- Opowiadanie: J.S.Spider - Kaczki

Kaczki

Dyżurni:

regulatorzy, homar, syf.

Oceny

Kaczki

 

 

– Cześć, Emet, wróciłam, jakby co… – przemówiła, wyłaniając się z ciemnego korytarza. Przystanęła w drzwiach i objęła mieszkanie wzrokiem. Przez kilka sekund patrzyła na mężczyznę.

To właśnie była Mona. Miała na sobie jasnoniebieskie, przetarte na kolanach jeansy i białą, zwiewną bluzkę, odkrywająca gładkie ramiona. Długie blond włosy opadały jej na plecy. Całe ubranie dosyć ładnie podkreślało zmysłową figurę kobiety.  

Mężczyzna pożerał dziewczynę wzrokiem od samego pojawienia się w drzwiach. Patrzył uważnie na delikatną linię rysującą się między piersiami. Do tego ślina ciekła mu po brodzie. Mona oczywiście widziała tę ciepłą strużkę, która prawie już odrywała się od twarzy faceta. Przewróciła oczami, kiedy ciecz spadał na pościel.

To właśnie był Emet. Nie miał na sobie ubrania. Leżał na wodnym łóżku, tak jak go pan Bóg stworzył, i lekko falował. Po chwili przetoczył się na prawy bok, w stronę Mony, i podparł głowę dłonią, aby lepiej widzieć kobietę. Uśmiechał się przez cały czas.

Boże, Emet, ta ślina… zrób coś z tym, pomyślała Mona, lecz nie powiedziała mu tego wprost.

 Ta para znała się już jakiś czas, chyba nawet ponad dwa miesiące. Na tym etapie znajomości, czy raczej związku, o ile był to jakiś konkretny związek, Emet nie wstydził się swojego muskularnego ciała. Dosyć często chodził bez ubrania i wcale się nie krępował. Mona wolała raczej przykrywać swoje ciało. Mężczyzna jakoś nie mógł tego rozgryźć. Dlaczego nigdy nie paraduje nago tak jak on, bo przecież w budynku zatrzymali się tylko oni. Co więcej, w obrębie niemal kilometra raczej nie mieszkała ani jedna osoba.

 Dziewczyna w końcu weszła do obszernego mieszkania. Poruszała się bezszelestnie, delikatnie muskając bosymi stopami podłogę, przeszła obok mężczyzny i lekko otarła się udem o łóżko. W pierwszej chwili mogłoby się wydawać, że skieruje się od razu w stronę Emeta i mocno do niego przylgnie, bo przecież byli parą, lecz tak się nie stało. Minęła go z uśmiechem na ustach i przeszła szybko do obszernego okna, z którego, dzięki wbudowanym przesuwnym szklanym drzwiom, mogli bez problemu wychodzić na taras przylegający do budynku. Można było z niego obejrzeć całą panoramę zniszczonego i zdezelowanego Nowego Jorku oraz, jak na ironię, piękne zachody słońca, które okresami zapierały dech w piersiach. 

 Facet, leżąc na łóżku wodnym, uśmiechał się nadal, lecz był to już tylko uśmiech rozpaczy, rezygnacji oraz frustracji, bo kobieta, zamiast przyjść do niego od razu, oparła się o framugę wyjścia na taras i stanęła w niej, pokazując mu tylko plecy. Zignorowała go po prostu. Jak mogła? Uśmiech w końcu zniknął z twarzy mężczyzny, a zamiast niego wypłynął grymas totalnej złości. Wkurzył się, lecz nie powiedział ani słowa. Starał się to jakoś stłamsić w sobie.

Emet? Oczywiście, jak to z nim bywało prawie od początku znajomości, w ciągu dnia nie robił zupełnie nic poza leżeniem. W tej czynności akurat potrafił się spełniać przez większą część doby. Ale przychodziły też momenty, że strzelali do kaczek z balkonu, uprawiali seks i jedli te dziwne stworzenia. Rzadko, ale jednak gotowali też psy, koty i szczury, które jeszcze przetrwały. No niech będzie, że zdarzyło mu się zejść po zabitą kaczkę na ulicę, ale to tylko w obecności Mony. Do Estebanów po warzywa też chodzili razem, w sumie to raz na tydzień. Mona ogarniała obiady, to znaczy gotowanie i oprawianie zwierząt, i w sumie to chyba tylko dzięki niej udało im się jakoś przetrwać aż dotąd. Może po prostu była bardziej zaradna? A Emet? Emet był tylko leniem, któremu nic się nie chciało oprócz jednej rzeczy. Mona w myślach nazywała go pasożytem i seksoholikiem. I niestety wpakowała się po uszy z tym kolesiem, przez co pluła sobie w brodę niemal każdego dnia.

Budynek mieli wyłącznie dla siebie. Każdego dnia spali w innym pokoju, a akurat w tym apartamencie, na czterdziestym czwartym piętrze, uprawiali seks i polowali na kaczki, co było dość ciekawą czynnością, zwłaszcza dla Mony, która lubiła strzelać z wielkiej dubeltówy Emeta, którą nie wiadomo skąd  wytrzasnął.  

 Najbliżej wieżowca mieszkała wspomniana wcześniej rodzina Estebanów, którzy uprawiali warzywa w centrum miasta, w miejscu, gdzie gleba jeszcze się do tego nadawała. Kiedyś znajdował się tam dobrze znany i lubiany Central Park, a dzisiaj już tylko albo aż tylko ogródek mieszkańców i szklarnie,  chroniące przed skażonym deszczem. .  

 Emet oraz Mona kupowali ziemniaki, buraki, cebulę oraz filtrowaną wodę.  Warzywa, co prawda smakowały jak frytki usmażone w starym oleju, jednak na całe szczęście dało się je jakoś zjeść. Bo przecież były to i tak warzywa, coś zupełnie innego niż tylko mięso szczurów, psów, kotów i tych cholernych dziwnych kaczek, które w zamian dawali Estebanom, i które nie wiadomo skąd się wzięły w Nowym Jorku. W mieście kwitł stary i dobrze znany ludzkości handel wymienny, bo przecież dolar już nie miał racji bytu po tym wszystkim, co spotkało świat. Handlowało się tylko towarami. Mięso za warzywa. Warzywa za buty. Buty za mydło i tak dalej. 

– Jak spacer po wieżowcu? – Emet podparł się na łokciu. – Znalazłaś coś ciekawego? – zlustrował kobietę po raz enty. A miał na co patrzeć. Jego wzrok na chwilę spoczął na kształtnych pośladkach, opiętych jeansami. Szkoda, że stała tyłem. No nic, zawsze był to jakiś widok. W sumie nie najgorszy. A za jakiś czas może będzie coś więcej.

– Nie, tym razem nic – odparła Mona. – Ostatnio te moje spacery to tylko spacery. Szlajam się ot tak, bez celu, dla zabicia czasu. Już mi się nie chce szperać po innych pokojach. Zresztą wątpię, że gdzieś jest jeszcze takie dobre wino jak to, które znalazłam ostatnio.

– No tak, chyba trudno będzie przebić taki trunek… – Emet wytarł dłonią ślinę, która wcześniej kapała na pościel.

– Tia… dobry był – rzuciła lekko Mona – ale wiesz co, Emet? – Zmieniła nagle temat.

– Zamieniam się w słuch… – Starał się ukryć irytację, o jaką go przyprawiała ta kobieta.

– Może już czas? – rzekła.

– Czas? – udał zdziwienie, ale chyba wszystko szło dobrym torem.

No, nareszcie jakiś konkret, cieszył się w duchu. Emet od zawsze gotowy do przytulania Mony i wykonywania z nią różnych akrobacji, które może robić w łóżku mężczyzna z kobietą. 

– Wiesz… Bardzo chciałabym postrzelać do kaczek.

– Szlag by to … – mruknął.

Na co komu teraz strzelanie do kaczek, pomyślał, i po co, skoro można ten czas wykorzystać inaczej?

– Co mówisz? Nie dosłyszałam.

– Nie, nic, po prostu się zamyśliłem. Nieważne. Nic konkretnego.

Mam ochotę na ciebie kobieto,  i chyba zaraz eksploduję.

– Wiesz, Emet…– podjęła.

– No?

– Są już większe od orłów – przemówiła, nie widząc grymasu na twarzy mężczyzny.

– Ehe…

– I wiesz co?

– No? – nadzieja znowu się w nim obudziła.

– Te, które dzisiaj ubijemy, to tak myślę, żeby część dać  Estebanom…

– Jasne – westchnął. – Dobry pomysł.

Co mnie obchodzą jacyś Estebanowie? Walą mnie ci Meksykanie.

– Wiesz, to za ostatnią porcję warzyw, za którą jeszcze nie udało się nam zapłacić.

– Przynajmniej nie umrzemy z głodu – odparł, już lekko rozdrażniony tym jej ciągłym gadaniem, które miał gdzieś, gdacze jak stara kwoka.

– Wiesz, te kaczki…

– E tam – wszedł jej w słowo. – Kaczki ci w głowie? Serio? Teraz?

– No tak…

A co? Pewnie chciałbyś mnie znowu przelecieć, pomyślała.

Próbował walczyć ze swoim ciałem. Uśmiechnął się krzywo, bo wyobrażał sobie, że już ją posuwa.

– Wiesz Mona, może… no wiesz…

– Możesz jaśniej? – udała głupią.

