Atraktor Wasiljewa

Serce wa­li­ło mu jak sza­lo­ne. Tętno się­ga­ło trzy­stu ude­rzeń na mi­nu­tę.

Cisza na­pie­ra­ła na bę­ben­ki ni­czym woda. Radio było rów­nie mar­twe jak ota­cza­ją­ca go ze­wsząd prze­strzeń ko­smicz­na. Sły­szał tylko wła­sny cięż­ki od­dech, od­bi­ja­ją­cy się od wnę­trza hełmu. Cyr­ku­la­cja po­wie­trza w ska­fan­drze wy­sia­da­ła i wil­goć zdą­ży­ła już osiąść na wi­zje­rze cien­ką mgieł­ką, któ­rej nie spo­sób było się po­zbyć. Sina pla­ne­ta, któ­rej skra­wek miał w polu wi­dze­nia, sys­te­ma­tycz­nie roz­my­wa­ła się w wod­ni­stą plamę, po­dob­nie jak za­wie­szo­na wprost przed nim ol­brzy­mia złota sfera, do któ­rej nie miał już jak wró­cić.

Wskaź­nik za­so­bu tlenu nie­uchron­nie zbli­żał się do zera. On wie­dział jed­nak, że to nie brak tlenu go wy­koń­czy, a ro­sną­ce stę­że­nie dwu­tlen­ku węgla, który aku­mu­lo­wał się z każ­dym od­de­chem. Już teraz od­czu­wał, że opusz­cza­ją go siły. Nie­dłu­go za­czną opa­dać mu po­wie­ki, a póź­niej za­śnie, by nigdy się już nie obu­dzić.

Do­tar­ło do niego, że po­mi­mo mar­twej ciszy sły­szy śmiech. Jak mógł sły­szeć śmiech, skoro nawet radio nie dzia­ła­ło? Omamy z nie­do­tle­nie­nia, bły­snę­ła myśl, ostat­nia pro­sta. Ury­wa­ny re­chot nie do­cho­dził zni­kąd, roz­brzmie­wał bez­po­śred­nio we­wnątrz jego głowy.

Nagle, bez ostrze­że­nia, złota sfera eks­plo­do­wa­ła pie­kiel­nym ogniem, w ułam­ku se­kun­dy wy­pa­la­jąc mu siat­ków­ki. Śmiech się jed­nak nie urwał. Wręcz prze­ciw­nie, na­ra­stał. Zmie­niał się. Z se­kun­dy na se­kun­dę prze­cho­dził w de­mo­nicz­ny ja­zgot, w ostre, mo­du­lo­wa­ne wycie…

 

Wik­tor ze­rwał się, ko­piąc bez­ład­nie po­ściel, która owi­ja­ła go jak kokon, przy­kle­jo­na do skóry lo­do­wa­tym potem. Wciąż my­śląc, że to ska­fan­der, roz­pacz­li­wie sta­rał się ją z sie­bie zrzu­cić, w efek­cie czego stra­cił rów­no­wa­gę i wy­lą­do­wał na pod­ło­dze. Dia­bo­licz­ny sko­wyt wciąż wwier­cał się w mózg, nie dając się prze­go­nić po­wro­tem do rze­czy­wi­sto­ści.

Alarm.

Wik­tor w końcu wy­łu­skał się z po­ście­li i, po­ty­ka­jąc o wła­sne nogi, do­padł do bal­ko­nu. Kątem oka uchwy­cił flu­ore­scen­cyj­ną tar­czę ze­ga­ra. Była trze­cia w nocy. Mimo to sy­re­ny wyły jak na wojnę, pod­ry­wa­jąc do pionu całe osie­dle. Sto­jąc w drzwiach, Wik­tor ob­ser­wo­wał, jak za­pa­la­ją się świa­tła w set­kach miesz­kań; jak lu­dzie, nie bar­dziej przy­tom­ni niż on sam, wy­glą­da­ją lę­kli­wie przez okna.

Po­wiew zim­ne­go wia­tru zmro­ził jego ob­la­ne potem ciało, gdy wy­chy­lał się przez ba­rier­kę. W od­da­li ktoś za­wo­dził roz­pacz­li­wie.

– Panie Radku, na Boga, co się dzie­je? – krzyk­nął w stro­nę są­sia­da, który rów­nież wy­legł na bal­kon.

– Ko­niec świa­ta, sza­now­ny panie! – od­krzyk­nął Ra­do­sław Wroń­ski, po­cią­ga­jąc łyk bru­nat­ne­go płynu pro­sto z bu­tel­ki. – Włącz se pan niusy do­wol­ne.

Wik­tor wy­ko­nał od­po­wied­ni gest w stro­nę miesz­ka­nia, włą­cza­jąc ekran ścien­ny. Stro­na star­to­wa bu­zo­wa­ła trans­mi­sja­mi na żywo, ga­da­ją­cy­mi gło­wa­mi, re­por­te­ra­mi prze­ma­wia­ją­cy­mi do ka­me­ry. Wik­tor wy­ce­lo­wał pal­cem w od­po­wied­nie okno, wy­wo­łu­jąc pełny ekran, i wy­ko­nał gest włą­cza­ją­cy dźwięk.

– …NASA po­twier­dzi­ła, że za­kres błędu do­kład­no­ści ob­li­czeń tra­jek­to­rii lotu aste­ro­idy wy­no­si mniej niż pięć­dzie­siąt ki­lo­me­trów. Praw­do­po­do­bień­stwo roz­mi­nię­cia się z Zie­mią sza­cu­je się na około pięć ty­sięcz­nych pro­cen­ta. Roz­miar i pręd­kość ko­smicz­ne­go po­ci­sku nie po­zo­sta­wia­ją żad­nej wąt­pli­wo­ści – sto­imy w ob­li­czu cał­ko­wi­tej ani­hi­la­cji ziem­skie­go życia lą­do­we­go. W chwi­li obec­nej do ka­ta­stro­fy po­zo­sta­ły dwie go­dzi­ny i trzy­na­ście minut. Dy­rek­tor NASA, pro­szo­ny o wy­da­nie oświad­cze­nia, po­wie­dział tylko, cytat, „gdyby Kon­gres nie zde­cy­do­wał się wpom­po­wać wszyst­kich pie­nię­dzy po­dat­ni­ków w Piątą Wojnę In­do­chiń­ską, być może uda­ło­by się zbu­do­wać na czas sys­tem obron­ny…”

– Or­kie­stra gra do peł­ne­go za­nu­rze­nia, co? – Do­biegł z ze­wnątrz  głos Wroń­skie­go, gdy sy­re­ny w końcu uci­chły jak ucię­te nożem. – Głowę dam, że ta baba do końca życia nie wyj­dzie z tego swo­je­go stu­dia, haha.

Wik­tor wy­łą­czył ekran i wró­cił na bal­kon. Za­mknął oczy i ode­tchnął głę­bo­ko, wsłu­chu­jąc się w ko­lek­tyw­ny gwar szlo­chów i za­wo­dzeń ludzi ma­so­wo ska­za­nych na śmierć.

– Panie Radku…

– No?

– Po­dzie­li się pan tym świń­stwem?

– A pew­nie, mam nawet drugą flasz­kę w barku. Teraz nie ma co trzy­mać na zapas, nie? Zdro­wie Marsa. Upie­kło się su­kin­sy­nom.

– Zdro­wie Marsa – rzekł uro­czy­ście Wik­tor, przyj­mu­jąc bu­tel­kę. Po­cią­gnął so­lid­ny łyk.

Wspól­ny­mi si­ła­mi opróż­ni­li obie flasz­ki. Wschód słoń­ca po­wi­ta­li w mil­cze­niu. A póź­niej czer­wień świtu na bar­dzo krót­ką chwi­lę zro­bi­ła się znacz­nie bar­dziej czer­wo­na.

 

* * *

 

Sybil Fer­ra­ro de la Hueve re­cy­to­wa­ła w my­ślach za­pę­tlo­ny wier­szyk. Nie sły­sza­ła go od cza­sów dzie­ciń­stwa, a mimo to aku­rat dzi­siaj obu­dzi­ła się z nim w gło­wie. Po kilku go­dzi­nach miała go już ser­decz­nie dość i bar­dzo by chcia­ła się od niego uwol­nić, ale jakaś sa­dy­stycz­na cząst­ka mózgu miała w tej kwe­stii zu­peł­nie inne zda­nie.

 

Weź czer­wo­ną, wal­nij żółtą

Żółta kulka wzium

 

Tylko na stud­nie uwa­żaj

Żółta kulka plum

 

Jak ude­rzy w końcu w szarą

Żółta kulka bum

 

I tak w kółko. Ta idio­tycz­na ry­mo­wan­ka była dzie­łem jej samej oraz paru in­nych dzie­cia­ków z po­dwór­ka, a do­ty­czy­ła gry o bar­dzo za­wi­łych za­sa­dach, które były zro­zu­mia­łe tylko dla dzie­ci i któ­rych teraz na pewno by nie po­ję­ła. Gra była sklej­ką kon­cep­tów kilku in­nych zabaw, a grało się w nią róż­no­ko­lo­ro­wy­mi pi­łecz­ka­mi dry­fo­wy­mi. Brała w tym udział nie­ko­niecz­nie bez­piecz­na do za­ba­wy bomb­ka ki­ne­tycz­na w for­mie żół­tej pi­łecz­ki, którą dla utrud­nie­nia wpra­wia­ło się w ruch znacz­nie więk­szą piłką czer­wo­ną i po­sy­ła­ło jak naj­bar­dziej za­wi­łym torem w kie­run­ku sza­rej kuli o dużej bez­wład­no­ści. Żółta pi­łecz­ka mu­sia­ła się od­po­wied­nio od­bi­jać od ścia­nek i prze­szkód, uni­ka­jąc dziur zwa­nych stud­nia­mi, aż do na­ła­do­wa­nia bomb­ki, która w mo­men­cie ze­tknię­cia z szarą kulą wy­rzu­ca­ła za­ku­mu­lo­wa­ną ener­gię ki­ne­tycz­ną z do­no­śnym hu­kiem. Dzie­ci non stop mo­dy­fi­ko­wa­ły za­sa­dy i do­da­wa­ły uroz­ma­ice­nia, ale w grun­cie rze­czy za­ba­wa spro­wa­dza­ła się głów­nie do tego, żeby na­ro­bić ha­ła­su i po­wku­rzać star­szych są­sia­dów.

Sybil uśmie­cha­ła­by się do tych wspo­mnień, gdyby nie to, że po­wtó­rzo­ny ty­siąc razy wier­szyk do­pro­wa­dzał ją do szew­skiej pasji. Kto, na li­tość boską, ry­mo­wał „wzium” z „plum” i „bum”?

Co gor­sza, jej ak­tu­al­ne za­ję­cie, ogra­ni­cza­ją­ce się wy­łącz­nie do po­bie­ra­nia pró­bek, nie wy­ma­ga­ło za grosz in­te­lek­tu­al­ne­go sku­pie­nia, więc nie­za­ję­te ni­czym ob­sza­ry mózgu co chwi­lę po­dej­mo­wa­ły re­cy­ta­cję od nowa, tor­tu­ru­jąc dziew­czy­nę w nie­skoń­czo­nej pętli.

Prze­cią­ga­ją­ca się sa­mot­ność wy­kań­cza­ła Sybil. Po dwóch ty­go­dniach spę­dzo­nych w pu­stel­ni­czej sta­cji ba­daw­czej ABG2, dziew­czy­na ni­cze­go tak nie pra­gnę­ła, jak zwy­kłej roz­mo­wy twa­rzą w twarz z dru­gim czło­wie­kiem. Czuła się jak bo­ha­te­ro­wie sta­rych fil­mów o stat­kach ko­smicz­nych, któ­rzy, za­pusz­ko­wa­ni w nie­wiel­kiej prze­strze­ni, ka­wa­łek po ka­wał­ku tra­ci­li rozum. Sybil za­mknię­ta de facto nie była; gdyby ze­chcia­ła, mo­gła­by w każ­dej chwi­li wyjść na ze­wnątrz. Nie­ste­ty, sta­cja ABG2 le­ża­ła w pod­bie­gu­no­wej tun­drze, więc Sybil wo­la­ła już po­pa­dać w sza­leń­stwo w ogrze­wa­nym la­bo­ra­to­rium niż od­mra­żać sobie tyłek lo­do­wa­ty­mi wia­tra­mi rów­nin la­ku­sjań­skich.

Gdyby cho­ciaż sama po­bie­ra­ła te prób­ki, ale nie, ro­bi­ły to drony. Gdyby cho­ciaż je ana­li­zo­wa­ła, ale nie, chro­ma­to­gra­fy i spek­tro­me­try były w pełni zauto­ma­ty­zo­wa­ne. Sybil miała tylko pil­no­wać, czy nie ma awa­rii i spo­rzą­dzać ko­lo­ro­we wy­kre­sy dla ko­mi­sji ewa­lu­acyj­nej. Cią­gle za­cho­dzi­ła w głowę, komu mogło tak za­le­żeć na ba­da­niach nad abio­ge­ne­zą, że ten pro­jekt jesz­cze żył, i pluła sobie w brodę, że dała się na­mó­wić na ten temat dok­to­ra­tu.

Od pięć­dzie­się­ciu lat za­stę­py na­ukow­ców znę­ca­ły się w ABG2 nad tą samą ste­ryl­ną zupą, roz­la­ną na po­wierzch­ni trzy­stu hek­ta­rów, sta­ra­jąc się wy­krze­sać z niej życie. Zupa sy­mu­lo­wa­ła skład che­micz­ny ziem­skie­go pra­oce­anu sprzed czte­rech mi­liar­dów lat. Ba­da­cze non stop tor­pe­do­wa­li ją wy­so­ko­ener­ge­tycz­nym pro­mie­nio­wa­niem, pio­ru­na­mi i mnó­stwem in­nych od­dzia­ły­wań, które dla laika brzmia­ły fa­scy­nu­ją­co, a w rze­czy­wi­sto­ści były nudne jak flaki z ole­jem.

Pierw­sze tego typu eks­pe­ry­men­ty się­ga­ły za­mierz­chłej hi­sto­rii, jesz­cze cza­sów ziem­skich. Już wów­czas udało się zsyn­te­ty­zo­wać w ten spo­sób sze­reg ami­no­kwa­sów w kolb­kach la­bo­ra­to­ryj­nych. Teraz, ponad sześć­set lat póź­niej, ba­da­nia nad abio­ge­ne­zą wciąż wła­ści­wie drep­ta­ły w miej­scu. Ow­szem, w od­po­wied­nich wa­run­kach udało się uzy­skać nawet szcząt­ko­we pep­ty­dy i za­sa­dy azo­to­we, ale nadal nie był to nawet pierw­szy krok w stro­nę sa­mo­re­pli­ku­ją­cych się struk­tur.

