- Opowiadanie: masterofcookies - Draco nobilis

Draco nobilis

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

Draco nobilis

Król Gracchus I, pieszczotliwie zwany Krakiem, przeżywał ciężkie chwile. Trwało posiedzenie Rady Królewskiej i złe wieści napływały jedna po drugiej, kumulując się w jego umyśle w jedną wielką masę, balansującą na krawędzi jeszcze-niedostawania-szału. Zebrani w większości kulili się na krzesłach, nie chcąc rzucać się królowi w oczy w momencie, gdy nastąpi upadek w przepaść, na dnie której czekało szaleństwo. A teraz jeszcze…

To musi być już wszystko – myślał Krak, z zamkniętymi oczami i pochyloną głową, próbując przetrawić to, co właśnie usłyszał – Najgorsze wieści zawsze podają na końcu, a nic gorszego przecież nie mogło się zdarzyć. Smok. Spalił oddaloną o dzień drogi wieś i pożarł lub spopielił połowę jej mieszkańców. Smok.

– Skąd się tu wziął? – władca Krakowa niemal szeptem zadał to pytanie i zaraz potem podniósł głowę, a nadzieja jaśniała na jego twarzy niczym ostatni promyk zachodzącego słońca – I czy to sprawdzona informacja?

Kapitan Straży Pałacowej, Jakub Komas, który przyniósł wieści o smoku, poruszył się wolno na krześle i utkwił we władcy ponure spojrzenie, jakby samym wzrokiem chciał przekazać, że wszystkie jego informacje są dokładnie sprawdzane. Wśród innych strażników wyróżniał się nie tylko ponad przeciętną inteligencją, ale również oddaloną od wszelkich przeciętnych o lata świetlne wagą. Gdyby mieszkańcy Krakowa wiedzieli jak wygląda nadmuchana do granic możliwości piłka plażowa, takie właśnie skojarzenia budziłby w nich Jakub Komas. Być może niektórzy z nich uważali, że ktoś o takiej posturze nie nadaje się na strażnika, ale ogromne ciało kapitana to nie był sam tłuszcz. Jego cios, jak głosiła miejscowa plotka, mógł na dwa metry poderwać człowieka w powietrze, z następnymi dwoma poślizgu. W końcu kapitan swoim monotonnym, niemal znudzonym głosem, którego używał do rozmów nie związanych z dużymi ilościami smacznego jedzenia, zaczął mówić.

– Czterech naszych strażników wracało z polowania i, gdy smok zaatakował wieś, właśnie przez nią przejeżdżali. Wraz z nimi był… – Komas zawahał się przed podaniem królowi kolejnej złej wieści – Był…

– Mówże człowieku! – zniecierpliwił się Krak – Kto taki z nimi był?

– Książę Erherd von Polenz, panie – kapitan przełknął ślinę.

A jednak – przemknęło przez głowę króla – może być gorzej.

– Czy… – Krak bał się odpowiedzi – Czy coś mu się stało?

– Jest trochę poparzony i ma kilka sińców, ale nic poważniejszego. Gdy smok wylądował na pastwisku i zaczął pożerać zwierzęta, książę chciał na niego zaszarżować, ale strażnicy go powstrzymali. Z ich opowieści wynika, że trochę ich poturbował próbując się wyrwać, ale nie puścili.

– I chwała im za to – król westchnął z ulgą – Daj im jakąś nagrodę. Awans, pieniądze, czy coś innego – twój wybór. Ważne, żeby twoi ludzie wiedzieli, że opłaca się powstrzymywać Erherda von Polenza przed popełnianiem głupot. Jego ojciec… Wolę nie myśleć, co by zrobił, gdyby coś się stało księciu.

– Do ślubu pozostały tylko dwa tygodnie, panie. Myślę, że…

– Nie płacę ci za myślenie – król przerwał kapitanowi – tylko za wykonywanie rozkazów. I rozkazuję ci, żebyś na czas dwóch tygodni powstrzymał księcia od popełniania co większych głupot, jak na przykład popełnienie samobójstwa poprzez próbę upolowania smoka. Jestem pewien – ten genialny pomysł wpadł mu już do głowy, chociaż zapewne myśli o nim w innych kategoriach. Rozumiesz?

– Tak, panie.

– W razie czego, gdy już nie będzie mógł usiedzieć w miejscu, to nie powstrzymuj go siłą, tylko skieruj gdzieś, gdzie smoka na pewno nie ma. W którą stronę odleciał smok po spaleniu wsi?

– Gdyby strażnicy mieli oczy na plecach, dostrzegliby coś więcej z całego zajścia, ale są wszyscy zgodni, że smok odleciał na południe, w kierunku Czech.

– A teraz bardzo ważne – czy książę widział dokąd odlatuje smok?

– Nie, na pewno nie widział. Według relacji ocalałych chłopów, smok po wzbiciu się w powietrze przeleciał nad wioską i uderzeniami ogona zburzył dachy kilku budynków, w tym tego, do którego strażnicy zaciągnęli księcia. Spadająca belka ogłuszyła go i książę dotarł na zamek nieprzytomny.

