Opowiadanie ukazało się premierowo w antologii “Dragoneza” wydanej przez Fantazmaty, którą można pobrać stąd: https://fantazmaty.pl/czytaj/antologie/#dragoneza Nie brało wcześniej udziału w konkursie. Wrzucam tutaj, licząc na feedback :)
A takiego smoka jeszcze nie było.
Dzieciństwo powinno mieć smak czereśni, ale kiedy wspominam swoje, na języku czuję tylko popiół. Moje pierwsze wakacje u rodziny ze Wschodu chrzęszczą między zębami jak piach. Gorycz staje w gardle, dym pali płuca. Przeszłość jawi się niczym krajobraz po wojnie, a ja muszę iść między ruinami i z wszechobecnego pyłu rzeźbić pomnik smoka.
Poznałem go dwadzieścia lat temu. Był czerwiec, ledwo odebrałem swoje pierwsze świadectwo. Czerwonego paska nie było, więc bałem się, że czeka mnie kara. Ojca jednak nie obchodziły moje oceny. Powiedział tylko „wsiadaj” i cały dzień tłukliśmy się fiatem bez klimatyzacji na drugą stronę kraju. Wpadający przez okna upał chłostał nas po twarzach niczym oddech ziejącej ogniem bestii. W radiu leciało „Co ty tutaj robisz”, marzyłem o lodach i zimnej coli.
Do Zaboża dotarliśmy wieczorem. Dom rodziny znajdował się z dala od reszty wsi, pod lasem. Ojciec przedstawił mnie krewnym, po czym poszedł chlać z bratem nad rzeką; rano, kiedy się obudziłem, już go nie było.
Były za to: uścisk twardej dłoni wujka Konrada, zapach smażonej przez ciotkę Karolinę cebuli, piskliwy głos siedmioletniego Janka, piegowata twarz mojej rówieśniczki Sary i smak czerwonych marlboro, które wypaliłem na spółę z dwa lata starszym ode mnie Michałem. Pamiętam to – ale nie czuję, nie widzę, nie słyszę. Jakbym znał słowa, ale nie rozumiał ich znaczenia. Jakbym oślepł i zapomniał kolorów.
Smok daje i smok zabiera.
Dowiedziałem się o nim po tygodniu, gdy siedzieliśmy na drzewach – ja z Sarą na czereśni, Michał z Jankiem na wiśni – i toczyliśmy wojnę, plując w siebie pestkami. Jak zwykle przegrywałem.
– Dobra, to się już robi nudne – powiedział Michał. – Wojtek w ogóle nie trafia.
Postanowiłem udowodnić, że się myli. Zrobił unik, pestka minęła go o pół metra. Odpowiedział kontratakiem – próbowałem się uchylić, ale i tak oberwałem, a w dodatku spadłem z drzewa. Kolejne siniaki do kolekcji.
– Ale z niego fajtłapa – pisnął Janek.
Wszyscy troje byli ode mnie lepsi. Pod każdym, liczącym się dla ośmiolatka, względem.
Sara stanęła w mojej obronie:
– Weźmy go, no wiecie, na polanę.
Chłopcy spojrzeli po sobie. Zaczęli coś dukać, że nie wolno o tym mówić. Usiłowałem z nich wydusić, o co chodzi z tą polaną – bezskutecznie. Michał zamknął usta na niewidzialny kluczyk i wyrzucił go za siebie; Janek poszedł w ślady brata. Sara, choć jako jedyna była mi przychylna, również milczała.
Dręczyłem ich przez kolejny tydzień. Potem wujek z ciotką pojechali do miasta. Michał kazał mi przysiąc, że nikomu nie zdradzę tajemnicy.
– Jak się wyda, to tata nas zabije – powiedział. – A wtedy my zabijemy ciebie.
To były mocne słowa jak na dziesięciolatka. Przysiągłem z pełną powagą, że się nie wygadam, i ruszyliśmy do lasu. Sara zawiązała mi chustę na oczach, żebym nie widział drogi. Starałem się polegać na innych zmysłach. Śpiew ptaków, szum drzew, trzask suchych gałęzi – nic charakterystycznego. Woń igliwia… którą stopniowo zastąpił zapach dymu. Chwilę po tym, jak go poczułem, pozwolili mi spojrzeć.
– Oto nasz smok – oznajmił uroczyście Michał.
Staliśmy na skraju polany. Miała kształt owalu i powierzchnię przeciętnego mieszkania w bloku. Jedyne, co wydało mi się w niej dziwne, to kolor. Brakowało zieleni. Dominowała czerwień niskich kwiatów; kępki trawy były pożółkłe, wyschnięte.
– Gdzie? – zapytałem i pociągnąłem nosem. – Czy gdzieś tu się pali?
– To on tak pachnie – poinformowała Sara, po czym chwyciła moją rękę. – Chodź, nie bój się.
Chciałem jej odpowiedzieć, że nie wiem, czego miałbym się bać, ale pociągnęła mnie na środek polany. Przez chwilę nic nie czułem.
Potem smok mi się objawił: w ustach poczułem dym, w płucach ogień, w oczach łzy.
To było jego powitanie.
***
Gorzki posmak zniknął, oddychanie już nie bolało, tylko łzy wciąż płynęły. Przestały dopiero wtedy, gdy wujek dał mi mocnego klapsa.
– Weź się w garść, chłopie. Duży już jesteś, nie?
Czułem się mały i chciałem do mamy. Ale zagryzłem zęby, nic nie powiedziałem.
Byliśmy sami w ciemnym garażu. Kucał przede mną: wielki, zarośnięty, ogorzały od słońca mężczyzna. Bałem się go, bałem się wszystkiego. Minuta spędzona na polanie coś we mnie wypaliła.
– Słuchaj, Wojtek… To, czego dzisiaj doświadczyłeś, to nasza tajemnica. Nasza, czyli moja, ciotki i twoich kuzynów. Wszystkich, którzy mieszkają w tym domu. Nikomu innemu nie możesz o tym powiedzieć. Nawet rodzicom. A wiesz dlaczego? Bo ci nie uwierzą. Powiedzą, że smoki nie istnieją. Ale ty wiesz, co dzisiaj czułeś.
Wiedziałem, że nigdy więcej nie chcę tego poczuć – tamten ból był jak przebłysk piekła.
– Jutro pójdziesz tam ze mną i wszystko ci wyjaśnię – powiedział wujek Konrad.
Znałem ten ton. Ojciec brzmiał identycznie, gdy się gniewał. Nie oponowałem – pośladki wciąż piekły po klapsie.
W nocy nie mogłem spać. Modliłem się, ale Bozia nie słuchała.
Następnego dnia powlokłem się za wujkiem, który przez całą drogę wskazywał mi charakterystyczne znaki, żebym zdołał później sam tam dotrzeć. Pusta dziupla, spróchniały krzyż, zardzewiała podkowa na gałęzi.
Poczułem dym. Chwilę później zatrzymaliśmy się na skraju polany, jeszcze wśród drzew.
– Znalazłem go lata temu – oznajmił wujek. – Myślałem, że mnie zabije, ale on mnie zmienił. Nie mówił słowami, więc trochę minęło, zanim zrozumiałem, kim jest. Ale chodź, kucnij i popatrz. – Wskazał najbliższy kwiat. – Widzisz w nim coś wyjątkowego?
– Jest trochę czerwony, trochę żółty…
– Przyjrzyj się.
Dostrzegłem, że łodyga rozwidla się tuż nad ziemią na siedem odrośli, z których każda zwieńczona była koroną: kwiatem o postrzępionych płatkach w odcieniach czerwieni, żółci i pomarańczu. Zwróciłem też uwagę na kolce. Podzieliłem się z wujkiem moimi obserwacjami.
– Brawo – pochwalił. – Gdybyś jeszcze trochę je przestudiował, zauważyłbyś też, że po jednej stronie kwiaty mają wyższe płatki. I gdybyś policzył kolce na każdej z tych roślin, wiedziałbyś, że jest ich zawsze dziesięć. Ale nie martw się. Mnie zajęło miesiące, zanim rozpoznałem, z czym mam do czynienia.
Odchrząknął i zmienionym głosem zacytował:
– Oto wielki smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach jego siedem diademów.
Nic mi te słowa nie mówiły.
Wujek, jakby czytał w moich myślach, dodał normalnym głosem:
– Pewnie jeszcze nie kojarzysz tego wersetu, ale w przyszłości usłyszysz wiele jego interpretacji. Jakkolwiek by je rozumieć, to będą tylko słowa. Słowom nie można ufać, Wojtek. Zapamiętaj to do końca życia.
Zapamiętałem na kilkanaście lat, potem zapomniałem.
Tego dnia długo jeszcze siedzieliśmy przy polanie. Wujek dużo tłumaczył, ja mało rozumiałem. Widziałem już przecież smoki: w grach, w książkach, w telewizji. Były wielkie, miały kły, skrzydła i ogon; ziały ogniem. Żyły w jaskiniach pełnych złota i klejnotów, a nie w zapomnianym lesie na końcu świata.
Smok z Zaboża był tysiącem kwiatów.
Wydawał się inny, ale pozostawał bestią.
***
Szeptał ogniem, kiedy wodziłem palcami po jego płatkach. Uczyłem się tej mowy bólu przez resztę wakacji, czując, jak mnie zmienia: oczyszcza, hartuje, ulepsza. Przyjmowałem go do siebie z każdym wdechem, który pachniał dymem.