Sybil oba­wia­ła się, że przez tę nudę stę­że­nie życia na metr kwa­dra­to­wy w ABG2 może wkrót­ce spaść jesz­cze bar­dziej.

Na głów­nym ekra­nie kon­tro­l­nym roz­błysł nie­bie­ski trój­ką­cik.

– Co tam, Ca­ro­li­ne? – spy­ta­ła Sybil. W tej chwi­li nawet kon­takt z uprosz­czo­ną wir­tu­al­ną in­te­li­gen­cją sta­wał się formą roz­ryw­ki.

– Czuj­ni­ki wy­kry­ły ano­ma­lię po­mia­ro­wą na ko­or­dy­na­tach minus sto dwa­dzie­ścia sie­dem, osiem­dzie­siąt trzy – od­parł mięk­kim gło­sem moduł ko­mu­ni­ka­cyj­ny kom­pu­te­ra.

Serce Sybil od razu za­bi­ło moc­niej. Ano­ma­lia mogła ozna­czać, że prze­bi­li się przez próg oli­go­pep­ty­dów. Czą­stecz­ka for­mal­nie kla­sy­fi­ko­wa­na jako biał­ko by­ła­by czymś, co można już pu­ścić do pu­bli­ka­cji.

– Jak duża? – rzu­ci­ła Sybil, pod­jeż­dża­jąc fo­te­lem do kom­pu­te­ra po dru­giej stro­nie po­ko­ju. – Daj masę. Bła­gam, niech sięga pięt­na­stu ki­lo­dal­to­nów.

– W przy­bli­że­niu osiem­dzie­siąt czte­ry ki­lo­gra­my – bez­na­mięt­nie za­ko­mu­ni­ko­wa­ła Ca­ro­li­ne.

Sybil za­sty­gła w trak­cie zry­wa­nia się z fo­te­la. Za­klę­ła siar­czy­ście i opa­dła z po­wro­tem bez­wład­nie na opar­cie. Od razu po­ję­ła, na czym po­le­ga­ła owa ano­ma­lia. Choć jej samej się to jak dotąd nie przy­da­rzy­ło, no­tat­ki la­bo­ra­to­ryj­ne jej po­przed­ni­ków wspo­mi­na­ły o tym nie­jed­no­krot­nie. Rzad­ko bo rzad­ko, ale zda­rza­ło się, że czuj­ni­ki po­mia­ro­we wa­rio­wa­ły od lo­kal­nie po­ja­wia­ją­cych się sko­ków stę­że­nia ozonu i „ob­ser­wo­wa­ły” nie­ist­nie­ją­ce obiek­ty w bu­lio­nie.

– Ca­ro­li­ne, ścią­gnij do doku sen­so­ry FTIR, bo będę mu­sia­ła je wy­mie­nić. A ano­ma­lie tego typu kla­sy­fi­kuj od tej pory jako „błąd FTIR” i ogła­szaj je pod tą nazwą. Czemu nikt wcze­śniej cze­goś ta­kie­go nie za­rzą­dził, do cho­le­ry? Już się zdą­ży­łam pod­eks­cy­to­wać.

– Do­brze, Sybil. Czy chcesz, abym pod­ję­ła re­ani­ma­cję błędu FTIR?

Dziew­czy­na za­mru­ga­ła kil­ka­krot­nie.

– Jaką znowu re­ani­ma­cję? Daj mi wizję.

Ekran bły­ska­wicz­nie prze­łą­czył się na widok z ka­me­ry obej­mu­ją­cej ob­szar za­ko­mu­ni­ko­wa­nej ano­ma­lii. Kom­pu­ter au­to­ma­tycz­nie wy­środ­ko­wał i przy­bli­żył obraz.

Sybil spa­dła z krze­sła.

 

* * *

 

Wik­to­ro­wi pę­ka­ła głowa. Sły­szał ga­da­ją­ce po an­giel­sku głosy, bar­dzo ciche, jakby do­bie­ga­ją­ce zza ścia­ny. Mimo to, każde wy­po­wia­da­ne przez nie słowo za­ci­ska­ło ima­dło bólu na jego skro­niach.

– O, jest i pan pro­fe­sor. Dzię­ku­ję, że przy­le­ciał pan tu tak szyb­ko.

– A niech mnie. On jest praw­dzi­wy! My­śla­łem, że się pani na­wdy­cha­ła ja­kichś wy­zie­wów z zupy.

Do roz­mo­wy do­łą­czył trze­ci głos. Wik­tor chciał je wszyst­kie jakoś uci­szyć, ale nie po­tra­fił wy­krze­sać z sie­bie ener­gii. Był bli­ski wy­zio­nię­cia ducha. Ta­kie­go kaca nie miał jesz­cze nigdy. W ogóle nie pa­mię­tał po­przed­nie­go wie­czo­ra. Obie­cał sobie w duchu, że wię­cej nie tknie al­ko­ho­lu.

– Ja­kieś po­my­sły, jak mógł się tam zna­leźć?

– Pew­nie się tam wła­mał.

– …Wła­mał.

– No, dla za­ba­wy. Spójrz na niego, Sybil. Prze­cież ewi­dent­nie wy­glą­da na stu­den­ta. Stu­den­ci robią takie rze­czy.

– Czy ty sie­bie sły­szysz? Jakie wła­ma­nie? Tutaj? W jaki niby spo­sób? Któ­rę­dy? I na go­la­sa?

– Może chciał po­pły­wać.

– Tak, Mo­ni­que, przy­szedł sobie po­pły­wać w her­me­tycz­nie za­mknię­tym, gi­gan­tycz­nym ba­se­nie peł­nym amo­nia­ku i me­ta­nu, po­środ­ku la­ku­sjań­skiej tun­dry. Mało tego, udało mu się prze­pły­nąć pra­wie sie­dem­set me­trów od gra­ni­cy, zanim w końcu stra­cił przy­tom­ność, a Ca­ro­li­ne nie wy­kry­ła go przez cały ten czas.

Wik­tor chciał rzu­cić w tych ludzi czymś cięż­kim, żeby się za­mknę­li, ale nie miał siły unieść nawet po­wiek, nie wspo­mi­na­jąc już o rę­kach.

– A jakie pani ma wy­tłu­ma­cze­nie, pani Fer­ra­ro?

– Na pewno… się pan do­my­śla, panie pro­fe­so­rze.

– Wszy­scy się do­my­śla­my, ale chyba mo­że­my się zgo­dzić, że to nie­do­rzecz­ne.

– Ma wię­cej sensu niż po­mysł, że on się tu wła­mał, żeby po­pły­wać.

– To, że na pierw­szy rzut oka nie wi­dzi­my ra­cjo­nal­ne­go wy­tłu­ma­cze­nia, nie zna­czy, że ra­cjo­nal­ne wy­tłu­ma­cze­nie nie ist­nie­je.

– No cóż, może sam nam powie, kiedy się obu­dzi.

– Jeśli się obu­dzi.

– Ca­ro­li­ne twier­dzi, że jego stan jest sta­bil­ny. Pew­nie nie­dłu­go od­zy­ska przy­tom­ność. Tym­cza­sem pro­po­nu­ję, że­by­śmy na­pi­li się cze­goś cie­płe­go. Na pewno oboje zmar­z­li­ście na tej wi­chu­rze.

Głosy uci­chły w od­da­li i Wik­tor ode­tchnął z ulgą. Zanim za­padł z po­wro­tem w sen, przy­po­mniał sobie, że fak­tycz­nie pił jakiś al­ko­hol, i to z Rad­kiem Wroń­skim. Ale dla­cze­go? To mu­siał być chyba ko­niec świa­ta, żeby on za­le­wał się na umór z są­sia­da­mi.

 

* * *

 

Sybil krę­ci­ło się w gło­wie. Na­dzie­ja na owo obie­cy­wa­ne przez pro­fe­so­ra ra­cjo­nal­ne wy­tłu­ma­cze­nie od­da­la­ła się z mi­nu­ty na mi­nu­tę. Sie­dzą­cy po dru­giej stro­nie stołu czło­wiek albo ar­ty­stycz­nie kła­mał, albo cał­ko­wi­cie po­stra­dał rozum.

– Vic­tor Cra­shin­sky – z tru­dem po­wtó­rzy­ła Mo­ni­que. – Pierw­szy raz sły­szę po­dob­ne na­zwi­sko. Jakie to po­cho­dze­nie?

– Kra­siń­ski – po­pra­wił ją Vic­tor, po­pi­ja­jąc go­rą­cy rosół. Wciąż się trząsł, choć w kuch­ni było wy­jąt­ko­wo cie­pło, a Ca­ro­li­ne nie stwier­dzi­ła u niego go­rącz­ki. – Po­cho­dzę z Pol­ski.

Sybil spoj­rza­ła bez­rad­nie na pro­fe­so­ra, ale on tylko po­krę­cił głową. Mo­ni­que wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Pierw­sze sły­szę. W któ­rym to re­gio­nie?

Vic­tor spoj­rzał po wszyst­kich z nie­pew­ną miną, jakby pró­bu­jąc wy­ba­dać, czy się z niego na­bi­ja­ją.

– W Eu­ro­pie?

Za­pa­dła cisza.

– Pro­szę pana, Eu­ro­pa była kon­ty­nen­tem ziem­skim – ła­god­nie rzekł pro­fe­sor.

– Zdaję sobie z tego spra­wę – od­parł Vic­tor zja­dli­wym tonem. Mówił po an­giel­sku nie­zbyt spraw­nie, z ak­cen­tem, któ­re­go Sybil nigdy wcze­śniej nie sły­sza­ła. – A gdzie my niby je­ste­śmy? Na Alfa Cen­tau­ri?

– Na Mar­sie.

Vic­tor za­krztu­sił się ro­so­łem.

– Na Mar­sie? Skąd niby… Boże, ile ja wczo­raj wy­pi­łem? Jakim cudem wy­lą­do­wa­łem na Mar­sie? Wkrę­ca­cie mnie. Mam po­ma­chać do ka­me­ry?

– Wierz mi, że nie je­steś je­dy­nym, który nie ma po­ję­cia, co jest grane – po­wie­dzia­ła Mo­ni­que.

– Ale… jak ja miał­bym w ogóle tra­fić na Marsa? Prze­cież ko­lej­ny trans­port ko­lo­ni­stów miał być do­pie­ro za ponad rok. Zresz­tą i tak nie speł­nia­łem wy­ma­gań, nawet gdy­bym chciał tam le­cieć…

– Panie Cra­shin­sky, jaki mamy dzień? – wpadł mu w słowo pro­fe­sor.

Vic­tor zmarsz­czył brwi.

– O matko, bo ja wiem… Dwu­dzie­sty-któ­ryś maja?

– Ach, ziem­skie mie­sią­ce. A któ­re­go roku?

– Dwa ty­sią­ce sto czter­dzie­ste­go szó­ste­go.

Sybil po­czu­ła, jak coś łapie ją za żo­łą­dek.

– Zaraz zaraz, dwu­dzie­sty trze­ci maja? – wy­buch­nę­ła. – Dwa ty­sią­ce sto czter­dzie­ści sześć?

– Być może. Tak, chyba tak. To takie ważne?

Za­pa­dła gęsta cisza, w któ­rej sły­chać było tylko de­li­kat­ne bul­go­ta­nie ze sto­ją­ce­go na ku­chen­ce garn­ka.

– Ta data – po­wie­dzia­ła w końcu Mo­ni­que – to dzień za­gła­dy życia ziem­skie­go.

Vic­tor zmarsz­czył brwi jesz­cze bar­dziej. Po chwi­li coś jakby wsko­czy­ło na swoje miej­sce w jego gło­wie i wcią­gnął ze świ­stem po­wie­trze. Wydał z sie­bie nie­ar­ty­ku­ło­wa­ny krzyk, a potem drugi. Ze­rwał się z krze­sła, prze­wra­ca­jąc je na pod­ło­gę.

– Aste­ro­ida! Pa­mię­tam… Boże, pa­mię­tam! Sta­łem na bal­ko­nie, kiedy…

Spoj­rzał błęd­nym wzro­kiem po całej trój­ce.

– Nie… nie, to nie­moż­li­we – dy­szał, wbi­ja­jąc sobie pa­znok­cie w twarz. – Byłem tam prze­cież, kiedy spa­dła. Wi­dzia­łem ją. Prze­le­cia­ła nam nad gło­wa­mi, zanim wal­nę­ła w Ocean Atlan­tyc­ki. A potem… A potem…

– A potem puf, obu­dzi­łeś się tutaj – zga­dła Sybil. – Jakby co, to mamy rok dwie­ście trzy­dzie­sty czwar­ty, we­dług No­we­go Ka­len­da­rza Mar­sjań­skie­go. Na Ziemi to by był… Ca­ro­li­ne?

– Dwa ty­sią­ce pięć­set osiem­dzie­sią­ty siód­my – roz­legł się mięk­ki głos kom­pu­te­ra.

Vic­tor wydał z sie­bie ko­lej­ny nie­ar­ty­ku­ło­wa­ny krzyk.

 

* * *

 

Wik­tor sie­dział na miej­scu pa­sa­że­ra w czymś w ro­dza­ju awio­net­ki pio­no­we­go star­tu. Po­jazd mknął z za­wrot­ną pręd­ko­ścią nad roz­le­gły­mi rów­ni­na­mi sku­tej mro­zem tun­dry, stop­nio­wo prze­ra­dza­ją­cej się w ciem­ne lasy. Za­cho­dził w głowę, jak w tak krót­kim cza­sie udało się za­mie­nić mar­twą, ste­ryl­ną pla­ne­tę w tęt­nią­cą ży­ciem drugą Zie­mię. Był pewny, że gdyby po­krę­ci­li się nad tym te­re­nem do­sta­tecz­nie długo, wy­pa­trzył­by w dole ja­kieś re­ni­fe­ry, ścią­gnię­te tu z Ziemi w for­mie mro­żo­nych em­brio­nów pro­jek­tem Noe. Za jego cza­sów ledwo za­czy­na­no for­mo­wać mar­sjań­ską at­mos­fe­rę za po­mo­cą di­po­la or­bi­tal­ne­go i kon­tro­lo­wa­nych eks­plo­zji ją­dro­wych. Sta­bi­li­zo­wa­nie jej skła­du przy uży­ciu spe­cjal­ne­go amal­ga­ma­tu alg i bak­te­rii miało się roz­po­cząć do­pie­ro za parę setek lat. Ini­cja­to­rzy pro­jek­tu z pew­no­ścią nawet nie śnili o tak bły­ska­wicz­nych re­zul­ta­tach.