Wiem, co knujesz. Boże, w co ja się wpakowałam z tym facetem. Po co mi to było? Ale wtedy czułam się taka samotna. Bez faceta prawie kilka miesięcy. Jak to możliwe, że na początku wydawał się całkiem spoko. A tu teraz wyszło szydło z wora. Oblech. Leń. Dzieciak. Wieprz. I do tego na pewno kryminalista. W to ostatnie to akurat nie wątpię.

– Myślałem, że teraz to bardziej chodzi ci o seks? – przemówił.

– Ha ha – zachichotała, albo raczej udała, że chichocze.

– No co? To na pewno jest lepsza opcja niż te wredne kaczki. 

– To też… – zmarszczyła brwi.

Cholera.

– No to co robimy? – zapytał z lekką nadzieją w głosie. Twarz miał jak z kamienia.

Niestety, Mona to od razu wyczuła. Znała kiedyś takich gości, którzy od razu zdradzali, że mają ochotę tylko na jedno. Emet ewidentnie myślał i to na pewno nie głową. Tylko że… No właśnie… Jeśli teraz z nim tego nie zrobi, to będzie ją męczył do wieczora, a potem jeszcze pewnie w nocy. I będzie to robił w koło i w koło, aż się nie zgodzi. Lepiej mieć to za sobą. Raz-dwa i po sprawie. Znając życie i Emeta, to będzie szybka akcja. Wystarczy tylko się położyć i przetrwać po raz kolejny, kiedy będzie na niej leżał.  

– Okej. Może na początek seks, potem te cholerne kaczki – stwierdziła.

– A potem może znowu seks?

– Jak będzie ochota… – zabrzmiało to sztucznie, ale Emet nawet się nie połapał. Jej twarz przeciął grymas złości. 

Co za tępak… Bydlę.

Spróbuj nie mieć ochoty później, to inaczej pogadamy, pomyślał Emet.

Patrzyła jeszcze na miasto i jego wielkie, opustoszałe budynki. Z okien ziała pustka i ciemność. Kiedyś było tam życie. Niemal za każdym oknem mieszkał człowiek, były Pan i Władca ziemi. Niestety, wszystko to, co teraz widziała, przeistoczyło się w pustostan. Wielkie wieżowce umarły tak samo jak ludzie, którzy w nich mieszkali, aczkolwiek niektóre budowle jeszcze stały, tak jak ta, w której mieszkali już od kilku tygodni. Jednak natura w końcu zrobi z nim swoje i opęta to wszystko raz na zawsze.

– Za tysiąc lat to miejsce będzie zupełnie inne. Aż mnie ciarki przechodzą, kiedy o tym pomyślę – przeciągała każdą chwilę Mona.

– Tak… kiedyś to wszystko musi upaść… 

– I pomyśleć, że jeszcze ponad rok temu całe to gówniane miasto tętniło życiem. Cholera, jeszcze rok temu miałam prężnie działający salon kosmetyczny w jednym z największych miast świata. Kurwa…

– Co znowu? – Przewrócił oczami.

Ileż jeszcze ta kwoka będzie gdakać?

– To nie fair – nie przerywała – że tak się to wszystko posypało. Człowieku, ja co prawda nie byłam kimś znanym, wielkim, kimś rozpoznawalnym na ulicy, ale, cholera, to była moja firma i moje tak bardzo ułożone życie. Wszystko zawsze miałam dopięte na ostatni guzik. Ciężko pracowałam latami na to, aby żyć na w miarę dobrym poziomie. Wiesz, miałam fajnego faceta, kupę psiapsiółek, kasę, i wszystko szlag jasny trafił przez tego cholernego wirusa, a potem pomór. I później, po spuszczeniu tych cholernych atomówek na Rosję i Chiny, które musiały oczywiście wziąć odwet. Po co nam to było? Nasz kraj był mocarstwem przez tyle lat, a teraz nie ma już Stanów Zjednoczonych Ameryki. I te ruiny Nowego Jorku… Nie wiem, jak udało nam się przeżyć te naloty bombowców. Przynajmniej tutaj atomówek nie spuścili. Co innego zachodnia część.

– Tak… wszystko poszło się paść… – Nie dał jej dokończyć.

– Została tylko garstka ludzi w tak wielkim mieście – ciągnęła. – Gdzie jest reszta, skoro tutaj nikogo nie ma? Co z innymi? Czy gdzieś jeszcze są jakieś inne miasta, które żyją pełną piersią, jak kiedyś Nowy Jork?

– Mona, nie wiem, co się zjebało, ale coś ewidentnie jebło i wszystko potoczyło się nie tak, jak byśmy tego chcieli. Ktoś w końcu musiał wcisnąć te czerwone przyciski. Albo my, albo oni. Już nawet nie ma znaczenia, kto był pierwszy. Może Stany, a może Rosja, albo Chiny. Stało się i się już nie odstanie. Dosłownie nie wiem, co ci mam teraz powiedzieć. Są rzeczy, na które nie mamy wpływu. Chociaż akurat na to, co stało się ze światem, właśnie człowiek miał wpływ i to jest właśnie zabawne w tym wszystkim. Może Europa się trzyma jeszcze, jakoś. Przynajmniej tak mówili w radio, które jeszcze pół roku temu śmigało bez problemu. Teraz niestety cisza w eterze od jakiegoś czasu. Tyle dobrego, że mamy jeszcze prąd, ale nie wiem, jak długo taki stan rzeczy może się utrzymać. W końcu kiedyś i to się skończy.

 – Stary kontynent… To dziwne, wiesz? To od niego wszystko się zaczęło.

– To znaczy co?

– Ekspansja. Te sprawy. Odkrycie Ameryk przez Kolumba. Wyprawa Magellana i inne takie. No wiesz, w sumie to się nie dziwę, że Europa może się jeszcze trzymać. Tam zawsze było inaczej niż tutaj. W końcu to Europa stworzyła Stany, a teraz? Kto wie… Może tam żyją normalnie, może tam nie ma skażonych deszczy. Może tam ludzie jeszcze mogą płodzić dzieci…

– Może… Kto wie, co jest tam teraz. – Emet usiadł w końcu na łóżku i skrzyżował nogi. Mona dalej patrzyła z wielkiego okna w dal, na zgliszcza starego świata.

– Martwię się, Emet, ja naprawdę się martwię…

– Czym?

– Jest ich coraz więcej, czy ty to widzisz?

– Tak wiem, też to zauważyłem. Ale co to ma teraz do rzeczy?

Nic, tępaku, po prostu podtrzymuję rozmowę i myślę sobie, że się jednak zniechęcisz. Rzygać mi się chce, jak sobie pomyślę, że znowu z tobą będę musiała się pieprzyć. Aż nie chce mi to przez myśl przejść. Mogłam się chociaż jakoś inaczej ubrać, aby cię nie kusić, chociaż to i tak niewiele by dało.

– Na dodatek cały czas rosną – mówiła dalej Mona.

– Miesiąc temu takie duże na pewno nie były – skwitował.

– Czyli jednak nie tylko mnie się wydaje, że są coraz większe? 

– Chyba tak, masz rację. Ja też to widzę. Ale chodź no tutaj do mnie, już… – próbował być miły, lecz średnio to wyszło.

No chodź tu wreszcie do mnie, suko, pomyślał.

– Jak z tym nic nie zrobimy, to nas w końcu zjedzą – ciągnęła dalej Mona. – Nie dość, że są coraz większe, to chyba na dodatek bardziej drapieżne, na pewno silniejsze niż wcześniej. Tak mi się przynajmniej wydaje, patrząc na ich budowę. Czy to możliwe, że niektóre z nich mają… hmm… dziwne…

– Co ci się wydaje?

– Niektóre mają chyba zęby w dziobach.

– Hmm… 

– Wczoraj widziałam coś osobliwego, ale nie chciałam ci o tym mówić. Jednak może powinieneś wiedzieć. No wiesz, tak na wszelki wypadek.

 Emet miał teraz w głowie tylko jedno: „Jak jej zaraz nie przelecę, to oszaleję. Jak tutaj zaraz nie przyjdzie, to ją zaciągnę siłą”„

– Emet, słuchasz mnie? – mówiła dalej.

– Eee… yyy… Możesz powtórzyć ostatnie zdanie?

– Mówię, że widziałam, jak jadły trupy z ulicy. Psów, kotów… I żerowały na szkieletach ludzi, które leżą pod wieżowcem.

– Wczoraj?

– Tak, przecież o tym mówię cały czas. – Na jej twarzy pojawił się grymas złości, lecz Emet tego nie wiedział, bo cały czas patrzyła w dal, stojąc do niego tyłem. – Od tego się zawsze zaczyna. Od trupów, a potem wszystko się pieprzy. Pierwsze zawsze są trupy, ludzkie trupy.

– To przez promieniowanie – stwierdził. – Deszcz jest skażony, w co nie wątpię. Nie trzeba być naukowcem, żeby to wiedzieć. Dobrze, że w Central Parku mają te swoje szklarnie i filtry do wody. Nawet nie wiem, jakim cudem nam nic jeszcze nie jest. Ostatnio się zastanawiałem nad tym, dlaczego nam jeszcze włosy nie wypadają.

– Może to tylko kwestia czasu?

– Kto wie. Może…

– Nie wiem, jak długo uda nam się na tym ogromnym zadupiu przetrwać.

– Zadupie? Całkiem śmiesznie określenie Nowego Jorku.