– Świetnie! – król uśmiechnął się szeroko – Powiedzcie mu, że smok odleciał na północ i proszę bardzo – niech szuka go do woli, choćby i od dzisiaj!

– Tak, panie.

Kapitan wstał, ale król powstrzymał go szybkim ruchem ręki.

– Zostań, załatwisz to później. Teraz chcę omówić, jak powstrzymać smoka przed dalszymi atakami na nasze wsie. Czy rycerze przygotowują się już do wyprawy na smoka?

– Nie, panie. Żaden nie ma zamiaru na niego wyruszyć.

– Jak to?! To przecież ten ich… Zaraz… Mam! Noblesse oblige!

Pozostali patrzyli na niego równie tępo, co uprzejmie.

– Szlachectwo zobowiązuje! Chronić prosty lud to ich obowiązek. Dlaczego żaden z nich się tego nie podejmie? – oburzał się król – Ręki królewny, co prawda, nie dostaną, bo już jest zaręczona, ale poł… kawałek królestwa mógłbym odstąpić temu, który przyniesie mi głowę smoka. Oczywiście, odłączoną od reszty ciała – dodał z chytrym uśmiechem kogoś, kto myśli, że jest bardzo zabawny.

Gdy już przebrzmiały śmiechy, obowiązkowe po każdym dowcipie opowiedzianym przez króla, jego wysokość ponowił pytanie, dlaczegóż to jego wierni i oddani rycerze nie są aż tacy wierni i oddani i nie wypełniają swoich obowiązków.

– Cóż… – kapitan Komas starał się ostrożnie dobierać słowa – Najwidoczniej za ważniejszy obowiązek uważają zachowanie życia. Wszyscy słyszeli opowieści strażników i chłopów ze spalonej wsi, a co bardziej ciekawscy pojechali nawet obejrzeć ruiny i zgliszcza. Wywołany przez smoka pożar bardzo szybko strawił całą wieś. Wręcz nienaturalnie szybko. Smoczy ogień z pewnością nie jest zwyczajnym płomieniem. A nikomu się nie śpieszy do przemiany w kupkę popiołu i kałużę stopionej blachy.

– Więc co powinniśmy robić? Wystawić łuczników na mury i czekać aż ta bestia znowu przyleci?

– To nic nie da. Kilku chłopów miało łuki do polowania…

– …kłusownictwa… – poprawił król z uśmiechem, który z humorem nie miał nic wspólnego.

Komas odchrząknął i kontynuował – udało mu się dojść aż do…

– W lasach…

…ale król znowu mu przerwał.

– Poprawka: w moich lasach. Ale nieważne. Nie musisz kontynuować – zrozumiałem. Strzały nie przebijały skóry smoka? – dziwny uśmiech pojawiał się i znikał na wargach władcy, a powieka jego lewego oka co chwila drgała.

– Tak, panie. Ma jakiś dziwny pancerz z łusek – nie do przebicia. Równie dobrze można by ostrzelać mur cegieł. I nie sądzę, że lepsze efekty byśmy osiągnęli z kuszami. Według relacji strażników, niektóre ze strzał zwyczajnie spalał na popiół w powietrzu. To samo mógłby zrobić z bełtami.

– Zaraz… – zmarszczył czoło jeden z milczących dotąd radnych – Po co spalał…

Nie dane było mu jednak dokończyć. W tym momencie król Krak nie zwracał już na nikogo uwagi. Jego wyraz twarzy sugerował, że zboczył ze świetlistej autostrady życia na wyboistą boczną drogę wiodącą do zabitej deskami dziury zwanej „Obłęd".

– Pięknie! Wspaniale! Pali ludzi, domy! Pali strzały! – radni przyglądali mu się bez słowa, a na ich twarzach gościł lekki wyraz przerażenia – Pociski się od niego odbijają! Miecze pewnie też! Co niby mamy zrobić?!

– Moglibyśmy się z nim zaprzyjaźnić – w komnacie rozległ się dziecięcy głosik.

Zebrani odwrócili się w stronę jego źródła i okazała się nim królewna Wanda. Stała w drzwiach, między dwoma zaskoczonymi wartownikami, którzy, podobnie jak członkowie Rady Królewskiej, wcześniej nie zauważyli jej przyjścia. Królewna całą swoją osobą prezentowała wybitnie dziecięcą chęć pomocy w kompletnie niezrozumiałym dla niej temacie. Po jej oświadczeniu przez chwilę panowała cisza, którą w końcu przerwał zgrzyt królewskiego krzesła.

– Oczywiście, kochanie, oczywiście – król Krak uśmiechnął się obłąkańczo, zbliżając się do córki – Gdy tylko będę chciał zaprzyjaźnić się z palącym wioski i pożerającym ludzi gadam, z pewnością poproszę ciebie o pomoc. A teraz… – skinął na jednego z gwardzistów – Trzebor odprowadzi cię do komnaty twojego narzeczonego i będziesz mogła się nim opiekować. Słyszałem, że smok trochę go poobijał, więc chyba nie jest taki przyjazny jak myślisz, prawda?