Wujek zabraniał długiego przebywania na polanie, a kuzyni przestrzegali zakazu. Ja zawsze chciałem więcej. Pod koniec sierpnia byłem równie silny jak Michał, ale we troje wciąż dawali radę odciągnąć mnie od smoka.
Wreszcie przestałem przegrywać. Siniaków miałem jakby mniej. Widziałem zazdrość w oczach najstarszego kuzyna, lęk na twarzy najmłodszego i podziw w spojrzeniu Sary.
Potem przyjechał ojciec. Nie chciałem wracać, bo przecież we wrześniu miały być jabłka, gruszki, śliwki, no i kolejne spotkania ze smokiem. Jednak o smoku powiedzieć nie mogłem, a argument o owocach nie brzmiał przekonująco.
Dziesięć miesięcy później znowu był czerwiec, znowu upał, znowu podróż autem bez klimatyzacji. Świadectwo znowu bez paska – ale tylko przez nieodpowiednie zachowanie, oceny tym razem miałem najlepsze w klasie – rodzice nie wiedzieli, czy mnie karać, czy nagradzać. W Zabożu znowu wujek, ciotka, kuzyni, nieco inni niż rok wcześniej. I znowu krótkie – zbyt krótkie – pobyty na polanie, bliskość smoka, komunia z bestią.
W kilka tygodni urosłem więcej niż przez dziesięć miesięcy, jednak Michał dbał o to, bym zawsze był od niego słabszy. Chciałem mu dorównać, więc którejś nocy spróbowałem wymknąć się na polanę.
Zostałem przyłapany, zanim dotarłem do lasu. Myślałem, że dostanę klapsa i na tym się skończy. Wujek Konrad jednak zaciągnął mnie nad rzekę. Poczułem twardą, gorącą dłoń na karku, a potem chłód wody, która wdarła się do ust i gardła. Szamotałem się, krzyczałem bezgłośnie, tonąłem. W końcu puścił. Wypełzłem na brzeg i patrzyłem z przerażeniem na jego ciemną sylwetkę, rysującą się na tle gwiaździstego nieba. Nie widziałem ust wuja, usłyszałem tylko syk:
– Nie będziesz nadużywał tego, co ci dajemy.
Zostałem sam, mokry i rozdygotany.
Z czasem zacząłem pojmować, dlaczego trzeba ograniczać przebywanie ze smokiem. Polana z ognistymi kwiatami zmieniała człowieka, ale nie tylko na lepsze. Siła i mądrość miały swoją cenę – nie wiedziałem jeszcze, komu przyjdzie ją zapłacić.
***
Wrześnie były usłane wybitymi zębami. Dzieciaki krwawiły z dziąseł i nosów, ja rozcierałem pięści. Zaczęły się awantury dużego kalibru: telefony do rodziców, grożenie poprawczakiem, zawieszenie w prawach ucznia oraz, oczywiście, odwety. Starsi bracia moich ofiar osaczali mnie, gdy szedłem do osiedlowego, by kupić coś za wyłudzone od rówieśników pieniądze; chwilę później leżałem z kwitnącą śliwą pod okiem i urazą skrywaną głęboko w sercu. Zapamiętywałem ich twarze.
Matka twierdziła, że to zły wpływ rodziny ze Wschodu. Ojciec czerwieniał i przypominał, że układ „mały na wieś, starzy za granicę do roboty” to jedyny sposób, by uzbierać na wymarzony dom.
– Chyba że do końca życia chcesz mieszkać w tej paskudnej klatce z betonu – dodawał.
Potem dzwonił do brata, rozmawiali cicho, aż padało „chodź tu, dziecko”. Szedłem, brałem słuchawkę i słuchałem wujka. W następnych dniach grzeczniałem, przepraszałem, normalniałem.
I tak co roku. Awantury, zły wpływ, telefon, spokój, a w końcu błogosławiony październik.
Październik i kolejne miesiące błyszczały od medali. Wygrywałem olimpiady, zdobywałem nagrody w konkursach, każde podium w mieście znało mój ciężar.
Ojciec twierdził czasem, że to dobry wpływ rodziny ze Wschodu. Kiedy przypominam sobie jego wyraz twarzy z tamtych chwil, dochodzę do wniosku, że chętnie oddałby mnie bratu. Byłem niechcianym dzieckiem – nigdy nie marzył o potomku tak, jak o własnym domu.
Rytm czerwców wybijało bębnienie palcami o blat szkolnej ławki.
Kochałem lipce, uwielbiałem sierpnie. Bawiłem się z kuzynami, pomagałem ciotce, odbywałem dojrzałe jak na swój wiek rozmowy z wujkiem. A przede wszystkim chodziłem po wiecznie kwitnącym ciele smoka. Dotykałem ognistych głów, które parzyły gorzej niż pokrzywy, głaskałem diademy, liczyłem kolce – zawsze było ich dziesięć, rozdzielonych między siedem łodyg.
Nie zadawałem wielu pytań. Przyjmowałem smoka takiego, jaki był.
Dopóki był.
Kilka tygodni przed siódmymi wakacjami w Zabożu dowiedziałem się, że nigdzie nie jadę. Rodzice wykupili działkę. Musiałem pomóc przy budowie domu – wiadomo, jak się robi samemu, wychodzi taniej. Poza tym kuzyni wybierali się ponoć na obozy sportowe, a wujek z ciocią planowali wczasy w Turcji.
Zadzwoniłem – odebrała Sara.
– Trochę się u nas pozmieniało, Wojtek – szeptała do słuchawki. – Lepiej nie dzwoń, nie interesuj się.
W lipcu odkryłem, czego nienawidzę najbardziej: kopania. Ojciec wpadł na pomysł, by fundamenty wykopać ręcznie. Szpadlem. Bo taniej, bo będzie się czym zająć. Dołączał do mnie po pracy, ja zapieprzałem od rana. W koszmarnym upale, przy tandetnej muzyce, z goryczą w sercu – kopałem. Myślałem o ucieczce do Zaboża, ale nigdy się na nią nie odważyłem.
Słabłem. Robiłem się wolniejszy i niezdarny jak dawniej, może nawet malałem. Kopanie sprawiało mi coraz więcej trudności. Na rękach powstawały pęcherze, spalona słońcem skóra łuszczyła się na plecach.
W czasie wakacji wykopałem dół pod fundamenty dla domu, w którym nigdy nie przyszło mi zamieszkać.
Potem powrót do szkoły, druga gimnazjum. I nagle pały, dwóje, tróje. Graliśmy w kosza, piłka prześlizgiwała się między rękami, bach, krwawiłem z nosa. Wszyscy, którzy w pierwszej klasie zazdrościli mi wyników w sporcie i nauce, momentalnie dostrzegli moją słabość. Zaczęły się szyderstwa, zaczęły się małe zemsty. Wróciłem na dno – od bohatera do frajera. Wychowawczyni myślała wręcz, że mam raka – nie miałem.
Byłem albo zbyt głupi, albo zbyt zobojętniały, by podjąć próbę powrotu do smoka. Nie dzwoniłem do kuzynów i wujka, oni też milczeli. Do czasu, aż zatelefonowała ciotka, by przekazać wiadomość: Michał i Janek nie żyją.
Stało się to w marcu, utuczony odwilżą Bug zaniósł ich ciała daleko od domu.
***
Wujek Konrad przyszedł na pogrzeb pijany, skurczony w sobie, zupełnie jak nie on. Utonięcie synów jego też zabrało na dno – był wrakiem. Chwiał się między dwiema niepodobnymi do siebie kobietami: przysadzistą ciotką i chudą, wysoką Sarą.
Kiedy spuszczali trumny do grobu, wiatr przyniósł kłęby dymu, który szczypał oczy i drapał w gardle. Żałobnicy kasłali, patrzyli po sobie ze zdziwieniem. Wyczekiwali wycia syren z pobliskiej remizy, jednak ciszę zakłócały tylko monotonne modlitwy kapłana.
Później okazało się, że tego dnia w okolicy nie było żadnego pożaru.
W trakcie stypy wymknąłem się do lasu. Droga dobrze mi znana, choć zmieniona. Znaki się postarzały: dziupla bardziej opustoszała, krzyż bardziej spróchniał, podkowa bardziej zardzewiała. Marcowy las też był inny: nagi, błotnisty, szary – nigdy dotąd nie oglądałem go wiosną.
Smok kwitł mimo wczesnej pory.
Dopiero wtedy, w wieku szesnastu lat, zadałem sobie pytanie: czy on zawsze jest taki sam? Nawet jesienią, zimą? Czy owocuje? Czy więdnie? Czy odradza się co roku?
Kolejne pytania kiełkowały w mojej głowie, a mądrość była w zasięgu ręki.
Wszedłem na polanę.
Już po kilku sekundach smok zaczął mnie zmieniać. Wypalał, kształtował. Zastanawiałem się: czemu to robi? Nie wierzyłem, że to mechanizm obronny – czułem jego miłość, parzącą i pełną bólu. Ale żadna miłość nie polega tylko na dawaniu. Co brał? Co mogłem mu zaoferować?
W mięśniach budziła się uśpiona siła, umysł odzyskiwał zapomnianą mądrość. Stałem długo, dłużej niż kiedyś, dłużej, niż było wolno. Stałbym jeszcze dłużej, gdyby nie Sara.
Zatrzymała się między drzewami niczym smukły posąg w czerni.
– Wiedziałam, że się nie powstrzymasz – powiedziała.