Pro­fe­sor, prze­ło­żo­ny Sybil, z po­cząt­ku nie był pewny, czy Wik­tor po­wi­nien w ogóle opusz­czać ABG2, przy­naj­mniej do­pó­ki jego spra­wa się nie wy­ja­śni. Mo­ni­que, zmien­nicz­ka Sybil, trzeź­wo skon­tro­wa­ła, że w takim wy­pad­ku praw­do­po­dob­nie zo­stał­by tam za­mknię­ty do końca swo­ich dni. Dy­le­mat roz­strzy­gnął sam Wik­tor, in­for­mu­jąc, że cier­pi na klau­stro­fo­bię i że jeśli zo­sta­nie w pla­ców­ce dłu­żej, to może nie wy­trzy­mać i zwa­rio­wać już na amen. Po krót­kiej na­ra­dzie jed­no­gło­śnie usta­lo­no, że świat się nie za­wa­li, jeśli wy­pusz­czą Wik­to­ra na ze­wnątrz, jako że po­słu­gi­wał się an­giel­skim – który, jak się oka­za­ło, stał się na Mar­sie pod­sta­wo­wym ję­zy­kiem po­wszech­nym – i, jak to ujął pro­fe­sor, „wy­glą­dał na od­po­wie­dzial­ne­go mło­de­go czło­wie­ka”. Wa­ru­nek był taki, że Wik­tor miał się nie wy­chy­lać, nie ścią­gać uwagi i w każ­dym wzglę­dzie słu­chać się Sybil, na którą spadł obo­wią­zek niań­cze­nia go.

Wik­tor z ulgą przy­jął wia­do­mość, że nie za­mie­rza­ją trzy­mać go pod klu­czem, choć świat ze­wnętrz­ny prze­ra­żał go tylko odro­bi­nę mniej niż za­mknię­te prze­strze­nie. Nie wie­dział, czego spo­dzie­wać się po spo­łecz­no­ści Marsa. Jego wy­obra­że­nia zbu­do­wa­ne były na fun­da­men­tach fik­cji fil­mo­wej i li­te­rac­kiej, w któ­rej ta na­zwa­na na cześć boga wojny pla­ne­ta była skraj­nie zmi­li­ta­ry­zo­wa­na, a każdy oby­wa­tel nosił przy pasie rusz­ni­cę la­se­ro­wą.

– Woj­sko? Tak, mamy woj­sko – od­po­wie­dzia­ła Sybil znad ste­rów. – Ale ma ono inny cha­rak­ter niż to, o któ­rym uczy­my się na lek­cjach hi­sto­rii o Ziemi. Nie mamy tu osob­nych nacji, a więc i ko­niecz­no­ści po­sia­da­nia sił obro­ny te­ry­to­rial­nej jako ta­kiej. Armia jest ochot­ni­cza i służy głów­nie do za­że­gny­wa­nia po­ten­cjal­nych kry­zy­sów i po­mo­cy hu­ma­ni­tar­nej. Od pro­ble­mów z ludź­mi jest służ­ba po­li­cyj­na.

– A co na wy­pa­dek ja­kichś na­pięć mię­dzy spo­łecz­no­ścia­mi?  – zdu­miał się Wik­tor. – Na przy­kład se­pa­ra­ty­zmu albo fun­da­men­ta­li­zmu re­li­gij­ne­go?

– Cią­gle za­po­mi­nam, że ty je­steś z zu­peł­nie innej epoki. Takie rze­czy jak na­cjo­na­lizm, ra­sizm, czy fa­na­tyzm re­li­gij­ny lu­dzie za­wsze błęd­nie ro­zu­mie­li jako przy­czy­ny kon­flik­tów mię­dzy spo­łecz­no­ścia­mi, a nie jako symp­to­my bar­dziej ogól­ne­go pro­ble­mu. Ana­li­za hi­sto­rycz­na mówi, że nigdy nie było cze­goś ta­kie­go jak wojna re­li­gij­na czy ra­so­wa, a co naj­wy­żej wojny pod pre­tek­stem re­li­gij­nym czy ra­so­wym. W rze­czy­wi­sto­ści wszyst­ko spro­wa­dza­ło się do pro­stych nie­rów­no­ści w sys­te­mo­wej wła­dzy. Za­ło­ży­cie­le na­szej cy­wi­li­za­cji star­to­wa­li za to z czy­stą kartą, jako grupa sku­pio­na na jed­nym wspól­nym celu – zbu­do­wa­niu no­we­go domu dla nas wszyst­kich. Nie było tu miej­sca na sys­te­mo­we po­dzia­ły i bar­dzo sta­ra­no się, żeby ich nie za­pró­szyć. Dla­te­go wła­śnie Zie­mia miała się nie wtrą­cać.

Wik­tor kiw­nął głową w za­my­śle­niu. Pa­mię­tał bar­dzo do­brze za­ło­że­nia ko­lo­ni­za­cyj­ne i zwią­za­ne z nimi kon­tro­wer­sje, od któ­rych de­ba­ta pu­blicz­na nigdy nie prze­sta­wa­ła wrzeć. Mars miał być nie tylko cał­ko­wi­cie su­we­ren­ny, ale i zwią­za­ny z Zie­mią cy­wi­li­za­cyj­nym ko­men­sa­li­zmem; Or­ga­ni­za­cja Na­ro­dów Zjed­no­czo­nych miała robić wszyst­ko, żeby pomóc Mar­so­wi w ter­ra­for­min­gu, nie żą­da­jąc ab­so­lut­nie ni­cze­go w za­mian, a wszel­kie po­ten­cjal­ne za­leż­no­ści po usa­mo­dziel­nie­niu się ko­lo­nii za­ka­za­no Kon­wen­cją Oki­naw­ską. Opi­nia pu­blicz­na po­wszech­nie bu­rzy­ła się na ten brak mu­tu­ali­zmu, a Marsa po­gar­dli­wie okre­śla­no mia­nem pa­so­ży­ta, ale osta­tecz­nie za­ło­że­nia wy­peł­nia­no co do joty.

– Wiem, że to, co teraz po­wiem, za­brzmi okrut­nie – po­wie­dzia­ła Sybil – i nie bierz też mojej opi­nii jako opi­nii do­mi­nu­ją­cej, ale uwa­żam, że dla Marsa za­gła­da Ziemi w dwa ty­sią­ce sto czter­dzie­stym szó­stym była naj­lep­szym, co mogło się wy­da­rzyć. Gdyby wasza cy­wi­li­za­cja nadal ist­nia­ła, prę­dzej czy póź­niej po­cią­gnę­ła­by naszą w dół – czy to jakąś wojną, czy, co gor­sza, han­dlem i wła­dzą fi­nan­so­wą.

Wik­tor wes­tchnął.

– Chyba to ro­zu­miem – przy­znał nie­chęt­nie. – Nie­trud­no mi wy­obra­zić sobie, jak Zie­mia pod­po­rząd­ko­wu­je sobie Marsa fi­nan­so­wo.

– Albo na od­wrót. To bez róż­ni­cy. Istot­ne jest to, że Mars za­ra­ził­by się ziem­ską bio­po­li­ty­ką, wi­ru­sem nie­rów­no­ści wła­dzy i do­bro­by­tu.

W swo­ich cza­sach Wik­tor na­le­żał ra­czej do sze­ro­kie­go grona kry­ty­ków po­li­ty­ki ko­lo­ni­za­cyj­nej. Nie ro­zu­miał, dla­cze­go Mars, tak bo­ga­ty w su­row­ce na­tu­ral­ne, miał ich nie wy­ko­rzy­sty­wać dla wspól­nej ko­rzy­ści obu pla­net. Do­pie­ro teraz, słu­cha­jąc Sybil, zro­zu­miał, jak bar­dzo źle na to pa­trzył. Zie­mia była dla Marsa nie part­ner­ką biz­ne­so­wą, tylko matką. Praw­dzi­wie ko­cha­ją­cy ro­dzic nie ocze­ku­je od swo­je­go dziec­ka ni­cze­go w za­mian za za­pew­nio­ną mu opie­kę. A przede wszyst­kim, po­zwa­la mu w od­po­wied­nim mo­men­cie wy­le­cieć z gniaz­da i żyć po swo­je­mu.

Wik­tor wie­dział, dla­cze­go wszyst­kie re­wo­lu­cje w hi­sto­rii prę­dzej czy póź­niej koń­czy­ły się tra­gicz­nie. Nie dało się zbu­do­wać no­we­go sys­te­mu, gdy spo­łe­czeń­stwo wciąż my­śla­ło ka­te­go­ria­mi sta­re­go. Tutaj po­trzeb­na była do­pie­ro nowa pla­ne­ta i cał­ko­wi­te od­cię­cie się od sta­re­go świa­ta, żeby ludz­kość po raz pierw­szy sku­tecz­nie od­rzu­ci­ła prze­sta­rza­ły, zgrzy­bia­ły po­rzą­dek rze­czy.

Sybil i tak wy­da­wa­ła się nad wyraz tak­tow­na, od­no­sząc się do jego świa­ta. Pa­trząc wstecz na hi­sto­rię, prze­waż­nie miało się wra­że­nie, że praw­dzi­wa cy­wi­li­za­cja jest do­pie­ro w po­wi­ja­kach. W po­ło­wie dwu­dzie­ste­go dru­gie­go wieku nawet po­cząt­ki lat dwu­ty­sięcz­nych wy­da­wa­ły się pod wie­lo­ma wzglę­da­mi bar­ba­rzyń­skie i sza­lo­ne. Wik­tor wolał nawet nie pytać, jakie oso­bi­ste opi­nie na temat jego cza­sów miał prze­cięt­ny Mar­sja­nin.

– No, je­ste­śmy w domu – po­wie­dzia­ła w końcu dziew­czy­na, prze­ry­wa­jąc długą ciszę. – Witaj w Nowej Pre­to­rii.

Wik­tor otrzą­snął się z za­my­śle­nia i ro­zej­rzał do­oko­ła nieco przy­tom­niej. Choć wciąż wpa­try­wał się w pej­zaż za oknem, wi­dział tam tylko po­ro­śnię­ty gę­stym lasem, ostro po­fał­do­wa­ny teren. Do­pie­ro kilka chwil póź­niej, gdy pod­le­cie­li ko­lej­ne kil­ka­set me­trów, jego oczom uka­za­ły się pierw­sze za­bu­do­wa­nia.

Z ust Wik­to­ra wy­rwa­ło się wes­tchnie­nie. Za­miast cha­rak­te­ry­stycz­nej dla jego cza­sów, osa­dzo­nej na rów­ni­nie me­tro­po­lii, cięż­kiej od be­to­nu i stali, ra­nią­cej niebo szpa­le­ra­mi wie­żow­ców, miał przed ocza­mi no­wo­cze­sną wizję Wi­szą­cych Ogro­dów Se­mi­ra­mi­dy.

Nad­la­ty­wa­li z pół­no­cy, więc nie spo­sób było wcze­śniej do­strzec mia­sta, które opa­sa­ło po­łu­dnio­wym łu­kiem wy­so­kie wzgó­rze. Teraz, gdy stop­nio­wo ob­ni­ża­li pułap, mógł uj­rzeć je w peł­nej oka­za­ło­ści. Po po­wierzch­ni ol­brzy­miej skar­py pięły się po­dłuż­ne za­bu­do­wa­nia o schod­ko­wej struk­tu­rze. Każdy po­ziom był zdol­ny po­mie­ścić do trzech pię­ter za­bu­do­wań miesz­kal­nych, które wy­cią­ga­ły się do słoń­ca ta­ra­sa­mi ko­lo­ru pia­skow­ca. Dachy więk­szo­ści ta­kich sek­to­rów po­kry­te były zie­lo­ny­mi par­ka­mi i skwe­ra­mi, za któ­ry­mi roz­cią­ga­ły się te­re­ny miesz­kal­ne ko­lej­nych kon­dy­gna­cji. Skle­pie­nia naj­wyż­szych pię­ter bez­sz­wo­wo łą­czy­ły się z oce­anem dzi­kiej pusz­czy, który roz­le­wał się we wszyst­kie stro­ny, kry­jąc za­pew­ne dzie­siąt­ki po­dob­nych miast.

Nowa Pre­to­ria to­nę­ła w zie­le­ni. Nawet ze­wnętrz­ne ścia­ny bu­dyn­ków ob­ro­śnię­te były kwit­ną­cy­mi pną­cza­mi i wi­no­ro­śla­mi. Tu i ów­dzie ze szczy­tu wzgó­rza kie­ro­wa­ny­mi wo­do­spa­da­mi lały się stru­mie­nie kry­sta­licz­nie czy­stej wody.

Z cich­ną­cym szu­mem sil­ni­ków Wik­tor po­wo­li spły­wał do raju.

 

* * *

 

Sybil czuła się, jakby wi­sia­ła na po­gra­ni­czu jawy i sza­lo­ne­go snu. Gdy tylko uspo­ka­ja­ła myśli i prze­sta­wa­ła sku­piać się na tym, z kim ma do czy­nie­nia, wszyst­ko wy­da­wa­ło się z grub­sza nor­mal­ne. Ale gdy tylko po­wra­ca­ła świa­do­mość, że w jej miesz­ka­niu prze­by­wa czło­wiek, który spon­ta­nicz­nie za­ma­ni­fe­sto­wał się z ba­jo­ra pro­stych związ­ków che­micz­nych, do tego wy­po­sa­żo­ny w pełny kom­plet wspo­mnień sprzed ponad czte­ry­stu lat, raz po raz do­zna­wa­ła wstrzą­su, jakby ktoś wylał na nią kubeł zim­nej wody.

Jak? – krzy­czał jej mózg. JAK? 

Coś ta­kie­go zwy­czaj­nie nie było moż­li­we, nie mie­ści­ło się w re­aliach fi­zycz­ne­go świa­ta. Nawet we­dług teo­rii za­kła­da­ją­cej, że w nie­skoń­czo­nej licz­bie po­ten­cjal­nych wszech­świa­tów, każde wy­obra­żal­ne i nie­wy­obra­żal­ne wy­da­rze­nie siłą rze­czy musi za­ist­nieć, takie zja­wi­sko wy­da­wa­ło się nie do przy­ję­cia.