– Wolę zostać i posłuchać o smoku. – Dziewczynka zignorowała pytanie króla.

– Ależ nie, to nie jest temat dla ciebie – Krak zaśmiał się sztucznie – Idź i poopiekuj się narzeczonym, to jest odpowiednie dla królewny, tak… – głos króla stawał się coraz bardziej nieobecny – Odpowiednie… Dla królewny… W wieży…

Nagle król otrząsnął się i najwyraźniej powrócił do czegoś zbliżonego do rzeczywistości. Bez słowa wypchnął Wandę i Trzebora za próg komnaty, po chwili zastanowienia to samo zrobił z drugim, lekko zdezorientowanym strażnikiem, zatrzasnął za nimi drzwi i przekręcił klucz w zamku. Potem, mrucząc coś do siebie, schował klucz do jednej z kieszeni obszernego płaszcza, po czym odwrócił się ku stołowi, przy którym siedziała obserwująca uważnie jego poczynania Rada Królewska.

– A teraz… Panowie… – wycharczał Krak, jakby z trudem walcząc z czymś wewnątrz siebie, co właśnie przywaliło mu z kolana w krocze i nakazywało mówić coś zupełnie innego niż planował – Czy macie jakieś lepsze pomysły?

Nikt nie był w stanie patrzeć królowi w oczy, z których Obłęd i Szaleństwo wesoło machały do zebranych.

***

Przez kolejną godzinę bardzo wiele się działo. Po pierwsze – król, obezwładniony wspólnym wysiłkiem kapitana, skarbnika i podczaszego, przy ciągłym powtarzaniu, że „to dla twojego dobra, panie", został zaciągnięty do cyrulika. Gdy ten dowiedział się, kto ma być jego pacjentem, niezbyt entuzjastycznie podszedł do całej sprawy, ale w końcu król wylądował w łóżku, z nie mogącymi uwierzyć swojemu szczęściu pijawkami na całym ciele, oraz trzema strażnikami w drzwiach.

***

– Mistrzu…

– Tak?

– Bo ja mam takie pytanie…

– No mów, chłopcze, mów.

– Bo gdy spuszczaliśmy krew króla, to ona była czerwona. Prawda?

– No tak, tak… – cyrulik nawet nie patrzył na swojego ucznia, cały czas zastanawiając się nad możliwymi reakcjami króla na to wszystko, gdy już dojdzie do siebie – Czerwony… To dobry kolor dla krwi…

– Ale krew króla powinna być błękitna! – Chłopak wciąż desperacko próbował zwrócić na siebie uwagę swojego mistrza – Przecież to dlatego jest królem! Tacy ze zwykłą krwią, jak my, by się nie nadawali!

– To dlatego… Bo widzisz… – cyrulikowi w końcu udało się zogniskować wzrok na uczniu – Błękitny… To stan ducha, tak bardziej wewnątrz…

– Czyli… – czoło chłopca zmarszczyło się widocznie, świadcząc o umysłowym wysiłku właściciela – Tylko krew w żyłach jest błękitna? Więc może to po prostu żyły króla są błękitne?

– Tak! Tak, pewnie tak! – cyrulik radośnie pokiwał głową, widząc możliwość wybrnięcia z trudnego tematu – Pięknie to wszystko obmyśliłeś! Będziesz kiedyś świetnym lekarzem! A teraz – dodał, gdy duma kilkakrotnie zwiększyła klatkę piersiową chłopca – Idź i posegreguj słoiki z pijawkami. Według gatunku i rozmiaru.

Wszyscy ci młodzi – cyrulik pokręcił ze zdumieniem głową, gdy chłopak wyszedł – mają taki niepohamowany pęd do wiedzy.

***

Rada Królewska, choć w tym momencie o wiele mniej królewska niż być powinna , kontynuowała obrady. Zwykle głosowania przeprowadzano w bardzo prosty sposób – wszyscy radni po kolei głosowali. Po czym swój głos oddawał król. Wybrana przez niego opcja zawsze jednogłośnie – jednym głosem króla – wygrywała. Idea głosowania, w którym to, co powiedzą, ma jakieś znaczenie, bardzo spodobała się zebranym. Wystarczyło tylko kilka wyjaśnień ze strony starszych radców, pamiętających rządy poprzedniego, bardziej ugodowego władcy. Z zapałem przystąpiono do obrad – na samym początku przegłosowano wprowadzenie stanu wyjątkowego, który nie zmieniał niczego, poza wprowadzeniem możliwości działania Rady Królewskiej bez króla.