– Nie wejdziesz?
– Już nie.
Niechętnie opuściłem polanę. Ruszyliśmy przez las, kuzynka zbaczała w stronę rzeki. Przyglądałem się jej piegowatej twarzy i próbowałem zdławić złość zmieszaną z pożądaniem.
– Wiesz, jak umarli? – zapytała Sara.
– Ponoć utonęli.
– Nie. Utopili się. Sami, celowo.
– Dlaczego?
Wskazała za siebie, na polanę, od której się oddalaliśmy.
– Pobądź tam dłużej, to może sam zrozumiesz.
– Oszaleli?
– Nie wiem, Wojtek. Chyba tylko tata wie. Ale z nim już nie pogadasz. Załamał się. – Westchnęła. – Znalazłam cię, żeby się pożegnać. Mama chce stąd wyjechać. Zabiera mnie ze sobą.
Nie wiedziałem, co powiedzieć, o co zapytać. Nie wierzyłem, że ktoś o zdrowych zmysłach może chcieć zostawić to źródło siły, które znajdowało się w niepozornym lesie.
– Zamieszkamy gdzieś pod Warszawą – mówiła dalej Sara. – Ojciec jeszcze o niczym nie wie. Ale nie sądzę, żeby się stąd ruszał. Pewnie szybko podzieli los Michała i Janka. Utonie w wodzie albo we własnych rzygach.
– A co ze smokiem?
– Masz na myśli tego pasożyta z polany? No co? Nie patrz tak. To nie jest przecież żaden smok. Ojciec tak sobie wymyślił i przez kilkanaście lat prał nam mózgi.
Moje uczucia do kuzynki nagle się nasiliły.
– Nieprawda – wycedziłem. – Nie mów tak.
Byliśmy sami, w środku lasu, daleko od ludzi. Mogłem zrobić to, na co miałem ochotę, a potem wrócić na polanę i stać tam jeszcze godzinami, naładować się za wszystkie czasy.
– Trzymaj się, Wojtek. – Odeszła parę kroków, przystanęła i dodała: – Pamiętaj, że smoki to strasznie samolubne stworzenia.
– Ten jest inny!
– To taki sam potwór, jak wszystkie inne potwory na tym świecie. Jest zły i tyle.
Wiedziałem jedno: do tej pory smok – w przeciwieństwie do ludzi – mnie nie skrzywdził.
Patrzyłem, jak Sara odchodzi. Potem wróciłem na polanę i zerwałem jeden kwiat.
***
Dzieciństwo jest pełne dwojakich pragnień: nieosiągalnych – takich jak loty w kosmos – oraz tych zupełnie przyziemnych, na przykład frytek albo gorącej czekolady. Dziesięciolatek myśli o chwili obecnej lub o chwili, która nigdy nie nadejdzie. Potem dojrzewa i zaczyna pożądać czegoś pomiędzy.
Ze mną było inaczej. Do pierwszych wakacji w Zabożu miałem jakieś marzenia, potem wypalił je smok. Przez kolejne lata żyłem prostymi zachciankami – przyjemnościami i łatwymi zwycięstwami – aż do liceum, kiedy urodziłem się ponownie. Zachowałem ciało, imię i przeszłość, ale reszta mojej osoby wyrastała od nowa.
Zapragnąłem wykorzystać to, co dał mi smok.
Bicie, zastraszanie i wyłudzanie pieniędzy zostawiłem prostaczkom z osiedla. Zaniedbałem zemstę za dawne upokorzenia. W ogóle droga bezprawia wydawała mi się teraz czymś dla ludzi o mniejszym intelekcie. Każdy głupi może wygrać, oszukując – prawdziwa sztuka to zwyciężyć, przestrzegając zasad.
Nie wiedziałem jeszcze, jak ukierunkować swój rozwój, więc uczyłem się wszystkiego. Szukałem dziedziny, w której mógłbym rozwinąć skrzydła. Dbałem o ubiór, leczyłem trądzik. Miałem powodzenie u dziewczyn i szacunek u kolegów. Matka była ze mnie dumna, a ojciec patrzył dziwnie, jakbym nie był jego synem.
W tym czasie kwiat, oderwana głowa smoka, wysychał.
Ciało słabło – zapisałem się na siłownię.
Pamięć zawodziła – wkuwałem godzinami.
Umysł tępiał – ostrzyłem go, jak tylko mogłem.
W końcu kwiat zmienił się w pył, który zażywałem niczym narkotyk, gdy tylko ciężka praca przestawała wystarczać. Moje ambicje pozostawały nieokreślone, więc poszedłem na studia prawnicze i ekonomiczne. Jednocześnie pracowałem. Wzbogacałem się szybko: w pieniądze, w kontakty, w wiedzę i władzę. Wciąż nie wiedziałem, czego chcę – wiedziałem tylko, że chcę jak najwięcej.
Młodość powinna mieć smak piwa, smak ukochanej, smak kebaba pochłanianego w środku nocy. Kiedy zamykam oczy i próbuję wspominać, nie czuję nic, bo jak poczuć pustkę? Teraz wiem, że moim największym pragnieniem było zapełnienie tej strasznej dziury.
Miałem świetne wykształcenie, pięciocyfrową wypłatę, świat u stóp.
A jednak wciąż było mi mało. Potrzebowałem więcej.
***
Wujek Konrad spojrzał na moje ubranie, samochód, zegarek.
– Powodzi się – stwierdził, po czym zaprosił mnie do środka.
Spodziewałem się zastać ruinę, a w niej człowieka wypalonego przez alkohol i rozpacz. Jednak wujek miał się dobrze; gospodarstwo również wyglądało na zadbane, choć znamiona upadku mogły kryć się pod grubą warstwą styczniowego śniegu.
Usiedliśmy przy stole.
– Herbaty, kawy, bardziej po męsku? – zapytał.
– Wszystko jedno.
Męskość miała co najmniej pięćdziesiąt procent, smakowała śliwkami i wywoływała pożar w gardle.
– To już dycha – powiedział wuj Konrad po pierwszym milczącym toaście. – Od kiedy chuj jasny wszystko strzelił.
A więc coś się zmieniło. Zapamiętałem wujka jako oczytanego i elokwentnego człowieka ze wsi, który do dziecka mówił tak samo jak do dorosłego.
– Zaglądałeś od tego czasu, Wojtek? No wiesz, do smoka?
– Nie.
– To skąd to wszystko? Markowe ciuchy, drogi zegarek?
– To ja chcę zadawać pytania, wujek. Ostatni raz, kiedy tu byłem, Sara powiedziała mi, że to coś na polanie nie jest żadnym smokiem. Że to tylko zwykły pasożyt.
– Smok, pasożyt… to tylko słowa. A słowom nie można ufać – westchnął wuj i polał śliwowicy. – Pamiętasz ten cytat z Biblii, po którym go rozpoznałem? Myślisz, że to dosłowny opis?
– Raczej symboliczny.
– A czy nasz smok coś symbolizuje? Nie, Wojtek, on jest żywą istotą, która pali ogniem i niszczy. To prawdziwy smok. Przybrał nietypową formę, ale zachował swoją naturę.
– Smoki są egoistyczne, a ten ciągle daje.
– Daje? Chłopie, on wypala słabość. A kiedy słabości już nie ma, zabiera resztę ciebie, kawałek po kawałku. Michał i Janek przesadzili, prawie nic w nich nie zostało. Ale pustka też pali. Pali ogniem, który trudno ugasić. Chłopcy spróbowali ugasić go w rzece.
– Zabili się.
Spuścił wzrok, przytaknął.
– Dlaczego na to pozwoliłeś? – zapytałem.
– Nie chciałem…
– Dlaczego wciąż tu jesteś? Przy nim? Dlaczego dopuszczałeś do niego swoje dzieci, zamiast się wyprowadzić albo, nie wiem, zabić go?
Zwiesił głowę i powiedział cicho:
– On jest moim skarbem, a ja jego.
Zaśmiałem się. Wuj siedział poważny, zgarbiony nad kielichem.
Pomyślałem, że może Sara miała rację. Może rzeczywiście nasze mózgi zostały wyprane. Dzieciom łatwo coś wmówić, dzieci wierzą w bajki. Wakacje w Zabożu były już tak dawno, a od ostatniej wizyty na polanie minęła dekada… A przecież wciąż czułem się silny i mądry.
Może to kwestia wiary w siebie.
Może mój smok był taki jak wszystkie inne smoki: zmyślony.
Poszedłem sprawdzić. Długo błądziłem po zaśnieżonym lesie, zanim na właściwy trop naprowadził mnie jeden z niewielu zapachów, które wciąż pamiętałem.
Dym.
Był styczeń, smok kwitł.
***
Na granicy polany topniał śnieg, jakby kwiaty promieniowały delikatnym ciepłem. Przeszedłem z białego puchu na czerwony kobierzec i niemal natychmiast poczułem się jak dawniej. Stałem tam długo. Wiedziałem, że smok doprowadził do śmierci moich kuzynów, ale nie miałem mu tego za złe, nie po tylu latach. Dla mnie zawsze był dobry.
Potem spróbowałem wykopać jedną z roślin o siedmiu łodygach. Klęcząc, grzebałem w twardej glebie, aż dotarłem do korzeni… które łączyły się z innymi korzeniami, jakby wszystkie siedmiogłowe smoki tworzyły podziemną sieć na podobieństwo neuronów w mózgu. Z czapki zrobiłem prowizoryczną doniczkę. Gołymi rękami rozerwałem kilka korzeni – ustępowały z trudem i karały mnie smagnięciami bólu.