Tym­cza­sem na ka­na­pie w jej sa­lo­nie, ba­wiąc się trój­wy­mia­ro­wym rzut­ni­kiem, jak gdyby nigdy nic sie­dział „abio­gen”, jak go ro­bo­czo okre­ślił pro­fe­sor; pro­fe­sor, który praw­dę po­wie­dziaw­szy wy­da­wał się tą sy­tu­acją nie­zbyt prze­ję­ty. Być może wcale nie ku­po­wał hi­sto­rii Vic­to­ra, ale po­sta­no­wił za­grać w jego grę po­zo­rów, za­in­te­re­so­wa­ny, dokąd go ona za­pro­wa­dzi. Sybil po­win­na ro­zu­mo­wać po­dob­nie. Była czło­wie­kiem nauki, wy­tre­no­wa­ną scep­tycz­ką, wa­żą­cą prze­ko­na­nia we­dług po­zio­mu ich ra­cjo­nal­no­ści. W hi­sto­rii Vic­to­ra nie było za grosz ra­cjo­nal­no­ści, a jed­nak…

A jed­nak jakaś jej część była prze­ko­na­na, że Vic­tor jest ab­so­lut­nie szcze­ry. Nie umia­ła tego wy­tłu­ma­czyć. Gdy tylko zo­ba­czy­ła go tam, uno­szą­ce­go się bez przy­tom­no­ści na po­wierzch­ni pre­bio­tycz­ne­go bu­lio­nu, po­czu­ła nie­moż­li­wy do zde­fi­nio­wa­nia skurcz w duszy, jakby w tym kon­kret­nym miej­scu i cza­sie wszech­świat na­ka­zał ich ścież­kom się po­łą­czyć.

Trud­no było stwier­dzić, czy Vic­tor miał te same od­czu­cia, jako że nie wy­szedł jesz­cze do końca z szoku. Był kłę­bo­wi­skiem sprzecz­nych emo­cji i nie spo­sób było prze­wi­dzieć, która za chwi­lę wy­pły­nie na po­wierzch­nię. W chwi­li obec­nej głów­nie eks­plo­ro­wał i każ­dym zmy­słem chło­nął obcy świat, jak mały chło­piec, co krok sty­ka­ją­cy się z jakąś fa­scy­nu­ją­cą no­wo­ścią.

Vic­tor nie był jed­nak po­zba­wio­nym trosk dziec­kiem. W każ­dym wes­tchnie­niu za­chwy­tu tkwił cierń za­gu­bie­nia. Mars był dla niego obcy, zbyt trud­ny do zro­zu­mie­nia. Vic­tor nie był tak po pro­stu da­le­ko od domu; jego dom nie ist­niał już od setek lat, a ostat­nim wspo­mnie­niem z tam­te­go miej­sca była glo­bal­na za­gła­da. Był sa­mot­nym przed­sta­wi­cie­lem nie­ist­nie­ją­ce­go już ga­tun­ku, odłam­kiem mar­twej cy­wi­li­za­cji.

Eks­pres koń­czył pa­rzyć kawę, gdy Sybil usły­sza­ła gwał­tow­ne po­ru­sze­nie w sa­lo­nie. Ze­rwa­ła się od razu, wy­stra­szo­na, że Vic­tor, któ­re­go mimo wszyst­ko pod­świa­do­mie trak­to­wa­ła jak czte­ro­lat­ka, mógł wejść w szko­dę. On jed­nak stał tylko jak wryty, ga­piąc się sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi w usta­wio­ny na półce mały ekra­nik.

– Co… co to jest? – wy­du­sił przez ści­śnię­te gar­dło.

 Sybil spoj­rza­ła na wy­świe­tlacz, prze­ra­żo­na myślą, że zo­ba­czy tam coś, czego nie po­win­na.

– To tylko dzien­ny ra­port z po­dró­ży Eve. Mój oj­ciec jest szy­chą w pro­jek­cie i dał mi kie­dyś ten ga­dżet na uro­dzi­ny…

Urwa­ła, gdy Vic­tor zwró­cił się w jej stro­nę. Oczy pło­nę­ły mu żarem, ja­kie­go jesz­cze w nich nie wi­dzia­ła.

– Co to jest Eve? – Jego głos łamał się od po­wstrzy­my­wa­nej pa­ni­ki i Sybil po­czu­ła, jak ko­ści­ste palce lęku za­czy­na­ją ści­skać rów­nież jej gar­dło.

– Eve to nasz pro­jekt ko­lo­ni­za­cyj­ny. Ta wiel­ka złota sfera po lewej to sta­tek, któ­rym lecą ko­lo­ni­ści. Tu po pra­wej masz wszyst­kie pod­sta­wo­we sta­ty­sty­ki z jego po­dró­ży. Po­pu­la­cja, pa­li­wo, ak­tu­al­na pręd­kość, czas z na­szej per­spek­ty­wy, czas z ich per­spek­ty­wy re­la­ty­wi­stycz­nej, dy­stans misji, takie tam.

Vic­tor był blady jak pa­pier.

– Dokąd to leci? I jak długo bę­dzie le­cieć?

– A, no tak. Na Aza­lię. To pla­ne­ta w gwiaz­do­zbio­rze Żu­ra­wia, od­kry­ta dawno temu, pew­nie jesz­cze zanim ty się uro­dzi­łeś. O ile do­brze pa­mię­tam, w ka­ta­lo­gach fi­gu­ru­je jako Glie­se 832c. Jest z grub­sza szes­na­ście lat świetl­nych stąd. Te in­for­ma­cje, które tu wi­dzi­my, są tech­nicz­nie nieco spóź­nio­ne, jako że Eve już ka­wa­łek prze­le­cia­ła, a in­for­ma­cje nie mogą le­cieć szyb­ciej niż świa­tło. W każ­dym razie misja ma jesz­cze parę do­brych dekad lotu przed sobą.

– A jak… jak wy­glą­da ta Aza­lia?

– Już. – Sybil wy­wo­ła­ła wy­szu­ki­war­kę i bły­ska­wicz­nie zna­la­zła trój­wy­mia­ro­wy model w wy­so­kiej roz­dziel­czo­ści. Sza­ro­si­na pla­ne­ta wy­peł­ni­ła sobą sporą część prze­strze­ni w sa­lo­nie.

Vic­tor wydał z sie­bie nie­ar­ty­ku­ło­wa­ny dźwięk.

– Nie, nie, nie, to jakiś kosz­mar – wy­szep­tał, trzy­ma­jąc się za skro­nie. – To nie­moż­li­we.

Ko­la­na ugię­ły się pod nim i Sybil chwy­ci­ła go w ostat­niej chwi­li, zanim upadł. Po­mo­gła mu usiąść na ka­na­pie.

– Tylko mi tu nie mdlej. O co cho­dzi?

– Ilu ludzi jest na po­kła­dzie Eve?

– Pra­wie dzie­sięć ty­się­cy – od­par­ła, rzu­ciw­szy okiem na ta­bel­ki. – Wiesz, to jest ogrom­ne przed­się­wzię­cie, więc wy­sła­li­śmy tam kom­plet­ną spo­łecz­ność. Na Aza­lię nic in­ne­go nie po­le­ci jesz­cze pew­nie przez kilka wie­ków.

Vic­tor pod­niósł na nią błęd­ny wzrok.

– Oni wszy­scy zginą.

Sybil po­czu­ła lo­do­wa­ty dreszcz na ple­cach.

– Jak to? Skąd mo­żesz to wie­dzieć? Jak zginą? Dla­cze­go?

– Nie znam szcze­gó­łów. – Vic­tor po­krę­cił głową. – Ale wi­dzia­łem to, tak wy­raź­nie jak widzę cie­bie teraz. Kiedy do­le­cą na tę Aza­lię, sta­nie się coś strasz­ne­go. Eve eks­plo­du­je z wszyst­ki­mi pa­sa­że­ra­mi na po­kła­dzie.

– Uspo­kój się – po­wie­dzia­ła Sybil, sama siląc się na spo­koj­ny ton. – Cią­gle je­steś w szoku, do tego wy­koń­czo­ny po­dró­żą i emo­cja­mi. Nie my­ślisz jasno. Gdzie to wi­dzia­łeś?

Vic­tor za­mknął oczy i ode­tchnął głę­bo­ko.

– Wiem, jak to za­brzmi – rzekł – ale wi­dzia­łem to we śnie. Nie, nie teraz – dodał szyb­ko, zanim Sybil zdą­ży­ła otwo­rzyć usta. – To było jesz­cze na Ziemi, do­kład­nie w tę noc, kiedy przy­le­cia­ła aste­ro­ida. To nie był zwy­kły sen. Ja tam byłem, wi­dzia­łem i czu­łem wszyst­ko tak wy­raź­nie jak teraz. Mógł­bym ci wska­zać, która stro­na pla­ne­ty była zwró­co­na w moim kie­run­ku, pa­mię­tam nawet takie szcze­gó­ły. A teraz nagle budzę się na Mar­sie, a ty mi po­ka­zu­jesz do­kład­nie ten sta­tek ko­lo­ni­za­cyj­ny i do­kład­nie tę samą pla­ne­tę. Jak to jest moż­li­we?

Nijak, prze­mknę­ło przez myśl Sybil. Ani przy­pa­dek, ani ce­lo­we dzia­ła­nie nie były w sta­nie tego wy­tłu­ma­czyć, po­dob­nie jak Vic­to­ra. No chyba że…

Chyba że zbyt płyt­ko roz­pa­try­wa­ła po­ję­cie ce­lo­wo­ści.

– Atrak­tor – wy­szep­ta­ła bez­wied­nie i od razu skar­ci­ła się za samą tę myśl. Chyba do­ku­ment­nie zwa­rio­wa­ła, jeśli się­ga­ła aż tutaj.

– Jaki trak­tor? – zdzi­wił się Vic­tor.

– Nie trak­tor. Atrak­tor. Atrak­tor Wa­sil­je­wa.

Od­po­wie­dzia­ło jej tylko tępe spoj­rze­nie. Sybil po­dra­pa­ła się po gło­wie.

– Ech, jak to wy­tłu­ma­czyć… – za­czę­ła nie­pew­nie. – Nie je­stem eks­per­tem we współ­cze­snej fi­lo­zo­fii, cho­ciaż tro­chę jej li­znę­łam na kur­sie. Była tam taka jedna rzecz, która mi się spodo­ba­ła, kon­cept fi­lo­zo­ficz­ny An­to­na Wa­sil­je­wa, ta­kie­go daw­ne­go ma­te­ma­ty­ka, jesz­cze z po­ko­le­nia ko­lo­ni­za­to­rów. Wa­sil­jew był spe­cja­li­stą od teo­rii cha­osu, stu­dio­wał funk­cje cha­otycz­ne i ich ma­ni­fe­sta­cje w na­tu­rze. W tych swo­ich wy­wo­dach za­kła­dał, że wszech­świat, hi­po­te­tycz­nie da­ją­cy się zre­du­ko­wać do pro­stych, fun­da­men­tal­nych współ­za­leż­no­ści obiek­tów i od­dzia­ły­wań, prak­tycz­nie wszę­dzie wy­peł­nia się atrak­to­ra­mi, czyli abs­trak­cyj­ny­mi ma­te­ma­tycz­ny­mi ob­sza­ra­mi, do któ­rych tra­jek­to­rie funk­cji dążą nie­za­leż­nie od wa­run­ków po­cząt­ko­wych.

Vic­tor nie­śmia­ło kiw­nął głową na znak, że mniej wię­cej na­dą­ża.

– Atrak­to­ry nie były ni­czym nowym dla ów­cze­snych ma­te­ma­ty­ków – kon­ty­nu­owa­ła Sybil – ale Wa­sil­jew po­cią­gnął spra­wę znacz­nie dalej niż jego po­przed­ni­cy. Tu się za­czy­na jego kon­tro­wer­syj­ny wkład. Bo wi­dzisz, on uwa­żał, że jaźń jest w sta­nie ge­ne­ro­wać wła­sne atrak­to­ry, two­rzyć wa­run­ki, do któ­rych speł­nie­nia wszech­świat au­to­ma­tycz­nie bę­dzie sta­rał się dążyć.

Do dziś pa­mię­ta­ła słowa wy­kła­dow­cy: „Sta­ro­żyt­ni na­zy­wa­li to Fatum. Oświe­ce­nie wrzu­ca­ło to do śmiet­ni­ka z na­pi­sem nie­ra­cjo­nal­ne. Wa­sil­jew był prze­ko­na­ny, że w swo­jej na­iw­no­ści sta­ro­żyt­ni byli jed­nak mą­drzej­si od mo­der­ni­stów. Na py­ta­nia, czy jego atrak­to­ry miały osta­tecz­nie roz­wią­zać pro­blem Boga, Wa­sil­jew od­po­wia­dał, że ra­czej gma­twa­ły go jesz­cze bar­dziej. Tym nie­mniej, w swoim cza­sie za­stą­pi­ły one Boga wielu lu­dziom; były pro­stym wy­ja­śnie­niem dla wszel­kie­go ro­dza­ju zja­wisk, które do­cho­dzi­ły do skut­ku nawet jeśli sta­ty­stycz­nie nie po­win­ny”.

Choć idea Atrak­to­rów Wa­sil­je­wa była z po­cząt­ku go­rą­ca, sto­sun­ko­wo szyb­ko się wy­pa­li­ła. Nauka się nimi nie in­te­re­so­wa­ła, jako że nie spo­sób było wy­ka­zać ich praw­dzi­wo­ści lub nie­praw­dzi­wo­ści. Były one otwar­cie kry­ty­ko­wa­ne przez więk­szość fi­lo­zo­fów, ale miały też swoją grup­kę za­go­rza­łych zwo­len­ni­ków. Nie­któ­rzy byli prze­ko­na­ni, że ko­lo­ni­za­cja Marsa była przy­kła­dem dzia­ła­nia ta­kie­go Atrak­to­ra, który od­pę­dzał wszel­kie formy za­gła­dy Ziemi, do­pó­ki ludz­kość nie zro­bi­ła sobie kopii za­pa­so­wej. Do­pie­ro gdy cy­wi­li­za­cja mar­sjań­ska osią­gnę­ła punkt sa­mo­wy­star­czal­no­ści, Zie­mia z po­mo­cą aste­ro­idy mogła udać się na za­słu­żo­ną eme­ry­tu­rę. Sybil wi­dzia­ła w tym my­śle­niu pewną ele­gan­cję.

Wpa­so­wy­wa­ło się to też po­nie­kąd w temat jej badań, jako że praw­do­po­do­bień­stwo spon­ta­nicz­ne­go po­ja­wie­nia się życia w zna­nej obec­nie for­mie miało gra­ni­czyć z nie­moż­li­wo­ścią.

– In­ny­mi słowy, Atrak­to­ra­mi Wa­sil­je­wa mają być zja­wi­ska zdol­ne do kształ­to­wa­nia rze­czy­wi­sto­ści wokół sie­bie, jakby do wy­mu­sza­nia oko­licz­no­ści, które umoż­li­wia­ją ich za­ist­nie­nie. Wa­run­kiem ist­nie­nia ta­kie­go Atrak­to­ra ma być do­sta­tecz­nie wy­so­ka waga da­ne­go zja­wi­ska dla ob­da­rzo­nych jaź­nią istot, ta­kich jak lu­dzie. Wa­sil­jew wy­cho­dził z za­sa­dy an­tro­picz­nej; uwa­żał, że bez istot ta­kich jak my wszech­świat prze­stał­by mieć sens.

