Cóż, robiłem co mogłem, żeby czytelnik się nie zorientował do odpowiedniego momentu, więc cieszy mnie to:)

Trochę nienaturalne, nie lepiej: krzyknął ze zdumienia?

Kiedy właśnie wykrzyknął mi pasuje lepiej…

Pozostałe dwa poprawiłem.

oidrin

Dzięki! Badzo mi miło.

Silva

Ha, nie kojarzę tego w ogóle. Maurice wpadł mi bez powodu. W pierwszej wersji był Glen, ale go zmieniłem, bo się kojarzył z glonem, a chciałem uniknąć skojarzeń, które prowadziłyby do twista.

kasjopejatales

Dziękuję bardzo za te słowa! Ogromnie się cieszę, że się podobało.

Hail Discordia

Podobało się, ale… dopiero po przeczytaniu końcówki ;) Najpierw myślałem, że nie przedrę się przez ciężki początek. Po lekturze całości, aż wróciłem jeszcze do początku, popatrzeć jak umiejętnie wplatałeś cały opis sytuacji z punktu widzenia grzyba. Spodziewałem się najpierw egzystencjonalnych rozważań nieznanego bytu, a dostałem pleśń w laboratorium. Dobre i ciekawe.

Zanais

Dzięki!

Twój awatar w sumie trochę kojarzy mi się z mikroorganizmem porastającym płytkę.

Hail Discordia

Ależ to dobre. :D I to ostatnie zdanie, miód. Moim zdaniem świetny tekst ze znakomitym klimatem.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Dziękuję serdecznie, Verus!

Hail Discordia

Patrzę na półkę obok łóżka z kilkoma pozycjami o grzybach i innych rodzajach życia i jak zawsze zastanawiam się "Ile jeszcze o nich nie wiemy" – choć spodziewałem się podobnego zakończenia (takiego jakby przeskoczenia do innego wymiaru postrzegania) to czytało się to nadal z zapartym tchem (zwłaszcza, że to moje pierwsze przeczytane opowiadanie na tym forum) Ogólnie – super i bardzo w mój gust trafione ;)

http://facebook.com/Oczytany-Kameleon-101203018551720/ /// Przybierz odpowiednie barwy i obserwuj - tylko tak uda Ci się przetrwać do następnego posiłku...

Fajne, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Niezłe, niezłe :-) 

Zazwyczaj filozofowanie, zwłaszcza takie na wysokim C, z szalejącą ontologią i tak dalej, raczej mnie męczy. A jeśli tekst zasadniczo tylko do tego się sprowadza, to już w ogóle. Twój szort "czytał się" jednak zaskakująco dobrze. Trochę dzięki solidnemu warsztatowi oczywiście, trochę dzięki wprowadzeniu dynamiki (konkretny bohater, który do czegoś dąży) trochę przez to, że od początku czytelnik spodziewa się jakiegoś zaskoczenia, jakiegoś tłista. 

I gdy ów tłist następuje, mimo że spodziewany, odczułem satysfakcję – okej, takie gwałtowne sprowadzenie na ziemię, nagłe skrócenie skomplikowanego równania to zabieg znany i wielokrotnie stosowany, ale tutaj jak najbardziej na miejscu. 

Jest to więc tekst udany – dobrze napisany, odpowiednio skrojony kompozycyjnie, niegłupi, sprawiający satysfakcję. I fantastyczny w dobrym, nieco okdskulowym stylu. 

Jedna sprawa – nie wydaje mi się, że imię Maurice jest trafione. Zbytnio antropomorfizuje nieszczęsnego grzyba. To znaczy zdaję sobie sprawę z tego, że to celowe – Twoi zgrzybiali bohaterowie mieli być ludzcy – ale sam początek tak mocno sugeruje jakąś międzygwiezdną wyprawę z nie tak znów odległej przyszłości (bo przecież ktoś o swojskim imieniu Maurice nie może żyć w odległości milleniów; to swój chłopak, tu i teraz) że solidnie przyssałem się do takiego obrazu i cały tekst, aż do tłista, odruchowo starałem się przepuszczać przez filtr klasycznego settingu SF – długa wyprawa do innego systemu gwiezdnego poszła źle. Dlatego, gdy owe filozoficzne jazdy sukcesywnie pięły się na coraz wyższe poziomy abstrakcji, rosło we mnie zniecierpliwienie – o co, na Srygława i Twaroga, autorowi chodzi?! 

Na szczęście (jak pisałem na początku) długość tekstu, zwartość i pewna dynamika narracji spowodowała, że nie zdążyłem się zmęczyć, nim dotarłem do satysfakcjonującego zakończenia. 