Roślina o siedmiu głowach, siedmiu diademach i dziesięciu rogach przetrwała podróż do mojego domu. Posadziłem ją w ogródku, jednak nie chciała rosnąć.
Nie potrafiłem przestać myśleć o rozmowie z wujkiem Konradem. Zastanawiałem się, czy mój smok faktycznie był smokiem; zgłębiałem temat tych stworzeń. Z książek wynikało, że zazwyczaj były wielkimi gadami, rzadziej potrafiły zmieniać formę. Miały też takie cechy charakteru jak zachłanność, spryt, egoizm – też je miałem – czy byłem smokiem?
Niemal każda bestia z opowieści miała jeszcze to, co cenił sobie najbardziej – skarb.
Myśl o nim stała się moją obsesją. Skoro bestia z Zaboża był inna – inne powinno być bogactwo, które mógł skrywać. Wierzyłem, że będzie to coś, co w końcu wypełni pustkę. Coś niesamowitego, magicznego, jak z bajki.
***
Dwa tygodnie temu zadzwoniła do mnie Sara z informacją, że wujek Konrad nie żyje – rak płuc zabrał człowieka, który nigdy nie palił. Spakowałem co trzeba i pojechałem.
Na pogrzebie zjawiło się niewiele osób. Wiatr przyniósł suche liście i dym. Stypa była skromna, wręcz symboliczna: jednodaniowy obiad, bez deseru, bez wódki. Moi rodzice wyszli wcześnie, a wraz z nimi ciotka Karolina, która chciała być w starym domu jak najkrócej.
Zostałem sam z kuzynką. Siedziała ze spuszczoną głową, tak bym nie widział skrytych pod makijażem siniaków; z dłońmi złożonymi na podołku, tak bym widział obrączkę.
– Spaliłam to – oznajmiła w końcu, unosząc wzrok.
Jej oczy mówiły: „zrób ze mną, co chcesz, mnie nie zależy”.
Nie chciałem jej niczego robić.
– Co takiego?
– Spaliłam polanę. Zawsze wiedziałam, że jesień będzie na to najlepszą porą.
Nagle zrozumiałem: dym na pogrzebie.
Zerwałem się na nogi.
– Już za późno – powiedziała. – Pomściłam nas.
– On by ci nie pozwolił. Nie dałby się tak łatwo.
– To był tylko chwast. Przepraszam, Wojtek.
Czekała na moją reakcję, jakbym był kimś, kto ma wymierzyć jej karę.
– Wracaj do domu, Sara.
– Nie chcę…
– Gówno mnie to obchodzi! Znikaj stąd, gnij w swoim życiu! Mogłaś być kimś, ale jesteś… – nie dokończyłem, uznając, że pogarda w moich oczach wyrazi więcej.
Wstyd powinien mieć smak popiołu. I ma, tak jak cały tamten dzień i jak wszystkie kolejne.
Kiedy Sara odeszła, wziąłem z bagażnika szpadel. Droga do tego, czego pragnąłem najbardziej, wymagała tego, czego nienawidziłem najmocniej – kopania, które przypominało mi o najgorszym rozczarowaniu.
Na polanie nie było już kwiatów barwy ognia, tylko szary pył. Płomienie liznęły też najbliższe drzewa, zostawiając na nich ślad sadzy, jednak wyglądało na to, że kuzynka wszczęła pożar z rozwagą, by nie spalić całego lasu.
Wszedłem na smoka i nie poczułem nic, bo tego, co za smoka uważałem, już nie było.
Zacząłem kopać, początkowo na środku polany. Szpadel z trudem przebijał się przez sieć korzeni, które sięgały zaledwie pół metra w głąb. Miałem czas, siłę, determinację. Skoro smok nie żył, nic nie stało na przeszkodzie, bym przejął jego skarb.
Robiło się ciemno, gdy metal uderzył w coś twardego. Padłem na kolana, dalej grzebałem rękami.
Jeszcze przed północą odkopałem cały szkielet. Oglądałem go w świetle gwiazd, studiowałem dotykiem. Podłużna czaszka, ostre kły, sterczące z kręgów kolce. Kości skrzydeł. Pomyślałem, że to pewnie ostatni smok: zapomnianej barwy, o jednej głowie, bez diademów. Smok podwórkowy, wielkości baranka. Ale smok bez wątpienia – formą pasował do popularnych wyobrażeń.
Zdechł, strzegąc skarbu?
W następnych dniach przekopałem resztę polany i nic więcej nie znalazłem.
***
To ja go zabiłem, nie Sara. Ona spaliła tylko część smoka, która była na powierzchni. Sieć korzeni, dzięki której cała polana stanowiła jeden organizm, mogłaby na nowo wypuścić kwiaty. Wykiełkowałyby z popiołu. Jednak moja chciwość zniszczyła szanse na odrodzenie.
Początkowo tego nie rozumiałem. Zamiast skarbu, rozgrzebałem grób jakiegoś gada, w dodatku mizernego. Potem zaczęło do mnie docierać. Jeśli smoki – takie, o których mówi większość opowieści – kiedykolwiek istniały, ich czas przeminął. Gatunek wymierał, potęga upadała. Przestały marzyć o złocie i klejnotach, wróciły do najprymitywniejszego pragnienia: pragnienia życia.
Skrzydlaty jaszczur, którego szkielet odkryłem, próbował przetrwać pod postacią tysiąca kwiatów połączonych w jeden twór. Obrał nową formę – dzięki której mógł zostać rozpoznany – i zachował starą naturę. Chciał być pamiętany, lecz musiał być potworem.
Latami okradał rodzinę wuja Konrada: ze słabości, ze współczucia, z miłości. Kuzynów pozbawił woli życia, ciotkę i Sarę – domu. Nie wiem, czy swoimi zdobyczami się żywił, czy w jakiś sposób je gromadził.
Odebrałem mu to, co najcenniejsze, rozrywając jego ciało.
I dobrze. Smoki powinny istnieć w jeden sposób: w opowieściach.
Ale było na odwrót. Smok żył naprawdę. Nie było bohatera, który zabiłby go lata temu. Skromne królestwo naszej rodziny nie zostało ocalone.
Żadne skarby nie cofną ognia, nie zbudują nic z popiołu, nie przywrócą życia spalonym – jednak nie tego pragnę. Chciałbym tylko, żeby wspomnienia odzyskały prawdziwe kolory, smaki, zapachy. Chciałbym choć na moment zamknąć oczy i móc sobie wyobrazić czerwień czereśni, słodki sok tryskający na podniebienie, twardość pestki między zębami.
Nie wiem, czy marzę o nieosiągalnym, czy o przyziemnym.
Napisałam kiedyś o tym opowiadaniu mały elaborat na swoim blogu, przy okazji faktu, że je nominowałam w tym roku do Nagrody Zajdla. Pozwolę sobie zrobić z tegoż elaboratu tutaj wyciąg (i pozostawić go w bezosobowej, recenzyjnej formie).
Smok w “Siej kwiaty…” niesie ze sobą skojarzenia z ogniem, czerwienią, dymem, żółcią, wieloma głowami. Ogrywając te klasyczne motywy związane z wyglądem i naturą smoka, autor jednocześnie im zaprzecza, neguje je i tworzy coś nowego. Jednocześnie, odmieniając wizerunek smoka, nie zmienia jego natury. To nie jest tekst z gatunku „sympatyczne smoki a la Naomi Novik” ani nawet opowieść o pradawnych, przemądrych, nieludzkich istotach. “Siej kwiaty…” sięga do tradycji opowieści o smoku-potworze, o kusicielskiej bestii, która daje, odbiera i uzależnia. Potwór nie mówi, ani razu w tekście nie słyszymy jego głosu, ale jednocześnie przez cały czas czujemy jego obecność: suchy, gorący oddech chciwości, gorzki posmak klęski i niespełnienia.
To jest tekst o smoku, ale i, przecież, o ludziach. To nie jest pierwsze opowiadanie tego autora, jakie czytam, i nie pierwszy raz pokazuje on, że potrafi kreować postacie jednocześnie mało sympatyczne, niespecjalnie miłe, a jednak – budzące przy tym emocje czytelnika, angażujące, domagające się zrozumienia, a i nieraz współczucia. Takie jest główny bohater tego opowiadania – chętna ofiara smoka, nieoczekiwany smokobójca. Trochę trudno mu się jednak dziwić, że tą ofiarą został, że uległ pokusie, i trudno po zakończeniu lektury nie pozostać z pamięcią ceny, jaką za to zapłacił. Z kolei postacie poboczne w tym tekście, często naszkicowane paroma kreskami, obecne przez chwilę – kuzyni, Sara, wuj Konrad, rodzice bohatera – żyją; są wiarygodni i psychologicznie prawdziwi.
Do tego dochodzi jeszcze jedno: bezbłędne wyczucie stylistyczne autora. Tam, gdzie chce, potrafi być impresyjny i poetycki, ale moment potem przechodzi do potocznego, codziennego i naturalnego rytmu i stylu dialogów albo do zmysłowości opisów takich, jak otwierająca i zamykająca tekst klamra ze wspomnieniem smaku czereśni. Narracyjnie opowiadanie też jest konsekwentne i przemyślane: opowiadając, teoretycznie, w prostej chronologii od początku do końca, narrator jednak co jakiś czas rzuca nam sugestie co do dalszych wydarzeń, podpowiedzi tego, co nas i jego samego jego czeka – jak w tym impresyjnym momencie, kiedy mówiąc o swoich wspomnieniach bohater-narrator jednocześnie je przywołuje i dystansuje się od nich, mówi o ich prawdziwości i o tym, jak wyblakły, podsumowując to krótkim Smok daje i smok odbiera.