Vic­tor słu­chał z otwar­ty­mi usta­mi.

– Czyli my­ślisz, że i mój pro­ro­czy sen, i to, że… – urwał. Nadal nie po­tra­fi­ło mu przejść przez gar­dło, że tak po pro­stu wy­plu­ła go pre­bio­tycz­na mie­sza­ni­na.

– Nie wiem. – Sybil po­krę­ci­ła głową. – Jeśli Atrak­to­ry Wa­sil­je­wa fak­tycz­nie ist­nie­ją, to po­win­ny być znacz­nie bar­dziej sub­tel­ne. To nie jest tak, że nagle prawa fi­zy­ki prze­sta­ją obo­wią­zy­wać! Poza tym, nie można tak po pro­stu uznać nie­do­rzecz­ne­go zja­wi­ska za wy­ja­śnio­ne tylko dla­te­go, że ktoś kie­dyś wy­my­ślił sys­tem fi­lo­zo­ficz­ny, który for­ma­li­zu­je my­śle­nie ma­gicz­ne. Nie po to tyle lat się szko­li­łam w ra­cjo­na­li­zmie, żeby go teraz wy­rzu­cić do śmie­ci.

– Ja się w ni­czym takim nie szko­li­łem – mruk­nął Vic­tor po­nu­ro – ale im wię­cej o tym wszyst­kim myślę, tym bar­dziej je­stem prze­ko­na­ny, że osza­la­łem. A to sza­leń­stwo pod­su­wa mi coraz strasz­niej­sze myśli, zwłasz­cza po tym, co mi wła­śnie po­wie­dzia­łaś. A co jeśli nie­przy­pad­ko­wo… po­ja­wi­łem się tutaj aku­rat teraz? Co jeśli tym lu­dziom koń­czy się czas? Ile jesz­cze go mają, zanim ta kulka – wska­zał na ekra­nik – zrobi bum?

– Eve nie prze­le­cia­ła jesz­cze nawet trzech lat świetl­nych, a cały dy­stans na Aza­lię to szes­na­ście… co po­wie­dzia­łeś?!

Ostat­nie słowa wy­krzy­cza­ła tak gło­śno, że Vic­tor aż pod­sko­czył.

– Za­sta­na­wiam się tylko, czy może nie mamy ogra­ni­czo­ne­go czasu, żeby jakoś za­in­ter­we­nio­wać…

– Nie, nie to! Po­wie­dzia­łeś, że kulka… że żółta kulka bum?

Vic­tor wy­glą­dał na zbyt zbi­te­go z tropu, żeby co­kol­wiek od­po­wie­dzieć. Sybil ze­rwa­ła się na równe nogi i za­czę­ła krą­żyć po po­ko­ju.

– Boże, ja chyba też osza­la­łam – po­wie­dzia­ła bar­dziej do sie­bie niż do niego.

Wzię­ła kilka głę­bo­kich od­de­chów i szcze­gó­ło­wo opi­sa­ła za­ba­wę z dzie­ciń­stwa oraz to­wa­rzy­szą­cą jej ry­mo­wan­kę, którą przy­po­mnia­ła sobie za­le­d­wie kilka go­dzin przed od­na­le­zie­niem Vic­to­ra, po nie­mal dwu­dzie­stu la­tach.

Jego oczy były wiel­kie jak spodki jesz­cze zanim do­tar­ła do wier­szy­ka. Gdy skoń­czy­ła, za­pa­dło dłu­gie mil­cze­nie.

– To brzmi jak pro­roc­two – rzekł Vic­tor bez­barw­nym tonem. – Z tych, które na­bie­ra­ją sensu do­pie­ro w od­po­wied­nim mo­men­cie.

– Albo jak za­gad­ka, z ja­kie­goś po­wo­du skie­ro­wa­na do na­szej dwój­ki. Mu­si­my spró­bo­wać ją roz­wią­zać. Ro­zu­miem, że żółta kulka to Eve, a szara to Aza­lia. A czer­wo­na?

– Mars, to chyba jasne.

– Dla­cze­go Mars? – Sybil zmarsz­czy­ła brwi.

– A, no… Mnó­stwo się tu po­zmie­nia­ło, więc pew­nie nikt już tak nie mówi. Ale za moich cza­sów, kiedy Mars był jesz­cze suchą pu­sty­nią, mó­wi­ło się na niego Czer­wo­na Pla­ne­ta.

Vic­tor miał rację. Pod­ręcz­ni­ki do hi­sto­rii wspo­mi­na­ły o czymś takim. Do dziś za­chod­nie pu­sty­nie, takie jak Cy­do­nia, miały pięk­ny, rdza­wy kolor.

– Okej, a co ze stud­nia­mi? – spy­ta­ła.

– Nie mam po­ję­cia. Na­su­wa­ją się czar­ne dziu­ry, ale to aku­rat chyba nie grozi Eve?

– Nie, przy­naj­mniej nic nam nie wia­do­mo o żad­nych po­bli­skich czar­nych dziu­rach. Naj­bliż­sza znana na chwi­lę obec­ną jest ty­sią­ce lat świetl­nych stąd.

– Może cho­dzi o sy­tu­ację, w któ­rej sta­tek nie trafi w Aza­lię i po­le­ci dalej w prze­strzeń, aż w któ­rąś dziu­rę w końcu wpad­nie?

– To by pa­so­wa­ło do reguł gry, ale w takim przy­pad­ku to nie dziu­ra by­ła­by bez­po­śred­nim za­gro­że­niem. Jeśli Eve roz­mi­nie się z Aza­lią, to cała za­ło­ga zdąży sto razy umrzeć z głodu i braku ener­gii na re­kon­struk­cję at­mos­fe­ry, zanim wpad­nie w pole gra­wi­ta­cyj­ne ja­kiej­kol­wiek czar­nej dziu­ry. Ja bym się jed­nak mar­twi­ła tym „bum” w pierw­szej ko­lej­no­ści.

– Sama wspo­mi­na­łaś, że miną jesz­cze dłu­gie lata, zanim Eve do­trze na miej­sce. Na pewno bę­dzie czas, żeby coś wy­my­ślić.

– Tak, ale to nie jest takie in­tu­icyj­ne jak jazda ro­we­rem z punk­tu do punk­tu. Daj mi chwi­lę.

To po­wie­dziaw­szy, Sybil po­de­szła do pul­pi­tu w kącie sa­lo­nu i wpi­sa­ła parę ko­mend, a na­stęp­nie wy­stu­ka­ła po­łą­cze­nie z Mo­ni­que, która ak­tu­al­nie prze­by­wa­ła w ABG2 w jej za­stęp­stwie.

– Co tam, Sybil? – roz­legł się głos ko­le­żan­ki. – Do­tar­li­ście do domu? Jak sobie radzi nasz abio­gen?

– Cał­kiem nie­źle. Słu­chaj, Mo­ni­que, mam proś­bę. Wy­sła­łam za­py­ta­nie do sys­te­mu o po­łą­cze­nie zdal­ne z Ca­ro­li­ne. Klep­nę­ła­byś au­to­ry­za­cję?

– Jasne, a po co ci Ca­ro­li­ne?

– Muszę coś szyb­ko po­li­czyć, a sama nie dam rady, więc po­trze­bu­ję VI. Je­steś ko­cha­na, dzię­ki, pa!

Ge­stem przy­wo­ła­ła Vic­to­ra do sie­bie. Gdy na ekra­nie po­ja­wił się nie­bie­ski trój­ką­cik, na­ci­snę­ła go, wy­wo­łu­jąc panel ope­ra­cyj­ny wir­tu­al­nej in­te­li­gen­cji. Do­dat­ko­wo za­zna­czy­ła ko­men­dę in­te­rak­cji pry­wat­nej, która ka­so­wa­ła logi po za­koń­czo­nej sesji.

– Witaj, Sybil. W czym mogę pomóc? – ode­zwał się mięk­kim gło­sem kom­pu­ter.

– Ca­ro­li­ne, prze­sy­łam ci wszyst­kie dane ta­be­la­rycz­ne Eve od dnia jej star­tu i za­ło­że­nia pro­ce­so­we misji. Chcę, żebyś na ich pod­sta­wie po­obli­cza­ła wszyst­kie moż­li­we eks­tra­po­la­cje z pię­cio­pro­cen­to­wym pe­sy­mi­zmem.

– Go­to­we.

– Do­brze, teraz po­wiedz mi, kiedy naj­póź­niej mo­że­my za­wró­cić Eve, żeby mogła wró­cić na Marsa.

Ca­ro­li­ne mil­cza­ła przez se­kun­dę.

– Za dużo stop­ni swo­bo­dy. Do­pre­cy­zuj wy­ma­ga­nia – po­wie­dział bez­na­mięt­ny ton, a ekran wy­świe­tlił dzie­siąt­ki roz­my­tych pa­ra­me­trów.

Sybil czuła, jak zimny pot spły­wa jej po karku. Pierw­szym, co rzu­ca­ło się w oczy, była mapa po­ten­cjal­nych sce­na­riu­szy zu­ży­cia pa­li­wa. Nawet bez do­kład­ne­go stu­dio­wa­nia nie wy­glą­da­ła zbyt opty­mi­stycz­nie.

– Przede wszyst­kim, wpleć w ob­li­cze­nia ko­niecz­ność nada­nia ko­mu­ni­ka­tu za po­mo­cą ISL, który musi ich naj­pierw do­go­nić – rze­kła, wal­cząc z drże­niem w gło­sie. Licz­by i wy­kre­sy prze­ła­do­wa­ły się i Sybil z tru­dem po­wstrzy­ma­ła się przed plu­ga­wym ko­men­ta­rzem. – Dobra, ob­licz, jaką mak­sy­mal­ną pręd­kość po­wro­tu uda­ło­by się roz­wi­nąć, gdyby w tej chwi­li nadać ko­mu­ni­kat o za­wra­ca­niu. Teraz, niech po­my­ślę… Bio­rąc pod uwagę ak­tu­al­ne stra­ty za­so­bów, ob­licz, na jak długo ich wy­star­czy. Nie uwzględ­niaj pa­li­wa. I teraz, na pod­sta­wie po­wyż­szych, daj mi za­kres czasu mię­dzy chwi­lą obec­ną, a chwi­lą, która po­zwo­li­ła­by na osią­gnię­cie mi­ni­mal­nej pręd­ko­ści, przy któ­rej za­ło­ga zdą­ży­ła­by wró­cić, nie wy­czer­paw­szy za­so­bów.

Ca­ro­li­ne mil­cza­ła tym razem dobre dzie­sięć se­kund.

– W za­okrą­gle­niu pięć dni.

 

* * *

 

Gdy tylko Wik­tor za­czy­nał mieć na­dzie­ję, że ka­ru­ze­la non­sen­su zwal­nia, ta przy­spie­sza­ła jesz­cze bar­dziej.

Plan, który na po­cze­ka­niu wy­my­śli­ła Sybil, był ty­po­wym pla­nem wy­my­ślo­nym na po­cze­ka­niu – sza­lo­nym, dziu­ra­wym i ze zni­ko­mą szan­są po­wo­dze­nia. In­ny­mi słowy, do­sko­na­le pa­so­wał do zwa­rio­wa­nej idei, którą Sybil na­zy­wa­ła Atrak­to­rem Wa­sil­je­wa.

– Na pewno nie ma in­ne­go spo­so­bu? – jęk­nął roz­pacz­li­wie. – Mamy prze­cież pięć dni! Na pewno coś wy­my­śli­my.

Sybil po­krę­ci­ła głową.

– Pa­mię­taj, nie mo­żesz pa­trzeć na loty ko­smicz­ne jak na tra­dy­cyj­ną po­dróż. Dane, które my do­sta­je­my teraz, Eve wy­sła­ła nie­ca­łe trzy lata temu. Sta­tek teraz leci już z pręd­ko­ścią bli­ską czter­dzie­stu pro­cen­tom pręd­ko­ści świa­tła i cią­gle przy­spie­sza. Im bar­dziej zbli­ża się do swo­jej gra­nicz­nej pręd­ko­ści pięć­dzie­się­ciu dwóch pro­cent, tym bar­dziej wzra­sta jego masa, a więc zu­ży­cie pa­li­wa ro­śnie. A im szyb­ciej leci i im bar­dziej się od­da­la, tym wię­cej bę­dzie mu­siał tego pa­li­wa zużyć na ha­mo­wa­nie, a póź­niej na po­now­ny roz­pęd w stro­nę Marsa i znów ha­mo­wa­nie, żeby osta­tecz­nie za­trzy­mać się w domu. Eve miała le­cieć w jedną stro­nę, pro­sto, bez ja­kich­kol­wiek ma­new­rów. W obec­nej sy­tu­acji, w dro­dze po­wrot­nej nie bę­dzie miała pa­li­wa, żeby roz­wi­nąć nawet dzie­sięć pro­cent pręd­ko­ści świa­tła. Każdy dzień zwło­ki może wy­dłu­żyć po­dróż po­wrot­ną o de­ka­dy. Za­so­by po­wie­trza, wody i tak dalej, są w do­sta­tecz­nie za­mknię­tym obie­gu, więc po­win­ny wy­star­czyć nawet na setki lat, ale po­myśl o pro­ble­mach spo­łecz­nych, które mogą…

– Dobra – wpadł jej w słowo Wik­tor – ro­zu­miem. Ale na pewno nie ma in­ne­go spo­so­bu?

Plan Sybil do­ty­czył osoby jej ojca. Była prze­ko­na­na, że to wła­śnie w związ­ku z nim los po­łą­czył ścież­ki jej i Wik­to­ra. Oj­ciec ów, jak się oka­zy­wa­ło, był nie byle kim; prze­wod­ni­czył szta­bo­wi dy­rek­tor­skie­mu ca­łe­go przed­się­wzię­cia Eve. To przez niego prze­cho­dzi­ły wszel­kie istot­ne de­cy­zje i to głów­nie on ko­or­dy­no­wał misję od stro­ny Marsa. Jeśli ktoś miał moż­li­wość za­cią­gnąć Eve ha­mu­lec ręcz­ny, to wła­śnie on.