Po kilku godzinach burzliwych obrad, przyśpieszonych wieściami o kolejnej spalonej wsi, uchwalono co następuje. Po pierwsze – w mieście zostaną rozwieszone afisze informujące o nagrodzie za zabicie smoka. Wysokość nagrody była kwestią budzącą najwięcej sporów. W końca zgodzona się na: obrazek ręki księżniczki, rękę jej potencjalnej siostry (W końcu król nie jest taki stary – zebrani przekonywali samych siebie – No i może się drugi raz ożeni), oraz kawałek królestwa (dokładna wielkość do ustalenia). Drugim zarządzeniem było umieszczenie na murach większej liczby strażników z kuszami bądź łukami – tak dla zachowania pozorów bezpieczeństwa. Trzecim i ostatnim rozporządzeniem był nakaz gromadzenia dużych ilości wody i wiader – gońcy, którzy przynieśli wieści o spalonej wsi, twierdzili, że pożar był bardzo dziwny – błyskawicznie ogarnął całą wieś i bardzo trudno było go ugasić.

***

Następnego dnia rano w mieście utrzymywała się atmosfera niepokoju – do wszystkich dotarły już plotki o smoku – oczywiście, wyolbrzymione. Tak więc w przeświadczeniu wielu mieszkańców smoków było siedem, a każdego z nich dosiadał szalony mag, potrafiący spojrzeniem zamieniać ludzi w kamień. Niestety, nie wynaleziono jeszcze druku, więc plotki nie mogły być szybko zdementowane. Choć mistrzowie z Gildii Grawerów i Rytowników pracowali całą noc, to do rana gotowych było jedynie kilkanaście afiszy. Rozwieszono je w miejscach, gdzie panował największy ruch, co było bardzo pomysłowym rozwiązaniem – żądny wiedzy tłum blokował życiowe arterie miasta. Chaos potęgował fakt, że ludzie po przeczytaniu informacji wcale nie odchodzili, tylko zostawali i rozmawiali o smoku i nagrodzie. Nad tłumem dominowały potężne sylwetki łowców nagród, którzy, usłyszawszy o możliwej nagrodzie za głowę smoka, przybyli do Krakowa najszybciej jak się dało. Znalazł się wśród nich nawet wiking z dalekiej, dzikiej północy, hałaśliwy i śmierdzący rybami. Już godzinę po przyjeździe, odkrywszy walory słynnych krakowskich trunków, stał się jeszcze bardziej hałaśliwy i zaczął dodatkowo śmierdzieć piwem.

– Kawałek… Ale co to jest kawałek? Chodzi o taki? – potężne machnięcie ręki łowcy nagród znokautowało stojącego obok kupca – Czy o taki? – dłonie wielkości bochnów chleba zbliżyły się do siebie.

– Smok… Ciekawe… Wcześniej tylko o nich słyszałem … Zawsze chciałem zobaczyć smoka…

– Zobaczyć smoka? Chyba jego żołądek! Albo z punktu widzenia kupki popiołu!

– Ręka? Ale po co mi ręka? – bełkotliwy głos pijanego wikinga wzniósł się ponad gwar – Gdyby to była… No… Tego… – spróbował popukać się w okutą hełmem z rogami głowę – Czaszka… To mógłbym puchar… Puchar mieć… Ale ręka…

Strażnicy zastanawiali się, jak zmusić cały ten tłum do rozejścia się, gdy problem rozwiązał się sam.

***

Smok potężnymi uderzeniami skrzydeł odpychał od siebie powietrze. Był spokojny – znalazł to, czego szukał. Szmaragdowymi oczami spojrzał w dół. Oszaleli z przerażenia ludzie, niczym mrówki pozbawione królowej, biegający bez celu po swoim mieście… Miasto z drewna i kamienia… Ludzie z krwi i kości.

***

Jedna tylko osoba nie przyłączyła się do ogólnej bieganiny i krzyków. Szewczyk Dratewka, miejscowy głupek i obiekt wyzwisk krakowskiej smarkaterii, jak zahipnotyzowany wpatrywał się w szybującego nad miastem smoka. Zdaniem ogółu krakowian, był wstecznie utalentowany we wszystkim, co nie wymagało gapienia się w niebo i potykaniu się o własne nogi, i teraz oddawał się swoim jedynym umiejętnościom z wielkim poświęceniem. Nie zwracając uwagi na przepychających się wokół i potrącających go ludzi, Dratewka, nie spuściwszy głowy, ruszył w stronę w stronę Rynku Głównego.

Gdy szewczyk dotarł na jego środek, zatrzymał się i znieruchomiał, wciąż uważnie obserwując obniżającego lot smoka. Ogromna bestia wylądowała tuż przed nim i całe miasto zamarło. Cały rynek wydał się jaśniejszy, gdy okryty złotymi łuskami smok znalazł się na jego środku. Mieszkańcy, zatrzymawszy się w wylotach uliczek wychodzących z Rynku, zapomnieli, że powinni uciekać, strażnicy – że powinni strzelać (jeśli nie liczyć jednego nowicjusza, który ze strachu strzelił sobie w stopę). Człowiek i smok obserwowali się uważnie, a żadne z nich nawet nie mrugnęło. Byli tak odmienni, jak dwa bieguny planety, a zarazem połączeni czymś niemożliwym do zrozumienia dla kogokolwiek innego. Dratewka jak we śnie postąpił krok naprzód, wyciągnął rękę. I wtedy się zaczęło.