Świetny tekst, chyba najlepszy w antologii, w jakiej się oryginalnie ukazał, dla mnie może i najlepszy w polskiej krótkiej prozie fantastycznej roku 2019. Jasne, że ma ode mnie wszystkie możliwe na portalu kliki.
I tak, takiego smoka jeszcze nie było.
ninedin.home.blog
Dzięki za komentarz, Ninedin :D
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Bardzo ładne opowiadanie.
Mimo że nie ma tu rozbudowanych opisów, to przedstawiłeś wieś bardzo obrazowo. Bohaterów poznawałam powoli. Na początku bałam się, że okażą się płytcy, ale okazali się treściwi. Każdy z nich miał jakiś charakter i nietrudno było mi ich sobie wyobrazić.
Narracja szybka, ale wplotłeś w tekst kilka ładnych zdań, na których mogłam złapać oddech.
Pomysł na smoka – świetny. Też się zgodzę, że takiego smoka jeszcze nie było. Spodobał mi się ten smok i żałuję, że taki spotkał go los.
Na pewno mogłabym o tym opowiadaniu napisać więcej, ale musi mi się uleżeć w głowie. :)
EDIT: Piękny tytuł.
Dziękuję, Saro :) Fajnie, że się spodobało.
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Świetnie napisane opowiadanie, od pierwszego do ostatniego zdania. Podobał mi się styl, który wzorcowo oddał nostalgię bohatera. Zazwyczaj teksty rozwleczone w czasie, w których narrator opowiada historię swojego życia, nie przypadają mi do gustu, tym razem jednak było inaczej – może ze względu na smoka, który rzeczywiście był czymś nowym, może dlatego, że ten tekst jest pięknie napisany.
Czy jest aż tak dobry, jak napisała Ninedin? Przeczytałem w tym roku kilka opowiadań, które podobały mi się bardziej, ale bez wątpienia to stoi na bardzo wysokim poziomie.
"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"
Bardzo wciągające i oryginalne. Świetny tytuł. Dobrze, wiarygodnie zbudowane postacie. Gratuluję, znakomite opowiadanie.
Bardzo dobre.
Tekst ma sentymentalny, gorzko-słodki smak, niesie czar minionego czasu i mimo wszystko, beztroskich wspomnień. Oryginalny i ciekawy pomysł na smoka, podobało mi się jak wpływał on na wszystkich, jak mimo zakazanego bohater chciał więcej i więcej, to bardzo ludzkie.
Świetnie napisałeś postacie. Wydają się prawdziwe mimo ich obcowania z nieznanym. Tragedie w tekście również wybrzmiewają, mimo wszystko, naturalnie tak jakby wszyscy się ich spodziewali. Z drugiej strony to logiczne, w końcu to igranie ze smokiem, można się sparzyć i najpewniej w końcu “spłonąć”.
Podsumowując, kawał świetnego opowiadania!
Jedyna rzecz która mi odrobinę zgrzytnęła to, to zdanie:
W nocy nie mogłem spać. Modliłem się, ale Bozia nie słuchała.
Ewentualnie podmieniłbym je na następujące, ale to oczywiście tylko sugestia do Twojej rozwagi:
W nocy nie mogłem spać. Modliłem się, ale nikt nie słuchał.
Chwalić, już chwaliłem.
A teraz przyszła mi do głowy jeszcze jedna refleksja – to chyba opowiadanie, w którym najbardziej zbliżyłeś się do Małeckiego: przez prowincjonalno-rodzinny setting, pokazanie bohatera od dziecka do mężczyzny, motyw rodowej klątwy, nawet tę Bozię. Ale poprowadziłeś całość wokół bardzo już dla siebie specyficznego rozumienia fantastyki – subtelnej metafizyki, realizmu magicznego, nieoczywistych dylematów i skojarzeń, fatum rozumianego na weirdowy sposób. To pokazuje pewną dojrzałość, pozwalającą chłonąć wpływy, bez utraty wykształconej już indywidualności. A potwierdzają to kolejne Twoje teksty, w których poszedłeś już w innych kierunkach.
O smokach trochę boję się czytać, bo jeśli smok będzie nie ten, który być powinien, to co?
Jednak w końcu postanowiłam zaryzykować, zakryję oczy dłońmi jak przy ciuciubabce i rozchylając palce raz po raz – tak będę oszukiwać – przeczytać. Cóż w końcu szkodzi komu szkodzi podglądanie.
Dobre opko! Fajny smok! Zakończenie misię! Podobało mi się, że używasz prostych słów i zdań. Dla mnie opowiadasz o dorastaniu do życia i słodkim dzieciństwie.
Z zatrzymań.
Za dużo tych metafor/porównań na początku. Osłabiają. Naturalnie, połóż na karb mojego subiektywizmu. Dla mnie porównania, metafory muszą być naprawdę wstrząsające i bliskie życia, nawet w obrębie realizmu magicznego, aby miały rację bytu.
Iii, blisko te drzewa musiały stać, korona przy koronie, bo było plucie pestkami na małą odległość, daleko nie polecą.
Trochę to chlanie na początku, niepotrzebne. Wuj w ogóle jest mało charakterystyczny, a główna figura, przynajmniej dla bohatera
Niekiedy streszczasz, chcąc pokazać linię czasu i zmieścić życie w pigułce opka.
Smoki są zachłanne. Czym był jego skarb? Wyjaśniasz na końcu, czym się żywił, skąd więc fenomen tego chłopca? Nie tłumaczysz. Tu jest jakaś załamka. Dlaczego on się uchował? ponieważ był daleko? Hmm, pisanie dobre, tak czy tak. :-)
Czereśnie są the best, podobnie jak plucie pestkami i polana, dalej nie piszę, gdyż wpadnę w spojlerowanie.
W biblio już jesteś, więc zastanowię się tylko nad zgłoszeniem do piórka.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Geikkara, Bellatrix, Edwardzie, Coboldzie, Asylum – dziękuję za komentarze. Fajnie w końcu poczytać więcej opinii o tym tekście, bo dotychczas nie było zbyt wielu recenzji. No i cieszę się, że Wam się podoba, bo sam polubiłem tę wioskę na tyle, że może jeszcze powróci w innych tekstach ;)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Bardzo dobre. W zasadzie nie ma elementu, do którego mógłbym się przyczepić. Wszystko jest na swoim miejscu – ciekawa kreacja bohatera, przekonujący opis wioski, satysfakcjonujące zakończenie, którego się nie spodziewałem (mimo subtelnych podpowiedzi, myślałem że skręcisz w inną stronę). No i wreszcie zupełnie oryginalny pomysł na smoka i zabawa tymi wszystkimi dobrze znanymi cechami latających gadów.
Co do stylu, narracji, kompozycji – nie będę się rozpisywał. W zasadzie mógłbym przekopiować czwarty akapit z komentarza ninedin. Po lekturze miałem praktycznie takie same przemyślenia.
Na koniec jeszcze trzy luźne uwagi. 1. Do tej pory przeczytałem kilka Twoich tekstów i mam wrażenie, że w przypadku Twojego pisania jestem już w stanie wskazać autora po samym stylu. 2. Masz talent do tytułów i intrygujących pierwszych zdań/akapitów. 3. Część porównań (m. in. porównania dzieciństwa) skojarzyły mi się z „Lody śmietankowe na rozgrzanym asfalcie” i w zasadzie przypomniały mi o tym tekście.
Bardzo fajny pomysł na smoka. Jednocześnie nowy i znany od tysiącleci. To jest naprawdę dobre.
Postacie dobrze zbudowane.
Fabuła też niczego sobie, trzymała w napięciu.
Cena za kontakty ze smokiem filozoficzna, więc i przesłanie jest.
Tak, można odczytywać tekst jako opowieść o ludziach. W końcu sami sobie tworzymy smoki i inne potwory na nasz obraz i podobieństwo, czyż nie?
Babska logika rządzi!
Świetnie napisany tekst. Przez kolejne zdania po prostu się płynie, a wiele z nich jest po prostu pięknych. Konstrukcja – bez zarzutu, wszystko jest zgrabnie połączone i rozwiązane. Podoba mi się też chirurgiczna precyzja narracji: nie ma zbędnych słów, fragmentów, zdarzeń (a przynajmniej ja tego się nie dopatruję), jest za to tylko – i aż – to, co jest potrzebne do opowiedzenia historii. Pogratulować warsztatu.
A że ja maruda jestem, więc dodam jeszcze, że finał, choć współgrający z całą resztą, troszkę mnie nie usatysfakcjonował. Jakoś tak… Spodziewałam się czegoś więcej. Co nie zmienia faktu, że tekst jest bardzo dobry, a czytanie było samą przyjemnością. Dzięki za możliwość lektury :)
Ach, i jeszcze jedno: tytuł jest wspaniały.
deviantart.com/sil-vah
Zaczarowałeś mnie, Funie, swoim smokiem, tak innym od wszystkich, o których czytałam do tej pory. Zaczarowałeś tak bardzo, że oniemiałam, zadziwiona jego osobliwością i możliwościami.