– Bo to już nie jest życie, Emet. To już nie jest Nowy Jork. To już nie jest miasto. To tylko jeden wielki grobowiec. Życie było tutaj, ale ponad rok temu. O tak. Dzisiaj to jest przetrwanie w tej wielkiej mogile. Codziennie staramy się jakoś przetrwać… Nie ma nawet sensu myśleć, co będzie za rok, za dwa lata. Za trzy, za dekadę. Musimy się nastawić na najgorsze i żyć w tym przekonaniu. Nie chcę umierać, rozumiesz? To się tak nie może skończyć. Mam dopiero dwadzieścia osiem lat.

– Tak… Ja też nie chcę umierać, ale i tak masz rację, że nie możemy wybiegać za bardzo w przyszłość. Przynajmniej jeszcze nie teraz, ale do zimy na pewno uda się nam coś wymyślić. Zdążymy się stąd wynieść, może na południe. Jakoś to będzie, zobaczysz, że się nam ułoży.

Nam? Boże, on planuje przyszłość ze mną. Na pewno jakoś to będzie z jego leniwym podejściem. Z tobą to na pewno się nam uda, Emet, przetrwać zimę, zwłaszcza te skażone deszcze. Z tobą to mamy szansę, ale na śmierć. Umrzemy tutaj, idioto, ten budynek stanie się naszym grobowcem. W ostatniej chwili zdążyła ugryźć się w język. 

Chodź do mnie, ty wredna mała suko, warknął w myślach.

– Niestety – mówił dalej mężczyzna – połowę Ameryki Północnej przykrył na pewno radioaktywny pył. Na pewno Kanadę i Alaskę. No i oczywiście część zachodnich stanów. Tutaj to chyba jeszcze nie jest tak źle. A Chiny i Rosja? Tam chyba spadły pierwsze pociski. Przynajmniej takie słyszałem wieści, ale to było… hmm, kilka miesięcy temu, i podejrzewam, że nie jest tam dobrze. Naukowcy już wtedy mówili, że wszystko może zmutować. Rośliny, zwierzęta i tak dalej. Nawet ludzie, którzy przetrwają to gówno, też mogą się zmienić fizycznie, kto wie, czy psychicznie też. Świat się zmienia, albo raczej świat się zmienił i nic nie jest w stanie odtworzyć go takim, jakim był. Na pewno natura wygra. Tylko ona wyjdzie z tego zwycięsko. Czas wszystko pokaże.

– I dzisiaj człowiek już nie ma na to wpływu… W sumie to już chyba nie ma w ogóle na nic wpływu. Zabawne, wiesz, że to wszystko… – mówiła dalej.

Przestań już gadać, do cholery, pomyślał Emet, ale wiedział, że musi być miły, jeśli chce dostać to, czego chciał w tej chwili.

– Sami to sobie zrobiliśmy – dokończył.

–Tak – zaczęła się śmiać. – Jakie to żenujące. Jaki człowiek jest żałosny. Na własne życzenie taki syf… Sami siebie zgładziliśmy. 

 Emet już dłużej nie mógł znieść tego gadania. Wstał i ruszył w stronę kobiety. Jakimś sposobem w ostatniej chwili opanował nerwy. Musiał przecież trzymać je na wodzy, inaczej mogło się to źle skończyć, na pewno dla niej.

– Na deszcz to już lepiej nie wychodzić, bo się można nabawić czyraków albo jeszcze czegoś gorszego.

– Wrzodów…

– Też – mruknął, skradając się do Mony. Był bardzo cicho. Mona nawet nie wiedziała, że ruszył w jej kierunku. Nie słyszała, jak zszedł z łóżka i nawet się nie spodziewała, że tak zaborczo złapie ją za dłoń. Ale kiedy ją chwycił, ona zesztywniała ze strachu, zwłaszcza w chwili, gdy chuchnął jej do ucha i przytulił się do niej. Ciarki przeszyły jej kręgosłup, jakby jej ktoś przejechał po plecach soplem lodu.

Boże, kim ty byłeś jeszcze przed tym wszystkim? Kim jesteś teraz, Emet? Ilu ludzi skrzywdziłeś w tamtym świecie, który teraz wydawał się tak odległym.

Odwrócił ją. Trochę za ostro, lecz nie protestowała. Wolał być teraz cicho. Patrzyli sobie w oczy, lecz tylko przez kilka sekund. Mona nie wytrzymała. Odwróciła w końcu wzrok. Nie mogła na niego patrzeć. Brzydziła się, niemal za każdym razem. Emet od czasu do czasu robił dziwne miny. Kojarzyło jej się to z horrorami, jakie oglądała kiedyś, jeszcze przed epidemią i wojna atomową. Emet był jak taki mały zagubiony chłopiec, a czasem jak jakiś robot, maszyna. Zimny.

– To co z tym seksem? – powiedział

Cholera, muszę uważać. Prawie warknąłem na nią.

– Widzę, że masz ochotę… – szepnął jej w ucho.

Monę przeszył dreszcz po raz kolejny. Strach zakradł się jeszcze raz pod jej czaszkę i prawie eksplodował, lecz szybko się opanowała. Stłamsiła w sobie chęć ucieczki. Przecież to jednak jest Emet, znam go, jeszcze nigdy mnie nie skrzywdził. Niestety seks z nim to była ostatnia rzecz na świecie, jakiej chciała teraz doświadczać.

– Drżysz? – szeptał cały czas. Myślał, że jest fajny. Nie, nie jesteś, Emet. Przełknęła ślinę.

– Wiesz, że na ciebie zawsze mam ochotę, mała.

– Cieszę się – dygotała. – Cieszę się, Emet.

Muszę być dla niego miła. Gdybym taka nie była, on… on… on… chyba zrobiłby mi coś złego. Nie lubiła, kiedy tak do niej mówił. Nie lubiła, kiedy tak na nią patrzył. Nie lubiła, kiedy ją tak dotykał. W tym człowieku coś było. Coś bardzo dziwnego, ale zarazem mrocznego. I czasem te jego maski… Niby się uśmiechał, ale te oczy, zawsze martwe. Tak często nalegał na seks, nawet nie pytał o to, jak się dzisiaj czuje, chodziło mu tylko o jedno. To nie był typ dla niej. Musiała jakoś od niego odejść, ale bała się, że Emet może być jednym z tych facetów, o których się tyle naczytała jeszcze sprzed czasów tego wszystkiego. Boże, przecież to jest jasne, że nie da jej odejść. Mona miała kilku kolesi w życiu i czuła w głębi siebie, że wpadła tym razem po uszy. Uciec? Nie było szans, doskonale wiedziała, że za każdym razem, kiedy wychodziła z pokoju, dokądkolwiek, Emet chodził z nią. Już po trzecim spacerze, jeszcze kiedy wydawał się jej całkiem fajnym gościem, zorientowała się, że wszędzie, dokąd idzie, to on człapie za nią jak jakiś dziki stwór. Śledził ją cały czas, tak samo jak dzisiaj, przed tą rozmową, przed kilkoma chwilami. Chodził tam, gdzie ona, niczym cień. Myślał, że ma ją za głupią, lecz Mona od dziecka dobrze obserwowała to, co się wokół niej dzieje. Totalny zbok, podążał za nią nago i Bóg jeden wie, co robił, kiedy obserwował, jak zaglądała do mieszkań. Aż bała się pomyśleć, co mogłoby się stać, gdyby wyszła z budynku i spróbowała odejść bez niego. Kara mógłby być straszna. Jakimś cudem wiedziała o tym doskonale.

– Rozbierz się… Mam nadzieję, że zrobisz to dla mnie?

– Jasne, Emet. Przecież wiesz… – Czuła napięcie w jego głosie. W swoim również.

 Rozbierz się? Czy to aby nie brzmiało jak rozkaz?

 Chciała mieć już to z głowy. Ściągnęła bluzkę przez głowę i zrzuciła na podłogę. Rozpięła stanik, który opadł tuż obok prawej stopy. Emet cofnął się i podziwiał piękny widok. Patrzył na piersi kobiety, na sterczące drobne sutki. Poczuł podniecenie, silniejsze niż kilka chwil temu, kiedy się do niej przyczepił. Mona uporała się w końcu z guzikami w spodniach, spuściła je na kostki, a następnie zrzuciła ze stóp i jedną nogą kopnęła w kąt. Stała z szeroko rozstawionymi nogami przed Emetem już tylko w samych stringach. 

Rozsmakowywał się tym arcydziełem, tym wspaniałym ciałem, które istniało tylko dla niego. Te łuki, te cudowne wgłębiania, delikatne rysy, lekko podświetlone przez słońce zza pleców kobiety. Chyba nie było nic piękniejszego dla mężczyzny niż ciało niewiast takich jak Mona. Pragnął znowu się w niej znaleźć i wiedział, że to pragnienie za chwilę się ziści. Podszedł do Mony, złapał bieliznę i wprawnymi ruchami ściągnął z bioder. Był gwałtowny, jakby chciał podkreślić swoją męskość. Myślał, że Mona tak lubi. Przytulił ją w końcu do siebie i pocałował, wpychając cały język w jej usta. Ostro i mocno. Nachalnie. Zaborczo. Poczuł jeszcze większe podniecenie w okolicach krocza. Sztywny penis otarł się o wzgórek łonowy dziewczyny.

Mona w końcu się przełamała i ruszyła w stronę łóżka. Położyła się na plecach, a on od razu niemal rzucił się na nią.

Tylko się streszczaj. Chcę to mieć już za sobą, pomyślała.

