Rogata egzemplifikacja

Postanowiłem ruszyć tyłek i udać się klatką schodową na najwyższe piętro.

Tak szczerze, to zapomniałem dokładnie czym są schody. Czy był to koncept, czy jakaś forma materii… Jakaś forma uformowania materii zgodnie z konkretnym konceptem? Będę musiał potem zapytać kogoś z wydziału konstruktorów historii i wynalazków.

Schody musiały jednak mieć jakąś swoją ideę. Klatka schodowa służyła do przemieszczania się pomiędzy piętrami. Stąd schody najpewniej miały coś z piętrami wspólnego.

Pewnie miały w jakiś sposób służyć ludziom.

Ludzie.

Cały ich projekt od samego początku jakoś do mnie nie przemawiał.

Ale nieważne.

Nasza klatka schodowa nie miała schodów (czymkolwiek miałyby być). Była po prostu przestrzenią, gdzie wszyscy mogliśmy latać ze sprawami do załatwienia na właściwe piętra. Tyle papierów podróżowało przecież z jednego na drugie. Czasem zdarzały się nawet zderzenia i na wszystkich dookoła sypały się deszcze zapisanych stron. Oczywiście łapaliśmy je wtedy i pomagaliśmy w porządkowaniu, aby mogły jak najszybciej trafić tam, gdzie trzeba, na poziom, który trzeba.

Lubiłem piętra. Wprowadzały porządek. Nasza hierarchia była oczywiście wszystkim znana, a jednak miło było widzieć jakieś dodatkowe jej podkreślenie. Szczególnie znajdując się w niej tak wysoko, jak ja.

Zastanawiałem się, co najlepszego właściwie robię.

Sęk w tym, że kiedy postanowiłem się z resztą podzielić swoimi przemyśleniami, swoimi pomysłami, to nie mówiłem poważnie. Bo po co cokolwiek zmieniać? Wszystko działa dokładnie tak, jak ma działać. Jak On mówi.

To było bardziej gdybanie. Co by było wtedy i wtedy. Zwykła ciekawość.

Tylko że moje pomysły łatwo chwytają. To się chyba nazywa charyzma. Bardzo wielu lubi mnie słuchać. Lubi ze mną przebywać. Poza tym sam temat też ich zainteresował. Zaciekawił.

Kiedy w środowisku, w którym dominuje praca nagle pojawi się coś interesującego, co wykracza poza jej obręb, to skupia to na sobie uwagę. Szybko bardzo wielu zaczęło więc samemu zastanawiać się razem nad moimi koncepcjami – w wolnych chwilach prowadzić rozmowy na ich temat. Pytać mnie o kolejne szczegóły. Dzięki temu moje pomysły mnożyły się praktycznie bez ustanku.

Zło, ból, lenistwo, choroba… Wszystkie miały takie chwytające uwagę zabarwienie. Każde z nich było czymś, czego nie dało się zignorować. Obok czego nikt nie mógłby przejść obojętnie.

Ale wprowadzanie ich w życie nie miało chyba większego sensu. Byłby to krok w stronę chaosu. A tego nikt z nas nie chciał. Prawda?

Tworzyliśmy porządek.

Ale z całą uwagą skupioną na mnie nie mogłem przestać mówić. Chcieli mnie słuchać. Gdybałem dalej.

Można by tak poeksperymentować. Wydzielić kolejny… wydział. Specjalnie do spraw takich koncepcji. Tylko nimi się zajmujący. Skoro już ich potencjał nam się ukazał, szkoda byłoby całkowicie je ignorować.

Mógłbym się spokojnie zająć takim wydziałem.

Nie lubię latać pod górę.

Wkrótce wszyscy ci, którzy byli bliżej mnie zaczęli nalegać. Podpowiadali, żeby może coś Mu zasugerować. Okazało się, że zaskakująca swoją liczebnością część z nich też nie gustowała w co poniektórych z ostatnich projektów. Wydawały im się zbyt proste, zbyt nudne.

Wiedzieli, że były potrzebne. Ale dlaczego to akurat oni mieli nad nimi pracować?

Asmodiel na przykład wciąż narzekał mi na ludzką miłość, którą ostatnio się zajmował. Była słodka. Była gorzka. Według niego – bardzo przereklamowany koncept. Zarazem prosty i skomplikowany. Jaki to miało sens?

Nasza miłość była prosta. Nie trzeba było się nad nią zastanawiać. Zajmowali się tym co najwyżej ci, którzy pisali hymny.

 U większości z tych, którzy się wokół mnie gromadzili ludzie też nie budzili wielkiej sympatii.

Ucieszyło mnie to.

Wolna wola.

Nie byłem pewien do końca, o co w niej chodziło. Chyba nikt poza Nim nie był. Ale zdawało mi się, że była to bardzo niebezpieczna, otwarta na oścież furtka, przez którą aż się prosiło, żeby w nasz świat wkradł się nieporządek.