Niby zwyczajna to historia chłopca, spędzającego wakacje u wujostwa na wsi, ale niezwykle umiejętnie pokazałeś poza tym kawał życia Wojtka i jego uzależnienie od smoka. To jedno z najbardziej magicznych opowiadań, jakie miałam szczęście tu przeczytać, a jego lektura dostarczyła mi wyłącznie niekłamanej satysfakcji.
…smak kebaba pochłanianego w środku nocy. –> …smak kebabu pochłanianego w środku nocy.
…powiedział wuj Konrad po pierwszym milczącym toaście. –> Toast nie może być milczący.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Ech, cudeńko Ci wyszło. Dobrze, że na moim dyżurze, bo inaczej, przy zaległościach jakie mi się porobiły, mogłabym ominąć ;)
Przez to opko się płynie, przepięknie napisane. Pomysł na smoka oszałamiający. Ze skromnej historii dorastającego chłopca z takiej sobie rodziny stworzyłeś magiczną opowieść. Pozazdrościłam :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Perruksie, Finklo, Silvo, Reg, Irko – dziękuję za dobre słowa i uwagi :)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Znam to opowiadanie, ale z przyjemnością przeczytałam jeszcze raz. Fajne :)
Przynoszę radość :)
Dzięki, Anet! :)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
"Skoro bestia z Zaboża był inna"
była
Pierwsze zdanie świetne, cała opowieść bardzo wciągająca, pomysł oryginalny. W sumie trochę wpadłeś w klimat tych starszych młodzieżowych książek przygodowych (w których regularnym motywem było “na wakacjach na wsi”), jednocześnie nie tracąc dorosłego czytelnika.
W ogóle pod koniec przyszła mi do głowy myśl “ależ to jest metaforyczne”. Bo w sumie to mocno o wyścigu szczurów, o wkręceniu sobie nadmiernych ambicji. Tak na swój sposób uderza, ze niby jest tam wzmianka, ze główny bohater miał powodzenie wśród dziewczyn, a jednak w perspektywie całego opowiadania wydaje się samotny.
W przeciwieństwie do Asylum uwazam, ze ta metaforyczność jest sporym atutem tego tekstu. I w przeciwieństwie do Asylum uważam, ze końcówka jest lekko niżej od reszty. Dosłownie o dwa akapity za dużo. Gdyby kończyło się na zdaniu “Skromne królestwo naszej rodziny nie zostało ocalone” wybrzmiewałoby cholernie mocno, rozważałeś może taki wariant? Dwa kolejne akapity choć dobre i wymowne, odrobinę zmniejszają to uderzenie. Z drugiej strony one też mają w sobie ważną treść – może gdyby znalazły się przed tą finalną myślą…? A może zwyczajnie źle kombinuję, bo to tez kwestia z jakim akcentem się odczyta końcówkę.
Tak czy inaczej bardzo dobry tekst i mający przekaz.
Dzięki za opinię, Wilku :)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
A ja w przeciwieństwie do Wilka (hi, hi) bardzo lubię metafory, gryzło mnie na początku nagromadzenie porównań (ale to subiektywne). Smok jest świetny to i zakończenie super – metaforyczne? :-)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Powiem to z żalem: nie potrafię się tak szczerze zachwycić tym opowiadaniem. Dlaczego? Bo tutaj, poza funowskim warsztatem, jak zawsze bardzo dobrym, liczy się przede wszystkim koncept, odmienne podejście do smoka. A jak mam się zachwycić funowską wersją takiej idei, gdy w 1991 roku przeczytałem w NF „Człowieka, który pomalował smoka Griaule'a” Luciusa Sheparda? A potem kilka innych opowiadań z tego cyklu (w NF m.in. „Ojciec kamieni”, w NFWS „Piękna córka łowcy łusek”)?
Mamy u Sheparda mityczną, południowoamerykańską dolinę Carbonales, w której pod wzgórzem i porastającymi go drzewami, pod ziemią, leży sobie smok. Bardzo dawno temu poległ w magicznym pojedynku z czarodziejem i od tysięcy lat trwa niby uśpiony niby martwy, ale jednak nie całkiem. Bo żywi się Czasem, jego serce bije raz na tysiąc lat, a jego umysł wciąż pracuje. A jego jaźń niczym magiczna, nadprzyrodzona siła sprawcza, wpływa na poczynania mieszkańców pobliskiej wioski, której domostwa przycupnęły przyklejone do wzgórza, pod którym spoczywa cielsko długie na 6 tysięcy stop. No i tak sobie ów półboski Griaule odciska piętno na losach kolejnych postaci, a one żyją nad nim i według niego. I są to często ludzie źli, ułomni, oddający się swoim żądzom i pragnieniom, a my nie wiemy, czy taka ich natura, czy to jednak wpływ mitycznego potwora, który zepsuł ich swoją smoczą naturą.
U Ciebie mamy wieś gdzieś na wschodzie, pogrzebanego pod polaną smoka, który nie umarł doszczętnie, żyje w postaci całunu kwiatów i jest obecny w życiu rodziny bohatera, wpływa na losy jej członków, w końcu prowadzi na manowce, jak to na złą, magiczną gadzinę przystało.
I tak jak u Sheprada, tak i u Ciebie, jest to poniekąd opowieść o życiu, o wyborach, o wolnej woli, a smok jest tłem tych historii o ludziach, ale być może i siłą sprawczą ich poczynań.
Wpadłeś więc Funie na podobny pomysł/koncept smoka, ale niestety u mnie już zarezerwowany dla Sheparda. Piszesz bardzo ładnym językiem, ale Shepard (laureat kilkunastu nagród począwszy od Hugo, Nebula i Locusa) znany jest z przepięknego stylu, mistrzostwa w posługiwaniu się językiem. I chociaż to nie fair tak porównywać pióra, to jednak te fabularne podobieństwa mnie ku temu skłaniają. Bo nałożyły mi się te dwie, dosyć zbliżone, realizacje smoka i nie potrafię się przemóc i ich oddzielić. I muszę też z żalem przyznać, że Twoja wydaje mi się jednak dalekim echem tamtej, oraz świadectwem, że podobnymi ścieżkami chadzają ludzkie myśli i wyobraźnia. I niestety muszę też stwierdzić, że kto pierwszy w mojej czytelniczej świadomości (i lepszy) ten lepszy.
To jest bardzo dobre opowiadanie, Funie, ale nie tak oryginalne czy zaskakujące dla mnie jak dla innych czytelników. I nie wiem co z tym fantem zrobić.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Dzięki za komentarz, Marasie. Chętnie kiedyś obczaję tego Sheparda, bo brzmi ciekawie, jak o nim piszesz.
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
To już jest ten poziom literatury, że człowiek po lekturze może westchnąć ze spokojem i pokiwać do siebie głową, a już niekoniecznie ma ochotę się rozwodzić nad tekstem i analizować.
Czuję tu Małeckiego, może dlatego, że niedawno o nim rozmawialiśmy.
Opowiadanie jest barwne, mocne, stojące wyrazistymi obrazami. Język cudownie plastyczny, bogaty, jak już kiedyś ci mówiłam – seksowny. Świetnie się to czyta. Chyba nie tak świetnie, jak twoje dwa ostatnie opowiadania, ale nie dziwi to, skoro Siej kwiaty starsze. Widać u ciebie rozwój, a to ważne ;)
Tym razem spodobała mi się mocniejsza niż zwykle u ciebie warstwa emocjonalna. Rozumiałam i czułam motywację Wojtka. Dobra robota.
Z irytacji – ty masz spektakularny sposób prowadzenia opowieści, w który wliczają się m. in. zdania-haczyki, rzucane mimochodem tu i ówdzie, żeby jeszcze mocniej czytelnika zagruntować w tekście.
Na przykład tu:
W czasie wakacji wykopałem dół pod fundamenty dla domu, w którym nigdy nie przyszło mi zamieszkać.
Ale gdy haczyk staje się pustym zdaniem, urok pryska. Dlaczego nigdy nie zamieszkał w tym domu? Od budowy do rozpoczęcia studiów minęło wiele lat, a po drodze nie wydarzyło się nic, co miałoby stanąć mu na przeszkodzie.
Irytowała mnie łopatologia i przeskok z opowiadania w streszczenie, który wydarzył się w ostatnim fragmencie tekstu – smutny to koniec dla tak dobrego tekstu. Odniosłam wrażenie, jakbyś się śpieszył i znudziło cię snucie bajki.
Dobra lektura, zasłużona nominacja :)
www.facebook.com/mika.modrzynska
Czy to Pozazdrościłam z poprzedniego komentarza wystarczy Ci jako uzasadnienia piórkowego TAKa, czy też mam zacząć ględzić i się wymądrzać? ;)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Oj, umknął mi Twój komentarz, Kam. Dzięki!
Irko, wystarczy ;)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
To może jeszcze odpowiesz na pytanie, które zadałam w komentarzu? Dlaczego Wojtek nigdy nie zamieszkał w domu rodziców?
www.facebook.com/mika.modrzynska
Od fundamentów do zamieszkania w domu daleka droga, szczególnie jak się to robi “samemu”. To zdanie nie miało być haczykiem, sugestią czegoś, co się później stanie, tylko pokazywać wolne tempo spełniania marzeń ojca i próżność tych działań Wojtka: pracuje, ale sam nie skorzysta. A dlaczego nigdy nie zamieszkał w domu rodziców? Skoro tego nie ma bezpośrednio w tekście, to można się tylko domyślać, że Wojtek wyprowadził się od rodziców, zanim oni zdążyli się przeprowadzić.