Rozpoczęli seksualny taniec, albo to raczej on rozpoczął, kiedy w nią wszedł. Mona cicho jęknęła. Jego twarz stała się maską szaleńca, gdy poruszał się w przód i w tył. Nawet nie starał się być delikatny. Nie on, nie Emet.

Na ścianie wisiał wieki zegar, który jeszcze, o dziwo, chodził. Kiedy mężczyzna działał, Mona liczyła sekundy, czekała na wielki finał i fajerwerki, za bardzo się nie wczuwając w to, co działo się na łóżku. Była w innym świecie. Gdzieś daleko. W starym Nowym Jorku, jeszcze w swoim tak ułożonym życiu, za którym bardzo tęskniła. Myślała o tym, co było. O tym, co jest i o tym, co będzie jutro. I nagle w te wspomnienia i myśli wleciała wielka kaczka. Wyglądała jak wampir. Wielkie kły wystawały jej z dzioba. A potem była następna, druga, trzecia, czwarta… Po chwili jej głowę wypełniło całe stado tych wstrętnych ptaków. Trupojadów z piekła rodem, z ostrymi jak brzytwy zębami. Z jednej strony Emet na niej i jego obłąkana twarz, a z drugiej one i niepewna przyszłość. Widziała teraz wczorajszą scenę, jak ptaki zjadają resztki trupów z ulicy. Nieważne czyje. Innych zwierząt? Ludzi? Boże, niech on już skończy. Mam dosyć. Zaraz chyba zwymiotuję. Niedobrze mi. I ta jego ślina, którą ma na brodzie. Zupełnie jak małe dziecko. Zegar wyliczał sekundy. 

Trzydzieści sekund.

Trzydzieści jeden…

Trzydzieści dwie…

Trzydzieści trzy…

Nagle wszystko ustało. Emet cicho westchnął i przestał się ruszać. Ślina z ust pociekła na szyję Mony. Boże, co za ohyda. Boże, Boże, ratuj mnie. Przynajmniej już skończył. To był szybki zryw. Cały Emet. Z nikim jeszcze nie było jej tak źle. Spocił się jak wielka tłusta świnia i może nawet teraz ją przypominał. Trochę. Tak, on był jak stary wielki wieprz. Jego twarz przybrała odcienie czerwieni i purpury, a pot lał się po policzkach i czole. Wyglądał idiotycznie i do tego ta jego dziecięca buźka, pełna napięcia, jakby właśnie zrobił wielką, czarną, śmierdzącą kupę. Prawie parsknęła histerycznym śmiechem, gdy sobie wyobraziła taką właśnie scenę. Emet, który ciśnie klocka w krzakach. Przecież to jest takie zabawne. I jeszcze gdyby nie miał się czym podetrzeć. To już w ogóle rozśmieszyło Monę. Ha ha, już prawie chichotała. Nie mogła wytrzymać. Histeryczny śmiech zaczynał nad nią panować. Parsknęła dwa razy i na całe szczęście powstrzymała się w ostatniej chwili, aby się nie zaśmiać jeszcze głośniej. Mógłby się wkurzyć. A to nie byłoby dobre. Spoważniała w jednej chwili.

 Przynajmniej miała go na dzisiaj z głowy. Teraz może przez część dnia udawać migrenę i to powinno wystarczyć. Przynajmniej na teraz.

– To było bardzo przyjemne – rzucił, zsuwając się z kobiety. Wyszedł z niej i przetoczył się na plecy, do tego ciężko stęknął.  

– O tak… Było super, jak zawsze z tobą, Emet. – skłamała.

– Dobry jestem w te klocki, no nie?

– Naprawdę dobry – chciało jej się rzygać. Miała ochotę mu napluć w twarz i odejść. Niech wreszcie przestanie chrzanić albo przynajmniej zmieni temat. Czerwony wieprz.

– To co, idziemy strzelać do kaczek? – Mona usiadła, chwilę jej zajęło założenie stanika i majtek, które leżały podłodze. W sumie było już po całej akcji. Na wszelki wypadek włożyła jeszcze jeansy i bluzkę, żeby nie kusić tego zboka swoim ciałem.  

– A może trochę jeszcze, no wiesz? Daj mi dziesięć minut i będę jak nowy – odparł Emet z nadzieją w głosie.

– Nie, nie teraz, Emet, musimy postrzelać do tych kaczek… Musimy mieć mięsko na następny tydzień, bo lodówka już jest prawie pusta.

– No okej, a potem? Zrobimy to jeszcze dzisiaj? Tak? – W jego głosie brzmiała nuta nadziei, ale i rozdrażnienia.

– Potem… hmm… Zobaczymy, nie wiem, to całkiem możliwe. Tak, może to zrobimy, ale na pewno nie teraz. Wiesz, czuję, że mnie głowa zaczyna boleć. Dzisiaj muszę się wcześniej położyć. Te migreny nie dają mi spokoju od jakiegoś czasu. Są coraz silniejsze.

Boże, oby się ode mnie odwalił już dzisiaj. Nie wytrzymam jeszcze jednego razu z tym wieprzkiem.

– Jasne, rozumiem. – W oczach mężczyzny zatańczyły ogniki.

Ty wredna suko, pomyślał. Co za wredna sucz. Ja jej dam migreny… Jeszcze zobaczymy, co będzie wieczorem.

– Dzięki, Emet, doceniam. Może mi to jeszcze przejdzie dzisiaj. Okaże się pewnie za jakieś dwie, trzy godzinki.

Właśnie w takich chwilach budził się w nim ten stary Emet. Jeszcze z czasów sprzed pomoru ludzkości i atomówek. Na jego twarzy pojawił się mars i to dosyć konkretny, lecz Mona tego nie zauważyła, bo już ruszyła na taras. Teraz

Mona w końcu wyszła na zewnątrz. Oparła się o stalową barierkę. Wiał ciepły letni wiatr, który rozwiewał jej długie blond włosy. Widok tym razem nie zapierał tchu w piersiach, gdyż do całkowitego zachodu zostało jeszcze trochę czasu, lecz słońce już powoli zaczynało opadać. Już za kilka chwil miała nastać pora złotej godziny. Mona czuła złość, kiedy patrzyła na wieżowce bez okien, z ziała z nich ciemność i pustka. Na dole auta stały porozrzucane niczym zabawkowe samochodziki jakiegoś dzieciaka-giganta i te sterty ludzkich szkieletów, które ogryzły kaczki wielkie jak orły. Żywiły się mięsem. Ludzkim mięsem i padliną. Chyba jadły nawet kości, bo przecież wiele ciał już nie miało na sobie ścięgien ani mięśni. 

– To tylko kwestia czasu, zanim nas osaczą – krzyknęła do Emeta, nie odwracając głowy. 

 – Też mam wrażenie, że są tak jakby mądrzejsze i to z dnia na dzień. Dziwne uczucie. – Emet wstał, lecz nie włożył nic na siebie. Podszedł do Mony. Napięcie między nogami się ulotniło. Przynajmniej na jakiś czas.

– Patrz. – Stali tak obok siebie i mieli przed oczyma upadły Nowy Jork. – Kiedyś tutaj mieszkało ponad osiem milionów ludzi.

– Kiedyś… – potwierdził. Nadal był zły, że Mona tak szybko uciekła od niego. .

 Mona nawet nie wiedziała, z jakim człowiekiem dzieli teraz życie. Oczywiście dla Emeta czas przed upadkiem był tylko starymi czasami. Tak je w myślach nazywał. Po prostu starymi czasami, do których już nigdy nie wróci. I wierzył w to, że faktycznie skończył z tym wszystkim co kiedyś robił, raz na zawsze. Czasem nawet modlił się do Boga i pokutował za grzechy. Znał kilka regułek jeszcze ze szkoły. Uważał, że się nawrócił, że stał się innym człowiekiem. Po tym wszystkim, co dotknęło ludzkość, nie chciał już popełniać błędów, jakie robił w życiu. Często musiał się hamować przy Monie. Tak, stare nawyki odzywały się od czasu do czasu. Kilka razy ledwo się powstrzymał, żeby jej nie przyłożyć, ale przecież zawsze starał się być miłym gościem. I chyba to widziała. Nawet mu to wychodziło. Czuł, że na pewno zmienił się na lepsze.

Zawsze będziesz tutaj, przy mnie, pomyślał, patrząc na Monę. Najdalej do Estebanów, ale tylko razem ze mną. Pamiętaj, że zawsze mam cię na oku, kotku. Zawsze.

– To co, strzelamy do kaczek? – westchnęła Mona.

– Okej. Niech będzie. – Emet wrócił do pokoju i szybko nałożył spodnie oraz koszulkę.

Po drodze wziął strzelbę, która stała oparta o ścianę w kącie. Wziął też od razu sześć nabojów. Taka ilość zawsze im wystarczała na polowanie. Załadował je od razu do spluwy i wyszedł szybko na taras. Stanął tuż obok Mony. Słońce chyliło się ku zachodowi. Świeciło im prosto w oczy, lecz były to już łagodne promienie, więc nie raziły tak bardzo w oczy. Złota godzina… 

– Trzymaj. – John wręczył Monie strzelbę.

Była ogromna, lecz kobieta uniosła ją bez problemu. Co więcej, nie strzelała z niej po raz pierwszy. Broń była dobrze wyważona i leżała w dłoniach Mony prawie idealnie. Zresztą kobieta miała pewne oko, nawet lepsze niż Emet, który trafiał znacznie rzadziej w ruchome cele.