Pro­blem po­le­gał na tym, że nie było nawet mowy, żeby ar­gu­men­ta­cja opar­ta na idio­tycz­nym dzie­cię­cym wier­szy­ku i sen­nej wizji ob­ce­go czło­wie­ka, który rze­ko­mo sa­mo­ist­nie wy­ło­nił się z pier­wot­nej zupy ni­czym Afro­dy­ta z mor­skiej piany, miała ja­ką­kol­wiek szan­sę prze­mó­wić do po­waż­ne­go czło­wie­ka, który od­po­wia­dał za moż­li­wie naj­więk­sze przed­się­wzię­cie w hi­sto­rii ludz­ko­ści.

Dla­te­go też Sybil nie pla­no­wa­ła pytać ojca o zda­nie. Za­mie­rza­ła zro­bić to za jego ple­ca­mi, i to tak, żeby nikt się o tym nie do­wie­dział, do­pó­ki nie bę­dzie za późno. Po­nie­waż Eve ak­tu­al­nie była od­da­lo­na o nie­ca­łe trzy lata świetl­ne od Ukła­du Sło­necz­ne­go, ja­ki­kol­wiek sy­gnał miał szan­sę do­go­nić ich za ponad czte­ry lata. Na­tych­mia­sto­wa od­po­wiedź le­cia­ła­by tyle samo, a więc mię­dzy nada­niem wia­do­mo­ści i od­bio­rem od­po­wie­dzi mi­nę­ło­by od ośmiu do dzie­wię­ciu lat. W ta­kiej sy­tu­acji Eve mo­gła­by już tylko kon­ty­nu­ować za­rzą­dzo­ny po­wrót.

Wzglę­dem po­wyż­szych za­ło­żeń Wik­tor nie miał za­strze­żeń. Za­sad­ni­czy pro­blem leżał w tym, jak Sybil za­mie­rza­ła je zre­ali­zo­wać.

Otóż oj­ciec Sybil był kla­sycz­nym przy­kła­dem czło­wie­ka wy­so­kiej rangi, u któ­re­go lata pracy w za­wo­dzie wy­ro­bi­ły nie­za­chwia­ną wład­czość oraz prze­ko­na­nie, że na wszyst­kim zna się naj­le­piej. W związ­ku z tym uwa­żał, że ma pełne prawo po­chy­lać się nad ży­ciem pry­wat­nym Sybil, a cza­sem nawet bez­po­śred­nio się w nie wtrą­cać. Sam fakt, że w swoim wieku nie była jesz­cze w po­waż­nym związ­ku, był dla niego solą w oku.

– Więc za­czę­łam mu ściem­niać, że mam chło­pa­ka – tłu­ma­czy­ła Sybil – i że oboje je­ste­śmy bar­dzo ostroż­ni, że nie spie­szy­my się z tym związ­kiem, i że nie ma mowy, żebym or­ga­ni­zo­wa­ła nam ja­kieś ro­dzin­ne obiad­ki. To mu wy­star­czy­ło na jakiś czas, ale ostat­nio znowu za­czął się nie­cier­pli­wić, żeby go w końcu po­znać. Więc teraz na scenę wkra­czasz ty, z tym cu­deń­kiem. – To po­wie­dziaw­szy, na wy­cią­gnię­tej dłoni za­pre­zen­to­wa­ła pier­ścio­nek z bry­lan­tem.

Wik­tor do­pie­ro zgi­nął tra­gicz­nie w glo­bal­nej ka­ta­stro­fie, a na­stęp­nie w cu­dow­ny spo­sób ożył kil­ka­set lat póź­niej w mar­sjań­skiej uto­pii, gdzie los roz­ka­zał mu ura­to­wać ty­sią­ce ludzi od tra­gicz­nej śmier­ci. Ale nic z tego nie prze­ra­ża­ło go tak, jak ko­niecz­ność od­gry­wa­nia roli na­rze­czo­ne­go, ubie­ga­ją­ce­go się o bło­go­sła­wień­stwo przed ob­li­czem apo­dyk­tycz­ne­go ojca. Gdy ośmie­lił się za­py­tać Sybil o dal­sze szcze­gó­ły, szcze­rze przy­zna­ła, że tutaj plan się w za­sa­dzie koń­czył i dalej trze­ba bę­dzie po­le­gać na im­pro­wi­za­cji.

Im­pro­wi­za­cja. Wik­tor mało nie wy­rwał sobie kępki wło­sów z głowy.

Na szczę­ście, pan Fer­ra­ro, jako czło­wiek bar­dzo dumny ze swo­jej pracy i spra­gnio­ny dumy ze stro­ny wła­snej córki, nie omiesz­kał po­dzie­lić się z nią pa­ro­ma istot­ny­mi szcze­gó­ła­mi. Mię­dzy in­ny­mi tym, że je­dy­ną me­to­dą, żeby pod­rzu­cić Eve ja­ką­kol­wiek wia­do­mość z Marsa, był no­wo­cze­sny sys­tem da­le­ko­sięż­nej ko­mu­ni­ka­cji la­se­ro­wej, ISL, ten sam, któ­rym Eve w re­gu­lar­nych od­stę­pach prze­sy­ła­ła znaki życia. Na co dzień ko­mu­ni­ka­cja była jed­nak jed­no­stron­na i Mars nie od­wdzię­czał się ko­lo­ni­stom żad­ny­mi wia­do­mo­ścia­mi o sobie. In­for­ma­cje takie jak ta były pu­blicz­nie do­stęp­ne, ale zda­rza­ły się też takie, któ­rych od­po­wie­dzial­ny dy­rek­tor nie po­wi­nien zdra­dzać ni­ko­mu, nawet wła­snej córce.

Na przy­kład to, że ist­nia­ła lista ko­mend spe­cjal­nych, za­ko­do­wa­nych w po­sta­ci uni­ka­to­wych, ośmio­cy­fro­wych cią­gów zna­ków, które Mars był gotów wy­słać Eve ISL-em w razie po­trze­by. Sybil była pewna, że wśród tych ko­mend znaj­du­je się roz­kaz „cała wstecz”. Wie­dzia­ła rów­nież, że ze wzglę­dów bez­pie­czeń­stwa dy­rek­tor Fer­ra­ro ma zdal­ny do­stęp do sys­te­mu ko­mu­ni­ka­cji z do­mo­we­go kom­pu­te­ra.

– Plan jest bar­dzo pro­sty – mó­wi­ła pew­nym sie­bie tonem, ewi­dent­nie sta­ra­jąc się dodać Wik­to­ro­wi otu­chy. Szli pie­cho­tą przez eli­zej­skie ogro­dy Nowej Pre­to­rii, ubra­ni nie­mal tak od­święt­nie, jakby uda­wa­li się na galę, a nie na obiad do ro­dzi­ny. – Ty go czymś zaj­miesz, a ja w tym cza­sie po­bu­szu­ję mu po biu­rze i spró­bu­ję zna­leźć te kody. Oj­ciec ma już swoje lata i na pewno trzy­ma je gdzieś w fi­zycz­nej for­mie. Takie rze­czy przy­cho­dzą z wie­kiem.

– Jak niby mam go zająć? Za­po­mnia­łaś, kim ja je­stem? Ja nie wiem nawet, o czym się teraz roz­ma­wia!

– Nie masz po­ję­cia, jaki on jest… sta­ro­świec­ki. Nie, sta­ro­świec­ki to nie jest dobre słowo. Wi­dzisz, w okre­sie jego mło­do­ści pa­no­wa­ła taka moda, że wszyst­kie dzie­cia­ki miały świra na punk­cie Ziemi i jej cza­sów. Moda w końcu prze­brzmia­ła i więk­szość jego po­ko­le­nia z tego wy­ro­sła, ale aku­rat jemu to zo­sta­ło. Z twoją swo­bo­dą po­ru­sza­nia się w te­ma­tach Ziemi, bę­dziesz dla niego zię­ciem ide­al­nym. Pew­nie sam bę­dzie chciał za cie­bie wyjść. To, że tak się go boisz, też mu się spodo­ba. Bę­dzie mógł od­gry­wać rolę twar­de­go ojca, który „zrobi ci z dupy dwu­dzie­sty trze­ci maja, jeśli mnie skrzyw­dzisz” i tak dalej.

Gdy wspię­li się na naj­wyż­sze pię­tra Nowej Pre­to­rii i nie­mal stali już przed drzwia­mi re­zy­den­cji pana Fer­ra­ro, Sybil wrę­czy­ła Wik­to­ro­wi pier­ście­ni­sty ka­wa­łek cie­li­stej gumy, roz­ka­zu­jąc mu umie­ścić go w uchu. Była to bar­dzo dys­kret­na, nie­mal nie­wi­docz­na słu­chaw­ka, która po­zwa­la­ła na zdal­ną ko­mu­ni­ka­cję. Po usta­le­niu obu­stron­ne­go po­łą­cze­nia wkro­czy­li w pasz­czę lwa.

 

Wik­tor miał pro­ble­my z usie­dze­niem w miej­scu pod­czas obia­du. Z tru­dem prze­ły­kał to, co miał na ta­le­rzu, a więk­szość uwagi sku­piał na tym, żeby za bar­dzo się nie pocić. Na szczę­ście, pra­wie nie mu­siał się od­zy­wać. Sybil pa­pla­ła cały czas, opo­wia­da­jąc zmy­ślo­ną hi­sto­rię ich wspól­ne­go życia. Wik­tor miał po­cho­dzić z ob­sza­rów he­spe­riań­skich, po dru­giej stro­nie globu. Po­zna­li się na dok­to­ra­cie, gdzie Wik­tor zaj­mo­wał się pro­jek­to­wa­niem ge­no­ty­pów no­wa­tor­skich bak­te­rii. Na każde py­ta­nie ojca wy­my­śla­ła z mar­szu ja­kieś wy­god­ne kłam­stwo, co wpę­dza­ło Wik­to­ra w coraz więk­szą pa­ni­kę. Już po paru mi­nu­tach był pewny, że nie bę­dzie w sta­nie wszyst­kich tych łgarstw po­wtó­rzyć.

– No, to ja za­pro­szę teraz ko­le­gę Vic­to­ra na kie­li­cha, żeby się chło­pak tro­chę roz­luź­nił – rzekł jo­wial­nie pan Fer­ra­ro, wsta­jąc od stołu. Rzu­cił wy­mow­ne spoj­rze­nie w kie­run­ku Sybil.

– Jasne – od­par­ła dziew­czy­na z uśmie­chem. – Po­czy­tam sobie chwi­lę w parku. Baw­cie się do­brze, chłop­cy. Tylko mi go za bar­dzo nie upij.

Pan Fer­ra­ro ro­ze­śmiał się tylko i objął Wik­to­ra ra­mie­niem.

– Mam też cy­ga­ra – szep­nął kon­spi­ra­cyj­nie. – Tylko nie mów mło­dej. Pa­li­łeś kie­dyś cy­ga­ro?

– Jesz­cze nie, panie Fer­ra­ro.

– Tylko mi tu nie panuj. Je­ste­śmy już prak­tycz­nie ro­dzi­ną! Mów mi Felix.

– Do­brze… Felix. Tak, chęt­nie spró­bu­ję cy­ga­ra.

Wik­tor, bli­ski wy­zio­nię­cia ducha, zo­stał usa­dzo­ny w mięk­kim fo­te­lu po­środ­ku prze­stron­ne­go sa­lo­nu, urzą­dzo­ne­go w stylu, który miał chyba imi­to­wać ziem­ski dwu­dzie­sty wiek. Ścia­ny po­kry­wa­ło ciem­ne drew­no, a pod­ło­gę bor­do­wy dywan. Pod oknem stał stół bi­lar­do­wy, na widok któ­re­go Wik­to­ro­wi od razu pod­sko­czy­ło serce. Weź czer­wo­ną, wal­nij żółtą…

Nie umknę­ło to uwagi pana Fer­ra­ro.

– Cie­ka­wi cię pew­nie, co to jest – rzekł, pro­mie­nie­jąc dumą. – To sta­ro­żyt­na gra, któ­rej na Mar­sie już nikt nie pa­mię­ta. Na­zy­wa się…

– Bi­lard.

– Ha! No pro­szę, czło­wiek kul­tu­ry, jak widzę. A wiesz, jak się w to gra?

– Nie wiesz – ode­zwał się głos Sybil w jego lewym uchu. – Nie bądź zbyt ide­al­nym speł­nie­niem jego ma­rzeń, bo coś za­cznie po­dej­rze­wać.

Wik­tor od­chrząk­nął.

– Nie wiem, ale chęt­nie się na­uczę, jeśli nie jest to zbyt skom­pli­ko­wa­ne.

Felix był wnie­bo­wzię­ty, mogąc tłu­ma­czyć mu za­sa­dy i pre­zen­to­wać tech­ni­ki. Oczy­wi­stym było, że przed Wik­to­rem nie zna­lazł się nikt, kto wy­ra­żał­by choć­by mi­ni­mal­ną chęć, żeby po­tur­lać kulki po zie­lo­nym suk­nie.

– Je­stem w biu­rze – po­wie­dzia­ła Sybil przez słu­chaw­kę. – Nie wiem, czy coś ci mówią te ziem­skie za­ba­wy, ale jeśli umiesz w to grać, nie daj tego po sobie po­znać. Naj­le­piej prze­gry­waj ile się da i upie­raj się na re­wanż za każ­dym razem. Graj na czas.

Tym­cza­sem jej oj­ciec zdą­żył już nalać sobie i Wik­to­ro­wi po szklan­ce ja­kie­goś moc­ne­go al­ko­ho­lu oraz za­pre­zen­to­wał mu, jak fa­cho­wo ob­cho­dzić się z cy­ga­rem. Wy­pi­li po kilka łyków, pu­ści­li kilka kółek z dymu i prze­szli do gry. Wik­tor po­czuł, jak roz­grze­wa­ją­cy al­ko­hol sub­tel­nie roz­luź­nia wszyst­kie jego mię­śnie, na­pię­te dotąd jak po­stron­ki.

– Pro­gram ob­słu­gu­ją­cy ISL nie jest nawet w żaden spo­sób za­bez­pie­czo­ny – wes­tchnę­ła Sybil w jego lewym uchu. – Ech, sta­rzy lu­dzie… Tro­chę mnie prze­ra­ża, że ktoś taki od­po­wia­da za pro­jek­ty tego ka­li­bru. Dobra, już wiem, jak to dzia­ła. Muszę tylko zna­leźć te nie­szczę­sne kody…

Wik­tor od­chrząk­nął w od­po­wie­dzi.