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Uff, dziękuję :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Obawiałem się trochę, że wpadnę w pułapkę zbyt wysokich wymagań, jak w przypadku tekstu Szyszkowego z poprzedniego miesiąca. "Bardzo dobry tekst, no ale to przecież Szyszkowy, to powinno być coś więcej." Popatrzyłem na opowiadanie przed pryzmat autora, dałem NIE (czego żałuję) ale na szczęście tekst i tak piórko dostał.
Dlatego podchodziłem do "Siania" jak pies do jeża i długo się zastanawiałem co zrobić.
Choć tekst nie jest najnowszy, bezbłędnie da się rozpoznać znakomity, dojrzały, funowy styl – opowiadanie ubrane jest w zdania zdałoby się oszczędne, ale tak bogate w treść i eleganckie w formie, że aż dziw bierze, iż autor nie ma co najmniej trzydziestoletniego doświadczenia pisarskiego.
Opowiadanie to również przykład jak napisać dobrą obyczajówkę. Wymyśloną fabułę i postaci podbija się tu i ówdzie kilkoma prawdziwymi, odautorskimi wydarzeniami, wspomnieniami i emocjami, i w rezultacie mamy poczucie autentyzmu jak się patrzy ;-)
Do końca zadowolony jednak nie jestem. Nie przez skojarzenia z Shepardem – wychowałem się na fantastyce lat osiemdziesiątych, do tekstów z tego okresu mam podejście sentymentalne i z pewnością siedzą mi w głowie mocniej, niż większości czytelników, automatycznie wszystko do tamtych opowiadań porównuję – więc nie mogę odmówić Twojemu smokowi dużej dozy oryginalności. To raczej przez dwie inne sprawy.
Po pierwsze – stosujesz tu zestaw ogranych, obyczajówkowych chwytów. Nostalgiczna podróż do dzieciństwa, zwłaszcza w wakacyjne rejony, odpala u większości czytelników konkretne skojarzenia. A potem dziecko przestaje być dzieckiem, zmienia się (na gorsze) i rzeczywistość się zmienia; a może po prostu okazuje się inna (gorsza) widziana oczami już dorosłego. Klasyk, panie! Doceniam oczywiście smaczki, takie jak zaskakująco mocna scena z szesnastoletnim Wojtkiem i Sarą, w lesie, po pogrzebie kuzynów, nie potępiam też używania w rozrywkowej literaturze typowych motywów – na zasadzie prostej prawdy, że najbardziej podobają mi się piosenki, które znamy – ale cała warstwa obyczajowa sprawia wrażenie skrojonej ze standardowych patentów po to, by wywołać u czytelnika takie a nie inne emocje. Powtarzam – to wcale nie jest złe (zwłaszcza, że wykonane w świetnym stylu) ale w zestawieniu z, było nie było, niezwykle ciekawym i oryginalnym pomysłem na smoka jednak odstaje.
I druga rzecz – zakończenie. Tutaj niezbyt odpowiada mi forma – o ile pigułkowo streszczeniowe wstawki z międzywakacyjnych, międzysmoczych okresów życia Wojtka są jak najbardziej na miejscu – dynamizują tempo narracji, poza tym inaczej by się dało, chcąc opowiedzieć założoną historię i zachować rozsądny rozmiar tekstu, to zakończenie, w takim samym, skrótowym stylu, gdzie bohater wymyśla sobie skomplikowaną teorię na temat pochodzenia smoka i po prostu prezentuje ją czytelnikowi jak bezdyskusyjną prawdę, robi wrażenie, jak gdyby autorowi się już odechciało i zapragnął tekst szybko i sprawnie zakończyć. Na charakter owego zakończenia też kręcę nosem. Okej – taki jest autorski pomysł i trudno się z nim kłócić, ale przez cały tekst konsekwentnie budowała się (zamierzenie czy nie) atmosfera… jak by to nazwać… metafizyki, metafory, która została zupełnie rozwalona tym smokiem z krwi i kości pod polaną. Uważam, że niedopowiedzenie, że niepewność, zarówno Wojtka jak i czytelnika, co do tego, czy ów smok naprawdę istniał, zrobiłaby tekstowi dużo dobrego.
I w rezultacie wygląda na to, że będę głosował NIE. Być może znów nie umiem podejść do tekstu "na czysto" i wpływ na werdykt ma osoba autora, ale w porównaniu do (świeżo przecież w mojej pamięci) tekstu o klaunie, opowiadanie o smoku i kwiatach wypada bladawo. Cóż, w końcu – w świetle niedawnej dyskusji – wybieramy najlepsze teksty portalu, nie danego miesiąca. Sumienia sobie więc za bardzo tym NIE nie obciążę.
Pozdrawiam!
Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!
Dziękuję za rozbudowany komentarz, Thargonie :)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Nie spotkałem się z takim smokiem, dlatego pomysł bardzo mi się spodobał. Czytałem z wielkim zainteresowaniem do ostatniej literki – tekst wciąga całkiem mocno, choć wydaje mi się, że głównie przez styl. Z minusików to… nie interesowały by mnie dalsze, czy poboczne, losy bohatera a i klimat nie zachęcił do podobnych tekstów – ale to pewnie indywidualne wrażenie. Wyczuwa się jednak wysoką jakość, bardzo wysoką. Powodzenia.
Dziękuję za komentarz, Blackburnie. Co do dalszych/pobocznych losów – ciekawe, że o tym wspominasz. Zazwyczaj tworzę samodzielne historie, ale tu akurat zrobiłem wyjątek i do Zaboża (i jednej z postaci) wróciłem w scenariuszu komiksu, napisanym w ramach wprawki. No ale na razie tej historii nie grozi bycie narysowaną i wystawioną na pastwę czytelników ;)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
O, to ci zbieg okoliczności. W takim razie coś z tą historią może być na rzeczy, bo już chce wyjść na światło. ;)
Przeczytałam już jakiś czas temu, a wygląda na to, że teraz jest dobra okazja, żeby wrócić z komentarzem. :)
Pomysł na smoka faktycznie budzi podziw. Na początku poznajemy go tylko za pośrednictwem wrażeń zmysłowych i wpływu, jaki wywiera na życie bohaterów. Już myślałam, że ograniczysz jego udział do takiej sugestywnej poetyki, ale jednak poszedłeś o ten krok dalej i smok rzeczywiście się pojawił. ;) Myślę, że bez tego czułoby się pewien niedosyt, a tak mamy mocny punkt kulminacyjny. Swoją drogą, ta scena bardzo ciekawie działa na poziomie gatunku/konwencji, bo z jednej strony potwierdza fantastyczność historii, a z drugiej jest wręcz brutalnie realistyczna, odziera smoka z aury niezwykłości i tajemnicy. Kiedy smok dosłownie okazuje się smokiem, odbiera się to jako coś przyziemnego, a nie odwrotnie, jak można by się spodziewać.
Na uznanie zasługuje też subtelna, dojrzała narracja – tak jak oszczędnie dawkujesz fantastykę, tak i tutaj zachowujesz pewną powściągliwość, dzięki czemu plastyczne opisy i ważne punkty fabularne wybrzmiewają z odpowiednią mocą.
Właściwie nie mam większych zastrzeżeń – czasami wątek obyczajowy trochę mi się dłużył, ale ja w ogóle się gorzej odnajduję w takich wątkach, więc wynika to raczej z tego niż z kompozycji opowiadania. Bo pod tym względem wszystko jest uporządkowane i przemyślane.
Gratuluję dotychczasowych wyróżnień i trzymam kciuki za Zajdla! :)
Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle
Pewnie wszystko, co można było napisać o tym tekście, już napisano. Dlatego nie będę się silił na jakąś dłuższą opinię. Dobry tekst to taki, przy którym zwyczajnie cieszysz się lekturą, bez żadnego rozważania: a dlaczego to on mi się podobał i co właściwie mi się w nim podobało. Ten właśnie taki jest. Jako zwykły czytelnik nie rozważasz żadnych za i przeciw, żadnych fajne/nie podeszło, tylko cieszysz się pomysłem i wykonaniem. Byle nic ewidentnie nie przeszkadzało. Tu wszystko jest jak trzeba. Nie ma potrzeby krytykować, a pochwałą jest tak po prostu zadowolenie czytelnika z lektury.
Bardzo fajne opowiadanie. ;)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Black_cape, CM, spóźnione podziękowania za komentarze! :)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Teraz powiedzenie: palić jak smok nabiera nowego znaczenia :) Świetne opowiadanie. To, co najbardziej mi się podobało, to opisy tego, jak smok zmieniał bohatera, jak palił mu wnętrzności. Sam pomysł na smoka w formie kwiatów bardzo ładny i oryginalny. Jest w tym opowiadaniu nienachalnie dramatyczny klimat i są elementy, które inspirują i działają na moją wyobraźnię jak mało co. Na pewno zostanie w pamięci na dłużej. Nie było idealnie – mam wrażenie, że tego streszczenia jest tu trochę za dużo i podobnie jak Thargone uważam, że w końcówce całe wyjaśnienie za bardzo podane na tacy. Bohater jest bardzo dobrze wykreowany, ale jak dla mnie nieco zbyt naiwnie wierzący, że smok jest dobry i w dodatku że skrzywdził innych, ale jego nie skrzywdzi. Ale zalety tego opowiadania znacznie górują nad wadami i to, że ten tekst jest w plebiscycie uspokaja mnie, że z moim gustem nie jest tak źle :)
Bardzo dobre opowiadanie. Po cytacie z Apokalipsy spodziewałem się co prawda więcej biblijnej symboliki, ale jej nie było. W kontekście całego opowiadania nie rozumiem też trochę pierwszego akapitu – jaki pomnik smoka? Może to jakaś zaawansowana symbolika, której nie załapałem.