Leżąca obok chłopca plama cienia nagle zlała się w niskiego, odzianego od stóp do głów na czarno człowieka, który błyskawicznym ruchem złapał chłopca za włosy i przyłożył mu nóż do gardła. Ręce i nogi szewczyka opadły niczym u kukiełki z obciętymi sznurkami, po tym jak jego oczy straciły kontakt z oczami smoka. Więź została przerwana. Smok zaryczał i uderzył łapą o bruk z mocą, która wstrząsnęła okolicznymi budynkami, ale nie śmiał postąpić naprzód. Nóż kreślił czerwoną pręgę na szyi Dratewki, a ten, który go trzymał, bez słowa obserwował smoka, unikając jednak spojrzenia w zielone oczy gada.

– Mój drogi przyjaciel Hasan al-Din Sinam nie zawaha się przed ciosem – w ciszy rozległ się głos kapitana Komasa, który spokojnie wyszedł na plac i stanął między Dratewką a smokiem, przodem do tego drugiego. – Ma zbyt dużą wiedzę o takich jak ty, w końcu pochodzi ze wschodu. Podobno tam mają wiele doświadczeń z podobnymi do ciebie gadami. Poza tym, podczas jednej ze swoich chłopięcych wypraw uratowałem mu życie i od tego czasu był moim wiernym druhem w wielu niebezpieczeństwach, często z nadziejami na przeżycie nie większymi niż w tym przypadku. Naprawdę, bardzo honorowi są mieszkańcy wschodu, u nas takich nie znajdziesz. Ale nie w tym rzecz. Jeśli dobrze zrozumiałem Hasana, to on – machnął ręką w stronę Dratewki – jest jakimś twoim przekaźnikiem w naszym świecie. Przejmujecie ludzkie umysły na własne potrzeby. Słabe umysły… Nie zrozumiałem, oczywiście, tych wszystkich technicznych szczegółów, ale Hasan obrazowo wytłumaczył mi, co się dzieje ze smokiem, gdy jego przekaźnik ginie z przyczyn nienaturalnych i nie może zmienić w niego kolejnego człowieka.

Smok w czasie przemowy Komasa wściekle drapał pazurami o bruk i bezsilnie porykiwał, ale teraz znieruchomiał i z mocą spojrzał na kapitana.

– Widzę, że rozumiesz – strażnik uśmiechnął się złośliwie. – Oczywiście, moją pierwszą myślą było zlikwidowanie Dratewki i obserwowania ciebie z bezpieczniej odległości, w ramach, sam to przyznam, dość prymitywnej rozrywki. Na szczęście, szybko dowiedziałem się, że w przypadku smoka twojej wielkości, bezpieczna odległość to jakieś trzysta kilometrów. Podobno tak powstała część pustyń. Przekaźnik umiera, smok robi bum i przez najbliższe kilka tysięcy lat nie rośnie nic prócz kaktusów. Podobno to od tych wszystkich gazów, jakie macie w żołądkach, aby wytwarzać ten piekielny ogień. Smok sam nie potrafi ich kontrolować, więc potrzebuje czegoś z naszego świata, utrzymującego go w jednym kawałku. Jak… pasożyt. Podobno. Bo nawet Hasan nie jest tego pewien, a ja tym bardziej. Prawdę mówiąc, nie wiem, po co o tym wszystkim opowiadam. Ty o tym dobrze wiesz. Lepiej niż ktokolwiek inny. W końcu jesteś… tak jak człowiek… istotą rozumną.