Przed nimi przeleciało stado wielkich kaczek. Mona oceniła, że leciały jakiś sto metrów dalej.  Ptaki nie zwróciły na nich najmniejszej uwagi. Nie były nawet świadome, że ktoś je obserwuje.

Przez chwilę dziewczyna myślała, czy dałaby radę zabić Emeta i się wtedy od niego uwolnić. Kilka razy już sobie nawet mówiła, że to zrobi i będzie wtedy mogła odejść z Nowego Jorku, może gdzieś na południe. A może spróbować w nocy, gdy będzie spał? To też jakaś opcja. Jednak strach zawsze brał nad nią górę. No właśnie. Po pierwsze – przed zabiciem drugiego człowieka. Nigdy tego nie robiła, nie miała pewności, czy byłaby w stanie zabić. Po drugie – przed karą, jaka mogła ja spotkać, gdyby się nie udało. Emet miał bardzo lekki sen. Spał czujnie, jakby wiedział, że za chwilę może się coś wydarzyć. Bała się podjąć jakiekolwiek kroki, aby uwolnić się od tego człowieka raz na zawsze. Czasem zaprzątało jej to głowę tak, że nie mogła racjonalnie myśleć. A gdyby teraz tak strzelić do Emeta? Wycelować i pociągnąć za spust? Przecież to mogło się udać tu i teraz. Ale czy aby zdąży wycelować i nacisnąć spust? No właśnie… Strach, ten cholerny strach przed Emetem brał zawsze nad nią górę. A co, jeśli się jej nie uda? Co wtedy może zrobić z nią wielki czerwony wieprz?

– Głupie ptaki – powiedział Emet, wyrywając Monę z rozważań. Dziewczyna lekko drgnęła. – Kiedy którąś zastrzelisz, zjedziemy na dół, żeby ją zabrać, ale celuj dobrze. Nabojów, co prawda, mamy jeszcze mnóstwo, ale lepiej już zacząć oszczędzać. Nie wiadomo, jak będzie za miesiąc.

– Okej. – Złożyła się do strzału. – Rosną jak na dobrej paszy.

– I tak musimy coś jeść, żeby nie umrzeć z głodu. 

– Już wyglądają jak te całe pterodaktyle z czasów przedwiecznych.

– Tia… – Zrobił pauzę. – Patrz, leci stado, celuj w nie. – Wskazał palcem. – O, jedna jest dosyć wielka i się błyszczy w tym słońcu. Leci trochę oddalona od stada, ale jest na moje oko ogromna. Strzelaj do tej dużej. Co tam, będzie sporo jedzenia. Masz ją na celowniku?

– Tak, mam…

– Pamiętaj, że robisz to lepiej ode mnie. Mona! Załatw skurwiela! Masz sześć nabojów. Sześć szans. 

– Ale ma wielkie skrzydła… Zestrzelę ją już za pierwszym strzałem. Trochę dziwna? Emet, to chyba nie jest kaczka.

– Na pewno kaczka i ważne, że jest duża. Tylko to się liczy. Będzie dużooooooo żarcia.

Mona wycelowała i strzeliła. Rozległ się huk, kiedy nabój wyleciał z lufy i pomknął w stronę ofiary, przekraczając prędkość dźwięku.

– Jest, mamy go. Trafiłam. Na pewno trafiłam.

Inne kaczki, które leciały nieopodal, nagle zmieniły kurs i uciekły, lecz ta jedna, o dziwo, leciała nadal w ich kierunku. Była nieuszkodzona, a przecież Mona trafiła na sto procent. Na wszelki wypadek poprawiła jeszcze dwa razy. Huk rozbrzmiał nad Nowym Jorkiem. Zostały już tylko trzy naboje w magazynku.

– Co jest, kurwa? Przecież trafiłaś trzy razy? Chyba… – rzucił Emet. W jego oczach tlił się spory niepokój.

 – No tak trafiłam.

– Leci dalej.

– Myślisz, że… że ona…

– Tak, teraz wali prosto na nas – powiedziała Mona.

– No to, strzelaj do niej jeszcze raz. Teraz nie ma bata, żeby jej nie załatwić.

Mona ponownie wycelowała.

– Ale jest wielka – mówił dalej Emet. – W życiu takiej nie widziałem. Ale ma skrzydła! – ryknął. – Pruj do niej. Masz jeszcze trzy naboje.

– Ręce mi się trzęsą…

– Mona, zrób coś. Ona zaraz tu dotrze i co wtedy?

Mona w końcu wycelowała i wystrzeliła resztę pocisków. Poleciały prosto w dziwadło w odstępach jednosekundowych. Nic się kaczce nie stało. Zbliżała się. Nadal.

– Kurwa, trafiłam, trafiłam na bank, ale ja cię pierdolę, nic jej nie jest! To w ogóle teraz kaczki nie przypomina…

– To następny etap mutacji ! Stało się! – krzyczał John. – Kaczki przy tym czymś to już jest nic. – Mam jeszcze naboje dum-dum, te przeciwpancerne. Rozpierdolą to coś na bank.

Emet szybko pomknął w stronę szafki z nabojami. Potknął się po drodze ze dwa razy, ale ustał. Mona stała nadal na tarasie. Mężczyzna wbiegł z impetem do apartamentu i do razu rzucił się do kredensu, który stałw rogu. Otwarł go. Wciągnął pudełko z napisem. Naboje przeciwpancerne dum-dum. Sięgnął po nie, lecz dłoń mu zadrżała i pudełko upadło mu pod nogi. Pociski rozsypały się. Wziął w garść tyle, ile dał radę za jednym zamachem, czyli całe trzy. W końcu pozbierał się jakoś i ruszył do Mony. To coś było już niedaleko…

– Dawaj strzelbę, przeładuję i tym razem to ja strzelę. Trafię na pewno z takie odległości.

Mona dała Johnowi spluwę bez mrugnięcia okiem.

– Boże… Emet, strzeliłam do niego sześć razy. – Nie mogła uwierzyć.

 Emetowi ręce się trzęsły. Naboje spadły mu na ziemię, w dłoni został mu tylko jeden. Włożył go do spluwy drżącymi dłońmi.

To coś leciało na nich właśnie w tej chwili…

– Jeden nabój i tyle – mruknął jakby do siebie. Mona lekko się cofnęła.

– Lepiej wejdźmy do środka i zamknijmy drzwi – zdążyła tylko powiedzieć. – Musimy się schować, Emet, inaczej to coś może zrobić nam krzywdę.

Było już za późno na ucieczkę i na strzał. Wielki, niezniszczalny ptak i chyba człowiek w jednym, wdarł się na taras i wylądował przed nimi. Zwinął nadludzkie skrzydła. Miały rozpiętość co najmniej czterech metrów. Emet oraz Mona wiedzieli już, że to postać człowieka o jasnych, prostych włosach do ramion. Górował nad parą. Jego wzrost na pewno przekraczał dwa metry. Był cały ze stali.. Czegoś takie jeszcze nigdy nie wiedzieli. Emet wycelował. 

– Strzelaliście do mnie… – stwierdził głębokim głosem człowiek-ptak. – Opuść tę broń, człowieku. Nie zrobię wam krzywdy.

 Emeta i Monę zatkało. To coś wyglądało w sumie jak człowiek, ale człowiekiem być nie mogło.

– Dlaczego do mnie strzelaliście? – ciągnął dalej dziwny twór.

– Strzelamy do kaczek – pierwsza odezwała się Mona, która lekko się rozluźniła.

– Do kaczek?

– Tak… – mruknął Emet.

– Chodzi o te wielkie ptaki, za którymi leciałem?

– No… tak… – jąkała się.

– Rozumiem, że wzięliście mnie za taką kaczkę?

– No tak, w sumie to nasze jedzenie. Zabijamy je.

– Niedobrze. Przeskanowałem je w locie. One są zatrute, napromieniowane.To nie jest najlepsze mięso dla ludzi.

– Ale ty mówisz, że jesteś…? – zdziwił się Emet, który też stwierdził, że jest chyba bezpiecznie. Opuścił w końcu broń, lecz nie spuszczał wzorku z dziwaka. 

– Jak widać, nie jestem zmutowaną kaczką! To na pewno.

– Ale kim? Kim… czym… jesteś? – rzucił Emet, lekko się cofając. Bał się tego stalowego ptaka, człowieka ze stali. Jego świdrującego wzroku. Prawie czuł jego myśli. Zrobiło mu się nieswojo. Człowiek-ptak jakby go lustrował, jakby wiedział o nim wszystko. Wydawało mu się, że dziwny anioł zna jego każdy występek z czasów przed, ale przecież to nie było możliwe. Nikt nie miał takiej mocy. 

– Na dobry początek zdradzę, że jestem androidem. 

– Androidem? – zdziwiła się Mona. – To taki robot, który przypomina człowieka?

– Dokładnie tak, z tym że ja zostałem stworzony, aby przypominać anioła. Wyprodukowano mnie niedaleko Genewy, w CERN. 

– Android? Anioł android? – powtórzył Emet.

– Tak… model archanioł-poszukiwacz.

– To znaczy? – dopytała jeszcze Mona.

– Mam tutaj, w Nowym Jorku, misję. Odnajdywanie. A to oznacza, że szukam ludzi, którzy jeszcze gdzieś zostali w tym mieście oraz na terenach do niego przylegających. Czy jest tutajwięcej kobiet? – zapytał robot. –  Kobiet są dla mnie bardzo ważne. W sumie to najważniejsze. 