To oczywiście pierdółka, ale fajny przykład, że jeden pozornie nieistotny szczegół (imię) może mocno wpłynąć na odbiór tekstu, wpychając umysł czytelnika w jakieś konkretne koleiny :-) 

W ogóle to proponowałbym, zamiast swojskiego Maurycego (właściwie czemu nie Zenek ;-)) użyć czegoś, co wprowadziłoby jednak pewien element obcości, co nie mówiłoby jednoznacznie, że mamy do czynienia z człowiekiem bliskiego zasięgu. Nie mówię oczywiście o "Ooonnghamuthpha", bo to przegięcie w drugą stronę, ale raczej o czymś, co nie jest imieniem (w każdym razie nie tak powszechnie rozpoznawalnym) ale mogłoby nim być. Coś w stylu nicka któregoś z tutejszych użytkowników, na przykład :-) 

Dobra, dość ględzenia o mało istotnych pierdołach. To bardzo dobry tekst i tyle. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Przyjemnie się czytało i tak jak nie lubię takich filozoficznych opisów tak tutaj to naprawdę bardzo dobrze zagrało. Twist z pleśnią nawet wywołał uśmiech. Zasłużona biblioteka :)

Dziękuję, Anet:)

thargone

Dzięki za wizytę i opinię! Bardzo mi przyjemnie, że się podobało.

Co do Maurice’a, to właśnie specjalnie siedziałem nad imieniem, żeby było jak najbardziej “ludzkie”, żeby wprowadzić jak najsilniejsze zaburzenie percepcji. Nawet mnie kusiło, żeby terreusa ochrzcić imieniem Terry i dodatkowo doczłowieczyć narratora.

Też uważam, że dłuższemu dziełu nie wyszłoby na zdrowie takie górnolotne i wzniosłe pitupitu, więc cieszę się, że spasowanie długości z formą wyszło zadowalająco.

grzelulukas

Dziękuję za miłe słowa!

EDIT:

Kameleon

(wybacz, w pośpiechu umknął mi ten komentarz)

Cieszę się, że szorcik udźwignął ciężar pierwszego czytanego opowiadania:) Bardzo dziękuję za wizytę!

Hail Discordia

Zaskakujące. Podobało misię. :-) Zwłaszcza plastycznie sytuacja życia w osobnych „wszechświatach” z punktu widzenia Maurice. Zatrzymały mnie na chwilę miana studenta i profesora, budując zbyt duży przeskok, ale za chwilę zrozumiałam, ze w tym szaleństwie jest metoda. ;-)

Powodzenia w konkursie!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum

Dziękuję ślicznie!

Hail Discordia

Fantastyka: w zaskakującej formie.

Motyw konkursowy: Jest.

„Pytania tkają iluzję celowości.”

Ciekawe sformułowanie.

Zastanawiam się czy dobrze czy źle, że pojawił się przeskok z multiversum na laboratorium. Źle, że klimat prysł. Dobrze, bo pokazuje niezłą zabawę z perspektywą światów. I jeszcze ten finał, który pozostawia wiele wyobraźni czytelnika, a jednocześnie… Jednocześnie trochę rozbraja, bo jeśli ktoś kiedykolwiek słyszał o klasyce horroru SF w postaci filmu „Blob”, to trochę skojarzenie się ciśnie ;-) I w ten oto sposób mamy tu cały przekrój skojarzeń, od czegoś niemal mistycznego, przez SF, po normalność, która na końcu przechodzi w coś w rodzaju śmiechu :-)

PS. A jeśli ktoś nie słyszał o Blobie, film miał sporo remaków. Tu trailery:

https://www.youtube.com/watch?v=GODDLgM1gKo (1958)

https://www.youtube.com/watch?v=OcRPTqsJO7w (1988)

wilk-zimowy

Dziękuję za minirecenzję. Cieszę się, że szorcik przypadł do gustu!

Przyznaję, że nie znałem Bloba. Wygląda wybornie.

Hail Discordia

Podobało mi się. Zaskakująco dużo treści zmieściłeś w tak małej ilości znaków. Zgrabnie przechodzisz z pierwszej części w drugą i równie zgrabnie wykorzystujesz scenerię by elegancko i z dowcipem wszystko zamknąć.

Ja chyba preferowałem jednak tą pierwszą część i oczekiwałem, że istota pochłonie Wielką Pustkę i wyniknie z tego coś niezwykłego :). Niemniej jednak czytało się przyjemnie.

japkiewicz, urzekła mnie końcówka. Zwyczajny świat studenta, nieco przaśne nazwiska w kontrze do górnolotnych i nieco wielkościowych myśli narratora pierwszej części, czyli pleśni. He he, jak o tym myślę, to uśmiecham się z przekąsem. Choć przyznam szczerze, że chciałem zrezygnować z lektury, bo w pewnym momencie tekst mnie nużył. Cieszę się, że wytrwałam, bo zdecydowanie było warto!

Edward Pitowski, Cytryna

Dziękuję za opinie. Bardzo mi miło, że się podobało.

Hail Discordia