- Opowiadanie: Myślak Stibbons - Czas zakończeń

Czas zakończeń

Dyżurni:

regulatorzy, adamkb, homar, vyzart

Oceny

Czas zakończeń

Sen czasem nie chce przyjść. Mimo zmęczenia, mimo potrzeby oddalenia od rzeczywistości, nie przychodzi. Tak było i tej nocy, a coraz większe skupienie na zaśnięciu, przynosiło skutek odwrotny. Organizm przestawiony na przeciwchcenie, wzmacniał każde bodźce, eskalował takie drobnostki, jak niewywietrzony pokój, okruszek uwierający w prześcieradle, poduszka, której przydałoby się pranie. Głowa za to, zaczynała furczeć od wspomnień, niewypowiedzianych słów, rozwiązań problemów, które dawno nie istnieją. Zaczynała szeptać o życiu, które się wypala, o czasie, którego coraz mniej. O zwiędniętych marzeniach i gasnących emocjach. Marek, zmęczony zasypaniem, usiadł na skraju łóżka i przetarł twarz dłońmi. Przypomniał sobie, jak w dzieciństwie, mama dawała mu szklankę ciepłego mleka, które jakoby pomagało w zaśnięciu, co pewnie nigdzie nie jest udowodnione, ale lepszego pomysłu jakoś nie miał. Nalał mleko do szklanki i wstawił na minutę do mikrofalówki, mając szczerą nadzieję, że w tym czasie mleko nie podgrzeje się na tyle, że powstanie na nim ten obrzydliwy kożuch. Uchylił okno i stanął na chwilę, wsłuchując się w spokojny rytm nocnego miasta. Skoncentrował się na promieniu żółtego światła, które padało od lampy i wpatrzył się w nie jak zahipnotyzowany. Mikrofalówka zadzwoniła. Mleko było ciepłe. Na szczęście nie ma tego cholernego kożucha. Gdzieś, w ułamku sekundy, pomyślał, że szklanka whiskey znacznie lepiej pomoże mu zasnąć, ale obiecał sobie, że będzie mniej pił, w co nie wierzył, ale oszukiwanie samego siebie stanowiło ważną część jego życia. Pomyślał o swojej sąsiadce, z którą zderzył się na klatce bloku, zapatrzony w ekran telefonu. Ta jednak, roześmiana, powiedziała, że to nic takiego i na odchodnym pożegnała go takim uśmiechem, że tonął w tym uśmiechu już od tygodnia.

„Jutro umówię się z nią na kawę. Jak się zgodzi, to wreszcie będzie lepiej, a przynajmniej jakoś” – pomyślał.

Usiadł na skraju łóżka. Usłyszał odgłos. Pewnie coś na zewnątrz, coś znowu zakłóca cenną ciszę. Poczuł dziwne kłucie w okolicy serca, ale to mu się zdarzało, za chwilę powinno przejść. Do pokoju wleciał kruk i stanął na oparciu fotela przy biurku, po czym zakrakał donośnie. Marek, zanim zdążył przeprocesować dziwność tego zdarzenia, opadł na łóżko i umarł. Nie wystarczyło mu czasu na szczęście. Nie było werbli i fanfarów, nie było patosu i próżnych zawodzeń, bo śmierć, to najnormalniejsza z rzeczy jakie znamy. Jak nie ma świadków, staję się bardziej dostojna, dla niektórych nawet pociągająca.

 

Kruk wzleciał nad miastem, lotem precyzyjnym i finezyjnym, przecinając mroźne nocne powietrze, w rytmicznym furkocie piór. Za nim, jawiła się poświata, jakby czarna wstęga, na której lśniły bijące blaskiem kropki, przypominające gwiazdy, przypominające tak bardzo, że mogły być prawdziwe.

 