Jego prze­ciw­nik oka­zał się fa­tal­nym bi­lar­dzi­stą i Wik­tor mu­siał na­praw­dę się tru­dzić, żeby prze­gry­wać w wia­ry­god­ny spo­sób. Felix pod wpły­wem al­ko­ho­lu roz­ga­dał się na ca­łe­go i po­mię­dzy nie­zgrab­ny­mi ude­rze­nia­mi kijem za­da­wał mu ja­kieś py­ta­nia, ale na szczę­ście w ogóle nie słu­chał od­po­wie­dzi, więc Wik­tor nie był zmu­szo­ny po dzie­sięć razy za­sta­na­wiać się, czy jego hi­sto­ria się klei. Mógł­by wy­znać, że jego matka była ko­niem, a pan Fer­ra­ro tylko po­ki­wał­by głową w uda­wa­nym za­my­śle­niu i za­czął nowy temat.

– Nie ma tego – re­la­cjo­no­wa­ła nie­cier­pli­wie Sybil. – Ani w biur­ku, ani ni­g­dzie in­dziej. Gdzie to może być, do cho­le­ry? Nie mam czasu, żeby wer­to­wać tu książ­ki. Idę do sy­pial­ni, może tam coś znaj­dę.

– No, to kiedy we­se­le, panie ko­le­go? – za­re­cho­tał Felix. – Kiedy ja­kieś dzie­ciacz­ki?

Sybil za­zgrzy­ta­ła zę­ba­mi tak gło­śno, że aż było to sły­chać w słu­chaw­ce.

– Oboje je­ste­śmy zgod­ni, że nie ma się co spie­szyć – od­parł ner­wo­wo Wik­tor. – Jesz­cze nie my­śle­li­śmy o dacie ślubu.

– A tam, życie jest krót­kie! Myk i już si­wie­jesz, zo­ba­czysz! Le­piej zro­bić sobie piąt­kę synów za­wcza­su, niż mar­twić się póź­niej.

Wik­tor roz­kasz­lał się dymem z cy­ga­ra.

– P-piąt­kę?

– Pew­nie. Mars jest wiel­ki, a synów nigdy za wielu. Wiem, co mówię, bo nie mam ani jed­ne­go i bar­dzo ża­łu­ję.

– Vic­tor, wiem, że pro­szę o wiele, ale cią­gnij temat. Zna­la­złam w szu­fla­dzie z bie­li­zną szyfr do ja­kie­goś sejfu.

Wik­tor za­ci­snął więc zęby i kon­ty­nu­ował roz­mo­wę. Z każ­dym ły­kiem al­ko­ho­lu Felix robił się coraz bar­dziej wy­lew­ny i coraz bar­dziej za­sad­ni­czy w pla­nach or­ga­ni­za­cji ich wspól­ne­go życia. Ogło­sił uro­czy­ście, że na­za­jutrz ob­dzwo­ni wszyst­kie lo­ka­li­za­cje od im­prez oko­licz­no­ścio­wych i za­re­zer­wu­je ter­min. Dru­gim uchem Wik­tor słu­chał siar­czy­stych prze­kleństw Sybil, która zna­la­zła co praw­da sejf, ale wy­peł­nio­ny wy­łącz­nie por­no­gra­fią.

– No, mój przy­szły synu – rzekł w końcu pan Fer­ra­ro. – Było bar­dzo miło, ale mam parę spraw do za­ła­twie­nia zanim się ściem­ni, więc bę­dzie­my mu­sie­li pod­jąć dal­sze roz­gryw­ki kiedy in­dziej.

– Nie! – rzu­ci­ła przez słu­chaw­kę Sybil. – Cią­gle nie wiem, gdzie to jest. Wy­myśl coś. Po­wstrzy­maj go.

Wik­tor uniósł dłoń, za­trzy­mu­jąc Fe­li­xa w miej­scu.

– Chcia­łem jesz­cze o coś za­py­tać – po­wie­dział. – Ale czy mógł­bym naj­pierw sko­rzy­stać z ła­zien­ki?

Pan Fer­ra­ro skom­pli­ko­wa­nym ge­stem dłoni skie­ro­wał go w stro­nę to­a­le­ty. Wik­tor spo­koj­nym kro­kiem opu­ścił salon, po czym ze­rwał się do biegu. Za­mknął się w ła­zien­ce i wci­snął w jej naj­dal­szy kąt.

– Nie wiem, jak mam go po­wstrzy­mać – szep­nął. – Nie wiem nawet, o co miał­bym chcieć go za­py­tać, jak do niego wrócę! Mu­si­my się pod­dać. Wy­my­śli­my coś in­ne­go, nawet jeśli bę­dzie nas to kosz­to­wa­ło kilka dni.

– Nie mo­że­my się pod­dać. – W gło­sie Sybil dźwię­cza­ła roz­pacz. – Nie ro­zu­miesz? To nasza je­dy­na szan­sa.

– A może los okaże się ła­ska­wy i da nam jesz­cze jedną.

– Nie da! Taka szan­sa jest tylko jedna. Atrak­tor nas tu ścią­gnął, prze­ska­ku­jąc wszel­kie nie­praw­do­po­do­bień­stwa. Ty, ja, to miej­sce i ten czas.

– Ale dla­cze­go ja?

Sybil mil­cza­ła przez chwi­lę.

– Jak to: dla­cze­go ty?

– Dla­cze­go ja je­stem tu po­trzeb­ny? Mo­głem po pro­stu po­in­for­mo­wać cię o moim śnie i na tym moja rola by się skoń­czy­ła.

Sybil mil­cza­ła znacz­nie dłu­żej.

– Masz rację.

Wik­tor ode­tchnął.

– Dobra. To się prze­gru­puj­my, wróć­my do cie­bie do domu i…

– Nie, nie. Masz rację! Mu­sisz mieć jesz­cze jakąś rolę… Szyb­ko, daj jakąś licz­bę ośmio­cy­fro­wą.

– Co? Zwa­rio­wa­łaś?

– Nie kłóć się! Dawaj jakąś ważną, zwią­za­ną z tobą licz­bę, kon­kret­nie z tobą.

– 27112125 – wy­pa­lił.

– Go­to­we – wy­dy­sza­ła Sybil po chwi­li ciszy.

– Co go­to­we? Boże, co jest go­to­we?

– Nic, nie­waż­ne. Wra­caj do ojca, zanim za­cznie się szwen­dać po domu, bo jesz­cze mnie tu na­kry­je.

 

* * *

 

Nie­pew­ność wi­sia­ła nad Sybil jak miecz Da­mo­kle­sa, spę­dza­jąc sen z po­wiek. Nie­pew­ność, czy pod­ję­ła wła­ści­wą de­cy­zję. Czy zro­bi­ła wszyst­ko co mogła. Im­pro­wi­zo­wa­nie pod pre­sją było o wiele ła­twiej­sze w fik­cji niż w rze­czy­wi­sto­ści.

Nie, to nie była dobra de­cy­zja. To była szar­ża głową w mur. Ale czas się koń­czył i spa­ni­ko­wa­ła. Po­sta­wi­ła wszyst­ko na jedną kartę. Al­ter­na­ty­wą było nie­zro­bie­nie ni­cze­go. Nie mogła nie zro­bić ni­cze­go. Tak, to była dobra de­cy­zja.

Vic­tor wy­ja­śnił, że po­da­ny przez niego ciąg cyfr ozna­czał dwu­dzie­sty siód­my li­sto­pa­da dwa ty­sią­ce sto dwu­dzie­ste­go pią­te­go roku, jego uro­dzi­ny. Gdy emo­cje opa­dły, Sybil mogła tylko wzru­szyć ra­mio­na­mi. Jako ślepy strzał był rów­nie dobry jak każdy inny.

Nie­pew­ność. Sybil nie miała po­ję­cia, jakie im­pli­ka­cje mogło po­cią­gnąć za sobą nada­nie owej trans­mi­sji, o ile ten kon­kret­ny kod w ogóle co­kol­wiek zna­czył. Czy był sens li­czyć na to, że ak­tyw­ność ISL nie była pod sta­łym nad­zo­rem? Czy gdzieś w po­ko­ju kon­tro­l­nym nie za­pa­li­ła się czer­wo­na lamp­ka, in­for­mu­ją­ca sie­dzą­ce­go przy biur­ku tech­ni­ka, że wła­śnie ktoś wy­słał wia­do­mość do Eve? Czy nie po­sła­no bły­ska­wicz­nie ko­ry­gu­ją­cej ko­men­dy, która po pro­stu od­wo­ły­wa­ła pier­wot­ny roz­kaz? Jeśli gdzie­kol­wiek po dro­dze wy­cie­kła ja­ka­kol­wiek in­for­ma­cja na temat tego, co zro­bi­ła, cały plan au­to­ma­tycz­nie spa­lał na pa­new­ce. A jeśli przy oka­zji zo­sta­wi­ła ja­kieś ob­cią­ża­ją­ce ją do­wo­dy… wo­la­ła nawet nie my­śleć, co ją cze­ka­ło.

Chcia­ła wie­rzyć, że wszel­kie po­ten­cjal­ne kon­se­kwen­cje przyj­mie z unie­sio­ną głową, ale w głębi duszy wie­dzia­ła, że w rze­czy­wi­sto­ści po­tra­fi­ła­by tylko się roz­be­czeć i bła­gać ojca o pomoc w opre­sji. Czas jed­nak mijał, a kon­se­kwen­cje nie nad­cho­dzi­ły.

Nie­pew­ność. Osiem do dzie­wię­ciu lat nie­pew­no­ści. Tyle mieli przed sobą, żeby do­wie­dzieć się, czy ich de­spe­rac­ki plan ma szan­sę przy­nieść ja­kie­kol­wiek efek­ty. Praw­do­po­do­bień­stwo, że tra­fi­li na wła­ści­wą kom­bi­na­cję cyfr, wy­no­si­ło do­słow­nie jeden do stu mi­lio­nów, więc z ra­cjo­nal­ne­go punk­tu wi­dze­nia nie było warto za­przą­tać sobie głowy ja­ką­kol­wiek na­dzie­ją. Ale teo­ria Wa­sil­je­wa nie opie­ra­ła się prze­cież na licz­bach i zdro­wym roz­sąd­ku.

Mi­ja­ły dnie, mi­ja­ły mie­sią­ce, w końcu lata, a Sybil każ­de­go ranka z lę­kiem spo­glą­da­ła na ak­tu­ali­za­cje wy­sy­ła­ne przez nie­świa­do­mych ni­cze­go ko­lo­ni­stów Eve, do któ­rych mkną­ca z pręd­ko­ścią świa­tła ko­men­da jesz­cze nie do­tar­ła. Jakaś część Sybil miała na­dzie­ję, że w ogóle nie do­trze, że zgubi się gdzieś po dro­dze, roz­mi­nie się ze stat­kiem i po­zwo­li o sobie za­po­mnieć. Czas pły­nął, a lęk nie od­pusz­czał.

Tym­cza­sem sza­ra­da, którą z Vic­to­rem za­pro­jek­to­wa­ła dla ojca, po­wo­li prze­ro­dzi­ła się w rze­czy­wi­stość. Po tym wszyst­kim trud­no było o inny sce­na­riusz. Ona była dla niego punk­tem za­cze­pie­nia w rze­czy­wi­sto­ści, a on dla niej – w nie­rze­czy­wi­sto­ści. Wspól­nie two­rzy­li parę, która jed­no­cze­śnie mu­sia­ła i nie miała prawa funk­cjo­no­wać. Mieli świa­do­mość, że są dla sie­bie je­dy­nym wy­bo­rem. Na­uczy­li się z tym żyć.

Pro­fe­sor i Mo­ni­que po­zo­sta­li je­dy­ny­mi obok Sybil po­wier­ni­ka­mi ta­jem­ni­cy Vic­to­ra. Mo­ni­que nigdy nie uwie­rzy­ła w hi­sto­rię z abio­ge­nem. Wy­zna­ła któ­re­goś dnia, że ma teo­rię, że Vic­tor jest ja­kimś ukry­wa­ją­cym się zbie­giem z dru­gie­go końca świa­ta. Tym nie­mniej, wy­ko­rzy­sta­ła swoje szem­ra­ne zna­jo­mo­ści – o któ­rych Sybil do­tych­czas nie miała po­ję­cia – do za­ła­twie­nia mu fał­szy­we­go aktu na­ro­dzin i resz­ty nie­zbęd­nych do­ku­men­tów. Pro­fe­sor, któ­re­go praw­dzi­wych myśli na temat Vic­to­ra nigdy nie udało się od­czy­tać, bez słowa sprze­ci­wu za­trud­nił go w in­sty­tu­cie jako la­bo­ran­ta, po­moc­ni­ka dok­tor Mo­ni­que. Sybil rów­nież ukoń­czy­ła dok­to­rat, ale zre­zy­gno­wa­ła z dal­szej ka­rie­ry aka­de­mic­kiej, rzu­ca­jąc się w wie­lo­wy­mia­ro­wy wir roz­wa­żań on­to­lo­gicz­nych i pod­no­sząc do­ga­sa­ją­cą już po­chod­nię An­to­na Wa­sil­je­wa, którą na nowo po­pod­pa­la­ła strze­chy śro­do­wisk fi­lo­zo­ficz­nych.

Po­mi­mo burz­li­we­go star­tu, ich wspól­ne życie to­czy­ło się spo­koj­nie, nie­mal bez­tro­sko. W Vic­to­rze jed­nak wciąż tkwił nie­moż­li­wy do usu­nię­cia cierń. Po­mi­mo upły­wu lat, nie po­tra­fił po­go­dzić się z tym, że któ­re­goś dnia po pro­stu za­ist­niał z ni­cze­go, jak gdyby bez­po­śred­nio stwo­rzo­ny pal­cem Bożym. Choć szyb­ko za­akli­ma­ty­zo­wał się na Mar­sie, jego serce po­zo­sta­wa­ło na zde­wa­sto­wa­nej setki lat temu Ziemi. Gdy De­imos i Fobos po­ja­wia­ły się na noc­nym nie­bie, na jego twarz wpeł­zał je­dy­ny w swoim ro­dza­ju smu­tek. Brał wtedy te­le­skop i szedł na dachy naj­wyż­szych par­tii mia­sta oglą­dać swój nie­gdy­siej­szy dom, jakby li­cząc, że po­kry­wa­ją­ce cały glob chmu­ry kłę­bią­cej się pary wod­nej któ­re­goś dnia się roz­wie­ją.

Pla­ców­ka ba­daw­cza ABG2 zo­sta­ła za­mknię­ta, gdy za­rząd na­uko­wy w końcu uznał, że ma bar­dziej in­te­re­su­ją­ce pro­jek­ty, na które można prze­zna­czać środ­ki. Nigdy jej jed­nak nie ro­ze­bra­no. Pier­wot­na zupa, choć po­zo­sta­wio­na w spo­ko­ju, nadal stała w ko­lo­sal­nym ba­se­nie, jakby cze­ka­jąc na lep­sze czasy.

