Coś za coś, czyli chrzest w Noc Kupały

Wśród żabich udek zamkniętych w słoikach i spiżowych węży, pośród gałązek oliwnych, arcybiskup gnieźnieński Pełka czuł się nieswojo. Hermetycznie. Źle znosił mdły zapach potu w komnatach królestwa teogonii orfików i aksjomatu jedności materii. Uroboros! Ileż by dał monet własnych, arcybiskupich, za zniszczenie tego mitu o kosmicznej sprawiedliwości, ba! – wszystkich mitów! – przecież sprawiedliwość jest jedna – boska.

Jeszcze tylko przejść korytarzem przez zasłonę, jeszcze tylko wypchany przez taxi, derm – krokodyli pysk, a obok ibis i pawian we wcieleniu Thota.

Uff, gorąc, to piec Atanor i alchemik Joachim, ze szczypcami w dłoniach. Pochylony nad ogniem dostrzega duchownego, ale dalej woła: „Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem!”. Syk i buchająca para! Transmutatio udane, złoto z żelaza! Złoto!

Namacalna przemiana, świecąca żółcią, ością w gardle Pełce, bo prawdziwa jest tylko podczas mszy – misterium, chleba i wina w Ciało i Krew Boga.

 – Dużo dzisiaj kruszcu? – spytał przybysz.

 – Jedna grzywna, aż osiem uncji. – Wyliczył zgodnie z prawdą magik. – Ale wy zapewne w innej sprawie, czuję to. Macie jakąś intencję.

 – Miałem objawienie, zstąpił z nieba archanioł Michał.

 – We śnie?

 – Na jawie. Wywijał mieczem ognistym, czubek ostrza we mnie skierował i rzecze – „Coś trzeba zrobić z zabobonami w Polsce. Czarownicami. Mieszko chrzest ziem tych przyjął, a nadal skrzaty do mleka szczają. Ja tobie robotę daję, zacznijcie od Skarbnika.”

Nastała cisza, wiszące pod sufitem i spreparowane zwierzęta, jakby z wyrzutem patrzyły na arcypasterza. Nawracać pogańskie, leśne chochliki? Chrzcić czarownice?

 – Mam pomysł, weźmiemy ze sobą biblię – odezwał się w końcu Joachim. – Ruszamy do Wieliczki.

 – Wspaniale!

Do kopalni soli wybrali się w niedzielę. Czarodziej na czarno, w szacie z kapturem i wywiniętymi rękawami. Z pentagramem na szyi. Metropolita w stroju chórowym w bieli i fiolecie, niósł torbę, a w niej przedmiot dla mieszkańca sztolni i chodników. Biblię Pauperum.

Mijając psy węgierskie i szlafy, grotę z halitami, schodzili coraz głębiej.

W czeluściach wyrobiska, przy ścianie tunelu, pojaśniało. Słychać było stukot kilofem, tu haeretica pravitas spotka religiosa simplicitas. Pojawił się, strzegący górników przed niebezpieczeństwem, prastary duch – Skarbnik. Z długą brodą i kagankiem w ręku, w mokrych butach.

 – Po co przyszliście? Zawracanie głowy.

 – A czujecie niepokój? Przemierzając korytarze nie widzicie ducha potężniejszego? Ducha Świętego? Ducha poświęconej kopalni? – Zasypywał pytaniami arcypasterz,

 – Czuję.

 – Donum mam dla ciebie. Księgę, przy której nawrócenia doznasz i nam pomożesz.

 – Przeczytam.

Wrócili po tygodniu, w to samo miejsce, Skarbnika nie było. Czekali więc. Uśmiech Joachima w świetle pochodni wyglądał złowieszczo, jakby w tych przepastnych rękawach coś miał do ukrycia. Pełka odmawiał Ave Maria za powodzenie misji. Słowa niosły się echem.

W blasku światła, jak poprzednio, i pewnie setki razy wcześniej, ze ściany wyszła znajoma zjawa. Z biblią pod pachą.

 – Przeczytałem, ale to ludzkie sprawy, nie duchowe.

 – Jak najbardziej duchowe, by rzec przygotowane dla ciebie. W Piśmie Świętym wszystko jest prawdą. Najważniejsze, że wierzysz w prawdę, bo wierzysz, prawda? – Grzeszył Pełka demagogią, wyrzucając z siebie dziwne konstrukcje zdań.

 – Wierzę w prawdę.

 – To wierzysz też na pewno w Jezusa Chrystusa – syna bożego.