– Dlatego też – kontynuował, nie doczekawszy się żadnej reakcji ze strony smoka, wciąż nieruchomo wpatrującego się w strażnika – mam zamiar zastosować wobec ciebie groźbę, jak jedna istota rozumna wobec drugiej. W równej mierze dzięki opowieściom Hasana, jak i własnym domysłom, wiem dobrze, że smoki są największym wrogiem ludzkości. Dopóki żyliśmy koczowniczo nie byłyście takim zagrożeniem. Jednoczyła nas rodzina, klan. Spalono nam obóz? Jutro zbudujemy następny, w lepszym miejscu. Ale teraz, żyjąc w mieście, uzależnieni od ziemi, na której żyjemy, jesteśmy dla was łupem najłatwiejszym z możliwych. Możesz samodzielnie zagrozić całej warowni. Całemu państwu. A przynajmniej mógłbyś, gdyby nie mała usterka w waszej konstrukcji, zmuszająca was do uzależniania się od ludzi, od przekaźników. Ale przechodzę już do sedna sprawy. Wiem dobrze, że jeśli Dratewka zginie, zginę i ja, zginie również wszystko co żyje w promieniu trzystu kilometrów. Ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym… że ty… ty również będziesz martwy – powiódł wzrokiem po wszystkich zebranych. – Ja jestem gotów poświęcić się dla przyszłych pokoleń. Nawet jeśli pokolenia te nadejdą w miejscu oddalonym od tego o trzysta kilometrów. Hasan też jest gotów na takie poświęcenie. Bo chociaż pochodzi z miejsca oddalonego o tysiące kilometrów, to dobrze zdaje sobie sprawę z tego, że równie dobrze możesz stać się zagrożeniem dla jego ludu. Czy mieszkańcy Krakowa są gotowi na takie poświęcenie? Nie wiem. Prawdę mówiąc – wątpię w to. Musisz wiedzieć jednak, że oni i tak nie mają wyboru. Tak więc, jeśli nie chcesz żeby Hasan przycisnął nóż trochę mocniej, odlecisz stąd i nie powrócisz. Przestaniesz niepokoić krakowian i mieszkańców okolicznych wsi. W ogóle przestaniesz niepokoić kogokolwiek. Masz zaszyć się gdzieś w górach, polować na owce czy co tam jeszcze, ogółem – dać sobie spokój z ludźmi. Ale nie chcemy niepotrzebnych ofiar, ani z naszej strony, ani z twojej. Dlatego ty, nawet jakby tam w Tatrach skały srały, nie wrócisz w pobliże ludzkich siedzib, a ja ze swojej strony daję słowo honoru, że Dratewce nic się nie stanie – umrze z przyczyn naturalnych, zresztą postaramy się, żeby nie stało się to zbyt szybko. Zrozumiałeś? Słyszałeś o honorze, smoku?

Przez kilkanaście sekund trwała cisza przerywana tylko drapaniem szponów o bruk i mamrotaniem modlitw przez co bardziej bogobojnych, czekających na śmierć krakowian. W końcu smok jednym, umykającym oczom ruchem, wzbił się w powietrze, zostawiwszy na bruku głębokie ślady. Szybko wzlatując w górę, przez chwilę był jeszcze małą kropką na niebie, po czym znikł.

***

Na początku były obowiązkowe wiwaty – krakowianie zapomnieli, że wychwalają człowieka, który przed chwilą głośno oznajmił, że jest gotów ich wszystkich zabić. Potem zajęli się Dratewką – został szybko odprowadzony na dwór królewski, bo nawet po wysłuchaniu całej tyrady Komasa wciąż znajdywali się tacy, którzy gotowi byli zlinczować go przy pierwszej okazji. Wkrótce okazało się, że wielu takich znajduje się właśnie na dworze królewskim. Kapitan Komas w żaden sposób nie mógł dowieść, że Dratewka żadnym zdrajcą nie jest, że został przez smoka wykorzystany, oraz że nic z nie go nie wyciągną „porządne tortury", bo nie ma z niego czego wyciągać. Sam król wciąż i niedomagał, i nie miał żadnego wpływu na dalszy rozwój sytuacji, tak więc Komas został przez pozostałych radnych posądzony o zdradę poprzez bronienie zdrajcy. Były kapitan został wyrzucony z dworu przez swoich byłych podkomendnych i przeklinał radców swojego byłego pracodawcy. Razem ze swoim przyjacielem, uznanym przez radnych za bezbożnego barbarzyńcę, popijał piwo u Wierzynka, życząc członkom Rady Królewskiej długiego i pełnego atrakcji pobytu w najniższych kręgach piekielnych. Jego życzenie miało spełnić się o wiele szybciej niż myślał.

***

– No więc, co ja mam z niego wyciągnąć? Wątrobę? Żołądek?

– Nie, nie, nie! Masz go po prostu zmusić do mówienia!

– Ale mówienia czego?

– No… Po prostu mówienia! O smoku, jak się z nim porozumiewa…

– A czy nam to jest teraz potrzebne? Poza tym kapitan Komas mówił…

– To, co mówił kapitan Komas, nie było warte słuchania. A jeżeli już zaprzątałeś sobie tym głowę, to dobrze ci radzę – jak najszybciej o tym zapomnij.

***

Dratewka siedział na krześle, nieustannie poruszał ustami, nie wydając przy tym żadnego dźwięku i zamglonymi oczami wpatrywał się w ścianę przed sobą. Jego ręce i nogi były przymocowane do krzesła mocnymi, skórzanymi rzemieniami, o których zerwaniu nie było co marzyć. Zewsząd otaczały go instrumenty grożące trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, jeśli nie fizycznym, to z pewnością psychicznym. Wyobraźnia ludzka naprawdę nie zna granic. Szkoda jednak, że nie ma również blokad w kilku kierunkach – konstrukcja niektórych z instrumentów była tak niezwykła, że sposobu ich obsługi nie zrozumiałby nikt, prócz specjalisty. Niepokojącym faktem było to, że taki właśnie specjalista stał przed Dratewką i przyglądał mu się z zainteresowaniem. Można było odnieść wrażenie, że na pierwszy rzut oka rozpoznawał i zaznaczał czerwonymi kółkami najczulsze miejsca na ciele Dratewki, zupełnie jak właściciel zakładu pogrzebowego, potrafiący jednym spojrzeniem określić wzrost człowieka.