Vic­tor re­gu­lar­nie po­ży­czał awio­net­kę i latał tam, do la­ku­sjań­skiej tun­dry, do sta­cji ABG2, do po­ko­ju kon­tro­l­ne­go, gdzie stał go­dzi­na­mi przed szkla­ną ba­rie­rą, ga­piąc się na mar­twe je­zio­ro, jakby sta­ra­jąc się coś z niego wy­czy­tać. Sybil wie­dzia­ła, że w tej kwe­stii nigdy nie bę­dzie w sta­nie mu pomóc. Jeśli Vic­tor miał ja­kie­kol­wiek szan­se na spo­kój ducha, mu­siał od­na­leźć go sam.

 

Była zwy­czaj­na so­bo­ta. Sybil tra­dy­cyj­nie obu­dzi­ła się znacz­nie póź­niej niż miała w pla­nach. Vic­tor zdą­żył już wstać i wyjść z domu w swo­ich spra­wach. So­bot­nie po­ran­ki spę­dzał z ko­le­ga­mi z pracy na róż­ne­go ro­dza­ju spor­tach ze­spo­ło­wych. Nigdy nie ro­zu­mia­ła, jak on po­tra­fił wy­krze­sać z sie­bie wy­star­cza­ją­cą ilość ener­gii o tak wcze­snych po­rach, zwłasz­cza w wolne dni. Nie­pew­ność, stę­pio­na la­ta­mi prze­cho­wy­wa­nia z tyłu umy­słu, rzu­ca­ła już tylko le­d­wie za­uwa­żal­ny cień na jej myśli. Zie­wa­jąc, Sybil po­czła­pa­ła do kuch­ni, żeby za­pa­rzyć sobie fi­li­żan­kę kawy. Mimo że była do­pie­ro dzie­sią­ta rano, żar lał się już z nieba. Za­po­wia­dał się re­kor­do­wo upal­ny dzień tego roku.

Do­pie­ro gdy wra­ca­ła do sy­pial­ni z fi­li­żan­ką w dłoni, za­uwa­ży­ła, że nie­śmier­tel­ny ga­dżet in­for­ma­cyj­ny Eve bły­ska na czer­wo­no. W ułam­ku se­kun­dy serce po­de­szło jej do gar­dła. Bez za­sta­no­wie­nia po­bie­gła do ekra­nu te­le­wi­zyj­ne­go, roz­le­wa­jąc do­oko­ła kawę, i włą­czy­ła pierw­sze lep­sze wia­do­mo­ści.

– …rzecz­nik pra­so­wy pro­jek­tu Eve po­twier­dził, że śledz­two jest w toku. Na chwi­lę obec­ną ujaw­nio­na zo­sta­ła in­for­ma­cja, że nie­ca­łe dzie­więć lat temu sys­tem ISL zo­stał uru­cho­mio­ny zdal­nie z pry­wat­ne­go kom­pu­te­ra Fe­li­xa Fer­ra­ro de la Hueve, dy­rek­to­ra pro­jek­tu, do wy­sła­nia krót­kiej, zło­żo­nej z kilku zna­ków wia­do­mo­ści cy­fro­wej. Dy­rek­tor jako je­dy­ny spo­śród za­rzą­du po­sia­dał do­stęp pry­wat­ny, nie­po­zwa­la­ją­cy na śle­dze­nie tego typu ak­tyw­no­ści. Sam Fer­ra­ro za­prze­cza oskar­że­niom, twier­dząc, że padł ofia­rą sa­bo­ta­żu. W związ­ku z roz­wo­jem sy­tu­acji, Chen Me­ifeng, wi­ce­dy­rek­tor­ka pro­jek­tu Eve, od­taj­ni­ła listę ko­mend awa­ryj­nych, które miały ko­mu­ni­ko­wać się bez­po­śred­nio z sys­te­mem stat­ku ko­lo­ni­za­cyj­ne­go w wy­jąt­ko­wych sy­tu­acjach. Za­py­ta­na, dla­cze­go na li­ście znaj­do­wa­ła się rów­nież ko­men­da na­tych­mia­sto­we­go zwol­nie­nia li­mi­te­rów kaset ki­ne­tycz­nych, co w efek­cie miało pro­wa­dzić do ich na­tych­mia­sto­we­go prze­cią­że­nia, od­po­wie­dzia­ła tylko: „czło­wiek jest nie­prze­wi­dy­wal­ny”. Wi­ce­dy­rek­tor­ka Me­ifeng po­da­ła się do dy­mi­sji. Przy­po­mi­na­my, że dziś o go­dzi­nie pią­tej trzy­dzie­ści trzy czasu cen­tral­ne­go, or­bi­tal­ne de­tek­to­ry wy­kry­ły krót­ki puls bar­dzo sil­ne­go pro­mie­nio­wa­nia gamma z kie­run­ku, gdzie po­wi­nien znaj­do­wać się sta­tek ko­lo­ni­za­cyj­ny. Pół go­dzi­ny póź­niej ocze­ki­wa­na ak­tu­ali­za­cja Eve sys­te­mem ISL nie na­de­szła. Go­ści­my w stu­diu dok­to­ra Ndele, spe­cja­li­stę w te­ma­cie fi­zy­ki wy­so­kich ener­gii. Dzień dobry, dok­to­rze.

– Dzień dobry.

– Co może nam pan po­wie­dzieć na chwi­lę obec­ną?

– Nie­ste­ty, wiemy bar­dzo nie­wie­le. Wy­kry­cie pulsu pro­mie­nio­wa­nia gamma ze stro­ny obiek­tu od­da­lo­ne­go o kilka lat świetl­nych to nie jest zbyt duża dawka in­for­ma­cji. Jed­nak­że fakt, że wy­sła­ną wia­do­mo­ścią mogła być rze­ko­ma ko­men­da prze­cią­ża­ją­ca ka­se­ty, daje nam pewne pole do spe­ku­la­cji.

– Mówi się, że fi­zy­cy wspo­mi­na­ją o tak zwa­nym „efek­cie stud­ni”.

– To praw­da, choć ra­czej sta­ra­my się nie rzu­cać od razu na tę hi­po­te­zę. Efekt stud­ni zo­stał po­twier­dzo­ny tylko w skali la­bo­ra­to­ryj­nej, i to w spo­sób nie­kon­klu­zyw­ny. Na­zy­wa­nie ni­niej­sze­go zja­wi­ska efek­tem stud­ni na pod­sta­wie tak ubo­gich prze­sła­nek by­ło­by bar­dzo… nie­nau­ko­we.

– Tym nie­mniej, czy mógł­by pan przed­sta­wić w pro­stych sło­wach, na czym ów efekt miał­by po­le­gać?

– Mogę spró­bo­wać. Efekt kon­den­sa­cji ki­ne­tycz­nej zna chyba każdy, kto miał fi­zy­kę w szko­le. To dzię­ki niemu obiek­ty takie jak Eve są w sta­nie po­ru­szać się bez ko­niecz­no­ści wy­ko­rzy­sty­wa­nia na­pę­dów od­rzu­to­wych. Eve po­sia­da­ła na po­kła­dzie ogrom­ne za­pa­sy kon­den­sa­to­rów ki­ne­tycz­nych wy­so­kiej po­jem­no­ści, zwa­nych po­pu­lar­nie ka­se­ta­mi. Zdję­cie li­mi­tu z jed­nej ta­kiej ka­se­ty może do­pro­wa­dzić do uwol­nie­nia dużej ilo­ści ener­gii ki­ne­tycz­nej, zdol­nej na przy­kład wy­rzu­cić so­lid­ny dom na sto me­trów w po­wie­trze. Teraz pro­szę po­rów­nać to sobie ze skalą.

– Ale eks­per­ci wstrzy­mu­ją się przed stwier­dze­niem, że Eve eks­plo­do­wa­ła.

– I słusz­nie, bo wspo­mi­na­na stud­nia eks­plo­zją by­naj­mniej nie jest. Istot­ne jest roz­róż­nie­nie mię­dzy ty­pa­mi ener­gii. Choć temu, co praw­do­po­dob­nie wy­da­rzy­ło się na Eve, to­wa­rzy­szy­ło za­gęsz­cze­nie wol­nej ener­gii po­rów­ny­wal­ne z wnę­trzem bar­dzo ja­snej gwiaz­dy, to nie była to ener­gia cha­otycz­na, którą okre­śla­my mia­nem cie­pła, a upo­rząd­ko­wa­na, którą po­wszech­nie na­zy­wa­my po pro­stu ener­gią ki­ne­tycz­ną. I tu prze­cho­dzi­my do efek­tu stud­ni, który po raz pierw­szy za­ob­ser­wo­wa­no około roku temu w la­bo­ra­to­rium No­we­go In­sty­tu­tu Bohra. Ro­bio­no tam eks­pe­ry­men­ty do­kład­nie tego typu, tylko w znacz­nie mniej­szej skali, to jest wy­sta­wia­no po­je­dyn­cze cząst­ki na dzia­ła­nie bar­dzo sil­nych pól skon­cen­tro­wa­nej ener­gii me­cha­nicz­nej. Nie za­mie­rzam za­głę­biać się w tech­ni­ka­lia. Efekt był taki, że po prze­kro­cze­niu pew­ne­go progu owe cząst­ki zni­ka­ły bez śladu, czemu to­wa­rzy­szył błysk pro­mie­nio­wa­nia gamma.

– Czyli ma­te­ria zmie­nia­ła się w ener­gię we­dług słyn­ne­go rów­na­nia Ein­ste­ina?

– Otóż wła­śnie nie. Cała ilość wy­pro­mie­nio­wa­nej ener­gii była równa wy­łącz­nie ener­gii wpro­wa­dzo­nej do ukła­du, to jest tej, którą wy­ko­rzy­sty­wa­no do stwo­rze­nia wa­run­ków eks­pe­ry­men­tu. Wy­ka­za­no to wie­lo­krot­nie. Ma­te­ria zaś po pro­stu zni­ka­ła. I tutaj wy­pa­da­ło­by zatem za­ło­żyć, że ener­gia za­ob­ser­wo­wa­ne­go bły­sku po­cho­dzi wy­łącz­nie od uwol­nio­nej ener­gii kon­den­sa­to­rów ki­ne­tycz­nych na po­kła­dzie Eve. Sam sta­tek tym­cza­sem…

– Prze­padł.

– Tak, znik­nął. Praw­do­po­dob­nie. Być może zo­stał ska­so­wa­ny z na­sze­go świa­ta, a być może prze­niósł się w inne miej­sce, nawet w nie­na­ru­szo­nej for­mie, kto wie? Obec­nie efekt stud­ni po­zo­sta­je nie­zba­da­ny, więc nie spo­sób wy­ro­ko­wać w tej spra­wie. Zresz­tą, jak już wspo­mi­na­łem, stud­nia jest tylko jedną z kilku za­pro­po­no­wa­nych hi­po­tez…

Sybil wy­łą­czy­ła wia­do­mo­ści. Drżą­cą dło­nią się­gnę­ła po te­le­fon i wy­bra­ła numer Vic­to­ra. Mu­sia­ła z nim po­roz­ma­wiać, zanim im­pli­ka­cje wszyst­kie­go co usły­sza­ła, ude­rzą w nią z pełną siłą. Nie mogła sobie po­zwo­lić, żeby teraz po­zo­stać sama z my­śla­mi.

Vic­tor jed­nak nie od­bie­rał te­le­fo­nu. Po­łą­cze­nie mil­cza­ło jak grób. Po trze­ciej pró­bie Sybil bar­dzo po­wo­li odło­ży­ła te­le­fon z po­wro­tem na ka­na­pę.

W ciszy, która za­pa­dła po wy­łą­cze­niu ekra­nu, dało się sły­szeć trud­ne do spre­cy­zo­wa­nia dźwię­ki. Nie do­cho­dzi­ły z ze­wnątrz, a ra­czej gdzieś z głębi miesz­ka­nia. Sybil, choć krę­ci­ło się jej w gło­wie, wsta­ła w po­szu­ki­wa­niu od­gło­sów. W końcu je zlo­ka­li­zo­wa­ła – do­cho­dzi­ły ze stro­ny pul­pi­tu. Do­pie­ro z bli­ska udało się jej roz­po­znać ton dźwię­ków.

Prze­biegł ją dreszcz. Był to głos, któ­re­go nie sły­sza­ła już od lat – Ca­ro­li­ne.

Ale zga­dza­ła się tylko cha­rak­te­ry­stycz­na barwa głosu kom­pu­te­ra. Dźwię­ki po­zba­wio­ne były ar­ty­ku­la­cji. Ca­ro­li­ne spra­wia­ła wra­że­nie za­pę­tlo­nej na jed­nym dźwię­ku, który brzmiał tro­chę jak ury­wa­ny kon­wul­syj­nie krzyk, a tro­chę jak upior­ny śmiech.

„AAH… AAH… AAH…”

Dla­cze­go Ca­ro­li­ne była w ogóle po­łą­czo­na z jej pry­wat­nym pul­pi­tem? Do tego wy­ma­ga­no au­to­ry­za­cji ze stro­ny sta­cji ABG2, która prze­cież była już od dawna nie­ak­tyw­na.

Sybil z ło­mo­czą­cym w pier­si ser­cem włą­czy­ła wizję. Za­miast ekra­nu star­to­we­go, uka­zał się jej zna­jo­my widok po­ko­ju kon­tro­l­ne­go sta­cji. Tyle tylko, że wszyst­ko mru­ga­ło ryt­micz­nie czer­wo­nym świa­tłem przy akom­pa­nia­men­cie de­mo­nicz­ne­go pseu­do­śmie­chu Ca­ro­li­ne, za­wo­dzą­ce­go nie­mal jak alarm.

„AAH… AAH… AAH…”

Czuj­ni­ki wska­zy­wa­ły wy­so­kie stę­że­nia amo­nia­ku w at­mos­fe­rze po­ko­ju. Sybil prze­su­nę­ła widok w lewo i uj­rza­ła sporą dziu­rę, wy­bi­tą w gru­bej szy­bie od­dzie­la­ją­cej stre­fę la­bo­ra­to­ryj­ną od je­zio­ra pier­wot­nej zupy. Tuż obok le­ża­ło cięż­kie krze­sło, które praw­do­po­dob­nie po­słu­ży­ło za na­rzę­dzie.

Za wy­bi­tą dziu­rą ma­ja­czył jakiś kształt. Sybil zdrę­twia­ły­mi pal­ca­mi na­ka­za­ła ka­me­rze wy­środ­ko­wać i przy­bli­żyć obraz.

Na po­wierzch­ni mar­twe­go pre­bio­tycz­ne­go bu­lio­nu, uno­szo­ne de­li­kat­ny­mi fa­la­mi, pły­wa­ło ubra­nie Vic­to­ra.