Następnego dnia, sąsiadka Marka dowiedziała się, że Marka już nie ma. Było jej przykro, ale nie jakoś bardzo. Było jej przykro w taki odruchowy sposób. Zawsze jak ktoś umiera, to nawet nie wypada powiedzieć, że cię to nie ruszyło, nawet jeśli cię to nie ruszyło. Trochę się wówczas płacze, pozawodzi, powie, że świat jest niesprawiedliwy, że jakie to życie kruche, a potem się wraca do życia, bo życie się toczy, bezimienne, niemiłosiernie i co z tego, że kruche, jak rachunki zapłacić trzeba. Myślała o nim, widziała jak na nią patrzy, udawał, że tego nie robi, marnie mu to jednak wychodziło. Widziała w nim kogoś, kto pogubił się we własnym życiu, a ona nie chce być czyimś przewodnikiem, bo sama także się pląta w decyzjach, których nie rozumie, więc nie może poprowadzić kogoś przez labirynt, skoro sama wciąż buduje swój. Pięć lat później, znalazła kogoś, kto miał ją wyprowadzić z tego labiryntu i szło dobrze, szło gładko, jak po ścieżce usłanej kwiatami, ale gdy jechali razem na wesele kolegi, ten ktoś, kogo poznała, zobaczył coś czarnego, kątem oka, a potem zasnął za kierownicą i uderzył w nadjeżdżającą z naprzeciwka ciężarówkę. Przeżył, choć to duże słowo, wpadł w śpiączkę, śnił tak namiętnie, że wydawało się to nie mieć końca, miało jednak koniec dla sąsiadki Marka, gdy ta, w przypływie rozgoryczenia i smutku, żalu i bezsensowego oczekiwania, stanęła na skraju wielkiego mostu. A potem zsunęła się z niego, a w blasku pioruna, w ostatnim przypływie świadomości, obok niej, pojawił się kruk, ogromny jak orzeł i stwierdziła, że nigdy nie widziała w życiu nic piękniejszego. Ograniczyła zresztą zasób swoich przyszłych doświadczeń do zera.

 

Matka Marka płakała długo. Matka Marka jednak była kobietą silną, kobietą, która wiedziała, że śmierć trzeba oswoić. Że jest to cholernie trudne, ale wykonalne. Miała wiele lat by się tego nauczyć. Może nawet zbyt wiele. Nie dała się stłamsić gęstym oparom żalu. Do tego pokaźny majątek Marka, pozwolił jej zając się czymś, co uznawała za wartę każdej kropli czasu. Całą starość poświęciła opiece paliatywnej, oczywiście nie pobierając żadnego wynagrodzenia. Opiekowała się między innymi osobami będącymi w śpiączce. Zawsze miała nadzieje, że śni im się inny świat, trochę lepszy. Zapytała nawet o to kiedyś jednego z pacjentów, któremu udało się obudzić po pięciu latach. Odpowiedział, że jedyne co pamięta to lodowata nicość, i, że ta nicość podobała mu się dużo bardziej, bo po obudzeniu, pierwsze co usłyszał, to, że jego jego niedoszła żona popełniła samobójstwo. Brak czegokolwiek, jest chyba lepszy, niż coś, co jest wypełniane jedynie żalem i bólem. Matka Marka długo zastanawiała się nad odpowiedzią, niestety żadna nie przyszła jej do głowy, bo najprawdopodobniej żadnej nie było. Czasami cierpienia nie da się komuś wyjaśnić, bo nie ma ono powodu, po prostu jest i powala najsilniejszych, ścina najtwardsze charaktery, jak suchą trawę. Nie chciało się takiego cierpienia, które miało sens, wolało się jego bezsensowny brak. I można by próbować znaleźć jakiś morał z tej historii, bo człowiek ten się nie załamał, został lekarzem i naukowcem, a jego innowacje w dziedzinie medycyny i wręcz absurdalne oddanie pracy, uratowało tysiące, a może i setki tysiące istnień. Ale on tego nie robił dla tych istnień, nie dla idei, robił to dlatego, że w wirze pracy zapominał o bólu, którego paradoksalnie nigdy nie wyleczył. Dawał innym możliwość szczęścia, tylko jemu samemu to prawo odebrano i to nie było sprawiedliwe. Jakoś to jednak wytrzymywał, bo właściwie nikt mu nie obiecał, że rzeczywistość jest sprawiedliwa, właściwie to wszystko wokół krzyczało, że nie jest, więc obrażanie się na to pachniało głupotą. Na łożu śmierci, nie miał kto mu podać szklanki wody, zresztą właściwie nie chciało mu się pić. Umarł sam, a może nie, bo w ostatnich agonalnych widach, dostrzegł czarny zarys ptaka, mogło to być jednak przywidzenie, bo pod koniec życia już mu się tylko wydawało, że żyje.

 

Trzepot skrzydeł i donośne krakanie, rozniosło się dostojnie, zarezonowało w powietrzu i pomknęło poprzez eony, niosąc bladą zapowiedź, o końcu każdej opowieści jaka kiedykolwiek powstanie.

Koniec

Komentarze

Hm.

Temu opowiadaniu czegoś brakuje, a ja nie bardzo wiem czego.