– Bo widzisz… – kat nie wyglądał wcale na przejętego faktem, że Dratewka wygląda jakby przebywał teraz w innym, lepszym świecie, stworzonym z dużą ilością różowej farby, puszystych króliczków i przyjaznych ludzi. Mistrz małodobry miał swoją kwestię do powiedzenie i nie miał zamiaru przejmować się tym, że nikt tak naprawdę go nie słucha – Ty, co oczywiste, nie masz najmniej ochoty, żebym użył któregoś z moich… narzędzi. I, wyobraź sobie, ja też nie! Nie jestem wcale taki małodobry jak to mówią. Ale sam rozumiesz… Praca jak każda inna – wzruszył szerokimi ramionami – No, może nie jak każda, ale jak większość. Albo część przynajmniej.

Czekał chwilę na jakąś reakcję, ale jedyną zmianą w zachowaniu Dratewki było zaprzestanie mamrotania i pojawienie się lekkiego, upiornego uśmiechu na jego bladych ustach.

– W każdym razie… – mistrz wcale-nie-tak-małodobry odchrząknął i kontynuował – Wyjdę teraz na krótki spacerek na świeżym powietrzu, podczas gdy ty będziesz mógł obejrzeć to wszystko – kat machnął w stronę szkodliwych dla zdrowia narzędzi – i zastanowić się nad ulotnością ludzkiego życia, nad wszystkimi rzeczami, jakie wiesz o smoku, tak żebyś po moim powrocie mógł mi o nich opowiedzieć… Albo komuś innemu, ma się rozumieć – gdy już zaczniesz mówić, zawołam kogoś innego, kto to wszystko będzie zapisywał – skierował się do drzwi. – Do zobaczenia za pięć minut – dodał jeszcze i wyszedł. To ocaliło mu życie.

Jakieś dwie minuty później ściana za plecami Dratewki rozgrzała się do białości i wybuchła. Chłopak spokojnie patrzył jak ogarniające izbę tortur płomienie przepalają krępujące go rzemienie. Z uśmiechem uniósł uwolnioną rękę do oczu i uważnie ją obejrzał. Choć pod wpływem szalejącego w komnacie ognia katowskie narzędzia błyskawicznie się roztapiały, to na ręce Dratewki nie było nawet śladu oparzeń. Nie czuł nawet ciepła płomienia. Od pewnego czasu nie czuł już niczego. Śmiało pomaszerował przez płomienie do wyrwy w murze, gdzie oczekiwało na niego jego przeznaczenie, niecierpliwie machając skrzydłami.

***

Wielka łapa rozerwała ścianę i smok wdarł się do środka. Siedzący przy obdrapanych stołach bywalcy karczmy „U Wierzynka" nie zwrócili na to uwagi – nie takie rzeczy już widzieli po pijanemu. Smok jednak również nie zwracał na nich uwagi. Roztrącając ludzi i stoły, bestia ruszyła ku siedzącym w kącie sali Hamasowi i Komasowi. Arab, zobaczywszy smoka, wykazał się o wiele większym rozsądkiem niż jego towarzysz, który, podobnie jak większość, uznał go za alkoholową iluzję. Hasan jednym płynnym ruchem poderwał się z krzesła i cisnął zza pleców nóż – prosto w głowę dosiadającego szarżującego smoka Dratewki, który, w końcu połączywszy się ze smokiem, zmienił się całkowicie. Zniknął ustawicznie widniejący na twarzy kretynizm, a pojawiło się wiele smoczych cech. Skośne oczy, jaśniejsze włosy, dumna postawa i przede wszystkim godna smoka zwinność i szybkość reakcji.

Chłopak kocim ruchem usunął się z toru lotu ostrza i wyciągnął zza pasa zdobyty nie wiadomo jak i kiedy miecz, którego ostrze płonęło złotym ogniem. W odpowiedzi w rękach Hasana pojawiły się dwa pokryte dziwnymi runami, mocno zakrzywione ostrza – noże naręczne. Wyglądało jednak na to, że smok nie ma zamiaru dopuścić do kolejnego użycia broni białej. Otworzył paszczę i posłał kulę ognia w stronę Komasa, do którego właśnie dotarło, że smok wcale nie jest dziełem jego podświadomości. Lecąca w jego stronę kula ognia, ciągnąca za sobą smugę smoliście czarnego dymu, najprawdopodobniej miała w tym udział. Próbował uskoczyć w bok, ale przesączony alkoholem mózg spóźnił się z przekazaniem odpowiednich poleceń do nóg. Smok z pełnym zadowolenia warknięciem odwrócił się od jeszcze przed chwilą będącej Jakubem Komasem kupki popiołu i wzrokiem poszukał Hasana. Jednak Arab widząc śmierć przyjaciela zrozumiał, że jest na straconej pozycji i postanowił nie czekać, aż smok się nim zajmie. Zemsta może poczekać. Zrobił krok w tył, w leżący za nim gęsty cień i… zniknął. Nawet smocze oczy nie mogły go wypatrzeć. Oszalała ze złości bestia rozpętała w karczmie prawdziwe inferno, które wkrótce ogarnęło cały Kraków.