Joachim się wtrącił – Znaczy Joshuę, namaszczonego, a Chrystus to nie miano, tylko przydomek – Christos z greki. Gnostycznie rozpalał do czerwoności czakrę krzyżową. Bo prawdziwa alchemia jest między kobietą i mężczyzną podczas aktu miłosnego, przecież Jozue miał dzieci i żonę…

 – Milcz, heretyku! Miałeś pomagać! Uwagi te zachowaj dla siebie i innych szarlatanów – przerwał purpurowy ze złości Pełka – Skarbniku! By spokojnie chodzić wśród tych białych i słonych ścian, chrzest przyjmiesz. Ale nie sam. Razem z innymi stworzeniami, które czczą poganie i lud ciemny. Zgadzasz się?

 – Zgadzam.

Zgodę dał Skarbnik i niczym Judasz, swoich wydał. Bo opisał arcybiskupowi, że na Łysej Górze, w Noc Kupały, sabat czarownic. I przybędzie Arkonost, Sirin i Gamajun. Domowik wraz z Porońcem. Zagulgota Utopiec a Leszy wystąpi z kniei. Dydko z Dolą, Raróg z Rusałką i chochliki i skrzaty. Cały świat słowiańskich wierzeń ludzkich w nadprzyrodzoną siłę, przybędzie w gości.

Sabat trwał w najlepsze. Zgodnie ze zwyczajem paliły czarownice ogniska, biorąc płomień ze smolnej, obrotowej szprychy. Tylko postawiły kocioł na środku, ugotują zupę.

Wzięły wiedźmy witki i na obrzeżach polany rysują krąg w ziemi. Najstarsza zaś mniejszy przy samym garnku. Wołają – Kręgi magiczne! Circulos magica! Niech przyjdą zaproszeni! Innym wara!

Zaproszeni przyszli. Wszelakie leśne stwory z bajań, straszne i groteskowe. Paru czartów z Rokitą. Sam Skarbnik.

Od lasu idąc żwawo, z kropidłem w ręku, przeżegnał się Pełka. Wejść na halę nie może. Jak od ściany odbija, słyszy rechot czarownic. Zaczął pacierz odmawiać… nagle siedem trąb zagrało! Snop żółtego światła z góry pada na garniec, z nieba archanioł zlatuje! W dłoni lanca, w drugiej tarcza, a na niej motto: „Quis ut Deus”. Deus ex machina!

Przerywa Michał bosą stopą krąg magiczny, zamazuje ślad. Przepuszcza arcybiskupa, gar obchodzi, niszczy mniejszą barierę. Woda w kotle ostygła.

 – Egzorcyzmuję cię stworzenie wody w Imię Boga Wszechmogącego i Imię Jezusa Chrystusa, Syna Jego Pana Naszego i w mocy Ducha Świętego: abyś stała się wodą egzorcyzmowaną do odpędzenia wszelkiej mocy nieprzyjacielskiej i samego nieprzyjaciela i abyś mogła tegoż nieprzyjaciela wykorzenić i usunąć razem ze swoimi zbuntowanymi aniołami przez moc Pana Naszego Jezusa Chrystusa, który przyjdzie sądzić żywych i umarłych i świat przez ogień. Amen! – Święcił aqua metropolta.

Nici z zupy. Chrzcić będą! – syczą czarownice. Jakim prawem?!

 – Boskim prawem! – grzmiał Pełka – Dziś dwudziesty drugi czerwca! Jutro wigilia świętego Jana Chrzciciela! Nadaję tej nocy jutrzejszej, nazwę Nocy Świętego Jana!

 – Noc Świętojańska! – wrzeszczą strzygi.

 – Ja was chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego! – Machał ksiądz kropidłem na cztery strony świata.

 – I co? Nie czuję zmiany – stwierdziła Boginka.

 – Ja też.

 – I my – potwierdziły chochliki.

 – Grzech został pogrzebany w wodzie, spłynęła na was łaska. Jesteście namaszczeni i oświeceni. Macie szatę i pieczęć. Amen!

 Amen! – krzyknęli chórem wszyscy ochrzczeni.

Skończyły się psoty i sikanie do dzbanka, skończyły straszenia po nocach, skończyły też patronaty nad naturą. Byle nie popełnić grzechu. Nieśmiertelność też stracona, zestarzały się i umarły leśne dziady i baby, czorty i upiory, skrzaty i zmory. Żyją za to życiem wiecznym w niebie i zostaną wskrzeszeni w dniu ostatecznym.

Coś za coś.