 

Opowiadanie trochę kojarzy mi się z tymi mniej znanymi opowiadaniami Lovecrafta. Nie ma horroru, nie ma nazwanej grozy, są tylko dziwne zjawiska przewijające się gdzieś za kulisami. Na pewno brakuje mi większego wyrafinowania jeśli chodzi o styl. Tak jakby próbował być trochę obojętny, trochę cyniczny, trochę “sprzedaję wam prawdę objawioną”, trochę filozoficzny – ale nie był niczym “bardzo”. Pójście w którąkolwiek skrajność nadałoby mu wyrazistości.

 

Nie podobała mi się Twoja tendencja do tworzenia zdań wielo-wielo-wielokrotnie złożonych takie: “Gdzieś, w ułamku sekundy, pomyślał, że szklanka whiskey znacznie lepiej pomoże mu zasnąć, ale obiecał sobie, że będzie mniej pił, w co nie wierzył, ale oszukiwanie samego siebie stanowiło ważną część jego życia.” spokojnie mógłbyś podzielić na dwa zdania. Stężenie przecinków na zdanie jakoś mnie mierzi. Może właśnie to wybijało mnie z rytmu w trakcie lektury? Trudno powiedzieć.

 

Niemniej, większych powodów do wstydu jako pisarz nie masz. Jest dość przyzwoicie.

Jestem

 

Przeczytałem i się spodobało ale zabrakło mi jakiejś fabuły/głównego wątku nie wiem jak to nazwać mam wrażenie że tekst nie jest kompletny i chciałbym bardziej “wyraziste” pytania. Ale to wszystko może być moja oderwana od innych opinia.

 

Pozdrawiam.

Pisz to co chciałbyś czytać, czytaj to o czym chcesz pisać

Za dużo tutaj filozofii, za mało czynnika ludzkiego. Pomysł jest, kruk: splątane losy nieznających się ludzi, ale nie do końca wykorzystany.

Akapity można trochę podzielić. Najpierw masz rozważania o zasypianiu jako takim, następny akapit to trudności z zaśnięciem Marka. Później podobnie – rozważania na temat śmierci ogólnie, następny akapit sąsiadka wychodzi za mąż. I wreszcie końcówka: matka Marka w jednym kapicie, wybudzony ze śpiączki mąż sąsiadki w następnym. Od razu będzie się lepiej czytać.

 

wzmacniał każde bodźce

Proponuję: wszystkie bodźce.

 

Głowa za to, (BEZ PRZECINKA) zaczynała furczeć od wspomnień,

Przypomniał sobie, jak w dzieciństwie, (BEZ PRZECINKA) mama dawała mu szklankę ciepłego mleka, które jakoby pomagało w zaśnięciu, co pewnie nigdzie nie jest udowodnione, ale lepszego pomysłu jakoś nie miał.

„Jutro umówię się z nią na kawę. Jak się zgodzi, to wreszcie będzie lepiej, a przynajmniej jakoś” – pomyślał.

Jeśli się zgodzi…

 

Nie było werbli i fanfarów, nie było patosu i próżnych zawodzeń, bo śmierć, (BEZ PRZECINKA) to najnormalniejsza z rzeczy jakie znamy. Jak nie ma świadków, staję się bardziej dostojna, dla niektórych nawet pociągająca.

Kiedy nie ma świadków, staje się…

 

Kruk wzleciał nad miastem, lotem precyzyjnym i finezyjnym, przecinając mroźne nocne powietrze, w rytmicznym furkocie piór. Za nim, jawiła się poświata, jakby czarna wstęga, na której lśniły bijące blaskiem kropki, przypominające gwiazdy, przypominające tak bardzo, że mogły być prawdziwe.

 

Któryś przecinek jest w pierwszym zdaniu zbędny. Czy kruk wzleciał nad miastem lotem precyzyjnym i finezyjnym, czy też raczej wzleciał nad miastem, lotem precyzyjnym i finezyjnym przecinając powietrze? Rytmiczny furkot piór dałabym na początek zdania: Kruk, w rytmicznym furkocie piór, wzleciał…

 

poświata «nikłe, blade światło»

Trudno mi sobie wyobrazić blade światło, przypominające czarną wstęgę.

 

Zawsze (PRZECINEK gdy) jak ktoś umiera, to nawet nie wypada powiedzieć, że cię to nie ruszyło, nawet jeśli cię to nie ruszyło.

Hmm, domyślam się, że to powtórzenie o braku poruszenie czyjąś śmiercią jest celowe, ale jeszcze bym się zastanowiła nad taką formą narracji.

 

Trochę się wówczas płacze, pozawodzi, powie, że świat jest niesprawiedliwy, że jakie to życie kruche, a potem się wraca do życia, bo życie się toczy, bezimienne, niemiłosiernie i co z tego, że kruche, jak rachunki zapłacić trzeba.

Trochę z tymi powtórzeniami przesadzasz.