– Tak, mieszkają tutaj jeszcze inni ludzie i są wśród nich kobiety. – Mona zaczęła mówić i widząc, że chyba im nic nie grozi, nabrała otuchy. – Ale tylko garstka. Na pewno bez problemu ich znajdziesz. Musisz lecieć nad Central Park, to znaczy nad były Central Park. Teraz są tam szklarnie i ogródki warzywne.

– Tak, wiem, gdzie to jest. Dziękuje za informacje. Zależy mi również na prawych mężczyznach – odezwał się anioł, widząc wzrok Emeta. – A po tobie widzę – zwrócił się do niego – że się bardzo denerwujesz. Ale to chyba dlatego, że pierwszy raz widzicie taki twór, jakim jestem ja. Jak masz na imię, mężczyzno?

– Jestem Emet.

– A ty? – Android zwrócił się do dziewczyny.

– Na imię mam Mona – rzuciła ochoczo.

– Skanuję was… hmm… od samego początku. Niestety, nie mam dobrych wieści. Jesteście już skażeni przez promieniowanie. To pewnie przez jedzenie tych ptaków.

– Co? Dobry Boże…– Mona lekko się zafrasowała.

– Spokojnie. W Edenie wyleczą was bez problemu. Radzą sobie z takimi chorobami. Nawet z nowotworami. 

– W Edenie? – odezwała się ponownie Mona. – Czym jest Eden? Czy gdzieś są jeszcze inni ludzie? – w głosie dziewczyny dało się słyszeć nadzieję.

Emet czuł się nieswojo. Był wręcz przerażony. Adrenalina buzowała mu w organizmie  Właśnie w tej chwili budził się w nim stary Emet. Jak ten android mógł tutaj przylecieć i nagle zakłócić jego życie, ich życie. Nie podobało mu się, że anioł potrafił ich tak szybko zbadać. Ścisnął mocniej karabin. Kostki w dłoniach mu zbielały. Promieniowanie? Dobre sobie.

 – Oczywiście, że są. A co, myśleliście, że zostaliście sami?

Też mi coś, pomyślał Emet. Ale ściema, nieźle już omamił Monę tym swoim Edenem. Ludzie? Nie ma nigdzie innych ludzi.

– Dobry Boże – rzekła Mona. – Dobry Boże. Słyszysz, Emet, nie jesteśmy sami.

– Nie, nie jesteście. Ja oraz kilku moich braci zostaliśmy tutaj wysłani w samolocie prosto z Europy. Na naszych skrzydłach nie dalibyśmy rady przelecieć przez Atlantyk, to zbyt duży dystans. Teraz przeczesujemy teren. Szukamy wszystkiego, co może się przydać jeszcze Europie, najbardziej jednak zależy nam na ludziach. Europa jest teraz kolebką ludzkości, edenem, w którym żyją ludzie. Skierował mnie tutaj zespół naukowców, który służy mojemu panu.

– To znaczy komu? – zaciekawił się Emet, poprawiając broń.

– Mój pan przybrał imię Alfa i Omega, tylko tyle o nim wiem. Nie znam go osobiście i nigdy nie widziałem. Kiedyś miał na imię Bill. Ale jedno wam powiem. Dysponuje on wielkimi zasobami. To geniusz. To on przydzielił mnie do Nowego Jorku. Miałem odnaleźć ludzi i widocznie to mi się udało w tej chwili. Teraz mogę zawiadomić latacz. Za dwa trzy dni zorganizujemy ewakuację dla wszystkich pozostałych w mieście, których uda mi się odnaleźć.

– To naprawdę cudowne – ucieszyła się Mona.

– Nie! – wrzasnął Emet. – Nie możesz… Ja nigdzie nie polecę.

– Tak się stanie – przemówił android. – Ten świat, to znaczy Ameryka, już nie należy do człowieka, i musicie to zrozumieć. Ludzie wyginą jeden po drugim, jeśli będą sami jak wy tutaj. Promieniowanie, dzikie zwierzęta… Nie dacie sobie rady. Ameryki już upadły, człowiek je stracił. Już są nie do odratowania. Lecz w Europie ludzie jeszcze żyją i tworzą społeczność razem, wspólnymi siłami, to jest teraz eden. – Anioł spojrzał na mężczyznę. – Emecie, moje sensory wykrywają, że jesteś bardzo zdenerwowany. Tylko nie wiem dlaczego. Nie jestem waszym wrogiem. Jestem przyjacielem, który wam pomoże.

 Monie nie podobał się wyraz twarzy Emeta. Wiedziała, co ten mars oznacza.

– Ale ja nie chcę się nie gdzie ruszać. Razem z Moną zostajemy tutaj.

– Co? Emet, co ty mówisz, to jest nasza szansa na przetrwanie. Tutaj zginiemy i to pewnie niebawem. Nie słyszałeś, co mówi? Nasze organizmy są już skażone.

– Mona ma rację – rzekł anioł. – Emecie, zrozum, nie mogę was zostawić. Mam rozkazy.

– Nie i koniec. Mona, nie lecimy. On kłamie, kochanie, nic nam nie będzie. Przetrwamy.

– Rób, co chcesz, ja lecę – Wzruszyła ramionami. – Mam gdzieś to miejsce i ciebie też. – W końcu się odważyła, poczuła pewność. Android-anioł, człowiek, spadł jej dosłownie z nieba.

– Nie, nie zrobisz tego, ja ci nie pozwolę.

– Emet – Mona poczuła przypływ siły. – Nie zatrzymasz mnie. Odchodzę, Emet.

– Nidzie nie pójdziesz. Zostajesz i kropka…

– Androidzie. Proszę cię, pomóż mi. Chcę lecieć do Europy, do edenu, a ten człowiek nie pozwala mi odejść.

– Mona, to nie tak. Ja chcę cię chronić. Tu jest bezpiecznie, w tym wieżowcu. Tam wszędzie są te cholerne kaczki, przecież wiesz. A on – wskazał na archanioła – ten anioł może być zły… Skąd wiesz, że nie zrobi ci krzywdy? 

– Zaryzykuję, wolę odejść z nieznajomym, niż zostać z tobą. Mam dosyć życia tutaj. Odchodzę, człowieku, i ty mnie nie powstrzymasz. Mam cię dosyć.

– Nie, nigdzie nie pójdziesz. – Złapał ją za rękę, lecz wyrwała mu się szybko i podeszła do anioła.

– Pomóż mi…

– Wykrywam niebezpieczeństwo – odezwał się archanioł i chciał powiedzieć coś więcej, lecz nie zdążył, bo w Emecie coś się nagle zmieniło. W końcu obudził się stary Emet, który tylko czekał, aby wyjść z ukrycia.

– Ty głupia suko! – ryknął na całe gardło. – Gdyby nie on, ten cholerny robot, mogliśmy tutaj żyć jeszcze jakiś czas. Póki bym cię w końcu i tak nie zabił, bo taki był plan jeszcze przed zimą. Kilka razy już prawie cię zaciukałem. Musiałem udawać przed tobą takiego miłego chłopaka i uwierz mi, że naprawdę chciałem się zmienić i nie wracać do tamtego życia, ale z tobą i tym twoim gdakaniem i tak miara by się przebrała za kilka tygodni. A teraz pojawił się on. Robot, android…

– Emet… – Mona czuła przerażenie. Jeszcze nigdy nie widziała Emeta w takim stanie, tak roztrzęsionego. – Wiedziałam, od początku wiedziałam, że jesteś złym człowiekiem, boję się ciebie.

– Nigdzie nie pójdziesz. Nie pozwolę ci.

Android wystąpił krok do przodu. 

– Poczęstuj się.. Giń! – krzyknął Emet i strzelił w człowieka ze stali. Huk wystrzału rozdarł powietrze. Nabój dum-dum wypalił dziurę na wylot w metalowej klatce piersiowej. Oczywiście nie trysnęła krew, lecz posypały się iskry. Anioł cofnął się, trzymając dłonie na wielkiej dziurze, i w końcu wypadł z tarasu, przewinął się przez barierkę i spadł na ulicę prawie czterdzieści pięter niżej. Emet rzucił się, aby sprawdzić, co z nim. Mona też. Wystawili głowy i widzieli, jak archanioł ze stali spada i uderza w ziemię, tworząc mały krater. Przez chwilę kobieta miała nadzieje, że anioł wstanie, bo tylko to było jej szansą, lecz tak się nie stało. Spojrzała na Emeta. W oczach miał szaleństwo. I ślinę na brodzie, śmiał się jak chory psychicznie człowiek. Dosłownie ryczał ze śmiechu. Oczy wychodziły mu z gałek.

– Już po tobie, suko… He he he he… Teraz cię, kurwa, zabiję, zabiję, kwoko – postąpił krok w jej stronę. – Zaciukam cię tą strzelbą, ale nie bój się, nie zginiesz od naboju. Tylko od kolby, którą potraktuję twoją buźkę.

– Błagam, Emet… – Mona cofała się w głąb mieszkania. Próbowała zamknąć szklane drzwi, ale Emet zablokował je stopą. Wszedł za nią.

