Wszystko pod kontrolą?

Ciekawy pomysł z kontrolerem emocji. To zestawienie nieświadomego dziecka z ojcem, który z jednej strony był troskliwym tatusiem dla córki, ale bywał okrutny dla innych, też fajne. Całkiem spoko szorcik.

Zgadzam się z przedmówcą chociaż osobiście rozbudowałbym to choć trochę. Mam na myśli samego tatka, córkę i motyw (za co nie oddał kasy? Czy bohater jest zły bo tak czy jest uwikłany w jakieś problemy z których próbuje się wydostać, czy córka wie o wszystkim i się zgadza a może wręcz przeciwnie?) Uważam że taki rozbudowanie było by genialne.

Pozdrawiam cieplutko

Corrinn i aKubo139 – bardzo dziękuję za opinie! :)

Pomysł jest intrygujący, wykonanie spoko, czytało się dobrze. Mam jednak wrażenie, że to dopiero zalążek opka. Wpadł Ci do głowy pomysł, spisałeś go od razu, ale nie przemyślałeś do końca tego uniwersum. 

Jeśli dobrze zrozumiałam, tatuś trochę podkręcił sobie złość, żeby rozprawić się z dłużnikiem. Po pierwsze gniew ma różne stopnie natężenia, inny jest gniew na dziecko, które poszło na wagary, a inny w tej konkretnej sytuacji. Czyli ten gadżet powinien mieć funkcję regulacji natężenia uczucia. I tu się pojawia pytanie, kto pozwolił na sprzedaż urządzenia, które jest w stanie doprowadzć człowieka do popełnienia morderstwa. W świecie choć trochę podobnym do naszego byłoby to niemożliwe. Więc jak wygląda świat, w którym da się to zrobić?

Dalej, dziewczynka zresetowała tatusia, ale wyobraź sobie zwykłego człowieka, który nagle staje twarzą w twarz z konsekwencjami tego, co zrobił. Fakt, jest córka, którą trzeba się zająć, jest kontroler, którym można się uspokoić. Jednak coś takiego ma dalsze konsekwencje. A tych w tym szorciku nie ma.

To jest pomysł, który ma potencjał, masz umiejętności, żeby go wykorzystać. Szkoda tego pomysłu na krótkiego szorcika, scenkę wyrwaną z kontekstu.

Irko_Luz, dziękuję serdecznie za przeczytanie i obszerny komentarz! 

Zuklib umożliwia kontrolę natężenia emocji (informacja w zamieszczonym na końcu dopisku). Ojciec, chcąc skutecznie zastraszyć (i tylko zastraszyć) dłużnika, prawdopodobnie nastawił swój zuklib na gniew najwyższego stopnia. Przypuszczalnie czuł, że bez owego sztucznego wspomagania nie będzie w stanie tego zrobić i może nawet już wcześniej uciekał się do tego sposobu (wybierając niższe natężenia). Niewiele wiadomo o jego “prawdziwym” usposobieniu (i może w świecie emocji zewnętrznie kontrolowanych taka informacja trochę traci na znaczeniu).

Kontroler – bez względu na wybrane parametry – nie powinien wyzwalać zbrodni. Takie urządzenie rzeczywiście nie mogłoby wejść na rynek. Zuklib prawdopodobnie pomyślnie przeszedł wymagane testy i u większości ludzi działa poprawnie. Jednak w tym konkretnym przypadku coś zawiodło i dopuszczam różne opcje. Może istnieje bardzo mała grupa, u której urządzenie wyzwala nieprzewidywalne reakcje, czego wcześniej nie zdołano wykryć? Mogłoby to być warunkowe rzadką konstelacją genów lub chociażby interakcją z jakimś lekiem. A może to ten konkretny egzemplarz okazał się wadliwy, wkradła się jakaś niespotykana wcześniej usterka? Ewentualnie inna opcja – testy okazały się jednak niewystarczające, wszystkie zukliby stanowią niebezpieczeństwo, wkrótce wybuchnie afera i urządzenie zostanie wycofane w niesławie :) Wiem, zbyt wiele tych pytań. Teraz widzę, że rozbudowanie tej historii i lepsze zarysowanie kontekstu byłoby wskazane.

Ojciec nie planował morderstwa. Urządzenie, które miało dać kontrolę, paradoksalnie całkiem go jej pozbawiło – stąd trochę ironiczna reklama na końcu. Córka zresetowała jedynie gniew, by móc “przestawić” ojca na czułość i troskę, jednak zwłok zresetować nie można, więc tatko za “swój” czyn prawdopodobnie poniesie konsekwencje, co mógł sobie uświadomić podczas niekontrolowanego przebłysku naturalnych emocji, przerażenia. “Opanowanie” i “normalność”, które ustawił, to tylko doraźne lekarstwo. Powstaje pytanie, jak osądzić taką zbrodnię… 

Powyższe to oczywiście tylko moja wersja. Celem było zostawić sporą dowolność interpretacji, nie sugerować zbyt wiele – i chyba stąd tyle niedomówień. 

Tak, scenka rzeczywiście jest nieco wyrwana z kontekstu, należałoby rozwinąć kilka kwestii. Może w przyszłości spróbuję przekuć ten pomysł w dłuższe opowiadanie, by nie tworzyć tylu znaków zapytania. Dziękuję za wszystkie uwagi, będę wiedzieć, co budzi wątpliwości. 

Wielka szkoda, że sens szorta dotarł do mnie dopiero po przeczytaniu komentarzy, bo wolałabym to wszystko znaleźć w tekście.

Hmm… Ciekawy pomysł i zgrabnie przedstawiony. Namalowałeś obraz dziewczynki, widziałam ją bardzo wyraźnie. Jej tatusia, mimo wszystko, trochę słabiej. 

Tekst ma potencjał. Coś przekazałeś, pewne emocje, obraz zepsucia. Ładnie, ładnie. Jako zalążek czegoś większego, bardzo dobrze. Jako skończony tekst – nie jestem do końca usatysfakcjonowana, ale szczególnie zawiedziona też nie. 

Przyjemnie się czytało :)