Ale poza tymi drobiazgami, opko mnie urzekło. Naprawdę poczułem ten dym. (I sprawdziłem, czy przypadkiem nic w mieszkaniu się nie pali.) Smok daje i smok zabiera – doskonały motyw.
Pozdrawiam!
Precz z sygnaturkami.
Sonato, co do wyjaśnienia w końcówce, to akurat było sugestią redakcji :) Dzięki za komentarz, cieszę się, że z Twoim gustem wszystko w porządku :D
Kosmito, żadna tam zaawansowana symbolika. Pomnik upamiętnia, opowieść też upamiętnia. Taka metafora, może rzeczywiście nie do końca dobrze podbudowana w tekscie. Dzięki za wizytę, fajnie, że urzekło :)
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Dzień dobry, przybiegłam w związku z plebiscytem i od razu mówię, że nie żałuję, a wręcz cieszę się, że tekst do plebiscytu trafił, bo inaczej mogłabym go pominąć. Odjechany pomysł na smoka podbił moje serce, a na jego pożywienie – wzbudził sporo niepokoju. Podoba mi się, jak grasz emocjami, jak pokazujesz swego rodzaju nijakość odczuć bohatera, który wszystko opowiadania nieco zbyt… płasko, powiedzmy. Widać jednak, że to nie przypadkowa sprawa, ale jak najbardziej celowy zabieg. Naprawdę umiejętnie pokazujesz tu pewną dziurę, podkreślany raz za razem brak, a równocześnie same w sobie opisy są bardzo żywe. Bohater, który nie wie, za czym goni (choć chyba za znalezieniem celu) też bardzo tu pasuje i dobrze kreuje fabułę.
Nie przeczytałam jeszcze co prawda wszystkich tekstów, ale na ten moment, jest to jeden z moich plebiscytowych faworytów. :D
Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.
Cześć, Fun!
Popisujesz się. Taka mnie naszła refleksja, gdy przeczytałem pierwsze zdanie tego opowiadania. Niedorzecznie dobre. Człowiek czyta coś takiego i myśli – oho, będzie grubo.
No i było grubo. Wywracasz motyw smoka, unikając banałów i oczywistości, a przy tym czuć tego strasznego stwora, który czai się, knuje, nie wiadomo skąd za chwilę wyskoczy. Na szczęście nie wyskakuje, a historia tak naprawdę opowiada o ludziach, co nie ukrywam, że bardzo misię. Cieszę się, że wziąłeś na tapet mieszkańców współczesnej prowincji i przyczyniłeś się tym samym do kruszenia kliszy, że jak wieś w fantastyce, to średniowiecze, odór i smród. :p
Podobało mi się. Gratuluję piórka, plebiscytu, publikacji i czegokolwiek to opowiadanie nie osiągnęło, bo na nagrody całkowicie zasługuje.
To moja trzecia, albo i czwarta recenzja z tego opowiadania i trochę już nie wiem, co pisać, poza jednym – jestem zachwycona, dalej, przy kolejnej lekturze. To jest tekst, który umieszczam na pierwszym miejscu opowiadań roku 2020, mimo że był to rok dla forum dobry. “Kupiona” zostałam pomysłem na smoka – o tyle innym od wspomnianego wcześniej Luciusa Sheparda, że osadzonym mocno w lokalnej, polskiej, wiejskiej specyfice (u Sheparda bywa więcej polityki i knucia, u Ciebie jest bliżej rodzinności, codzienności), psychologiczną prawdziwością postaci i znakomicie kreowanym nastrojem.
ninedin.home.blog
Dzień dobry, Verus, ja też się cieszę, że tekst trafił do jeszcze jednego plebiscytu ;> Dzięki za komentarz.
Cześć, MrB, fajnie, że się podobało, dzięki za odwiedziny :)
Ninedin, kto by liczył, które to już Twoje dobre słowa na temat tego tekstu? Ale dziękować nigdy dość, więc po raz kolejny – dziękuję!
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Cześć, fun,
pamiętam jak czytałam ten tekst w drodze, więc nie miałam możliwości skomentowania, później zapomniałam, a jeszcze później miałam problem ze sformułowaniem opinii, szczególnie że wszystko zostało już napisane. Opko trafiło jednak do plebiscytu, więc chyba należałoby wrócić.
Przepiękny tekst. Płynęłam jakby z nurtem. Faktycznie takiego smoka jeszcze nie było – dla mnie przynajmniej było to bardzo oryginalne. Aż zaskakujące. Ja tam lubię obyczajówki w fantastyce (tylko tam), więc tym bardziej kocham. Może i czasem jest oklepanie, ale czasem jest tak, że nie zwraca się uwagi, po prostu się podoba.
Wielkie gratulacje, fun, za wszelkie nagrody i słowa uznania, bo zasłużenie.
Powodzenia w dalszym pisaniu! :)
Ps. Świetny tytuł, super kreatywny.
Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!
Dobry wieczór. Bardzo satysfakcjonująca lektura, wcale nie z powodu smoczego wątku. Bo wątek samego smoka i formy, ktorą przybrał, serca mi nie podbił. Co je podbiło, to płynna, elegancka narracja, naprawdę fajnie poprowadzona opowieść o człowieku, który dorasta (w cyklach wakacje-szkoła-wakacje, to niby proste, ale bardzo mnie ujęło), który szuka (ale nie do konca wie czego) a jak już coś znajduje, to to niszczy.
Podczas lektury towarzyszyło mi poczucie niepokoju, obcowania z czymś niezrozumiałym i niebezpiecznym – trochę jak u Van Der Meera w Anihilacji. Stąd być może lekki minimini zawód, gdy “smok” stał się smokiem.
Smok metaforyczny, choć w finale już bardziej tradycyjny, smok w rozumieniu kultury anglosaskiej, gdzie bardziej jest uosobieniem zarówno potęgi, niezniszczalności jak i zła, które towarzyszy szczytowi z którego trudno przecież go strącić. Wreszcie smok osadzony bardzo silnie w swojskim, rodzinnym klimacie, w ponadczasowej sieci rodzin niekoniecznie udanych czy idealnych, opętanych swoimi obsesjami i poranionych własnymi tragediami.
Bardzo mi się ten smoczy jad, wsączający się w duszę, podobał. W dodatku opisany świetnie, język zarówno plastyczny jak i przystępny, szaleństwa opisowe wyważone. Jaką cenę trzeba zapłacić? Czy spełnienie marzeń, dążeń daje szczęście?
Gratuluję świetnego tekstu.
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Cześć funthesystem
Zgodzę się, że smok w zupełnie oryginalnym ujęciu – postaci kwiatów. Opowiadanie napisane niezwykle sprawnie, zazdroszczę takiego warsztatu. Najbardziej spodobała mi się bojąca z tego opowiadania melancholia, smutek, tęsknota za czymś utraconym. Nie przepadam za obyczajówkami z domieszką fantastyki, ale to nie ujmuje opowiadaniu, ani nie sprawia, że żałuję lektury.
Pozdrawiam serdecznie
Słowom nie można ufać, Wojtek. Zapamiętaj to do końca życia.
Jak bardzo kupiło mnie to zdanie.
Och, i wszystkie pozostałe też.
Piękne, piękne to było. Na każdym poziomie – historii, pomysłu, przesłania, opowieści, języka. Oczarowałeś mnie opisami, bo bardzo w takich rzeczach się lubuję – w tych owocach, kwiatach, przyrodzie tętniącej życiem. Jak dla mnie, przyrody nie trzeba nawet dodatkowo umagiczniać, sama w sobie jest wystarczająco niepojętna i fascynująca, ale można ją “podkręcić”, jak Ty zrobiłeś i mamy coś wspaniałego (choć u Ciebie ona jest jaka jest, niekoniecznie taka dobreńka ;)). Kocham takie opisy, sama sporo ostatnio w tym siedzę – aż mi się śmiesznie czytało, bo też pisałam o neuronach korzeni i grzybni.
No i smok. Pyszny pomysł.
Skoro otworzyłam cytatem, cytatem też zamknę:
– Daje? Chłopie, on wypala słabość. A kiedy słabości już nie ma, zabiera resztę ciebie, kawałek po kawałku.
Cudowne. I pociągnęło moją myśl do miejsca, w którym myśl moja lubi przebywać.
Dziękuję za przyjemność i powodzenia w plebiscycie!
Lano, Łosiocie, Rybo, Zanaisie i Koimeodo – pozwolę sobie tak zbiorczo podziękować za Wasze komentarze: dziękuję. Każda kolejna opinia pokazuje ciut inne spojrzenie na ten tekst, co mnie samego nie przestaje zadziwiać. Fajnie, że się podoba. A skoro się podoba, to nieśmiało zachęcam też do sięgnięcia do innych moich historii, w tym tej dłuższej, wydanej na papierze “Trzeciej części człowieka”.
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Już to kiedyś czytałem. Nie lubię tego smoka, inne tak. Ten jest wyjątkowy. Dobrze opisany. Nie dziwi mnie piórko