– To będzie bolesna śmierć. Obiecuję, ale najpierw się z tobą zabawię. Potem zabawię się jeszcze twoim truchłem. Nie musisz wcale oddychać, abym mógł wejść w ciebie jeszcze raz dzisiaj i cię zerżnąć – krzyczał. – Rozumiesz? Od bardzo dawna się wstrzymywałem. Już nie mogłem znieść tego twojego gdakania. Ględzenia. Głowa mnie boli – naśladował Monę. – Głowa to, głowa tamto. Mam już dosyć. – szedł w jej stronę wolniutko i spokojnie. Miał wszystko pod kontrolą. Mona, cofając do mieszkania, po drodze złapał jakiś wazon i rzuciła nim w Emeta.

– Ha ha – zaśmiał się szyderczo Emet i szybko się uchylił. Wazon przeleciał obok niego i roztrzaskał drzwi prowadzące na taras. Powstała wielka dziura w drzwiach. – Tym chcesz mi zrobić krzywdę? – Wymachiwał strzelbą. – Stłukę cię na kwaśne jabłko, a potem kolbą zmiażdżę ci tę śliczną buźkę. Szykuj się na śmierć, ha ha ha!  

Rzuciła się do ucieczki, już prawie była w drzwiach, ale Emet był szybszy. Doskoczył i przywalił jej kolbą w głowę. To ją lekko omamiło. Szarpnął nią i rzucił na łóżko.

Mona struchlała. Teraz, po ciosie, nie mogła się ruszyć. Była lekko zamroczona. Kręciło jej się w głowie.

– Ależ ja nigdy nie lubiłem siłować się z takim kurwami, które potem zabijałem. – Emet wskoczył na łóżko. Kobietę miał pod sobą, stał nad nią w rozkroku. – Wiesz, ile kurw zabiłem w swoim życiu, takich laluń jak ty? Nie mam nawet tylu palców w dłoniach i stopach. O tak, jestem nim. Jestem mordercą i zabijam dla przyjemności. I tak długo pożyłaś ze mną w tym naszym wspaniałym lokum na czterdziestym czwartym piętrze. Byłem dla ciebie taki miły, a teraz chcesz do edenu? Ja ci, kurwo, dam eden i tego całego gołębia ze stali! O Boże, jak ja czekałem na tę chwilę. Tak się męczyć z taką suką jak ty, przez ponad dwa miesiące. Wole posuwać trupy, przynajmniej tak nie gdaczą. Nie bój się, twoje ciało się nie zmarnuje. Przez kilka dni nie będę musiał polować na te cholerne kaczki, zjem cię, suko. Zresztą, po co ja tyle gadam. Ha ha…

– Emet, proszę, błagam cię – płakała. – Zamknęła oczy, czekając na cios.

– Mam cię dosyć, rozumiesz, dosyć! – Emet uderzył z całej siły kolbą. Trafił. Mona zawyła. Emet wyciągnął ramiona, chcąc zadać jeszcze jeden cios, po którym Mona umrze. Już od bardzo dawna nie czuł takiego uniesienia, to przecież jest lepsze niż seks… Uniósł znowu strzelbę nad głowę. Tym razem bardziej się wychyli, to na pewno będzie uderzenie, po którym ta suka już nic nie powie. Zresztą najlepiej to ją od razu zabić. Koniec zabawy. Śmiał się na całego. Ale nagle coś się stało, strzelba zaklinowała się o sufit.

– Co jest, do…? – przeklął.

Odwrócił się i zobaczył za sobą twarz, jakiej jeszcze w życiu nie widział. Twarz, której się bardzo przestraszył. Czerwone oczy, które patrzyły na Emeta, jarzyły się jak ognie. Ta dziwna stalowa twarz mówiła tylko jedno: zaraz zginiesz, Emet. Archanioł trzymał w dłoni strzelbę. Miał dziurę w torsie, z której nadal sypały się iskry. 

– Emecie, jesteś niegodny, aby udać się do edenu. Nie weźmiesz udziału w projekcie IHS.

Anioł rzucił strzelbę w kąt i złapał Emeta za głowę.

– Co ty robisz? – przestraszył się mężczyzna. – To boli, przestań mnie tak ściskać!

Android szarpnął z całej siły i wyrwał głowę z tułowia. Krew trysnęła na wszystkie strony. Ciało Emeta stało przez chwilę, a w końcu opadło poza łóżko. Głowa mężczyzny został w dłoniach androida. Mona otworzyła oczy i zobaczyła moment śmieci Emeta. Krzyczała teraz jak opętana, krew chlusnęła na nią. Pierwszy raz widziała coś takiego. Tyle krwi. Krwi Emeta, który chciał ją zabić. Przecież rok temu miała prężnie działający salon kosmetyczny.

– Mono, nie lękaj się. – Anioł rzucił głowę na zwłoki. 

– Boże, to jakiś koszmar… – szlochała dziewczyna.

Android podniósł kobietę i wziął ją na ręce. 

– Byłeś niegodny. – Spojrzał na zwłoki. – Mono, to był bardzo zły człowiek, ale ty jesteś lepsza od niego i masz szansę przetrwać…

– Boże, Emet, nie… – Mona miała łzy w oczach. Nigdy nie była świadkiem śmierci, na dodatek tak okrutnej. Ale to był Emet. Wiedziała, że był złym człowiekiem prawie od samego początku.

– On nie dałby mi odejść…

– Zaufaj mi, Mono, nie lękaj się. Ciebie oszczędzę, bo jesteś niewinna i przeżyjesz jeszcze wiele dni.

Anioł wyszedł na taras z Moną spoczywającą na jego rękach.

– Nic ci nie jest? Ten nabój dum-dum nie zrobił ci krzywdy?

– Nie… To tylko draśnięcie, zresztą mam funkcję autonaprawy. Dziura już się zasklepia. Nie tak łatwo mnie unicestwić.

– Co teraz? – Mona płakała. Wielkie łzy ściekały jej po twarzy. Ale to był Emet, musiała się wziąć w garść.

– Zaniosę cię do miejsca, z którego wyruszysz do Edenu z innymi, którzy ocaleli. Tutaj nie możesz zostać, bo umrzesz. Obawiam się, że za kilka tygodni, zwierzęta zaczną polować na ludzi. Wszystko się zmienia. Świat się zmienił.

– Muszę odejść…

– Pan mój ma plan, jak uchronić resztki pozostałych przy życiu, ale ty musisz w tym planie uczestniczyć. Wiem, że jesteś podstawą odrodzenia się ludzkości.

Emeta miała już gdzieś. I tak go nie kochała. Anioł mówił do niej łagodnym głosem, lecz nadal trzęsła się z tego wszystkiego.

– Tylko sprawiedliwi przetrwają. Musisz wiedzieć jedno. W Europie jeszcze trwa wojna z Rosją oraz Chinami, za niedługo uderzy zło i wielka armia. Eden będzie musiał się bronić. Może się uda. No cóż, ludzkość być może się odrodzi, a jeśli nie, przepadnie na zawsze i ten świat umrze. Starcie jest nieuniknione.

– Rozumiem…

– Nie musisz się bać, wszystko otrzymasz w miejscu wylotu do Europy. Ubrania, trochę jedzenia, nawet będziesz mogła się umyć z tej krwi. Nie lękaj się. Jest tam kilka osób, które się tobą zajmą.

– Boże, jestem uratowana! Emet nie żyje. Jestem wolna!

 Anioł rozpostarł wielkie skrzydła i stanął na krawędzi tarasu.

– Pan mój, Alfa Omega…

– Ten cały Bill – wtrąciła.

– Tak, Bill Gates, Alfa i Omega, ma wielkie plany wobec kobiet i teraz widzę, że na pewno wobec ciebie będzie miał jeszcze większe. Długo cię szukałem, Mono. Kobiety do projektu IHS. Dotąd ludzkość prawie nie miała nadziei… 

– Dlaczego?

– Jesteś brzemienna.

– Co? – Mona była przerażona. – Dziecko moje i Emeta?

– Tak, masz w łonie dziecko. Urodzisz je. Teraz każda płodna jest na wagę złota. Twój syn będzie wybawicielem. Będzie pierwszym narodzonym dzieckiem w Edenie.

– Jak się nazywasz, androidzie?

– Jestem Gabriel. – Rozpostarł wielkie skrzydła i skoczył. Pofrunął razem z dziewczyną.

– Gabriel…– powtórzyła.

– Niestety, jeszcze dużo pracy przede mną. A ty, kiedy dotrzesz do Edenu, urodzisz syna, który stanie się pierwszym nanotechnologicznym wojownikiem, dzięki niemu być może uda nam się zwyciężyć. On stanie na czele nowej armii androidów, takich jak ja. A w ręku będzie dzierżył ognisty miecz i będzie nieśmiertelny. Twój syn nigdy nie umrze. 

 Kiedy odlecieli kilkadziesiąt metrów od wieżowca, Mona wyciągnęła głowę, żeby jeszcze raz spojrzeć na taras i mieszkanie. Zobaczyła, jak stado wielkich kaczek wlatuje do wieżowca. Kaczki siedziały wszędzie, nie mogły pomieścić się na trasie. Nawet chyba walczyły ze sobą. Kilka sekund później jedna wielka kaczka wyleciała na zewnątrz i wtedy Mona mogłaby przysiąc, że w jej paszczy widzi ludzką głowę. 

Koniec

Komentarze

No cóż, J.S.Spiderze, Kaczki, niestety, nie przypadły mi do gustu.