Albo się płacze i zawodzi, albo się popłacze i pozawodzi.

 

Widziała w nim kogoś, kto pogubił się we własnym życiu, a ona nie chce być czyimś przewodnikiem, bo sama także się pląta w decyzjach, których nie rozumie, więc nie może poprowadzić kogoś przez labirynt, skoro sama wciąż buduje swój.

Czasy się były poplątały. Czemu nagle pojawia się teraźniejszy? Ona nie chciała i plątała się w decyzjach. Swoją drogą czas teraźniejszy, trzecia osoba czasownika plątać się to: plącze się.

I czy ona nie powinna raczej szukać wyjścia z labiryntu, zamiast go budować?

 

miało jednak koniec dla sąsiadki Marka,

Sąsiadka była w samochodzie, kiedy miał miejsce wypadek. Skoro nic jej się nie stało, to przydałaby się choćby wzmianka na ten temat.

 

Matka Marka płakała długo. Matka Marka jednak była kobietą silną, kobietą, która wiedziała, że śmierć trzeba oswoić.

Ech…

 

Do tego pokaźny majątek Marka, pozwolił jej zając się czymś

Całą starość poświęciła opiece paliatywnej, oczywiście nie pobierając żadnego wynagrodzenia.

Wygląda na to, że zrezygnowała ze starości na rzecz opieki paliatywnej. Proponuję: Przez resztę życia poświęcała się opiece nad nieuleczalnie chorymi.

 

Odpowiedział, że jedyne co pamięta to lodowata nicość, i, (BEZ PRZECINKA) że ta nicość podobała mu się dużo bardziej, bo po obudzeniu, (BEZ PRZECINKA) pierwsze co usłyszał, (BEZ PRZECINKA) to, że jego jego niedoszła żona popełniła samobójstwo.

Stylistycznie i gramatycznie też katastrofa. Nicość podobała mu się bardziej niż co?

Bo pierwszą rzeczą, jakiej dowiedział się po wybudzeniu to…

 

Brak czegokolwiek, (BEZ PRZECINKA) jest chyba lepszy, niż coś, co jest wypełniane jedynie żalem i bólem.

Matka Marka długo zastanawiała się nad odpowiedzią, niestety żadna nie przyszła jej do głowy, bo najprawdopodobniej żadnej nie było.

A jakie było pytanie, nad którego odpowiedzią się zastanawiała?

 

Dalej już nie mam siły. To tylko te najbardziej rzucające się w oczy babole. W ogóle stylistycznie opko nie prezentuje się najlepej. Powtórzenia, przeplatanie rozważań ogólnych z losami bohaterów. Nawet te rozważania ogólne nie są jednolite stylistycznie. Do tego zdania tasiemcowozłożone i problemy z interpunkcją.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Przede wszystkim – plątają się tutaj czasy:

Mleko było ciepłe. Na szczęście nie ma tego cholernego kożucha.

Jak na tak krótką formę, fabuły również nie ma tu za wiele. Ciężko się zatem wypowiedzieć. 

Gdyby tekst został lepiej podzielony akapitami – czytałoby się lepiej, chociażby:

Widziała w nim kogoś, kto pogubił się we własnym życiu, a ona nie chce być czyimś przewodnikiem, bo sama także się pląta w decyzjach, których nie rozumie, więc nie może poprowadzić kogoś przez labirynt, skoro sama wciąż buduje swój. Pięć lat później, znalazła kogoś, kto…

→ Taki przeskok czasowy zdecydowanie powinien być zapisany w nowym akapicie. 

Trochę dużo tutaj chaosu. 

Poniedziałkowy dyżurny nawiedził, ponarzekał i ucieka. 

Pozdrowienia! 

 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Nie porwało mnie. Klika śmierci nieznanych mi osób, połączone figurą kruka. Przy takiej treści trzeba by naprawdę wybitnego stylu, by zachwycić czytelnika. Pod tym względem, choć widać przebłyski i potencjał, jeszcze wybitnie nie jest.

Po lekturze miałam wrażenie, że przeczytałam krótki tekst o niczym. Jakaś idea przyświeca, a wzięcie na warsztat tematu, który nie jest tradycyjną fabułą z otwarciem, rozwinięciem i zakończeniem jest dużym wyzwaniem. Wydaje mi się jednak kompletnie nieudźwignięte. Ciężar pomysłu przygniótł tekst. Jedyną jasnością dla mnie jest użycie kruka jako psychopompa. Dalsze związki między postaciami nie są jasne, a nawet jeśli pojawia się nić zrozumienia “kto z kim” to nie ma elementu zaskoczenia. 

Nowa Fantastyka