Zapisałem swoje wątpliwości.

Wszyscy mnie do tego zachęcali.

Zapisałem też sugestie.

Wyszło z tego ostatecznie naprawdę długie pismo.

Zastanawiając się nad jego zawartością przestałem zwracać uwagę na inne mijające mnie w locie osoby. Pogrążony w myślach po drodze nawet się do nich nie uśmiechałem.

Zapewnienia towarzyszy o słuszności moich poczynań nie uciszyły kolejnych fal niepewności, dotyczących przedsięwzięcia. Co oni mogli wiedzieć? Nikt wcześniej nie porywał się ze zrobieniem niczego podobnego.

Chciałem to zrobić dobrze, chociaż nie byłem nawet pewny, czy robienie tego jest dobre samo w sobie.

Starałem się dobrać odpowiednie sformułowania. Wytłumaczyć swoje pomysły – co było oczywiście dosyć bezcelowe, gdyż On na pewno już je znał. Uzasadnić wątpliwości. Popierałem je wielokrotnie tym, że wielu popiera mnie.

Pozostało polecieć do Niego i wszystko przedstawić.

Niespecjalnie obchodził mnie wynik tej interakcji.

W ogóle.

Tak sobie mówiłem.

Reszta nie poleciała ze mną. Zostali na swoich miejscach, zajęci własnymi sprawami. Danymi im w opiekę elementami stworzenia. Ale wiedziałem, że ich myśli zwrócone są w moją stronę. Że popierają mnie – swojego lidera i przedstawiciela.

Dotarłem na miejsce.

Szedłem patrząc pod swoje stopy. Widziałem wszystko poniżej. Byłem na szczycie i upajałem się tym wrażeniem.

A jednak nie.

Mój wzrok nagle napotkał coś, co znajdowało się bardzo blisko, tuż przede mną.

Podniosłem nieco głowę.

Schody!

Tak, to były schody.

On nadal znajdował się wyżej. Siedział na tronie, do którego prowadziły stopnie. Jeden nad drugim.

Uśmiechnąłem się szeroko. Miło było odnaleźć zgubiony koncept.

Spojrzałem jeszcze wyżej.

Jego twarz była nieprzenikniona.

On wiedział o mnie wszystko. Ja o nim tak niewiele.

– Wiesz, z czym przychodzę – powiedziałem.

Pewność siebie, którą odczuwałem jeszcze tak silnie, kiedy spoglądałem w dół, na cały wszechświat krążący zawzięcie pod moimi stopami nagle mnie opuściła, przez co nie miałem już ochoty wdawać się w długą tyradę, którą oryginalnie planowałem.

Nie widziałem też sensu w podawaniu mu mojego manuskryptu. I tak wiedział co w nim napisałem. Znał każde jego słowo. Każde słowo, które wykreśliłem podczas jego układania także.

Chyba nie zachowałem się zbyt grzecznie rozpoczynając spotkanie w ten sposób.

– Wiem – odpowiedział.

– Co o tym myślisz?

Musiałem zapytać.

To co ja myślałem nie miało przecież większego znaczenia. To jego wyroki decydowały o wszystkim. Dosłownie wszystkim.

Cóż…

Cała interakcja potoczyła się w zupełnie innym kierunku, niż tego oczekiwałem.

To, co wymyśliłem najwyraźniej nie było dobre.

Co więcej okazało się nawet, że Zło jest w swojej istocie przeciwieństwem Dobra.

Jakoś tego wcześniej nie zauważyłem. Po prostu naprawdę zauroczyła mnie jego idea.

Kara.

Nad karą też prowadziłem rozważania. Nie spodziewałem się tego, że mnie spotka.

Egzemplifikacja.

Stałem się przykładem dla innych, którzy ośmieliliby się pójść moim śladem.

Moje sugestie zostały potraktowane tak, jakby były rozkazami. A nikt nie ma prawa rozkazywać Bogu.

Upadłem.

Większość z tych, którzy się wokół mnie zbierali spadło razem ze mną.

Ucieszyło mnie to.

Ale tylko na początku. Później okazało się, że nie byli już dla mnie tacy mili.

Lubiłem hierarchię. Lubiłem piętra. Lubiłem być wysoko.

Trafiłem więc najniżej, jak się dało.

Nie na najniższe piętro.

Niżej.

Do miejsca, którego wcześniej nie było.

Gdzie, jakby nie patrzeć, założyliśmy w końcu wydział zajmujący się moimi koncepcjami.

Odebrał mi też możliwość korzystania z klatki schodowej. Nie mogłem już latać na kolejne piętra. Nikt z moich „popleczników” też nie mógł. Zostaliśmy odcięci od własnego domu.

Zabrał nam skrzydła, a dał rogi.

Swoją drogą…

To ciekawe, że ostatecznie bardzo wiele, jeśli nie wszystkie z moich pomysłów znalazło swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości.

Ucieszyło mnie to.

I czerpię z tego radość do dzisiaj.