Mnóstwo tutaj gadania i myślenia, a to sprawia, że opowiadanie jest mocno przegadane i okrutnie rozwleczone. Owszem w kilku słowach starasz się wyjaśnić, co sprawiło, że NY przestał istnieć, ale poza rozmyślaniami Emeta o dupczeniu i deliberacjach Mony, jak dupczenia uniknąć, niewiele się tu dzieje. Nie dostrzegłam w opowiadaniu erotyki, a wyłącznie obsesyjne myślenie Emeta o seksie. Opis sceny seksu, moim zdaniem, z erotyką ma niewiele wspólnego.

Często wspominasz, że bohaterowie strzelają do tytułowych kaczek, aby mieć co jeść, ale tylko raz, pod sam koniec, miałam okazję przeczytać o polowaniu. Ku mojemu zdumieniu rzeczone łowy nie skończyły się zdobyciem pożywienia, a pojawieniem osobliwego androida, skutkiem czego nastąpił koniec pewnego etapu życia tak Mony, jak i Emeta.

Końcowe objawienie tudzież boskość Billa Gatesa, zdały mi się tyleż kuriozalne, co śmieszne – to chyba nie był dobry pomysł na zakończenie opowiadania.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

 

prze­tar­te na ko­la­nach je­an­sy… ―> …prze­tar­te na ko­la­nach dżin­sy

Używamy pisowni spolszczonej.

 

kiedy ciecz spa­dał na po­ściel. ―> Literówka.

 

tak jak go pan Bóg stwo­rzył… ―> …tak jak go Pan Bóg stwo­rzył

 

Boże, Emet, ta ślina… zrób coś z tym, po­my­śla­ła Mona… ―> Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać myśli: http://www.jezykowedylematy.pl/2014/08/jak-zapisac-mysli-bohaterow/

 

prze­szła szyb­ko do ob­szer­ne­go okna, z któ­re­go, dzię­ki wbu­do­wa­nym prze­suw­nym szkla­nym drzwiom, mogli bez pro­ble­mu wy­cho­dzić na taras… ―> Nie bardzo wiem, na czy polega obszerność okna, nie bardzo umiem zobaczyć okno z którego można wyjść na taras. Nie umiem też wyobrazić sobie drzwi wbudowanych w okno.

 

pięk­ne za­cho­dy słoń­ca, które okre­sa­mi za­pie­ra­ły dech w pier­siach. ―> Co to znaczy, że zachody słońca zapierały dech okresami?

 

Facet, leżąc na łóżku wod­nym… ―> Po co powtarzasz tę informację? Wiadomo, gdzie facet leży, bo powiedziałeś o tym kilka zdań wcześniej.

 

i szklar­nie,  chro­nią­ce przed ska­żo­nym desz­czem. . ―> Jedna kropka na końcu zdania wystarczy.

 

Emet pod­parł się na łok­ciu. ―> Podpieramy się czymś, na czymś się opieramy, więc: …Emet pod­parł się łokciem. Albo: …Emet oparł się na łok­ciu.

 

– Znalazłaś coś ciekawego? – zlustrował kobietę po raz enty. ―> – Znalazłaś coś ciekawego? – Zlustrował kobietę po raz enty.

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: http://www.forum.artefakty.pl/page/zapis-dialogow

 

na kształt­nych po­ślad­kach, opię­tych je­an­sa­mi. ―> …na kształt­nych po­ślad­kach, opię­tych dżin­sa­mi.

 

– Szlag by to … – mruk­nął. ―> Zbędna spacja przed wielokropkiem.

 

– Wiesz, Emet…– pod­ję­ła. ―> Brak spacji po wielokropku.

 

I bę­dzie to robił w koło i w koło, aż się nie zgo­dzi. ―> I bę­dzie to robił w koło i w koło, aż się zgo­dzi.

 

Jak tutaj zaraz nie przyj­dzie, to ją za­cią­gnę siłą”„ ―> Zdanie powinna kończyć kropka, nie otwarty cudzysłów.

 

jej kierunku. Nie słyszała, jak zszedł z łóżka i nawet się nie spodziewała, że tak zaborczo złapie za dłoń. Ale kiedy chwycił, ona zesztywniała ze strachu, zwłaszcza w chwili, gdy chuchnął jej do ucha i przytulił się do niej. Ciarki przeszyły jej kręgosłup, jakby jej ktoś przejechał… ―> Nadmiar zaimków. Miejscami nadużywasz zaimków.

 

w tamtym­ świe­cie który teraz wy­da­wał się tak od­le­głym. ―> …w tamtym­ świe­cie który teraz wy­da­wał się tak od­le­gły.

 

Kara mógł­by być strasz­na. ―> Kara mogłaby być strasz­na.

 

Ścią­gnę­ła bluz­kę przez głowę i zrzu­ci­ła na pod­ło­gę. ―> Literówka.

 

wło­ży­ła jesz­cze je­an­sy i bluz­kę… ―> …wło­ży­ła jesz­cze dżinsy i bluz­kę

 

bo już ru­szy­ła na taras. Teraz ―> Co to znaczy?

 

pa­trzyła na wie­żow­ce bez okien, z ziała z nich ciem­ność i pust­ka. ―> Literówka.

 

Nadal był zły, że Mona tak szyb­ko ucie­kła od niego. . ―> Jedna kropka wystarczy.

 

Świeciło im prosto w oczy, lecz były to już łagodne promienie, więc nie raziły tak bardzo w oczy. ―> Powtórzenie.

 

John wrę­czył Monie strzel­bę. ―> Kim jest John?

 

– To na­stęp­ny etap mu­ta­cji ! Stało się! – krzy­czał John. ―> Zbędna spacja przed wykrzyknikiem. Kim jest John?

 

do kre­den­su, który stałw rogu. ―> Brak spacji.

 

Wcią­gnął pu­deł­ko z na­pi­sem. ―> Literówka.

 

dłoń mu za­drża­ła i pu­deł­ko upa­dło mu pod nogi. ―> Czy oba zaimki są konieczne?

 

Mona dała Joh­no­wi splu­wę… ―> Dlaczego Emet stał się Johnem?

 

Na­bo­je spa­dły mu na zie­mię, w dłoni zo­stał mu tylko jeden. ―> Czy oba zaimki są konieczne?

 

Był cały ze stali.. ―> Miała być kropka czy wielokropek?

 

One są za­tru­te, napromieniowane.To… ―> Brak spacji po kropce.

 

lecz nie spusz­czał wzor­ku z dzi­wa­ka. ―> Jakiego wzorku?

A może miało być: …lecz nie spusz­czał wzro­ku z dzi­wa­ka. 

 

Czy jest tu­taj­wię­cej ko­biet? ―> Brak spacji.

 

Ko­biet są dla mnie bar­dzo ważne. ―> Literówka.

 

A co, myśleliście, że zostaliście sami?

Też mi coś, pomyślał Emet. ―> Nie brzmi to najlepiej.

 

– Po­czę­stuj się.. Giń! – krzyk­nął Emet… ―> Kropka czy wielokropek?

 

Oczy wy­cho­dzi­ły mu z gałek. ―> Oczy w gałkach???

Chyba miało być: Oczy wy­cho­dzi­ły mu z orbit.

 

Mona otworzyła oczy i zobaczyła moment śmieci Emeta. ―> Literówka.

 

za nie­dłu­go ude­rzy zło i wiel­ka armia. ―> …nie­dłu­go/ niebawem ude­rzy zło i wiel­ka armia.

 

– Ga­briel…– po­wtó­rzy­ła. ―> Brak spacji po wielokropku.

 

Mona wy­cią­gnę­ła głowę, żeby jesz­cze raz spoj­rzeć… ―> Obawiam się, że głowy nie można wyciągnąć.

Proponuję: Mona odwróciła głowę, żeby jesz­cze raz spoj­rzeć

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy, bardzo dziękuję za komentarz. Sporo błędów narobiłem, niestety. Dziękuje Ci również za to, że poświęciłaś swój czas dla tekstu. Co do zakończenia opowiadania, to niestety, ale nic innego mi po prostu do głowy nie przyszło. W sumie… teraz tak sobie myślę, że tego Bila to mogłem pominąć. Co do słowa na D, to zamiast tego, mogłem ogarnąć polowanie na kaczki. Jeszcze raz dzięki. 

Bardzo proszę, J.S.Spiderze. Miło mi, że mogłam się przydać. ;)

Mam też nadzieję, że Twoje przyszłe opowiadania będą przemyślane od początku do końca i napisane tak, że ich lektura sprawi przyjemność. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, mnie też nie porwało. Właściwie mogę się podpisać pod komentarzem Reg :(

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

regulatorzy, będę sie starał :) 

 

Irka_Luz, rozumiem. I tak fajnie, że też przeczytałaś, dzięki za komentarz. 

 

J.S.Spiderze, trzymam za słowo. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Test stanowiący mieszaninę różnych elementów. Jest i związek dwojga ludzi, lecz nie kupuję ich uczucia – facet myśli tylko o jednym (jak w kawale), a jego luba myśli tylko, jak z tegoż się wymigać (też jak w kawale). Całość absurdu dopełniła końcówka z Billem Gatesem.

Generalnie nie mam pojęcia, gdzie miał iść ten tekst. Czy miała to być analiza czy absurd? Na to pierwsze za mało elementów, na to drugie – za mało celny w komentowaniu. Generalnie przeczytałem i czuję, że nic z tego nie wbiło mi się w pamięć.

Coś więc wybuchło na niebie, ale nie mam pojęcia co.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Nie porwało mnie, ale nie czytało się źle ;)

Przynoszę radość :)

Nowa Fantastyka