***

Miasto płonęło. Pożar szalał w mieście, rozprzestrzeniał się o wiele szybciej niż zwykły ogień. Kpiąc z wylewanych na niego hektolitrów wody, zajmował coraz to kolejne dzielnice, przebijając się nawet przez kamienne mury. Mieszkańcy Krakowa patrzyli bezsilnie, jak pali się cały ich dobytek, jak wszystko, co znają, zmienia się w popiół. Nikt nie miał wątpliwości co do źródła pożaru. Było to jednak nic, w porównaniu z piekłem, jakie wybuchło na królewskim dworze. W większości zbudowany z kamienia, bardziej wybuchł niż spłonął, jakby w piwnicach znajdowały się wielotonowe zapasy prochu. Nie przeżył nikt, kto w momencie wybuchu znajdował się w środku. Pozostały po nim jedynie popioły. Wielkim szczęściarzem był kat, który na niecałą minutę przed pożarem wyszedł z dworu. Jego zwyczaj wymykania się podczas przerw w torturach na kufel zimnego piwa do najbliższej karczmy ocalił mu życie.

Oprócz przebywających w chwili wybuchu pożaru na dworze, nie było wiele ofiar. Większość ludzi zdążyła uciec z miasta, widząc, że na ugaszenie pożaru nie ma najmniejszych szans. Ogień pozostawił mieszkańców z dziurą w sercu, z którego wyrwano i spalono cały ich świat. Miasto Kraków stało się miastem popiołów ze sterczącymi tu i tam kikutami kamiennych murów i wieży – stało się czarną dziurą w krajobrazie.

***

Nad miastem, oddalając się od niego z każdą sekundą, leciały dwie osoby. Całkowicie nie przejmując się imperatywem narracyjnym, nakazującym lecieć im w kierunku właśnie zachodzącego słońca, leciały w bliżej nieokreślonym kierunku. Wolni, niczym nieprzejmujący się smok i chłopiec. Smok i jego chłopiec.

***

Nie wyróżniająca się niczym kupka popiołu poruszyła się i powstała, przeobrażając się w niskiego, odzianego na czarno mężczyznę. Hasan al-Din Sinam wyjął z kieszeni małe urządzenie, którego sposobu działania i konstrukcji nie domyśleliby się nawet najbystrzejsi mieszkańcy Krakowa i przez chwilę manipulował nim delikatnymi, dowodzącymi wprawy ruchami. Ustaliwszy położenie i kierunek, otrzepał się z popiołu i ruszył naprzód. Miał dług do spłacenia.

Koniec

Komentarze

Początkowo myślałem, że to taka typowa bajka dla dzieci, nieco inne spojrzenie na smoka wawelskiego, dlatego ten ninja trochę mnie zaskoczył.Ogólnie niezłe, ale jedna rzecz psuje klimat. Praktycznie nie ma tu stylizacji, to znaczy kapitan straży mierzący odległość w kilometrach, to wtrącenie o wyglądzie kapitana, że przypomina piłkę plażową pasowałyby do właśnie do takiej naiwnej bajki, a ten tekst według mnie już trochę od bajki odstaje. Krótko, historia fajna ale styl, choć technicznie poprawny, mi się nie spodobał.

Taki już mam styl pisania i chyba już nie uda mi się go zmienić - w każdym razie dzięki za opinię. Prawdę mówiąc na początku ten tekst pisałem z myślą o konkursie na bajkę dla dzieci i dopiero potem zmieniłem koncepcję - dlatego wyszło mi takie nie wiadomo co. Coś pomiędzy bajką a opowiadaniem fantastycznym.

A mnie się styl podobał. Jedno co razi: w takich tekstach unikaj porównań typu "lata świetlne" i "piłka plażowa". Nie służą niczemu i tylko psują klimat. Odległość i tuszę żołnierza można było opisać inaczej, bardziej "średniowiecznie". Co do reszty, to cóż, ciekawe przekręcenie starej bajki. Zakończenie sugeruje powstanie kolejnej części, którą, o ile się pojawi, chętnie przeczytam.

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Dwa czy trzy sformułowania, które mogłabym uznać za niewielkie potknięcia.
"Wstecznie utalentowany" bardzo mnie rozbawiło.
Ogólnie odniosłam wrażenie, że autor wie co robi i dokąd zmierza, co więcej, opowiada w sposób przystępny i poprawny.
Podobało mi się.

Też fajne, choć ze wszystkich Twoich opowiadań chyba najmniej mnie rozbawiło. Myślę, że bardziej podobałoby mi się, gdzybyś pociagnął to dalej. Postać Hassana skojarzyła mi się z Nazirem z Robin Hooda.
Pozdrawiam

Mastiff

Nowa Fantastyka